A new begin

De woedende blik in Vivianna's ogen deed hem weinig, dit soort blikken waren hem niet vreemd. Het enige wat hem enige zorgen baten, was het mes in haar hand. Ze zou hem zonder enige moeite in zijn been kunnen steken, en met een beetje moeite waarschijnlijk ook in zijn buik. Mike keek haar strak aan, zijn handen omklemde haar polsen. Vivianna probeerde nog altijd uit zijn greep te ontsnappen maar scheen hier niet in te slagen. Aan de kleine beweging van haar pols kon hij merken dat ze de punt van het mes van richting deed veranderen. Je hoefde geen genie te zijn om te weten, dat het mes nu op zijn been was gedrukt. Nog altijd keek hij haar aan, zijn gezicht veried niks. Angst was een zwakte, en je angst tonen in een gevecht was niet erg verstandig. Oké op zich kon je dit nog geen gevecht noemen, maar dat maakte het niet minder link. Mike zag dat Vivianna haar ogen sloot, bereide zich er op voor elk moment een mes in zijn been te voelen. Al kon hij haast niet geloven dat ze hem daadwerkelijk zou steken, het feit dat ze haar ogen sloot leek dit vermoede enkel te bevestigen. Ze kon het niet. Hopelijk had hij gelijk, anders had hij een probleem. Hij voelde hoe Vivianna's pols naar voren schoot, spande zijn spieren aan. Was voorbereid op de mes steek. Maar deze bleef weg, hij keek Vivianna aan. Zag dat ze haar ogen weer had geopend en hem aan keek. ‘Mike laat me los, asjeblieft. Ik zou niet weg gaan,’ vroeg ze hem zacht, haar stem had iets smekend's. Hij aarzelde een moment. ‘Mike geloof me. Asjeblieft,’ vervolgde Vivianna, een liefdevolle ondertoon weerklonk in haar stem. Hij liet haar polsen langzaam los, deed een stap naar achter. Hij keek haar aan, probeerde haar stemming te pijlen. Maar dit was niet erg gemakkelijk. "Gaat het weer een beetje?" vroeg hij onzeker. "Het was echt niet mijn bedoeling om je van slag te maken." voegde hij er aan toe. Hij hield zijn blik nog altijd op Vivianna gericht, vroeg zich af wat ze zou doen. Zou ze doen wat ze had gezegd en hier blijven of zou ze er als nog van door gaan?

Vivianna slikte een keer, proberend de gedachten te verdringen en de rust terug te vinden. De rust keerde niet terug, het beeld bleef. Waarschijnlijk zou dit zo blijven totdat Mike haar eindelijk los zou laten. De kans was enkel nihil dat Mike dat op dit moment zou doen.
Vivianna keek Mike nogmaals met de smekende blik aan. In haar hoofd probeerde ze zo helder mogelijk na te denken en een zin te vormen die Mike zou overhalen om haar los te laten. Vivianna knipperde een paar keer met haar ogen en wilde haar mond open doen om de zin te zeggen, maar klapte haar kaken meteen weer op elkaar toen ze voelde dat Mike zijn greep verslapte. Haar blik gleed naar haar hand met het mes erin en ze zag dat Mike zijn hand los liet. Ook haar anderen pols voelde enkele seconden later vrij en haar blik ging nu naar die arm. De hand van Mike had deze ook niet meer omklemd.
Voorzichtig zette Vivianna enkele stappen voor zich uit. Tegelijkertijd dat ze die stappen zette draaide ze kleine rondjes met haar polsen om het gevoel er weer in terug te krijgen.
Vivianna ademde een paar keer diep in en sloot haar ogen. Het beeld verdween langzaam als sneeuw voor de zon en ook de gil weerklonk niet meer. Het enige nog hoorde waren de kwetterende vogels en pratende mensen verderop. Vivianna voelde het mes weer in haar hand branden. Snel stopte ze haar mes weg in het hoesje in haar zak en opende langzaam weer haar ogen. Ze pakte een flesje water uit haar rugzak, die ze hier had neer geploft voordat ze haar mes uit de boom had gehaald, en nam een paar teugen uit het flesje om zichzelf te kalmeren.
‘Gaat het weer een beetje?’ vroeg Mike met een onzekere stem. ‘Het was echt niet mijn bedoeling om je van slag te brengen,’ voegde hij er onzeker aan toe.
Een glimlach vormde zich op Vivianna haar gezicht. Het bleek dus dat de jongen die zo boos werd om een sigaret ook een zachte en onzekere kant had. En zo moest het ook voor hem zijn als het om haar ging. Het vrolijke meisje wat ze net was had ook een felle en agressieve kant. En waarschijnlijk was er nog meer wat ze nog niet van elkaar af wisten.
Vivianna draaide zich om naar de kant waar Mike stond. Ook hij had enkele stappen afstand van de boom genomen.
‘Het gaat wel weer,’ zei ze terwijl ze een kort knikje gaf. Ze deed haar flesje water weer in de rugzak en liep weer terug richting de boom. Eenmaal in de schaduw van de boom gekomen zakte ze neer tegen de stam van de boom.
‘Er zijn gewoon dingen gebeurt die ik nooit heb kunnen verwerken,’ zei ze op een zachte toon. Ze wist dat ze nu Mike voor moest zijn om iets te zeggen, voordat hij met vragen zou komen. Haar blik viel op een lantaarnpaal iets verderop waar een advertentie over het Halloween feest op hing.
‘Maar even iets heel anders. Ga jij naar dat Halloween feest of ben jij niet echt een feestbeest?’ vroeg ze weer zo normaal mogelijk.

Mike hield zijn ogen strak op Vivianna gericht, zag tot zijn opluchting dat ze het mes terug stopte in de daarvoor bestemde hoes. Besefte dat het goed was dat hij haar los gelaten, schudde haast onmerkbaar zijn hoofd. Het leek er op dat ze was gekalmeerd. Hij pakte zijn gitaar koffer weer op, die hij neer had gezet voor hij Vivianna had vast gegrepen in een poging haar te kalmeren. Vanuit zijn ooghoeken zag hij dat het meisje een flesje water uit haar rugzak haalde, en een paar slokken nam. Hij vermoede dat ze het deed om zichzelf te kalmeren, maar was hier niet zeker van. ‘Het gaat wel weer,’ zei Vivianna, hij glimlachte even naar haar. Volgde haar terug naar de boom en ging naast haar zitten in het gras. Hij was niet van plan weer vragen te gaan stellen, geen vragen naar haar verleden in elk geval. Kennelijk hadden e meer gemeen dan hij in het begin had vermoedt. Hij wist dat hij uit moest kijken met wat hij vroeg of zij, simpelweg omdat hij elk moment weer een gevoelige snaar kon raken. En haar hiermee weer in woede zou doen ontvlammen. Waarschijnlijk wist ze dat voor hem het zelfde gold. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. ‘Er zijn gewoon dingen gebeurt die ik nooit heb kunnen verwerken,’ zei ze zacht, hij knikte ten teken dat hij het begreep. Maar vroeg verder niks. Hij kende het, had zo'n vermoede dat er zonet beelden door haar hoofd waren gegaan die ze het liefst wou vergeten. Net als het beeld van Autumn, met een mes in haar borst hem telkens weer over viel. Direct duwde hij die gedachten van zich af. ‘Maar even iets heel anders. Ga jij naar dat Halloween feest of ben jij niet echt een feestbeest?’ vroeg Vivianna hem, hij wist dat ze dit vroeg om hun gesprek een andere richting in te krijgen. Nam haar dit niet kwalijk, hij hoefde niet te weten wat er zonet door haar hoofd was gegaan. Dat was haar zaak niet de zijne. "Nee, ik denk het niet. Ik hou niet van dat soort feesten." zei hij, keek haar een moment aan. "Ga jij wel?" vroeg hij rustig. Hij gaf geen verdere toe lichting bij zijn woorden, als ze wist hoe het leven in de achterbuurt was wist ze ook hoe de feesten daar waren. Het nam niet weg dat hij in Italië nooit naar club's was gegaan, zeker wel. Al waren ze er meestal nog voor drie uur weer uit gegooid, hij grijnsde onwillekeurig.

Met haar vingers maakte Vivianna rondjes om haar slapen. Ze had aan dit alles een lichte hoofdpijn overgehouden, ook al wist ze niet zeker of ze niet gewoon al heel de dag met die hoofdpijn rondliep door haar jetlag.
‘Nee, ik denk het niet. I hou niet van dat soort feesten,’ antwoordde Mike op haar vraag. ‘Ga jij wel?’
Als antwoord schudde Vivianna met haar hoofd. ‘Ik hou sowieso niet van feesten die in clubs worden gegeven. Trouwens deze voeten kunnen echt totaal niet dansen,’ zei ze lachend terwijl ze naar haar voeten wees. ‘En zie jij mij al in een of ander vreemd zusterpakje rondlopen?’
Vivianna haar blik gleed voor de zoveelste keer die dag langs Mike heen. Ergens kwam er opeens een besef dat dit een nogal slechte binnenkomer was op haar nieuwe high school. Ze was hier nog geen uur en nu al had ze al een paniek aanval gehad door haar verleden. Het meest bizarre was dan wel dat ze dit nog nooit had meegemaakt in Spanje. Waarschijnlijk kwam dat omdat ze de rest van de groep juist op dat moment had leren kennen. Verder wilde niemand vragen stellen. De regel ´thuis is taboe’ was een van de belangrijkste regels, gewoon omdat iedereen een groots verleden achter zijn rug had. Ging je wel te diep zoeken in iemand zaken, dan had je een grote kans dat de groep je niet meer wilde zien.
Toch was het vreemd dat Mike en zij zo veel vroegen aan elkaar. Juist omdat ze beide uit een bende kwamen, maar ook gewoon omdat geen enkel mens dat deed tijdens zijn eerste ontmoeting. Ze moest drastisch dingen gaan veranderen. Ze was nu niet meer in de achterbuurten, dus dat mes had ze niet meer nodig. Het lokte enkel problemen uit zoals deze als ze er op de campus mee rond liep. Ook moest ze zichzelf beloven nooit meer zomaar bij iemand te gaan wroeten in zijn verleden. Al helemaal niet tijdens de eerste ontmoeting.
Vivianna schudde met haar hoofd. Dit moest de laatste depressieve en moeilijke gedachten zijn die ze vandaag had.
‘Wat voor feesten hou je dan eigenlijk wel van?’ vroeg Vivianna nieuwsgierig aan Mike. Ook al vermoedde ze wel dat ze het antwoord al kon raden.

De spanning leek verdwenen, net zo plots als hij gekomen was. Mike zag dat Vivianna met haar vingers rondjes maakte om haar slapen, fronste even. Het was een teken van hoofdpijn. Zou ze het over hebben gehouden aan haar plotselinge aanval, die Mike nu hij er goed achter nadacht iets weg vond hebben van een paniek aanval. In eerste instantie had hij gedacht dat het een woede aanval was, maar nu besefte hij dat het ook een paniek aanval geweest kon zijn. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, zette het van zich af. Hij ging geen verdere vragen stellen. Het was duidelijk dat hij en Vivianna goed met elkaar om konden gaan, zolang ze elkaar geen vragen stelde over hun verleden. ‘Ik hou sowieso niet van feesten die in clubs worden gegeven. Trouwens deze voeten kunnen echt totaal niet dansen,’ zei Vivianna, terwijl ze lachend naar haar voeten wees. Mike grijnsde even. ‘En zie jij mij al in een of ander vreemd zusterpakje rondlopen?’ vervolgde Vivianna. Mike lachte, keek haar een moment bedenkelijk aan. "Eigenlijk wel." zei hij grijnzend. "Het zou je vast geweldig staan. Iedereen zal denken dat je regelrecht uit het ziekenhuis naar het feest bent gegaan." zei hij plagend. Keek haar een moment aan, haar stemming leek helemaal te zijn om geslagen. Ze was weer net zo vrolijk als eerst. En hij wist dat zolang hij haar niet weer vragen zou stellen over haar verleden, dit zo zou blijven. Nog altijd begreep hij niet, waarom hij dat zonet wel had gedaan. Terwijl hij de ongeschreven regel, die in veel bende's gold maar al te goed kende. ‘Wat voor feesten hou je dan eigenlijk wel van?’ vroeg Vivianna. "Dezelfde als jij I guess. Degene die niet in een club worden gegeven, al ben ik wel meerdere keren naar een club geweest. Met mijn vrienden in Italië, maar we werden er meestal al vrij snel uit gegooid." zei hij grijnzend. Ook in Engeland was hij wel eens naar Loco gegaan, de enige club daar voor hetero's. Meestal met enkele jongens uit zijn klas, maar nadat deze steeds gingen vragen waarom hij niet dronk was hij niet meer met ze mee gegaan.

Een glimlach vormde zich rond Mike zijn mond. Hij leek dat van de aanval net als zijzelf allemaal achter zich gelaten en verder gegaan zoals het hun daarvoor afging. Ergens vond Vivianna het wel bijzonder dat hij dat zomaar kon, voor hem was het allemaal uit het niks gekomen. Hij had het beeld niet gezien en ze had zelf geen woord los gelaten over wat in haar hoofd rond speelde. Het zou voor allemaal waarschijnlijk een grootvraagteken geweest moeten zijn.
‘Eigenlijk wel,’ antwoordde Mike met een grijns op zijn gezicht op haar vraag. ‘Het zou je vast geweldig staan. Iedereen zal denken dat je regelrecht uit het ziekenhuis naar het feest bent gegaan.’
Vivianna schudde wild haar hoofd en keek toen weer richting Mike. ‘Dacht het echt niet. Nooit van me leven dat ik me in zo’n achterlijk pakkie zou wurmen. Voor niemand niet,’ zei ze en legde de nadruk op het woord niemand. Een paar seconden bleef Vivianna in gedachten naar Mike kijken en veegde met haar hand een ontsnapte pluk haar uit haar gezicht.
‘Maar als we toch zo bezig zijn. Een Dracula kostuum zou jou vast prachtig staan! Je bent vast een geboren voor de rol van gemene vampier die mensen doodsbang maakt met zijn tanden,’ verdedigde ze zich tegen Mike zijn woorden met een plagerige toon. ‘Zolang je maar met je tanden uit mijn hals blijft!’ zei Vivianna waarschuwend na enkele seconden.
Het gesprek aan de feesten deed Vivianna wel goed. Het herinnerde haar tenminste aan goede dingen uit haar verleden. Niet zoals net gebeurde.
‘Dezelfde als jij I guess. Degene die niet in een club worden gegeven, al ben ik wel meerdere keren naar een club geweest. Met mijn vrienden in Italië, maar we werden er meestal al vrij snel uit gegooid,’ vertelde Mike haar over zijn manier van feesten. Vivianna kon het niet onderdrukken om uit te barsten in lachen. Ze zag het al helemaal voor zich hoe Mike, misschien wat aangeschoten, uit een club gezet werd.
‘Je moet ook niet je ware aard tonen op anderen plekken dan de straten sufkop,’ zei Vivianna lachend, uit eigen evaringen. ‘Als je al een club in wil moet je gewoon doen en niet een agressieve jongen uithangen en niet naar de zelfde clubs gaan als de rest van de bendes, dat gaat never goed,’ vertelde ze hem nog steeds lachend.

Als reactie op zijn woorden schudde Vivianna wild haar hoofd, kennelijk was ze het niet eens met zijn woorden. Een brede grijns stond op zijn gezicht, het was tijde geleden dat hij op deze manier met mensen was om gegaan. Zo nonchalant, geen aandacht bestedend aan iemands gedachten of verleden. ‘Dacht het echt niet. Nooit van me leven dat ik me in zo’n achterlijk pakkie zou wurmen. Voor niemand niet,’ zei ze, de nadruk lag op het woord niemand. Hij schudde lachend zijn hoofd, zag dat Vivianna naar hem keek terwijl ze met haar hand een pluk uit haar gezicht veegde. Hij wist dat er iets zou komen, waarmee zij hem terug zou pakken. Zich tegen hem zou verdedigen. ‘Maar als we toch zo bezig zijn. Een Dracula kostuum zou jou vast prachtig staan! Je bent vast een geboren voor de rol van gemene vampier die mensen doodsbang maakt met zijn tanden,’ zei ze, hij schoot in de lach. ‘Zolang je maar met je tanden uit mijn hals blijft!’ voegde ze er vrijwel direct waarschuwend aan toe. Hij keek haar quasi teleurgesteld aan. "Ach waarom nou? Ik had juist zo'n trek in Spaans bloed." zei hij, een brede grijns speelde op zijn lippen.
Vivianna barstte in lachen uit als reactie op zijn woorden, hij keek haar aan. ‘Je moet ook niet je ware aard tonen op anderen plekken dan de straten sufkop,’ zei ze, hij haalde zijn schouders op. Grijnsde. Het waren goede herinneringen, hij had er nooit veel problemen mee gehad als ze een club uit werden gezet. Even als de andere. Meestal maakte ze het er zelf na, gingen ze na een tijdje met andere op de vuist of deden iets anders waar de beheerders niet blij mee waren. Zijn zusje had hem verteld, dat na zijn vertrek één van hun vriendin in een disco een piece op de muur wou zetten. Het was vrij logisch dat ze er toen uit werden gezet. ‘Als je al een club in wil moet je gewoon doen en niet een agressieve jongen uithangen en niet naar de zelfde clubs gaan als de rest van de bendes, dat gaat never goed,’ vervolgde ze lachend. "Dat weet ik, dat wisten we allemaal. Er waren trouwens geen andere bende's in onze stad. En als die er wel waren, dan verdwenen ze vrij snel weer. Tot een paar maand geleden." De laatste woorden lieten zijn gezicht voor een moment betrekken, hun stad was in gepikt door een andere bende. Maar ze kregen hem wel weer terug, daar was Mike vrij zeker van. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, keek weer naar Vivianna. De grijns was weer verschenen op zijn gezicht.