It's not that I feel alone..

Het meisje likte met haar tong de laatste resten melkschuim van de espresso van haar lippen. Het was twee uur in de namiddag; de zon scheen op haar heetst en op dit moment bleek de kleur van het jurkje dat ze aanhad, toch niet zo erg goed uitgekozen. Gelukkig boden de bomen in de dierentuin haar wat schaduw aan. Ze ging op een bankje zitten dat uitkeek op twee koningspinguins die het goed met elkaar leken te vinden. Het was leuk om te zien hoe die slimme diertjes gevoelens leken te hebben; ze bleven heel hun leven bij éénzelfde partner en hielden dat vol, no matter what. Totaal het tegenovergestelde van haar; maar liefde was voor haar een onverstaanbaar begrip geworden. Was ze verliefd geweest op Kenneth? Op Lyron? Op Alain? Ze wist het niet. Ze had wat gevoeld voor hen, ja, alledrie stuk voor stuk speciaal. Maar was het dat 'speciaal' vinden, dat ze verwarde met liefde? Het was al te lang geleden om zich die voor Lyron en Kenneth te herinneren. Ze wist wél dat ze misschien overdreven had: was liefde niet iets dat je zelden overkwam; iets zeldzaams? Of hing het van persoon tot persoon af? Of gooide ze te snel met het woord 'liefde'? Haar vertrouwen in zichzelf en haar buikgevoel begon stilaan te slinken; was wat ze voelde wel echt of verbeeldde ze het zich maar? Eén ding was zeker; ze zou haar buikgevoel niet meteen meer volgen.
Haar ideeën om zich niet meer te vervelen waren een beetje opgeraakt; gevolg was dat ze zich wat eenzaam begon te voelen. Vrienden had ze, maar die had ze tegenwoordig zoveel gezien dat hen zien haar soms zelfs misselijk kon maken. Ze wilde nieuwe mensen leren kennen; maar had er niet meteen de moed voor. Het was niet dat ze zich alleen voelde.. Maar misschien toch wel een klein beetje. Emilie slikte, wierp het bekertje espresso dat nu leeg was; in de vuilnisbak en stond op om weer verder te gaan. Ze sloot haar ogen kort en keek hierdoor niet meteen uit; ze wandelde & wandelde; tot ze plots tegen iemand aan knalde. Ze opende haar ogen snel; haalde even met een ruk adem, geschrokken, mompelde een sorry en keek de persoon waar ze tegen was gewandeld verward aan. "Het spijt me; ik keek niet meteen uit."

[Pb me eerst even ]

Kenneth stond iet wat afgezonderd bij een tafeltje en staarde naar de grond. Het enigste wat de jongen de laatste dagen had gedaan was na denken, na denken over Sawyer en Charlene. Liefde was niet zij sterkste punt, dat was zeker. Maar voor hem was het wel echt. De vriendinnen die hij hier had gehad stond nu op 3, hij had van hen allemaal gehouden en ergens deed hij dat nu nog alleen dan vriendschappelijk. Emilie was zijn eerste echte vriendinnetje geweest, maar toen was hij zo stom geweest om te kussen met een ander, die hem eigenlijk kuste maar goed. Maar hij had het voor haar verzwegen iets wat hij niet kon doen, dan was het Savannah, maar daar raakte het na een aantal dagen al weer mee voorbij omdat Sawyer haar weer toonde. Dan had je Sawyer waarmee hij nu nog ging, al wist hij niet meer hoelang dat dat nog zou duren. Charlenen en hij waren zo close geworden na een korte tijd. Kort wreef hij door zijn haren en zuchtte even. Misschien kon hij zich maar beter niet meer met die zaken bezighuden, gewoon nog praten met Sawyer over zijn gevoelens voor haar en voor Charlene, het voorbij laten gaan en dan zien of hij misschien verder kon met Charlene al betwijfelde hij dat niet. Liefde was iets veradderlijks geworden, iets wat hij liever kwijt dan rijk was. De jongen begon al nadenkend verder te lopen en plots werd hij ruw uit zijn gedachten gehaald door iemand die tegen hem aanknalde zonder na te denken greep hij de arm van die persoon vast om zich overeind te houden. Kenneth keek verwoekerd op en zag Emilie voor zijn neus staan. Meteen liet hij haar arm los. 'Sorry reflex.' Mompelde hij nog net voor haar woorden. 'Euhm, maakt niet uit, ik keek ook niet meteen uit.' Sprak hij met een kleine glimlach op zijn gezicht. Oke, dit was even raar zo net had hij nog aan haar gedacht en nnu stond ze hier voor zijn neus. Ze hadden elkaar al veel te lang niet meer gezien, dat kwam volgens hem ook maar door een ding. Zijn verkering met Sawyer.

Een arm werd vastgepakt en iet wat geschrokken had ze de persoon aangekeken, waarna ze haar arm liet hangen en voor een kort moment hem in de ogen keek. Hij zag er wat verward uit misschien? En waarschijnlijk moest zij er ook zo uitgezien hebben, denkende dat haar gedachten even werden bespeeld door het toeval. Ze liet haar blik even over hem heen glijden en herstelde zich hierna even. Ze haalde haar schouders even op en liet een zuchtende 'haii' horen. Ze glimlachte even wat ongemakkelijk en keek bijna automatisch achter Kenneth door ofdat er geen Sawyer bij hem zou zijn, ze keek opzij en zelfs achter zich, maar ze kon Sawyer niet meteen opmerken, waardoor ze met een bijna vragende blik naar Kenneth keek. Nou, het was niet zo dat ze dag en nacht bij elkaar moesten zijn - voor Emilie moest dat hélémaal niet zo- maar.. kon ze het raar vinden dat hij hier zo op z'n eentje was? "Waar is Sawyer?" vroeg ze vrij direct, waarna ze wat schrok van haar eigen 'directheid'. Sinds haar stukgelopen relaties was die vraag gewoon sneller gesteld dan normaal.. Hoe dat kwam, dat wist ze niet, maar het was nu eenmaal zo. "Het spijt me", verontschuldigde ze zich daarna meteen. "Beetje onbeleefd. Hm, hoe gaat het met je?" Ze keek hem aan met een lichte blos op haar wangen na haar verontschuldiging, en beet kort op haar lip.
Haar blik gleed over de omgeving en ze spotte een bankje even verderop, waarna ze met een knikje van haar hoofd duidelijk maakte dat hij haar maar moest volgen, waarna ze richting het bankje liep en er op ging zitten. En in afwachting van zijn komst, begon ze zich stilaan af te vragen of hij het wist over Alain en haar. Waarschijnlijk wel; Alain zal het hem wel met enige trots verteld hebben niet? Het beeld dat ze van Alain had gekregen, was veranderd. Ze had hem gekend als iemand waar ze verliefd op was geworden, maar als die persoon één grote leugenaar bleek te zijn, verging dat gevoel haar snel. Ze zou er ook niet van schrikken moest Alain haar naïef vinden, aangezien heel de school die er iéts van wist, dat ook deed.

Kenneth keek haar even aan en wreef even over zijn nek. Een irritante mug had hem gebeten en nu had hij een soort van rode vlek op zijn nek staan. Het was te warm om die te verbergen met een vest of wat dan ook. Toen hij meteen haar vraag hoorde keek hij op en staarde daarna even naar de grond. Sawyer, waar ze was? Ergens op school ofzo, hij wist het niet. Kort wreef hij door zijn haren en zuchte eventjes, nee zijn relatie verliep niet goed met haar. Maar dat was door zijn eigen schuld. Toen ze uiteindelijk bijdraaide en wat anders zij glimlachte hij evntjes naar haar. 'Maakt niet uit hoor.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar. Emilie wandelde richting een bank en deed teken naar hem dat hij haar moest volgen. De jongen volgde haar naar de bank en zette zich dan naast haar neer en glimlachte eventjes naar haar. 'En het gaat wel met me. Met jou dan? En om je vraag te beantwoorden over Sawyer. Ik heb geen idee waar ze is eigenlijk.' Sprak de jongen vrij luchtig tegen haar. Kort keek hij haar aan en bedacht zich wat Alain tegen hem had gezegd over hun twee, dat hij het aan haar moest vragen waarom ze uit elkaar waren. Maar misschien zou hij daar wel eventjes mee wachten, gewoon omdat hem dat beter leek. Voor even staarde hij naar de tippen van zijn schoenen en bedacht zich dat hij er misschien met haar zou over kunnen praten. Al wist hij niet of het misschien te raar was om er met haar over te praten of niet, misschien dat hij dat beter kon doen met iemand onbekend ofzo? De jongen keek weer op en keek haar met een kleine glimlach aan. Oke, dit voelde toch even akward aan, gewoon omdat ze hier nu niets zaten te zeggen en het vroeger ondanks ze een koppel waren toch wel altijd leuk was. 'Em? Ik weet dat dit misschien raar gaat klinken. Maar jij en Alain, waarom is het tot een einde gekomen? Je hoeft het niet per se te zeggen hoor maar ik vroeg het me af.'

Met hem ging het wel; het was geen antwoord dat uitgebracht werd in volle overtuiging, maar het was er wel.. Moest ze het dan geloven? Hij zag er niet afgeleefd uit ofzo, dus misschien was het gewoon Emilie zefl die een beetje muggeziftte omdat ze nooit had geloofd dat Sawyer Kenneth überhaupt gelukkig kon maken. Hij wist niet waar ze was en eigenlijk wilde ze het ergens gewoon niet weten, maar het feit dat Kenneth zelf het niet eens wist deed haar stiekem wel goed. Ze zag hem nadenken toen hij haar kort aankeek en voelde de vraag opkomen, nog voor de woorden Kenneths mond verlieten, had haar maag zich al omgekeerd. Waarom? Een lichte pijn was zin haar ogen te zien toen hij zijn naam had uitgesproken en bijna meteen had ze haar blik afgewend. "Alain.." verzuchtte ze de naam, waarna ze even slikte en haar blik ten gronde richtte. "We waren gewoon zo verschillend.. Hoe meer ik wilde dat hij bij me was, hij meer hij weg wilde zijn.. Hij liet ook niets weten als hij wegging, niet voor een dag, maar voor enkele weken.. Hij hield niet van me, hij weet überhaupt ook niet of hij dat ooit gedaan heeft.. Ik hield van hem, maar als het niet wederzijds is kan het gewoon niet lukken. Na even eerlijk te zijn geweest, heeft hij dr maar een einde aan gemaakt.. Kon hij het je niet zelf vertellen dan? Was het hem dan zo weinig waard dat hij er niet eens de moeite voor had genomen het Kenneth gewoon even te vertellen? Was Alain altijd zo geweest? Was ze dan zo blind geweest toen ze hem haar liefde verklaarde? Beschouwde hij hun stukgelopen relatie als een hoopje tijdverspilling van zijn geweldige leven? Eén ding was zeker; pijn deed het wél, maar houden van Alain was nu nog het laatste dat ze zou doen.

Kenneth zag de pijn in haar ogen toenemen toen hij Alain vernoemd had. Kort beet hij op zijn nderlip. Waarom had hij er nu ook over moeten beginnen? Kenneth had besloten haar eerst uit te praten voor hij wat zou gaan zeggen. Zachtjes llegde de jongen zijn arm om haar schouder heen. Ergens wist hij niet wat doen, oke ze waren vrienden nu maar had hij dan wel het recht om haar te troosten? Waarschijnlijk wel. 'Heyo, sorry dat ik het vroeg ik wist niet of je er al over was of niet. Maar hij vond het zelf beter dat ik het aan je kwam vragen. Maar goed, laat me nu je glimlach maar weer zien en we praten er niet meer over.' Probeerde de jongen en glimlachte eventjes naar haar. De jongen liet zijn arm weer naast zich hangen. Alain die niets vertelde van waar hij heen ging of wat dan ook, maar ergens kon hij het wel verwachten van hem. In zijn ogen was Alain nog steeds niet het type om een relatie mee te starten, maar misschien zag Emilie dat wel anders aangezien zij het had meegemaakt. Eigenlijk was een relatie gewoon een grote domper op de vriendschap die je met die persoon had, het was misschien wel cruciaal dat het gebeurde en misschien kwam je er beter uit misschien slechter. Kort schoten zijn gedachten naar Charlene en Sawyer, met Sawyer zou zijn vriendschap niet door kunnen gaan, zij zou hem gaan haten om al de woorden die hij ooit had gezegd. Ergens zou hij zichzelf er op die moment ook voor haten, maar hij wist zelf dat dit ook zo niet verder kon. Dan had je Charlene, op een of andere manier was het toch wel iemand speciaal. De jongen schudde zijn hoofd even en keek weer naar Emilie. In de hoop dat hij haar glimlach weer zou zien en anders zou hij er wel voor zorgden dat ze weer lachte.

Een arm werd om haar schouder heen gelegd en ergens wist ze niet meteen wat ze daar van moest denken, vroeger had het vertrouwd aangevoeld maar nu kreeg ze een gevoel dat ze liever kwijt dan rijk was. Ze liet echter niet merken dat ze het niet graag had, en wachtte even af. "Oh, dus hij vond het écht beter dat je het aan me kwam vragen? Wat maakt hij zich er lekker vanaf zeg? Ik ben niet degene die het uitmaakte; als er iemand is die alle redenen kan opnoemen dan zal het Alain wel zijn!" Ze tandenknarste even en haar gezicht liep richtjes rood aan, haar hart bonkte in haar keel, in korte tijd kreeg ze het erg warm en haar handen balden zich tot vuisten. Een glimlach op haar gezicht? Ze beet op haar lip, bijna tot bloedens toe, en stond op. "Oh ik? Ik ben er over hoor; zie je dat niet aan me?" Ze keek Kenneth aan en draaide toen haar hood weer weg. "Hij vond het één grote tijdverspilling, Kenneth, daar ben ik zéker van. En ik, ik kan hem enkel maar gelijk geven, ik ben zo dom geweest om iets te gaan voelen voor iemand die liegt als hij uiteindelijk zegt van je te houden.. Ik vraag me dan ook wel af waarom hij me dan zo f'cking pijn kan doen!" Haar ogen werden rood en haar zicht werd wazig maar ze verbeet de tranen. "I'm f'cking pathetic, Kenneth." Haar vuisten zagen rood, enkele druppeltjes verschenen op haar voorhoofd. "Ik wil het gewoon niet meer.. Niets.. Ik kàn niet meer.. Niet nu, niet morgen.. Zelfs jij, You of all people, was niet te vertrouwen." Ze keek hem aan en een koppige traan worstelde zich uit haar binnenste ooghoek en rolde naar beneden. "En laat me doen, I'm not worth it." Ze draaide zich om en wandelde op een vrij snel tempo weg van het bankje, weg van Kenneth. Een tweede traan rolde, en af en toe liep ze enkele meters wat sneller. Ze haalde haar hand door haar haren en zocht in haar tas naar de sleutels van haar wagen, een gloednieuwe Ford Fiesta die ze betaald had van haar werk.
[topic uit of niet hangt af van je reactie ]

Kenneth keek haar aan en zuchtte eventjes. Hij wou naar haar toe roepen dat ze moest kalmeren maar dat zou niet helpen. Toen ze echter op stond deed hij dat ook en rende als volgt achter haar aan. De jongen haalde haar ook al gauw in. Hij nam haar vast bij haar hand en zonder ook maar iets van waarschuwing trok hij haar tegen zich aan en legde zijn armen troostend om haar heen. 'Emilie, je bent het wel waard. En dat moet je gaan in zien. Ja ik was misschien niet te vertrouwen toen. Alain heeft me gezegd dat ik het je moest vragen. We maken allemaal fouten Emilie de ene al wat groter dan de andere. Maar zeg nooit dat je het niet waard bent of waard was. Ik heb je pijn gedaan een keer, maar ik laat je nu niet nog eens vallen verdomme.' Sprak hij in een lange adem tegen haar. Kenneth zou haar niet nog eens laten vallen. Ja, ze was kwaad, triest en wat nog meer maar hij zou haar niet alleen laten zo was hij niet. De jongen liet haar iets losser maar nog steeds lagen zijn armen om haar heen. 'Kom op nu, ik weet dat er veel gebeurd is tussen ons. Maar ik ga je niet alleen laten. Ik zal er voor je zijn of je nu wilt of niet. Dus, kom laten we gewoon terug de zoo in gaan en wat dieren gaan bekijken, het kan je gedachten misschien verzetten?' Sprak hij zachtjes tegen haar. Nee, hij was niet meer Kenneth haar vriend, nu was hij gewoon Kenneth de vriend die er toevallig voor je is op dit moment. Kort keek hij naar enkele mensen die even naar hun keken maar daarna weer weg keken. De jongen zuchtte even en wachtte af hoe ze nu zou gaan reageren op hem en op zijn woorden. Want momenteel was dat wel een van de belangrijkste punten waar hij belang aan hechte.
[En toen moest ik eten]

Haar hand werd vastgenomen en zijn armen werden om haar heen gelegd. Het meisje kon niet anders doen dan te blijven staan en het te laten gebeuren. De woorden die hij zei zorgden ervoor dat ze zich bewust werd van haar situatie, maar ze kon gewoon even niet leven met zichzelf. Ze sloeg haar armen bijna automatisch om hem heen en legde haar hoofd op zijn schouder, meer tranen rolden nu over haar wangen. Hij zou haar niet nog eens laten vallen, en diep in zichzelf wist ze dat, maar alles leek zo onrealistisch op dit moment, ze vertrouwde zelfs haar beste vriend niet meer. Hij vond dat ze niet mocht zeggen dat ze het niet waard was of was geweest, maar het meisje schudde even haar hoofd. "Je weet sowieso dat het in m'n gedachten speelt, allemaal, of ik nu zeg dat ik het niet waard was of niet; ik zal het altijd blijven denken, daar kan je nu eenmaal niets aan veranderen." Wat hij wel kon, was haar zich wat minder alleen laten voelen. Hij zou er voor haar zijn en ergens wilde ze het wel, het gevoel van eenzaamheid dat haar humeur teisterde, leek zachtjes weg te vagen. Ze knikte even op zijn voorstel om gewoon naar de dieren in het park te gaan kijken, en terwijl ze hem losliet en haar tranen droogde met de achterkant van haar wang, knikte ze even. "Is goed. Bedankt.." Ze glimlachte even en beet op haar lip. "Er is inderdaad veel gebeurd tussen ons en het zal nooit worden zoals vroeger, dat weet je ook, maar ik doe m'n best om het vriendschappelijk te laten werken, dus vergeef me alsjeblieft dat ik het onder je neus wreef, dat wantrouwen in je. Ik moet eraan werken, ik weet het. Ik hoop gewoon dat je niet meer dezelfde fout begaat bij Sawyer of enig ander meisje." Het lukte haar met veel moeite om de naam niet haatdragend ofzo uit te spreken, en ergens was ze daar trots op. Haar handen ontspanden weer en ze keek even naar de grond om wat te bekomen van haar woedeaanvalletje..

Kenneth streek kort over haar rug en zuchtte eventjes diep. 'Dat kan ik inderdaad niet.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Misschien vond ze zichzelf niet waard maar voor haar was hij nog altijd een goeie vriendin en dat zou ze waarschijnlijk altijd wel blijven. De jongen liet haar gelijktijdig los en glimlachte eventjes toen ze de tranen weg streek uit haar gezicht. Voor even keek hij rond, er was niet bepaald iemand dat hij hier kende en daar was hij wel verbaasd om, want meestal zag je wel een of andere dude van het voetbal team staan of wat dan ook. Toen ze even begon over tja wat er gebeurd was keek hij kort naar de grond, ergens vervloekte hij zich er nog altijd om. Misschien was alles uiteindelijk dan toch anders gelopen en had hij nu ook niet te maken met zowel Charlene als Sawyer. 'Ach, ik kan het je niet kwalijk nemen Em. Ik was op het einde nu ook niet het beste lief die je kon hebben. Maar liefde is momenteel zelf niet het beste wat me overkomt. Je bent mijn beste maatje, en dat zul je altijd blijven als het aan mij ligt.' Sprak de jongen zacht tegen haar en kort keek hij naar haar gezicht. De jongen bood zijn arm aan en keek haar met een glimlach aan. 'Kom op, we zullen is zien naar de beestjes die hier zitten.' Grijnsde hij even naar haar. Dit was lang geleden, gewoon hij en Emilie zonder enig ander persoon wat lol maken net als vroeger. Iets wat uiteindelijk best wel meer mocht gebeuren, gewoon om hun band weer wat te verbeteren. Dat het nooit meer zou veranderen maakte niet uit voor hem. Zolang hij een vriendin had waar hij zo nu en dan eens bij kon zijn gewoon om zich te ontspannen en om haar te doen in zien dat ze niet alleen was ongeacht wat er ook gebeurd was.