Screw it all

Wat er door zijn hoofd omging mede dankzij het liedje was pure haat jegens zichzelf, maar tegelijk voelde hij zich down, om een of andere reden misschien zelfs meer als gisteren. Hoewel, misschien ook niet. Het feit dat Esther hier nu als een gebroken meisje stond zorgde er toch voor dat hij zich sterker moest houden dan hij zich ook dus werkelijk voelde. Een traan dwaalde uiteindelijk toch over zijn wang heen waardoor hij even snel met zijn hand langs zijn wang bewoog om die weg te werken voor ze het zou gaan zien. Hierna legde hij deze terug op haar rug en voelde niet veel later een plotse verschuiving. Esther plaatste haar armen om zijn nek heen en legde haar hoofd op zijn schouder. Even zacht streek hij over haar haren en keek kort naar haar gezicht. Haar ogen waren weer gesloten, kort slikte hij het beeld van haar in zijn armen met gesloten ogen zou hij niet snel vergeten. Dat was een ding. Ja, op dit moment was hij bang dat ze misschien nog een aanval zou krijgen of zo, maar hoe het er nu uit zag zou dat niet gebeuren en daar was hij ergens diep in zoch dolblij om. Wat ze dan zei op een rustige toon in zijn oor deed hem verbazen. Het gaf niet? En net was ze er nog zo boos omgeweest dat ze hem nog wel zou kunnen vermoorden. Licht verward staarde hij voor zich uit. Het zachte maar warme gehijg deed hem even kort rillen. Niet van koude, maar eerder van plezier of zo. Meende ze nu eigenlijk wel wat ze net had gezegd? De jongen was compleet tilt geslagen. Meiden waren zo verwarrend soms. Hoewel door het feit dat ze die woorden had gezegd, hij zich ergens toch wel gevleid voelen. 'Gaat het trouwens al wat?' Stelde hij op een serieuze toon aan haar. Ja, in haar ogen mocht het stom klinken, maar hij wou het weten. Een eerlijk antwoord zonder leugens.

Ze meende toch een traan te hebben gezien bij de jongen, die best wel al weggeveegd was, waar ze toch even onmerkbaar verbaasd van werd. Zou hij bang zijn dat ze nog een aanval zou krijgen? Esther zelf eerlijk gezegd niet, ze zou niet nog een keer flauwvallen. Meer was niet gebeurd, toch? Tenminste, niet dat ze wist. Na een korte stilte werd die toch nog onderbroken door Christian, maar erg vond ze het niet. Dat hij ondertussen over haar haren streek voelde goed, eerder gezegd best fijn. ''Ja, beter.'' Was haar antwoord daarop, maar erg overtuigend klonk het niet. Het klonk verward, want ze had zelf ook geen idee hoe ze zich op dit moment moest voelen. Dat was het rare ervan. Alsof haar gevoelens gewoon waren stopgezet, dat was normaal ook al zo, behalve haat en nijd, woede en pijn door haar emotieloosheid, maar nu voelde het toch anders. Wat vrijer dan normaal. ''Wat is er gebeurd?'' Vroeg ze nog steeds op een wat afwezige, wat dromerige toon, waardoor het misschien niet helemaal serieus kon overkomen, maar erg veel boeide het haar niet. Ze wou het gewoon weten. ''Hoe lang ben ik weggeweest?'' Het verbaasde haar dat ze überhaupt was flauwgevallen, zo vaak gebeurde dat niet, tenzij ze gewoon niet had gegeten, maar dat was een ander verhaal. ''Waarom ben je teruggekomen?'' Langzamerhand vulde haar hoofd met vragen, die ze er dan ook gelijk maar uitgooide zodat ze geen ophoping van onbeantwoorde vragen zou krijgen. Bovendien was ze nieuwsgierig, dus wou ze het ook gewoon weten, punt.

Christian glimlachte even stroef toen ze antwoordde ook al klonk het in zijn oren niet echt overtuigend, maar uiteindelijk vond hij het beter dat ze het zo zei, dan dat ze gewoon zei dat het slecht met haar ging. Hoewel dat misschien meer duidelijkheid in zijn hoofd schepte, maar goed hij kon haar niets kwalijk nemen op dit moment. Haarstem had nog steeds iets wat dromerig geklonken, die toon had hij nog niet waargenomen bij haar. Maar hij vond het ergens ook wel normaal dat ze nu zo sprak tegen hem. Toen haar vraag weerklonk keek hij haar even nadenkend aan. ‘Ik weet het niet bepaald zeker, maar ik ben weg gelopen na dat je me weg gestuurd had. En uiteindelijk toen ik terug gekomen was, vond ik jou bij de deur. Je bleef heel lang stil, ik dacht bijna dat je dood was, en toen kreeg je die aanval.’ De rest wist ze vast wel, maar dat was wat er gebeurd was. En daar ging hij niet over liegen. ‘Toch zeker een kwartier, maar ik weet niet hoelang je er al lag voor ik ben terug gekomen.’ Hij was misschien een tien minuten buiten geweest om uit te razen, om alles te laten bezinken, en vooral om even goed na te denken over wat hij gedaan had, wat hun gedaan hadden, en hoe het verder ging. ‘Ik ben terug gekomen, omdat ik iets vergeten was. En eerlijk gezegd ook, omdat ik het wou proberen uit te praten, of er toch voor te zorgen dat je al minder boos was.’ Voorzichtig streek hij over haar wang, keek kort naar haar ogen, hoewel ze elkaar niet bepaald recht konden aankijken voelde hij toch een bepaalde drang om dat nu wel te doen. Om misschien te doorgronden waaraan het meisje nu dacht. 'Ik was bang, bang dat je niet wakker zou worden.' Vulde hij nog zachtjes aan. Niet wetend of ze het nog kon horen of niet.

Aandachtig luisterde ze naar de woorden die Christian te zeggen had en wat er allemaal in de tussentijd was gebeurd. Zelf kon ze het haast niet meer herinneren dat ze ineen gezakt was tegen de deur en daar eenmaal flauwgevallen was, nadat ze enkele tranen had laten vallen. Maar dat was ook logisch, dat heette een black-out. Totdat hij plotseling over een of andere 'aanval' begon, was het nog redelijk rustig bij haar, maar bij die woorden schrok ze toch wel even lichtelijk. ''Aanval? Waar heb je het over?'' Langzamerhand raakte ze in paniek en probeerde ze zich uit de greep van Christian te wurmen, omdat ze bijna aan de hyperventilatie raakte. ''Wat?! Hoelang heb ik daar gelegen?'' Om aan adem te komen, liet ze zich op haar knieën zakken en greep ze naar haar hart, terwijl ze wild diep ademhaalde om lucht binnen te krijgen in haar longen. Door de andere woorden van de jongen klapte ze nog meer dicht, ze wist niet meer wat te zeggen en erg veel de tijd had ze daar niet voor. Opnieuw vulden haar ogen erg snel met tranen en die liet ze dan ook gewoon over haar wangen stromen, zonder te protesteren en ze dwars weg te vegen zoals ze gewoonlijk wel deed. Eenmaal zette ze beide haar handen op de grond, waardoor ze in een soort van kruiphouding stond en zo hopelijk zuurstof binnen te krijgen, wat al iets gemakkelijker ging dan dat ze net nog in de knuffelhouding stond samen met Christian. ''Het spijt me..'' Dit ging er vloeiend uit, terwijl er al een lichte piep in haar stem te horen was, waarna ze ging verzitten op haar knieën en vervolgens haar handen voor haar gezicht sloeg. Ze schaamde zich hiervoor, zelfs voor hem, vreemd genoeg.

Christian keek haar kort aan, gewoon om alles even te peilen. De jongen voelde hoe ze licht schrok toen hij over de aanval begonnen was. Kort neep hij zijn ogen samen, hoorde haar vragen, voelde haar los glippen uit zijn armen waardoor hij haar vrijwel meteen weer los liet. Het meisje ademde op een of andere manier anders. Kort slikte hij, niet weer. De jongen reageerde niet op haar woorden, niet voor ze tot rust kwam, niet voor ze weer op adem kwam. Even slikte hij toen ze door haar benen zakte, zijn hart maakte letterlijk een sprong. Onwetend wat te doen, plaatste de jongen zijn handen in zijn haren en greep deze echter vast. Het meisje veranderde weer van houding, ging nu letterlijk in kruiphouding zitten. De jongen knielde bij haar neer, maar nog steeds bleef hij stil, zijn handen had hij iet wat ongemakkelijk om zijn maag heen geplaatst. Uiteindelijk toen ze haar verontschuldigingen aan bood besloot hij dat het veilig was, maar hij zweeg. Dit kon hij beter later vertellen, wanneer dit alles weer wat bezonken was bij hen twee. Zachtjes legde hij zijn hand op haar schouder en ademde huiverend in. ‘Es, het hoeft je helemaal niet te spijten. Adem nu gewoon rustig, in en uit. Moet ik soms iets voor je halen.’ Christian sloeg complete onzin uit na zijn eerste woorden. Wat hij moest doen of zeggen was hem allemaal weer ontgaan. Zijn hart raasde snel in zijn borstkast, waardoor hij even kort in haar schouder neep. Natuurlijk niet te hard zodat er geen blauwe plekken zouden ontstaan off course. Kort veranderde de jongen van zit manier en zat nu in kleermakers zit voor haar, met nog steeds zijn hand niet verplaatst. Waarvan de jongen die plotse zorgzaamheid had gehaald wist hij totaal niet, hier in Amerika had hij zich nog om niks bekommerd, had hij amper mensen geholpen die wat voor hadden. En nu opeens, pats boem, Esther had iets en hij kwam hier op een of andere manier de held spelen die haar vond en bij haar bleef zitten. Verwoekerd schudde hij zijn hoofd. ‘Misschien is het beter als je op een stoel of zo gaat zitten?’ Stelde hij twijfelend voor. Geen idee of ze er nu wel oor naar had, maar het leek hem op zich beter voor haar dan gewoon op de grond zitten. Ach, uiteindelijk als zij wou blijven zitten, dan moest hij zich daar maar bij neerleggen.

Esther bedaarde zichzelf alweer wat meer tot kalmte, zodat ze niet al te erg zou hyperventileren en ze zelf niet voor al te veel drama zou zorgen, dan zou de jongen haar misschien later wel weer een aansteller gaan vinden en misschien wel terwijl zij hier nog zo in een paniekaanval zat, haar kamer verlaten en de neiging hebben om haar aan haar lot over te laten. Dit wou ze absoluut voorkomen en begon ondertussen al wat uitgelopen tranen weg te vegen van haar gezicht. ''Water, als je dat wilt...'' Ze viel even stil, beet kort op haar onderlip maar besloot het toen maar te zeggen. ''Dan heel graag.'' Voegde ze eraan toe, terwijl ze nog naar hetgeen luisterde wat de jongen te zeggen had tegen haar. Zijn advies drong meteen tot haar door en het was misschien wel een beter plan dan hier zo hulpeloos op de grond te blijven zitten, bovendien was dat ook best slecht voor haar knieën, die zouden dan straks helemaal stijf en pijnlijk zijn. Wat slapjes stond ze op en probeerde ze haar weg te vinden naar de soort van keuken, om daar een stoel naar achteren te schuiven en daar eenmaal op te gaan zitten. Een diepe zucht verliet haar mond en ze leunde met haar hoofd tegen haar hand aan, terwijl ze ondertussen naar buiten keek. Hoewel het er grauw en grijs uitzag, leek het haar toch wel tot rust te manen op één of andere manier. Rustig probeerde ze op haar ademhaling te letten en zich niet al te veel zorgen te maken over wat er net allemaal was gebeurd. Maar nu had de jongen nog steeds niet verteld wat voor aanval ze had gehad, misschien dat dat zo meteen wel ging gebeuren zodra hij rustig tegenover of naast haar kwam zitten met een glas water.

Christian knikte eventjes. Water zou het dan maar zijn. Voorzichtig stond hij op terwijl hij even over zijn hoofd wreef. Zonder te wachten tot zij overeind zou gekomen zijn wandelde hij naar de keuken toe en ging zo naar de koelkast. Die opende hij door er licht aan te trekken waarna hij zocht naar een fles plat water. Meteen vond hij deze ook, hij nam de fles eruit en zocht vervolgens ook in de kasten twee glazen, een voor haar, en een voor hem. Want door alle ophef had hij zelf ook dorst gekregen, al was dat meer om zichzelf af te koelen. De jongen begon kort na te denken. Wat als hij haar nu verloren had? Wat als hij te laat was gekomen om haar te kunnen helpen? Zonder het door te hebben gleed de plastic fles uit zijn handen en deze knalde gewoon neer op de grond. Ergens had hij geluk dat het plastic was, anders had hij zo meteen ook nog alles kunnen opkuisen. De jongen boog voorover en nam de fles weer vast in zijn handen. Voor even staarde hij naar zichzelf in de oven. Naar zijn smaak zag hij er belabberd uit. Zijn haar lag nog warriger als normaal, zijn ogen waren licht rood door de enkele tranen die hij had gelaten. De jongen kwam uiteindelijk overeind, en nam de glazen ook deftig vast om daarna naar de tafel te wandelen en zich tegen over haar neer te zetten. Vervolgens vulde hij de twee glazen, waarna hij er een van naar haar toe schoof en vervolgens de fles dicht draaide en die op ene uithoek zette van de tafel. ‘Zo, iets anders van water vond ik niet.’ Mompelde hij op een droge toon, hoewel hij het niet zo bedoeld had maar goed. Kort dacht hij na om over de aanval te beginnen, maar hij besloot er mee te wachten. Voor haar eigen best wil, hij wou niet dat ze nog eens ging hyperventileren, of eventueel weer in shock te gaan. Een rilling trok regelrecht over zijn ruggengraat. Waarna hij even zijn hoofd schudde.

Hoewel ze graag wat vrolijker had willen overkomen, het lukte haar toch maar niet om slechts een minachtige glimlach op haar gezicht te toveren. Misschien wel omdat haar gedachten voor nu helemaal leeg waren, ondanks die duizenden vragen dan die in haar hoofd rondgingen over die 'aanval' van net, waar ze totaal geen idee van had, maar dat even terzijde wist ze haar boze gevoelens niet meer naar boven te halen. ''Maakt niet uit, het is goed zo.'' Zei ze met een kalme stem, terwijl ze haar ogen nog steeds naar buiten had gericht, al draaide ze die na een aantal seconden toch naar de jongen toe en nam vervolgens een slok van haar glas water. ''Vertel, wat is er nou gebeurd...'' Daar verslikte ze zich bijna in haar water, maar wist zich te herstellen. ''Ik bedoel, die aanval..'' Ze keek hem even met samengeknepen ogen mysterieus aan, al was dat eerder om de 'spanning' wat op te stijgen. Toch kon ze het niet laten om daarna een plagerige glimlach op haar gezicht te toveren en zette ze haar glas op het tafeltje. Ze vouwde haar handen in elkaar en liet daar haar kin op steunen, waarna ze hem aandachtig aankeek met haar ontzettend lichtgekleurde ogen, die veel konden betekenen maar nu niets meer of minder dan slechts nieuwsgierigheid. Voor kort schraapte ze haar keel en op één of andere manier kreeg ze het warmer dan anders. Maar ze had niet zo'n gevoel dat ze ieder moment weer haar bewustzijn kon verliezen of iets dergelijks, nee, het was een warm gevoel wat ze van binnen kreeg zodra haar ogen in die van Christian keken en haar hart begon ietwat harder te bonken daardoor. Al liet ze het niet merken.

Christian keek Esther met een kalme, misschien ergens ook wel geruststellende blik aan. Vrij nonchalant wreef hij even door zijn nogal warrige haren. Hierna zette hij kort het glas aan zijn lippen waarna hij de woorden van Esther aan hoorde. Toen ze hem met samengeknepen oogjes aan keek fronste hij even. Al waren de woorden die ze er bij sprak er waarschijnlijk ook wel de oorzaak daarvan. Kort richtte hij zijn ogen op de tafel en snoof even. De jongen plaatste het glas weer neer op de tafel en ademde diep in. Was het wel zo’n goed idee om haar hier nu over te vertellen? Ach wat, ze wou het weten dus hij zou het niet voor haar gaan verzwijgen dat was niet nodig. De glimlach die op haar gezicht verscheen deed hem echter volledig over de sloot komen over het vertellen. Christian ging wat rechter zitten en ademde diep in. Goed, here we go dan maar. ‘Nou, toen ik hier toch al een tijdje zat met jou in mijn armen. Begon je lichaam opeens zo hard te schudden, en na een tijd werd dat ook steeds harder en harder. Daarom wist ik ook meteen wat je had. Ik weet niet of er ooit bij je is vast gesteld dat je epilepsie hebt, maar dat soort aanval had je dus. Na een tijd gingen je ogen open, maar zag ik enkel het oog wit maar. Niet lang daarna werd je ook echt wakker, en de rest tja die is momenteel aan het gebeuren ofzo.’ Christian probeerde zich zo goed als hij kon dingen te verwoorden maar het viel hem eigenlijk niet mee om hier over te gaan praten. Vooral dan omdat het bezorgde gevoel dat iets geminderd was dan weer helemaal naar boven kwam, en ergens voelde hij zich daar vrij zwak door op een of andere manier. De jongen wreef even over zijn slaap, het was raar om hier nu met haar zo te zitten, na alles. Maar hij kon niet bepaald zeggen dat hij niet blij was dat hij was terug gekomen en dat hij haar had aangetroffen. Voor even keek hij rond, kort opzoek naar het gene wat hij vergeten was. Maar op het eerste zich zag hij dat niet bepaald liggen. Misschien zou het dan toch bij zijn spullen liggen die nu ergens bij de deur neer lagen aangezien hij ze daar had laten vallen toen hij binnen was gekomen.

Zodra Christian zijn mond opende, luisterde ze aandachtig maar al gauw veranderde haar geconcentreerde en nieuwsgierige blik naar een wat ik-kan-het-haast-niet-geloven blik, wat haast niet te beschrijven viel. Esther fronste haar wenkbrauwen en haalde haar hoofd van haar twee ondersteunende handen af, die ze dan ook meteen over elkaar heen sloeg en hem achteroverleunend vreemd aankeek. Epilepsie? Verzon hij dat nou om een geldige reden te hebben, of was het echt zo geweest? Hoewel er geen bewijs was om dat te tonen, moest ze er maar vanuit gaan dat het echt was gebeurd. Om nog even niets hoeven te zeggen, pakte ze gauw haar glas weer op met haar rechterhand en bracht die dan ook naar haar mond om er enkele slokken water uit te drinken. Al moest ze het na de laatste slok toch echt begeven en zette ze het glas dan ook voorzichtig netjes weer neer. ''Nog nooit van gehoord, die aanval.'' Snauwde ze een beetje, maar niet hardhandig zozeer tegen de jongen. Nee, bij die woorden keerde ze gauw haar blik weer om naar buiten, terwijl ze haar armen alweer over elkaar gevouwd had. ''Tenminste, het is nog niet dat ik weet bij mij in de familie voorgekomen. En ik heb het nog nooit eerder gehad.'' Dit zei ze alweer wat rustiger, omdat ze niet boos op hem wou worden, niet nog een keer! Nu ze terugdacht aan wat er voor haar flauwvalling gebeurd was, had ze eigenlijk best wel spijt. Hoe erg Esther het ook onderdrukte, gleden haar ogen toch weer terug naar Christian zijn bruine en hoewel ze er normaal niet zo veel van had, gingen haar lichte ogen toch even vanaf zijn gezicht naar zijn bovenlichaam. Zag er goed uit en ze wist dat ze daarmee de nacht mee had doorgebracht, dat was ook de reden waarom ze zo woedend tegen hem had gedaan. Maar nu ze er beter over nadacht, had ze die reden eigenlijk niet eens. Gebeurd was gebeurd, en daarmee uit. Haar gefronste wenkbrauwen liet ze weer rusten, waardoor er een wat neutralere blik op haar gezicht ontstond. Binnen een seconde stond ze op, gewoon om wat anders uit haar mini-koelkastje te pakken dan slechts een fles met koud en fris water. Nee, ze had eerder zin in wat luchtigs, maar toch sterks. Gauw pakte ze een fles cola, zette die achter Christian langs op tafel en sloeg daarna vlugjes haar armen om zijn nek heen waarna ze even op hem bleef leunen. Gewoon omdat hij warm was, ondanks dat zijn bovenlichaam nogal duidelijk ontbloot was. ''Sorry.'' Fluisterde ze sexy in zijn oor, waarna ze het toch niet kon laten om gauw met haar lippen aan zijn oorlel te trekken.

Christian zag de uitdrukking op het meisje haar gezicht meteen veranderen waardoor hij even slikte. Ze zou het niet geloven, of tenminste niet meteen. Esther nam een hele andere houding aan een iets wat kwadere, of misschien beter gezegd een onwetende. De jongen plaatste zijn handen op tafel, merendeels omdat hij er zin in had eigenlijk. Na dat ze haar glas had neergezet begon het spelletje. Meteen begon ze tegen hem te snauwen waardoor zijn blik strak naar de tafel ging. Wat moest hij daar nu op zeggen? Zeggen dat hij net gelogen had er over, terwijl het niet zo was? Als ze dat van hem verwachtte kon ze hem gewoon net zo goed gewoon weer de kamer uit sturen. Bij haar volgende woorden keek hij haar weer aan en haalde hij kort zijn schouders op. ‘Het hoeft niet in de familie te zitten om te kunnen voorkomen. En dat je het nog niet eerder hebt gehad, daar heb ik geen antwoord op. Maar ik weet wat ik gezien heb Esther.’ Sprak hij kalm tegen haar. Voor even schoten zijn gedachten terug naar het moment dat hij weer binnen gekomen was, dit was iets wat hij niet nog een keer wou mee maken. Toch niet bij haar. Hun blikken ontmoette elkaar weer, en ditmaal keek hij haar gewoon met een warme blik aan. Zijn mondhoeken krulde zachtjes omhoog waarna de jongen toch even zijn blik naar de grond wende, nog steeds met die zelfde glimlach. Die er eigenlijk al een tijd niet meer af te lezen was van hem. Christian voelde hoe haar ogen echter zijn gezicht niet meer bekeken, maar waren afgedwaald naar zijn nog steeds ontblote borstkast. Ergens voelde het best wel vreemd aan om echt zo bekeken te worden, maar hij zij er maar niets op en wende zijn blik uiteindelijk terug op haar gezicht. Al kon hij niet lang van dat uitzicht genieten. Het meisje verdween al gauw achter hem, waarschijnlijk richting de keuken. De jongen probeerde die glimlach van zijn gezicht af te krijgen, maar daar faalde hij echter zwaar in. Die glimlach kwam in eerste plaats door haar, door het feit dat ze hier nu gewoon zaten als what ever de twee nu ook waren. Plots voelde hij echte haar armen om zijn nek heen waardoor hij even vreemd op keek maar uiteindelijk vond hij het niet eens erg. Kort legde hij zijn hand op haar arm. Het ene woord dat ze sprak, veroorzaakte bij hem zo veel. Zijn hart begon onaangekondigd sneller te slaan, en even leek het alsof zijn adem gewoon benomen werd. Het korte getrek aan zijn oor deed hem zijn hoofd draaien naar haar waarna hij toch even met zijn voorhoofd tegen het hare aanleunde. Zijn vrije hand bracht hij naar haar wang, en even liet hij zijn vingertoppen over haar kaaklijn glijden. Net wanneer hij dichter kwam bij haar met zijn gezicht, trok hij zich toch op tijd weer terug. Een scheve grijns was kort op zijn gezicht te merken, en in zijn ogen lag een verontschuldigende blik. Het feit dat hij zich nu wel had kunnen tegenhouden, was voor hem ergens best wel iets goed, hoewel hij het zelf echter compleet anders wou. Maar de jongen wou niet dat ze weer kwaad werd op hem, en dat er weer zoiets als dit ging gebeuren.

Het was gek dat Christian het helemaal niet erg vond dat ze opnieuw zo naar zijn warmte verlangde, maar deze keer op een ietwat andere manier dan dat ze de vorige keer had gedaan. Nu was het vooral haar bedoeling niet dat ze verder dan dit zou gaan, nee, ze wou niet nogmaals ontzettend woedend op hem worden doordat haar emoties op dat moment haar de baas werden en ze haar eigen lichaam niet meer kon controleren. Dat bleek dus uit het flauwvallen wat ze had en de epilepsie aanval die daar achteraan volgde. Ze merkte dat Christian toehapte en dus ook zijn hoofd ietsjes draaide haar richting op, wat ze best prettig vond en dus ook een lieve glimlach op haar gezicht tevoorschijn toverde. De hand die de jongen op haar wang neerlegde, deed haar voor kort haar ogen sluiten maar gauw weer openen toen zijn vingertoppen zachtjes maar toch heerlijk strelend naar haar kaaklijn gleden. Hoewel ze zó dichtbij hem in de buurt was en zelfs zijn geuren kon ruiken, merkte ze toch dat hij langzaam dichterbij kwam met zijn hoofd waardoor ze zelf al naar achteren ging, wat de jongen dus ook al deed toen hij merkte dat hij zelf ook te dicht bij haar in de buurt kwam. De verontschuldigende blik in zijn ogen ontging haar niet en zelf stuurde ze een grijns terug, die zelfs voor haar doen boekdelen sprak. Vlugjes ging ze nog naar voren, drukte ze een lichte kus op zijn wang, streelde even gauw met haar vingertoppen door zijn bruine haren heen en liep toen richting de badkamer met nog gauw een grijnsje toewerpende toen ze zich nog één omdraaide naar hem en vervolgens de deur achter zich sloot. Meteen keek ze in de spiegel en zag hoe haar oog make-up inmiddels uitgelopen was, doordat ze natuurlijk ermee had geslapen vannacht, daarbij gehuild had en vervolgens nog flauwgevallen was. Ja, dat had er allemaal mee te maken dat het uitgelopen was. Lichtelijk in paniek rommelde ze in wat laatjes en vond daar toen eindelijk wat weggestopt in een hoekje een make-up verwijderaar, waarna ze wat watten pakte en daarmee de zwarte make-up wat nonchalant mee wegwreef en depte. Na enkele minuten merkte ze dat het al wat hielp en daarmee alles weer netjes was, zoals het hoorde, na ook even wat bijgewerkt te hebben met mascara, oogpotlood en eyeliner. Ze zuchtte even toen ze zichzelf in de spiegel bekeek, nam er niet veel de tijd voor om haar handen daarna te wassen en liep daarna weer terug naar de jongen waar ze onschuldig op de stoel ging zitten met haar armen over elkaar geslagen en een mysterieuze gezichtsuitdrukking.

Het meisje keek hem met een grijns aan toen hij was terug getrokken. Een teken dat het niets uitmaakte? Of dat hij de juiste keuze had gemaakt om niet verder te gaan? Zelf was ze ook naar achteren gegaan toen hij bijna uit automatisme dichter was gekomen, dus hij gokte maar voor dat tweede. De lichte kus op zijn wang deed hem toch weer fronsen. Het meisje bleef hem maar verbazen, maar ergens had hij daar niet eens een probleem mee. Esther was speciaal genoeg om hem te mogen verbazen met haar daden, de korte streling door zijn haren deed een glimlach op zijn gezicht tevoorschijn komen. Daarna verdween ze van naast hem, en hij kon het niet laten om haar toch maar weer met zijn blik te volgen, zelfs dat was vanzelfsprekend op het moment. De grijns die ze hem nog toewierp deed hem zijn hoofd even lachend schudde waarna hij weer naar voren keek. De jongen plaatste zijn onderarmen weer op de tafel, en hij boog zich voorover waarna zijn hoofd zich daar ook op neerlegde. Voor even sloot hij zijn ogen. Esther, een meisje dat hij in Italië nooit zou zijn tegengekomen, tuurlijk kende hij meiden zoals haar, maar zij was nog net iets anders. Op een of andere manier was zij gewoon specialer, hoe het kwam dat ze dat was kon hij niet verwoorden. Daar deed hij de moeite zelfs niet voor, want woorden voor dat te doen zou hij toch nooit van zijn leven kennen. Op een of andere manier deed ze hem denken aan Elena, maar dan ook weer totaal niet aangezien de twee heel verschillend waren van elkaar, en ze er ook totaal anders uit zagen. Naja, dat kon ook aan hem liggen, en dat zou het heel waarschijnlijk ook wel zijn. De deur ging al gauw weer open waardoor hij zich opduwde door met zijn ellebogen op de tafel te duwen. De houding die ze had aangenomen toen ze op de stoel ging zitten deed hem even lachen. Blijkbaar was ze haar make up gaan doen. Ach ja, meiden. Die kon je ook nooit van hun normale gedoe af brengen ook al vertelde je hen dat ze er goed uitzagen zonder. Sommige werden daar zelfs boos om. Iets wat hij totaal niet snapte, je gaf ze immers toch een compliment? ‘Wat zit jij nou zo misterieuzig te doen?’ Sprak hij vrolijk tegen haar waarna hij even over zijn wang wreef.

Esther voelde zich moe worden, des te langer ze zo verveeld zat te doen. Misschien kwam dat omdat ze gisteren zo kwetsbaar en moe was geweest omdat ze niet lang had geslapen vanwege het feit dat ze wist dat er bij haar vader longkanker geconstateerd was, en omdat Christian dan ook haar steun had gegeven met wat uitloop. Daarbij was ze vanochtend ook nog eens flink woedend geworden op de jongen toen ze wakker was geworden, samen met hem in bed en vervolgens flauwviel, plus daarbij nog een plotselinge epilepsie aanval. ''Hmpf, het spijt me.'' Zei ze wat ongeduldig, terwijl ze met haar rechterhand over haar voorhoofd wreef met haar ogen gesloten. ''Ben gewoon wat moe.'' Kreunde ze daar achteraan en haalde toen haar armen van elkaar af, waarna ze de fles cola pakte en hem open maakte. ''Misschien is het handig als je zo gaat, je spullen liggen ook nog op de gang. En ik kan me nog vaag herinneren dat je je mobiel bij je kleding had gelegd, ergens.'' Bracht ze best slaperig uit en nam vervolgens een slokje uit haar glas. De prik beviel haar niet zo, maar dronk toch het kleine beetje op waarna ze opstond en de glazen in de vaatwasser zette in het kleine keukentje. Haar ogen vielen zowat al dicht en ze kon zelfs een gaap niet ontkennen. Ook had ze de fles cola alweer opgeborgen, zonder überhaupt te vragen aan de jongen of hij nog wat wou. Maar ergens kon dat haar op dit moment niet schelen, dat kon haar eigenlijk nooit wat schelen. Het enige waar ze écht om gaf was stiekem alleen haar zelf, maar liet af en toe wel eens blijken -als ze niet in zo'n rothumeur was en als eens een keer niet boos was en alles maar als haat en nijd bekeek- aan Die Hard leden dat ze over hen waakte. Nog een gaap ontsnapte ongewild, waarna ze tegen de muur ging staan met haar armen over elkaar heen geslagen, met haar blik op de jongen.

Christian keek haar kalm aan, merkte aan haar dat ze moe was. Dit was zijn clue om te vertrekken. Dan kon ze slapen, en wanneer ze hem nodig had, ze had zijn nummer dus. Toen ze begon te praten haalde hij zijn schouders op, als teken dat het hem niet uitmaakte. Christian dronk de overige inhoud van zijn glas water op en zette het glas daarna weer op de tafel neer waarna hij opstond en knikte toen ze hem vertelde dat hij zijn mobiel bij zijn kleren had neer gelegd. Dus die lag waarschijnlijk op de gang of zo. Toen ze opstond volgde hij haar voorbeeld en wreef even over zijn nek. Wanneer ze zich tegen de muur had aan gezet wandelde hij op haar af en plaatste hij kort zijn hand op haar wang en drukte haar daarna een zachte kus op haar voorhoofd. ‘Ga slapen Esther, je kunt het gebruiken volgens mij. En wanneer je me nodig hebt, je hebt mijn nummer dus ik ben bereikbaar.’ Sprak hij met een zachte glimlach tegen haar. Vervolgens draaide hij zich iets of wat tegen zijn zin op en zuchtte even diep. Ergens wou hij gewoon bij haar blijven, maar als ze ging slapen kon hij niet veel doen dan haar gewoon aan kijken en eventueel koken of what ever. Maar momenteel was het misschien beter dat ze afstand namen van elkaar. De jongen wou het niet, maar misschien om alles te laten bezinken was het handiger voor hen. ‘Take care Esther.’ “Ik hoop je snel weer te zien.” Voegde hij er nog in gedachte aan toe. Hierna wandelde hij naar de deur en trok hij deze vervolgens ook open. Daarna wandelde hij op de gang en sloot de deur weer achter zich. Kort keek hij de gang op, merkte zijn mobiel op ergens bij een deur. Deze nam hij ook op en stak hem in zijn zak waarna hij zijn shirt ook maar aan deed en vervolgens richting de gymzalen ging. Voor zich misschien even te bezinnen.

Hoewel ze graag nog wel wilde dat de jongen bleef, leek het haar het beste dat hij vertrok. Ze vertrouwde niemand, stiekem zelfs de Die Hard leden nauwelijks en daarom had ze het er niet zo op dat er iemand in haar kamer was als ze sliep, behalve als het kamergenoten waren natuurlijk. Er kon altijd wel wat in haar spullen gesnuffeld worden, door nieuwsgierigheid of gewoon de kick om te stelen en daar had ze een pure hekel aan, tenzij ze het zelf deed maar dan was het zakkenrollen bij onbekenden of gewoon onopvallend spullen stelen uit winkels. Maar niet aan andermans spullen zitten zonder toestemming, nee, daar walgde ze van.
Ze sloot haar ogen voor kort bij de kus op haar voorhoofd en draaide daarna voor even haar hoofd weg, met nog steeds haar armen over elkaar heen geslagen. Bijna vielen haar ogen gewoon voor een lange tijd dicht, maar ze wist ze op tijd weer te openen en haar hoofd naar de deur te draaien. ''Hmpf.'' Reageerde ze suf op zijn Engelse wens, en keek hem na totdat de deur gesloten was. Hierna liep ze er stilletjes heen, zodat het niet te horen was voor de jongen, luisterde nog even met haar oor aan de deur hoe hij zijn spullen opraapte en hoe langzaam zijn voetstappen zachtjes verdwenen. Hij was nu dus echt weg. Vervolgens klikte ze de deur op slot en maakte toen haar weg naar de badkamer om daar haar oog make-up smeersel eraf te halen, zodat het niet in haar ogen terecht kwam tijdens het slapen. Een gaap verliet haar mond en nadat het haar na enkele minuten gelukt was om alles te verwijderen rondom haar ogen, sloot ze de badkamer deur, opende de deur richting de slaapkamer en kleedde zich daar eenmaal om. De gordijnen sloot ze zorgvuldig zodat ze geen last van het licht kreeg. Haar mobiel legde ze op het nachtkastje naast zich en stapte toen in bed, waar ze vredig na enkele seconden nadat ze haar oogleden gesloten had, in een diepe slaap viel.