ik had eerst alleen de proloog gelezen en ik dacht agh laat maar zitten. tot dat ik maar verder ging lezen! Damn ik hou ontzettend veel van boeken en moet het altijd in een ruk uitlezen. maar ik zou dit zo 10x kunnen lezen achterelkaar en dat heb ik niet vaak keep it going! Echt mooi gedaan!
Esther
Posts : 1062 Naam : Diantaa ;D
Profiel Naam: Esther Marylin Campbell. Partner: Don't you share your smile with anyone else but me. I wanna touch your heart. I wanna crush it in my hands. Vereniging: Die Hard! - r.i.p.
Onderwerp: Re: One shot do apr 14, 2011 10:01 am
En we wachten nog steeds vol smart op het volgende deeeeeel «3
*hint, hint*
Malin
Posts : 824 Naam : DeNies (Niesje voor mijn vrienden)
Momenteel heb ik het heel druk met tentamens, rapporten schrijven en leren. Ik zal doorgaan met het verhaal vanaf volgende week vrijdag. Dan ben ik weer van het gezeur, wat ze tentamenweek noemen, af.
Malin
Posts : 824 Naam : DeNies (Niesje voor mijn vrienden)
Aangezien het ruk gaat met school (leg ik nog wel eens uit) ben ik niet zo actief meer op forums enzovoort. Ik heb bijna geen school en des te meer tijd voor andere dingen, althans zo dacht ik, maar het is niet waar.
Ik ben maar aan het werken en dan weer dingen regelen enzovoort enzovoort en dit verhaal was me helemaal ontglipt. Maar van de week moest ik er weer aan denken Ö Dus misschien dat ik er weer aan ga beginnen
Ik had je er een paar weken al over gepbt dus hoop zeker dat er een nieuw hoofdstuk komt!
Klopt, maar ik ben de laatste tijd erg bezig met school enzo Even kort uitleggend: ik mag niet deelnemen aan jaar 3 omdat ik 1 studiepunt mis. Dit komt doordat een gozer zich niet aan zijn taken heeft gehouden, waardoor de planning in de soep liep. Ik loop nu een half jaar tot een jaar vertraging op als het tegenzit.
Malin
Posts : 824 Naam : DeNies (Niesje voor mijn vrienden)
‘You never told me about him.’ Melinda keek me zwak aan terwijl ik naar de lakens van mijn bed staarde. Ze hadden ons afgesloten van de rest en een aparte kamer gegeven, maar wel dat we bij elkaar op de kamer konden liggen. Zo had ik nog een beetje gezelschap. ‘Why would I? He’s dead anyway.’ Mompelde ik met pijn in mijn hart. Ik wilde weer snikken, maar hield me in. Eén publiekelijke inzinking was meer dan genoeg voor vandaag. Melinda probeerde me strak aan te kijken, maar ik ontweek haar blik. ‘Please, Sarah. Not again.’ Mompelde ze terwijl ze mijn hand greep. ‘Not the wall.’ Ik wist wel welke muur ze bedoelde. De muur die ik om me heen bouwde zodra iets mij emotioneel begon te raken. Zoals nu. Ik had nooit gewild dat ze wisten van mijn kind. Ik trok mijn hand uit de hare en ging op mijn goede zij liggen. Mijn gezicht van haar weg gedraaid. Ik zag Mirton niet in de deuropening staan en naar me kijken, terwijl bij mij de tranen weer over mijn wangen gleden en als kleine vlekjes op mijn kussen vielen.
Die nacht werd ik meerdere malen wakker van een schreeuwende stem. Ik opende dan steeds moeizaam mijn ogen en kwam tot de ontdekking dat ik het was die steeds schreeuwde. Mijn keel werd steeds rauwer nadermate de nacht aan het vorderen was. Met mijn geschreeuw gunde ik Melinda ook geen rust en na een vijfde nachtmerrie besloot ik uit bed te gaan. Ik kon het haar niet aan doen haar nachtrust te ontnemen. Een wacht bij de deur keek verbaasd op toen hij opeens mijn blote voeten op de koude grond hoorde. De deur piepte of kraakte amper toen deze open ging en ik naar buiten liep. Mijn lange, bleke benen waren zichtbaar onder de semilange nachtjapon. Het moest een doktersschort voorstellen en hij had een lelijke groene kleur. Mijn schouder voelde niet langer gevoelloos, maar een stekende pijn schoot steeds er doorheen wanneer ik hem bewoog. Ach, dacht ik. Het vertelt me in ieder geval dat ik hem straks nog kan gebruiken. De wacht wilde me tegenhouden, maar bij het zien van mijn verslagen, schoorvoetende houding besloot hij niets te zeggen. Enkel zijn ogen bleven mij nauwlettend volgen. Toen ik bijna om de hoek van de ruimte was verdwenen stond de wacht op en liep achter mij aan, steeds een bepaalde afstand houdend.
Ik botste bijna tegen de automatische deur op toen ik bij de controle kamer aan kwam. De lange, grijze hal leek nu zo kort, of lag dat nu aan mij? Ik schudde mijn hoofd en besloot naar binnen te gaan. Haast zeker wetend dat Miron daar moest zitten. Ik wilde zijn gezelschap. Ik wilde zijn armen om mij heen hebben en gewoon weer huilen. Huilen tot mijn tranen op waren en ik in een droomloze slaap kon vallen tot de volgende nacht. De nachten waren het ergst, vond ik. Dan kwamen de nachtmerries en moest ik die vreselijke dag opnieuw beleven. Ik had inderdaad gelijk. Miron zat in de stoel naar het scherm te kijken terwijl deze af en toe oplichtte. Ik kwam geruisloos achter hem staan en staarde met hem mee. Het scherm toonde mij de beelden van buiten, voor zover de camera’s nog heel waren tenminste, en wat ik zag deed me zuchten. Verbaast draaide Miron zich naar me om, maar bij het zien van mijn blik trok hij me op schoot. ‘Ssst Sarah.’ Fluisterde hij met een warme stem in mijn oor en ik voelde de tranen al weer gaan. Hoeveel tranen kon ik nog verspillen voordat alles op was gedroogd? ‘I’m sorry Sarah. I’m sorry that I’ve put you in all this mess.’ Mompelde de man. ‘If I hadn’t forced you to stay you …’ Maar hij werd gestopt door mijn vinger op zijn lippen. ‘You’ve never forced me to stay, Miron.’ Fluisterde ik met een onvaste stem. ‘It was my own choice to stay. I knew what the consequences were. I still do.’ Mijn lippen werden gestild toen hij die van hem erop drukte en ik smolt weg in zijn omarming. ‘I love you.’ En voor een man die de emotieloze monster van Rusland werd genoemd waren dat belangrijke, meningvolle woorden. ‘I love you too.’ Mompelde ik terwijl ik mijn hoofd op zijn schouder legde. ‘That’s why you will let me go to America.’ Hij begon te kreunen en gooide zijn hoofd opeens achterover tegen de rugleuning aan. ‘Sarah, we’ve been in this discussion a million times now. My answer remains the same. You’re not going to America. No more discussion.’ Nu was het mijn beurt op een gefrustreerde kreun te laten horen. ‘Goddammit, Miron. I want to help you know!’ Begon ik op een kwade toon. ‘You know I’m the best spy in this whole fucking base. I even tricked you!’ Best ironisch. Ik kwam met een smoes binnen bleef als een getrouwde vrouw achter. Ik had nooit gedacht dat het zo had kunnen lopen. ‘I know!’ Gromde hij. ‘I still can’t believe I really believed every word you said back then.’ Ik begon door mijn tranen heen te lachen. Mijn schouder deed pijn bij de schokkende beweging. Blijkbaar begon de morfine uit te werken. ‘Miron.’ Ik legde mijn hand op zijn wang en dwong hem mij in de ogen te kijken. ‘I want to go. I feel so useless around here. All I can do is give some stupid orders and sit still being pretty.’ Dat laatste was een grapje van me. ‘I want to help. I want to end this war just as much as you do. I’m married with you for God’s sake. Doesn’t that count a bit to you? I’ve risked my life marrying you. I know I’m a political target for America. But you know what they say: Keep your enemies close.’ En terwijl mijn hoofd tegen zijn brede borst lag voelde ik hem diep inademen en uiteindelijk weer zuchten. ‘Okay, but you can’t come with us when there is a battle. I will not risk you life in enemy territory. Here we have doctors who can help you. When we’re in America, we’re on are own.’ Ik begreep zijn punt, al is het misschien wat krom. Wel mijn leven hier riskeren, maar niet mijn leven riskeren in Amerika. Waar juist wordt verwacht dat je, je leven riskeert. ‘I promise I’ll stay out of the fights.’ Ik glimlachte en drukte nogmaals een kus op zijn lippen. Ik had niet kunnen huilen of mijn hart kunnen luchten, maar dat misschien ook maar beter. We hoefden er niet steeds aan herinnert te worden. Soms was afleiding een betere methode dan er over te praten. ‘I’ll go back to my room before the doctor notice I’m gone.’ Knipoogde ik voordat ik van zijn schoot gleed. Miron liet me gaan en ik keek nog een keer om toen ik in de deuropening stond. Mijn man zat nu voorover gebogen gefrustreerd te kreunen en ik toverde een glimlachje op mijn gezicht. Mijn man kon me ook niets weigeren.
Mijn voortgang ging langzaam en het frustreerde me elke dag een beetje meer. Melinda mompelde dan dat het kwam omdat ik geen rust nam. Ik wuifde het gebaar weg, maar begon er steeds een beetje meer in te geloven nadermate de tijd verstreek. Melinda werd steeds sterker en haar wonden waren al beter geheeld dan die van mij. ‘I can’t believe they want to dismiss you!’ Kreunde ik kwaad terwijl ik als een koppig kind, met mijn armen over elkaar geslagen, op mijn bed lag. Melinda begon te grijnzen. ‘You know …’ Begon ze maar ik hief een hand op. ‘If you want to give me a speech about getting enough rest and how stubborn I am, spare me.’ Mompelde ik tegen haar, maar een kleine glimlach sierde mijn gezicht. ‘I know I should rest more, but I can’t. We’re going to America to stop this whole fucking war. I want to be there when this finally stops.’ Legde ik uit. Melinda knikte. ‘I know, but Sarah, you can’t fight with your arm. I mean you can’t even lift your arm high enough to aim on a target!’ Grommend keek ik haar aan. Uit koppigheid, en misschien ook wel uit dwarsigheid, besloot ik de schietbaan op te gaan om te laten zien dat ik weer de oude was. Maar helaas. Resultaten waren er niet eens, want mijn arm wilde niet lang genoeg stil blijven zodat ik kon richten en schieten. De pijn was nog steeds scherp en stekend en ik kon me niet lang genoeg concentreren om daadwerkelijk de trekker over te halen. ‘I know!’ Snauwde ik nu. Melinda begon te lachen en ze keek me met pretlichtjes in haar ogen aan. ‘Come on. Let’s get something to eat. I’m starving!’ Opgewekt stapte Melinda haar bed uit. Iets wat mij nog jaloerser naar haar deed kijken. Ze was verdorie in haar been geschoten en alsnog kon ze alweer rondhuppelen als een klein schoolmeisje. Zuchtend klom ik van mijn bed af en volgde ik de vrolijke vrouw door de deur.
In de kantine werden we vriendelijk begroet door de verschillende mensen en soldaten die er gebruik van maakte. Gewonden van de laatste bombardement verbleven nog steeds in de ondergrondse, totdat ze genoeg aangesterkt waren. Dan konden ze weer terug naar hun eigen huis en kijken wat de schade was. De familie van het dode meisje, die ik trachtte te reden, vermeed ik zoveel mogelijk. Moeder verbleef nog als enige in de ondergrondse, omdat ze psychische begeleiding nodig had. Ze kon niet omgaan met het verlies van haar dochtertje en na twee zelfmoordpogingen besloten de artsen dat ze voorlopig niet naar buiten kon.
Miron zag ik de laatste tijd ook erg weinig. Hij was druk bezig met de voorbereidingen en ik wist dat hij me er met alle genoeg buiten liet. We zijn allebei hele koppige mensen. Hij wilt niet dat ik ga. Ik wil wel gaan. En momenteel waren we een machtstrijd aan het uitvechten. Miron had er opgestaan dat ook ik een psycholoog zou spreken. Na mijn laatste inzinking had hij genoeg gezien. Ik had het nog lang geen plekje gegeven en ik wist eigenlijk niet zeker of ik dat ook wel wilde. Eén keer per week zag ik mijn persoonlijke psycholoog. Hij was eerst grondig gecheckt om te controleren dat hij te vertrouwen was. Een spion zou gemakkelijk gebruik kunnen maken van deze situatie, dus werd alles op alles gezet om ervoor te zorgen dat de psycholoog te vertrouwen was. Om eerlijk te zijn: de oudere vrouw werkt me op mijn zenuwen. Haar lippen waren vaak tot een smal streepje getrokken en de rimpels rondom haar ogen deden haar streng doen lijken. Haar stem daar in tegen had een vriendelijke toon en was zacht. Iets wat totaal niet bij haar uiterlijk paste. Maar wie ben ik om de boek om zijn kaft te beoordelen? Ik keek even naar de klok. Over een uur had ik een gesprek met mijn geweldige psycholoog. Dit keer samen met Miron. Daar had zowel zij als ik opgestaan. Melinda zag me naar de klok kijken. ‘You have an appointment with your psychologist?’ Vroeg ze terwijl ze op een stuk sla kauwde. Ik knikte kort. ‘Yes, with Miron. I hope she can tell him everything is alright with me and that I can come with him to America.’ Ik keek haar strak aan. ‘So you mean everything is okay with you? You’ve sort things out and you have given it a place in your heart?’ Vroeg ze op een waarschuwende toon. ‘Yes. When was the last time you heard me scream because I had a nightmare about him?’ Vroeg ik haar. Ze zweeg. ‘You can’t even say his name.’ Fluisterde ze toen opens. Dit bracht me complete van mijn stuk en de vork die ik in mijn handen hield viel. ‘What?’ ‘You said you’re over it but you can’t say his name.’ Mompelde ze nu wat harder. Even leek ik een vis op het droge en kwam er, ondanks de bewegingen van mijn mond, geen geluid uit mijn strot. Ze had ergens een punt. Ik wilde niet zijn naam uitspreken. Of eigenlijk zijn naam vertellen. ‘I think you can’t give a place. You can’t be over it! You simply can’t.’ Melinda begon steeds iets harder te praten wanneer mijn blik steeds kwader werd. ‘What do you know about me? When did you become a psychologist?’ Snauwde ik. ‘I’m your best friend, Sarah.’ Pleitte Melinda nu. ‘I know that sort of things.’ Ik schudde mijn hoofd. ‘Well you’re doing a shitty job at being a best friend at this moment!’ Schreeuwde ik nu. Langzaam kwam ik overeind en Melinda wilde mijn hand vast pakken om me tegen te houden. Echter trok ik mijn hand op tijd terug. ‘You don’t know me. You don’t know anything about me!’ Schreeuwde ik. ‘And you’re defiantly not my psychologist, so shut the fuck up about it and let me live my fucking life!’ Na deze woorden stormde ik de kantine uit. Het kon me niet eens meer schelen wat de rest van me vond. Tranen stroomde over mijn wangen. Van woede en van verdriet, want diep in mijn hart wist ik dat Melinda gelijk had. In geen van mijn sessies met de psycholoog had ik zijn naam genoemd. Sinds jaren noemde ik hem al niet meer bij zijn naam. Hij was simpelweg: hij. En het deed me pijn dat Melinda gelijk had, want ik wilde er niet aan toegeven. Ik wilde niet toegeven aan het feit dat ik hem probeerde te vergeten.
zo maa 27, 2011 10:27 am
