Kamer van Alice & Alecia.

Zoals ik al had verwacht, wat ook best logisch in mijn oren klonk, zou Alice, het roodharige meisje, eerst haar spullen halen uit haar vorige kamer. Een rilling ging door m'n gehele lichaam, alsof me iets engs stond te wachten. Aan de ene kant zag ik er flink tegen op dat ik straks een kamer moest delen met iemand en hier nog een afschuwelijk jaar moest blijven zitten, maar aan de andere kant.. ik wist het niet... het was een vreemd gevoel. Iets in mij wou toch blijven, de nieuwe uitdaging aangaan en het accepteren. Misschien was het zo slecht nog niet, tenminste zo dacht ik er nog niet over. Dat moest eerst maar wennen. Hopelijk was Alice aardig en keerde zich niet van mij af, zoals de andere leerlingen hadden gedaan op mijn vorige scholen. Door die gedachten prikten er alweer tranen in mijn ogen. Het was pijnvol om er weer aan te denken, al die jaren dat ik werd uitgescholden, gepest en puur werd genegeerd. Ik voelde me door en door slecht daar. Het begon van jongs af aan, allemaal zo verschrikkelijk. Waar het precies begon, kon ik me niet goed herinneren. Belabberd, verrot en uitgekafferd. Dat waren een paar van de woorden die ik mezelf kon omschrijven op die momenten. Tot nu dwaalde ik weer af in mijn gedachten tot een vriendelijke stem me weer uit mijn gedachten haalden, ze vaagden langzaam weg. 'Zal ik hem voor je dragen?' Ik wist niet of dat juist een goed aanbod was, of juiste een slechte. Het zou fijn zijn voor mijn armen, om ze even rust te geven. Maar het zou onbeschoft over komen, dat ik mijn zware koffer gewoon aan een ander overliet om die voor mij te dragen. Nee, nadat ik even twijfelend op mijn onderlip had gebeten, besloot ik toch maar het aanbod af te slaan. 'Nee, maar dankjewel voor het aanbod,' zei mijn trillerige en zachte stem tegen haar. Een klein glimlachje wist ik te toveren om mijn mond, ter teken dat ik haar toch bedankte.

Met haar ogen teneergeslagen kwam ze aan bij de trap en wist de eerste paar treden de zware koffer al omhoog te slepen en te trekken. Pffft. Hoeveel trappen moest ze wel niet op? Dat was de vraag. Ze had bij de receptie ook iets opgepikt van de derde verdieping, maar dat kon ook voor een andere leerling bestemd zijn of het kwam gewoon tersprake bij het personeel wat achter de receptiebar stond. Ach, ze kon het er op wagen. Ze keek niet meer om naar haar kamergenote, aangezien ze blijkbaar toch zo zou komen naar hun nieuwe kamer. Bij de derde verdieping voelde ze toch degelijk wel een pijnscheut door beide armen schieten. Het was tijd om te stoppen met sjouwen en ze plaatste de koffer op de grond zodat die weer normaal vooruit konden komen op de wieltjes die onderaan geplaatst waren. Dat ging al een stuk gemakkelijker dan het tillen van haar bagage, terwijl ze de trappen op moest. Een kleine puf verliet haar mond en haar ogen zochten naar een naambordje wat hopelijk op de deuren hingen. Shit, nee. En wat nu? Moest ze nu teruggaan naar beneden om te vragen welk kamernummer nou van hun was? De moed zakte weer diep in haar schoenen. Maar toen schoot haar iets te binnen. Natuurlijk! Het sleuteltje van hun kamer. Ze griste die uit haar broekzak die ze beneden erin had gestopt en bekeek met moeite het sleuteltje. Het was iets donkerder in de hallen van de derde verdieping, ookal hingen er wat zwak belichte plafondlampen door de gehele hal heen. Het was net aan zichtbaar genoeg. Toevallig. Toevallig nummer driehonderdenéén. Die kamer moest ze hebben. Er waren twee kanten die ze op kon, maar haar gevoel wees haar de linkerkant op. Ze volgde haar hart en haar ogen bekeken elk nummerbordje die op elk volgende deur hing. Tweehonderdenzevenennegentig, tweehonderdenachtennegentig, tweehonderdennegenennegentig. En driehonderd. Mooi, ze had het dus goed. Dat gaf al een best opgelucht gevoel. En nog een kleine anderhalve meter en ze stond bij de deur die haar kamer, en natuurlijk die van Alice, voor een lange tijd zou worden. Even bleef ze er voor staan, wennen aan het idee dat ze nu zo lang slechts in een kleine kamer verbleef. Heel anders dan haar grote landhuis natuurlijk. Dit zou totaal anders zijn. Een ringtone van een mobiel wekte haar weer uit haar trance, een meisje liep voorbij die haar telefoon opnam. Ja, het was tijd om de deur te openen met de sleutel die ze had gekregen van de grijsharige vrouw bij de receptie beneden. Ze stak die in het slot en draaide er langzaam aan, alsof het spannend was. Een klik volgde en ze haalde hem er weer uit, borg hem weer veilig op in haar broekzak. Dit was het moment, hét moment dat ze haar kamer te zien kreeg. Nog een keer voelde Alecia een rilling over haar rug lopen en huiverde kort. Haar rechterhand legde ze op de klink en trok die ook naar beneden. Met één haal duwde ze de deur naar binnen, kon hem niet gelijk stoppen zodat er een luide tik te horen was en moest gelijk even wennen aan het licht wat in haar ogen schoot. De gordijnen waren geopend, het zonlicht scheen in de kamer. Automatisch greep haar linkerhand naar haar koffer en trok die voorzichtig over de kleine drempel heen die de overgang van de vloer van de hal naar de kamer maakte. Gelijk liep ze door, terwijl ze de deur open liet zodat Alice ook naar binnen kon komen, richting de slaapkamer en plofte daar met moeite haar koffer op het linkerbed. Ze hadden uitzicht op het strand, de zee. Erg mooi om te zien. In deze kamer scheen de zon iets minder in de slaapkamer en kon ze even rustig naar buiten kijken. Rustig liep ze naar het grote vierkante raam toe, alsof ze het voorzichtig moest benaderen en legde toen haar warmbloedige handen tegen het glas aan. Zoiets moois had ze in tijden niet meer gezien, ze ging niet vaak naar buiten in Beverly Hills omdat ze te bang was oude klasgenoten of andere bitchies tegen te komen die haar weer kwetsten. Bijna. Bijna en het leek wel alsof haar mond open viel van verbazing, wat er natuurlijk hartstikke stom uit zou zien. Het water en schuim van de zee stroomde kalmpjes heen en weer over het strand. De golven waren klein en groot, dat verschilde enorm qua afstand. Een aantal surfers, zover ze kon zien telde ze er in totaal vier, allevier jongens, maakten gebruik van de grote golven en scheurden erop, tenminste zo leek het voor haar, als nooit tevoren. Het was hoog vanaf haar raam, erg hoog. Ze had last van hoogtevrees en als ze nog hoger had gezeten was dat een hel geweest, vooral als ze dan ook uitzicht hadden gehad op het strand. De stad was ook te zien, veel hoge en grote gebouwen staken boven de kleinere uit en de aantrekkelijke lichtjes schenen over de gehele stad heen. Ookal was het puur daglicht, het was duidelijk te zien. Maar 's avonds leek het haar nog mooier om te zien, waar ze nu elke avond naar kon kijken en er van kon genieten. Er was nog veel meer te zien vanuit het raam, maar ze herinnerde zich weer dat ze nog een koffer had om uit te pakken. Ze draaide zich om, nam een kleine stap afstand van het glas af en liet haar ogen weer even wennen aan de witte kleur. De kleuren van de stad glansden nog even na in haar pupillen, waar ze enige minuten nog last van had. Toen pas richtte ze zich weer op haar koffer. De bedden waren wit en ze moest ze zelf opmaken, mooi, want ze vond het smerig om onder een deken te liggen wat al door tig andere leerlingen waren gebruikt. Wie weet wat ze er allemaal wel niet mee hadden gedaan, ookal was het waarschijnlijk wel gewassen. Er lag slechts een witte matras, wit deken en natuurlijk het eikenhouten bed omhulsel zelf. Er was geen verschil te zien tussen de twee bedden dus een ruzie zou er voor haar gevoel niet ontstaan, tenzij zij echt persé het linkerbed wou. Als je de kamer in kwam waren er in totaal twee bedden, twee nachtkastjes en twee kledingkasten te zien, allemaal van zij-aanzicht. Het was een rechthoekige kamer, waarvan je dan in de lengte muur binnenstapte in de kamer. Ze ritste haar zwartkleurige, zware koffer open en bekeek de enorme stapel kleren, boeken, eventuele knuffeltjes waarvan ze niet wist waarom haar moeder die erin gestopt had, en de bedspullen. Wat haar moeder Joan allemaal nog meer onderin haar koffer had gestopt en in de zovele zijvakjes, daar had ze geen idee van. Zijzelf, Alecia, had slechts de kleren uit haar kast die ze graag mee wou op bed gelegd en was daarna in bad gegaan om zichzelf schoon te maken van het bloed wat verder op haar nachtjapon en huid was gedrupt. Dat was deze ochtend nog, het verband mocht er heel eventjes af om de wonden te reinigen met schone, frisse water. Eenmaal in bad had ze een enorme grote neiging om weer te beginnen, verder te gaan waarmee ze gestart was. Maar toch hield iets in haar, haar tegen, zodat ze het toch maar niet had gedaan. Nadat ze in bad was geweest had ze haar lichaam nog bekeken in de spiegel, en had haar blik toen vooral gericht op haar wonden. Het zag er op dat moment prima verzorgd uit, niks mis mee. maar nadat haar moeder weer opnieuw, ongebruikt verband om haar armen heen had gewikkeld, te strak, begon het weer te bloeden en pijn te doen. Blijkbaar had Joan geen pijngrens ofzoiets, tenminste als ze haar dochter hielp. Vlak daarna wanneer ze haar volledig had aangekleed, na haar beha en onderbroek, had ze haar koffer al beneden zien staan wanneer ze gereed was en wist ze nog maar net een broodje in haar mond met tegenzin te proppen, toen vertrokken ze al met de auto om een enorme lange reis af te leggen van Beverly Hills... naar Santa Monica, Monica high, haar nieuwe toekomstige school. Ondertussen, terugdenkend aan hoe de ochtend naar hier was verlopen, had ze haar kleding al met teneergeslagen ogen in de linkse kledingkast netjes gelegd. Alles op volgorde, zoals ze het thuis had. De basiskleding en ondergoed boven op de bovenste plank, beha, sokken, hemdjes en onderbroeken. Dan haar shirtjes, truien, waarvan ze niet eens wist waarom ze die dikke pakwerken wolle truien ook had gepakt, en topjes op de plank eronder. Wat samen al de eerste twee planken in beslag nam, zoveel kleding lag er al in, terwijl ze voor haar gevoel nog niet eens éénderde van haar grote kledingkast had meegenomen van thuis. De korte rokjes, halflange rokjes, lange rokken, korte broeken, driekwart broeken, halve broeken, en lange broeken, waaronder er ook afgesleten met gaten kledij er tussen lagen, plaatste ze allemaal op de derde plank, die ook alles net aan allemaal in beslag nam. Ja, ze wist het. Ze had veels te veel kleding mee, maar toch. Daaronder legde ze haar accesoires, haar sieraden in een laatje, haar grote tassen en kleine tasjes gewoon op de vierde plank. En haar schoenen kon ze straks plaatsen bij de ingang van hun kamer, in de schoenenkast, waarvan er wel maar ééntje stond en ze die dus samen moesten delen. Daarna sloot ze haar kastdeuren en richtte zich toen weer op de rest van haar bagage. De boekjes moest ze maar in het nachtkastje leggen. Zo te zien stonden er op beide nachtkastjes een wekker, die ook al op de goede tijd waren ingesteld. Ja, het was alweer half twee. Wat? Half twee alweer? Dat ging snel, sneller dan voor haar gevoel. Hoe laat was ze hier ook alweer aangekomen? Ze had geen idee, misschien was ze dat alweer vergeten. Het viel haar nu pas op dat ze haar kamergenote nog niet had gehoord, was die nog niet klaar met haar eigen koffer in te pakken en hierheen te gaan, of wist ze niet welke kamer ze moest wezen? Shit, straks kon ze het niet vinden. Ze beet even zachtjes op de vingertop van haar rechter wijsvinger die ze in haar mond had gestopt, terwijl ze ondertussen op haar eigen bed ging zitten, naast haar zwarte koffer.

[Woosh! 2.079 woordjes in totaal! M'n record verbroken >:] Awesome! ]

[Als je lang post kan je een lange post terug verwachte (aa), veel plezier met lezen ]

Het meisje was stil, maakte een verlegen en onzekere indruk. Geen bitch dus, of haar karakter zou straks geheel omslaan. Maar Alice had niet het idee dat dit het geval zou zijn, en over het algemeen was ze er vrij goed in mensen te door gronden. Iets wat ze van haar moeder had, althans dat had haar vader vroeger altijd gezegd. Een zucht schoof over haar lippen, steeds weer leken haar gedachten af te dwalen naar haar familie. Afwisselend spookten de gezichten van haar familie leden door haar hoofd, dan weer zag ze haar moeder voor zich. Met haar bruine haren, die golvend over haar schouders vielen, haar zachte bruine ogen waarin tot voor de dood van haar echtgenoot altijd een twinkeling had gestaan, haar knappe gezicht. Meerdere malen had Alice horen zeggen dat ze op haar moeder leek, ondanks haar rode haar en blauwe/groene ogen. Die ze van haar vader had. Ook hij spookte regelmatig door haar gedachten, zijn blauwe/groene ogen, zijn vuurtoren rode haar dat lichtjes begon te grijzen en de eeuwige glimlach op zijn gezicht. Vroeger was hij altijd het zonnetje in huis genoemd, hij wist iedereen aan het lachen te maken. Was tegen iedereen vrolijk en spontaan en had een overdosis energie. Hij had ook regelmatig met hen in de tuin gebasketbald, hij was ook degene die het haar had geleerd. Dan had je nog Lorenzo, hij was anderhalf jaar ouder dan dat zij was. Altijd al hadden ze een goede band gehad, een band die alleen maar sterker was geworden na hun vertrek uit Marseille. Hij had evenals haar de blauw/groene ogen van hun vader geërfd, maar zijn bruine haren had hij van zijn moeder. Op zijn gezicht had bijna altijd een grijns gestaan, wat karakter betrof leek hij op zijn vader. Zij leek meer op haar moeder, al had ze net als haar broer en haar vader een overdosis energie. 'Nee, maar dankjewel voor het aanbod,' Met die woorden trok het meisje Alice uit haar gedachten, die knipperde even met haar ogen. Alsof ze hierdoor makkelijker terug zou keren in de werkelijkheid. Ze glimlachte even naar het meisje, wiens stem zacht en trillerig had geklonken. “Oké, anders moet je het zeggen. Ik kan me voorstellen dat je last krijgt van je wonden als je die koffer helemaal naar boven moet zeulen.” zei Alice vriendelijk, terwijl ze rustig de trap op begon te lopen. Achter het meisje aan naar boven, als ze het goed had begrepen zaten ze op de derde verdieping. Haar oude kamer lag op de tweede, aan het eind van de gang. Misschien was het handiger dat ze eerst naar haar kamer ging om alvast een deel van haar spullen te pakken, anders zou ze de hele tijd op en neer moeten lopen. Want ze zou haar spullen niet in één keer naar boven kunnen krijgen. Alleen al voor haar keyboard zou ze twee keer moeten lopen, omdat het zo goed als onmogelijk was zowel de standaard als het keyboard zelf de trap op te tillen zonder er af te vallen. Kort keek ze naar het meisje dat een paar meter voor haar liep, die zou haar waarschijnlijk niet missen als ze eerst even naar haar oude kamer ging. Alice stapte de gang op, de gang waarin ze de afgelopen paar maanden meerdere malen had gelopen. Vooral in het begin was het besef dat ze hier niet meer weg zou hoeven vreemd geweest. De afgelopen twee jaar was ze nergens langer dan 3 maanden gebleven. Telkens weer hadden ze weg gemoeten, soms waren ze op tijd gewaarschuwd. Zagen ze degene die achter hen aan zaten niet eens, een enkele keer was dit niet het geval geweest. Hadden het geleken alsof ze oog in oog stonden met de duivel. Soms was dit goed af gelopen, meestal niet. Zacht beet ze op haar lip, waarom kon ze het verleden niet gewoon vergeten. Waarom bleef het zich aan haar op dringen? Waarom verdwenen de beelden niet gewoon? Vooral de beelden van de laatste dag die ze samen met haar broer had door gebracht lieten haar niet los. Achtervolgde haar in haar slaap. Met moeite slikte Alice het brok uit haar keel, opende de deur van haar kamer waarna ze haar sleutel terug stopte in haar broekzak en de kamer in stapte. Er stonden twee bedden, waarvan de rechter al meer dan een week onbeslapen was. Voor een moment liet ze haar ogen door de kamer dwalen. Hoe ging ze dit doen? Ze zou zeker twee keer moeten lopen, misschien zelfs drie als ze haar nek niet wou breken. Eerst haar keyboard, dan hoefde ze haar deur daarna niet weer op slot te draaien. Ze pakte de zwarte tas onder het bed vandaan en legde hem op haar bed. Het ding had ze gelijktijdig met het keyboard verkocht. Voorzichtig tilde ze haar keyboard van de standaard waarna ze hem in de tas legde, die ze van te voren al had geopend. Nadat ze het dicht had geritst, richtte ze zich op de standaard. Door een schroef wat loser te draaien was het mogelijk hem in te klappen, zodat hij makkelijker te dragen was. Ze legde het ding neer op de grond, trok een donkerblauwe sporttas onder haar bed vandaan. Ze zou eerst alles in pakken, en daarna zou ze pas de spullen naar boven brengen. Op die manier was ze waarschijnlijk minder tijd kwijt, bovendien kon ze dan beter kijken hoeveel ze tegelijkertijd mee kon nemen. Ze opende haar kast, en begon haar kleren er met stapeltjes uit te pakken. Eerst haar hemdjes, door haar voorliefde voor hemdjes was het een behoorlijke stapel. Ze droeg ook bijna nooit T-shirts of shirts met lange mouwen. Gevolgd door een viertal vestjes, een drietal spijker broeken, een drietal spijker shortjes, twee trainingsbroeken, twee sportbroekjes, een tweetal zwemshorts, een bikini, enkele lingerie zetjes, een paar lage vans, een paar hakken met bruine bandjes, een paar rode all-stars en twee riemen. Met moeite slaagde ze er in haar tas dicht te ritsen, sinds ze niet meer hoefde te vluchten had ze haar garderobe uit gebreid. Het hoefde tenslotte niet allemaal meer makkelijk in een tas te passen, al was dat nu misschien wel handig geweest. Ze richtte haar aandacht op de foto lijstjes die ze aan de muur had gehangen, begon ze er voorzichtig af te halen. De lijstjes had ze van Kenneth, haar vorige kamer genoot gekregen. Ze had het goed kunnen vinden met Kenneth, was hem ook gaan zien als een vriend. Het was jammer dat hij een andere kamer had gekregen. Ook de tekening die ze van Joël had gekregen, haalde ze voorzichtig van de muur af. Ze glimlachte zachtjes, het was een prachtige tekening. Waarin hij veel tijd gestoken moest hebben. Het was een bijna exacte kopie van één van de foto’s die ze in haar foto lijstjes had zitten. Een foto waar haar gehele familie op afgebeeld stond, vlak voor haar vertrek uit Marseille. Ook Joël staat er op, aangezien hij zo ongeveer bij hun familie had gehoord. Al op jonge leeftijd was hij als een van de beste vrienden van Lorenzo regelmatig bij hen over de vloer gekomen. Met haar vinger gleed ze over het gezicht van haar broer, wiens gezicht met veel geduld en precisie op papier was gezet. Na een korte aarzeling ritste ze de tas waarin ze haar keyboard op had geborgen weer open en legde de tekening er boven op. Hopend dat de tekening op die manier niet zou gaan kreukelen. Misschien dat ze er een lijst voor moest kopen, zo’n mooie grote houten lijst. Hopelijk zou haar nieuwe kamergenote er geen bezwaar tegen hebben als ze haar foto lijstjes en de tekening zou ophangen. Want ze vond het fijn om s’ avonds in de ogen van haar dierbaren te kunnen kijken. Al was het pijnlijk, het had ook iets geruststellend. Onmerkbaar schudde Alice haar hoofd, waarna ze haar schouder tas van de grond pakte en er de fotolijstjes in stopte, gevolgd door enkele schoolboeken en schriften. De overgebleven boeken propte ze met moeite in haar rugzak, ook een tweetal leesboeken, het bakje waarin ze haar sieraden opborg en haar dagboek stopte ze in de tas. Waarna ze het ding dicht ritste, en bij de andere spullen op het bed legde. Die moest ze ook nog af halen, na een korte aarzeling besloot ze dat ze eerst een deel van haar spullen naar boven zou brengen. Voor een moment staarde ze nadenkend naar de stapel spullen, drie tassen exclusief de tas waarin haar keyboard op zat geborgen. Dan was er ook nog de stadaard, die vlak voor haar voeten op de grond lag. Damn, haar toilet spullen. Ze liep naar de badkamer, haalde uit het witte kasje haar toilet tas en begon haar spullen er in te stoppen. Met moeite wist ze het tasje dicht te krijgen, waarna ze twee witte handdoeken uit het kastje pakte en haar toilet tas er op legde. Nu had ze echt alles. Ze trok de badkamer deur achter zich dicht, waarna ze spullen die ze op dit moment in haar handen had op haar bed legde. Na een korte aarzeling pakte ze haar rugzak en hing die over haar schouders, door het enorme gewicht van haar boeken viel ze bijna achterover. En dat terwijl meer dan de helft in haar kluisjes lag, ze pakte haar schoudertas en hing ook die over haar schouder. Ook deze woog irritant veel, als laatste pakte ze haar gitaartas. Rustig liep ze de kamer, sloot de deur achter zich maar draaide hem niet in het slot. Veel spullen van waarde lagen er niet meer in haar kamer, dus ze was er zeker van dat haar spullen er straks nog zouden liggen. De trap op was het zwaarst, de rugtas leek haar naar beneden te trekken en het koste haar moeite de keyboard tas zo te houden dat hij niet elke keer tegen de trap aan kwam. Opgelucht haalde adem toen ze boven aan de trap stond, ze besefte dat ze niet precies wist welke kamer ze had. Zachtjes vloekend begon ze door de gang te lopen, hopend dat ze zich zou herinneren welke kamer het was. Halverwege de gang was er een kamer waarvan de deur wagen wijd open stond, op één van de bedden zat haar nieuwe kamergenoten. Alecia als ze het goed had verstaan. Een glimlach verscheen op Alice gezicht, ze liep de kamer binnen. Legde haar keyboard tas op haar bed, waarna ze haar schouder tas en haar rug tas er naast liet vallen. Blij eindelijk van het gewicht af te zijn. “Het duurde een beetje lang, ik moest mijn spullen nog in pakken. Ik had namelijk niet verwacht dat ik direct vandaag al een nieuwe kamer zou krijgen.” legde ze uit aan Alecia. Waarna ze een stap naar het meisje toe deed. “Ik ben dus Alice.” zei ze, waarna ze haar hand uit stak. Ze wist niet of het meisje het gebruik kende om iemands hand te schudden, maar ze kon het er op wagen. “Aangenaam kennis te maken.” zei ze, waarna ze haar hand weer liet zakken. “Ik moet nog wat spullen op halen, het lukte me niet alles in één keer mee te zuilen.” zei ze, waarna ze zich omdraaide en de kamer weer verliet.
Zoals ze al had verwacht lagen al haar spullen er nog, nadat ze de sporttas waarin ze haar kleren had gepropt en de toiletspullen op de grond had gezet haalde ze haar bed af. Het hoeslaken, de kussensloop en de bedovertrek vouwde ze op zodat het minder ruimte in nam. Het kussen legde ze samen met de dekbed in de kast nadat ze die op had gevouwen. Die zouden de volgende bewoners van deze kamer weermoeten gebruiken. Zou het haar lukken dit in één keer mee te krijgen? Ja, dat moest kunnen. Ze legde de handdoeken en haar toilet tas op de stapelbeddengoed, hing haar tas over haar schouder en tilde de standaard op die ze vervolgens onder haar arm nam. Met haar vrije hand pakte ze de stapel en de toilet spullen op. Ja zo zou het wel gaan. Ze verliet de kamer, zette de loodzware standaard op de gang voor een moment tegen de muur zodat ze de deur op slot kon draaien. De sleutel stopte ze weer in haar broekzak, die zou ze later vandaag wel terug brengen. Vervolgens tilde ze de standaard weer op en liep naar haar nieuwe kamer. Dit keer ging het een stuk sneller, de standaard was minder groot dan het keyboard zelf en ze hoefde er niet de gehele tijd op te letten dat het ding niet tegen de trap stootte. Toch was ze blij toen ze in de kamer was en ze haar spullen op de grond kon zetten. “Zo nu heb ik alles, ik wist niet eens dat ik zo veel spullen had.” zei ze met een glimlachje. Waarna ze naar de deur liep, en die dicht deed. Nu moest ze alles weer uit gaan pakken, fijn. “Zou je het erg vinden als ik wat foto’s aan de muur hang en mijn keyboard neer zet?” vroeg ze aan Alecia, terwijl ze haar keyboard tas open ritste.

Na een korte tijd gewacht te hebben op het bed die zij voor nu als haar 'eigendom' beschouwde en op nog steeds haar vingertop gesabbeld te hebben, stond ze op en liep naar de badkamer. Die had ze nog niet bekeken, al zou die er niet groot uit zien. De kamer zelf was al niet oversized, waardoor ze er net met z'n tweeën in konden. Als ze nog een kamergenoot of kamergenote had gehad, was ze helemaal door het lint gegaan. Dat had ze zeker weten niet kunnen uitstaan, vooral als het twee uitbuitende bitchies waren die zichzelf bovenaan plaatsten. Voor de deur die haar naar de badkamer zou leiden stopte ze en twijfelde of dat wel een goed idee was. Straks lagen er ongepaste voorwerpen die ze op dit moment er niet bij wou hebben. Ach, houd toch op. Dat sloeg totaal nergens op. Haar hand vormde zich om de deurklink heen en trok hem al naar beneden voordat ze het zelf doorhad. Het was donker en er zaten geen ramen in, slechts witte tegels overheersten de badkamer. Ze knipte het licht aan en bekeek hem. Het enige wat ze zag vanuit de deuropening was dat er een badkuip stond met douchekop erin gebouwd en wat rekjes om handdoeken op te hangen en shampoo en crèmespoeling neer te zetten. Wanneer ze de badkamer echter wat in liep, zag ze vanuit haar ooghoeken iets roods, wat duidelijk haar aandacht trok. Daar hing de spiegel, waar iets opstond met een rode kleur. En dat was, wat ze overduidelijk wel wist, geen bloedrode kleurige lippenstift. Dat was een vloeistof wat ze maar al te goed kende, waarmee ze vaak in aanraking was geweest en geen goede herinneringen van over hield. Bloed. Hierdoor huiverde ze. Wat er op stond beviel haar al helemaal niet. Voor even kon ze zich niet meer bewegen en stond stokstijf aan de grond vastgenageld. Nog geen minuut later hoorde ze gestommel op de gang, wat haar wekte uit haar angstige adrenaline shotje wat zojuist nog door haar lijf gierde. Ze wist niet hoe snel ze zich uit de voeten moest maken en rende terug, zonder de deur van de badkamer dicht te doen en zo onder andere ook het licht uit te knippen, naar haar bed, waar ze zich stevig aan vastklamde en haar hoofd naar beneden boog. De meid, haar kamergenote vanaf nu aan, kwam binnen met enorm veel spullen. Ze stelde zichzelf voor als Alice, wat ze al wist. De hand die ze uitstak nam ze aan, zwakjes. Nog steeds voelde ze een beetje hoe ze trilde, wat blijkbaar haar kamergenote ook wel zou hebben gevoeld. Haar ogen gleden naar de spullen die zich ook op de kamer bevonden, maar dus van Alice. En alsof die bagage nog lang niet genoeg was, melde de roodharige meid dat ze nog meer spullen moest halen. Pfoe. Het duurde niet lang of ze was vertrokken en alweer terug, of het leek gewoon snel te gaan. In ieder geval, haar gedachten zaten nog steeds bij het huiveringwekkende beeld wat zich in de badkamer bevond. 'Zo nu heb ik alles, ik wist niet eens dat ik zo veel spullen had. Zou je het erg vinden als ik wat foto's aan de muur hang en mijn keyboard neer zet?' De tas zag er groot uit, en ze wist dat die veel plek in beslag zou nemen. Maar dat maakte haar niet uit, want de ruimte zij zelf nodig had had ze al in gebruik, en dat was slechts het bed en de kasten waar ze haar eigen bagage al in had gelegd. Het drong tot haar door dat ze eigenlijk nog vrij weinig tot geen woord hier in de kamer tegen haar had gezegd. ''Nee hoor,'' zei hij iele zachte stem. Ja, ze was verlegen. Maar dat was toch vrij normaal voor iemand die nog nooit op kamers had gezeten en vooral niet met een kamergenote. En ze kende haar niet eens, al zou dat best nog wel komen. Ze keek even naar het meisje. Ze zag er niet verkeerd uit, dat niet. Niet dat ze op meisjes viel, maar gewoon ter beschouwing van het uiterlijk. Ten overgestelde van haar, zij zag er natuurlijk helemaal niet uit. Iedereen op haar vorige scholen had haar voor talloze dingen uitgescholden. Lelijk, oma, lekkerding, al die woorden. Waarvan ze allemaal wist dat ze het meenden, tenminste zo kwam het voor haar over. Ja, woorden waarmee ze allemaal probeerden je van binnen te raken. En dat was ze gelukt, dat waren hun allemaal gelukt. ''Zal ik je helpen?'' Vroeg ze uit beleefheid, zoals Alice dat ook beneden had gedaan bij het dragen van haar koffer.

[Tsss, moet je het weer verbeteren? Achja... Heb weer gepost! )

Wat zwakjes nam Alecia haar hand aan, Alice voelde dat de hand van het meisje lichtjes trilde. Voor een moment liet ze haar groen/blauwe ogen onderzoekend over diens gezicht glijden. Lag het nu aan haar, of was het meisje bleker dan ze een paar minuten geleden was geweest? Ze zag er bang uit. Maar waarom, en waarom zo op eens? Wat joeg haar angst aan? Ze overwoog te vragen wat er aan de hand was, maar besloot uiteindelijk dit pas te doen nadat ze haar spullen had gehaald. Er lagen welles waar geen kostbare spullen meer in haar oude kamer, maar het idee dat iemand in haar spullen zou kunnen neuzen stond haar niet aan. Ze zou dan ook een stuk rustiger met Alecia kunnen praten, tenminste als die bereid was met haar te praten. Ze kwam vrij gesloten over, en had nog nauwelijks een woord gezegd. Maar misschien was ze gewoon verlegen, misschien dat als ze zich na een tijdje beter op haar gemak zou voelen. Ze wat spraakzamer werd.
Met haar rug stond Alice naar Alecia toe, voor een moment richtte ze haar aandacht op de tekening die tot haar opluchting onbeschadigd op haar keyboard lag. Elke keer verbaasde ze zich er weer over hoe gedetailleerd Joël, de gezichten van haar familieleden op papier had weten te zetten. Ook haar, en zijn eigen gezicht had hij perfect getekend. Met haar vinger streek ze voorzichtig, langs de lijn die haar broers wang vormde. Zacht beet ze op haar lip, ze miste haar familie. Vooral haar broer, die als laatste het leven had gelaten. Nu iets meer dan een halfjaar geleden. Er ging geen dag voorbij dat ze geen spijt had van het feit dat ze weg was gerend. Ze had hem niet geholpen, ze had het willen doen. Maar zijn woorden hadden haar tegen gehouden. Ze had gedaan wat hij had gezegd, ze was door gerend zo hard als ze kon. Had nog één maal achterom gekeken, om te zien hoe de man nog een kogel door het lichaam van haar broer joeg. De stem van Alecia trok haar uit haar gedachten, Alice pakte voorzichtig de tekening op en legde hem op haar bed. Waarna ze zich omdraaide naar haar nieuwe kamergenote, het duurde even voor ze zichzelf weer had gevonden. Voor ze er in slaagde, de beelden van die dag weg te drukken. “Oké mooi.” zei Alice, waarna ze een klein glimlachje op haar gezicht toverde. “Is er trouwens iets?” vragend keek ze het meisje aan, terwijl ze met haar hand een pluk van haar rode haren achter haar oor streek. Misschien had ze zich wel verbeeld, was er helemaal niks aan de hand met haar kamergenote. Maar voor het zelfde geld was er wel degelijk iets aan de hand. Alice draaide zich weer om, waarna ze de standaard van haar keyboard pakte en deze tegen de muur achter haar bed plaatste. Het duurde even voor ze er in slaagde het ding goed in elkaar te zetten, maar uiteindelijk stond hij op de goede hoogte. Alice haalde haar keyboard uit de tas en plaatste die voorzichtig op de standaard, er voor zorgend dat hij er niet af zou vallen. 'Zal ik je helpen?' vroeg Alecia, Alice haalde haar schouders. Draaide zich voor een moment om naar het meisje. “Is niet nodig, hoor.” zei ze met een glimlach. Ze was er in geslaagd de beelden van zich af te schuiven, iets wat er bijna automatisch voor zorgde dat ze zich weer beter ging voelen. “Waarom ben je eigenlijk naar Monica gekomen?” vroeg ze nieuwsgierig aan haar nieuwe kamergenote terwijl ze haar sporttas opende waarin ze haar kleren had gepropt en deze in haar kast begon te leggen. Ze besloot de kast met enige logica in te richten, maar wist dat die binnen de kortste keren waarschijnlijk weer over hoop zou liggen. Haar moeder had altijd gemopperd over haar slordigheid, ja wat dat betrof leek ze meer op haar vader die was een nog grotere sloddervos dan zijn was. Haar sport kleren, legde ze samen met haar bikini en de zwemshorts onderste plank. Vooral haar sportkleren had ze regelmatig nodig, ze was minstens drie keer per week in de sportzaal te vinden. Vijf keer als je schoolgym ook mee telde. Haar spijkerbroekjes en hemdjes legde ze op de middelste plank en de overige spullen kregen een plekje op de bovenste plank. Op de bodem van de kast zette ze haar schoenen, en legde ze haar riemen. Waarna ze de kast deuren sloot. De lege sporttas schoof ze samen met de hoes van haar keyboard onder haar bed. Ze snapte niet hoe het kon dat ze plotseling zo veel spullen had, eerder had alles in de blauwe sporttas gepast. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, waarna ze de fotolijstjes uit haar schoudertas haalde. Ze zou eerst spijkers in de muur moeten slaan voor ze hem op kon hangen, de tekening kon ze wel direct aan de muur hangen aangezien ze deze vast maakte met witte punaises. Ze had expres voor wit gekozen, omdat deze het minst afstaken tegen het witte papier. Ze ging op haar knieën op het bed zitten, en hing de tekening voorzichtig boven het hoofdeinde. Waarna ze de fotolijstjes in haar nachtkastje stopte, die zou ze later wel op hangen.

Alecia stond op van haar bed, kijken wat er nog meer voor spullen stonden in hun kamer. Aangezien ze toch nog bezig was, en geen antwoord had gekregen op haar vraag. Iets waar ze wel spijt van had. Ach, misschien was ze nog druk in gedachten bezig om de kleding en spullen te ordenen. 'Is niet nodig, hoor.' Ah, toch wel antwoord, maar het klonk treurig in haar oren. Opnieuw had ze het gevoel dat ze in een klein hoekje gedrukt werd, al was dat helemaal niet zo. De 'woonkamer' was niet bepaald groot, de hele kamer niet. Er stond slechts een klein televisietje, waarvan ze al had gedacht dat die er niet stond. Een radio, twee leunstoelen en een mini bank. Dat was het. En verder dus een badkamer, waarvan ze nu dus niet meer in durfde, en een slaapkamer. En slechts een minibar, voor als ze zin hadden in water of iets fris. 'Waarom ben je eigenlijk naar Monica gekomen?' Alice stelde een vraag aan haar, waardoor ze in beweging kwam en terugliep van de 'woonkamer' naar de slaapkamer. ''Ehhm,'' stamelde ze zachtjes, terwijl ze keek naar hoe het roodharige meisje haar spullen nog aan het uitpakken was. Het ene na het andere, het stopte maar niet. En dan kwam zij aan met een paar simpele spullen, vooral standaard kleding en toiletspulletjes. Ze leunde tegen een zijkant van de deuropening aan. Er kwam een klein, geniepig glimlachje op haar gezicht. ''Ik, ehhm. Ik ben hier gekomen omdat mijn ouders het geadviseerd kregen,'' zei ze een beetje twijfelend. Het was waar, maar het was niet alles waarom ze nou precies hierheen moest. Alecia beet onzeker op haar onderlip, waarbij ze naar haar eigen bed keek. ''En jij?'' Vroeg ze ietsje harder, duidelijk duidend erop dat ze niet verder wou praten waarom zij nou precies hierheen werd gestuurd. Hierbij liep ze alweer naar haar bed toe, frummelde nog even aan haar koffer en schoof hem daarna onder haar bed. De tekeningen die Alice aan het ophangen was, en de rest van de stuff waarmee ze bezig was, waren erg mooi om te zien. Zou ze die zelf getekend hebben, of had een ander dat gedaan? Ook zij schoof even een klein stukje naar het hoofdeinde, zodat ze hem beter kon zien. Ze keek er aandachtig, vol inspiratie, naar. Het lukte haar toch om de vraag te stellen. ''Heb jij die zelf getekend?'' Zei ze, terwijl ze haar ogen nog steeds op het witte papier bleef houden, alsof ze vastgelijmd zaten. Niet meer los te krijgen.

[Pfft, kort. Volgende word langer en wat meer inspiratievoller!! Moet eerst weer ffies in Alecia inkomen ]

Het meisje gaf geen antwoord op haar vraag, iets wat Alice het idee gaf dat er wel degelijk iets met haar aan de hand was. Maar ze vroeg niet verder, Alecia moest zelf weten wat ze wou vertelen en wat niet. Als ze niet wou vertellen wat haar dwars zat, dan was dat zo. Niets aan te veranderen. Rustig ging Alice verder met het ordenen van haar spullen, ergens wat het weer fijn een normaal aantal spullen te hebben. De afgelopen twee jaar had ze het met vrij weinig moeten doen, simpelweg omdat alles in de blauwe sporttas had moeten passen. Wanneer je hals over kop moest vertrekken, kreeg je niet de tijd om een viertal tassen in te kunnen pakken. Nee, je moest het doen met één. Eén die altijd in gepakt was, zodat je kon gaan wanneer dat nodig was. Want secondes tellen als je op de vlucht bent, voor iets dat vele male krachtiger was dan jij. Maar ze hoefde niet langer te vluchten, ze was veilig hier. Voor nu. Voor het eerst in twee jaar hoefde ze niet meer bang te zijn één van hen tegen te komen. Waarschijnlijk had ze er meer van kunnen genieten, als ook de rest van haar familie het mee had kunnen maken. Als zij niet gestorven waren. Daar ging ze weer, het leek alsof haar gedachten elke keer weer naar haar familie geven. Alsof ze hen maar niet los kon laten. Soms wou ze dat ze samen met hen was gestorven. De stem van Alecia trok haar uit haar gedachten, Alice richtte haar ogen op het meisje dat tegen de deurpost aan leunde. De manier waarop het meisje de rede dat ze hierheen was gekomen deed Alice vermoede dat ze iets verzweeg. Het gestamel, de twijfeling die duidelijk hoorbaar was. En de vraag die ze er wat harder aan toe voegde, waardoor ze duidelijk maakte dat het niet de bedoeling was dat Alice verder vroeg. Natuurlijk had ze de vraag kunnen verwachten. Natuurlijk had ze geweten dat die zou komen. Maar toch, wist ze niet direct hoe ze wou antwoorden. Ze haalde een map, waarin allemaal muziekbladen zaten, uit haar tas en zetten hem op de piano. Wat moest ze nu? Liegen? Nee, ze had de afgelopen twee jaar meer dan genoeg gelogen. Maar om nu aan een compleet vreemde, haar verhaal te vertellen. Een verhaal wat ze niet kon vertellen zonder dat haar ogen begonnen te branden, en haar stem gesmoord werd door haar tranen. “Omdat het hier veilig was.” zei ze enkel, haar stem had iets hards. Iets wat vertelde dat het meisje niet verder moest vragen. Net als de vraag van Alecia dat net had gedaan. De tweede vraag die haar nieuwe kamergenote stelde was makkelijker te beantwoord. “Nee, ik kan niet tekenen.” zei ze met een glimlachje, terwijl ze haar blik voor een moment richtte op de tekening. “Joël, mijn vriend, heeft hem gemaakt.” Bij het uitspreken van Joël’s naam, werd haar glimlach groter. Nog altijd kon ze niet geloven dat ze hem hier tegen het lijf was gelopen, zo ver van hun geboorte plaats. Zo ver van de plaats waar ze elkaar hadden leren kennen. “Waar kom je vandaan?” vroeg Alice, aangezien ze de korte stilte die er was gevallen niet goed kon verdragen.

[Ook kort, sorry (aa)]

Even leek de stilte weer te overheersen, maar al gauw genoeg beantwoordde Alice haar vraag of ze het zelf getekend had. 'Nee, ik kan niet tekenen. Joël, mijn vriend, heeft hem gemaakt.' Ah, dat was het dus. Ja, zo'n mooie meid zou vast wel een vriend hebben. Elke meid hier op school zou vast wel een vriend of vriendin hebben, en zij... Zij had niets. Ze had slechts haarzelf, waar ze een hekel aan had. Een grote haat. Het liefste was ze er nu niet meer, maar toch. Toch hield íets in haar, haar tegen. En de grote vraag, was wat?
'Waar kom je vandaan?' De korte stilte werd opnieuw verbroken, door haar kamergenote. ''Ehhm.. Ik kom uit Beverly Hills.'' Zei ze, niets meer er aan toevoegend. Gewoon het antwoord gevend wat de meid vroeg.
Net voordat ze terug kon vragen waar zij vandaan kwam, werd er op de deur geklopt. Ze kon niet weten wie, had geen idee. Aarzelend, aangezien Alice nog bezig was, liep ze naar de deur en stopte even toen ze er voor stond. Ze beet op haar onderlip, maar keek toch door het kijkgat om te kijken wie het was. Ah, het vrouwtje van de balie was er. Met hetzelfde brilletje op dan toen ze beneden had, en de grijze haren. Dezelfde oude, uit de mode kleertjes aan. Verlegen deed ze de deur open en verwachtte dat ze op haar donder zou krijgen. Maar het was haar kamergenote, in tegenstelling tot haar.
'Alice Piogga!' Schreeuwde ze boos. 'Ik had je gezegd die sleutel van je vorige kamer in te leveren!' Ze klonk aardig pissed off. Hierdoor begon Alecia een beetje te trillen, vanwege het kabaal wat de vrouw veroorzaakte. Niet alleen in hun kamer. Nee, het klonk door de gehele gang heen. Ze hoorde wat deuren opengaan, blijkbaar keken andere tieners wat er gaande was. Misschien was dit nieuw voor ze, of gebeurde dit elke dag wel. Ze zou het gauw genoeg merken.
Misschien dat Alice het niet had gehoord, maar voor de zekerheid liep ze naar de slaapkamer. ''Ehhm,'' begon ze om haar aandacht te wekken. ''Die vrouw van de balie beneden is er.'' Zei ze stilletjes, maar toch hoorbaar zodat ze haar kon verstaan. Hierna liet ze haar kamergenote met rust, en liep naar de minibar om daar een koud blikje Seven Up uit te laten. Dorst had ze wel na die lange reis. Ze was zo stom geweest om geen flesje water mee te nemen, erg dom. Ze klikte het blikje open en nipte er een slokje van, wanneer ze hem op een tafeltje zette die voor de mini-bank stond.

"Zo dames, het zit er weer op. Ik verwacht jullie morgen om 9 uur stipt, dan kunnen we direct vertrekken. Het is een belangrijke wedstrijd, dus wees fit en stel me niet teleur." Met die woorden werd de twee uur lange training beëindigd. Alice liep naar de bank die tegen de muur van de gymzaal was geplaatst, pakte het flesje water dat ze daar had neer gezet. Gulzig nam ze een paar slokken van de koele vloeistof, waarna ze de dop er weer op draaide en achter de andere aan naar de kleedkamer slenterde. Daar waren de gesprekken al weer in volle gang, het vrolijke gelach van haar team genoten deed een glimlach op haar gezicht verschijnen. Noelle stond in het midden van de kleedkamer, haar lange zwarte haren had ze al bevrijd uit het elastiekje dat tijdens de training verplicht moest dragen. Ze ging gekleed in niet meer dan haar bh, en het rode short waarin ze had getraind. "Wie gaat er mee naar Bar Copa?" Enthousiast keek ze haar team genoten aan, Alice rolde met haar ogen. Typisch, Noelle leek een wedstrijd nooit helemaal serieus te nemen. Kwam ook regelmatig aan zetten met een kater, maar ook dan was haar spel nog zo goed dat ze niet uit het team gekick't werd. "Je zou echt eens moeten doen wat de coach zegt." Mopperde Lara, die het niet kon hebben dat Noelle ondanks het feit dat ze niet exact deed wat Maureen zei center was. Een plek die Lara maar al te graag wou hebben. Alice trok haar tas onder de houten bank vandaan die aan de muur bevestigd was, hing hem over haar schouder nadat ze het flesje water er in had gestopt. "Ciao, tot morgen." Met die woorden verliet ze de kleedkamer, ze zou zich op haar kamer wel douchen. Buiten begon het al donker te worden, de eerste sterren waren al verschenen. Zwijgend slenterde ze naar de Living Building, die vlak bij de gymzaal lag.
Haar voetstappen weergalmde lichtjes in het verlaten trappenhuis, de meeste leerlingen waren of in hun kamer of in een club. De deur van haar kamer zat op slot, wat betekende dat Alecia er nog niet was. Ergens was Alice daar wel blij mee, het meisje was veranderd en niet ten goede. Uit het voor vakje van haar tas viste Alice haar sleutels, met een zachte klik sprong het slot open. De kamer lag er verlaten bij, wat haar vermoedde bevestigde haar kamergenote was er niet. Nadat ze het licht aan had gedaan en de deur achter zich dicht had getrokken, gooide ze haar tas tegen de rand van haar bed. Zodat die met een zachte plof op de grond achter haar bed belande. Uit de kast trok ze een simpele pyjama -die bestond uit een stoven short'je en een hemdje- en een lingerie setje. Ze zou de kamer vandaag toch niet meer uitgaan. De deur van de badkamer draaide ze achter zich op slot, haar sport kleren wierp ze in de wasmand. Ze trok het elastiekje uit haar haren, dat golvend over haar schouders viel. Het water van de douche spoelde het zweet van de training weg, verlichtte de pijn in haar verzuurde spieren. Maureen had vandaag werkelijk het uiterste van hen geëist. Nadat ze haar haren had gewassen en zich had afgedroogd stapte ze de douchecabine uit. Ze trok haar kleren aan, en haalde een borstel door haar rode haren die ze vervolgens in een losse vlecht bond. Op die manier zou het morgen niet alle kanten op staan.
In de kamer was het nog altijd stil, kennelijk had Alecia nog niet de behoefte gevoeld naar haar kamer te gaan. Alice zocht de afstand bediening van de tv, waarna ze op haar bed plofte en de tv aanzette. Na kort gezapt te hebben, stopte ze bij een serie die ze herkende als Lie to me.

Genietend van de muziek en de stilte tegelijk zat Alecia in de lounge van de hallen, waarop ze uitzicht had op haar kamer, maar de mensen die daar liepen niet op haar. Vanaf hier kon niemand haar zien, wat het mooie ervan was. Met oortjes in, genoot ze van random muziek die ze laatst op haar MP3-Speler had gezet. Af en toe speelde ze met het volume draaiknopje, vooral omdat vermakelijk was en ze daardoor niet zo met haar gedachten stoeide. En bij het liedje wat nu draaide kon ze het niet laten om zichzelf even te laten rusten op haar zitzak en met haar lichaam mee te laten bewegen op het ritme van de muziek, waarbij ook haar pupillen relaxed omhoog in haar oogkassen draaiden.

I cannot see why you'd be, another me. Het refrein. Draai. Draai. Draai. Harder kon ie niet. Damn. Deze genotmuziek deed me denken aan verlossing, vrijheid. Tegelijkertijd ook aan m'n ouders, die rotmensen. Ik haat ze. Ik haat ze. I hate them. I HATE THEM. Draai, draai. Flowers. Flowers. I love their smell and colors. Flo... BAM. Ik raakte uit mijn trance en keek op, terwijl ik mijn muziek nog zachter zette. Draai. Nog net voordat de deur dicht getrokken werd, zag ik een schim met een opvallende kleur haar, rood. Alice. Ze was er, in hun gezamenlijke kamer. Blergh. Draaiii. I just take care of myself, and no one else. All that you taken from others, will be taken from you... Blabla. Whatever happens tomorrow, and whatever you do. Just keep in mind that the source and end is you... Mes, gebroken spiegelstukjes en glas. Huid, vlees en botten. Bloed, roodkleurig. Daar herinnerde Alice me aan. Rood. Rode armen... Ahh. Pupillen. STOP. MET. TRILLEN... In nomine patris et filii et spiritus sancti.. In nomine patris et filii et spiritus sancti...

Het nummer stopte, en ze besloot maar op te staan, richting haar kamer. Het werd al laat en veel was er hier niet te beleven in de hallen. Perde eos vi. Perde eos vi. Perde eos vi. Enige stappen en ze was er, en ze hield trillerig haar muziek-apparaat in haar rechterhand, terwijl ze met haar linkse de deur opende en zag dat er geen enkel teken van leven stond. Dat kwam omdat er weinig lichten aan stonden en het enige geluid wat er in haar oren aanwezig was, was de muziek van Epica, een tweede nummer die toevallig van hun was. Ze sloot de deur achter zich met een zachte klik, voor zover zij dat kon horen dan en keek even naar de muziek die ze draaide. Ze draaide aan het geluidsknopje en stopte toen hij op z'n hoogst stond, wat hoogstwaarschijnlijk Alice nu ook wel kon horen. Alecia slikte kort en liep toen richting de slaapkamer, waar wel licht was. Daar haalde ze haar oortjes uit haar oren en kwakte het apparaat -dat nog steeds aan stond- op haar bed. De blondine had nog niets gezegd en keek alleen met haar donker omringde ogen, door de zwarte oog make-up die ze droeg, naar de roodharige meid. Zachtjes begon ze te neuriën, iets in het Latijns en liep daarna als een razende op de meid af, waarbij ze bij haar bed stopte en haar nog steeds aankeek. Het geluid van de TV leek wel te gillen in haar oren, en dat terwijl de muziek van haar MP3-Speler zelfs nog harder stond, al had ze die voor eventjes uitgeschakeld in haar gedachten. ''Where were you?'' Mompelde ze, op een schelle toon. ''Well? What the fuck took you so long?!'' Schreeuwde ze al wat harder, en deze keer leek haar stem helemaal niet meer hetzelfde meer. Het klonk snijdend, waarvan ieder ander kippenvel van zou krijgen. Haar handen balde ze voor kort even tot vuisten, en liet ze daarna weer rustig vieren.

De wedstrijd van morgen, was één van de laatste van het seizoen en hierdoor erg belangrijk. Het meisjes team van Monica High stond hoog aangeschreven, en dat wou Maureen graag zou houden. Alice had haar kussen tegen de muur aan gelegd, leunde er lichtjes tegen aan. Haar ogen had ze op de tv gefixeerd, waar een aflevering bezig was die ze nog niet eerder had gezien. Vroeger had ze het altijd met Lorenzo gekeken, een zucht schoof over haar lippen. Dergelijke gedachten verpeste haar humeur elke keer weer. Het geluid van de deur deed haar op kijken, waarschijnlijk was het Alecia. Wie anders? De muziek van het meisje stond zo hard, dat Alice het letterlijk kon verstaan. Dit werd enkel erger nadat Alecia het apparaatje op haar bed had gegooid. Kon ze het niet gewoon uit zetten? Neuriënd in het Latijn liep ze op Alice af, al hoewel lopen was niet het juiste woord. Eerder razen of stormen. Alice duwde zich automatisch iets rechter, richtte haar ogen op de blondine. Die een paar maanden geleden nog zwart haar had gehad. Haar ogen waren donker door de dikke laag zwarte make-up die ze droeg. Alecia bezat de kunst om zelfs wanneer ze mompelde een schelle toon in haar stem te houden. Sinds wanneer was Alice haar een verklaring verschuldigd? Het was niet alsof ze getrouwd waren. Toch wist Alice dat ze er beter niet tegen in. Alecia's snijdende stem bezorgde haar kippenvel. Oh, wat zou ze toch graag een andere kamergenoot willen. Ze was niet iemand die mensen snel veroordeelde, zeker niet. Ze probeerde altijd in iedereen het goede te zien, maar Alecia bezorgde haar daadwerkelijk de creeps. "Ik moest trainen. Ik zit in het basketbalteam, and you know that." zei Alice rustig, waarna ze de afstandbediening pakte en het geluid iets zachter zette. Zo konden ze elkaar beter verstaan, en was er geen reden om te schreeuwen. Al betwijfelde of Alecia die hint zou begrijpen, en haar stem volume zou laten dalen.

[Beetje inspiloos (aa)]

Ze snoof toen Alice rustig op haar Engelse opmerkingen reageerde, alsof er niets aan de hand was. Het roodbloedje was een lange tijd weggeweest, en dat wist ze zelf waarschijnlijk ook wel. Langer dan normaal, en dat wist ze zeker, want ze had het nauwkeurig bij gehouden. Wel tien minuten. Rustig liep ze weer weg, terwijl ze langzaam achteruit liep, van Alice haar bed en draaide zich uiteindelijk bij de deuropening om. Haar MP3-Speler gierde nog steeds als een wilde, het klonk alsof haar oortjes ieder moment het konden begeven, zo hard. ''Ice.. I need ice cream...'' Begon ze te mompelen, wat hoogstwaarschijnlijk ook nog wel verstaanbaar was voor Alice, aangezien ze nog maar enkele meters van de slaapkamer verwijderd was, richting de kleine keuken. Wat je niet eens een keuken kon noemen, maar er stond alleen een klein aanrechtje om ontbijt op te maken, een koelkast en een mini-vriezertje. Voor de rest de gewoonlijke lades met bestek en alles, en boven het aanrecht nog twee kleine kastjes. Eén voor de borden en andere onnodige troep, en in het andere kastje de crackers en het beschuit en dergelijke.
Net voordat ze de vriezer open deed, stond ze even stil en staarde naar de leegte van de keuken. Het was donker, zo donker dat je haast niets kon zien. Al waren haar ogen wel al een klein beetje gewend aan de duisternis. Plotseling schoot haar een herinnering te binnen, uit het niets.

'Godverdomme Tom, je draait je nu om en gaat weg. Ik wil je niet meer zien, voor drie weken niet. Ga maar weer zuipen met je zogenaamde vrienden! Of moet ik zeggen, jou favoriete schatjes? Jou hoeren? Oh, die doen verdomme alles voor je! Zolang je ONS geld maar uitgeeft!' Schreeuwde mijn moeder zo fel en hard, dat ik mijn oren bedekte. Ik bevond me in mijn kamer, mijn deuren en ramen waren dicht, maar alsnog kon ik het luid en duidelijk horen. 'Nina, luister naar me! Er is niks gebeurd, oke!' 'En moet ik je op je woord geloven? Fuck toch op man, ik weet haast zeker dat er nog schuldig sperma aan die lul van je hangt.' Mijn hart bonkte wild, niet van angst, maar eerder van pijn. Adrenaline schoot er als een gek doorheen, en ik kon maar niet stoppen met ijsberen in mijn kamer, met mijn handen volledig op mijn oren bedekt, en nog kon ik het horen. Alsof ze naast me stonden, te gillen tegen me. Maar ze stonden beneden, in de keuken. 'Blijf van me af!' Klonk er weer een vrouwelijke stem, mijn ma. Vlak daarna was er een brekend geluid te horen, er brak een glas, of een bord. Iets in die richting, of een vaas, het kon van alles zijn. Het was in ieder geval in de keuken. 'Rotwijf! Als je niet naar me luistert, dan ga ik maar ja. Dan neuk ik vanavond mijn favoriete hoertjes zo hard, dat je ze zelfs hier nog kan horen klaarkomen.' 'Klootzak!' Een deur werd geopend en verdomd hard dichtgeslagen, tranen stroomden inmiddels uit mijn ogen. Ik probeerde dat te vermijden, door mijn ogen hard dicht te knijpen. Steeds sneller ijsbeerde ik door mijn kamer, was ontzettend onrustig en probeerde zo stil mogelijk te zijn, zodat mijn ouders mij niet zouden komen opzoeken. Maar het was al te laat, voor ik het wist stond mijn vader in mijn kamer met gebalde vuisten...

Alecia zakte op de grond en voelde hoe haar handen begonnen te trillen, waarbij ze angstig voor zich (4:08) uitstaarde en een angstig gezicht erbij trok. Onrustig begon ze te zuchtten. Gelijk daarna slikte ze even en begon over haar kaak te wrijven, met haar rechterhand. Hierbij sloot ze haar ogen en voelde die pijn weer opkomen, die ze vroeger ook had gevoeld. Op haar vijftiende.
De blondine stond op en probeerde die rotgedachtes te vergeten, door angstig (4:00) weer te ijsberen en door haar gezicht in haar handen te begraven. Piepende geluiden verlieten haar mond, erg luid en schel. Al die herinneringen kwamen weer omhoog, die ze voor een lange tijd had geprobeerd te verbergen, zichzelf wijs te maken met Latijns.