A new begin

Met een zucht zwaaide Vivianna nog een laatste keer in de richting van haar vaders auto, waarna ze zich omdraaide. Nonchalant liep ze verder het veld over, terwijl ze de ogen van de paar mensen die hier zaten in haar rug voelde branden. Het bleek hier gewoonte te zijn om door een chauffeur of taxi gebracht te worden en totale taboe om je ouders hier te zien. Haar maakte het niks uit wat de anderen op dit moment van haar dachten.
Vivianna zette haar tassen neer op het gras en ging er zelf naast zitten. Ze was hier nog maar net , maar haatte het hier nu al. Ze mocht hier dan nog maar net zijn, maar ze wist nu al dat ze nooit zo’n fijne tijd zo hebben als ze had in Spanje. Het mocht dan een vooroordeel zijn, maar ze wist zeker dat hier alleen maar verwende kindjes zaten die populair wilde zijn. Hier gebeurde vast ook niks, op soms een illegaal feestje na.
Vivianna sloot haar ogen even en legde haar hoofd neer op het gras, zodat ze op haar rug lag. Ze opende haar ogen en richtte haar blik op de helderblauwe lucht boven haar hoofd. Er waren best wel wat wolken te zien, meer dan ze had gezien voordat ze het vliegtuig in Spanje instapte om hier naar toe te komen. Na een paar minuten lang richting de wolken te kijken begon Vivianna er vormen en figuren in te zien. Links boven haar leek de wolk op een olifant en die wolk recht boven had iets weg van een hartje.
Vivianna schudde haar hoofd even. Ze leek wel een klein kind, hoe ze vormen aan het zoeken was in de wolken. Langzaam krabbelde ze op en ging weer gewoon zitten. Ze klopte de restjes aarde en gras van haar schouders af. Nogmaals tuurde ze over het veld heen, in de hoop iets nieuws te ontdekken. Ze keek in de richting van een grote fontein, die het middelpunt van dit veld moest voorstellen. Zag ze dat nou goed? Het leek net of er een jongen recht op haar af kwam lopen. Met haar blik volgde ze de jongen op de voet.

De zachte klanken die Mike aan zijn gitaar ontlokte, gingen verloren in de vele stemmen die te horen waren. Niet dat dat hem uit maakte, hij had er totaal geen behoefte aan dat er mensen naar zijn spel gingen luisteren. Misschien had hij ook beter in zijn kamer kunnen gaan zitten, maar hij had er naar verlangd de zon op zijn armen armen te voelen. In Engeland was deze vaak genoeg achter het dikke wolken dek verdwenen, het was hier beter. Het weer was mooier, bovendien was de zee vlak bij. Hij kon de zoute zee geur zelfs reuken. Maar ondanks dat, kon dit land niet op tegen Italië. Mike besefte dat hij zich in een andere land dan zijn geboorte land ook nooit echt thuis zou voelen. Een zucht verliet zijn keel, zijn vingers bleven bewegingsloos op de snaren van zijn gitaar liggen. Het was een vrij oude akoestische gitaar, maar toch zag hij er nog goed uit. Iets wat voor zijn doen vrij vreemd was, aangezien de meeste van zijn spullen er behoorlijk aftands uit zagen. Maar hij was altijd heel voorzichtig met deze gitaar om gegaan, het zelfde gold voor zijn andere elektrische gitaar. Maar die was een stuk nieuwer. Met zijn hand streek Mike zacht over het koele hout, zijn moeder had de gitaar aan hem gegeven voordat hij met zijn vader naar Engeland was vertrokken. Een zucht verliet zijn keel, zijn gitaar stopte hij terug in de daarvoor bestemde koffer. Zijn ogen dwaalde door het park, bleven rustte op een meisje dat een eindje bij hem vandaan zat. Naast haar in het gras stonden enkele tassen, nog een nieuweling zeker. Zelf was hij hier nu net een paar dagen, de eerste nachten had hij in een tijdelijke kamer geslapen. Nu had hij zijn eigen, een glimlach gleed over zijn gezicht. De kamer was niet alleen van hem, hij moest hem delen met Iris. Niet dat hij daar een probleem mee had, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Viste een sigaret uit zijn broekzak en stak deze aan. Zijn ogen gingen terug naar het meisje, na een korte aarzeling stond hij op. Tilde zijn gitaar koffer met zijn vrije hand op, langzaam slenterde hij op het meisje af. Nam een trek van zijn sigaret, rustig nam hij het meisje in zich op. Ze had bruin haar dat golvend over haar schouders viel, waarom hij dacht dat ze niet van hier kwam wist hij niet precies. "Hé." zei hij, een glimlach gleed over zijn gezicht. Hij legde zijn gitaar koffer in het gras en ging er vervolgens naast zitten. "Ik ben Mike." stelde hij zichzelf voor. Ondanks het feit dat hij vier jaar in Engeland had gewoond, had hij nog altijd een licht Italiaans accent.

De blik van Vivianna bleef de jongen nauwkeurig volgen. De jongen had bruine haren, die net iets langer waren zodat hij er weinig aandacht aan hoefde te besteden. Zijn kleren waren niet zo netjes als de meeste anderen die ze hier had gezien en in zijn vingers klemde hij een sigaret. Het verbaasde haar dat hij geen uitstraling van een kakker had. Er bleken dus meerderen types om die high schools te zitten. Al sinds Vivianna hoorde dat ze in Amerika gingen wonen, en haar ouders het een beter idee leek dat ze naar een high school ging, zag ze een beeld voor zich van allemaal jongeren in merkkleding en die de hele dag met hun Iphone rond sleepten. Haar vooroordeel bleek dus niet juist te zijn geweest, er waren hier wel normale mensen. ‘Heey,’ reageerde Vivianna op de jongen toen hij inmiddels naast haar stond. In de stem van de jongen was een licht accent te herkennen, maar plaatsen kon ze het niet. ‘De naam is Vivianna, maar noem me asjeblieft Vief,’ stelde Vivianna zich met een glimlach voor. Haar eigen accent was nog erger dan die van Mike. Ook al had ze thuis nog zo vaak in het Engels moeten spreken, dat Spaanse accent blijf heersen. ‘Ik kom uit León, een stad in Spanje. Maar dat had je zeker al wel aan mijn accent gehoord?’ vroeg Vivianna lachend. ‘Heb jij nog een anderen oorsprong dan Amerikaans?’ vroeg ze, ingaand op het lichte accent wat ze net had hoorde in Mike zijn stem. Vivianna trok haar benen op en sloeg haar armen om haar benen heen. Ze ademde even diep in door haar neus. De sigarettenlucht van Mike zijn peuk drong haar neus binnen en opeens snakte Vivianna naar een sigaret. Ze rookte zo af en toe een sigaret, wanneer ze er zin in had of als het gewoon gezellig was. Maar nu ze de laatste tijd zo druk bezig was met de verhuizing zaten haar ouders haar zo op haar lip dat Vivianna geen mogelijk had om te roken. ‘Mag een sigaret van je? Als je wil krijg je er later wel een van me terug,’ vroeg Vivianna nog steeds glimlachend aan Mike. Ze hield er niet van om bij iemand die ze nog maar net kende een sigaret te moeten bietsen. Gelukkig was ze wel zo sociaal dat ze het kon. Plotseling viel Vivianna haar blik op de gitaarkist die naast Mike stond. ‘Speel je?’ vroeg ze nieuwsgierig, met een hoofdgebaar richting de kist. Ze kon zelf wel een paar liedjes spelen op de gitaar, maar echt goed spelen kon ze niet. Les had ze nooit gehad, laat staan een eigen gitaar of überhaupt het geduld om het spelen te leren.

"Heey," zei het meisje, in haar stem weerklonk een licht accent. Het klonk een beetje als zijn eigen accent, in elk geval Zuid-Europeaans. Welk land precies wist hij niet, in elk geval was ze niet Italiaans. Dat accent had hij wel herkend, nee ze was eerder Spaans of Portugees. ‘De naam is Vivianna, maar noem me asjeblieft Vief,’ stelde het meisje zichzelf voor, haar accent was nu beter te horen. Mike was er nu vrij zeker van dat het een Spaans accent was, al zou hij zich natuurlijk kunnen vergissen. ‘Ik kom uit León, een stad in Spanje. Maar dat had je zeker al wel aan mijn accent gehoord?’ zei het meisje, alsof ze zijn gedachten had geraden. "Ja ik had al zo'n vermoede dat je Spaans was." zei hij grijnzend. ‘Heb jij nog een anderen oorsprong dan Engels?’ vroeg ze hem, kennelijk had ze zijn accent ook op gemerkt. Het was welles waar niet zo duidelijk als de hare, het was wel aanwezig. "Italiaans." zei hij, een glimlach speelde op zijn lippen. "Om precies te zijn uit Tronca, das een stadje in Italië." vervolgde hij. Waarna hij een trek van zijn sigaret nam, Vivianna had haar benen op getrokken en haar armen er om heen geslagen. ‘Mag een sigaret van je? Als je wil krijg je er later wel een van me terug,’ vroeg ze plots glimlachend aan hem. Mike aarzelde, hij rookte per dag meer dan twee pakjes en als hij iemand anders een sigaret ging geven was hij er zo door heen. Daarbij kwam dat hij het niks vond als mensen rookte, terwijl ze niet verslaafd waren. Alsof het een pretje afhankelijk te zijn van nicotine. Toch diepte hij in zijn zak en haalde uit het half lege pakje sigaretten een sigaret. Deze gaf hij aan Vivianna. "Heb je zelf een aansteker?" vroeg hij, viste die van hem uit zijn broekzak voor het geval ze hem nodig had.

‘Ja ik had al zo'n vermoede dat je Spaans was.’ Toen Mike dat zei begon Vivianna het accent wat te herkennen. Het had op de een of anderen manier iets weg van haar eigen accent. Waarschijnlijk kwam het uit een land niet ver weg van Spanje. Italië, Portugal, Griekenland? Zo iets was het in ieder geval. Toen Mike dan ook vertelde dat hij uit een stad in Italië kwam was het geen verassing voor haar. ‘Ik vermoedde al zo iets,’ zei Vivianna knikkend. ‘Leuk hoor Italië, lijkt me een heel mooi land.’ Maar niet zo mooi als Spanje, dacht ze er snel achteraan. ‘Maar vanwaar dan deze school? Ik bedoel, Italië ligt hier niet echt om de hoek.’ Een logische vraag vond ze het zelf niet. Spanje lag toch ook niet veel dichter bij Amerika dan Italië? Ze bestudeerde Mike nogmaals van top tot teen. Hij leek net als haar geen problemen te hebben met contact maken of praten met vreemden, dat bleek ook wel als je keek hoe gemakkelijk hij met haar praatte. Toch leek hij te aarzelen om iets. Waarschijnlijk was het omdat ze net om een sigaret had gevraagd. ‘Het hoeft niet hoor, als jij het niet wil,’ zei ze snel, zodat Mike zich niet verplicht voelde om haar een sigaret af te staan. Toch tastte hij in zijn zak en haalde er een pakje uit te voorschijn, waar hij er een uit haalde en aan haar gaf. Vivianne haalde haar armen om haar benen vandaan en pakte soepel de sigaret uit Mike zijn hand. ‘Dank je,’ zei ze met een glimlach. ‘Heb je zelf een aansteker?’ vroeg Mike terwijl hij zijn eigen snel tevoorschijn toverde. ‘Nee hoor, ik heb een eigen,’ zei ze terwijl ze zacht haar hoofd schudde. Ze pakte met haar vrije hand haar een aansteker uit het voorvak van de rugzak die naast haar stond. ‘Je weet maar nooit wanneer je er een nodig hebt,’ zei ze terwijl ze haar sigaret aanstak. Snel nam ze een trekje van haar sigaret. Hij was zwaarder dan ze verwacht had bij Mike. Ze had hem eerder aangezien die ooit een licht sigaretje had aangestoken en toen ‘per ongelijk’ verslaafd was geworden. Ze blies een wolkje rook uit en trok er een genietend gezicht bij. ‘Heerlijk! Dit heb ik zo gemist,’ zei ze er achteraan. ‘Ik ben dan wel geen verslaafde, maar een sigaretje op zijn tijd kan wonderen doen,’ vervolgde ze, met nog de zelfde genietende blik. Daar achteraan nam ze weer een haal en bedacht zich dat ze maar beter over iets anders kon praten. Ze had net nog een aarzelende blik in de ogen van Mike gezien. ‘Maar ik heb nog geen antwoord gekregen,’ bedacht ze zich. ‘Speel je nou of niet?’ vroeg ze nogmaals. Weer gaf ze een knikje met haar hoofd in de richting van de gitaar.

‘Ik vermoedde al zo iets,’ zei Vivianna knikkend. Hij grijnsde had wel verwacht dat ze zijn accent zou herkennen, aangezien hun accenten wat van elkaar weg hadden. Voor hem was het niet erg moeilijk om een Italiaans accent op te merken, omdat het voor hem bekend was. ‘Leuk hoor Italië, lijkt me een heel mooi land.’ zei ze, hij glimlachte. "Is het ook, Spanje lijkt me ook mooi." zei hij, maar wist dat hij Italië toch wel boven Spanje zou verkiezen. ‘Maar vanwaar dan deze school? Ik bedoel, Italië ligt hier niet echt om de hoek.’ vroeg het meisje, Mike zuchtte onhoorbaar. Haar vragen waren op dit moment nog vrij onschuldig, en hij hoopte dat dit zo zou blijven. Hij had het nooit zo op vragen gehad, had zich van jongs af aan al aan geleerd een ondoorgrondelijke en emotie loze blik in zijn ogen te krijgen. Dit om te voorkomen dat ze hem vragen zouden stellen over zijn leven, want dat ging niemand wat aan. Wat er bij hem thuis gebeurde, hoefde niemand te weten. Zo nu en dan had hij vrij agressief gereageerd als mensen te veel vroegen. "Ik ben op mijn veertiende met mijn vader naar Engeland verhuist, en aangezien mijn school met Monica samen werkte en ik ben gezakt voor mijn examen adviseerde ze me hier heen te gaan." beantwoorde hij haar vraag, nu hoopte hij maar dat ze niet in zou gaan op zijn eerste woorden. Waarom hij met zijn vader naar Engeland was verhuis was zijn zaak, er waren maar een paar mensen die hier van op de hoogte waren. En dat wilde hij zo houden. "Maar Spanje licht ook niet erg dicht bij. Dus waarom ga jij hier naar school?" vroeg hij, keek haar een moment aan. Zijn opgerookte sigaret drukte hij uit in het gras, na er een laatste trek van genomen te hebben. ‘Het hoeft niet hoor, als jij het niet wil,’ zei Vivianna snel kennelijk had ze zijn aarzeling op gemerkt, toch gaf hij haar één van zijn sigaretten. Eén meer of minder maakte niet uit, hij zou straks wel een nieuw pakje sigaretten kopen. Vivianna haalde haar armen van haar benen om de sigaret aan te pakken en bedankte hem. ‘Nee hoor, ik heb een eigen,’ zei ze, Mike stopte zijn aansteker terug in zijn broekzak. ‘Je weet maar nooit wanneer je er een nodig hebt,’ zei ze, hij knikte langzaam. Plaatste zijn handen achter zich in het gras en leunde er op. ‘Heerlijk! Dit heb ik zo gemist,’ zei Vivianna. ‘Ik ben dan wel geen verslaafde, maar een sigaretje op zijn tijd kan wonderen doen,’ haar woorden deden Mike's ogen lichtelijk verduisteren. Het liefst had hij de sigaret uit haar handen getrokken, en haar toe gesnauwd dat ze er straks wel anders over zou denken als ze nog geen uur zonder sigaretten kon. Als ze er alles voor over had om te stoppen, maar het simpelweg niet kon. Maar hij hield zich in, dat zou enkel meer vragen op wekken. "Ik zou maar uit kijken dat je niet verslaafd raakt." zei hij enkel. ‘Maar ik heb nog geen antwoord gekregen,’ zei Vivianna, Mike dacht even na. Bedacht zich dat ze hem had gevraagd of hij speelde. ‘Speel je nou of niet?’ zei ze nog voor hij haar vraag kon beantwoorden. "Ja, ik speel." zei hij.

Een grijs kwam tevoorschijn op het gezicht van Mike toen Vivianna zei dat ze Italië een mooi land leek. Een van de eerste grijnzen die ze bij hem had gezien, terwijl ze zelf al vele glimlachen had laten zien. ‘Is het ook, Spanje lijkt me ook mooi,’ merkte hij wat later op. Ook op haar gezicht verscheen een glimlach toen ze terug dacht aan Spanje. ‘Het is er prachtig. De zee dicht bij, veel zon, aardige mensen en een mooie natuur,’ somde ze op. Ze kreeg meteen weer een warm gevoel, wat weer verdween toen ze verder gingen met het gesprek, vooral toen Mike zijn verhaal vertelde. Hij sprak langer dan dat hij al had gedaan en Vivianna verbaasde zich er deels over dat hij zo lang wilde praten over zichzelf, zo gesloten als hij bij haar overkwam. Maar toen hij klaar was met praten kon je er ook geen anderen naam aan geven dan kort door de bocht. Natuurlijk kreeg ze precies de zelfde vraag van hem te horen. ‘Mijn vader moest voor mijn werk vaak verhuizen, ik heb dan ook haast overal in Spanje gewoond. Madrid, Barcelona, Vigo, ga zo maar door. Maar het meeste van mijn leven woonden we in León. Mijn vader kreeg een nieuwe baan aangeboden op het hoofdkantoor van zijn bedrijf, wat hier in Amerika zit. Het leek mijn ouders een goed idee om me naar een high school te sturen waar ik ook woonde. Zodat ik meer sociale contacten kon maken.’ Bij dat laatste grinnikte ze even. Haar ouders wilde niet weten hoeveel sociale contacten ze wel niet had, waar ze helemaal niks vanaf wisten. Als haar ouders dachten dat ze braaf op haar kamer dingen voor zichzelf zat te doen hing zij gewoon rond met een groep vrienden in de achterbuurten van Spanje. Het was Vivianna enkel niet ontgaan dat Mike een tijdje terug tijdens zijn verhaal had gezegd dat hij alleen met zijn vader was vertrokken richting Engeland. ‘Waarom ging je alleen met je vader weg? Zijn je ouders gescheiden?’ vroeg ze toen, met een aarzeling in haar blik. Sommige mensen vonden het een vervelende vraag en ze kon geen hoogte van Mike krijgen of hij het nou wel of geen fijne vraag zou vinden. Toen ze inmiddels een sigaret had gekregen van Mike en genietend een paar trekjes had genomen merkte ze pas de donkere blik in zijn ogen. ‘Ik zou maar uit kijken dat je niet verslaafd raakt,’ was dan ook zijn reactie. Hij had een neutrale toon, die toch iets bozigs uitstraalde. Vivianna haalde haar schouders op. ‘Waarom, omdat ik dan eerder dood ga? Iedereen komt eens tot zijn eind en die paar maken me niks uit.’ De vrolijkheid was totaal uit haar stem verdwenen en hij klonk nu neutraal. ‘Het enige probleem als ik verslaafd zou raken is dat ik hier dan illegaal verslaafd ben, aangezien roken pas vanaf je achttiende hier mag. Maar voor de rest maakt het me niks uit,’ maakte ze haar zin af en ze richtte haar hoofd een paar seconden richting de grond. Toen tilde ze haar hoofd weer op en sprak verder alsof er niks gebeurt was, maar wel met die neutrale toon. Toen Mike vertelde dat hij speelde zei hij dat heel kortaf. ‘Goh, wat een spraakwaterval zeg,’ zei ze met een plagerige toon in haar stem. ‘Vertel eens wat meer. Hoe lang speel je al en kan je goed spelen?’ vroeg ze er om hem aan de praat te krijgen. Normaal was ze niet zo nieuwsgierig, maar ze had het idee dat dit de enige manier was om Mike aan de praat te houden.

‘Het is er prachtig. De zee dicht bij, veel zon, aardige mensen en een mooie natuur,’ somde Vivianna op, hij glimlachte even. "Net als in Italië." zei hij, besefte dat er een licht verlangen door klonk in zijn stem, hij was al vier jaar niet meer in zijn moederland geweest. Zelfs met de begrafenis van zijn moeder niet, bij die gedachte moest hij even slikken. Op dat moment had hij zijn zusje niet eens bij kunnen staan, ze hadden samen om hun moeder moeten rouwen. Niet alleen, hij wist dat ze er zwaar onder geleden had. Het zelfde gold voor hem, zijn moeder was een schat. Ze had hem altijd het idee gegeven dat hij wat waard was, terwijl zijn vader het tegenovergestelde deed. Hij had altijd het idee, dat hij haar en zijn zusje had moeten beschermen. Hij was de man in huis, niet Ricardo. Die was de dronkenlap die alles verpeste, die hun leven tot een hel maakte. Voor een moment sloot hij zijn ogen, dacht aan zijn moeders on af gemaakte zin. Pas later, in Engeland, had hij besefte wat er op de lege plaatst moest. ‘Mijn vader moest voor mijn werk vaak verhuizen, ik heb dan ook haast overal in Spanje gewoond. Madrid, Barcelona, Vigo, ga zo maar door. Maar het meeste van mijn leven woonden we in León. Mijn vader kreeg een nieuwe baan aangeboden op het hoofdkantoor van zijn bedrijf, wat hier in Amerika zit. Het leek mijn ouders een goed idee om me naar een high school te sturen waar ik ook woonde. Zodat ik meer sociale contacten kon maken.’ deze woorden trokken Mike uit zijn gedachten, hij richtte zijn ogen op Vivianna die duidelijk een stuk minder moeite met vragen had dan hij. ‘Waarom ging je alleen met je vader weg? Zijn je ouders gescheiden?’ vroeg Vivianna tot zijn ergernis, hij staarde zwijgend voor zich uit. "Gewoon." zei hij enkel, als ze er nou maar niet verder op in zou gaan. Hij had geen zin om uit te leggen, dat zijn moeder vanwege het drank gebruik van zijn vader bij hem weg had gewild. En dat hij er op had gestaan, dat hij één van zijn twee kinderen mocht houden. Voor geen goud zou Mike zijn zusje alleen met zijn vader laten gaan, hij kon tegen zijn vader op, Rhiannon niet. Zijn vader kon hem enkel nog pijnigen met zijn woorden, maar wat kracht betrof was Mike hem de baas. Daarom had hij gezegd dat hij wel zou gaan, want anders had zijn vader waarschijnlijk een rechtszaak gestart. Ten eerste zou dat een lange sleur vol verdriet zijn, en ten tweede was de kans groot dat Serena zowel haar zoon als haar dochter zou verliezen. Dat kon hij haar niet aan doen. Daarbij kwam dat als hij Vivianna moest vertellen dat zijn ouders gescheiden waren, hij ook moest zeggen dat zijn moeder overleden was. ‘Waarom, omdat ik dan eerder dood ga? Iedereen komt eens tot zijn eind en die paar maken me niks uit.’ zei Vivianna, haar woorden stonden hem totaal niet aan. Het liefst had hij haar woedend toe gesnauwd dat ze wel anders zou piepen als ze echt verslaafd was. Hij had ervaring, het was niet een paar jaar eerder dood. Nee, als hij destijds niet door Iris gevonden was had hij hier op dit moment niet eens gezeten Hij had een klaplong gehad, nu bijna een half jaar geleden. Omdat hij zo veel had gerookt, hij rookte nu dan ook al bijna acht jaar. Maar dit hield hij voor zich. ‘Het enige probleem als ik verslaafd zou raken is dat ik hier dan illegaal verslaafd ben, aangezien roken pas vanaf je achttiende hier mag. Maar voor de rest maakt het me niks uit,’ vervolgde ze, Mike begon zich behoorlijk aan haar te irriteren. Wist dat als ze veel langer door zou gaan, hij wel eens een woede aanval zou kunnen krijgen. Hij viste een sigaret en zijn aansteker uit zijn broekzak en stak die op. Al was het maar om zijn zenuwen tot rust te brengen. Hij nam een trek van zijn sigaret, voelde hoe er een lichte steek door zijn bost joeg. Zoals meestal als hij de rook, wat dieper inhaleerde. Hij keek Vivianna aan, die had duidelijk geen idee hoe het was om verslaafd te zijn, echt verslaafd. Zo verslaafd dat je zelfs niet kan stopen, als je lever er van af hangt. Zo verslaafd dat zelfs het feit dat je een kind krijgt je er niet van af kan houden. Mike reageerde verder niet op haar woorden, omdat hij wist dat als hij dat deed hij haar waarschijnlijk af zou snauwen. ‘Goh, wat een spraakwaterval zeg,’ zei Vivianna met een plagerige toon in haar stem, dit meisje moest op haar tellen gaan letten. ‘Vertel eens wat meer. Hoe lang speel je al en kan je goed spelen?’ vroeg ze, hij zuchtte onhoorbaar. De vragen waren vrij onschuldig, maar toch. "Ik speel denk ik sinds mijn zevende of zo. En of ik goed kan spelen kan ik zelf niet beoordelen." zei hij schouder op halend. "Speel jij een instrument?" vroeg hij, om er voor te zorgen dat zij degene werd die antwoorden moest geven in plaats van hij.

Het bleef lang stil vanaf Mike zijn kant toen ze het over het roken had. Vivianna hief haar hoofd op en staarde weer even naar boven. De wolken bleven maar voorbij varen en het verbaasde haar dat er steeds meer bij kwamen. In Spanje hadden ze dat niet zo in de zomer. Meestal zag ze dan geen enkele wolk aan de lucht en was die strakblauw. Ze haalde haar hoofd weer omlaag en nam nogmaals een trekje van haar sigaret. Haar blik leidde naar Mike toe, die ook in gedachten voor zich uit keek. Het viel Vivianna nu pas op hoe duister zijn ogen waren geworden. Die blik herkende ze uit duizenden. In de achterbuurt had ze hem vaak genoeg in de ogen gezien van mensen, voordat er een gevecht uitbrak. Het was geen goede blik en Vivianna besefte zich dat ze iets verkeerds gezegd had en dat ze het onderwerp roken maar beter niet meer kon aankaarten. Ze nam nog een haaltje aan haar sigaret en gooide hem toen voor zich. Met haar voet drukte ze plat in het gras. Ze had dit al vaker meegemaakt, maar het verbaasde haar toch nog altijd dat mensen zo boos konden worden om haar mening. Zelf was ze dan snel op haar tenen getrapt, maar dat was enkel zo wanneer iemand haar beledigde. Niet wanneer iemand zijn of haar mening uitsprak. ‘Ik speel denk ik sinds mijn zevende of zo. En of ik goed kan spelen kan ik zelf niet beoordelen,’ kwam er na een lange tijd bij Mike uit. Vivianna schrok er haast van, ze had niet verwacht dat hij zo plotseling zou spreken, vooral niet op zo’n normale en rustige toon. Vivianna keek nogmaals naar de ogen van Mike. De donkeren kleur was eruit verdwenen, alsof hij er nooit in had gezeten. Vivianna zag een paar seconden het gezicht van Domonic voor zich. Ze was er verbaast door, maar toen pas besefte ze dat Mike verschrikkelijk veel op hem leek. Domonic was ook een rustige en aardige jongen, behalve als je zijn gevoelige snaar raakte. Dan kon hij uit zijn dak gaan en liep dat dan soms ook uit tot een gevecht. Maar zolang je die onderwerpen vermeed was het zelfs een aantrekkelijke jongen. Vivianna miste hem, en de rest opeens verschrikkelijk veel. Ze had nu al vijf maanden verkering met hem, niet opgegeven omdat ze in een ander continent zou wonen. Toch had ze het idee dat de liefde niet stek genoeg was om die afstand te overschrijden. ‘Speel jij een instrument?’ vroeg Mike zijn stem. Vivianna was verbaasd dat hij haar iets vroeg, maar probeerde met haar gedachten weer terug bij het gesprek te zijn. ‘Nee, ik bespeel niks. Ik heb totaal geen gevoel voor rimte,’ bekende ze eerlijk. Tenminste, naar wat zij vond. Bij de groep vonden ze dat ze prachtig kon zingen, maar dat geloofde ze zelf totaal niet. ‘Ik zing wel eens, maar goed ben ik niet. Ook kan ik wel wat liedjes op de gitaar bespelen, maar daar blijft het bij.’ Ze dacht terug aan de keren dat Pacho haar leerde gitaar spelen. Zonder succes. ‘Maar als je zelf niet wil oordelen over je spel, mag ik het dan doen?’ ze vroeg het voorzicht, maar toch met een lichte speelse toon erin. ‘Of speel je niet graag voor publiek?’ vroeg ze er voor de zekerheid achteraan, zodat hij zich niet weer eens verplicht voelde.

Mike staarde voor zich uit, zijn gedachten gingen naar zijn vader. Hun laatste ontmoeting was vrij onplezierig geweest, net zoals de vele voorgaande. Maar toch, het was anders geweest. Zijn vader had hem na lange tijd weer een paar rake klappen gegeven, een zucht verliet zijn keel. Hij legde zijn hoofd in zijn nek staarde naar de hemel, die zich langzaam met wolken vulde. Beelden van die avond drongen in zich op, het was alsof hij alles weer beleefde. Zoals altijd stond de tv hard aan, zo hard dat hij het zodra hij het met aval bezaaide tuinpad op stapte alles wat er gezegd werd letterlijk kon verstaan. Langzaam, die lege flessen en blikjes ontwijkende liep hij naar de deur, waar de verf van af gebladerd was. Hij snapte wel waarom zijn buurvrouw hen weg wou hebben. Na een korte aarzeling legde hij zijn hand op de deur klink, duwde tegen de deur die tot zijn opluchting mee gaf. Zijn ogen gleden naar de woon kamer, hij zag Ricardo onderuit gezakt op de bank met een half lege fles in zijn hand. Zo stil als hij maar kon sloop hij de trap op, niet dat hij bang was voor zijn vader. Hij kon die man wel aan, maar hij had geen zin in Ricardo's verwijten die hem elke keer weer raakte. Bovendien hoefde hij niet te merken dat zijn zoon van plan was te vertrekken. Waarschijnlijk zou hij het toch wel te horen krijgen. Boven had Mike enkele spullen in zijn sporttas gegooid en zijn beide gitaren gepakt, de ene had hij in de koffer gedaan de andere in de tas. Zo stil als zijn bagage toe liet was hij naar beneden gelopen, had recht in het van woede vertrokken gezicht van zijn vader gekeken. Nog voor hij kon reageren had die met de fles tegen zijn hoofd geslagen, zo hard dat hij tegen de grond sloeg. Mike schudde zijn hoofd om een einde te maken aan de beelden stroom, met zijn hand voelde hij voorzichtig aan de wond die verborgen lag onder zijn haar. Er had zich een korst op gevormd, een zucht verliet zijn keel. Zijn ogen gingen naar Vivianna, die al een tijdje niks had gezegd. Het leek erop dat ze de blik in zijn ogen had herkend en had begrepen dat ze het onderwerp roken beter kon laten rustte. Ze had ook niet verder gevraagd over zijn vertrek naar Engeland, kennelijk had ze genoegen genomen met zijn simpele antwoord. ‘Nee, ik bespeel niks. Ik heb totaal geen gevoel voor rimte,’ vertelde ze hem, hij keek haar aan. Zijn ogen stonden niet langer donker, nu ze de onderwerpen waar hij niet over wou spreken liet rustte koste hem geen moeite zijn woede te beheersen. ‘Ik zing wel eens, maar goed ben ik niet. Ook kan ik wel wat liedjes op de gitaar bespelen, maar daar blijft het bij.’ vervolgde ze, hij knikte kort. Nam een trek van zijn pas op gestoken sigaret terwijl hij haar nogmaals rustig in zich op nam. ‘Maar als je zelf niet wil oordelen over je spel, mag ik het dan doen?’ vroeg Vivianna, hij keek haar een moment aarzelend aan. ‘Of speel je niet graag voor publiek?’ voegde ze eraan toe."Nee, ik wil het je wel laten horen." zei hij schouder ophalend. Haalde zijn gitaar uit de koffer, streek zacht over het koele hout. Zijn sigaret had hij naast de andere in het gras gegooid en hem met zijn schoen uit gedrukt. Zonder echt bij na te denken begon hij te spelen, het ging als vanzelf. Hij wist niet precies, waarom hij juist dit lied koos. Het was geen lied dat hij zelf vaak had geluisterd, het was één van de liedjes die zijn moeder hem had leren spellen. Omdat ze het zo mooi vond, hij had het nooit verleerd. Het was ook niet een erg liedje en hij had het vroeger zo vaak gespeeld dat hij het kon dromen. Ook nu speelde hij het nog wel eens, als hij dit lied speelde had hij altijd het idee dat zijn moeder dichter bij was. Uiteindelijk zwegen zijn vingers, bleven ze roerloos op de snaren liggen.

Vivianna bleef Mike strak met haar blik aankijken. Ergens hoopte ze dat die donkere blik weg bleef uit Mike zijn ogen. Ze had zo’n vermoedde dat wanneer die blik weer terug kwam hij zichzelf niet meer kon beheersen. Dat wist ze wel na lange tijd in de achterbuurten te zijn geweest en met Domonic om te hebben gegaan. Als Mike nu agressief werd zou ze daar even agressief reageren en ze wist nu al hoe dat zou eindigen. Haar blik leidde naar haar tassen toe. Nee, dat wilde ze niet laten gebeuren in nog maar haar eerste uur hier.
‘Nee, ik wil het je wel laten horen,’ zei Mike toen nonchalant, zonder maar één grijnsje irritatie bij hem te zien. Vivianna had een soort van gevoel van opluchting. Ze vond het heus niet erg om te vechten en het laatste wat ze was was bang voor Mike. Maar een slechte indruk op haar nieuwe school kon ze gewoon niet goed gebruiken.
Mike begon te spelen en een prachtig geluid kwam uit zijn gitaar. Ze keek hem nog steeds strak met de zelfde blik aan. Hij leek zelf niet echt bij zijn spel te zijn. Hij speelde het haast automatisch. Het was een emotioneel spel, Mike moest er veel waarden aan hechten. De klanken klonken zo dromerig dat ze automatisch weg wilde dromen. Toch weerhield ze zich. De emotie hing zo erg in de klanken, dat ze al wist waar ze over weg ging dromen. Iets waar ze al tijden geleden over had afgesproken met zichzelf dat ze er nooit meer over na zou denken nu ze in Amerika woonde. Ze woonden ergens anders en een nieuwe tijd brak aan. Een tijd waar geen plek meer was voor verdriet. Ze wilde de emotie verdriet niet meer kennen. In ieder geval niet meer hier om. Nooit meer.
Toen de laatste klanken waren gespeeld merkte Vivianna dat ze naar Mike was gaan staren, om zich zo te blokkeren voor de gedachten. Ze schudde even haar hoofd om de starende blik te laten halen.
‘Nou mijn oordeel is dat je een super talent bent,’ zei ze zo gewoon mogelijk. Ze probeerde te glimlachen en er de speelse toon er weer onder te zetten, wat niet goed lukte. ‘En dat weet je zelf niet? Wie het talent hier niet in hoort is doof.’ Toen ze dit zei zweeg ze even en een paar seconden keek ze vragend naar Mike of hij dit wel waardeerde. ‘Hier moet je echt iets mee doen,’ maakte ze haar zin overtuigend af.

Nadat hij uitgespeeld was, staarde hij een moment zwijgend voor zich uit. Zijn vingers rustend op de snaren van zijn gitaar, in zijn hoofd weer klonk het lied dat hij zo juist had gespeeld. Het was alsof hij zijn moeders stem hoorde, ze zong de tekst die bij dit lied hoorde. Haar stem was nog even helder als vroeger, een moment sloot hij zijn ogen. Zag haar voor zich, hoe ze op het muurtje had gezeten dat hun tuin scheiden van het strand dat er achter lag. Hem met haar blauwe ogen aan keek terwijl ze zachtjes zong bij zijn spel. Langzaam vervaagde het beeld, verdween zowel zijn moeder als de golven die hij achter haar kapot had zien slaan op het strand. Het was vreemd hoe veel herinneringen één enkel liedje met zich mee kon dragen. Hoe vaak had hij dit nummer wel niet gespeeld, nadat hij in Engeland was aan gekomen. Hij had zijn vader tot waanzin gedreven, op een zeker moment had het er zelfs op geleken dat zijn vader zijn gitaar kapot wou slaan. Maar dat was wel vaker voor gekomen, Mike was hem elk keer weer woedend aan gevlogen. Deze gitaar was van zijn moeder geweest, en niemand zou hem kapot maken. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, alsof hij de gedachte's die door zijn hoofd tolde op die manier kwijt zou kunnen raken. Hij richtte zijn ogen weer op Vivianna die naast hem zag en haar hoofd schudde. ‘Nou mijn oordeel is dat je een super talent bent,’ zei ze, tot zijn verbazing. Niet dat hij verwachtte dat ze het vreselijk zou vinden klinken, hij wist van zich zelf dat hij best aardig speelde. Maar wat hen betrof was dit wat overdreven, hij glimlachte naar haar. "Dank je." zei hij. ‘En dat weet je zelf niet? Wie het talent hier niet in hoort is doof.’ zei ze, hij grijnsde schudde langzaam zijn hoofd. "Een doven gitaar speler, dat word wat." zei hij. ‘Hier moet je echt iets mee doen,’ vervolgde ze, een glimlach gleed over zijn gezicht. Wat doen met zijn gitaar spel, hij zat nu bij de band van Alain. Hij de kleine advertentie toevallig zien hangen en had zich aangemeld. Het had hem verbaasd dat hij mee mocht doen. "Ik zit bij een band, al weet ik nog niet of dat wat gaat worden." zei hij aarzelend. "Nu je mij hebt horen spelen, mag ik jouw dan horen zingen?" vroeg hij.

‘Dank je,’ zei Mike met een gelukkige glimlach op zijn gezicht. Het straalde gewoon van hem af dat hij ergens wel wist dat zijn spel niet slecht was. Dat was het laatste wat het spel was. Het was prachtig, misschien zelfs nog beter dan Pacho zijn spel. Snel schoof Vivianna die gedachten opzij. Niemand kon zo goed spelen als Pacho, zelfs Mike kon daar niet tegen op. Toch moest ze hem toe geven dat zijn spel gewoon weg geweldig was en enkel doven dat niet konden horen.
‘Een doven gitaar speler, dat word wat,’ antwoordde Mike daar op. Vivianna grinnikte door dit antwoord. ‘Dus jij vindt je eigen spel niet mooi?’ vroeg ze lachend, met een spottende ondertoon. ‘Man, je weet niet hoe gelukkig je hier staat te glunderen. Geef maar toe, ergens weet je wel dat je mega goed bent.’ En ze gaf Mike een zachte stop tegen zijn arm aan. Toen Mike haar daarna vertelde dat hij in een band zat verbaasde het haar ook helemaal niks. Haar leek een band altijd erg interessant. Ook al waren het klunzige bands, met slechte spelers. Haar fantasie beelden over bands beloofden veel.
‘Nu je mij hebt horen spelen, mag ik jouw dan horen zingen?’ vroeg Mike haar. Het duurde even voordat de vraag bij Vivianna door drong en ze er van schrok. ‘Ik, zingen?’ vroeg ze geschrokken. Ze wist ergens wel dat ze niet moest vertellen dat ze zong, dan werd er toch wel gevraagd of ze iets wilde zingen. Kon ze nee zeggen? Vroeg ze zich snel af. Nee, dat kon ze niet. Dat wist ze zelf ook wel. Nu ze Mike had gevraagd om wat te spelen moest ze ook wat zingen. ‘Oke,’ zei ze zuchtend.
Duizenden titels van liedjes spookten opeens rond in haar hoofd. Even wilde ze een Spaans lied zingen, wat ze wel eens zong als het feest was. Maar ze bedacht zich dat het zonder muziek raar klonk. Toen wist ze het. Ze moest dit zingen. Vivianna ademde even diep in terwijl ze haar ogen sloot. Toen begon ze te zingen.
Een hoop herinneringen aan Spanje kwamen naar boven. Ze zag zichzelf weer zitten, wanneer ze dit zong. Pacho begeleide haar op de gitaar en hun muziek klonk als het lichtpuntje in de duisteren achterbuurten. Ze leken haast een groepje engelen, die vrede wilde zaaien over de vechtende en ruziënde mensen. Als ze dan klaar was met zingen klonk soms van ergens om de hoek een pril applausje. Ze wist nooit of het nou sarcastisch gegeven werd of gemeend. Ze nam het altijd als een gemeend applaus in ontvangst en had dan het idee dat er inderdaad een paar minuten rust en vrede was in de achterbuurten.
Vivianna zong de laatste noot en zweeg toen. Langzaam opende ze weer haar ogen en keek vragend naar Mike, wat hij er van vond.

‘Dus jij vindt je eigen spel niet mooi?’ vroeg Vivianna hem lachend, maar de spottende ondertoon in haar stem ontging hem niet. "Dat zeg ik niet, ik weet dat ik niet slecht speel. Maar of het echt goed is kan ik niet over mijn eigen spel zeggen." antwoorden hij rustig, zolang ze niet weer in zijn verleden zou gaan wroeten zou het hem geen moeite kosten zich in te houden. ‘Man, je weet niet hoe gelukkig je hier staat te glunderen. Geef maar toe, ergens weet je wel dat je mega goed bent.’ zei ze, waarna ze hem een zachte stomp tegen zijn arm gaf. Hij keek haar een moment recht aan, haar manier van doen kwam hem bekend voor. Zo los als ze was, ze was niet bang om te zeggen wat ze dacht. Het deed hem denken aan de manier waarmee zijn vrienden met elkaar waren gegaan, hij fronste. Vivianna zag er niet uit alsof ze uit de achterbuurt kwam, maar dat zei natuurlijk niet alles. Hij overwoog het te vragen, maar de kans was groot dat ze dan ook weer vragen op hem zou af vuren en daar zat hij niet op te wachten. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, bedacht zich dat hij nog niet had geantwoord op haar vraag. "Ik weet dat ik niet slecht speel zoals ik al zij, ik heb zo veel gespeeld dat ik het wel moet kunnen." reageerde hij. ‘Ik, zingen?’ zei Vivianna geschrokken, iets dat Mike een grijns ontlokte. "Ja, je zei zelf dat je dat wel eens hebt gedaan." zei hij. ‘Oke,’ zei ze uiteindelijk zuchtend. Mike had ondertussen zijn gitaar weer op geborgen in de koffer, hield zijn ogen op Vivianna gericht. Die begon te zingen, met enige bewondering luisterde hij naar haar. Hij herkende de tekst niet, waarschijnlijk was het een vrij onbekend liedje. Maar dat maakte het niet minder mooi. Na de laatste noot zweeg Vivianna keek hem vragend aan. "En jij vind je zelf niet goed? Volgens mij ben jij de doven hier. Je zingt echt prachtig." zei hij grijnzend tegen haar.

Vivianna bleef een tijde met de zelfde nieuwsgierige blik Mike aankijken. Ze hoopte iets van zijn gezicht af te lezen, wat hij er van vond. Jammer genoeg zag je niks in zijn blik of zijn ogen. Hij was een gesloten boek. Waarschijnlijk wilde ze het oordeel ook niet horen. Ze wist wel dat bijna elke noot zuiver was geweest en haar stem mooi helder was geweest, maar toch wist ze dat het niet goed genoeg was om een mooie stem te noemen.
Mike zijn mond krulde en veranderde in een grijns. Het oordeel zou waarschijnlijk nu komen. Vivianna keek hem doordringend aan. Zeg het, zeg het!
‘En jij vind je zelf niet goed? Volgens mij ben jij de doven hier. Je zingt echt prachtig,’ zei hij tot Vivianna haar verbazing. Had ze dat nou goed verstaan? ‘Dank je,’ zei ze zachtjes. Waarschijnlijk was haar ongeloof duidelijk in haar stem te horen, maar dat maakte Vivianna helemaal niks uit. Ze moest op dit moment toch juist vrolijk zijn? Ze probeerde te glimlachen, wat mislukte. Blijkbaar glunderde ze ongemerkt al helemaal en glimlachte ze breed. ‘Maar… jij noemde jezelf net een dove gitaarspeler. Dus kan het dan niet zo zijn dat je door je doofheid mijn stem verkeerd hebt gehoord?’ merkte ze wijs op. Ze had de neiging om net als een klein kind nu haar tong uit te steken, maar hield zich goed in. ‘Vindt je mijn stem echt prachtig?’ vroeg Vivianna twijfelend aan Mike. De twijfel was moeilijk te horen, daar glunderde ze te veel voor. ‘Ik geef toe dat mijn stem niet vals is. Maar prachtig? Nee, dat is het laatste wat mijn stem is.’ Ook deze zin klonk heel erg ongeloofwaardig. Toch meende ze het. In haar groep hadden ze wel allemaal gezegd dat ze goed was, maar voor de rest had ze nog nooit voor iemand gezongen die ze amper kende. Van de groep wist ze wel dat ze konden zeggen dat het mooi was, zonder dat ze het echt meenden. Maar zou Mike dat doen? Was haar stem echt zo mooi? Ze voelde zich warm worden. Nee hè dacht ze terwijl ze haar ogen neer sloeg. Ging ze ook nog een keer zitten blozen. Ze schudde haar hoofd even, alsof de blos zo weg zou gaan. Al wist ze dat het niets had geholpen voelde ze automatisch aan haar wangen. Ze gloeienden. Een kreun ontsnapte uit haar mond. Kon het nog beschamender worden?

‘Dank je,’ zei Vivianna, zijn woorden leken haar te verbazen. Een grijns speelde op zijn lippen, kennelijk kon ze al even slecht met complimentjes om gaan als hij. Misschien nog wel slechter. Hij zag dat z probeerde te glimlachen maar dit mislukte totaal. Ze leek te glunderen van trots, Mike moest moeite doen niet te gaan lachen. Waarom wist hij ook niet precies, maar net had ze zo zeker van haar zaak geleken en nu leek ze niet meer te weten wat ze moest zeggen. ‘Maar… jij noemde jezelf net een dove gitaarspeler. Dus kan het dan niet zo zijn dat je door je doofheid mijn stem verkeerd hebt gehoord?’ zei ze. Oké ze wist nog wel wat ze moest zeggen, maar toch leken zijn woorden haar van haar stuk te hebben gebracht. "Misschien ben ik dan toch niet zo doof als ik dacht. Maar geloof me, je hebt echt een prachtige stem. Als ik jouw was zou ik vaker in het gezelschap van andere zingen, misschien moet je er wat mee doen." zei hij. ‘Vindt je mijn stem echt prachtig?’ vroeg ze twijfelend, lachend keek Mike haar aan. "Dat zeg ik toch net?" zei hij hoofdschuddend. Diepte in zijn zak en viste er een sigaret uit, die hij na een korte aarzeling weer terug stopte. Hij kon best nog even zonder, een zucht verliet zijn keel. Hij werd gek door zijn constante behoefte aan nicotine, de vraag of hij net zo door zou draaien als zijn vader spookte de laatste tijd steeds vaker door zijn hoofd. Zou hij ooit zo ver komen, dat hij zijn gitaar verkocht om aan sigaretten te komen? Alcohol was dan misschien wat anders dan nicotine. Je werd niet dronken van sigaretten, het taste je hersens en je lever niet aan. Maar toch. Een zucht verliet zijn keel, hij richtte zijn ogen weer op Vivianna. ‘Ik geef toe dat mijn stem niet vals is. Maar prachtig? Nee, dat is het laatste wat mijn stem is.’ zei Vivianna, haar wangen kleurde rood. "Man, je weet niet hoe gelukkig je hier staat te glunderen. Geef maar toe, ergens weet je wel dat je mega goed bent." zei Mike lachend, Vivianna's eerdere woorden gebruikend. Waarna hij haar een zachte stomp tegen haar arm gaf

Nog steeds vocht Vivianna tegen het blozen. Ze werd er gek van. Als het blosje wat wilde weg trekken werd het toch weer roder omdat ze zich weer schaamde voor het blozen. Als ze goed na dacht was de laatste keer dat ze gebloosd had die keer dat de rest van hun groep haar en Domonico hadden ontdekt toen ze stonden te zoenen. Ze hielden niet van het zoenen voor het gezicht van de anderen dus had Vivianna maar als smoes verzonnen dat ze dacht dat er iets aan de hand was en of hij even wilde komen kijken. Waarschijnlijk had de groep haar niet geloofd en kwamen er een paar achter hun aan. Toen ze daar stonden, keken opeens drie joelende mensen naar hun. Wanneer zou dat geweest zijn? Twee maanden geleden of zo. Het was dus al tijden geleden geweest dat ze een rode kleur had. Gelukkig. Ze haatte het als mensen zagen dat ze ergens ook nog een verlegen en kwetsbare kant had. Mike zou vast ook niet begrijpen hoe dit voor haar voelde.
‘Man, je weet niet hoe gelukkig je hier staat te glunderen. Geef maar toe, ergens weet je wel dat je mega goed bent,’ herhaalde Mike haar woorden en gaf haar daarna de zelfde zachte stop als ze hem net had gegeven. Vivianna had inmiddels het vechten tegen de blos maar opgegeven en probeerde het vervelende gevoel weg te krijgen.
‘hé!,’ riep Vivianna terwijl ze naar haar arm greep alsof het pijn deed. ‘Ik dacht dat geweld hier op school verboden was,’ maakte ze haar zin lachend af.
Ze was even stil even haalde haar hand weer van haar arm af. Ze had wel het idee dat ze het goed zou kunnen gaan vinden met Mike. Hij had de humor die de meeste in hun groep ook altijd kende en had gelukkig geen problemen met het maken van contacten.
‘Maar meneer kon heel mijn zin herhalen,’ zei Vivianna alsof ze heel trots op hem was. ‘Meneer heeft zeker een fotografisch geheugen,’ zei ze, waarna ze een hele zachte klap tegen Mike zijn achterhoofd aangaf.

Mike zag dat Vivianna's wangen nog altijd rood waren gekleurd, slaagde er niet in een grijns te onderdrukken. Elke gedachten aan zijn ouders, Italië of Autumn drukte hij weg. Hij had geen zin om nu weer te gaan piekeren, zijn gedachten leken altijd om hun heen te draaien. Alle gedachte's leken hem pijn te doen, natuurlijk waren er ook mooie moment geweest. Maar toch, allemaal hadden ze hun schaduw zeide. En die zeide's deden hem elke keer weer pijn. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, alsof hij zich op deze manier los kon maken van zijn gedachte's. Zijn bruine ogen richtte hij op Vivianna, die naar haar arm greep alsof hij haar daadwerkelijk pijn had gedaan. ‘hé!,’ riep ze, Mike keek haar breed grijnzend aan. Simpelweg omdat hij wist dat dit enkel spel was, hij herkende haar manier van doen. ‘Ik dacht dat geweld hier op school verboden was,’ zei ze, Mike haalde zijn schouders op. "Regels zijn er om te breken niet waar?" zei hij, ging met zijn hand door zijn haar. Lette er op dat de wond schuin boven zijn slaap niet zichtbaar werd. Dat zou enkel vragen op roepen, en Vivianna leek niet het type die haar vragen voor zich zou houden. Zoals Iris dat deed. Vivianna had haar hand weer van haar arm af gehaald, hij nam haar rustig in zich op. Vroeg zich op of ze net als hem in de achterbuurt was op gegroeid, omdat ze de manier van doen had die hem en zijn vrienden eigen was geweest. Maar het feit dat haar vader hier werk had maakte hem aan het twijfelen. Hij hield de vraag dan ook voor zich, zodat hij geen onnodige vragen op zich afgevuurd zou krijgen. ‘Maar meneer kon heel mijn zin herhalen,’ zei ze, het klonk alsof ze trots op hem was. Hij keek haar hoofdschuddend aan. ‘Meneer heeft zeker een fotografisch geheugen,’ voegde ze eraan toe, waarna ze hem en zachte klap tegen zijn achter hoofd gaf. "Zei jij net niet iets over het feit dat geweld verboden is op deze school?" merkte hij lachend op. Een moment aarzelde hij, om vervolgens toch de vraag te stellen die hem al een tijdje bezig hield. "Ben jij toevallig op gegroeid in de achterbuurt?" vroeg hij aarzelend, besefte hoe raar dit moest klinken. Maar ja, gezegd was gezegd daar kon hij nu niks meer aan veranderen.

'Regels zijn er om te breken, niet waar?' zei Mike terwijl zijn hand door zijn nonchalante haren gleed. Het wam als een bom aan bij Vivianna dat hij dit zei. Het klonk haar zo bekend in de oren. Zelf dacht ze zo ook over regels. Regels waren enkel bedacht om haar een kick te geven als ze hem kon breken. Ergens snapte ze het niet, had Mike een verleden gehad die gelijk was geweest aan haar eigen verleden?
Snel wapperde Vivianna met haar hoofd om de serieuze gedachten weg te wapperen. Ze merkte nu pas op dat dit een automatisch gebaar was geworden, ze deed het bij elke moeilijk gedachten. Toch wilde ze nu weer haar vrolijke verhaal voort zetten.
'Zei jij net niet iets over het feit dat geweld verboden is op deze school?' merkte Mike lachend op naar mate het gesprek weer vorderde en ze hem een zachte klap tegen zijn hoofd had gegeven. Vivianna haalde met en glimlach op haar gezicht haar schouders op. ‘Zei jij net niet iets over het feit dat regels er zijn om te overtreden?’ deed ze Mike maar eens na om ook te herhalen. ‘Trouwens, ik ben hier de gene die mishandeld wordt,’ zei ze terwijl ze een zielig gezicht opzette.
‘Ben jij toevallig opgegroeid in de achterbuurt?’ vroeg Mike haar. Haar glunderende glimlach verdween. Opeens voelde ze zich serieus worden. Hoe kwam Mike bij die rare vraag?
‘Nee. Ik ben opgegroeid in een goede buurt,’ zei ze met een verstarde blik richting Mike. ‘Maar mijn dagen bracht ik er wel door en al mijn vrienden zaten bij mij in een bende.’ Ze had het over de groep, maar dat was eigenlijk gewoon een bende. Ze vond zelf enkel het woord bende te negatief klinken.
Vivianna wilde vragen of hij ook in achterbuurten tijden heeft doorgebracht, maar hield zich in. Ze verwachtte niet dat Mike zat te wachten op die vragen en die blik in zijn ogen was ze ook nog niet vergeten.
Gedachten keerden terug aan de tijd op straat. Het gevecht met een anderen bende, waar ze totaal niet mee konden opschieten. Het was een bende bestaand uit enkel gespierde jongens, die ouder waren dan zijzelf. Toch wilde ze niet laf zijn om voor dit gevecht af te haken -zoals sommige anderen van hun groep al hadden gedaan. Ze vocht tot ze uitgeput was. Een vuist kwam uit het niks op haar hoofd af en sloeg haar voor haar hoofd. Ze raakte bewusteloos en toen ze wakker werd zat er een snee van een messen steek in haar been. Ze was zwak kwam ze die avond achter, maar ze wilde niet zwak zijn. Ze besefte dat ze een geheim wapen nodig had. Dat werd messenwerpen. Dagen lang oefende ze met Pacho op haar werptechniek. Nu was ze geweldig geworden en kon ze zo iemand in zijn borst raken van vijf meter afstand, of nog meer.
Met haar vingers gleed Vivianna over haar mes die ze in haar zak had. Nooit ging ze meer de deur uit zonder mes. Als ze dan niet won met haar vuisten, schoot haar mes haar op elk moment van de dag te hulp.
‘Valt het dan zo erg op?’ vroeg ze twijfelachtig. Ze wilde juist niet laten blijken dat ze op de straat leefde, het liefste wilde ze het voor zich houden. Iets wat nu dus was mislukt.

‘Zei jij net niet iets over het feit dat regels er zijn om te overtreden?’ reageerde Vivianna op zijn woorden, hij mocht haar wel. Haar manier van doen deed hem no altijd denken aan de manier waarop hij en zijn vrienden met elkaar om waren gegaan. Zo zorgeloos, alsof hun leven perfect was. Ook al was het bij de meeste verre van. Ze stelde weinig vragen aan elkaar, accepteerde je simpelweg zoals je was. Je kon er altijd van op aan dat ze je te hulp zouden schieten mocht dat nodig zijn. Al op jonge leeftijd had Mike een plekje in de bende veroverd, in het begin had Mattheo er voor gezorgd dat als er een bende oorlog uit brak hij op de achtergrond vocht. Later had hij altijd midden in het gevecht gestaan, had hij een vrij hoge rang gehad. Hun bende had altijd stand gehouden, hun stad was altijd hun stad gebleven. Tot een aantal maanden geleden althans, Mike was stom verbaasd geweest toen Sergei hem had verteld dat de stad over genomen was. En de bende uit elkaar gevallen. Al had hij het ergens wel verwacht, de bende had eerst hem verloren, daarna Rhiannon en als laatste Alessandro. Vooral die laatste was bepalend geweest, de hele bende was nog in rauw geweest op het moment dat die andere bende hen overviel. Daarbij kwam dat die volgens Sergei dubbel zo groot was als hun bende. Mike plaatste zijn handen achter zich in het gras, vroeg zich af of er in TL ook een gevecht tussen zijn bende en die van Andrew uit was gebroken als hij daar langer was gebleven. Twee bende's in één stad werkte nu eenmaal niet. ‘Trouwens, ik ben hier de gene die mishandeld wordt,’ zei Vivianna, trok hem met deze woorden uit zijn gedachten. Richtte zijn ogen weer op haar, zag dat ze een zielig gezicht trok. "Hé, jij bent begonnen." zei hij grijnzend. ‘Nee. Ik ben opgegroeid in een goede buurt,’ antwoorden Vivianna op zijn vraag, haar blik verstarde. Waarschijnlijk had hij haar beledigd. ‘Maar mijn dagen bracht ik er wel door en al mijn vrienden zaten bij mij in een bende.’ zei ze, en bevestigde daarmee als nog een vermoede. Een moment verwachtte hij een tegen vraag, maar deze bleef weg. Kennelijk had Vivianna na zijn duistere blik besloten dat ze maar beter geen vragen kon stellen. Nog iets waaraan hij kon merken dat ze bekend was met de achterbuurt. "En je ouders vonden dat goed?" vroeg hij na een korte aarzeling. Zijn vader had het niet zo veel uit gemaakt wat hij uit spookte, en zijn moeder mocht zijn vrienden. Ondanks het feit dat ze allemaal in een bende zaten. Dat had hij altijd aan haar gewaardeerd, dat ze verder keek dan de meeste mensen. Ze niet zomaar iedereen over één kam scheerde. Wel wist hij dat ze het niet geweldig vond dat hij bij gevechten betrokken was, maar ze had hem nooit verboden naar zijn vrienden te gaan. Evenals hij het Rhiannon nooit had verboden. Ze woonde nu eenmaal in de achterbuurt, aan de rand dat wel. Maar ze konden zich geen beter huis veroorloven, Mike besefte dat ook destijds al veel van hun geld was op gegaan aan zijn vaders drank. ‘Valt het dan zo erg op?’ vroeg Vivianna hem. Hij schudde langzaam zijn hoofd, nee waarschijnlijk zou iemand die niet uit de achterbuurt kwam niet in de gaten hebben dat zij uit de achterbuurt kam. Of beter gezegd dat ze daar vaak had rondgehangen. "Ik denk dat het enkel op valt voor mensen die daar zelf vandaan komen." zei hij, had zo'n vermoede dat hij hiermee een on uitgesproken vraag van haar beantwoorde.

Vivianna voelde zich onprettig bij de vraag van Mike. Hij was op dit moment nog vrij onschuldig en zolang het onderwerp enkel op de bende gericht bleef was het allemaal prima. Maar als hij nu een verkeerde vraag zou stellen, zou ze zeker weten uitbarsten. Eigenlijk ging dit gesprek sowieso een veel te persoonlijke kant op. Wat maakte het hem uit dat ze in een bende zat? Het was haar verleden en niemand hier had er maar iets mee te maken. Zelfs niet Mike, ook al leek het zo dat hij uit een zelfde soort buurt kwam.
Vivianna had maar een keuze om niet te laten merken dat ze van onderwerp wisselde maar toch de vragen te ontwijken, terug vragen. Ze mocht dan de kans om een uitbarsting van Mike over zich heen te krijgen vergroten, maar een ruzie werd toch niet verkomen als hij nu de verkeerden vragen zou gaan stellen.
‘Ben je zelf ook in een achterbuurt opgegroeid?’ vroeg ze toen zonder enkele twijfeling in haar stem. Ze twijfelde dit keer ook totaal niet. Hij kon reageren op deze vraag zoals hij wilde, hij moest maar eens weten hoe het was om persoonlijke vragen op zich af te laten komen.
‘En je ouders vonden dat goed?’ vroeg hij, alsof hij haar vraag negeerde. Vivianna dacht terug aan het verbod wat haar was opgelegd nadat…. Nee, verder mocht ze niet denken. Dan ging het mis. Dan zou ze uitbarsten. Ze vocht tegen de herinneringen, maar het mislukte. Voor zich zag ze een jongen dood neer vallen met een mes in zijn rug. De krijs galmde door haar hoofd en het beeld speelde zich steeds opnieuw weer voor zich af. Snel sloot ze haar ogen en schudde wilder dan de voorgaande keren met haar hoofd. De gedachten moest eruit. Ze opende weer haar ogen, terwijl de pijnvolle gil in haar hoofd nog steeds weerklonk. Ze voelde de tranen in haar ooghoeken branden en deed moeite ze niet te laten vloeien. Tenminste niet waar Mike bij was.
‘Valt het dan zo erg op?’ vroeg ze fluisterend terwijl ze de angst en verdriet niet liet klinken in haar stem.
‘Ik denk dat het enkel opvalt voor mensen die daar zelf vandaan komen,’ antwoordde Mike op haar vraag. Fijn, hij kwam dus ook uit de achterbuurten. Het maakte haar niks meer uit.
Woedend stond Vivianna op en griste haar mes uit de hoes in haar zak en gooide hem naar de dichtstbijzijnde boom, zo’n 20 meter van haar vandaan. Hij zoefde recht over Mike zijn hoofd heen midden de boom in. Ze wist niet precies of anderen leerlingen of misschien wel leraren het zagen, maar het maakte haar niks uit. Ze moest haar frustratie gewoon uiten. Als ze dit mes niet had geworpen had ze het waarschijnlijk geuit op Mike.
‘Nou heel fijn dat jij de achterbuurten komt, maar ken je dan de regel, ‘thuis is taboe,’ niet? Of doen jullie in Italië daar niet aan?’ Ze schreeuwde het uit, recht in zijn gezicht. Ze wist wel dat ze het zelf ook aan Mike had gevraagd, maar toen wist ze nog niet dat hij in een bende had gezeten of in achterbuurten woonde.
Vivianna pakte haar tassen op en liep stampend richting de boom waar ze net in worp en trok haar mes eruit en zette een stap verder.

De plotselinge omslag van Vivianna's stemming was duidelijk voelbaar, Mike besefte dat hij nu degene was die te veel had gevraagd. Het liefst had hij zijn woorden terug genomen, hij wist maar al te goed hoe het was met vragen geconfronteerd te worden die je niet wilde beantwoorden. Hij had niet voor niets, een muur om zich heen gemaakt en er voor gezorgd dat hij zijn bruine ogen ondoorgrondelijk en emotieloos kon laten staan. Vivianna schudde wild haar hoofd, alsof ze probeerde de gedachten's uit haar hoofd te verwijderen. "Hé, laat maar. Ik had het niet moeten vragen." zei hij, hield zijn ogen strak op Vivianna gericht. Was op zijn hoede, wetend dat er een uitbarsting kon volgen. Dit keer niet van zijn kant maar van de hare, hij nam haar in zich op. Niet zoals hij net had gedaan, maar zoals hij een tegenstander altijd in zich op nam. Hij schatte haar krachten, was er vrij zeker van dat hij haar wel aan kon. Niet dat hij van plan was haar te verwonden, maar als het nodig was zou hij haar tegen de grond kunnen drukken tot ze zou kalmeren. Onbewust spande hij zijn spieren van, ging met zijn hand naar het mes dat in zijn riem zat. Dat zou hij niet gebruiken, niet bij Vivianna. Hij volgde haar bewegingen nauwkeurig, zag dat ze op stond. Aan haar manier van doen kon hij zien dat ze woedend was, hij schrok lichtelijk toen ze een mes uit haar zak trok. Ze zou hem toch niet daadwerkelijk met haar mes aan vliegen? Tot zijn verbazing, zag ze dat ze het in een boom zo'n twintig meter verderop wierp. Het mes zoefde over zijn hoofd, en hij besefte dat als hij op was gestaan ze hem had geraakt. Nadat ze het mes had geworpen, sprong hij overeind. ‘Nou heel fijn dat jij de achterbuurten komt, maar ken je dan de regel, ‘thuis is taboe,’ niet? Of doen jullie in Italië daar niet aan?’ schreeuwde ze. "Ja die ken ik ja. Maar heb jij mij niet ook wat over mijn thuis gevraagd?" zei hij, kneep zijn ogen tot spleetje's. Het was niet zijn bedoeling geweest dit te zeggen, maar de woorden waren gewoon gekomen. Hij zag dat Vivianna haar tassen pakte en naar de boom liep waarin haar mes zat. Een moment aarzelde hij, griste zijn gitaar koffer van de grond en ging achter haar hand. Hij greep haar pols vast, zodat ze niet weg zou rennen. Hij was zich er sterk van bewust dat ze een mes in haar hand had, en dat ze er verbazend goed mee om kon gaan. "Vief kalmeer alsjeblieft. Ik zal niks meer vragen, oké? Daar kan ik zelf ook niet mee om gaan." zei hij zacht, verassend kalm. Zijn vrije hand rustte om het gevest van zijn mes, al was hij nog altijd niet van plan het tegen haar te gebruiken.

‘Ja die ken ik ja. Maar heb jij mij niet ook wat over mijn thuis gevraagd?’ hoorde Vivianna Mike nog zeggen. Ze kon hem om dit moment wel zijn kop in slaan, was het niet zo dat hij waarschijnlijk veel sterker was dan ze zelf was. Haar blik richtte ze op haar mes, wat nog steeds in de boom zat. Hij moest er maar blij mee zijn dat haar mes nog een paar meter van haar verwijderd was, anders had ze hem zo gebruikt.
Stampvoetend liep Vivianna naar de boom toe om haar mes eruit te trekken. De eerste tranen voelde ze over haar ogen vallen en over haar wangen heen rollen. Snel veegde ze de tranen weg met haar arm. Ze wilde niet huilen, niet waar Mike en iedereen bij was. Het wegvegen was enkel tevergeefs. Weer nieuwe tranen liepen uit haar ogen, dit keer een hele stroom die niet wilde stoppen met vallen.
Door haar betraande ogen heen zag Vivianna de boom voor zich staan. Stampend zette ze haar voet neer en remde zich af. Ruw trok ze haar mes uit de boom. Haar mes was erg diep in de boom terecht gekomen. Als ze nu niet zo boos was zou ze trots op zichzelf zijn geweest dat hij van die afstand zo diep in de boom was gekomen. Op dit moment kon ze zich enkel op geen greintje trots betrappen.
Achter zich hoorde Vivianna voetstappen. Ze wist dat het de stappen van Mike waren, dat kon niet anders. De voetstappen waren zo licht dat iemand anders ze misschien wel niet kon horen en niemand anders dan iemand die in de achterbuurten zijn plek had ze kon maken.
Snel wilde Vivianna weg lopen, maar ze was niet snel genoeg. Mike greep haar pols vast van de arm die langs haar lichaam bungelde. Vivianna wilde haar arm los trekken, wat totaal niet lukte. Mike zijn sterkte handen hadden haar stevig vast.
‘Mike, laat me los!’ schreeuwde ze woedend. Ze was zich er van bewust dat ze een mes in haar hand hield en er genoeg mee kon doen. Toch kon ze zich zo beheersen dat ze het mes op zijn plek hield. Ze wilde hem op de een of anderen manier hem niet verwonden.
‘Vief kalmeer alsjeblieft. Ik zal niks meer vragen, oké? Daar kan ik zelf ook niet mee om gaan,’ zei Mike haar kalmerend. Ja, lekker makkelijk om te denken, jij ziet niet steeds je beste vriend die je ooit hebt gehad dood neervallen terwijl zijn krijs door je hoofd galmt, dacht Vivianna boos. Een ding wist ze zeker, hij was slecht als het ging over het kalmeren van mensen.
‘Mike, ik kan niet kalmeren. Laat me nou gewoon los!’ schreeuwde ze wanhopig terwijl ze nog een keer haar arm probeerde los te trekken van Mike zijn greep.

Tot zijn verbazing zag Mike dat er tranen over Vivianna's wangen liepen, kennelijk had hij een gevoelige snaar geraakt. Hij besefte dat hij het geen gedaan had, waar hij zelf zo'n hekel aan had. Toch was hij vast besloten Vivianna niet zomaar te laten gaan, hij mocht haar. Wist vrij zeker dat ze het goed met elkaar zouden kunnen vinnen, als ze elkaar tenminste geen vragen meer zouden stellen. Vivianna probeerde zich uit zijn greep te bevrijden, maar slaagde hier niet in. Waarschijnlijk was dat de reden dat ze messen had leren werpen, om haar te kort aan kracht te compenseren. ‘Mike, laat me los!’ schreeuwde ze, de woede was duidelijk hoorbaar in zijn stem. ‘Mike, ik kan niet kalmeren. Laat me nou gewoon los!’ schreeuwde ze, nu was er enkel nog wanhoop in haar stem te horen. In plaats van haar los laten, duwde Mike haar tegen de boom waar ze zonet haar mes in had geworpen. Hij greep haar andere pols beet, degene waar in ze het mes hield. Was zich er sterk van bewust, dat iemand die zo goed met een mes om kon gaan als Vivianna hem zonder moeite zou kunnen verwonden. Hij duwde haar armen langs haar lichaam, deed dit zo voorzichtig mogelijk zodat hij haar geen pijn zou doen. "Rustig oké? Ik weet dat er op dit moment iets door je hoofd gaat waaraan je niet wil denken, maar door weg te rennen verdwijnen die gedachten niet." zei hij, hij was er nooit echt goed in geweest om andere te kalmeren dat kan hij gewoon niet. Mike keek Vivianna strak aan, was zich er sterk van bewust dat hij zijn mes niet zou kunnen pakken als dat nodig was. Het was te hopen dat Vivianna hem niet met het mes zou willen verwonden, het feit dat hij zo dicht bij haar stond maakte het nog al link. Hij mocht haar beide polsen dan wel vast hebben, waarschijnlijk was dat iets wat haar enkel zou belemmeren. Maar niet echt tegen zou houden.

Nog een keer wilde Vivianna proberen om uit de greep van Mike te ontsnappen. Ze moest hier zo snel mogelijk weg en tot rust komen. Niet verstrikt zitten in de kracht van Mike zijn armen. Vivianna wilde net haar vrije hand met het mes erin heffen om met die kracht haar anderen arm los te trekken, toen Mike haar tegen de boom achter zich aan duwde. Ruw pakte hij ook haar anderen pols vast, zodat ze nu al helemaal geen kant op kon. Vivianna keek recht in Mike zijn ogen, met een woeste blik. Het beeld leek ergens te vervagen en te verdwijnen. Eindelijk kwam er dus ruimte in haar hoofd voor woede. Na enkele seconden wende Vivianna haar hoofd weer af en draaide haar hoofd naar links en schudde met haar schouders om zich los te krijgen
‘Rustig, oké? Ik weet dat er op dit moment iets door je hoofd gaat waaraan je niet wil denken, maar door weg te rennen verdwijnen die gedachten niet,’zei Mike haar kalmerend. Met een ruk draaide Vivianna haar hoofd weer terug, zodat ze Mike weer recht in zijn ogen aan keek. Haar mes brandde in haar hand en ze wist dat het een teken moest zijn. Ze had zo’n schoon genoeg van Mike. Ze draaide haar pols zo dat het mes richting Mike zijn was gericht. Hij had haar zo stevig vast dat ze niet weg kon maar nog wel haar polsen kon bewegen. Mike stond zo dicht bij dat ze hem nu gemakkelijk in zijn been zou kunnen steken. Hij zou dan als reflex naar zijn been grijpen en Vivianna rende dan zo snel als ze kon weg als ze kon. Als ze dit plan gewoon aanhield zou er niks mis kunnen gaan.
Vivianna ademde diep in. Drie telde Vivianna in haar hoofd af. Haar blik leidde nog steeds strak naar de ogen van Mike toe. Twee telde ze verder terug, terwijl ze haar ogen sloot. Ze wilde Mike niet zien als ze het deed, dan zou ze een schuldgevoel krijgen en een schuldgevoel was een teken van lafheid. Een! Dreunde het in Vivianna haar hoofd. Met al haar kracht schoot ze met het mes naar voren, maar bleef op enkele millimeters van Mike zijn been rusten. Ze kon het niet. De beelden waren in een klap weer terug gekomen, met de gedachte erbij dat Mike haar na deze dag waarschijnlijk nooit meer zou willen zien.
Vivianna opende langzaam weer haar ogen en keek recht in het gezicht van Mike. Het beeld herhaalde zich weer keer op keer in Vivianna haar hoofd, toch huilde ze niet. Haar tranen waren op.
‘Mike laat me los, asjeblieft. Ik zou niet weg gaan,’ zei Vivianna zachtjes en smekend. Ze voelde zich net een jong konijntje dat in de val van een jager was gestapt en met haar ogen probeerde te vragen of ze mocht blijven leven. ‘Mike geloof me. Asjeblieft,’ zei ze enkele seconden later met een liefdevolle ondertoon.