Overgeplaatst: Eerste wedstrijd

Het was weer eens voetbalwedstrijd. Maar dit was best nieuw voor een jong meisje. Ze had als eerste het cheerteam gekozen maar nee. Dat was niet echt haar ding. Ze vond het gewoon super stom. Ze had daarom haar tweede sport gekozen: Voetbal. Ze was ook niet het enige meisje. Ze wist dat er nog 4 meisjes waren die ook voetbal deden. Maar vandaag had ze weer pech. Ze was gekozen door een jongensploeg. Geen ander meisje te bekennen jammer genoeg. Ook hun tegenstanders hadden geen meisjes. Zélie zuchtte en had haar kleren al aan. Ze zat nooit bij de kleedkamer van haar ploeg. Dat zou nogal erg zijn. Ze beet nerveus op haar lip en liep na een tijd met de ploeg naar buiten. Vele cheerleaders en publiek begonnen te juichen. Zélie grijnsde even en ging op de juiste plaats staan. Zij kon goed scoren. Dat wisten ze wel. Ze hadden vele supporters en dat was goed te horen. Zélie keek naar de andere ploeg die naar haar stonden te grijnzen. Vast omdat ze het enige meisje was. Het maakte haar en haar ploeg niets uit. Zij wisten het geheimpje en dat was het beste. Zélie grijnsde terug en stond klaar, wachtend op het signaal.

Het begon. Eindelijk. De bal werd meteen gespeeld door de ploeg van Zélie. Zélie schoot supersnel naar voren en rende zo snel ze kon. Ze was ook snel. Ze wachtte op een pas en kreeg ze al snel. Ze rende naar voren en ontweek af en toe een paar jongens. Ze stamptte even later een bal door de benen en pastte hem zo richting een teamlid. Ze wachtte en de jongen scoorde net niet. Zélie gaf hem een schouderklopje en knikte glimlachend. Hij had toch goed geprobeerd. De tegenstanders probeerden ook te scoren maar het lukte hun niet. Zélie wachtte af tot ze opnieuw een pas kreeg. Opnieuw ontweek ze de jongens en ja hoor.. Goal! Veel gejuich was te horen en ze schrok toen een paar teamleden haar een high five en een knuffel gaven. Lichtjes begon ze te blozen maar het spel ging verder. Ze maakte na een tijd nog zeker 2 goals. De tegenspelers maar 1. Zélie had opnieuw de bal en rende weer naar voren. De wedstrijd was bijna voorbij en dat wist iedereen. Zélie hoorde haar teamleden roepen dat ze door moest gaan en dat deed ze. Net als ze wilde gaan scoren zag ze een tegenspeler op haar afkomen. De jongen had een valse blik, woedend was hij. Hij gaf een harde trap tegen haar scheen en Zélie zakte in. De jongen gaf daarna nog een trap tegen haar knie waardoor ze in elkaar kromp. Pijn schoot door haar hele lichaam. Daar lag ze dan. Op de grond vol pijn. Haar handen grepen naar haar knie en ze kneep haar ogen dicht. Rode kaart werd gegeven aan de jongen en haar team kwamen rond haar te staan. Zoveel pijn..

Eigenlijk was Mike helemaal niet van plan geweest om naar de voetbalwedstrijd te gaan kijken, hij vond het maar niks om van de zijlijn toe te moeten kijken hoe andere sporten. Het liefst deed hij mee, maar hij wist dat hij dat beter kon laten. Maar nadat hij had gehoord dat Zélie vandaag moest spelen -kennelijk had ze toch besloten dat cheerleaden niks voor haar was- had hij besloten toch te gaan kijken. Hun vorige gesprek was slechts van korte duur geweest, aangezien de lessen al vrij snel weer waren begonnen. Zélie had besloten hem wel te volgen, maar hij had er totaal geen zin in gehad en had het uur doorgebracht in de kantine. Wat aarzelend ging hij tussen het juichende publiek zitten. Zijn ogen zochten naar Zélie, erg moeilijk was ze niet te vinden. Ze was het enige meisje tussen de jongens, een grijnsde even. Het leek er op dat haar team genoten er totaal geen problemen mee hadden, en al vrij snel zag hij waarom. Zélie was goed, ze was snel en had controle over de bal. Drie maal scoorden ze, en na een korte tijd deed Mike wat aarzelend mee met het publiek. Juichte als het team van Zélie scoorde, aan het eind leek het er op dat dit weer ging gebeuren. Mike's blik viel op een jongen die op Zélie af kwam, hij kneep zijn ogen tot spleetje's. Had het idee dat die jongen wat van plan was, niet veel later zakte Zélie in elkaar. Mike sprong overeind, zag nog net hoe de jongen haar een trap tegen haar knie was. Direct baande Mike zich een weg tussen de andere toeschouwers heen, die met grote ogen naar het schouwspel keken. De jongen was de kleedkamer in verdwenen nadat hij een rode kaart was, iets wat Mike opluchtte omdat hij wist dat hij zodra hij die gast onder ogen zou krijgen hij zijn woede niet zou kunnen beheersen. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, rende op het groepje af dat zich om Zélie had verzameld. Hij duwde enkele jongens die om haar heen stonden aan de kant en knielde naast haar op de grond. "Zélie? Gaat het?" vroeg hij bezorgd, zijn ogen schoten naar de ehboërs die zich een weg door Zélie's team genoten heen baande en evenals hem bij haar neer knielde terwijl ze haar team genoten vroegen ruimte te maken.

Zélie bleef op de grond en beet even op haar lip. De pijn die ze voelde was onverdraaglijk. Gelukkig stond het team klaar voor haar. Ze hoorde een bekende stem en keek op. "Mike" zei ze zacht en glimlachtte lichtjes. "Het gaat niet" zei ze zacht en keek hem pijnlijk aan. Ze zag dan de EHBO komen en snoof. Niet weer. "Het gaat nu wel beter.. Ik ga niet weer naar het ziekenhuis" zei ze geïrriteerd en schudde haar hoofd. Ze knikte naar een teamlid en pakte zijn hand. De jongen trok haar recht en ondersteunde haar. Zélie trok haar been in en keek even naar Mike. Ze keek hem aan met een blik: Het gaat als ik niet met de EHBO weg moet. Ze hield de jongen stevig vast en deze ondersteunde haar erg goed. Ze beet even op haar lip toen er nog een steek door de knie ging. "Ga je mee?" vroeg ze dan en knikte naar de jongen die haar ondersteunde. Ze keek even naar Mike en haar teamleden brachten haar naar de kleedkamer. Zélie ging op een stoel zitten en keek voor haar uit. Gebroken kon het niet zijn. Vast wat gekneusd en het zou een blauwe plek worden. Ze hoopte maar dat Mike zou volgen. Ze kreeg al snel de verbanddoos van een vriend en wikkelde wat verband rond de knie. Ze plakte het vast en zuchtte even. Voetbal was hevig en dat wist ze. Toch hadden ze gewonnen ook met dit voorval. Ze sloot even haar ogen en wachtte af op Mike.

"Mike" hoorde hij Zélie zacht zeggen, een kleine glimlach rustte op haar gezicht. "Het gaat niet" zei ze, keek hem met een gezicht vertrokken van de pijn aan. Automatisch zochten Mike's ogen naar de aanstichter van dit alles al wist hij dat die zonet in de kleedkamer was verdwenen. "Het gaat nu wel beter.. Ik ga niet weer naar het ziekenhuis" zei Zélie geïrriteerd, hij knikte begrijpend. Kwam overeind, terwijl Zélie door één van haar team genoten overeind werd getrokken. Aan haar blik kon hij zien, dat zolang ze niet met de ehbo weg zou moeten het ging. Weer knikte Mike, zag dat Zélie zich stevig aan de jongen vast hield. "Ga je mee?" vroeg ze hem, hij wou haar volgen maar voelde plots een hand op zijn schouder. Met een ruk draaide hij zich om, achter hem stond de scheids. "Je weet hopelijk dat het niet de bedoeling is dat het publiek het veld op gaat en vervolgens mee naar de kleedkamer?" zei deze. Mike keek de man strak aan, wist dat dit iets was waar de meeste leraren een hekel aan hadden. Oké dit was dan misschien geen leraar, maar iets vergelijkbaars. "Ja, dat weet ik. Maar zij werd door die gast getrapt en ik neem aan dat u weet dat dat niet de bedoeling is." zei Mike, trok zijn wenkbrauw op. "Ken je haar?" vroeg de scheids zuchtend, doelend op Zélie. "Ja, ze is een vriendin van me." antwoorden hij, de man zuchtte en maakte met een gebaar duidelijk dat hij maar naar haar toe moest gaan. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, liep de kleedkamer in waar in Zélie zonet verdwenen zat. Ze zat op een stoel, had verband om haar knie gewikkeld. Hij liep op haar af. "Je speelt goed." zei hij, met een kleine glimlach.

Zélie zuchtte eens diep en sloot nog een tijd haar ogen. De pijn voelde ze nog steeds maar het verminderde een beetje. Zélie beet even op haar lip en keek naar de teamleden die erbij zaten. Gelukkig waren ze aardig voor haar. Waar bleef Mike eigenlijk? Ze keek rond en zag hem dan binnenkomen. Ze glimlachtte zacht en hoorde dan wat hij zei. "Dankje" zei ze en keek hem rustig aan. "Het gaat al wat beter trouwens, geen zorgen" zei ze dan en glimlachtte naar hem. De teamleden bleven ook bij hun zitten en de ene praatte met de andere. Sommige jongens waren goed op Zélie aan het letten en volgden af en toe het gesprek. Zélie vond haar ploeg eigenlijk best bijzonder. Ze vonden haar belangrijker dan het omkleden en de beker halen. Een jongen van het team kwam naar hun toe en legde zijn hand op haar schouder. "We wachten op je.. Jij verdient het om de beker te halen" zei hij en glimlachtte vriendelijk. Zélie keek hem aan en knikte. "Dankje" zei ze zacht en de jongen knikte waarna hij wegliep. Zélie zweeg even en keek rond. Opeens zag ze een bekend gezicht. Ze slikte en gaf Mike een zachte duw. De jongen van de andere ploeg en de aanrichter van alles stond stiekem te kijken en mee te luisteren. Snel deed Zélie alsof ze hem niet gezien had. Ze was nieuwsgierig naar de reactie van Mike maar dat maakte haar niets uit. Het hele team en de school waren vast razend op de jongen die dit gedaan had. Daar was ze wel zeker van.

"Dankje" zei ze, keek hem rustig aan. Waaruit hij op maakte dat het al wat beter met haar ging, al snel bevestigde de ze dit met haar woorden. Hij glimlachte naar haar, keek de kleedkamer rond, haar teamleden waren blijven op zitten. Een enkeling hield haar goed in de gaten, leken het gesprek dat zich tussen Zélie en hem af speelde te volgen. Iets wat eigenlijk best bijzonder was, ze leek echt een plekje in het team te hebben veroverd. De jongens leken echt om haar te geven, hij keek haar aan. "Je voelt je hier beter op je plek dan in het chearteam hé?" zei hij, keek haar glimlachend aan. Een jongen liep op haar af, legde zijn hand op haar schouder. "We wachten op je.. Jij verdient het om de beker te halen" zei deze, weer iets dat Mike lichtelijk verbaasde. Zélie bedankte hem, onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd. Volgde de jongen met zijn ogen, voelde plots een zachte duw. Verbaasd keek hij Zélie aan, zag dat ze haar blik op iets had gericht. Hij richtte zijn blik op het gene dat haar aandacht had getrokken, zijn blik viel op de jongen die Zélie zonet onderuit had gehaald. Hij voelde de woede in zich op laaien, wist dat hij zichzelf onder controle moest houden. Maar slaagde hier niet in, met twee stappen stond hij bij de jongen. Duwde deze hard handig tegen de muur, zijn bruine ogen spoten vuur. Waar donkerder dan normaal. Hij haalde uit naar de jongen, zijn vuist knalde tegen diens neus. De jongen worstelde zich los uit Mike's greep, haalde naar hem uit. Maar Mike was sneller, ontweek de slag en haalde nogmaals uit. De jongen tuimelde achterover viel op de grond, Mike keek hem aan zijn ogen schoten vuur. Hij was de controle over zichzelf totaal kwijt.

Zélie keek even naar Mike en glimlachtte zachtjes. Ze keek even rond en gaapte even. Ze had de laatste tijd weinig geslapen en nu had ze al veel gedaan. Een paar keer gaan sporten, zelfs nog naar een fuif. Ze rekte haar even uit en keek rond. De teamleden hadden het naar hun zin, ook al waren ze op haar aan het wachten. Ze voelde haar goed hier. Ze wist nu dat ze er hoorde en Mike had het ook door. Ze hoorde de woorden en keek hem aan. "Ja.. Het is hier super" zei ze en glimlachtte. Haar donkere ogen schitterden en dat was altijd als ze blij was. Zoals bij Vincent. Ze glimlachtte en zuchtte even bij die gedachte.. Vincent. Ze grinnikte en keek dan weer naar de jongen die er stond. Ze snoof en zag dat Mike erheen liep. Ze keek toe hoe hij de jongen een klap verkocht en het op een wild gevecht uitdraaide. Zélie schrok en probeerde op te staan. Even zakte ze half in maar ze leunde tegen de muur en liep er zo half hinkelend naartoe. "Mike rustig. Hij heeft genoeg pijn nu" zei ze zacht en half kalmerend. Hier was ze zo slecht in. Een paar teamleden hadden ook door hoe erg het werd en liepen ernaartoe. Zélie keek even kwaad naar de jongen die opnieuw naar Mike wilde uithalen maar opeens schoot hij opzij. Hij greep Zélie vast en duwde haar tegen de muur. "Ik was nog niet klaar" siste hij en gaf haar een harde klap in haar gezicht. De teamleden kalmeerden Mike en een deel grepen de jongen. Ze duwden hem naar buiten en deden de deur dicht. Zélie bloedde aan haar lip en slikte even wat bloed in. Ze hield haar vast aan de muur om niet in te zakken. Ze keek naar Mike en hoopte dat het goed met hem ging..

"Ja.. Het is hier super" zei Zélie, haar donkere ogen schitterde iets wat hij in Engeland nooit had gezien. Hij glimlachte naar haar, waarna zijn ogen naar de jongen ging die bij in de deur opening stond.
Al in het begin van het gevecht, merkte Mike dat hij zijn tegenstander de baas was. Deze had duidelijk niet erg veel ervaring in een gevecht, in tegen stelling tot Mike. Ondanks het feit dat hij niet meer op het hoge niveau had gezeten als hij eerder had gedaan was hij zijn meeste tegenstanders toch de baas. Zijn bruine ogen schoten vuur, waren donker. Iets wat voor de meeste mensen in de achterbuurt een teken was, dat diegene de controle over zichzelf verloor. De jongen krabbelde overeind, bloed sijpelde uit zijn neus. "Mike rustig. Hij heeft genoeg pijn nu" de stem van Zélie drong nauwelijks tot hem door. Op het moment dat de jongen naar hem uit haalde en hij de slag wou paraderen door diens pols vast te grijpen. Schoot de jongen plots opzij, met een ruk draaide Mike zich om zag dat de jongen Zélie tegen de muur duwde. Hij wou haar te hulp schieten, maar werd op dat moment door enkele teamleden van Zélie vast gegrepen. Wild rukte hij zich los, om vervolgens weer vast gegrepen te worden en tegen de muur gedrukt te worden. Kennelijk hadden ze in de gaten, dat hij enkel op deze manier zou kalmeren. Langzaam voelde Mike hoe de woede verdween, zijn spieren ontspande. Iets wat voor Zélie's teamleden een teken was hem los te laten. Mike liep op Zélie af, wetende dat de jongen al weg wat. Ze hield zich vast aan de muur, waarschijnlijk om te voorkomen dat ze in elkaar zou zakken. Haar lip bloede. "Gaat het?" vroeg hij bezorgd, sloeg zijn arm voorzichtig om haar middel zodat ze op hem kon steunen inplaats van tegen de muur.

Zélie keek even naar de grond en haalde diep adem. Ze kalmeerde zichzelf en keek weer naar Mike. Haar teamleden hielden hem tegen de muur tot hij gekalmeerd was. Kenneth had gelijk dat ze vaak hielpen. Toen Mike naar haar toeliep glimlachtte ze zacht. "Het gaat wel.. Het doet minder pijn dan mijn knie" zei ze en voelde opeens zijn arm om haar middel. Ze liet de muur los en sloeg haar arm ook om hem heen zodat ze wat op hem kon steunen. "Heb hij jou ook pijn gedaan?" vroeg ze dan en keek hem aan. Ze had niet veel gezien bloed dus vast niet. Ze zuchtte even en ging weer richting de stoel. Ze liet Mike voorzichtig los en liet haar uit zijn arm glijden zodat ze weer op de stoel terecht kwam. Ze hoestte even en keek even naar de teamleden die duidelijk bezorgd waren. "Jongens, gaan jullie de beker maar halen. Ik weet niet hoe lang ik moet rusten. We verdienen het echt allemaal, we zijn een team" zei ze en glimlachtte even naar ze. De jongens liepen al gauw weg. Gelukkig maar. Ze zuchtte even en keek stil voor haar uit zonder een tijd niets meer te zeggen. Wat was dit voor een dag. Druk en nu was ze echt uitgeput. Was Vincent niet komen kijken? Nee, vast niet. Ze zag hem nu minder al snapte ze niet hoe dat kwam. Alleen in de kamer maargoed. Binnenkort zouden ze gaan surfen en kon hij het haar leren. Ze had er zin in. Hopelijk zou ze dan weer helemaal gezond zijn voor ze eraan begonnen.

"Het gaat wel.. Het doet minder pijn dan mijn knie" zei Zélie, hij glimlacht voorzichtig naar haar. Merkte dat ze de muur los liet en haar arm om hem heen sloeg, zodat ze wat op hem zou kunnen steunen. "Heb hij jou ook pijn gedaan?" vroeg ze hem, hij schudde zijn hoofd. De jongen was er niet eens in geslaagd hem te raken, het gevecht was dan ook niet van lange duur geweest. Misschien was dat maar beter ook, want Mike had direct gemerkt hoe groot het verschil tussen hem en de jongen was. Deze had duidelijk weinig ervaring, heel weinig. "Nee, hij heeft mij niet geraakt." zei hij rustig tegen haar, liep met haar mee in de richting van de stoel waar ze zonet had gezeten. Merkte dat ze hem los liet, ook hij liet haar voorzichtig los zodat ze weer op de stoel kon gaan zitten. Zijn ogen gingen naar Zélie's teamleden, die zich duidelijk zorgen om haar maakte. "Jongens, gaan jullie de beker maar halen. Ik weet niet hoe lang ik moet rusten. We verdienen het echt allemaal, we zijn een team" glimlachte ze, waarna de jongens al vrij snel verdwenen waren. Mike richtte zijn ogen weer op Zélie, wist in eerste instantie niet precies wat hij moest zeggen. Vroeg zich af wat ze van zijn plotselinge woede aanval dacht, hij schaamde zich lichtelijk voor het feit dat hij zich niet had kunnen in houden. Net als hij dat vroeger niet had gekund. Hij was niet zo erg als Sergei, die door zijn ADHD, meestal niet eens in de gaten had op wie hij in sloeg. Herinneringen aan het ziekenhuis flitste door zijn hoofd, Sergei had hem gevraagd er voor te zorgen dat Willow en Zélie bij hem bleven zodat ze hem niet zouden zien. Hij had dit gedaan. Door hun gezamenlijke jeugd kende hij Sergei beter dan de meeste andere, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. "Wil je niet naar je team genoten toe?" vroeg hij aarzelend, keek haar vragend aan.

Zélie keek stil naar Mike en glimlachtte zacht naar hem. Ze zuchtte even en hoorde wat hij zei. "Dan is het goed" zei ze zacht en glimlachtte. "Jij hebt hem trouwens mooi geraakt" zei ze en keek even rond. Het was nu nog rustiger dan daarnet. Ze wist hoe blij het team wel niet was om de overwinning. Zélie was natuurlijk ook blij maar nu even niet in de stemming. Haar knie deed nu al minder pijn en dat was goed, toch? Ze proefde weer eens wat bloed en slikte het snel in. Ze pakte een doekje en drukte het op haar lip. Ze keek even rond en hoorde toen wat hij vroeg. Ze haalde haar schouders op en keek hem aan. "Ik weet niet.. Ze komen wel weer en ik wil liever nog wat rusten" zei ze en glimlachtte. "Daar is het niet echt rustig.. Gejuich en vast wel wat gefeest" zei ze en grinnikte even. Ze was erbij geweest toen het hockeyteam van de school gewonnen had. Daar had ze haar klasgenoot Dylan wat beter leren kennen. Ze wilde best wel zoals hem worden. Maar dan in meisjesvorm. Weinig pijn ook al zit er een stuk glas in je schouder. Hij had het niet eens uitgeschreeuwt. Ook zij niet maar je zag toen aan haar dat ze veel pijn had, aan hem niet. Ze schudde de gedachte weg en richtte haar weer op Mike. Even aarzelde ze over iets maar dan zei ze het toch. "Mijn broer heeft een maar SMSjes gestuurd.. Hij heeft zelfs gebeld en hij begon me te bedreigen" zei ze zacht en keek hem stil aan. Ze hoopte maar dat hij niet razend zoals daarnet zou worden. Sommigen wel en dan maakten ze zichzelf bijna kapot door de woede.

"Dan is het goed" zei Zélie, Mike keek haar aan glimlachte even. "Jij hebt hem trouwens mooi geraakt" zei ze, hij keek haar een moment aan. "Dank je." zei hij enkel, liet zijn ogen door de kleed kamer dwalen. Hij vroeg zich af wat ze over Sergei wist, of ze wist dat hij en Mike in een bende hadden gezetten. Zou ze überhaupt weten, dat haar pleegbroer terug was naar Italië met de bedoeling de bende weer te herenigen? Hij vond Sergei niet het type hier veel over te spreken, even als de meeste jongeren uit de achterbuurt was hij vrij gesloten geweest. Langzaam schudde hij zijn hoofd, besloot zijn gedachten voor zich te houden. "Ik weet niet.. Ze komen wel weer en ik wil liever nog wat rusten" zei Zélie, hij knikte ten teken dat hij het begreep. "Daar is het niet echt rustig.. Gejuich en vast wel wat gefeest" vervolgde ze. Waarschijnlijk zou dit inderdaad het geval zijn. "Je hebt echt snel een plekje in het team verovert. Ze maken zich echt zorgen om je." zei hij, glimlachte even naar haar. "Mijn broer heeft een maar SMSjes gestuurd.. Hij heeft zelfs gebeld en hij begon me te bedreigen" zei Zélie zacht, Mike keek haar een moment recht aan. Dit stond hem totaal niet aan, straks zou haar broer haar nog op zoeken. Hij legde zijn hand op haar schouder, aarzelde een moment. "Denk je dat hij hier heen komt?" vroeg hij vervolgens, nam haar bezorgd in zich op. Als dat het geval was, zou hij proberen haar broer zo snel mogelijk te pakken te krijgen. Hij wou voorkomen dat Zélie nogmaals in het ziekenhuis terecht kwam, en er was vast wel iemand die hem wou helpen. Haar vriend bijvoorbeeld.

Zélie keek Mike stil aan en glimlachtte zacht naar hem. Ze keek even rond en hoorde wat hij zei; "Hij verdiende het" zei ze en grinnikte even. Ze keek kort naar de deur maar de jongen was vast bang geworden en nu echt weggelopen. Goed voor hem. Ze snoof even en keek alweer naar Mike. Ze glimlachtte even en hoorde de woorden. "Dat klopt.. Ik voel me erg echt super. Op hun kan ik echt rekenen dus ik sta er niet alleen voor als er iets gebeurt" zei ze en glimlachtte. "Ze hielpen jou ook en dat is echt super" zei ze en straalde helemaal. Ze vond ze zo aardig dat ze zeker niet wilde stoppen. "Ik ga het nu zeker niet opgeven.. Dankzij hun voel ik me thuis" zei ze en keek even rond. Ze gaapte even en merkte op hoe moe ze eigenlijk was. Hoe zou ze eigenlijk naar haar kamer geraken? Ze schudde de gedachte weg en hoorde wat Mike zei over haar broer. Ze zuchtte eens diep en haalde haar schouders op. "Ik weet het niet.. Hij doet dit vaker maar tot nu toe is hij nog niet gekomen" zei ze en keek hem aan. "Ik hoop echt van niet.." zei ze en slikte. "Ik voel me hier nu thuis en wil niet weer in dat ziekenhuis" zei ze daarna en schudde zuchtend haar hoofd. Ze wist zelfs niet eens wie er nu wel was op school..

"Hij verdiende het" zei Zélie, grinnikte even. Hij knikte langzaam. "Ja hij verdiende het, maar volgens mij was het maar goed dat je vrienden mij kalmeerde." voegde hij er wat aarzelend aan toe. Het was hem wel vaker over komen dat hij de controle over zich zelf verloor, dan had hij niet meer in de gaten waar hij mee bezig was. Dan ging hij door, terwijl het nergens meer voor nodig was. Hij wist dat als hij niet uit zou kijken, hij op die manier wel eens iemand van het leven kon benemen. Maar daar wilde hij niet over na denken, hopelijk zou het niet zo ver komen. Wist hij zijn woede goed genoeg in toom te houden. "Dat klopt.. Ik voel me erg echt super. Op hun kan ik echt rekenen dus ik sta er niet alleen voor als er iets gebeurt" reageerde ze op zijn woorden, een glimlach sierde haar gezicht. "Ze hielpen jou ook en dat is echt super" Vervolgde ze, hij knikte. "Ja, ik denk dat het echt goed is dat je nu bij hen in het team zit." zei hij grijnzend. "Ik ga het nu zeker niet opgeven.. Dankzij hun voel ik me thuis" zei ze, hij glimlachte. "Dat is mooi." zei hij, zag dat ze gaapte. Hij grijnsde even. "Zal ik je straks naar je kamer brengen, volgens mij kan jij wel wat slaap gebruiken." zei hij hoofdschuddend, keek haar een moment vragend aan. "Ik weet het niet.. Hij doet dit vaker maar tot nu toe is hij nog niet gekomen" zei ze, hij knikte langzaam. "Ik hoop echt van niet.." vervolgde Zélie. "Ik voel me hier nu thuis en wil niet weer in dat ziekenhuis" zei ze. Hij sloeg zijn arm voorzichtig om haar schouders heen, keek haar even aan. "Hé, hij zal je niks doen oké? Daar zorg ik wel voor, en ik wed dat jouw vriend ook niet van plan is jouw in de steek te laten." zei hij.

Zélie keek rustig naar Mike en glimlachtte. Ze hoorde wat hij zei en begreep hem wel. Ze zuchtte even en knikte zacht. "Ze weten wat ze moeten doen bij bepaalde situaties.. Dat is wel goed, ze hebben ervaring" zei ze en glimlachtte lief. Ze keek even rond en gaapte opnieuw. Ze rekte haar uit en voelde kort een steek in haar knie. Ze liet haar hand er even over glijden en zuchtte. Stomme jongen, stomme knie. Ze keek weer naar Mike die nog eens wat zei en knikte even. "Je hebt gelijk" zei ze en keek hem lief aan. Nog steeds straalde ze van het geluk dat ze nu gevonden had. Veel beter dan het cheerteam. Ook al wilde ze Iris wel eens leren kennen. En Blake had ze ook leren kennen, die deed dat ook. Natuurlijk waren ze vast vele mooier dus dan werden ze niet lastig gevallen. Zélie zuchtte en keek weer naar Mike. Ze hoorde de vraag en knikte zacht. "Dat zou leuk zijn.. Anders heb ik geen idee hoe ik daar geraak" zei ze en grinnikte even. Ze richtte haar blik al snel weer naar Mike die zijn arm om haar legde en wat zei. Ze glimlachtte en knikte. "Dankje.. Jullie zijn allemaal super" zei ze zacht en keek hem lief aan. Ze voelde haar alweer helemaal vrolijk dankzij de woorden.

"Ze weten wat ze moeten doen bij bepaalde situaties.. Dat is wel goed, ze hebben ervaring" zei Zélie, ze straalde nog altijd. Het was verbazingwekkend hoeveel ze in dat opzicht was veranderd. In Engeland had hij naar nooit zo vrolijk gezien. Ze had er goed aan gedaan, hier naar toe te komen. Maar of dat ook voor hem gold betwijfelde hij. Hij had ook terug kunnen gaan, naar Italië. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd, richtte zijn ogen weer op Zélie. Die met haar hand over haar knie gleed, kennelijk had ze er meer last van dan ze liet blijken. Logisch eigenlijk, hij liet het ook nooit merken als hij ergens last van had. Mike viste een sigaret uit zijn broekzak en stak deze op. "Je hebt gelijk." zei Zélie, hij glimlachte naar haar waarna hij een trek van zijn sigaret nam. "Dat zou leuk zijn.. Anders heb ik geen idee hoe ik daar geraak" reageerde ze op zijn woorden, hij knikte. "Je moet me wel wijzen waar die is straks, want ik heb geen idee." zei hij, een glimlach speelde op zijn lippen. Hij merkte dat Zélie's stemming al bijna even veranderlijk was als de zijne, het ene moment leek ze te stralen van geluk maar zodra het gesprek over haar broer ging leek haar stemming om te slaan. Niet erg gek eigenlijk. "Dankje.. Jullie zijn allemaal super" zei ze, Mike glimlachte. "Je denkt toch niet dat ik toe ga kijken hoe die gast jou iets aan doet? Het is logisch dat ik je help, daar hoef je me niet voor te bedanken." zei hij rustig.

Zélie glimlachtte zacht en keek naar Mike. Ze zweeg even een tijd en zuchtte. Ze voelde haar gelukkig. Het was zo lang geleden dat ze haar zo gevoeld had. Zou het door de sport komen? Door haar vrienden? Door Vincent en haar ploeg? Vast wel. Haar broer kon zoveel dreigen als hij wilde maar als hij niet kwam bleef ze even vrolijk zoals ze nu was. Ze zuchtte weer en keek weer naar Mike. Ze dacht weer even aan hoe moe ze was en hoorde de woorden. "Kamer 52 " zei ze en grinnikte. Ze mistte Vincent. Ze probeerde hem even voor te stellen maar het lukte niet goed. Ze keek even rond en richtte haar aandacht weer op Mike. Ze glimlachtte bij de woorden en knikte even. "Je bent echt lief.. En toch bedank ik je" zei ze en grinnikte even. Ze dacht even na over dingen maar krabbelde overeind. Ze hield haar even tegen toen haar knie wat lastig was. Ze kneep even haar ogen dicht maar beet op haar tanden. Ze keek daarna naar Mike en glimlachtte. "Ga je mee naar mijn slaapkamer? Het is best ver" zei ze rustig en keek hem aan. Ze had geluk dat het op de gelijkvloers was. 52 viel mee dan om te zoeken en zeker met zo'n pijnlijke knie. Al ging het steeds beter en beter.

Een tijdlang hulde ze zich in stil zwijgen, Mike nam zo nu en dan een trek van zijn sigaret. Blies de rook langzaam uit, er voor zorgende dat er niks in Zélie's gezicht terecht kwam. Zijn gedachten dwaalde af naar Italië, iets wat regelmatig gebeurde. Hij wou terug, hij miste zijn land voelde zich hier net als in Engeland niet thuis. Bovendien had hij het idee dat zijn vrienden zijn hulp best zouden kunnen gebruiken. Een bende weer herenigen was niet erg simpel, en daarna moesten ze ook nog vechten met de bende die hun stad over had genomen. Ze konden iedere extra hulp gebruiken, een zucht verliet zijn keel. Er waren te veel dingen die hem hier hielden, Iris, het kind dat in haar buik groeide, Rhiannon en Zélie. Allemaal mensen die hij niet zomaar in de steek zou laten, al had hij het idee dat Zélie het zonder hem af kon. En er was een grote kans dat Rhiannon met hem mee terug ging naar Italië, mocht het zo ver komen. De enige die hem dus echt hier hield was Iris, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Voor haar wilde hij ook blijven, hij kon simpelweg niet meer zonder haar. "Kamer 52 " trok hem met deze woorden uit zijn gedachten, hij keek haar aan. "Je bent echt lief.. En toch bedank ik je" zei Zélie, lachend schudde hij zijn hoofd. Hij lief? Zélie richtte zich op, hij zag dat ze haar ogen dicht kneep. Sloeg zijn arm weer om haar heen, zodat ze op hem zou kunnen leunen. Hopelijk zou dat ervoor zorgen dat ze niet zoveel last van haar knie had. "Ga je mee naar mijn slaapkamer? Het is best ver" vroeg ze hem, hij knikte. "Ja, ik ga met je mee." zei hij, glimlachte even naar haar.

Zélie keek hem rustig aan en glimlachtte even. Ze keek even rond en hield haar hand tegen de muur. Ze hief haar been iets op om kort te rusten. Ze haalde even diep adem en keek weer naar Mike. Ze voelde zijn arm om haar heen en sloeg de hare om zijn nek. Ze beet even nerveus op haar lip en keek hem aan. "Dat word een eindje lopen" zei ze en grinnikte. Ze keek hem dan aan en knikte zacht. Ze bleef wat op hem leunen terwijl ze naar buiten liep. Ze keek even naar haar ploeg en zwaaide nog even naar ze. De jongens zwaaiden terug en daarna liep ze verder. Ze wist dat het een eindje lopen was en dan nog een straat oversteken en door twee gangen ongeveer. Ze was nu al zo moe dus het ging nog lastig worden. Zélie zuchtte en keek even achterom. De ploeg en anderen waren aan het feesten. Dat vond ze fijn. Ook al kon ze niet meedoen. Een andere keer. Ze glimlachtte zacht en keek weer voor haar uit. Na een tijd liet ze Mike voorzichtig los en liet ze haar op de grond glijden. Ze zette haar neer en zuchtte even. "Even rust hoor.. De wedstrijd had veel energie nodig en nu dit" zei ze zacht en hijgde even. Ze streek even over haar pijnlijke knie en keek dan weer naar Mike.

"Dat word een eindje lopen" zei Zélie nadat ze haar arm om zijn nek had geslagen, hij knikte. Liep langzaam met haar mee, paste zich aan aan haar tempo zodat ze op hem kon blijven leunen. Zélie zwaaide naar haar teamleden, het was duidelijk dat die behoorlijk in de feeststemming waren. Ook hij stak zijn hand op, om vervolgens zijn blik weer op Zélie te richtten. Hij merkte dat het lopen haar vermoeide, waarschijnlijk had de wedstrijd haar behoorlijk wat energie gekost. Na een tijdje liet ze hem voorzichtig los, waarna ze zich op de grond liet glijden. Hij zonk naast haar door zijn knieën, keek haar lichtelijk bezorgd aan. "Even rust hoor.. De wedstrijd had veel energie nodig en nu dit" zei ze, hij knikte langzaam. Op zich zou hij haar naar haar kamer kunnen dragen, het leek er op dat Zélie nauwelijks meer energie over had. En erg zwaar kon ze niet zijn. "Als je wilt kan ik je anders wel dragen." opperde hij, na kort na gedacht te hebben. Met zijn hand streek hij enkele bruine plukken uit zijn ogen, ging naast Zélie op de stoep zitten. Hij nam een laatste trek van zijn bijna op gerookte sigaret, om het vervolgens op de grond te gooien en uit te trappen. De laatste tijd begon hij steeds meer last van zijn longen te krijgen, al liet hij dit aan niemand blijken. Toch zat het hem behoorlijk dwars, hij wou niet weer in het ziekenhuis terecht komen. En wie zei dat hij weer net zo veel geluk zou hebben als de vorige keer? Misschien zou hij het dit keer wel niet over leven, onmerkbaar schudde hij zijn hoofd. Richtte zijn ogen op Zélie.

Zélie zuchtte even diep en keek voor haar uit. Ze sloot even haar ogen en keek naar haar pijnlijke knie. De pijn werd steeds erger hoe langer ze liep. Ze keek naar de straat die iets verderop was. Daarover en dan nog een lang stukje. Ze beet op haar tanden en krabbelde overeind. Ze bleef staan met veel moeite en keek naar Mike. "Nee het gaat" zei ze zacht en manktte verder. Ze was bijna aan de straat en opeens zakte ze in. Ze voelde hoe haar knie leek te kraken en beet op haar tanden. Ze zat nu op beide knieën dus de pijn werd nog wat erger. Ze keek voor haar uit met haar handen op haar knieën. Haar ogen stonden pijnlijk. "Stomme knie" zei ze zacht mompelend en keek niet om of op naar Mike. Ze wilde niet zielig lijken. Ze wilde het zelf kunnen en beter worden. Al had ze nu nog een stoot tegen haar knie gehad en dat.. Dat deed niet echt goed. Het brandde en deed zoveel pijn dat ze nu zeker niet meer op kon staan. Ze was koppig.. Dat had ze nu wel door. Ze had beter ja gezegd op Mike. Ze slikte even en keek dan voorzichtig naar Mike. Hij zou vast bezorgd zijn over haar.

"Nee het gaat" zei Zélie zacht, onderzoekend bekeek Mike haar. Hij geloofde niet dat het ging, had het idee dat ze zich groot hield. Maar hij accepteerde haar beslissing, kwam snel overeind zodra Zélie overeind was gekrabbeld. Stond klaar om haar te ondersteunen, maar kennelijk accepteerde ze ook die hulp niet meer. Zwijgend liep hij met haar mee, paste zich aan aan haar tempo. Hield haar van uit zijn ooghoeken in de gaten, vroeg zich af hoe lang ze het vol zou houden. Hij wou zijn hulp niet aan haar op dringen, maar als Zélie niet uit keek ging het niet weg. Op dat moment zakte ze in, direct hield Mike halt. "Stomme knie" hoorde hij haar zacht mompelen, hij keek haar een moment aan. Nu moest ze zijn hulp maar gewoon accepteren. "Oké ik draag je, dit gaat niet werken Zélie." zei hij, hij pakte haar beide polsen en trok haar voorzichtig overeind. Zijn ene arm legde hij onder haar knieholte, hoopte dat dit de pijn niet zou verregen. Zijn andere arm legde hij onder haar boven rug, zonder enige moeite tilde hij haar op. Zoals hij al had verwacht was ze licht. "Gaat het een beetje?" vroeg hij lichtelijk bezorgd aan haar, terwijl hij in de richting van het gebouw te lopen waarin de kamers waren. Hij probeerde ervoor te zorgen dat hij haar geen pijn deed.

Zélie zweeg en zuchtte diep. Ze legde haar hand op de knie en kneep haar ogen even pijnlijk dicht. Ze snoof even en trilde even. Ze voelde haar echt niet lekker meer maar goed. Ze wilde niet zwak lijken. Opgeven deed ze niet snel en nu wilde ze dat ook niet. Ze keek op toen Mike naar haar kwam en ze zuchtte even. Ze zweeg en antwoordde er niet op. Ze schrok wel toen hij haar polsen pakte en haar overeind trok. Ze ging meteen op 1 been staan en viel bijna. Ze voelde dan hoe hij haar oppakte en legde haar armen rond hem. Nouja rond zijn nek. Ze zuchtte even en bij een pijnlijke steek kneep ze haar ogen dicht. Ze keek voor haar uit terwijl Mike haar naar het gebouw droeg. Ze had nog steeds niets gezegd of geantwoord. Niet nu met al die pijn. Wat zou Vincent zeggen? Want.. Ze had hem nog niet kwaad gezien, al was hij wel super lief. Dat vond ze goed. Ze zuchtte bij die gedachte. Hopelijk was hij daar want.. Ze zag hem nu maar amper en mistte hem vreselijk. Hij had het vast erg druk met zijn studie maar dat wist ze natuurlijk niet. Ze hoopte dat hij snel terug kwam want ze had nog en surfles van hem te goed en ze wilde hem niet kwijt. Wat als hij opeens weg zou gaan? Ze wilde er zeker en vast niet aan denken.. Niet nu en zeker niet morgen. Nooit eigenlijk. Het deed pijn om eraan te denken en haar knie liet het merken. Ze zuchtte diep en keek even naar Mike. Ze zei nog steeds niet en legde heel voorzichtig haar hoofd op zijn schouder. Ze sloot even haar ogen om proberen te slapen. Dan had ze minder last en ze wilde de pijn gewoon niet voelen, niet meer.

Zélie reageerde niet op zijn woorden, ze had zich in stil zwijgen gehuld. Had enkel haar armen om zijn nek geslagen, en haar hoofd op zijn schouder gelegd. Ook hij zweeg, liep rustig in de richting van het gebouw, hij kon haar kamer wel vinden. Het was op de zelfde etage als de zijne. Een moment keek hij bezorgd naar Zélie, die haar ogen had gesloten. Hopelijk was die Vincent er, hij had zo'n idee dat ze zijn aanwezigheid wel kon gebruiken. Onmerkbaar schudde Mike zijn hoofd, richtte zijn blik weer voor zich om te voorkomen dat hij met haar in zijn armen ergens tegen op zou lopen. Bij de deur aan gekomen hield hij even halt, hoe ging hij dit klaar spelen. Zijn ogen schoten heen en weer, bleven rustte op een jongen die een eindje bij hen vandaan stond. "Hé, zou je de deur even voor me kunnen openen?" zei Mike, de jongen keek hem een moment verbaasd aan. Zijn ogen schoten van Zélie naar Mike en terug, kennelijk probeerde hij te bedenken wat er was voor gevallen. "Nou, doe je die deur nog voor ons open of hoe zit dat?" zei Mike, de jongen mompelde wat om vervolgens de deur open te doen. "Bedankt." zei Mike, om vervolgens de lange gang in te lopen. Om de zoveel meter zat er een deur die naar vrij ruime kamers lijden. "Wat is er met haar gebeurd?" riep de jongen hem na, Mike wierp een blik over zijn schouder. "Ze heeft zich geblesseerd." zei hij enkel, hij had geen zin om een uit gebreide uitleg te geven aan iemand die hij toch niet kende. Zijn ogen schoten over de bordjes op de deur, waarop de kamer nummers te lezen waren. Uiteindelijk bleef hij staan voor de deur die naar Zélie's kamer leiden, voorzichtig verplaatst hij zijn arm die onder haar rug lag zodat hij zacht op de deur kon kloppen. Om vervolgens zijn arm weer te leggen zoals hij daarvoor had gelegen, hopelijk was er iemand want het leek hem beter als Zélie even niet hoefde te staan. Iets wat wel het geval was als hij haar neer moest zetten.

[Gaan we verder bij Zélie en Vincent in de kamer of niet?]

Zélie staarde een tijdje voor haar uit en sloot opnieuw haar ogen. Ze voelde haar knie nog steeds hevig prikken maar verminderen deed het niet. Ze hoorde Mike wat zeggen en keek even op. Ze zag dat een jongen de deur open deed voor hun en nog wat vroeg. Mike antwoordde wat kort en ze zuchtte even. Ze sloot haar ogen weer en kromp wat in elkaar bij een hevige steek. De pijn werd soms zelfs erger maar gebroken was het zeker niet. Ze kneep even haar ogen dicht van de pijn. Ze keek op toen Mike bij de kamer was gekomen en wachtte. Ze hoopte maar dat Vincent er was. Ze mistte hem super hard en hoopte er dus op. Ze merktte dat het lang duurde en keek naar Mike. "Zet me maar even neer.. Ik leun wel tegen de muur. Anders kunnen we uren wachten" zei ze zacht en zweeg. Ze wachtte rustig op antwoord en probeerde de pijn te negeren al was het niet makkelijk. Ze dacht even aan een paar dingen maar keek weer naar Mike. Hopelijk zou hij haar neerzetten.

[Inspiloos met breed scherm --']
[Vincent gaat er uitgaan ofzo xd]