Screw you all

Met een harde klap sloeg een kluisdeurtje dicht. Een kwaad en verwrongen gezicht was duidelijk te zien en woest sloeg hij nog een keer op de kluisdeur. De docent die kwam aanlopen negeerde hem wijselijk en liep verder. Kwaad zakte hij op de grond ineen. Wat was er toch de laatste tijd? Iedereen leek te verdwijnen. IEDEREEN! Boos murmelde hij iets naar een voorbijganger. Hij had er zo'n genoeg van om opzei geschoven te worden en stond toen op en beende de gang door. Hij bleef even staan en kwam toen in een drukker gedeelte in de gangen. Er liepen hier veel eerstejaars. Hij ging aan de zijkant staan en bestudeerde ze. Er kwam er daar een aan en hij stak achteloos zijn been uit. De eerstejaars viel op zijn bek en hij grinnikte vals. Daarna liep hij door. De verwensingen negerend die de eerstejaars naar hem toe brulde. Hij liep naar buiten toe. Frisse lucht stoomde zijn longen binnen en hij liep naar een bankje toe. Hij zakte erop neer en rommelde wat in zijn zakken. Hij viste er een post elastiek uit en speelde er met zijn vingers even mee. Toen richtte hij het op de fontein en spande het stiekje. Toen liet hij het los en ketste het op het water en ketste toen door en viel ervan af. Hij sloot zijn ogen even en luisterde naar de vogels op de achtergrond terwijl andere jongens hun motoren lieten grommen. Geërgerd keek hij ernaar. Nergens was meer een rustig plekje. Hij zou er haast naartoe lopen en er een een mep op z'n gezicht verkopen maar dan kreeg hij weer problemen met andere mensen hier. Hij pakte een pen uit zijn broekzak en een notitieboekje. Hij begon er in te schrijven en maakte er ook kleine gedetailleerde tekeningetjes bij. Het zag er op het eerste gezicht niet zo geweldig uit maar als je beter keek kon je veel ontwarren. Hij hield op met schrijven en begon toen met pen een stad te schetsen. Centraal lag een groot kasteel met daaromheen veel wijken. Hij tekende een dichte mist eromheen. Het leek nu meer op een spookstad. Hij tekende regenpijpen aan het dak met leeuwenkoppen en zo ging hij verder. Hij ging steeds meer op in zijn tekening. Zonder dat hij het doorhad tekende hij perspectief. Als iemand aan hem zou vragen waar hij met zijn gedachten zat zou hij antwoorden dat hij die rustig probeerde te krijgen.

Aarzelend staarde Alice naar haar eigen spiegelbeeld, haar blik gleed elke keer weer naar het litteken op haar schouder dat duidelijk af stak tegen haar bleke huid. Ze haatte het, het was zo opvallend alsof het om aandacht schreeuwde. Alsof het er voor wou zorgen dat iedereen naar haar schouder keek, die werd ontsiert door het litteken van een schotwond. Een zucht schoof over haar lippen, misschien dat ze het zich verbeeld. Was het niet zo opvallend als zij dacht dat het was. In elk geval kon ze er weinig aan veranderen, ze had geen zin om altijd in een shirt rond te moeten lopen. Liever liep ze net zoals vandaag in een hemdje, al had ze er wel een vest over heen getrokken. Iets waarvoor het onderhand veel te warm was. Ze wierp een korte blik op haar vestje die ze met enige moeite in haar tas had kunnen proppen, richtte vervolgens haar blik weer op haar spiegelbeeld. Trok het elastiekje uit haar haren, zodat haar rode haar golvend over haar schouders viel en het litteken deels bedekte. Beter. Ze besefte dat ze hier niet de rest van de dag kon blijven staan om te overwegen of ze nu wel of niet zonder vest naar buiten kon gaan. Griste haar tas van de grond en hing die over haar schouder. Vervolgens liep ze de WC’s uit, liep bijna een meisje omver dat net naar binnen kwam. “Sorry.” mompelde ze, waarna ze zich in de mensen massa voegde. De meeste mensen waren uit, of hadden pauze. Zelf was ze uit, iets waar ze eigenlijk wel blij mee was. De lessen waren dood saai, en het koste haar elke keer meer moeite om haar aandacht er bij te houden. Gelukkig wist ze redelijke cijfers te halen, ondanks het feit dat ze de afgelopen twee jaar nauwelijks iets aan school had gedaan. Alleen wiskunde en economie gingen haar echt slecht af, voor beide vakken stond ze een onvoldoende. Vroeger zou haar vader haar geholpen hebben, ze zouden samen aan de grote houten tafel in de woonkamer zijn gaan zitten. En met engelengeduld zou hij het haar keer op keer uit hebben gelegd, hoe zij hem ook af zou snauwen. Haar vader die evenals haar nog wel eens last had van te veel energie kon op zulke moment vreemd geduldig zijn. Zacht beet ze op haar lip, dit soort gedachten waren sinds zijn dood zo pijnlijk. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dwong zichzelf er niet langer bij stil te staan. Waarna ze de buiten deur open duwde, buiten scheen de zon vel. Ze voelde hem lichtjes branden op haar huid, haar ogen dwaalde over het terrein. Bleven rustten op een jongen die in het notieboekje op zijn schoot zat te tekenen. Was dat niet Ian? Aarzelend benaderde ze hem. Joël had haar gezegd dat Ian hier ook op school zat, dus ergens zou het niet gek zijn als ze hem een keer tegen het lijf zou lopen. Ja, nu ze nog maar drie meter bij hem vandaan stond durfde ze het met zekerheid te zeggen. Dat was Ian, ze grijnsde. Maakte een lichte bocht zodat ze achter het bankje uit kwam. Legde haar hand op zijn schouder. “Ik wist niet dat jij zo goed kon tekenen Ian.” zei ze, ergens hoopte ze dat hij zou schrikken maar ze betwijfelde het.

Nog steeds grijnzig om wat er allemaal speelde tekende hij door. Het leek ergens ook wel op een oude Griekse stad of een Italiaanse. Langzaam begon hij druivenranken erbij te tekenen. Het haperde even toen er iemand tegen hem sprak. “Ik wist niet dat jij zo goed kon tekenen Ian.” Hij keek op. Daar stond met lang golvend roodkleurig haar het vriendinnetje van zijn beste vriend Joël. Hij voelde zijn woede nu sneller wegebben. Hij slaakte een zucht en sloeg het boekje dicht. 'Ik doe het al eventjes. Net als Joël. Heb je hem trouwens nog gezien een tijdje terug? Ik heb hem al lang niet gezien en gesproken.' hij slaakte weer eens een diepe zucht. Het was al te lang geleden. Was Joël met andere dingen bezig? Hij keek eens naar Alice. Hij zag dat ze een uitpuilend tasje vasthield. Er zat een vest in zo te zien. Het was allang te warm voor een vest. Hij keek haar strak aan. 'Wat is er met dat vest? En waarom ben jij zo bleek? Je lijkt wel een zombie. Kom je genoeg buiten?' vroeg hij en stond op. Hij stopte zijn notitieboekje in zijn broekzak achter en pakte haar hand vast. Deze was ook al zo bleek. Anders toen ze nog kind waren geweest. Toen was ze bijna zo bruin als een toffee geweest. Ze zag er niet goed uit. Er stond nog veel meer in zijn boekje maar dat was van tijden terug. Dit was de eerste keer dat hij weer tekende sinds een paar maanden. Hij had het potlood dat hij vast had gehad nu ook bij het boekje geschoven en keek naar de strakblauwe lucht. In de verte zag je wat schapenwolkjes en hij keek even naar een boom. Hij was nog niet helemaal van zijn agressie af. Hij liep naar de boom toe. Zijn hand vormde een vuist en die liet hij tegen de boom aan knallen. Er zaten nu allemaal groene schaafplekken op zijn knokkels maar hij voelde de pijn niet eens die het met zich meebracht. Hij sloeg er weer tegenaan met zijn andere vuist nu. Hij wilde eigenlijk nog een keer uithalen totdat de pijn tot hem door begon te dringen. Hij voelde iets branden achter zijn ogen en hij liep terug naar Alice. Hij had er gewoon genoeg van om aan het lijntje gehouden te worden. Hij wilde weten wat er allemaal gebeurde hier. Joël moest ook weer eens wat van zich laten horen. Na die ruzie met Sarah, wat je nauwelijks een ruzie kon noemen op het feit na dat ze bij een Italiaan in de auto was gestapt en terug naar Monica was gegaan. Hij voelde de woede weer oplaaien. Hij wist zich geen raad met zijn emoties. Hij was ondertussen ook helemaal van de drank afgegaan en bleef van alle verdovende middelen af. Maar hier, en nu wilde hij graag een fles sterke drank en dan die opdrinken en vervolgens out gaan. Dan had hij helemaal geen last meer van alle rot gevoelens die er nu speelden.

'Ik doe het al eventjes. Net als Joël. Heb je hem trouwens nog gezien een tijdje terug? Ik heb hem al lang niet gezien en gesproken.' reageerde Ian op haar woorden, hij leek niet verbaasd haar te zien. Kennelijk had Joël hem gezegd dat ook zij hier op Monica verbleef. Wat zou Joël zijn beste vriend nog meer verteld hebben? Wat zou hij weten? “Ik heb hem twee dagen geleden nog gezien.” zei ze glimlachend. Het was puur toeval dat ze Joël op de pier tegen het lijf waren gelopen, de afgelopen paar weken had hij haar ontweken. Sinds hun korte verblijf in Marseille had hij nauwelijks een woord tegen haar gesproken. Iets wat haar zorgen had gebaard, iets wat haar het idee had gegeven dat hij niet langer van haar hield. Maar nu wist ze dat dit onterecht was geweest, nu wist ze de waren reden van zijn zwijgen. En al had ze liever gehad dat hij open tegen haar was geweest. Dat hij haar in vertrouwen had genomen, accepteerde ze het wel. Ze had het hem vergeven, zoals hij haar had vergeven dat ze twee jaar geleden vertrokken was. “Misschien moet je hem gewoon een keer op zoeken, hij vind het vast leuk je weer te zien.” zei Alice, ze vroeg zich af waarom die twee elkaar al een tijd niet hadden gesproken. 'Wat is er met dat vest? En waarom ben jij zo bleek? Je lijkt wel een zombie. Kom je genoeg buiten?' Ian keek haar strak aan, iets wat haar een bijna onbehagelijk gevoel gaf. Het was alsof hij dwars door haar heen kon kijken, alsof hij het zou weten wanneer ze tegen hem loog. Nadat hij zijn notitieboekje in zijn broekzak had gestopt pakte hij haar hand. “Meisjes horen niet graag dat ze er uit zien als een zombie Ian.” zei ze grijnzend, om het moment dat ze antwoord zou moeten geven nog iets uit te kunnen stellen. Ze overwoog om te liegen, om gewoon te zeggen dat ze zich niet helemaal goed voelde. Maar ze had de afgelopen twee jaar al meer dan genoeg gelogen, haar leven was één grote leugen geweest. Iets waar ze genoeg van had, ze wou gewoon weer zichzelf zijn. En vroeger zou ze ook niet hebben gelogen tegen vrienden. “Ik kom wel regelmatig buiten, minder dan vroeger welles waar, maar ik draag meestal een vest. Vandaar het vest.” zei ze, waarna ze haar blik voor een moment op de blauwe lucht richtte. Vervolgens richtte ze haar groen/blauwe ogen weer op Ian, aarzelde even en streek haar haar dat over haar linker schouder viel opzij. Zodat het litteken op haar schouder zichtbaar werd, het was haast een perfecte cirkel die iets dikker was dan de rest van haar huid. Het had nog een licht rode kleur door het feit dat die nog steeds niet helemaal genezen was. “Ik schaam me hier voor, en ik heb geen zin in vragen.” zei ze zacht, waarna ze haar haar weer over haar schouder liet vallen. Een zucht schoof over haar lippen, misschien vond Ian dat ze zich aan stelde. Misschien was dat ook wel zo, maar het idee dat ze haar verhaal moest doen stond haar niet aan. Ze zou het niet kunnen vertellen zonder dat er tranen over haar wangen zouden lopen, en dit was iets wat ze wou voorkomen.
Het verbaasde haar dat Ian zich plots omdraaide en haar achter liet, ver verwijderde hij zich niet van haar. Zwijgend sloeg ze hem gade, zetten haar tas op de grond terwijl ze haar ogen op Ian gericht hield. Die met zijn vuist tegen een boom aan sloeg, ze fronste even. Wat was er met hem aan de hand? Nogmaals sloeg hij tegen de boom aan, ze wou naar hem toe lopen om te voorkomen dat hij er weer tegen aan zou slaan maar hij kwam al weer naar haar toe lopen. Zacht pakte ze zijn handen, draaide ze met hun rug naar boven zodat ze een blik op zijn geschaafde knokkels kon werpen. Vervolgens richtte ze haar ogen op de zijne, ze moest lichtjes om hoog kijken om hem recht aan te kunnen kijken. Hij was gegroeid. “Wat is er?” vroeg ze, terwijl ze hem onderzoekend aan keek.

Hij bleef even wazig voor zichzelf uitstaren. Alice had hem twee dagen geleden nog gezien. Hoe en waarom had Joël geen contact meer met hem gewild? Hij zuchtte nu diep. Hij keek nu na zijn groen gekleurde knokkels. Hm. Hij voelde zich een klein beetje bedaren. Hij zag dat Alice lijkwit leek te worden toen hij vroeg van haar vest. . “Meisjes horen niet graag dat ze er uit zien als een zombie Ian.” zei ze toen hij haar strak had aangekeken. Hij glimlachte even. Hm. Waar had hij dat vaker gehoord? Bij die witte mensen ergens hier uit de buurt. Hij moest denken aan mensen die hier op vakantie kwamen als witte... vellen papier en die terug gingen als bruine boomschors. Ja hoor. En Alice had een gevoelige huid. Alice ging weer verder met praten. “Ik kom wel regelmatig buiten, minder dan vroeger welles waar, maar ik draag meestal een vest. Vandaar het vest.” Hij schudde zijn hoofd. 'Vroeger was je al dol op de zon. Waarom nu niet meer?' als antwoord op zijn vraag schoof ze haar haar opzij. Hij zag een duidelijke wond zitten op haar schouder. Het was rond en roze rood gekleurd. Het leek haast wel op een schotwond. Maar waar zou Alice zijn geschoten? Ze was toch zeker geen wild beest dat afgemaakt moest worden? “Ik schaam me hier voor, en ik heb geen zin in vragen.” Hij scheurde zijn blik los van het litteken terwijl Alice haar haar er weer overheen deed glijden. 'Waarom schaam je jezelf daarvoor Alice? Weet je nog dat ik op een rots met mijn schouder ben gevallen? Ik heb nog een vaag litteken zitten maar ik loop ook gewoon in mijn zwemshort rond op het strand. Je hoeft je er echt niet voor te schamen. Het trekt alleen aandacht. Dat is alles. Je moet dat negeren en uiteindelijk gaan ook andere mensen het accepteren. Ikzelf persoonlijk vind het wel cool ' zei hij grijnzend. Hij trok zijn eigen shirt uit en liet de hondenbeet zien. Het was erger geweest dat het nu was je zag alleen nog vaag de afdruk van de punt zitten. Hij trok zijn shirt weer aan voordat mensen verkeerde conclusies gingen trekken. Toen hij weer naar zijn handen staarden voelde hij de handen van Alice over die van hem glijden. Haar witte huid stak scherp af tegen zijn bruine huid. Ze had zijn handen zacht gepakt. En hun rug naar boven gedraaid zodat ze ze goed kon bekijken. Toen keek ze naar hem op. Hij was vergeten dat er ook mensen waren die kleiner waren als hij. Alice was niet zo heel veel kleiner maar ze moest toch omhoog kijken. '“Wat is er?” vroeg ze en terwijl ze dat zei keek ze hem onderzoekend aan. Hij ontweek haar blik niet. Alice kende hem door en door en door. 'Alles wat er de laatste tijd is gebeurt. Joël die niet wil vertellen waar hij uithangt. Mij ook ontwijkt. Alsof hij een geheim heeft. Waar is mijn vroegere vriend heen?' vroeg hij. Hij zakte langzaam neer op het gras. Dit alles begon hem teveel te worden. Het uithalen naar de boom had geen enkele zin gehad. Alice zou hem misschien kunnen helpen. Als een klein kind dat zijn moeder of zus om raad vroeg. Maar in dit geval een vriend die flink in de knel zat met zichzelf. Zelf geen raad meer wist. Hij zuchtte nogmaals diep. Als het kon zou hij zo graag terug willen naar een moment uit zijn kinderjeugd. Dat hij met Joël tekende of dat Alice soms langskwam bij hem thuis. De momenten dat hij Joël had geplaagd dat hij op Alice was. Het was goed uitgepakt voor hem. En zoals vele mensen zeiden. Je komt vast nog wel iemand tegen. Hij had dat inderdaad ondervonden maar voor hem was het echt negatief uitgepakt. Hij moest nodig aan zichzelf gaan werken. Veranderen. Als hij bleef hoe hij nu was was hij ook goed, daar niet van maar gewoon om te kijken hoe een ander leven eruit zou zien? Hij had nieuwe kleding. Hij had een glimmende zwarte Porsche. Wat kon een jongen van zijn leeftijd zich nou nog meer wensen? Een vriendin. Een échte vriendin. Alice was er zo’n een. Maar niet zo’n een met wie je kon zoenen. Zij had al iemand. Misschien was hij wel gedoemd om alleen door het leven heen te gaan. Dat er wel leuke meisjes waren maar toch niets met hem wilde beginnen. Eigenlijk kon hij zijn vrienden op een hand tellen. Joël, Alice en een paar bandleden misschien. Meer waren het er echt niet. Hij wilde de depressieve gedachtes van zich afwerpen maar dat lukte helemaal niet. Hij keek weer naar de strakblauwe lucht en er scheerde een vogel door de lucht heen. Vrij. Zo wilde hij zichzelf ook best wel zien. Misschien dat hij depressief was van het afkicken van die drank. Misschien ook niet. Hij zette een hand achter zich op het gras neer. Het kon anders met hem. Maar het moest niet. Hij moest gewoon zichzelf blijven en niemand anders worden. Hij was gewoon impulsief en dat was gewoon Ian. En niemand anders. Hij keek weer terug naar Alice. Hij vroeg zich af wat ze wilde zeggen.

[Zou je misschien de teksten die je spreekt een kleurtje kunnen geven? ]

'Vroeger was je al dol op de zon. Waarom nu niet meer?' vroeg Ian, een zucht schoof over Alice’s lippen. Ze hield nog altijd van de zon, maar ze wou geen vragen. Ze wou niet vertellen hoe ze aan die wond kwam, niet aan vreemden in elk geval. En liever ook niet aan bekenden. Niet iedereen hoefde haar te zien huilen. Het verleden lag achter haar, ze wou er niet constant mee geconfronteerd worden. De afgelopen twee jaar waren een ware hel geweest, maar ze lagen nu achter zich. Ze was vrij, was ontwaakt uit een nachtmerrie waaraan geen einde aan leek te zitten. Ze voelde Ian’s blik op haar schouder branden, vroeg zich af of hij er en schotwond in zou herkennen. 'Waarom schaam je jezelf daarvoor Alice? Weet je nog dat ik op een rots met mijn schouder ben gevallen? Ik heb nog een vaag litteken zitten maar ik loop ook gewoon in mijn zwemshort rond op het strand. Je hoeft je er echt niet voor te schamen. Het trekt alleen aandacht. Dat is alles. Je moet dat negeren en uiteindelijk gaan ook andere mensen het accepteren. Ikzelf persoonlijk vind het wel cool ' zei Ian grijnzend, Alice glimlachte onwillekeurig om zijn laatste woorden. Keek lichtelijk verbaasd toe terwijl hij zijn shirt uit trok, liet haar en litteken zien. Afkomstig van de beet van een hond, ze zou het niet herkend hebben als een hondenbeet als ze er niet bij was geweest op het moment dat hij werd gebeten. Ian had zijn shirt onderhand al weer aangetrokken, het deed haar ergens denken aan haar laatste ontmoeting met Joël. Hij had zijn shirt ook uit getrokken, om haar de wonden die zijn boven lichaam ontsierde te laten zien. De wonden die zijn vader, of beter gezegd de man die jaren lang had gezegd dat hij zijn vader was, had gemaakt. Ze huiverde onwillekeurig, richtte haar ogen weer op die van Ian. “Ik weet het niet, ik wil gewoon geen vragen.” mompelde ze. Ze had nog één zelfde soort litteken op haar buik, net iets boven haar rechter heup. Deze was enkel ouder, en hierdoor minder zichtbaar dan degene op haar schouder.
'Alles wat er de laatste tijd is gebeurt. Joël die niet wil vertellen waar hij uithangt. Mij ook ontwijkt. Alsof hij een geheim heeft. Waar is mijn vroegere vriend heen?' vroeg Ian, waarna hij in het gras ging zitten. Zwijgend ging ze naast hem zitten, staarde voor een moment voor zich uit. Terwijl ze probeerde te bedenken hier op antwoord te geven, zij kende Joël’s geheim. Maar ze had niet het recht dit aan zijn beste vriend te vertellen, nee dat moest hij zelf doen. Dat was niet aan haar om te doen. Waarom zou Joël had Ian nog niet hebben verteld, welke rede zou hij daarvoor hebben? Een andere dan de rede waarom hij het voor haar verborgen had gehouden, daar was ze vrij zeker van. “Joël en ik zijn in de springbreak naar Marseille gegaan, toen we terug gingen was er iets veranderd. Hij praatte nauwelijks meer tegen me en heeft me tot twee dagen geleden ontweken. Je hebt gelijk als je zegt dat hij een geheim heeft, maar ik kan je niet vertellen wat het is. Dat moet hij zelf doen.” zei ze zacht, waarna ze haar ogen voor een moment op Ian richtte. Wat was er nog meer aan de hand? Het was duidelijk dat het feit dat Joël Ian leek te ontwijken niet de enige reden was dat de jongen met zichzelf in de knoop leek te zitten. “Wat is er nog meer aan de hand?” vroeg ze aarzelend, waarna ze haar blik voor en moment op haar handen richtte. Ian had wel gelijk, ze was spier wit. Nog bleker dan vroeger in de winter, ook toen was bijna altijd buiten geweest. Misschien moest ze zich er inderdaad niet voor schamen zoals Ian zei, moest ze gewoon weer uren lang buiten lopen in een hemdje en een korte broek. Of in een bikini op het strand.

[Gedaan (aa)]

Joël was het beu om zijn jas overal mee te sleuren, hij ging vandaag voor het eerst weer buiten in een hemd, kort keek hij rond in de kamer. Hij was blij dat Ian hier niet was, want hij had ook hem gemeden de laatste dagen. Gewoon omdat hij geen vragen wou beantwoorden, tuurlijk kwamen die er daarvoor kende hij hem al te goed maar hij wou het niet vandaag. Sinds Joël terug was van Marseille was hij veel terug getrokkener, merendeels omdat hij gewoon niets wou zeggen over de gebeurtenissen daar. Alleen Alice was hiervan op de hoogte. De jongen greep een zwarte schoudertas en deed daar zijn tekenspullen in en een foto van Alice en haar familie. Die moest hij nog natekenen, hoewel hij nu aan het laatste persoontje bezig was. Kalm hong hij zijn tas over zijn schouder en wandelde als volgt gekleed in een mouwloos shirt en een grijze joggingbroek naar buiten. Achter zich sloot Joël de deur en ademde even heel diep in om dan verder te wandelen door de gang. Meteen zag hij enkele blikken van de leerlingen die op de gang stonden naar hem toekomen maar het kon hem eerlijk gezegd amper iets schelen, ze zagen zijn wonden maar ze konden er toch niet over oordelen. Uiteindelijk had hij het gelijksvloers bereikt en keek hij even naar de vrouw die achter de balie stond. Deze bekeek hem met een achterdochtige blik maar hij trok het zich al niet meer aan. Dat was niet nodig.

De jongen met het kastanjebruin haar duwde de deur open om naar buiten te gaan en vervolgens kwam hij op de openplaats. Herinneringen van de man die zich uitgegeven had als zijn vader schoten zijn gedachten door, aarzelend bleef hij staan en nam even heel diep adem. Vervolgens begon hij weer te wandelen en zette zich vervolgens neer op een stenen bank. Door zijn oortjes klonk het lied If I Die Young van Sam Tsui. Joël opende zijn tas en haalde daar de foto, zijn tekenblok en zijn potlood eruit. Zo begon de jongen al snel te tekenen en keek hij om de paar minuten weer naar de foto om de details echter geheel tot zijn recht te laten komen. Dit zou een cadeau worden voor Alice, een speciaal iets. Zachtjes begon hij mee te zingen met de tekst zonder dat hij het ook echter door had, maar je zou hem praktisch alleen kunnen horen als je achter hem zat of als je naast hem zat, of je moest al een heel scherp gehoor hebben en dat hadden de meeste leerlingen hier niet daar was hij op zich wel heel zeker van. Kalm begon Joël aan het linkeroog van de vader van Alice te tekenen, het was een grotere uitgave dan de normale foto daardoor moest hij ook elk ding een aantal keer vergroten, maar voor hem was dat de pracht van het tekenen.
[Flut]

Dat ze geen vragen wilde kon hij ergens ook best wel snappen. Er waaide een zacht briesje door het gebied waar ze waren gaan zitten. De wind speelde met zijn bruine haar en hij hoorde haar naast zich komen zitten. Toch was het ergens vreemd dat hij Alice zo erg vertrouwde. Alsof ze een zus was bijna. Hij grimaste even. “Joël en ik zijn in de springbreak naar Marseille gegaan, toen we terug gingen was er iets veranderd. Hij praatte nauwelijks meer tegen me en heeft me tot twee dagen geleden ontweken. Je hebt gelijk als je zegt dat hij een geheim heeft, maar ik kan je niet vertellen wat het is. Dat moet hij zelf doen.” Hij keek nu echt verbaasd. Joël ontweek Alice ook tot twee dagen geleden? Hij zou er misschien nu raar uitzien misschien puilden zijn ogen zelfs uit zijn hoofd maar dit sloeg alles. Alsof hij een harde klap in zijn gezicht had gehad. 'Dat geheim mag hij zelf aan mij vertellen inderdaad. En waarom zou hij jou ontwijken? Je bent notabene zijn vriendinntje of niet dan? Of ben ik opeens dom en blond zoals menig meisje hier? Nee, dacht het niet. En wat deed je nou in Marseille? Familie opzoeken?' zei hij vragend. Hij voelde zichzelf nog steeds ronduit klote. Alice wist eigenlijk als enige de vinger op de zere plek bij hem te leggen. Zij voelde gewoon aan dat hij van meer dingen last had. Hij mompelde wat en gromde toen even. 'Hoe kan je aan mij nou zien dat er meer aan de hand is? Je legt altijd je vinger op de zere plek. Zoals altijd. En omdat je dat zo goed kan zal je er even goed voor gaan moeten zitten. Het is namelijk een heel verhaal' even zweeg hij. Zou Alice hem hierbij kunnen helpen? Hij moest het toch aan iemand kwijt. Hij ging langzaam op zijn rug liggen en keek voor de zoveelste keer naar de strakblauwe lucht. 'Je weet dat ik nooit een vriendin heb gehad? Niet zoals jij Joël?' begon hij zijn verhaal voorzichtig. Hij voelde zich een beetje ontspannen. Dit was al zo vaak door zijn hoofd heengegaan. Hij wilde het liefst gelijk alles eruit gaan gooien. Maar dat zou een waterval aan woorden zijn die Alice niet zou kunnen bijbenen. 'Om te beginnen begin ik bij Halloween. Dat was het eerste moment dat ik hier was op school. Joël kwam pas later. Op die avond schreeuwde ik door de hal een wedstrijdje whisky achterover slaan' hij keek even met pretlichtjes in zijn ogen naar Alice. Hij herinnerde zich dat nog zo goed. 'Afijn, Er kwamen twee mensen op af. Matthew en Sarah. Matthew was toen mijn kamergenoot. En Sarah... Ik viel eigenlijk direct als een blok voor haar. Ik wilde haar. Alleen Matthew ging met haar op de loop die avond. Voor de rest is die avond wazig voor mij' mompelde hij zachtjes. HIj had toen echt te veel gedronken. 'En sindsdien ben ik verliefd op Sarah geworden. Ik zal je besparen wat ik allemaal heb uitgevroten tenzij je dat wil weten.' zei hij met een schuine glimlach.

Het was duidelijk dat Ian niet kon bevatten dat Joël ook haar had ontweken, zijn ogen waren groot van verbazing. 'Dat geheim mag hij zelf aan mij vertellen inderdaad. En waarom zou hij jou ontwijken? Je bent notabene zijn vriendinntje of niet dan? Of ben ik opeens dom en blond zoals menig meisje hier? Nee, dacht het niet. En wat deed je nou in Marseille? Familie opzoeken?' Ian vuurde een aantal vragen op haar af, Alice zuchtte onhoorbaar. Wende haar blik voor een moment af, staarde voor zich uit. Terwijl ze probeerde de juiste woorden te vinden, vooral zijn laatste vraag viel haar moeilijk. “Hij ontweek mij omdat hij mij zijn geheim eerst ook niet toe wou vertrouwen. Hij wou niet dat ik me zorgen maakte.” zei ze. “Ik was in Marseille omdat ik mijn oude huis wou zien, mijn familie leeft niet meer.” vervolgde ze zacht, Ian nog altijd niet aan kijkend. Waarom kon zie die laatste woorden nu niet uit spreken zonder dat zich tranen achter haar ogen verzameld. Tranen die ze maar met moeite kon bedwingen. Ze wou niet in Ian’s bij zijn huilen. Voor een moment balde ze haar handen tot vuisten, voelde hoe haar nagels zich in haar handpalmen boorde.
'Hoe kan je aan mij nou zien dat er meer aan de hand is? Je legt altijd je vinger op de zere plek. Zoals altijd. En omdat je dat zo goed kan zal je er even goed voor gaan moeten zitten. Het is namelijk een heel verhaal' zei Ian, Alice richtte haar ogen weer op hem. Zag dat hij op zijn rug was gaan liggen. “Ik ken je gewoon.” grijnsde ze, waarna ze naast Ian in kleermakerszit ging zitten. 'Je weet dat ik nooit een vriendin heb gehad? Niet zoals jij Joël?' begon Ian, ze knikte langzaam. In de tijd dat ze hem kende had hij inderdaad nooit een vriendin gehad, iets wat haar ergens wel had verbaasd. 'Om te beginnen begin ik bij Halloween. Dat was het eerste moment dat ik hier was op school. Joël kwam pas later. Op die avond schreeuwde ik door de hal een wedstrijdje whisky achterover slaan' Een wedstrijdje whisky achterover slaan, dat klonk als Ian. Even keek ze hem recht in zijn ogen, zag dat hierin pretlichtjes waren verschenen. 'Afijn, Er kwamen twee mensen op af. Matthew en Sarah. Matthew was toen mijn kamergenoot. En Sarah... Ik viel eigenlijk direct als een blok voor haar. Ik wilde haar. Alleen Matthew ging met haar op de loop die avond. Voor de rest is die avond wazig voor mij' vervolgde Ian. Alice keek hem zwijgend aan, wachtte tot hij verder zou praten. Want dit was duidelijk niet het einde van het verhaal. 'En sindsdien ben ik verliefd op Sarah geworden. Ik zal je besparen wat ik allemaal heb uitgevroten tenzij je dat wil weten.' Met een schuine glimlach keek Ian haar aan. “En die Sarah is niet op jouw?” vroeg ze aarzelend. “Vertel me maar wat je hebt uitgevroten, misschien lucht het op door het aan iemand te vertellen.” zei Alice, waarna ze haar knieën op trok en haar armen er losjes om heen sloeg.

[Beetje inspilose post (aa)]

Alice kwam naast hem in kleermakerszit zitten. Hij zag haar ook glimlachen. Ja, zij hield wel van goede verhalen. Hij kon nog langer gaan zitten dubben. “Hij ontweek mij omdat hij mij zijn geheim eerst ook niet toe wou vertrouwen. Hij wou niet dat ik me zorgen maakte.” zei ze. “Ik was in Marseille omdat ik mijn oude huis wou zien, mijn familie leeft niet meer.” hij keek haar aan. Joël had wel zoiets gezegd maar het was waarschijnlijk gewoon het ene oor ingegaan en het ander uit. Hij lachte even toen ze zei dat ze hem kende. 'Zekerweten dat je me kent. Al vanaf dat je vijf was of jonger geloof ik' zei hij grimassend en klopte op haar knie die het dichts bij zijn armen zat. Hij vond het wel fijn dat ze naar zijn verhaal luisterde. Toch was het anders om iets aan Alice te vertellen dan aan Joël. Er dreef langzaam een wolk aan zijn ogen voorbij. Hij zag er een boom in of een vogel. Hij wist het niet. Hij schudde zijn hoofd langzaam. 'Ík weet niet of Sarah mij leuk vind. Maar ik denk het niet.' zei hij langzaam en bedachtzaam. Hij wist het eigenlijk niet zo heel goed te zeggen. Hij luisterde naar de stem van Alice. Het kalmeerde hem. Net als tijden terug. “Vertel me maar wat je hebt uitgevroten, misschien lucht het op door het aan iemand te vertellen.” hij keek naar haar. 'Ik zal het je vertellen Al. Daarna heb ik Sarah meerdere malen gezien. Ook afgesproken. In de bieb waar ik ook tekende. En toen hebben we wat na gepraat over Halloween. Daarna zijn we samen naar het stadscentrum gegaan. Ze wilde me goede merk kleding aansmeren. En dat is haar gelukt ook. Als je m'n kledingkast ziet over een tijd schrik je je rot. Maar we zijn dus het centrum ingegaan en ik heb daar ook een sportwinkel geplunderd. Tot haar grote ergernis ' zei hij lachend. O, ja, wat had Sarah dat vervelend gevonden. Toen hij die sportwinkel in was gegaan en zij niet anders kon dan moedeloos toezien hoe hij het ene na het andere sport shirt uit het rek pakte. 'Daarna zijn we wat gaan eten in een Café en toen wilde ik gaan lasergamen. Maar zij wilde schoenen kopen. Ik was het daar niet mee eens. Ik nam haar mee en slingerde haar over m'n schouder heen en liep terug naar mijn Porsche. Ik zette haar in een stoel neer. En toen reed ik naar de Lasergame toe. Ze stapte nijdig als een spin uit en ging liften. Ik liep toen nog naar haar toe. En toen... Toen...' hij zweeg veelbetekenend. 'Zoende ik haar. Toen ik haar weer alleen liet stapte ze bij een Italiaanse dodo in de auto' het woord Italiaan spuugde hij bijna uit. 'Ik hield ze nog in de gaten maar toen besloot ik dat Sarah hem wilde en reed ik naar het strand toe. Sindsdien heb ik haar niet meer gezien' zei hij zacht. Hij voelde zich stukke beter nu hij het allemaal had verteld. Hij draaide op zijn zij en keek naar Alice omhoog. Zijn fel blauwe ogen hielden die van haar vast. In de verte zag hij iemand zitten. Bruin haar en ook een tekenblok in zijn handen. Hij fronste even want hij dacht dat het Joël was. Ach, er waren zoveel Joël look a likes dat hij de tel kwijt was geraakt. En er waren meer mensen die tekende. Hij veegde een rode lok uit het gezicht van Alice. En toen keek hij haar weer aan. Wat zou ze nu wel niet van hem denken? Gestoorde malloot die hij was. Hij had dit nooit moeten vertellen.

Alice was blij dat Ian niet verder in ging op haar woorden, dat hij haar niet vroeg hoe het kwam dat haar familie was overleden. Want ze wist dat als ze het hem zou moeten vertellen, ze haar tranen niet meer zou kunnen bedwingen. Iets wat ze nog altijd wou voorkomen, het was niet zo dat ze hem niet vertrouwde. Dat deed ze, maar hij hoefde gewoon niet te zien hoe gebroken zij was. Wat de dood van haar familie met haar had gedaan, een zucht schoof over haar lippen. Langzaam opende ze haar handen, keek naar de afdrukken in haar handpalmen afkomstig van haar nagels. 'Zekerweten dat je me kent. Al vanaf dat je vijf was of jonger geloof ik' Met die woorden trok Ian haar uit haar gedachten, alvorens ze er verder in kon verzinken. Ze richtte haar ogen op hem, grijnsde onwillekeurig. Ja, ze kende elkaar al verdomd lang. Ze had nog met hem op de basisschool gezeten, hij evenals Joël een groep hoger dan haar. Ian klopte op haar knie, het was vreemd na zo’n lange tijd weer met hem te praten. Maar toch voelde het vertrouwd, alsof er in de afgelopen jaren niks veranderd was. 'Ík weet niet of Sarah mij leuk vind. Maar ik denk het niet.' luidde het antwoord op haar vraag, ze knikte langzaam. Vroeg zich af wat voor soort meisje die Sarah was, dat ze een jongen als Ian zo kon verwarren. Het was jammer dat ze niet het zelfde voor hem voelde, of het in elk geval niet liet blijken. Al, het was lang geleden dat iemand haar zo had genoemd. Ergens deed het haar goed dat iemand weer op die manier tegen haar praten, het deed haar denken aan vroeger. Toen alles nog goed was, toen haar familie nog bij haar was. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar aandacht op Ian. Het eerste deel van het verhaal vertelde hij haar lachend, ze grijnsde onwillekeurig. Ian in merk kleding, ze kon het zich bijna niet voorstellen. Hij was onderhand al weer verder gegaan, en moment keek ze hem bedenkelijk aan toen hij haar vertelde dat hij Sarah over zijn schouder had gegooid en haar gewoon had mee genomen. Dat was niet zijn beste set geweest. Een korte stilte viel, en Alice had zo’n vermoede hoe zijn zin hoorde te eindigen. Haar vermoede werd vrijwel direct bevestigd, hij had Sarah gezoend. Iets waarvan het meisje waarschijnlijk geschrokken was, althans dat zou zij wel zijn als ze in haar schoenen had gestaan. Italiaan, Ian spuugde het woord zo ongeveer uit. Zwijgend luisterde ze naar zijn laatste woorden, die zachter volgde dan de rest. Hij had zich op zijn zij gerold en hield met zijn vel blauwe ogen haar blik gevangen. Met zijn hand streek hij een lok van haar haar uit haar gezicht, ze glimlachte even naar hem. “Misschien moet je haar eens opzoeken. Ze was waarschijnlijk wat overdonderd door het feit dat je haar plots zoende. Het kan zijn ze inderdaad niks voor je voelt of dat je haar met jouw actie nogal verwarde. Je kunt het altijd nog een keer proberen Ian.” zei ze, een glimlachje speelde op haar lippen.

Het was gewoon vreemd hoe het voelde om zo met Alice te praten. Alsof ze het daarmee eens was luisterde ze. Een luisterend oor was altijd fijn om te hebben. Hij zag ook aan Alice dat ze verbaasd was dat hij haar met Al aansprak. Zijn naam kon je eigenlijk niet afkorten. Hij voelde zich langzaam wat beter worden. Hij kon zijn verhaal gewoon kwijt en dat was ook veel waard. Hij merkte dat Alice het niet onprettig vond dat hij haar gewoon op haar knie klopte. Hij zocht er niet meer achter dan gewoon vriendschap. Toen hij klaar was met zijn verhaal gaf ze een wijze raad. “Misschien moet je haar eens opzoeken. Ze was waarschijnlijk wat overdonderd door het feit dat je haar plots zoende. Het kan zijn ze inderdaad niks voor je voelt of dat je haar met jouw actie nogal verwarde. Je kunt het altijd nog een keer proberen Ian.” Hij knikte langzaam. 'Ik wil haar wel opzoeken Al, maar ze lijkt me te ontwijken of anders van de aardbodem te verdwijnen. En misschien is ze er nu met die Italiaan vandoor' gromde hij boos. Hij wist niet waar hij die afkeer voor Italianen vandaan had maar een ding wist hij wel. Hij vertrouwde die mensen voor geen cent. Hoe mooi hun cultuur ook was alles moest daar kunnen. Ze zagen er in zekere zin wel mooi uit maar onbetrouwbaar als de neten. Hij bleef naar Alice kijken en liet toen zelf ook een zucht horen. 'Al, waarom hebben we elkaar zo lang niet gesproken? Het voelt zo vertrouwd om zo te zitten' zei hij tegen haar. Het voelde gewoon fijn om te praten met haar. Hij zou wel kunnen gaan vertellen wat hij allemaal had gedaan maar het hoge woord was eruit. Het luchtte hem echt op. Hij kon het beter aan een meisje vragen wat die wilde en die had ook verstand van meiden. Hij keek haar vragend aan of ze nog vragen had over zijn ras. Hij had over het vrouwelijke ras informatie verkregen dus mocht ze ook over het mannelijke ras informatie verkrijgen wat hem betrof. Hij liet langzaam zijn schuine glimlach weer doorbreken waar hijzelf zo dol op was geweest. Iedereen vond het leuk om hem zo te zien lachen. Zijn ouders en vrienden. En de rest mocht het uitzoeken wat hem betrof. Hij wilde zich weer voelen zoals hij zich voelde toen hij begon aan zijn college hier op Santa Monica. Hij trok een handvol gras uit het gazon en liet de wind de grassprieten langzaam meenemen in de wind. Hij volgde die met zijn ogen en kon er bijna muziek onder zetten met zijn gitaar. Die had hij ook lang in de kast laten staan. Zeker toen hij was begonnen met drummen. Wist Alice dat hij in een band speelde en gitaar ook bespeelde? Hij besloot de gok te wagen. 'Wist jij dat ik Gitaar speelde Al? En ook drum?' zei hij opgewekter. Hij vond het wel leuk om het zo te vertellen aan haar. Ze luisterde altijd fijn en misschien wou ze ook een stukje gitaar horen. Hij zou haar uitnodigen op hun kamer en ze zou mogen kiezen welk nummer. Hij dacht terug aan de bezoekjes aan de hooizolder thuis en alles wat toen was gebeurt. Hij wist niet waar hij zijn passie voor muziek vandaan had maar die zat niet in de familie. Had Alice ook een instrument gespeeld?

Joël tekende kalmpjes verder en zo nu en dan keek hij eens op. Bij de laatste keer dat hij op keek, nu dus, zag hij dat enkele mensen hem gewoon aanstaarden, waarschijnlijk om die wonden of zo. Joël besloot op te staan en wandelde naar een andere bank, merendeels omdat daar de lichtinval duidelijk beter was. Toen er echter enkele mensen naast hem kwamen zitten keek hij even op en fronste verward. Meteen klonk er een vraag: ’Hoe kom je aan die wonden?’ Joël keek hen even aan en fronste. Dat waren hun zaken helemaal niet, konden die mensen van hier niet gewoon eens lekker met hun eigen leven verdergaan in plaats van zich met het zijne te bemoeien? Oftewel hadden ze hier echt geen leven dat ze zich met hem bemoeide oftewel waren ze gewoon stom. Met enige irritatie in zijn ogen keek hij de mensen aan en snoof even. ‘Zijn jullie zaken niet, dus ga gewoon een eind oprotten.’ Reageerde hij bot op de mensen. Meteen ging hij weer verder aan zijn tekening, met zijn gedachten eerder meer bij Alice en haar familie dan wat er met hem de laatste dagen aan de hand was. Joël had zich van iedereen afgezonderd om de meeste vragen te ontlopen, want hij wou niet constant herinnerd worden aan wat de man die zich uitgaf als zijn vader hem had aangedaan. Uiteindelijk keek hij op en zag wat verder van hem verwijderd twee mensen zitten. Aangezien de afstand tussen die twee personen niet zo groot was had Joël zijn conclusie al getrokken daar zat en koppel. Even dacht hij aan gisteren toen hij Alice alles had verteld. Gewoon om haar gerust te stellen was hij vandaag naar het ziekenhuis gegaan en daar hadden ze gezegd dat zijn sleutelbeen gebroken was. Daar zat nu een ijzeren plaat op met enkele schroeven die het ding op zijn plaats hielden. Nu had hij een litteken op zijn schouder, al waren er ook al een paar op zijn armen verschenen door de wonden die niet meer toe groeiden. Joël besloot maar weer naar zijn tekening te kijken en ging gewoon verder, het kon hem niet schelen dat er nu ditmaal iemand naast hem kwam zitten, aangezien deze leek te zwijgen wat hij best vond. Moest hij ook niet gaan praten met diegene en kon hij gewoon ongestoord verder doen met tekenen.

'Ik wil haar wel opzoeken Al, maar ze lijkt me te ontwijken of anders van de aardbodem te verdwijnen. En misschien is ze er nu met die Italiaan vandoor' gromde Ian boos, Alice keek hem zwijgend aan. Hij was echt gek op die Sarah, het was jammer dat die niet het zelfde voor hem voelde. Of het in elk geval niet liet merken. Ze hoopte voor hem dat het het laatste was. “Die Italiaan lijkt me een beetje een player, als ik eerlijk moet zijn. Dus ik denk niet dat ze er met hem vandoor is.” zei ze bedachtzaam, terwijl ze met haar hand door haar haren ging. Zich er van bewust dat het litteken op haar schouder hierdoor voor een moment weer zichtbaar werd. Maar ze probeerde er geen aandacht aan te besteden, ze moest er mee leren leven. “Je komt haar vast nog wel een keer tegen, jullie zitten op dezelfde school. Gewoon zorgen dat je altijd bij feesten bent die georganiseerd worden door school, grote kans dat je haar dan tegen komt.” zei ze, ze glimlachte even naar hem. 'Al, waarom hebben we elkaar zo lang niet gesproken? Het voelt zo vertrouwd om zo te zitten' zei Ian, Alice knikte. Het voelde inderdaad vertrouwd om zo te zitten, om gewoon met hem te praten. “Nou eerst verhuisde jij, en ik ging daarna ook weg.” grijnsde ze. “Het voelt inderdaad vertrouwd, ik heb je eigenlijk best gemist.” zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. Ja, ze had hem gemist, al was ze zich daar de afgelopen jaren niet altijd bewust van was geweest. Maar nu ze naast hem zat, werd ze zich hier van bewust. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, keek Ian aan die vragend terug keek. Ze trok haar wenkbrauw kort op, niet begrijpend waarom hij har zo aan keek. Maar al vrij snel verscheen er weer een schuine glimlach op zijn gezicht, eentje die ze zich nog kon herinneren van vroeger. Het was het soort glimlach die er voor zorgde dat je zelf ook moest glimlachen, zelfs als je hiervoor niet in de stemming was. 'Wist jij dat ik Gitaar speelde Al? En ook drum?' vroeg Ian haar, kort dacht ze na. “Wel dat je gitaar speelde, maar drum wist ik niet.” zei ze uiteindelijk. Ze had hem slechts eenmaal horen spelen en dat was nu ongeveer zes jaar geleden. “Zou je me een keer wat willen laten horen, ik ben benieuwd of je het beter kan dan vroeger.” zei ze zachtjes lachend, ze kon zich nog vaag herinneren dat de gitaar waar hij destijds op had gespeeld totaal ontstemt was en dat het liedje was hij speelde hierdoor behoorlijk vals klonk. Voor een moment liet Alice haar ogen over het terrein dwalen, haar ogen bleven rustte op een jongen die niet ver bij hen vandaan op een bankje zat. Hij had half lang bruin haar, waarvan enkele plukken voor zijn ogen vielen. Op zijn armen stonden verscheidende wonden, en in zijn handen had hij een tekenblok. Ze herkende hem vrijwel direct. “Daar zit Joël, ik haal hem wel even. Dan zal ik daarna wel weg gaan als jullie willen, dan kunnen jullie gewoon even rustig praten.” zei ze, ze glimlachte even. Legde haar hand voor een kort moment op zijn schouder. “Het was goed je gesprokken te hebben en ik hoop dat ik je snel weer zie. En het komt wel goed, je komt die Sarah vast nog wel een keer tegen.” zei ze, waarna ze overeind kwam en naar Joël toe liep. “Hé.” zei ze, met een glimlachje keek ze hem aan.

[Flut post --']

Hij keek rustig naar Alice terwijl ze verder praatte. Hm. Ze had gelijk ook. “Die Italiaan lijkt me een beetje een player, als ik eerlijk moet zijn. Dus ik denk niet dat ze er met hem vandoor is.” Hij schudde bedachtzaam zijn hoofd. ‘Ik weet het niet. Het zou kunnen’ zei hij langzaam. Het was immers mogelijk dat ze voor die gore achterbakse hónd was gevallen. Niets was onmogelijk hier in Amerika. Hij keek naar een groep jongens om een andere jongen heen zwermen. Hij besteedde er in de eerste instantie geen aandacht aan. Waarom zou hij? . “Je komt haar vast nog wel een keer tegen, jullie zitten op dezelfde school. Gewoon zorgen dat je altijd bij feesten bent die georganiseerd worden door school, grote kans dat je haar dan tegen komt.” Hij knikte. ‘Daar heb je wel gelijk in. Ik zal haar allicht nog tegenkomen hier ergens. En ik heb jou gezelschap ook gemist Al’ de duistere blik verdween uit zijn ogen toen hij Alice zag lachen om zijn lach. Zelfs als ze het helemaal niet wilde ging ze om hem lachen. Vroeger als ze boos was dat er een kip weg was van haar dan grijnsde hij ook op deze manier en dan moest ze ook lachen. Dat soort momenten wist hij zich nog zeer helder te herinneren. “Wel dat je gitaar speelde, maar drum wist ik niet.” zei ze vriendelijk. Het was lang geleden dat ze hem had horen spelen. Hij dacht daar net aan en ze gaf een antwoord op zijn gedachte. “Zou je me een keer wat willen laten horen, ik ben benieuwd of je het beter kan dan vroeger.” Hij glimlachte. ‘Lijkt me een leuk plan Al, dan hoef je in elk geval niet je oordopjes mee te nemen. Dat ontstemde ding was echt vreselijk. Het klonk nog valser dan de kat van de buren’ zei hij lachend. “Daar zit Joël, ik haal hem wel even. Dan zal ik daarna wel weg gaan als jullie willen, dan kunnen jullie gewoon even rustig praten.” zei ze glimlachend. Toen legde ze haar hand voor een kort moment op zijn schouder. “Het was goed je gesprokken te hebben en ik hoop dat ik je snel weer zie. En het komt wel goed, je komt die Sarah vast nog wel een keer tegen.” Hij knikte kort. Toen ze opstond en naar de jongen toeliep die eerst was omzwermd door mensen zag hij pas de bruine plukken en het tekenblok op diens schoot. Hijzelf stond ook op en fronste even. Hij had het dus wél goed gezien. Hij stond op en klopte wat losse grassprieten van zijn shirt af. Hij volgde Alice op de voet en zag het duidelijk toen hij dichterbij kwam. ‘Al, je moet er zelfs bijzijn. Ik wil jullie verhaal van Marseille van twee kanten horen’ zei hij grimassend waarna hij een arm om haar schouder sloeg. Hij liep samen met haar naar Joël toe en stopte voor zijn neus. Hij tikte hem zachtjes op de schouder omdat hij zijn vriend niet wilde laten schrikken. Hij kon nu wel gigantisch kwaad worden of hem slaan of hem iets aandoen maar was had hij daaraan? Helemaal niks. Hij zou gewoon de vriend blijven die hij altijd voor Joël was geweest. Zelfs voordat hij met Alice had gekregen. Hij zag de tekening en maakte een bewonderend geluidje. Toen kwamen er opeens weer mensen aanlopen. Hij rolde met zijn ogen en stond op. Hij schoof Alice achter zijn rug en ging voor Joël en Alice staan. ‘Zoek een leven idioten’ zei hij boos. Hij wist dat Joël het er moeilijk mee had als mensen naar zijn littekens zouden gaan vragen. Hijzelf accepteerde het gewoon dat Joël littekens had. Hijzelf mocht eigenlijk vertellen wanneer hij er klaar voor was en dan zou Joël hem inlichten. En ter bevestiging het verhaal van Alice. Hij voelde dat er meer ogen op hen werden gericht. De jongens voor hem begonnen spottend te lachen. Hij wist niet waar ze het lef vandaan haalden om te lachen om wat er met zijn vrienden was gebeurt. Hij deed een stap naar voren en stond een paar centimeter van de neus van de lachende jongen vandaan. ‘Waag het niet dat nog eens te doen of ik breek je neus’ siste hij boos. De jongen keek hem aan alsof hij gewoon door kon gaan. Hij was bijna een kop groter dan de jongen die lachte die nog steeds niet indamde. Toen knapte er iets in hem. Hij haalde hard uit. Harder dan tegen de boom. Toen hij uithaalde voelde hij hoe het zachte vlees indeukte onder de harde klap die hij had gegeven. Dit was niet zo bestendigd tegen zijn vuisten. Door de kracht waarmee hij had geslagen was de jongen voor hem achterover gevallen die nu verwoed probeerde weg te krabbelen. Hij pakte hem in zijn kraag. ‘En bied dan nu je excuses aan’ zei hij liefjes. Hijzelf vond dit wel een leuk schouwspel. Hij zag dat sommige mensen niet hadden verwacht van hem dat hij toch zou uithalen. Hij voelde de woede nu helemaal verdwijnen. Dit was wat hij nodig had gehad. Toen de jongen zijn excuses had aangeboden liet hij de jongen los die maakte dat hij wegkwam. Daarna ging hij op de bank naast Joël zitten. Hij grijnsde schaapachtig.

Joël kon zijn gedachten er niet helemaal meer behouden, omdat hij nu toch weer alles voor zich zag. Verwoekerd probeerde de jongen de beelden weg te schudden maar het lukte hem niet meer. Met een licht gepijnigde blik in zijn ogen te lezen keek de jongen naar de grond en voelde alles van woede en pijn weer over hem heen komen. Voor hij het wist had hij zijn vrije hand gebald tot een vuist. Toch leek de jongen weer te ontspannen zijn vuist plooide weer open en niet veel later voelde hij dat iemand hem op zijn schouder tikte waardoor hij meteen om keek. Een jongen en een meisje stonden achter hem, al snel hoorde hij de stemmen van zowel Ian als Alice en haalde opgelucht adem. Hulpeloos zocht hij naar de blik van Alice, en de jongen vond al gauw de ogen waarin hij uiteindelijk weer kalmte vond. 'Hé.' Sprak hij zacht tegen beide. Vanuit zijn ooghoeken zag hij enkele mensen tevooschijn komen. Ian kwam echter al voor hen twee staan. Joël stak de tekening weer in zijn tas en nam vervolgens Alice hand vast en keek aarzelend om in te springen naar Ian. Een spottend gelach kwam waardoor hij wou opstaan maar hij zat vast aan de bank, alleszins zo voelde het voor hem. De jongen met het bruine haar leek gewoon volledig verlamd door alles wat er leek te gebeuren. Joël had het koud en warm tegelijk, was dit nu geheel door angst, of door de woede die in hem begon op te komen? Wel was hij blij dat Ian er was, merendeels omdat hij niet wist hoe hij zelf zou reageren op de lachende jongens. Plots klonk er een geluid dat leek alsof er iemand op de grond was gevallen, meteen keek hij op en zag dat Ian de jongen geslagen had en hem vervolgens bij zijn kraag nam om er voor te zorgen dat die dude zijn excuses aanbood. Kort haalde hij zijn schouders op toen de jongen dat deed en keek naar Ian die naast hem kwam zitten op de bank. 'Bedankt, maar dat had je niet moeten doen.' Sprak de jongen stug, aarzelend draaide hij zijn hoofd naar Ian maar keek toch nog even naar zijn armen, nu kon hij het gaan uitleggen tegen hem. Maar of hij het zou begrijpen wist hij niet, Ian zou al zeker kwaad worden daar was hij zeker van. Even haalde hij zijn vrije hand door zijn haren en wachte kalm op een reactie van de twee.

‘Ik weet het niet. Het zou kunnen’ zei Ian, nadat hij bedachtzaam zijn hoofd had geschud. ‘Daar heb je wel gelijk in. Ik zal haar allicht nog tegenkomen hier ergens. En ik heb jou gezelschap ook gemist Al’ De duistere blik die in zijn ogen stond verdween, iets waar ze eigenlijk wel blij mee was. Ze vond het maar niks om hem zo boos te zien, liever had ze die Ian die ze nog kende van vroeger. Het was duidelijk dat die nog altijd niet verdwenen was, dat merkte ze aan zijn manier van doen. Maar het was alsof die Ian op dit moment deels overschaduwt werd door zijn woede, iets wat ze ergens wel kon begrijpen. ‘Lijkt me een leuk plan Al, dan hoef je in elk geval niet je oordopjes mee te nemen. Dat ontstemde ding was echt vreselijk. Het klonk nog valser dan de kat van de buren’ zei hij lachend. “O dus het lag aan die gitaar?” lachte Alice, terwijl ze Ian voor een moment plagend aan keek. Alsof ze zelf niet had gehoord dat de gitaar waarop hij destijds had gespeeld totaal ontstemd was. Iets waarvan ze wel degelijk op de hoogte was geweest, aangezien haar vader gitaar had gespeeld en ze wist wanneer die ontstemd was en wanneer niet. Dat had hij haar meerdere malen laten zien, maar zelf had ze het beter kunnen vinden met de piano. In Marseille hadden ze een prachtige zwarte vleugel gehad, waarop zij bijna dagelijks had gespeeld. Als haar moeder thuis wat had ze vaak klassieke stukken gespeeld, omdat die hier altijd van genoot. Maar als haar moeder niet thuis was had ze vaak, wat bekendere liedjes gespeeld. Die meestal simpeler waren dan degene die ze van haar pianolerares had kreeg.
‘Al, je moet er zelfs bijzijn. Ik wil jullie verhaal van Marseille van twee kanten horen’ zei Ian, de haar kennelijk was gevolgd. Ze voelde zijn arm rond haar schouders, keek hem even glimlachend aan. “Als jij het wilt, anders moet je het zeggen oké?” zei ze. Waarna ze haar ogen weer op Joël richtte, de blik in zijn ogen beviel haar niet. Het was een mengeling van woede en pijn. Waarschijnlijk dacht hij aan het geen dat er in Marseille was voor gevallen, een schuldgevoel over viel haar. Ze had gewoon met hem mee moeten gaan, misschien dat ze het dan had kunnen voorkomen. Met zijn tweeën hadden ze sterker gestaan, dan hij alleen. Een zucht schoof over haar lippen. Joël’s ogen vonden de hare, ze glimlachte even naar hem. 'Hé.' zei hij. Ian schoof haar achter zijn rug, en ging voor haar en Joël staan. Ze keek langs hem heen naar het groepje dat aan kwam lopen, voelde hoe Joël’s hand zich om de hare sloot. Een glimlach gleed over haar gezicht, maar die verdween zodra ze Ian’s woorden hoorde. Ze voelde de ogen van de jongens op branden op haar huid, hoorde hun spottende lach. Keek even naar Joël, waarschijnlijk waren het zijn wonden en niet haar litteken dat er voor zorgde dat de jongen begon te lachen. Onbewust verstevigde ze haar greep op Joël’s hand. Richtte haar ogen weer op Ian, die het duidelijk niet op prijs stelde dat er om zijn vriend werd gelachen. De jongen die niet op Ian’s woorden reageerde kwam hier al vrij snel achter. Viel achterover door de kracht waarmee de vuist in zijn gezicht terecht kwam. De jongen probeerde weg te kruipen, maar Ian had hem al in zijn kraag gegrepen en zei hem dat hij zijn excuses aan moest bieden. Alice had het idee dat Ian dit niet enkel voor hen had gedaan maar ook voor zichzelf, om zijn woede kwijt te kunnen raken. De jongen bood zijn excuses aan, om zich vervolgens zo snel mogelijk uit de voeten te maken. ‘Bedankt, maar dat had je niet moeten doen.' zei Joël tegen Ian, die naast hem op de bank was gaan zitten. Alice aarzelde even, moest ze nu gaan of blijven? Ian, had gezegd dat ze er bij moest blijven. Maar toch, wou Joël dat ook? Toch ging ze naast Joël op het bankje zitten, liet haar ogen van de één naar de ander gaan. Niet goed wetend wat ze zou moeten zeggen, zweeg ze.

Het feit dat hij naast Joël zat en Alice aan de andere kant van Joël maakte hem toch een beetje vrolijk. Alice wist duidelijk wel dat het aan de gitaar had gelegen en niet aan hem. Hij grimaste nog steeds schaapachtig toen hij weer voor zich uitkeek. Joël wrong er letterlijk een bedankje uit. 'Bedankt, maar dat had je niet moeten doen.' Hij zij het zo stug dat hij sceptisch zijn wenkbrauwen optrok. Wat was er met zijn vriend gebeurt? Hij sloeg ritmisch op zijn bovenbeen en negeerde de stugheid. Hij zou wel giga boos kunnen worden maar dat had hij zonet al afgerageerd. Het liefs zou hij eens flink in het gezicht van Joël schreeuwen en boos doen maar daar had hij ook geen zin meer in. Blijf gewoon rustig, beval hij zichzelf. Anders zou het tot een groot onbenullig iets uitlopen. 'Ik weet iets goeds Al en Joël. Ik ga m'n gitaar pakken en kom zo terug.' Hij stond op en rende terug naar de grote gebouwen en duwde een eersteklasser aan de kant. Hij riep weer boos iets naar hem. Was dit degene die ook al in de gang had dwarsgelegen? Hij stopte even en keek hem woedend aan. De jongen liep door en hijzelf rende de school weer in en vloog de gangen door. Hij stopte voor het gigantische slaapgedeelte van de school. Hij zocht even in zijn broekzak naar de sleutel van zijn kamer en die van Joël. Hij liep de trappen niet op maar nam de lift. Veel sneller en efficiënter. Toen de lift de bovenste etage bereikte waar hij sliep met Joël liep hij de kamer in waar hij sliep. Hij deed de deur open. Zijn bed lag er vrijwel onbeslapen bij maar dat van Joël was de boel goed beslapen en lag er veel rommel. Veel proppen papier ook. Had de kamer van Joël er vroeger ook zo uitgezien? Hij kon het zich niet meer voor de geest halen. Hij trok zijn kast open en zag de keurig op een rij staande sneakers en shirts van hem. Ook de shirts die hij met Sarah had gekocht. Er sluimerde een glimlach op zijn gezicht. Hij zocht tussen de spullen en vond de witte hoes waar zijn gitaar in zat. Hij had nog een andere witte gitaar die in de andere kast stond. Hij koos toch voor de witte uiteindelijk en pakte de schouderband vast. Hij liep de kamer weer uit en deed de schouderband over zijn rechterschouder waarna hij een zwartwitte band om zijn linkerarm bond. Hij hoorde bij de verniging 'Famous' en besloot dat hij daarmee nu wel bezig kon gaan. Hij liep een stuk rustiger terug naar de plek waar Joël en Alice nog steeds zaten als het goed was. Hij stond voor Alice en voor Joël. Hij haalde de schouderband van zijn schouder af en deed de rits open en haalde daar de gitaar uit. Hij zocht in de koffer naar z'n pick om de snaren mee aan te slaan. Hij vond de pick en begon rustig akkoorden aan te slaan. Hij glimlachte naar Alice. Nu kon ze vast wel horen dat hij beter was geworden.

Joël keek kort naar Ian toen deze even vertrok en fronste zijn wenkbrauwen even. Uiteindelijk ging zijn blik naar het meisje naast hem en sloeg hij zijn arm om haar heen. 'Wat moet ik nu zeggen tegen hem? Alice, ik ben bang geworden. Bang van hoe iedereen over me denkt. Ik kan de blikken die me nastaren niet meer verdragen, sinds Marseille ben ik veel geslotener geworden, ik ben mezelf niet meer als ik alleen ben. Ik ben het praktisch alleen als ik bij jou ben.' Sprak hij tegen haar. De jongen legde zijn hand op de hare en glimlachte wat waterig naar haar. Uiteindelijk keerde Ian weer terug en ja hoor, hij had zijn gitaar bij. Kort keek hij naar de band die om zijn schouder hing en fronste even. Kort beet hij op zijn onderlip en staarde weer naar de grond, de jongen ademde diep in, hij moest toch iets zeggen? 'Het spijt me, dat je me niet zag de laatste tijd.' Joël keek hem even aan en streek met zijn duim zacht over Alice haar hand, wat kon hij nu nog doen of zeggen? Moest hij gewoon ineens het verhaal vertellen? Of zou hij wachten? Hij loog nooit tegen vrienden, en al zeker niet tegen Ian, maar wat moest hij dan doen kon hij het wel vertellen, nu al? Het was nog te recent in zijn ogen, maar wie weet moest hij het gewoon vertellen aan hem. Onwetend wat te doen streek hij door zijn haren en ademde even heel diep adem. De jongen slikte aarzelend. Waarom was hij nu toch bang? Het was niet zo dat Ian hem die klappen had verkocht. Misschien had hij wel een of ander trauma of wat dan ook opgelopen aan de recente gebeurtenissen, iets anders kon hij dit niet noemen. Waarschijnlijk waren er verschijdene medische termen voor het geen wat hij had opgelopen in Marseillemaar dan zou hij geen flauw benul hebben van wat dat was buiten die trauma dan. Wel wist hij dat dit voor hem heel abnormaal was, hij meed de mensen van wie hij hield, hij bewaarde een afstand als er andere bij waren. Dit was niet hij, dat was al zeker.
[Flut, men opstel dood mij]

'Ik weet iets goeds Al en Joël. Ik ga m'n gitaar pakken en kom zo terug.' zei Ian, Alice had het idee dat hij het niet alleen deed omdat hij haar wou laten horen hoe hij speelde. Maar ook omdat hij zichzelf nog altijd niet helemaal onder controle had, en niet tegen Joël te keer wou gaan. Zwijgend keek ze hem na, zag hoe hij het gebouw in rende. Richtte haar ogen op die van Joël zodra ze zijn arm om haar lichaam voelde. Een glimlachje speelde op haar lippen, maar die verdween zodra hij begon te spreken. 'Wat moet ik nu zeggen tegen hem? Alice, ik ben bang geworden. Bang van hoe iedereen over me denkt. Ik kan de blikken die me nastaren niet meer verdragen, sinds Marseille ben ik veel geslotener geworden, ik ben mezelf niet meer als ik alleen ben. Ik ben het praktisch alleen als ik bij jou ben.' zei hij, ze zweeg even. Keek naar het waterige glimlachje dat er op zijn gezicht was verschenen, voelde zijn hand op de hare. “Ik denk dat je het hem gewoon moet vertellen, kijk naar hoe hij net op die jongens reageerde. Hij zal je niet zomaar veroordelen.” zei ze zacht tegen hem. Ze wist maar al te goed hoe bepaalde gebeurtenissen iemand totaal konden veranderen, het was haar ook overkomen. Vroeger was ze veel spontaner, en opener geweest als ze nu was. Al begon ze langzamerhand weer wat meer zichzelf te worden, bij Joël in de buurt gedroeg ze zich meestal net als vroeger. En nu ook bij Ian. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar ogen weer op die van Joël. Maar nog voor ze wat tegen hem kon zeggen was Ian al terug gekeerd. Haar blik viel op de zwart witte band die hij rond zijn arm had gebonden, ze fronste even. Maar ging er verder niet op in, ze had al andere met een dergelijke band zien lopen. Het zou wel iets betenken, maar wat wist ze niet. Nog niet, want meestal was het niet moeilijk hier op Monica snel ergens achter te komen. Verhalen, gingen rond als lopende vuurtjes. Iedereen wist altijd alles binnen de kortste keren. 'Het spijt me, dat je me niet zag de laatste tijd.' hoorde ze Joël naast zich tegen Ian zeggen, zelf zweeg ze. Er nog altijd niet zeker van of ze moest blijven of beter weg kon gaan. Ian had gezegd dat ze moest blijven, maar was Joël het hier mee eens. Even keek ze hem aan, voelde dat hij met zijn duim over de rug van haar hand streek. Een kleine glimlach gleed over haar lippen. De zachte klanken van Ian’s akoestische gitaar deden haar blik weer op Ian richtte, ze keek hem aan. Luisterde zwijgend naar de akkoorden, haar hoofd een tikkeltje schuin. Het klonk beter dan destijds in Marseille, vele malen beter. Waarschijnlijk lag dat ook aan Ian’s spel, en niet enkel aan de gitaar. Niet dat het destijds slecht had geklonken door zijn spel, maar toch. Ergens was het wel goed dat hij eerst speelde, op die manier zou Joël de kans hebben de juiste woorden te vinden. Ze draaide haar hand, zodat ze die van Joël vast kon pakken. Kneep zachtjes in zijn hand, waarna ze hem een bemoedigend glimlachje schonk. Vervolgens richtte ze haar blik weer op Ian, die haar met een glimlach op zijn gezicht aan keek. “Ik had er meer van verwacht, maar nu weet ik tenminste zeker dat het lach aan je spel en niet aan de gitaar.” zei ze, waarna er een grijns op haar gezicht verscheen. “Nee, het klonk echt goed Ian.” glimlachte ze.

Hij was nog steeds rustig aan het spelen toen er opeens excuses van Joël zijn kant. ? 'Het spijt me, dat je me niet zag de laatste tijd.' Die had hij niet zien aankomen. Hij keek wat verbaasd naar zijn vriend. ‘Je hebt er vast een goede reden voor gehad Joël. Zonder twijfel’ zei hij langzaam en speelde nog een paar akkoorden. Hij zag een glimlach over het gezicht van Alice kruipen en hij grijnsde weer terug. Hem maakte het niet uit dat zijn vrienden er nu anders uitzagen. Ze hadden er beter uitgezien dat wel maar wie was hij om te oordelen over hoe ze deden? Ze kwamen ook op voor hem maar het leek alsof Joël al zijn zelfvertrouwen was verloren door een aantal wonden. Hij hield abrupt op met spelen. Hij had geen zelfvertrouwen meer. Waarom niet? Alice had hij ook een lichter stukje van de wereld ingeduwd met een gesprek. Hij keek even naar haar toen ze hem een compliment gaf voor zijn spel. “Ik had er meer van verwacht, maar nu weet ik tenminste zeker dat het lach aan je spel en niet aan de gitaar.” zei Alice, waarna er een grijns op haar gezicht verscheen. “Nee, het klonk echt goed Ian.” glimlachte Alice. Hij keek haar eerst beledigd aan en grinnikte toen ze zei dat het echt goed had geklonken. Hij zou Joël wat meer tijd geven om na te denken over hoe hij zijn verhaal wilde gaan formuleren. ‘Dat was nog maar de intro Al’ zei hij lachend. Hij voelde zich stukke lichter dan hij een paar uur geleden was geweest. Hij begon het nummer van ‘Stay Tonight’ te spelen. En speelde het nummer vlot en zijn handen bewogen op gevoel. Hij paste nog enkele dingen aan zodat het wat soepeler liep. Hij was bijna klaar en keek nog steeds naar zijn gitaar. Als hij daarmee bezig was vergat hij meestal alles om hem heen. Met zijn gitaar vergat hij alles. Dat was een vreemd iets maar toch was het hem wel vaker gebeurt. Hij hield op toen het nummer klaar was. ‘Dat klonk beter. En Joël. Ik neem het je niet kwalijk dat je mij hebt ontlopen. Ookal voelde ik me echt genaaid. Je bent op dit moment gewoon in zelfstrijd. Probeer eens wat opener te worden. Je lijkt wel een oester’ dat laatste zei hij grappend. Ookal wist hij hoe dichtbij hij daarmee in de buurt van de waarheid zat. Hij deed de gitaarband af en schoof de gitaar voorzichtig terug in zijn hoes. Hij wilde niet dat zijn favoriete instrument beschadigd raakte. Hij ritste de hoes weer dicht. Mocht Alice meer willen horen dan was het enige wat ze moest doen : Vragen. Hij leunde grimassend achterover en merkte toen hun blikken op zijn zwart witte band op. Hij zou ze maar gelijk informeren. ‘Die band betekend dat ik bij de Studentenvereniging Famous hoor. Misschien dat jullie ook worden uitgenodigd’ zei hij peinzend. Het leek hem wel leuk om met zijn vrienden bij een studentenvereniging te horen. En het vertrouwen van Joël zou misschien weer eens een beetje groeien. Hij vertrouwde kennelijk weinig mensen meer sinds hij die wonden in Marseille had opgelopen.

Joël keek Ian kort aan en haalde zijn schouders even op. Hij luisterde naar zijn woorden maar sloeg er geen acht op, alleszins nog niet. Want als hij deed hij wist dan zeker dat het er fout uit zou komen naar Ian toe en misschien zelfs naar Alice. Toen hij echter over die zelfstrijd begon keek hij hem recht aan, een oester? Joël mompelde wat inzichzelf wat ergens wel leek op 'hou je bek', al was het de waarheid die opmerking was niet nodig ookal was het als een grap bedoelt. Joël zuchtte even en keek naar de grond, hij kon het maar beter gaan vertellen aan hem, dan zou hij geen grapjes meer maken alleszins dat hoopte hij toch. Kort hoorde hij het verhaaltje over de ban die om Ian's arm hing. Joël haalde diep adem en streek met zijn vinger over haar hand en beet even op zijn onderlip. 'Wel toen ik en Alice naar Marseile zijn gegaan ben ik naar mijn huis toe gegaan. Want ik was tot de conclusie gekomen dat die mensen daar mijn echte ouders niet waren. Dus ik ben binnen gegaan alles was nog zoals vroeger. Maar toen ik echter verder ging naar de woonkamer stond de man die zich uitgaf als mijn vader op. Ik ben tegen die man beginnen praten daarover en voor ik het door had, had hij een knuppel vast gegrepen en kreeg ik een eerste klap tegen mijn schouder en belande ik op de grond.' Kort hield hij halt voor hij verder ging. Even keek hij Alice aan en ging dan maar verder. 'Ook kwam zijn dochter opeens binnen of naar beneden, die begon ook tegen mij uit te pakken. Ik heb me verzet maar kon niet op tegen zowel die man als zijn dochter. Die begon me als een wilde te krabben en gewoon hard te stompen terwijl de man bleef voort slaan met die knuppel. Maar uiteindelijk kon ik hem nog tegen houden en heb zijn dochter neer geslagen en dan jammer genoeg met geweld aan hem moeten vragen of hij mijn echte vader was, en hij was het niet.' Joël keek zijn vriend even aarzelend aan en zuchte even. 'Dat is wat er gebeurd is, dat is waarom ik iedereen ontlopen heb en dat is waarom ik geen vertrouwen meer heb in eender wie.' Zijn blik verstrakte en deze richte hij op de grond. Gewoon omdat hij de reactie van Ian niet wou zien.

Een kort moment keek Ian haar beledigd aan, om vervolgens te grinniken. ‘Dat was nog maar de intro Al’ zei hij lachend, Alice grijnsde onwillekeurig. Hield haar hoofd een tikkeltje schuin, en wachtte tot hij verder zou spelen. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Joël, die zwijgend naasthaar zat. Met haar duim streek ze zacht over de rug van zijn hand. Het was goed dat hij wat tijd kreeg om na te denken over wat hij ging zeggen, om de juiste woorden te vinden. Ian begon weer te spelen, het liedje herkende ze vrijwel direct. Zachtjes zong ze mee, hield haar ogen op Ian gericht. Zijn gitaarspel klonk echt goed, vloeiend zonder haperingen. Een glimlachje stond op haar gezicht, ze had het idee dat hij totaal op ging in zijn spel. Zijn ogen had hij op zijn gitaar gefixeerd. ‘Dat klonk beter. En Joël. Ik neem het je niet kwalijk dat je mij hebt ontlopen. Ookal voelde ik me echt genaaid. Je bent op dit moment gewoon in zelfstrijd. Probeer eens wat opener te worden. Je lijkt wel een oester’ zei Ian, de laatste opmerking die waarschijnlijk als grap was bedoeld. Zou niet goed aankomen bij Joël, althans dat dacht Alice. Even keek ze hem aan, probeerde aan zijn gezicht af te kunnen lezen wat er op dit moment door hem heen ging. Zachtjes kneep ze in zijn hand, waarna ze haar ogen weer op Ian richtte. ‘Die band betekend dat ik bij de Studentenvereniging Famous hoor. Misschien dat jullie ook worden uitgenodigd’ zei Ian, ze knikte. De laatste tijd leek het er op dat er steeds meer studentenverenigingen kwamen, zover zij wist waren er nu twee. Met zijn vinger streek Joël over haar hand, ze glimlachte even naar hem. Zag dat hij op zijn lip beet, wist dat het voor hem moeilijk was dit aan Ian te vertellen. Ondanks het feit dat ze het verhaal al eens gehoord had, voelde ze weer de afkeer tegenover de man die zich uit had gegeven als Joël’s vader. Ze kon zich gewoonweg niet voorstellen dat je eigen vader je zou slaan, zelfs als die niet je echte vader was. Voor een moment sloeg ze haar blik neer, werd overvallen door schuldgevoel. Als ze gewoon met hem mee was gegaan was het misschien anders gelopen. Dan was hij misschien niet in elkaar geslagen, zacht beet ze op haar lip. Keek hem aan toen hij stil viel, ze glimlachte even bemoedigend naar hem. Waarna ze haar ogen op Ian richtte, zijn reactie pijlende. Wat zou er gebeurd zijn als Joël die man niet tegen had kunnen houden? Alice huiverde, schudde haast onmerkbaar haar hoofd. Daar wou ze niet over na denken. Joël viel weer stil, kort keek ze hem aan zag dat hij zijn blik op de grond had gericht. Waarschijnlijk op de reactie van zijn vriend niet te hoeven zien. Ze richtte haar ogen weer op Ian, en wachtte zwijgend op zijn reactie.

Hij luisterde zwijgend naar het verhaal van Joël. 'Wel toen ik en Alice naar Marseile zijn gegaan ben ik naar mijn huis toe gegaan. Want ik was tot de conclusie gekomen dat die mensen daar mijn echte ouders niet waren. Dus ik ben binnen gegaan alles was nog zoals vroeger. Maar toen ik echter verder ging naar de woonkamer stond de man die zich uitgaf als mijn vader op. Ik ben tegen die man beginnen praten daarover en voor ik het door had, had hij een knuppel vast gegrepen en kreeg ik een eerste klap tegen mijn schouder en belande ik op de grond.' Kort hield Joël halt voor hij verder ging. Even keek Joël naar Alice aan en ging dan daarna verder. 'Ook kwam zijn dochter opeens binnen of naar beneden, die begon ook tegen mij uit te pakken. Ik heb me verzet maar kon niet op tegen zowel die man als zijn dochter. Die begon me als een wilde te krabben en gewoon hard te stompen terwijl de man bleef voort slaan met die knuppel. Maar uiteindelijk kon ik hem nog tegen houden en heb zijn dochter neer geslagen en dan jammer genoeg met geweld aan hem moeten vragen of hij mijn echte vader was, en hij was het niet.' Joël keek naar hem en aarzelde waarop hij zuchtte even. 'Dat is wat er gebeurd is, dat is waarom ik iedereen ontlopen heb en dat is waarom ik geen vertrouwen meer heb in eender wie’ Hij werd er helemaal stil van. Hij zag ook een angst in de ogen van Alice. Nu snapte hij waarom Joël hem zo had ontweken. ‘Dat had ik dus niet gedacht. Ik dacht dat je me ontliep omdat ik stonk’ zei hij serieus. Want wat hij zei klopte. Hij had de afgelopen dagen alleen maar rondgelopen in een en hetzelfde shirt. Nu had hij weer een schoon shirt aan. Hij voelde iets vreemds in zijn binnenste roeren. Wat was er wel niet gebeurd als Joël die man niet had kunnen stoppen. Was hij zijn beste vriend dan kwijtgeraakt? Hij moest er niet aan denken dat er zoiets zou kunnen gebeuren. Dat was een regelrechte nachtmerrie. En hoe moest Alice zich wel niet gevoeld hebben. Omdat de stemming erg gedrukt was begon hij een nummer te spelen dat overal wel bij paste. ‘Bad moon Rising’ heette het. Hij voelde vreemd genoeg zijn maag rommelen. Hij had nog niet gegeten of had hij dat al wel gedaan? Hij stopte halverwege een akkoord en keek naar zijn vrienden. Ze keken nog steeds zo bedrukt. Dit had hun echt een oplazer gegeven. Hij klopte onbeholpen op de knie van Joël. ‘En die man. Wie was dat? Ik kan hier vast wel aan een wapen komen. Dan knal ik hem door zijn harses’ gromde hij boos. Wie aan zijn vriend kwam kwam ook aan hem. Hij voelde zich raar. Waarom was er dit alles gebeurt? Joël had het alleen fout gedacht. Hij zakte onderuit op de bank en dacht lange tijd na. Hij moest dit even op zich in laten werken. Hij zag dat Joël zijn reactie niet wilde zien. Dat begreep hij best. Hij vond het moeilijk om zijn gevoelens te uiten. Dat was vroeger ook al zo. Toen hij Alice toen al leuk vond. Hij vond het nog altijd leuk om zijn vriend rood te zien worden omdat hij hem plaagde met Alice.

Joël staarde naar de grond, kon nog net de tranen weerhouden van vallen, de greep om Alice haar hand versterkte wel weer, die hand was zowat het enigste wat hem nu tegenhield om niet gewoon weer in tranen uit te barsten. Hij huilde niet graag in het bijzijn van de twee belangrijkste personen op aarde voor hem, en al zeker niet voor Alice. Want hij wist dat door zijn tranen zij ook zou beginnen en dat kon hij niet aan. Kort hefte hij zijn hand en draaide haar hand naar zijn lippen toe waarna hij daar even kort een bemoedigende zoen op drukte. Ian's woorden brachten ditmaal geen glimlach teweeg, normaal zouden ze dat wel hebben gedaan maar nu zag hij het nut niet om te lachen met iets. Plots voelde hij Ian's hand op zijn knie slaan waardoor hij na zijn woorden hem meteen aan keek. 'Nee, Ian dat doe je niet. Al hij word terug gepakt dan doe ik het en niet jij. Jou heeft hij niets aangedaan mij wel, elke dag van mijn leven heb ik op zijn kop moeten kijken, elke dag in de week kwam ik wel weer bij Alice aan met nieuwe blauwe plekken. Als er iemand een kogel door hem heen jaagt ben ik het en niet jij.' Sprak hij met een woede die duidelijk te horen was in zijn stem. De hand die naast hem hong had zich inmiddels gebald tot een vuist en zijn knokels kleurde wit. Maar al gauw kwam hij tot het besef dat hij zich niet kwaad mocht maken, niet op dit moment. De jongen kalmeerde wat en legde kort zijn hoofd op de schouder van Alice en ademde diep in. 'Ian, bedankt. Maar dit is iets wat ik alleen moet doen, binnenkort ga ik opzoek naar mijn echte familie, ik wil weten waarom ze mij daar lieten, en tot die tijd zal die man die zich uitgaf als mijn vader de tijd krijgen, niet langer.'