Screw you all

De greep rond haar hand verstevigde, met haar duim streek ze zacht over de rug van Joël’s hand. Haar ogen hielde zo op Ian gericht, die stil was gevallen door de woorden die zijn vriend uit had gesproken. Joël bracht hun handen omhoog, en draaide haar hand naar zijn lippen. Drukte er een kus op, ze glimlachte zacht naar hem. Gaf een kneepje in zijn hand. ‘Dat had ik dus niet gedacht. Ik dacht dat je me ontliep omdat ik stonk’ zei Ian, zwijgend keek ze hem aan. Niet in staat te lachen, alleen al het idee dat ze Joël kwijt had kunnen raken. Ze huiverde even, luisterde naar de zachte klanken die Ian aan zijn gitaar ontlokte. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Joël, die zijn ogen op de grond gevestigd had. ‘En die man. Wie was dat? Ik kan hier vast wel aan een wapen komen. Dan knal ik hem door zijn harses’ gromde Ian boos, ze wou hem tegen spreken. Hij moest gewoon uit de buurt blijven van die man, wat als die op iets dergelijks was voorbereid en zelf een wapen in huis had? 'Nee, Ian dat doe je niet. Al hij word terug gepakt dan doe ik het en niet jij. Jou heeft hij niets aangedaan mij wel, elke dag van mijn leven heb ik op zijn kop moeten kijken, elke dag in de week kwam ik wel weer bij Alice aan met nieuwe blauwe plekken. Als er iemand een kogel door hem heen jaagt ben ik het en niet jij.' zei Joël tot haar ontzet, ze snapte dat hij wraak wou nemen op die man. Het liefst zou ze zelf naar het huis van die man gaan en een einde aan diens leven maken. Maar ze wist dat ze zich beter voor zich kon houden, aangezien Joël hier waarschijnlijk niet erg blij mee zou zijn. “Doe dat nu niet, straks loopt het verkeerd af.” zei ze zacht, zowel tegen Ian als tegen Joël. Snapte die jongens dan niet dat ze met hun leven speelde als ze wraak zouden nemen op die vent? Alsof die man al niet genoeg had aangericht, ze konden het beter laten rusten. Zij ging toch ook niet achter degene aan die haar familie van het leven hadden benomen? Zacht beet ze op haar lip, richtte haar blik op de grond. Alice voelde dat Joël zijn hoofd op haar schouder legde, legde haar vrij hand zacht op zijn been net iets boven zijn knie. 'Ian, bedankt. Maar dit is iets wat ik alleen moet doen, binnenkort ga ik opzoek naar mijn echte familie, ik wil weten waarom ze mij daar lieten, en tot die tijd zal die man die zich uitgaf als mijn vader de tijd krijgen, niet langer.' zei Joël. “Laat het nu gewoon rustte." zei ze zacht.

Op de een of andere manier voelde hij zich buitengesloten. Nog steeds. Ookal wist hij nu wat er speelde toch had hij het idee dat hij ergens nog geen weet van had. Hij keek nukkig voor zich uit toen hij Joël hoorde praten. 'Nee, Ian dat doe je niet. Al hij word terug gepakt dan doe ik het en niet jij. Jou heeft hij niets aangedaan mij wel, elke dag van mijn leven heb ik op zijn kop moeten kijken, elke dag in de week kwam ik wel weer bij Alice aan met nieuwe blauwe plekken. Als er iemand een kogel door hem heen jaagt ben ik het en niet jij.' Toen knikte hij. Als Joël vastbesloten was op iets kon hij het niet veranderen. Hij mummelde wat in zichzelf en keek toen naar Alice. Ze was het er niet mee eens dat Joël een kogel door de harses ging jagen van de man die haarzelf en Joël verwond had. Hij keek haar aan met een lichte glinstering in zijn ogen. Mocht hij dat dan doen? Bij die gedachte krulde er een mondhoek vrolijk omhoog en keek hij naar Alice. 'Ian, bedankt. Maar dit is iets wat ik alleen moet doen, binnenkort ga ik opzoek naar mijn echte familie, ik wil weten waarom ze mij daar lieten, en tot die tijd zal die man die zich uitgaf als mijn vader de tijd krijgen, niet langer.' Hij keek even naar zijn vriend. ‘Die moeite moet je niet doen. Ik denk dat je beter een kaartje kan schrijven. Of om foto’s vragen. Maar alsjeblieft. Laat mij niet alleen en Alice ook niet. En als je gaat… Dan gaan wij met je mee. We zullen zwaan kleef aan spelen’ zei hij grimassend. Ja, hij had dat wel eens gedaan en bij iedereen die hem achter zich aan had werd gek. Hij tikte met zijn vingers op zijn knie en keek toen naar Alice. Ze zei dat ze de boel met rust moesten laten. Hij snapte prima dat Joël woedend was dat hij gewond was. Toen keek hij naar de tekening die half verscholen onder Joël’s armen lag. Hij wist niet zeker of hij het goed zag maar het zag eruit als een jongere Alice met hem en Joël aan weerszijde. Hij fronste. Hij verbeeldde zich dat vast. Hij rommelde wat in zijn jaszak en haalde er een pen en een papiertje uit. Hij begon langzaam iets op te schrijven.

Don't tear me down
For all i need
Make my heart a better place
Give me something I can believe
Don't tear me down
You've opened the door now
Don't let it close

Even staarde hij naar de woorden die hij had opgeschreven. Dit alles vertelde precies hoe hij zich nu voelden tegenover Sarah. Had hij Joël al eens over Sarah verteld? Hij wist het niet meer precies. Hij zuchtte en legde het papiertje op zijn knie neer. Toen keek hij omhoog naar de lucht, en liet toen zijn gedachten de vrije loop gaan. Beelden overspoelden hem. Hij verzette zich er nu even kort tegen maar daarna ook niet meer. Toen slaakte hij nogmaals een diepe zucht. Waar had zijn vriend zich in begeven? Dat mocht Joost weten van hem. Toen richtte hij zijn fel blauwe ogen weer op zijn vriend en vriendin. Ze betekende meer voor hem dan wie ook en hij kon niet zonder ze. Maar dan ook echt niet.

De woorden van Joël zaten haar niet lekker, hij was toch niet serieus van plan terug naar Marseille te gaan om wraak te nemen op die vent? Wat als die man hem weer in elkaar sloeg? Wat als Joël hem dit keer niet op tijd kon stopen? Een huivering trok door haar lichaam, ze moest er niet aan denken hem te verliezen. Ze kon niet zonder hem, ze kon niet nog iemand verliezen. En als het hem wel zou lukken? Zou hij werkelijk in staat zijn een einde aan iemands leven te maken? En zo ja, wat als de politie er achter kwam? Wat als hij in de gevangenis terecht kwam? Was zij de enige die er bij stil stond dat deze wraak actie, waarschijnlijk enkel voor meer pijn zou zorgen? Zacht beet ze op haar lip, richtte blik op Ian die haar aan keek met een twinkeling in zijn ogen. Alsof hij haar vroeg of hij Joël zogenaamde vader dan mocht vermoorden. Ze zuchtte, tuurlijk mocht dat niet. Hij liep al net zo veel risico in de gevangenis te belanden, of zelf vermoord te worden als Joël. Ze snapte niet dat de jongens niet besefte dat ze hun leven op de waagschaal zouden leggen. ‘Die moeite moet je niet doen. Ik denk dat je beter een kaartje kan schrijven. Of om foto’s vragen. Maar alsjeblieft. Laat mij niet alleen en Alice ook niet. En als je gaat… Dan gaan wij met je mee. We zullen zwaan kleef aan spelen’ grimaste Ian, Alice grijnsde onwillekeurig. Die laatste woorden waren typisch Ian. Maar eigenlijk was ze het wel met hem eens, als Joël weg zou gaan zou ze met hem mee gaan. Ze wou hem niet missen, niet nog een keer. “Je komt niet meer zo makkelijk van ons af Joël.” zei ze, een kleine grijns was op haar gezicht verschenen. Ian had onderhand een papiertje uit zijn broekzak gevist, begon langzaam te schrijven. Nieuwsgierig probeerde ze te lezen wat er stond, kwam tot de conclusie dat de woorden waarschijnlijk met Sarah te maken hadden. Ze hoopte voor hem dat ze het zelfde voor hem voelde als hij voor haar. Hij verdiende een lieve vriendin. Maar het leven was onvoorspelbaar en oneerlijk, dat was haar onderhand wel duidelijk geworden. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar blik voor een moment op Joël.

Joël keek naar de grond en zuchtte even. Hoe kon hij het nu laten rustte? Dat was niet voor hem weg gelegd, alleszins toch niet na Marseille. Vroeger zou hij het gewoon hebben gelaten, zijn verder gegaan met zijn leven, maar hier kon hij niet mee verder gaan, dit zat te diep bij hem. Veel te diep. De jongen streek even door zijn haren, hij reageerde niet op de woorden van Alice, bang om toch maar iets fout te zeggen. Een hand werd op zijn been gelegd waardoor hij kort glimlachte, haar woorden hoorde hij maar ergens was hij gewoon vast beraden om die man de dood in te jagen, desnoods liet hij het doen door iemand, maar die man zou niet nog meer schade toebrengen aan hem, en zijn vrienden. Toen hij de woorden van Ian hoorde hefte hij zijn hoofd op en keek hij hem meteen aan. Ze zouden mee gaan? Geen haar op zijn hoofd die daar aan dacht. No way! Ze zouden niet mee gaan dat zou veel te gevaarlijk zijn, Joël wist tot wat die man in staat was, daar zou zelfs Ian niet tegenop kunnen, en Alice nee die mocht niet buiten, nee. Geen een van hen zouden mee gaan daar zorgde hij wel voor. De jongen stond op en keek hun beiden aan. Meteen schudde hij zijn hoofd. 'Nee, jullie blijven hier samen. Ik moet hier zelf een einde aan maken, met jullie erbij het zou te gevaarlijk kunnen zijn voor jullie. Ik kom terug, ik zweer het. Ik regel wel dat iemand anders naar hem toe gaat maar jullie blijven hier, alsjeblieft. Ik wil niet nog een keer het risico lopen om je kwijt te raken Alice, dat is al te veel gebeurt. En Ian, jij blijft ook hier, ik weet dat je liever klappen uitdeelt maar nee. Jullie blijven. Ik wil niet van jullie af, helemaal niet. Maar ik wil jullie niet mee nemen. Die man heeft jou nog niet gezien Alice, jij loopt niets gevaar. Ian, jou heeft hij al gezien maar dat is te lang geleden. Blijf hier, dan zijn jullie op zijn minst veilig. Als die man jullie zou zien, zou hij nog meer dingen hebben die hij me kan afnemen. Dus, ik smeek jullie blijf hier.' Sprak hij zacht, toch was er een duidelijke trilling te horen in zijn stem. Vervolgens draaide hij zich om en wandelde naar een lichtpaal en leunde daar tegen met zijn rug naar hen gekeerd. Joël liet zijn hoofd hangen en zuchtte even diep. Dit moest hij alleen doen.

Zijn ogen vernauwden zich tot spleetjes. Het leken wel kattenogen. Hij verfrommelde het papiertje dat hij zonet nog op zijn knie had neergelegd. 'Nee, jullie blijven hier samen. Ik moet hier zelf een einde aan maken, met jullie erbij het zou te gevaarlijk kunnen zijn voor jullie. Ik kom terug, ik zweer het. Ik regel wel dat iemand anders naar hem toe gaat maar jullie blijven hier, alsjeblieft. Ik wil niet nog een keer het risico lopen om je kwijt te raken Alice, dat is al te veel gebeurt. En Ian, jij blijft ook hier, ik weet dat je liever klappen uitdeelt maar nee. Jullie blijven. Ik wil niet van jullie af, helemaal niet. Maar ik wil jullie niet mee nemen. Die man heeft jou nog niet gezien Alice, jij loopt niets gevaar. Ian, jou heeft hij al gezien maar dat is te lang geleden. Blijf hier, dan zijn jullie op zijn minst veilig. Als die man jullie zou zien, zou hij nog meer dingen hebben die hij me kan afnemen. Dus, ik smeek jullie blijf hier.' Hij keek kwaad naar Joël. De achterlijke gladiool. Hij was echt gestoord geworden door die dagen daar in Marseille. Toen Joël opstond en naar een lantarenpaal toeliep en daar tegenaan leunde zag hij hoe het hoofd van zijn vriend omlaag zakte onder al die lasten. Hij keek naar Alice naast hem. 'Joël, Je bent nog maffer dan een maffia baas. Ik keten je wel vast in de kerkers. Jij gaat nergens heen' snauwde hij boos. Hij wilde zijn vriend niet kwijt. Om over Alice nog maar te zwijgen. 'Alice, zeg me dat Joël een zonnesteek heeft' mompelde hij zacht. Hij meende wat hij zei en keek toen vol vurige woede naar Joël. Hij zou hem echt nog eens vastketenen als die nog meer idiote dingen in zijn kop haalde. Het kon best zijn dat die man hem al lang niet had gezien maar als hij hem met Joël zag zou het kwartje toch snel vallen. Hij wilde eigenlijk opspringen en Joël aan zijn enkels mee naar zijn kamer sleuren Alice inclusief. Hij kon wel een preek gaan afsteken maar of dat zin had? Nee, hij moest Joël gewoon met zijn neus op de feiten drukken zodat hij hier zou blijven. Als het nodig mocht zijn zou hij achter hem aan gaan met zijn auto en Alice mooi naast hem in de Porsche. Hij voelde de sleutels opeens in zijn broekzak wel erg prikken. Hij verschoof ongemakkelijk heen en weer en stond toen op. Hij pakte de hand van Alice vast. Hij wierp haar een blik toe van verstandhouding. Ze leken wel een stel ouders dat hun kind ergens van moest weerhouden. Hij schudde zijn hoofd. Hij moest wel een zonnesteek hebben anders gedroeg hij zich niet zo. Of maakte hij zichzelf nu gewoon een aantal dingen vol onzin wijs? Hij voelde zijn hoofd tollen. Maar toch bleef hij staan.

Ontzet keek ze Joël, hij was toch niet serieus van plan alleen naar die man toe te gaan? Dat was net zo iets als spelen met vuur, het kon gewoonweg niet goed af lopen. Ze zou hem verliezen, Ian zou hem verliezen. Besefte hij dan niet dat ze niet dat ze hem niet kwijt wilde raken? Dat ze niet zonder hem konden? Zo moest Joël zich dus gevoeld hebben nadat zij hem had gezegd dat hij haar niet mocht helpen. Dat hij haar niet mocht beschermen tegen degene die haar familie hadden vermoord. Maar hij had niet naar haar geluisterd, dus waarom zou zij dan nu wel naar hem luisteren? Waarom zou ze hem alleen laten gaan? Ze had er spijt van dat ze de vorige keer niet mee met hem naar binnen was gegaan, dat ze er mee had toe gestemd dat hij alleen naar zijn ‘vader’ toeging. Het wat het stomste wat ze had kunnen doen, en ze was niet van plan diezelfde fout nogmaals te maken. 'Joël, Je bent nog maffer dan een maffia baas. Ik keten je wel vast in de kerkers. Jij gaat nergens heen' snauwde Ian, aan zijn stem kon ze horen dat hij boos was. Haar ogen zochten naar Joël, na zijn woorden had ze voor een moment zwijgend naar de grond gestaard waardoor ze niet had gezien waar heen hij was gelopen. Niet ver bij hen vandaan stond hij tegen een lantaarnpaal aan geleund, zijn rug naar hen toe gekeerd. Zacht beet ze op haar lip, voelde de tranen achter haar ogen branden. 'Alice, zeg me dat Joël een zonnesteek heeft' zei Ian zacht, langzaam schudde ze haar hoofd waarna ze hem aan keek. “Ik hoop het, maar hem kenende meent hij het.” fluisterde ze. Hoe zouden ze hem er van kunnen overtuigen dat hij niet alleen moest gaan? Beter was als hij helemaal niet naar die man toe ging, maar het zou zo goed als onmogelijk zijn om hem daarvan te weerhouden. Iets wat ze maar al te goed begreep, zelf zou ze maar al te graag achter degene aan gaan die haar familie hadden vermoord. Maar ze wist dat dit onbegonnen werk was, als ze makkelijk te vinden waren had de politie er niet meer dan twee jaar over gedaan voor ze bijna de gehele bende op hadden gerold. Bovendien zou ze zichzelf waarschijnlijk enkel in de problemen brengen, het zou een strijd zijn waarvan al van te voren vast stond wie er ging verliezen. Een hand sloot zich om de hare, Alice richtte haar ogen op Ian die overeind was gekomen en haar een blik van verstandhouding toe wierp. Ze kwam overeind, ze moesten Joël ervan overtuigen dat hij niet alleen moest gaan. Zachtjes trok ze Ian mee naar Joël, ging zwijgend voor hem staan. Doordat hij zijn hoofd liet hangen, was het voor haar onmogelijk hem in zijn ogen te kijken. “Als je zo bang bent dat ons wat over komt als we met je mee gaan, waarom ben je er dan zo zeker van dat jij wel levend terug komt?” fluisterde ze. Ze bleef Ian’s hand vast houden, waarom wist ze niet precies. Het voelde goed, het gaf haar het gevoel dat hij er samen met haar wel voor zou zorgen dat Joël niet alleen naar Marseille ging. “Je moet niet alleen gaan Joël. Ik wil je niet verliezen, Ian wil je niet verliezen.” vervolgde ze, haar stem klonk al iets harder dan eerder. “Ik heb er spijt van dat ik je de vorige keer alleen heb laten gaan, en ik maak niet nog een keer dezelfde fout. Als jij gaat gaan wij mee, als je zo zeker van bent dat je het alleen red dan maakt het niet uit als wij mee gaan.” Ze hoopte maar dat haar woorden enig effect op hem hadden.

Joël staarde naar de grond. Voelde hoe zijn hart in versnelling ging. Dit was te veel voor hem om mee om te gaan. Hier zou hij nog wel grotere lasten mee om zijn nek krijgen. Waarom konden ze niet gewoon luisteren? Waarom moesten ze zich verzetten tegen hem? Joël wist wat die man kon, hij wou niet dat de twee hier slachtoffers van zouden worden. Kort balde hij zijn vuisten en haalde vrij onregelmatig adem. Zijn borst ging snel op en neer, nee ze zouden blijven. Desnoods vertrok hij in het holst van de nacht maar hij zou alleen gaan. Het was te gevaarijk voor Alice en Ian. De woorden die Ian naar hem toe riep gingen gewoon los door hem heen, hier had hij geen zin meer in. Dit was veel te veel voor op een dag. Voor hem op de grond zag hij twee schaduwen verschijnen. Een zucht rolde over zijn lippen. 'Zelfs al kom ik niet levend terug, ik weet dan wel dat jullie veilig zijn. Ik kom terug Alice, ik ga niet alleen naar die man. Maar niet met jullie, ik zoek oude vrienden op, ik ga met hun naar binnen. Maar jullie blijven hier.' Fluisterde hij slechts tegen haar. Langzaam maar zeker begon alles rondom hem te draaien, een teken dat hij moest gaan zitten. Joël liet zich door zijn benen zakken en zat nu ook op de grond, nog steeds liet hij zijn hoofd hangen. Gewoon bang dat de twee in zijn ogen zouden zien dat hij bang was. Bang om hun twee te verliezen, bang om zichzelf gewoon in het diepe te gooien. Dat wou hij niet dat ze zagen, hiervoor schaamde hij zich. Zelfs tegenover de twee belangrijkste personen in zijn hele leven. 'Ik moet wel alleen gaan Alice, omdat ik jullie niet wil verliezen. Omdat ik weet dat jullie hier samen veilig zulen zijn.' Joël was koppig als het op zo'n dingen neer kwam. Dat wist Alice heel goed, dat was al gebleken toen zij niet wou dat hij haar hielp. Maar hij wist ook dat de twee voor hem koppig waren, dit werd gewoon afwachten wie het het langste zou volhouden. 'Het maakt wel uit Alice, dat weet je. De kans dat ik het red is misschien niet zo heel groot, maar als ik het red dan is het ook afgelopen met die man. Dan is alles gewoon achter de rug. Als ik het niet red, en die man ziet jullie dan vergeef ik mezelf dit nooit.' Kort keek hij op naar hun twee, maar al vrij snel wende hij zijn blik weer op de stenen en zuchtte hij even diep.

Het voelde fijn toen Alice zijn hand aannam. Toen ze zei dat Joël waarschijnlijk geen zonnesteek had voelde hij iets door zijn lichaam heen stromen. Joël was ondertussen gaan zitten en zei wat over oude vrienden. Ja, vast. 'Joël, mij houd je niet voor de gek. Ik weet dat je op de basis en op de middelbare hier geen vrienden hebt op mij en Al na. Jij maakt me niks wijs. En ik meen het van dat ketenen' zei hij nog bozer. Hij klonk eigenlijk niet eens meer als zichzelf maar als een vreemde. Alice had blijkbaar ook behoefte aan een helpende hand waarna hij haar een kneepje gaf. 'Het maakt wel uit Alice, dat weet je. De kans dat ik het red is misschien niet zo heel groot, maar als ik het red dan is het ook afgelopen met die man. Dan is alles gewoon achter de rug. Als ik het niet red, en die man ziet jullie dan vergeef ik mezelf dit nooit.' Hij keek nukkig naar Joël. Dit kon nog wel eens heel lang gaan duren. Hijzelf bleef staan ookal begon zijn hoofd harder te tollen. Dit was niet goed. Alice had bovendien ook weer gelijk. “Als je zo bang bent dat ons wat over komt als we met je mee gaan, waarom ben je er dan zo zeker van dat jij wel levend terug komt? Je moet niet alleen gaan Joël. Ik wil je niet verliezen, Ian wil je niet verliezen.” vervolgde ze, haar stem klonk al iets harder dan eerder. “Ik heb er spijt van dat ik je de vorige keer alleen heb laten gaan, en ik maak niet nog een keer dezelfde fout. Als jij gaat gaan wij mee, als je zo zeker van bent dat je het alleen red dan maakt het niet uit als wij mee gaan.” Hierop knikte hij en fronste zijn wenkbrauwen. Ja, hoor. Nog effe. Joël zou geketend worden. Het voelde beter dan hij eigenlijk door had gehad tot nu toe. De hand van Alice in de zijne hield hem overeind. En haar kennelijk ook. 'Joël, hoe denk je dat Alice de dagen zonder jou moet doorkomen in de wetenschap dat je óf dood bent of aan het vechten? Het zal haar breken vroeg of laat. En jijzelf bent nu stom bezig. Waarom wil jij nou wraak? Die wonden genezen misschien wel niet maar je leven kan je wel beter besteden. Ikzelf heb ervaring zat' zei hij kortaf. Dat laatste zei hij zachtjes. Toen het getol in zijn hoofd teveel werd zag hij vlekjes voor zijn ogen verschijnen. Met zijn volle 1.77 m was hij groter als Joël. Toen pakte hij diens schouders vast. Zijn blauwe ogen drongen in de bruine met een brandende blik. Hij was zich ervan bewust dat hij de hand van Alice los had gelaten. Hij dacht te veel na. En hij probeerde teveel dingen tegelijk goed te doen. Dat was een zwak punt van hemzelf. Hij schudde zijn hoofd waardoor zijn zwarte haar op zijn schouders danste. Toen zag hij een Roek neerstrijken op een tak. Een boek had hem verteld dat dat voortekenen waren dat je moest oppassen. Dat je op zo'n moment op het randje van de dood balanceerde. Toen liet hij Joël los en ging zitten. Hij pakte de vingertoppen van Alice vast en nam haar langzaam mee naar de grond. Hij zag de vlekjes voor zijn ogen minder worden. Maar toch was het nog steeds vreemd. Dat die vlekjes zo plotseling waren komen opzetten. Het was alsof Joël een en al negatieve energie uitstraalde. En of je er in geloofde of niet, je omgeving voelde het.

'Zelfs al kom ik niet levend terug, ik weet dan wel dat jullie veilig zijn. Ik kom terug Alice, ik ga niet alleen naar die man. Maar niet met jullie, ik zoek oude vrienden op, ik ga met hun naar binnen. Maar jullie blijven hier.' zei Joël, hij had naar net zo goed een klap in haar gezicht kunnen geven. Snapte hij het dan niet? Snapte hij niet dat ze niet zonder hem kon, dat ze het niet zou kunnen verdragen als ze hem ook nog zou verliezen? Zacht beet ze op haar lip, vechtend tegen de tranen. 'Joël, mij houd je niet voor de gek. Ik weet dat je op de basis en op de middelbare hier geen vrienden hebt op mij en Al na. Jij maakt me niks wijs. En ik meen het van dat ketenen' zei Ian, nog altijd boos. En Lorenzo voegde ze in gedachten aan het rijtje met vrienden toe, maar haar broer zou hen niet meer kunnen helpen. Die had evenals haar ouders het leven gelaten. Alice was blij dat ze op dit moment Ian’s hand vast hield, ze had het idee dat dat het enige was dat er voor zorgde dat ze op dit moment niet brak. 'Ik moet wel alleen gaan Alice, omdat ik jullie niet wil verliezen. Omdat ik weet dat jullie hier samen veilig zulen zijn.' zei Joël, die onderhand op de grond was gaan zitten. 'Joël, hoe denk je dat Alice de dagen zonder jou moet doorkomen in de wetenschap dat je óf dood bent of aan het vechten? Het zal haar breken vroeg of laat. En jijzelf bent nu stom bezig. Waarom wil jij nou wraak? Die wonden genezen misschien wel niet maar je leven kan je wel beter besteden. Ikzelf heb ervaring zat' zei Ian, Alice knikte zacht. Keek zwijgend naar Joël, hoopte dat e woorden enig effect op hem zouden hebben. “Kun je het niet gewoon laten rusten? Ik snap dat het moeilijk is, denk je dat ik geen wraak wil op degene die mijn familie hebben vermoord?” Haar laatste woorden waren niet meer dan een fluistering, zo zacht dat ze betwijfelde of hij ze had gehoord. 'Het maakt wel uit Alice, dat weet je. De kans dat ik het red is misschien niet zo heel groot, maar als ik het red dan is het ook afgelopen met die man. Dan is alles gewoon achter de rug. Als ik het niet red, en die man ziet jullie dan vergeef ik mezelf dit nooit.' zei Joël, voor een moment keek hij op. Kreeg ze de kans hem recht in zijn bruine ogen te kijken, maar ze kon er geen wijs uit worden. Weer beet ze op haar lip, proefde de ijzeren smaak van bloed. Dit kon hij toch niet menen? Als hij wist dat de kans dat hij het niet zou reden klein was, waarom ging hij dan? Dacht hij werkelijk waar dat als hij het leven zou laten, zij gewoon door zou leven? Kon hij hun gesprek op het strand niet meer herinneren? Als zij ging, ging hij ook. Als hij ging, ging zij ook. Hij was de enige die ze nog had, ja ze had Ian nog. Maar hij alleen zou haar niet overeind kunnen houden. Toch sprak ze de woorden niet uit, niet zo zeer omdat ze het Joël niet durfde te zeggen. Maar meer omdat ze niet wilde dat Ian het hoorde, aangezien ze niet wist hoe hij hier op zou reageren. Ian had Joël onderhand bij zijn schouders gepakt, had hierdoor haar hand los gelaten. Voor een moment keek ze zwijgend naar de twee jongens, vroeg zich af of Ian en zij er in zouden slagen Joël te overtuigen. Hij was koppig, maar het zelfde gold voor hen. Ian had Joël weer los gelaten, pakte haar vingertoppen vast en trok haar langzaam mee naar de grond. Ze liet zich naast hem in het gras zakken, richtte haar ogen op Joël. “Ik wil je niet verliezen, blijf alsjeblieft gewoon hier.” zei ze zacht, haar stem leek te breken. Iets wat haar op dit moment weinig kon schelen.

Joël keek hen aan en zuchtte. Ian had gelijk, maar hij wou gaan, hij moest gaan. Anders zou hij dit nooit achter zich kunnen laten. Alice kende hem, ze wist hoe hij zich voelde als er iets onopgelost bleef. 'Waarom ik wraak wil? Omdat dit voor mij anders nooit opgelost raakt Ian. Omdat ik anders niet meer verder kan. Snap je het niet. Elke avond weer opnieuw zie ik alles voor me wat er gebeurd is. Elke avond de zelfde pijn, ik kan er niet meer tegen. De beelden ze takelen me mentaal zo hard toe. Ik heb zo iets nog maar een keer in mijn leven meegemaakt, welliswaar met een persoon bij maar het gaat me nog eens de das om doen.' Zo, nu hadden ze de waarheid. Hopelijk waren ze nu blij. Joël zocht Alice haar ogen, ogen die hem tot rust zouden brengen. Kort voelde hij de hand van Ian op zijn schouder en keek hij hem recht in de ogen aan waardoor hij zelfs wat achteruit deinsde. Vervolgens begon Alice te spreken, en toen hij enkel haar lippen nog maar zag bewegen maar geen geluid hoorde haalde hij huiverend adem. Tranen braken uiteindelijk weer uit, iets wat hij wilde tegengaan. Maar hem dus mislukt was. Nu hadden ze dus wat ze wilde, ze hadden hem op zijn plaats gezet en hier zat hij dan in tranen. Kwaad staarde hij naar de grond, woede die helemaal op zichzelf gericht was. Waarom konden ze hem niet gewoon laten gaan? Waarom was het zo verdomd moeilijk? Gewoon hem een keer naar Marseille te laten gaan, alles oplossen en dan was het klaar. Maar nee, nu hadde zij bij hem tranen ontketent, Joël was geen huiler, nooit gewoon de druk van de laatste dagen hij leed er teveel over. Joël luisterde naar haar woorden ondertussen hoorde hij gewoon hoe ze brak, dit deed hem nog meer pijn dan alles bij elkaar. Meteen veerde hij recht en zette zich vervolgens neer bij Alice en legde zijn arm om haar heen, voorzichtig trok hij haar tegen zich aan en drukte een korte kus op haar voorhoofd. De jongen deed zelfs de moeite niet om gewoon de tranen die nog steeds doorkwamen weg te strijken, het kon hem geen klote meer schelen. Echter had hij toch nog een beetje wilskracht, dat laatste beetje verzet. Veel was het niet maar toch was er nog altijd iets in hem dat die man gewoon liever van de aardbol zag verdwijnen.

Eindelijk begon het tot Joël door te dringen. Eindelijk. Hij zag Joël terugdeinzen voor de blik in zijn ogen. Hij vond het ergens niet heel erg vreemd. Als hij kwaad was was hij goed kwaad. Hij verloor zijn geduld en het duurde wel even voordat hij dat terug had. Joël begon opeens te schokschouderen. Alice was naast hem komen zitten en Joël begon het langzaam op te geven. Dat was duidelijk te zien. Maar hij kende zijn vriend langer als vandaag. Joël had vast nog ergens wel een spoortje verzet getoond als Alice niet was gaan huilden. Toen zag hij de arm van Joël om Alice heen gaan en toen gaf Joël Alice een kus op haar voorhoofd. Er sluimerde een glimlach op zijn gezicht. Eindelijk was dit opgehelderd. Dit had al zoveel eerder gemoeten... Hij keek met een schuin hoofd naar Alice. Was zij ook tevreden met de uitkomst? Hij betwijfelde het maar hij zag duidelijk aan haar en aan Joël dat ze toegaven dat het beter was het te laten rusten. Joël was koppig maar hijzelf ook. Hij bleef zitten en keek naar de lucht. Er begon een wolkje voorbij te komen. Voor vandaag was geen regen afgegeven dacht hij. Of wel? Hij keek weer naar zijn vrienden. Iedereen huilde behalve hij. Hij werd van dit alles nog warm noch koud. Hij wist niet waar dat aan lag. Hij slaakte een korte zucht. Tussen neus en lippen door begon Joël te praten. 'Waarom ik wraak wil? Omdat dit voor mij anders nooit opgelost raakt Ian. Omdat ik anders niet meer verder kan. Snap je het niet. Elke avond weer opnieuw zie ik alles voor me wat er gebeurd is. Elke avond de zelfde pijn, ik kan er niet meer tegen. De beelden ze takelen me mentaal zo hard toe. Ik heb zo iets nog maar een keer in mijn leven meegemaakt, welliswaar met een persoon bij maar het gaat me nog eens de das om doen.' Hij keek even sceptisch naar Joël. Hoe kon hij nu nog wrok koesteren? Hij wist het werkelijk niet. Hij liet zich plat op zijn rug vallen en sloot zijn ogen. Hij hoorde om zich heen mensen praten en een meisje gillen. Hij hoorde ook de vogel die net naar hem had gekeken krassen. Toen begon zijn mobiel te trillen. Verbaasd haalde hij zijn Samsung Galaxy S eruit. Er stond dat hij een gemiste oproep had. Hij opende het bericht.

Ik weet je te vinden.

Dat was alles wat er stond. Hij fronste en keek toen naar Joël en Alice. Toen tikte hij hen beide om beurten op de schouder. 'Sorry dat ik jullie geknuffel verstoor maar lees dit eens' mompel e hij en duwde de mobiel onder hun neus. Dit was niet normaal. Hij zocht naar de verzender maar hij kon het zo snel niet vinden. Het kon een valstrik zijn. En wie had zijn nummer nou? Hij had het maar aan een paar mensen gegeven. Aan de Bandleden en aan de leden van Famous. Hij fronste nogmaals. Toen keek hij met een bezorgde blik in zijn blauwe ogen van Alice naar Joël. Dit was echt foute boel.

'Waarom ik wraak wil? Omdat dit voor mij anders nooit opgelost raakt Ian. Omdat ik anders niet meer verder kan. Snap je het niet. Elke avond weer opnieuw zie ik alles voor me wat er gebeurd is. Elke avond de zelfde pijn, ik kan er niet meer tegen. De beelden ze takelen me mentaal zo hard toe. Ik heb zo iets nog maar een keer in mijn leven meegemaakt, welliswaar met een persoon bij maar het gaat me nog eens de das om doen.' zei Joël, zwijgend keek ze hem aan. Ze begreep best waarom hij wraak wou, maar ze wou dat hij zich er bij neer zou leggen. Dat hij zou accepteren wat er in het verleden was gebeurd, het opnieuw oprakelen zou enkel en alleen voor meer pijn zorgen. Zijn ogen troffen de hare, maar nog voor ze er in was geslaagd de emoties die er in stonden te lezen ontrok Ian hem aan het zicht. Ze zag Joël lichtelijk achteruit deinzen, waarschijnlijk door de blik die er in de ogen van zijn vriend stond. Zelf had ze Ian nog nooit echt boos mee gemaakt, niet naar haar toe gericht in elk geval. Of het haar woorden waren die Joël het laatste duwtje hadden gegeven, of Ian’s woedende blik wist ze niet. Maar hij leek te breken, zijn schouders begon te schokken. Alice beet op haar lip, ze kon er niet tegen hem te zien huilen. Ze had het ook maar zelden gezien, en elke keer weer had het haar pijn gedaan. Ze slaagde er ook niet langer in haar eigen tranen te bedwingen, kennelijk hoorde Joël haar stem breken want door haar tranen heen zag ze hoe hij opveerde en naast haar kwam zitten. Ze voelde zijn arm om zich heen, werd tegen hem aan getrokken. Even keek ze hem aan, zag dat er over zijn wangen nog altijd tranen liepen. Streek met haar hand zacht langs zijn wang, een kus werd op haar voorhoofd gedrukt. Voor een moment liet ze haar hoofd tegen zijn schouder rusten, betekende dit dat hij hier bleef? Dat hij niet naar Marseille ging om die man een kogel door zijn kop te jagen? Ze hoopte het, want de kans dat het mis zou lopen was gewoon te groot. Veel te groot. Kort keek ze naar Ian, hun tranen leken hem weinig te doen en eigenlijk had ze niet anders verwacht. Voor een moment sloot ze haar ogen, overwoog om Joël te vragen of hij zou blijven maar durfde het op de één of andere manier niet. Bang dat hij zou zeggen, dat hij alsnog zou gaan. Al was ze er vrij zeker van dat Ian dit niet zou laten gebeuren, en zij zelf ook niet. Er werd op haar schouder getikt. 'Sorry dat ik jullie geknuffel verstoor maar lees dit eens' zei Ian, ze haalde haar hoofd van Joël schouder keek op het schermpje van het mobieltje dat Ian onder hun neus duwde. Ze huiverde onwillekeurig toen ze de tekst las. Het had iets dreigends, iets onvoorspelbaars, iets wat haar totaal niet aan stond. De bezorgde blik Ian’s ogen maakte haar ongerustheid enkel groter. “Van wie is het?” vroeg ze, vragend keek ze hem aan. Hopend dat hij zou zeggen dat het van een vriend was die een grap met hem uithaalde, maar dan had die bezorgdheid toch niet in zijn ogen gestaan?

Joël keek haar aan en zuchtte even. Zijn hoofd legde hij voor een kort moment tegen het hare. In zijn ogen werd een diepe pijn zichtbaar, al probeerde hij deze nu weer weg te stoppen. Maar alles wat de twee hier net hadden gezegd, Alice die gebroken was, het brak hem van binnen en gaf hem de kans niet meer om zich te herstellen. Zachtjes streek hij over haar rug heen. 'Niet huilen Alice, toe, ik smeek je. Ik blijf wel maar stop met huilen.' Fluisterde hij zo zacht dat praktisch alleen zij het maar horen kon. Joël keek naar Ian die duidelijk met zijn mobiel bezig was, een gil klonk waardoor hij even fronste. Maar toch keek hij meteen weer naar Alice en drukte een zachte kus op haar wang. Joël wou haar niet meer los laten, al was hij daar ook niet meteen meer tot in staat. Het was gewoon te zwaar, en door haar gewoon maar even bij zich te hebben, haar armen om haar heen kon slaan was alles toch weer iets lichter. Plots tikte Ian waarschijnlijk hen op de schouders waardoor hij zijn blik losmaakte van Alice en de jongen voor hem aan keek. De bezorgdheid in zijn stem, die hij nu ook las in zijn ogen deed hem echter wel verbazing toe. Ian, bezorgd? Dat was ook voor het eerst in zijn leven. Meteen liet hij zijn ogen over de letters gaan waardoor hij iets wat ongelovig naar het ding staarde. Dit kon niet, niet op dit moment. Alice woorden bereikte zijn oren waardoor hij even naar de twee keek. 'Dit kan niet mogelijk zijn.' Zijn stem klonk schor, dat kwam gewoon door de tranen van zo net. Hoe kwam die man aan Ian's nummer? Als het hem was. 'Ian, heb je bezwaar?' Sprak hij kort waarna hij de mobiel over nam en de afzender zocht, maar hij vond hem niet. Een onbekend nummer. 'Jongens, jullie weten wie het is. Ik bedoel, het is duidelijk. Ian, aan wie heb jij je nummer hier of ergens anders ooit gegeven?' Voor Joël was het meer als duidelijk, maar hij moest er zeker van zijn, hij moest het echt weten. En ookal had Ian zijn nummer nooit aan die vent gegeven, zijn mobiel had er rond geslingers en dat barbiekind kwam van boven, de enigste verklaring was dat zij die nummer had opgeschreven. Aangezien er buiten Ian en Alice niet veel mensen in zijn telefoon stonden kon het kloppen. Als het niet zo gebeurd was, die man had connecties bij de politie die kon zo aan iemands nummer geven. Joël gaf Ian's mobiel weer terug en staarde vol ongeloof naar beiden. 'Jongens, ik heb een vermoeden, maar Ian moet het nog bevestigen. Ik denk dat het tja die man is. Ik ben er zowat zeker van. Ian, doe me een lol als hij het is. Neem een ander nummer, Alice jij ook. Ik weet niet hoe, maar ik zie hem in staat om naar hier te komen, neem jullie voorzorgen alsjeblieft.'

De schorre stem van Joël stond hem niet aan. Hij maakte geen bezwaar toen Joël zijn Samsung uit zijn handen trok. Hijzelf was ook nog helemaal verbaasd. 'Jongens, jullie weten wie het is. Ik bedoel, het is duidelijk. Ian, aan wie heb jij je nummer hier of ergens anders ooit gegeven?' Hij fronste weer. Hij wist het zeker. Alleen leden van Famous en zijn vrienden hier. 'De leden van Famous en dat zijn Alain, Mike, Kenneth en Emilie en nog een aantal mensen. Ook aan Sarah. En jullie twee natuurlijk' zei hij nog steeds in gedachten verzonken. Er kwam een rare kriebel in zijn buik die hij niet thuis kon brengen. 'Jongens, ik heb een vermoeden, maar Ian moet het nog bevestigen. Ik denk dat het tja die man is. Ik ben er zowat zeker van. Ian, doe me een lol als hij het is. Neem een ander nummer, Alice jij ook. Ik weet niet hoe, maar ik zie hem in staat om naar hier te komen, neem jullie voorzorgen alsjeblieft.' Hij keek naar Joël. Net een overbezorgde moeder. Als hij die vent zou tegenkomen met of zonder wapen zou hij dan wel durven schieten in een grote massa mensen? Hij dacht even kort aan de schouder van Alice en rilde. Zijn eigen schouder zag er niet veel beter uit maar dan nog. Hij keek naar de ogen van zijn vrienden. Toen sloot hij zijn ogen weer. Dat alles bij elkaar was wel een beetje veel voor een dag. Hij wilde zijn gitaar pakken en naar zijn kamer toe. Even een uiltje knappen. De spanning was nu om te snijden. Hij vond het niet aangenaam. Toen begon hij te spreken. 'Hoe noem je de vloer in een Moskee? Een Islaminaat' Hij friemelde met zijn handen aan een graspol. Hij had zich net heel zeker gevoeld. Maar dat was nu weg. Hij had weer met zijn mobiel moeten kloten en daar kwam dit uit voor. Hij liet lucht uit zijn neus komen en krabde zich op een van zijn ongeschoren wangen. Hij glimlachte weer schaapachtig en ging toen weer recht zitten. De mensen bleven om hen heen lopen zoals altijd. Wat wilde je ? Het was een Middelbare school. Daar waren nou eenmaal mensen. Hij herinnerde zich opeens weer de grote hoeveelheid huiswerk die hij had meegekregen. Ook strafwerk dat hij nooit maakte. Dat strafwerk deed hij nooit omdat hij geen zin had. Je was wel gek als je strafwerk ging maken. En ja, er zaten van die studiebollen bij hem in de klas die zaten te springen om strafwerk en hij keek het altijd hoofdschuddend aan. Hij was altijd afgeleid door een iemand voor hem met bruin haar. Bruine ogen en een mooi figuur. Voor zover hij wist wist iedereen dat hij haar leuk vond. Behalve zijzelf. Tot haar was het kennelijk nog niet doorgedrongen. Hij schoof wat heen en weer. 'Zullen we naar onze kamer gaan Joël? En laten we Alice maar meenemen' zei hij. In gedachten voegde hij er nog aan toe 'Uit voorzorg' maar zei het niet. Op de kamer waar hij en Joël zaten was het rustig. Ze waren een van de weinige in die gang. Hij had dat toen maar goed geregeld. Hij wenste vurig dat ze zo snel mogelijk hier weg waren.

Met zijn hand streek Joël over haar rug, zijn hoofd had hij tegen de hare gelegd. Met gesloten ogen zat ze naast hem. 'Niet huilen Alice, toe, ik smeek je. Ik blijf wel maar stop met huilen.' fluisterde hij, zo zacht dat behalve zij niemand het zou kunnen horen. Ze opende ogen, keek hem voor een moment aan. Om er zeker van te zijn dat hij het meende, dat hij er niet alsnog s’ nachts vandoor zou gaan. In zijn ogen was niks te zien wat er op wees dat hij loog, enkel pijn, diepe pijn. Iets wat het voor haar moeilijker maakte de tranen die zich achter haar ogen hadden verzameld te bedwingen. Toch slaagde ze er in, met de rug van haar hand streek ze over haar wangen. Om de sporen die haar eerdere tranen achter hadden gelaten te doen verdwijnen. 'Dit kan niet mogelijk zijn.' zei Joël, zijn stem klonk schor. Een angstig gevoel overviel haar. Dit kon niet waar zijn, het mocht niet. 'Ian, heb je bezwaar?' zei Joël, waarna hij het mobiel van zijn vriend uit zijn handen nam. Alice wierp een blik op het schermpje van het apparaat, zag dat hij zocht naar de afzender van het sms’je. 'Jongens, jullie weten wie het is. Ik bedoel, het is duidelijk. Ian, aan wie heb jij je nummer hier of ergens anders ooit gegeven?' Met die woorden bevestigde hij vermoede, ze huiverde. Dit kon niet waar zijn, het mocht gewoon niet. Ze had gedacht dat ze eindelijk veilig was, dat ze eindelijk niet meer hoefde te vluchten. Maar nu leek alles weer van het begin af aan te beginnen, alsof de geschiedenis zich herhaalde. 'De leden van Famous en dat zijn Alain, Mike, Kenneth en Emilie en nog een aantal mensen. Ook aan Sarah. En jullie twee natuurlijk' beantwoorde Ian Joël’s vraag, ze keek voor een moment van de één naar de andere. 'Jongens, ik heb een vermoeden, maar Ian moet het nog bevestigen. Ik denk dat het tja die man is. Ik ben er zowat zeker van. Ian, doe me een lol als hij het is. Neem een ander nummer, Alice jij ook. Ik weet niet hoe, maar ik zie hem in staat om naar hier te komen, neem jullie voorzorgen alsjeblieft.' zei Joël, zwijgend staarde ze voor zich uit. De afgelopen twee jaar had ze bijna om de twee maanden haar nummer veranderd, hopelijk zou het dit keer eenmalig zijn. Zou die man het enkel bij dreigen houden, en zou hij hier niet naar toe komen. Wat zou er dan gebeuren? Wat als die man Joël wat aan deed, of Ian? 'Zullen we naar onze kamer gaan Joël? En laten we Alice maar meenemen' zei Ian, hij vroeg niet eens aan haar of ze wel mee wilde. Eigenlijk was ze er niet zo zeker van dat ze mee wilde, op dit moment wou ze liever alleen zijn. Waarom wist ze niet. Het werd haar gewoon even allemaal te veel. Het was alsof de afgelopen twee jaar zich als een sneltrein aan haar voorbij trokken, en het idee dat ze alles weer mee zou moeten maken joeg haar angst aan. Zwijgend staarde ze naar het gras zodat de jongens niet in haar ogen zouden kunnen kijken. Waarin een mengelmoes van angst en pijn te lezen was.

Joël staarde wezenloos naar de grond. Als dit echt die man was dan had hij afgedaan. Maar toch zou hij maar beter hierblijven gewoon om hier alles in het oog te houden, te kijken of hij niet naar hier zou komen en anders tja dan kwam het wel weer neer op een gevecht. Toen hij de compleet doelloze opmerking hoorde van Ian keek hij hem kort aan en glimlachte even scheef waarna hij zijn blik weer op Alice richtte. Eindelijk hadden ze gedacht dat alles voorbij was, eindelijk zouden ze in vrede kunnen leven, in alle rust. Eindelijk, en dan kwam er nu iemand dat voor hen verbrodden. Zachtjes streek hij over haar rug en beet hij even op zijn onderlip. Als die man hier heen zou komen zou alles weer opnieuw beginnen, al wist hij wel dat als hij de politie hier zou inlichten deze echter sneller zouden ingrijpen. Een zucht schoof over zijn lippen, dit was gewoon oneerlijk. Kort hoorde hij enkele mensen praten, hij kon niet verstaan wat maar door de blikken die op hun gericht waren kon hij concluderen dat het over hen ging. 'Er is geen kans dat je de nummer van de leden van Famous niet hebt hé?' Zijn stem klonk op de een of andere manier zoekend naar een oplossing, maar er kwam niets uit de bus. Dit mocht niet allemaal weer beginnen, niet voor Alice, noch voor Ian of voor hem. Ergens wist hij dat Alice dit niet nog een keer aan kon, van Ian wist hij dat deze het aan kon, en van zichzelf, tja dat was gewoon sterk houden voor Alice en Ian zoals hij altijd al gedaan had. Kort knikte hij op de vraag van Ian. 'Ik kom zo, maar Ian zou je me even alleen willen laten met Alice?' Er zat iets van een smekende toon in zijn stem. Van hem mocht hij erbij zijn, maar toch was hij voor die paar korte minuten even alleen met Alice gewoon om haar er van te overtuigen dat het niet zou worden als vroeger, dat ze niemand meer zou verliezen, dat ze zich er met drie wel weer door konden slaan zoals vroeger. Samen uit, samen thuis. Zachtjes drukte hij een kus op Alice haar wang en keek hen beiden een beetje vragend aan.

Zijn keel kneep samen toen hij de bezorgde blik van Alice zag. Toen ze haar hoofd naar de grond richtte keek hij naar Joël. Zijn vriend vroeg aan hem of hij hen even alleen wou laten. Hij voelde een vreemd gevoel in zijn maag borrelen. Hij had zin om even flink te schreeuwen maar knikte daarvoor in de plaats bedeesd. ‘Is goed, ik zie jullie dadelijk in onze kamer’ zei hij en pakte de schouderband van zijn gitaar. Hij nam de schouderband in zijn hand en schoof deze over zijn hoofd heen. Hij glimlachte even en haalde toen zijn autosleutels uit zijn broekzak. Hij begon ze van de ene hand in de andere te gooien terwijl hij langzaam richting het grote school gebouw liep. Als ze samen flink klef wouden doen mochten ze doen wat ze wilde. Hijzelf gaf er niks meer om. Hij draaide zich om toen Joël nog een vraag aan hem stelde. . 'Er is geen kans dat je de nummer van de leden van Famous niet hebt hé?' Hij glimlachte alleen. ‘Sorry Joël’ zei hij waarna hij zich weer omdraaide en verder liep. Het schoolgebouw werd langzaamaan groter en hij hoorde het geroezemoes om hem heen verstommen toen hij langsliep. Dat gebeurde wel vaker dus negeerde hij het. Hij stak zijn handen in zijn broekzakken en keek naar de stenen aan zijn voeten. Hij stopte midden op het pad. Hij keek nog even over zijn schouder heen. Hij zag zijn vrienden daar zitten. Misschien hadden die twee dit moment nodig. Toen liep hij weer verder. Hij stopte zijn autosleutels weer in zijn broekzak en slofte zonder na te denken de trap op van het slaapgebouw. Toen hij boven was sloeg hij linksaf en liep de kamer in. Hij haalde de gitaar van zijn schouders af en legde die zorgvuldig op bed neer. Toen liep hij door naar de badkamer en keek naar zijn gezicht. Het stond strak en ergens boos. Hij schudde zijn hoofd. De emoties liepen de laatste tijd wel erg hoog op. Hij trok zijn T-shirt uit en gooide het in de wasmand die bijna uitpuilde. Toen zette hij de kraan van de wastafel aan en plensde wat water in zijn gezicht. Hij voelde zijn gezicht afkoelen en hij sjokte naar het bed toe. Hij legde de gitaar van zijn bed af en liet zich toen languit op bed vallen. Een been op bed het andere ergens in de lucht zwevend. Hij staarde naar het houten plafond boven hem. Hij had de deur op een kier laten staan. Hij had alleen zijn broek nog aan maar het maakte hem op dit moment niet zoveel uit. Hij sloot zijn ogen en begon langzaam in slaap te vallen. Zijn lichaam was helemaal op voor vandaag. Tijd om wat te gaan maffen dacht hij. Hij viel met een glimlach op zijn mond in slaap. Als er iets was dan werd hij wel weer wakker gemaakt. Met zijn ogen dicht kwam er een spookachtig beeld voor zijn ogen. Hij draaide zich om en lag nu helemaal op het grote bed. Hij schudde het beeld van zich af en begon te snurken. Mensen zouden zich gaan afvragen waar het regenwoud was gebleven…

[ Topic uit; Naar de kamer toe? ]

Zwijgend staarde Alice naar het gras, de afgelopen weken had het er op geleken dat er rust in haar leven was gekomen. Ze had zich niet langer op gejaagd gevoeld. Ze had niet langer het idee gehad dat ze elk moment de loop van een pistool tegen haar slaap kon voelen. Ze had niet elke keer haar ogen over de mensen laten dwalen die zich in dezelfde ruimte als haar bevonden, om zichzelf er van te verzekeren dat er niet één van hen tussen zat. Maar nu leek alles weer van het begin af aan te beginnen, ze zou weer op gejaagd worden als een wild dier. Nu niet met haar familie, maar met Ian en Joël. Wat als zij ook het leven zouden laten, wat als zij net als haar familie de dood in zouden worden gejaagd? 'Ik kom zo, maar Ian zou je me even alleen willen laten met Alice?' Joël woorden drongen nauwelijks tot haar door, beelden van de afgelopen 2 jaar spookte voor haar ogen. Alsof ze er niet in slaagde ze weg te stoppen, nu ze wist dat de geschiedenis zich zou herhalen. Ook Ian’s antwoord ging totaal langs haar heen, vechtend tegen de beelden staarde ze naar het gras. Proberend er een einde aan te maken, ze wou het niet weer zien. Ze wou het niet nogmaals ervaren. Maar hoe kon ze het verleden nu vergeten, als het zich zou herhalen? Was dat überhaupt mogelijk? Zacht beet ze op haar lip, ze betwijfelde of ze dit nogmaals aan zou kunnen. Of ze het nogmaals aan kunnen zich altijd en overal bewust te zijn van het loerende gevaar. Maar ze had geen keus, het was net zo onvermijdelijk als het twee jaar gelden was geweest. De kus van Joël was uiteindelijk het geen dat er voor zorgde dat ze op keek, recht in zijn bruine ogen. Vanuit haar ooghoeken zag ze dat Ian langzaam weg liep, ze fronste zouden ze niet met ze drieën naar hun kamer gaan? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, besefte dat hun gesprek totaal langs haar heen was gegaan. Ze zuchtte, keek Joël voor een moment zwijgend aan. Niet goed wetend wat ze moest zeggen.

[Flut --']

Joël knikte kort naar Ian toen deze nog antwoord gaf maar dan uit eindelijk uit het zich verdween. Ergens hoopte hij gewoon dat ze met zijn drieën lekker veilig waren hier maar hij wist dat die man hier binnen de kortste keren zou staan. Maar hij zou niet weg lopen en Ian ook niet daar was hij zeker van, moest de man hier komen dan stonden ze met twee tegen een, iets wat ze normaal moesten winnen, toch? De jongen keek haar aan en streek zachtjes over haar schouder en zette een kleine glimlach op zijn gezicht. 'Alice, denk niet dat het verleden zich gaat herhalen want dat doet het niet. Moest die man hier komen dan is hij alleen en staat hij tegenover ons drie, we kunnen hem af. Die man heeft niets cahter zich staan buiten zijn dochter dus maak je daar geen zorgen over alsjeblieft. Jij, ik en Ian blijven de drie musketiers, en er zal geen enkel persoon daar een einde aan maken zolang we er allemaal nog in geloven. Ik weet dat je misschien niet veel hebt aan deze woorden, maar ze kloppen wel.' Sprak hij zacht tegen haar en trok haar wat meer tegen zich aan. Even keek hij naar de lucht. Nee! Die man zou geen einde maken aan het leven van zijn vrienden nog aan het zijne. Ze zouden misschien niet altijd veilig zijn, maar daar kon hij misschien ook nog wel wat aan veranderen. 'Het spijt me van daar strak, ik wist echt niet wat ik had, ik wil wraak ja, maar niet ten koste van jou of Ian. Sorry dat je door wat ik allemaal zei weer moest terugdenken aan alles wat er gebeurd is. Het was mijn bedoeling helemaal niet. Maar ik laat het niet zo ver komen dat je nog meer gaat verliezen dat beloof ik je.' Even sloot hij zijn ogen en ademde even diep in. Ze moest zich geen zorgen maken, want daar werden ze niet gelukkiger van. Even beet hij op zijn onderlip waarna hij haar weer aan keek. [color=indigo]'Weetje nog wat ik zei in het ziekenhuis, ik zou je nooit meer alleen laten. Dat zal ik nakomen, maar niet bang zijn. We redden ons wel, en ja ook dit keer.'[/colorJoël haalde zijn hand door zijn haren en keek haar afwachtend aan. Hoe zou ze reageren op zijn woorden? Eigenlijk vond hij het raar dat hij zo ineens van gedachten was veranderd, maar hij wist de reden. Alice was gebroken door alles van daarnet, iets wat hij nooit kon verdragen en nooit zal verdragen zolang hij hier nog rond wandelde.

Haar ogen hield ze op Joël gericht, ze was er in geslaagd haar gedachten een halt toe te roepen. Zodat ze zich op zijn woorden zou kunnen concentreren, en die niet zoals daarnet langs haar heen zouden gaan. Op zijn gezicht was een glimlach verschenen, eentje waarvan ze niet wist of die nu gemeend was of niet. Zachtjes streek hij over haar schouder, waarna hij begon te spreken. 'Alice, denk niet dat het verleden zich gaat herhalen want dat doet het niet. Moest die man hier komen dan is hij alleen en staat hij tegenover ons drie, we kunnen hem af. Die man heeft niets cahter zich staan buiten zijn dochter dus maak je daar geen zorgen over alsjeblieft. Jij, ik en Ian blijven de drie musketiers, en er zal geen enkel persoon daar een einde aan maken zolang we er allemaal nog in geloven. Ik weet dat je misschien niet veel hebt aan deze woorden, maar ze kloppen wel.' Had haar vader dat ook niet gezegd? Had hij ook niet gezegd dat ze zich er met zijn vieren wel door heen zouden slaan? Ja, dat had hij gezegd. En nu was zij als enige nog over. Ze huiverde, voelde dat Joël haar dichter tegen zich aan trok. Wat dat ander betrof had hij waarschijnlijk wel gelijk, die man had niemand achter zich enkel zijn dochter. Met zijn drieën zouden ze hem aan kunnen, tenzij hij een wapen had. Iets waaraan ze niet twijfelde. “Wat als hij een wapen heeft? Hoe moeten we on zelf daar tegen beschermen?” vroeg ze zacht, terwijl ze haar ogen op die van Joël gevestigd hield. Ze slaagde er niet in positief over hun situatie te denken, dat lukte gewoon weg niet meer. Niet na de afgelopen twee jaar, er waren te veel tegenslagen geweest om nog te geloven dat zoiets als dit goed kon eindigen. 'Het spijt me van daar strak, ik wist echt niet wat ik had, ik wil wraak ja, maar niet ten koste van jou of Ian. Sorry dat je door wat ik allemaal zei weer moest terugdenken aan alles wat er gebeurd is. Het was mijn bedoeling helemaal niet. Maar ik laat het niet zo ver komen dat je nog meer gaat verliezen dat beloof ik je.' Alice slikte moeizaam, ze zou hem zo graag geloven. En ergens geloofde ze hem ook. Maar toch verdween het angstige gevoel niet, het gevoel dat je kreeg als je het idee had dat je elk moment in de ogen van de duivel kon kijken. 'Weetje nog wat ik zei in het ziekenhuis, ik zou je nooit meer alleen laten. Dat zal ik nakomen, maar niet bang zijn. We redden ons wel, en ja ook dit keer.' Ze wist het nog, ze kon zich zijn woorden nog herinneren. Ze knikte dan ook zachtjes, waarna ze voor een moment zwijgend naar de lucht staarde. Alsof ze daar antwoorden in zou kunnen vinden. “Ik hoop dat je gelijk hebt.” zei ze uiteindelijk zacht. Waarna ze hem weer aan keek, een wat onzeker glimlachje was op haar gezicht verschenen. Ze drukte een zachte kus op zijn wang. “Laten we maar naar jullie kamer gaan.” zei ze, waarna ze overeind kwam en haar hand naar Joël uit stak zodat hij zich er aan op zou kunnen trekken. Het verlangen alleen te zijn was verdwenen, samen met de beelden die er zonet nog door haar hoofd hadden gespookt.