Een eerste dag

Malin had haar schooltas expres thuis laten liggen. De lessen van de eerste dag? Geen denken aan. Met wat onzekere passen liep ze door de school. Ze vroeg zich af of ze hier erg uit de mode zou vallen. Tot nu toe had ze alleen nog kleren van thuis meegenomen. Ze moest hoognodig gaan shoppen, maar ze had tot nu toe nog niet de tijd gehad om dat te doen. Nu liep ze in een driekwart spijkerbroek. Daarboven een donkerbruin hemdje en een lichtere kleur bruin blouse. Ze had geen idee of bruin in was tijdens de herfst, maar ze zou het al snel de schuld geven aan de modeachterstand in Zweden. Die waren altijd wat aan de late kant. Helaas. Om haar nek droeg ze een oranje ketting die haar outfit af moest maken. En omdat laarzen haar te warm leken liep ze nu op zwarte hakken. Ondanks het ruige imago van Zweden, wat eigenlijk helemaal niet zo ruig was in vergelijking met bijvoorbeeld Noorwegen, leerde de meiden daar makkelijk op hakken lopen. Sommige mensen, waarmee Malin al contact had gemaakt, keken vreemd op dat een chick uit Zweden op hakken liep.
Kom op, dacht Malin dan. We mogen dan meren, bergen en onverharde paden hebben, we zijn geen holbewoners.

Maar nu voelde Malin zich onzeker en vooral verward. Ze had besloten om niet naar de lessen te gaan. Prima, maar wat ging ze hier dan doen? De boel verkennen? In haar eentje?! Malin slaakte een zucht. Uit haar handtas viste ze haar nieuwe mobiel; een Samsung Galaxy S i9000, wat blijkbaar in was deze tijd. Haar moeder had nog niet gesmst dus geen verplichting om terug te smsen. In plaats daarvan ging ze haar te dure sms spenderen aan een goede vriend in Zweden. Ze snakte naar een beetje vertrouwdheid. Met haar mobiel in haar ene hand en wat muntgeld in haar andere hand liep ze naar een automaat. Ze hadden cola in overvloed. Iets waar Malin wel van hield. Het blikje viel naar beneden en ze greep hem uit de automaat. Ze draaide zich om en haar blauwe ogen speurde de omgeving af. Er liepen wel mensen, maar ze wist niet wie er bij haar in de klas zaten. Wie ze zou moeten herkennen en wie niet. Zuchtend ging ze op een bankje zitten. Ze maakte het smsje af voordat ze op verzenden drukte.

Zuchtend keek ze naar om zich heen, waar was iedereen toch? Er liepen zoveel mensen voorbij, maar niemand die ze kende. Zélie, Blake of Mike.. Ze schudde haar hoofd, Mike.. Nog steeds wist ze niet goed wat ze moest doen, of ze hem moest geloven of dat ze hem met Blake moest achterlaten. Nogmaals zuchtte ze, haar hoofd leek de laatste tijd vol pudding te zitten. Ook tijdens de lessen kon ze zich niet concentreren, en al helemaal niet op de leraar. Steeds wilde ze Mike aankijken, en hem vertellen dat ze van hem hield. Maar het leek alsof haar geweten haar tegenhield en haar zei dat ze niet moest toegeven. Dat hij was vreemdgegaan, en haar had bedrogen. Maar dat was Mike niet, ze kon nog steeds niet geloven dat hij dat had gedaan..
Iris richtte haar aandacht weer op de bewoonde wereld en keek om zich heen. Misschien dat ze nieuwe vrienden moest maken, dan zou ze het gevoel dat zich opriep bij hem misschien wel achter haar kunnel laten. Al betwijfelde ze dat. Toch besloot ze verder te gaan en ze liet haar schouder tas aan haar schouder bungelen. Haar blik schoot naar de snackautomaat. De hele dag had ze nog niks gegeten, ze was te beroerd geweest om te ontbijten en om al zelfs wat in de middag te eten koste haar te veel moeite. Een zucht verliet haar keel en ze liep erop af. Net wilde ze wat muntgeld uit haar tas pakken, toen haar blik op een meisje viel dat voor haar stond. Iris glimlachte even, misschien dat ze wel kennis met haar kon maken. "Hey." zei ze en keek het meisje glimlachend aan.

Malin was nog verdiept naar haar mobiel aan het kijken. Die vriend had nog wonderbaarlijk vlug terug gesmst tot een 'hey' haar deed opschrikken. Je kon zelfs zien dat ze een stukje de lucht in vloog toen ze schrok. Ze had haar hand op haar hart gelegd en haalde eerst goed adem. 'H h hey.' Zei Malin stamelend. Hier had ze niet op gerekend.
Langzaam draaide ze zich om en stopte haar mobiel voorzichtig in haar jaszak. Ze moest er echt eens een hoesje voor kopen. Of haar broekzakken groter maken want dat stomme ding paste er niet meer in. Daardoor liep ze enkele belangrijke telefoongesprekken mis, omdat ze zo gewend was dat haar mobiel in haar broekzak wel begon te trillen wanneer er een sms of gesprek binnen kwam. Maar dat ging dus niet meer.

'Dus ...' Begon Malin onrustig. 'Zit je al lang hier op school?' Vroeg Malin toen maar terwijl ze zachtjes uitblies. Ze was hier niet echt heel goed in. Hoe kon ze nu gewoon een gesprek gaan aanknopen?

[Weinig inspiratie D= )

Het meisje leek duidelijk te zijn geschrokken van haar plotselinge daad. Een voorzichtige glimlach verscheen op haar gezicht. "H h hey." stamelde het meisje. Iris glimlachte nogmaals. "Sorry dat ik je liet schrikken." zei ze en keek haar aan. Hopelijk zou ze het goed met haar kunnen vinden, maar dat leek wel goed te komen. "Dus ..." begon ze opeens. Iris liet haar bruine ogen door de ruimte dwalen. Het was nog steeds druk, nog geen verandering. Al hoopte ze dat wel, want ze voelde zich niet bepaald op haar gemak hier. "Zit je al lang hier op school?" vervolgde ze. Iris merkte dat ze heel onrustig was, en dat ze na haar woorden haar ingehouden adem uitblies. Ze richtte haar blik weer op haar en glimlachte. "Nee, ik ben hier nog maar net. Ik ken hier ook nog niet zoveel mensen. Jij?" zei ze. Het koste haar enige moeite om boven het geluid van de pratende mensen uit te komen. Ze hoopte dat ze haar kon horen.
Ergens hoopte ze wel dat ze net zoals haarzelf nog niet zoveel mensen kende hier. Dan was zij niet de enige die zich misschien wel een beetje eenzaam voelde. Voor een moment schudde ze haar hoofd en keek haar weer aan. Het leek dat ze net zoals zijzelf niet zoveel woorden had op dit moment. Maar het maakte haar niet zoveel uit.