Eerste wedstrijd

Dylan stond in het midden van het veld, recht tegenover een jongen van de Pacific Turns. De score stond 50 - 56 voor Monica. Voor hem was deze wedstrijd al gewonnen. Ze waren immers al in de derde speeltijd dus als alles nu goed zou verlopen hadden ze Pacific eens te meer geklopt. Kort keek hij omzich heen. Zowel zijn Right Wing en zijn Left Wing stonden enkele meters van hem verwijdert, hijzelf was Center Wing dus. Het werd tijd voor het begin van de dere speeltijd. De scheids kwam het veld oplopen en keek de twee even aan. Dan liet hij de puck vallen op het ijs en meteen schoot Dylan naar voren en nam de puck behandig mee met zijn hockey stick. Hij speelde die naar de man die aan zijn rechter kant stond voor hij zelf omvergeduwt werd. Zijn kop knalde hard op het ijs, en hij dacht werkelijk dat hij door zijn helm was gegaan, simpel weg omdat hij zolang bleef liggen. Wanneer de scheids naar hem toe kwam duwde hij zich recht en begon weer met spelen. Al gauw kreeg hij weer de puck meteen begon hij te schaatsen langs de plexiglas platen en had zo vrij spel omdat de tegenstanders daar niet opletten. Net toen hij schuinsvoor de goal kwam schoot hij de puck naar een teamgenoot, maar toch ging de puck niet in die richting. Nee, door het feit dat die tegen een schaats van de ander was gekomen vloog hij regelrecht de goal in en vlak daarna werd de wedstrijd afgefloten. Zeven punten voorsprong hadden ze op Pacific en hier door waren zij dus de terechte winnaars van het spel. De jongens kwamen naar hem toe en ze vlogen allemaal tegen elkaar aan. Het publiek schreeuwde het uit omdat hun team had gewonnen, en de spelers waren allemaal vrij gelukkig. Toen bijna al het volk weg was besloot ook hij maar te vertrekken. Toch bleef hij nog even staan, want er waren nog wat mensen van Monica High zelf. Die waren nog aan het vieren dat ze gewonnen hadden. Dylan had wreedveel last van zijn hoofd en schouder. Die jongen van Pacific had hem volop tegen zijn schouder geknald toen hij hem onderuit had geduwd. Plus daarvoor was hij tegen de borden gesmeten door diezelfde jongen, het glas was toen door de krcht die ertegen werd geduwt gebarsten. En ergens had hij het gevoel dat zo'n stuk glas nu in zijn schouder stak. Het kon wel zijn, maar dat viel nog te bezien.

Een jong meisje liep naar de tribune toe. Ze had eindelijk vrije tijd gekregen dus kon ze eens naar de eerste wedstrijden gaan kijken. Als dit voetbal of wat anders geweest was zou ze erbij moeten zijn, moeten. Ze haatte het cheerleaden eigenlijk en dacht steeds na over het overstappen naar voetbal. Ze vond sporten best gaaf. Voetbal en hocky zeker. Ook skateboarden maar voor haar was dat meer een hobby. Ze keek naar de drukke tribune en bleef ernaast staan. Ze keek rond en zat dichtbij de uitgang voor de hockeyspelers. Ze kende er een paar van die nu meededen. Sommigen zaten in haar klas. Al had ze hun alleen nog maar gezien maar nog niet leren kennen. Ze merktte een blonde jongen op die duidelijk uit haar klas kwam. Ze had zijn naam al wel ergens horen vallen. Hij heette Dylan. Ze was niet zeker maargoed. De jongen werd een keer omvergeduwt en ze zag dat hij met zijn hoofd op het ijs kwam. Dat moest pijnlijk zijn.. Ze slikte even en keek toe hoe de wedstrijd uiteindelijk gewonnen was door hun team. Ze glimlachtte even tevreden daardoor. Ze bleef rustig naast de tribune staan terwijl de mensen weggingen. Ze wist dat er een deel van de school en de klas bleven om het te vieren. Misschien zat Zena of Morzan er wel tussen. Mike misschien? Ze wist het niet maar zij zou ook wel blijven. Ze zuchtte even en zette haar een eindje verderop op de tribune. Ze kende echt nog niemand en snel naar iemand toegaan wilde ze niet. Ze keek even op toen ze Dylan verderop zag. Ze merktte wat bloed op en zag iets glinsteren, in zijn schouder. Ze schrok wel en negeerde haar gedachten. Ze stond op en liep naar hem toe. "Hee, jij bent Dylan toch? Ik ben Zélie, ik zit in je klas" zei ze zacht en glimlachtte even vriendelijk. "Maar gaat het wel? Er zit wat bloed op je kleren en er glinsterde iets. Heb je je bezeerd?" vroeg ze voorzichtig en lichtjes bezorgd. Ze wist niet of hij het erg vond of niet, bezorgde mensen. Ze was daardoor ook best onzeker, bang dat hij kwaad zou worden..

[Hopelijk heb ik goed gelezen xD]

Dylan keek met een grijnsje naar de jongeren die iets verderop druk aan het plannen waren voor het feest vanavond. Dan ging zijn blik naar het ijs. De groeven van de messen van de schaatsen waren echt goed te zien op het heldere ijs. Meestal kon hij hier een hele tijd naar liggen staren, hij vond het wel iets hebben. Hier was hij het liefst na een wedstrijd, dan alleen zag je dit. Opeens hoorde hij een stem van een meisje, hij keek haar aan. Haar kende hij niet. Vast een nieuwelinge ofzo. 'Zo mijn reputatie gaat er hier blijkbaar op vooruit.' Even glimlachte hij en haalde zijn hand door zijn bruine haren. 'Maar goed, ik ben inderdaad Dylan. En het gaat best alleen wat last van mijn hoofd en mijn schouder. Maar dat hoort erbij.' Oke, het was nu zeker er stak glas in zijn schouder. Kalm bracht hij zijn hand ernaar toe en begon het af te tasten. Toen hij een scherpe pijn voelde op de plaats van zijn sleutelbeen wist hij meteen waar het zat. Hij trok het kleine stukje glas eruit, dat al bijna helemaal rood was gekleurd. Een kleine straal bloed liep zo langs zijn schouder helemaal naar beneden, wreed irritant als je het hem vroeg. Toch had hij geen zin om het te laten verzorgen, simpel omdat hij zich niet wou gaan omkleden. Allesins nog niet. 'Ik ben al erger gewend hoor.' Opeens hoorde hij zijn naam en snoof even. 'Even blijven staan wil je?' Rustig wandelde hij naar hem toe. En voor hij het wist begon die knul een gehele uitleg te geven. Dylan stond er maar wat geirriteert bij en knikte toen hij eindelijk was uitgesproken, dan liep hij terug naar Zélie en glimlachte even. 'Is zo'n knulletje die het overwinnings feest plant. Vanavond in een van de clubs hier.' Zelf zou hij waarschijnlijk niet gaan. Hij wou bij Fara zijn, en ergens had hij geen zin om die voor te stellen aan het team.

Zélie keek rustig naar de jongen en glimlachtte even. "Ik had je naam ergens horen vallen en ik zit in je klas.." zei ze en grinnikte even. Ze keek even rond en liet haar heldere ogen over het veld glijden. Ze keek weer naar Dylan die wat zei. Het hoorde erbij zei hij. Ze knikte even naar hem. "Daar heb je gelijk in maar het ziet er wel slecht uit" zei ze en glimlachtte. Ze zag het bloed en slikte even. Beelden drongen tot haar door. Haar broer met een mes en even kneep ze haar ogen dicht. Ze schudde snel de beelden weg en keek weer stil naar Dylan die zei dat hij erger gewend was. "Oh euhm oke dan" zei ze zacht en glimlachtte. Ze hoorde iemand die zijn naam riep en keek even naar de jongen. Ze hoorde dan wat Dylan zei en knikte even. "Ik loop niet weg" zei ze rustig en grinnikte. Ze keek even naar de andere jongeren, de tribune en naar de rest. Ze keek dan kort naar Dylan die er blijkbaar geïrriteerd uitzag. Was het door haar? Ze twijfelde maar wachtte wel op hem. Ze had niet echt iets verkeerds gezegd buiten dat bezorgd zijn. Maar ze wist hoe Mike en Sergei gedaan hadden toen ze gewond was. Misschien was dat de bedoeling maar bij Dylan niet. Hij kon er vast wel tegen. Hij zag er tenminste slim uit om het niet te laten ontsteken. Ze schudde de gedachte weg toen hij weer naar haar toe kwam en wat zei over de jongen waar hij vandaan kwam. "Oh oke" zei ze en haalde opgelucht adem. Hij was dus niet door haar geïrriteerd geraakt. "Het was trouwens een hele goede wedstrijd" zei ze en glimlachtte vriendelijk naar hem. Hij kon echt goed hockey spelen en daar mocht hij zeker trots op zijn.