Screw it all

Daar zat ze dan in het kantoor van de onderdirecteur. Ze werd er inmiddels toch wel enorm kwaad van, dat ze nu toch wel minstens twee á drie keer langs moest komen bij die achterlijke vent. Deze keer was er dan weer een probleem met haar cijfers, in plaats van problemen met andere leerlingen. Vier achter elkaar opvolgende éénen hadden haar gemiddelde behoorlijk naar beneden gehaald. 'Denk er de volgende keer goed over na, wanneer je je volgende proefwerk opgegeven krijgt, jongedame!' Waren de schreeuwende woorden van de man, terwijl ze inmiddels de deur van zijn kantoor met een harde klap dicht smeet. Ze hoefde hem voorlopig niet meer te zien, ze zou er wel voor zorgen, gewoon spijbelen of gewoon niet naar zijn bevelen luisteren. Esther haar ogen spraken gewoon vuur, en verschillende leerlingen keken haar nogal ietwat angstig achterna, omdat ze wisten dat zij de leidster van Die Hard was, en ze pikte niet veel. Zelfs de leden van haar studentenvereniging hadden vaak niet veel te zeggen. Chloe had tegenwoordig ook al minder van zich laten horen, en in de zomervakantie had het zelfs stil gelegen. Onder dwang van haar ouders, zelfs haar vader was erbij betrokken geweest, had ze mee gemoeten op vakantie met haar twee moeders. Haar vader kon er zo nodig weer niet bij zijn, nee, die had weer andere zaken aan zijn hoofd. Zijn nieuwe meid, ja de zoveelste al in de tijd dat ze hier in het vierde jaar was binnen komen stromen, was een pittige tante waar ze niets mee te maken wou hebben. En daarbij kwam ook nog de klap dat Christian nog geen paar dagen geleden een andere kamer had genomen. Ze wist dat ze zich niet veel in haar kamer bevond, maar hij had toch op z'n minst even kunnen vragen wat er met haar aan de hand was?! Esther voelde haar woede gewoon met de minuut groeien en inmiddels was ze al vanaf het kantoor van de onderdirecteur richting de kluisjes gestampt, en had bijna -doordat ze diep in gedachten verzonken was- haar kluisje voorbij gelopen. Meteen hield ze halt en zette een paar passen terug, waarbij ze de leerlingen die op dat moment achter haar liepen aan de kant duwde. Eenmaal bij haar lelijke half ingedeukte kluisdeur probeerde ze hem te openen, door aan het slot te draaien. Het slot werkte niet mee, nee, in plaats ervan om te doen wat ze het slot opdroeg, werkte het haar tegen, wat haar alleen maar kwader leek te maken. ''Verdomme!'' Schreewde ze en balde haar rechtervuist, die ze vervolgens met een enorme kracht tegen haar kluisdeurtje aansloeg en een tweede pittige deuk erin vormde. Ze kon het wel uitschreeuwen van pijn, niet van de pijn van haar rechterhand -waarvan haar knokkels inmiddels zwakjes aan het bloeden waren- maar van binnen, de mentale pijn. De roodharige meid wist haar mentale pijn niet langer te verbergen en moest het gewoon uiten, en dat deed zij juist op deze manier, door zichzelf fysiek te pijnigen en voorwerpen en mensen helemaal stuk te slaan.

[&Christian]

Christian staarde met nogal een legde blik naar de grond van de klas. De jongen leek zich er maar niet over te kunnen zetten. Leerlingen die voor hem zaten keken hem nogal verward aan. Meestal was hij diegene die meteen tegen de leerkracht begon, of gewoon met god wist hij wat naar voren gooide. Maar hij kon het niet meer opbrengen de tough guy uit te hangen, toch niet nu. De leerkracht kreeg al snel genoeg in het snuitje dat Christian niet aan het opletten was. Maar veel deed hij er niet aan. Een van de jongens in de klas, keek echter een hele tijd naar de jongn en begon verscheidene dingen te fezelen tegen zijn buur. Iets wat Chris duidelijk kon horen. Maar zelfs daar reageerde hij niet op. Zodra het belsignaal klonk veerde hij overeind en was hij als een van de eerste buiten. Leerlingen stoote tegen hem aan, nog iets wat nieuws was. Meestal liepen ze in een grote boog om hem heen, maar dat was nu ook niet meer het geval. De jongen wandelde regelrecht naar zijn kluisje, niet om iets op te bergen maar gewoon om tegen de muur aan te staan. En verder nogal heel doelloos voor zich uit staarde. Chris voelde zich leeg, wat Elena had gedaan, had hem zwaar geraakt. Fysiek en mentaal zat hij er onder door. Wat verder van hem hoorde hij plots een stevige klap tegen een van de kluisjes. Met enige nieuwschierigheid richte hij zijn blik op een meisje. Esther? Chris begon meteen te wandelen naar haar toe, en zonder echter een waarschuwing nam hij haar hand vast en trok hij haar mee naar de deur. 'Gewoon meekomen, de rest kan wachten.' Mompelde hij.

Na enkele opnieuw gewaagde pogingen om haar kluisje open te draaien met wat lichtelijke geweld, kon ze het niet meer uitstaan en flikkerde ze de wiskunde boeken gewoon bovenop haar kluisje. Ze was niet van plan om daar nog uren mee rond te sjouwen, niet nu ze eindelijk vrije tijd had, die overige twee uren biologie deden haar helemaal niets, ze hoefde geen nutteloze informatie te ontvangen van een saaie docent die toch alleen maar vaag oninteressant brabbelde over het menselijke lichaam. Net toen ze zich boos wou omdraaien, werd ze aan haar linkerhand meegetrokken en wou het net uitschreeuwen van woede, toen ze merkte dat het Christian was die haar meesleurde een richting op. Ze hoorde nog net zijn vage gebrabbel, maar wist er enkele woorden op te maken dat ze gewoon mee moest komen zonder tegen te stribbelen. Achja, alsof ze toch nog naar de les moest. Maar aan de andere kant wou ze zich ook gewoon losrukken, wat kon haar nou zijn problemen schelen. Hij kon erin stikken, zeker nu hij gewoon zonder 'afscheid' haar -nu ze Chloe ook nauwelijks meer zag noemde ze het gewoon háár slaapkamer- kamer verlaten had, met slechts een stom briefje achtergelaten.
Toch voelde ze ergens, ergens door haar adrenaline van woede heen, dat ze zich gewoon mee moest laten voeren. Ze liepen een aantal verlaten hallen door, maar stopten niet, waarschijnlijk omdat toch ieder moment de bel weer kon gaan voor de volgende les en er leerlingen hierheen zouden komen om naar hun lokalen te lopen.
Toen ze eenmaal het halve gebouw verder waren gelopen, en ze inmiddels voelde hoe haar hand af begon te knellen, vond ze het wel welletjes toen ze bij een donkere hal aan waren gekomen, die tevens was afgezet vanwege de ontstopte waterleidingen, en trok ze haar hand uit de zijne vandaan. ''Genoeg zo!'' Zei ze fel tegen hem, en vormde haar ogen tot lichte spleetjes. ''Wat moet je van me?'' Vroeg ze grof, bijna op een scheldende manier, maar ergens wist ze zich toch te bedaren om de jongen het niet al te ongemakkelijk te maken.

De jongen ging gewoon verder, liet haar hand niet los. Ze moesten ergens alleen zijn, en bij zijn weet ging dat alleen maar buiten ergens maar niet hier in school. De jongen ademde diep in, snel liep hij niet. Al was dat meer zodat zij beter zou kunnen volgen. Christian voelde uiteindelijk hoe ze haar hand lostrok uit de zijne, waardoor zijn arm gewoon weer naast zijn lichaam ging hangen. Al gauw genoeg hoorde hij haar spreken. Op een felle toon welliswaar. De jongen keek naar beneden en zuchtte even diep. Oke, ze was dus kwaad omdat hij was vertrokken. Goed kon hij begrijpen, maar hij had het nodig. Hij had iemand nodig in zijn kamer die hem bij zinnen kon houden. Daarom was hij vertrokken. Wat hij van haar moest? Goeie vraag, hij had haar gewoon meegetrokken zodat ze niet een scene zou maken. Op Christian's gezicht stond nog steeds een pijnlijke uitdrukking, niet wat haar fout was, maar ze maakte het er niet beter op. 'Esther. Het spijt me dat ik vertrokken ben, maar geef me een kans om het uit te leggen.' Sprak de jongen op een neutrale toon tegen haar, waar hij toch vrij veel moeite voor moest doen. De jongen keek even naar de afgezette ruimte en snoof. Met zijn hoofd deed hij teken dat ze mee moest komen, geen idee of ze zou volgen maar goed dat zag hij zo meteen wel. De jongen verdween in de duisternis en al snel waren zijn ogen er ook gewend aan. Kort trok hij zijn zwarte shirt met V hals goed en zette zich daarna neer op een van de banken die in het midden gecentreerd stonden, om schade te beperken waarschijnlijk. Kort wreef hij door zijn ogen, nog steeds waren wallen zichtbaar. Nog steeds had de jongen geen slaap kunnen vatten door wat gebeurd was. En nu dan nog eens met een Esther die kwaad op hem was, dit ging nog wel eens wat worden dit jaar.

Esther had ergens het vermoeden dat het Christian zijn plan was geweest om haar mee naar buiten te nemen, maar ze had het afgebroken aangezien ze hier nu ook wel safe stonden. Na even getwijfeld te hebben om de jongen te volgen naar de duisternis, gaf ze toch het voordeel van haar twijfel en liep rustig achter hem aan. Pas nu voelde ze de pijn in haar rechterhand, en merkte nu pas op dat die tevens aan het bloeden was. Enkele bloeddruppels hadden haar pols al bereikt, die daar toe de kans hadden gehad, en enkele strepen veroorzaakt over haar hele hand heen. Sommigen trokken ook al in haar zwarte jack, al was dat niet zichtbaar. Ze maakte plaats naast hem en wreef met haar linkerhand over de rechter heen. De roodharige meid snoof even maar probeerde toch de kwaadheid, over het feit dat Christian zomaar uit haar kamer vertrokken was, uit haar hoofd te zetten. Bovendien was dat niet het enige wat haar bezig hield in haar hoofd. Af en toe dacht ze ook terug aan die ene avond op het strand samen met Nick, ze hadden hun harten gelucht en elkaar toen pas herkend over vroegere gebeurtenissen.
Ze probeerde de gedachten weg te drukken en richtte haar aandacht op de jongen. ''Wat is er wat je me wil vertellen.'' Zei ze deze keer kalm, met toch een ietwat felle ondertoon.

Christian keek haar aan toen ze naast hem kwam zitten, al dwaalde zijn blik toch even af naar haar hand die aan het bloeden was. Kort keek hij weg waarna hij in zijn zak taste en daar een nog propere zakdoek vond. 'Laat me even.' Fluisterde hij. De jongen nam haar hand vast en legde die even op zijn been waarna hij zorgvuldig de zakdoek vouwde en die daarna zo om haar hand bond zodat het bloed niet verder zou gaan dringen. De jongen liet haar hand los en ademde even in. Goed, nu moest hij het gaan uitleggen waarom hij weg was gegaan. Maar, zou ze hem dan niet zielig gaan bevinden? Wat twijfelend keek de jongen haar aan. 'De reden waarom ik weg ben gegaan.' Sprak hij uiteindelijk toch. 'Er is de laatste week wat gebeurd. Zoals je weet, kom ik van Florence. Wel ik had daar zeg maar drie jaar lang een vriendin, een meisje waarvan ik met heel mijn hart hield. Ik had haar eens kunnen tegenhouden van een poging tot zelfmoord. Maar ik moest van mijn ouders hierheen komen, en ik en dat meisje zijn er beide uitgeraakt dat we beter uit elkaar konden gaan. Iets wat zowel haar als mij brak. Nuja, een vijftal dagen terug kreeg ik een brief. Een brief waar in stond dat het haar teveel was geworden, dat ze niet zonder me kon. Ze heeft haar leven genomen, door mij.' De jongen sprak met bevende stem, ditmaal wist hij zijn tranen binnen te houden, al koste het moeite. Kort keek Chris naar de grond. Goed, maar nu had hij nog altijd niet de reden gegeven waarom hij nu vertrokken was. 'Ik ben vertrokken omdat ik niet meer alleen in een kamer kon zijn zonder iets doms te doen, ik wist niet waar jij was, ik had moeten bellen maar dat drong niet door. Ik had gewoon iemand nodig die me weerhield van iets stoms te doen. Misschien klinkt dit alles als onzin in je oren, maar ik meen het wel. Als ik wist dat je terug was dan zou ik in de kamer gebleven zijn, maar de laatste dagen is alles wat er aan me voorbij gaat slechts een grote waas.' De jongen keek haar aan. Benieuwd naar enige reactie. Ergens hoopte hij dat ze het zou accepteren, maar hij wist zelf dat Esther dingen meestal niet zo goed zou accepteren. Dat lag gewoon in haar aard.

De zakdoek die Christian om haar hand had gebonden, voelde strak aan, maar negeerde de hevigere pijn die hierdoor was ontstaan en luisterde met beide oren -deze keer aandachtig, niet half afwezig zoals ze vaak deed in de lessen of wat dan ook- naar de jongen zijn verhaal. Esther kuchte even, niet opzettelijk, midden in zijn verhaal en wreef opnieuw met haar linkerhand over haar rechter heen, waar af en toe dan ook haar blik op gleed. Toen hij eenmaal begon over haar, waar ze was gebleven, schraapte ze haar keel en keek de jongen weer aan. Bij de opmerking over dat dit alles misschien in haar oren ten onzin klonk, grijnsde ze even en had de neiging om te zeggen dat het inderdaad onzin was, maar liet het toch maar even zitten. Dat de harde Christian het had aangekund was zeker, maar nu hij op zo'n kwetsbaar punt was, slikte ze toch de opmerking weg en keek hem weer neutraal aan. Ze knikte even toen ze begreep waarom hij was weggegaan en kon zichzelf er eigenlijk best goed in vinden, maar had waarschijnlijk niet hetzelfde gedaan als hem. Toen ze zich voor de zomervakantie ook klote voelde, was ze niet op zoek gegaan naar iemand van Die Hard, maar naar het strand gegaan om daar even tot rust te komen, en was daar per toeval Nick tegengekomen. ''Ik snap het.'' Waren de enige woorden die uit haar mond kwamen, niet hard of op een grove manier, maar deze keer kalm en medelevend. De enige keer dat ze dit dan ook zou doen. ''Mijn zomervakantie was vergald door m'n ouders, dus ik was er inderdaad niet. Ik was onder dwang op vakantie met ze, weg naar een -'', ze schraapte haar keel even, ''ver land. En bellen was ook overbodig geweest, m'n mobiel was ingenomen.'' Langzaam aan ontstond er toch een irritatie, die ook te horen was in haar stem, omdat ze nu weer terug dacht aan die afgrijselijke dagen dat ze samen met haar ouders was.

Christian ademde llicht opgelucht in toen ze zei dat ze het begreep. Oke, dus ze was niet meer kwaad? Of wel? Kort streek hij door zijn haren heen. Uiteindelijk begon het meisje echter aan haar uitleg. Dus ze was gedwonen om op reis te gaan. Ergens begreep hij dat niet, wie kon Esther nu dwingen om ergens heen te gaan? De jongen staarde wat verward naar haar maar toch verscheen al snel weer die kalme blik in zijn ogen. 'Nou, dat is best wel kut. Maar toch ik had je moeten verwittigen op een of andere manier.' De irritatie in haar stem viel hem op, en ergens zat hij nu vast. Wat moest hij nu doen? Er naar vragen, of zou ze hem daarvoor weer aanvliegen met woorden? 'Maar wat is er gebeurd dan dat je opeens mee moest? En serieus, jij laat iets van afpakken? Onmogelijk.' Misschien kon hij een lach op haar gezicht toveren, al wist hij dat zoiets nogal moeilijk was bij haar. Voorzichtig zette hij een zwakke glimlach op. Ergens wist hij van zijn eigen dat hij beter weg zou gaan, gewoon om eventuele conflicten te veroorzaken. Maar langs de andere kant wou hij dan toch weer blijven omdat het te lang geleden was dat hij haar gezien had. 'Trouwens, al gaat dit voor jou vast humoristisch klinken. Ik ben er voor je als het nodig is. Ik heb je niets voor niets weg getrokken van je kluisje.' De jongen grijnsde even wat breder naar haar. Al was er toch nog steeds die lege blik in zijn ogen te zien. Door Esther weer te zien, voelde hij zich raar genoeg toch al iets beter dan eerst. Kort kraakte hij zijn nek en kort schoot Die hard in zijn hoofd. Lang had die groep stil gelegen, maar daar zou nu wel verandering in komen zeker?
[Moet gaan eten]

Ze wist dat de vraag zou komen waarom ze mee moest en waarom ze in godsnaam haar mobiel had laten afpakken, maar had niet verwacht dat die gelijk gesteld zou worden en even slikte ze dan ook. Niet zomaar slikte ze, maar het voelde pijnlijk aan en opeens voelde haar hart sneller kloppen, zonder enige reden. Normaal gesproken zou ze tekeer zijn gegaan als iemand ook maar haar iets persoonlijks vroeg, maar deze keer kon ze het niet maken, niet tegenover een bijna Die Hard lid die zich nu al ontzettend depressief voelde, en ze kon niet steeds harteloos blijven doen tegenover anderen. Ze wist het niet of ze het kon vertellen van haar ouders, dat ze een lesbische moeder had die met een vrouw ging en dat haar vader inmiddels ook een vrouw had, maar ze nog wel aardig tegen elkaar konden doen. En het viel haar zwaar dat ze niet haar moeder af kon katten, omdat de vrouw die ze had enorm aardig was, en het haar moeder persoonlijk tegenviel van haar persoonlijke voorkeur. Haar vader had daarentegen een stuk arrogantere vrouw uitgekozen, die Esther dan ook ten alle tijde haatte en haar alleen gebruikte om geld af te troggelen. Nu was ze nog fake aardig tegen haar, wist ze, maar zodra ze ook maar een diamanten ring om haar ringvinger kreeg geschoven, veranderde dat allemaal.
Ze twijfelde ontzettend of ze dit zou vertellen, of dat ze hem gewoon zou voorliegen dat ze nog gewoon -net zoals ieder ander 'normaal' kind- een vader en een moeder had. ''Ouders, he. Dat is de reden. Ik kan m'n moeder niet afwijzen en m'n vader... Tsja, die heeft ook niet altijd tijd.'' Ze vertelde de waarheid, tenminste over hoe ze tegenover haar moeder zich gedroeg en over hoe haar vader in elkaar zat. De enige leugen was dat ze niet meer bij elkaar waren. ''I know, I know, maar ik ben gelukkig niet zo'n huppelkut -'', daarbij dacht ze gelijk aan Regina, ''waarvoor mijn mobiel álles is.'' Zei ze met een grijnsje en toen ze even naar hem keek, leek het of de jongen ook een licht grijnsje op zijn gezicht had. Ze gaf hem een klopje op zijn linkerbeen met haar linkerhand en keek bedankend naar hem, toen hij opmerkte dat hij voor haar klaar zou staan.

-Ben nu ook eten en film kijken enzo, dus post.. vanavond weer xD

Christian keek haar afwachtend aan, tuurlijk was de jongen nieuwschierig maar dat toomde hij maar in. Gewoon omdat het beter leek op dit moment. Hij mocht al van geluk spreken als ze iets tegen hem zou zeggen. Christian had de laatste tijd de mensen die hij hier kende nog al laten zitten. Regina, Esther, Eloisa, Nick en de rest die hij hier iets of wat kende. De jongen ademde even diep in en kraakte zijn vingers even droogjes. Kort vervlogen zijn gedachten naar de eerste keer ooit dat hij Elena had gezien. Hij was op pad, met enkele jongens van zijn toenmalige bende, tot hij haar gewoon ergens droog zag zitten met wat vriendinnen. Als een rasechte italiaan waagde hij natuurlijk zijn kans. Met zijn 'natuurlijke' charmes had hij haar gestrikt gekregen. Al was dat niet bepaald zijn bedoeling van het begin, hij was meteen aangetrokken tot haar, iets wat hij in die tijd nog nooit had gevoeld. De jongen schudde vluchtig zijn hoofd. Hij moest het loslaten, voor zijn eigen bestwil. Kort knikte de jongen op wat ze zei. Ouders. Inderdaad, niet het beste wat hij ooit had meegemaakt. 'Ach, zolang ze je niet dwingen om naar een ander land te verhuizen alleen voor school.' Sprak de jongen iets wat in gedachten verzonken tegen haar. Toen ze sprak over dat ze niet zo'n huppelkut was die haar gsm zo hard nodig had schoot de jongen even in de lach. 'Oke, op dat vlak ben ik zo'n zware huppelkut. Serieus.' Grijnsde hij scheef. Het klopje op zijn knie deed hem even glimlachen. Eigenlijk was het als nog best gezellig. De jongen keek even rond, ergens had hij zin om wat dingen te slopen, maar het enigste nadeel was wel. Esther had zijn zakdoek, dus als hij zou bloeden dan zou hij zijn shirt kapot moeten doen, en dat zag hij niet echt zitten momenteel. 'Maar, naar welk land ben je dan geweest? Daar moest vast iets interessant te zien zijn ofzo?'

Toen Christian een opmerking maakte over dat haar ouders haar maar niet dwongen om naar een ander land te verhuizen, slechts voor school, maakte haar hart een pijnlijk sprongetje. Dat was inderdaad ook zo het geval geweest, maar had toen gewoonweg toegegeven en meegewerkt omdat ze toen nog geen Die Hard Esther was, wat in de loop van die paar weken dat ze hier op school terecht kwam, ernstig was veranderd. Zo ernstig dat de onderdirecteur een scheithekel aan haar had, letterlijk. Leerlingen waren bang voor haar, dat ze terugdeinsden, en af en toe dacht ze wel eens dat de Die Hard leden dat liever ook deden. Esther keek naar haar inmiddels trillende rechterhand, maar lachte wel flauwtjes mee om het grapje van de jongen. ''Ik ben inderdaad vanuit een ander land, aan het begin van vorig jaar, hierheen gekomen, onder dwang van m'n ouders. Venice is m'n geboorteland.''
Ze dacht na, zou ze het hem kunnen vertellen naar welk belachelijk eiland ze op vakantie was geweest met haar ouders, haar twee moeders? Ja, ze vertrouwde hem eigenlijk wel, en wat zou de rest van de school eraan hebben. ''Hoe zal ik het zeggen... het clichéschte ever ofzo.'' Esther deed zoveel mogelijk haar best om expres een zuur gezicht te trekken. ''Hawaii.'' Ze snoof opnieuw en wreef even met haar linkerhand door haar natuurlijke, vuurrode haren heen. ''Ik heb daar fucking vier weken gezeten, je hebt geen idee hoe erg dat was.'' Zei ze kalm, met deze keer een wat zwaardere ondertoon in haar stem. De irritatie die er net in was, leek wel verdwenen te zijn, maar dat kwam omdat ze er deze keer geen problemen mee had om het tegen Christian te zeggen, wat ze normaal wel zou hebben. Ze had geen idee waarom ze nu niet zo'n hard en fel persoon was. Misschien... nee. Misschien was ze... misschien was ze wel veranderd door die vakantie, softerder geworden. Het klonk misschien vaag, maar het was haar opgevallen dat haar donkere ogen lichtelijk waren verkleurd naar blauw.

Christian keek haar een tijdje aan, hij ademde eventjes diep in. Op een of andere manier was het goed dat hij Esther vandaag had gezien, en daar waren ook niet bepaald minpunten aan, hoewel misschien toch één. Haar uitvliegen tegen hem in het begin, maar dat was ergens wel terecht geweest. De jongen luisterde naar de woorden die ze sprak. Venetië? Dus ze was ook een Italiaanse van afkomst? Oke, weer iets wat hij wist. De jongen merkte haar trillende hand op, voorzichtig nam hij deze vast en keek haar met een kleine gllimlach aan. 'Dus mevrouw is een Italiaanse van afkomst maar zegt dat niet tegen een mede italiaan? Mooi is dat.' Zei de jongen droogjes tegen haar. Ze zag er in zijn ogen niet uit als iemand van Italië, maar goed dat was waarschijnlijk voor iedereen anders. 'Maar het is wel rot dat je hierheen bent moeten komen, al was het anderzijds ook niet zo dat je Die Hard dan had gehad.' Sprak de jongen zachtjes tegen haar waarna hij even met zijn duim over haar hand ging, niet bepaald iets wat hij meteen zou doen bij Esther. Maar dat was dan meer door het feit dat zij zeg maar de vereniging leidde waar hij bij zou gaan komen. De jongen glimlachte even scheef. Toen ze meedeelde dat ze naar Hawaii was gegaan fronste hij even. Oke, het konk inderdaar wel cliché, maar hij was er zelf nog nooit geweest of zo en ergens was dat best wel grappig. Maar goed. 'Ik zou er inderdaad geen idee van hebben, nog nooit geweest en waarschijnlijk ga ik er nooit heen.' Sprak de jongen met een glimlachje tegen haar. Kort krabde hij over zijn wang en keek even naar enkele leerkrachten die voorbij de zaal liepen maar geen aandacht besteede aan de twee jongeren die er zaten. Eigenlijk was het best wel ironisch, twee van de hardste personen hier zaten hier nu momenteel toch zo zwak. Onbegrijpelijk, maar misschien was het ergens toch wel nodig dat ook hun twee nu en dan zo een moment nodig hadden.

Voor het eerst vandaag kwam er een glimlach op haar gezicht te staan door de opmerking van Christian over de Italiaanse afkomst. Ze wist dat ze niet de enige was in Die Hard die uit Italië kwam, uit Venice, maar niemand wist het eigenlijk. Haar looks waren dan ook niet bepaald Italiaans te noemen en haar accent viel niet erg op, en daarbij had ze het nog nooit aan iemand verteld hier, zelfs niet aan de Die Hard leden.
Ze keek naar haar hand die vastgehouden werd en had de grote neiging om die terug te trekken, al had ze dat ergens ook weer niet. Het lukte haar gewoon niet, en ze wist niet waarom precies. ''You'd better!'' Zei ze tegen hem over de vakantie naar Hawaii, het was een hel geweest en eigenlijk wou ze daar niet over praten, niet eens aan denken. Ze zuchtte onhoorbaar en merkte op dat een aantal docenten door de verlaten hal liepen, maar schenen hun niet eens op te merken. Ach, wat zou het, alsof ze zich toch zomaar liet wegjagen en ze wist dondersgoed dat zelfs een aantal docenten voor haar vreesden, en dat gaf haar ergens wel weer een machtspuntje. Esther schoof wat dichter naar de jongen toe en legde haar hoofd gewoon even tegen zijn rechterschouder aan, waardoor haar rode haren rustig mee zwaaiden en vervolgens weer tegen haar rug en schouders aan rustten. Ondertussen hield ze ook zijn hand rustig vast. God, wat zou ze degene zo hard in elkaar slaan als iemand hier zou komen en hun zou betrappen, of nou ja haar. Ze voelde zich kwetsbaar nu, maar liet haar dat niet kisten. Dit was gewoon even een kort momentje voor hun tweeën, wat ze ook met Nick had gehad. En stiekem betekende Die Hard ook veel voor haar en zou het zichzelf niet kunnen vergeven als de groep dood zou vallen, ook al zou ze volgend jaar misschien wél slagen.

De jongen haalde zijn schouders op, of hij ooit naar Hawaii zou gaan wist hij niet bepaald, maar in de nabije toekomst was zoiets voor hem niet echt haalbaar. Want zodra hij afgestudeerd was op Monica High, zou hij naar MU gaan. Gewoon om toch te verzekeren dat hij iets in zijn leven zou bereiken. Al zou hij hoogstwaarschijnlijk een van die jongens worden die in een studentenvereniging ging gewoon puur om te feesten of wat dan ook. Zijn studies zouden minder rioriteit hebben, maar hij zou wel studeren uiteindelijk. Ach het studentenleven zat vol met verassingen en keuzes, dus ergens maakte het hem niet uit tot wat hij zou uitdraaien, al was nerd uitgesloten. Een zachte gewichtsverandering vond plaats, en al snel ondervond hij dan ook wie het was. Zonder ook maar enig iets legde hij zijn hoofd tegen het hare aan en zuchtte eventjes. 'Weetje, ik heb je gemist. Klinkt misschien stiekem heel emotioneel ofzo maar het is wel waar.' Sprak de jongen op een vrolijke toon tegen haar. Esther liet hem stiekem vergeten waar hij zo depressed over was, en ze kon een glimlach op zijn gezicht toveren. Ondanks dat de twee elkaar toch niet zo goed kende, voelde hij zich hier toch meer thuis op het moment. 'Trouwens, mis je Italië nooit? Ik bedoel niet meteen je ouders, maar zeg maar gewoon het land, de sfeer?' Eigenlijk was er stiekem een interesse opengebloeit naar het meisje toe, allemaal gewoon door dit ene moment dat ze samen deelde. Al wist hij even goed, dat niemand hier ooit over zou gaan weten buiten hun twee. De jongen verlangde ergens terug naar de warme streken waar hij was opgegroeid, naar de mensen, de geur, de keuken. Maar toch, op dit moment kon dat niet tippen aan hoe de twee hier nu bij elkaar zaten. Alsof het allemaal goed werd gemaakt door dit. Ach ja, het leven kon ironisch verlopen op zelfs de zwakkere momenten van de mensheid.

Lichtjes irriteerde Esther zich eraan dat de hal niet rustig en onbelopen bleef, in plaats daarvan liepen er wel eens verscheidene docenten langs om naar hun lokaal te komen. Ze besloot er niet op te letten en het feit dat ze hun toch niet zagen hier in de duisternis stond toch vast. Bovendien zouden ze hun toch niet durven weg te sturen. Zelfs in ietwat zachtere tijden, waar ze zich nu dan ook in bevond, wist ze zichzelf stoer en gevoelloos op te stellen. ''Ah ja.'' Waren de enige woorden die ze nu kon vormen toen Christian zei dat hij haar gemist had. Stiekem had ze Die Hard gemist inderdaad ja, maar niet specifiek iemand, gewoon alle leden. ''Ik jou ook, net zoals de rest van mijn studentenvereniging.'' Klonk haar zachte, maar scherpe stem. Ze snoof even toen er één docent wat dreigend dichterbij kwam, maar sloeg na enkele seconden toch rechtsaf, richting een andere hal. Esther richtte haar aandacht weer op haar rechterhand, zag door het donker heen dat het bloed door de dunstoffige zakdoek was heen gedrogen, al was het niet veel. Geruststellend legde ze haar linkerhand op zijn rechterbeen, deze keer niet om hem een soort van klopje te geven, maar gewoon om te laten zien dat ze óók aan hem dacht.
Ja, ze wist zeker dat hij in Die Hard mocht. Dat had ze sowieso al geweten voordat hij ook maar in aanmerking was gekomen voor een ontgroening, maar had voor de rest niet geprotesteerd toen Nick en Jimmy het hadden over een avondje hangen, met wat extra gevolgen van dien. Ze had slechts grijnzend geluisterd en ondertussen wat sigaretten gerookt.
''Hmm, hoe zal ik het zeggen. Nee, eigenlijk niet. Hoe raar dit ook klinkt, maar het enige waar ik aan moet denken als ik aan m'n geboorteland terugdenk, zijn het slechts m'n ouders. Ze hebben zoveel van m'n leven genomen, dat ik nauwelijks tijd had om een hecht vriendengroepje te hebben, zoals ik nu gelukkig wel heb.'' Christian mocht van geluk spreken dat ze zoveel informatie vrij gaf, normaal gesproken zou ze dat niet hebben gedaan, maar om zichzelf niet hélemaal anoniem te houden was het toch wel verstandig om de leden wat met haar geschiedenis in mee te trekken. Bovendien deden zij dat ook met haar.

Christian keek een tijd lang voorzich uit, hij zag een aantal leerkrachten naderen maar die sloegen altijd wel weer ergens anders in. Een klein grijnsje verscheen op zijn gezicht. Een warme hand werd op zijn been gelegd waardoor hij meteen op keek en kort fronste. Oke, iets wat hij niet verwacht had maar goed. Zo erg vond hij dit nu ook weer niet. De glimlach werd iets breder, waarna de jongen begon te luisteren naar haar woorden over Italië. Ergens kon hij haar wel begrijpen, alles wat haar ouders hadden gedaan bevond zich in Venice. Ergens zou hij er ook niet meer naar terug willen dan, zijn eerste keer Florence zou waarschijnijk ook niet al te vlot gaan verlopen. Maar uiteindeijk zou hij wel terug gaan voor zijn vrienden daar. De jongen liet haar hand los en legde zijn arm losjes om haar schouder heen. 'Ik kan je wel ergens begrijpen. Maar ergens ook weer niet, maar goed. Ach, al bij al mag ik blij zijn dat je naar hier bent gekomen want anders was de kans klein dat ik je ooit gezien zou hebben maar klein geweest.' Sprak de jongen op een kalme toon terwijl hij even zijn mobiel bovenhaalde en kort fronste toen hij merkte dat hij een sms had. Van een nummer dat niet Amerikaans was, maar eerder Italiaans. Wat nieuwschierig tikte hij het open en las vluchtig door. Over enkele dagen was de begrafenis van zijn ex vriendin. Veel zin om nu al weer terug te gaan naar daar had hij niet, maar ergens wou hij wel respect betuigen aan de familie of wat dan ook. Hoewel hij waarschijnlijk dan blikken naar zich toe geworpen kreeg van dat het zijn fout was ofzo. Misschien kon hij maar beter niet gaan. Ach hij zou nog wel zien. 'Dus eigenlijk, Die Hard, wat ben je daar nog met van plan?' Besloot hij maar. Gewoon om zichzelf even van gedachten af te brengen, en haar ook wel deels. En misschien zou dat met dit wel gaan helpen, en zo niet kon hij nog wel andere zaken gaan proberen. Al zouden die wat meer met zich mee brengen uiteindelijk maar ja.

Zijn opmerking over dat hij blij was dat ze hierheen was gekomen, begreep ze niet helemaal. Bedoelde hij dat ze hierheen naar deze school was gekomen vanuit Venice een jaar geleden, of dat ze nu op dit moment met hem mee was gekomen? Achja, whatever, het zal wel en ze liet die vage vraag maar gewoon varen. Toen ze merkte dat er een mobiel afging, greep ze eerst naar haar eigen mobiel, maar die bleek het niet te zijn. Het was die van Christian, waardoor ze haar hoofd van zijn schouder afhaalde en haar handen in een kommetje neerlegde op haar schoot en daar naar staarde. Het waren de jongen zijn zaken, en ze hoefde het niet te weten, ook al was ze stiekem nog zo'n nieuwsgierig aagje. Esther wist niet waarom ze eigenlijk naar haar handen staarde, of misschien toch wel. Die avond op het strand die ze met Nick had doorgebracht, ze was zo kwetsbaar geweest en had dat ene kettinkje in haar handen vastgehouden, het hangertje er van. Die avond was er zó verschrikkelijk veel duidelijk geworden, ze had haar oude vriend weer terug, een vriend van vroeger. De twee Die Hard leden hadden elkaar totaal niet herkend, maar langzaam maar zeker werd alles duidelijk. Ze had nog flink getwijfeld, maar op het einde van de avond was ze vastbesloten geweest. En dat allemaal door het ene hangertje, die ze al die jaren bewaard had. Het klonk allemaal zo vaag in haar hoofd, allerlei gedachten gingen er over rond en de helft daarvan had ze niet eens een antwoord op.
Toen ze merkte dat Christian wat vroeg over Die Hard, schrok ze lichtelijk op en verdween die avond uit haar gedachten vandaan. ''Oh, ehhm,'' zei ze ietwat verward en de duisternis van de hal kwam weer tevoorschijn voor haar ogen en ze keek even in de jongen zijn ogen. ''Eigenlijk heb ik nog geen idee. Ik zal binnenkort wel de leden bijeen roepen en dan zullen we wat chaos creëren!'' Zei ze op een gemeen toontje en ze balde haar vuisten.

De jongen keek nog steeds naar het schermpje. Hij wist niet wat hij moest antwoorden, hij zou graag naar daar gaan. Maar hij wou niet naar zijn hoofd krijgen dat het zijn fout was. De jongen snoof even en haalde diep in. Ergens voelde hij zich kwaad worden, en dat was te merken aan hoe hij zijn mobiel begon samen te knijpen. Zijn andere hand ondersteunde zijn hoofd, maar inmiddels was die hand ook al tot vuist samen geknepen. Dit sms'je had hij liever niet op deze moment gehad. Het maakte hem alleen maar weer terug bewust van dat het ergens zijn fout was, dat haar familie hem nu zou bezien als een soort van moordenaar. De jongen duwde zich omhoog en wandelde weg van de bank, van Esther. De jongen stootte een kreet uit van woede waarna zijn mobiel hard tegen de grond knalde en zo in stukken kapot vloog. Christian staarde met een lege blik naar de grond, hoorde nog wat Esther zei, maar uiteindelijk zakte hij neer tegen de muur waar enkele stukken van zijn mobiel nu tegen lagen. Zijn hoofd plaatste hij tegen de muur uit, zijn blik was nog steeds op de grond gericht. Ditmaal wist de jongen tranen binnen te houden, hij ging niet in tranen uit barsten voor Esther. Dat was stom, en zwak. Hij had genoeg zwakheden laten zien vandaag en de afgelopen paar dagen, hij ging zichzelf niet kapot maken door verdriet. Zijn woede zou hij wel uiten op een andere manier, wanneer hij ver weg was van iedereen. De leegte die zijn lichaam had overgenomen, hoewel hij die probeerde verdringen kwam weer meer en meer naar boven. Kort sloot hij zijn ogen, al opende hij ze meteen weer. Elena spookte nog door zijn hoofd, harder dan ooit, harder als toen hij bij haar was. Christian plaatste zijn handen in zijn haren en staarde naar voren, al probeerde hij de blik van Esther te vermijden. Die zou het vast alleen maar raar gaan vinden dat hij nu op de grond zat tegen een muur, alsof hij zeg maar gek was geworden. Al klopte die beschrijving misschien nog wel.

Vanuit haar ooghoeken keek ze naar de jongen, die duidelijk boos begon te worden. Zou het door het smsje komen, of door het feit dat ze lichtelijk twijfelde over wat ze met Die Hard zou gaan doen? Ze dacht eerder aan het -voor haar- onbekende smsje en was eigenlijk wel nieuwsgierig naar wat er in stond, maar besloot het niet te vragen, dat vond ze -ook al was ze dat enorm- nogal onbeschoft overkomen. Opeens leek het wel alsof ze haar lichaam niet meer beheerste en stond ze op, de jongen zijn voetstappen achterna en bleef eenmaal voor hem staan. Daar knielde ze en probeerde zijn ogen te zoeken in de duisternis. ''Hee, het maakt niet uit.'' Sprak ze hem op een ongeruste toon toe, wat haar nog niet vaak overkomen was. Ze kwam wat dichterbij geschoven, plaatste haar handen zachtjes op de handen van Christian die zich in zijn haar bevonden en probeerde ze rustig naar beneden te trekken, waarna ze haar handen in zijn handpalmen kon leggen. ''Ssshh..'' Fluisterde ze naar hem en trok -voor het eerst sinds dagen- een echte glimlach, een gemeende lieve glimlach, een glimlach die voor haar wel boekdelen sprak. '' Zeg maar niets meer.'' Zei ze, terwijl ze nog ietsje dichterbij kwam en nu zo met haar knieën tegen de zijne aanzat. Ze kneep eventjes fijn in zijn handen en probeerde haar opkomende tranen tegen te houden.

Christian haatte zichzelf op een of andere manier zo hard nu. Hij had een zwakte laten tonen aan Esther die hij normaal nooit zou laten zien aan iemand. Buiten aan zijn zus. De jongen gaf zich nog altijd de schuld van alles. Hij bleef er van overtuigd dat dit zijn fout was. Toen hij haar stem dichterbij hoorde en een ongerustheid in hoorde werd hij verward. Esther die zo sprak? Haar zachte handen trokken de zijne naar beneden, en hij liet ze maar gaan, al keek hij nog steeds naar de grond. Christian wist waarom hij opeens zo kwaad geworden was. Haar familie bestempelde mensen snel, en dat zou bij hem hetzelfde zijn. De jongen durfde uiteindelijk op te kijken en ademde diep in. Haar zachte handen lagen op de zijne terwijl hij kon genieten van een beeld dat je niet vaak zag, een glimlachende Esther. Heel kort schoot een mondhoek omhoog, ergens vond hij het wel leuk dat ze probeerde. Zijn onderlip begon te trillen een teken dat hij hier oftewel in huilen zou uitbarsten of dat hij zo woedend werd. Toen hij haar knieën tegen de zijne voelde komen legde hij zijn armen om haar heen en trok haar tegen zijn borst. 'Het spijt me.' Fluisterde hij zo zacht, dat het misschien niet hoorbaar was. Het gene wat hem speet was dat zij hem nu zo moest zien, terwijl hij zo net nog haar probeerde te troosten, maar of dat gelukt was wist hij niet bepaald. Hoewel zijn armen nog altijd om haar heen lagen, was zijn voorhoofd tegen het hare aan geplaatst zodat hij haar kon blijven aankijken. Dit was ook voor het eerst dat hij een vriendin zo knuffelde zonder bij bedoelingen te hebben. Het voelde raar, maar tegelijk ook steunend en goed aan. De jongen ademde diep in. Christian wou diegene zijn die hielp, niet andersom. De jongen kon zijn eigen boontjes doppen, al was dat misschien bij dit geval niet zo heel slim.

Het was niet haar bedoeling geweest om dichter bij de jongen te komen dan dat ze net had gezeten, maar plotseling voelde ze twee handen om zich heen en werd ze dichter naar hem toegedrukt. Een knuffel dus, blijkbaar had hij het nodig. ''Oh ehhm, ahum.'' Ze schraapte haar keel zachtjes en rolde met haar ogen, op zo'n manier: niet wetende wat te doen. Esther twijfelde of ze ook haar handen om hem heen moest sluiten, maar besloot het toen toch maar wel te doen. Ze was niet zo aan knuffels gewend, behalve van haar vader af en toe of van Nick; de vroegere Nick. Toen was ze een knuffelbeest geweest, een knuffelbeertje, maar nu, nee nu totaal niet meer.
Toen ze merkte dat zijn voorhoofd tegen de hare aan lag en ze met haar blauwe ogen in zijn bruine keek, had ze pas in de gaten hoe hard haar hart bonkte. Ze ademde rustig, maar hield haar mond wel lichtelijk open. Als iemand dit nou op dit moment zou zien, zou het net leken alsof ze elkaar gezoend hadden of wat dan ook, zou ze degene zó hard in elkaar rammen dat hij of zij gewoon niet meer fatsoenlijk kon leven. Ze knipperde even niet wetende met haar ogen en keek hem nog steeds aan, nog steeds niet wetende wat ze precies nou op dit moest doen. Als ze terugtrok en weg zou lopen, zou het zo gevoelloos en niet medelevend voor hem overkomen, voor geen enkel Die Hard lid. Ze wist dat Die Hard koud en gevechtlustig was, maar er konden ook wel eens persoonlijke momenten tussen zitten. Haar hart bonkte nog steeds zo hard, er stroomde adrenaline door haar lichaam heen en ze wist niet waar dit vandaan kwam. Alsof voor even haar haat en nijd uitgeschakeld was en er een ander knopje was omgezet.

Christian keek haar met aan kalme maar ergens toch ergens zwakke blik aan. De jongen had geen idee wat er door haar omging. Wat er door zichzelf omging. Het enigste was dat hij zich vreemd voelde voor de moment. Esther wist hem weer kalm te krijgen want ditmaal was het geen woede geweest die hij voelde. Zijn hard begon stevig te bonzen toen hij haar armen om hem heen sloot, weer iets nieuws. Hij wist dat fittend tussen hen twee zou blijven. Ergens hoopte hij dat niemand het zou zien nu. Chris wou niet dat iemand ook maar foute conclusies trok door het beeld nu. De jongen keek haar recht in die blauwe ogen aan en voelde even hoe er wat in zich omkeerde. Wat was dit nu weer? Hij vond niet de drang om haar los te laten. Zijn ogen schoten even naar haar lippen. Chris slikte even. Ergens proefde hij de drang naar haar lippen, maar hij wist dat zoiets niet kon. Te veel consequenties die er aan vast hingen. Die Hard zou er van op de hoogte komen, zijn zus, Regina.. Maar toch kon de jongen het niet ontkennen dat hij dit niet wilde. Zonder over verdere controle te beschikken bracht hij zijn lippen naar de hare. Zijn verstand schreeuwde nee, maar dit was geen kwestie van verstand, maar van het hart? Heel zachtjes plaatste hij zijn lippen op de hare, een moment dat zich niet meer zou voordoen waarschijnlijk. Toen de jongen weer bij zinnen kwam liet hij haar lippen los. Kort beet hij op zijn onderlip. Wat had hij nu weer gedaan. 'Ik.. Dit.. Het spijt me?' Christian keek haar met een voorzichtige blik aan. Zijn handen lagen inmiddels weer op zijn knieën, zijn hoofd had hij weer tegen de muur gelegd. Momenteel verwachtte hij een vlam in zijn gezicht en dat ze zou gaan schreeuwen of wat dan ook, maar sowieso iets negatief. Stomme zet beet hij zichzelf nog toe. Kort maar toch nog steeds wat verbaasd van zijn actie wreef hij over zijn eigen lippen. Was hij het wel die haar zo net gekust had? Dit ging de jongen zijn verstand te boven.

Doordat er nog steeds twee warme en stevige armen om haar lichaam heen waren geklemd, kon ze niet verder naar achteren dan slechts haar voorhoofd tegen de zijne aan te houden. Steeds sneller begon haar hart te bonken en net toen ze naar achteren wou schuiven met haar voeten, merkte ze op in de duisternis dat de jongen naar haar lippen keek. Esther slikte. Voordat ze het wist werden er warme lippen tegen de hare aangedrukt, waardoor ze haar ogen van schrik wijdopen sperde. De lichte kus leek wel minuten te duren, al waren het slechts maar enkele seconden. Langzaam sloot ze haar ogen, blijkbaar van genot, en drukte ze haar eigen zachte lippen lichtelijk wat harder tegen de zijne aan, al was het haast niet te merken. Toen Christian eenmaal de kus afbrak, snakte ze naar adem en deinsde ze ietsje naar achteren toe. Haar borstkas leek wel uit elkaar te spatten van de druk die het droeg, door haar hart die ontiechlijk hard bonste en doordat ze naar lucht hapte.
Wat was dat? Waarom deed hij dat? Het was zo'n heerlijk gevoel. Op een of andere manier beheerste ze haar lichaam niet goed meer en hief ze haar handen in de lucht. Alsof ze hem ieder moment een enorme klap kon verkopen. Maar in plaats daarvan kwam ze nog dichterbij geschoven, plaatste ze haar handen tegen zijn wangen aan en drukte ze opnieuw, en deze keer harder en langer, haar roodkleurige, zachte lippen tegen die van Christian aan. Ze bewoog zachtjes mee en streelde over zijn lichtelijke stoppelbaardje(?) heen met haar vingers.

Christian keek haar nog steeds op een voorzichtige manier aan. Dit was zijn bedoeling niet geweest. Maar hij kon ook niet zeggen dat hij het niet gewild had. Want dan zou hij liegen tegen zichzelf, en tegen haar. Het meisje was achteruit gedeinsd, zoals hij zelf nu bijna tegen de muur 'plakte'. Haar handen schoten de lucht opeens in, en bijna als reflex sloot hij zijn ogen een klap verwachtend, maar tot zijn verbazing voelde hij haar handen zacht op zijn wangen geplaatst worden en kreeg hij ditmaal een kus van haar, al duurde deze langer. Als de jongen tijd had om in shock te raken dan deed hij het maar nu liet hij zich gewoon mee varen met haar. Zijn ene hand plaatste hij in haar nek en de andere legde hij voorzichtig op haar heup. Toen ze over zijn wang bewoog voelde het iets ruwer aan, omdat de jongen een licht stoppelbaardje had. Zacht streek hij langs haar wang en voelde een intens gevoel door hem heen gaan. De jongen verplaatste zich zelf even zodat hij nu niet meer op zijn knieën zat, maar gewoon op zijn achterwerk. Wat er aan het gebeuren was wist hij niet, was dit gewoon omdat ze beide een zwak moment hadden gehad? Of was het wat anders? Hij kon er niet echt iets op kleven. Uiteindelijk was hij weer diegene die zijn lippen van de hare afhaalde en haar nu aan keek met een zachte blik. Eentje die toch niet vaak meer voor kwam bij hem. Met zijn vinger streek hij even over haar wang en drukte nog een zachte kus op haar lippen waarna hij zijn ene hand liet zakken zodat die nu beiden langs haar heupen lagen, er niet meer op. Zijn hart raasde nog steeds in zijn borst, en dat was mede dankzij het meisje haar actie die de zijne had opgevolgd. Vanuit zijn ooghoeken keek hij even opzij, de gang op, maar hij zag niemand. Oke, geen roddels dus. Een stilte hing tussen hen twee in, maar voor eens was het geen ongewilde stilte. Nu praten zou dit moment gan verpesten, als je het zo kon noemen te minsten.

Zijn lippen waren zo zacht en kneedbaar dat ze de hare er niet eens af wou halen, en zijn heerlijke stoppelbaard versterkte dat effect. Ze hield van de puntige haartjes die lichtelijk uitstaken en zo een wat ruw effect veroorzaakte op de kin. Esther voelde hoe Christian ook begon mee te werken en zo zijn hand over haar wang heen streek, waardoor ze van de sensatie kippenvel over haar lichaam kreeg, maar er niets van liet merken. De jongen bewoog even, om wat ontspannender te kunnen zitten. Zijzelf bleef gewoon op haar hurken. Ze voelde hoe hij een hand op haar heup plaatste, op een of andere manier voelde dat dan ook veilig.
Lichtelijk verbaasd keek ze op toen hij de kus zachtjes afkapte en ze keek hem in zijn ogen aan, wreef even over haar lippen met enkele vingertoppen van haar rechterhand en beet daarna op haar onderlip, terwijl ze met haar hoofd nog steeds tegen de zijne aanleunde. Haar rode, stijle en lange haar viel bijna over zijn bovenlichaam heen, wat ze zelf niet in de gaten had. Het duurde niet lang voordat er nog een kus volgde, deze keer van hem, maar wel een korte, en de vinger die hij over haar wang liet glijden voelde sexlustig aan. Brekend. Zachtjes hijgde ze even, nauwelijks te horen, en merkte op hoe haar hart als een gier enorm hard bonkte.

-Kort, moet gaan xD