Laat in de avond ~

Armoedig bekeek ze wat kleren die in een rekje hingen. Haar gedachten waren totaal ergens anders, thuis wanneer haar tweelingzus er nog was maar die nu jammer genoeg op een kostschool is geplaatst. Hoe lang ze hier al stond wist ze niet, had ze ook niet op gelet. Een zacht liedje, wat van boven haar uit een speaker kwam, van de radio herinnerde zich eraan dat ze in de winkel stond. Wanneer ze zich omdraaide zag ze dat er een werknemer van achter de kassa haar duister aan stond te kijken. Ze had een arrogante blik. Celine keek snel een andere richting op, bang dat ze anders een gemene opmerking tegen haar hoofd kreeg gesmeten. De rillingen liepen over haar gehele lichaam. Waarom was ze dan ook naar het stadscentrum gegaan. Ze moest gewoon in haar kamer blijven, dan was er niks aan de hand. Dan had ze niet het gevoel gehad dat ze continue stiekem werd bekeken van achteren. Elke keer als ze achterom keek, dan zag ze niemand. Een andere werknemer hielp een vrouw achterin de winkel. Voor de rest was er niemand. Celine besloot maar om te gaan, een andere winkel. Hier kreeg ze kippenvel van, dat er mensen haar alleen maar aan stonden te staren alsof ze een of andere 'freak' was. Ze liep onder de warmte door van de airco die boven de ingang van de winkel hing. Het was warm, het tegenovergestelde van de koude avond. De maan was allang al opgekomen. Ze had zich wat dichter in haar jas gehesen, haar sjaal over haar neus heen. Slechts haar blonde haar was volledig goed te zien, wat tevens glansde in het licht van de straatlantaarns. Opnieuw liep er een rilling over haar rug. Wat was dit toch? Het was in elk geval niet fijn, het gevoel van starende ogen prikkend in haar rug. Nog geen driehonderd meter verder liep ze een andere winkel in, geen idee welke het was. Hij zag er in elk geval totaal anders uit dan de vorige winkel. Deze was vrolijk gekleurd. Overal aan haakjes, aan borden aan de muur, hingen verschillende sieraden. Glinsterend, dof, alle kleuren van de regenboog, klein, groot, steentjes, zilverwerk, gewoon allerlei verschillende, mooie sieraden. Zelf was ze niet zo heel erg geïnteresseerd in sieraden, maar laatst had ze wel schitterende zwarte armbandjes gezien. Die aanhangende steentjes leken op kleine, zwarte en glinsterende kristallen, waardoor het juist haar aantrok. Ze wist niet of het deze winkel was, maar waagde toch een gok. Het was best groot. Een paar volwassen stemmen klonken van achter een muur. Gelukkig, ze klonken niet als arrogante bitches, hetgene waar ze wel het meest bang voor was. Stilletjes liep ze naar een muur waar armbandjes hingen. Nu herkende ze deze winkel weer! Een paar dagen terug had ze zogezegd 'kwijlend' voor de etalage gestaan, alleen maar voor die prachtige glinsteringen. Alleen durfde ze niet naar binnen, vanwege een paar gemene uitziende meiden. Gauw was ze verder gelopen wanneer ze opmerkten dat Celine naar hun stond te kijken. Celine duwde haar gedachten weg en speurde verder. Ze had ze gevonden! De armbandjes die ze zo graag wou hebben, de zwarte kristalletjes. Die glinsterden in het licht van de led lampen. Voorzichtig schoof ze er vier stuks om haar pols heen. Ze waren echt, echt, écht prachtig. Gewoon beeldschoon. Ze was er nu al ongelofelijk verliefd op. Enthousiast haalde ze de armbandjes weer van haar pols af en hield ze zachtjes vast in haar hand. Zou ze nog even verder kijken of het hierbij laten? Ach, kijken kon niks kwaad, toch? Na een muur te zijn langs gewaggeld zag ze een mooi hangertje hangen aan een haakje. Het was een parel, lila gekleurd. Het trok haar aan, een kettinkje wat erbij paste had ze vast nog wel ergens liggen in haar half uitgepakte koffer. Ze schoof de rits van haar jas wat naar beneden zodat ze even kon kijken hoe het eruit zag voor de spiegel. Hij was niet verkeerd, en paste zeker weten bij haar. Oke, deze zou ze nemen. Dit bij elkaar was zeker al duur genoeg. Vanuit haar ooghoeken zag ze een vrouw naar haar kijken achter de kassa. Ze zag er, wanneer ze er beter naar keek, tot haar opluchting wel vriendelijk uit. Ze schoof de rits van haar jas weer omhoog en liep naar de kassa. Celine keek ongeduldig om zich heen, of er geen andere mensen in de winkel waren. Waarschijnlijk niet, de mensen die ze net had gehoord waren misschien al weg. 'Dat word dan twintig euro en vijftig cent,' zei de vrouw. Ze draaide zich weer om, richting de kassa. ''Oh, ehhm. Ja,'' haastig pakte ze haar portemonnee uit haar jaszak, haalde het geld eruit en legde het neer op de toonbank. De vrouw deed er wat lang over om het wisselgeld te geven en de aankoop van haar in te pakken. 'Astjeblieft, en een fijne avond nog,' zei de medewerker tegen haar wanneer ze het op de toonbank legde en haar met een aardige glimlach nakeek. Nog even keek ze rond, gewoon kijken. Meer zou ze toch niet aanschaffen, dat werd te duur voor haar. Vervolgens draaide ze zich weer om, ongeveer honderd meter nog verwijderd van de uitgang, en zag vanuit een spiegel een meisje staan. Ze had niet zo'n bepaald vriendelijk uiterlijk, vond zij. Celine versteende bijna, maar wist zichzelf nog in bedwang te houden. Straks liet ze alles uit haar handen vallen. Uit paniek probeerde ze met haar trillende handen het zakje en haar portemonnee weer in haar jaszak te doen. Snel ritste ze haar jaszak dicht en keek toen weer voor zich uit. De winkelramen reflecteerden de volledige winkel. Ook haar en het meisje. Haar hart bonkte weer ongelofelijk snel en het lukte maar niet om haar ogen van haar af te houden.

(Wauw, niet verwacht dat deze post zo lang zou worden o.o)

[Slechts Regina & Celine <3]

[Wow 0.o Ik doe mijn best het ook zo lang te laten worden -ghehe-]

Regina liep met haar armen vol tassen door het winkelcentrum. Het waren er vier om precies te zijn, twee om elke arm. Twee van Chanel, een van Gucci en de laatste was van Replay. Ze had wat nieuwe kleren ingeslagen, en ze moést gewoon die nieuwe collectie van Chanel hebben. Wel was ze nu een duizendje en een paar honderdjes kwijt maar ze had het er dus echt wel voor over. Niemand van hun school had zulke kleding en vooral geen limited edition van Chanel. Freakin' amazing, als je het aan haar vroeg. Ze gluurde nog even een keer over het randje van de tassen en keek naar de klering die vroegen om geshowt te worden. Binnenkort zou ze wel een modeshowtje houden voor haar vrienden en vriendinnen om haar nieuwe inkopen te laten zien. Ohja, ze was zelfs nog iets vergeten op te sommen. Er hing namelijk nog een tas aan haar arm; geen winkeltasje maar een echte tas. Ook een nieuwe, van Prada. Die kon iedereen wel al zien en vol tevredenheid stapte ze door de straatjes van het centrum. Er waren nog een aantal leuke winkels hier, die haar wel bevielen. De donkere lucht boven haar liet merken dat het al laat was, en na een blik op haar horloge te hebben geworpen kwam ze daar inderdaad achter. Naja, zolang de winkels nog niet dicht gingen en het haar allemaal niet ging vervelen bleef ze gewoon lekker. De felle lantaarnpalen schenen in haar ogen maar het deed haar even niks. Ze knipperde even met haar zwarte wimpers en haar ogen bleven op een winkel hangen. Door de doorzichtige ramen heen zag je allerlei sieraden. Hmmz, misschien was het wel iets. Niet geprobeerd was altijd mis toch? Ze liep naar binnen en het getik van haar hakken veranderde in een zachter geluid door de soort vloer hier. Ze richtte haar ogen even op een van de prijskaartjes om te checken of het wel duur genoeg was. Ze wou niet met een of ander euro-prul lopen. Bwah, als ze er al aan dacht.. Ze liep wat verder, hopend dat hier wel merken en duurdere, zilveren of gouden dingen te vinden waren. Ze zag hoe een nieuw meisje de winkel binnenkwam, en zich meteen op de goedkope shitheid aan het begin stortte. Ghehe, dat was vast zo'n arm meisje, zielig hè? De zieligheid straalde gewoon van zo iemand af, die blij was met een goedkoop één euro ding. Ze keek haar even minachtend aan en keek daarna weer naar de sieraden die beter bleken te worden. De merknamen keken haar al toe en tevreden stortte zíj zich op deze dingen. Beter toch dan die goedkope rotzooi? Ze liet haar blik langs allerlei zilveren dingen gaan en bleef hangen op een Gucci-horloge. Ja, die was wel gaaf. Ze draaide het kaartje om om naar de prijs te kijken en er stond in gedrukte letters de getallen 120,-. 120 euro dus, dat viel opzich wel mee. Snel checkte ze nog even of het wel echt zilver was en na dat gezien te hebben liep ze richting de kassa. De vrouw die daar achter zat keek wat verbaasd, vast over de vele -en dure- spullen die ze al had gekocht. Ze betaalde en liep met haar tasje de winkel uit, die nu de zesde was. Zo had ze voorlopig wel weer genoeg. Het meisje, de arme, die ze net had gezien stond voor de deur helemaal te genieten van haar nieuwe troep en ze grinnikte even en wierp een bitchie-achtige blik naar haar. Wow, die was er blij mee. Ze liep langs haar, gemene plannetjes aan het bedenken, en toen ze een goed idee had voerde ze die dan ook uit. Terwijl ze de deur uit liep, langs het meisje, liet ze haar eleboog uitschieten en knalde tegen het meisje aan. "Oeps, sorry hoor, ik zou het maar laten liggen. Je vind het toch niet meer terug, tussen al die troep is het niet meer te herkennen." zei ze tegen haar en ze keek haar quasi-zielig aan.

'Oeps, sorry hoor, ik zou het maar laten liggen. Je vind het toch niet meer terug, tussen al die troep is het niet meer te herkennen.' Zei het 'bitchie' meisje tegen haar. Tenminste, zo kwam ze over voor haar en ze gaf haar ook het kwetsende gevoel van binnen. Alsof Celine niks was, slechts een stofje op deze aardbodem voor haar. Celine kroop wat meer ineen en probeerde er geen aandacht aan te schenken. Maar dat lukte niet, haar rechteroog - haar linkeroog zat een blonde lok voor, zoals gewoonlijk - bleef haar maar aanstaren. Van haar blik was duidelijk af te lezen dat ze haar niet aardig vond. De zin die het meisje had gezegd bleef maar in haar hoofd rondspoken. Celine kon niks uitbrengen, ze stond verstijfd aan de vloer van de winkel. 'Meisjes, meisjes. We gaan sluiten. Zouden jullie zo vriendelijk zijn om de winkel te verlaten? Morgen zijn we weer om negen uur 's ochtends open. Nog een fijne avond!' Zei de vrouw die haar zonet nog had geholpen achter de kassa. De vrouwelijke medewerker duwde hun zachtjes de sieraden winkel uit zodat ze de deuren kon sluiten. Nu stonden ze buiten. Dit gaf nog een engere indruk van het meisje. De straatlantaarns branden fel over de gehele straat. Celine stond precies onder eentje. Het was pikkedonker en de sterren schijnden prachtig in de hemel. Maar daar schonk ze geen aandacht aan. Haar blik stond nog steeds muurvast op het meisje. Het enige geluid wat te horen was, was haar piepende mobiel in haar broekzak. Dat was het signaal dat hij bijna leeg was. Fijn. Dat gaf haar nog een angstiger gevoel dat ze al had. Nu kon ze geen '112' bellen voor als ze overladen werd met gemene opmerkingen. Ze slaakte een zucht en scheurde haar blik af van de bitch. Waarom was er nou niemand anders hier in het winkelcentrum. Ze waren totaal alleen. Het winkel licht was uitgegaan en afgesloten met een 'rooster'. Tenminste, zo noemde zij het, ze wist niet hoe ze het anders moest noemen. Celine wist niet wat ze moest zeggen. De arrogantie straalde van het meisje af.

Met een afwachtende blik richtte Regina haar ogen op het meisje, die nog steeds geen woord had gezegt. Wannabe, ze dacht dus normaal dat ze heel wat was met die armband van d'r, maar voorlopig loopt ze nu alleen zielig te doen en niks te zeggen. 'Meisjes, meisjes. We gaan sluiten. Zouden jullie zo vriendelijk zijn om de winkel te verlaten? Morgen zijn we weer om negen uur 's ochtends open. Nog een fijne avond!' was degene die nu wel het woord op zich nam, de vrouw die er had gewerkt. Ze kreeg een klein soort duwtje tegen zich aan van haar, wat ze ook bij het andere meisje deed. Jezus, kon die trut niet van d'r afblijven? "Normaal ben ik niet zo vriendelijk, maar blijkbaar heb ik nu geen andere keus hè?" zei ze, en ze keek haar met een 'gevaarlijke' blik aan. Danger, blijf van Regina af anders word het je dood. Tenzij je een jongen bent dan -meestal-, of een vriendin ofcourse. Een geïrriteerde zucht verliet haar mond en ze keek naar het blondharige meisje die blijkbaar wat geschrokken was van haar actie van daarvoor. "Awh, moet je die troep nou nog opruimen of niet?" zei ze onverschillig en ze keek haar met een uitdagende blik aan, waargemaakt doordat ze haar ene hand in haar zij hield. Ze streek met haar hand door haar blonde haar die tot haar zij hing en er prachtig en stijl langshing. Waarom ze hier bleef staan en niet gewoon doorliep? Ten eerste, ze wou die verkoopster wel irriteren en ten tweede had ze ook geen zin om zonder op de reactie van het meisje te wachten weg te lopen. De lantaarnpaal straalde fel licht uit, precies op de plek waar het meisje onder stond. Nu kon ze haar lelijke kop nóg beter zien. "Nou?" vroeg ze bijdehand en ze keek met haar gifgroene ogen naar het meisje.

[Sorry, echt een flutpost :'D Ik hoop dat je je er genoeg aan kunt ergeren! ]

[ Ik snap niet echt wat voor troep je bedoelt, maargoed o.o ]

'Nou?' Vroeg het meisje opnieuw aan haar. Celine werd er wat bang van en deinsde achteruit. ''N.. Ne.. Nee!'' Zei ze wat stotterend. Haar angst werd alsmaar groter. Altijd moesten ze haar hebben, omdat zij natuurlijk het verlegen en stille type is. Bijna voelde ze haar evenwicht verliezen, als een slappe dweil, maar wist zichzelf weer in goede positie te brengen door een kleine stap naar achteren te zetten. Diep van binnen wou ze wegrennen, ergens naar de middle of nowhere tot ze veilig was en bitchie niet meer in de buurt was. Dat zij ergens straal tien kilometer verder was. Maar ze wist dat ze dit niet kon doen, dan zou ze overkomen als een lafaard. Nouja, alsof ze op dit moment al niet zo overkwam. Ze wist niet wat ze nu moest doen. Dit was geen situatie waarbij je gewoon gezellig ging theeleuten of er normaal vandoor ging. Celine rolden haar ogen naar een andere plek, van het arrogante wijf af. Het lukte niet echt, maar ze wist ze naar een verlichte, stenen bank te richten. Aangezien haar handen slap naast haar lichaam hingen deed ze ze in haar zakken van haar zachte jas. Haar sjaal deed ze wat hoger, omdat het nog kouder begon te worden. Hoelaat het was had ze geen idee van, waarschijnlijk al half negen. Er hing hier in de winkelstraat ook geen enkele klok waarop ze kon kijken. Het was voor haar gevoel tijd om naar Monica High te gaan, naar haar kamer. Haar blik week ze nog steeds af van het meisje en was vastbesloten richting het gebouw te lopen. Net voordat ze dacht dat deze avond niet erger kon worden knalde ze per ongeluk, omdat ze haar ogen op iets anders gericht had, tegen bitchie op.