Ontsnappen aan de school

Langzaam opende Pancho de zwarte, met fluweel beklede gitaardoos. Vreemd genoeg gebeurde dat met een rits. Haast plechtig opende hij de doos. Voor hem lag het heilige relikwie dat hij overal naartoe kon brengen. Enkele zachte basnoten stelden het zachte ruisen van de golven voor, die aanspoelden op een onbewoond eiland terwijl enkele harde snelle basnoten, afgewisseld met hoge noten, het onweer symboliseerden, krachtig als men in de bergen gewend was.

Zijn vinger streek zacht langs de voering van nepbond, die zijn dierbare gitaar tegen de harde doos en schokken beschermde. Traditiegetrouw haalde hij zijn akoestische gitaar, met de typische bruine kleur, aan de hals uit de dure doos. Onderaan, aan het uiteinde van de gitaar, waren zijn initialen in sierlijke, gouden letters geschilderd. Een diepe basnoot luidde het begin in. Gevolgd door enkele hoge noten. Sneller en sneller ging hij. Al de nieuwigheden van mij afspelend. Na een tijdje ging hij over naar een Belgisch lied, dat hij ooit eens gehoord had. Afscheid dacht hij dat het heette. Afscheid van een makker, of afscheid van een vriend of wat dan ook. Maar hij wist zeker dat het van Clouseau was. De triestige melodie deed me eraan herinneren dat hij zijn broers en zus had moeten achterlaten, samen met al de rest. Hij sloot zijn ogen en leunde achterover op de bank. Langzaam doofde het lied uit. Zodra de laatste noot uitgestorven was begon ik met een nieuwe opzwepend melodietje. En zo ging het maar door. Kompleet afgesloten van de wereld bleef hij maar spelen...

[OPEN]

Het zonnetje scheen heerlijk maar de lessen waren abnormaal saai. Ze was tussen twee lesuren naar buiten geglipt en wandelde nu met haar tas op haar rug door het buiten gedeelte van de school. Ze hoorde de klanken van een gitaar dat haar bekend voor kwam. Het klonk belgisch. Ze was verbaasd dat hier te horen maar vooral verbaasd dat ze het herkende. Bij haar thuis luisterden ze eigenlijk geen belgische muziek, enkel arabische of berberse muziek. Niet dat Sky er ooit een probleem van had gemaakt maar soms irriteerde het haar toch ook wel. Ze woonde in België en niet in Marokko, dat had ze vaak gezegd tegen haar ouders. Niet dat die luisterden. Die werden dan enkel kwaad op haar en zeiden dat ze geen respect had voor hen. Gelukkig had ze dan haar grote broer Younes nog die haar dan toch iets of wat verdedigde. Hij wist alles zoveel beter te zeggen als haar op gebied van respect tonen. Sky was soms te eerlijk op het gebied van mening zeggen. Ze zei wat ze dacht en dat had haar al vaak straf opgeleverd. Haar eerlijkheid beschouwde ze dan ook als een soort straf inplaats van een goede eigenschap.

Zonder het te merken was ze het geluid van de muziek gevolgd. Ze kwam uit bij een jongen die gitaar speelde. Nu herkende ze het liedje pas echt goed. Zo stil mogelijk ging ze naast de jongen zitten. Ze hield een stukje afstand van hem, anderhalve meter ongeveer. Ze kwam nooit bij jongens in de buurt. Ze luisterde naar zijn prachtige muziek zonder dat hij het door leek te hebben. Ze vond het vreemd dat de jongen Clouseau kende, zeker voor iemand die hier in Amerika woonde. Ze schraapte voorzichtig haar keel zodat ze zijn aandacht wat trok. "Je kent Clouseau?" Vroeg ze nieuwschierig en keek hem aan met haar grote, twinkelende, ogen. Ze had een vriendelijke glimlach op haar gezicht staan dat haar deed stralen.

Abrupt stopte hij met tokkelen. Even schudde hij verward zijn hoofd en probeerde zich te herinneren wat het meisje dat opeens naast hem zat gezegd had. "Sorry... Wat zei je?" begon hij, maar direct daarna herinnerde Eduard zich de vraag weer en ging hij verder. "Ja, ik heb er eens een concert van gezien. En ik heb er ook een aantal CD's van..." Terwijl hij met zijn linkerhand even zijn nek krabde staarde hij wat vooruit. Even later stak hij weer van wal:" Ken jij ze ook dan? Want er zijn hier niet zo veel mensen die er ooit eens van gehoord hebben... En kom jij uit België? Of uit Holland?" Nee, Holland bestond niet, dat was een deel van Nederland. Of was Nederland nu een deel van Holland? Grrr, wat verschrikkelijk ingewikkeld allemaal.

Nadat hij van de eerste schok bekomen was en enkele vragen op haar had afgevuurd herbegon hij. Weer met een liedje van Clouseau. Vonken en Vuur. Maar enkel de instrumentale versie. Hij slaagde er nooit in om dat liedje deftig te zingen. Hoe het kwam? Dat wist Eduard niet. "Ken je dit?" vroeg hij met een brede grijns op zijn gezicht...

Voor Sky nog een antwoord kon geven op zijn vraag leek hij zich al te herinneren wat ze hem net had gevraagd. Ze glimlachte. Hij leek een fan van hen te zijn. Haar bruine ogen stonden vrolijk. Hij was aardig voor een jongen. Sky was gewend dat jongens haar als lucht zagen, gewoon omdat haar broer geen toestemming gaf met haar te mogen praten. Dat was soms best wel handig, alleen eerlijke en goede mensen spraken zo tegen haar. Nu moest ze zelf zien uit te zoeken wie goed was en wie slecht. Maar haar broer was nooit ver weg, dat wist ze. Waarschijnlijk was hij nu ook ergens hier in de buurt, voor het geval dat. Typisch younes gewoon. Younes zelf daarintegen was een pratjesmaker, een meisjesversierder. Hij kwam goed uit zijn woorden en speelde graag spelletjes. Elk meisje dat zijn aandacht maar probeerde vast te krijgen kon dat krijgen. Heel even maar en dan waren ze hem kwijt. Ze wist dat haar broer de status had van hartenbreker maar voor haar was hij perfect. Zijn gidzwarte haren hadden een typisch kapsel. Zijn slanke lichaam was gespierd en toch was hij dun. Hij leek een beetje op Kevin Kayirangwa zeiden ze. Sky vond het alleen maar leuk om te horen. Toch leken ze totaal niet op elkaar van uiterlijk. younes was donkerder en leek meer Marokkaans, Sky was lichter van kleur en leek een gewoon meisje te zijn. Ze keek de jongen aan die haar een vraag had gesteld. Ze glimlachte. "Ik ken ze, redelijk vaagjes maar ik ken ze." Zei ze vriendelijk. Ze vertrouwde op haar gevoel dat leek te zeggen dat hij te vertrouwen was. Zijn ogen waren kalm en vlogen niet van links naar rechts. Dat was voor haar genoeg om te denken dat hij veilig was. "Ik ben Oorspronkelijk van Marokko maar ik ben opgegroeid in België, en jij?" Zei ze daarna. Misschien dat hij schrok doordat ze zei dat ze Marokkaans was maar dat merkte ze niet eens meer. Mensen gingen je nu eenmaal als een soort vuil behandelen als je zei dat je Marokkaans was. Het was niet omdat 1 iemand slecht was dat iedereen dat was. Sky had het geluk dat ze een heel moderne voornaam had waardoor mensen minder vreemd opkeken. Dan leek ze 'verwesterd' zoals ze dat dan zeiden. Hij begon een ander liedje te spelen en Sky grijnsde vrolijk. "Tuurlijk ken ik dit, dat is mijn favoriet!" Sprak ze verbaasd. Het was heel andere muziek als dat zei normaal thuis te horen kreeg, dat was enkel en alleen typisch Marokkaanse muziek, al vond ze dat ook prachtig.

"Ik ken ze, redelijk vaagjes maar ik ken ze." Leuk! Eindelijk eens iemand die ook buitenlandse muziek kenden. De meesten hier kenden alleen die Amerikaans sterren als Lady Gaga, Madonna, Selena Gomez, Justin Bieber,... Niet dat ze slecht waren, op Justin Bieber na, maar hij hield over het algemeen gewoon meer van muziek die niet met een computer was gemaakt, maar met instrumenten.

Oei, een Marokkaan. Daar had je altijd last mee. Met meisjes meestal niet, maar ze hadden meestal wel Marokkaanse vriendjes die zelfs een sarcastisch antwoord als een onmogelijke belediging zagen. En dat vriendje kwam direct de 'eer' van het meisje herstellen en nam dan de helft van Marokko mee om hem bij te staan. En het eerstvolgende wat je dan zag was een witte kamer. En als je dan verder keek zag je ook nog dat je een witte pyjama aanhad, dat je armen en benen ingepakt waren in plaaster en dat de rest van je lichaam bont en blauw was. Hij zou dus heel voorzichtig moeten zijn.

Gelukkig, dacht hij toch, was ze opgegroeid in België. Hoewel dat ook steeds meer een tweede Marokko leek te worden, zouden ze daar wel wat rustiger zijn, aangezien in dat land agressief gedrag flink bestraft werd. Ondanks het feit dat zijn hersenen op op topsnelheid werkten, probeerde hij toch om kalm en rustig te blijven en dacht hij intensief na over een antwoord dat met geen mogelijkheid verkeerd kon worden opgevat. "Uit Marokko? Hoe kom je dan aan een Engelse naam?" Oei, dat kon verkeerd worden opgevat. Toch? Ze zouden kunnen denken dat hij haar verweet dat ze geen Marokkaanse naam had. Zouden ze daar boos om worden? Hopelijk niet...

"Ik ben een beetje van overal. We verhuisden om de twee, drie maanden. Maar mijn ouders zijn beiden Engels, dus ik officieel ook." antwoordde hij. Trots hoorde hij dat ze ook het volgende liedje kende. Hij zong niet, het was dus alleen een instrumentale versie, en dat zag hij als een compliment. Dat hij goed kon gitaar spelen wist hij, maar het anderen horen zeggen was veel leuker. "Zit jij hier al lang op school?" ging hij na een korte stilte verder.