Let's see what is left of our happily ever after

De avonden begonnen langer te worden, dus ook al was het 21.30, het was nog niet helemaal donker. Bij de ingang van La Palapa deden ze geen seconde moeilijk met hem doorlaten, misschien had het te maken met zijn rijkelui outfit, of misschien met het feit dat normale blonde jongens altijd welkom waren. Automatisch liep Ty naar het rustige hoekje van de club, waar hij op een bank neer plofte. Het was inmiddels drie weken geleden sinds zijn 'beruchte' avond met Ayanna. Een vermoeide zucht verliet zijn mond, hij had in die tijd zeker niet stilgezeten. De volgende dag was hij naar New York gevlogen waar zijn moeder hem aan vele nieuwe kleren had geholpen, haar stijl op hem afdwingend. Daarom droeg hij nu een witte polo en een geruite broek. Heel erg vond hij deze kleren ook weer niet, maar hij voelde zich er ook niet helemaal op zijn gemak in. Na twee weken was hij weer terug gekeerd naar Santa Monica en in die week had hij zijn tijd verspreid doorgebracht op het strand, op school, in de Zanzibar en La Palapa. Hoewel hij zich prima vermaakte, bleef zijn geweten aan hem knagen, telkens als hij met een mooi meisje praatte. Een serveersters kwam op hem af om zijn bestelling op te nemen. "Een Martini." Zei hij snel tegen het knappe meisje, die zijn korte reactie niet erg leek te waarderen. Hij schonk haar een verontschuldigende glimlach, die meteen verdween toen het meisje zich tevreden met zijn lach omdraaide om zijn drankje te gaan halen. Gisteren of een dag daarvoor had hij wel anders op het meisje gereageerd, maar Ayanna was terug zijn gedachtes ingeslopen. Nog steeds wist hij niet zo goed wat hij er mee aan moest en hij vroeg zich af wat Ayanna al die tijd gedaan had en of ze hem gemist had. Misschien was ze wel tot de conclusie gekomen dat ze beter af was zonder hem. Uiteindelijk viste hij zijn mobiel uit zijn zak en selecteerde Ayanna's nummer. 'Kun je naar La Palapa komen? Ty.' toetste hij snel in. Peinzend staarde hij naar het smsje, was het te kortaf, te dwingend, of precies goed? Uiteindelijk drukte hij op verzenden en stopte zijn mobiel weer terug in zijn zak. Zin in wat er straks komen ging had hij niet, wat hij kon verwachten wist hij niet, maar erg makkelijk zou het vast niet zijn. Eigenlijk had hij Santa Monica helemaal niet gemist toen hij in New York was. Zijn ouders waren toen hij weg was uit Seattle meteen terug verhuisd naar New York en hij gaf ze groot gelijk. In the city was er altijd wel iets te doen. Ondanks alles miste hij Ayanna, als hij aan haar dacht voelde hij telkens een vervelende steek, maar hij wist niet of de situatie tussen hen veranderd was nu ze elkaar drie weken niet hadden gezien. Nu hij er aan terug dacht was hij de reden van hun breuk hem eigenlijk nog niet helemaal duidelijk, maar hij wist dat hij op het moment dat hij het omhoog bracht er volledig achter gestaan had. Het meisje kwam terug met zijn drankje en keek hem enigszins hoopvol aan. "Bedankt." Zei hij vriendelijk met een kort knikje terwijl hij het glas aanpakte en aan zijn lippen zette.

Met een diepe zucht staarde Ayanna voor zich uit, naar de zee. Op de achtergrond klonk vaag wat muziek, afkomstig van La Palapa. De laatste tijd was ze steeds vaker te vinden op het strand, voornamelijk om na te denken, en dan vooral 's avonds. 's Avonds was het er lekker rustig. Ondertussen waren er al drie weken verstreken sinds die avond op het strand met Ty, het voelde eerder als drie maanden. De eerste paar dagen hadden de gemengde gevoelens aangehouden: woede, onbegrip, verwarring, maar vooral verdriet. De dag erna leek Ty direct spoorloos verdwenen, natuurlijk had ze stiekem naar hem gezocht - om ook maar één glimp van hem op te kunnen vangen - maar nergens had ze hem kunnen vinden. Haar schoolprestaties waren aanzienlijk gedaald, evenals haar motivatie om zich in te zetten voor het cheerteam. Natuurlijk had ze verwacht dat ze het moeilijk zou krijgen met de breuk, maar zo wanhopig had ze zich nog nooit gevoeld. Heel Santa Monica was minder leuk zonder Ty. Nog steeds kende ze vrijwel niemand en ze was ook niet bepaald zo'n held dat ze de mensen opzocht. Toevallig had ze ergens die week een oude vriendin uit Seattle, wie met het geweldige idee kwam om even een week terug te gaan naar Seattle. Erg lang had ze er niet over na hoeven denken, de dag erna had ze de eerste de beste vlucht naar Seattle gepakt. De opvolgende week was geweldig geweest, en bovenal een goede afleiding. Maar toen ze weer teruggekeerd was naar Santa Monica, was ze des te verdrietiger. Hoewel ze zich zo aan de woorden van Ty had vastgeklampt, "Nee lief, het is niet officieel over", kreeg ze toch sterk het idee dat het wél officieel over was. Ontelbare keren had ze met haar telefoon in haar hand gezeten, klaar om hem te bellen of te sms'en, maar iedere keer was ze erin geslaagd om het niet te doen. Ty wilde immers tijd voor zichzelf, en vijftien sms'jes per dag van een wanhopige vriendin/ex hielpen daar niet echt bij. Maar voor haarzelf zou het heel wat schelen als Ty wat van zich zou laten horen. Hoe moest het nou verder? Zou hij het laten weten als hij verder wilde met haar, of als hij er toch een definitieve punt achter wilde zeggen? Ze zat met talloze vragen, maar of ze daar ook antwoord op zou krijgen? Dat was aan Ty. 
De kleding die ze droeg was zomers, wat perfect aansloot op het heerlijke weer, maar absoluut niet op haar humeur. Nog een zucht verliet haar mond, dagen krópen werkelijk voorbij. Steeds vaker overwoog ze om terug te verhuizen naar Seattle, mocht Ty niets meer van zich laten horen. Je kon haar wanhopig noemen, misschien was dat ook wel gewoon de juiste benaming, maar Santa Monica had totaal geen waarde voor haar zonder Ty. Ze werd hier alleen maar steeds aan hem herinnerd, overal. 
Alsof haar wens werd gehoord - dat werd eens tijd -, voelde ze haar telefoon in haar broekzak trillen. Zo vlug als ze kon, viste ze die uit haar zak. Afzender: Ty. Haar hart maakte een sprongetje en haar vinger bleef vertwijfeld boven 'bericht openen' zweven. Uiteindelijk opende ze de sms en las die: 'Kun je naar La Palapa komen? Ty.' Verbijsterd gleed haar blik even naar de club, welke zich schuin achter haar bevond. Had hij haar zien zitten? Hoelang was hij al terug in Santa Monica? Weer die vragen, maar wellicht kreeg ze er nu dan eindelijk antwoord op. Vlug sprong ze op, terwijl ze in het voorbij gaan haar schoenen van de grond griste en al lopend aandeed. Dat er nu allemaal zand in zat, dat nam ze dan maar even voor lief. In nog geen drie minuten had ze La Palapa bereikt en was ze zonder problemen binnen geraakt. Ietwat nerveus streek ze haar shirt goed, waarna ze speurend naar Ty de mensen in de club langs ging. Algauw had ze hem gevonden, hij zat in het verste hoekje op een bank. Even haalde ze diep adem, waarna ze toch naar hem toe liep, ze kon moeilijk de hele avond bij de ingang staan. "Ehm, hey." sprak ze zachtjes, haast fluisterend, toen ze de bank bereikt had. Zonder hem aan te kijken nam ze plaats op de bank, daarbij enige afstand bewarend. Dat leek haar wel zo gepast..

Terwijl hij wachtte op een antwoord op zijn sms naar Ayanna pakte hij zijn glas en zette het aan zijn lippen, om vervolgens wat kleine slokken te nemen. Uiteindelijk zette hij het nu half volle glas op het tafeltje voor zijn neus en viste zijn mobiel weer uit zijn zak. Er waren twee minuten verstreken en hij had nog geen antwoord, misschien moest hij niet zo ongeduldig doen, wie weet waar ze uithing. Geduld was één van de eigenschappen die hij jammer genoeg niet bezat. Met een zucht stopte hij zijn mobiel weer in zijn zak. "Ehm, hey." Nieuwsgierig keek hij op om te kijken wie de woorden haast gefluisterd had. Ayanna. Hoewel ze er zoals altijd mooi uit zag, was het gevoel dat hij kreeg bij het zien van haar anders dan eerst. Desondanks voelde het alsof zijn hart een slag oversloeg, maar de vreugde was er niet. Waarschijnlijk was hij nu automatisch terughoudend, onzeker over wat er nu zou gaan gebeuren. Blijkbaar was ze in de buurt geweest, anders had ze nooit binnen drie minuten hier kunnen zijn. Dat zou ook het gebrek aan een antwoord sms verklaren, als ze er zo snel zou zijn was het inderdaad niet perse nodig om te antwoorden. "Hay." groette hij kort maar vriendelijk terug, terwijl hij toekeek hoe ze plaats nam op de bank naast hem, met een redelijke afstand ertussen. Normaal gesproken zaten ze eerder bovenop elkaar, maar hij snapte dat ze nu liever afstand hield. Het was moeilijk haar stemming te pijlen, omdat ze zijn blik ontweek, maar erg vrolijk kwam ze niet over. Wat erg logisch was, zelf was hij het ook niet op dit moment. "Hoe is het met je?" waren zijn cliché woorden, terwijl hij haar onderzoekend aankeek. Hopelijk zou ze hem niet afwimpelen met een simpel 'goed' of 'slecht', maar zou ze hem eerlijk en duidelijk vertellen wat ze voelde, wat ze wilde en hoe ze zich tegenover hem voelde. Zelf zou hij ook eerlijk zijn, als ze dat zou vragen. Onzeker streek hij even met zijn hand door zijn haar, hij wist niet wat hij van haar kon verwachten op dit moment. Als ze boos zou zijn, zou hij dat begrijpen. Ten slotte was hij degene die haar meegesleept had naar Santa Monica, om vervolgens na een paar weken het half uit te maken omdat ze eerlijk was geweest over haar verleden en daarna twee weken weg te vluchten naar New York, zonder dat haar überhaupt te vertellen. Niet te vergeten dat hij ook nog boos op haar was geweest en half tegen haar geschreeuw had. Somber schudde hij zijn hoofd, als je het zo opsomde was hij echt een eikel. Ze zou wel gek zijn als ze nog iets met hem te maken wilde hebben. Zijn blik schoot door de club heen. Overal vrolijker mensen van hun leeftijd, genietend van de heerlijke avond. Zelf vielen ze haast op door het gebrek aan gelach en vooral het gebrek aan woorden. Hij richtte zich weer op Ayanna en er verscheen een onzeker glimlachje op zijn gezicht, ja het was ook goed om haar weet te zien. In het begin was het moeilijk geweest om niet constant bij haar te zijn, maar het was ook een makkelijke manier geweest om hun problemen te ontvluchten. Natuurlijk had hij geweten dat dit moment eraan had zitten komen, hij had niet eeuwig afstand kunnen nemen.

Het was zo.. vreemd om Ty na al die tijd weer te zien, zo anders. En dat terwijl ze hem voorheen nog iedere dag zag. Daarnaast vond ze het verschrikkelijk dat ze zich geen houding wist te geven tegenover hem, ze waren verdorie nog steeds een stel. Soort van. Nog steeds had ze haar blik naar beneden gericht, omdat ze wist dat in haar ogen verdriet af te lezen was, waardoor ze zich zwak voelde. Drie weken zonder Ty en ze was nog net niet compleet ingestort. Hoe triest was dat. "Hay." Evenals die van haarzelf, was zijn begroeting kort. Niet echt de begroeting die ze gewend was, wat ook niet geheel vreemd was. Maar misschien had ze stiekem, onbewust gehoopt op een iets hartelijkere begroeting. Zonder er verder bij na te denken, schoof ze was dichter naar hem toe en drukte ze haar lippen even vurig op de zijne. Toen ze besefte waar ze mee bezig was, schoof ze vlug weer wat van hem af en sloeg beschaamd haar ogen neer. "Sorry.." mompelde ze zacht, waarna ze kort op de binnenkant van haar lip beet. Het was nou niet bepaald de meest slimme actie geweest en gezien de situatie stelde Ty het wellicht ook niet op prijs. "Hoe is het met je?" Even richtte ze haar blik op, maar erg lang hield ze dat niet vol. "Hm, gaat wel." reageerde ze vrij direct, inmiddels had ze haar blik weer neergeslagen. Eigenlijk voelde ze zich verschrikkelijk, maar erg veel voelde ze er niet voor om dat eerlijk te zeggen. Maar aan de andere kant.. Ze had nu ook wel weer gemerkt dat Ty het niet bepaald op prijs stelde dat ze loog. Misschien moest ze toch maar eerlijk zijn. "Nee," begon ze toch maar, terwijl ze haar ogen nu op Ty's gezicht gericht had. "Nee, het gaat niet. Om eerlijk te zijn waren de afgelopen drie weken verschrikkelijk, en zo voel ik me ook. Ik heb het echt geprobeerd, de mensen opzoeken en even niet aan jou denken, maar het lukt me niet. Ik ben zelfs bijna uit het cheerteam gekickt omdat ik de motivatie er niet voor had. Echt Ty, ik begrijp het als je nog boos bent, maar ik houd zo ontiegelijk veel van je.." waren haar volgende woorden, gevolgd door een zucht. Tijdens het praten had ze onbewust haar ogen iets neergeslagen en was ze steeds zachter gaan praten, de laatste woorden waren slechts een fluistering geweest. Waarschijnlijk klonk  het allemaal erg dramatisch en wanhopig, maar dat was dan jammer, het was wel de waarheid. De vrolijke stemming om hun heen was haast irritant, hoewel ze het hen natuurlijk niet kwalijk kon nemen. Het lachje dat rond Ty's lippen speelde kon ze echter niet plaatsen. "En hoe gaat het met jou?" kaatste ze de vraag tenslotte maar terug.

Hoewel hun blikken elkaar nog amper gekruist hadden schoof Ayanna plotseling iets dichterbij om haar lippen vurig op de zijn te drukken. De actie scheen erg impulsief want na een paar seconden schoof ze weer weg en mompelde ze een verontschuldiging. Vragend keek Ty haar aan, was dat echt een impulsieve beweging geweest, of moest hij er iets uithalen? "Geeft niet Ayanna." reageerde hij schouderophalend, niet goed wetend wat hij daar mee aan moest. Het was iets wat hij zeker gemist had, niet alleen hun mentale contact, maar ook zeker hun fysieke relatie. "Hm, gaat wel." Hij betwijfelde of het echt wel ging, of dat ze dit inderdaad zei om hem af te wimpelen. Hij staarde naar zijn handen, want hij wist zich niet echt een houding te geven. "Nee." Nieuwsgierig keek hij op, nee wat? Haar ogen keken eindelijk recht in die van hem, maar het was moeilijk haar blik te doorgronden. Even raakte hij afgeleid door haar mooie ogen, maar hij focuste zich snel weer op iets anders. Met een ernstige uitdrukking op zijn gezicht luisterde hij naar Ayanna die een eerlijk antwoord gaf op zijn eerdere vraag. Bij haar laatste woorden moest hij echt moeite doen om ze te kunnen verstaan, want die fluisterde ze haast. Hij zuchtte, het zat hem dwars dat hij degene was die ervoor gezorgd had dat ze zich verschrikkelijk voelde. Het enige wat hij wilde was dat ze gelukkig was. Met of zonder hem. "En hoe gaat het met jou?" vroeg ze hem op haar beurt. Twijfelend keek hij haar aan, over zijn gevoelens praten was niet iets waar hij nu zin in had, maar hij wist dat hij eerlijk tegenover haar zou moeten zijn. Maar damn, deze sombere en onzekere kant van zichzelf vond hij verschrikkelijk. Ty haalde even diep adem en probeerde zich te herstellen en zijn zelfverzekerde houding terug te vinden. "In het begin had ik het er wel moeilijk mee, maar mijn moeder haalde me naar New York, wat wel even een goede afleiding was." Kort wierp hij haar een verontschuldigende blik toe, hij had haar op geen enkele manier laten weten dat hij voor 2 weken naar de andere kant van het land zou gaan. "En nu, tja, ik mis je natuurlijk ongelofelijk veel, maar op zich gaat het wel met me." sprak hij in tegenstelling tot Ayanna luid en duidelijk. Zijn antwoord was voor het grootste deel geheel naar waarheid, maar het feit dat hij de eerste week amper een woord gesproken had in New York omdat hij gewoon niet wist wat hij zonder haar moest, had hij weggelaten. Het gaf hem een zwak gevoel om aan haar te vertellen dat hij niet goed zonder haar kon. Natuurlijk wist hij dat hij alles bij haar kwijt kon, maar op dit moment voelde dat gewoon niet zo. Hij rechtte zijn schouders en zette het glas martini even aan zijn lippen. "Wat nu Ayanna? Wat wil jij?" vroeg hij terwijl hij haar doordringend aankeek. Het glas zette hij weer op de tafel en afwachtend keek hij zijn vriendin aan.

Alleen vanuit haar ooghoeken durfde ze naar Ty te kijken, ietwat bang voor zijn reactie. Uiteindelijk viel die nog best mee, eerst kwam een vragende blik en daarna zei hij haar dat het niet gaf, het had erger gekund. "Jawel, ik had het niet moeten doen. Op dit moment is het niet echt.. gepast." verontschuldigde ze zich nogmaals, mompelend. Normaliter was Ayanna niet van de impulsieve acties, overdacht ze alles eerst goed. Het irriteerde haar enigszins dat ze zich zo had laten gaan. En hoewel ze zich voor die kus verontschuldigde, voelde het erg fijn om weer even dicht bij hem te zijn. Even weer dat kriebelende gevoel wat ze altijd had als ze dicht bij hem was. Nadat ze Ty had gevraagd hoe het met hem ging, zag ze dat hij twijfelde. Ergens begreep ze dat wel, zelf had ze er ook moeite mee gehad om een eerlijk antwoord te geven. Maar uiteindelijk was ze wel eerlijk geweest, ook al voelde ze zich er zwak door. Het viel haar op dat hij weer in de zelfverzekerde rol trachtte te komen, wat ze best vervelend vond. Hierdoor gaf hij haar het idee dat hij niet helemaal de waarheid sprak. Na zijn eerste woorden begreep ze al waarom ze hem niet had kunnen vinden, hij was dus in New York geweest. Op zijn verontschuldigende blik haalde ze enkel even haar schouders op. "Maakt niet uit. Ik ben ook even weggeweest, naar Seattle. De lol was er alleen snel vanaf toen mijn broertje ontdekte dat ik terug was." voegde ze er nog mompelend aan toe. Hoewel het haar 'goed' deed om te horen dat Ty haar ook gemist had, kreeg ze ook na zijn opvolgende woorden een beetje het gevoel dat hij niet helemaal eerlijk was. Maar misschien hóópte ze gewoon dat hij zich ook belabberd had gevoeld zonder haar. Ze zocht hard naar dingen die erop duidden dat het allemaal weer goed zou komen, maar de houding en woorden van Ty maakte dat best lastig. Bij zijn volgende vraag kon ze een schamper lachje niet onderdrukken. "Dat dat nog niet duidelijk was.." begon ze mompelend. "Ty, het enige wat ik wil, is dat het gewoon weer goedkomt tussen ons. En dat we gewoon weer eerlijk zijn tegen elkaar, de gehéle waarheid vertellen en niet delen weglaten. Ik wil me niet zo onzeker voelen en gewoon weer alles kunnen en vooral durven zeggen en doen. De afgelopen drie weken waren absoluut de meest verschrikkelijke tijd van m'n leven. Dat ik bijna vijf kilo ben afgevallen omdat ik geen hap door mijn keel kreeg is dan mooi meegenomen, maar afvallen doe ik liever op een andere manier." Kort schudde ze even haar hoofd, ze dwaalde af. "Echt, ik heb er alles voor over. Werkelijk alles zou ik doen om jou terug te krijgen. De Ty die eerlijk tegen me is en alles durft te zeggen. Maar het doet er verder niet toe wat ik wil, jíj bent hier degene die twijfelt over 'ons'. Wat wil jij nou, Ty?" Zuchtend wendde ze haar blik weer even af, voornamelijk om de tranen in haar ogen weg te knipperen. 

De verontschuldiging die Ayanna mompelde vond hij niet nodig, het was misschien ongepast geweest, maar zo veel kon het hem ook weer niet schelen. Het leek haar echt dwars te zitten, terwijl het in zijn ogen niet zo'n big deal was. Ach, er zat vast iets anders achter. Kort haalde hij zijn schouders op en liet het daarna gaan. Even keek hij haar beduusd aan, was ze terug geweest naar Seattle? Dat was iets wat hij niet verwacht had, zelf had hij helemaal geen binding meer met Seatlle en hij had dat van Ayannan ook niet verwacht eigenlijk. "Dat moet vreemd geweest zijn, opeens weer in Seattle te zijn, of niet?" vroeg hij aan haar, terwijl het al door zijn achterhoofd schoot dat dit niet iets was waar hij diep op in moest gaan, omdat hij hier zat om over hun relatie te praten. Toen even schamper lachte trok hij één wenkbrauw op en keek hij lichtelijk geïrriteerd aan. Bij het horen van de rest van haar eerlijke woorden neutraliseerde zijn blik echter snel weer. Haar woorden benauwden hem, ze klonk zo afhankelijk. Ze was drie weken zonder hem en meteen 5 kg afgevallen en het was de verschrikkelijkste tijd van haar leven geweest? Misschien was hij gewoon te nuchter voor dat soort liefdesverdriet, want op dat niveau had hij het echt niet ervaren. "Shit joh.." mompelde hij meer tegen zichzelf dan tegen haar nadat ze dat gezegd had. Ze legde het bij hem neer. Hij moest zeggen wat hij wilde. Twijfelend keek hij haar. Het liefste wilde hij schreeuwen dat dit hem te ver ging, dat hij nog te jong was voor een relatie op dit niveau. Maar hij wilde haar niet kwetsen, nee, hij hield te veel van haar om haar pijn te doen. Ty wist dat hij iets moet zeggen, maar hij wist niet precies wat. Toen ze haar blik afwendde opende hij meteen zijn mond, het was makkelijker dit te zeggen als ze hem even niet aankeek. "Ayanna.." begon hij op een ernstige toon. "Weet je nog het hele punt van iets onafhankelijker leven?" Het was een retorische vraag, maar toch stopte hij even met praten. "En hoor je nu wat je tegen me zegt? Op deze manier kan ik nog niet in een relatie zitten. We zijn een stapje te ver nu voor mij." De blik in zijn ogen was puur verdriet en het enige wat zijn tranen nu tegenhield was zijn trots. "Sorry, je weet dat ik zielsveel van je hou. Nog nooit heb ik zo veel van iemand gehouden. Maar ik kan dit gewoon niet." Bij de laatste zin brak zijn stem. Hij slikte even en keek haar toen aan. Bang voor de reactie van Ayanna. "Het spijt me.." mompelde hij nogmaals tegen haar. Was dit dan het eind van hun relatie? De relatie waarvan hij gedacht had dat die nog maanden en maanden zou voortleven?

[beetje kort, maar ik moet slapen -.- ]

Vertwijfeld beet ze even op haar lip, ze wilde gewoon niets meer fout doen bij Ty, maar erover doorgaan had ook geen zin. Hij had toch gezegd dat het niet uitmaakte? Langzaam knikte ze even, het was inderdaad apart om na een vrij lange tijd weer terug te zijn in Seattle. Maar ze had het leuk gehad en het was fijn om weer wat bekende gezichten te hebben gezien. "Vreemd wel ja, maar ik kon wel wat.. afleiding gebruiken." gaf ze antwoord op zijn vraag. Hoewel ze in Seattle natuurlijk ook vaak aan Ty werd herinnerd, hadden oude vrienden er ook vaak genoeg voor kunnen zorgen dat ze even niet aan al het gedoe rond hun relatie had gedacht. Wel jammer dat ze haar broertje was tegengekomen, maar dat was ook niet heel erg vreemd, hij woonde er nou eenmaal. Het korte lachje wat ze uitstootte leek Ty niet erg te bevallen, wat ze ook wel begreep; de situatie was nou niet bepaald erg lachwekkend, maar het was eruit gekomen voor ze er erg in had. "Shit joh.." Weer knikte ze even instemmend, het was behoorlijk shit. De toon waarop Ty tegen haar begon te praten, ze wíst gewoon wat eraan zat te komen. "Weet je nog het hele punt van iets onafhankelijker leven?" Toen ze haar woorden nog eens overdacht en die vraag van Ty in gedachten nog eens herhaalde, kon ze zichzelf wel voor haar hoofd slaan. De hele ruzie ging uiteindelijk over zijn 'onafhankelijkheid' en juist haar 'afhankelijkheid' en nou had ze hem verteld dat ze niet zonder hem kon. Haar mondhoeken trokken, voor hoever dat nog mogelijk was, nog verder omlaag en ze verborg haar gezicht even in haar handen. Het was over, wél officieel deze keer. Tranen stroomden voor de zoveelste keer weer over haar wangen, ze merkte het niet eens. Zelfs Ty's laatste woorden hoorde ze niet meer. Dit moest gewoon een nachtmerrie zijn, straks werd ze gewoon wakker en was er niks aan de hand. Maar dat wakker worden, dat duurde nou wel erg lang. Verslagen richtte ze haar blik weer op Ty, even niet in staat om iets uit te brengen. "Maar.." Veel meer kreeg ze er ook niet uit. Ze zocht hard naar woorden, woorden waarmee ze hem kon overtuigen. "Waarom ging het in Seattle wel goed? Ty, ik voelde me zo klote omdat we uit elkaar gingen met een ruzie. Ik voelde me schuldig. Was je bij wijze van spreken gewoon op vakantie geweest, dan had ik je natuurlijk ook wel gemist, maar dan had ik me niet zo vreselijk gevoeld. Ik kan echt wel meer afstand van je nemen, hier vrienden maken en  ook met anderen leuke dingen doen. Ty, alsjeblieft. Is er echt geen andere oplossing?" sprak ze zacht toen ze haar stem enigszins teruggevonden had.

[Eveneens een beetje kort, en het einde is bestwel afgeraffeld, maar heb 't getypt in de bus. xD]

Begrijpend knikte hij, hij begreep uiteraard dat ze wel afleiding zou kunnen gebruiken. Eigenlijk had hij verwacht dat ze haar kans zou grijpen en hier mensen leren kennen en vrienden maken. Dat was tenslotte het hele punt geweest eigenlijk. Naarmate hij verder praatte zag hij haar mondhoeken naar beneden gaan en uiteindelijk verdween haar gezicht zelfs even helemaal achter haar handen. Normaal vond Ty het heerlijk om gezien te worden en aandacht te krijgen, maar de ogen die hij nu in zijn rug voelde prikken waren anders. Hij wist hoe dit eruit zag. De harteloze blonde player, die het zoveelste hart van een meisje brak. Zijn koele houding en de gebroken houding van Ayanna bevestigde dat verkeerde beeld alleen maar. Zuchtend schudde hij zijn hoofd, hij had het al vanaf het begin geweten. Ja, vanaf hij begin wist hij al dat hij alleen maar hart zou breken. Misschien was het geen verkeerd beeld. Hoewel hij het wel langer vol had gehouden dan met welk meisje dan ook, hij was altijd al player geweest. Alleen zonder harten te breken. Haar betraande gezicht was nog steeds prachtig. Ze leek iets te willen zeggen maar er niet uit te komen. Haar woorden waren misschien overtuigend bedoeld, maar in zijn geval zinloos. Als hij eenmaal iets besloten had, veranderde dat niet één, twee, drie. En hier was hij gewoon uit, nu hij het hard op had gezegd wist hij dat het klopte. Deze relatie was stuk. Een andere oplossing? Wat dan, relatietherapie? Doordringend keek hij haar aan, om de ernst van zijn woorden door te laten dringen. "Lief, je weet dat als ik een andere weg zou zien, ik die met beide handen zou aannemen. Maar ik denk dat die er nu niet is." Hij slikte even, de betekenis van zijn woorden kwam ook bij hem hard aan. Het was zo definitief. "Wie weet wat de tijd ons brengt." voegde hij er aan toe. Ja, wie weet zouden ze het over een tijd weer kunnen, maar niet nu. Plotseling herinnerde hij zich haar vraag, waarom het in Seattle wel lukte. "Over Seattle, ik weet het niet, misschien omdat.. Nee geen idee." antwoordde hij vaag, niet wetend wat hij wilde zeggen. Natuurlijk had hij wel ideeën daarover, maar hij had niet de energie en zin om zijn vage theorieën te gaan bespreken hier. Liefdevol pakte hij haar hand en nam die in zijn twee handen. Steunend kneep hij er zachtjes in. Het was een lief gebaar en hopelijk zou het de 'toeschouwers' ervan overtuigen dat hij geen hartenbreker, of player was. Zelfs in een situatie als deze kon het hem schelen wat anderen van hem dachten. Wat hun oordelen over hem waren. Misschien was dat slecht, maar hij was altijd al niet zo goed geweest in prioriteiten stellen. Zijn hoofd was vaak een chaos. Daarbij was status altijd al belangrijk voor hem geweest. Hij vroeg zich af hoe dit zou eindigen. Nu al keek hij op tegen de pijnlijke ontmoetingen die ze zouden hebben. Ze zaten bij elkaar op school, in de klas en ze leefden in het zelfde gebouw. Het zou geen doen zijn om te verhuizen, nee, de harde waarheid was dat ze elkaar hier vaak zouden gaan treffen. Daar was geen ontsnappen aan. Misschien was het ook wel goed. De wonden moesten helen. Natuurlijk zou hij altijd van haar blijven houden. Dat kon niet anders.
Hij zuchtte, wat een zware gedachtes gingen er toch door zijn hoofd.

Zuchtend richtte ze zich weer op Ty. In gedachten probeerde ze te achterhalen waar en vooral waaróm het fout was gegaan. Ze wilde er werkelijk alles aan doen om ervoor te zorgen dat het weer goed kwam tussen hun, maar ze wist gewoon dat het geen zin had. Even wierp ze een vlugge blik op haar omgeving, ze zou haast vergeten dat ze nog steeds gewoon in La Palapa zaten. Niet bepaald de meest slim uitgekozen locatie om het uit te maken, Ty.. Maar aan de andere kant, welke locatie was dan wel geschikt..? Geen. Aardig wat mensen zaten naar hun te kijken, iets wat haar behoorlijk irriteerde. Was het zo interessant om te zien, was het zo grappig, leuk soms? Zijzelf vond er geen bal aan, het liefst was ze nu ook naar buiten gegaan, waar niemand hen kon zien. Nou maakte ze zichzelf belachelijk, in het openbaar nota bene, ook niet erg bevorderlijk voor haar reputatie.. Toen Ty weer tegen haar sprak, richtte ze met een kleine zucht al haar aandacht weer op hem. Even raakte ze afgeleid door zijn mooie ogen - waar ze uren naar kon kijken en in kon verdrinken - maar door het verdriet wat ze daarin vond, besefte ze zich dat dit voor Ty ook niet makkelijk was, dat het hem óók pijn deed. Natuurlijk wist ze wel dat hij anders had gehandeld als die oplossing er was geweest, maar dat die optie er niet was. Zijn volgende woorden deden haar weer even zuchten. "Ty, zeg dat nou niet, alsjeblieft. Dan ga ik weer hopen op iets wat wellicht helemaal niet komt en dat maakt het er niet makkelijker op.." sprak ze zachtjes, haar stem had ze nog steeds niet helemaal hervonden. Even sloot ze haar ogen om haar emoties in de goede banen te leiden, voordat het haar allemaal teveel zou worden. Ze voelde hoe Ty haar hand vastpakte en daar even in kneep en, hoewel ze wist dat hij het lief bedoelde, ook dit gebaar maakte het er niet veel makkelijker op. Even had ze de neiging om haar hand los te trekken en gillend weg te rennen. De neiging om zich te verstoppen op haar kamer, te liggen janken als een klein kind en naar depressieve nummers te luisteren. Maar het had geen zin om hiervoor weg te rennen, ze zou er toch niet aan ontkomen. En diep in haar hart wilde ze niets liever dan gewoon nog even dichtbij hem zijn, voor hoelang het nog kon, en dat hij haar gewoon nog even stevig vasthield. Weer stroomden er wat tranen over haar wangen. Eindelijk dacht ze iemand te hebben gevonden die haar leuk vond zoals ze was, maar zo bleek maar weer dat zelfs dat gewoon een droom was. Of ze ooit nog iemand zou kunnen vinden waar ze net zoveel van zou kunnen houden als ze van Ty hield, dat betwijfelde ze. Sowieso zou ze nog vaak aan de jongen, en de herinneringen die ze aan hem had, worden herinnerd. Op school, in de klas, tijdens wedstrijden als ze moest cheerleaden voor zijn team, zo'n beetje overal in Santa Monica. Maar misschien hielp het juist wel om over haar verdriet heen te komen, als ze gewoon op een normale manier met elkaar omgingen, gewoon als vrienden. "We kunnen toch wel gewoon.. vrienden blijven?" vroeg ze hem uiteindelijk, terwijl ze hem vertwijfeld aankeek. 

Hij schudde zijn hoofd, hij wist werkelijk niet wat er in de toekomst zou gebeuren, dus misschien had ze wel het recht om er op te hopen. De toekomst was een stuk vager nu Ayanna niet meer de hoofdrol erin speelde. Zij zou ook andere jongens ontmoeten. Het beeld van haar met een andere jongen was verschrikkelijk, maar hij wist dat hij ook dat zou moeten aanzien. Hij was tenslotte degene die nu een punt achter hun relatie zette. Snel schudde hij het beeld van haar met een andere jongen van zich af. De manier waarop ze gesproken had klonk onvast, alsof ze elk moment nog meer kon instorten. Lichtelijk angstvallig hield hij haar in de gaten, wat zou hij moeten doen als ze weg zou stormen? "We kunnen toch wel gewoon.. vrienden blijven?" Haar blik bij die woorden was twijfelend, alsof ze hoopte dat hij nu zou zeggen 'ja natuurlijk kunnen we dat', maar Ty wist niet of het wel zo makkelijk was. Het was iets wat iedereen zei, maar er waren maar weinig mensen die daarin slaagden. Het idee om bij elkaar te zijn, maar niet aan je verlangen toe te kunnen geven was niet echt prettig. Het zou ook pijnlijk worden waarschijnlijk. De ongemakkelijkheid zou er dan waarschijnlijk voor zorgen dat ze op een gegeven moment elkaar gingen mijden om de pijn die de ontmoetingen met hen mee brachten te voorkomen. Misschien in de verre toekomst, als de wonden geheeld waren. "We kunnen het proberen, maar denk je echt dat het gaat werken?" vroeg hij op een ernstige toon aan haar. Hij had zijn woorden zorgvuldig gekozen, om het beeld waar ze zich duidelijk aan vasthield niet in één keer te breken. Nee, hij vond dat hij haar nu al genoeg pijn had aangedaan. Ty vond nog dat hij zich behoorlijk sterk hield. Al meer dan een half jaar had hij met haar doorgebracht en vanaf nu zou dat gewoon over zijn. "Ik zoek wel een andere kamer.." mompelde hij plotseling tegen haar. Een kamer delen zou natuurlijk niet zo'n goed idee zijn, het feit dat ze in hetzelfde gebouw moesten leven was al vreemd genoeg. Er waren genoeg kamers vrij, dus hij zou gewoon zorgen dat hij een andere kreeg. Misschien zelfs wel met een leuke nieuwe interessante room mate. Zijn oog viel op zijn lege martini glas. Damn. Wat had hij zin om al zijn problemen weg te drinken. Maar hij gebaarde niet naar de bar dat hij nog een drankje wilde, nee, dat zou hij Ayanna niet aan doen.

[sorry echt een kút post, maar tis al zo laat haha]

Even fronste ze haar wenkbrauwen toen Ty zijn hoofd schudde. Hij maakte het uit, maar ze moest er wel op blijven hopen dat het weer goed kwam..? Een vermoeide zucht verliet haar mond, ze had de energie niet om over dat soort ingewikkelde logica na te denken. Op dit moment was het in ieder geval ingewikkelde logica, aangezien haar hoofd aanvoelde alsof er enkel een prop watten in zat. Maar hoogstwaarschijnlijk was alles nu ingewikkeld om over na te denken.. Misschien dat ze zich daarom nog relatief goed hield, nadenken ging toch niet. Het bleef opvallend lang stil van zijn kant nadat ze had gevraagd of 'gewoon vrienden' wel kon. Het was toch niet zo moeilijk? Ja of nee. Het antwoord wat ze echter kreeg, dat was een beetje vaag. Hoewel hij wel gelijk had, waarschijnlijk zou het niet werken. "Maar.. Nee, waarschijnlijk niet.." gaf ze mompelend antwoord. Ze vond het nu al verschrikkelijk om naast hem te zitten en hem niet als haar vriend te kunnen zien, hem niet gewoon aan te kunnen raken of hem te zoenen als ze dat wilde. "Ty, verdomme, wees nou gewoon duidelijk. Je maakt het uit, maar ik moet er wel op blijven hopen dat het ooit weer goed komt, máár gewoon vrienden blijven lukt waarschijnlijk ook niet. Hoe wil je dan dat ik erop hoop dat het ooit weer goed komt, als we niet eens vrienden kunnen blijven? Wat wilde je dan doen, me ontlopen?" viel ze tegen hem uit, voor haar even onverwacht als dat het waarschijnlijk voor hem zou zijn, terwijl de tranen weer volop over haar wangen stroomden. "Sorry, ik had niet zo tegen je uit moeten vallen.." mompelde ze zacht, terwijl ze beschaamd haar ogen neersloeg. Als ze zo kattig tegen hem ging doen, zou vrienden blijven zéker niet lukken. Het enige wat haar er nu nog van weerhield om niet weg te 'vluchten', waren Ty's handen die haar hand vasthield. Toen hij begon over de kamer, zuchtte ze even. Oh ja, ook dat nog. Het was natuurlijk volstrekt logisch dat hij een andere kamer ging zoeken, maar toch was het geen fijn idee. Ze merkte dat hij ergens anders naar keek en toen ze zijn blik volgde, kwam ze uit bij het lege glas wat voor hem stond. Waarschijnlijk deelden ze nu dezelfde behoefte; behoefte aan alcohol. "I need it too.." mompelde ze binnensmonds. Echter was het waarschijnlijk niet zo handig om nu aan de alcohol te gaan, wilde ze nog een redelijk gesprek kunnen voeren met Ty. 

[Dit is pas een kutpost. xD Zit ondertussen film te kijken, maar moést weer antwoorden van mezelf. Volgende wordt langer!]

Haar antwoord gaf hem niet het gevoel dat ze dat idee echt met hem deelde, want het kwam er nogal aarzelend uit. Ze zou zelf wel ondervinden hoe hun zogenaamde vriendschap ten einde zou komen. Een plotseling uitbarsting van Ayanna's kant bracht hem even van zijn stuk. Een uitbarsting of terechtwijzing die hij niet helemaal terecht vond. Geërgerd keek hij haar aan en die blik verdween niet toen ze vrijwel snel daarna een verontschuldiging mompelde. Natuurlijk had ze dat niet moeten doen, ze kon de schuld van deze break up niet helemaal in zijn schoenen schuiven. Het feit dat ze dat wel deed frustreerde hem. Een vals stemmetje in zijn hoofd zei hem dat hij misschien maar blij moest zijn dat hij hier vanaf was. "Het enige wat ik probeer te zeggen is dat je niet weet hoe de toekomst loopt Ayanna." reageerde hij ijzig. "Ik ga je niet ontlopen, we moeten er gewoon aan wennen dat we elkaar waarschijnlijk meerdere keren op een dag gaan tegenkomen." Nu hij het hardop zei, drong het nog meer tot hem door. Dit was niet een break up waarbij hij haar gewoon kon vergeten. Nee, dit zou een break up worden waarbij hij dagelijks herinnerd zou worden aan de leuke kanten van zijn relatie. Een vermoeide zucht ontsnapte over zijn lippen. "I need it too.." Begrijpend keek hij haar aan, ja, hoe erg hij het ook kon ontkennen, ze voelden zich waarschijnlijk allebei even klote. Hij liet haar hand los en legde zijn handen op zijn schoot. De drank zou hij echt bewaren tot later, als ze allebei te veel zouden drinken hier zou dat vast geen goede situatie opleveren. Ty wist wel hoe hij hier waarschijnlijk overheen zou gaan komen, op de foute manier. Hij herstelde een break up vaak simpelweg met een make up. Als hij een ander meisje zou hebben, zou hij er wel voor moeten zorgen dat hij Ayanna niet tegen zou komen. Die pijn wilde hij haar niet aan doen. Het was misschien vals om nu hij hier gewoon stilzwijgend met Ayanna zat al aan andere meisjes te denken. "Je weet wel dat ik nog van je hou toch?" vroeg hij haar serieus terwijl hij even diep in haar ogen keek. Misschien een verkeerd moment omdat te zeggen, maar hij wilde dat ze wist dat ze nog veel voor hem betekende. Hij had nu in ieder geval wel geleerd dat hij niet heel goed was in het uitmaken van een serieuze relatie. Hij voelde zich tactloos en klunzig, iets wat hij niet vaak ervoer. Meestal wist hij precies wat wanneer te zeggen en hoe zich te gedragen, maar op dit moment wilde het gewoon niet lukken. De behoefte om haar gewoon in zijn armen te nemen en haar te vertellen dat alles goed kwam begon steeds groter te worden. Maar hij wist dat hij dat niet kon maken, waarschijnlijk werd ze nu al gek van zijn wisselvalligheid. Misschien wilde hij zelf gewoon nog niet geloven dat dit echt het einde was van 'Ayanna & Ty'. "En als je echt iemand nodig hebt, kan je bij me aankloppen." voegde hij er aarzelend aan toe. Ja, hij had Ayanna hier naar toe genomen, om haar vervolgens in de steek te laten. Hij wist dat ze niet makkelijk vrienden maakte en de enige die ze hier echt had, was hij.


[Je ava is leeuk! maar dat zinnetje bij partner, staat 'beestje' ? ^^ ]

Toen Ty haar duidelijk geërgerd aankeek, had ze even de neiging om heel kinderachtig boos terug te kijken. Maar dat kon ze niet, want dat zou onterecht zijn, het was überhaupt onterecht geweest om zo tegen hem uit te vallen. Opgekropte frustratie, daar hield ze het maar op. Hoe dan ook had ze het niet moeten doen. "Dat weet ik ook wel.." sprak ze, zonder hem aan te kijken, terwijl ze trachtte de tranen uit haar ogen te wrijven. Erg veel zin had het echter niet. "Fijn." mompelde ze, het gold voor beide dingen die hij gezegd had. Gemeend wat betrefd het 'niet ontlopen' en lichtelijk sarcastisch wat betrefd het 'dagelijks meerdere keren tegenkomen'. Dat werd dus wanhopig opzoek naar afleiding, wilde ze haar verdriet ook maar even aan de kant kunnen zetten. Om te beginnen zou ze de volgende dag nog vragen om een nieuwe roommate, dat was dan alvast één persoon waarmee ze min of meer gedwongen werd om mee te praten. En verder zou ze haar verlegenheid maar gewoon aan de kant moeten proberen te zetten. Waarschijnlijk zou ze in het begin vooral veel met vrouwelijke personen omgaan, omgaan met jongens zonder daarbij aan Ty te denken en weer beginnen te huilen zou haar voorlopig waarschijnlijk niet lukken. Toen Ty haar hand weer losliet, zuchtte ze even zacht, het werd steeds definitiever en definitiever.. "Je weet wel dat ik nog van je hou toch?" Deze woorden brachten haar echter weer in de war. Ook de manier waarop hij haar in haar ogen keek, hielp niet echt. Vertwijfeld beet ze op haar lip tot ze bloed proefde, alles om weer zo'n ondoordachte actie te voorkomen. Alhoewel het makkelijker was geweest om naar huis te gaan als ze boos op hem was, wilde ze diep in haar hart niets liever dan dat hij zo lief tegen haar deed. Het bracht haar echter wel zwáár in de war. "Jawel, maar.. Nee, niks maar. Ik weet het.." kreeg ze er uiteindelijk uit. Wauw, dat klonk echt heel warrig. Vermoeid wreef ze even over haar voorhoofd, ze kreeg hoofdpijn van haar eigen gedachten en de lastige situatie. Nou ja, lastig, er was eigenlijk niks lastigs aan. Ty had het uitgemaakt en daar had ze maar mee te leven. "En als je echt iemand nodig hebt, kan je bij me aankloppen." Alweer een vermoeide zucht verliet haar mond. Natuurlijk wist ze dat het een lief aanbod was, maar misschien wel iets té, op dit moment.. Voor ze er erg in had, en zichzelf dus had kunnen tegenhouden, drukte ze vol overgave haar lippen tegen de zijne. Wauw, en dat was verschrikkelijk ongepaste, impulsieve actie nummer twee. Eenmaal het besef van waar ze mee bezig was kwam, deinsde ze vlug achteruit. "Ah shit, deed ik dat echt? Sorry, echt.." mompelde ze verdwaasd, waarna ze opstond en de eerste de beste uitgang zocht. Eenmaal ze op het strand stond, zakte ze neer op de grond. Ty had gelijk, vriendschap zou er hoogstwaarschijnlijk ook niet meer in zitten. Het was nog geen paar uur uit en ze kon haar verlangen al amper inhouden. Dat zou waarschijnlijk niet beter worden als ze probeerden gewoon vrienden te blijven.. Zuchtend richtte ze haar blik op de zee, in de hoop dat het haar kon kalmeren.

[Wauw, je kan wel echt merken dat ik moe was. 8D]

Hij knikte, hij wist wel dat ze snapte dat je nooit kon weten wat de toekomst bracht. Eigenlijk zei hij het ook meer tegen zichzelf. Het gaf hem een fijn gevoel om te bedenken dat misschien ooit, dit alles weer terug zou komen. Het was iets om hem op de been te houden, iets waar hij aan vast kon houden. Zijn woorden deden haar duidelijk geen goed, ze leken alles alleen maar moeilijker voor haar te maken dan het al was. Het ontging hem niet dat ze op haar lip beet, tot bloedens toe, maar hij wist niet wat hij er over moest zeggen. Bezorgd keek hij haar aan. Een echt gesprek zou het waarschijnlijk niet meer worden, want weer kwam Ayanna niet uit haar woorden. Het was te merken dat ze niet echt meer wist wat ze tegen hem moest zeggen. Wijselijk hield Ty zijn mond met zijn ogen naar beneden gericht om haar betraande gezicht even niet te hoeven zien. Toen hij weer opkeek, was Ayanna's gezicht opeens opvallend dichtbij. Twee seconden later voelde hij haar zachte lippen op zijn mond gedrukt. Het was een zoen vol overgave, maar ze stopte hem al snel. Haar houding liet duidelijk merken dat ze van zichzelf geschrokken was. Verward keek Ty haar aan, wat had ze toch vandaag? Die impulsieve acties waren niets voor haar. De kus had hem zo overvallen dat hij even met een mond vol tanden stond en voordat hij iets kon zeggen, was ze al opgestaan en liep ze naar de eerste beste uitgang het strand op. Vertwijfeld keek hij haar na, moest hij haar nou achterna gaan lopen? Zuchtend stond hij op, viste een briefje uit zijn zak en gooide dat op de tafel. Een lucky day voor de serveerster, aangezien het geld dat hij in zijn zak had zitten veel meer was dan dat het drankje gekost had. Snel liep hij naar de uitgang waardoor hij Ayanna had zien verdwijnen. Iets verderop zag hij op het strand zitten. Als je haar vanaf een afstand bekeek zag ze er echt gebroken uit. Hij was daar de oorzaak van. Het besef gaf hem een naar gevoel. Hoe kon hij haar dit aandoen? Hij had zichzelf nooit als een egoist gezien, maar misschien was dat wel hoe hij zich nu gedroeg. Nadat hij haar even vanaf een afstandje bekeken had, slenterde hij weer naar haar toe. Hij bukte naast haar en bracht zijn hoofd naast haar oor. "Ayanna, dat kun je echt niet meer doen. Hoe graag we het ook willen." fluisterde hij haar in haar oor. Ja, hij kon niet ontkennen dat hij het fijn vond nog een laatste kus van haar te krijgen. Het idee dat ze dat nooit meer zouden doen gaf hem weer een leeg gevoel. "We komen er wel boven op." voegde hij er nog aan toe, voordat hij weer omhoog kwam. Hoe erg het ook kon voelen alsof hun werelden in elkaar aan het storten waren, hij wist wel dat ze boven op zouden komen. Gebroken harten hoorden bij het leven. Hoe hard het ook was.

Een ietwat opgeluchte zucht ontsnapte uit haar mond. Het zachte geruis van de zee was veel fijner om naar te luisteren met haar hoofdpijn dan de bonkende muziek die gespeeld werd in La Palapa. Even wierp ze een blik over het gehele strand om te zien of er veel andere mensen waren, maar dit viel mee, de meesten hingen rond bij La Palapa. Haar blik bleef even hangen bij de duinen, waar ze drie weken geleden ruzie kreeg met Ty. De lege wijnfles lag er zelfs nog. Voor die 'nachtelijke picknick', waar overigens weinig van was gekomen, was er niks aan de hand en drie weken later was het uit. Nog geen twee maanden hadden ze het dus samen 'uitgehouden' in Santa Monica. Kort schudde ze even met haar hoofd, nog steeds vond ze het onbegrijpelijk. Maar ze kon het Ty niet kwalijk nemen en hoeveel makkelijker het er op zou worden, ze kon onmogelijk boos op hem zijn. Hij was gewoon eerlijk, straight to the point. De zee zorgde er inderdaad voor dat ze iets rustiger werd in haar hoofd, maar de tranen bleven komen. Of daar voorlopig verandering in zou konen, dat betwijfelde ze. Kort ging ze met een vingertop langs haar lippen. Waarschijnlijk was dat net de laatste kus geweest. Misschien wel überhaupt de laatste keer dat ze hem aanraakte. Of dat voor voorlopig was, of voor altijd, dat viel niet te zeggen. Ze hoopte natuurlijk op het eerste, maar dat zou nog knap lastig worden als een gewone vriendschap er niet in zou zitten.. Ja, ze zou Ty moeten laten zien dat ze veranderd was, onafhankelijker was geworden. Maar hoe liet je iemand zoiets op een indirecte manier zien? Achter zich hoorde ze voetstappen in het zand, welke steeds dichterbij kwamen. Vlug keek ze even achterom, gewoon om er zeker van te zijn dat het wel echt Ty was. Even haalde ze een paar keer diep adem, om straks niet weer compleet te flippen. "Ayanna, dat kun je echt niet meer doen. Hoe graag we het ook willen." Hoewel ze wist dat hij eraan kwam, schrok ze toch enigszins van zijn stem zo dichtbij. Het was zo verwarrend: aan de ene kant wilde ze niets liever dan dat hij zo dichtbij was, voor hoelang het nog kon. Aan de andere kant was het weer makkelijker als hij iets afstand hield, maar dat wilde ze ook weer niet. "Weet ik wel, het was dan ook geen geheel bewuste actie. Ik weet ook niet wat ik heb vandaag.." antwoordde ze vervolgens, met haar blik ietwat beschaamd naar beneden gericht. Twee keer zoende ze hem op een ontzettend ongepast moment en vervolgens stormde ze La Palapa uit. What's next? Maar hé, hij zei 'we', en hij gaf haar juist het idee dat hij er volledig achter stond. En juist zijn zekerheid had ervoor gezorgd dat ze niet compleet ingestort was. "Ja, jíj misschien." beantwoorde ze zijn volgende woorden mompelend. Zelf was ze er niet zo zeker van dat ze over de breuk zou komen. Ze zou het misschien accepteren, maar helemaal zou haar verdriet niet weggaan. Niet zolang ze nog dagelijks aan hem werd herinnerd. 

"Weet ik wel, het was dan ook geen geheel bewuste actie. Ik weet ook niet wat ik heb vandaag.." Begrijpend knikte hij, heel gek vond hij het niet dat ze zich vandaag anders gedroeg dan normaal. Ten slotte had haar leven door hem opeens hele drastische verandering ondergaan door naar Santa Monica te verhuizen en nu zette hij het al weer op zijn kop. Dit keer door haar in de steek te laten. "Ja, jíj misschien." Een vermoeide zucht ontsnapte zijn lippen. Hij had de zin en energie niet om haar nu te gaan overtuigen dat ook zij er boven op zou komen. Als ze dacht dat Ty er over een week al overheen was, had ze het goed mis. Natuurlijk zou dit voor hem net als voor haar moeilijk zijn, maar hij kon zich gewoon wat makkelijker groot houden. De tranen die over Ayanna's wangen rolden zou hij aan niemand laten zien, hij wilde niet dat iemand zag dat ook hij zwakke punten had. Eigenlijk wist hij niet zo goed wat hij moest doen nu, weg gaan en haar hier alleen huilend op het strand achterlaten? Dat zou hem de hele dag een knagend gevoel geven. Haar laatste kus had hij waarschijnlijk net al gehad, maar hij wilde niet dat dit de laatste woorden zouden zijn die ze gewisseld hadden. De woorden waren te treurig naar zijn mening. Uiteindelijk plofte hij maar naast haar neer in het zand. Misschien ongewenst, maar als ze van hem af wilde nu, zou ze hem maar moeten wegsturen. Voor vandaag had hij niks meer op de planning, dus hij had alle tijd van de wereld om het einde van hun relatie zo te maken als hij dat wilde. "Ayanna ik vind het hartverscheurend om onze relatie zo te eindigen." Doordringend keek hij haar aan. "Met jou zo in tranen en zo wanhopig." Legde hij daarna uit. Het woord 'wanhopig' was misschien een beetje tactloos, maar hij bedoelde het niet slecht. Het liefste wilde hij haar nog één keer in zijn armen nemen, haar troosten en haar in haar oor fluisteren dat alles goed zou komen. Maar waarschijnlijk bracht hij haar daar alleen maar mee in de war. Voor hem was het logisch, hij hield nog net zo veel van haar als eerst, maar hij kon gewoon niet meer in een relatie zitten. Hij wist niet precies of ze dat wist, misschien dacht ze dat het een excuus was van hem en dat hij niet meer van haar hield. Ty wist hoe onzeker ze kon zijn. Een kant die ze ook bij hem wel eens had laten zien, als was het gelukkig niet zo veel. Hij glimlachte even toen hij terugdacht aan hun eeuwige 'ik weet niet waar ik je aan verdien' spelletje. "Ik zal je missen lief." mompelde hij haar treurig toe. Missen zou hij haar zeker, ze zou niet weten hoe veel..

Terwijl haar blik naar beneden was gericht, tekende ze met haar vinger figuurtjes in het zand. Ze wist nog steeds niet wat voor houding ze aan moest nemen. Het liefste wilde ze schreeuwen, huilen, rennen, alles om haar frustratie en emoties te kunnen uiten. Maar voor haar gevoelens kon ze niet wegrennen en voor deze situatie en de breuk kon ze zich niet zomaar verbergen, ze kon het niet wegstoppen. Ze moest er maar het beste van maken. In haar eentje, hier in Santa Monica, zonder Ty. Overal beter dan Seattle, waar haar ouders en broertje woonden, maar daar had ze wel al vrienden. Misschien was het ergens wel goed dat ze nog niemand kende, zo kon ze gewoon een totaal nieuwe start maken. Mét nieuwe klasgenoten, vrienden en een kamergenote. Nogmaals haalde ze even diep adem, terwijl ze weer even de tranen uit haar ogen wreef en probeerde de resten mascara van haar wangen te krijgen, alhoewel dat laatste waarschijnlijk tevergeefs was. Als ze er zo een soort van optimistisch over nadacht, durfde ze er iets meer in te geloven dat ook zij er enigszins bovenop zou komen. Dan zou ze enkel het lef nog moeten vinden om vreemden aan te spreken. Het was een vrij lange tijd stil, maar vanuit haar ooghoeken kon ze zien dat Ty er nog stond. Weer dat dilemma. Ze wilde aan de ene kant dat hij wegging, ze had haar zwakte nu wel weer genoeg laten zien, zich zo'n beetje publiekelijk vernederd. Maar nog veel en veel liever wilde ze dat hij gewoon bij haar bleef, voor zolang hij dat nog wilde. De stilte die er hing en de rust die enigszins was teruggekeerd in haar hoofd, zorgden ervoor dat ze even goed kon nadenken. In gedachten ging ze al hun leuke en fijne momenten af. Het kon ook niet anders dan dat er een vage glimlach was ontstaan bij die gedachten, maar wel vergezeld door enkele tranen. Hun eerste middag samen en de vele soortgelijke middagen, de goede gesprekken die ze konden voeren, maar ook de plagende opmerkingen die ze desnoods uren over en weer konden spelen. Nee, ze had vrijwel geen nare herinneringen aan Ty. Ja, de laatste paar weken en de voorafgaande ruzie, maar als ze dat moest afwegen tegen de rest van hun tijd samen? Een opgeluchte zucht ontglipte haar toen ze Ty uiteindelijk toch naast haar plaats zag nemen. Afwachtend richtte ze haar blik en aandacht weer op Ty. Bij het woord 'wanhopig' trok ze even haar wenkbrauwen op. En de hele avond dacht ze dat ze zich nog redelijk groot had gehouden, maar blijkbaar zag ze er net zo desperate uit als ze zich voelde. Maar ze begreep Ty's punt, het was inderdaad geen fijne manier om de ontzettend leuke tijd die ze samen gehad hadden te eindigen. Als het aan haar lag.. Nee, het had geen zin om dat te zeggen, want als het aan haar lag ging het helemaal niet uit. Maar het kon niet anders, dat zag ze nu wel in. "Ik zal je missen lief." Na deze zin had ze even een breekmomentje. Het idee dat ze haast noodgedwongenuit elkaar gingen, althans zo kwam het over op Ayanna.. "Alsjeblieft Ty, houd me alsjeblieft nog één keer vast?" kreeg ze er met een snik uit. Hm, ook dat klonk erg wanhopig, haast smekend. Maar dat was dan jammer. Hoewel de kans dat hij haar van zich af 'schudde' natuurlijk vrij groot was, liet ze haar hoofd toch langzaam tegen zijn schouder zakken.

Voor onbekende mensen die langs liepen zou dit er misschien uit zien als normale een ruzie, tussen twee jonge mensen, kalverliefde. Maar zo voelde het niet, het voelde alsof hij de grote liefde uit zijn leven liet gaan. Hij zuchtte, het was niet iets voor hem om zo over een meisje te denken, maar Ayanna had hem in dat opzicht enorm veranderd. Al wist hij best dat nu waarschijnlijk weer zijn oude levensstijl zou hervatten. Hij draaide zijn hoofd naar Ayanna toe, toen ze hem snikkend vroeg of hij haar nog één keer wilde vasthouden. Doordringend keek hij haar aan, zou dat goed voor haar zijn? As hij zich in haar schoenen verplaatste snapte hij best dat ze van streek was. Ten slotte was deze break up iets wat vooral van zijn kant kwam, het verbaasde hem nog dat ze niet boos op hem was. Boos omdat hij haar in de steek liet. Hij glimlachte kort, zo was Ayanna niet. Daar was ze te lief voor. Hij voelde haar hoofd op zijn schouder en deed niets om dat tegen te gaan. Hoewel hij wist dat ze het pijnlijke moment, de breuk zelf, aan het uitstellen waren, kon het hem niet veel schelen. Liefdevol sloeg hij zijn sterke armen om haar fragiele lichaam heen en trok haar dichter tegen hem aan. Blij, dat hij eindelijk aan zijn behoefte om haar te troosten kon toegeven. De brok die in zijn keel opkwam slikte hij weg. Het idee dat dit echt de laatste keer was dat hij haar vast kon houden was verschrikkelijk. Snel focuste hij in zijn hoofd op de voordelen van single zijn, maar op dit moment kon hij die voordelen moeilijk vinden. Wat hij ook zou doen de komende dagen om Ayanna te vergeten, hij zou het er moeilijk mee krijgen. Hij hoopte stiekem dat Ayanna de komende dagen niet te veel mensen zou spreken. Roddels gingen hier als een lopend vuurtje. Tenslotte was hij altijd nog de quarterback van de school en Ayanna een cheerleader. Dat betekende dat veel mensen, in ieder geval een groot deel van de school, wist dat zij aan het daten waren. En hun break up zou een hoop mensen de kans geven nasty roddels te verspreiden. "Het wordt vreemd om je elke dag op school te zien.." mompelde hij half tegen zichzelf. Hij wist niet wat ze zouden doen, zouden ze elkaar negeren, enkel kort gedag zeggen, of gewoon gesprekken kunnen voeren? Zelf schatte hij in dat het in het begin vooral korte begroetingen zouden worden. "Straks zullen we elkaar echt los moeten laten Ayanna." zei hij er iets harder achteraan. Hij bedoelde het zowel letterlijk als figuurlijk.

Misschien, bedacht ze zich, moest ze maar gewoon weer in haar oude patroon vallen. Destijds was het haar op die manier toch ook gelukt om steeds haar problemen even te vergeten, waarom zou het nu niet weer zo werken? Wellicht omdat ze bij het zien of spreken van iedere andere jongen het waarschijnlijk alweer moeilijk kreeg om zich groot te houden. Daarnaast kon ze het ook wel op haar buik schrijven dat het ooit weer goed kwam tussen hun als Ty erachter zou komen. Maar voor hetzelfde geld was hij over een week alweer te druk bezig met andere meisjes, dacht hij niet eens meer aan haar. Waarschijnlijk zouden hordes meisjes het geen probleem vinden om uit te gaan met de quarterback.. Kort schudde ze met haar hoofd. De afgelopen maanden hadden voor Ty ook heus wel wat betekend, anders waren ze niet zo lang bij elkaar geweest. Hm, misschien toch maar niet in haar oude patroon terugvallen.. Even was ze bang voor een 'afwijzing', dat hij haar van zich af zou schudden. Wat misschien ook wel het meest logisch zou zijn. Toen ze uiteindelijk toch voelde hoe Ty zijn arm om haar heen sloeg, brak er even een kleine glimlach door op haar gezicht. Aan de ene kant was dit een ontzettend fijn moment, maar aan de andere kant ook weer zo moeilijk. Nog steeds wist ze niet helemaal wat ze nou liever had gehad. Dat ze met ruzie uit elkaar gingen, zodat ze boos op hem kon zijn en zich voor kon houden dat ze beter af was zonder hem. Of op deze manier, niet met ruzie maar enkel vreselijk verdrietig. Kort sloot ze haar ogen, om gewoon even te genieten van dit moment. Als ze dacht aan het moment dat ze naar huis zouden gaan en figuurlijk gezien allebei een andere kant op gingen, sprongen de tranen alweer in haar ogen. Ze wilde helemaal niet zonder Ty verdergaan, maar ze had geen keus. Dit waarschijnlijk laatste intieme moment maakte het er eigenlijk ook niet makkelijker op. Na vanavond zouden ze elkaar hoogstwaarschijnlijk niet meer spreken, voorlopig. "Het wordt vreemd om je elke dag op school te zien.." hoorde ze Ty mompelen, waarna ze haar ogen weer opende en hem weer even aankeek. Waarschijnlijk zou ze het zien zelf niet eens zo heel vreemd vinden, maar gewoon de manier waarop ze met elkaar om zouden gaan en op welke manier juist niet. Gemakkelijk zou het in ieder geval niet worden, dat stond vast. Bij zijn volgende woorden beet ze even op haar onderlip. Ja, dat moment zat er inderdaad aan te komen. En net als voor haar gevoelens, kon ze ook voor dat moment niet wegrennen. "Ik weet het.." antwoordde ze mompelend. Ze keek er echt ontzettend tegen op. Het verbaasde haar nog dat Ty op haar verzoek was ingegaan, in plaats van het af te wijzen en haar daar op het strand te laten zitten. "Ik ga je zo verschrikkelijk erg missen.. En ik zal altijd blijven hopen dat het weer goed komt tussen ons, hoe weet ik niet. Dit zeg ik niet alleen omdat ik ontzettend verdrietig ben, over een jaar of nog langer zou ik precies hetzelfde zeggen. Alleen dan waarschijnlijk met iets minder hoop.. Ik hoef geen ander, totdat ik zeker weet dat het tussen ons nooit weer goedkomt." sprak ze tenslotte, eveneens mompelend. Twijfelachtig richtte ze haar blik weer op zijn gezicht. "Ik hou van je, en dat zal ik ondanks alles blijven doen.." voegde ze er nog zacht achteraan, waarna ze haar hoofd van zijn schouder haalde maar nog wel dicht tegen hem aan bleef zitten. 

Het was prettig haar warme lichaam tegen hem aan gedrukt te hebben. Herinneringen overstroomden zijn gedachtes, herinneringen aan hoe het die paar heerlijke maanden geweest was. Iets wat hij nu in één keer aan het weggooien was. Een gevoel van haat jegens hem zelf begon bezit van hem te nemen. Wat voor een idioot was hij, dat hij dit alles wat ze nu hadden zo maar liet gaan.. Het liefste wilde hij Ayanna en vooral zichzelf er nu gewoon van overtuigen dat dit maar voor even was, maar diep van binnen betwijfelde hij of dat wel waar was. Bij het horen van haar woorden beet hij op zijn lip. Het was moeilijk haar te horen praten over hoe graag ze wilde dat ze niet uit elkaar gingen. Blijkbaar had ze het idee dat ze wel bij elkaar terug zouden komen, of dat had ze zichzelf in ieder geval wijs gemaakt. Het stond hem wel aan dat ze geen andere jongen hoefde, maar hij wist dat het egoïstisch zou zijn om dat goed te keuren. Hij zou haar moeilijk al die tijd dat hij door ging met zijn leven kunnen laten wachten op hem. Dat zou niet eerlijk zijn tegenover haar. "Ayanna, je moet gewoon doorgaan op je leven. Je verdient een veel beter iemand dan ik." zei hij op een ernstige toon, elk woord menend. "Natuurlijk hou ik ook nog zielsveel van jou.." mompelde hij er zachtjes achteraan. Zo veel zelfs dat het hem beter leek haar voorlopig niet te veel meer te zien. Het zou hen beide waarschijnlijk alleen maar pijn doen. Voorstellen om vrienden te blijven was voor hem hetzelfde als voorstellen of je een overleden huisdier mag houden. Nee, dat zou nooit werken. In ieder geval niet van hem uit. Afwezig staarde hij over de zee uit. Toen hij deze zee voor het eerst gezien had, zag hij hemzelf en Ayanna al samen in een prachtig strand huis wonen, elke ochtend naar de zonsopgang en elke avond naar de zonsondergang kijken. Maar die droom was hem langzamerhand ontglipt. Ty had nog zo veel plannen voor hem en Ayanna gehad, allemaal nooit meer uitvoerbaar. Zijn armen die hij om haar heen geslagen had, zette hij weer achter zich in het zand. Zijn gezicht stond strak en zijn ogen droevig. De weerzin tegen hun laatste woorden, laatste knuffel en laatste moment samen was duidelijk voelbaar. De stilte bracht enige rust in zijn hoofd. Straks zou hij naar een nieuwe kamer gaan, waar hij de nachten alleen door zou brengen. De laatste paar maanden had hij dagelijks met Ayanna gegeten, geslapen en geleefd en nu zou dat compleet anders zijn. Ty schudde al zijn dramatische gedachtes van zich af en concentreerde zich op een jong stelletje dat hand in hand langs liep. "Damn. Dit is zo lastig.." Zei hij terwijl hij zijn ogen weer op Ayanna richtte. Hoe lang zouden ze hier nog blijven zitten, het pijnlijke moment uitstellend?

De temperatuur was nu voelbaar aan het dalen. Niet dat het nu ineens koud werd, maar er was inmiddels een wat frissere wind opgestoken. Het was ook wel even lekker, overdag kon de temperatuur soms zo ontzettend oplopen in Santa Monica dat het niet uit te houden was in de felle zon. Zijlings keek ze even naar Ty. Zijn houding was inmiddels stukken treuriger dan toen ze nog in La Palapa zaten. Daar had hij haar nog wijs gemaakt dat ze er niet vanuit had moeten gaan dat het definitief, voor altijd over was tussen hun. Maar nu leek het er eerder op dat hij daar niet zo in geloofde. Bij zijn volgende woorden fronste ze haar wenkbrauwen even. Ze bevestigden inderdaad dat Ty er niet zo van overtuigd was dat het ooit weer goed zou komen. "Je zei het alleen maar om me een beter gevoel te geven.." mompelde ze binnensmonds, terwijl ze wat glazig voor zich uit staarde. Als hij het al verstond, had hij wellicht geen flauw idee waar ze het over had. "Hoe kan ik verder gaan als ik het beste wat me ooit is overkomen in mijn leven kwijt ben. En ik verdien helemaal niet een beter iemand dan jij. Het verbaast me nog steeds dat je ooit wat in me gezien hebt, jij bent perfect. Nee, ik denk niet dat ik een beter iemand dan jij zou kunnen vinden. En al zou die er zijn, dan nog niet. En daar kan je me echt niet van af praten." ging ze vervolgens verder. Ze trachtte net zo overtuigend over te komen als hij had geleken, en ze meende ook echt ieder woord van wat ze zei. "Natuurlijk hou ik ook nog zielsveel van jou.." Kort beet ze op haar lip. Dat was misschien nog wel het lastigste deel: ze hielden gewoon nog zielsveel van elkaar. Maar voor Ty ging het gewoon niet meer, en dat kon ze inmiddels wel begrijpen. Ook uit het gesprek wat ze nu voerden bleek maar weer dat ze niet zonder hem kon en wilde, en dat was het nou juist. In Seattle was het zo super gegaan en even had het erop geleken dat de verhuizing dat alleen maar zou versterken, maar het had juist voor het tegenovergestelde gezorgd. En dat terwijl ze zelfs aan beangstigende dingen als samenwonen had gedacht, het had er echt op geleken dat hun relatie nooit meer stuk zou gaan, dat hij 'de ware' was..  Toen Ty zijn arm van haar af haalde, zuchtte ze even teleurgesteld. Maar natuurlijk konden ze niet de hele nacht zo zitten, het was al moeilijk genoeg. Afwezig volgde ze zijn blik, welke uitkwam op een stelletje wat een stukje verderop hand in hand over het zand liep. Weer beet ze even op haar lip om de tranen tegen te gaan. Zo wilde zíj over het strand lopen, met Ty. "Je haalt me de woorden uit m'n mond." mompelde ze, Ty weer aankijkend. Kort liet ze haar blik over zijn gezicht glijden. Zijn mooie ogen, die normaal gesproken altijd zo straalden, zijn kissable lips kusbare lippen klinkt zo gaar.. xD, welke ze vanaf nu zou moeten missen.. Alles moest ze missen en dat vond ze werkelijk verschrikkelijk. Vlug wendde ze haar blik af, voordat de verleiding weer te groot zou worden en ze misser nummer vier zou begaan. "Weetje, misschien moet ik maar gewoon.. gaan.. ofzo, alhoewel ik het liefst de hele nacht zo zou blijven zitten. Ik trek het gewoon niet meer, en ik wil niet weer zo'n gigantische blunder als net begaan.." sprak ze zachtjes, zelfs zo zacht dat ze het zelfs nog maar amper verstond. Maar Ty zat waarschijnlijk dichtbij genoeg om het nog te kunnen horen. 

Zonder een spier te vertrekken keek hij haar aan. Had hij dat daarom gedaan? Hij haalde zijn schouders op, misschien had ze wel gelijk, misschien had hij het enkel gezegd om haar een beter gevoel te geven. Misschien geloofde hij het zelf ook echt. Zijn gedachtes waren nu zo chaotisch dat hij er zelf geen wijs meer uit werd. Zijn mondhoeken krulden iets naar beneden tijdens Ayanna haar liefdesbetuiging. Hij schudde zijn hoofd, ze sprak zo goed over hem, terwijl hij dat op dit moment helemaal niet verdiende. Het liefste wilde hij dat Ayanna zag hoe bijzonder ze zelf was, hoe mooi, lief, sexy, vriendelijk, zorgzaam, hoe perfect zíj was. "Ayanna, ik ben alles behalve perfect." mompelde hij zachtjes terug. "En ik weet zeker dat er zo veel betere jongens dan ik voor jou zijn." Het idee van een andere jongen met Ayanna stond hem alles behalve aan, maar hij wist dat wat hij zei waar was. Er zouden genoeg jongens op haar pad komen die zo veel beter dan hij waren. Hoe gemeen het ook was, hij hoopte dat het nog even zou duren voor ze zo'n jongen gevonden had. Pas als hij beter geaccepteerd had voor zichzelf dat ze geen koppel meer waren. Ty had haar woorden niet nodig gehad om te weten dat zij dit ook moeilijk vond. Haar houding schreeuwde het. Het deed hem pijn om haar zo te zien, hij was alleen gelukkig als zij gelukkig was. Nu hun relatie over was, golden die woorden nog net zo hard als eerst. Zijn liefde voor haar was niet minder, geen greintje minder zelfs. Hun blikken kruisten elkaar voor een aantal seconden, maar hij wendde zijn gezicht uiteindelijk af. Om na te denken staarde hij over de zee, de golven bekijkend. Aan alles in Santa Monica kleefden herinneringen van hem en Ayanna. Hun eerste ritje in zijn nieuwe auto, hun eerste zoen in Santa Monica, hun eerste lessen samen, hun eerste keer uit eten, hun eerste strandwandeling.. Zo kon hij wel eeuwen doorgaan. Een vermoeide zucht klonk over zijn lippen. Al die herinneringen zou hij nooit vergeten. Al zou hij het kunnen, dan zou hij het nog niet willen. Het einde van hun relatie was slecht, maar hun relatie zelf was geweldig geweest. Zonder twijfel de beste tijd van zijn leven. Verslagen schudde hij zijn hoofd, natuurlijk moest hij het natuurlijk weer kapot maken. Op de één of andere manier was dat hem gewoon gelukt. De woorden die zachtjes over Ayanna haar lippen kwamen haalden hem terug naar de werkelijkheid. Geconcentreerd probeerde hij de woorden op te vangen. Instemmend knikte hij. "Ik weet wat je bedoelt. Aan de ene kant weet ik dat het moet eindigen ooit, maar aan de andere kant kan ik het niet. Niet opstaan en weglopen bedoel ik." reageerde hij op een duidelijke toon. "Ik zou niet eens weten waar ik heen zou moeten." voegde hij er zachtjes aan toe. Slapen zou nu toch geen succes worden, maar hij kon moeilijk echt de hele nacht op het strand blijven zitten..

Aan zijn reactie te zien, begreep Ty wel waar ze het over had. Maar aan de reactie zelf had ze nog niks, hij ontkende het niet maar hij bevestigde het evenmin. Kort wreef ze over haar armen op het moment dat Ty even niet keek. Het zwarte hemdje was voor overdag misschien prima om te dragen me die hitte, maar 's avonds was het toch nog net iets te koud. Toen Ty zijn hoofd schudde, zuchtte ze even. Nu leek hij haar wel. "Dat je niet helemaal gek van me werd.." begon ze, zelfs met een klein glimlachje. "Ty, je bent wél perfect, voor míj ben je perfect. En ik weet zeker dat veel andere.. meisjes hetzelfde denken. Maar op dat vlak zullen we het waarschijnlijk nooit eens worden." Kort beet ze even op haar lip toen ze in gedachten nog eens herhaalde wat ze gezegd had. Andere meisjes.. Natuurlijk zou Ty ook andere meisjes ontmoetten, of zelfs leuk gaan vinden. En dat kon zij niet meer voorkomen. Maar het bleef moeilijk om over na te denken. "Dan nog. Al zijn er tientallen jongens 'beter' dan jou, wat ik me echt niet voor kan stellen, dan nog wil ik die tientallen jongens niet, en zij mij overigens waarschijnlijk ook niet. Ik wil alleen maar jóu." Hij kon zeggen wat hij wilde, van gedachten veranderen deed ze toch niet. Zelfs als ze erin zou slagen om de breuk een plekje te geven, het te accepteren, dan nog zou ze geen andere jongen willen. Ze kon niet verder zolang ze dagelijks meerdere malen aan de jongen waar ze zoveel van hield, herinnerd werd. En ze zou in Santa Monica altijd en overal aan hem herinnerd worden. De beste oplossing om over Ty heen te komen was misschien wel gewoon weggaan uit Santa Monica. Maar waar moest ze dan heen? In Seattle werd ze overal minstens even hard aan hem herinnerd. Een vermoeide zucht ontsnapte uit haar mond. Al die tegenstrijdige emoties en die frustratie waren behoorlijk vermoeiend. Slopend, dat was misschien een betere benaming. Toen Ty weer voor zich uit keek, liet zij haar hoofd weer tegen zijn schouder zakken. Tranen rolden inmiddels weer over haar wangen. Waarom moest ze nou zo zielsveel van hem houden? Waarom moesten ze nou zo nodig een punt achter hun relatie zetten terwijl ze nog zoveel van elkaar hielden? Al die vragen waren ook behoorlijk frustrerend. Je scheen nu als meisje dingen te moeten zeggen als 'ik ben beter af zonder hem' of 'ik kom wel over hem heen', maar dat was wel het laatste wat ze nu dacht. Ze was helemaal niet beter af zonder Ty en over hem heen komen zou nog een behoorlijke klus worden. Maar ze moest het hem op de één of andere manier laten zien, dat ze op zich best zonder hem kon maar tegelijkertijd ontzettend veel van hem hield. Alleen dan was er nog een kans dat het goed zou komen. Dat zou tijd kosten, maar wie weet vond hij in de tussentijd wel een meisje wat veel beter bij hem paste. "Al zou ik het kunnen, dan nog wíl ik niet eens opstaan en weglopen.." antwoordde ze mompelend. Aan zijn volgende woorden te horen, vond Ty het in zijn plaats ook moeilijk om afstand van haar te nemen. Het was zo gemeen, omdat zij zo nodig zo onafhankelijk moest zijn, was het over tussen hen. Afwezig staarde ze voor zich uit, even had ze een instortmoment. "Ty, waarom moeten we er nou een punt achter zetten. Ja, omdat ik zo'n stomme trut moet zijn die weer niet zonder je kan, maar is er echt niks wat ik kan doen?" Tranen rolden inmiddels weer volop over haar wangen. Kort daarna kon ze zich wel voor haar hoofd slaan. Gaan zitten janken als een klein kind zou in ieder geval níet helpen. Verslagen verborg ze haar gezicht even in haar handen.

Hij glimlachte, hoe heerlijk het was om zo'n groot compliment te krijgen, hij wist dat het niet waar was. Niemand was echt perfect en hij kwam niet eens in de buurt. Als hij een lijst met slechte eigenschappen voor zichzelf zou moeten maken zou hij uren bezig zijn. Voor mij ben je perfect.. In zijn hoofd herhaalde hij haar woorden keer op keer. Hij was perfect voor haar. Zij was perfect voor hem. Eigenlijk kon hij zichzelf voor wel zijn hoofd slaan. Was dat dan meteen zijn slechtste eigenschap? Bindingsangst? Zelf zag hij het niet als bindingsangst, maar misschien was dat het wel. Maar misschien zou een periode zonder Ayanna hem wel leren dat hij helemaal niet zonder haar kon. Er was natuurlijk een kans dat het de hele andere kant op zou slaan, dat zijn vrijheid en single leven hem zo aan zou staan dat hij nooit meer terug zou willen. "Ik denk dat we het daar maar op moeten houden." reageerde hij zachtjes, met zijn gedachten nog niet helemaal bij het gesprek. Met een lichtelijk gepijnigde blik in zijn ogen keek hij naar Ayanna terwijl ze hem vertelde dat ze niemand anders dan hem wilde. Hij vroeg zich af hoe lang ze daarin zou blijven hangen, zou hij haar verdrietig maken voor dagen, weken of maanden? Haar hoofd legde ze weer op zijn schouder en Ty liet dat zonder wat te zeggen toe. Hij zou haar nooit afwijzen. "Het is zo moeilijk om jou dat soort dingen te horen zeggen. Ik wil dat je gelukkig bent, ook zonder mij." zei hij zachtjes terug. Het hielp voor hem om zich te concentreren op Ayanna haar verdriet, het leidde hem af van zijn eigen pijn. Een waterig glimlachje verscheen op zijn gezicht toen ze zei dat ze niet eens zou kúnnen opstaan. Niet dat wat ze zei grappig was, maar meer het feit dat ze hier allebei zo'n ongelofelijk dramatisch einde aan hun relatie aan het maken waren.. Hij schudde kort zijn hoofd toen ze zichzelf een stomme trut noemde. Dat was de aanleiding geweest eigenlijk, haar onafhankelijkheid, maar inmiddels voor hem niet perse de reden. Misschien had hij haar niet echt helemaal ge-update daarover en gaf ze nu zichzelf onterecht de schuld van hun breuk. Voordat hij antwoordde ging zijn blik even over haar heen. De tranen over haar wangen waren pijnljk om te zien, maar hij maakte geen aanstalten er iets aan te doen. "Ayanna, ten eerste ben je geen stomme trut. Ten tweede is jouw onafhankelijkheid niet de oorzaak, maar meer de aanleiding." Hij wende zijn blik van haar af en staarde verder over de zee. "Het ligt helemaal bij mij, ik kan het niet precies uitleggen, maar ik zal mijn best doen. Het is gewoon dat ik mijn vrijheid in het algemeen mis, je kende me niet echt voor onze relatie, maar ik was zó anders. Onverantwoordelijk, chaotisch, drank, meiden, feesten, zonder zorgen, alles was lang leve de lol, ik hoefde nergens over na te denken. Ik weet dat het bij volwassen worden hoort allemaal, maar met onze relatie is het zo snel gegaan allemaal. Ik denk dat ik daar gewoon nog niet helemaal klaar voor ben. Ik mis mijn oude leven gewoon. Mijn vrijheid, ongebondenheid." Onderzoekend keek hij haar aan, benieuwd naar haar reactie op zijn woordenstroom. Op zijn waarschijnlijk onduidelijke uitleg van wat hem dwars zat. "Jij kan daar niks aan veranderen, het is niet jouw schuld. Snap je? vroeg hij zachtjes aan haar. Het deed hem goed alles voor zichzelf duidelijk te zetten en hopelijk ook voor haar.