23 Days

Of het goed was om drugs te gebruiken? Hij kon vele redenen bedenken waarom het slecht was om te doen. Toch had hij het niet kunnen weerstaan toen Silvana hem een joint aanbood voor een zeer lage prijs, en hij wist zeker dat de situatie waar hij in zat hier mee te maken had. Hij nam een heis van de joint, eentje waarvan hij niet wist of er pure troep in zat of niet. Hij nam echter nog een paar heisjes, proberend om alles even te vergeten. En het lukte hem, het lukte hem goed ook, maar na de fijne wereld kwam er een keiharde waarheid naar boven. Na de hoge plek waar hij was geweest zou een diep dal komen, en dit diepe dal werd aangekondigd met een hoop misselijkheid. Silvana moest om hem lachen toen hij de maaginhoud naar buiten wierp, hem vragend of het de eerste keer was dat hij Marihuana gebruikte en waarom hij dat deed. Dat eerste bevestigde hij door zachtjes te knikken, maar over dat tweede zweeg hij. De jongen voelde amper de arm van het meisje die ze om hem heen had geslagen maar de lach leek door te dreunen als een lepel die tegen een deksel van een pan aan sloeg. Als hij niet beter wist en het feit dat ze high was niet meetelde bij zijn conclusie had hij gedacht dat ze hem uitlachte. Hij zuchtte diep uit, eenmaal de misselijkheid samen met het heerlijke gevoel verdwenen was, en stond op. "Ik ga even een frisse neus halen." mompelde hij tegen haar, en zonder op antwoord te wachten begaf hij zich naar de uitgang om zich buiten op een bankje neer te zetten. Hoe lang was het geleden dat hij en Emilie elkaar voor het laatst hadden gezien? 23 dagen alweer? Hij wist het niet precies, maar hij wist wel dat het te lang duurde om goed nieuws voort te brengen. Ze zou er vandoor gaan met Alain, de jongen die hij sinds kort nog als vriend had gezien, maar waar hij nu enkel haat voor voelde. Lyron wist niet wat hij zou doen wanneer hij de jongen tegen zou komen, maar wilde het ook niet weten. Zijn gelukkige leventje was verziekt, en waarom? Waarom wist hij eigenlijk niet, was er iets verkeerds aan hem, had hij haar niet goed genoeg behandeld? Of was elke relatie die Emilie aanging gewoon gedoemd om te mislukken? Hij zuchtte, en boog wat voorover, zijn ellebogen op zijn knieën plaatsend. En doordat hij zich meer concentreerde op de grond onder zijn voeten en een nieuwe golf van misselijkheid probeerde te onderdrukken lette hij niet op zijn omgeving, en merkte hij niet dat meerdere blikken op hem gevestigd waren..

De lentewind blies speels als hij was, onrustig in haar losjes opgestoken haren toen Emilie door de straten van Santa Monica liep en niet meteen het vrolijkste meisje in de buurt meende te zijn. Integendeel. Ze was wat verward, had de fles Tequila op haar kamers enkel één derde leeg gekregen en was dan naar buiten gegaan omdat de muren op haar af leken te komen. Haar gevoelens waren echt klote. Haar leven was gewoon één hoop twijfel geworden, en het erge was dat ze blijkbaar een echte noob was in keuzes maken. Alsof ze nog nooit keuzes had gemaakt en ze er gewoon niet uit kon geraken. Lyron, Alain, Lyron, Alain, Lyron, Alain... Haar hoofd bonkte die twee namen elke seconde door haar hoofd en zeker in haar kamer begonnen die dan nog te echoën. Vreselijk. Het liefst leefde ze dan niet meer, maar dat zou vreselijk egoïstisch zijn.
Het luchtige lentejurkje dat ze aanhad, bewoog mee in de wind. Het was overweldigend. Mensen, de drukte.. Ze had net het centrum wat rondgelopen en was tot de constatatie gekomen dat alles hier confronterend was.
Het was ongeveer een uur of één, half één 's nachts, ze had geen honger gehad vanmiddag of vanmorgen en kreeg ook nog geen honger die avond, laat staan die nacht. Misschien lag het aan al die onzekerheden die het meisje kwelden, of aan elk voorwerp dat haar deed denken aan ofwel Alain, ofwel Lyron en ofwél allebei. Vreselijk vond ze dat. Aan hen allebei denken op één moment. Ze wist niet meer goed wat ze moest denken van Lyron, vooral omdat Alain haar met zijn, volgens haar, directe vragen, wat van haar stuk had weten te brengen. Ze was gaan twijfelen aan het idee van Lyron, en vroeg zich zelfs af of het niet beter was om de break up te bevestigen.. Want hoe kon ze in hemelsnaam de gevoelens die ze voor Alain had, opzij schuiven zonder enige twijfel? Het probleem was dat Lyron van haar verwachtte dat ze onvoorwaardelijk van hem hield, en alles was goed en perfect, tot ze Alain ontmoet had. Een raar gevoel. Liefde voor twee jongens. Die voor Lyron was echter, puurder gebleken voor haar dan die voor Alain, vermoedde ze, maar toen Lyron haar had verteld dat ze niet terug bij hem hoefde te komen tot haar gevoelens voor Alain over waren en ze dus met Alain was gaan praten, was ze enorm beginnen twijfelen aan haar koppige veronderstelling. Lyron had ze niet meer gezien, en misschien was het zo wel dat ze minder van hem was gaan houden omdat ze hem niet meer zag, al wist ze niet wat ze zou doen moest ze Lyron zien. Maar Alain deed iets met haar; ze dacht zelfs meer na over dingen die ze zei om geen moeilijk antwoord van hem te krijgen. Ze was ten einde raad en voelde dat ze Lyron moest zien om duidelijkheid te scheppen voor ieder van hen, maar ze kon de moed niet opbrengen om Lyron te sms'en, te bellen of om hem op te zoeken. Ze vond zichzelf zwak en waardeloos, maar de moed bleef weg.
Of.. het lot probeerde haar voor voldommen feiten te zetten, want niet veel verder, aan de uitgang van Bar Copa, zag ze degene van wie ze een tijd lang onvoorwaardelijk had gehouden. Lyron. Haar hart stond enkele seconden stil, net als zijzelf. Had hij haar gezien? Kon ze zichzelf nog omdraaien om weg te rennen? Ja.. misschien wel.. Ze wilde zich net omdraaien toen een onzichtbare hand haar tegenhield. De hand van Het Geweten. Geïrriteerd zuchtte ze even en bestudeerde Lyron kort van op een afstandje. Hij zou het waarschijnlijk niet echt plezierig vinden om haar te zien. Maar dit was dan ook wel een kans om met hem te praten, zoals ze aan Alain had beloofd. Ze liep naar de jongen toe - die er behoorlijk verslagen bij zat en meteen dook haar schuldgevoel op - en ging aarzelend naast hem zitten. Ze sloot haar ogen kort om zijn reactie en besloot enkel te zuchten zodat hij zou weten dat ze er was.

[Ik heb een dejá vu gevoel.. Heb je toevallig een stukje gekopiëerd van een ander topic van je ?]

Zijn lichaam, en dan met name zijn maag, probeerde hevig zijn inhoud naar buiten te gooien. De wilskracht van de jongen hield dit echter met succes tegen, en dat alles omdat hij het verschrikkelijk vond om over te geven. Zijn ogen waren gesloten terwijl hij half voorover gebogen hing, en het duurde redelijk lang voordat hij de persoon opmerkte die naast hem was gaan zitten. Eerst hechtte hij er niet veel waarde aan, misschien was het een meisje die last van haar voeten had gekregen en even wilde zitten, maar toen hij een diepe zucht hoorde kon hij het niet laten op te kijken.
Direct nadat hij had gezien wie het was, wendde hij zijn blik weer af om vervolgens naar de grond te kijken. Hij keek zo veel liever naar een stel bakstenen dan om de waarheid onder ogen te komen, nu. Ze was hier vast gekomen om hem te zeggen dat ze liever bij Alain was, en nadat ze dat had gezegd zou ze huppelend en vol liefde weer naar hem terugkeren. Hij zou hier vast om een hoekje staan.. Lyron keek even rond, maar richtte al snel zijn blik op de grond omdat hij merkte dat het nutteloos was. Zelfs als hij zich om een hoekje begaf, was het nog altijd om een hoekje, en aangezien Lyron geen speciale ogen waarmee hij om een hoekje kon kijken had, zou hij nooit om dat hoekje kunnen kijken. Toch voelde hij altijd de aanwezigheid van de jongen, en al was hij er daadwerkelijk niet dan kon hij zweren dat hij zijn geur van Emilie's lichaam kon ruiken.
Hij richtte zijn ogen, die waarschijnlijk rood waren, op Emilie om deze hier vervolgens te laten rusten. Niet omdat hij haar zo graag aan keek, maar gewoon omdat het eventjes duurde voordat hij één Emilie zag en niet tienduizenden. Sja, waren er maar twee Emilies. Dan martelde ze zichzelf niet zo erg als ze nu waarschijnlijk deed, en kon de een naar hem gaan en de ander naar Alain. Hij vroeg zich af, als Emilie zich in tweeën kon splitsen.. Of Alain ook daadwerkelijk de onderkant zou nemen en de bovenkant aan hem over zou laten. Lyron wist het bijna zeker, aangezien hij niet kon begrijpen dat de jongen met haar om ging anders dan om de mogelijkheid om sex met haar te hebben. "Hey." zei hij na een tijdje, waarna hij zijn blik weer van haar afwendde en voor zich uit staarde.

[Je zet me onder een grote druk, weet je? Met je 'dat hangt van Lyron af' >.>]

[Ja, een deeltje van een topic dat nu weg is.. Anders zou ik toch hetzelfde geschreven hebben ; die Alain-Lyron gedachtes.. :3]

Ze keek Lyron niet meteen aan, omdat ze zijn blik niet meteen wilde zien als hij naar haar keek en ontdekte dat zij het was. Waarschijnlijk was ze niet meteen de meest leuke persoon om nu te zien, voor hem. Maar hier zou zij door moeten, hier zou hij door moeten en als ze niet zoveel moeite zou doen om het te verbergen, zou je degelijk de treurige en tegelijk bezorgde blik in haar ogen zien. Lyron was anders dan anders geweest, de vorige keer en natuurlijk kwam dat door het nieuws dat ze had gebracht. Maar het had pijn gedaan; de manier waarop hij tegen haar had gedaan. Afstandelijk, teleurgesteld en als ze op haar belabberde mensenkennis moest rekenen, was hij enkele tellen vol haat over haar geweest. Maar die kennis was ook belabberd. Ze had het gevoel gekregen dat hij haar, door haar weg te sturen tot ze van haar liefde voor Alain genezen was, alleen maar weg wílde. En Alain dan.. Ze was blijkbaar niet in staat om onvoorwaardelijk van iemand te houden, al kon ze daar zelf niets aan doen. Haar eigen domme gevoelens hadden daar een belangrijke rol in gespeeld en vormden een mooie lus in een perfect touw om haar hals. Ze verstikten haar, en misschien was het beter om afscheid te nemen van beide jongens, om dan te zien hoe ze allebei zouden reageren. En degene wiens reactie in haar ogen de beste zou zijn, zou haar waarschijnlijk wel kunnen bekoren. Maar dan was het zo'n strijd? Dan was het alsof ze zelf niet wist wat ze wilde en alsof ze beide jongens tegen elkaar opzette. Als ze dat onbewust nu nog niet had gedaan. Ze voelde zichzelf misselijk worden door haar eigen getwijfel en had ook geen zin om zichzelf nog meer moe te gaan maken om beide jongens. Misschien kon ze beter afstand nemen van hen beiden. En alleen blijven. Ze zou toch zoveel beter af zijn?
Een simpele blik op Lyron en zijn rode ogen ziende, deed haar beseffen dat haar gedachten fout waren. Of niet? Of wel? Of niet? Of.. Verdomme! Ze haatte zichzelf en beet gefrustreerd op de binnenkant van haar wang. Voor Alain kiezen leek zo makkelijk als ze bij Alain was, voor Lyron kiezen leek zo makkelijk als ze bij Lyron was. Ze proefde bloed toen de jongen haar begroette en zuchtte zachtjes. "Hoi", mompelde ze even en friemelde met haar handen aan de zoom van haar jurk. Ze wilde beginnen over het feit dat hij haar niet voor zou keuze mocht zetten, hem vertellen dat ze van hem hield, maar van Alain ook, maar kon de woorden niet over haar lippen krijgen; Lyron had haar in zijn onbewuste, onzichbare greep. Ze beet kort op haar lip en sloeg haar ogen neer. "Ik kan dit niet meer", sprak ze uiteindelijk, na enkele minuten met een brok in haar keel, waardoor haar stem schor en hees klonk. Haar handen trilden en ze wendde haar gezicht van Lyron af. "kiezen tussen jullie twee; het is gewoon onmogelijk. Als ik voor hem kies, weet ik dat ik jou helemaal kwijt ben, en dat wil ik niet. En als ik voor jou kies, ben ik hem weer kwijt", verklaarde ze ten einde raad en maakte even twijfelende handgebaren. Momenteel was de keuze voor Lyron weer vlakbij, maar omdat hij bij haar was. Ze zuchtte kort en sloeg haar armen over elkaar. "Ik denk dat het dan beter is dat ik gewoon voor niemand kies.", bracht ze uiteindelijk zacht uit en keek de jongen kort aan. "Het maakt je kapot, het maakt Alain kapot, en het maakt mij kapot. Ik moet er gewoon mee ophouden.", sprak ze verklarend en wendde haar blik opnieuw af. Bij Lyron kwam de waarheid dan weer boven, dan zei ze snel de waarheid. Misschien omdat het haar allemaal niet veel meer kon schelen. Afscheid nemen van hen beiden en dan sterven van verdriet, was misschien een betere keuze. Dan zouden ze haar niet eens missen.

Lyron beet even kortdurend op zijn lip, niet wetend wat te doen, en bedacht zich dat Emilie de roden ogen die ze waarschijnlijk had opgemerkt ook gewoon kon opvatten als ogen die net gehuild hadden. Het enige wat hij nu nog hoefde te doen was zich een beetje normaal gedragen, ook al moest de jongen extreem veel moeite doen om niet in lachen uit te barsten. Emilie wilde waarschijnlijk een serieus gesprek met hem aan gaan, en dan was het laatste wat ze van hem zou verwachten dat hij op de grond zou vallen van het lachen, toch?
Zijn mondhoeken werden gevormd tot een kleine glimlach, geforceerd, toen Emilie hem begroette met een mompelende 'hoi'. Langzaam in zijn gedachtes begon hij af te tellen, en nadat hij de nul had bereikt begon ze te praten. Natuurlijk kwam ze bij hem om te praten, zij was immers niet zo'n meisje die zonder doel op iemand afstapte, toch? En dan zeker niet bij hem. Toen ze echter praatte over het feit dat ze niet kon kiezen tussen hen twee, kon hij een verbeten gelaatsuitdrukking niet tegenhouden. Hij had zijn ogen echter nog altijd op de grond voor hem gericht, waardoor Emilie dit waarschijnlijk niet zou opmerken. Een korte blik opzij vertelde hem dat haar handen trilden, waar hij de reden dolgraag van wilde achterhalen. Waarom zou ze trillen? Was ze ergens bang voor? Zou ze het uitmaken..? Hij had zich de afgelopen dagen al voorbereid op de uitslag van het gesprek, wist dat ze er te lang over deed en dat ze zich in de tussentijd heus vermaakte met Alain, maar dat ze niet zou kunnen kiezen had hij niet verwacht. En echt weten of het een positief of negatief iets was, deed hij niet. Hij zuchtte toen ze uitgepraat leek te zijn, en wist dat er nu van hem verwacht werd dat hij iets zou zeggen. "Ik denk dat het beter is als je mij kiest, Emilie." zei hij met een brede grijns, nadat hij zijn blik op haar gericht had. "Ik bedoel.. Zelfs al ben je kapot omdat het niets word tussen jou en Alain, ik help je er wel bovenop. Ik heb je nog steeds beloofd om op mijn scooter te rijden.." voegde hij er met een lach aan toe, waarna hij zijn handen achter zijn hoofd plaatste en achterover leunde. Dat hij zoiets nooit zou zeggen als hij niet onder invloed was wist hij ook wel, maar zijn benevelde intuïtie vertelde hem dat hij dit tegen haar had moeten zeggen. En ja, wat kon je tenslotte tegen je intuïtie inbrengen? Die had het toch altijd bij het juiste eind..?

Ze zweeg een tijd lang en staarde wat doelloos om zich heen tot de jongen begon te spreken. Ze had zijn ogen opgemerkt en eerder gegokt op het feit dat hij het gewoon moeilijk had; maar de toon in zijn stem beviel haar niet meteen. HIj was anders; leek niet al te veel serieus te nemen en ze trok zijn woorden sterk in twijfel toen hij ze uitsprak. Waarom? Zijn rode ogen leken niet meteen het gevolg te zijn van een triest moment, omdat een grijns om zijn lippen speelde. Hoezo, was hij dan zo gelukkig? Elk dom schaap zou dit vermoeden en blijven denken, maar zij kende Lyron redelijk goed, en ervaarde dit als een enorm rare, verwarrende situatie. En hoewel zijn woorden wel waar waren, ze waren tegen zijn eerdere woorden in - hij wilde onvoorwaardelijk bemind worden, naar haar mening; en vond dat Emilies gevoelens voor Alain daar niet in thuishoorden -, ze wist niet echt of die moest gaan geloven of in de wind moest gooien. Ze wist niet of hij ze meende, of hij uit zijn nek kletste. De plaats waar ze op de binnenkant van haar wang beet, werd pijnlijker met de seconde, maar het leek haar wel te sussen, op één of andere manier. "Wat goed dat je daaraan denkt, Lyron, ik mocht inderdaad nog op je scooter rijden", zei ze geforceerd optimistisch, maar stond daarna hoofdschuddend op. Ze was geen dom schaap. Zijn 'symptomen'? Grijnzen of lachen in een situatie waarbij dat helemaal niet geoorloofd was te doen, rode ogen en warrige taal. Warrige taal in de zin van Onzin; vond ze, het was echt rechtstreeks tegen zijn 'eisen' in. Ze stak haar handen in de zakken van het truitje dat ze aan had en keek even nadenkend naar de ingang van Bar Copa. Zijn woorden brachten in de war, gewoon omdat haar hart haar vertelde ze te geloven, en haar verstand vertelde haar dat hij gewoon high of iets dergelijks was en hij allemaal leugens uitblafte.
"Goed", mompelde ze even doelloos en keek Lyron aan. "Ik denk niet dat je momenteel beseft wat je zegt", sprak ze terwijl ze haar trillende handen tot vuisten balde, om niet te laten zien dat ze trilden. Haar ogen kregen een trieste en teleurgestelde uitdrukking. "Dus ik denk dat ik maar beter verder ga. Misschien nog iets dat je wilt zeggen?", mompelde ze luid en verstaanbaar genoeg, en richtte haar blik toen naar de grond. Ze had niet met Lyron moeten praten, ze had moeten wegrennen. Zijn woorden deden haar hoofd nog maar eens een keertje meer tollen. Hij was zo erg bedankt.

Lyron zuchtte eenmalig, hopend dat hij Emilie tevreden had gesteld met de woorden waarvan hij dacht dat ze ze wilde horen. Want dat wilde ze, toch? Dat hij zei wat ze wilde horen? Als een kwade tiran die het volk onderdrukte en wilde dat deze zei dat ze hem zouden aanschouwen als hun meester, als hun meerdere? Toen ze de sarcastische opmerking maakte over zijn scooter vernauwde hij zijn ogen voor een kort moment, het Emilie kwalijk nemend dat ze genoeg moed had om een opmerking als deze te plaatsen. Wat bezielde haar? Ze had het recht niet om als een klein, zeurend kind rond te stampen! Ze kon niet altijd haar zin krijgen, toch? En Lyron was zeker de laatste persoon die haar altijd haar zin wilde geven, niet omdat hij niet genoeg van haar hield, maar omdat hij vond dat zoiets de persoonlijkheid van iemand verpestte. Misschien was het Alain zijn rotte karakter wel die haar dingen had ingefluisterd, haar had beïnvloed, zodat ze alleen nog maar slecht over Lyron en zijn beslissing kon denken. Hij was haar tegemoet gekomen, had haar een tweede kans gegeven, zelfs terwijl hij van plan was het direct uit te maken, en nu trok ze die tegemoetkoming ten twijfel? Nu was het opeens niet goed meer voor haar, terwijl ze die 21 dagen geleden nog alles wilde doen om de relatie te redden?
"Ik besef misschien niet wat ik zeg, maar dat betekend niet dat mijn woorden minder waar zijn. Dat ik de dingen niet na kom die ik gezegd heb, dat het niet de beste oplossing is." mompelde hij, waarna hij overheind kwam, een golf van misselijkheid onderdrukkend. Hij keek haar met een inhoudsloze, nietszeggende blik aan toen ze vroeg of hij nog wat wilde zeggen. "Nee, dat was het." zei hij nonchalant, waarna hij zich omdraaide en achter de zware deuren van bar Copa verdween. Hij wilde nog graag buiten zitten, maar als dat betekende dat hij in de buurt van een arrogante Emilie moest verkeren gaf hij dat liever op. Als Emilie daadwerkelijk veranderd was voor hem de relatie ten einde, aangezien hij geen enkele vorm van verbintenis met hoe ze zich vanavond tegenover hem gedragen had aan wilde gaan. Bovendien snapte hij haar niet helemaal, eerst was ze breekbaar en stond ze op het punt om in huilen uit te barsten, en vervolgens keurt ze hem af om zijn woorden?

Emilie keek wat verward naar de jongen toen hij woorden uitsprak waarvan ze hoopte dat ze waar waren. Ze klonken wel eerlijk, en hierom was ze blij; maar zekerheid was erg, erg zeldzaam in haar leven momenteel, en ze achtte zijn woorden niet meteen als een zekerheid. Wist hij zeker dat hij ermee zou kunnen leven als ze, hoewel ze voor hem koos, nog wat voelde voor Alain? Hij kwam terug op zijn beslissing, maar dat verwarde haar enorm. Ze haalde haar schouders even op en staarde de jongen aan, waarna hij bevestigde dat hij niets meer wilde zeggen en hij zich omdraaide om in Bar Copa te verdwijnen. Ze bleef even wezenloos naar de zware deuren staren en proefde bloed in haar mond. Tranen die aarzelend in haar ogen sprongen, waren onvermijdelijk. Was dit dan het moment? Het moment waarop zíj moest kiezen tussen Alain of Lyron? Weggaan zou 'Alain' betekenen, Lyron achterna gaan zou.. ja, dat was duidelijk. Zou Lyron haar zelfs nog willen, nadat ze zijn woorden in twijfel had getrokken? Nadat ze hem niet meteen had geloofd? Misschien moest ze hem toch maar achterna gaan, tenminste, dat was wat ze wilde doen. Haar verstand bracht haar aan het twijfelen door te zeggen dat ze een idioot figuur zou slaan om Lyron achterna te gaan, die waarschijnlijk toch niets meer van haar moest hebben - wat was een idioot figuur dan tegen een verloren liefde?. Maar ze hoopte ergens wel dat hij verwachtte dat ze er terug zou staan, aangezien dat gewoon een actie van Emilie was. Alain kende die kenmerkende actie misschien nog niet, of had er gewoon nog niet aan gedacht dat het eigen aan haar kon zijn. Maar Lyron wel. Hij kende haar beter. En hoe ze nu gereageerd had, het was helemaal niet Emilie. Niet Emilie die hij kende, niet Emilie die zij kende; een Emilie zou altijd op zijn woorden blij gereageerd hebben, al zou ze ze in twijfel trekken. Wie was ze? Waarom deed ze zo? Had de twijfel haar zo in haar greep?
Ze moest een keuze maken. Niet morgen, nu. En ze nam zich voor dat als ze voor één van de jongens koos en hij haar niet meer moest hebben, om niet naar de andere jongen te kruipen, want dat was vooral zielig maar helemaal niet oprecht. Ze voelde zichzelf wat duizelig worden, niet wetend of het lag omdat ze zo in de knoop zat of omdat ze niets gegeten had gedurende één dag. En gisteren. En.. Ze zuchtte en liet haar armen wezenloos naast haar lichaam hangen. Goed, haar keuze was gemaakt. Nu nog de moed op brengen om die uit te voeren, al kon ze recht in haar gezicht door hem uitgelachen worden, uitgejouwd worden. Ze focuste haar blik op de deur van Bar Copa en rende enkele seconden later er naar toe. Toen ze die opendeed, klonk de vrij luide muziek haar niet helemaal als muziek in de oren. Ze zocht Lyron met haar blik, maar kon hem niet meteen vinden. Wurmde zich tussen enkele groepjes door en zocht vergeefs naar zijn gedaante. Haar hoofd tolde; ze voelde zich niet echt goed en dwong zichzelf om op een barkruk te gaan zitten. Het bracht wat helderheid in haar hoofd, het troebele van eer was als mist aan het optrekken. Ze kon over de hoofden wat kijken en meende toen Lyron te zien, niet meteen wetend of hij bij iemand stond die hij kende, of niet, maar ze wandelde naar de jongen toe, wetende dat ze het gegroeide ego dat ze had helemaal opzij zette. "Lyron?", vroeg ze overbodig en besloot de jongen niet aan te raken om hem om te doen draaien -bang dat hij zou wegtrekken, zoals vorige kerén-, maar om voor de jongen te gaan staan en hem met een verontschuldigende blik aan te kijken. "Ik was mezelf niet de laatste tijd", mompelde ze nog steeds overbodig, maar bleef hem aankijken. "Het punt is, wil je me vergeven? Kún je me vergeven?", vroeg ze fronsend van de concentratie die ze hiervoor moest opbrengen. "Zou je voor mij kiezen als ik zou zeggen dat ik voor jou kies?", vroeg ze zachter, maar nog verstaanbaar genoeg boven het lawaai hier. Een simpele 'nee' zou betekenen dat ze hem niet meer lastig zou vallen. Ze besefte dat dit, na die tweede dag, het laatste was wat ze kón doen om Lyron te overtuigen van het feit dat ze enkel een relatie met hem wilde. Waarom? Omdat het anders pretty much op zielig stalken zou gaan lijken.

Wat rumoer ving de aandacht van Lyron, en nieuwsgierig waar dat rumoer en de geïrriteerde blikken vandaan kwam richtte hij zijn blik richting de mensen. Echter voordat Emilie, de oorzaak van het rumoer, uit de menigte verscheen had de jongen al weer zijn blik voor hem gericht. Zijn schouders had hij nonchalant opgehaald voordat hij weer verder liep, blijkbaar waren het weer van die jongens die het leuk vonden om ruzie te zoeken om niets. Het gebeurde vaak genoeg hier in Bar Copa, en dan vooral doordat deze club er om bekend stond dat er nog wel eens drugs gedealed en gebruikt werd.
Hij haalde zijn beide handen door zijn krullende haren, omdat hij het plotseling verstikkend heet had gekregen. Waarom wist hij niet, maar de jongen voelde zich plotseling niet meer zo prettig tussen alle mensen om hem heen. Misschien kwam het doordat hij gewoon zin had om met een select groepje te lachen, te lachen om niet-grappige dingen, en geen behoefte meer had hier langer te blijven. Plotseling voelde hij een arm om zijn middel, een arm die als gloeiend hete kolen aanvoelde. Met een nieuwsgierige blik draaide hij zich richting de persoon die zijn of haar arm om hem heen geslagen had, en zag toen dat het Silvana was. 'Hey!' klonk haar stem, zacht in vergelijking met de muziek die zo hard stond dat zijn oren haast pijn begonnen te doen. Hij glimlachtte enkel naar haar, behoorlijk afwezig, omdat zijn oren zijn naam opvingen tussen alle andere afleidende geluiden door. Lyron, wie kende zijn naam hier in de club? Het was toch geen meisje die boos op hem zou worden, omdat hij haar in een verleden pijn had aangedaan, toch? Hij draaide zich om -Silvana haar arm gleed hierdoor van zijn middel af- om te kijken wie het was, en zag tot zijn verbazing dat het Emilie was, die achter hem aan was gegaan.
Een excuus volgde, zodra ze door had gekregen dat de jongen zijn blik op haar had gericht, welke hij met een zekere nieuwsgierigheid aanschouwde. Dus ze was haarzelf niet geweest de laatste tijd? Sinds wanneer was dat eigenlijk begonnen..? "Je bent jezelf niet geweest sinds je Alain begon te zien." mompelde de jongen wat direct, waarna hij zijn armen over elkaar heen sloeg. Het was waar, ze begon hem af te stoten sinds ze Alain had ontmoet. En de reden wist de jongen niet, maar hij had wel twee goede ideeën. Ze kon zijn 'veranderd' doordat ze Alain leuker vond en Lyron op deze manier wilde ditchen, of ze kon de manipulerende wijze waarop Alain waarschijnlijk over Lyron sprak niet weerstaan en liet haar mening over hem langzamerhand vervormen door de jongen. Beiden lagen nauw aan elkaar, en het zou best wel eens zo kunnen zijn dat beiden het geval waren. "Het lijkt er op dat je je prima vermaakt bij Alain." zei hij met een grijns, een grijns die zijn gezicht niet sierde omdat hij zo vrolijk was maar simpelweg doordat het hem niet lukte om die grijns van zijn gezicht weg te vagen. Desondanks lachtten zijn ogen niet mee, en leken zijn donkere irissen nog donkerder te zijn dan normaal. Het leek gemaakt, en misschien was het dat ook wel.
"Ik zou in ieder geval niet voor je kiezen als jij ook niet voor mij zou kiezen." zei hij doodleuk, terwijl hij een zachte beweging bij zijn rug voelde. Een korte blik vertelde hem dat het Silvana was die zijn aandacht op deze manier wilde verkrijgen, en hoewel hij wist dat ze dolgraag wilde weten wie dit was -haar nieuwsgierige karakter was hem duidelijk geworden in die paar uur- negeerde hij haar voor nu. Er waren belangrijkere dingen aan zijn hoofd, zoals Emilie die nu voor hem stond. Toch bleef de beslissing onbesloten, hij kon het weinige van de relatie die ze over hadden gehouden niet zo maar achter zich laten, hij kon haar niet dumpen. Je kon wegrennen van iemand waarvoor je bang was, je kon proberen te vechten tegen iemand die je haatte. Maar wanneer je van degene hield die je aan het verstikken was, had je geen opties. Hoe kon je rennen, hoe kon je vechten, wanneer dat degene waarvan je hield zou kwetsen? Als je leven alles wat je kon geven aan je geliefde, hoe kon je het dan in je hoofd halen om het niet te geven? Hij zou haar graag zo blij maken als hij mogelijk kon maken, zeker met deze woorden rondcirkelend in zijn gedachtes, maar de pijn die ze hem had bezorgd door van een ander te houden hield hem tegen. En daardoor belandde hij in een tweestrijd; hij wilde haar niet kwijt maar wilde haar ook niet houden, uit angst om meer pijn te krijgen.

Af en toe een stomp tegen haar rug, van mensen die ofwel door moesten, ofwel haar aandacht wilde hebben, zorgde ervoor dat ze nog duizeliger werd dan eerst. Het bloed begon langzaam uit haar gezicht weg te trekken, maar ze hield haar blik op Lyron gefocust, aangezien dat leek te helpen als ze zich recht wildehouden. De woorden die hij zei toen ze uitgesproken waren, drukten haar met haar neus op de feiten. Sinds ze Alain begon te zien? Wanneer had ze de jongen gezien? Drie keer! Aan het pleintje, in het park en in de gymzaal. De jongen had, nu ze erbij na begon te denken, haar mening over Lyron best wel veranderd. Maar had hij niet een ietsiepietsie gelijk gehad? Hij was het niet eens geweest met Lyron om de keuze die Lyron haar liet maken, de jongen had haar zelfs gezegd dat ze gelukkiger zou zijn met Lyron, dan met hem, en dat had haar ergens ook wel aan het denken gezet, want in de relatie die ze met Lyron had, was ze amper ongelukkig geweest. Nu, nu was ze ongelukkig, diep ongelukkig, door haar eigen toedoen, weliswaar.
Een frons trok over haar gezicht toen hij vermoedde dat ze zich prima vermaakte bij Alain. Dacht hij dat ze veel met hem afsprak? Deze 23 dagen had ze enkel doorgebracht met zware twijfel, slapen en af en toe, dat deed ze eerst best nog wel, wat eten naar binnen steken. Afwezig had ze de laatste lessen voor Spring Break gevolgd en voor de rest had ze eigenlijk op haar kamer gezeten, grotendeels. "Ik heb Alain, sinds je me voor de 'keuze' stelde, maar één keer gezien, een paar dagen geleden", mompelde ze wat verklarend luid genoeg zodat ze zeker verstaanbaar zou zijn voor Lyron, boven die muziek. Het woord 'keuze', sprak ze op een afkeurende manier uit, heel onbewust. Ze keek Lyrons gelaat op een onderzoekende manier aan en wilde waten waar hij aan dacht, terwijl hij zo fake had gegrijnsd. Ze wilde niet weten wat hij gerookt, genomen of ingespoten had; het zou enkel moeilijker worden voor hen, als ze dat vroeg. Dus ze deed ergens alsof ze het niet eens merkte, en keek hem zuchtend aan toen hij het had over kiezen, en sloeg haar ogen uiteindelijk neer. "Te laat, niet kiezen gaat niet meer, ik heb al gekozen", klonk het langs haar kant, waarna ze hem weer aankeek. "Wat je ook zegt, of je me terug wilt of niet, ik ga niet terug naar Alain. Mijn keuze is gemaakt; ik kies voor jou. Dus mijn vraag, kies je dan voor mij?", reageerde ze rustig en vond het gek dat zwarte vlekken op haar gezichtsveld begonnen te spelen. Een meisje achter Lyron had even zijn en haar aandacht getrokken, ze wist niet wie zij was, en zou het Lyron ook niet vragen. Ze was wel de laatste die een beetje verdenkend moest reageren. Ze sloot haar ogen even enkele seconden toen meerdere vlekken tegelijk haar zicht bespeelden en opende ze weer, waardoor ze enkele seconden goed zag, maar alweer doken die vlekken op. Het was onvermijdelijk, haar zicht vertroebelde en de kamer draaide. Of haar zicht draaide, nee, haar hoofd draaide. Ze moest hier weg, benauwde situatie. Bijna al het bloed leek weggetrokken te zijn uit haar gezicht, nu bijna zo wit als een doek, en dat onder haar Spaanse huidtint. Ze blies wat overtollige lucht uit en besloot op een antwoord van Lyron te wachten, voor ze flauwviel, maar zo'n dingen kon je nu eenmaal niet controleren. Het was wel degelijk dat haar lichaam protesteerde tegen het tekort aan eten wat ze binnenkreeg, maar het punt was dat ze geen hap door haar keel kon krijgen, tegenwoordig.
Lyron vervaagde, de muziek vertraagde in haar oren en klonk van ver, ze keek rond, proberend om zonder zwarte vlekken te zien en het zweet brak haar uit. Haar handen trilden, haar hoofd tolde, maar ze wilde het antwoord van Lyron afwachten, en blijkbaar kon ze met haar wilskracht haar lichaam wel overtuigen dat te doen, want ze hield het nog enige tijd uit. Haar handen balde ze tot vuisten, ze concentreerde zich op Lyron en zijn stem, om even haar handen kort door haar haren te halen. Zich concentreren was blijkbaar ook motorisch aartsmoeilijk.

De jongen fronsde even, toen ze het woord 'keuze' met een zekere minachting uitgesproken had. Ja, hij had haar voor de keuze gesteld, maar was dat een slechtere oplossing dan om haar gewoon te laten gaan? Hij vond van niet, maar zoals gewoonlijk was Alain er voor Emilie geweest om haar van de mening die ze eerder had gevormd te bevrijden. Lyron kon een wat grimmige uitdrukking niet van zijn gezicht af houden toen ze het over zijn voormalige vriend hadden, en hield zijn armen nog steeds over elkaar heen gekruisd terwijl Silvana nog altijd in een wanhopige poging probeerde zijn aandacht te trekken. De jongen lette echter wat meer op het feit dat ze het woord op een minachtende wijze had uitgesproken dan op wat ze er eigenlijk mee zei, namelijk dat zij en Alain niet zo vaak met elkaar afgesproken hadden zoals hij dacht dat ze hadden gedaan.
Het was voor de jongen een belediging dat Emilie er überhaupt nog na over had moeten denken voordat ze hem had gekozen, maar hij besloot dat het in een moment als deze behoorlijk handig zou zijn wanneer hij zijn ego voor een moment in zou slikken. Ze had gezegd dat ze hem koos, dat ze hem beter vond dan Alain in minder woorden, en daar zou hij zich voorlopig tevreden mee moeten stellen. In de tussentijd dat ze uit elkaar waren geweest had hij genoeg complimenten gehad, dus waarom zou hij klagen? Hij besefte zich dat de complimenten van anderen hem niets meer deden sinds hij haar ontmoet had, die ene speciale, en wist van zichzelf dat hij dolgraag een complimentje van háár wilde horen. Al was het maar over hoe leuk hij er vanavond uit zag, of hoe lekker hij rook. Maar tegelijkertijd merkte de jongen haar bleke gezicht op, terwijl hij degene was die wat gebruikt had, en wist hij dat hij zo'n complimentje niet van haar kon verwachten wanneer al het bloed uit haar gezicht weggetrokken leek te zijn. "Voel je je wel goed?" vroeg hij wat twijfelachtig, langzaam, maar duidelijk genoeg zodat ze het zou verstaan. "Zullen we anders naar buiten gaan..?" stelde hij vervolgens voor, en zonder op antwoord van haar te wachten draaide hij zich kort om naar Silvana om haar vervolgens een kus op de wang te drukken als afscheid. "Ik leg het je later wel uit aan je, het is een belangrijk persoon voor me.. Dus ik ga nu." zei hij tegen haar, waarna ze hem met een glimlach toeknikte die hem wat moed toe sprak.
Hierna pakte hij de hand van Emilie vast, zijn vingers gevlochten in de hare, en leidde hij haar voorzichtig tussen de mensen door naar buiten. Eenmaal buiten aangekomen merkte hij de boze blik van de uitsmijter op hem gericht, die het vast irritant vond dat hij steeds van binnen naar buiten ging. Hij negeerde het, of probeerde het, en liet haar hand langzamerhand los. "Hey lieverd, gaat het wel?" vroeg hij wat zachter, terwijl hij met zijn handen over haar armen wreef. Het liefst wilde hij haar in zijn armen omsluiten, maar de jongen wist niet of ze het wel vol zou houden. Het was voor hem duidelijk dat zij niet de enige was die een keuze had gemaakt..

Haar zicht werd weer troebeler, ze kon de gezichtsuitdrukkingen die Lyrons gezicht sierden, niet meteen aflezen. Ze leek geen enkele reactie van hem te kunnen opnemen, laat staan om die dan te kunnen interpreteren. Ze wist alleen dat er, door zijn gekruiste armen - die ze wél kon onderscheiden- niet veel aan zijn houding was veranderd. En elke seconde leek ze zich onzekerder te voelen of hij haar wel terug wilde, elke seconde begon haar lichaam méér te protesteren tegen de ijle lucht van de drukte die hier heerste. Haar maag leek zich om te keren, maar vond niets om naar buiten te duwen langs haar keel. Niets, geen hap had ze door haar keel gekregen de laatste dagen, honger had haar lichaam wel, maar haar geest had vooral die dingen tegen gehouden. Het leek wel zo dat ze door het feit dat ze niet bij hém was, mocht zijn en kon zijn, zich slechter was gaan voelen. Lyron had invloed op alles wat ze deed, onbewust, en het leek wel alsof hij zo'n indruk op haar naliet na elke ontmoeting dat ze bijna bij het zien van elk voorwerp dat hij aangeraakt had, of dat wat had gezien dat ze hem was, miste. Ze wilde de zee niet meer zien, de maan niet meer zien, de sterren, de zon, het daglicht, the living building, geen scooters laat staan Vespa's, geen foto's, geen modellenblaadjes, geen eten en vooral niet zichzelf. Ze had fotokaders in haar kamer in laatjes gestopt, spiegels omgedraaid en dingen die ze wel moést gebruiken, met gesloten ogen had gehanteerd. Want dat missen, had haar pijn gedaan. Elke keer weer.
Haar gedachten waren er niet bij, maar toen Lyron wat zei, veranderde haar blik naar een verwarde blik. Of ze zich wel goed voelde? Viel het dan zo op? De zwarte vlekken waren nu in meerdere maten aanwezig in haar gezichtsveld en ze voelde hoe haar evenwicht lichtjes leek verstoord te worden. Of ze naar buiten zouden gaan? Hoe werkte haar stem ook al weer? Spreken ging vanzelf, toch? Haar keel leek te worden dichtgeknepen en dat gaf haar de mogelijk niet om ook maar één geluid uit te brengen. Ze knikte wat traag en hoorde flarden van iets wat op 'belangrijk persoon' leek, terwijl ze zich stomweg even afvroeg wie hij bedoelde. Ze wilde om zich heen kijken, maar wist goed genoeg dat hij hààr bedoelde, en dat ze niet meteen in staat zou zijn om om zich heen te kijken. Tot ze plots een warme hand in de hare voelde. Zijn vingers vlochten in de hare, en hoe graag ze ook hetzelfde wilde doen bij hem, haar lichaam werkte niet mee. De drukte waar ze door moesten leek haar de keel even harder dicht te knijpen. Ze sloot haar ogen terwijl ze zich gewillig naar buiten liet leiden, en voelde plots een stroom van frisse, zalige lucht die haar longen binnen stroomde. Zuurstof ! Ze ademde diep in en uit en probeerde zoveel mogelijk lucht te gebruiken. Haar zicht leek te verbeteren en het lawaai dat verdwenen was zorgde ervoor dat haar hoofd stopte met bonken.
Zijn stem klonk zoet, zijn nabijheid waarnemen deed haar goed. Ze kon hem nu tenminste zien, de ietwat bezorgde uitdrukking op zijn gezicht, en voelde ook hoe handen over haar armen wreven. Zíjn handen. Lyrons handen. Ze leek wel dubbel zo snel op te warmen, al werkte dat haar slappe gevoel niet weg. Ze duwde wat lucht langs haar stembanden en slaagde erin om geluid te maken,en te praten. "Ja, bedankt", fluisterde ze zachtjes, maar voelde ondertussen haar benen zwaar worden. "Ik slaag er gewoon de laatste dagen niet in om een hap door m'n keel te krijgen", verklaarde ze in één adem en leek veel moeite te moeten doen om zich daarvan te herstellen. Haar blik richtte ze even naar de grond en ze zuchtte zachtjes en keek hem met een dankbare blik aan. "Bedankt om me te helpen, al verdien ik het niet meteen. Je bent een goed persoon", sprak ze zachtjes nadat ze wat op adem was gekomen, Het bloed leek weer naar haar hoofd te stijgen en ze leek het voorlopig wel te kunnen volhouden, voor nu. "Mag ik je omhelzen?", vroeg ze aarzelend, bang om opnieuw weg geduwd te worden om eender welke reden, maar vooral omdat ze niet wilde dat ze iets deed wat hij niet wilde. Ze kon in deze situatie zijn gelaatsuitdrukking nog steeds moeilijk peilen, al hadden zijn woorden haar wel goed gedaan. Hij had haar lieverd genoemd, was bezorgd om haar. Een logische reactie, waarschijnlijk, maar hij begreep mogelijk niet wat hij hiermee teweegbracht bij haar.

Lyron keek haar met een niet-begrijpende blik aan, nadat ze hem had bedankt en er vervolgens bij had gezegt dat het haar de laatste dagen 'gewoon' niet lukte om wat te eten. Niets, noppes, nada. Ze at niets, en waarom? Ze had moeten nadenken voordat ze dit gezegd had, tenminste, als ze hem niet op een hoog niveau wilde kwetsen. Hij voelde zich rot toen hij had gehoord dat ze zichzelf liever uitmergelde dan dat ze een gezonde maaltijd at, en wijtte dit probleem volledig aan zichzelf. Of had ze anorexia gekregen, als gevolg van haar lage zelfbeeld? Hij was blij dat hij had geleerd hoe hij een denkbeeldig masker op moest zetten, omdat ze zich waarschijnlijk slechter had gevoeld als ze zijn gekwelde blik of gezichtsuitdrukking had kunnen zien. Hoe hij het had geleerd wist hij niet, en buiten het herhalende kwetsen van anderen wanneer hij ze moest vertellen dat hij niet met ze verder wilde om kon hij er ook geen oorzaak voor bedenken. Misschien was het iets dat hij had geleerd van zichzelf, dat wanneer hij laat thuis kwam en zijn moeder hem vroeg waarom, hij moest liegen en dit door de jaren heen op topniveau kon uitvoeren..? Het zou wel een verklaring kunnen zijn, en hoewel hij kon liegen als de beste, koos de jongen er vaak voor om níet te liegen. Eerlijkheid was voor hem belangrijk sinds zijn zeventiende levensjaar, sinds hij naar hier was verhuist eigenlijk.
Wat voorzichtig liet hij zijn blik over haar lichaam glijden, niet om naar bepaalde dingen te kijken zoals hij eerder wel gedaan had, maar om deze te controleren op enige vormen van magerheid. Hij kon niet veel ontdekken, wat waarschijnlijk kwam doordat ze zichzelf pas sinds een paar dagen vermagerde. Toen ze hem bedankte voor zijn hulp en erbij vermeldde dat hij een goed persoon was, liet hij zijn mondhoeken wat omhoog krullen zodat er een kleine glimlach op zijn gezicht stond. Woorden had hij niet voor haar, niet in dit moment. Hij had vaak genoeg dit gesprek met zichzelf doorgenomen in zijn hoofd, maar nu ze eenmaal voor hem stond kon hij de kwetsende en boze woorden niet over zijn lippen krijgen. Hij hield daarvoor te veel van haar, wilde haar niet pijn doen en richtte daarom al de pijn op zichzelf. Niet echt een gezonde relatie als je het hem vroeg, maar de jongen leek het emotioneel allemaal aan te kunnen, dus waarom niet?
Toen ze vroeg of ze hem mocht omhelzen, keek hij haar even niet-begrijpend aan. "Ja, tuurlijk." glimlachtte hij vervolgens wat twijfelachtig, waarna hij wat dichterbij stapte en zijn handen om haar middel sloeg. Voorzichtig, natuurlijk, omdat de jongen nog steeds het idee had dat ze als een porseleinen popje uit elkaar zou kunnen breken. Niet dat ze er zo uit zag, maar eerder afgaande van het feit dat ze niet gegeten had de afgelopen dagen. Ze moest zich wel heel erg zwak voelen.. "Kan ik je trakteren op wat eten?" vroeg hij vervolgens, een klein grijnsje op zijn gezicht, terwijl hij met zijn vinger de lijn van haar ruggewervel volgde. Hij kon haar altijd nog force-feeden als ze 'nee' antwoordde..

Emilie keek de jongen even moeilijk aan en probeerde zijn reactie te peilen, voor zover haar dat lukte. Ze zag hoe zijn blik even over haar lichaam gleed, niet verlangend of afkeurend. Gewoon wat onderzoekend. En ze kon wel raden hoe onderzoekend. Hij wilde zien of ze magerder was geworden, en ze prees zichzelf gelukkig dat dat niet zo was. Want hoe ze vroeger ook telkens weer wilde vermageren, ze wist dat als ze té mager zou zijn, ze gewoon spuuglelijk zou ogen. De kleine glimlach op zijn gezicht deed haar wel even goed, ze had even, na al die tijd, een oprecht glimlachje op zijn gezicht kunnen bespeuren. Voor zichzelf kon ze niet uitmaken of de stilte haar precies irriteerde of goed deed, maar ze was gewoon al blij dat Lyron voor haar stond zonder een gekwelde of kwade blik in zijn ogen.
Het leek wel een.. pleister op de wonde of zo? Een middeltje dat ze had gekregen om zich op te peppen? Was Lyron als een drug voor haar? Nee, Lyron niet zoals hij gedaan had, maar de Lyron met een glimlach, een teken dat hij haar misschien ooit, binnen enige, misschien lange, tijd, kon vergeven dat ze haar gevoelens niet aan de ketting had gelegd voor ze konden uitbreken uit iets wat hen niet gevangen hield. Ze kon niet meteen met zekerheid zeggen wat Lyron precies dacht op dit moment, maar ze zou voor al het geld van de wereld even een kijkje in zijn hoofd willen nemen. En misschien een manier vinden om hem écht duidelijk te maken dat hij haar meer waard was dan wie ook, dan Alain. Misschien ook meer dan haar ouders ooit voor haar waren waard geweest, maar ze wist dat hij zich daar niet zo goed bij zou voelen, moest ze hem dàt zeggen. Dat had ze al wel eerder gemerkt: tijdens die ene discussie, dat ze hem vertelde dat ze héél haar leven met hem wilde delen. Het leek een enorm explosief effect op de jongen te hebben, een knellend effect, alsof hij in een hoekje gedreven werd. Ze had zijn blik wel gezien tijdens die woorden, en als ze kon opletten, vermoedde ze dat ze waarschijnlijk zijn maag wel had horen omdraaien. Ach, zou hij misschien ooit, ooit gaan beseffen bij iemand, waarschijnlijk niet Emilie, dat hij wél zijn leven wilde delen met iemand?
Zijn niet-begrijpende blik bezorgde haar even twijfels, maar zijn 'ja, tuurlijk', zorgde voor een fijne glimlach op haar gezicht. Haar loodzware benen wilden zich tot bij hem verplaatsen, maar voor ze aan die overbrugging begon, stond hij al bij haar en voelde ze zijn handen om haar middel. Voorzichtig, alsof ze elk moment kon in elkaar zakken. Maar momenteel voelde ze zich mentaal niet zo. Haar geest wilde maar al te graag meteen herstellen en beginnen te rennen, hem stevig vastnemen en hem even niet meer loslaten. Maar fysiek leek ze vooral tot dat rennen, niet meteen toe in staat. Ze sloeg zijn armen om zijn nek en legde onbewust steunend, haar hoofd op zijn schouder, terwijl ze even haar ogen sloot. Ze kon zijn heerlijke geur proeven op haar tong als ze diep inademde, maar wist niet of hij het zou appreciëren als ze daarover een opmerking maakte. Dit was misschien hoogstwaarschijnlijk gewoon een reactie uit medelijden van Lyron, en daarbij een mengeling van overgebleven liefde, maar ze probeerde zich vast te houden aan elke flarde hoop die ze kon vinden. Ze legde een hand in zijn haren en speelde onbewust met zijn leuke krullen. Toen hij voorstelde om wat te eten, iets waar ze - voor hij over haar armen had gewreven, haar hand had vastgenomen, of haar omhelsde - bij gekokhalsd zou hebben; maar nu klonk het haar eerder als een zoete melodie in de oren. "Eten", verzuchtte ze meer opgelucht dan afkeurend, en knikte toen even. Zijn vinger ging over haar ruggengraad en het leek wel een lopend vuurtje dat over haar rug trok. Lekker warm, een zalig gevoel. Maar waarom waren haar wangen plots nat? Nee, ze had toch niet gehuild, hé? Met een subtiele beweging droogde ze onopvallend haar wangen - als hij haar wangen zo zou zien, zou hij zich misschien schuldig kunnen gaan voelen - en liet hem uiteindelijk aarzelend los, haar blik op zijn ogen gericht. "Nu zou ik wel wat eten kunnen gebruiken", bevestigde ze nogmaals en glimlachte even aarzelend, wat onwennig naar de jongen.

Lyron keek haar met een niet-begrijpende blik aan, nadat ze hem had bedankt en er vervolgens bij had gezegt dat het haar de laatste dagen 'gewoon' niet lukte om wat te eten. Niets, noppes, nada. Ze at niets, en waarom? Ze had moeten nadenken voordat ze dit gezegd had, tenminste, als ze hem niet op een hoog niveau wilde kwetsen. Hij voelde zich rot toen hij had gehoord dat ze zichzelf liever uitmergelde dan dat ze een gezonde maaltijd at, en wijtte dit probleem volledig aan zichzelf. Of had ze anorexia gekregen, als gevolg van haar lage zelfbeeld? Hij was blij dat hij had geleerd hoe hij een denkbeeldig masker op moest zetten, omdat ze zich waarschijnlijk slechter had gevoeld als ze zijn gekwelde blik of gezichtsuitdrukking had kunnen zien. Hoe hij het had geleerd wist hij niet, en buiten het herhalende kwetsen van anderen wanneer hij ze moest vertellen dat hij niet met ze verder wilde om kon hij er ook geen oorzaak voor bedenken. Misschien was het iets dat hij had geleerd van zichzelf, dat wanneer hij laat thuis kwam en zijn moeder hem vroeg waarom, hij moest liegen en dit door de jaren heen op topniveau kon uitvoeren..? Het zou wel een verklaring kunnen zijn, en hoewel hij kon liegen als de beste, koos de jongen er vaak voor om níet te liegen. Eerlijkheid was voor hem belangrijk sinds zijn zeventiende levensjaar.
Emilie stemde in met zijn idee, waarop hij als reactie haar hand vastpakte en langzaam begon te lopen in de richting van het dichtsbijzijnde cafeetje. Ze hadden er vast wel iets van een salade, of iets anders wat niet te zwaar op haar maag die naar zijn vernomen al dagen leeg was. "Kan je nog lopen, of moet ik je dragen?" vroeg hij met een brede grijns, plagend, terwijl hij en Emilie langzaam verder liepen. Het deed hem goed dat ze wilde eten, maar zoals hij altijd deed in haar buurt begon hij er over na te denken. Waarom at ze toen niets, en nu wel? Kwam het doordat ze zich rot had gevoeld over de scheiding van de twee, en op de manier waarop ze uit elkaar waren gegaan..? En waarom stemde ze nu wel in met zijn idee? Als ze al van plan was wat te gaan eten, en niet alleen maar 'ja' had gezegd om voorlopig van zijn gezeur af te zijn, tenminste. "Oh, en wil je nog terug bij mij komen, lijkt het me heel verstandig om niet te beginnen over alle dingen die je met Alain gedaan hebt." merkte hij droogjes op, op een nonchalante toon zodat ze het hopelijk niet al te serieus nam. Hij was er wel serieus over, maar de jongen had geen zin om daar een hele discussie over te beginnen. "En nee, ik ben niet geïnteresseerd in een trio met jou en hem, ik wil je voor mezelf hebben." beantwoordde hij een ongevraagde vraag met een grijns. "Als dat mag, tenminste." voegde hij er vlug aan toe, de grijns op zijn gezicht leek onveranderd en was de typische jongensachtige grijns die hij altijd liet zien.

Lyrons hand omsloot de hare, waardoor ze even glimlachte en voorzichtig met hem mee begon te wandelen. Onbewust kneep ze even in zijn hand en lachte even hoofdschuddend toen hij vroeg of ze nog kon lopen, en voorstelde om haar te dragen. Zijn plagende toon deed haar nu expres in zijn hand knijpen terwijl ze even speels grijnzend opzij keek. "Geen zorgen, het lukt me nog nét", reageerde ze glimlachend en liet haar blik weer naar voren glijden. Ze keek naar mensen die hen voorbij kwamen, een meisje en een jongen die enkel maar oog voor elkaar hadden, trokken haar aandacht. Waarom? Geen flauw idee. Was het de rust, de vrede en tegelijk de opwinding, het geluk en de drang naar aanraking die ze uitstraalden? Iets waar zij op dit moment, bij Lyron, ergens hevig naar verlangde? Of was het misschien gewoon de plotse honger die door onbegrijpelijke reden was opgekomen, die haar tot kannibalisme dreef? Alsof die jongen er lekker uit zag.. Ze draaide even met haar ogen. Als er één jongen was die ze zou opeten, dan was het wel die ene.
Haar blik werd losgerukt en gleed naar die ene toen hij een opmerking maakte. 'Al die dingen die je met Alain gedaan hebt' haar blik gleed naar de grond en en fronste even, maar probeerde zich t concentreren op zijn ander woorden, moest ze nog bij hem terug wilde komen. Dus dat wilde zeggen dat ze dus mogelijk nog wel kans maakte om terug bij hem te mogen komen. Dingen die ze met Alain gedaan had.. Niet over discussiëren, dacht ze bij zichzelf; en beet even kort op haar tong om niet te gaan zeggen dat ze niets met Alain gedaan had. Ze zweeg gewoon en incasseerde die opmerking maar. Bovendien had die niet zo heel serieus geklonken, dus waarschijnlijk was het voor nu gewoon even een opmerking die hem kon plezieren. Dat hij geen trio met haar en Alain wilde, ze had daar nog niet eens aan gedacht.. Maar nu hij het zo opmerkte.. ze kreeg het beeld voor haar ogen en kon het even niet laten om kort een lach net niet te kunnen onderdrukken. Hij wilde haar voor zichzelf hebben. Natuurlijk, daar was ze nog niet opgekomen. Dat hij haar voor zichzelf wilde hebben. Maar ze had er niet meteen iets op tegen.. De jongen mocht haar helemaal voor zichzelf hebben, als hij dat wilde, zou ze daarmee blij kunnen toestemmen. Als dat mag, tenminste? Zijn woorden sleurden haar uit haar gedachten en ze keek hem even aarzelend aan. "Of dat mag?", herhaalde ze ongelovig, en glimlachte wat aarzelend, een warm gevoel ging door haar heen, ze balde haar vuisten om geen vreugdesprongetje te maken en onbewust kneep ze zo in zijn hand. "Of dat mag?", herhaalde ze nog eens, wat rustiger, en hield hem door een simpele handbeweging de jongen tegen, waarna ze zich naar hem toe draaide en naar hem op keek. De adrenaline leek haar even in zijn greep te hebben en het meisje ging dichter naar hem toe staan. "Lyron", mompelde ze even en strekte haar hand uit, om die aarzelend, eerst haar vingertoppen, tegen zijn wang te leggen. "Ik denk niet dat er iets is dat ik liever wil, op dit moment, dat je me voor jezelf wilt hebben.", mompelde ze tussen neus en lippen door en liet haar ogen even over zijn gezicht glijden.

Lyron liep nietsvermoedend door, luisterend naar de steeds zachter wordende geluiden die vanuit de ingang van de club vandaan kwamen, omdat er simpelweg niet veel anders was om naar te luisteren. De jongen keek daardoor een beetje geschrokken op toen ze een paar keer herhaalde 'of dat mag', waardoor hij het idee kreeg dat hij wat verkeerds had gezegd. En dat terwijl hij haar net nog aan het lachen had gemaakt? Als de jongen niet beter wist had hij haar herhalingen nogal eng gevonden, vooral gepaard met de kneep in zijn hand die hij enkele seconden geleden had gekregen, maar de toon in haar stem die verre van eng was weerhield hem ervan om achteruit te deinzen of haar argwanend aan te kijken.
Wat ze vervolgens zei deed zijn ogen voor een kort moment groot worden van ongeloof. Hij wist wel dat ze het overwoog en dergelijke, maar wist niet dat het zó zat. Hij had gedacht dat Lyron haar eerste keus was geweest en ze wilde informeren of dat juist was geweest, om naar Alain over te lopen als dat niet zo was. Hij had nooit gedacht dat hij degene was die ze het liefst wilde, of zoals ze het nu zei; waarvan ze het liefst wilde dat híj haar wilde. "Hoezo? Vind je het leuk om op die manier gecomplimenteerd te worden? Om een lustobject te zijn?" vroeg hij grijnzend, omdat hij niet echt hoogte van haar woorden had gekregen, waarna hij haar door een hand op haar onderrug te plaatsen wat dichter tegen zich aan trok.

Haar donkere ogen sloeg ze even aarzelend neer toen hij vol ongeloof naar haar keek, gewoon omdat ze niet meteen wist wat ze van hem kon verwachten, op dit moment. Ze liet haar hand weer naar beneden glijden en hield zo haar armen gewoon naast haar lichaam. Ze keek de jongen uiteindelijk weer aan naar een korte stilte en zag zijn vragende blik, maar wel de grijns op zijn gezicht. Zijn woorden deden haar even fronsen.. Ze herhaalde zijn vragen nogmaals in haar hoofd en dacht er verder bij na. Of ze als een lustobject wilde gezien worden? Ze beet kort op haar lip, de jongen bracht haar hierdoor even van haar stuk, maar niet op een negatieve manier.. Eerder.. het bracht haar gewoon even in de war, maar ze glimlachte wel.. Het was best grappig om het eens op een andere manier te bekijken, een manier waarop ze niet meteen had nagedacht. "Ik vind het leuk een lustobject te zijn, voor joù?", mompelde ze verklarend, met een eerder vragende toon in haar stem. Vond ze het leuk een lustobject te zijn voor Lyron? Ja.. best wel.. Of associeerde ze die lust met liefde en verklaarde dat het feit dat ze zijn lustobject wilde zijn? Haar blik stond nog steeds een beetje op een retard-stand, maar ze herstelde zich even, door kort haar keel te schrapen en zich bewust te worden van zijn handen op haar onderrug, die haar dichter naar hem toe trokken. "Of ik zoek gewoon achter het feit dat je mij wilt, ook liefde voor mij..", mompelde ze erachteraan, terwijl ze haar blik even opzij richtte, maar haar gezicht nog steeds naar hem toe was gedraaid. De frons op haar wenkbrauwen verklaarde het feit dat ze nog niet meteen bekomen was van de gedachtenschade die de jongen haar even had bezorgd. Ze voelde zich raar, en het leek een tijd geleden te zijn dat een jongen er had kunnen voor zorgen dat ze haar uitspraken serieus moest gaan herzien en moest gaan uitpluizen om uit te kunnen leggen wat ze precies bedoelde. Ze voelde zich ongeveer onderuitgehaald door zijn woorden, maar wist niet of ze dat zo negatief ervaarde.

Of het aardig was om haar op zo'n manier voor 't blok te zetten? Hij wist het niet, maar keek met een grijns toe hoe er van haar gezicht duidelijk af te lezen was dat ze diep in haar gedachtes verwikkeld was. Lyron was door die 28 dagen afstand gaan beseffen dat hij van haar hield; als hij niet van haar gehouden had had hij in die korte pauze met een ander meisje geslapen of had hij er allang al een streep achter gezet. Maar dit was niet zo het geval geweest, en de jongen had al die dagen echt gehoopt dat de relatie er bovenop zou komen. Natuurlijk zou het voor hem een lange tijd wennen zijn omdat hij nog steeds zeker wist dat haar gevoelens voor Alain niet over waren, maar dat hoefde zij toch niet te weten? Het zou wat oneerlijk zijn wanneer hij het plotseling zou uitmaken, wat dan veroorzaakt werd door de gedachte van zijn Emilie samen met Alain. Het maakte hem gek om te bedenken dat ze gevoelens voor een ander had, alsof zijn lichaam stukje voor stukje op de pijnbank uit elkaar gerekt werd en de tijd zou het leren, of hij de krankzinnigheid naar zijn hoofd liet stijgen of het wist te onderdrukken.
"Emilie.." zuchtte hij, terwijl hij in een zachte streling haar wang aanraakte om haar aandacht weer bij hem te brengen. "Ik zal er misschien wel spijt van krijgen, omdat mijn jongeheer niets liever wilt als een vrijgezellenleven.." hij stopte even om zachtjes te lachen, om als het ware aan te geven dat het voorgaande als een simpele grap bedoeld was. "Maar die liefde voor jou zit wel goed. Ik hou van jou, de liefde die ik voor jou voel is anders dan de liefde die ik voel voor mijn familieleden. Sterker, feller haast. Ik hou van je en zal je nooit laten gaan, tenzij jij dat wilt natuurlijk. Want het laatste wat ik wil is jou lastigvallen in de vorm van stalken, dat is gewoon absurd." zei hij met een grijnsje, waarna hij van haar weg begon te lopen. Op een paar meter afstand van haar bleef hij staan en draaide zich om, zodat hij met zijn rug naar een cafeetje stond en Emilie nog aan kon kijken. Hij stak zijn hand uit, en glimlachtte die uitnodigende glimlach die al een hoop meisjes had overgehaald. "Wat dacht je van een Grieks cafeetje, of restaurant, of wat het dan ook is..? Je kan er vast wel een salade halen, omdat te veel eten me niet goed voor je lijkt." zei hij simpelweg, waarna hij haar afwachtend aan bleef kijken.

Diepe groeven tussen haar wenkbrauwen vormden een nadenkende frons terwijl ze diep nadacht - denken aan hoe ze dingen nog anders kon verwoorden dan hoe ze ze verwoord had, hoe verward het ook klonk-, ze wilde zich verklaren ten opzichte van Lyron, ze wilde zeggen wat ze voor hem voelde, nogmaals, en zoveel als ze dat zou moeten doen om de jongen duidelijk te maken dat ze hem niet zomaar tussen haar vingers vandaan zou laten glippen nu ze haar definitieve keuze had gemaakt. Niet meer wegrennen. 'Hang on tight', zou haar vader gezegd hebben als hij moeite deed om eens Engels te spreken, omdat hij haar al wat had willen voorbereiden op het Engels. En niet loslaten.
En dan, het horen van haar naam, een plotse aanraking aan haar gezicht; het opende de ogen van haar ziel en meteen was ze er weer helemaal bij, hem vragend aankijkend en benieuwd toe kijkend naar wat hij zou zeggen. Zijn woorden deden haar even glimlachen en kort schudde ze haar hoofd; maar haar hoofd hield ze meteen stil toen de volgende woorden tot haar door begonnen te dringen. 'Ik hou van jou', woorden die ervoor zorgen dat haar adem even geen weg meer naar buiten kon vinden, als een brok in haar keel. Hij hield van haar, op een andere manier dan voor zijn familie.. Ze slikte de brok in haar keel weg toen hij zei haar nooit te laten gaan, en glimlachte even toen hij het over stalken had, moest zij het wel willen. De jongen begon van haar weg te lopen en even wreef ze, waarschijnlijk om de vlaag emoties die ze nu over zich heen kreeg, met haar hand over haar voorhoofd. Waauw, dit was gewoon even onbeschrijfelijk. Haar hart was aan het herstellen van de slagen die het zonet oversloeg, haar ademhaling kwam weer rustig op gang en traag draaide ze zich om naar de jongen. Haar hoofd moest er wel behoorlijk in de war uitzien, moest je binnenin kunnen kijken, zou je wel verschillende spinsels zien die niet goed zaten. Hij bracht haar van haar stuk, dat was één, en ze herstelde daar moeilijk van, dat was twee. Maar ze kon niet ontkennen dat ze het niet leuk vond om even door Lyron wat 'op haar plaats gezet' te worden, zonder dat hij dat waarschijnlijk besefte. De jongen stak zijn hand uit en glimlachte lief naar haar. Zijn woorden brachten weer orde op zaken, eten.. misschien dacht ze daar wel beter even aan. Koppig als ze was, en omdat haar naam Emilie was, negeerde ze zijn hand en liep ze langs die heen naar hem toe, om haar arm om zijn middel te slaan en kort, sinds lange tijd waarschijnlijk mét toestemming langs Lyrons kant, hem een korte kus op zijn wang te drukken. "Perfect..", mompelde ze even zachtjes tegen zijn wang aan en keek weer naar voren, zijn geur drong opnieuw binnen in haar neus en algauw voelde ze zich weer beter. Na 28 dagen, voelde ze het verlangen naar zijn lichaam weer opborrelen, waarschijnlijk omdat ze nu bij hem kon zijn, en ze zeker kon zijn van zijn liefde voor haar. Nu was de zekerheid langs haar kant aan de beurt. Niet die voor hem, daar was ze zeker van, maar die van Alain stond haar wat in de weg om zich volledig aan Lyron te kunnen geven.

Emilie negeerde de hand die hij naar haar uitgestoken had en sloeg haar armen om zijn middel, iets wat hij ergens wel van haar verwacht had. De kus op zijn wang deed hem echter voor een moment verward voor zich uit staren, want hoewel Emilie had verklaard dat Lyron haar keuze was en ze niet zomaar terug naar Alain zou gaan, voelde het nog niet helemaal goed aan. Hij probeerde twijfels of spijt in haar gezicht te ontdekken maar geen van beiden waren aanwezig, en dat was misschien wel het ergste. De jongen besefte dat zijn kans om van haar af te komen omdat hij diep van binnen doodsbenauwd werd van de gevoelens die er voor haar waren, kwijtgespeeld was. Hij had de woede die hij dat ene moment had gevoeld en eigenlijk nu nog steeds voelde kunnen gebruiken om de gevoelens voor haar te onderdrukken, zodat hij afstand van haar kon nemen, maar had het niet gedaan. Waarom niet? Was er toch iets aan Emilie die hem naar haar toe trok, zelfs wanneer het leven als vrijgezel zijn levensstijl was geworden en dit toch ergens wel belangrijk voor hem was..? Hij probeerde zichzelf gerust te stellen door te zeggen dat het aan haar grote boezem, welgevormde rondingen en perfecte gezicht lag, maar wist zelf eigenlijk ook wel dat dit helemaal niet zo was. In dit geval was de fysieke aantrekkingskracht groter dan de lichamelijke, hij vond zelfs dat ze het betere in hem naar boven haalde, en dat terwijl hij dat nog nooit eerder had gehad. Nooit ging het hem om het innerlijk, hij hengelde meisjes altijd binnen en gooide ze terug in de zee als ze niet aan bepaalde uiterlijke kenmerken voldeden, en nu opeens.. Nu opeens had hij zijn perfecte vis gevonden en had hij haar in een aquarium gestopt om elke dag naar haar te kijken, om haar voor zichzelf te hebben. Damn, hij moest echt eens stoppen met het zoeken van vergelijkingen of synoniemen voor Emilie. Straks ging hij haar nog vergelijken met een zomerse dag, waarbij de zon zijn huid gebruinde kuste en het koele briesje wat de heerlijke geur van de zon en de zomer met zich mee bracht die de warme huid weer enigszins afkoelde. Straks zou hij de poster van zijn favoriete playbunny thuis in Italië nog vervangen door een levensgroot exemplaar van Emilie. Straks maakte hij nog een altaar in zijn kledingkast hier in Santa Monica om haar te aanbidden als een god -waar hij haar dan weer wel mee kon vergelijken-. Wellicht zou hij nog een tattoo op de plek waar zijn hart zat laten tattooëren waarop stond 'stolen by Emilie'. En dan als het meest extreme van het extreme; hij zou haar ten huwelijk vragen en vragen of dat aanbod van die 31 gillende kindertjes nog steeds gold, en haar zeggen dat hij oud met haar wilde worden. Of was dit allemaal een beetje overdreven..?
Wat laat besefte de jongen dat ze wat gezegd had, en door een paar keer met zijn ogen te knipperen (wat Emilie toch niet zou kunnen zien omdat ze tegen zijn borst aan zat geplakt, als het ware) herstelde hij zich van de gedachtes die hij net had gehad. "Wat is perfect?" vroeg hij aan haar, terwijl hij met zijn hand haar haren streelde. "Dit moment, of de Griekse salade die ik je aanbied? Als het over het eerste gaat, weet ik nog wel iets wat het moment perfecter zou kunnen maken." Hij grijnsde, en als Emilie niet zo dicht tegen hem aan stond geleund zou ze ook de speelse en flirty blik in zijn ogen kunnen zien.

Een korte stilte zorgde ervoor dat ze even - naast de mogelijkheid om van de herwonnen nabijheid van Lyron te genieten - haar gedachten tot rust kon laten komen door zich enkel en alleen te concentreren op de omgeving. Want elke gedachte aan Lyron kon haar hoofd weer overhoop halen, niet in de positieve zin, aangezien het verlangens naar boven zou halen terwijl ze haar best deed om Lyron niet meteen te gaan bespringen. Eerst lukte het nog wel goed.. Er kwamen twee Aziaten voorbij die haar blik onbewust even vast konden houden terwijl ze keek naar hun hoge jukbeenderen en hun vage, geelbruine kleur. Ze kon er zo typisch Aziatische kleding bij verzinnen, maar net toen ze dat wilde doen, verschoof haar blik weer naar andere mensen. Het was best duidelijk voor haar, zoveel inspanningen doen om niet over Lyron te gaan mijmeren terwijl hij naast haar liep; het was één zielige, hopeloze strijd tegen het onoverwinnelijke: haar liefde voor de jongen. Welke hersenspinsel had haar overhaald om ook Alain te gaan liefhebben? Welke kinderachtige, idiote kriebel had de verkeerde afslag -namelijk die naar haar onderbuik- genomen toen hij uit haar lichaam moest gaan? Ze kon zich enkel maar voor kop slaan; die liefde betekende volgens haar zelfs niet genoeg om maar met die liefde voor Lyron vergeleken te worden. En dat wist ze nu.. Want na zo'n lange tijd zonder Lyron te zijn geweest, opeens Alain weer zien.. het was een zwak moment geweest en daar had hij waarschijnlijk gebruik van gemaakt, want haar liefde voor Alain léék haar toen sterker dan die voor Lyron, terwijl het gewoon kwam omdat ze niets had om het mee te vergelijken, omdat ze de liefde voor Lyron wat afblokte, om niet te hard gekwetst te worden, moest hij het uitmaken. Ach, ze nam het hem niet meteen kwalijk. Ze wist wel dat dat wat ze voelde voor Alain wel enorm verkeerd was en ze wist dat als de jongen niet genoeg van haar had gehouden, ze nu zeker al op straat had gestaan; alleen, als het aan haar lag.
Een vraagje, Lyrons vertrouwde stem.. het was genoeg om haar nu ook uit haar gedachten te halen. Wat perfect was? Hij streelde zachtjes zijn haren en ze krulde haar mondhoeken onbewust wat meer naar boven. De suggesties die hij maakte, hielpen haar om haar weer bij het onderwerp te brengen. Dit moment, of de Griekse salade? Hm, moeilijk om te oordelen wat nu precies perfect was; voor haar lichaam was natuurlijk die salade perfect, maar haar geest koos zeker en vast voor het eerste. Het gevolg dat hij gaf aan de eerste keuze, maakte haar natuurlijk razend benieuwd! Meteen verscheen er een nieuwsgierige blik in haar ogen en ze keek even naar boven, maar kon Lyrons blik niet meteen zien. Ze zag meer zijn nek, de onderkant van zijn kin. "Hm, in dit geval gaat het over het eerste, dus welke suggestie had je om het perfecter te maken?", vroeg ze hem, met een overnieuwsgierige ondertoon in haar stem, terwijl ze met de hand van de arm die ze om zijn middel had geslagen, zijn zij streelde. Hij kon haar echt wel al nieuwsgierigheid die ze had, ontfrutselen, want ze wist dat als hij zo'n dingen zei, ze altijd wel een impact konden hebben op haar, een impact die best wel groot kon zijn; tenminste, groter dan wanneer elk ander persoon met zo'n dingen af zou komen.

Lyron staarde wat voor zich uit toen twee Japanse meisjes plotseling zijn aandacht vingen en deze vasthielden. Natuurlijk maakte hij geen schijn van kans nu hij Emilie zo ongeveer omhelsde maar wat maakte dat nou uit? Hij had in zijn leven een paar Japanse meisjes mee naar zijn slaapkamer genomen. Het waren twee toeristen geweest, die een gekke behoefte waren om ieder dier, gebouw, mens of zandkorrel op de foto te zetten. Het waren twee toeristen die met hem mee naar huis waren gegaan toen hij ze had beloofd ze iets bijzonders mee te laten maken, en na een aantal shotjes Raki vonden ze een trio prima. Die twee toeristen waren niet slecht in bed, zeker niet in combinatie met elkaar, maar waren nog altijd niets in vergelijking met Emilie. Zij had hem in zijn greep, en als hij haar goed inschatte liet ze de greep voorlopig nog niet verzwakken.
Met een grijns keek hij Emilie weer aan, de groeiende nieuwsgierigheid in haar ogen opmerkend. Natuurlijk was ze nieuwsgierig geworden, dat werd ze altijd wanneer hij haar in het onwetende liet. Ze was als een kind die niet kon wachten om te zien wat er in het cadeautje zat.. Oké, nu werden de vergelijkingen écht irritant: Emilie was gewoon Emilie en daar bleef het bij. Hij boog wat naar achter zodat hij haar gehele gezicht kon zien en liet zijn mondhoeken omkrullen toen hij hoorde wat ze zei. "Ik kan het je wel laten zien, of voelen.." begon hij grijnzend, zijn hoofd op een kleine afstand van de hare houdend zodat hun twee neuzen elkaar net met het puntje aanraakten. Het maakte hem niet uit wie er toe stond te kijken, en Emilie kennende was ze niet zó onzeker dat ze niet in het openbaar wilde kussen. "Of ik kan het je laten proeven.." voegde er hij na een korte stilte aan toe, zijn stem was slechts een warme fluistering. Hierna boog hij zijn hoofd ietsjes en zoende hij haar, hij zoende haar alsof ze al 23 dagen niet gezoend hadden.. Hij beëindigde de zoen al behoorlijk snel voor zijn doen (en met tegenzin), omdat hij er geen rekening mee had gehouden dat ze dit misschien wel helemaal niet wilde. Toch leek er niets van deze overpeinzing aan zijn uiterlijk te zien en glimlachtte hij even kort naar haar, zijn donkere ogen op de hare gericht. "En nu kunnen we naar het strand gaan, om in de duinen te liggen, enzo.." grijnsde hij daarna zijn kenmerkend scheve, jong sachtige grijns naar haar. "Nadat je heb gegeten, natuurlijk, want ik heb geen zin om je overblijfselen op te moeten ruimen nadat je van honger gestorven ben. Ik heb je liever levend." zei hij vervolgens zachtjes lachend, terwijl hij met zijn hand door haar haren ging en even zijn lippen op haar voorhoofd drukte.

Emilies nieuwsgierige blik bleef op de ogen van Lyron gericht, terwijl haar mondhoeken steeds hoger krulden. Kom op, hij kon het toch best zeggen, of liet hij haar liever nog enkele seconden langer branden van nieuwsgierigheid? Hij grijnsde naar haar en leek nu echt op te merken dat ze wel degelijk nieuwsgierig was, en razendbenieuwd wachtte ze op zijn antwoord, al had ze wel al een donkerbruin vermoeden wat het moment nog perfecter zou maken. Ze keek even gefascineerd naar zijn gezicht toen hij wat naar achterenboog en ze nu niet heel de tijd zijn perfecte nek en kin moest aanschouwen, maar kon genieten van zijn prachtige gezicht, en luisterde nog steeds met een hoop nieuwsgierigheid naar de jongen zijn woorden. Hm, hij kon het haar wel laten zien, of voelen.. Haar donkerbruin vermoeden kleurde donkerder.. Vooral toen de jongen zijn hoofd wat dichter bij het hare bracht, en ze zijn neus aan het puntje van de hare kon voelen. Ze ademde even in langs haar mond en kon toen zijn lekkere geur op haar tong proeven, ja, hij kon het haar laten proeven. Haar mondhoeken krulden net ietsjes omhoog nog voor zijn lippen de hare raakten, en ze voelde zijn warme adem op haar gelaat. En dan, iets waar haar onderbewust zijn zéker 23 dagen naar verlangd had, de jongen zoende haar; en ze beantwoordde zijn zoen, na enige aarzeling; een korte, miljoenste van een seconde aarzeling, die haar even in één flits de afgelopen dagen liet zien. Maar ze had de jongen gemist, zo erg hard, en dat gemis wees haar er nu even op dat Lyron zowat het kostbaarst voor haar was, van alle dingen die ze ooit kon en mocht aan raken en ooit zou kunnen aanraken. Ze begreep de plotse waanzin niet die haar gegrepen had om nog maar te gaan dénken dat de liefde voor Alain iets was wat een gevaar kon zijn voor haar relatie met Lyron. Want als ze dat niet gedacht had, als ze dat niet vermoed had, dan was er ook geen reden tot ruzie geweest. Ze had het verteld aan Lyron, misschien omdat ze toen getwijfeld had aan de puurheid van haar eigen liefde voor hém,. En nu.. ja, nu was ze vrij zeker dat haar liefde van Lyron een stuk groter was dan die voor haar eerdere vriendjes. Haar hart sloeg hierdoor enkele tellen over en naar haar mening liet de jongen haar lippen veel te snel los.
"Wel, dat heb ik geproefd..", bracht ze glimlachend uit en legde haar vrije hand even kort in zijn nek terwijl ze diep in de jongen zijn ogen keek; die donkere ogen die ze eigenlijk veel te lang had moeten missen. Zijn volgende woorden brachten haar even aan het grijnzen; vooral dat laatste woordje, die 'enzo'. De Lyrongrijns kwam weer op en ze voelde zich op slag geweldig, als ze dat daarvoor al niet had gevoeld. Kort lachte ze gesmoord om zijn uitspraak en voelde zijn lippen zacht op haar voorhoofd. "Goed dan, eerst eten, daarna duinen enzo..", grijnsde ze liefjes naar hem en liet de hand die in zijn nek lag, naar zijn wang glijden om met haar duim even over zijn lippen te strelen. Automatisch verscheen er weer een glimlach op haar gezicht, als ze naar zijn lippen keek, haalde haar duim even weg, en drukte hem daarna zachtjes een kort, vluchtig kusje op zijn onderlip. "Eten", prevelde ze grijnzend tegen zijn lippen, liet hem los en wandelde glimlachend verder.

Lyron genoot van de zoen die de twee elkaar net gegeven hadden, een langverwachte aanraking waarvan de herinnering bijna vervaagd was geweest. Hij had het de laatste dagen niet meer kunnen herinneren, hoe ze proefde, hoe het was. Het was iets vreemd geweest, als een leegte die de herinnering in zijn geheel had opgezogen, als een leegte die niets anders dan een leegte was. En nu, nu zijn lippen eindelijk de weg weer gevonden hadden naar de hare, leek het moment door de vele verwachtigen en vage herinneringen beter te zijn dan ooit te voren. Hij herinnerde haar zoete adem plotseling weer, die kleine kolkende hoeveelheden warmte op zijn huid achterlieten. Hij herinnerde zich de zachte, volle lippen waarvan het leek alsof ze waren gemaakt van de meest pure dingen, die de zoete smaak droegen. Hij herinnerde Emilie zich in zijn geheel, niet alleen haar uiterlijk, smaak en geur, maar ook haar karakter, haar innerlijk. En van die twee wist hij niet welke hij het meest gemist had. Het was zijn lichaam die het meest gehunkerd had naar het hare, en zijn geest die niet langer wachten kon om weer in de buurt van haar doen en laten te zijn. En deze twee feiten benoemde het tot een even geval. Misschien had hij Emilie wel gewoon in het geheel gemist.
Hij grinnikte voor een kort moment om haar 'wel dat heb ik geproefd', een opmerking die echt bij haar pastte. In het volgende moment vond hij zichzelf verloren in haar ogen, zich nu pas beseffend van het hoogteverschil dat de twee hadden. Natuurlijk was Lyron niet zo groot als Alain was met zijn twee meter, wat voor Alain slechts een goedmakertje was voor andere delen van zijn lichaam, die niet zo groot waren. Maar alsnog, Lyron was zeker niet de kleinste man die op aarde rondliep met zijn 1 meter 79, en daarbij leek Emilie haar wat kleinere postuur geknipt te zijn voor hem. Geen enkele man hoorde te daten met een vrouw die boven hem uit stak, en een grotere man was geknipt in een relatie, omdat de vrouw dan zulke hoge hakken aan kon doen als ze zelf wilde. Hij vroeg zich opeens af of Emilie vandaag hakken droeg maar kon het zichzelf niet veroorloven er naar te kijken, en nam zichzelf voor er later naar te kijken. Een voornemen die hoogstwaarschijnlijk niet waargemaakt zou worden, omdat de jongen afgeleid zou worden door andere dingen die voornamelijk met Emilie te maken zouden hebben. Zoals de manier waarop ze lachtte, bijvoorbeeld. Was het waar wat zijn onderbewustzijn hem de afgelopen weken had proberen te vertellen? Hield hij meer van een ander dan dat hij van zichzelf deed, was hij meer geobsedeerd van Emilie dan dat hij van zichzelf was..?
De jongen gaf zichzelf niet veel tijd om erover na te denken en dwong zich om zijn concentratie bij Emilie te houden. Eenmaal hem dat gelukt was, kon hij een brede grijns niet van zijn gelaat afhouden toen ze het simpele woordje 'enzo' op precies dezelfde manier had uitgesproken als hij had gedaan. Een simpel woord, met een boel achterliggende betekenissen. Hij tuitte zijn lippen voor een kort moment om op de vinger -aan de dikte ervan gokte hij dat het haar duim was, sinds hij deze niet kon zien- een kus te drukken, en glimlachtte nadat zij haar lippen op de zijne had gedrukt. Lag het aan hem, of probeerde ze dezelfde weerstand te bieden tegen het verlangen dat in haar brandde net als het bij hem deed? Het verlangen om het lichaam van de ander met de lippen of handen volledig te verkennen? Hij stond voor een moment versteld van haar vluchtige kus, die werkelijk mindblowing was, en liep wat haastig achter haar aan om de afstand te overbruggen. Hij leidde haar aan een tafel op het terras, ergens waar ze volgens hem best konden zitten omdat de temperatuur aangenaam was en de wind slechts een klein zuchtje was die om de minuut even langs kwam, en hield haar -in vergelijking- kleine hand vast in een zacht en teder gebaar. Al snel kwam er een serveerster langs die eerst Lyron ten gade sloeg, haar ogen voor een moment op hun in elkaar gevlochten handen liet rusten en vervolgens een onderzoekende blik op Emilie wierp, om daarna onhoorbaar te zuchten. Hij vroeg zich af wat er in haar hoofd om ging. Het meisje vroeg hem vervolgens met een gemaakte glimlach die net echt leek wat de twee wilden drinken, waarop Lyron even naar haar glimlachtte en een water bestelde. "Wat wil jij?" vroeg hij vervolgens grijnzend aan Emilie, nadat hij zijn blik op haar gericht had.