Back 2 where I belong

Hij moest het zichzelf nageven. Hij was een behoorlijke tijd weg geweest uit Santa Monica. Hij wist al niet meer waarom en waardoor maar het voelde alsof hij weer thuis was. Met een grimas op zijn gezicht struinde hij langs de vloedlijn van het strand. De wind speelde met zijn haar en het was geen overbodige luxe dat hij een korte broek aan had gedaan met een wit shirt. Gewoon alles basic zoals altijd. Waarschijnlijk had iedereen zich afgevraagd waar hij in hemelsnaam had uitgehangen. Want in feite was hij gewoon van de aardbodem verdwenen geweest. Hij stopte bij een kraampje waar ze ijs verkochten en vroeg of ze ook water verkochten. Toen kreeg hij een fles aangereikt van 1 liter en betaalde hij. Hij liep terug naar de vloedlijn waar het water over zijn voeten spoelde. Over het gehele strand zaten strandposten te kijken of iedereen veilig bezig was en of het niet opeens vloed werd of dat er haaien verschenen.
Hij liep van de vloedlijn weg en ging ergens lukraak in het zand zitten. De zon scheen op zijn gezicht dat al flink gebronsd was door de zon van Florida. Dat was het, hij was in Florida geweest. Hij grinnikte in zichzelf omdat hij dat al vergeten was maar ook daar was het niet meer geweest dan op het strand te zijn en te surfen. Hij liet zich toen op zijn rug vallen en keek naar de zon. Het ging makkelijk met zijn zonnebril die de zon bijna brak waardoor hij een soort regenboog om de zon heen zag. Het was goed om weer thuis te zijn. Ook had hij toen hij in Florida was geweest geen mobiel mee gehad dus was hij compleet afgezonderd geweest van alles. En een ding mocht duidelijk zijn. Het had hem goed gedaan.

[Open voor friends <3]

Joël vertoefde op de golven. Zijn knie was weer geheeld na het dilemma met zijn vader, en nu kon hij zijn normale bezigheden weer opnemen. Een korte grijns ruste er op zijn gezicht toen hij zijn hand tegen de wand van de golf hield en zo een spoor van uit de weg deinend water achter zich liet. Dit zou hij Alice nog gaan leren, en nu hij beter was zou hij daar binnenkort maar weer werk van gaan maken. De jongen liet zich uiteindelijk op open water weer op zijn plank zakken en begon te peddelen richting het strand. Hoelang zat hij nu al in het water? Een twee uur? Misschien langer. Hij wist het zelfs niet eerlijk gezegd, maar eigenlijk maakte het ook niet uit. De jongen had zich geamuseerd en dat was uiteraard het belangrijkste. Al gauw genoeg bereikte hij het strand en wandelde met zijn bord tot waar hij zijn handdoek had gelegd. Voor even keek hij naar de mensen die hij voorbij stapte, en nog niet veel later zag hij een bekend gezicht. Ian? Even keek hij beter, ja het was hem. De jongen die verdwenen was enkele maanden terug, op de dag dat hij hem eigenlijk wat te zeggen had maar dat liet hij even achterwege. Blijkbaar had die hem niet gezien. Met een grijns liep hij naar de plek waar zijn spullen lagen en stak daar het bord in de grond, waarna hij heel handig een fles water uit zijn zak haalde. Weer kalm liep hij naar de plek waar hij zijn beste vriend net had zien liggen en bleef achter zijn hoofd staan, net zo waar hij hem niet kon zien.
Joël draaide de dop van het ijskoude water en kantelde het flesje half om, waardoor een mooie straal water regelrecht afging op het voorhoofd van Ian. In de hoop dat Joël zo aandacht kon trekken. Of Ian het ook zou accepteren wist hij niet bepaald, maar ergens maakte dat niet uit voor hem. Ian zou het vast wel verwachten van hem, al kwam het pas later dat hij zou weten dat hij het gedaan had wanneer hij op keek. Maar dit was gewoon pure payback. Zijn beste vriend had hem niets laten weten toen hij vertrokken was, en hij haatte het dat hij zo gedaan had. Merendeels omdat hij zich bezorgd had gemaakt, en hoogstwaarschijnlijk was dat voor niets geweest, aan de manier waarop hij hier nu lag toch niet.
[Welcome back >D]

Opeens verdween de regenboog om de zon en maakte die plaats voor een ijskoude douche. Vloekend kwam hij overeind en zette zijn zonnebril af waardoor zijn helderblauwe ogen woeden om keken. Daar stond Joël. Hij vloekte nogmaals hardgrondig en schudde toen zijn hoofd. Hij zag de grijns op het gezicht van zijn vriend sprak boekdelen en hij keek hem nijdig aan. ‘Klootzak’ siste hij terwijl het water uit zijn haren droop. Hij zag er bezorgd uit Joël. Hij vroeg zich ook langzaam af wat hij hier gemist had behalve schoollessen en het dagelijkse geroddel. Hij zuchtte en liet het voor wat het was. Op dit moment dan althans. Hij rekte zich uit en griste de fles water uit de handen van Joël om vervolgens wat te drinken. Hij was er erg gewend aan geraakt in Florida, water drinken. Hij was eigenlijk letterlijk naar de andere kant van het land gevlogen en had ook een hele andere stad gezien dan hier in Monica. Miami was veel opener geweest voor zijn gevoel maar toch had hij de streken gemist hier. Bovendien was hij nu laatstejaars ofzo dus werdt er van hem verwacht dat hij slaagde. Niet dat de rector een hekel aan hem had maar toch.
Het feit dat hij geen mobiel bij had gehad in Florida had ook te maken met het andere feit dat hij er nog steeds een moest kopen. En hij had geen zin meer gehad om dat te doen toen hij hier in Monica was geweest. Toen besloot hij plotsklaps op te staan en hij pakte Joël vast bij zijn middel en gooide hem als een zak meel over zijn schouder heen. ‘Who get who now buddy?’ zei hij een grijns. Hij rende naar de vloedlijn en maakte een plotselinge stop om Joël vervolgens de zee in te slingeren. Hij keek gniffelend naar de nu helemaal drijfnatte Joël. Waarschijnlijk had Joël een hele kudde mensen meegenomen zonder dat hij het wist. Hij liep naar de plaats waar hij was neergeploft en trok zijn shirt toen uit waardoor de rest van zijn gebruinde lichaam zichtbaar werdt. Hij gooide zijn shirt over zijn schouders heen en liet tot aan zijn kuiten het water in niet ver van Joël verwijderd maar toch ver genoeg om er zeker van te zijn dat hij niet het water in gesleurd zou worden. Hij amuseerde zich nu op het moment kostelijk. De pretlichtjes in zijn ogen die verschenen waren echt. En niet gespeeld zoals voordat hij verdwenen was. Hij zag een strandwacht argwanend kijken naar Joël om vervolgens uit het water te slepen. Toen de strandwacht Joël op het strand had gezet en hem een donderpreek had gegeven had hij het niet meer. Hij begon te bulderen van de lach. Dit was iets wat alleen Joël kon overkomen.

Tnx, jij ook xd

Toen de jongen hem uitschold voor klootzak wanneer hij recht was gekomen en nog een potje gevloekt had fronste hij even. Kort schudde hij zijn hoofd. Die was nog niets veranderd. ‘De enigste klootzak hier ben jij hoor. Weetje niet hoe bezorgd ik verdomme om je was toen je niets van je liet horen? Echt, niet cool man.’ Bromde hij. Ja, Joël was kwaad, of meer geïrriteerd, zijn fase om boos te zijn was hij al gepasseerd. Uiteindelijk meende hij het niet van die klootzak, maar dat was meer om zijn woorden meer kracht bij te zetten. Het was niet cool dat hij zo maar vertrokken was en hem en Alice gewoon had laten gissen wat er gebeurd zou kunnen zijn. Hoewel hij zich voor het vertrek ook niet bepaald goed had gedragen tegenover Ian, maar hij was uiteindelijk niet vertrokken en wel bereikbaar voor als ze hem nodig hadden. De fles waarmee hij Ian net nog gedoopt had werd uit zijn handen gegrist door de jongen. Nou, daar ging zijn drinken. Joël vroeg zich af waar Ian geweest was, waarom hij weg was gegaan. Maar om die vragen nu te stellen was misschien niet zo handig. Wat verdiept in zijn gedachten, was hij dus niet prepared op de tegen aanval van de jongen. Daardoor ging hij nogal gemakkelijk omhoog. Zonder boe of bah werd hij over zijn schouder gemieterd al bleef hij wel gewoon hangen. Dit zou nog lollig gaan worden. Al was het feit dat hij het water in gedropt werd niet zo leuk. Joël raakte met zijn buik het wateroppervlak en kreeg meteen ook een hele slok water binnen. De jongen duwde zich handig wat meer overeind, maar toen hij werd vast gegrepen door blijkbaar een redder liet hij zich maar het water uit sleuren om daarna geïrriteerd naar de dude te kijken en gewoon niet te reageren op zijn woorden. Al was het toen hij zich omdraaide wel zo dat hij een lege fles die niet ver van hem lag naar hem toe smeet, en deze raakte hem volop op het achterhoofd. Voldaan draaide hij zich om en liep met een grijns naar Ian toe en plofte daar neer. ‘Lach me maar uit ja.’ Grijnsde hij even scheef. ‘Maar even serieus, waarom ben je vertrokken zonder wat te zeggen? Ik was echt wel bang dat je iets overkomen was. Ja, en nu mag je me een sukkel noemen, maar ik meen wel wat ik zeg.’ Joël zijn humeur was van geïrriteerd weer helemaal omgeslagen naar vrolijk. Iets wat beter was om weer te laten aantonen dat hij weer normaal was.

Hij grijnsde alleen naar Joël. O, wat was hij toch gemakkelijk op stang te jagen. Toen hij te horen kreeg dat zijn vriend bezorgd was geweest zette hij zijn 'Whut tha fuck' face op. Serieus? Joël bezorgd om hem? Joël werdt op het droge gesleept en hij negeerde de donderpreek toen hij zijn vriend naar het lege flesje zag grijpen bukte hij al maar het was al te laat. Met een luide 'POK' kwam het tegen de achterkand van zijn hoofd aan. Hij grijnsde naar hem. Ja, hoor. Toen zijn vriend naast hem kwam zitten liet hij zijn shirt gewoon op zijn schoot liggen. ‘Maar even serieus, waarom ben je vertrokken zonder wat te zeggen? Ik was echt wel bang dat je iets overkomen was. Ja, en nu mag je me een sukkel noemen, maar ik meen wel wat ik zeg. Hij keek hem doordringend aan met zijn helderblauwe ogen. Waarom hij vertrokken was. dat was een goede. Dat hij bang was dat hem wat overkomen was vond hij ook niet raar. Wat dat betrof was zijn vriend eerder een meid dan een boy. 'Ik was niet opeens weg. Ik had gewoon geen mobiel. En zoals je ziet' hij gebaarde naar zijn lichaam 'Gaat het totaal prima met me' zei hij toen en woelde door zijn natte haren. Hij keek naar het haast lichtgevende zand aan zijn voeten. Hij zette zijn zonnebril weer op en plaatste zijn handen achter zijn nek om vervolgens weer languit in het zand te gaan liggen. Hij dacht nog even na. Toen besloot hij het te zeggen tegen zijn vriend. 'Ik ben in Florida geweest' zei hij toen kortaf en zuchtte. Zo, dan wist Joël waar hij had uitgehangen. En misschien moest hij echt eens een keer de stad in om een mobiel te gaan kopen.

Haar blote voeten zakte lichtjes weg in het warme zand, de wind speelde met haar rode haren. Blies enkele lokken steeds op nieuw in haar gezicht, maar het deerde haar niet. Ze negeerde het, liep rustig door luisterend naar de muziek die uit de oortjes van haar Ipod kwam. Al bijna een uur slenterde ze langs de kustlijn, de zee was ze nog niet in gegaan. Al droeg ze onder haar zomer jurkje een bikini. Zachtjes, onhoorbaar voor iedereen om haar hen, neuriede ze mee met het liedje dat op dat moment op stond. Haar gedachten dwaalde af naar haar broer, met wie ze in Australië een wandeling van zeven uur over de het strand had gemaakt. De meeste tijd hadden ze gewoon zwijgend naast elkaar gelopen, beide verzonken in hun gedachten. Herinneringen, die nog vers en pijnlijk waren. Maar tijd heelde de wonden, dat was iets waar Alice onderhand wel achter was. Het was niet zo dat ze haar familie vergeten was, zeker niet. Ze dacht nog dagelijks aan het, maar steeds vaker waren de het goede herinneringen. Alleen s'nachts had ze nog erg veel moeite met hun dood, had ze last van nachtmerries en ontwaakte ze regelmatig half schreeuwend. Gelukkig had ze geen kamergenoot meer, die ze hier mee lastig viel.
Een tiental meter bij haar vandaan zaten twee jongens, die haar beide bekend voorkwamen. Na nog enkele passen in hun richting te hebben gelopen, herkende ze hen. Eerste de kleinste va de twee, degene met de bruine half lange haren. Joël. Het verbaasde haar niet dat hij hier rond hing, net als haar leek de zee een zekere aantrekkingskracht op hem te hebben. De jongen naast hem had ze echter niet hier verwacht. Ian. Hem had ze al in tijden niet meer gezien, hij was plots verdwenen. Had niks van zich laten horen, geen sms'je, geen telefoontje, helemaal niets. Zonder hier nog langer bij stil te staan liep ze op hen af, een glimlachje vormde zich op haar lippen. "Hey." Begroette ze hen vrolijk. Waarna ze haar blauw groene ogen op Ian richtte. "Waar heb jij uitgehangen? Ik maakte me zorgen om je." Zei ze, met een licht verwijtende toon in haar stem. Toch kon ze hem niet laten hem een knuffel te geven. "Ik ben blij je weer te zien." Na dit gezegd te hebben, ging ze naast de jongens zitten.

Joël keek hem aan en zuchtte eventjes. ‘Je was wel opeens weg, want je hebt me niets gezegd.’ Sprak hij kalm. Ian had hem net zo goed kunnen komen opzoeken, maar ook dat had zijn vriend niet gedaan. En daar zat hij nu eenmaal mee. Misschien trok hij zich alles te veel aan, maar Ian was gewoon geen persoon die hij kwijt wou. Toen hij zei dat het compleet goed met hem ging knikte hij even met een grijns op zijn gezicht. Vanuit zijn oog hoeken merkte hij op dat de jongen weer terug ging neer liggen in het zand en nog even meedeelde dat hij in Florida geweest was. Florida? Wat was hij daar gaan zoeken? Ach, daar kwam hij ooit wel achter, later wellicht. ‘Ach, weetje ik ben gewoon blij dat je terug bent.’ Kort keek hij naar zijn handen en snoof. Joël had door de vake afwezigheid in de les, door alles wat er de afgelopen maanden was gebeurt op het randje gestaan om van school getrapt te worden. Maar hij had zich er nog net uit kunnen praten. Iets waar hij zich uiteindelijk best wel gelukkig mee kon stellen. Even grijnsde hij naar Ian. 'Weetje, ik trek straks met jou de stad in. We gaan een mobiel voor je kopen of je nu wilt of niet. Plus het is like te lang geleden dat we nog met elkaar hebben rond gehangen, dus hier kom je niet onder uit.' Toen er echter een schaduw over zijn arm viel keek hij even op. Een meisje verscheen in zijn gezichtsveld, eentje die hij herkende uit de duizend. Nu was het haar beurt om Ian te gaan ondervragen. Joël liet zich op zijn rug neervallen in het zand, zijn ogen had hij gericht op de blauwe lucht. De zon verwarmde zijn bovenlichaam, iets wat best aangenaam aanvoelde eigenlijk. Het verbaasde hem eigenlijk niet dat Alice hier ook rond liep, ach dat hadden de twee dus ook duidelijk gemeen met elkaar, kort grijnsde hij en draaide zijn hoofd zo naar de twee andere zodat hij niet echt asociaal leek in hun ogen.
[Flutheid]

Hij lag eigenlijk best rustig totdat zich twee armen om zijn nek sloten die hij kende als geen ander. Hij omarmde Alice ook direct zonder te twijfelen. Hij drukte een zoen op haar wang en liet haar toen los om haar te laten gaan zitten. Hij grijnsde en wreef over zijn bruine arm. Joël had besloten het kruisverhoor aan Alice over te laten. Hij grinnikte om de comischeid. Hij zag wel dat Joël wat moeilijk keek toen Alice hem een knuffel had gegeven. Maar ook zag hij de verbaasdheid in de ogen van zijn vriend toen hij tegen hem had gezegd. Alice zei tegen hem dat ze zich ook zorgen om hem had gemaakt. Als antwoord daarop haalde hij alleen maar zijn schouders op. Whatever. Toen sloeg hij een arm om haar heen. 'Sorry dat daardoor onze trip naar Canada niet doorging. Die moeten we ook nog eens plannen' zei hij toen grijnzend. Hij keek naar het water dat schitterde in het zonlicht en een zeemeeuw die krijsend overvloog. Hij keek naar hoe het dier overvloog en met krachtige slagen de omgeving bekeek op het strand. Alsof hij vast nog wel ergens wat te eten kon vinden. Plots zei Joël dat hij de stad in wilde met hem. Hij schudde zijn hoofd. 'Heeft weinig nut buddy. Ik heb geen zin om te gaan hangen. Ik wil gaan tekenen of iets anders. Maar de stad ben ik eigenlijk helemaal zat hier. Plus, ik heb nog bergen huiswerk' zei hij toen lachend op zo'n typische manier van hem. Hij liet zijn arm niet van de schouders van Alice vallen omdat hij het had gemist samen met haar te zijn als vrienden. Iets wat ze vaak hadden gedaan voordat ze weg waren gegaan. Hij zuchtte en pakte zijn fles met water en nam nog een slok ookal was die al lauw geworden. Toen keek hij naar zijn twee vrienden. Twee gezichten die hij altijd en overal herkende. Maar toen hij in Florida had gezeten kon hij hun gezichten nauwelijks voor zijn geest halen. Iets wat hem wel zorgen had gebaart toen hij daar rond had gelopen. Het was een vrijheid had gegeven die hij niet echt had meegemaakt. Tot dan toe. Toen hij daar terug ging met zijn gedachtes kwam hij weer in een groot kingsize bed, waar hij niet alleen in had geslapen. Hij had daar een zwerfhond gevonden en die verzorgd. Het was een bruine labrador geweest die direct zijn hart had gestolen. Hij zuchtte. Hij had haar toen hij weg was gegaan naar het asiel gebracht. Hij zuchtte en haalde zijn arm van Alice af. Het was zo'n lief beest. Hij hoopte dat het dier een goed tehuis had gekregen. Hij voelde iets van zijn wang af vallen in het zand en het werdt steeds erger. Hij deed niet eens de moeite om het weg te vegen. Hij miste het dier meer dan hij toe wou geven.

Echt reageren op haar aanwezigheid deed Joël niet, hij ging in het zand liggen. Leek te hebben besloten dat het nu haar buurt was met Ian te praten, ze vond het wel best ze had de jongen al lange tijd niet meer gesproken. Was benieuwd waar hij was geweest, een waarom hij niets van zich had laten horen. Nadat Ian haar een kus op haar wang had gegeven liet hij haar los, ze glimlachte zacht naar hem. Als reactie op haar woorden haalde hij zijn schouders op, kennelijk zat hij er niet zo mee dat ze zich zorgen om hem had gemaakt. Typisch. Soms leek het of hij er niet bij stil stond, wat voor gevoelens bepaalde acties bij mensen te weeg konden brengen. Ian sloeg zijn arm om haar heen, iets wat vertrouwd aan voelde. "Het geeft niet, dat hele we wel weer in." Reageerde ze met een lichte grijns, nee boos zijn was niet Alice sterkte punt. Niet dat ze op het moment de behoefte had Ian een uitbrander te geven. Ze was veel te blij dat hij weer terug was, en ze wist dat hij het nodig had om weer tot zich zelf te komen. De afwijzing van Sarah was hem zwaar gevallen, heel zwaar. Eigenlijk hoopte ze dat hij nu echt over haar heen was, dat het een voor hem afgesloten hoofdstuk was. "Maar waar heb je gezeten, en hoe was het?" Nieuwsgierig keek ze hem aan, terwijl ze hem rustig in zich op nam. Opzoek naar dingen die veranderd waren, kenmerken die haar nooit eerder op waren gevallen. Die nieuw waren.
Met een zucht haalde Ian zijn arm van haar schouder, de kleine verandering in zijn houding was haar niet ontgaan. Ze draaide haar hoofd naar hem toe, zag dat er tranen over zijn wangen rolde. Wat was er aan de hand. Met haar duim streek ze zacht de tranen weg. "Wat is er Ian?" Fluisterde ze zacht, lichtelijk bezorgd keek ze hem aan. Niet begrijpend waar zijn tranen zo plots vandaan kwamen. Was er iets gebeurd waar zij geen weet van hadden? Of had het nog altijd iets te maken met Sarah? Had hij haar nog steeds niet los kunnen laten? Voor een moment dwaalde haar ogen af naar Joël, misschien dat hij wist wat er aan de hand was.

Joël hoorde even kort de woorden over Canada, daar wist hij dus niets van. Gezellig. De jongen keek naar de blauwe lucht en grijnsde even. Ergens nodigde hem dat wel uit om weer het water in te gaan, en eigenlijk hield niets hem tegen. Alice was nu immers bij Ian en dat volstond wel. Maar toch besloot hij maar te blijven liggen, anders moest hij zijn plank toch maar weer gaan halen en kreeg hij zo meteen weer mot met die stomme redder. Al gauw gaf Ian een reactie op zijn woorden en fronste hij even. Sinds wanneer hield zijn beste vriend zich met huiswerk bezig? Tekenen kon hij nog begrijpen, maar het huiswerk niet bepaald. ‘Ach, andere keer dan maar.’ Grijnsde hij even droogjes waarna hij uiteindelijk weer overeind kwam uit het zand. Even keek hij naar de twee naast hem, Ian die zijn arm om Alice heen geslagen had. Ergens voelde het fout aan, maar ook daar reageerde hij maar niet op, die twee waren alleen maar vrienden uiteindelijk. Toen heel plots veranderde er iets aan het gedrag van Ian. De jongen hield zijn arm van Alice af en heel plots merkte hij dat het zand bij Ian iets nattiger werd. Een korte frons verscheen op zijn gezicht toen hij recht naar het gezicht van de jongen keek. Zijn beste vriend huilde? Wat verbaasd keek hij hem aan. Dit had hij nog nooit bij hem gezien, meteen spoelde een vlaag van angst over hem heen. Kort legde hij zijn hand op de schouder van Ian en slikte. Wat was er aan de hand? Alice was hem voor met het te vragen. Kort keek hij haar aan. Woorden leken niet uit zijn mond te komen, hoewel hij dolgraag wou ondervinden wat er was, niet omdat hij zijn vriend graag zag huilen of wat dan ook. Maar gewoon omdat hij wou weten wat er nu was. Had het misschien nog iets met dat Sarah persoon te maken? Of was er ondertussen dat hij in Florida was geweest iets anders gebeurt. ‘Ian, kom op man. Wat is er mis?’ Ergens vond hij dit best wel komisch, omdat het meestal andersom was geweest, dat Ian hem altijd had moeten helpen wanneer Alice weg was. En dat was best veel geweest eigenlijk. Zijn vriend huilde nooit opeens, dat had hij in de loop der jaren wel ondervonden, dus ja hij was bezorgd waarom nu wel. Dat was normaal, in zijn ogen.

Hoewel Alice even boos leek te kijken sloeg dat al snel weer om in bezorgdheid. Hij voelde de duim van zijn vriendin de tranen wegvegen en hij keek haar even aan maar hij zag haar niet scherp. Hij voelde ook de hand van Joël op zijn schouder en hij voelde dat hij weer wat rustiger werd. Hij sloeg zijn armen om zijn benen en besloot dat hij het hen best kon vertellen. 'Toen ik in Florida was' zei hij en haalde zijn neus op 'heb ik iemand ontmoet. Ze had van die mooie ogen en dat bruine haar. Je zal me vast wel niet geloven maar ze vond mij ook direct aardig. En overal waar ik in Florida was was zij. Ze volgde me naar mijn hotel en was de gele tijd dat ik daar was bij mij.' zei hij en zuchtte diep. Hoe kon hij haar nou vergeten? Hij zocht in zijn portemonnee maar kon de foto die hij van de hond gemaakt had even niet vinden. Hij zuchtte diep en staarde naar het zand. Hij kon het gezicht van de hond zo weer voor de geest halen. Hoe ze daar had gezeten alsof ze had geweten dat ze bij hem moest zijn. Alsof ze wist dat hij een zware tijd achter de rug had. Soms vervloekte hij de regelingen hier op Monica High. Hij had haar graag met zich meegenomen om haar vervolgens nooit meer te laten gaan. Hij had haar 'Glow' gedoopt omdat ze van die prachtige ogen had waarin hij de hele tijd had geleefd. Hij zocht in zijn broekzak en haalde daar een halsband uit en hield die in zijn handen. Het asiel had gezegd dat hij die weer mee kon nemen. Hij had in ieder geval een klein stukje bij zich van Glow. Maar toch was het zo dat hij nu zonder haar verder moest. Hij hoopte ergens dat hij snel kon afstuderen en haar adopteren. Hij liet zijn hand over de halsband gaan die hij niet meer uit zijn zak had gehaald sinds hij haar had achtergelaten bij het asiel.