Meeting the pedobear and revenges.

Het was laat.. En donker. De lantaarnpalen waar het er maar een paar van deden waren de enige voorwerpen die de straat verlichtten en verder kwam er nog wat geelschijnend licht door het glas van nog open café's heen. Regina gokte dat het op dit moment een uur of twee was, en toen ze dat dan ook controleerde op haar iPhone was ze ervan verzekerd. Kort zuchtte ze, het was dan ook best wel koud hier. Eigenlijk had ze een jas mee moeten nemen of een vestje. Het was wel allemaal heel gezellig geweest bij het feest wat net afgelopen was in de discotheek. Veel te vroeg eigenlijk, om twee uur een feest al afsluiten. Maar ze had via via gehoord en gezien dat dat het geval was aangezien er een ander klein discotheekje hier in de buurt een groot feest gaf waar veel mensen van dat feest waar zij was wel heen wilden. Normaal gesproken was ze ook gelijk door gegaan, maar ze was een beetje aan de moeie kant. Normaal feestte ze tot het leven erbij afhing, maar vandaag deed ze het even wat rustiger aan. Ze moest überhaupt ook voor morgen, gewoon een doodnormale schooldag en daarbij hoort heel vroeg opstaan, naar school en daar moest ze ook op -en top fit zijn om tsja.. Gewoon, om Regina te zijn. Er was verder ook helemaal geen enkel geluid op de straatjes te horen, alleen hele zachtte muziek die net als sommig licht uit de discotheekjes en café's kwamen. En niet te vergeten haar hakken die ook een tikkend geluid veroorzaakten, en dat was al helemaal hoorbaar omdat er verder niet echt een duidelijk geluid was en het doodstil was. Best griezelig, maarja, ze had zo vaak 's nachts alleen over straat gelopen en er was nog nooit wat gebeurd..
Ie? Wat was dat? Ze draaide haar hoofd wat om waarbij haar lange, goudgekleurde lokken meezwiepte en ze hoorde hoe een deur van de zogenaamde 'Discotheek Starlight' openging. Er stapte iemand uit maar door de donkere kleuren om haar heen zag ze alleen maar een vage schim. Boeiend trouwens, hij of zij ging gewoon weg van het feest waar diegene was. Rustig stapte ze door, niet afwetend dat deze onbekende later een man zou zijn, een welbelichtte pedovent.

[Met Iris & onze pedovent ~]

De geluiden van haar voetstappen galmde door de lege straat heen en kaatste tegen alle gesloten en zeker verlaten uitziende winkels. Het zag er allemaal zo donker uit vanaf hier, allemaal zo eenzaam. Misschien dat dat kwam doordat ze zich zo ook wel voelden nu. Het liefst wilde ze nu gewoon naar haar ouders. Die wiste er altijd wel raad mee als ze ergens over twijfelde. En op dit moment twijfelde ze overal over. Een zucht schoof over haar lippen heen en ze keek even naar de lucht die totaal in duisternis gehuld was. Er waren tot haar verbazing geen sterren te zien, sterren die normaals gesproken op volle stand vonkelde aan de hemel. Maar nee, op de één of andere manier leek de wereld nu nog kaler.
Met haar hand ging Iris door haar haar heen en ze beet zacht op haar lip. Ze kon weer eens niet slapen. Tja, daarom sta je als 18 jarig meisje vlak bij een donker steegje om twee uur 's nachts. En ja, als je het zo stelde leek ze wel gestoord. Maar echt veel kon het haar niet schelen. Ze had het idee dat Mike al in slaap was gevallen toen, of ze had hem gewoon niet gehoord. Maar echt veel maakte het haar niet uit. Met haar bruine ogen voor zich uit gericht liep ze door en zag vanuit haar ooghoeken een discotheek waar muziek te horen was en verschillende lichten. Daar was tenminste nog wel leven te vinden. Daar wel.
Een tijdje bleef ze naar het gebouw staren, totdat haar aandacht naar een man werd toegetrokken die het gebouw door de deur verliet. Hij leek niet helemaal helder, vast te diep in het glaasje gekeken. Want hij liep helemaal scheef. Het stond haar niet helemaal aan, maar ergens wist ze niet waarom ze zich er zorgen om moest maken. Hij viel toch niemand lastig? Tenminste haar niet, dus waar bleef ze naar hem kijken? Snel schudde ze haar hoofd en probeerde ergens aan te denken. Zoals haar ouders in de komende vakantie bezoeken bijvoorbeeld, maar op de één of andere manier bleef ze de man nakijken.
Wat haar opviel was het bierglas dat de man nog in zijn handen had, en zover ze kon zien, stond hij op het moment om zijn maag te legen over de stoeptegels. Oké, misschien hoefde ze dat nou toch niet te zien. Met een zucht draaide ze zich weer om en ging op het dichtsbijzijnde bankje zitten en leunde in een luie houding achterover. Al hield ze de man van zonet toch in de gaten..

Enkele lichten doofden aangezien enkele cafés ook hadden besloten dicht te gaan. Het werd steeds donkerder door verdwijnende lichten, terwijl ze zich net langs de man had gewerkt die nogal lomp aan het lopen en doen was. Iel. Met een extra boogje en op verre afstand werkte ze zich langs hem heen, en was blij toen ze een meter voorbij de man te vinden was. Ze hoorde één of ander kotsgeluid, en terwijl ze zich omdraaide zag ze hem inderdaad.. Kosten. Gatverdegatverdegatver! Snel draaide ze haar hoofd weg en stapte door, zo snel mogelijk weg van de engerd die zijn binnenste eruit braakte. De kotsende man en haar hakkengetik waren echt het enige wat er in het straatje te horen was. Ohja, en de muziek die nog steeds uit sommige cafés en discotheken denderden. Het enige wat aan de lucht was was een helderwitte maan, deze avond niet omringd door vele sterren. Raar. Dat maakte het vast zo kaal en donker allemaal.
Haar Chanel tas bungelde om haar arm en ook haar zilvere armbanden klakten tegen elkaar bij elke beweging. Nog een nieuw geluidje dat er te horen was. Haar goudkleurige lokken deinsden achter haar zwartkleurige jurkje aan. Het begon al aardig koud te worden en de zon die er een uurtje nog vaagjes was was totaal weg. Alleen maar een maan die allesbehalve warme zonnestralen uit scheen. Jammer, ze had ook geen jas meegenomen. De straten leken wel eindeloos. God, ze wilde naar huis! Lekke haar bed in kruipen en de volgende ochtend wakker worden. Ze had al afgesproken met Stacey te gaan shoppen, de nieuwe tassencollectie van Gucci was uit. Moesten ze écht even halen.
Op dat moment werd ze verschrikt uit haar gedachtes door de vent die met zijn kotswalm in een enige bewegingsprobeersel aan het lopen was. Hij liep dezelfde weg als haar, alleen dan iets minder netjes en helemaal heen en weer waggelend. Regina besloot er geen aandacht aan te geven en liep gewoon door, geen aandacht schenkend aan de man en had al helemaal niet in gedachten om hem te helpen met normaal aan de overkant helpen.

[Naoom, laat als de.. Laat maar xD Sorry sorry sorry! Máár.. Hij is er! =D]