Let's see what is left of our happily ever after

Na kort te hebben gezucht richtte ze haar blik weer op de zee. Naarmate het later, en dus donkerder werd, werd het steeds moeilijker om alles van elkaar te kunnen onderscheiden. Het donker was aan de andere kant wel aangenamer om naar te kijken, haar hoofd bonkte inmiddels als een gek. Slapen zou straks ook vast voor geen meter lukken.. Het bleef enige tijd stil van Ty's kant. Na een tijdje voor zich uit te hebben gekeken, richtte ze haar blik afwachtend weer op Ty. De toon die hij uiteindelijk aansloeg klonk een beetje afwezig. Alsof het hem allemaal niet meer zo veel uitmaakte. Zijzelf wilde er werkelijk alles aan doen om ervoor te zorgen dat het allemaal weer goed kwam, maar dat had geen zin als het maar van één kant zou komen. Echter besloot om wijselijk haar mond te houden, één verkeerde opmerking en ze kregen wellicht weer ruzie. En dat was nog wel het laatste wat ze wilde, met ruzie uit elkaar gaan. De blik waar hij haar vervolgens mee aankeek, was daarentegen weer in strijd met zijn woorden die hij even daarvoor had uitgesproken. Die blik was zelfs te pijnlijk om naar te kijken, met haar blik naar beneden gericht wendde ze haar blik weer af. Toen Ty haar hoofd op zijn schouder toeliet, moest ze even de neiging om direct weer dicht tegen hem aan te kruipen onderdrukken. "Moet je je eens voorstellen hoe pijnlijk het was voor mij om jou te horen zeggen dat het uit is.." mompelde ze binnensmonds, niet zeker wetend of hij het verstond of niet. Ty stond hier nog enigszins achter, voor hem was het de beste oplossing. "Maar ik ben niet gelukkig zonder jou.." ging ze zachtjes verder. Ze wilde dat het niet eens nodig was om gelukkig te moeten zijn zonder Ty. Bij het glimlachje wat doorbrak op zijn gezicht, fronste ze kort haar wenkbrauwen. "Niet lachen jij, ik meen het." mompelde ze, hoewel ze er niet in slaagde om de kleine glimlach op haar eigen gezicht te verbergen. Toen Ty ontkende dat ze een stomme trut was, wilde ze er even tegenin gaan. Maar ze had er niks aan als ze er tegenin zou gaan. Dan kreeg je zo'n welles nietes-spelletje en daar had je helemaal niks aan. Ze wist zelf wel beter.. Vermoeid wreef ze even over haar wangen om te proberen de opgedroogde tranen daar weg te halen, en over haar voorhoofd om.. iets aan die zeurende hoofdpijn te doen? Ben ik wel, dacht ze nukkig toen Ty ook nog eens met woorden ontkende dat ze een trut was, maar weer hield ze wijselijk haar mond om onnodige discussies te voorkomen. Voor een kort moment kruisten hun blikken, maar algauw wendde Ty zijn blik weer af naar de zee. Na zijn volgende woorden was ze even stil, het duurde even voordat ze alles verwerkt en min of meer begrepen had. Het lukte haar echter niet om de goede woorden te vinden. "Heb je.. spijt van onze relatie?" bracht ze aarzelend uit, terwijl ze haar blik met gefronste wenkbrauwen weer op Ty richtte. Zo klonk het in ieder geval wel. Hij had alles wat hij normaal gesproken deed, op moeten geven voor haar. Maar.. dan was Ty in die periode dus ook niet zichzelf geweest, en daar was hij drie weken terug nog zo boos over geweest. Die gedachte drukte ze vlug weg, voordat zij daar boos over werd en ze wilde helemaal niet boos zijn op hem. "Nee.. begon ze ietwat mompelend. "Nee, ik begrijp het niet helemaal. Dan is het toch juist wél mijn schuld? Voor mij veranderde er niet zo veel. Ja, mijn leven was stukken leuker nu ik jou had, maar ik heb niks op moeten geven.." ging ze, eveneens mompelend, verder. "Het was dus vroeg of laat toch wel uit gegaan.." concludeerde ze zacht, terwijl de tranen inmiddels alweer in haar ogen sprongen. 

Vroeger had de tijd altijd gevlogen als hij met Ayanna was, de tijd die ze samen doorbrachten was altijd te kort, maar nu kroop de tijd tergend langzaam voorbij. Hun treurige woordenwisseling leek eeuwig te duren en eigenlijk begon Ty het zat te worden. Eigenlijk wilde hij nu gewoon alleen zijn, alleen met zijn verdriet. Zodat hij zich helemaal zou kunnen laten gaan, zodat hij zich niet meer groot zou hoeven te houden voor Ayanna en de vele voorbijgangers. De nacht verborg nu Ayanna's betraande gezicht, maar toen het nog licht was geweest had het vele ogen getrokken. Tenminste, hij nam aan dat het de reden van de vele blikken die op hen gericht werden was. Hij keek opzij toen hij Ayanna wat hoorde zeggen, of mompelen eigenlijk. Met enige concentratie kon hij de woorden die ze zachtjes uitsprak opvangen. "I know.." mompelde hij schuldbewust terug. Het was inmiddels wel tot hem doorgedrongen wat hij haar aandeed, maar het veranderde niks aan de situatie, niet voor hem in ieder geval. Snel verstrakte hij zijn gezicht, toen Ayanna hem corrigeerde wat betreft zijn glimlach, die inderdaad nogal misplaatst was op dat moment. De stilte aan haar kant snapte hij volledig, misschien had hij haar een beetje veel informatie gegeven in een te korte tijd. Een korte zucht ontsnapte aan zijn lippen en hij streek met zijn hand door zijn haar. Bij het horen van haar aarzelende vraag draaide hij zijn hoofd direct naar Ayanna terug. Even fronste hij verontwaardigd zijn wenkbrauwen, hoe kon ze dat überhaupt denken? Ze wist als het goed was hoe gelukkig ze hem gemaakt had in de tijd dat ze samen waren geweest. Spijt was het laatste wat hij voelde nu over hun relatie. "Nee. Nee, natuurlijk niet." reageerde hij hoofdschuddend. Het stak hem dat ze dacht, maar misschien was het enkel een uiting van haar onzekerheid op dit moment. Kort keek hij haar aan, er waren zoveel dingen waarvan hij wilde dat ze die zou weten. Om te beginnen hoe bijzonder ze was en hoeveel hij van haar hield. Ze begreep het niet, ze trok de verkeerde conclusies, maar het maakte hem niets uit. Hij was te vermoeid om verder uit te leggen wat hij bedoelde, hij was klaar met zijn gevoelens tonen. Het had hem al genoeg moeite gekost om het echt uit te maken, maar ze maakten er beiden zo'n lange gebeurtenis van. Hij wist dat het kwam omdat het moeilijk was, maar hij was er nu klaar mee. "Oké, nevermind." reageerde hij koeltjes. Hoewel hij mentaal besloten had dat het nu echt moest eindigen, leek zijn lichaam niet echt mee te werken. Nergens kon hij de energie vinden om daadwerkelijk omhoog te komen van Ayanna weg te lopen. Waarschijnlijk wilde Ayanna toch uitleg van wat hij nou bedoeld had. Zelf had hij ook duidelijkheid gewild als hij haar was geweest..

Hoewel de stemming verre van fijn, opgewekt of vrolijk was, genoot ze op de één of andere manier toch van iedere minuut, iedere seconde dat ze nog bij hem kon zijn. Wetende dat dit voor voorlopig hun laatste gesprek was, voorlopig de laatste keer dat ze echt samen waren. Misschien niet op de meest positieve manier, maar ze was allang blij dat hij haar niet had laten zitten toen ze uit La Palapa was gestormd. Natuurlijk had ze het liever anders gezien, dat ze op een iets.. betere manier uit elkaar waren gegaan. Dat Ayanna er ook achter had gestaan bijvoorbeeld, dan was het stukken makkelijker om over Ty heen te komen en verder te gaan met haar leven zonder hem. Het geluidsniveau waarop ze praatten was tegelijk met de stemming gedaald. Het viel niet eens meer echt praten te noemen, mompelen was een betere benaming geweest. "Ik wil ook niet dat het over is tussen ons, maar ik heb geen keus. Net zoals jij geen keus hebt dan het te accepteren dat ik op je wacht en dat ik geen ander wil." antwoordde ze zacht maar overtuigd, om haar punt nog eens te verduidelijken. Nadat Ty vlug zijn gezichtsuitdrukking verstrakte, miste ze zijn aanstekelijke glimlach alweer. Nog iets wat ze zo zou missen: zijn vrijwel altijd glimlachende gezicht als hij bij haar was. Vertwijfeld had ze haar blik naar beneden gericht, terwijl ze vurig hoopte dat ze niet de juiste conclusie had getrokken uit zijn lange woordenstroom. Maar ze zou ook niet weten wat het dan wel was. Ty scheen het er, gelukkig, niet mee eens te zijn. Een ietwat opgeluchte zucht schoof over haar lippen, ze zou zich al bijna schuldig voelen. Alhoewel, ze voelde zich al behoorlijk schuldig om het feit dat Ty zo'n beetje alles waaruit zijn leven bestond op had moeten geven voor haar. Maar ze had het niet kunnen weten, hij had er nooit heel veel over verteld. Natuurlijk had ze wel geweten dat Ty niet de braafste persoon was, maar toch. Het was weer enige tijd stil van beide kanten, wat haar de tijd gaf om opnieuw een conclusie te trekken uit zijn uitleg, de goede conclusie. In gedachten herhaalde ze zijn woorden opnieuw en opnieuw, maar ze werd er niet heel veel wijzer van. Natuurlijk gingen opties als dat ze niet goed genoeg voor hem was, door haar hoofd maar ze besloot het wijselijk voor zich te houden. Ty zou het sowieso ontkennen, of het nou waar was of niet. Ty leek er niet meer zo'n zin in te hebben om nog verder te praten, maar ze wilde het gewoon begrijpen. "Nee, niks 'nevermind'," reageerde ze, kribbiger dan ze eigenlijk bedoelde. Even beet ze op haar lip - daar zou tegen de tijd dat ze terug naar school gingen niets van overblijven, zo vaak had ze er al op gebeten -, ze moest haar woorden iets zorgvuldiger uitbrengen. "Probeer het alsjeblieft nog eens uit te leggen. Ik heb geprobeerd het te snappen, echt, maar het lukt niet." ging ze verder, iets zachtaardiger deze keer. 

Hij zuchtte toen ze duidelijke maakte dat ze toch niet van mening zou veranderen. Hoewel hij haar eigenwijsheid vaak schattig en leuk had gevonden, kon hij het nu niet heel erg waarderen. Het idee dat hij verder zou gaan met zijn leven en zij zou blijven hangen in haar hoop dat ze nog samenkwamen was vervelend. Maar misschien verdiende hij het wel gewoon. Wat hij hier nu eigenlijk probeerde te bereiken was een schoon geweten. Als Ayanna net als hij door zou gaan met haar leven alsof ze niet in de steek was gelaten door haar vriendje, zou dat hem een veel beter gevoel geven natuurlijk. Dan zou hij geen hartenbreker zijn. Schuldbewust ontweek hij haar blik door naar de zee te kijken. "Oké dan..", reageerde hij op dezelfde zachte toon, om duidelijk te maken dat hij zich er bij neer zou leggen. Ze had deze ronde gewonnen. De stilte die tussen hen viel was niet ongemakkelijk, maar het gaf hen beide een kans na te denken. Al was het in zijn eigen hoofd een warboel van gedachtes, waarvan de helft nergens op sloeg. Kort keek hij opzij, maar Ayanna had haar blik naar de grond gericht waardoor hij haar gezichtsuitdrukking niet kon zien. Nu zij niet doorhad dat hij naar haar keek, bleef zijn blik hangen. Haar prachtige gezicht waarvan hij vaak gedroomd had, zou hij zeker missen. Net als haar warme uitstraling en haar heerlijke plagende opmerkingen. Snel richtte hij zijn blik weer op de zee, het maakte alles alleen maar moeilijker als hij voor zichzelf zou gaan opsommen wat hij aan haar zou missen. De andere kant op kon het niet, er was niks aan haar wat hij niet zou missen. De kribbige woorden die ze tegen hem zei deden hem weer opkijken. De toon beviel hem totaal niet, maar hij had geen zin om daar over te vallen. Dat was een bijzaak op dit moment. Een gevoel van spijt overviel hem, spijt dat hij geprobeerd had het uit te leggen. "Ik hou van je, maar ik ben gewoon nog niet klaar voor een relatie. Hou het daar maar op.", reageerde hij op een geïrriteerde toon, haar warme zachte toon waarmee ze de rest van haar woorden had uitgesproken negerend. Hij haalde een hand door zijn haar en begon daarna het zand van zijn broek te kloppen. Misschien was het tijd om op te gaan staan en weg te lopen. "This is it.", sprak hij zonder haar aan te kijken. Ja, dit was waarschijnlijk echt één van de laatste keren dat ze elkaar normaal zouden spreken. In ieder geval voor een lange tijd. Zonder er verder over na te denken pakte hij haar hand en drukte daar een kus op. Vervolgens keek hij haar doordringend aan, hij wilde nog een laatste keer in haar ogen kijken. Hij moest een lach onderdrukken, maar zijn eigen dramatische gedachtes maakten hem zenuwachtig.

Kort verplaatste ze haar blik van de zee naar Ty, en weer terug naar de rustig kabbelende golven. Het begon erop te lijken dat ze zich aan elkaar begonnen te irriteren. Hm, misschien moest ze maar even inbinden met haar pogingen om hem te overtuigen, tot nu toe had ze het idee dat ze Ty er toch alleen maar mee irriteerde. Waarschijnlijk zou hij alleen niet zuchtend reageren als ze hem ervan overtuigde dat ze verder kon gaan met haar leven zonder dat hij daarin de hoofdrol speelde. Toen ze haar blik weer op Ty vestigde zag ze hem nog net zijn blik afwenden. Waarschijnlijk was het gewoon een 'ongelukkig' moment, maar zo leek het net alsof hij haar blik ontweek. Misschien was dat ook wel gewoon zo.. Even schudde ze haar hoofd, dat was het vast niet. In haar ogen had Ty heus wel de ballen om haar gewoon aan te kijken. Zijn antwoord bevestigde haar idee een beetje dat hij maar gewoon instemde met wat ze zei. "Precies, dan ben je ook maar van dat gezeik af." maakte ze mompelend haar gedachten af, niet helemaal beseffend dat ze het echt hardop zei. Nee, het besef kwam pas een halve minuut later. "Oh, oeps, het was niet de bedoeling om dat hardop te zeggen." mompelde ze er achteraan, waarna ze haar blik weer op het strand en de zee voor haar vestigde. Ze maakte er niet eens meer een groot probleem van dat ze er iets uitgefloept had, dat had toch geen zin. Een zachte zucht verliet haar mond terwijl ze weer met het zand begon te spelen. Ze dacht er nu wel zo luchtig over, maar stiekem was dat ook alleen maar om haar verdriet een beetje aan de kant te zetten, om niet compleet in te storten en te flippen om alles wat Ty zei of deed. Het was verwarrend, het ene moment leek het dat Ty het even verschrikkelijk vond als zij en het andere moment reageerde hij weer zo koeltjes, alsof het niks was. Twee opties. Of Ty had ineens last van stemmingswisselingen of één van de twee was maar een houding om haar een bepaald gevoel te geven. welk gevoel hij haar wílde geven wist ze nog niet precies, van beide 'houdingen' kreeg ze een rotgevoel. "Was daar eerder achter gekomen.." antwoordde ze weer geërgerd. Voor de verandering liet ze zich nu eens niet afbekken, alhoewel ze ook weer geen zin had in ruzie. Nou ja, daar moest ze de volgende keer maar eerder aan denken. Eigenlijk reageerde ze ook zo kribbig omdat ze hem haar verdriet niet meer wilde laten zien. Ty vertoonde tekenen dat hij nu echt een eind wilde maken aan hun gesprek die eindeloos door leek te gaan. Best begrijpelijk, erg veel zinnigs was er de afgelopen minuten niet gezegd. Geïrriteerde woorden, overtuigende maar volkomen zinloze woorden en een paar ik hou nog steeds van je's die ze niet meer volledig geloofde. En inderdaad, Ty bevestigde haar vermoeden. De kus die hij op de rug van haar hand drukte zorgde ervoor dat ze voor even enkel verbaasd naar haar hand kon kijken. Hm, misschien waren het dan toch de plotselinge stemmingswisselingen. De doordringende blik waarmee hij haar probeerde aan te kijken en zijn vrij onverwachte actie van net hadden het zogenaamde muurtje wat ze om haar verdriet heen had gebouwd weer doorbroken. Met een lichtelijk gepijnigde blik in haar ogen keek ze Ty aan. Kort liet ze haar blik heen en weer schieten van zijn ogen naar zijn lippen, van zijn lippen naar de grond en weer terug naar zijn ogen. Nee, hem nog een keer zoenen was uit den boze. Waarschijnlijk was die kus op haar hand de laatste keer dat ze zijn lippen kon voelen en daar moest ze het maar mee doen. Nog even lukte het haar om hem aan te kijken, maar daarna sloeg ze haar armen om zijn nek en verborg ze haar gezicht even in zijn shirt. Fijn, daar ging haar zelfbeheersing.. "Ik ga je zo missen." kreeg ze er fluisterend uit, terwijl de tranen inmiddels weer volop over haar wangen stroomden. En nogmaals, fijn, daar ging Ty's witte shirt.. Kort grinnikte ze tussen de tranen door, haar gedachten gingen negen van de tien keer echt nergens meer over.

[Whahaha, melig zijn en met Ayanna posten gaat niet helemaal goed samen.. xd En bij 'zelfbeheersing' dacht ik ineens aan ECsim, waar Ty tegen Amanda zegt; 'Ah Amanda, je hebt mijn zelfbeheersing gebroken' oid. Zo eng, ik ken die posts daar gewoon uit m'n hoofd xd Woeii, het is nog best een lange post geworden. ;d]