Alice en Kenneth's kamer

Kenneth was van kamer verkast. Zijn vorige kamergenote leek wel verdwenen. Dus hij vond tijd dat hij een andere kamer ging nemen, een andere kamer en ook een nieuwe kamergenote. Dus hij was weer ùet zijn sporttas op weg en wandelde de gang door. Uiteindelijk opende hij de deur van zijn kamer en keek hij rond. Twee bedden, net zoals in de vorige kamer. Rustig liet hij zijn zakken vallen tegen de muur en zette zich neer in de zetel en keek rustig voor zich uit. Emilie wou hem niet meer zien voor hij veranderd was, toch? En zijn gevoelens voor haar waren nog niet geheel over maar ze waren al afgezwakt. Dus binnenkort zou hij maar eens een keer met Sawyer praten. Want bij haar voelde hij zich op zijn gemak, en hij wist ook dat ze niet verder had willen gaan toen hij nog te veel aan Emillie dacht. Dat was nu niet meer het geval, zij was gelukkig met een ander, dat kon hij nu uiteindelijk wel begrijpen. Kalm wachtte hij af op zijn nieuwe kamergenote en wandelde even naar zijn tas en zocht daar al wat spullen. Zijn uiterlijk had hij ook veranderd, al waren tatoeages wel gebleven. Al had hij er wel twee in zijn nek laten verwijderen zodat er nu alleen nog een langs de zijkant van zijn nek twee muzieknoten stonden. Kort wierp hij zijn blik op zijn gitaar die naast zijn tas stond en grijnsde even. Gitaar spelen was zijn leven, daarom was hij ook in de band van Alain gegaan, na dat de ruzie uiteindelijk was opgelost. Kenneth liep met zijn radiowekker naar zijn nachtkastje en legde die daarop neer vervolgens begon hij zijn kleerkast al in te laden, hij moest toch iets doen terwijl hij wachtte.

Kenneth en Alice. Een moment lang staarde Alice zwijgend naar het blaadje dat de vrouw bij de receptie haar, in combinatie met haar sleutel, had gegeven. Kenneth, zou het dezelfde jongen zijn als ze destijds in Bar Copa had ontmoet? Waarschijnlijk wel. Een zucht verliet haar keel. Detijds ging ze nog door het leven als Stefanie. Maar sinds vier dagen hete ze weer gewoon Alice, hoefde ze niet meer te liegen over wie ze was. Tot nu toe was ze maar twee mensen tegen gekomen, die haar nog als Stefanie hadden gekend. Maar met beide meisjes had ze nauwelijks een woord gewisseld. Met Kenneth daar en tegen, had ze een tijdje zitten praten. Zou ze er bij hem net zo makkelijk van af komen als bij Nicole en Adina? Of zou hij haar wel vragen waarom ze had gelogen? Zou hij boos zijn? Omdat hij haar zijn probleem had verteld en zij gewoon tegen hem had gelogen? De vragen spookte door haar hoofd, terwijl ze langzaam naar haar nieuwe kamer liet. Haar sporttas hing over haar goede schouder. Uiteindelijk hield ze hald voor de deur van hun kamer, bleef een moment aarzelend staan. Hoe zou Kenneth reageren als hij erachter kwam dat zij Alice was? Dat zij zijn kamer genote was? Voor een kort moment koesterde ze de hoop dat het een andere Kenneth was, maar die hoop vervloog zodra ze de deur opende en de zwartharige jongen zag staan. Hij stond met zijn rug naar haar toe, en was bezig zijn kleren in zijn klerenkast te legen. "Hé Kenneth." zei ze, ze glimlachte wat onzeker. Liep naar een van de twee bedden toe en liet zich er op zakken. Voor een moment had ze de neiging haar tas gewoon onder het bed te schuiven, zoals ze bij haar vorige twee kamers had gedaan. Maar ze bedacht zich dat dit nergens voor nodig was, ze hoefde niet meer weg. Ze kon hier gewoon blijven. Ze kwam weer overeind, begon evenals Kenneth haar kast in te ruimen. Niet goed wetend wat te zeggen. Zou Kenneth het haar verwijten? Of zou hij enkel vragen stellen? Of zou hij niks zeggen? Zoals Adina en Nicole? Ze wierp een korte blik op hem, hij was veranderd. Toch had ze hem direct herkend, misschien ook omdat ze al had verwacht dat hij haar kamergenoot zou zijn.

De deur ging open en rustig draaide hij zich even om toen hij begroet werd. Het was Stefanie? Misschien was Alice gewoon haar echte naam en was Stefanie een tweede naam van haar ofzo, en werd ze liever aangesproken nu met Alice. 'Hey, Alice.' Zei hij met een grijnsje tegen haar en draaide zich vervolgens weer op. Wel wou hij weten waarom ze nu Alice heette, maar ze zou het wel vertellen als ze er zin in had. Ze moesten nog een heel jaar met elkaar in dezelfde kamer liggen dus ja. Uiteindelijk was alles ingeruimd, buiten zijn schoenen en zijn voetbal. Rustig trapte hij de bal tegen zijn bed en zette zijn voetbalschoenen naast zijn nachtkastje, de rest van de schoenen plaatste hij mooi onder de kans zodat er nu een rij was ontstaan van een vrij grote collectie schoenen. Dat ging van Niké's naar Vans, en zo naar All Stars en nog verschijdene andere merken. Tja, schoenen was een collectors item voor hem, tussen al zijn schoenen vond je wel een paar paren die echt zeldzaam waren. Uiteindelijk wandelde hij naar zijn gitaar en nam die rustig op en zette die naast zijn kleerkast. 'Hoe gaat het nu met je?' Vroeg hij met een glimlach aan haar en streek even door zijn haren. Kort stopte hij zijn hand in zijn zak en vond daar het nieuwe nummer van Emilie dat hij nog in zijn mobiel moest zetten. Dus hij verving haar oude nummer met het nieuwe en zette zich dan rustig neer op het bed en wachtte af tot ze zou antwoorden. 'Is Alice trouwens een tweede naam van je ofzo?' Vroeg hij maar aan haar. Al zou dat natuurlijk vergezocht zijn, maar de laatste tijd had hij een overvloed aan fantasie.

'Hey, Alice.' zei Kenneth met een grijnsje tegen haar. Zou hij haar niet herkend hebben? Die gedachten verwierp ze vrijwel direct, ze was niks veranderd sinds hun eerdere ontmoeting. En ze was er vrij zeker van dat Kenneth nuchter genoeg was geweest om zich haar te herinneren. Bovendien had ze een glimp van herkenning in zijn ogen gezien. Toch zei hij er niks van, nog niet in elk geval. Zwijgend ruimde ze haar kast in, deed haar best haar linker arm zo min mogelijk te bewegen. De pijn was al een stuk minder dan eerst, toch slikte ze nog wel pijnstillers, minder welles waar, maar toch. Een zucht verliet haar keel, ze voelde ze zich nog altijd schuldig tegenover Joël. Door haar mocht hij niet sporten, door haar waas hij gewond. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, zette de gedachten van zich af. 'Hoe gaat het nu met je?' vroeg Kenneth, Alice keek op. Zag de glimlach die op zijn gezicht rustte, dus hij was niet boos. Dat was tenminste iets. "Goed, met jouw?" vroeg ze, een glimlach gleed over haar lippen. Waarna ze haar aandacht weer op haar kleren richtte. Ze had de waarheid gesproken, het ging goed. Op de wond in haar schouder na, maar voor het eerst sinds lange tijd voelde ze zich weer echt gelukkig. Alice legde de laatste kleren op de plank van haar kast, waarna ze de deuren sloot en naar haar bed toe liep en daar op ging zitten. Uit haar tas viste ze een envelop met foto's. Deze legde ze in de la van haar nachtkastje, misschien dat ze er maar lijstjes vor moest kopen. Al was dat misschien nog iets te pijnlijk. 'Is Alice trouwens een tweede naam van je ofzo?' vroeg Kenneth. Daar had je het al. Alice zuchtte, keek op, schudde haar hoofd. "Nee, het is mijn echte naam." zei ze. Waarna ze een moment zwijgend langs hem heen keek, niet goed wentend wat ze moest zeggen. "Stefanie, was een soort van.. ehm... schuilnaam." zei ze uiteindelijk, waarna ze hem aan keek. Was schuilnaam wel het goede woord? Veel maakte het niet uit. Hij zou ongeveer begrijpen wat ze bedoelde. Met een beetje geluk zou hij het er bij laten. Zou hij met die woorden genoegen nemen.

Kenneth knikte. Een schuilnaam dus. Ach, ieder zijn eigen problemen. Als ze het niet wou uitleggen zou hij het erbij laten. Rustig legde hij zich neer op zijn bed. 'Het gaat wel.' Grijnsde hij naar haar. Kenneth zijn karakter was lichtelijk veranderd, iets meer opener, maar toch lag die zelfde engheid nog steeds over hem heen. Maar dat zou altijd zo blijven wist hij. 'Nog iets schokkerends gebeurt ofzo?' Vroeg hji dan maar aan haar om het gesprek toch draaiende te houden. Even keek hij haar aan en zag haar nog net de enveloppe weg leggen in een schuif. Dat deed hem er aan denken, hij had nog enkele lege lijstjes misschien kon zij die gebruiken aangezien hij zijn verleden achter zich moest laten. 'Heb je lijstjes nodig voor die foto's, ik heb er nog wel anders. En ik heb toch geen foto's om ze erin te steken, dus misschien kan jij ze wel gebruiken?' Stelde hij voor en kwam weer rustig recht. Vervolgens wandelde hij naar zijn kast en haalde daar een vijftal lijstjes uit om die vervolgens naar haar toe te brengen en deze vervolgens weer naar haar toe te brengen. Vriendelijk stak hij ze haar richting uit en even kort schoten er beelden van Emilie door zijn hoofd, die negeerde hij bewust. Trying to forget is the most hardest thing to do in life. Kenneth zette een terechte glimlach op zijn gezicht en wachte af of ze de lijstjes zou accepteren of eerder afslagen. Ach ja, alles kon gebeuren en hij zou niet betreurd zijn moest ze ze niet aan nemen. Al had hij liever dat ze ze aan nam.

Alice was wat achteruit op haar bed geschoven zodat ze met haar rug tegen de muur aan kon zitten, een pijnlijke steek schoot er door haar schouder. Voor een moment sloot ze haar ogen, wachtte tot de pijn was weggeëbt, waarna ze Kenneth weer aan keek. Hij knikte, als reactie op haar woorden. Hij vroeg niks, tot haar opluchting. Het leek er op dat ze er weer makkelijk van af zou komen, ze had zich niet druk hoeven maken over de uitleg die ze zou moeten geven. Het leek er op dat iedereen moeiteloos accepteerde dat zij had gelogen over haar naam. 'Het gaat wel.' grijnsde Kennet, ze glimlachte naar hem. "Hoe is het afgelopen met dat meisje?" vroeg ze na een korte aarzeling. Terug denkend aan hun eerste ontmoeting. Zouden hij en dat meisje nog bij elkaar zijn gekomen of niet? 'Nog iets schokkerends gebeurt ofzo?' vroeg Kennet, voor een moment keek ze hem aan. Ze aarzelde, moest ze hier eerlijk antwoord op geven. Of kon ze beter weer een leugen op werpen. Nee, daar zou ze mee stoppen. Het was nu niet meer nodig, dus het werd tijd weer eerlijk te worden. Toch wist ze niet zo goed wat ze als antwoord moest geven op zijn vraag. "Licht er aan." mompelde ze wat vaag, wende voor een moment haar blik af. Waarna ze hem weer aan keek. "Hé, het spijt me echt dat ik de vorige keer tegen je heb gelogen. Maar ik had weinig keus." zei ze, na eenmaal diep adem te hebben gehaald. 'Heb je lijstjes nodig voor die foto's, ik heb er nog wel anders. En ik heb toch geen foto's om ze erin te steken, dus misschien kan jij ze wel gebruiken?' zei Kenneth plots, kennelijk was de envelop hem op gevallen. Nog voor ze kon reageren was hij opgestaan en naar zijn kast gelopen. Niet veel later hield hij haar een vijftal lijstjes voor, ze aarzelde even. Pakte ze uiteindelijk aan, maar gaf hem een van de lijstjes terug. "Dankje." zei ze, een glimlach gleed over haar lippen. "Het zijn maar vier foto's." verklaarde ze. De lijstjes legde ze naast zich op het bed, waarna ze de envelop uit het nachtkastje haalde en het dunne stapeltje foto's er uit haalde. Een moment staarde ze naar de bovenste foto, niet wetend of ze wel in staat was ze in lijstjes te doen. Zacht beet ze op haar lip, staarde naar de gezichten op de foto. Die nog in Marseille was gemaakt, haar hele familie stond er op en ook Joël die kwa uiterlijk niet bij hun familie paste stond er tussen.

'Dat meisje? Ow Emilie.' Kort keek hij naar de grond en zuchte even. 'Het is afgelopen tussen haar en mij, ze heeft nu een andere vriend.' Kenneth haalde zijn schouders op en keek even haar weer aan. Uiteindelijk gaf ze een of ander vaag antwoord wat hij maar liet waarvoor het was. Toen begon ze over het feit dat ze gelogen had schudde hij zijn hoofd. 'Ieder zijn eigen problemen Alice, het maakt me niets uit.' Zei hij vriendelijk tegen haar. Één moment lang wijkte Kenneth zijn blik af naar de grond. Problemen, die had hij de laatste tijd wel erg veel gehad, maar nu moest hij zich er door heen zetten, net zoals hij vroeger had gedaan. Een lijstje kreeg hij terug en hij nam dat aan, vervolgens legde hij het neer op zijn bed en draaide zich weer om. Zag haar net op haar lip bijten terwijl ze naar de foto's keek. De jongen zette zich voorzichtig naast haar neer en keek haar bezorgd aan. 'Gaat het wel helemaal goed? Als er iets is, je kan het me zeggen hoor.' Sprak hij voorzichtig tegen haar, dan plaatste hij voor een kort moment zijn hand op haar rechterschouder. Kracht oefende hij niet uit, zijn hand was net een veer, gewichtsloos op haar schouder gevallen. Even keek hij naar de foto, bljkbaar haar familie en een andere jongen die erop stond met een vrolijk gezicht. Een vriend van de familie misschien? Uiteindelijk liet hij zijn hand zakken en legde die op zijn bed en wachtte af hoe ze zou gaan reageren op alles.

'Dat meisje? Ow Emilie.' zei Kenneth, Alice keek zwijgend naar hem. Misschien had ze die vraag beter voor zich kunnen houden. Aan het feit dat hij zijn blik neersloeg, en zuchtte kon ze merken dat het niet zo was gelopen als hij had gehoopt. Zou die Emilie hem zijn daden niet hebben vergeven? 'Het is afgelopen tussen haar en mij, ze heeft nu een andere vriend.' vervolgde hij, bevestigde met die woorden haar vermoede. "Dat spijt me voor je." zei ze zacht, niet goed wetend wat ze anders moest zeggen. 'Ieder zijn eigen problemen Alice, het maakt me niets uit.' zei Kenneth vriendelijk tegen haar. Alice glimlachte naar hem, blij dat hij het zo goed op vatte.
Kenneth kwam naast haar op het bed zitten, ze keek hem niet aan. Staarde naar de foto die ze in haar hand hield, haar ogen werden steeds weer naar het lachenden gezichten van haar familie leden getrokken. 'Gaat het wel helemaal goed? Als er iets is, je kan het me zeggen hoor.' hoorde ze Kenneth plots zeggen. Hij plaatste zijn hand op haar goede schouder, zo zacht dat ze er waarschijnlijk geen last van had gehad als hij zijn hand op haar andere schouder had geplaatst. Ze aarzelde, keek nog altijd naar de foto. "Het is gewoon pijnlijk om naar die foto's te kijken." zei ze zacht. Waarna ze haar blik op hem richtte, ze zag de bezorgde blik in zijn ogen. Zijn hand hadd hij weer laten zakken "Dit is mijn familie, op die jongen naast mij na, dat is mijn vriend. Die foto is twee jaar geleden in Marseille gemaakt. Mijn familie leeft niet meer." de laatste woorden waren niet meer dan een zacht gefluister, ze vocht tegen de tranen die achter haar ogen brande. Ze wou niet weer gaan huilen, ze had genoeg gehuild, de afgelopen twee jaar. Het was zoals Joël zei, het werd tijd dat ze haar verleden achter zich liet.

Kenneth keek haar aan en zuchtte eventjes. 'Het spijt me om dat te horen.' Hoewel hij zichzelf niet kon voorstellen als zijn familie stierf. Zijn pa was al dood en daar treurde hij niet om, zijn moeder zag hij niet meer als familie, het was gewoon een hoop mensen voor hem. Kenneth legde zijn arm heel voorzichtig om haar heen en streek zachtjes over haar andere schouder zonder ook maar enige kracht te zetten.'Je familie leeft nog wel hoor.Ze leven voort via jou, en via die jongen, en ze zitten in jullie harten, daar zullen ze altijd blijven.' Zei hij zachtjes tegen haar. Als ze hem wat wou zeggen zou hij luisteren. Altijd zou hij naar een vriendin luisteren. Daarin was hij ook veranderd, vroeger luisterde hij alleen maar naar zijn dierbaarste vrienden, nu luisterde hij naar iedereen die hem wat wou zeggen. Niet altijd ging hij erop in omdat sommige redenen echt stom waren. 'Als er iets is, maakt niet uit wat ik ben er voor je Alice.' Glimlachte hij naar haar. Even dacht hij aan Sawyer en nam zijn mobiel uit zijn zak en stuurde een berichtje naar haar. Of ze elkaar konden zijn. Het was nodig vond hij. Uiteindelijk stond hij weer op en wandelde hij naar de draagtas waar zijn gitaar in zat. Uiteindelijk haalde hij zijn zwarte Ibanez tevoorschijn en wandelde hij rustig naar zijn bed. Hij hong de zwartte schouderband om zijn schouder heen en pakte zijn plectrum. Vervolgens begon hij Brick by boring brick te spelen. Iets waarvoor hij vrij lang had geoefend. Met een glimlachje keek hij haar aan terwijl hij aan spelen waren, zijn vingers gleden automatisch over de snaren en zo kwamen er enkele mooie klanken uit.

'Het spijt me om dat te horen.' zei Kenneth, Alice knikte zonder haar blik los te maken van de foto in haar handen. Op ieders gezicht stond een vrolijke, oprechte glimlach. Op de foto's die volgde was dit anders, Alice hoefde ze niet te bekijken om de gezichten van haar familie leden voor zich gezien. Die neppe glimlachen, die in tegenstrijd waren met hun sombere ogen. Zacht beet ze op haar lip, misschien dat het beter was die foto's nog even in de envelop te laten zitten. Al betwijfelde ze of ze het dan ooit zou accepteren. Of ze ooit zonder pijn naar die foto's kon kijken. Kenneth legde zijn arm voorzichtig om haar hen, streek met zijn hand zachtjes over haar schouder. Ze was hem dankbaar voor het feit dat hij geen druk uit oefende, waardoor ze geen last had van de wond op haar schouder. 'Je familie leeft nog wel hoor.Ze leven voort via jou, en via die jongen, en ze zitten in jullie harten, daar zullen ze altijd blijven.' zei Kenneth, Alice maakte haar ogen los van de foto. Keek hem voor een moment aan. Een waterig glimlachje gleed over haar lippen, haar moeder had ook altijd iets dergelijks gezegd. Al had Alice na de dood van haar vader, niet het idee gehad dat haar moeder iets had gehad aan haar eigen geloof. Misschien dat dat nog was gekomen, als ze tenminste de kans had gekregen om het te verwerken. Als er iets is, maakt niet uit wat ik ben er voor je Alice.' zei Kenneth. "Dankje." zei Alice zacht. "Ik weet niet of ik er al aan toe ben die foto's elke dag te zien." zei ze zacht, richtte haar ogen voor een moment weer op de foto in haar handen. Schoof de bovenste van de andere af en legde hem onderaan het stappeltje. Zodat ze de volgende foto kon bekijken, Joël stond er niet meer op. Ze zuchtte even, richtte haar blik op Kenneth die een smsje stuurde naar ene Sawyer. Wat hij typte las ze niet, ze vond dat dat niet hoorde. Na een tijdje kwam Kenneth overeind, haalde een zwarte gitaar te voorschijn. Alice trok haar benen iets op, sloeg haar goede arm om haar knieën heen. Terwijl ze met haar ogen de bewegingen van Kenneth volgde, het dudurde niet lang voor de kamer werd gevuld door de wat lage bas klanken van zijn gitaar. Het duurde niet lang voor ze het liedje herkende, ze glimlachte even. Luisterde zwijgend naar de muziek, het klonk mooi. Ze kreeg automatisch zin om zelf muziek te maken, maar aangezien ze hier geen piano of keyboard had ging dat moeilijk worden. Misschien dat ze eens op zoek moest gaan naar een keyboard. Nu ze niet meer weg hoefde, kon ze best iets in die richting kopen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar aandacht weer op de klanken van Kenneth's gitaar. "Het klinkt echt mooi." zei ze zacht, een glimlach gleed over haar lippen.

'Dan wacht je tot je er wel klaar voor bent. Het gaat je familie niets uitmaken want ze weten dat je hun mist hoor.' Zei hij vriendelijk tegen haar en speelde rustig verder op zijn gitaar. Voor even dacht hij aan de laatste familie die hij echter gekend had. De bende. Kort wierp hij zijn blik even op de grond en speelde al gauw de laatste noten. 'Dankje, speel jij een instrument?' Vroeg hij met een grijnsje aan haar en legde zijn gitaar neer op het bed en wachtte rustig af. Kort sloot hij zijn ogen, hoorde nog zacht de snaren van zijn gitaar trillen. Alweer stond hij op ditmaal omdat hij echter geen blijf wist met zichzelf. Een hele tijd zitten op zijn bed was niets voor hem, en een hele tijd gewoon gitaarspelen alleen was eigenlijk gewoon zielig vond hij. Maar ja, wat kon hij anders doen. Misschien zou hij zometeen wat gaan voetballen ofzo als Alice het niet erg vond. Het was wel een aardige tijd geleden dat hij de jongens van het team nog had gezien, maar dat had aan hem gelegen hij was gewoon te druk geweest met zichzelf en daar had zijn sport jammergenoeg onder moeten leiden. 'Vind je het trouwens erg moest ik straks gaan voetballen?' Misschien had ze liever dat hij gewoon even bleef bij haar voor haar gewoon te vergezellen, voor hem maakte het eigenlijk niet uit. Voetballen kon morgen natuurlijk ook nog altijd.

[Soowry kutpost]

'Dan wacht je tot je er wel klaar voor bent. Het gaat je familie niets uitmaken want ze weten dat je hun mist hoor.' zei Kenneth tegen haar, ze keek hem voor een moment aan. Knikte uiteindelijk langzaam, misschien dat ze er over een tijdje wel klaar voor was. Ze schoof de foto's terug in de envelop, waarna ze hem weer in het laatje van haar nacht kastje stopte. "Vind je het goed dat ik de lijstjes tot dan toe bij me houdt? Of wil je ze dan liever terug?" vroeg ze, voor een moment keek ze hem vragend aan. Nam het viertal fotolijstjes in haar hand. Kenneth speelde rustig verder, de zacht klanken maakte haar op de één of andere manier rustig. Alice legde haar hoofd tegen de muur aan, hield haar ogen gericht op Kenneth. 'Dankje, speel jij een instrument?' vroeg Kenneth aan haar, waarna hij zijn gitaar naast zich op het bed neer legde. "Ja, piano. Misschien dat ik ga kijken of ik een keyboard kan kopen. Je vind het niet erg als die hier komt te staan, toch?" de laatste woorden kwamen er wat aarzelend uit, misschien had hij liever geen keyboard in hun kamer. Al kon ze niet direct een rede bedenken waarom niet. Een glimlach speelde op haar lippen. Kenneth was op gestaan, alsof hij niet langer stil kon blijven zitten. Ze grijnsde onwillekeurig, zelf was ze er ook niet erg goed in lang stil te zitten. 'Vind je het trouwens erg moest ik straks gaan voetballen?' vroeg Kenneth. "Nee hoor, misschien dat ik zelf even ga basketballen of in elk geval ga kijken." zei ze, voor een moment betrok haar gezicht. Ze irriteerde zich er aan dat ze niet gewoon mocht sporten.

[Sorry voor de korte post, maar moet eten --]

'Je mag de lijstjes houden, zoals ik gezegd heb. Ik heb geen foto's om erin te stoppen en bij jou worden de kadertjes tenminste gebruikt.' Zei hij met een glimlach tegen haar en keek even omzich heen. Uiteindelijk keek hij haar weer aan en tikte wat verveeld op zijn been. 'Hoelang mag je dan niet spelen? En waarom eigenlijk?' Vroeg hij geinteresseerd. Als hij één dag zonder voetbal zat dan werd hij zowat gestoord in zijn hoofd. Voetbal was zijn sport, zijn leven, en vooral zijn bezigheidstherapie. Gedurende het voetbal verloor hij zijn gedachten, negentig minuten op een veld was voor hem negentig minuten in de hemel. Als hij een berichtje terug zou krijgen van Sawyer kon hij Alice ookal zeggen dat hij misschien later terug was op de kamer. Even gleed Kenneth's blik naar enkele mensen die beneden voorbij liepen en druk in gesprek waren over iets. Een paar ervan leek hij wel te herkennen vanuit het voetbalteam, maar ook van gewoon in de les. Rustig wandelde hij naar zijn kast en haalde er zijn voetbal uit die rolde hij naar zijn bed toe, vervolgens deed hij zijn afgetrapte All Stars aan en zette zich neer op zijn bed nadat hij zijn gitaar er had afgehaald en tegen zijn kast had gezet. Kenneth glimlachte even naar Alice.

[Moet even mijn kamer opruimen ><]

'Je mag de lijstjes houden, zoals ik gezegd heb. Ik heb geen foto's om erin te stoppen en bij jou worden de kadertjes tenminste gebruikt.' zei Kenneth, Alice glimlachte even naar hem. Legde de fotolijstjes naast de envelop in het laatje van haar nachtkastje. Als ze er klaar voor was zou ze de foto's er in doen. Ze schoof het laatje dicht en richtte haar blik weer op Kenneth. "Dankje." zei ze, nog altijd stond er een glimlach op haar gezicht. Ze mocht Kenneth, was blij dat ze met hem op één kamer terecht was gekomen. En dat hij haar niet kwalijk nam dat ze eerder tegen hem had gelogen. 'Hoelang mag je dan niet spelen? En waarom eigenlijk?' vroeg Kenneth. "Nog anderhalve week ongeveer." zei ze, voor een moment verdween de glimlach van haar gezicht. Ze twijfelde er aan of ze het vol kon houden, of ze er in zou slagen twee weken niet te basketballen, niet te dansen. Hardlopen dat mocht wel, maar zoiets begon al vrij snel te vervelen. Haar in elk geval waar. "Ik ben in mijn schouder geraakt." zei ze. "Door een kogel, bedoel ik." vervolgde ze, beseffend dat haar eerdere woorden niet erg duidelijk waren. Voor een moment wende ze haar blik af, streek met haar hand een lok van haar haar uit haar gezicht. Waarna ze Kenneth weer aan keek. Kenneth was naar zijn kast toe gelopen en haalde er een voetbal uit, die hij naar het bed toe rolde. Alice volgde hem met zijn ogen. Ze kon vanavond ook naar Joël gaan. Als die nog niks te doen had tenminste. Dan zou ze tenminste niet in de verleiding komen als nog mee te spelen met haar team. "Voetbal je al lang?" vroeg ze na een korte stilte aan Kenneth, die weer op zijn bed was gaan zitten.

Kenneth streek terwijl ze vertelde even over zijn schouder en zuchtte even. Een kogel krijgen daar wist hij alles van, en hij wist ook hoe je er iemand dierbaar aan kon verliezen. 'Kogelwonden zijn stom, geloof me.' Mompelde hij slechts naar haar en haalde zijn schouders even op. Kort geeuwde hij even en streek door zijn ogen. 'Wel, je kan natuurlijk altijd gaan zwemmen, dat is niet zwaar en dan heb je een bezigheid.' Glimlachte hij even. Even wou hij haar hiermee gaan plagen maar dat besloot hij uiteindelijk niet te doen want dat lag niet in zijn aard. 'Wel, zowat heel mijn leven eigenlijk, als is er een periode geweest dat ik minder speelde maar ja.' Het was waar, de tijd dat hij in de bende zat speelde hij erg weinig, omdat hij gewoon te druk was alles in goede banen te leiden. Tot dan het ongeluk, dan begon hij weer te voetballen. 'Ow, en over dat keyboard. Tuurlijk mag het hier in de kamer komen te staan, misschien kunnen we dan samen wat jammen ofzo.' Grijnsde hij naar haar en keek even naar haar. Als ze samen konden jammen zou hij het wel nice vinden, naar gelang hoe ze speelde. Maar hij had ergens wel goede hoop daarop. Plus, ze leek hem ook geen opgever aangezien wat haar overkomen is met haar familie.

[Dooie post ]

'Kogelwonden zijn stom, geloof me.' mompelde Kenneth, uit zijn woorden kon ze op maken dat hij er ervaring mee had. Maar ze vroeg niks, ze had niet het idee dat hij dit op prijs zou stellen. "Ik weet het." zei ze enkel zacht, ze was al éénmaal eerder geraakt door een kogel. Bovendien had ze haar familie er aan verloren. Al had ze haar vader en moeder niet zien sterven, ze wist van hen beide dat ze waren geraakt door een kogel. De politie had haar de rapporten van hun dood gegeven, samen met Lorenzo had ze het door gelezen. Alluwel hij had het gelezen, zij had al na de eerste twee regels door de tranen die zich in haar ogen hadden verzameld niet meer kunnen lezen wat er stond. Lorenzo had ze zien sterven, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Schoof de gedachten van zich af, ze moest verder. Ze moest het verleden achter zich laten, zoals ze Joël had belooft. 'Wel, je kan natuurlijk altijd gaan zwemmen, dat is niet zwaar en dan heb je een bezigheid.' sugereerde Kenneth, voor een moment keek ze hem aan. Zwemmen, het was een optie al zou ze haar arm er wel voor moeten bewegen. Maar misschien dat het water er voor zou zorgen, dat het minder pijnlijk was. Aan de andere kant, ze wist niet zeker of het geoorlooft was dat ze het verband dat om haar schouder zat steeds weer nat zou maken of er af zou halen. 'Wel, zowat heel mijn leven eigenlijk, als is er een periode geweest dat ik minder speelde maar ja.' vertelde Kenneth. Alice knikte kort, glimlachte even. "Doe je verder nog een andere sport?" vroeg ze. 'Ow, en over dat keyboard. Tuurlijk mag het hier in de kamer komen te staan, misschien kunnen we dan samen wat jammen ofzo.' zei Kenneth, Alice grijnsde. "Ja dat zouden we wel een keer kunnen doen, lijkt me leuk." zei ze, glimlachte even naar hem.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan. 'Wel, ik speel ook zo nu en dan basketbal of gewoon honkbal. Maar voetbal is de sport waarvoor ik leef. En dat is de waarheid. ' Hij kon nog andere sporten, vrij veel eigenlijk, maar voetbal was zijn sport. Het was de sport die hij het beste kon, waar hij het beste overweg kon gaan met de bal, en gewoon waar hij zich het beste in kon uitleven. De trainingen waren misschien soms wel hard en langdradig, maar hij vond het leuk en daar ging het bij hem om. 'En jij dan? Kun jij mij soms vergezellen als ik een keer ga voetballen?' Grijnsde hij speels naar haar en veerde weer overeind. Ditmaal wandelde hij even naar zijn kast en zocht in nog een half volle tas naar iets om te eten. Hij had toch nog ergens wel wat chips ofzo? Even hurkte hij neer en keek in de tas, die blijkbaar al helemaal leeg was. Had hij dan zo fout gekeken? Of was het hem gewoon niet opgevallen dat hij alles had laten liggen in de andere kamer nog. Ach ja. Al gauw stond hij weer op en draaide zich weer naar haar toe. Daarbij viel hem een ding op, ze had niet zo'n amerikaans uiterlijk. Dus ze kwam van een ander land? Bij zijn weet wist hij niet welk land, en had hij dat bij hun vorige ontmoeting ook niet achter gevraagd. En zowel, dan ging hij het nu nog maar een keer vragen om zeker te zijn ofzo. 'Ben je eigenlijk van hier, of kom je van ergens anders?' Als het aan hem lag zou hij zeggen dat ze van ergens in Europa kwam, al had hij geen flauw benul van waar ze dan juist moest komen. Want Europa kende veel landen, veem te veel eigenlijk als hij het even bekeek. Maar ze kwam vast uit een welbekend land in Europa. Natuurlijk ze kon van overal komen, maar dan was de vraag echter van waar ze dan moest komen. Engeland, Duitsland, Nederland misschien? Of hij zat nu helemaal fout.

'Wel, ik speel ook zo nu en dan basketbal of gewoon honkbal. Maar voetbal is de sport waarvoor ik leef. En dat is de waarheid. ' zei Kenneth, Alice keek hem voor een moment aan. Een grijns stond op zijn gezicht, zelfs als hij die laatste woorden er niet aan toe had gevoegd. Had ze aan hem kunnen zien dat hij het meende, dat hij daadwerkelijk voor voetbal leefde. Dat dat, zijn sport was. 'En jij dan? Kun jij mij soms vergezellen als ik een keer ga voetballen?' vroeg hij aan haar, keek haar voor een moment met een speelse grijns aan. "Ik dans, maar daar houdt het wel een beetje mee op. Ik kan wel een beetje voetballen, maar dat stelt niet veel voor." zei ze grijnzend. Ze had vroeger wel eens met Lorenzo en wat vrienden van hem gevoetbald, gewoon bij hun in de tuin. Of op straat. Ook op schoolgym hadden ze het wel eens gedaan, maar verder was ze er nooit mee gegaan. Dansen en basketballen dat waren haar sporten. Daar was ze goed in. En als ze zou moeten kiezen, zou ze dansen boven basketbal verkiezen. Maar aangezien er op deze school geen mogelijkheid was om te dansen, was het niet moeilijk vor haar geweest om basketbal te kiezen. Ja, ze kon gaan chearleaden. Waarschijnlijk zou het haar niet eens zo slecht af gaan, maar het was niks voor haar. Ze zag zich zelf niet tussen die meisjes staan, nee, dan ging ze liever basketballen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, keek naar Kenneth die weer overeind was gekomen. Ze volgde hem voor een moment met zijn ogen, het leek erop dat hij ergens naar op zoek was. Maar dit niet kon vinden, uiteindelijk draaide hij zich weer naar hem om. 'Ben je eigenlijk van hier, of kom je van ergens anders?' vroeg Kenneth. "Ik kom uit Frankrijk, uit Marseille." zei ze, ze glimlachte even naar hem. Eigenlijk voelde het wel goed om niet meer te hoeven liegen, om gewoon eerlijk te kunnen zeggen wie ze was. "Waar kom jij vandaan?" vroeg ze, keek hem voor een moment vragend aan.

'Ach, voetballen kan je alleszins wel en daar ben ik wel blij om.' Grijnsde hij naar haar en stak zijn handen in zijn zakken. Vervolgens luisterde hij naar waar ze vandaan kwam. Marseille, Frankrijk. Hij zat dus wel dichter in de buurt dan hij zelf wist, maar dat kwam dan ook misschien door het beetje mensenkennis dat hij had. 'Ah, Frankrijk, het land van de liefde.' Dat klonk eigenlijk best wel dom uit zijn mond, hij leek wel zo een of ander Disneyfiguurtje dat ook over Frankrijk praatte. Maar Kenneth kon zich zo even niet de naam bedenken van het figuurtje. 'Ik, wel ik ben van Amerika. Maar beter gezegd in Jacksonville, al the way in Florida. Maar ik ben wel geboren in Nashville, Tenessee.' Nashville, zo nu en dan miste hij het wel, daar had hij echt alles weten zijn. Maar ja, ze hadden moeten verhuizen, misschien als zijn ouders dat niet gedaan hadden was hij wel helemaal anders geweest dan nu op dit moment. Maar ja, alles kon. Even keek hij op zijn mobiel hoe laat het was. Nu was het drie uur, als hij binnen een half uur vertrok kon hij tot zes, misschien zeven uur spelen, dan ergens buiten af gaan eten en zo weer terugkomen naar hier. Ja, dat zou hij gaan doen strakjes. 'Je vind het echt niet erg hé? Van dat voetballen, want anders blijf ik heus wel hier.' Vroeg hij aan haar en keek haar dan ook met een vragende blik aan.

[Inspi is even verdwenen *gaat zoeken*]

'Ach, voetballen kan je alleszins wel en daar ben ik wel blij om.' grijnsde Kenneth, Alice glimlachte naar hem. Waarna ze haar blik voor een moment af liet dwalen, en door het raam heen naar buiten keek. Aan niks was te merken dat het winter was, de winter's waren hier zacht. Zachter dan in Marseille, waar het ook in de winter bijna nooit kouder werd dan vijf graden. Het had haar verbaasd hoe koud de winter kon zijn, toen ze voor twee maanden met haar familie, althans met haar moeder en broer in Berlijn had verbleven. Een dik pak sneeuw had op de wegen gelegen, contenu waren er strooi wagens heen en weer gereden. Zij was al vrij snel op die sneeuw uit gekeken, had verlangt naar de relatief warme winters van Marseille. 'Ah, Frankrijk, het land van de liefde.' zei Kenneth, Alice keek hem weer aan. "Is dat niet Italië?" vroeg ze, ze grijnsde even. 'Ik, wel ik ben van Amerika. Maar beter gezegd in Jacksonville, al the way in Florida. Maar ik ben wel geboren in Nashville, Tenessee.' zei Kenneth. "Ik moet eerlijk bekennen dat ik geen idee heb waar dat ligt." zei Alice, ze grijnsde even naar Kenneth. 'Je vind het echt niet erg hé? Van dat voetballen, want anders blijf ik heus wel hier.' vroeg Kenneth, ze glimlachte naar hem. "Nee hoor, ga maar gewoon. Ik denk dat ik zo ook ga, al heb ik nog geen idee waarheen. Gewoon even iets doen, ik kan nooit zo lang stil zitten." grijnsde ze. Ze vond het aardig dat hij voor haar zou willen blijven, maar het was niet nodig. Misschien dat ze even naar Joël kon gaan, al had ze geen idee waar hij uit hing. Ze kon natuurlijk ook naar de stad gaan, om te kijken of ze ergens een keyboard kon kopen. Of ze zou bij basketbal gaan kijken, maar ze twijfelde eraan of ze zichzelf dan zou kunnen inhouden. En ze niet gewoon mee ging trainen.

'Voor vele wel, maar voor mij is het toch altijd Frankrijk geweest.' Zei hij met een grimas op zijn gezicht en keek even naar zijn zwarte voetbal die naar hem lag te lonken, alsof die bal een spelletje met hem speelde. 'Wel, dat ligt op de wereldkaart.' Sprak hij droogjes tegen haar. Ach, hij kon het haar niet kwalijk nemen dat ze niet wist waar het lag. Zij kwam van een ander land, en hij zelf wist maar slechts enkel een paar steden liggen daar. Waaronder Marseille toevallig viel. Maar ook Parijs, een prachtige stad had hij al van veel mensen horen zeggen. Ooit zou hij er naar toe gaan, als hij tenminste genoeg geld had voor naar daar te gaan. Kort hoorde hij zijn mobiel afgaan en haalde hij deze uit zijn zak. Een nummer dat hem wel erg bekend was, maar toch aarzelde hij om wel op te nemen. Als die gozer belde was het meestal niet voor gewoon een praatje te maken, dan had hij iets nodig. Kenneth duwde af en stak zijn mobiel weer weg. 'Oké, maar moest je me nodig hebben, tja dan weet je wel waar ik ben. En stil zitten, zoals je het waarschijnlijk al gemerkt hebt, kan ik ook niet echt als de beste.' Grijnsde hij breed naar haar. Vervolgens liep hij toch naar zijn voetbal en nam die in zijn handen. Vervolgens keek hij haar even aan, als ze hem nodig had zou ze hem wel vinden waarschijnlijk. 'Ik ben waarschijnlijk rond zeven uur weer hier.' Glimlachte hij even en wandelde dan naar de deur en opende die. Kort stak hij zijn hand op en wandelde dan uiteindelijk de deur uit.

'Voor vele wel, maar voor mij is het toch altijd Frankrijk geweest.' zei Kenneth, een grimas stond op zijn gezicht. Ze zag dat zijn ogen naar zijn voetbal gingen, het was maar goed dat hij straks even ging spelen. Het leek er op dat hij zich niet erg lang meer stil zou kunnen houden, ergens was ze jaloers op hem. Hij kon straks gewoon gaan sporten, en zij niet. Als ze naar de sportzaal ging mocht ze enkel kijken. Kijken hoe haar teamgenoten trainde, misschien was het beter dat ze iets anders ging doen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, Kenneth kon er weinig aan doen. Ze moest gewoon geduld hebben, over ander halve week mocht ze weer sporten. 'Wel, dat ligt op de wereldkaart.' zei Kenneth droogjes, Alice rolde met haar ogen. "Dat lijkt me wel ja." zei ze, grijnsde even naar hem. 'Oké, maar moest je me nodig hebben, tja dan weet je wel waar ik ben. En stil zitten, zoals je het waarschijnlijk al gemerkt hebt, kan ik ook niet echt als de beste.' zei Kenneth. "Dat had ik al gemerkte." grijnsde Alice, waarna ze kort knikte als reactie op zijn woorden. 'Ik ben waarschijnlijk rond zeven uur weer hier.' zei Kenneth. "Oké, ik weet niet of ik er dan ben denk het wel." zei ze, waarna ze even naar hem glimlachte. Voor een moment volgde ze hem met haar ogen, tot hij uit haar zicht was verdewenen. Voor een moment staarde ze lichtelijk verveeld naar het plaffond, waarna ze overeinde veerde. Ze pakte haar vest uit de kast, trok die met enige moeite aan. Verbeet een pijnscheut die er door haar schouder trok, ze zou wel zien waar ze heen ging. In elk geval iets doen, hier de hele tijd zitten zou ze hoe dan ook niet vol kunnen houden. Zacht sloot ze de deur achter zich en draaide die in het slot.