De gekte ontsnappen

Zachtjes begon ze te lachen. 'Je wilt het niet weten, je word meteen panisch. Ze probeerde mijn broers op American football te stoppen, na één wedstrijd en een bezoek aan het ziekenhuis omdat hun arm gevoelloos was mochten ze stoppen.' Een zacht spottend lachje ontsnapte uit haar keel. 'Ik had mezelf gewoon van de piramide moeten werpen en op me arm belanden. Dat had me heel wat energie bespaard.' Zei ze meer tegen zichzelf dan aan Dylan. Ze ging weer recht zitten en liet haal ellebogen op haar knieen rusten. 'Dylan, je wilt niet weten. Een meisje zei is tegen me dat ik het beeld moet vormen van wat mijn moeder altijd al wou worden.' Ze haalde een hand door haar haar en staarde wat voor haar uit. 'Ik ben blij dat ik hier ben. Nu kan ik mezelf zijn en hoef ik de arogante cheerleader niet meer uit te hangen.' Ze keek opzij maar haar aandacht werd getrokken door de twee kettingkjes. 'Mooie kettinken.' Ze glinsterde in het licht van de lataarnpalen. 'Ik snap die hockystick maar waarom een kruisje? Ben je gelovig?' Ze lachte en keek hem vragend aan. Tot nu toe was hij de enige die normaal was. Ze trok haar knieeen op en liet haar hoofd erop rusten. 'Je bent aardig.' Zei ze zachtjes en glimlachte naar hem.

Terwijl ze de uitleg begon te doen keek hij haar even ongelovig aan. 'Is ze echt zo erg. En wat die meid zei moet je zeker niet doen. Ben je dan nooit beginnen rebelleren tegen haar?' Vroeg hij een beetje ongelovig aan haar. s' Avonds was het hier echt dood stil, heel soms ging hij niet naar Monica om te slapen maar bleef hij gewoon hier op de halfpipe. 'Dankje, en nee, ik ben niet gelovig. Maar het kruisje is een herinnering aan mijn grootouders. Ze zijn omgekomen in een vliegtuigcrash twee jaar terug.' Zei hij tegen haar en keek even naar de grond. Zij was werkelijk waar de eerste die de betekenis van het kruisje dat om zijn hals bungelde kende. Maar hij wist dat hij het aan haar kon vertellen. Vrij zacht hoorde hij haar zeggen dat hij aardig was en keek even naar de grond. Oke, raar, aardig was hij nog nooit genoemd. Maar ja, zij was nu wel weer de eerste waarmee hij een echt gesprek had sinds een paar jaar. Normaal was hij heel tot zichzelf gekeerd, vertelde hij niemand iets. Maar Fara had iets interessants in zijn ogen. 'Je bent eigenlijk ook best wel aardig.' Dylan keek haar met een zachte glimlach aan en streek even over zijn voorhoofd.

'In het begin wel ja. Dan liep ik weg of ging niet naar de training. Maar ze wist me altijd weer te vinden. Één keer was ik weggelopen en sliep ik tussen de paarden, maar de eigenarese vond me en belde de politie. Die brachten me toen weer thuis.' Ze keek opzij en luisterde naar Dylans uitleg. Een crash, niet iets wat je graag te horen krijgt, 'Dat spijt me voor je.' Zei ze en verbaasde zich erover hoe zacht haar stem klonk. Het voelde raar dat ze zo praatte met Dylan, over haar moeder zijn grootouders, het was allemaal nieuw. En dan nog te bedenken dat ze elkaar net een paar uur kenden. Maar ze vond het niet erg, het voelde fijn eindelijk iemand te hebben om mee te kunnen praten, iemand die haar snapte. 'Je bent eigenlijk ook best wel aardig.' Ze lachte zachtjes en zag hoe één voor één mensen wegtrokken van de skatebaan. Die gingen waarschijnlijk naar huis. Ze viste haar mobiel uit haar broekzak, een zwarte nieuwe blackberry gekocht door haar vader, en staarde naar het verlichte schermpje. Het was ook niet zo verassend gek, het gala was misschien nog aan de gang, maar de klok was vooruit gesnelt naar één uur. Ze schoof haar mobiel weer dicht en keek even achterom. The Pitt die net zo druk was leek nu uitgestorven, om haar heen was het uitgestorven. 'Het is één uur.' Meer als mededeling dan als neiging dat ze moe werd. Ze was een nachtmens, ze kon tot laat opblijven zonder moe te worden of chagerijnig. Ze propte haar mobiel goed diep in haar broekzak en keek rustig naar Dylan, zou hij nu naar Monica gaan of zou hij blijven?

Dylan keek haar even aan en haalde zijn schouders op. 'Ergens weet ik dat ze nu beter af zijn, ik mis ze wel. Maar ik weet zeker dat waar ze nu ook mogen zijn het beter af hebben dan toen ze hier waren.' Zei hij tegen haar en glimlachte. Tot een jaar geleden was hij echt depressief door de dood van hun. Zijn groot ouders waren er altijd voor hem geweest, en nu was hij het die er voor iedereen moest zijn. Toen ze vertelde dat het een uur was glimlachte hij. 'Weetje s'Nachts is alles hier veel leuker. Het skaten is dan pas echt geweldig.' Zei hij met een grijns tegen haar. Dylan keek haar even aan en grijnsde. Al snel liet hij zich van de half pipe glijden en rende naar een klein hokje waar je het gehele electriciteitsnet van het park mee kon aan of uitzetten. Hij deed enkele knoppen naar boven waardoor er allemaal verschijdene ingebouwde lichtjes in The Pitt begonnen te branden en ook op de rest van de rampen of onder de rails begon te branden. Wat het skatepark een nieuw zicht gaf. Dylan wandelde weer naar de half pipe en klom daar dan ook weer op. 'Zo, dat is waarom ik het hier zo leuk vind als het nacht is.'

Afwachtend staarde ze Dylan na die zich van de halfpipe liet glijden en rende naar een klein hokje waar hij in verwdween. Opeens sprongen er allemaal kleine lampjes aan bij The Pitt. Lachend duwde ze zich overeind en leunde lichtjes over de rand. De hele Pitt werd verlicht door kleine lampjes die fel schenen. Ze keek om haar schouder heen en zag dat de ramps werden verlicht door kleine platte lampjes aan de zijkanten en onder de rails zaten zelfde soort lampjes bevestigd. Het zag er prachtig uit en het gaf een mooi effect. Bewonderend liep ze van de ene kant naar de andere kant. Vanaf de halfpipe zag het er heel mooi uit, geen skateplek meer waar allemaal blikjes en troep rondgeslingerd was en sommige banen ondergekalkt bij graffiti. Nu was het een soort lichtshow die haar attracties liet zien. Ze kreeg het gevoel ogen te kort te komen, net zoals ze dat altijd kreeg bij een concert of musical. Meestal maakte het niet heel erg uit want haar vader had dan toestemming gekocht om alles op te laten nemen, mits hij het binnenshuis hield. Dan kon zij later altijd terugkijken op bepaalde musicals. Tarzan en Elizabeth waren haar favoriet. Ze had ook nederlandse films gezien zoals Ciske de rat, erg mooi ook. Het was wel lastiger om het te begrijpen maar na veel kijken begon ze het te snappen waar het overging. Haar gedachten werden opgeschrikt door Dylan die weer de halfpipe opklom. 'Zo, dat is waarom ik het heir zo leuk vind als het nacht is.' Begrijpelijk en ze knikte enthousiast haar hoofd. 'Het ziet er prachtig uit.' Ze glimlachte. 'Wil je nog wat van je kunsten laten zien?' Ze drukte een zachte kus op zijn wang en trok zich op tegen de metalen omheining die zorgde dat je niet van de halfpipe kon vallen en ging erop zitten. Afwachtend glimlachte ze naar Dylan.

Dylan keek haar met een grijnsje aan. Toen hij een kus op zijn wang kreeg, keek hij haar eventjes met grote ogen aan. 'Tuurlijk.' Zei hij een beetje verbaasd. Hij plaatste zijn voorste trucks weer op de buis en daalde dan ook weer af. Aan de andere kant deed hij een dubbele kickflip en nog een backflip. Dan raakte hij de rand weer en zette zich weer af om naar beneden te gaan. Toen hij weer aan haar kant kwam plaatste hij zijn rechtervoet op de buis en hield zijn board met zijn hand vast onder zijn andere voet en zo liet hij zich weer vallen. Bij de andere kant wou hij weer een eggplant doen maar ditmaal wou hij het uitproberen met balanceren. Alleen liep die niet echt goed af. Toen hij weer op zijn board wou springen gleed hij van het board af en knalde met zijn zij hard tegen de flank van de ram en gleed zo naar beneden. Uiteindelijk lag Dylan stil en greep hij even pijnlijk naar zijn zij. Oke dat werd dus weer een dikke schaafwond. Aan zijn knokels lag hij ook wat open en hoogstwaarschijnlijk aan zijn been ook. Droog liet hij zich op zijn rug vallen en keek naar Fara die nog steeds boven aan kwam. 'Oke, dat was dus niet gepland.' Zei hij droogjes tegen haar en zuchte even. Al een geluk was het niet zo erg, mensen die hem hadden zien vallen hadden het hoogstwaarschijnlijk erger in geschat. Dylan trouwens zelf ook, ditmaal had hij geluk.

Dylan keek haar zo verbaasd aan dat ze in de lach schoot en snel de metalen buizen moest vastpakken om niet achterover te vallen. Ze smoorde haar lach in en staarde naar Dylans tricks. Hij was echt goed, dacht ze bewonderend, ze betwijfelde of zij dat zou kunnen doen als ze veel had geoefend. Hard klapte ze in haar handen en haar ogen begonnen vrolijk te schitteren. Aan de andere kant deed hij een eggplant maar hij had er wat bij verzonnen want hij bleef balacerend op de buis. Het zag er goed uit alleen leek het haar heel zwaar, het licht van de lampjes gaf Dylan een soort lichtgevende aura. Toen hij weer op zijn board wou ging het mis, hij gleed uit en knalde hard tegen de ram. Geschrokken sprong ze op en zag hoe hij naar beneden gleed en pijnlijk naar zijn zij greep. Het zag er niet bepaald fijn uit. Even stond ze verstijft maar ze riep haarzelf orde toe. 'Oké, dat was dus niet gepland.' Kwam uit Dylans mond en hij reageerde nogal droog. Ze wist een vaag aftreksel van een glimlach te krijgen en liet zich van de halfpipe glijden. Haar gympies maakte een zacht slip geluid dat ze negeerde. Halverwege begon ze te rennen en knielde bij Dylan neer. Zonder wat te zeggen trokze zijn shirt uit en een grote schaafwond aan zijn zij kwam tevoorschijn. Ze trok een zuinig mondje, het bloedde en rondom de wond was het wat paars. Een bloeduitstorting schatte ze en keek naar zijn arm. Daar zat ook een schaafwond maar minder erg als aan zijn zij. Gelukkig had ze geen botten horen kraken want anders had ze dat moeten controleren maar het leek haar niet, anders had hij niet kunnen bewegen en het wel uitgekermd. 'Dat ging niet super, ik geef je een vijf-en-half voor de moeite.' Dit keer wist ze een glimlach op haar gezicht te toveren en verschoof zichzelf naar zijn broek. Een plekje was al donkerrood aan het kleuren maar niet groot. Ze stroopte de broekspijp op en zag nog een wond maar dat was de minste van alle drie. 'Het is dat ik geen alcohol bij me heb want dat had ik gewoon op je wonden gedrukt hoor, en geloof me. Dat doet tien keer meer zeer dan dit.' Riep ze op een dreigende toon maar een speels lachje. 'Maar je moet het wel ontsmette hoor.' Zei ze met een pruillipje en ging weer naast hem zitten en keek hem met een schuine blik aan. 'Kan je recht zitten of moet ik je helpen.'

Dylan staarde naar de hemel en hoorde al snel een slippend geluid op de half pipe. Een teken dat ze dus beneden was. Zonder enige instantie werd zijn shirt uitgetrokken door haar en kwam de schaafwond tevoorschijn. Kort keek hij er naar en trok even een raar gezicht. 'Ik heb al erger meegemaakt dan dit.' Kreeg hij maar een vijf en een halfje voor zijn poging om goed te vallen. 'Come on, ik ben wel super goed gevallen hoor en niet op mijn bek gegaan zoals die andere van daar straks.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Fara stroopte daarna zijn broekspijp op en keek of er daar iets erg was, buiten een kleine schaafwond dus niets blijkbaar. 'Dat doe je dus echt niet. Ik ontsmet het straks wel als ik in men kamer ben ofzo.' Zei hij lichtelijk verbaasd over de dreigende toon van haar. Oke, praten deed dus een tikje zeer blijkbaar maar het boeide hem niet, zolans er maar geen wind opstak die stof met zich meebracht vond hij het goed. Anders lag hij hier zowiezo te kermen van de pijn. Toen ze het pruillipje opzette vond hij haar echt schattig. Hij plaatste zijn beide handen op de grond en duwde zich dan ook recht maar vrijwel meteen leek hij weer in te zakken, bijna als automatisme legde hij vluchtig zijn hand om de hare en trok zich zo recht. Meteen liet hij haar hand los en streek met een scheve grijs door zijn haren. 'Sorry, dat was ook niet gepland.' Kort beet hij op zijn onderlip en staarde voor zich uit. Oke, ze was aardig, knap, je kon met haar lachen en nog eens behulpzaam ook. Meer zocht hij niet in een meisje, maar Fara wou hij te vriend houden. Al was er toch ergens iets in hem wat haar leuk begon te vinden. Maar dat stopte hij weg nu. Eerst maar gewoon leren kennen en vrienden worden. Of waren ze dat al?

Dylan deed een poging tot rechtop zitten maar viel als een pudding naar beneden. Hij pakte haar hand vast en trok zich op en dit keer bleef hij wel zitten. 'Sorry dat was ook niet gepland.' Ze begon te lachen en schudde haar hoofd. 'Oké ik krik je val op tot een zesje, aangezien je behalve wat bloeduitstortingen en schaafwonden niks hebt.' Plagend woelde ze door zijn haar en stond op. Ze keek even of hij zonder haar ook nog rechtop kon zitten en ging toen zijn skateboard halen die nog aan de andere kant boven was blijven liggen. Soepeltjes klom ze de helling op en pakte het skateboard. Ze draaide het een paar keer rond in haar handen om te zien of er geen beschadigingen waren. Voor de rand bleef ze staan en keek aarzelend naar beneden. Zou ze het risico nemen om naar beneden te rijden of liet zou ze gewoon eraf glijden. Twijfelend woog ze beide keuzes af, als ze ging had ze nog een grotere kans om op haar bek te gaan en misschien wél wat te breken of Dylan rake die op het midden van de baan zat. Aan de andere kant was het een mooie kans om haar talent op de proef te stellen. Het enige was dat ze Dylan niet moest raken. Ze zette het skateboard al neer zonder er bij na te denken. Zou ze durven? Als Dylan er maar niet boos om werd, het was nog steeds zijn board. Ze haalde haar schouders op, geen gejammer en geen flauw gedoe. 'Dylan schuif ietsjes naar links.' Riep ze en haar stem galmde over de skateplaats. 'Op hoop van zegen maar.' Mompelde ze binnensmonds en liet zich vallen. Het had geen slimme zet geweest zijn maar leven was risico's nemen en nu ze dat kon pakte ze die met beide handen aan. Ze ging erg snel de helling af en week snel uit om Dylans rug niet te rammen, voor ze het wist zat ze al aan de andere kant en ze maakte snel een bochtje om weer naar beneden te gaan. Een stukje van Dylan af begon ze te remmen en stapte af. Zachtjes blies ze haar adem uit en liep weer naar hem toe en liet zich weer vallen. 'Hier je skateboard.' Zei ze droogjes en hield het hem voor.

Dylan keek haar met een grijnsje aan streek zijn haar weer in orde. Dan fronste hij toen ze naar boven ging. Hopelijk ging ze niet naar beneden, als ze zou vallen zou hij het zich zelf nooit vergeven. Toch ging ze het doen en juist op tijd was hij iets opzij gegaan zodat hij niet werd geraakt door haar. Een stom ding wel toe ze van daar boven kwam was er iets in zijn zij gevlogen. Vast een of andere splinter, rustig ging hij kjken of hij het zag zitten maar dat was dus niet het geval. Ach, het maakte hem niets meer uit nu. Gewond was hij toch al. Rustig draaide hij zijn hoofd weer. 'Dat was dus wel een 9.9 waard.' Zei hij met een grijnsje en nam zijn board vast en plaatste dat aan de andere kant van hem op de ramp en keek dan weer naar haar. 'Weetje, als je genoeg oefent kan je het misschien wel maken als proskater. Maar dat moet je wel zelf willen.' Dylan zelf wou oftewel proskater worden of pro hockey speler. Grote dromen. Maar met de juiste drijfveer zou hij het kunnen maken als een van die twee dingen. 'Dus wat gaan we doen, ik bedoel we hebben het hele park nog voor ons alleen tot wanneer de eerste auto's rijden. Ik kan je eventueel een board geven dat hier nog wel ergens ligt.' Ze konden de gehele nacht skaten als ze wouden. Of gewoon wat praten, voor hem maakte het niet uit. Hij zou nog lang niet naar Monica gaan.

Ze grinnikte zachtjes inzichzelf. Een paar uur geleden was ze nog bezig met een simpele ollie en Dylan had het nu er al over, na veel oefenen om proskater te worden. Het zou wel leuk zijn, proskater, maar ze had geen idee wat het inhield, ja skateboarden en geld verdienen tegelijk maar het leek haar niet dat proskaters naar verjaardagen gaan om jengelende kinderen te helpen. Of moest ze dan nieuwe tricks gaan verzinnen, ze wist het niet, maar de gedachten proskater te worden in combinatie met die van haar moeder.. Die kreeg een hartverzakkibg en moet aan de zuurstof als ze dat zou horen. Of dat ze überhaupt met een skateboarder bevriend was geraakt zou haar hartslag al te hoog zijn. Haar moeder zag haar al helemaal voor zich, zij in een wittte zijde jurk met mooie sluier en al dat soort dingen en een rijke zakenman ofzo die op haar wachtte bij het altaar met puurgouden ringen met ingelegde diamanten. Nee dat was ze echt niet van plan. 'Ik wil nog wel even skateboarden ja.' Antwoorde ze opgewekt maar keek al snel zorgelijk. 'En jij dan? Kan je skaten? Je kon niet eens zelf overeind komen.' Het laatste klonk wat schamper. Ze wou niet dat hij zou gaan skaten als hij niet kon. Hij was echt lief en aardig, zoveel anders, ze kon goed met hem praten en lachen. Maar ze wachtte eerst af, je wist maar nooit straks had hij al een vriendin ofzo dat zou heel gênant zijn. Haar ogen gleden even over zijn blote bovenlijf en er trok een rilling door haar lichaam. Hij was echt knap, ze probeerde niet te laten merken dat ze hem een beetje aan het bekijken was. Ze vond het altijd wel grappig als hij zijn hand door zijn haar haalde, schattig ook. Snel schudde ze haar gedachte weg, te vroeg.

'Ach, zal me wel lukken. Zo niet dan merk ik het wel.' Zei hij tegen haar. Hij trok zijn knieën op en duwde zich dan zo recht en beet even op zijn tanden om niet terug als een zak aardappelen in elkaar te zakken. 'Kijk ik kan perfect rechtstaan.' Zei hij met een grijnsje tegen haar. Zijn shirt zou hij maar niet gaan aandoen want dat zou vreselijk veel pijn gaan doen. Dylan plaatste zijn voet op het board en deed dan een ollie van de ramp af en skate even naar een berghok waar de meeste skaters hun vesten ofzo hongen. Daar stond ook wel altijd een of ander board dat niet meer werd gebruikte door hun. Even keek hij nog om naar Fara en glimlachte even. Uiteindelijk greep hij het board vast en skate weer terug naar haar toe. ' Zo hier heb je je board.' Zei hij met een grimas. Dan verdween hij richting de rail en deed daar een perfecte nosegrind over en eindigde met een heelflip. 'Kijk, het lukt me weer. Ik voel al niets leer van de al!' Maar niets was minder waar, de pijn werd door de splinter die erin was geschoten alleen maar erger. Toch wou hij het niet aan haar laten merken, want dan ging ze zich weer zorgen maken en dat hoefde volgens hem niet.

Lachend schudde ze haar hoofd toen hij gewoon opstond. Jongens, waarom konden ze niet eens toegeven dat ze verdomd pijn hadden. Haar broers kwamen zo vaak thuis met zulke wonden, als ze hen dan van de bank duwde zag je hun verbeten trekken om hun mond. Ze deed maar alsof ze hem niet doorhad, dat leek haar beter zo. Dylan kwam terug met een oud skateboard dat hier was gedumpt als afdankertje. Ze zette haar voet erop en keek kritisch of het ding alles wel zou kunnen houden en niet op springen stond. Ze keek naar Dylan die een nosegrind maakte op de rails en toen iets wat ze niet kende. Ze grinnikte en maak een wegwerp gebaartje. 'Ach joh als je is wist wat ik met me broers uithaalde als ze weer is schrammetjes hadden dan piepte je wel anders. ' Ze glimlachte even en reed wat Hern en weer om het ding te testen. Hij deed het opzich wel goed, voor nu. Maar ze zou morgen een winkel opzoeken en een kwaliteitskateboard kopen. Het zou aardig er kosten maar geld speelde geen rol, ze zou wel zeggen tegen haar vader dat ze voor extra cheerlessen moesten betalen. Ze deed een nosemanuel en maakte spontaan een grind waar ze hevig van begon te wankelen. Al zwaaiend met haar armen zocht ze haar evenwicht terug en kreeg een schaterlach. 'Dat was niet gepland.' Riep ze plagend naar Dylan en deed een ollie. Veel oefenen en toewijding dan kwam ze er wel.

Dylan keek haar met een grijnsje aan. 'Aan het grinden moeten we toch nog wel wat werken hoor.' Na even te hebben stilgestaan begon hij weer snelheid op te bouwen en ging hij richting The Pitt. Toen hij daarkwam had hij genoeg snelheid om over de grote ronde heen te springen en enkele kickflips na elkaar uit te voeren. Toch was het nog niet klaar. Want toen hij lande was dat niet op zijn wielen maar op de rand van zijn nose. Met zijn ene voet op de onderste trucks en zijn andere voet langs de kant van het board sprong hij een keer de lucht in en lande weer op zijn board en keek haar met een grijnsje aan. Dan ging hij weer naar haar toe en kwam tot stilstand vlak bij haar. 'Oke, misschien heb ik wel wat pijn, maar toch ik kan meer verdragen hoor. Plus ik heb mijn geluksbrenger toch bij mij. Niet kan me overkomen als ik bij jou ben.' Dylan drukte een zachte kus op haar voorhoofd en keek haar vriendelijk aan.

[Inspi = omdat ik moet gaan]

'Ik ben nog een beginnertje hé.' Lachte ze. Dylan reed naar The Pitt, ze ging snel achter hem aan, benieuwd wat voor tricks hij nu ging doen. Bewonderend staarde ze naar zijn kunstjes. Dat word inderdaad veel oefenen, ze zou nog lang niet zo goed zijn als Dylan. Die had al jaren ervaring achter zijn rug. Maar hij zou haar wel helpen beter te worden. Geen gemopper en geen flauw gedoe. Hij kwam weer aan haar kant en bleef vlak voor haar stilstaan. 'Oké, misschien heb wel wat pijn,' ze glimlachte en wou bijna zeggen: ''Ik zei het toch,'' maar ze hield zich in. 'Maar toch ik kan meer verdragen hoor. plus ik hbe mijn geluksbrenger toch bij me. Niet kan me overkomen als ik bij jou ben.' Ze kreeg een zachte kus op haar voorhoofd en een vriendelijke blik. Ze schonk hem en warme glimlach en staarde even snel naar de grond, waardoor haar haar voor haar gezicht viel. Ze voelde aan dat ze begon te blozen. Ze reed The Pitt in en deed een ollie. Ze reed wat rond en probeerde hier en daar haar net aangeleerde tricks uit en kwam er pas uit toen ze dacht dat die rode kleur uit haar wangen was getrokken. Ze wou het niet laten merken, dat zou genant zijn. Ze sprong The Pitt weer uit en bleef voor hem staan. 'Geluksbrenger hmm.. Mijn skateboarddocentje is bijgelovig.' Ze drukte ook een kus op zijn voorhoofd. Dit alles voelde heel vreemd aan maar ze vond het wel leuk. Ze schonk hem een scheef glimlachje. 'Nou wat wil je me nog leren?'

Even vertrok ze naar The Pitt. Hij had toch niets fout gedaan ofwel? Een beetje verweesd stond hij nu wat voor zich uit te staren. Oke, dit was veel te raar. Normaal deed hij nooit zo bij een meisje. Zou hij...? Nee, vast niet. Of toch? Uiteindelijk kwam ze weer terug en hij haalde opgelucht adem. Dus het lag toch niet aan hem daar was hij al blij om. 'Ik ben alleen maar bijgelovig als ik skate of ik een wedstrijd heb. En een beetje bijgeloof kan nooit kwaad. Zeker niet als het waar is.' Zei hij met een speelse grijns tegen haar. Opeens voelde hij een kus op zijn voorhoofd waarna hij haar even verdwaasd aan keek, maar doordat zijn haar voor zijn ogen was gevallen zag je dat niet echt goed. 'Euhm, wat wil je leren dan?' Vroeg hij aan haar en haalde voor de zoveelste keer zijn hand door zijn haar en streek dat uit zijn ogen. Ze konden wat oefenen op haar grinden want die gingen nogal stroef bij haar. Maar hoe in godsnaam moest hij dat leren in het donker. Dit werd nog een uitdaging voor hen twee.

Ze lachte zachtjes. Zij was eigenlijk nooit bijgelovig. Op vrijdag de dertiende maakte ze de grap ervan om expres een spiegeltje te breken en onder alle ladder te lopen of alle zwarte katten te kruisen die ze tegenkwam. Dat deed ze altijd met haar beste vriendin lachend en dansend. Ze lachte om konijnenpootjes zoutvaatjes en wat al niet meer. Ze geloofde ook niet in het geloof. Satan, God wat zal haar het uitmaken hoe de wereld is geschapen. Mensen zochten een held, of een oplossing voor onverklaarbare dingen, zij vond het onzin. Maar mensen die wel geloofde had ze niks tegen, dat was hun beslissing en als hun beden tijdens het eten deed ze vroom mee al dacht ze in plaats aan een gebed een fijne herrinering. 'Grinden is goed. Als ik maar niet struikel.' Grinnikte ze. Ze begon wat vaart te maken en maakte een grind. Deze ging al iets beter dan de vorige keer en ze probeerde het nog is. Het ging goed maar halverwege knalde ze op de grond. Ze schaafde over de grond. Ze bleef even liggen en trok zich toen met veel moeite zich overeind. Ze proefde bloed in haar mond. Ze taste met haar tong alles af maar ze concludeerde maar dat ze op haar tong had gebeten. Haar knie deed wel verdomd pijn. Ze zette haar kiezen op elkaar en keek naar haar broek die donkerrood begon te kleuren. Haar ellebogen waren ook wat geschaafd maar ze dacht er beter af van te zijn dan Dylan.

Dylan keek haar met een grijnsje aan en zag dat ze weer vertrok naar de rail. In haar tweede grind sloeg ze op de grond. Zijn adem stokte. Meteen rende hij op haar af de pijn negerend en knielde als volgt bij haar neer. 'Gaat het?' Zei hij toch met aardig veel moeite om de pijn te verbijten. Zijn oog viel meteen op haar schouders, niet al te erg. Over twee a drie dagen zou het geheeld zijn. 'Oke, was dit gepland?' Vroeg hij met een grijnsje terwijl hij haar toch bezorgd aan keek. Even keek hij naar haar broek en zag dat die op de plaats van haar knie. Zachtjes plaatste hij zijn hand onder haar knie en duwde met zijn andere hand die naar beneden. 'Als ik je pijn doe het spijt me, maar anders heb je zometeen veel meer last hoor.' Zei hij tegen haar en keek even naar haar knie. 'Wacht even hier.' Meteen stond hij op en rende hij naar het ene hokje waar hij net was om de lichten aan te doen. Daar lag nog wel wat ontsmettings middel, waarschijnlijk net genoeg voor haar kleine wondjes. Meteen nadat hij dat had gevonden en enkele watjes wandelde hij terug naar haar. 'Het is niet omdat ik het niet ontsmet dat het bij jou moet gaan ontsteken hoor.' Zei hij met een grijnsje en zette zich weer neer bij haar. 'Bezwaar?'

Dylan kwam er al snel aan en keek even naar haar knie. Even snel verdween hij weer richting het hokje waar hij zijn shirt had gelaten. Verdwaasd keek ze hem na. Wat ging hij nou doen? Het zou niet zijn dat hij niet tegen bloed kon want hij bloedde zelf nog steeds. Al snel kwam hij terug met wat watjes, ze trok haar wenkbrauw op. Wat was hij nou weer van plan. Ze ging wat rechter zitten en keek hem vragend aan. 'Het is niet dat ik niet ontsmet dat het met jou moet ontsteken hoor.' Zei hij met een grijns op zijn gezicht. Eerst gaf ze hem een glimlach maar haar glimlach trok weg toen ze snapte wat hij bedoelde en haar blik werd nors. 'Bezwaar?' Vroeg hij toen hij weer naast haar zat. Bezwaar, natuurlijk had ze bezwaar! Ze haalde even diep adem. 'Natuurlijk heb ik bezwaar. Ik bedoel naar hoor, jij flikkert van een halfpipe van zeker drie meter en ik van een rails van niet eens een meter van de grond. Dat is een zeker verschil, jij hebt dat ontsmetspul veel meer nodig dan ik. Ik ben misschien een meisje maar ik ben vaak genoeg van zo'n piramide geknakt en ik ben niet van porselein.' Antwoorde ze verontwaardigt. Oké dat van die piramide was niet helemaal waar, ze was maar een keer van de piramide gevallen en toen lande ze op een dik meisje onder haar, ze was zonder een nagel te breken opgestaan. 'Heb je expres me niet vertelt dat hier ontsmettingspul was?' Vroeg ze en haar ogen waren vernauwd tot spleetjes en staarde nors naar Dylan. Hardnekkig weigerde ze ontsmet te worden. Ze veegde een pluk haar die aan haar wang was vastgeplakt weg en staarde naar een lataarnpaal. Na een tijdje niks gezegt te hebben schoot ze in de lach. Ze pruilde en keek hem smekend aan.

Dylan keek naar de grond en zuchte even. Oke, nu voelde hij zich eigenlijk wel een beetje dom maar ja. 'Nee zeker niet. Maar er zit niet genoeg in voor mijn wonde. Daarom dacht ik dat jij het misschien beter kon gebruiken als mij.' Zei hij wat verward. Oke, dus helpen was niet goed als je zelf geholpen moest worden. Toen ze hem nors aan keek wreef hij even onwetend door zijn haar. Dit snapte hij nu niet aan meisjes, dan wou je hen een keer helpen sloegen ze het af. Omgekeerde logica ofzo? Opeens schoot ze in de lach en keek hem dan vrijwel meteen smekend aan en hij schudde zijn hoofd. 'Mij verzorg je niet hoor. Dat doe ik echt wel als ik in mijn kamer ben, daar staat een hele fles ontsmettingsmiddel, die kap ik er wel over. Morgen toon ik je ze.' Met een grijnsje keek hij haar aan, hoewel er toch nog duidelijk bezorgdheid in zijn ogen was te lezen. 'Dus laat me je gewoon verzorgen, zometeen bloed jij nog leeg.' Hoewel dat onmogelijk was. Dylan zou eerder degene zijn die leegbloede, maar toch. Hij had liever dat Fara werd verzorgd in plaats van hij zelf.

Ze zuchte melodramatisch en grinnikte toen. 'Heb ik een keus dan? Smeer dat prikspul er maar op.' Ze stak uitnodigend haar bern uit en kerk peizend naar Dylan. Misschien had hij gelijk, al vond ze nog steeds dat hij zich ook had moeten ontsmetten maar daar was het nu te laat voor, hij had nogal verbaasd opgeken van haar uitval, misschien had ze zich moeten inhouden hij bedoelde het toch goed. Trouwens, hoeveel jongens zouden er nou zo lief zijn. Ze begon zich nu best schuldig te voelen en staarde beschaamd naar de grond. 'Bedankt.' Zei ze wat aande zachte kant maar het hielp niet om van haar schuldgevoel af te komen. Wezeloos stroopte ze haar mouw open trok een los velletje van haar elleboog en staarde naar de pikzwarte lucht. Ze voelde het watje op haar been en haar wond begon te prikken als reactie op het ontsmettingsmiddel. Het voelde niet prettig aan en negeerde de neiging om haar been weg te trekken. Geen gemopper en geen flauw gedoe, dat was haar lijfspreuk al sinds haar zevende jaar. Ze trok voorzichtig haar been weg toen hij klaarstond en stond op. 'Ach wat zijn we toch een goed stel. Jij een wond ik een wond.' Grapte ze weer vrolijk. 'Sorry van net dat ik zo flipte.' Zei ze beschaamd en bezegelde haar woorden met een kus en liep toen weer naar het skateboard. Ze stapte op en reed terug naar Dylan. 'Zie je er is niks met me aan de hand, gewoon een schrammetje.' Ze lachte warm en leek toen nors naar de rails. Ik zal je hoe dan ook verslaan dacht ze hardnekkig tegen de rails. Ze zal doorgaan tot het bittere einde.

Dylan keek haar met een grijnsje aan en schudde zijn hoofd. 'Nee, je hebt geen keus.' Zei hij op een plagerige toon tegen haar. Rustig deed hij wat van dat spul op een watje en depte dat dan op de schaafwonde. Eigenlijk verwachte hij een klap in zijn gezicht omdat de meeste meisjes er niet tegen konden. Maar hij wist bijna zeker dat Fara er tegen kon. Kalmpjes verplaatste hij zich naar haar knie en begon daar dan wat op te deppen tot ze weer helemaal in orde was. 'Meer kan ik niet doen, ik ben geen dokter.' Zei hij met een grijnsje en keek haar aan. Dylan grijnsde even om haar woorden, en toen ze zich verontschuldigde keek hij even naar de grond. 'Maakt niet uit hoor.' Opeens kreeg hij een kus op zijn wang(?) en liep ze naar haar board. Uiteindelijk stond ook hij op, gevolgd door een felle steek in zijn zij waardoor hij bijna weer in elkaar stuikte. Waarom bleef hij toch niet gewoon zitten? Omdat hij te koppig was.. Duh. 'Zal ik je maar helpen met die rail?' Vroeg hij met een grijnsje aan haar. Nog altijd geen idee hoe, maar het zou hem lukken. Dat moest gewoon.

[Moet gaan, daarom wat kort]

'Zal ik je maar helpen met die rail?' Ze keek hem vragend aan. Hoe wou hij dat gaan doen, haar handje vasthouden zou toch iets te sloom zijn en haar opvangen leek haar geen goed idee met zijn zij. Trouwens, ze zag nog maar weinig ookal stonden alle lampen aan. Ze stapte van haar board af en ging zitten op de rail. 'Hoe wil je dat doen, als je me probeerd op te vangen vallen we allebei en we zien haast niks meer. Of heb je zaklataarns bij je?' Merkte ze droogjes op. Achter haar hoorde ze een auto hard remmen en keek even kort achterom. Patsertje dacht minachtend en rekte zich uit. Ze onderdrukte een gaap, zo last was het toch niet meestal kon ze doorfeesten tot vijf uur 's ochtends. Ze keek vragend naar Dylan. Zou hij al moe zijn, ze gokte van niet die kon wel wat hebben en zij wou er niet onder doen, ze had het juist zo naar haar zin met hem en ze voelde er niks voor om terug naar haar onbekende te gaan met een kamergenoot die grote kans cheerleader was.

[Sorry vor de korte post iemand stal mijn inspi ><]

'Dat is de vraag, hoe gaan we dat doen?' Zei hij met een grijnsje tegen haar en streek even door zijn haar. 'Probeer je gewicht gewoon te verdelen over je gehele board, dan kan het al beter gaan.' Toen ze gaapte grijnsde hij. Dus ze was al moe. Best wel schattig. Kalm plaatste hij zijn hand op haar schouder en keek haar met een lieve glimlach aan. 'Fara, als je moe bent moet je het zeggen, dan breng ik je wel weer terug hoor. Je moet niet skaten als je moe bent. Dan ga je vaker op je bek.' Zei hij tegen haar. Kort keek hij in haar ogen en even had hij de drang om haar te zoenen, maar toch deed hij het niet. Te vroeg voor hem. Een tijdje bleef hij zo bij haar staan en liet zijn arm dan zakken. De wonde was eidelijk gestopt met bloeden.


[Inspiloos]

'Ik ben niet moe.' Hield ze zich groot. Dylans hand voelde bijna brandend op haar schouder maar niet in negatieve zin. Na een tijdje niet bewogen te hebben liet hij zijn hand zakken. 'Trouwens, ik wil helemaal niet terug naar Monica.' Ze glimlachte en stond op. Ze reed een stukje van de rails vandaan. Ze begon vaart te maken en reed richting de rail. Ze maakte een grind en lette dit keer meer op haar gewicht. Voor haar gevoel ging het al beter dan de vorige keer. Ze ging dit keer tenminste niet op haar bek, dat was al een hele verbetering. Het board raakte de grond weer en ze reed weer naar Dylan. 'Oké ik ben wél wat moe. Maar ik kan best verder hoor.' Ze lachte en sloeg een mug weg. Ze voelde er niks voor om terug naar school te gaan. Iedereen zou terugkomen van het gala en dan moest zij nog gaan zoeken naar haar kamer en zien wie haar kamergenoot was. Met veel pech kreeg ze zo'n huppeltrut in haar kamer die steeds over haar vriendinnen, kleren, en jongens begon te praten en te klagen. In verwachting dat zij dan in alles haar gelijk zou geven. Ze zuchtte onhoorbaar nee daar paste ze voor.