Eerste schooldag

Dat was het dan, haar eerste schooldag. Ze had de dag volledig doorgebracht tegen de muur van de school, viel onder spijbelen, maar waarschijnlijk kraaide er toch geen leerkracht naar in deze crapschool. Waarom moest ze ook hier naartoe? Oja, omdat op de vorige Denver was verdwenen. Lief van haar vader, maar het was niet bepaald nodig geweest. Hierdoor had hij zijn dochter een hoop verdriet aan gedaan. Toch kon Fay er niets van zeggen, ze had er zelf om gevraagd en wat ze vroeg kreeg ze dan ook van papa. Zoals altijd, en waarom moest ze denken dat het die beruchte dag anders was? Voor verheldering, haar vader leidde een de Blue Gang die door heel Cali verspreid is en op enkele plekken zelfs over de grens. Zelf had Fay er geen last van, na zes uur was hij altijd een zorgzame vader, zoals ieder kind die moest hebben. Sterker nog, Fay was verwend en haar vader wilde alles doen om haar lieve meisje gelukkig te maken. Een moeder had Fay niet, ze kende haar tenminste niet. Ze wist dat haar vader tijdens het werk wel met vele vrouwen aanklooide, één van de vrouwen was zwanger geraakt en zij wilde het weg laten halen. Haar vader hield dit tegen en beloofde voor het kindje te zorgen. Hij vond dat hij dat verplicht was, de gevolgen van zijn daden zien. Fay had er nooit moeite mee en wilde in geen geval ruilen met een ander. Voor het eerst in haar leven heeft ze een nadeel van het werk van haar vader ondervonden. Net als haar vader had Fay ook ieder nachtje een ander schatje. Hoewel ze lesbisch was -en zich daar ook bewust van is- neemt ze altijd mannen mee naar huis, aandachtsgeil heette dat. Aandacht staat boven 'liefde'. Op een dag waren Fay en haar vader over Denver, het schatje van enkele weken terug, aan het praten. Fay noemde hem een zeikertje en vroeg of papa lief hem niet kon omleggen. Haar vader reageerde niet, niet door middel van praten in ieder geval. Een dag later werd op school vermeld dat Denver spoorloos was verdwenen. Ze was er kapot van, nog steeds en wilde het terug draaien, dat ging niet. Ze heeft het met haar vader nooit meer over Denver gehad, maar besloot toch aan haar vader voor te leggen om van Pacific Park High School te vertrekken. Natuurlijk mocht dit, zoals alles mocht. Fay gaf als reden op dat ze ook wilde overnachten op een school, de echte reden was dat ze niet meer aan Denver wilde denken. Dus ruilde ze Pacific High voor Monica in en zat ze nu hier, tegen de muur van Monica High, tegen de muur van de vieze rooien zoals studenten van Monica in Pacific werden genoemd.
Fay slikte, daar zat ze dan, in de kleur van Pacific. Een jeans met blauwe nikes, een wit shirtje met daaroverheen een blauw leren jack en als dat nog niet genoeg was had ze een blauwe bandana om haar hoofd geknoopt. Als ze op Pacific op deze manier in het rood gekleed was kon ze een cola over haar hoofd verwachten. Wat haar ertoe aanzette om toch de blauwe kleding aan te trekken? Ze wist het niet, waarschijnlijk toch de aandacht. Als ze het goed had kwamen zo de eerste studenten naar buiten...

Luka staarde een lange tijd voor zich uit en snoof even. 'Ga maar naar Monica high, daar word je hopelijk een keer niet buiten gegooid!' Had zijn moeder hem nageroepen. Op Pacific was hij buiten gegooid omdat hij veel te veel had uitgestoken bij de leerkrachten en dat tolereerde ze daar blijkbaar niet. Hij was de eerste die echt was buiten gegooid, en ergens vond hij het wel grappig. Maar ja, hij was niet zijn moeder. Die had hem meteen een klap in zijn gezicht gegeven toen hij thuis kwam tijdens de schooluren. Voor hem boeide het niet, hij en zijn ma konden het nooit al met elkaar vinden dus. Dit was zijn eerste dag hier, en meteen had hij al zin om hier wat uit te steken. Maar om zijn ouders een plezier te doen en zelf toch ook nog wat de underdog te blijven deed hij het niet. Rustig keek hij even rond en zag dan een meisje in het blauw zitten. De kleur van Pacific. Kort fronste hij. Hij zelf had gewoon een zwarte skinny aan, met daarover een blauw hemdje. Niets te opvallend dus. Rustig liep hij naar haar toe en zette zich dan ook neer tegen de muur. 'Ook van Pacific?' Vroeg hij kalm aan haar en kruiste zijn armen dan ook meteen. Ze zag er niet uit als iemand van Monica, en al zeker niet door het feit dat ze helemaal in het blauw gekleed was. Terwijl de kleuren van Monica rood waren. Een paar mensen liepen hen voorbij en meteen werden ze al vies bekeken door hen. "Wat een fijne eerste schooldag." Dacht hij geirriteerd.

Damian was net nieuw op school, maar het nieuwe jaar was net begonnen en zoals gebruikelijk was hij dan ook niet de enige die opnieuw moest beginnen. Volgens zijn vader was dit de perfecte school voor hem, maar stiekem was hij alleen maar blij dat zijn zoon het huis uit was en hij nu minder geld aan zijn zoon kon besteden die toch wel alles kreeg als hij er ook om vroeg. Damian had zijn iPod gepakt en zette wat muziek op. Binnenkort zou hij van zijn vader een iPad krijgen, volgens hem was dat veel beter dan laptop waar Damian zelf voor had gespaard. Hij wist nog niet wat hij er mee moest doen, aan iemand anders geven? Veel mensen zouden blij zijn met een rijke vader maar Damian was dat niet. De vele kadootjes die hij kreeg waren leuk maar een échte vader had hij niet. Zijn manier van een vader zijn was alleen maar zijn zoon verwennen en verder niet. Zijn moeder was wel aardig en hij kon goed met haar praten over alles. Zijn moeder...Vergeten! Hij zou haar een berichtje sturen als hij was aangekomen. Inmiddels was hij hier al een dag. Snel pakte hij zijn mobiel en stuurde een sms naar haar. Zoals altijd had Damian ook een voetbal bij zich, het was zijn leven geworden wat begon als een kleine hobby. Hij kon wel over andere praten maar als hij eenmaal over voetbal begon dan was hij niet meer te stoppen.

Damian kwam richting Luka en Fay lopen. Hij zag ze wat praten en zuchtte even. Het moest er nu echt van komen. Als hij vrienden wilde hebben was dit de eerste stap. Bij vrienden had Damian altijd een grote mond maar bij vreemde mensen kwam hij toch vaak verlegen over dus hij wist ook niet hoe de twee zouden reageren op hem. Hij stapte op ze af en keek ze even aan, hij zei niets maar kreeg dan toch een simpel ''Hoi...'' uit zijn mond. Hij zag het meisje in de kleuren Pacific staan. Niet zo verstandig vond hij zelf maar het was wel een teken van lef hebben. ''Ik ben Damian. Zijn jullie ook nieuw hier?'' vroeg hij dan nu maar. Nu hij eenmaal begon met praten was hij al een stuk rustiger.

Een relatief alternatieve jongen kwam naar Fay toe lopen, hij was redelijk gespierd en had een blauw hemdje aan. Zijn zwarte skinny vertyfde zijn uiterlijk, mannen met skinnies waren over het algemeen rijp voor de dood. Het meisje trok haar rechter wenkbrauw op toen hij vroeg of ze ook van Pacific kwam, dat verklaarde zijn blauwe hemdje. Ze liet haar wenkbrauw zakken en knikte zachtjes.
Een nieuwe stem drong zich tussen de gespierde jongen en Fay, hij had een voetbal bij zich... Was iedereen op deze school zo mislukt? De enige twee jongens die ze had gezien, één met een skinny en de ander met een voetbal, bah! Ze kreeg spijt te krijgen van haar keuze om van school te switchen, maar op dat moment drong het tot haar door waarom ze die keuze had gemaakt. Denver... Fay slikte en sloeg haar ogen neer, nijdig kijkend naar de grond alsof het gras haar zojuist had vervloekt.
De jongen met de voetbal stelde zich voor als Damian en stelde daar bij een vraag. Opnieuw knikte Fay maar opnieuw gunde ze hen niet haar stem. Jongens van dat niveau verdiende dat ook niet, concludeerde ze in haar gedachte.

Rustig keek hij haar even aan. Dus ze was ook van Pacific. Ja, ergens kon het wel. Ze kwam hem bekend voor op de een of andere manier. Toen er een jongen zich bij hen voegde en zich meteen voorstelde knikte hij kalmpjes. 'Luka.' Sprak hij kort. Ja, echt spraakzaam was hij op sommige momenten niet maar dat moesten ze maar gewoon worden van hem. Kort staarde hij naar zijn broek en snoof even. Skinny's hij haate ze, maar de rest van zijn broeken zaten nog ingepakt dus hij was gedwongen om deze aan te doen. Op de vraag van Damian knikte hij kalmpjes en staarde dan weer naar de grond. Een vrij grote groep jongens kwam voorbij en die keken hen bespottelijk aan. Kwam het door de kleur van hun kledij ofzo? Ach hun probleem niet het zijne. Zolang hij maar wat mensen kon dwarsbomen, en anders deed hij dat wel op het veld als hij wat gozers van Pacific onderuit mocht knallen zonder gestraft te worden. Dat was eigenlijk een perfect idee. Die jongens mochten toch eens een afrossing krijgen van jewelste. Ja, dit werd zijn nieuwe doel. Jongetjes van het football team van Pacific afrossen. Perfect.

De school was uit en net als de meeste anderen liep Kiara naar buiten. Om haar schouder hing een tas met haar cheertenue erin, de rits stond half open en de rode kleur van het pakje was duidelijk zichtbaar. Vrolijk liep Kiara verder maar de weg werd versperd door een klein groepje. Het groepje bestond uit twee jongens en een meisje. Kiara ging erbij staan. 'Hoi,' begroette ze het groepje nogal droogjes. Ze bekeek het meisje goed. Het meisje was blond en droeg de kleuren van Pacific. Kiara trok haar wenkbrauw op. Wat deed die teef hier? 'En wat doet zo'n trutje van Pacific hier?' vroeg Kiara spottend aan het meisje en ze legde haar armen over elkaar. Ze hield er niet van als er wat scholieren uit Pacific naar Monica High kwamen. Even snoof Kiara en keek ze het meisje minachtend aan. Het drong nu pas tot haar door dat er ook nog twee andere bijstonden. Ze draaide haar hoofd naar de twee jongens om en bekeek ze eventjes. Een had een voetbal bij zich en de ander droeg een skinny jeans. Eewh, skinny's staan niet bij jongens. Zijzelf had een minirokje met een wit truitje aan. Al snel vestigde ze haar aandacht weer op het Pacific meisje die zichzelf blijkbaar heel wat vond, anders ging ze waarschijnlijk niet in de kleuren van Pacific lopen op Monica High. Dat kind was een zielige aandacht trekker. Nogmaals snoof Kiara. Ze lette niet erg op de twee andere jongens, die deden iets te vriendelijk tegen het trutje die duidelijk wilde laten zien dat ze voor Pacific was. Dat kind kon maar beter oprotten, veel vrienden zou ze hier waarschijnlijk toch niet maken met die houding van haar...

Fay glimlachte bij opnieuw een andere stem, dit keer van een meisje. Ze klonk veel jonger dan zij zelf, dat kwam dan ook dat ze bij anderen ook makkelijk voor twintig mee ging terwijl ze pas haar zeventiende verjaardag had gevierd. Waarom ze glimlachte? Dat waren twee dingen, de school kreeg uitstraling door meiden als haar, als student mocht je buitenstaanders niet zomaar accepteren. Het tweede punt was, Fay kreeg aandacht, daar hield ze van.
Het meisje keek op, trok één wenkbrauw omhoog en siste ''Get screwed...'' Fay mocht haar wel, hopelijk liepen er meer studenten als haar rond. Daarbij, ze had ook nog fatsoenlijke kleding aan, iets wat ze niet zo vaak had gezien op deze school.
Fay stond op, trok haar leren jack uit en vervolgens haar witte shirtje, zodat haar blauwe BH zichtbaar werd. Ze trok vervolgens haar leren jack aan. Het was een klein jack zodat haar navel ruim zichtbaar was. Waarom ze zich omkleedde? Misschien nog wat aandacht krijgen voor onderweg. Ze had verder ook geen zin om bij de prutsers te blijven, misschien moest ze maar eens haar kamer opzoeken.
Fay gooide onderhands haar witte shirtje richting een prullenbak verderop. Ze gooide mis maar had geen zin om het op te pakken. Het meisje ritste haar jackje dicht en liep richting de living building.

Damian keek even op toen Fay wat geheimzinnig deed. Als hij ergens niet van hield dan waren het wel dat soort types. Als je denkt zoveel lef te hebben om in Pacific kleren rond te lopen kun je ook het fatsoen op brengen om wat van je te laten horen. Damian haalde de oortjes van iPod uit zijn oren en stopte de iPod in zijn broekzak. Hij keek even naar Luka die wel zijn naam zei en Damian knikte vriendelijk naar de jongen. Hij had een skinny jeans aan. Hij kon zich niet voorstellen dat dat lekker kon zitten. Zelf koos Damian altijd voor de makkelijke kleding. Hij had een zwarte trainingsbroek aan en een wit shirt. De bal was een stukje weggerold en Damian pakte hem snel weer op en begon er wat mee te spelen.
Even later kwam een meisje bij de groep staan die jonger leek dan de rest. Damian merkte op dat er een rood pakje in de tas zat. Ze was dus iemand van Monica High in plaats van twee die van Pacific kwamen. Damian dacht even na en besefte dat het nog wel is een 'leuke' situatie kon worden als een Pacific en Monica High student tegen over elkaar kwamen te staan. Het begon al meteen goed toen het meisje begon met de andere trutje te noemen. Een kort glimlachje verscheen op Damians gezicht. Hij was benieuwd wat Fay als reactie zou hebben. De bal viel op de grond en Damian begon wat trucjes te doen, dat deed hij wel vaker als hij zich verveelde.

Zuchtend liep Madison naar de gang, de bel was gegaan, maar zoals altijd was de gang een stroom van studenten waar je moeilijk langs kon. Meestal was de gang na een paar minuutjes even stil en rustig als tijdens de lessen, maar Madison kon niet wachten. Ze wilde zo snel mogelijk naar haar kamer, het was nog maar de eerste schooldag en ze had er nu al genoeg van. Gelukkig had ze altijd nog haar broer die ook op Monica zat..

Voorzichtig liep ze de trap af en ging naar haar kluisje toe. Daar deed ze haar boeken in en liep vrijwel meteen de school uit, op weg naar het schoolplein. Ze deed de moeite niet om haar boeken mee te nemen dus liet ze het liggen in haar kluisje, ze bakte er toch niets van, wat had het dan nog voor nut om te leren?
Zo snel als ze bij haar kluisje was, was ze op het schoolplein. Tijdens de wiskunde les had Madison het raam uit gekeken en leek het er erg rustig. Op een paar mensen na was er niemand, maar nu was het drukker geworden en groepjes studenten stonden met elkaar te praten. Haar blik ging naar een meisje dat tegen een muur aan leunde en helemaal in het blauw gekleed was.

"Whatthefuck?" Mompelde Madison toen ze haar kleding bekeek. Ergens was het best grappig wat het meisje gedaan had, maar ze kwam vast zoals ieder ander persoon hier aandacht te kort.. Wat Madison zich nog kon herinneren van haar wiskunde les was dat het meisje daar de hele tijd gezeten had en nog steeds in dezelfde houding zat. Misschien zat ze daar wel de hele dag...
Waarom zou je de aller eerste dag op school spijbelen? Maar Madison nam het haar niet kwalijk, ze vond het hier ook saai.. Gelukkig waren er genoeg lekkere jongens en meisjes in de buurt.. Het meisje in het blauw mocht er ook best wezen, ze had in elk geval genoeg lef.
"Snap jij dat?" Vroeg Madison verbaasd aan Kiara.

[Late reactie? Nee joh..]

Toen er nog een ander meisje kwam en over Pacific begon schoot hij recht. Meteen neep hij zijn ogen fijn en snoof geirriteerd. Oke, hij mocht zijn school wel haten maar toch. Pacific was zijn thuisbasis altijd geweest, plus veel van zijn vrienden zaten daar. 'Hou je klep maar over Pacific. Ach, eigenlijk boeit het niet, ben er toch buiten getrapt.' Het eerste kwam er kwaad uit, maar het andere was dan al wel kalmer. Aangezien hij op zijn eerste dag niet zou gaan vechten, meisjes sloeg hij niet. Dat was gewoon laf. Kort keek hij naar Damian en fronste even. Rustig haalde hij zijn Ipod uit zijn zak en besloot zijn oortjes maar een keertje in te steken zodat hij het gezeik van dat kind niet aan moest horen. Het eerste liedje was er eentje van The Black Veill Brides, een bangelijke groep. Maar dat was zijn stijl van muziek wel. Hij keek even op naar enkele jongens die hij wel herkende als het football team van Monica. En elk van hun droeg welliswaar iets rood. Maar dat was wel normaal hier. Uiteindelijk was hij gekalmeert en besloot hij zijn vest maar uit zijn zak te halen en die aan te trekken. Ook zette hij zijn volume wat zachter, maar nog net hard genoeg dat je ookal had hij zijn oortjes niet in je het kon horen.

Kiara rolde met haar ogen. Het meisje stond al snel op en trok haar jack en vervolgens haar shirtje uit. Ging ze strippen of zoiets. Die kwam wel heel erg aandacht te kort zeg! 'Waarom ga je niet lekker terug naar Pacific, hoer?!' riep Kiara het meisje nog na en een engelachtige glimlach sierde haar gezicht. Even later draaide ze zich om naar de twee jongens. Een had een blauw shirt aan, met de kleur blauw was niks mis mee tenzij het iemand uit Pacific was. 'Hou jij je klep maar, dit is mijn school niet de jouwe,' zei Kiara op een sissende toon tegen de gast met het blauwe shirt. Als hij van Pacific High kwam dan was het wel een watje dat hij alleen een blauw shirt droeg, die teef van daarnet durfde tenminste iets ook al was ze niet gewenst door Kiara. De jongen waar ze nu naar keek boeide haar niet echt, hij leek een beetje een vreemd type. Heel vreemd.
Kiara keek naar de andere jongen. Normaal had ze vriendelijk gedaan maar hij was een schoolverrader. Hij was het niet waard om hier op school te zitten. En dat alles omdat hij aardig tegen een buitenstaander had gedaan. ‘Jij kan ook maar beter oprotten als je aardig gaat zitten doen tegen trutjes van Pacific,’ siste ze tegen de jongen die nu wat trucjes met zijn voetbal aan het doen was. Dat soort gasten zorgden er echt voor dat de school een slechte naam kreeg.
Even later kwam er een meisje bij die wat aan haar vroeg. ‘Nee,’ antwoordde Kiara kortaf tegen het meisje. Ze was geïrriteerd dat ze een van de weinige was die de school zijn naam wilde behouden. ‘Die teef heeft lef maar zoiets moet ze niet flikken als ik hier nog op school zit,’ zei Kiara daarna tegen het meisje. Kiara leek haar te herkennen toen ze goed naar haar keek. Het was Madison, die zat bij haar, Kiara, in de klas…

Damian stopte even met voetballen toen er nog iemand bijkwam staan. Hij merkte op dat Fay wegging maar niet zonder aandacht te krijgen. Het was hem nu wel duidelijk dat ze absoluut niet het type was waar hij vrienden mee zou kunnen worden. Vooral omdat ze al een aanhanger was de vijand. Niet dat Damian een groot fan was van Monica maar hij zou nooit in de kleren van de vijand rondlopen. Kiara zei iets tegen hem maar Damian negeerde het, zo lang hij maar beter wist. Hij moest moeite doen om niet te lachen. ''Wat? Denk je dat ik vrienden ben van haar? Ik zag haar ook net pas voor het eerst. En ik ben niet zo van de aandachttrekkers...'' Hij had rustig gereageerd en had ook weinig reden om nu te gaan schreeuwen zoals hij dat altijd tegen zijn vader deed als ze weer is een fatsoenlijk gesprek wilden hebben. ''Ik heb niks met die school...'' Uit zijn tas haalde Damian een rood vest. ''Ik wil niet zeggen dat ik een groot aanhanger ben van deze school maar ik moet niks hebben van Pacific.'' Hij meende het wat hij zei en liet dat ook duidelijk merken. Tot nu toe had hij nog niet echt iemand ontmoet waar hij vrienden mee zou kunnen worden. Twee mensen van Pacific en iemand die alleen stond te sissen tegen iedereen.

Kiara keek de jongen met de voetbal weer aan toen die antwoord gaf. 'Oh, dan is het goed. Maar het leek gewoon net alsof je een schoolverrader was en dat soort types hoeven we niet,' zei Kiara op kalme toon tegen de jongen en ze liet even een engelachtig glimlachje zien. Even later haalde de jongen een rood vest uit zijn tas. De kleur van Monica. Kiara keek de jongen weer aan. De kleur van zijn vest was perfect. Kiara glimlachte nog een keer. Dit keer een oprechte glimlach die ze de hele dag kon volhouden zonder er ook maar een beetje moeite voor te hoeven doen. 'Kijk die kleur heb ik ook,' zei ze nogal droog maar met een vrolijke ondertoon in haar stem en ze trok haar rode cheerlead truitje uit haar tas en showde die een moment. Ze stopte het truitje weer in de tas en keek de jongen weer aan.
'Ik heet Kiara,' stelde ze zich voor aan de jongen. Madison wist haar naam waarschijnlijk al, en zo niet dan had ze het waarschijnlijk net gehoord. Kiara streek een lok haar uit haar gezicht en keek de jongen nieuwsgierig aan. Ze wilde zijn naam weten nu ze wist dat hij voor Monica was en ook natuurlijk een beetje omdat hij er goed uit zag... 'En jij?' vroeg ze aan hem. Een seconde keek Kiara naar haar tas. Zodadelijk zou ze gaan trainen, ze had gehoord dat Madison ook aan cheerleading deed dus konden ze samen oefenen. Met zijn tweeën kon je namelijk veel meer dingen trainen dan in je eentje. Een glimlach sierde het gezicht van Kiara en ze draaide zich naar Madison toe. 'Jij doet toch ook aan cheerleading, of niet? Anders kunnen we even samen trainen,' zei ze tegen Madison...