23 Days

In de luttele seconden die ze alleen spendeerde, voortlopend, vergeleek ze het contrast tussen wat ze voelde nu en wat ze een half uur geleden voelde. Dingen waren veranderd. Het leek alsof er een blok boven haar hoofd had gehangen, aan een touwtje, dat hoe dan ook elke seconde kon breken door zijn eigen broosheid. Het touwtje? Het touwtje stond voor de hoop, de hoop dat Lyron nog op zijn beslissing terug zou komen. De hoop die telkens weer zwakker, brozer werd. Het blok? Het blok stond dan weer voor haar eigen liefde voor hem, die zich zou omkeren in haat voor zichzelf en pijn, verdriet. Als het blok op haar hoofd zou vallen, zou ze er niet door komen, dat wist ze zelf wel. Maar de rollen waren geheel veranderd: Het touwtje? De waan dat de liefde van Lyron voor haar vervlogen was. Het blok? De liefde van Lyron voor haar, samen met Emilies liefde voor de jongen. En als het blok zou vallen, zou ze zich nooit gelukkiger voelen dan op het moment dat de liefde op haar hoofd zou vallen. Het draadje hing nu nog met enkele vezels aan elkaar, gewoon omdat Emilie zelf, en waarschijnlijk de jongen ook, om welke reden dan ook, voorlopig weerstand bood tegen de lichamelijke aantrekkingskracht die ze voor hem voelde. Alsof er een tijdsbom op tikken stond en elk moment kon ontploffen, moesten ze al in de duinen zijn of nog niet, het zou haar op dat moment niet kunnen uitmaken.
En net voor ze zelfs nog maar kon beginnen met fantaseren over enzo, voelde ze zijn aanwezigheid weer en vlocht haar vingers glimlachend in de zijne toen ze zijn hand tegen de hare voelde en ging bijna meteen iets dichter tegen de jongen aanlopen. Ze liet zich vervolgens door hem leiden naar eender welk tafeltje op het terras en keek op toen er een serveerster langskwam die volgens haar nét iets langer naar Lyron keek dan Emilie wilde, maar ze zou er geen aandacht ana schenken. Ze glimlachte vriendelijk naar het meisje toen Lyron haar vroeg wat zij wilde, bestelde een watertje en meteen een Griekse salade, even vragend naar Lyron kijkend. "Schatje, neem jij niets om te eten?", vroeg ze even liefjes terwijl ze hem aankeek en kneep zachtjes in zijn hand terwijl ze hem zijdelings bleef bekijken.
Onwillekeurig krulde ze haar mondhoeken omhoog toen ze hem beter zag, en voelde even een hele warmte over zich heenkomen alsof ze hem alleen al door te kijken aan kon raken. Alsof haar blik zijn huid kon strelen. Ze streelde hem langs zijn gelaatstrekken, zijn nek, langs zijn shirt en als ze kon zou ze dat ook doen onder zijn shirt, maar momenteel achtte ze dat in haar fantasie niet echt voor mogelijk - toch niet hier?-. Ze bedwong zichzelf haar blik niet lager dan zijn onderbuik te laten glijden, ze kende zichzelf goed genoeg om zichzelf tegen te kunnen houden voor ze te ver ging. En dat enkel maar door te kijken.. Wat zou ze moeten doen moesten haar handen niet vastzitten aan haar armen? Moesten ze hun vrije wil kunnen uiten en zich gewoon konden bewegen zonder enige verplichting? Dan hield Lyron zijn kleren hoogstwaarschijnlijk niet aan... Woah ! Ze riep haar gedachten in stilte even tot bedaren. Kort schraapte ze onbewust haar keel en verplichtte zichzelf ergens anders naar te kijken dan naar zijn bovenlichaam; niet echt wetend of hij haar had zien staren of niet. Alsnog voelde ze zichzelf blozen, omdat ze haar blík niet had kunnen bedwingen, al had ze niet echt iets verkeerds gedaan..

Lyron wendde zijn blik van Emilie af en keek de serveerster weer aan, wachtend op de bestelling van Emilie. Hij wilde hier het liefst zo snel mogelijk weg, de drang om een of andere flirtende opmerking of move richting de serveerster te maken werd behoorlijk groot, haast te groot voor de jongen om zich tegen te houden. En dan was er nog Emilie, met wie hij het liefst zo snel mogelijk richting het strand ging om de gemistte tijd dubbel en dwars in te halen. Hij wilde het niet verpesten met Emilie, hoewel de gewoontes die er door de jaren heen ingesleten waren hem bijna dwóngen om de serveerster te versieren. Het ging meestal vanzelf bij hem, het flirten, en om zich wat meer op de vriendin wiens hand hij op dit moment vast hield richtte hij zijn blik van de serveerster af.
Een korte lach klonk toen Emilie hem 'schatje' noemde, iets wat ze niet vaak deed. Misschien was het omdat ze hem gemist had..? Nee, hij betwijfelde het.. Een grijns verscheen op zijn gezicht toen hij zich bedacht waarom ze hem anders zo noemde, zou het uit jaloezie zijn? "Nee, ik neem niets. Ik heb niet zo'n honger." beantwoordde hij haar vraag met een glimlach, waarna de serveerster knikte - nadat ze de bestellingen had genoteerd op haar bloknootje- en weg liep. Vervolgens keek hij Emilie aan, niet goed wetend wat te zeggen, en merkte hij op dat ze naar hem aan het staren was. Een korte lach klonk als reactie hierop; ze was zeker niet de eerste die hem zo aangestaard had. "Waar denk je aan?" vroeg hij op een lieve toon, hoewel de vraag voor de jongen overbodig was geweest. De meeste meiden die zo naar zijn lichaam aan het staren waren, waren op dat moment bezig met hem uitkleden in hun gedachtes. Hij vond het ironisch dat ook Emilie zich hier aan toegegeven had, waardoor er een brede grijns op zijn gezicht verscheen.

Zo, dus hij had niet zo'n honger? Ze leek waarschijnlijk wel een meisje dat veel te veel at en zelfs in het bijzijn van een jongen - en in dit geval haar vriéndje- zich niet eens schaamde om een salade te bestellen, ookal nam het vriendje dan niets.. Haar woordkeuze had er wél voor gezorgd dat de serveerster niet al te veel hoop kreeg om Lyron te gaan afnemen van haar, want als ze dat zou doen, zou ze op deze moment best wel eens alles uit de kast kunnen halen om Lyrons aandacht bij haar te houden, al zouden er dan wel enkele wetten overtreden worden. Bijvoorbeeld die over 'enzo' en 'openbare plaatsen'. De zekerheid van de pijn die ze zou voelen moest ze Lyron zo aan een ander meisje verliezen, deed haar enorm twijfelen. Was ze wel goed genoeg, op alle vlakken, om Lyron bij haar te houden?
Ze had haar blik net zowat afgewend, en ze blij was dat de jongen naar haar weten niet had gezien dat ze gestaard had naar hem, tot hij haar een vraag stelde. Waar ze aan dacht? Onbewust glimlachte ze meteen, beet kort op haar lip en keek hem dan aan. "Eten..", mompelde ze even en legde glimlachend een hand op zijn schouder, om dan naar hem toe te buigen en hem een zacht kusje op lippen te drukken, "enzo..". Haar blik had ze op zijn lippen gericht, ze liet haar wijsvinger even traag over zijn borst glijden en glimlachte kort. Haar lippen trilden om één of andere reden, misschien omdat ze zijn warme adem nu kon voelen op haar gezicht, of omdat ze haar wijsvinger moest laten stoppen eens ze aan zijn onderbuik was gekomen. Haar blik gleed even naar zijn ogen en ze besloot de afstand tussen hun lippen niet opnieuw te overbruggen door de zijne aan te raken, maar speels weer afstand van hem te nemen. Ze keek hem even grijnzend aan en richtte haar blik dan weer op de omgeving, en vooral de serveerster die enorm snel terug was aan het komen met hun bestelling. Het leek wel alsof ze haar lippen net had bewerkt met lipgloss en Emilie vermoedde dat het meisje dat eerder nog niet had gedaan. Was het voor Lyron? Kort zuchtte ze zachtjes nog voor het meisje bij hen was, maar besloot te glimlachen om haar op een eenvoudige manier het voordeel van de twijfel te geven. Haar twijfel.

Lyron fronsde even toen Emilie zijn vraag beantwoordde met 'eten' wat hij vreemd vond; wie dacht er nou aan eten wanneer er iets heerlijks tegenover je zat en het eten nog niet eens op tafel stond? Voordat hij de woorden over zijn lippen kon laten rollen werd hem het zwijgen opgeleg op een wel héél effectieve manier, waardoor hij even glimlachtte terwijl hij haar lippen nog op de zijne voelde drukken. Een aangename rilling trok door zijn lichaam door de vinger die hij steeds lager voelde kruipen, waardoor hij onbewust zijn adem inhield. De jongen leunde wat voorover om de kus wat langer te laten duren toen ze deze beëindigde, en voelde een brede grijns op zijn gezicht opkomen toen ze het woordje 'enzo' aan haar eerder gesproken woorden toevoegde. Hij en Emilie leken een hele nieuwe betekenis te hebben gegeven aan dat woord, een betekenis die zij tweetjes goed snapten en konden gebruiken, vooral omdat buitenstaanders de betekenis nooit achter 'enzo' zouden zoeken. Zij zouden het misschien zien als een onverschillige uiting, hij en Emilie wisten wel beter.
Net toen hij zich om wilde draaien om de bron van Emilie's ergernis (althans, dat dacht hij, omdat hij de blik in haar ogen had opgemerkt en hij de zachte zucht had gehoord) wilde achterhalen, merkte hij dat de serveerster weer aan hun tafel stond. "Dat was snel.." mompelde hij wat verbaasd, terwijl hij de geur van haar lichaam rook die hij eerder niet geroken had. Chanel nr. 5, als hij zich niet vergistte, een geurtje die hij veel liever op Emilie's lichaam bespeurde. Hij richtte haar blik even op haar, maar omdat hij zat kwam hij niet veel hoger -zonder zijn hoofd te draaien- dan de hoogte van haar boezem. Welke overigens niet verkeerd was. "Ja hè?" antwoordde ze, lachend, waardoor de boezem waar hij naar keek gevormd leek te zijn door twee stuiterende gelatinepuddinkjes. Hij merkte dat hij langer dan vijf seconden zijn blik vast hield op die plek en wendde deze snel af om weer naar Emilie te kijken, zo kon hij niet afgeleid worden. Hij perstte zijn lippen op elkaar om een gefrustreerde kreun te onderdrukken toen ze zich half over hem heen boog om de spullen op tafel te zetten en zuchtte onhoorbaar eenmaal ze weer weg was. Beproeving doorstaan. "Oh, tomaat! Lekker.." zei hij glunderend, terwijl hij een stuk tomaat in zijn mond stopte. "Eet smakelijk, lieverd." zei hij daarna met volle mond, zachtjes lachend omdat hij haar maar aan het plagen was, terwijl hij een glimlach op zijn gezicht toverde zonder de gepureerde tomaat te laten zien, door zijn ogen samen te knijpen en zijn mondhoeken omhoog te laten krullen.

Veel te snel.. Veel te snel was het meisje weer terug gekomen, met nu dus enkele troeven erbij. En ergens lukte haar het nog ook om Lyrons aandacht voor enkele seconden te krijgen, want ze kon zien hoe de jongen zijn blik - volgens haar zoals bijna elke jongen zou doen - op haar boezem liet rusten. En al was dat redelijk normaal, toch voelde ze zichzelf ergens jaloers worden, een gevoel dat ze niet meteen kende of gekend had, een gevoel dat ze nooit had willen voelen omdat ze het vreselijk egoïstisch vond om mensen scheef te gaan bekijken als ze gewoon hun aandacht even op iemand anders vestigden, en daar nog plezier in leken te hebben ook. Maar zoals Lyron op dit moment naar het meisje keek, zoals elke jongen wel zou doen, haar principes konden haar niet beletten om toch een steekje door haar lichaam heen te voelen gaan als ze de voldane blik in de ogen van het meisje zag. Ze sloeg haar ogen neer en wilde gewoon even niet zien hoe het meisje half over Lyron heen boog, om het bord op de tafel te zetten. En toen ze weer op keek, omdat ze Lyrons prachtige stem hoorde, zag ze dat het meisje weer was verdwenen en ergens hoopte ze dat het meisje in de verste uithoek van de taverne was gekropen. Beproeving doorstaan. Niet alleen voor de jongen, voor haar ook. Ze had op haar tong moeten bijten om geen opmerking te maken, en nu het meisje weg was, was de neiging om dat te doen ook wel vervaagd.
Haar mondhoeken krulden spontaan omhoog toen ze de jongen bezig zag en lachte even om het grappige gezicht dat hij trok. "Jij ook, liefje", mompelde ze zeemzoet terwijl ze haar ogen even over het bord dat ze gekregen had liet gaan. Vreemd, maar nu ze wist dat er een meisje in de buurt was dat koste wat het kost Lyron wilde verleiden, had ze niet echt veel honger meer, maar om geen argwaan te hebben, zette ze een glimlachje op en nam de vork die ze erbij had gekregen, om enkele groentjes op te scheppen en ze beginnen op te eten. "Lekker", glimlachte ze even naar hem, zij wel met lege mond, omdat het nu eenmaal niet meteen stond bij een meisje om nu zo te gaan doen én omdat ze er zeker van moest zijn dat de serveerster in een straal van anderhalve meter van Lyron bleef. Ja, dat wilde ze, ze wilde hem niet meer kwijt en als dat meisje haar zinnen op Lyron had gezet, dan kon ze Lyron toch een handje helpen om niet op het meisje te gaan vallen? Niet echt wetend wat ze kon zeggen en zich, terwijl ze Lyron af en toe aankeek en af en toe naar haar bord keek, ervan bewust zijnde waar het meisje precies was in de ruimte, at ze haar bord leeg. Het zou genoeg voor haar zijn dat ze het bord zo snel mogelijk leeg had en ze konden vertrekken, maar ze zou zich toch nog even naar de toiletten willen begeven om zich wat op te frissen, aangezien ze niet meteen veel aandacht had besteed aan haar uiterlijk toen ze die avond vertrokken was, gewoon omdat ze niet meteen voor zich zag dat ze Lyron nog zou tegenkomen, want had ze dat geweten, dan had ze er wel beter uit gezien.
Eenmaal haar bord leeg was, legde ze haar bestek erop als teken dat ze klaar was. Kort veegde ze haar mondhoeken af met een servetje en keek toen glimlachend naar Lyron. "Voor we gaan..", mompelde ze even en dronk van haar watertje, wat ze weer neerzette, "zou ik nog even de toiletten willen gebruiken.", grijnsde ze liefjes naar hem en legde haar hand op zijn schouder, stond op en drukte hem zachtjes een kusje op zijn voorhoofd. "Braaf zijn hè?", sprak ze op een lachend toontje tegen de jongen, het even in een grapje verkledend, liet zijn schouder los en liep langs hem heen naar de toiletten. Ze had het als een grapje uitgesproken, maar meende het ergens wel, en ze hoopte dat het meisje haar slag niet zou slaan moest Emilie in die tijd weg zijn. Ze vond haar weg naar de moderne, aardbruinkleurige kamer die diens stond als halletje vóór de toiletten. Haar blik gleed naar de spiegels en meteen zag ze hoe warrig haar haren erbij lagen. 'Pretty Messy', zou haar kapper in Spanje gezegd hebben.. Ze opende haar handtas en haalde een kam door haar haren, waardoor ze er een stuk beter uitzagen, nam haar mascara uit haar tasje, nam haar wimpers onder handen zodat ze een redelijke blikvanger waren, en liet haar lippen lichtjes glanzen met een zachte lipgloss. Ook een vleugje van haar Fendi Palazzo-parfum kreeg ze van zichzelf, waarna ze zich kort in de spiegel bekeek, haar handtas sloot en nog een laatste keer haar gezicht checkte, voor ze weer terug begon te lopen naar het terras, waar ze Lyron al meteen zag zitten.