Een jongen met bruin haar, die gekruld was door de wax, stapte uit een bus. Zijn schooltas hing slordig om zijn armen heen. Hij trok de tas hoger op zijn schouders en bekeek de school. De jongen zijn naam was Koen. Nou ja, was? Is! En die jongen, Koen, was nieuw hier op school. Zijn blik gleed over het grote gebouw, wat door velen Monica High genoemd werd. Logisch, aangezien dit de naam van de school was. Koen keek langs de steunpalen af naar het geheel. Hij haalde zijn neus op. Een zacht snufje, geen verkoudheidssnufje. Zijn verhaal begon hier, precies op dit punt...
Met een zucht stapte Koen van de bus. Hij ging met zijn hand door zijn haren, die gekruld waren dankzij de wax, die hij erin had gedaan 's ochtends, zijn laatste ochtend bij hem thuis. Zijn vader had hem aangespoord om is een keertje wat te gaan doen. Koen had moeten lachen, maar was pas bij een ruzie van zijn moeder en zijn vader te weten gekomen dat het serieus was. En hier stond hij dan. De weg aan iemand vragen vond hij iets voor meiden. Hij zocht zijn eigen weg wel! Koen trok zijn schooltas hoger op zijn rug en keek naar het grote gebouw, langs de steunpalen af, zo naar het geheel. Hij moest toegeven dat het er niet lelijk uitzag. Hoe heette deze school ook al weer? Monica High? Dat waren toch van die typische Amerikaanse namen voor scholen? Naar het stadje waarin het stond vernoemt. In Tree Hill stond bijvoorbeeld Tree Hill High. Ach ja, het deed er ook niet aan toe. Hij had nu al heimwee naar Tree Hill, zijn stadje. Waar hij geboren en getogen was. Ja, pa, echt een geweldig idee! dacht Koen sarcastisch in zichzelf. Hem midden in Santa Monica afzetten en waarom? Waarom kon hij niet gewoon naar Tree Hill High gaan? Daar gingen toch alle mensen van Tree Hill heen? Waarom moest hij nu per se in deze tent gaan? Koen had het liefst iets in elkaar willen trappen, maar slim leek dat hem niet. Daarbij kwam nog is dat hij niet echt een Amerikaanse naam had. Koen klonk meer zoals dat land waarover hij ooit is had gelezen. Netherland, of zo iets. Koen schudde zijn hoofd, om zijn gedachten vrij te houden. Zich voordoen als zo'n arrogante, verwende, stoere player, had ook geen zin, kwam hij algauw achter toen hij een jongen overdreven stoer zag doen, waar hij al snel een stevige hekel aan kreeg. Dat meiden op zulke types vielen, jeetje! Volgens zijn vader was hij romantisch aangelegd. 'Ja, dat zien we dan wel weer!' had Koen lachend, maar ook een beetje geïrriteerd naar zijn vader geroepen. Hij had een kussen naar zijn vader gesmeten. Koen slikte. Begon hij nu al heimwee te krijgen? Nou, dat ging al lekker! Hij was nog maar een paar uur in Santa Monica. De reis had lang geduurd. Koen liep naar een of andere balie toe en haalde zijn rooster op, waarmee hij gelijk zijn klas doorkreeg en zijn nummer van zijn kluisje. Koen knikte alleen maar en liep toen naar buiten, het rooster in zijn tas proppend. Hoe kon hij hier ooit overleven? Mocht hij niet gewoon terug naar Tree Hill? Zou het hier wel leuk worden? Koen riep zichzelf een halt toe. Hij leek wel een meid! De zon scheen fel over zijn voorhoofd. Koen ging lui achteruit tegen een bankje liggen. Lekker!
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ zo feb 20, 2011 3:40 am
Een slank meisje met bruine haren en nog donkerdere bruine ogen liep over het plein. Haar versleten all-stars waren onhoorbaar op het gras en de zon scheen fel. Het was weer zo'n typische warme dag hier in Santa Monica en integendeel tot veel andere meisjes liep Rosa daar rond in een skinny en daarboven een shirt en een vestje daarover. Vaak vonden mensen haar raar omdat ze altijd lange mouwen droeg maar ze had geen keus, ze wou gewoon geen vragen beantwoorden. Ze keek eens achter zich en richtte dan haar bruine ogen op de grond, daardoor had ze niet gezien dat een jonge tegen een bankje lag en struikelde ze over de jongen zijn benen. Ze kwam met haar rug op de grond terecht en net met de verkeerde plek. Een harde steek ging door haar heen maar ze hield zich in, ze beet op haar lip en ging met wat moeite rechtop zitten. Ze voelde eens aan haar rug, gelukkig het bloedde niet maar het deed wel pijn. 'Kun je je voeten niet een beetje intrekken.' zei ze een beetje boos, ja ze werd snel boos maar daar kon ze niks aan doen. Ze bleef nog even zitten want opstaan lukte nog niet goed en keek geiriteerd naar de jongen.
De felle zon scheen op Koens gezicht, maar Koen trok zich er niks van aan. Heerlijk juist, die warme zon! Hij kneep zijn ogen dicht tegen het felle licht. Hij wreef met zijn hand langs zijn wang af. Dat voelde hard. Hij moest zich binnenkort nog eens een keertje scheren. Dat deed hem denken aan die keer toen hij bij een winkel was waar ze allemaal dingen voor je lichaam verkochten. Hij was daar met zijn vader en was op zoek naar een scheermesje. Zijn vader riep net op het verkeerde moment, dus toen allemaal meisjes plus de verkoopster een beetje verspreid in de winkel waren: 'Jongen, hier je eerste automatische scheermesje!' Koen had gelachen en zijn vader had een beetje om zich heen gekeken. Tja... Koen werd gewoon niet beschaamd om wat zijn vader deed, ook al stonden er allemaal meiden in zijn buurt. Met zijn vader was het gewoon heel erg grappig allemaal. Ook de vervelende dingen zoals proefwerken. Bij elk ding had zijn vader dan de slappe lach. Koen grinnikte. Nog even pa en dan kom ik weer naar je toe. Binnenkort is het vakantie dacht Koen. Hij was zo diep in gedachten verzonken, dat hij het meisje niet zag aankomen. Hij kon zijn benen dus niet intrekken. Pas toen een kleine pijn door hem heen schoot, schrok hij en keek hij naar het meisje dat viel. Koen was even te verdwaasd om te reageren, maar trok zijn benen wel in. Hij keek verdwaasd naar het meisje, dat onmiddellijk een boze reactie gaf. Koen keek haar even aan, maar stond toen uiteindelijk op. Wat was hij toch ook weer een ei! In de buurt van meisjes was hij gewoon verlegen en wist niet echt wat te doen. 'Sorry,' kon hij alleen maar uitbrengen en hij reikte haar zijn hand. Hopelijk kon hij het zo een beetje goed maken. Hij had misschien inderdaad een beetje beter kunnen uitkijken en zijn benen kunnen intrekken. Hij keek een beetje schuldbewust naar het meisje. Hopelijk was ze niet te kwaad! 'Het spijt me als ik je boos gemaakt heb. Het was niet de bedoeling,' begon Koen, terwijl hij haar aankeek. Hij ging weer terug zitten. Wat kon hij anders doen? Hoe moest hij zich anders gedragen? Hij had eerder een cursus voor boze meiden kunnen nemen bij zijn vader in plaats van een cursus over wiskunde. 'Ik was te diep in gedachten verzonken om ook maar iets door te hebben,' zei Koen toen, terwijl zijn grijs-blauwe ogen haar bleven aankijken. Hij zette zich iets gemakkelijker in het nogal harde bankje, wat hem ook nu pas opviel. Hij was niet erg goed bezig op zijn eerste schooldag, maar waarom werd zij dan ook zo snel kwaad? Oh ja... Reactie als je hard valt natuurlijk en het komt door diegene. Koen zou dan ook niet echt zachtzinnig reageren. Hier was toch een ook bibliotheek? Die vrouw aan de balie had het over boeken voor spreekbeurten gehad, dus dat kon niet anders. Misschien kon hij is op zoek gaan naar een boek over meiden. Zo kon hij ze beter begrijpen. Hij moest moeite doen om niet te lachen. Hij keek naar het meisje. 'Ik ben Koen,' zei hij toen, als een soort voorstelling. Hij stak zijn hand uit.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ zo feb 20, 2011 4:02 am
Rosa bleef zitten toen de jongen haar een hand aanreikte en zich verontschuldigde. 'Laat maar, is niks hoor.' zei ze een beetje geïrriteerd. 'Het spijt me als ik je boos gemaakt heb. Het was niet de bedoeling,' Zei de jongen toen. 'Ik word sneller kwaad dat is alles ik ben nog niet eens zo hard gevallen hoor.' zei ze toen weer. Dat was waar, ze werd snel kwaad en ze was niet hard gevallen maar gewoon op de verkeerde plek terechtgekomen. Maar ja dat had zij weer hé, sommige mensen zagen haar als een mietje omdat ze zo snel pij heeft, zij kon er toch niks aan doen dat. Ze schudde de gedachte uit haar hoofd en toen de jongen zich had voorgesteld als koen zei ze 'Roselina, maar noem me Rosa.' Het kwam er een beetje bot uit ook al was het niet zo bedoeld. Ze zat daar nog steeds op de grond en wreef eens over haar rug. Daarna stond ze met moeite op en ging ze op het bankje zitten.
Koen keek naar het meisje. Ze leek niet erg op haar gemak. Of leek dit maar zo? Tja... Dat hij geen verstand had van meisjes, kwam nu wel heel erg ongepast. Hij wou dat hij in haar gedachten kon kruipen om te zien wat daar rondging. Hij wist niet wat hij kon zeggen of kon doen om haar beter te laten voelen. Dus bleef hij maar gewoon naar haar kijken. Het meisje wou duidelijk niet bij haar echte naam, de langere versie, genoemd worden. Koen snapte nu officieel echt niks meer van meisjes. Als hij Nathan heette, dan zou hij ook niet naar Nate willen afgekort worden. Ach ja... Meiden... Hij keek naar haar. Hij trok zijn hand maar terug. De kans dat zij die nog aannam, was zero. Hij keek naar het meisje. Rosa. Waarom deed ze nu zo geïrriteerd? Had ze dat wat zijn vader ooit had gezegd? Dat ze elke maand iets werden en dat ze dan chagrijnig waren? Koen had er werkelijk geen verstand van en zijn vader probeerde dat wel, maar Koen merkte wel vaker op dat zijn vader gewoon wat zwetste. Koen schoot dan in de lach en zijn ma keek hun dan hoofdschuddend lachend aan. Hij keek naar Rosa. Hij negeerde haar pijnlijke gezicht. Als zij niet gewoon wou zeggen wat haar dwarszat en hem niet liet helpen, dan moest ze het zelf maar oplossen! Toch keek Koen bezorgd naar Rosa. Waarom kon hij nu niet gewoon weggaan? Hij wist wel wat het was. Hij had deze kant van zijn moeder. Altijd bezorgd blijven om andermans problemen, ook als die personen je hulp helemaal niet wouden. Hij zuchtte. Het kwam nu wel erg ongepast, net zoals het feit dat hij niks van meisjes snapte. Hij probeerde zich weer iets te ontspannen. Hij trok zijn rugzak iets beter op zijn rug, maar dat zat nogal ongemakkelijk. Hij legde zijn rugzak naast zich. Wat andermans meningen waren over zijn rugzak, dat kon hem echt niks schelen. Dit was zijn tas! Hij had deze al heel zijn leven. Het was een geboortecadeau van zijn pa geweest, omdat die dat zo'n grappig ding vond. Volgens zijn ma had pa vroeger al zijn luiers in mee vervoerd. De mensen hadden heel raar gekeken bij de wc's. Koen stelde het zich al voor. Zijn vader die een pak luiers uit zo'n rugzak haalde en hij als baby, die verschoond moest worden. Koen moest moeite doen om niet in de lach te schieten. Dan zou die Rosa hier naast hem helemaal gek worden. Ze deed al zo bot, ondanks dat hij vriendelijk deed. En als hij ging vragen, werd ze alleen nog maar meer geïrriteerd. Dat snapte hij dan weer wèl van meisjes. Jeeej! Toch nog iets. Triomfantelijk keek Koen naar de zon, om even verblind te worden en zijn blik weer op Rosa te richten. 'Gaat het weer een beetje?' kon hij niet laten om bezorgd te vragen.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ zo feb 20, 2011 4:44 am
Rosa zag Koen denken en wou een pakje sigaretten uit haar broekzak halen maar trok haar hand terug, ze was nu zo bot geweest en als hij nu niet tegen roken kon mocht hij haar helemaal niet. Het werd warm en ze realiseerde dat ze onder haar vestje een lange mouw Shirt aanhad dus deed ze haar vestje uiot. 'Sorry als ik bot doe ofzo maar zo ben ik gewoon.' Zei ze toen maar om hem geen slecht gevoel te geven. Toen Koen vroeg of het een beetje ging zei ze 'Ja hoor, ik zei toch al ik ben helemaal niet zo hard neergekomen.' Ze keek even hoe hij zijn rugzak naast zich neer zette en schoof wat op. Zijn rugzak was best wel grappig maar ze vond het wel goed van hem dat hij zich niet aan trok van wat andere mensen dachten, tenminste ze dacht dat hij dat niet deed want anders zou je wel een nieuwe kopen. Ze voelde nog eens aan haar rug en richtte haar ogen daarna op haar hand, shit. Ze bloedde, snel deed ze haar vest terug aan zodat je het niet kon zien en ongezien pakte ze een doekje zodat ze het bloed van haar vingertoppen afveegde. Typisch haar, altijd pech hebben. Ze richtte haar bruine ogen weer naar Koen en hield haar mond even.
Koen keek naar Rosa. Hij wou dat hij ook maar een greintje van haar kon begrijpen, van hoe zij zich nu voelde. Maar was dit nu niet typisch iets voor jongens? Moesten jongens eigenlijk niet gewoon normaal moeite blijven doen voor meisjes, om ze te kunnen begrijpen? Vroeger, toen hij nog geen zorgen had en hij tien jaar was, hield hij zich helemaal niet bezig met meiden. Nu, zeven jaar later, was dit helaas wel zo. Hij wou dat hij het kon veranderen. Maar hij was, zoals vele jongens, gewoon veel te geïnteresseerd in meisjes om ze te laten gaan. Om zich niks van hun aan te trekken. Tja... Het leven was nu eenmaal soms moeilijk. Hij keek naar Rosa. Hij keek per ongeluk net naar haar, toen zij een beweging deed en zag dat haar hand rood gekleurd was. Bezorgd keek hij naar haar. Ze maskeerde het algauw weer. Wat moest hij nu doen? Net doen alsof hij niks gezien had of haar hiermee confronteren? 'Je bloedt,' kwam er al uit, maar bij één blik op haar gezicht, hield hij zich alweer afzijdig. 'Sorry, ik bemoei me er al niet meer mee,' zei hij, terwijl hij zijn handen in de lucht stak, als een soort overgave. Hij wou haar nu niet meer geïrriteerd maken dan ze al was. Trouwens, wat hij wel begreep was, als zijn moeder geïrriteerd was en je wreef het er nog is lekker in of begon met allemaal goed bedoelde dingen waar ze niks aan had of niks aan wou hebben, dan zou diegene alleen nog maar bozer worden. Dat begreep hij dan weer wel. Hij wou dat hij Rosa kon helpen. Maar het meisje wou overduidelijk geen hulp. Krachtpatser. Ze bloedde en ze zei dat ze niet hard neergekomen was. Nou, als je bloedde, dan ha je toch een bijzondere hoge pijngrens. Koen had die. Hij kon echt tegen heel veel pijn. Behalve als zijn moeder met haar scherpe nagels puistjes ging uitknijpen, dan zou hij zo willen wegrennen, ook al zou hij dat nooit toegeven. Hij keek opzij naar Rosa, niet wetend wat hij moest doen of moest zeggen om haar vrolijk te maken. Met vragen over school werd je nu niet bepaald vrolijk. En over het weer praten, dat deed hij zelf niet graag. En die typische meidenonderwerpen, zoals make-up, jongens en nog wat onzin bij elkaar, daar had hij totaal geen zin in. Dan kon hij zijn kop er zeker over gaan breken wat ze nu precies bedoelde. Nee, daar had hij geen nut in. Hij keek naar Rosa. Hij had zijn benen weer zoals eerst gelegd, maar was deze keer wel oplettend of iemand langs kwam. Anders had hij niet een, maar twee meiden dadelijk naast zich zitten, die nogal chagrijnig waren. Nee, dankje, een was al erg genoeg. Hij keek af en toe naar Rosa's rug. Waarom deed ze nu net alsof ze niet bloedde? Waarom ging ze niet gewoon weg? Waarom bleef ze hier boos en chagrijnig bij hem zitten, als ze toch niks kon doen zonder bot te doen? Het was geen excuus dat ze gewoon zo was. Er moest iets achter zitten. Maar of hij nu echt zo'n zin had om erachter te komen wat dat was, dat was voor Koen een weet en voor haar een vraag. Hij keek opzij naar Rosa. 'Zit je hier allang?' vroeg hij toen.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ zo feb 20, 2011 5:25 am
Ze vond het een beetje onbeschoft om gewoon op te staan en weg te gaan dus deed ze maar snel haar vest aan, Ze zag hem kijken en werd rood, dat moest zij er nu ook nog bij hebben. Toen hij zij dat ze bloedde zij ze terug 'gewoon een klein wondje dat was opengegaan, niks ergs hoor.' En ze forceerde een lach op haar gezicht. Ze vond het ook nog steeds stom van zichzelf dat ze zo bot had gedaan, ze deed haar best om haar blik zo vriendelijk mogelijk te maken en om de blik van hem van zich af te zetten bukte ze zich naast zich naar haar tas voor wat water te pakken. Toen ze weer gewoon ging zitten trok ze haar bloesje een beetje naar omlaag want het was ietsje naar boven gegaan toen ze zich had gebukt. Ze richte haar blik met een kleine lach op Koen en zei nog eens 'Sorry dat ik net zo bot deed, heb gewoon een beetje aan me kop.' ze wachtte zijn reactie af.
Koen keek naar Rosa, wachtend op een antwoord, die tot zijn grote verbazing en gelijk ook verwachting helemaal niet kwam. In plaats daarvan kreeg hij een verontschuldiging te horen. Deze waardeerde hij wel. Hij kreeg een kleur toen hij merkte dat hij naar haar rug had gekeken, die even bloot was geweest, omdat Rosa zich had gebukt. Koen richtte zijn blik ergens anders op. Niet erg netjes van hem om naar andermans rug te gaan staren. Of ja... Een beetje daar naar onder. Koen kreeg een kleur en durfde Rosa niet aan te kijken. Hij had haar niet verweten dat zij geen antwoord had gegeven op zijn vraag. Dat schoot hem nu pas te binnen. Hij wist nie echt van hij van haar moest denken. Aan de ene kant leek ze redelijk aardig, maar aan de andere kant kon ze soms zo bot doen, dat hij het liefste wou dat hij veel beter uitgekeken had, zodat zij was doorgelopen. Koen bewoog zich een beetje ongemakkelijk. Het was niets voor hem om zulke gedachten over iemand te krijgen. Hij moest, net als zijn moeder, in het goede van een persoon blijven geloven, alhoewel hij dit zelf maar shit vond. Als iemand drugs dealde, iemand had vermoord en iemand had verkracht, moest je dan ook in het goede blijven geloven? Koen had die vraag gesteld aan zijn ma, die toen had geantwoord: 'Tja... Ze komen er ooit wel achter dat ze slecht bezig zijn.' Koen had zijn schouders opgehaald en was weggelopen. Hij keek naar Rosa. 'Dat heeft iedereen wel eens, zeker?' kwam er meer uit als een vraag. Koen richtte zijn blik de andere kant op. Het was dus niet waarvan zijn vader dacht verstand te hebben. Moest hij nu niet gewoon opstaan en weglopen? Rosa was nu al wel iets aardiger, maar met die dames wist je maar nooit. Koen had in zijn hele leven nog maar één vriendin gehad. Die kon zeuren! Telkens over de stad beginnen en als hij niet mee wou, werd ze kwaad. Nee, dankje. Zo'n meiden hoefde hij niet. Het zou lang duren voor hij weer aan een relatie begon. Wat een gezeur kon dat soms zijn. Zijn vader had keihard moeten lachen toen Koen vertelde wat hem bij zijn vriendin was gebeurd. Koen had er niet om kunnen lachen en zijn moeder ook niet. 'Vrouwen zeuren!' had Koen dan boos geroepen. Schattig. Hij was toen nog maar een jaar of dertien. Nog zo jong... Nu was hij wel wat ouder, maar of hij weer aan een meid begon, hij wist het niet. Hij was hier nog maar pas nieuw. Hij zag wel. Eerst maar is even wat vrienden maken. Wat hij trouwens ook stom vond van sommige jongens en wat je vaak zag, was dat ze verkering hadden en ze heel erg lief deden in de buurt van hun vriendin alleen, maar als ze bij hun vrienden waren, dat ze dan opeens bot tegen het meisje deden. Daar kon Koen echt niet tegen. Hij zou het in elk geval nooit doen. Meisjes waren nu niet bepaald iets wat je zomaar aan de kant kon zetten als je lol had met je vrienden. Koen schudde deze gedachten van zich af en keek naar Rosa. 'Waar kom je vandaan?' vroeg hij toen. Misschien kwam zij ook wel uit Tree Hill.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ zo feb 20, 2011 6:07 am
Ze zag hem kijken en nam een slokje water. Ze moest even denken aan de soorten jongens die ze tegen was gekomen, het waren allemaal jongens geweest die al heel snel heel veel van je wouden je kende elkaar 1 dag en hij vond je leuk dan wou hij al zoenen en zo ging dat steeds verder. Ze moest ook even denken aan de jongen op de mountainbike in het park, wat een sukkel was dat. Hij had eerst gefloten, dan wou hij met haar flirten en als ze niks had gedaan was er zeker iets gebeurd, daar was ze zeker van. 'Waar kom je vandaan?' vroeg Koen opeens. 'Ik kom uit Atlanta.' antwoordde ze kort. Ze schonk hem nog een glimlach en nam zich voor vanaf nu meer op te letten met wat ze zei en wat ze deed. Zelf had ze natuurlijk ook op moeten letten waar ze liep. 'Nogmaals, sorry ik had zelf ook op moeten letten waar ik liep.' zei ze toen, het leek wel of ze nu alleen nog maar sorry kon zeggen. Ze nam nog een slokje van haar flesje water en daarna haalde ze een hand door haar haar. Ze frutselde wat aan de veters van haar versleten schoenen en zuchtte. Ze zou eigenlijk nieuwe schoenen moeten hebben maar hoe ging ze aan het geld komen, ze wist zeker dat als ze geld vroeg het enigste antwoord dat ze ging krijgen zou zijn dat haar schoenen nog in perfecte staat waren. Ze liet haar blik weer van haar schoenen naar Koen gaan en vroeg toen 'En jij?'
Koen moest moeite doen om zichzelf geen trap te geven. Rosa had hem zien kijken! Nou, lekker dan. Hij wist wel hoe sommige meiden dan gelijk een vooroordeel over je trokken. Hij had ook zijn blik niet naar haar rug moeten laten gaan. Nou ja... Hij kon nog altijd een excuus gebruiken dat hij haar wond aan het zeoken was. Gelukkig leek Rosa er niet zo'n probleem van te maken. Ze zei er althans niks voer en hij kon ook niet in haar hoofd kruipen om te zien wat ze allemaal dacht. Of hij dit nu jammer moest vinden of dat hij daar beter blij om kon zijn, dat was voor hem een raadsel. Hij keek naar Rosa en knikte rustig bij haar verontschuldiging. Dat had ze nu al wel vaak gedaan en nu ze uiteindelijk niet meer bot tegen hem deed, begonnen haar verontschuldigingen hem een beetje te irriteren. Had hij nu al echt niet duidelijk gemaakt dat hij het wel goed zo vond? Dat hij het haar allang vergeven had? Vrouwen... Hij was trouwens een beetje opgefokt bezig, vond hij een minuut later van zichzelf. Tja... Hij had wel vaker dat hij niet wist wat hij met zichzelf aan moest. Atlanta... Geen idee of het bestond en waar het lag. Hij luisterde naar de vraag, die natuurlijk wederkerend was. Hij had niet anders verwacht. 'Ik van Tree Hill,' zei Koen dan ook rustig, terwijl hij richting Rosa keek. Ze had zwarte, lange haren. Koen trok zich verder niet echt veel van haar uiterlijk aan. Hij wist niet hoe hij haar moest omschrijven. Aardig, bot, bitch? Hij wist het niet. Trouwens, dit was niet de eerste keer. In Tree Hill was hij bij alle meiden nooit zo uitbundig. Zijn vader had dit grappig gevonden. Bij een jongen was hij meer op zijn gemak. Waarschijnlijk omdat hij jongens beter begreep dan meisjes. Maar dat was ook logisch. Iemand had ooit is over hem geroddeld dat hij verliefd was op jongens. Die roddel had hij de wereld met een gemak uit geholpen. Hij viel niet op jongens. Hij was gewoon niet zo goed in de buur van meisjes. Dan werd je meteen verklaard tot homo. Koen vond dit echt niet normaal. Koen negeerde wat ze dachten van hem, maar durfde wel voor zichzelf en voor vrienden in opstand te komen. Voor zijn vrienden ging hij door het vuur. Alhoewel... Nu had hij niemand om door de fik te gaan, want vrienden had hij nu nog niet en als hij eerlijk was, stond hij nu ook niet echt bepaald te springen om bevriend te raken met Rosa. Niet als ze alleen maar zo bot deed, tenminste. 'Weet je dat je met je botheid zo heel veel mensen kunt afschrikken?' vroeg hij, terwijl hij opzij keek, naar Rosa. Daarna richtte hij zijn blik weer naar voren. Hij legde zich languit tegen de bank. Zou hij haar wegjagen? Wegjagen met zijn opmerkingen? Dan had hij in elk geval wel weer vrolijkheid om zich heen. Oké, zijn gedachten waren gewoon echt veel te rottig voor woorden. Maar gelukkig kon geen enkel mens, behalve een of andere gestoorde gek, zijn gedachten lezen. Hij keek naar Rosa. Nee, hij moest zelf wat aardiger over denken.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ zo feb 20, 2011 6:44 am
Rosa luisterde naar zijn antwoord op haar vraag, Tree hill, daar had ze nog nooit over gehoord. Ze keek nog even naar hem en nam nog een slokje water. 'Weet je dat je met je botheid zo heel veel mensen kunt afschrikken?' zei de jongen opeens. ‘Ik kan er weinig aan doen, wat zou jij doen als je…’ ze stopte in het midden van haar zin en keek een beetje met haar bruine ogen voor zich uit. Daarna pakte ze haar tas en haalde ze er een schrijfblok uit en een pen. Ze legde het schrijfblok op haar schoot en begon een beetje te schrijven, na een tijdje stond er een heel verhaal. Als de jongen nu niks had gezegd had ze ook niet zo’n rotgevoel gehad. Dan ging ze altijd verhalen schrijven als ze zich zo voelde. Ze keek nog eens op naar de jongen en schonk hem dan toch maar een glimlach. Als ze nu weer zo bot ging doen was alles verpest. Ze legde het schrijfblok naast zich neer samen met de pen en keek naar Koen.
Rustig keek Koen richting Rosa. Toen ze iets zei, keek hij haar aan. Toen ze midden in haar zin stopte, keek Koen haar aan. Toen ze niks meer leek te willen zeggen, keek hij voor zich uit. Toen hij beweging zag in zijn ooghoek en Rosa zag schrijven, balde hij zijn hand tot een vuist. En dit was nu precies waarom hij niks begreep van meiden! Eerst deden ze dingen waarop je volledig je aandacht schonk aan ze en dan was het weer niet goed. Hij zuchtte. Wat moest hij doen? Hij leek wel een malloot hier, zo naast Rosa. Hij had zin om op te staan en om weg te lopen. Hij kon toch niks doen voor Rosa. Ze wou geen hulp, dat had ze nu wel duidelijk gemaakt. En als ze alleen maar kon schrijven, maar niet kon praten, dan was er voor Koen ook niks meer aan om hier te blijven. Hij vond trouwens van zichzelf dat hij nog redelijk veel geduld met haar had gehad. Hij keek naar Rosa. Hij wou opstaan en weglopen, toen ze haar schrift weglegde en naar hem keek. Wat moest hij nu weer doen? Haar alleen maar blijven aankijken? Iets zeggen? Iets vragen? Koen wist totaal niet wat hij moest doen. Langzaam dreef de spanning bij hem op. Hij keek een beetje geïrriteerd voor zich uit. Wat verwachtte ze eigenlijk van hem? Moest hij iets zeggen? Moest hij verder vragen? Had hij iets verkeerds gedaan? Hij wist niks zeker. Hij had weer is zijn 'ik- weet-niet-hoe-ik-me-in-de-buurt-van-meisjes-moet-gedragen' tik en dat irriteerde hem mateloos. 'Wat?' had hij willen snauwen, maar hij hield zich in. Hij keek alleen maar voor zich uit, hopend dat Rosa de andere kant opkeek. Niet dat hij haar lelijk vond, maar hij vond het irritant dat hij niet wist wat hij moest doen. Eigenlijk kon Rosa daar helemaal niks aan doen. Hij moest zich niet zo aanstellen! Koen keek richting Rosa. Maar wat zou hij nu moeten zeggen, zonder dat hij de situatie vervelender maakte voor Rosa? Hij keek haar aan. Je kon overduidelijk van zijn gezicht lezen dat hij niet wist wat hij moest doen. Was dit ook een ding wat typisch jongens hadden? Dan was hij hier wel heel erg slecht in! Hij keek naar Rosa. Opeens wist hij wat hij moest doen. Hij schoof dichter naar haar toe en legde zijn hand op haar schouder. 'Als er iets is of er zit je iets dwars, dan mag je altijd naar mij komen,' zei hij en hij glimlachte. Hij gaf een knik en schoof weer een eindje van haar vandaan, zoals hij eerst had gezeten. Hij keek voor zich uit. Had hij nu het goeie gedaan? Hij wist onderhand niet eens meer wat hij beter wel en wat hij beter niet kon doen. Hij zuchtte nogmaals. Ja, in de buurt van meisjes was hij echt een ei.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ zo feb 20, 2011 8:36 am
Rosa vond het wel stom van zichzelf dat ze nu opeens zo asociaal ging doen, maar ja dat was hoe ze was. Ze legde haar schrijfblok weg en keek weer naar Koen, ze wist zeker dat hij nu gewoon weg wou gaan, dat wou iedereen die haar kende waarschijnlijk. Want ja ze had zo’n gevoel dat mensen niet anders konden dan haar haten en ze begon zichzelf nu ook wel te haten. Ze wou zeggen dat hij gerust mocht gaan als hij wou maar voelde een opeens een arm om zich heen, haar ogen die ze zonet even op de grond had gericht richtte ze nu op Koen en ze slikte even. Het enigste wat ze zei is ‘De reden dat ik soms zo bot doe of zo is omdat ik de laatste 6 jaar altijd het gevoel had dat ik gehaat werd, en ik nu niet goed weet wat te doen, en ik denk dat ik mezelf nu eigenlijk ook begin te haten.’ Het kwam er moeilijk uit en ze moest af en toe slikken om een traan te voorkomen. Over haar vader zweeg ze, als hij verder vroeg dan zou ze het misschien wel vertellen maar ja het is ook lastig om te zeggen hoor. Ze zuchtte even en wist niet wat te doen, van de ene kant wou ze wegrennen, hem voor altijd ontwijken om zo geen vragen te beantwoorden Maar van de andere kant wou ze het gewoon kunnen vertellen. Een 2de zucht was hoorbaar en ze liet haar haar wat langs de zijkant zakken zodat haar blik niet goed zichtbaar was voor hem.
Koen keek naar Rosa. Hij had gedaan wat misschien iedere zorgzame jongen had gedaan. Of niet? Hij wist het niet. Het irriteerde hem een beetje dat hij zo weinig van zulke situaties wist, mede dankzij omdat hij er vroeger nooit mee in tact was geweest. En als het zo was, had hij als gemakkelijke tiener gewoon gezegd wat goed was. Maar naarmate zijn leeftijd omhoogschoot, moest hij beter oppassen met wat hij zei, omdat zijn leeftijdsgenoten het misschien verkeerd konden opvatten of zo. Koen wist op den duur niet meer wat goed was en wat niet. Hij luisterde naar Rosa. Hij zou vast iets stoms zeggen, dus zweeg hij maar. Hè? Zwijgen? Waarom? Omdat dit hem te moeilijk was? Koen wist het niet. Hij had zin om iets een trap te geven. Hij haatte het als hij iets in een situatie niet wist. Hij keek naar haar. Wat zou zij fijn vinden? Dat ze vragen kreeg en dat ze een beetje meer kon vertellen, want Koen geloofde namelijk niet dat dit het was, het klonk zo kort, of zou ze hem de mond snoeren en wegrennen? 'Als je iets wilt vertellen of zeggen of zo...' begon Koen en hij dacht even na. Tja... Hoe moest dit? 'Dan ben ik er voor je,' zei hij, terwijl hij even een zacht klopje op haar schouder gaf. Hij was nu niet echt een jongen die je veel steun kon geven. Jawel, dat was hij wel, maar hij handelde daar niet altijd even slim in. Misschien had hij dat dan weer van zijn pa. Koen irriteerde zich soms aan zijn vader als die alles maar met een gewone blik aanzag. Maar hij was zo zelf ook een beetje. Hij was een zorgzame jongen, maar deed er gewoon niet veel mee. Alleen zijn ogen straalden het uit, maar met woorden redde je ook al veel. Koen keek weer naar Rosa. Zou ze ook maar een ding met hem willen bespreken of zou ze dat soms te riskant vinden? Zou ze boos zijn, of juist geïrriteerd om wat hij net zei? Wat moest hij nu precies doen? En wat als zij begon te vertellen? Moest hij dan een arm om haar heen slaan en raad geven? Eerlijk gezegd vond hij dit een beetje meidengedoe. Meiden wisten beter hoe ze dit moesten aanpakken. Dat gevoel had hij tenminste toch. Hij keek naar Rosa. Hij zou maar doen wat hem het beste leek. Hij keek weer peinzend naar Rosa.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ ma feb 21, 2011 5:44 am
Rosa keek naar de grond en beet op haar lip, ze haatte het als ze niet wist wat te doen. Van een kant wou ze hem alles vertellen, over haar moeder en broer, het ongeluk, haar vader en zijn buien, ook al kende ze hem nog maar net. Maar van de andere kant wou ze gewoon wegrennen, naar haar kamer en daar een potje gaan huilen om vervolgens haar kamer weer uit te lopen en doen alsof er niks gebeurd was. In tegenstelling tot elke andere dag van haar leven was er in haar ogen een emotie te zien, maar niet een gelukkige of zo, nee gewoon een kwade en verdrietige tegelijk. Ze richtte haar bruine ogen op de grond zodat die niet zichtbaar waren en toen hij iets zei antwoordde ze ‘Ik wil je wel vertellen wat er aan de hand is maar ik ken je net en, nou, ik, uhm, ik weet niet of het wel zo’n goed idee is, want ik wil je nergens mee opschepen snap je?’ Haar blik richtte ze iets naar omhoog en ze voelde de warme zon schijnen, nu pas had ze door dat het vervelend was en ze wou haar vest uitdoen maar uit schrik dat iemand anders zou zien dat ze had gebloed hield ze het toch maar aan. Ze keek weer even naar Koen maar richtte daarna al weer snel haar blik naar de grond. Waarom moest haar leven zo zijn en moest dit nu ook nog gebeuren, een bijna vreemde die ze amper kende waarvan ze alleen wist hoe hij heette en vanwaar hij kwam ging er misschien achter komen wat er met haar gebeurd was.
Koen keek Rosa niet-begrijpend aan. Wat was er toch met haar? Het leek dat ze flink ergens mee zat. Hoe deden andere meiden dat trouwens? Een duwtje in de goede richting geven? Hij wist het niet. Want, hij was nu eenmaal niet zo'n geweldige meisjesfreak om alles te kunnen weten. Alle geluk niet. Hij keek naar Rosa. Die had gewoon hulp nodig, maakte niet uit wat voor een hulp, maar ze had het wel nodig. Hij wou dat hij haar die hulp kon schenken. Koen keek naar Rosa. Toen hij haar hoorde praten, keek hij naar haar. Wat moest hij nu doen? Ze had wel een paar pluspunten. Ze kenden elkaar nog maar net, maar ze gaf ook aan dat ze het wel wou vertellen. Zoiets vroeg toch gewoon om verdere vragen? Zoiets vroeg toch gewoon om steun? Koen maakte een beslissing. Het zou misschien wel verdrietig worden, maar hij als jongen zou wel weer iets moeten uitsteken om haar te troosten. Ook hier had Koen nauwelijks ervaring mee. Dat zou nog wat worden als een meid verliefd op hem werd. Maar goed... Bij zijn vorige vriendin was hij redelijk romantisch en het was ook al een paar jaar geleden. Koen keek naar Rosa en schoof iets dichter naar haar toe, totdat hij bijna tegen haar aanzat. Hij hield zijn arm al op zijn voorbeen neergelegd om die om Rosa te kunnen slaan, mocht ze gaan huilen. Koen had van een vriend gehoord dat meiden sneller de drang hadden om te huilen dan jongens. Maar jongens gedroegen zich toch gewoon stoer om hun ware identiteit naar beneden te houden? Ze gingen toch gewoon vechten om zich niet te laten kennen? Koen keek naar Rosa. 'Vertel het me maar. Ik kan goed luisteren en het lucht vast op,' zei hij, terwijl hij Rosa aankeek. Hij vond dat hij een Award mocht ontvangen. Hij had zich niet stom gedragen en gezegd wat zijn hart wou dat hij zei. Hij was op zijn gevoel afgegaan, maar of hij er nu ook nog iets mee bereken had, wist hij niet. Hij legde zijn hand even op haar voorbeen. Hij keek haar bemoedigend aan en trok zijn hand toen weer terug. Sommige mensen vonden een blijvende aanraking nou niet echt leuk. Koen kon dit niks schelen. Hij keek naar Rosa. Bij haar kon hij dat niet inschatten, wat ze wel en niet fijn vond. Daar kende hij haar gewoon niet goed genoeg voor. Hij vond het wel fijn dat ze hem in ieder geval al een kans gaf, of dat toch overwoog, om hem te laten helpen.
Gast Gast
Onderwerp: Re: ~ Begin ~ di feb 22, 2011 6:00 am
Rosa keek even hoe Koen naar haar keek maar wendde snel haar blik, terug af. Was dit nu het moment, dat het niet meer een geheim was maar iemand het te weten kwam? Een persoon die ze nog maar één dag kende ging nu haar grootste geheim te weten komen. Nouja ze was dan eigenlijk best wel blij dat het niet zo iemand ging zijn die in de zorg werkte. Een volwassene, oke ze was zelf al een volwassene maar dat was toch iets anders. Ze voelde een korte aanraking van Koen en verstijfde een beetje, van jongens en mannen opzich was ze niet bang, maar als er dan een aanraking was kreeg ze soms nog wel eens angst. Ze was dan ook blij dat hij zijn hand weer weg haalde. Ze wist niet eens waar ze moest beginnen, dus ze zou maar bij het begin beginnen, het ongeluk. Ze slikte even zodat ze zometeen niet opeens zou gaan huilen en richtte haar blik iets meer aar omhoog. Ze keek eens rond zich maar ze waren alleen want veel mensen waren er niet meer. Ze zei met een aarzelende stem ‘Nou het begon allemaal toen, toen uhm, toen mijn moeder en mijn broer een ongeluk kregen en opslag dood waren.’ Ze wou wel doorgaan met vertellen maar wist niet hoe. Ze slikte nog eens en vond dat dit eerste beginnende stukje al zo lastig was geweest en dat ze niet wist of het haar wel lukte om alles te vertellen, terwijl ze dat wel wou.
Zag hij nu iets in de blik van Rosa veranderen? Koen keek nog eens goed. Ze keek anders dan daarnet. Ze keek meer... Toegevender... Alsof ze het wel wou vertellen, maar er nog maar een heel klein beetje twijfel had. Koen had geen idee hoe hij deze twijfeling kon wegnemen. Misschien door een arm om haar heen te slaan? Koen wist het niet eens zeker. Koen keek naar Rosa. Toen ze opeens begon, schrok hij. Had hij haar zover aangespoord dat ze het toch maar ging vertellen? Koen luisterde echter geboeid en keek naar Rosa, die in zijn ogen gewoon moeite deed om haar tranen te bedwingen. Arme Rosa. Koen voelde medelijden omhoog dwingen. Terwijl hij een goede jeugd had gehad, waren er anderen op deze school die dat totaal niet hadden gehad. Koen hoefde niet eens meer na te denken. Zijn lichaam zorgde er al voor dat hij dichtbij Rosa zat en hij sloeg een arm om haar heen, zeer losjes. Niet dat hij zijn hele gewicht er zou aanhangen, anders zou hij haar alleen maar afschrikken. Maar hoe moest een jongen, zeker bij Rosa, zich nu op z'n best gedragen? Koen keek opzij naar Rosa. 'Ga verder,' drong hij zachtjes aan, terwijl hij zachtjes over haar schouder streelde. Dit was een heuse verandering voor hem. Vroeger zou hij gewoon op zijn wangen hebben gebeten en niks gedaan hebben, zelfs niet als het meisje al aan het huilen zou zijn. Hij dacht nu eenmaal dat hij niks wist van troosten. Maar het leek hier in Monica toch wel allemaal te veranderen, alsof hij bij zijn verhuizing ook al meteen een nieuw hart had gekregen. Als dat zo was, had hij daarnet ook niet zo stom gereageerd. Nee, hij was nog steeds dezelfde, maar was met zijn leeftijd meegegaan. Iets zorgzamer. Vroeger had hij bij zijn pa ook geen gevoel als die in het ziekenhuis lag, maar toen hij zijn vader vorig jaar zag vallen, was hij er als de klippen bij. Hij had zijn vader overeind geholpen en zelfs aangeboden om zijn vader een kop soep aan te bieden. Zoiets deed hij normaal nooit. Ja, hij was veranderd. Koen keek naar Rosa. Hij wou dat hij haar gerust kon stellen, haar meer van het leven kon laten genieten. Maar met welke woorden zou hij Rosa's pijn en onzekerheid kunnen wegnemen? Koen wist het niet. Hèhè, hij kreeg weer een vage versie van zichzelf. Hij was dus nog steeds normaal. Normaal zou Koen gelachen hebben om die gedachten, maar hij deed het nu niet. Waarom niet? Misschien omdat Rosa een rotleven heeft en dat ze je steun nodig heeft, oen? klonken zijn gedachten. Koen sloeg beschaamd zijn ogen neer. Hij moest inderdaad een beetje meer van zijn verandering genieten. Hij kon niet eeuwig een harteloze freak blijven. Koen keek naar Rosa.
za feb 19, 2011 9:51 am