I miss the days when life was simple

Het was gewoon oneerlijk. Waarom kon zij niet net als Ty gewoon verder gaan met haar leven. Gevoelens krijgen voor een andere jongen, zich over haar ex heen zetten, doen alsof er niks gebeurd was en vrolijk verder gaan. Maar nee, de enige manier om hem uit haar gedachten te zetten was door zich klem te zuipen en zich als een slet te gedragen, en dat hielp ook maar voor een paar uur. Afwachtend staarde ze hem aan, benieuwd of ze de juiste conclusie had getrokken. Dat kon haast niet anders, in haar ogen was hij anders niet begonnen over dat meisje, als er niet iets speelde tussen hen. Ze zag zijn lippen bewegen, maar hij sprak te zacht om het te kunnen verstaan. Fronsend staarde ze voor zich uit, ze had ze even niet meer op een rijtje staan. Het verbaasde haar enigszins dat hij zo rustig reageerde op haar felle woorden, meestal draaide het vanaf het moment waarop zij boos werd uit op ruzie. En eigenlijk had ze niet eens het recht om boos te worden. Waarom zou ze, ze was zijn ex maar en hij mocht doen wat hij wilde. Ja, ze had zich nog steeds niet over hem heen kunnen zetten, maar dat gaf haar nog niet het recht om van Ty te verlangen dat hij ook niet verderging. Ze zou juist blij voor hem moeten zijn. Maar misschien was het ook wel gewoon een makkelijke manier, boos reageren, om haar eigenlijke pijn niet te hoeven laten zien. Eigenlijk gold andersom een beetje hetzelfde. Veel drinken en slettengedrag vertonen was haar mislukte manier om hem te vergeten, waarom kwam hij haar dan uit de Zanzibar halen? Als hij dat smsje gewoon genegeerd had, was dit alles nooit gebeurd. Maar het was niet eerlijk om dat hem te verwijten. Toen hij was uitgesproken na haar felle woorden en zij de brok in haar keel had weggeslikt, kwam ze moeizaam overeind en vestigde ze haar blik weer op haar ex. Ze slaakte even een diepe zucht voordat ze haar mond opentrok. "Het was me sowieso wel al duidelijk dat jij gewoon verder bent gegaan, maar dat terzijde. Je bedoelt zeker nóg niet, ik neem aan dat er wel wat speelt tussen jullie. Als je geen gevoelens voor dat meisje had gehad, was er niet over begonnen tegen mij neem ik aan?" begon ze, terwijl ze zo rustig mogelijk probeerde te klinken. "En ik weet wel zeker dat ik als ik nuchter was geweest hetzelfde had gedaan. En hoewel ik je mening deel dat het niet erg slim was, moet ik er nog even achterkomen waarom precies niet, ik voel me toch wel klote," ging ze verder. Ze haalde even een hand door haar haren, die 's ochtends altijd enorm krulden en alleen in bedwang vielen te houden met veel borstelen en een stijltang. "Wat ik alleen niet snap hè.. Je zegt dat jij gewoon verder bent gegaan en dat geloof ik ook echt wel, maar waarom kom je me dan wel midden in de nacht gelijk uit de Zanzibar halen als je een sms krijgt van een vriend die het schijnbaar nodig vindt om jou over mij te smsen?" vroeg ze na een tijdje nieuwsgierig. Ze viste een shirt van de grond om aan te trekken - wat toevallig een shirt van Ty was die hij maanden geleden had laten liggen op hun kamer toen ze uit elkaar gingen - waarna ze rechtop ging zitten en met haar hoofd tegen de muur achter haar te leunen, terwijl ze haar blik op Ty gericht bleef houden. 

Ergens was het ook wel logisch dat hij inmiddels verder was gegaan met zijn leven. Het was al maanden geleden uitgegaan en er waren al grote veranderingen in zijn leven geweest. Het zou zonde zijn om de rest van zijn kostbare jeugd te verspillen aan het terug verlangen naar die mooie paar maanden met Ayanna. Jammer genoeg was het voor Ayanna niet zo makkelijk geweest om die conclusie te trekken. Zuchtend haalde hij zijn schouders op en draaide hij zijn hoofd even van haar weg. Hij wist oprecht niet wat er allemaal tussen hem en Emilie was en zou gaan gebeuren. Toen ze echter verder praatte keek hij haar weer aan. Met gefronste wenkbrauwen luisterde hij naar haar woorden. "Jezus Ayanna. Ik ben ook maar gewoon een jongen. Er lopen nog genoeg andere geweldige gozers hier rond, laat mij niet een donkere wolk over je leven hier werpen," zei hij hoofdschuddend, terwijl hij haar blik op zocht om de ernst van zijn woorden tot haar te laten doordringen. Natuurlijk, hij was best een speciale jongen -meende hij in ieder geval zelf-, maar er waren nog genoeg andere awesome guys. Als zijn vriend niet die ene sms gestuurd had en hij er niet op gereageerd had, was hij nooit in deze vreemde situatie beland... Toch was hij blij dat hij Ayanna daar weggeplukt had. "Gewoon.. Omdat jij het bent! Ayanna ik geef nog steeds om je," antwoordde hij zonder aarzelen. Ja, hij zou zich altijd zorgen om haar blijven maken en om haar blijven geven. Hij glimlachte vaag toen hij zag dat ze een shirt aantrok dat verdacht veel op een shirt leek dat ooit van hem was geweest. In ieder geval wel een goed idee. Sloom kwam hij omhoog van het bed om de kamer in te lopen waar hij zijn eigen shirt van de bank plukte. In een snelle beweging trok hij het shirt aan, terwijl hij de vrijheid nam om iets van een ontbijt te gaan fabriceren. Aan het aanrecht begon hij met het maken van een droge boterham met kaas. "Je gaat me niet vertellen dat er geen leuke jongens op de universiteit rondlopen die aandacht voor je hadden?" zei hij toen hij kort zijn hoofd naar Ayanna omdraaide. Er werd nog steeds geroddeld op de universiteit, in mindere mate en over wat andere onderwerpen, maar hij had zeker weten Ayanna haar naam weleens opgevangen bij één van zijn nieuwe vrienden. Met vrienden die hij van de universiteit kende sprak hij haast nooit over haar eigenlijk. Met zijn bord in zijn handen liep hij naar de bank toe, om daar neer te ploffen. "Vind je niet erg toch? Of wil je me weg hebben?" vroeg hij vervolgens met een scheve glimlach terwijl zijn ogen Ayanna weer opzochten. Als ze nu zou zeggen dat ze hem weg wilde hebben, zou hij goed voor lul staan, maar goed. Afwijzing verwachtte hij niet zo snel van haar, of ze moest hem nu echt zat zijn geworden.

[flutje xD]

Afwachtend staarde ze Ty aan, benieuwd naar zijn antwoord. Ze slaakte een zucht toen hij niet met woorden reageerde maar zijn schouders ophaalde en zijn blik afwendde, blijkbaar lag het iets gecompliceerder dan ze dacht. "Ondanks je niet zo perfecte timing, toch bedankt dat je het verteld hebt.. Dit is in ieder geval beter dan dat ik het achteraf van een ander te horen moet krijgen ofzo," sprak ze vervolgens zacht tegen hem. Ze voelde zelfs enige nieuwsgierigheid naar die Emilie nu ze het een beetje had laten bezinken, ze was bijvoorbeeld benieuwd op welke manier het meisje van haar verschilde en wat hij in haar zag. Maar niet op de jaloers ex-vriendin manier, ze was gewoon oprecht nieuwsgierig. Zijn volgende woorden waren duidelijk, maar ze was het er niet helemaal mee eens. Ze bleef even stil om haar woorden op een zo goed mogelijke manier te kunnen formuleren. "Ten eerste ben jij niet 'gewoon' een jongen, voor mij blijf je hoe dan ook speciaal. Het was misschien niet helemaal duidelijk, maar jij was ook mijn eerste echte, serieuze relatie. Ja, natuurlijk lopen er genoeg leuke jongens rond, maar ik heb gewoon geen behoefte aan een nieuwe relatie. Ik ben veel te bang dat als het weer misgaat, ik weer door zo'n hel moet. En dat ik me klote voel ligt niet aan jou - niet meer in ieder geval, ik voel me juist het best als ik met jou ben - maar ik zit gewoon niet zo lekker in m'n vel. Voel me onzeker, het gaat kut op school en daarom willen m'n ouders dat ik terugga naar Seattle zodat ze me in de gaten kunnen houden of iets in die richting. Maar dat wil ik helemaal niet, en dan ga ik dus drinken en me als een slet gedragen om me beter te voelen.  Maar als ik nuchter ben voel ik me weer kut, zo wil ik helemaal niet zijn, en toch ga ik weer drinken om me weer goed te voelen en zo blijf ik in dat stomme cirkeltje zitten. Maar het heeft echt allang niet zo heel veel meer met jou te maken, de break up was eerder de aanleiding ervan," was haar uiteindelijke antwoord, iets uitgebreider dan ze eigenlijk gepland had. Een glimlach verscheen rond haar lippen toen hij meende nog steeds om haar te geven. Het gaf een goed gevoel om te horen dat ze niet helemáál uit elkaar 'gegroeid' waren, om het zo maar even te zeggen, ook al zagen ze elkaar nog amper. Moeizaam kwam ze overeind toen Ty ook weer in beweging kwam, maar ze plofte ook vrij snel weer voorover, nu met haar hoofd aan het voeteneind. "Oef, ik ben moe," mompelde ze gapend, terwijl ze haar hoofd ondersteunde met haar hand. "Heus wel, maar ik heb er gewoon geen zin in om me aan één jongen te binden. Ik heb voorlopig wel genoeg aan die aandacht," sprak ze terug met een glimlachje. Uiteindelijk kwam ze toch maar uit bed, anders bleef ze maar in die luie houding. Ze viste een trainingsbroek van een stoel en trok die aan, waarna ze richting de bank slenterde. "Tuurlijk wel, ik heb gekregen wat ik wilde, nu mag je weer oprotten hoor," grijnsde ze plagend, terwijl ze naast hem op de bank plofte. Nee, natuurlijk wilde ze hem niet weg hebben, dat was wel het laatste wat ze wilde. Hij was één van de weinige waarbij ze echt volledig zichzelf durfde te zijn, zonder zich constant af te moeten vragen wat de ander van haar vond. Haar blik gleed even naar het brood op zijn bord. Dat hij het überhaupt wegkreeg zo 's ochtends', echt ochtend was het niet meer natuurlijk, zelf at ze niet meer dan een appel of bakje yoghurt in de ochtend. "Maar jij gaat er zeker weer vandoor straks..?" vroeg ze na een tijdje zacht, terwijl ze hem twijfelend aankeek. Stiekem hoopte ze dat hij er geen bezwaar tegen had om de rest van de dag samen door te brengen, gewoon als vrienden. 

Even grimaste hij om haar opmerking over zijn timing en vervolgens knikte hij kort. Dat was precies de reden geweest dat hij het aan haar verteld had. De reden dat hij het nu had willen doen. De kans dat ze binnenkort elkaar goed zouden spreken was niet zo groot, het had gewoon nu gemoeten. Gelukkig kon ze dat waarderen. Zijn ogen bleven op haar gericht terwijl ze waarschijnlijk een goed en duidelijk antwoord probeerde te formuleren op zijn opmerking. Het was niet heel gek dat hij Ayanna's eerste serieuze relatie was geweest, tenslotte waren ze nog jong toen ze eraan begonnen. Haar volgende opmerking beviel hem niet zo, hij had het gevoel alsof hij haar nu getraumatiseerd had. Fronsend keek hij haar aan, hij zou niet weten hoe hij haar zou kunnen helpen haar leven weer op de rails te krijgen. Het was in ieder geval niet fijn om te horen. "Wat kut, ik wist helemaal niet dat het zo slecht ging," zei hij hoofdschuddend, terwijl hij haar een bezorgde blik toewierp. Zachtjes grinnikte hij om de opmerking die hij achter zich hoorde van Ayanna. Ja, aan veel slaap waren ze niet toegekomen vannacht. "Ik snap je helemaal," zei hij instemmend over zijn schouder. Binding was ook iets waar hij eigenlijk niet op zat te wachten op dit moment. Hongerig nam hij een hap van zijn karige ontbijt. Hij glimlachte met gesloten lippen, om haar de aanblik van de inhoud van zijn mond te besparen. Plagende opmerkingen maken kon ze nog steeds als de beste. Zelf werkte hij meisjes liever snel uit zijn kamer de volgende morgen, maar deze situatie was anders. Ondertussen at hij vrolijk door aan zijn boterhammen die zijn behoorlijk lege maag vulden. De toon waarop ze die vraag stelde deed hem vermoeden dat ze wilde dat hij niet zo weer weg zou gaan. Vertwijfeld keek hij haar aan. Was het wel slim om weer te wennen aan elkaars fijne gezelschap? "Ik weet het niet," zei hij vervolgens terwijl hij zijn bord op het tafeltje voor hem neerzette. "Misschien het is het beter als ik gewoon naar mijn kamer ga," zei hij vervolgens bedenkelijk. Het zou hem nog geen minuut kosten om naar zijn eigen kamer te gaan. Ondertussen pakte hij zijn bord weer en werkte zichzelf omhoog, om vervolgens zijn bord op het aanrecht te zetten. Zijn ogen gingen kort zoekend door de kamer heen, tot hij zijn sokken vond. "We kunnen binnenkort wel weer eens afspreken, gewoon, onder normale omstandigheden anders?" stelde hij vervolgens voor, terwijl hij zijn sokken aantrok. Snel liep hij naar de dichtstbijzijnde spiegel toe om daar even een korte blik in te werpen. Één hand door zijn haar halen was wel genoeg. Wie zou hij nou tegenkomen op zijn weg naar zijn eigen kamer? Uiteindelijk draaide hij zich weer naar haar om met een vragende blik in zijn ogen.

Glimlachend keek ze hem aan. Blijkbaar voelden ze elkaar nog steeds zo goed aan als toen ze nog een relatie hadden. Soms had ze het idee dat ze perfect wist te benoemen wat er in zijn hoofd omging, maar af en toe begreep ze weer helemaal niks van hem. Zuchtend staarde ze voor zich uit, hoewel ze het idee had dat het steeds iets beter ging, bleef het behoorlijk verwarrend en pijnlijk om bij Ty in de buurt te zijn. Ze wilde eigenlijk niets liever, hij bleef hoe dan ook fijn gezelschap, maar het versterkte ook weer haar gevoelens voor hem. Na zijn woorden draaide ze haar hoofd weer zijn richting op. Ze haalde even haar schouders op. "Ik voel me al bijna 15 jaar niet goed, op die paar maanden met jou na dan," reageerde ze mompelend. Ze stond er niet meer zo vaak bij stil, na zo'n lange tijd wende je er gewoon aan, werd het normaal. Er zaten ook heus wel eens momenten tussen dat ze zich redelijk goed voelde, maar dat was in de meeste gevallen als ze drank op had of als ze met Ty was. Of een combinatie daarvan zoals vannacht, bedacht ze grijnzend. Zijn bezorgde blik beantwoordde ze met een scheve glimlach. Ze wilde niet dat hij zich zorgen zou maken over haar, dat was nergens voor nodig. "En daarom ligt het iets ingewikkelder met dat meisje?" gokte ze toen hij zei ook geen behoefte te hebben aan binding. Het was gewoon een lastig punt. Natuurlijk was ze wel leuke jongens tegengekomen, maar het waren tot nu toe allemaal geen potentiële boyfriends geweest, dus had ze de wanhopige zoektocht naar afleiding maar gestaakt en ging ze van jongen naar jongen. Veel makkelijker, het fijn hebben met jongens zonder het gedoe van een relatie er omheen. Al bleef Ty een zwakke plek, mocht hij hier nu ter plekke vragen om opnieuw een relatie aan te gaan zou ze het zonder twijfel doen. Ze ging iets verzitten zodat ze haar benen onder zich kon vouwen en lekkerder zat. Toen hij glimlachte na haar plagende opmerking stak ze grijnzend haar tong uit, terwijl ze hem met een speelse blik aankeek. Ty plagen bleef iets wat ze heerlijk vond, zolang hij het ook kon waarderen. Afwachtend keek ze hem aan, aan zijn blik te zien betwijfelde hij of het een goed idee was om nog langer samen de dag door te brengen. Zijn woorden bevestigden dat. "Waarschijnlijk wel ja," mompelde ze terug, er weerklonk een vleugje teleurstelling in haar stem. Maar ergens snapte ze het ook wel, ze merkte in ieder geval dat het voor haarzelf best moeilijk was om op een vriendschappelijke manier tegen hem aan te kijken, ze bleef altijd iets van spanning voelen. Ze slaakte een zucht toen hij inderdaad aanstalten maakte om weer weg te gaan, afwezig volgde ze zijn bewegingen. Hetgeen wat hij even later voorstelde deed haar weer glimlachen. "Kunnen wij dat?" vroeg ze zich hardop af met een grijns. Tot nu toe was het er tijdens geen enkele ontmoeting redelijk normaal aan toe gegaan, tot nu toe had iedere ontmoeting erin geresulteerd dat ze elkaar weer ontweken voor een lange tijd. "Nee, even zonder gekheid, daar hou ik je aan," ging ze glimlachend verder. Met dit plan in het vooruitzicht was het een stuk makkelijker om hem te laten gaan. Toen hij na een tijdje dan toch echt weg was zakte haar humeur weer ver beneden peil, eigenlijk kon ze wel janken.