De gekte ontsnappen

Dylan keek haar even aan en glimlachte even. Uiteindelijk ging ze naar de rail en deed die al beter dan de eerste keer. 'Als het genoeg word zeg het mee dan oke, dan gaan we wel even ergens zitten ofzo.' Zei hij tegen haar. Dan duwde hij zich af op de grond en begon weer te rijden richting een van de grote blokken die op de grond vastlagen. Hij sprong over een van de blokken en grinde over de rand heen. Rustig kwam hij op de grond en keek even naar haar. Kort haalde hij zijn mobiel boven en keek naar het uur. Het was inmiddels al twintig voor twee. Dylan keerde weer terug om naar haar en reed naar haar toe. 'Maar goed, die rail word gewoon oefenen.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. De jongen stapte van zijn board en wandelde naar The Pitt die nog steeds goed verlicht was net zoals al de andere dingen hier. Hij zette zich op de rand en keek een tijdje naar de lucht, die immers al pikzwart zag met een hele hoop sterren in.

Ze knikte en deed nog wat tricks maar na een tijdje volgde ze Dylan naar The Pitt waar hij was gaan zitten om naar de donkere lucht te staren. Ze voelde zich nu wel moe maar probeerde het te verdringen. Ze wou niet terug en slapen. Dit kon voor haar gevoel wel eeuwig duren. Maar dat zal helaas niet kunnen, ze plofte neer naast Dylan en volgde zijn blik naar de sterrenhemel. Het leek wel of iemand met sterretjes had staan gooien en die op de donkere hemel waren vastgeplakt. Alles bezaaid met kleine en iets grotere fonkelende sterren, met de helderwitte maan in de schijnwerpers. Ze vond het een mooie aanblik en staarde naar de sterren en probeerde wat sterren te zoeken. Na enig tijdje zoeken zag ze de grote beer en de noorderster. 'Kijk daar is de noorder ster, en daar de grote beer.' Ze wees lachend naar de vele sterretjes. Vroeger toen ze klein was kon ze zich altijd vermaken met dat soort dingen. Ze vond het leuk om dit weer is te doen, dat was lang geleden. Ze gaapte licht en voelde haar oogleden zwaar worden. Ze had zin om te slapen maar niet om terug te gaan, wat was ze toch weer wispelturig. Ze schudde haar hoofd en kreeg zin om haar kop in een bak ijskoud water te doen. Daar werd je wel wakker van..

Dylan volgde haar vinger en glimlachte even. Kalm tuurde hij voor zich uit, hij kon hier uren blijven zitten. Zonder in slaap te vallen welliswaar. 'Kijk daar heb je de schorpioen en iets verder de weegschaal.' Zei hij tegen haar en wees even naar de twee sterrebeelden. Kalm keek hij haar aan en glimlachte even. 'Oke je bent dus echt wel moe nu hoor. Daar kan je niet meer onderuit.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. De jongen plaatste zijn arm om haar heen. 'Weetje, je moet niet per se naar school om te gaan slapen hoor. Soms slaap ik hier zelfs, oke een bed is comfortabeler dan op steen slapen maar ik lig ier liever dan in men kamer.' Sterker nog, hij wist zijn kamer nog niet eens zijn. Dit was misschien zijn derde avond hier en al elke keer had hij hier geslapen, of op het strand. Zijn spullen stonden wel al in zijn kamer maar dat boeide hem vrijwel niets nu. Oke, hij begon moe te worden, maar aan hem merkte je zoiets niet. Als hij echt veel te moe was merkte je dat wel aan zij humeur dat opeens omsloeg. Eigenlijk vond hji het wel raar. Meestal waren hier nu ook nog mensen die hier gewoon nog wat dolde of graffiti spoten. Maar blijkbaar was iedereen in de ban van dat gala gedoe op school.

Ze lachte en voelde zijn hand om haar heen werd geslagen. 'Ja ik ben moe daar kom ik neit om meer onderuit.' Zei ze lachend en legde haar hoofd zonder erbij na te denken op zijn schouder. Ze bloosde wat maar negeerde het. 'Hier slapen lijkt me wel oké. Beter dan straks al die galamensjes aan te horen met hun wilde verhalen.' Ze grinnikte zachtjes en begroef haar gezicht in Dylans nek. Dit voelde zo slecht nog niet. Veel fijner dan een bed. Ze vroeg zich af of Dylan ook moe was. Ze gokte maar van wel, het was al laat en hij was hier al eerder dan zijzelf. Hij had ook meer geskate dus als hij nu nog niet moe was had hij, of een literfles Coke in zijn eentje opgezopen of hij had een hele sterke bak koffie op. Ze sloot even haar ogen en luisterde naar de regelmatige ademhaling van Dylan. Het had een rustgevend effect op haar en ze nam het ritme van zijn ademhaling over. Een kort moment schoot de wond door haar hoofd, als hij ging slapen op de skatebaan dan zou die wond zeker gaan infecteren, maar ze gooide de gedachten snel weg. Hij wist wat hij deed en daar moest ze maar op vertrouwen. Ze deed een oog stiekem een beetje open en staarde even naar zijn gezicht. Ze moest maar niet in slapp vallen nu want dat zal geen prettige slaapstand zijn. Met nog half gesloten ogen bleef ze liggen. Nog even en daarna konden ze beter iets vinden waar ze wel konden slapen.

Dylan keek haar aan en voelde opeens haar hoofd op zijn schouder en hij glimlachte even. Dit voelde eigenlijk nog wel goed aan. 'Inderdaad, die kinders mijd ik nu liever.' Zei hij lachend tegen haar. Dylan trok haar iets dichter tegen hem aan. Voor enkele seconden sloot hij zijn ogen en genoot van haar zachte ademhaling die over zijn nek ging. Hier zaten ze dan, beiden uitgeput, al merkte je het amper aan hem. Misschien kon hij de hele nacht nog doorgaan met skaten maar dan zou hij morgen er heel zombie achtig uitzien. 'Word je even wakker dan gaan we even ergens anders heen om te slapen. Je kan kiezen, oftewel in een het berghok daarheb je nog wat afdak als het regenen moest. Oftewel ergens anders, ik schakel zometeen dan ook wel het licht uit. Dat slaapt beter.' Zei hij tegen haar. Zachtjes duwde hij zich naar achteren en stond dan op en nam zijn board in een van zijn handen. De andere stak hij vriendelijk uit naar haar zodat ze zich kon recht trekken aan hem. Voor het eerst zou hij hier niet alleen blijven slapen. Best wel grappig. Meestal lag hij op het vlakke gedeelte van de halfpipe. Dat was groot genoeg voor twee man bij elkaar. Oke het was wel iets harder maar het maakte hem niets uit.

Ze trok haar hoofd terug en knipperde even verdwaasd met haar ogen en glimlachte. Ze pakte zijn hand en trok zich omhoog. Ze pakte het oude board, die zou ze later wel terug in het berghok gooien en een eigen skateboard kopen. Misschien liet ze er wel een maken, dan kon ze er zelf een ontwerp aan vastplakken. Welis waar duurder maar ook leuker, een persoonlijk skateboard. Ze haalde haar schouders op, 'mij maakt het niet uit. Het berghok is goed maar als jij meestal ergens anders slaapt kunnen we ook daar liggen hoor.' Ze knipoogde en rekte zich kort uit. 'Ik denk niet dat er regen gaat vallen.' Mompelde ze, kijkend naar de heldere nacht. Het was te helder voor regenen. Tot de horizon zag ze geen enkele wolk in de lucht hangen, dan zou er ook geen regen kunnen komen. Hoogstens een zucht wind maar dat had je ook in het berghok dus dat zou niet veel verschil maken. Ze beet zachtjes oop haar onderlip en keek even naar Dylan. Het was raar, ze kwam hier om het gala te ontwijken en komt vervolgens Dylan tegen die haar leert skateboarden, en nu was het alsof hij er altijd al was geweest en ze lag tegen hem aan alsof het normaalste ding van de wereld was. De wonderen waren de wereld nog niet uit. Hij had meer voor elkaar gekregen in een dag dan een heel stel jongens die al meer dan twee jaar haar probeerde te paaien en vervolgens het opgaven. Hij had zoveel meer dan al die andere jongens bij elkaar.

'Meestal slaap ik op de halfpipe. Maar van mij mag jij beslissen hoor.' Voor hem maakte het eigenlijk niets uit waar hij sliep. Zolang hij maar ergens kon slapen, zolang zij maar ergens kon uitrusten was het voor hem al goed genoeg. 'Als het niet regent kunnen we beter slapen op de halfpipe, ligt misschien wel niet zo goed. Maar het is allesins beter dan dat berghok want daar stinkt het.' Rustig wandelde hij verder naar het hokje waar je de electriciteit kon uitschakelen en zo deed hij dat dan ook met gemak. Buiten de enkele lichtjes onder de rails. Anders vielen ze daar nog over, daar had hij nu helemaal geen zin in. In alle gemak wandelde hij terug naar haar toe en nam haar hand weer vast. Toch zou hij zijn shirt zometeen nog gaan aandoen, dat was misschien beter voor zijn wonde, en zou geen genante momenten opleveren morgen. Al zou het wel verdomd veel zeer doen om dat ding aan te krijgen. Er was nog altijd zijn vest die ook op de halfpipe lag. 'Dus, it's your call.'

'Halfpipe.' Antwoorde ze vrolijk. Ze voelde zijn hand in de hare schuiven nadat hij de lampen had uitgedaan in uitzondering van de rails. Waarschijnlijk dat ze er niet over zouden struikelen. Ze wachte even en keek Dylan aan. 'Kan je beter niet iets aandoen anders is je wond straks echt ontstoken.' Ze keek even naar de wond die wel was gestopt met bloede en waar nu een mooi korstje omheen zat. Ze zou niet willen dat het ontstoken raakte omdat zij weigerde terug naar school te gaan. Ze liet even zijn hand los en rende richting het berghok. Daar schoof ze het oude skateboard weer op zijn plaats en nam het shirt van Dylan mee terug. Ze keek goed uit dat ze nergens over struikelde en kwam weer naast Dylan staan. Ze pakte zijn hand weer vast en trok hem zachtjes mee naar de halfpipe. Ze klom het houten trapje op en zag het vest van Dylan er nog liggen in precieze staat zoals ze hem hadde achtergelaten. 'Nou wat word het vest of shirt? Beide zal even pijnlijk zijn maar alles beter dan ontstoken.' Ze hield beide keuzes voor hem. Dylan kon het ook maar beter uit zijn hoofd laten op zijn zij te gaan liggen want dat zou wel erg zeer doen. Morgen misschien wel erger je wist maar nooit.

Dylan werd meegetrokken naar de half pipe en wandelde samen met haar het trapje op. 'Euhm, ik ga wel voor mijn shirt.' Zei hij droogjes tegen haar en nam die dan ook vast. Even haalde hij diep adem en zonder enige waarshuwing trok hij het shirt over zijn nek en deed het dan goed aan. Oke, dit deed pijn. Veel pijn. Maar ja, alles was inderdaad eter dan een ontstoken wonde. Zijn board dropte hij in de hoek van de half pipe en kalm keek hij haar aan. 'Weetje ik ga heus niet dood van een ontstoken wondje hoor. Anders stond ik hier waarschijnlijk al niet meer.' Grijnzend zette hij zich neer en keek haar aan. Rustig nam hij zijn vest vast en rolde die op tot een bolletje en legde die dan op het platform. 'Jij mag het wel als kussen gebruiken.' Zei hij met een glimlachje tegen haar en streek even door zijn haar. Fara was echt geweldig, zij was het eerste meisje waar hij zich in een hele lange tijd mee kon amuseren. Ze betekende veel voor hem, ookal kende ze elkaar beiden nog maar een dag. Fara was gewoon het soort meisje dat hij graag had. Geen opgemaakt popje dat bang was om haar nagel te breken. Een meisje die te minste haar op haar tanden had. Rustig keek hij haar aan, en voor een lange tijd kon hij niet meer wegkijken van haar.

Ze pakte dankbaar het opgepropte vest aan en nestelde zich tegen de spijlen van de halfpipe. 'Ontstoken wonden doen wel meer zeer dan jouw schrammetje hoor.' Zei ze plagend en maakt wat ruimte zodat Dylan genoeg ruimte had om te liggen. Een koude windvlaag streek langs haar gezicht. Ze rilde kort maar wreef zichzelf even goed warm en draaide zich toen op haar rug. Ze snapte wel waarom hij hier sliep. Zoveel beter dan een zeikende kamergenoot. Ze staarde naar Dylan en wachtte tot hij ook zou gaan liggen. Hij leuk maar ze wou niet te hard van stapel lopen. Meestal was ze niet zo verlegen in dit soort dingen. Maar als ze moest kiezen tussen vernederd worden en dan de kans dat ze anders met elkaar omgingen of de kleine kans dat hij haar nu al leuk vond hield ze zich liever stil. Als ze geluk had zou hij haar ooit vragen, maar anders zou ze het zelf ooit moeten doen. Ze gaapte zachtjes en volgde met haar ogen een krant die wegvloog op de wind. Ze waren alleen, alleen hij en ik. Het was een gerustellende gedachten en ze hoopte die niet te hoeven loslaten. Ze schudde het gevoel van haar af, dit was niet goed. Hij zag haar waarschijnlijk gewoon als een vriendin. Dat kon haast niet anders, sprookjes bestaan niet. Ze raakte met haar vingertoppen de koude spijlen aan en liet haar aandacht daar naar uitgaan. Sprookjes bestaan niet, ze hebben nooit bestaan.

Dylan keek haar aan en legde zich uiteindelijk ook neer op zijn rug. Zachtjes zocht hij naar haar hand en uiteindelijk had hij die dan ook gevonden en nam die vast. Fara en hij, was er meer dan alleen deze vriendschap, of niet? In zijn ogen wel, maar hij zweeg daar liever over. Zowiezo dat het niet wederzijds was. Zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand en ademde even diep in. Het enigste wat hij niet mocht doen was naar de kant van de open zijde draaien, want dan lag hij beneden en had hij veel te veel last van zijn zij morgen vroeg maar hij kon zich wel naar haar toe draaien en dat zou waarschijnlijk gaan gebeuren, tja en anders merkte je wel dat hij ineens beneden lag. Rustig draaide hij zich even naar haar toe en drukte een kus op haar wang. 'Slaapwel Fara, als er iets is maak me dan maar wakker oke?' Met een glimlachje legde hij zich weer op zijn rug. Morgen een nieuwe dag, een nieuwe kans om het haar te zeggen. Een nieuwe kans om het hard te verpesten. Want die kans zat er wel in dat het ging gebeuren. Dat gebeurde meestal bij hem. En toch voelde het nog steeds raar aan om hier te liggen met een meisje. Na al die jaren. Eens was hij verliefd geweest enkele jaren terug, maar dat meisje werd gepest op school dus hij durfde het niet te zeggen. Juist de dag waarop hij het wou gaan zeggen was ze niet op school. Het gerucht ging dat ze uit het leven was gestapt door de pesterijen. En sindsdien had hij zich nooit meer aan een meisje gebonden, aan niemand eigenlijk.

'Weltruste Dylan.' Antwoorde ze glimlachend maar dat zag hij al niet meer. Hij lag op zijn rug en na een tijdje hoorde ze aan zijn ademhaling dat hij sliep. Ze staarde naar de sterren en draaide haar gezicht naar Dylan. Ze liet haar slaap de strijd winnen en sloot ogen.

Ze stond op het strand samen met haar ouders, haar broers waren op vakantie met vrienden. Ze liep het water in steeds maar dieper. Haar moeder schreeuwde maar het leek wel alsof ze kilometers ver was in plaats van twee meter van haar af. Ze liep verder en het water stond al tot haar schouders. Een grote golf dwong haar naar beneden en ze kon niet omhoog komen.

Haar ogen schoten open. Boven haar zag ze de hemel helderblauw was gekleurd. De zon stond net aan de horizon. Ze keek naast haar en zag dat Dylan nog diep in slaap lag. Ze liet zich weer zakken en luisterde naar de voorbij rijdende auto's. Wat was dat een rare droom.

Dylan was in slaap gevallen en in zijn slaap had hij zich naar haar gedraaid en hij legde zijn arm om haar heen. In een diepe slaap was hij nog niet maar dat zou niet meer lang gaan duren als het zo verder ging. Zijn gedachten zaten nog bij hem en Fara. Niet veel later ging hij toch in de diepe slaap. Samen met zijn vrienden liep hij rond in de zijn oude stad. Bij nachtval gingen ze altijd de straten op, gewoon om lol te trappen met hun. De meeste vonden hen allemaal maar raar omdat ze alleen s'avonds buiten gingen. Maar dat kon hun niets schelen zij terorriseerde de buurt op hun manier en de meesten konden er daarna wel mee lachen.
Uiteindelijk ontwaakte hij toch door de eerste zonnestralen die op zijn oogleden vielen. Uiteindelijk opende hij ze toch en zag dat ze wakker was geschrokken van iets. 'Hé, schone slaapster.' Zei hij met een grijnsje en keek haar een tijdje aan. Kort wreef hij door zijn ogen en kwam dan recht. Iets wat hij beter niet had kunnen doen want de wonde deed pijn, al gauw besloot Dylan om maar weer te gaan liggen. 'Goed geslapen?' Vroeg hij vriendelijk aan haar. Oke, dit was gewoon raar. Hij werd wakker naast een meisje, en niet zomaar een meisje. Eentje die hij stiekem wel leuk vond. Maar dat zei hij nu maar beter niet.

Iets geschrokken keek ze op. Er verscheen een vluchtige glimlach op haar lippen, Dylan wreef het slaap uit zijn ogen en ging rechtzitten. Ze dacht iets van pijn gezien te hebben in Dylans ogen want hij ging vrijwel meteen weer liggen. 'Goed geslapen?' Ze knikte en haalde een bruine lok uit haar gezicht. 'Had niet beter gekunt. Jij? Haar stem klonk als vanouds vrolijk. Al had ze die rare droom gehad het was de beste nacht van haar leven. Ze ging rechtop zitten en voelde lichte steekjes in haar schouders,ze negeerde het en keek om haar heen. Bijna iedereen lag nog op bed, nog bijkomend van hun werk. Ze hoefde geen helderziende te zijn om te weten dat de feestgangers van het gala nog ruimschoots drie uur in hun bed bleven pitten. Misschien zelfs wakker worden met spierpijn vanwege al het dansen. Ze keek op Dylan neer, hij zag er best schattig uit zo. Hier en daar staken wat plukken haar omhoog wat er grappig uitzag. Zelf hoopte ze maar dat haar haar niet ontploft was of iets dergelijks, maar ze wou niet vragen hoe ze eruit zag. Dat klonk zo ijdel. Ze zag het later wel in Monica of anders wel een etalageruit. Ze rekte zichzelf uit en gaapte lichtjes. Een koele bries speelde wat met haar haar en streek langs haar gezicht. Ze snoof de frisse ochtendlucht en keek verwonderd op. De lucht had de zoute geur van de zee in zich. Ze trok haar knieën tegen haar borst aan en legde haar hoofd erop. 'Moet ik je helpen rechtop zitten?' Vroeg ze met een behulpzaam lachje en een koppige pluk haar gleed weer over haar gezicht. Ze streek hem met een zwierig gebaar weer weg en keek vragend naar hem.

Dylan keek haar aan, zelfs in de ochtend zag ze er toch nog leuk uit. Kort keek hij naar zijn arm die nog steeds wat tegen haar aanlag, kort fronste hij. Oke, genant moment. 'Ik slaap hier altijd goed. En nee hoor, dat hoeft niet.' Zei hij tegen haar en duwde zich met behulp van zijn hand die op de grond lag omhoog en keek haar met een glimlach aan. Rustig keek hij even naar haar knie, mooizo daar was niets meer aan. Terwijl er aan zijn shirt toch weer wat bloed hong. Waarschijnlijk was de wonde vannacht wat open gegaan door het draaien en keren van hem. 'Weetje, ik begin toch steeds meer te denken dat je geluk brengt. Normaal lig ik elke morgend beneden en vandaag eens een keertje niet. Maar goed. Heb je soms honger? Ik weet een leuke bistro die nu al open is. En dan kan ik meteen aan die mensen vragen of ze wat verband en ontsmettingsmiddel hebben liggen om me op te lappen.' Kort streek hij door zijn haren en zuchte even, enkele plukken stonden omhoog door te slapen en die gingen niet naar beneden als je er gewoon een keertje doorging met je hand. Daar had hij dan weer een kam voor nodig. Ach, s'Morgends maakte het hem niets uit of zijn haar stak of niet. Dan zag niemand hem toch, buiten dan vandaag.

Fara zag hoe Dylan zich dit keer wel overeind wist te blijven. Ze zag dat aan de zijkant van zijn shirt wat bebloed was en plakte aan zijn lichaam. Waarschijnlijk had hij teveel bewogen en waren er wat scheuren in het korstje gekomen. 
Hij begon weer over dat ze geluk bracht, hartelijk begon ze te lachen en stond uiteindelijk op. 'Ik ben gewoon een geluksengel.' Grinnikte ze en haalde met haar vingers wat klitten uit haar haar. Haar maag protesteerde licht dat hij honger kreeg, precies op het moment dat hij begon over eten, perfecte timing Dylan dacht ze. 'Is goed ik heb best trek.' Ze glimlachte en bukte om het vest dat prima als kussen had gefunctioneerd op en hing het om haar arm. 'Ik betaal!' Ze trok haar pinpas uit haar zak. Ze had een stuk of drie pinpassen met ieder wel meer dan een miljoen euro erop. Rijke erfenissen en twee ouders die miljoenen verdiende kon zo in haar voordeel werken. Dylan wist het misschien niet maar ze had een parfum op haar maan staan. Die had goed verkocht en een korte zangcarriere had haar rekening goed gespekt. 'Misschien kunnen we na het eten langs een skateboard zaak gaan. Ik wil een eigen skateboard misschien brengt die dan ook geluk.' Grijnsde ze. Ze keen even naar haar eigen knie die al aan het helen was. Perfect. Ze keek met een schuine blik naar Dylan en zag zijn kettingen schitteren in het ochtendlicht. Eentje zat verkeerd. Ze knielde naast hem neer en schoof het hangertje goed. Dat zag er veel leuker uit. Ze miste eigenlijk nog een skateboardje. Misschien kon ze hem dat geven, als cadeautje voor de geweldige dag, maar dan moest ze wel een goed zaakje ervoor vinden.

'Als je erop staat mag je betalen.' Rustig nam hij zijn board en zette zich daarop neer. Nadat ze het hangertje goed had gedaan reed hij naar beneden en remde simpel af. Een perfecte stop, zonder te vallen ditmaal. Rustig stond hij op en rekte zich even uit. Kort verwijde zijn pupillen door de felle pijnscheut die door zijn lichaam heen trok. Oke foute beweging blijkbaar. 'Oke, na het eten en oplappen gaan we eens kijken naar de plaatselijke skateboard winkel.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en nam het zijne rustig vast in zijn hand en wachte rustig op haar. Enkele jongens kwamen het park al in gereden en die begroete hij vriendelijk doordat zij ook naar hem knikte. Oke, gisteren had dus toch wel meer gedaan dan hij verwachte. Eindelijk kreeg hij hier ook respect.


[Oke, baggere post, morgen open ik wel een nieuw topic waar de twee gaan eten, moet gaan]

[Is goed maar mijn inspi is met een rode kaart van het veld geveegd ]

'Ja hoor geen probleem, ik heb altijd een pasje bij me.' Zei ze stralend en liet zich van de halfpipe glijden. Een paar jongens kwamen al de skatebaan op en die knikte. Niet naar haar natuurlijk, maar naar Dylan. Die had de harten van de andere skaters gestolen door zijn goede tricks. Hem zullen ze niet meer uitdagen, tenzij er iemand kwam die aan hem wou meten om zich te bewijzen. Of de kroon overnemen natuurlijk. Haar zagen ze maar als een aanhangsel een dom wicht dat nog geen meter kon rijden zonder te vallen, ze hoorde hen dat al bijna denken. Ze dwong haarzelf vriendelijk te knikken en stond op. Ze veegde wat zand en stof van haar kleren maar voor de rest leek het allemaal oké behalve een paar bloedvlekken. Als het moest liep ze gewoon een kledingwinkel in om een nieuw setje kleren te kopen en dropte deze in de wasmachine als ze weer is in Santa Monica zou komen. Ze was benieuwd wat Dylan bedoelde met ''opfrissen'', ze dacht neit dat er ergens een openbare douche was waar ze haar haren kon wassen en het vuil en zweet van haar lichaam kon wassen. Hooguit wat plensen water uit een toilet van een restaurantje maar dat noemde zij eigenlijk neit opfrissen. Ze zag het wel.