A new begin?

Met een gestrekte rug liet hij zijn ogen door de straten glijden. Het was druk, iets dat normaal was voor deze plek. Wringende mensen, geschreeuw van kinderen. Het hoorde er allemaal bij. Maar toch had hij er een gloeiende hekel aan. Druk was niks voor hem, hij haatte het. Gaf hem maar het strand in de avond of de Flatroof in de nacht. Het bezat een rust, een kalmte. Daar hield hij van. Ook omdat mensen hem dan minder zagen. Dan viel hij minder op. Voor een moment zuchtte hij en liep hij een paar stappen verder over de straatstenen. Waarom hij nu hier was wist hij niet. Misschien dat hij onmogelijk alleen maar op die plekken kon blijven. Dan zou hij alsnog op een gegeven moment opvallen.. Nog steeds was het niet duidelijk voor hem waarom mensen hem zo anders vonden. Ook al voor zijn overplaatsing. Op zijn oude school hadden ze hem altijd dwarsgezeten. En ze wilde hem niet vertellen waarom. Alsof hij een voorwerp was, zo voelde het. Kwam het door zijn kleding? Of doordat hij niet naar de gewenste muziek van tegenwoordig luisterde?
Michiel schudde zijn hoofd in de hoop de gedachtes weg te vagen. Iets waar hij niet in slaagde. Ze kwamen steeds weer terug. Een strijd tegen zijn gedachtes, hij was het gewend.. Voor enkele seconden dacht hij terug aan de eerste keer dat hij op het strand van Monica had gestaan. Aan het meisje, de eerste die hij tegen was gekomen sinds zijn overplaatsing. Al had het hem gelijk weer dat eenzame gevoel gegeven, aangezien ze niet echt bereid was met hem te praten. Hij werd binnen de kortste keren afgekat, zo ging het altijd.
Weer schudde hij zijn hoofd. Het gebeurde de laatste keer te vaak dat zijn gedachtes hem meesleepte in een niet bestaande wereld. Hij moest hier echt mee ophouden. Een zucht schoof van zijn lippen vandaan, terwijl hij met zijn hand door zijn donkere haar ging. Net op dat moment liep er een man hard tegen hem aan. Deze keek Michiel nijdig aan en liep vervolgens door. Michiel keek de man niet eens aan, maar mompelde een korte "Sorry." Automatisch zette hij zijn hoed recht en sjokte verveeld door. Er gingen teveel vragen door zijn hoofd heen. Zou hij hier echt opnieuw kunnen beginnen, zouden mensen hem hier wel mogen?

Zachte, heldere klanken drongen haar oren binnen. Zwijgend luisterde ze naar de muziek die uit de oortjes van haar Ipod kwam, neuriede zachtjes mee. Zo zacht, dat ze er zeker van was dat niemand het kon horen. Haar ogen had ze gesloten, ze zat aan de rand van een terrasje. Op het tafeltje waaraan ze zat stond een glas cola. Zuchtend legde ze haar hand, die koel aanvoelde tegen haar slaap. Ze had een lichte kater over gehouden aan gister, misschien was het ook niet zo'n slim idee geweest om naar Copa te gaan. Van zichzelf wist ze dat ze behoorlijk slecht tegen alcohol kon, en drie cocktails drinken als je daarvoor niet had gegeten was dan ook niet het slimste wat ze kond. Langzaam opende ze haar ogen, pakte haar cola glas. Nam een slokje van de koele vloeistof. Het had niet eens geholpen, die alcohol. Het had haar niet geholpen, de dingen die ze wou vergeten te vergeten. Misschien kon dat ook wel niet, met haar vinger tekende ze figuren op het houten tafelblad. Terwijl ze probeerde, de gedachte's die zich aan haar op probeerde te dringen buiten te sluiten. Ze beet op haar lip, vocht tegen de tranen die zich plots weer achter haar ogen hadden verzameld. Waar was die muur gebleven die ze met zoveel moeite had op gebouwd? De muur die er voor zorgde, dat ze de afgelopen twee jaar kon vergeten. Of in elk geval, er mee kon leven zonder elk moment het idee te krijgen dat ze in tranen kon uit barsten. Maar één blik had haar muur doen instorten, enkele woorden hadden er voor gezorgd dat er niks over bleef dan gruis. Nu was ze onbeschermd, stond ze onbeschermd ten midden van de beelden. Er was iemand die haar wou helpen, iemand die niets liever deed dan haar helpen. Maar zei wou zijn hulp niet accepteren, bang ook hem te verliezen. Bang dat de laatste van wie ze echt hield, het zelfde lot als haar familie zou begaan. 'Please forget me, that's the only way. Because I know, if I let you in. I'll lose you. So please, Joël. Please forget me.' Haar lippen vormde de woorden, maar er kwam geen geluid uit haar mond. En dat was maar beter ook, niemand hoefde dit te horen. Niemand. Ook Joël niet. Hij wist dat zij wou dat hij haar vergat, ze had het hem gezegd. Ze had hem gezegd dat ze bang was hem kwijt te raken. Maar ergens wist ze dat het hem niet zo lukken, misschien zou hij het accepteren. Al was ze daar al niet zo zeker van. Maar vergeten zou hij niet, net als zij niet zou vergeten.
Alice pakte haar glas cola, dronk het leeg. Ze wou hier weg, het maakte haar niet uit waarheen. Gewoon weg hier, ze griste haar tas van de grond. Slingerde hem over haar schouder, en begon te lopen. Snel tegen de stroom mensen in, niet oplettend waar ze liep. Nog voor ze het in de gaten had liep ze tegen iemand aan, haar hart ging als een razende te keer. Waarom wist ze niet, het was gewoon zo. Ze keek op nar degene tegen wie ze aangelopen was, nadat ze haar evenwicht had hervonden. "Sorry." zei ze zacht tegen de jongen, streek een pluk van haar rode haar uit haar ogen.

Hij haatte deze plek, de mensen die tegen je opbotsten. Je dan nijdig aankeken omdat ze jou als schuldige zagen. Nee, dat vond hij maar niets. Voor een moment zuchtte hij en stak zijn handen in zijn broekzakken. Zijn houding werd er alleen maar nonchalanter op. Maar het kon hem nog steeds maar weinig schelen. En de mensen om hem heen blijkbaar ook, want ze stonden maar met elkaar te kletsen. Alleen maar aandacht voor elkaar. En de mensen die alleen stonden, die liepen de winkels binnen. Waarnaar ze soms wel weer een bekende zagen. Een zucht schoof van zijn lippen. Hij daarin tegen niet. Vroeger in Engeland had hij enkel twee vrienden gaat. Een daarvan zag hij steeds minder, omdat die was verhuisd. En zijn andere vriend bleef hij zien. Hij was de enige waarvan Michiel dacht dat hij hem echt accepteerde. Accepteerde dat hij anders was, anders dan andere. Al zag hij zelf het verschil maar weinig. Voor een moment liet hij zijn donkere ogen weer door de straat dwalen. Het was nog steeds druk, eigenlijk wist hij niet meer precies wat hij hier te zoeken had..
"Sorry." Voor hij het wist was er een iemand tegen hem opgebotst. Michiel wilde net weer een nijdige opmerking maken, maar toen hij opkeek zag hij een meisje voor zich staan. Ze had rood haar, waarvan ze een lok uit haar ogen streek. Hij glimlachte even, hij had niet het idee dat ze net zoals de voorgaande man was. "Geeft niet." zei hij en keek haar aan. Net voordat hij zijn mond wilde openen om nog wat te zeggen, merkte hij dat er een vrouw ruw langs hen heen liep. Snel ging hij wat naar achter staan zodat ze er langs kon. Zijn ogen richtte hij weer op het meisje voor zich. "Heb jij ook zo'n hekel aan die drukte?" zei hij en glimlachte nogmaals naar haar.

[wow, mijn post lijkt nu extra kort o.0]

"Geeft niet." zei de jongen, ze keek hem aan. Hij zag er wat apart uit, al wist ze niet direct waardoor dit kwam. Misschien door dat hoedje dat een deel van zijn donkere haren verborg. Maar hij leek haar niet onvriendelijk, en het feit dat hij haar niet afsnauwde zoals de meeste mensen dat zouden hebben gedaan bevestigde dit. Een glimlach had over zijn gezicht gestaan op het moment dat hij haar had gezien. Op dat moment werd ze wat ruw opzij geduwd door een vrouw. Ze deed een stap opzij, uit de mensen massa. Om te voorkomen at ze straks weer omver werd gelopen, ook de jongen deed snel een stap opzij toen de vrouw al even ruw langs hem heen liep. "Heb jij ook zo'n hekel aan die drukte?" vroeg hij, even had ze de neiging te zeggen dat ze wel wat gewend was. Maar ze hield zich in, ze kwam helemaal niet uit Marseille. "Ja, een beetje drukte is wel fijn. Maar dit is echt te druk." zei ze, ze meende wat ze zei. In dit soort drukte's voelde ze altijd een zeker soort angst, altijd was ze bang dat één van hen zich tussen de mensen massa bevond. En dat zij ze niet zag, dat ze plots iemand hand op haar schouder zou voelen. Ze huiverde onwillekeurig. Richtte haar ogen op de jongen, glimlachte even. "Ik ben Stefanie." stelde ze zichzelf voor, ze was er onderhand aan gewend zich als Stefanie voor te stellen. Er was hier maar één iemand die haar kende als Alice, Joël. Daar ging ze weer, het leek wel alsof ze haar gedachten nog geen uur van hem af kon houden. Elke keer kwam hij weer terug. Verwarde haar. Waarom was hij niet gewoon in Marseille gebleven, dat maakte het allemaal zo veel makkelijker. Ja ze was blij hem te zien. Ze voelde nog altijd het zelfde voor hem, en hij voor haar. Maar toch, het mocht niet meer. Een zucht verliet haar keel, ze richtte haar aandacht weer op de jongen.

[Ik had inspiratie, maar nu niet meer --']

Ook het meisje verplaatste zich een beetje, vast omdat de vrouw ook tegen haar was opgelopen. Een zucht verliet Michiels keel. Waarom konden mensen nou niet gewoon uitkijken? Dat was toch niet zo moeilijk. Oké, dit meisje was ook tegen hem opgelopen, maar zei deed tenminsten niet zo nijdig. In tegenstelling tot de meeste mensen die hier liepen. Voor een moment liet hij zijn ogen door de straat glijden. Het was nog steeds druk, er was nog niets veranderd op het moment. Helaas. "Ja, een beetje drukte is wel fijn. Maar dit is echt te druk." antwoordde het meisje. Michiel glimlachte en knikte vervolgens. Het was waar, drukte was opzich niet verkeerd. Anders was je zo alleen en dat was ook niet alles. Nou ja, soms was het ook wel fijn. Dat had hij ook wel vaak gehad. Maar deze drukte was onmenselijk. Je kon amper lopen zonder op iemand tenen te gaan staan.
"Ik ben Stefanie." hoorde hij haar zeggen. Er verscheen een bredere glimlach op zijn gezicht. Stefanie, een mooie naam vond hij zelf. "Ik ben Michiel." zei hij en keek haar met zijn donkere ogen vriendelijk aan. Automatisch stak hij zijn handen in zijn zakken, maar bleef haar aankijken. "Zit jij op Monica?" vroeg hij. Nieuwsgierig keek hij haar aan. Het zou wel leuk zijn als zij ook bij hem op dezelfde school zat. Dan kende hij weer iemand daar.

Alice had er voor gezorgd dat ze iets buiten de mensen stroom was komen te staan, zodat e niet het risico liep omver gelopen te worden. Hierdoor stond ze nu bijna tegen de muur van een winkel aan, ze draaide zich een kwartslag zodat ze er met haar rug tegen aan kon leunen. Mensen liepen vlak langs haar heen, maar niet zo dicht bij dat ze haar raakte. Ze liet haar ogen over de mensen massa heen dwalen, zocht onwillekeurig naar bekende. Naar één van hen. Maar ze vond niemand, al had ze dat ook niet verwacht. het was nog altijd te vroeg. Gelukkig, nu had ze tenminste nog even de tijd hier door te brengen. Misschien dat ze Joël nog een keer tegen zou komen, al zou dat de situatie misschien enkel moeilijker maken. Toch wou ze hem graag zien, het voelde gewoon goed weer bij hem in de buurt te zijn. De gevoelens die ze twee jaar geleden voor hem had gehad, waren nog altijd niet verdwenen. En voor hem gold het zelfde, dat wist ze nu.
"Ik ben Michiel." stelde de jongen zich voor, hij keek haar vriendelijk aan. Ze glimlachte even naar hem. "Zit jij op Monica?" vroeg hij, ze knikte. "Jij ook?" vroeg ze, keek hem voor een moment vragend aan.

[Sorry voor de korte post maar ik moet eten --']

De mensen liepen gewoon rakelings langs je heen, het maakte hun blijkbaar niet uit dat ze je soms omver liepen. Het enige dat ze hadden was haast. Haast, daar had hij nou echt een hekel aan. Vooral op zulke momenten. Een zucht schoof van zijn lippen, terwijl zijn ogen weer naar Stefanie zochten. Het was moeilijk haar nog te kunnen ontdekken, ook al stond ze pal naast hem. Met zijn hand ging Michiel langs zijn hoofd om te checken of hij zijn hoed nog had. Daarnet hadden ze hem bijna helemaal tegen de muur aangedrukt. En dat hoefde nou ook weer niet, vond hij.
Met een kort knikje had Stefanie antwoord gegeven op zijn vraag. "Jij ook?" vervolgde ze. Een glimlach gleed over zijn gezicht, gelukkig wilde zij wel met hem praten. Het meisje van het strand schoot voor enkele tellen door zijn hoofd heen. Maar alsnel drukte hij haar weg uit zijn hoofd. "Ja ik zit ook op Monica." zei hij, nog altijd glimlachend. Op de lippen van Stefanie zag hij ook een lachje verschijnen.
Ergens was hij wel blij dat ze op dezelfde school als hem zat. Hij kende daar al weinig mensen en misschien zou hij haar dan nog wel tegen komen. Voor een moment liet hij zijn ogen langs de mensen massa glijden. Hij dacht aan Rosalie. Zijn kamergenoot, er speelde steeds een raar gevoel in zijn maag als hij aan haar dacht. Als hij met haar praatte. Het was volkomen onbekend, maar ergens voelde het wel prettig. Iets dat hij nog nooit eerder bij een meisje had gehad. Snel schudde hij zijn hoofd en legde zijn hoofd tegen de stenen muur aan. "Ben jij er ook pas net? Of zit je al langer op die school?" vroeg hij en zijn ogen keken haar vragend aan.

Met haar ogen bestudeerde Alice de mensen die langs liepen, allemaal leken ze haast te hebben. Luid pratend, met elkaar of in hun mobiel liepen ze langs. Ze hadden geen oog, voor de mensen om hen heen. Zo nu en dan liepen er enkele mensen in elkaar, snauwde wat naar elkaar om vervolgens weer gehaast verder te lopen. Oké dit was wel iets anders dan Marseille, daar hadden de meeste mensen wel oog voor wat er om hen heen gebeurde. Vooral in het toeristen seizoen, de toeristen die massaal naar de stad kwamen bekeken allemaal vol verwondering de gebouwen en de mensen om hen heen. Ze vond het altijd leuk om te zien, het was het gezelligste seizoen geweest. Vooral ook omdat je dan bijna elke dag naar het strand kon. Onwillekeurig dacht ze aan Joël. Na twee jaar had ze hem weer ontmoet, ze voelde nog steeds het zelfde voor elkaar. Maar het mocht gewoon niet meer, het kon niet meer. Nu moest ze een afstand tussen hen behouden, maar dit viel haar moeilijk. Heel moeilijk. Ze dacht aan de kus die ze hem had gegeven, hij was niet lang geweest. Gewoon een zachte kus op zijn lippen, vervolgens was ze er vandoor gegaan. Had ze gezegd dat hij haar moest vergeten. Maar ze wist vrij zeker dat hij hier in niet zou slagen.
"Ja ik zit ook op Monica." met deze woorden trok Michiel haar uit haar gedachten. Ze keek hem aan, een glimlach verscheen op haar gezicht. Ergens vond ze het wel leuk dat ook hij op Monica zat. "Ben jij er ook pas net? Of zit je al langer op die school?" vroeg hij. "Licht er aan wat je net noemt, nu bijna drie weken." zei ze. "Jij?" een moment keek ze hem vragend haar. In haar ogen was drie weken wel lang, ze was hier nu bijna een maand. En na een maand kwam er een kans dat ze haar hadden gevonden, ze zuchtte. Legde haar hoofd tegen de muur.

"Licht er aan wat je net noemt, nu bijna drie weken." antwoordde ze. Michiel glimlachte voor de zoveelste keer. Het was prettig om te horen dat hij niet de enige was die daar nieuw was. Hij was er dan ook vrij zeker van dat ze het wel met elkaar konden vinden. De meeste mensen kapte een gesprek dan meteen af, omdat ze geen zin hadden om verder te praten. Maar dat leek nu niet zo het geval, het was gelukkig niet zo. "Jij?" vroeg ze vervolgens. Hij richtte zijn donkere ogen weer op haar en zuchtte vervolgens. "Nou ja, ik ben hier ook pas net een paar weken." antwoordde hij, met de nog steeds brede glimlach op zijn lippen. "Al voel het nog steeds alsof ik er nog maar net ben." voegde hij eraan toe. Zijn glimlach verdween zo weer. Als sneeuw voor de zon, leek het. Steeds als hij aan zijn oude school dacht, leken al de herinneringen en vragen terug te komen. Dan besefte hij dat hij er niet helemaal in was geslaagd het weg te drukken. Want zodra hij iets meemaakte of zei waardoor hij weer terug dacht, dan kwam het terug. Zonder dat hij het wilde. Snel schudde Michiel zijn hoofd en zette hij zijn hoed wat recht. Zijn ogen richtte hij voor zich uit, hij staarde gewoon letterlijk de leegte in. Diep van binnen wist hij wel dat hij iets moest zeggen. Om het gesprek aan de gang te houden, om te volkomen dat ze straks zou weglopen en dat hij dan weer alleen zou zijn. Nou ja, alleen. De enige verstandige op dat moment misschien. Een zucht verliet zijn keel en nog altijd staarde hij voor zich uit. Met zijn hoofd tegen de muur leunend. "Bevalt het je tot nu toe?" vervolgde hij na een tijdje. Het kwam misschien een beetje droog over, maar hij wist niet veel op het moment te zeggen.

"Nou ja, ik ben hier ook pas net een paar weken." zei Michiel, een brede glimlach stond op zijn lippen. Ze mocht hem wel, waarschijnlijk zouden ze het best goed met elkaar kunnen vinden. Misschien zou er zelf een vriendschap ontstaan, oppervlakkig welles waar. Want diep mocht niet meer. Een zucht verliet Alice's keel. Steeds weer stond ze er bij stil, dat ze afstand moest houden. Ze kon niet gewoon zonder na te denken met iemand praten, gewoon zo zorgeloos als vroeger. Kort schudde ze haar hoofd, om vervolgens enkele rode plukken die in haar ogen waren gevallen weg te strijken. "Al voel het nog steeds alsof ik er nog maar net ben." vervolgde de jongen, ze keek hem aan. "Het duurt meestal best lang voor je aan een nieuwe plek gewend bent." zei ze, keek even naar Michiel glimlachte naar hem. Michiel staarde voor zich uit, leek in gedachten verzonken. Een moment keek ze zwijgend naar hem, wende vervolgens haar blik weer af. Staarde naar de mensen die hen voorbij liepen. Waarschijnlijk had iemand anders haar af gesnauwd als ze tegen die persoon op was gelopen, maar Michiel had anders gereageerd. Iets dat ze wel kon waarderen. "Bevalt het je tot nu toe?" vroeg Michiel, na een tijdje. "Ja," maar waarom zou je je hechten aan een plek als je wist dat je toch snel weer weg moest? "Het is wel even wennen, maar ik voel me hier wel thuis. Jij?" voegde ze er aan toe. Keek hem even aan, een glimlach sierde nog altijd haar gezicht.

"Het duurt meestal best lang voor je aan een nieuwe plek gewend bent." antwoordde Stefanie. Een glimlach verscheen op zijn gezicht. De woorden kwamen hem bekend voor. Hij had altijd al moeite gehad met nieuwe dingen. Het liefst hield hij alles hetzelfde. Maar aan de andere kant was hij wel blij dat hij nu op een andere school zat. Natuurlijk wilde hij het liefst weer terug naar Engeland, terug naar zijn familie. Maar de nare gedachtes van de school kon hij gewoon weg niet meer uit zijn hoofd bannen. Een zucht verliet zijn keel, terwijl hij vooruit staarde. Steeds verschenen er weer nieuwe mensen in zijn beeld. Ook zij hadden haast, het maakte ze tot hoe ze bij die grote groep mensen hoorde. Ze hadden geen interesse in de mensen om hun heen, ze waren volkomen lucht voor hun geworden.
Michiel zuchtte voor een moment, en keek na een tijdje weer in de richting waar Stefanie stond. Hij mocht haar wel, zij was niet één van die mensen. Zij snauwde je tenminsten niet meteen af, ze waren immers tegen elkaar aangelopen.
"Ja," antwoordde ze. Aan haar stem kon hij horen dat ze nog niet klaar was. Dus keek hij haar in zwijgen gehuld aan. "Het is wel even wennen, maar ik voel me hier wel thuis. Jij?" luidde haar vervolg. Michiel slikte, tja hoe vond hij het hier? Aan de ene kant vond hij het hier wel oké. Hij had hier Rose ontmoet en nu ook zij. En hier kon hij opnieuw beginnen, zonder de mensen die hem niet konden uitstaan. Maar aan de andere kant, hier was hij veel verder weg van zijn familie en had hij daarbij ook nog de kans dat het hier gewoon weer opnieuw begon. Zuchtend keek hij op uit zijn gedachten en besefte daarbij dat hij nog geen antwoord had gegeven. "Ik vind het hier wel oké." zei hij schouder ophalend.

Voor een moment sloot Alice haar ogen, haar hoofd ruste tegen de bakstenen muur. Haar gedachten dwaalde voor een moment af naar haar broer, steeds weer zag ze voor zich hoe hij in elkaar zakte. Onbewust balde ze haar handen tot vuisten, ze had niet naar hem moeten luisteren. Ze had bij hem moeten blijven, al was dat waarschijnlijk evengoed haar dood als de zijne geweest. Hij had dat niet gewild, daarom had hij geroepen dat ze moest rennen. Weg bij hem, weg bij degene die hen van hun leven wou benemen. En ze had hem gehoorzaamd. Iets waar ze dan weer spijt van had, maar dan weer blij mee was. Abrupt schudde ze haar hoofd, opende haar ogen. Waarom schoot dit juist nu door haar hoofd? Waarom moest ze juist hier aan denken? Ze richtte haar ogen weer op Michiel, hij zweeg evenals zij dat deed. Ze streek een pluk haar weg uit haar gezicht, haalde diep adem. Verdreef de beelden die zich zonet voor een moment meester hadden gemaakt over haar gedachten. "Ik vind het hier wel oké." verbrak Michiel uiteindelijk de stilte, hij haalde zijn schouders op. "Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg Alice, keek hem vragend aan. Waarschijnlijk zou ze straks een weder vraag krijgen, een vraag die ze met een leugen zou moeten beantwoorden. Maar dit was iets dat voor haar onderhand als gewoon aanvoelde. Alice zoals Joël haar kende bestond niet, niet voor de mensen die zij nu leerde kennen in elk geval. Hier was ze Stefanie Jones. Kwam ze niet uit Frankrijk maar uit Oostenrijk. Leefde haar ouders nog, en had ze nooit een broer gehad. Haar leven, was gebaseerd op leugens. En enkel zij zelf, kende het echte verhaal. En nu ook Joël. Hij wist wie zij was, wie zij echt was. Al noemde hij har nu ook Stefanie, omdat zij hem had gezegd dat ze dat moest doen. Hun ontmoeting was niet gelopen, zoals een ontmoeting tussen twee geliefde die elkaar eindelijk weer zagen zou moeten lopen. Misschien dat ze hem nog een keer zou zien, misschien dat het dan een andere afloop zou hebben. Al wist ze dat dit juist verkeerd zou zijn, hoe het de vorige keer af was gelopen. Zo moest het, ook al had ze het liefst gewild dat het anders zou eindigen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, maakte ze een eind aan de gedachten stroom.

"Waar kom je eigenlijk vandaan?" vroeg Stefanie plots. Michiel keek snel op en richtte zijn blik op het meisje naast zich. Haar vragende ogen waren recht op die van hem gericht. Een zucht verliet zijn keel, terwijl hij zijn handen nog verder in zijn zakken stak. "Ik kom uit Engeland." antwoordde hij op zachte toon. Ergens wist hij niet of ze hem wel zou verstaan, aangezien de stemmen die afkomstig waren uit de mensenmassa de zijne nog weleens konden overlappen. Snel schudde hij zijn hoofd en ging weer met zijn hand door zijn haar heen. "En jij?" vroeg hij tenslotte. Diep van binnen wist hij wel dat het een beetje automatisch gesprek was. Maar dat kwam door hem. Als ze niet zou antwoorden waar ze vandaan kwam, nam hij daar dan ook genoegen mee. Misschien dat ze dan over iets anders konden gaan praten. Maar eigenlijk zou het raar zijn als ze niet zou antwoorden, aangezien ze het zelf wel aan hem vroeg.
Michiel schudde zijn hoofd weer en richtte zijn blik weer recht voor zich. Enkele mensen keken hun raar aan. Misschien dachten ze zoiets van: Waarom staan ze daar zo? Hebben ze niks te doen? En in die laatste vraag zat best een kern van waarheid in. Wat had hij te doen? Lessen had hij nu niet, en anders zat hij toch maar in een hoekje van de gang. Een zucht schoof van zijn lippen, terwijl hij zijn aandacht weer op Stefanie richtte. "En doe je nog wat aan sport?" vroeg hij. En nu was hij degene die haar met een vragende blik in zijn ogen aankeek.