Screw it all

Christian keek haar met een glimlachje aan, met zijn hand bewoog hij even door haar haren heen en ademde zacht huiverend in. De manier waarop ze nu bij elkaar zaten, zou hij ergens wel onthouden. Op een of andere manier hadden ze een moment gecreërd met elkaar, al kon hij niet spreken dat hij dat niet wou. Voorzichtig bracht hij zijn voorhoofd van het hare af en drukte hij enkele speelse zachte kusjes in haar nek. Hij zocht weer een weg naar haar lippen, en dus zo volgde hij met zijn lippen een weg langs haar kaaklijn die elkaar zachtjes raakte. Zo bleef hij even voor haar lippen hangen en keek haar even recht in de ogen aan met een zacht aardige bijna lieve blik. Een korte rilling schoot over zijn rug heen, al drukte hij zijn lippen toch op die van haar, ditmaal langer, harder, en er lag zelfs passie in. Zijn hand plaatste hij op haar wang, op een of andere manier was hij zijn uitbarsting van net helemaal kwijtgeraakt, en zat hier nu de Italiaanse jongen van vroeger, zoals alleen Elena hem had gekend, zonder al dat macho gedoe. Gewoon een jongen die genoot van het moment. Ditmaal liet hij haar lippen niet los zoals hij eerst had gedaan. Ditmaal was hij diegene die de rode, zachte, maar vooral volmaakte lippen niet durfde lossen. Alsof hij dat als hij het deed, het plots over zou zijn, dat ze plots betrapte werden of wat dan ook. Met zijn andere hand streek hij door haar rode haren, de twee zaten zo dicht bij elkaar nu. Het was een beeld dat hij in het begin van dat hij haar had leren kende, niet eens voor zich had. Voor hem was zij toen diegene die Die Hard leidde, niet iemand waar hij op een dag mee ging zoenen. Neen, dat had hij nooit echt gedacht. Maar goed, nu het gebeurde vond hij het toch wel leuk stiekem. Al zou hij dat nooit laten blijken aan andere mensen, of tenminste nog niet. Al wist hij dat het zowiezo niet raar zou overkomen op misschien buitenstaanders van DH, maar voor diegene in de vereniging misschien wel. Hij wist niet zo goed hoe Jimmy en Nick Esther kende, maar ergens wist hij wel dat het misschien beter was als hij haar kende. Of tenminste toch een van de twee..

Bonk. Bonk. Bonk. Haar hart ging steeds sneller en sneller, het was haast niet meer te stoppen en het leek wel ieder moment op ontploffen te staan. Steeds gepassioneerder en sexyer drukte ze haar zachte, rode lippen tegen de zijne aan en plaatste ze haar lichaam nog dichter tegen de zijne aan. De wereld leek wel even vergeten te zijn, haar gedachten stonden nu op blanco en alle zorgen en allerlei streken in haar hoofd waren allemaal weggevaagd. Ze was nu één op één met Christian, een lid van Die Hard, en ondanks dat ze hem een lange tijd niet meer had gezien en hij haar met een heleboel onbeantwoorde vragen had achtergelaten, voelde dit ontzettend goed. Eén van zijn handen streelde door haar haren heen en deze keer accepteerde ze het, gaf ze zichzelf volledig over. En als hij het ook maar waagde om daar misbruik van te maken, zou hij daar nog lang van horen, mentaal en fysiek. Dan was ze niet zo laf om alleen Die Hard op hem af te sturen, maar ook om hem zelf helemaal kapot te maken en te vernietigen, zo erg te slopen dat er helemaal niets meer van hem over was.
Van binnen glimlachte ze en na enkele seconden haalde ze haar lippen voorzichtig van de zijne af, waarna ze die glimlach liet zien en haar handen wat dichterbij tegen zijn benen plaatste en zij ook nog ietsje naar voren kon leunen. Esther zei niets, expres, om dit moment niet te verpesten en algauw vlogen haar lippen weer naar de zijne toe en sloot ze haar ogen. Vlug haalde ze haar rechterhand door zijn korte haren heen en ging er daarna nog een aantal keer doorheen. Hoe had ze dit eigenlijk ooit kunnen doen? Met een Die Hard lid zoenen?! Met Nick had ze het vroeger wel kunnen dromen, ze was zijn prinsesje geweest, maar na die aantal weken was dat allemaal veranderd geweest. En Jimmy, nee dat was haar type gewoon totaal niet. Hoezeer het haar ook speet, ze moest gewoon niets van hem hebben als het om relatie of wat dan ook betrof. Ze moest sowieso al weinig van die gore liefde hebben.
Bij die gedachte brak ze de kus af en deinsde ze onmiddellijk naar achteren, waarbij ze haar wenkbrauwen fronste en automatisch op haar hurken ging zitten zodat ze al wat hoger dan hem zat.

Hoe hart zijn hart sloeg wist hij niet, maar het gevoel dat het er iedere moment kon uitslaan was sterk aanwezig. Elke aanraking van Esther gaf hem de kriebels, op een goede manier welliswaar. Tussen hun lichamen zat amper plaats, en dat voelde voor hem niet eens raar, het voelde géweldig goed. Al was dit niet zoals het met enig ander meisje zou zijn, nee, dit voelde anders, sterker, zelfs gevaarlijk. Voor even werden haar lippen van de zijne gehaald, maar er werd niet gesproken, dat was niet nodig. Haar handen lagen bijna tegen zijn benen aan, kort slikte hij. Al deed die glimlach op haar gezicht hem ergens wel weg dromen. Een glimlach die weer werd afgemaakt met haar lippen op de zijne, haar hand gleed door zijn haar terwijl zijn vinger over haar wang streek. Dit voelde goed aan. Maar was het wel toegestaan? Ze was immers diegene die Die Hard leidde. Een persoon waar zelfs hij eerst soms bang van had, en nu zaten ze hier zo. Christian vatte het niet, maar hij deed mee. Omdat hij niets anders wou voor de moment. Hij wou gewoon haar lichaam tegen het zijne hebben, hun lippen die samen één geheel vormde. Toen ze echter plots brutaal een einde maakte aan de kus en naar achteren stoof voelde hij even de koelte weer om zijn lichaam heen slaan. De jongen hield zijn hoofd even scheef. Had hij iets fout gedaan? Of beviel hij haar toch niet zo? Vragend keek hij haar aan waarna hij zich weer op zijn knieën zette en kort slikte. Misschien dacht ze er ook zo over als hij, dat dit misschien verkeerd was. 'Hé, Es. Niemand hoeft dit te weten, dit kan tussen ons blijven. Het was maar gewoon wat zoenen, we hadden een zwak moment.' Mompelde hij zachtjes waarna even zijn ogen weer terug gingen naar haar lippen, hij wou haar lippen weer zacht tegen de zijne aanvoelen, zoals net. Maar dit was ergens best wel awkward. Kort streek hij langs haar wang met zijn hand, maar liet die uiteindelijk weer zachtjes neerkomen op de grond en beet even op zijn onderlip. Dit zou tussen hen blijven, er was geen sprake van gevoelens, dit was gewoon maar wat zoenen, toch?

''Ben je niet goed bij je hoofd?! Moet je perse een stomp voor je hasses, of wat?!'' Esther snoof luid en haalde nog net niet uit, die kwaadheid begon weer enorm snel omhoog te komen. ''Je vriendinnetje heeft zelfmoord gepleegd, haar halsslagader doorgereten met een bot mes en nu heb je godverdomme het lef om met mij het bed in te duiken!'' Siste ze op een pijnlijke manier naar Christian toe, en balde haar vuisten, maar haalde nog steeds niet uit. In plaats daarvan stond ze op, spuugde net voor hem op de grond en richtte daarna haar samengeknepen ogen naar de jongen. Met een enorme geïrriteerde blik op haar gezicht liep ze van hem vandaan, zo richting het wat meer belichte stukje van de hal. Inmiddels al een honderd meter van hem vandaan, ontspande ze haar handen en vouwde haar armen over elkaar heen. Zo bleef ze even lopen, liep daarna richting een donker geschaduwd muurtje toe en leunde daar met haar rug tegen aan. Haar ogen gericht naar de uitgang van de hal, van Christian vandaan.
Wat was dit moment geweest? Waar kwam dat gevoel vandaan, dat haar hart zo ongelooflijk hard had gebonsd? Het was al een lange tijd geleden geweest dat ze iets anders had gevoeld dan slechts haat en nijd. Boosheid en woede overheerste zowat iedere dag wel haar lichaam, en dat liet ze dan wel merken om iemand flink op z'n tenen te trappen of een verlegen leerling van school buiten schooltijd te slaan. Nee, dit gevoel had ze lang niet meer gehad. Ontzettend lang niet meer. Esther zuchtte en fronste diep haar wenkbrauwen, balde lichtjes haar vuisten weer en sloeg haar ogen neer.

-Ughe. Ik had een lange post getypt, maar op een of andere manier verdween die toen ik op verzenden drukte en was ik plotseling uitgelogd, dus BAM post weg. En nu wist ik half niet meer wat ik getypt had, dus dit is.. afgeraffeld.

Christian keek haar de gehele tijd aan toen ze tegen hem begon te schreeuwen. Voelde zich niet goed worden. Zijn maag keerde heen en weer, zijn hoofd begon te kloppen en alles draaide. Toen ze over Elena begon snakte hij naar adem, de woorden die ze sprak troffen hem nogal hard. Alsof hij de brief weer las. De jongen hield de tranen in, niet nog eens zo'n moment dat ging nog neer pijn doen. De laatste woorden die ze echter sprak deden hem pijn, het was niet zijn bedoeling geweest om haar te zoenen. Het was gewook zo plots gebeurd. Het meisje stond op, spuugde voor zijn voeten en begon de hal weer verder in te wandelen. Ditmaal was het hij die zijn handen balde tot vuisten en die zo hard op de grond neer vlamde dat hij zweerde dat hij enkele botjes hoorde en voelde breken. De jongen vlamde omhoog en voelde langs zijn vingers bloed glooiden en dat drupte zo op de grond. Op een of andere manier had dat rare gevoel in zijn hoofd nu plaatsgemaakt voor een soort razernij. Chris keek nog steeds naar Esther en uiteindelijk stapte hij op haar af. Ondertussen bekoelde de jongen iets of wat zodat er geen schreeuwend gesprek zou ontstaan. Voor haar hielt jij halt staarde even kort in haar ogen maar keek dan weg. 'Esther, denk je dat ik je op commando kuste? Het gebeurde verdomme gewoon uit het niets, helemaal ongeplant. Ik zou je nooit op commando kussen, toch niet op momenten als dit. Snap je me? Het was niet de bedoeling!' Net op dat laatste woord legde hij de nadruk waarna hij haar heel even aan keek en zuchtte. Trouwens zij had hem terug gekust, dat was niet zijn fout. De jongen wreef over zijn wang waardoor er bloed aan ging zitten. Zich ervoor excuseren deed hij niet. Ze had het zelf ook gewild, ze had hem terug gezoend zonder dat hij daar aanstalte voor maakte. Voorzichtig draaide hij zich van haar weg en nam wat afstand. Al bleef hij met zijn rug naar haar staan. 'En ze was men vriendin niet meer.' Mompelde hij er nog zwakjes achteraan, niet wetend of ze het wel verstond.

Een harde bonk klonk achter haar, maar ze keek niet op of om naar de richting waar het vandaan kwam, het kwam namelijk van Christian vandaan en hij zou die woorden die zij net tegen hem gezegd had, waarschijnlijk niet zo goed pikken, but who cares. Enkele voetstappen klonken, hij was dus opgestaan en kwam nu op haar af, maar nog steeds keek ze niet naar hem toe en keerde ze zich van hem af door haar gezicht de andere kant op te draaien. Woorden kwamen uit zijn mond, en nog steeds gaapte ze hem eerlijk gezegd lichtelijk aan. Maar ze luisterde wel, en dat was al een groot ding voor haar. Toen ze vanuit haar ooghoeken een rood goedje zag, draaide ze zich wel weer om en zag ze een grote veeg op de jongen zijn gezicht zitten en keek automatisch vervolgens naar zijn handen, waarvan er ééntje open en bloot was gesteld aan bacteriën, micro organismen. Ah, dat was die knal dus van net geweest, hij had zijn hand opengehaald door die tegen de muur of grond aan te slaan, en die was zo hard geweest dat zijn huid beschadigt was geraakt en daardoor nu een rode vloeistof uit vloeide. Medelijden had ze niet, maar had wel verstand en daarbij fronste ze haar wenkbrauwen. Lichtelijk teleurgesteld schudde ze haar hoofd, haalde haar armen uit elkaar, die zonet over elkaar geslagen waren, en pakte zijn schone hand met haar linkerhand, waarna ze hem zonder vragen of wat dan ook meesleurde. Ze liepen door de meest verlaten hallen en plekken waarvan ze wist dat er toch nauwelijks iemand kwam, en zo leidde ze hem naar buiten. Zo waren ze tenminste die rotschool uit en hadden ze een wat betere privé plek om te praten, of whatever.
Het viel haar voor kort op dat de zon al bijna aan de horizon stond, wat betekende dat het al laat in de middag was. Esther twijfelde even waar ze hem mee naar toe zou nemen, hier op een privé plek buiten tegen de school aan was goed, maar haar slaapkamer was beter omdat ze hem daar kon verzorgen aan zijn hand.
Ze nam toch gauw het risico om hem mee te nemen naar haar kamer en trok hem dan ook voorzichtig mee in de richting van het gebouw van de slaapvertrekken.

Christian ademde diep in en snoof even. Oke, als het nu zo ging worden omdat de twee iets hadden gedeeld ging hij daar maar mee leven. Ze keek hem niet eens aan wanneer hij de woorden sprak, en dat was respectloos in zo veel opzichten. Al deed hij nu ook niet bepaald beleefd tegenover haar omdat hij met zijn rug naar haar was gaan staan. Zijn blik had hij op de grond gericht, terwijl hij de pijn in zijn hand gewaar, iets wat niet bepaald vrolijk aanvoelde. Het was zowiezo al gebroken, of zwaar gekneusd, maar veel kon het hem niet schelen. Voor hij weg kon stappen werd zijn andere hand door haar vastgenomen waardoor hij even fronsten, zonder hem te waarschuwen voelde hij meteen een shock ze trok hem dus mee, god wist naar waar. Zonder wat te zeggen volgde hij haar, dat leek hem het beste. Christian tilde zijn bebloede hand wat op en verstopte die onder zijn vest, al hield hij het niet al te lang vol want na een paar seconden viel zijn hand weer naast zijn lichaam waardoor er een fikse pijnscheut door zijn hand ging. Door zijn hoofd ging maar een ding, dat zijn hand zo snel mogelijk moest ingepakt worden en dat hij daarna naar het ziekenhuis zodat er een diagnose kon gesteld worden. Met zijn lippen op elkaar geperst wandelde hij verder met haar mee, en kwam het gebouw waar zijn kamer zich in bevond in zicht. Wat deden ze hier nu weer? Zowiezo ging ze hem ditchen als hij zijn kamer tegen kwam, dat was zeker. De kans dat ze hem echt nog ging spreken was klein voor hem, maar goed alles kon veranderen heel snel, maar wat zouden ze dan gaan zeggen? Verder ruzie maken over wat er net gebeurd was? Of iets anders? Chris betrad samen met haar het gebouw waarop hij meteen zijn blik op de grond vestigde, nu moest hij zich laten leidde door haar. Hij wist niet waar haar kamer was, en hij was niet bepaald goed met de weg te vinden naar andere mensen hun kamer of wat aan ook.

Christian stond het blijkbaar nog steeds gewoon toe dat ze hem vast hield bij zijn -niet beschadigde- hand en hem gewoon mee naar buiten had getrokken, richting het gebouw waar zich de slaapkamers bevonden. Al gauw waren ze binnen geraakt en had ze hem zonder slag of stoot de trappen op getrokken, zonder eerst gezeik van de receptie aan te horen, en hem naar haar kamer geleid. Eenmaal daar liet ze zijn hand los en probeerde vlug het sleuteltje uit haar broekzak te vissen, waardoor die door haar paniekerige snelheid uit haar hand viel en op de grond belandde. Doordat de lampen in de hal niet al te fel schenen, was het ijzeren stuk niet gauw te vinden, maar na enkele seconden voelde ze toch wat kouds haar hand aanraken waardoor ze het pakte en uiteindelijk het slot wist open te krijgen. Damn, dat ze hier nog niet met pasjes werkten was gewoon puur slecht, echt verdomd klote gewoon. Lichtelijk geïrriteerd alweer trok ze de deur open, zag dat Chloe er alweer niet was in de belichte kamer en wenkte Christian dat hij naar binnen moest komen. Binnen in zijn oude kamer. Ze zuchtte onhoorbaar en zette haar handen in haar zij. Zij moest eigenlijk ook nog een om een nieuwe kamer vragen, Chloe was er toch nooit en in haar eentje had ze na die weken ook weinig trek meer in. Ze moest iemand hebben om haar frustratie op af te reageren of mee te delen. Misschien dat Jimmy of Nick nog geen kamergenoot hadden. Ach, dat kwam binnenkort wel.
Achter Christian keek ze even in de hal van links naar rechts, maar er was niemand te bekennen, waarna ze vervolgens de deur sloot en er ongezien het slot omdraaide. Ze liep naar de jongen toe, trok hem mee naar de keuken en wees naar een stoel die aan het keukentafeltje stond. Zijzelf trok een aantal keukenkastjes open die zich boven bevonden en vond uiteindelijk een EHBO-doosje die ze vervolgens, terwijl de kastdeurtjes gewoon nog open stonden, op de tafel neerzette en openmaakte. Een snelverband was hetgeen wat ze eruit haalde en zonder moeite open scheurde met haar blote handen. ''Kom hier met je hand.'' Zei ze serieus en keek hem aan in zijn bruine ogen met haar blauwe. Een lichtelijke ongeruste blik bevond zich in haar ogen, ondanks haar irritatie. Esther zuchtte nogmaals, deze keer wat luider en toverde toen toch een kleine glimlach op haar gezicht.

Voor de deur van de kamer waar hij vroeger zelf geslapen had bleven ze staan. Blijkbaar vond Esther de sleutel niet, aangezien het best wel een tijdje duurde eer ze binnen waren. Ze zouden hier echt met van die elektronische dingen moeten gaan werken, dat was veel handiger en raakte je ook niet bepaald snel kwijt. Toen de deur openvloog keek hij recht de kamer in, Chloe was er niet, maar dat was hij inmiddels ook wel gewend. Eveneens als het feit dat hij zelf ook weg was gegaan uit de kamer. Terwijl zijn nieuwe kamergenote ook al verdwenen was als sneeuw voor de zon. Ach, de kans dat Esther hem nu terug in de kamer ging nemen was zo miniem dat hij zijn mond er niet eens zou voor gaan open trekken. Verloren moeite.. Chris volgde haar naar binnen en staarde kort naar zijn hand. ‘Het spijt me dat ik vertrokken ben, serieus als ik terug kon en mocht komen deed ik het. Maar goed.’ Mompelde hij zacht naar haar, amper hoorbaar waarschijnlijk omdat ze toch een eindje van hem verwijderd stond. Even glimlachte hij scheef, niet bepaald om te lachen maar gewoon omdat hij haar wou bedanken dat ze hem toch mee had genomen naar hier. In zijn gedachtengang had hij niet gemerkt dat Esther naar de deur was toe gelopen en dat ze die in het slot had gedraaid, pas eer zijn hand weer werd vast genomen en hij naar de keuken getrokken werd schoot hij weer ‘wakker’ en keek haar aan. Het meisje gebood hem om op een stoel te gaan zitten, waarop hij even knikte en zijn hand voorzichtig op het aanrecht lag, al lag zijn andere hand daar wel onder zodat het bloed geen vlekken zou veroorzaken of wat dan ook.
Voorzichtig gaf hij zijn hand aan haar toen ze het vroeg, of beter gezegd legde hij die dichter bij haar. ‘Esther, ik wil niet dat je denkt dat het men bedoeling was net, toen ik je kuste. Het gebeurde gewoon.’ Fluisterde hij zacht terwijl hij die kleine glimlach op haar gezicht weer zag. Nog steeds niet bepaald zichzelf keek hij weer naar zijn hand en slikte hij even. Waarom sloeg hij toch ook op de tafel? Stomme actie, maar misschien had die wel weer geleid tot een gesprek tussen de twee. Dat hoopte hij eigenlijk wel, want hij wou niet bepaald dat de twee anders tegen elkaar gingen doen om geen reden. Zou ze het werkelijk erg hebben gevonden dat hij haar gekust had? Of was dit echter een act van haar om te laten zien dat ze niet aan zo'n dingen deed? Hij zou het werkelijk niet weten, en dat was eigenlijk wreed jammer.

De zinnen die uit Christian zijn mond kwamen liet ze totaal voorbij gaan, ze had geen zin in die confrontatie over wat er nou precies gebeurd was en wie wie nou gekust had. Ze pakte voorzichtig zijn hand vast die onder het bloed zat en veegde het eerst schoon met een vochtig doekje. Vele krassen en schrammen zaten in zijn huid, maar medelijden had en toonde ze niet. Het was zijn eigen verdomde schuld en hij had nu maar met de ernstige gevolgen te leven. Fysiek en mentaal. Wat straks verbond ze zijn hand, dat was wel nodig ook, anders zou het bloeden niet stoppen en zou zijn hand alsmaar meer pijn gaan doen doordat er bacteriën in zouden komen en er infecties zouden ontstaan. Ze walgde al bij de gedachten over hoe zijn hand eruit zou komen te zien als ze hem niet gauw hielp en hij zichzelf alleen maar meer pijnigde door tegen onhygiënische materialen te slaan, of wat dan ook. Zij was een half jaar geleden ook pittig boos geweest door een ongeluk en had haar hand dan ook verrot geslagen, en dat had nog enorm lang zeer gedaan. Nu had ze er af en toe nog wel eens last van als ze hem verkeerd bewoog, maar moest er gewoon mee oppassen wat ze precies deed.
Esther sloot het EHBO-doosje weer en borg hem op in de kasten. Voor het eerst sinds in de duistere hal besloot ze weer normaal tegen hem te praten, en probeerde die boosheid te onderdrukken. ''Gaat het weer met je?'' Ze knipperde even wild en keek de lucht in toen er een irritatie-vuiltje in haar rechteroog terecht kwam en er ontsnapte zelfs een traan, die langzaam over haar wang gleed. Damn, moest dat juist op dit moment weer gebeuren. Nog een traan gleed uit haar waterige oog vandaan en ze hief haar hand op om in haar oog te kunnen wrijven.

Ze leek niet te luisteren, iets wat hem uitermate irriteerde, maar hij kon haar ook wel begrijpen. De jongen richtte zijn blik maar op zijn hand, en hield vervolgens haar handelingen in het oog. Het bloed werd weg gedept, en al heel snel werd er een windel om gedaan. Vrij strak ook, maar dat was eigenlijk normaal. Plus hij had nu ook niet bepaald zin in een afgezette hand of wat dan ook omdat er bacteriën aan waren gekomen. Dat was echt gewoon ranzig. Voor richtte hij zijn blik op het aanrecht, zijn hand had hij voorzichtig neer gelegd, aangezien ze er toch mee klaar was. Chris kon zijn vingers nog heel handig bewegen, dus echt zo strak zat het eigenlijk ook niet, er was dus nog sprake van bloed dat door kon stromen. Nog steeds spookten de beelden van Esther en hem al kussend, door zijn hoofd. Hij kon niet bepaald zeggen wat er gebeurd was, en dat was het irritantste van al. Toen ze weer terug was en wat zei tegen hem keek hij haar aan. Of het ging? Ja nou, niet alles was rozengeur en maneschijn maar goed buiten dat was het wel goed zeker? Voor even haalde hij zijn schouders op. ‘I guess.’ Niet echt wetend wat hij anders moest zeggen. Toen het meisje wat wild begon te knipperen met haar oogleden trok hij een wenkbrauw op. Weird. De traan die hij zag rollen deed het hem nog raarder vinden. Dat was om dat iets wat in haar oog gevlogen was, toch? Een volgende traan volgde waarop hij even door zijn haren ging en kort op zijn onderlip beet. Nou, dit was nu ook niet een bepaald goed moment om water te verliezen, want hij wist totaal niet over wat dat ging, maar ja.. Misschien kon hij beter de vraag stellen die op het puntje van zijn tong lag, hij wou ze al vragen van toen ze beneden waren toen ze weg was gelopen van hem. Goed eigenlijk waren het er twee, maar als hij die tweede ging stellen kreeg hij een klap tegen zijn kaak aan en daar had hij niet bepaald zin in. Dan zou hij de eerste maar stellen. ‘Haat je me nu? Door wat er net voorgevallen is.’ Vroeg hij op een kalme toon aan haar. Hoewel vanbinnen zijn hart razendsnel begon te slaan. Dit was eigenlijk wel een vrij belangrijke vraag, althans voor hem toch. Want dan zou hij ook waarschijnlijk meteen weten wat ze van dat hele gebeuren vond, ja dat was Esther als je iets misdaan had in haar ogen dan ging ze opeens heel eerlijk zijn tegen je. Wellicht op een andere manier dan de meeste mensen, maar dat even ter zijde.

''Ben zo terug.'' Snauwde ze fel tegen Christian, na hem even kort emotieloos hebben aangekeken liep ze weg richting haar badkamer en knipte daar het licht aan, waarna ze de deur hard achter zich dicht sloeg. Meteen keek ze in de spiegel en het eerste wat ze zag was duidelijk zichzelf. De neiging om meteen haar oog make-up bij te werken had ze niet, maar ze vond wel dat ze er nogal droevig bij stond, irriterend. Binnen enkele seconden had ze de pijnlijke wimper uit haar oog gehaald en had ze zichzelf even opgefrist door wat water in haar gezicht te plenzen. Haar make-up was niet uitgelopen, doordat ze standaard waterproof gebruikte en na nog enkele blikken op zichzelf gegund te hebben, knipte ze het licht weer uit en besloot ze wat vriendelijker tegen de jongen te zijn. Ze waren bovendien nu allebei kwetsbaar en hadden allebei een klote tijd achter de rug, die de één wat sneller kon verwerken dan de ander.
Esther haalde opgelucht adem, sloot haar ogen voor even, telde in haar hoofd tot tien en deed daarna zorgvuldig de badkamerdeur achter haar kont dicht. Deze keer zette ze niet zomaar een glimlach op, maar een echte lieve. Voor een keer kon ze wel eens de softe kant van zichzelf laten zien. Ze liep naar de jongen toe, trok daar haar zwarte jack uit zodat er slechts een zwart topje overbleef met een angstaanjagende skelettenkop erop met een grote sigaretten tussen de tanden. Gauw haalde ze een hand door haar lange rode haren heen en ging toen voor Christian zijn neus op haar eettafel zitten en zwaaide toen wat verveeld met haar benen heen en weer. "Wil je gaan staan?" Vroeg ze vriendelijk, zonder haar standaard irriterende toontje er in.

Christian keek even op toen ze mee deelde dat ze zo terug zou zijn. Kort knikte hij waarop hij zijn blik maar weer richtte op zijn hand. Kort snoof hij. Waar had hij met zijn hoofd gezeten toen op het moment dat ze hadden gekust? Of was het gewoon een moment van pure zwakte dat hij een soort comfort zocht wat niemand hem anders nu nog kon geven? Nee, Chris snapte het niet maar dat wou hij wel. Voor even wreef hij langs zijn ogen en voelde dat die nog iets of wat aanvoelde. Hoe de jongen zich nu voelde wist hij zelfs niet, zijn hoofd stond momenteel op springen eveneens als zijn hand, maar dat was dus weer puur zijn eigen fout. Stom woede probleem ook. Toen hij de deur hoorde open gaan keek hij op, de jongen kreeg een glimlach naar zich toe geworpen, al as het ditmaal ook een echte vriendelijke. Het verbaasde hem zelfs nog, dat ze na wat er zo net gebeurd was nu zo deed. Het meisje bleef hem elke keer weer verassen, en dat vond hij wel leuk aan haar als hij het toch eerlijk moest zeggen. Voor zijn neus ging ze op de eet tafel zitten waardoor hij moest opkijken naar haar. Esther had haar vest uit gedaan waardoor ze nu een zwart topje verhulde dat haar goed stond, dat alles zo wat beter liet uitkomen. Even slikte hij. Nee, nu zou hij wel oplette dat hij niets meer uit stak. Al gauw hoorde hij de vraag of hij wou opstaan waardoor hij wat onbegrijpend naar haar keek. Maar toch besloot hij maar op te staan. Voor haar bleef ze staan, terwijl hij zijn handen naast haar benen plaatste, niet bepaald met een doel ofzo. Gewoon omdat hij dan iets of wat steun had. Zijn blik had hij gewoon casual op haar gezicht gericht, al ontweek hij toch haar ogen. Het was niet dat hij zich niet op dat pad waagde, maar hij mocht nu iets aan zien wat niet vele hadden gezien een oprechte vriendelijke Esther die toch ergens nog iets gevaarlijk met zich mee droeg. Kort beet hij op zijn lip, hij wou wel iets zeggen maar de woorden leken vast te zitten ergens in zijn keel. Dus hij zweeg maar, omdat er waarschijnlijk toch niets degelijks uit zou komen.

Christian deed gelukkig wat ze hem opdroeg en ging dan ook staan, zonder enige vragen te stellen. Ze volgde hem met haar ogen en voor een kort moment gleden die dan ook vanaf zijn hoofd naar zijn schoenen en weer terug, om hem te checken. Eigenlijk wist ze niet eens meer waarom hij haar gekust had, was dat een kort moment van zwakte geweest, en hetzelfde voor haar? Dat ze hem ook nodig had? Ze wist het niet en ze wou er niet meer over praten. Voor een keer mocht ze zich ook wel eens wat beter opstellen, wat vriendelijker, want tot nu toe was ze alleen maar bot en nijdig tegen de Die Hard leden geweest. Misschien was dat wel té hard geweest, maar zelf kon ze geen grenzen stellen of sterker nog, voelen hoe de andere leden zich voelden. Slechts horen, zien en misschien wel ruiken, maar zelf voelen dat nooit. Net zoals wat niemand anders kon op deze wereld. Misschien wist ze wel al waarom ze het zoenen gestopt had in de hal en waarom ze daarna nog zo tekeer tegen hem was gegaan. Ze waren daar niet eens veilig geweest, ieder andere leerling kon daar zo gek zijn om daarheen te lopen en hun te zien, om het vervolgens aan de hele school te verlinken. God, wat was ze dan kwaad geweest als iemand hun dan ook écht had ontdekt. Gelukkig voor de twee had zij zich nog wel in bedwang kunnen houden, om niet verdere lichaamscontacten te delen. Nu was haar irritatie dan ook afgezakt, vanwege dat ze nu wel veilig waren. Chloe zou hier toch niet komen, nu ze haar al zolang niet meer had gezien. Wat die meid deed, kon haar niet eens meer schelen. Het was haar eigen pakkie an.
Een begripvolle glimlach kwam op haar gezicht te staan en ze accepteerde het dat de jongen haar bovenbenen aanraakte en dicht bij haar kwam te staan. Rustig liet ze zichzelf van haar eigen eettafel afzakken en stond nu nog maar enkele millimeters van Christian verwijderd, ze kon zelfs zijn deodorant ruiken. Zachtjes ademde ze en keek ze hem in zijn pure bruine ogen aan. Dit moment leek wel uren te duren, wat in realiteit eigenlijk maar enkele seconden waren. Zonder nog maar na te denken sloeg ze haar handen om zijn nek heen, voorzichtig en duwde ze haar bovenlichaam tegen de zijne aan en knuffelde hem. Op een of andere manier leek dit meer emoties los te wekken dan ze ooit gedacht had, misschien wel omdat ze al jaren geen knuffel meer accepteerde en er ook nooit behoefte aan had gehad. Dit voelde zo goed, even alle emoties eruit. Nu pas begonnen er tranen te komen in haar ogen en ze gleden er zo snel uit, dat ze niet eens de tijd had om ze weg te vegen of überhaupt het water uit haar ogen te knipperen. Gauw sloot ze haar ogen en genoot aan de ene kant van de knuffel en aan de andere kant dat ze eindelijk haar opgekropte emoties kon loslaten. Zou ze het hem vertellen wat er aan de hand was, of zou hij het 'begrijpen' en gewoon even zo laten...?

De jongen begon zich langzaam maar zeker weer te herpakken, probeerde weer over te schakelen naar die jongen die met niemand wat deelde, maar die overschakeling lukte hem nog al vrij moeilijk voor de moment. Ergens begon het ook door te dringen voor hem wat de reden was dat ze daar straks de kus nog had afgebroken. Het feit dat ze nog in school zaten, dat ze door iedereen zouden gezien worden als er toevallig mensen op de gang waren gekomen. Ergens begreep hij ook wel nu waarom ze was gestopt, maar dan kon hij nu dus ook dat andere mysterie gaan onderzoeken waarom had hij haar gekust. De jongen besloot zijn hoofd er maar even niet over te breken, misschien zou het nog wel in hem op komen waarom, al hoopte hij daar niet echt op.
Het meisje liet zich van haar eettafel zakken waardoor de twee nu heel dicht tegen elkaar stonden. Ergens vond hij het niet erg, maar gewoon vooral iets of wat vreemd. Maar voor de moment bleef hij staan, kijken wat ze ging doen. Eindelijk waagde de jongen het om in haar ogen te kijken, hun blikken kruiste elkaar. Heel even leek het of de wereld stilstond, alsof het moment een eeuwigheid duurde. Chris ademde even diep in, waarna hij plotseling uit het niets haar armen om zijn nek kreeg. Even nadenkend wat te doen bleef hij gewoon staan. Hij voelde hoe haar bovenlichaam tegen het zijne aankwam en uiteindelijk schoot het hem te binnen, zonder verder doelloos stil te staan legde hij zijn armen om haar heen en glimlachte even scheef. Tranen volgde al snel bij haar waardoor hij licht begon te panikeren, deed hij iets fout? Of wat was er aan de hand? De jongen besloot zijn ene hand te verplaatsen naar haar achterhoofd en duwde dat zachtjes tegen zijn schouder aan waarna hij zijn hoofd zacht tegen het hare plaatste en met zijn vrije hand over haar rug streek. Wat moest hij nu zeggen? Alles komt goed, hij wist niet eens wat er aan de hand was. Kort beet hij op zijn onderlip. Godver, hier was hij niet bepaald in. Toch moest hij iets zeggen, dat voelde als een soort van plicht. ‘Esther, wat er ook is met je, ik ben er voor je. Van mijn part moet je niets zeggen, maar misschien lucht het eens op. Ik weet niet in hoeverre je me vertrouwt, maar ik hou het voor mijn eigen.’ Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Terwijl hij nu momenteel bij zichzelf de tranen ook moest onderdrukken. Chris respecteerde het feit dat ze hem nu iets of wat toe liet tot haar, en hij begreep ook goed dat ze niet altijd de Esther kon zijn die ze meestal bij Die Hard was. Dit was momenteel haar moment om even alles los te laten wat binnen in haar vast was blijven zitten.

Het lukte haar maar niet om die foekin' tranen te laten ophouden, hoewel ze het best prettig vond om alles even eruit te laten stromen. Niemand die erbij was, behalve een vriend die ze kon vertrouwen. Esther snoof kort en haalde daarna haar armen van hem af, waarna ze hem nog steeds van dichtbij aankeek en even snel de tranen van haar gezicht afveegde. ''Ik vertrouw je.'' Zei ze op zijn woorden, ook zachtjes om het moment niet te verpesten. ''Altijd al gedaan, vanaf het moment dat ik je zag. Vanaf het moment dat ik je besprong.'' Daarbij kwam er toch een lichte grijns en een grinnik van haar vandaan en ze wist dat ze zich daar nog steeds voor moest verontschuldigen, maar had het na al die tijd nog steeds niet gedaan. Waarom wist ze eigenlijk niet eens. Maar toen de gedachte haar te binnen schoot waar ze het over wou hebben, verdween die grijns weer als sneeuw voor de zon en wendde ze voor kort haar blik af, gewoon omdat het pijn deed om hem in de ogen te kijken wanneer ze het hem zou vertellen. ''Christian..'' Begon ze twijfelend, ook al wist ze dat ze dat helemaal niet hoefde te doen bij hem. ''Ik, ehm, er is wat gebeurd, vóór de vakantie naar Hawaii..'' Ietwat trillend stapte ze naar achteren en plofte zo voorzichtig neer op de stoel waar Christian net nog had gezeten. ''Ik ging niet met mijn ouders naar Hawaii. Nee, ik bedoel, dat ging ik wel, maar niet met mijn vader. Ook niet alleen met mijn moeder.. Ik..'' Esther zuchtte, sloot even haar ogen en wreef met haar vingers door haar ogen heen. Ze kwam niet goed uit haar woorden, waar ze zich enorm aan irriteerde. ''Ik.. godverdomme!'' Hierbij stond ze weer op, sloeg hard, maar kort op tafel met een gebalde vuist en liep daarna naar een raam toe die uitzicht had een saai, grijs gebouw. ''Mijn ouders zijn al heel lang gescheiden, al jaren. Mijn moeder is veranderd van voorkeur van geslacht en is nu dan ook al jaren samen met een vrouw. Ze is aardig, maar.. dat is het punt niet. Mijn moeder en vader kunnen nog steeds goed met elkaar omgaan, alsof er nooit iets tussen hen is gebeurd.'' Esther slikte even en liet haar hoofd zakken, met haar handen achter haar rug aan elkaar gebonden, alsof ze vast gebonden was door handboeien.
''...Net voordat we op vakantie gingen naar Hawaii en ik al een tijdje thuis zat te vervelen in Venice, werd mijn moeder Janice gebeld door mijn vader Jason. Ik weet niet het hele verhaal, maar ik had haar afgeluisterd toen ze aan de telefoon hing en daarna ook nog met Crystal aan tafel zat. Ik weet het zeker.. want ze waren niet blij, maar hadden het mij niet verteld om niet mijn vakantie te pesten. Maar ik weet zeker dat ze het hadden over mijn vader.. Ik.. Christian.. Hij heeft blijkbaar longkanker, al ernstig uitgezaaid en zal waarschijnlijk niet meer te redden zijn..'' Ze kwam nog steeds niet bepaald lekker uit haar woorden en ze had nu een grote stap gezet door een vriend van haar te vertellen dat haar ouders gescheiden waren, waarvan haar moeder toch een keuze op hetzelfde geslacht had gezet. Haar onderlip begon te trillen en opnieuw ontstond er water in haar ogen, maar knipperde zo snel dat het er niet alweer uit kon stromen.

Christian verloor het contact met haar armen, maar zelf hield hij haar toch nog vast. Hij wou haar niet lossen, en ook kon ze de steun vast gebruiken. De woorden dat ze hem vertrouwde deden hem even diep in ademen, ergens was het goed om te horen dat het meisje een bepaald vertrouwen in hem legde, ookal kende ze elkaar misschien minder goed dan dat ze de rest kende van haar vereniging. Op de volgende woorden glimlachte hij even, oke misschien hadden ze zo net nog naar elkaar liggen brullen om die zelfde reden, maar toch zag hij de ironie van haar woorden perfect. Zijn lach bleef niet al te lang staan, puur omdat hij interesse wou tonen naar haar toe. Twijfelend sprak ze zijn naam uit, alsof ze dacht dat hij weg ging gaan of ging lachen of wat dan ook. Iets wat hij wellicht bij een vreemde ook zou doen, maar bij haar nee, dat dierf hij zelfs niet. Esther ontbood zich uit zijn greep toen ze verder ging met praten, de jongen keek haar bezorgd aan en ademde diep in. Wel kwam hij dichterbij terwijl ze verder sprak over de reis naar Hawaii, en het gene wat er gebeurd was. De jongen hield zijn hoofd even scheef, damn, nu was hij nieuwsgierig geworden. Toch liet hij alles op haar eigen tempo gaan, overhaasten was nooit goed. Wanneer het meisje echter kwaad werd om het feit dat ze niet uit haar woorden raakte stapte hij wijselijk naar achter, hoorde vervolgens een harde knal op heel waarschijnlijk de tafel. ‘Esther, kalm maar.’ Mompelde hij nog, al zou het haast onhoorbaar zijn door de luidheid van haar stem. Het meisje wandelde naar de raam toe, normaal zou hij volgen maar nu bleef hij staan op zijn plek, misschien was het beter. Uiteindelijk begon alles los te komen, haar ouders waren gescheiden, haar moeder was van geslachtsvoorkeur veranderd. Kort schoot er een rilling over zijn rug heen, gewoon voor geen reden. Chris wandelde toch al naar haar toe, wat er ging komen zou niet bepaald zacht gaan overkomen dat bedacht hij zich al wel. En inderdaad, de laatste reeks woorden deden hem wat verbaasd kijken. Zijn mond viel zeg maar open. Oké, dat was hard. Haar vader, longkanker, en dan kwam hij aanzetten met een verhaal over zijn ex-vriendin die zelfmoord gepleegd had. Even slikte hij. Wandelde iets sneller naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen, zo stond hij met zijn buik momenteel tegen haar rug aan. ‘Ik…Het spijt me van je vader. Kanker is een ziekte waarvoor ik respect op breng. Maar Es, misschien met veel geluk komt hij er toch nog door. Je vader is geen zwak persoon als hij jouw als dochter heeft, misschien betekenen de woorden niet veel, maar misschien komt hij er door.’ Probeerde de jongen haar toch op te beuren, al lukte dat hem nu niet bepaald. Dit was gewoon een kut situatie voor haar, zelf zou hij het niet bepaald weten hoe het is om een van je ouders kwijt te raken. Hoewel hij zijn beide ouders kwijt was, maar dat was op jonge leeftijd gebeurd, heel jonge leeftijd, dat kon hij zich zelf niet eens herinneren. ‘Ik wou dat ik kon helpen.’

Het scheelde niet veel of de tranen kwamen er echt snel uitrollen, of dat nou kwam door die negatieve gedachte van haar vader of dat Christian haar zo toesprak op een positieve manier, wist ze niet, maar echt veel deed dat haar hoofd niet tollen. Hoewel ze het echt probeerde te onderdrukken om niet opnieuw als een freak in janken uit te barsten, lukte het haar niet om een aantal tranen niet te laten rollen over haar wangen heen. Ze had nog steeds haar ogen gesloten en inmiddels trilden haar handen, die ze dan nu ook daardoor gewoon langs haar lichaam liet hangen. Ze voelde zich op dit moment zo hulpeloos, en voelde zich enorm zielig, sarcastisch zielig. Dit 'probleem' was niets bij hetgeen wat Christian nu doormaakte, over zijn ex-vriendin die zelfmoord had gepleegd. Esther snoof, gewoon uit automatisme en zag zichzelf heel onscherp in het raam spiegelbeeld, keek zo in haar eigen ogen en zag dat haar oog make-up nog steeds gewoon goed zat. Automatisch veegde ze de tranen van haar wangen weg en merkte toen dat er twee armen om haar heen geslagen werden, twee warme armen en een warm lichaam van Christian. Zijn heerlijke lichaamsgeuren bereikten haar neus en ze ademde die met vol genot naar binnen.
''Dat doe je al,'' fluisterde ze zachtjes, maar wel hoorbaar voor hem. Zijn stevige armen om haar lichaam heen voelden goed, zo voelde ze zich veilig op zo'n ontzettend kwetsbaar moment, nog veiliger dan dat ze zich in school had gevoeld. In de reflectie van het raam zag ze hem vaag, maar probeerde zo wel in zijn ogen te kijken. Of Christian het door had, wist ze niet, daar was het te vaag voor, maar ze vond het wel fijn zo. Rustig bracht ze haar rechterarm naar boven om hem zo in zijn nek vast te houden en daar zachtjes te strelen. ''Dankjewel.'' Zei ze met een teder glimlach op haar gezicht. Ja, ze was tevreden zo, met een goede vriend bij zich. En deze keer was het niet eens Nick, voor de eerste keer. Meestal besprak ze noodzakelijke dingen met haar echte beste vriend, maar dit kwam gewoon goed uit op dit moment. Nogmaals inhaleerde ze diep, waardoor haar lichaam omhoog kwam en ze zo nog dichter tegen de jongen aankwam. Zijn lichaamswarmte was zo fijn, zo merkte ze niet eens dat ze het langzamerhand kouder kreeg.

De jongen bleef haar vast houden, zoals het hoorde. Ergens voelde hij zichzelf zwakker worden met de moment, maar toch besloot hij zich sterk te houden op dit moment. Esther was nu diegene die hem nodig had, het was zijn zusje is niet, iets wat op zich ergens wel best weird aanvoelde, maar hij legde zich erbij neer. De woorden die ze zachtjes sprak deden hem scheef glimlachen. Voorzichtig plaatste hij zijn hoofd wat tegen het hare aan, het feit dat hij groter dan haar was hielp hem daar ook nog eens bij. Zijn blik had hij net zoals haar gericht op het raam, hij zag hun weerspiegeling iets beter maar toch was ze niet heel sterk al maakte dat niet veel uit. De twee konden elkaar zo aankijken, zonder enigszins de knuffel of whatever het was te onderbreken. Christian hield haar iets beter vast en sloot kort zijn ogen om zelf even zijn hoofd compleet leeg te maken, iets wat hem ongeveer wel leek te lukken. Al bleven er toch bepaalde stukken hangen, maar die negeerde hij maar even. Een zachte hand werd in zijn nek geplaatst en al heel snel voelde hij ook hoe diezelfde hand over zijn nek streek. Iets wat hem automatisch deed ontspannen. Als je dat deed in een moment van ruzie of wat dan ook, kon je hem zo enkele klappen geven zonder dat hij reageerde. Het was raar, maar het klopte uiteindelijk wel. Dat was zowat de enigste zwakke plek die hij fysiek had. ‘Geen dank Esther, je verdient het.’ Sprak hij toen hij zijn ogen weer opende, zag nog net die tedere glimlach op haar lippen liggen. Chris ademde even diep in en keek vervolgens gewoon naar hun eigen spiegelbeeld in het raam. Hoe het vanaf hier verder ging wist hij niet, maar zo vond hij het ook goed. Esther en hij waren nu ook iets meer naar elkaar toe gegroeid, door het feit dat ze beide nu toch iets belangrijks wisten over elkaar. Voor even leek het wel alsof ze groter werd, waardoor hij zijn armen nu kruiselings over haar buik legde. Esther was speciaal, in haar eigenste manier, al was elk mens dat wel. Maar zij sprong er toch een stuk boven uit voor hem, en dat was het gene wat telde uiteindelijk voor hem.

Toen Christian tegen haar sprak dat ze het verdiende, knikte ze even, gewoon automatisch uit respect. Haar blik week af van het raam, richting de grote, stevige armen die om haar bovenlichaam geslagen waren. De begripvolle glimlach veranderde naar een kleine grijns op haar gezicht, terwijl ze omdraaide met haar lichaam, zodat ze hem aan kon kijken. Haar hart begon sneller te bonken toen haar ogen contact met de zijne maakte. Hun lichamen stonden zo close, dat er niet eens meer sprake was van millimeters. Dankbaar sloeg ze deze keer haar armen om de middel van haar vriend zijn lichaam heen, nadat ze natuurlijk haar rechterarn uit zijn warme nek had gehaald, en bond als het ware daar haar handen aan elkaar vast. Ze was plan hem voor lange tijd niet meer los te laten, om zijn lichaamswarmte tot haar lichaam kunnen doordringen. Tevreden legde ze haar hoofd schuin tegen zijn borstkas aan en sloot vervolgens haar ogen. Langzaam haalde ze adem en luisterde ze naar het getik van zijn hart, wat haar op een of andere manier ontzettend leek te kalmeren. "Je bent lief." Sprak ze vanuit het diepst van haar hart met een zachtaardige stem. Doordat ze elkaar nu zo vasthielden leek ze plotseling steeds minder aan haar vader te denken, totdat hij zelfs uit haar hoofd verdwenen was. Zou dat door het gebonk van Christian zijn hart komen, door zijn kalmerende ademhaling of gewoon door alles bij elkaar? Dat ze zich nu zo op haar gemak voelde, in tegenstelling tot nog geen uur geleden, verbaaste haar stiekem wel van binnen, maar besloot er verder geen aandacht meer aan te besteden. Het was nu gewoon even hun intens moment.

[Met mobiel gemaakt, dus weet niet hoe lang ie is xD]

Christian ademde rustig in, de jongen voelde zich op zich wel goed afgezien van de honderd gedachten die in zijn hoofd speelde. Over alles wat er gebeurd was, de kus, het vertellen aan elkaar wat er nu werkelijk was, hoe ze er mee omgingen, en dan nog het grootste hoe hij zelf omging met de dood van zijn ex, en met Esther. Plots werd hij een draaing gewaar en keek hij meteen naar het meisje haar gezicht. De afstand tussen hen was zo klein, maar de drang om haar te zoenen voelde hij niet momenteel. Zachtjes sloeg ze haar armen om zijn nek heen en keek hij haar met een eerlijke glimlach aan. Het oogcontact bezorgde hem een goed gevoel, een gevoel dat hij voor vandaag niet kwijt wou. Toen ze haar hoofd tegen zijn borst plaatste legde hij zijn hand op haar achterhoofd en streek zo ritmisch over haar rode haren heen. Al gauw hoorde hij de woorden lief en even fronste hij. ‘Niemand vertellen hoor. Maar ik heb mijn momenten wel denk ik.’ Klonk zijn antwoord. Chris legde zijn hoofd tegen het hare aan en zuchtte eventjes. Hoe ze hier zo stonden, zo had hij vaak gestaan met Elena, en met Eloisa maar die laatste was onder geheel andere omstandigheden. Ergens vond hij het best wel confronterend dat zij als een 'vreemde' hem lief vond. De jongen was nu zelf ook niet per se zoals de andere mensen in Die Hard tegen vreemde, maar hij had genoeg uitgestoken, en de emotie die hij had aangenomen naar sommige mensen toe, maakten het zo dat andere dachten dat hij altijd een kwade of geïrriteerde dude was. Iets wat hij zowiezo niet ging veranderen voor iemand. ‘Je bent zelf ook lief, moest je het willen horen.’ Even kwam er een speelse toon door zijn stem heen, maar de woorden waren met zorg en met zachtaardigheid uitgesproken. Ze klopte ook, Esther was echt lief tegen hem, en ze zorgde er voor dat hij zijn gedachten niet al te vaak liet doordringen. Eigenlijk stond er nu in zijn armen een geheel andere Esther dan de Esther die de buitenwereld kende, de jongen verlangde niet van haar dat ze zo meer ging doen ook als ze niet bij hem was, maar het voelde aangenaam aan. Het voelde vooral echt.

Het liefste zou ze zo nog een lange tijd willen staan, ook al was het niet bepaald gepast voor haar en de jongen, gekend als Die Hard. De opmerking die Christian maakte deed haar opnieuw glimlachen, maar besloot er maar niet op te antwoorden. Ten eerste wist ze dan ook niet eens wát ze precies moest antwoorden en ten tweede wou ze de situatie niet ongemakkelijk maken door hem af te snauwen dat hij haar niet lief mocht noemen. Want eigenlijk was ze wel lief, van binnen, en dat kwam er maar zelden uit. Voordat je die zachte kant kon bereiken moest je eerst heel diep graven, en deze keer had de jongen gewoon geluk gehad omdat zij op dit moment ontzettend kwetsbaar was en even niets anders kon, gelukkig voor haar maakte hij precies hetzelfde mee, maar dan een ander verhaal. Nadat ze al lang stonden liet ze hem langzaam los, haalde haar hoofd van zijn lichaam af en voelde meteen haar eigen lichaam kouder aanslaan, wat ook logisch was. Ze zuchtte opgelucht en snoof even het water dat in haar neus naar beneden kwam terug naar binnen toe en veegde haar tranen weg, die voor de helft al op Christian zijn bovenlichaam gesmeerd waren, en keek hem met een lichte grinnik en een liefdevolle glimlach aan. ''Dankje. Alweer.'' Zei ze met een ietwat bredere glimlach en merkte op dat ze haar ogen maar niet van die van hem af kon halen. ''Ik, ehm, over net.. Niet wat ik je verteld heb, maar op school..'' Begon ze rustig, dwaalde deze keer wel haar ogen van hem af en meteen raasde haar hart weer enorm hard, niet meer ritmisch zoals het nog geen minuut geleden had gedaan. Nog een keer snoof ze, veegde wat tranen weg van onder haar ogen vandaan en keek hem toen weer aan. Waar was ze in godsnaam mee bezig? Ze wist dat ze het allebei niet meer over dat tafereel in school wilden hebben. Haar glimlach verdween en voor een paar seconden beet ze op haar onderlip. Was het verstandig? Esther wist het niet, en ergens had ze er wel de behoefte aan. Zonder verder nog na te denken zette ze gauw een pas naar voren, plaatste haar rechterhand op Christian zijn achterhoofd, sloot haar ogen en drukte haar lippen stevig op de zijne.

[De volgende post typ ik wel mijn coele ideetje uit, denk ik :3]

Chris had zijn ogen gesloten, zijn armen liet hij om haar heen liggen. Veel kon het hem niet boeien dat haar tranen op zijn shirt terecht kwamen, dat had hij nog wel voor haar over. Een zachte glimlach was op zijn gezicht verschenen, voorzichtig streek hij door haar haren heen en trok haar iets dichter tegen hem aan. Tot hij echter werd los gelaten, de jongen opende zijn ogen en keek haar met een lieve glimlach aan. Op haar bedankje haalde hij zijn schouders op. ‘Ik ben vaak genoeg door mijn zus als luisterend oor/knuffelbeer gebruikt, dus geen dank.’ Grijnsde hij eventjes, al duidde ze waarschijnlijk op iets anders maar goed dat zou hij dan wel gaan uitvinden als ze er op ging antwoorden. Haar helder blauwe ogen keken hem aan, en op een of andere manier leken de twee elkaar maar niet, niet te willen aan kijken. Wanneer ze begon over in de school slikte hij even, ergens wou hij het niet weten al was hij er toch vrij nieuwsgierig naar. Maar toch wou hij het er niet over hebben meer, gewoon voorbij laten gaan en zien hoe alles uiteindelijk uitdraaide. Hun oogcontact werd verbroken door dat zij weg keek, waarop hij zijn hand op haar schouder legde. Ze stond niet bepaald ver weg, dus dat was handig. En op een of andere manier leek het te werken, want het meisje keek hem weer aan en ditmaal probeerde hij haar blik beter vast te houden zodat ze moest ze wat zeggen er over, hem toch zou blijven aankijken. Iets wat hij toch belangrijk vond eigenlijk, het aankijken van elkaar tijdens een gesprek. Ja, hij hechtte er vrij veel belang aan, al wist hij niet bepaald waarom. Plots kwam het meisje naar voor en gebeurde het vrij snel. Haar hand werd op zijn achterhoofd geplaatst en voor hij het wist drukte ze haar lippen eens te meer op die van hem. Oké, nu vatte hij het niet meer, net nog was ze er zo kwaad om geweest maar nu deed ze het dus zelf. Ach ja, meiden een ras apart blijkbaar. Christian plaatse zijn ene hand zacht op haar wang en de andere zweefde wat boven haar heup, de jongen beantwoorde de kus duidelijk genoeg. Ergens wist hij niet meer wat hij deed, al kwam dat louter door het feit dat Esther hem verwarde op verscheidene manieren, maar toch liet hij toe wat zij deed met hem, zou dit gewoon aan zijn momentele zwakte liggen? Of was er soms wat anders aan de gang?

Al gauw voelde ze geen tegenstribbeling, in tegendeel zelfs, hij plaatste zijn handen op twee verschillende plaatsen. Eén werd op haar wang gelegd, waardoor ze lichtelijk daarnaartoe bewoog omdat ze dat comfortabel vond, en de andere voorzichtig boven haar heup. Hierdoor pakte ze met haar losse hand zijn hand vast en drukte die dan ook tegen haar heup aan, als teken dat ze het accepteerde dat hij haar aanraakte. Voor een korte paar seconden opende ze haar ogen, kijkende of de jongen zijn ogen ook dicht had en er van genoot en sloot ze daarna right away weer, om er ook van te genieten. Ietwat steviger drukte ze haar lippen op de zijne, waardoor ze iets voorover boog en nog steeds zachtjes door zijn haar streelde. Met haar andere, losse hand gleed ze rustig met haar wijsvingertop van zijn hals naar beneden, gewoon sexy.
Het moment leek uren te duren, maar eigenlijk was het nog niet eens dertig seconden dat hun lippen zo intens op elkaar hadden bewogen. Toen ze hem rustig los liet en kalm haar ogen opende, merkte ze op dat haar hart opnieuw zo hard bonkte en vele adrenaline in haar lichaam spoot. Kwam dat slechts doordat ze nu zo met hem stond, of was er meer aan de hand? Ze wist het niet, en eigenlijk wou ze het niet eens weten waarom, maar het gevoel wat ze nu had was zo verschrikkelijk fijn dat ze er voor nu nog even geen afscheid van kon nemen. Lichtjes hijgde ze, nauwelijks hoorbaar, en streelde toen met haar beide handen warm over zijn bovenlichaam heen, gewoon omdat die zo heerlijk warm en gespierd was. Een kleine grijns verscheen op haar gezicht en opnieuw viel ze aan, waarbij ze haar ogen sloot en haar lichaam weer zover mogelijk tegen de zijne aandrukte.

Zijn hand werd op haar heup gedrukt door die van haar waardoor hij even glimlachte. Met zijn duim streek hij over haar wang . Deze kus, hij voelde anders aan dan die van op school. Toen ze wat dichter naar zich toe kwam, en hij haar lippen steviger op die van hem voelde. Het feit dat ze door zijn haren streelde hield hem op een of andere manier toch in toom om alles niet echt te ver laten gaan, iets wat hij wel goed vond voor hen beide wellicht. Toen hij al snel genoeg haar hand waarnam die van in zijn hals verder ging naar beneden zijn borst dus schoot er een rilling over zijn rug heen, waardoor hij zelf even huiverend adem haalde. Damn, dit hielp momenteel niet echt om hem zeg maar kalm te houden. Zijn hartslag was hoger dan hij vandaag had meegemaakt. Iets wat mede dankzij haar kwam, maar ook door de manier hoe ze hier nu met elkaar omgingen, het voelde echter niet vreemd of ongemakkelijk aan voor hem, iets wat hem ergens wel deed afvragen of er niets mis was met hem.
Zachtjes werd hij losgelaten door haar waarop hij even een korte pruillip trok. Een zacht gehijg was hoorbaar zowel bij hem als bij haar. Christian keek haar aan en glimlachte even scheef, niet bepaald wetend wat hij nu moest doen of zeggen. De jongen wist niet eens op wat dit zou gaan uit draaien, maar momenteel vond hij dit nog wel goed dus verder over na denken hoefde hij niet te doen vond hij. Met haar handen ging ze onder zijn shirt(?) waardoor hij even fronste, al liet hij haar toch begaan want het voelde plezierig aan. De grijns op haar gezicht was het laatste wat hij zag voordat hij haar lippen weer tegen de zijne voelde drukken. Chris sloot zijn armen weer om haar heen, liet zijn handen rusten op haar achterwerk, iets wat een soort van automatisme bijna was voor hem. Waarschijnlijk zou ze het niet echt erg vinden, maar goed. ‘You’re so damn pretty. If I had a type than baby it’d be you. I know you’re ready, If I never lied, than baby you’d be the truth.’ De tekst sprong door zijn hoofd heen, dat liedje spookte gewoon door zijn hoofd op de moment. Gepast of niet, hij kon er niets aan doen. Ditmaal was het hij die zijn lippen wat steviger tegen de hare drukte, hoe hun lichamen nu tegen elkaar waren gedrukt, hoe ze hier stonden, alles nu zorgde er voor dat hij een soort kortsluiting in zijn hoofd kreeg, waardoor hij gewoon mee deed met haar. Hoewel hij dit zelf ook nog steeds even graag wilde. Dat viel voor hem niet te ontkennen, maar eigenlijk was het misschien nog al logisch. Er waren immers genoeg jongens die hier nu in zijn plaats wouden staan, maar het verschil tussen hem en die dudes was wel dat hij haar ook écht kende.