Alice's room.

Zwijgend staarde Alice naar haar spiegelbeeld, haar ogen die zonet nog rood opgezet waren geweest van het huilen hadden na de warme douche hun normale kleur weer terug gekregen. Haar rode hing in natte donkere slierten rond haar gezicht, haar huid begon langzaam weer wat kleur te krijgen. Het gesprek met Ian, had wel degelijk zijn vruchten af geworpen. Ze liep niet meer constant rond in een vest, waardoor ze de zon vrijspel gaf. Nog altijd vond ze het moeilijk die starende blikken te negeren, maar langzamerhand begon ze er aan gewend te raken. Ze pakte haar borstel, die op de rand van de wastafel lag. Begon rustig haar haar te borstelen, starend in de spiegel. De gehele dag had ze haar tranen binnen weten te houden, had ze gedaan alsof er niks aan de hand was. Of dit niet de dag was waarop haar moeder was overleden. Nu precies twee jaar geleden. Maar zodra ze haar kamer binnen was gelopen, had ze haar tranen niet lange in bedwang kunnen houden. Met haar gezicht verborgen in het kussen, had ze minstens een kwartier liggen huilen. Iets waardoor ze nu het idee had, dat ze geen tranen meer over had. Haar hoofd bonkte, iets wat ze meestal had nadat ze had gehuild. Huiverend haalde ze adem, legde de borstel weer op de plank boven de wastafel nadat ze er enkele hare uit had gehaald en die in de prullenbak had gestopt. Ze ging op haar tenen staan, pakte het doosjes paracetamol uit het kasje. Waarna ze er één uit het folie drukte, even had ze de neiging een stuk of tien pilletjes uit het folie te drukken en ze allemaal in te nemen. Gewoon om weer bij haar familie te kunnen zijn, niet langer opgescheept te zitten met het schuldgevoel dat haar langzamerhand gek maakt. Abrupt schudde ze haar hoofd, liet het doosjes op de grond vallen. Dat kon ze niet doen, dat kon ze Joël niet aan doen. Snel stopte ze de paracetamol in haar mond, slikte hem door met wat water. Waarna ze de badkamer uit liep, en de deur achter zich dicht duwde. Ze liep naar de kast, viste daar een kort grijs sportbroekje en een wit hemdje uit. Ze was niet van plan nog naar buiten te gaan, dus veel maakte het niet uit wat ze aan zou treken. En als ze naar buiten zou gaan was het om te sporten en dan waren deze kleren ideaal. Eigenlijk moest ze nog eten, maar daar had ze op dit moment totaal geen behoefte aan. Nee, ze zou voor een keer het avondeten wel over slaan. Zo veel maakte dat nu ook weer niet uit. Met haar hand ging ze door haar haren, die onderhand al wat droger aan voelde en hun normale kleur weer terug kregen. Haar ogen dwaalde door de lege kamer, sinds Kenneth was vertrokken was het er altijd stil. Iets waar Alice slecht tegen kon, ze zetten haar muziek dan meestal ook aan. Een kleine glimlach verscheen op haar lippen toen ze het keyboard zag staan dat ze gister had gekocht. Ze ging op de kruk zitten die ze er voor neer had gezet, legde haar vingers op de toetsen. Het geluid van een keyboard was welles waar niet zo mooi, als dat van een echte piano maar ze kon het er mee doen. Een voordeel aan het keyboard was dat je effecten toe kon voegen aan het geen wat je speelde, gisteravond had ze er al iets mee geoefend. Kort dacht ze na, besloot een nummer te spelen waar haar moeder altijd dol op was geweest. Terwijl ze speelde veranderde ze wat aan de instellingen zodat het geluid werd vervormd, het klonk eigenlijk best goed. Ze betwijfelde of haar moeder het hier mee eens was, die hield tenslotte vooral van de echte piano muziek. Maar toch. Het was alsof de aanwezigheid van haar moeder kon voelen, zelfs al wist ze dat dit grote onzin was. Haar moeder leefde niet meer. “Ik mis je mam.” fluisterde ze zacht, waarna ze op haar lip beet. Haar ogen gefixeerd op de toetsen van haar keyboard. Ze zette de effecten uit, en begon aan een tweede nummer. Een nummer dat ze kort geleden ergens had gehoord, al wist ze niet meer precies waar het was. Voor zich zag ze haar moeder, met haar glimlach die haast altijd op haar gezicht had gerust. Haar getinte huid, haar bruine haren die golvend over haar smalle schouders vielen en haar lieve bruinen ogen.

In een grijze jogging en een wit shirt wandelde Joël door zijn kamer op zoek naar de afgewerkte tekening voor Alice. Deze vond hij niet meteen en daardoor werd hij lichtjes gek. Hij begon alles door te zoeken en meteen werd de kamer een puinhoop. Zoekend keek hij rond maar nog steeds was er niets gevonden. Dan schoot het hem uiteindelijk te binnen de tekening nog in zijn tas zat. Hij smeet de dekens weer op zijn bed en legde alles weer wat ordelijker om dan zijn tas onder zijn bed vandaan te halen. Daar haalde hij de tekening uit en schreef op de achterkant 'Never alone. I'll be in every beat of your heart. When you face the unknown. Wherever you fly. This isn't goodbye, my love will follow you stay with you. Baby you're never alone. I will support you throug everything. Forever yours.' Vervolgens wandelde hij uiteindelijk de kamer uit en besloot maar naar de balie te gaan, om te gaan kijken waar de kamer van Alice was zodat hij het kon gaan afgeven. Kort keek hij naar enkele mensen die hem aan keken, dit kwam weer door de wonden die heel goed aan het halen waren eigenlijk. Door het gesprek met Alice en Ian had hij zijn zelfvertrouwen toch weer beginnen op bouwen, gewoon om hun gelukkig te maken. Want dat vond hij belangrijk, dat zij hem weer zagen als de oude Joël, en niet zijn verslechte versie. Joël wist best dat hij Alice er mee had gekweld door het niet te vertellen, maar nu ze het wist leek ze zich schuldig te voelen en dat wou hij nu ook niet. Nee, hij wou dat ze weer gelukkig was, gewoon een keer alles vergeten net zoals vroeger, zoals hij zijn Alice altijd had gekend, maar hij begreep dat het voor haar niet makkelijk was. Dat zou het voor hem ook niet worden, maar hij wist dat ze er met zijn tweeën door zouden komen. Deden ze altijd. Net toen de jongen de hoek om ging om zo de trap af te lopen hoorde hij een liedje spelen, een liedje dat hem heel bekend voor kwam. Het liedje wat hij altijd had gehoord toen hij bij Alice haar moeder was geweest. Even keek hij naar de grond en beslootde volgende gang maar in te lopen, op zoek naar de bron van het geluid. Tot zijn verbazing was er niemand op deze gang, mooi dan kon niemand hem lopen aan staren. Bij de deur waar de muziek het hardst klonk bleef hij staan en keek even naar de grond. Zou het Alice zelf zijn die aan het spelen was of niet? Toen een nieuw nummer de intrede nam luisterdehij naar de mooie klanken die voort kwamen van een piano of misschien keyboard. Zonder dat hij het echt goed door kreeg duwde de jongen geluidsloos de deur open, zodat hij degene die aan het spelen was niet zou storen. Joël richte zijn helder bruine ogen op de plaats waar de muziek van kwam en toen hij zag dat het Alice was glimlachte hij even. Met de tekening nog steeds in zijn hand wandelde hij naar haar toe en bleef vlak achter haar staan en toen de laatste noten klonken glimlachte hij even. 'En nog steeds vind ik dat je super mooi speelt.' Een kleine glimlach verscheen op zijn gezicht en keek hij even naar beneden. Ergens hoopte hij dat ze die tekning zou aperciëren al was hij daar eigenlijk vrij zeker van, maar hoe ze daarop zou reageren was de grootste vraag. 'Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik gewoon binnen gekomen ben?'

Zoals meestal het geval was als ze speelde had Alice weinig besef van het gene wat er om haar heen gebeurde, ze had haar ogen op de toetsen gericht. Al was dit niet nodig om de juiste tonen aan te kunnen slaan, nee ze wist blindelings welke noot waar zat. 'En nog steeds vind ik dat je super mooi speelt.' De plotselinge woorden die vlak achter haar uit werden gebroken, kwamen dan ook zo onverwachts dat ze er van schrok. Ze verstijfde lichtjes, om vrijwel direct daarna weer te ontspannen. Aangezien ze de stem herkende als die van Joël. “Dank je.” zei ze, met een glimlachje waarna ze zich naar hem omdraaide. De woorden die ze uit wou spreken bleven steken in haar keel, toen ze zag wat hij in zijn hand had. Aarzelend pakte ze de tekening uit zijn handen, staarde er zwijgend naar. Ze herkende de foto van haar familie er direct in, elk detail was perfect na getekend. Welles waar enkele malen vergroot, waardoor de tekening nog bijna echter leek. 'Ik hoop dat je het niet erg vind dat ik gewoon binnen gekomen ben?' De woorden drongen nauwelijks tot haar door, haar blik was gevestigd op het gezicht van haar moeder. Dat Joël prachtig had getekend, het was alsof het echt haar moeder was die haar aan keek. Zacht beet Alice op haar lip, als hij haar dit op een andere dag had gegeven had ze waarschijnlijk anders gereageerd. Maar vandaag, op de dag waarop haar moeder was overleden was het extra moeilijk haar gezicht te zien. Ze had niet voor niets alle lijstjes met daarin de foto’s van haar familie weggestopt, bang dat ze ze anders kappot zou gooien. Met haar vingers streek ze over het gezicht van haar moeder, alsof ze haar op die manier echt aan zou kunnen raken. Tranen branden achter haarogen, maar ze deed haar best ze binnen te houden. Joël had haar de laatste tijd al vaak genoeg zien huilen, dat hoefde hij niet nog een keer te zien. Hij moest al genoeg doorstaan, en ze wist dat het voor hem moeilijk was haar te zien huilen. “Het is zo mooi, alsof ze me echt aan kijken.” fluisterde ze, waarna ze haar ogen uiteindelijk los wist te maken van de tekening. Een waterig glimlachje gleed over haar lippen. Ze kwam overeind, zodat ze vlak voor Joël stond. “Dank je.” zei ze zacht, waarna ze een klein kusje op zijn lippen plaatste. Om vervolgens haar aandacht weer op de tekening te richtte, haar blik viel op de tekst die op de achterkant was geschreven. Ze draaide de tekening om zodat ze het zou kunnen lezen. De tekst deed haar zachtjes glimlachen. “Sorry, je had vast een andere reactie verwacht. Maar het is gewoon moeilijk, vooral vandaag.” zei ze zacht, waarna ze haar blik voor een moment neer sloeg. “Maar ik ben er echt heel blij mee, echt waar.” voegde ze er aan toe, bang dat hij zou denken dat ze er niet blij mee was. Want dit was zeker niet het geval, de tekening was prachtig en ondanks het feit dat het soms pijnlijk was de gezichten van haar familie te zien. Het had ook iets rustgevends, het gaf haar het idee dat ze niet helemaal verdwenen waren.

Joël keek haar aan en wachte even af. Toen ze echter de tekening van hem af nam beet hij op zijn lip en ademde even huiverend in. De jongen zag haar zachtjes ovet het gezicht van haar moder strijken wat echter bij hem zijn hart leek te breken. Die vrouw was niet meer, en dat was jammer heel jammer. Maar hij kon de tijd niet omdraaien jammer genoeg. Uiteindelijk legde hij zijn hand op haar schouder en streek even met zijn duim over haar rug. Even glimlachte hij om haar woorden, dat was mooi om te horen. Hij was blij dat zij dit eigenlijk gezegd had, merendeels omdat hij het zelf niet zou doorhebben. Vervolgens stond ze op en keek hij haar voor een moment in de ogen aan en voelde een steek door zijn hart trekken. 'Het maakt me niet uit welke reactie je me geeft, zolang je er maar blij mee bent.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en streek even door haar haren heen. Uiteindelijk nam de jongen de tekening even uit haar handen en legde die neer. Hij sloeg zijn armen om haar heen en streek zacht over haar rug heen. 'Ik hoop dat dit je wat meer helpt. Ik weet dat je hun mist, en ik zal ook niet zeggen dat ik het niet doe. Maar weet dat je niet alleen bent in deze strijd, ik steun je door dik en dun ookal zijn er dingen gebeurt met me. Ik zal er altijd voor je zijn liever, altijd.' Zachtjes streek hij met zijn hand over haar rug. Er echter helemaal niet van wetend dat haar moeder vandaag was overleden, maar hij kon de link misschien wel leggen al dacht hij daar nu op het moment niet over na. De jongen drukte een zachte kus op haar wang en glimlachte bemoedigend naar haar. 'Alice, wat is er mis met je?' Vroeg hij zachtjes aan haar en keek haar bezorgd aan. Al vanaf hij binnen was, had hij de pijn in haar ogen kunnen lezen maar hij kon niet plaatsen van waar die pijn kwam. Was het nog steeds om wat er in Marseilla was gebeurd, of om iets anders? Hij gokte op het tweede, maar natuurlijk kon alles wel gebeuren op dit moment. Nog zacht drukte hij een kus op haar voorhoofd, afwachtend wat er nu met haar aan de hand was.
[Sorry voor de kortheid moet eten]

'Het maakt me niet uit welke reactie je me geeft, zolang je er maar blij mee bent.' fluisterde Joël, Alice keek op een klein glimlachje speelde op haar lippen. Maar haar ogen deden niet mee, hij mocht haar niet nog eens zien breken. Ze wou hem niet nog meer pijn doen, zacht beet ze op haar lip. Met zijn hand streek hij door haar haren, huiverend haalde ze adem. Merkte dat hij de tekening uit haar handen pakte, en hem weg legde. Waarna hij zijn armen om haar heen sloeg, en zacht over haar rug streek. Ze legde haar hoofd tegen zijn schouder, liet haar hand op zijn borst rustte. Nog altijd vechtende tegen haar tranen, ze had al genoeg gehuild vandaag. 'Ik hoop dat dit je wat meer helpt. Ik weet dat je hun mist, en ik zal ook niet zeggen dat ik het niet doe. Maar weet dat je niet alleen bent in deze strijd, ik steun je door dik en dun ookal zijn er dingen gebeurt met me. Ik zal er altijd voor je zijn liever, altijd.' zei hij, het was alsof zijn lieve woorden het enkel moeilijker maakte haar tranen te bedwingen. De laatste tijd was ze er steeds beter in geslaagd het verleden achter zich te laten, ze had de fotolijstjes kunnen ophangen. Had aan haar familie kunnen denken, zonder dat er direct tranen in haar ogen sprongen. Maar vandaag leek dit alles vrij wel onmogelijk. Een zachte kus werd op haar wang gedrukt, aarzelend keek ze op. Niet wetend of Joël de pijn in haar ogen kon lezen, ze hoopte van niet. Maar ze betwijfelde het, hij kende haar te goed. 'Alice, wat is er mis met je?' vroeg hij, waarmee hij bevestigde dat hem de pijn in haar ogen niet was ontgaan. Ze keek hem voor een moment zwijgend aan, zag de bezorgdheid in zijn ogen. Een kus werd op haar voorhoofd gedrukt, ze haalde diep adem. Wetend dat ze hem nu moest zeggen wat er aan de hand was. Tot nu toe had ze hem vrij weinig over de dood van haar familie verteld, niet omdat ze hem niet vertrouwde. Maar omdat het moeilijk voor haar was, hij wist dan ook niet wanneer ze waren overleden. “Het is vandaag precies twee jaar geleden dat mijn moeder is vermoord.” fluisterde, één enkele traan rolde over haar wang. Ze wende haar blik af, zacht beet ze op haar lip. Zich afvragend hoe hij zou reageren.

[En toen moest ik eten xD]

Bezorgd keek hij haar aan en wachtte af. Zachtjes streek hij over haar achterhoofd. Toen hij echter hoorde waarom ze vandaag zo was voelde hij zichzelf vanbinnen breken. De traan die over haar wang rolde streek hij zachtjes weg. Vervolgens legde hij zijn hand op haar wang en duwde haar gezicht weer naar het zijne en keek haar even aan. 'Stil maar, gooi het er allemaal uit geloof me het lucht op.' Zachtjes gaf hij haar een kus op haar lippen en trok haar weer tegen zich aan en legde zijn hoofd tegen dat van haar en ademde even diep in. 'Weet dat je moeder trots is op je, net als je pa en Lorenzo. Ze kijken nu op ons neer en ze zijn trots dat ze zo'n prachtvrouw als jou hebben opgevoed. Ze zijn blij dat je hen nog steeds koestert. Dat weet je toch.' Sprak hij zacht tegen haar en voelde even een koele hand om zijn hart heen sluiten, wetend dat zijn familie daar even goed kon zijn. Maar toch was er altijd dat beetje hoop dat ze nog in leven waren, en hij wist dat hij niet alleen was op de wereld want hij had Alice. 'Je zult nooit alleen zijn, nooit.' Zachtjes trok hij haar mee naar het bed en zette haar daar op neer en zette zich naast haar neer. 'Dit mag misschien heel egoistisch zijn om nu te zeggen. Maar wees blij dat jij je echte familie nog hebt mogen kennen. Jij hebt herinneringen, ik heb niets aan mijn familie. Je moeder was een prachtige vrouw, en ze heeft een prachtige vrouw op de wereld gezet en ik weet dat jij later met je zoon of dochter ook een wonder zult verichten. Ik heb het misschien al eerder gezegd, maar blijf niet in het verleden hangen. Samen slaan we ons hier door, ik beloof het je.' Hij sloeg zijn arm om haar heen en streek zachtjes over haar schouder. Hopend dat zijn woorden ook maar enig nut hadden voor haar. 'En Alice, je mag huilen bij mij. Daar voor ben ik je vriend, en ookal zie ik het je niet graag doen, ik zal je daarom niet minder graag zien hoor.' Glimlachte hij zacht en wachtte vervolgens af op de reactie van het meisje naast zich.

Met zijn hand streek Joël over haar achterhoofd, ze kon zijn reactie op haar woorden niet zien. Doordat ze haar blik af had gewend, zijn ogen ontwijkend. Zacht streek hij de traan die over haar wang rolde weg, waarna hij zijn hand op haar wang plaatste en haar gezicht in zijn richting draaide. 'Stil maar, gooi het er allemaal uit geloof me het lucht op.' zei hij, waarna hij een zachte kus op haar lippen plaatste. Ze wist niet precies wat ze moest zeggen, ze kon geen woorden vinden. Wist ook niet wat ze eruit zou moeten gooien, op dit moment was het enige wat ze in zich had de tranen waarvan ze had gedacht dat ze onderhand wel een keer op zouden zijn. Joël had zijn hoofd tegen het hare gelegd, het voelde vertrouwd om zo dicht bij hem te staan. Alsof hij haar wel zou vangen mocht het mis lopen, mocht zij breken. Voor een moment sloot ze haar ogen, luisterend naar de woorden die hij uitsprak. 'Weet dat je moeder trots is op je, net als je pa en Lorenzo. Ze kijken nu op ons neer en ze zijn trots dat ze zo'n prachtvrouw als jou hebben opgevoed. Ze zijn blij dat je hen nog steeds koestert. Dat weet je toch.’ zei Joël zacht, voor een moment was er een klein glimlachje te zien op haar gezicht. Maar die verscheen al vrij snel weer, ze beet op haar lip. ‘Je zult nooit alleen zijn, nooit.' zei hij, waarna hij haar mee trok naar het bed. Ze liet zich door hem op het bed duwen, voelde dat hij naast haar ging zitten. Ze wist dat ze niet alleen was, ze had hem tenslotte. Maar wat als ze hem zou verliezen? Dan had ze niemand meer, niets meer wat haar met deze wereld verbond. Kort dacht ze aan het doosjes paracetamol dat ze zonet in haar hand had gehad, dan zou ze waarschijnlijk wel een einde aan haar leven maken. 'Dit mag misschien heel egoistisch zijn om nu te zeggen. Maar wees blij dat jij je echte familie nog hebt mogen kennen. Jij hebt herinneringen, ik heb niets aan mijn familie. Je moeder was een prachtige vrouw, en ze heeft een prachtige vrouw op de wereld gezet en ik weet dat jij later met je zoon of dochter ook een wonder zult verichten. Ik heb het misschien al eerder gezegd, maar blijf niet in het verleden hangen. Samen slaan we ons hier door, ik beloof het je.' hoorde ze Joël zeggen, voor een moment staarde ze naar de grond. Wist niet hoe ze op zijn woorden moest reageren, zijn eerst uit gesproken woorden klopte niet. Althans dat vond zij, als je je familie niet kende wist je ook niet wat je miste. Dan kreeg niet elke herinnering een scherp randje, want je had geen herinneringen. Ze sprak haar gedachten niet uit, ze wou hem niet kwetsen, ze wou hem geen pijn doen. Zijn latere woorden deden haar wel degelijk wat. Maakte dat ze zich beter voelde, toch was het moeilijk haar tranen in bedwang te houden. Joël sloeg zijn armen om haar heen, ze legde haar hoofd tegen zijn schouder. 'En Alice, je mag huilen bij mij. Daar voor ben ik je vriend, en ookal zie ik het je niet graag doen, ik zal je daarom niet minder graag zien hoor.' zei hij, alsof hij haar gedachten had kunnen lezen. Het was alsof zijn woorden het laatste beetje vechterskracht in haar weg sloegen. Enkele tranen liepen over haar wangen, huiverend haalde ze adem. Ze sloeg haar handen voor haar gezicht, snikte zachtjes. “Sorry.” fluisterde ze zachtjes, met een stem verstrikt door de tranen.

Joël keek haar aan en streek zachtjes langs haar wang heen. De jongen voelde hoe ze haar hoofd op zijn schouder legde waardoor hij haar wat beter vast nam en dan uiteindelijk toch merkte dat ze begon te huilen. Joël keek haar aan en ging achter haar op he bed zitten waarna hij zijn armen om haar heen legde en haar dicht tegen zijn borst aan trok. De zachte sorry ontging hem niet. 'Het maakt niet uit, ik snap het wel.' Zachtjes drukte hij een kus in haar nek en legde vervolgens zijn hoofd neer op haar rug en sloot kort zijn ogen. Voor zich zag hij allemaal onbekende gezichten, wetend dat een daar van een familielid moest zijn, wetend dat zijn vader daar misschien wel kon tussen wandelen. Ook zag hij voorzich de Lorenzo die hij het laatst had gezien, en haar ouders. Even slikte hij, toch wetend dat deze mensen misschien nu gelukkiger waren als toen ze hier werden opgejaagd. Joël opende zijn ogen en keek meteen naar zijn knie die verwond was geweest omdat hij weer eens de grote jan had moeten uithangen. 'You can count on me like one, two, three. I'll be there and I know when I need it. I can count on you like four, three, two. And you'll be there 'cause that's what friends. Are supposed to do, oh yeah, ooh, ooh.' Zong hij heel zachtjes en streek zachtjes over haar zij met zijn hand terwijl de jongen al gauw verder ging. 'If you toss and you turn and you just can't fall asleep. I'll sing a song beside you. And if you ever forget how much you really mean to me. Everyday I will remind you.Find out what we're made of. What we are called to help our friends in need.' Ja, dat was iets wat zij kon, op hem rekenen ten alle tijde. Dat was gewoon iets wat vrienden deden, of ze nu gewoon vrienden waren of echt tja verliefd. De een kon altijd rekenen op de ander maakt niet uit wat er was of waar hij was, voor diegene had je gewoon alles over. 'You'll always have my shoulder when you cry. I'll never let go, never say goodbye.' Zachtjes streek hij langs haar rug en ademde diep in. 'Ik ben er altijd voor je, ik zeg geen vaarwel voor aleer jij dat zegt tegen mij. Ik hou van je Alice, en dat zal zo blijven.' Mompelde hij zachtjes.

De tranen die ze sinds zijn binnenkomst binnen had weten te houden, rolde nu over haar wangen. Joël was achter haar gaan zitten, sloeg zijn armen om haar heen en trok haar tegen zijn borst. Met haar handen nog altijd voor haar gezicht geslagen, leunde ze lichtjes tegen hem aan. Niet langer vechtend, tegen de tranen. 'Het maakt niet uit, ik snap het wel.' hoorde ze Joël zeggen, zijn aanwezigheid leek de pijn iets te verzachten. Huiverend sloot ze haar ogen, voelde de kus die er in haar nek werd geplaatst. Nog altijd snikte ze zachtjes, alsof ze nog niet genoeg had gehuild. Ze voelde Joël’s hoofd tegen haar rug rustte. Zacht beet ze op haar lip, zag haar moeder voor zich. Zoals ze geïnteresseerd naar iemand kon luisteren, haar hoofd een tikkeltje schuin waardoor enkel van haar bruine lokken in haar ogen vielen. Hoe ze kon lachen, vrolijk, spontaan en aanstekelijk. De blikken die ze soms met haar vader had gewisseld, als ze dachten dat hun kinderen niet keken. Die twee hadden ongelofelijk veel van elkaar gehouden, vulde elkaar aan, waren één. Voor Alice was dit altijd vanzelfsprekend geweest, ze had zich als klein meisje niet eens kunnen voorstellen dat haar ouders ooit zonder elkaar hadden geleefd. Na de dood van haar vader was er ook iets in haar moeder veranderd, de vrolijke twinkeling die eerder altijd in haar ogen was geweest was verdwenen. Haar schaterlach, hadden Lorenzo en zij nooit meer gehoord. Als ze glimlachte, verschenen er niet zoals vroeger kuiltjes in haar wagen. Joël trok haar uit haar gedachten, met haar ogen nog altijd gesloten luisterde ze naar hem. Voelde dat hij met zijn hand langs haar zij streek, ze haalde diep adem. Merkte dat ze langzaam weer tot rust begon te komen, ze haalde haar handen weg voor haar gezicht. Luisterde naar de woorden die hij zachtjes zong. Zijn aanwezigheid, zijn woorden, het stelde haar gerust. Verzachtte haar pijn. Ze wist dat hij er altijd zou zijn voor haar, evenals zij er altijd voor hem zou zijn. Met zijn hand streek hij langs haar rug. Er liepen niet langer tranen over haar wangen, ze voelde zich opgelucht. Iets wat haar lichtelijk verbaasde, met de rug van haar hand streek ze haar tranen weg. 'Ik ben er altijd voor je, ik zeg geen vaarwel voor aleer jij dat zegt tegen mij. Ik hou van je Alice, en dat zal zo blijven.' Mompelde Joël, Alice draaide haar hoofd zo dat ze hem aan kon kijken. “Dank je.” zei ze zacht, waarna er een klein glimlachje op haar gezicht verscheen. Zacht drukte ze een kus op zijn lippen, streek met haar hand langs zijn wang. Waarna ze haar lippen van de zijne haalde, en hem voor een moment recht aan keek. “Ik hou ook van jouw.” fluisterde ze.

Het meisje bleef maar huilen, hij kon het niet hebben dat zijn vriendin huilde, maar hij kon er ook niets aan doen. En ditmaal begreep hij het wel van haar, hij had er respect voor dat ze toch alleszins durfde te huilen in zijn bijzijn. Geen goed ding natuurlijk, maar hij was blij dat hij er voor haar kon zijn als ze het moeilijk had. Kort zuchtte hij, hij kon de familie van Alice nog helemaal voor de geest halen. Haar moeder, haar bruine haar, haar bijna altijd vrolijke uitstraling, de glans in haar ogen -die hij trouwens maar een keer had zien verdwijnen, en dat was toen hij met een blauw oog daar aan kwam-, dan had je haar vader, een man die altijd vrolijk was geweest en zich niet van zijn stuk liet brengen vna hem had hij nog bang gehad maar dat was meteen verandert toen hij een dag met hem had door gebracht, en dan was er Lorenzo, bruina haren die altijd warrig lagen en de blauw/groene ogen die gelijk waren aan die van Alice, een jongen naar zijn hart, een jongen die hij echt goed kende. Joël staarde naar de grond en onbewust voelde hij zich in elkaar krimpen. Uiteindelijk voelde hij beweging en keek hij weer voor zich en zag dat ze haar handen weg had gehaald van haar gezicht waardoor hij even glimlachte. En ja hoor, uiteindelijk keek zijn meisje hem weer aan met een kleine glimlach op haar gezicht. Waarvoor ze hem bedankte was niet echt duidelijk voor hem maar ja. Veel kon het hem nu niet echt schelen op dit moment. 'Maakt niet uit.' Opeens voelde hij haar zachte lippen weer op de zijne en voelde hij haar warme hand over zijn wang gaan. Het was een vrij korte kus, maar dat maakte voor hem niets uit. Want de woorden die erop volgden deden hem even wegdromen, al was dat merendeels door dat hij recht in haar ogen keek. Joël legde zijn voorhoofd tegen het hare aan en drukte een zachte kus op haar neus. 'Hoe is het nu met je?' Vroeg hij zachtjes aan haar en streek even over haar wang.

'Maakt niet uit.' zei Joël, waarom hij dit precies zij wist ze niet. Het was een reactie op haar dank je, althans dat dacht ze. Ze glimlachte zachtjes, voelde zich op één of andere manier lichter. Alsof hij een last van haar schouders had gehaald. Hij kon het verdriet niet minder maken, maar hij kon het wel verlichten. Alleen al door bij haar te zijn. Joël legde zijn voorhoofd tegen het hare, drukte een kus op haar neus. 'Hoe is het nu met je?' vroeg hij, terwijl hij met zijn hand zacht langs haar wang streek. Ze haalde haar schouders op, proberend haar gedachten die nog altijd door elkaar liepen te orderenen. “Beter.” zei ze zacht. Waarna ze diep adem haalde. Voor een moment werd ze overvallen door een vlaag van schuldgevoel. Enkel en alleen omdat ze voor een kort moment niet aan haar moeder dacht, alsof ze haar niet miste. Alsof ze niet rouwde, zacht beet ze op haar lip. Drukte het gevoel weg. “Hoe gaat het eigenlijk met jouw?” vroeg ze zacht aan Joël, met haar hand streek ze over zijn bovenarm waar nog altijd wonden op zaten. Waarna ze hem vragend aan keek, een lichtte bezorgdheid ruste in haar ogen. Hoe zou haar moeder hebben gereageerd als die wist hoe Joël er aan toe was na hun bezoek aan Marseille? De jongen had haar na aan het hart gelegen, ze had na hun vertrek ook enkele malen haar bezorgdheid over hem uit gesprokken. Aangezien er toen naar haar zeggen, niemand meer was om hem op te vangen. Eerder had hij naar hen kunnen komen als hij problemen had, haar moeder zou hem zo enkel dagen in huis hebben genomen. Maar na hun vertrek, was dit niet meer mogelijk. Ook had ze zich schuldig gevoeld, tegen over hem. Iets wat overigens gold voor haar gehele familie, ook voor Alice zelf. Hoe zou haar familie hebben gereageerd als ze hem weer tegen waren gekomen?

[Flutje, sorry.]

Ze vertelde dat het beter ging en dat deed hem goed. Zijn glimlach groeide iets, haar gelukkig zien was voor hem het enigste wat nog gelde hier in deze wereld, niets anders meer. Gewoon haar gelukkig zien, want dat was iets wat hij de laatste tijd steeds minder bij haar zag, en niet bij haar alleen maar ook bij Ian, het was raar. Alsof het trio gewoon tesamen ongelukkig werd. Heel raar. Haar volgende vraag deed hem even na denken. Hoe het met hem ging? Beter, beter als eerst. Kort sloot hij zijn ogen toen ze over zijn bovenarm streek. 'Met mij gaat het ook wel weer beter. Al heb ik nog steeds een paar problemen met mensen die te lang naar me staren. En dan ja, de vertrouwenskwestie nog deels.' Sprak hij zachtjes tegen haar. Hij vond het stom dat hij door de gebeurtenissen bijna niemand meer vertrouwde buiten dan de mensen die echt close waren met hem. Hier waren er dat er twee, Alice en Ian. Joël keek even naar de grond en zijn gedachten gingen even naar de aller eerste keer dat hij echt hard was geslagen door die man, dat hij bijna huilend het huis was uitgerend en daardoor ook bijna over reden weg toen hij op weg was naar Alice haar huis. Echter was hij wel niet huilend bij hen aangekomen, gewoon zodat ze zich geen zorgen maakte om hem. Al zagen ze het allemaal dat er wat mis was met hem, dat hij niet echt was zoals hij normaal was en dat hij constant naar zijn maag greep omdat hij de pijn toen niet kon verdragen, ze hadden hem allemaal gevraagd wat er was maar tegen niemand zei hij het echte verhaal, de eerste keer dat hij loog tegen haar familie en tegen haar, maar het was een leugen om best wil, toch? 'Ik mis ze ook, ik mis de manier waarop je moeder altijd lachte en met haar hand door mijn haren ging, de manier waarop je vader altijd grapjes maakte met iedereen, en dan Lorenzo's manier van lachen. Kleine dingen, maar ik mis ze toch steeds elke dag. En door dat ik bij jou ben, zie ik ze toch allemaal weer in jou terug komen.' De jongen glimlachte even en streek vervolgens met zijn hand zachtjes langs haar wang en drukte haar een kleine kus op haar lippen. Hij keek haar recht in de ogen aan, gewoon omdat hij niet meer kon wegkijken van haar, niet dat dat al ooit mogelijk was geweest eigenlijk. 'De wonden helen trouwens vrij goed.' Sprak hij even ter mededeling.

De glimlach op Joël’s gezicht verbreedde, iets wat haar goed deed. Zij was niet de enige die de laatste tijd nogal ongelukkig was, het zelfde gold voor hem. Vooral sinds hun bezoek aan Marseille was hij somber geweest, had hij een groot deel van zijn openheid verloren. Al begon die langzamerhand weer terug te komen, iets waarmee zij blij was. 'Met mij gaat het ook wel weer beter. Al heb ik nog steeds een paar problemen met mensen die te lang naar me staren. En dan ja, de vertrouwenskwestie nog deels.' vertelde hij, ze knikte. “Dat vertrouwen komt wel weer goed, je moet het niet te snel willen herstellen. Gewoon kleine stapjes nemen, het is al iets dat je het Ian en mij hebt verteld. En op den duur zullen die wonden verdwijnen.” zei ze, met haar hand streek ze nogmaals zacht over zijn bovenarm. Waarop nog altijd een groot aantal wonden stonden. 'Ik mis ze ook, ik mis de manier waarop je moeder altijd lachte en met haar hand door mijn haren ging, de manier waarop je vader altijd grapjes maakte met iedereen, en dan Lorenzo's manier van lachen. Kleine dingen, maar ik mis ze toch steeds elke dag. En door dat ik bij jou ben, zie ik ze toch allemaal weer in jou terug komen.' zei hij, Alice beet zacht op haar lip. Met zijn hand streek Joël zacht langs haar wang, waarna hij een kleine kus op haar lippen drukte. Ze glimlachte zachtjes, dacht voor een moment aan haar moeder. Die ze na de dood van haar vader nauwelijks meer had zien lachen, hoe zou Joël hebben gereageerd als hij haar zo had gezien?“Na de dood van mijn vader heeft mijn moeder weinig meer gelachen, de enige reden waarom ze zelf geen einde aan haar leefde maakte waren Lorenzo en ik.” zei ze, waarom ze het zij wist ze niet. Ze had plots de behoefte hem meer te vertellen, al wist ze niet of hij het wel wou weten. Er kwamen tot haar opluchting geen tranen, ze had genoeg gehuild. “Mijn vader werd ongeveer een anderhalve maand nadat we zijn vertrokken vermoord.” mompelde ze, niet wetend of ze meer moest zeggen of dat Joël liever had dat ze haar mond hield. Ze keek hem aan, recht in zijn helder blauwe ogen. Met haar hand ging ze door zijn haar. 'De wonden helen trouwens vrij goed.' zei hij, ze glimlachte zachtjes. “Dat is mooi.” zei ze, drukte een zachte kus op zijn wang.

Joël keek haar aan en knikte even, zijn vertrouwen zou terugkomen. Maar hij wou dat het sneller ging, hij wou dit hele proces achter zich laten en verder gaan met zijn leven, en met Alice. Joël had nooit lang stilgestaan bij iets, zelfs niet bij zijn schotwonde, hij wou dat alles gewoon even ophield, alles. Dat het gewoon weer was zoals vroeger en dat het nooit meer zou worden veranderd. Kort keek hij naar zijn armen en zuchtte even. Er zouden zich littekens gaan vormen, littekens die misschien niet heel klein zouden zijn. Plots hoorde hij haar woorden over haar moeder en keek haar bezorgd aan en streek voorzichtig langs haar nek heen en zuchtte. De jongen kon zich haar moeder niet voorstellen niet lachend, dat kon hij gewoon niet. Eveneens kon hij die vrouw ook niet zien zonder de man waar ze van hield. Dat zou dan zoiets zijn als hij zonder Alice. 'Je moeder was altijd al een sterke vrouw geweest, maar toch kan ik me het niet voorstellen hoe zij was zonder je vader.' Zacht streelde hij langs haar wang, haar vader was kort na hun vertrek vermoord. Een rilling liep over zijn rug, een anderhalve maand was niets. Stel hij was er achter gekomen, stel hij was hun gevolgd? Dan had hij misschien dat lot van haar vader gedragen en leefde haar familie misschien nog wel. Alice ging met haar hand door zijn haren waardoor hij glimlachte naar haar. Na de zachte kus die op zijn wang werd gedrukt legde hij zijn wijs vinger op haar lippen. 'Niet meer Alice, niet nu. Morgen of zo wanneer vandaag achter ons ligt.' Sprak hij zachtjes tegen haar en drukte vervolgens een kus op haar lippen en legde zijn hand vervolgens op haar achterhoofd. Dit moest nu niet verder gaan, vandaag had zij al veel te verwerken gehad, eveneens als hij zelf. Morgen of overmorgen, maar niet meer vandaag.

De bezorgdheid in Joël’s ogen ontging haar niet, met zijn hand streek hij zachtjes langs haar nek. 'Je moeder was altijd al een sterke vrouw geweest, maar toch kan ik me het niet voorstellen hoe zij was zonder je vader.' zei hij, ze knikte zacht. Haar moeder was inderdaad een sterke vrouw geweest, maar het leek alsof haar kracht samen met haar echtgenoot was verdwenen. Alice zuchtte, keek voor een moment naar Joël. Zou het met haar net zo gaan als met haar moeder? Als zij hem zou verliezen? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, ze moest er niet aan denken hem te verliezen. Dat zou ze niet trekken, ze kon niet nog iemand verliezen. Al helemaal hem niet. Hij legde zijn vinger op haar lippen, ze keek hem aan. Verdreef de gedachten aan haar moeder, die vandaag ongecontroleerd door haar hoofd leken te spoken. Soms zag ze plots haar gezicht voor zich, op school ook meerdere malen. Het had haar moeite gekost om niet te huilen, van de les hd ze nauwelijks een woord gevolgd. Een vriendin van haar had haar elke keer aan moeten stoten om er voor te zorgen dat ze het hoorde als er iets tegen haar werd gezegd. 'Niet meer Alice, niet nu. Morgen of zo wanneer vandaag achter ons ligt.' zei hij, Alice knikte zachtjes. Voelde zijn lippen op de hare, beantwoorde zijn kus vrijwel direct. Legde haar hand in zijn nek, draaide zich om in zijn armen waarna ze hem zacht met zijn rug op het bed duwde. Waardoor zij op zijn buik lag, zij hand lachte op haar achterhoofd. Uiteindelijk maakte zij een einde aan de kus door haar hoofd iets terug te trekken, met haar vingers streek ze zachtjes langs zijn nek. “Als je last heb van je wonden moet je het zeggen, oké?” zei ze zag, zich bedenkend dat ze nu waarschijnlijk op zijn wonden lag.

Joël keek haar aan en grijnsde even toen ze de kus beantwoorde. Zachtjes werd hij door haar op het bed geduwd waardoor hij de hand die momenteel nog vrij was op haar rug plaatste en daar zachtjes over ging. Alice was echter degene die een einde maakte aan de kus waardoor hij haar meteen weer aankeek en zijn hoofd wat schuin hield. Haar vinger gleed langs zijn nek heen waardoor Met een vragende blik keek hij haar aan maar toen ze echter verder ging glimlachte hij even. Vervolgens knikte hij maar even naar haar. 'Dan merk je het wel.' Fluisterde hij zachtjes tegen haar en kwam iets naar boven met zijn hoofd, zodat zijn lippen net haar nek raakte, vervolgens liet hij zich weer zakken en keek haar met een kleine glimlach aan. 'Zoveel pijn doen ze niet meer eigenlijk, echt waar.' Het was de waarheid, alleen als er op een bepaalde wond net iets teveel druk kwam dan deed ze pijn maar dat waren merendeels de blauwe plekken op zijn sleutelbenen en op zijn rug. Zachtjes streek hij langs haar rug en ging net tot aan haar schouder an streek zachtjes over de plek waar de wonde geweest was, die dag zou hij niet meer vergeten beiden hadden ze er een souvenir aan overgehouden, maar dat lag in het verleden en daar moest niet over gepiekerd worden.
[Flut]

Met zijn hand ging Joël zachtjes over haar rug, ze glimlachte. Genoot van de gevoelens die zijn aanwezigheid, en zijn kus bij haar te weeg brachten. Het voelde goed zo dicht tegen hem aan te liggen, met haar hand ging ze door zijn haren. Hij keek haar aan, zijn hoofd een tikkeltje schuin. Waardoor hij iets schattigs over zich kreeg, ze grijnsde onwillekeurig. 'Dan merk je het wel.' fluisterde hij, waarna hij iets omhoog kwam met zijn hoofd en een zijn lippen haar hals raakte. Ze glimlachte zacht, haar ene hand rustte in zijn nek, de andere op zijn borst. Keek hem recht in zijn ogen, die haar leken te doen smelten. 'Zoveel pijn doen ze niet meer eigenlijk, echt waar.' zei hij, ze knikte. “Oké, ik geloof je maar anders moet je het echt zeggen.” zei ze met een kleine glimlach op haar gezicht. Ze geloofde hem wel als hij zei dat het niet meer zoveel pijn deed, al wist ze dat hij zich ook wel eens groter voor zou kunnen doen dan hij in werkelijkheid was. Gewoon om te voorkomen dat zij zich zorgen zou gaan maken. Maar ze had niet het idee dat dit nu het geval was, bleef ook gewoon op zijn buik liggen. Joël’s hand dwaalde over haar rug naar haar schouder, met zijn hand streek hij zachtjes over haar litteken. Voor een moment sloot ze haar ogen, de dag stond nog scherp in haar geheugen gegrift. Voornamelijk het moment waarop de man het pistool op Joël’s hoofd had gedrukt. Ze huiverde onwillekeurig, opende haar ogen en keek Joël aan. Het was die dag goed af gelopen, het lag achter hen er was geen reden om er aan terug te denken. Niet nu in elk geval. Zacht drukte ze haar lippen op die van Joël, waarna ze hem weer aan keek een glimlachje speelde op haar lippen.