Karaoke avond

Kenneth was nadat ze de helm had opgezet door gereden richting Smockey Joe’s. De rondleiding was nog lang niet over, maar stiekem had hij gewoon zin om met haar naar het gezellige café te gaan, het was iets geheel anders dan de dancings, maar hij vond het daar wel leuk. Voor even schoten zijn gedachten naar de sms’en die hij nog niet gelezen had. Ze waren van Sawyer, dat wist hij zeker. Maar hij zou er morgen wel op antwoorden, of hij zou naar haar toe gaan maakte al niet uit. Op de heen weg hadden ze weinig problemen, en het weer was ook weer deftig opgeklaard. Uiteindelijk na een tiental minuten rijden, op zijn tempo dan. Waren ze aangekomen bij het gezellige cafeetje. Vanavond zou hij er voor zorgen dat ze zich zou vermaken, en hij had er wel zijn methodes voor. Vandaag was het karaoke avond bij Smockey Joe’s en stiekem had hij hen twee al ingeschreven. Met een glimlach stapte hij van zijn motor af en legde hem gelijk ook stil en stopte de sleutel in zijn broekzak. Hij stak zoals het hoorde zijn hand uit naar haar en glimlachte. ‘Klaar voor een geweldige avond, op mijn manier?’ Grijnsde hij ondeugend naar het meisje toe. Kort gleed zijn blik naar binnen, het aantal mensen dat hij kon tellen was het normale aantal. Bij dit soort avonden kwamen er ook altijd wel meer mensen tegen de avond, dus ze zouden hier vanavond gaan lachen, maar vooral gaan zingen want daar ging dit hele ding eigenlijk om. Het was gewoon zingen, zonder begeleiding te geven met een gitaar of een piano of wat dan ook, want de muziek was toch opgenomen of speelde ze af via de computer. Met een grimas keek hij haar weer aan. Kort haalde hij zijn hand even door zijn haren en keek even naar enkele mensen die naar binnen liepen. Zolang ze er beiden maar van genoten was het goed toch? Plus zingen was voor hem iets zoals, tja gewoon iets leuks, iets wat je niet kon verleren, en iets wat je met heel je hart deed. Zoals voetbal eigenlijk voor hem.
[&Charlene&Hyde]

Van buitenaf leek het cafeetje echt gezellig, nu al gaf het haar een soort van thuisgevoel. Ze wist niet waarom, maar vanaf hier hoorde ze al zachtjes wat gelach en gegier van mensen die in een deuk lagen. Ook hoorde ze muziek, dus blijkbaar was het een leuk feestje wat er gaande was. Een lichte glimlach ontstond op haar gezicht, en werd ietsje breder toen Kenneth naast haar stond, klaar met zijn motor op slot te zetten. Rustig liep ze naast hem, dichter naar het café toe. Daar stond net voor de deur een krijtbord op de grond geplaatst, met in sierlijke letters geschreven dat het die avond Karaoke avond was. Dat bord moest zeker net na de regenbui buiten zijn gezet, vandaar dat hij er nog netjes en schoonhoudend uitzag. Ze fronste even toen ze de twee woorden opnieuw las. Karaoke? Was dat wel zo'n slim idee? Charlene kon zingen, dat was het probleem ook niet, maar het feit dat ze dan voor vele mensen daar stond. Of zouden ze gewoon rustig toekijken? Ja, dat zou het vast wel zijn. Ietsje opgelucht bij die gedachte volgde ze Kenneth naar binnen, toen een meneer hun begroette en hun naar binnen wees met zijn arm dat er nog genoeg plek was. Netjes begroette ze hem terug, met een gewone 'hallo'. Gauw ging ze achter de jongen aan en keek toe hoe de club best een beetje druk was, er waren niet abnormaal veel mensen, maar ook niet weinig. Dus net aan genoeg om er een leuk feestje van te bouwen, blijkbaar. ''Of course!'' Het zinnetje wat Kenny er achteraan zei, over dat ze het op zijn manier gingen doen, deed haar lichtjes grijnzen. Wat bedoelde hij daarmee? Ze werd er nieuwsgierig van, maar wachtte rustig af.
Totdat haar iets te binnen schoot. Ohnee, niet het podium! Niet Karaoke zingen. Ze schaamde zich plotseling nu al en voelde haar wangen lichtjes rood worden, nee dat meende hij toch niet! Ze zuchtte, maar hield het buiten zijn zicht en ging aan de bar zitten. Charlene ging wel gewoon rustig afwachten, totdat hij het haar vertelde of zijn eerste zet uitvoerde.

[Moehaha =D]

"Naja, nee.. denk het niet." sprak Hyde, lichtelijk ongelovig. Zoiets kon toch helemaal niet? Als je logisch nadacht niet. Maar ja, dat was ook wel veel gevraagd. Sowieso wist hij van zichzelf dat hij niet zo snugger was, dus kon best dat ie het mis had. "Jawel, het kan echt!" zei zijn vriend toen. En weer de eeuwige discussie of het nou wel of niet kon. Welles, nietes, welles, nietes. "Ja oke, jij wint, als je daar beter van word." zei hij luchtig en liep verder, waarbij de jongen een raar dansje deed als blijk van blijdschap dat ie had gewonnen. Rare gozer dat het was.
"Ga jij zingen?" vroeg Hyde aan de gozer die naast hem liep die zijn hoofd schudde. Hij wist ook wel van de jongen dat dat niet zijn sterkste punt was. "Jij wel he?" vroeg die toen. "Zekers," begon Hyde, "als ze het met de computer doen. Want no way dat ik 'Don't Feel Like Dancing' ga zingen."
Uiteindelijk kwamen ze aan bij Smokey Joe's waar een bord stond met 'Karaoke Avond' en daaronder wat informatie. Blijkbaar was het toch met de computer, dus kon hij gewoon de USB afgeven. Het hoorde eigenlijk heel typisch een over-used pop lied te zijn, maar dan zong hij gewoon zo raar dat hij er niet mee kon leven. Maar hij deed wel vaker zijn eigen ding. Zijn blik viel op een bekend gezicht en hij grijnsde.
"Ga jij maar ergens zitten of zo, ik moet 'n oude vriend weer opzoeken," zei Hyde waarna de jongen hem beledigd aankeek maar toch maar wegliep. Hij liep richting Kenneth en legde zijn hand op de jongen zijn schouder om aandacht te trekken waarna hij zich bij het groepje voegde. "Hee Kenny," grijnsde hij breed. "Das lang geleden zeg." Hij had de jongen niet meer gezien sinds dat gedoe met Alain. Hij keek even de andere kant op, waar een blondharig meisje stond. Aha.
"En wie is dit?" Hij keek weer terug naar Kenny en trok een wenkbrauwwiebel. Was dat zijn vriendinnetje? Hij keek uiteindelijk toch maar weer terug naar het meisje. "Ik ben Hyde," stelde hij zich toen voor.

Kenneth liep met een grimas het café binnen. Hij gaf de man die bij de ingang stond even een hand en wandelde vervolgens achter Charlene aan. Hoewel hij toch eerst naar enkele mensen van voor ging om die te begroeten. Ook sprong hij even op het podium om de man die de namen afriepen om naar voren te komen te begroeten en even kort in gesprek te gaan over Charlene. Na een paar minuten wandelde hij uiteindelijk naar het meisje dat aan de toog zat toe en grijnsde eventjes. De jongen plaatste zijn beide armen even langs haar heen zodat hij zijn beide handen op de bar kon zetten. 'Zo, heeft mevrouw er zin in vanavond?' Grijnsde hij eventjes naar haar waarna hij teken deed naar de barman die al gauw een Corona op de toog zette voor hem. Met een grijns zette hij zich naast haar neer op een kruk. Vanavond zou geweldig worden, dan wist hij gelijk of ze kon zingen, en of ze het durfde voor een groot publiek. 'Dus, wat denk je dat we vanvond gaan doen?' Vroeg hij met een grimas aan haar waarna hij een slok van zijn Corona nam. Het zou wel duidelijk zijn toch? Straks zou hij gaan, en daarna zei zo had hij het afgesproken met Joe, liedjes mochten ze zelf kiezen en hij had er al wel eentje in zijn hoofd. Kort haalde hij zijn hand door zijn haren en keek even naar Joe die aan een tafeltje zat met enkele jongens die hier straks zouden gaan werken. Vanuit zijn ooghoeken zag hij een heel bekend figuur binnenlopen, iets waardoor hij fronste. Het was nu niet echt dat hij de jongen hier vanavond had verwacht, maar goed. Het was ook niet erg dat hij hier nu was. Hoe meer zielen hoe meer vreugd niet? Kenneth richtte zijn aandacht weer op het meisje naast zich en glimlachte eventjes naar haar. Al gauw genoeg stond de jongen bij hen twee en knikte hij begroetend naar Hyde. 'Hé man, inderdaad long time no see.' Glimlachte hij even naar hem. Even keek hij naar de jongen. Het was lang geleden, maar ergens vond hij het niet erg om hem hier nu tegen te komen. 'Dus je komt vandaag je kansen ook wagen hier te zingen ea?' Srak de jongen met een speelse toon in zijn stem. Hyde was een gozer waar hij zichzelf wel mee zag optrekken, hij was cool. 'Ehm, dit is een vriendin van me.' Sprak hij met een glimlach tegen hem. Kort keek hij naar Charlene, ze waren inderdaad gewone beste vrienden. Niets minder, maar ergens wel meer. Al was hij zich zelf daar nog niet bewust van maar goed.

Charlene volgde braafjes met haar ogen wat Kenneth allemaal wel niet deed en zo wat mensen begroette, blijkbaar kende hij ze van achter de set. Gauw genoeg kwam hij terug en was er ook een bekende voor hem aan komen lopen, nadat hij wat aan haar gevraagd had. ''Hmm, ik heb het vermoeden dat we straks gaan struisvogel racen?'' Vroeg ze hem met een big smile op haar gezicht, terwijl ze hem een por in zijn zij gaf. De twee jongens begroetten elkaar alsof ze goede vrienden waren, dus waarschijnlijk kenden ze elkaar al langer dan vandaag, zoals zij Kenneth dus wel voor zover konden. ''Hee! Ik ben Charlene!'' Stelde ze zichzelf voor aan hem, met een enthousiaste blik op haar face en stak haar hand uit, al trok ze die gelijk wel weer terug wanneer ze zijn stevig gebouwde lichaam zag. Ja, dat moest ze toch maar niet doen, anders had ze straks geen hand meer over, dat terwijl ze nog moest zingen, waarschijnlijk. Ach, Kenneth ging toch wel eerst, anders dwong ze hem wel, want no way dat zij als eerste ging. Ze wist niet eens wát ze precies moet zingen, kon ze dat zelf uitkiezen? Ohja, dat had op het welkomst krijtbord gestaan wat bij de ingang stond, dus ze kon zelf een liedje kiezen die ze leuk vond. Maar... Ja, daar werd het lastiger. Welke dan? In gedachten piekerde ze er over. Een bekend liedje was handig, maar een onbekend liedje die waarschijnlijk niemand kon en het goed presteren was ook leuk.
'Wil de dame ook wat te drinken?' Vroeg de barman, die haar kort op haar schouder tikte. Net voordat hij met zijn hand verder wou gaan dan haar schouder, draaide ze zich om en keek hem met beide opgetrokken wenkbrauwen aan. ''Gewoon een cola light,'' zei ze snel, zodat die creep weg zou wezen. Had hij nou zojuist bijna haar borst aangeraakt? Ze fronste nog even, terwijl ze haar hoofd alweer terug naar het podium draaide en ze met haar beide ellebogen tegen de bar aanleunde.

[WOW. Ik heb gewoon terug gepost :B]

"Ach, Alain zou me wel kunnen vermoorden," grijnsde Hyde breeduit. Ja, Alain zou het de vriendschap tussen de twee niet kunnen waarderen. Helaas liet hij zich niet zo snel zeggen wat wel en niet mocht. "Dus je komt vandaag je kansen ook wagen hier te zingen ea?" vroeg de jongen met een ietwat speelse toon en Hyde grijnsde breeduit waarna hij wat bescheiden knikte. "Uhu, bekend in Canada.. Nu nog Amerika. Kan nog eens lastig worden, maar dat hoef ik jou niet te vertellen." Tuurlijk kende hij Perfect Nonsense. Wie niet? Nou ja, behalve iedereen buiten Santa Monica. Hij gunde Kenneth wel succes en geld, Kenneth was een prima gozer, maar Alain? Nee, dat was een ander verhaal. De rest van de bandleden kende hij niet. Hedley was nog redelijk ver gekomen. Alleen Amerika lukte niet zo goed. Of Europa. Maar over Canada waren ze soort van bekend. Maar nog niet zo bekend dat hij geen baantje in de supermarkt moest hebben. Bovendien was Canada een onbewoond oord, in zijn ogen. Maar hij wist wel dat hij Gunnin' ging zingen.
"Hee! Ik ben Charlene!" stelde het meisje zich vrolijk voor met een enthousiaste blik in haar ogen. Ehm, dit is een vriendin van me. Een vriendin? Had hij meerdere dan? Of bedoelde hij gewoon vriendschappelijk? Ach daar vroeg hij later wel naar. Het boeide hem immers niet zo gek veel. Het meisje stak haar hand uit maar trok die al snel terug. Hij begon te lachen, aangezien het echt zo'n moment was van 'hallo... nee, toch niet'. "Ik bijt niet hoor, ik ken mijn eigen kracht wel," grijnsde hij daarna naar haar. Hij had nog nooit iemand per ongeluk pijn gedaan, dat was altijd met opzet. Hij hoorde het gesprek tussen Charlene en de barman. "En doe mij maar een biertje!"

Kenneth grijnsde even om de opmerking van Charlene. 'Wel, die moet ik toch nog eens gaan proberen hoor. Maar voor nu houden we het lekker simpel en gaan we gewoon zingen.' Grijnsde hij eventjes naar haar waarna hij kort door zijn haren streek. 'Nope, dat hoef je me niet te vertellen. Maar het lukt je wel. Net zoals Perfect Nonsense die zullen binnen kort wel over de rest van Amerika te horen zijn, misschien ook nog Canada maar goed.' Sprak Kenneth met een grijns. En als die band uiteindelijk niet werkte, dan zou hij er zelf een gaan beginnen. Zoals vroeger. Kort keek de jongen achter zich toen de barman weer terug was en zich verder bemoeide met Charlene waarop hij even fronste en kort zijn hoofd schudde naar de jongen, die hoogstens een jaar jonger was dan hij zelf. Al gauw genoeg richtte hij zijn aandacht weer op de twee. Kenneth hoorde nog wat Hyde zei tegen Charlene en grijnsde vervolgens. Kort deed hij teken naar de barman dat die twee op zijn rekening moesten worden gezet. Toen hij zijn naam hoorde zeggen door de microfoon fronste hij even. Moest hij nu al op? De jongen nam nog een laatste slok van zijn Corona en keek vervolgens even naar Hyde. 'Ik vertrouw erop dat je haar niets aan doet.' Sprak hij met een grimas tot achter zijn oren tegen de jongen. Met goeie moed stapte hij op het podium af en keek hij even naar de man die zijn naam had afgeroepen. Die deed teken dat hij de gitaar toch mocht gebruiken. Mooi, dat stelde hem op een of andere manier toch wel meer gerust. De jongen had besloten de rock versie van Just A dream te gaan spelen en zingen. Dus zo begon hij ook met een grijns op zijn gezicht. Na de intro te spelen begon de jongen aan het zang stuk, ondertussen speelde hij nog verder terwijl hij achter zich de piano hoorde invallen. Dit zou hem wel gaan lukken. 'I was thinking bout' here, thinking bout' me, thinking bout' uss. What were gonna be.' De jongen zat op elke noot juist, iets wat hem stiekem wel goed deed, want nu had hij dus geen blunders voor een publiek van mensen die alleen maar blunders wouden zien.

Charlene grijnsde bij de opmerking van Kenneth, dat Hyde haar niets aan mocht doen. Alsof ze niet voor zichzelf kon zorgen, maar dat wist hij zelf ook wel al te goed, van het voorvalletje wat voordat ze hierheen vertrokken op school was gebeurd. Ja, ze zat op Kickboxen, maar dat wist hij nog niet. Geamuseerd zat ze nog steeds met haar ellebogen op het puntje van de bar leunend, terwijl ze voelde hoe haar koude cola light tegen haar linkerarm werd gezet, de druppels die van het koude drankje afkwamen, gleden zo op haar arm. Kenneth was inmiddels op het podium gaan staan, eigenlijk had ze weinig tot geen aandacht meer voor Hyde, en deed zijn nummer die goed klonk. Slechts een microfoon en de stem als het instrument was aan de orde. Zachtjes bewoog ze mee op het ritme met haar rechtervoet, terwijl ze af en toe haar ogen sloot om van zijn goedgeraakte noten te genieten.
Na een aantal minuten was het nummer jammer genoeg alweer afgelopen, waarna ze Kenneth een schouderklop gaf. ''Goed gedaan, joh! Ging lekker!'' Complimenteerde ze hem. Daarna kwam er nog een jongen op het podium, die ze een beetje inschatte als een nerd, en inderdaad had ze gelijk. Hij kon niet goed zingen, of nouja, eigenlijk helemaal niet. Vlak daarna volgde nog een klein meisje, die ze ongeveer zes jaar oud benoemde, die een bekend nummer zong, maar erg lastig om te zingen. 'Somewhere over the rainbow...' Klonk het schel en pijnlijk aan haar oren, maar ergens vond ze het niet erg omdat het meisje er erg cute uitzag. ''Awh, wat schattig!'' Zei ze tegen de twee jongens met een kleine glinstering in haar ogen. ''Ze kan niet zingen, maar... Awh, wat lief!'' Ging ze verder. Al gauw was dat nummer ook alweer afgelopen, thank god, en werd haar naam gauw omgeroepen. Oh god, nu was het haar beurt. Zonder vrees of zenuwen of iets dergelijks betrad ze het podium, liep even naar de jongen achter de laptop en fluisterde daar haar verzoekje in die ze graag wou zingen. Charlene nam de microfoon aan van de jongen en ging terug naar het midden van het podium. ''Ehhm...'' Sprak ze erin, wat een luide piep bracht. ''Mijn naam is Charlene, en dit is mijn eerste keer dat ik hier in dit café zing. Ik doe niet vaak aan Karaoke's en hopelijk genieten jullie ervan. Een fijne avond nog.'' Meteen daarna begon het nummer, klikte ze haar microfoon aan de standaard vast en bracht haar handen zo soepeltjes naar het zwarte ding, waardoor haar lange nageltjes goed te zien waren voor het publiek. Misschien was het nummer niet zo bekend voor de mensen hier, maar zijzelf kon hem wel goed en daarbij leek haar stem verdacht veel op die van Savannah. Eigenlijk als twee druppels water, waardoor het best wel leek alsof ze aan het playbacken was, maar zij wist wel beter. ''If you only knew, it would be a dream come true. Standing next to you.'' Begon ze het refrein, met een grijns op haar gezicht wanneer ze naar Kenneth en Hyde keek. Zouden ze het verwacht hebben? Vast niet. Plezierig keek ze het publiek rond, gewoonweg omdat ze dat altijd deed om een wat chillere sfeer te wekken en niet zo stijfjes.

[Like I promised ^^]

Hyde grijnsde breeduit bij Kenneth's opmerking en haalde zijn schouders op. De jongen ging het podium op en er was bijna geen gesprek tussen Charlene en hem, want ze zaten naar de jongen te luisteren. Wel zo beleefd. "Thanks," zei hij toen hij zijn biertje kreeg en nam er een teug van.
"Klonk goed man," complimenteerde hij Kenneth toen die van het podium afkwam. Er volgde enkele anderen die niet echt geweldig waren. Een klein meisje kwam het podium op stappen en begon schel te zingen. Je hoorde Charlene squeelen dat het schattig was. "Best dapper van d'r," zei hij. Op die leeftijd had hij dat nooit gedurfd. Al helemaal niet als hij zo'n stem had gehad. Nou ja, je moest er nou eenmaal de lol van inzien. Charlene werd opgeroepen, enkele evenementen volgde waarna ze de microfoon pakte. Er klonk een luide piep, maar dat was al vaker gebeurd. Toen ze klaar was klapte er enkele mensen en begon ze met haar nummer. Het klonk best goed eigenlijk en het was moeilijk om te geloven dat het haar eerste keer was.
Toen Charlene van het podium af kwam klonk er wat gejuich. Ze had het goed gedaan. "Je hebt echt talent," zei hij toen, en wist eigenlijk weinig beters te zeggen. Het was toch zo? Alles kwam zo afgezaagd over. Maar ja, alles was wel eens gezegd.
Er kwamen weer enkele andere mensen aan de buurt. Enkele waren goed en enkele waren slecht. Hij speelde met het ringetje in zijn lip en opende zijn bloes, waardoor zijn witte tank zichtbaar was. "Hyde," zeiden ze enkel. Hij had vaker in Smokey Joe's gespeeld, dus ze kende hem wel. Hij liep naar de laptop, gaf het USB stickje af en zei welk van de nummers het moest zijn.
"Deze is voor Lilly," zei die in de microfoon, waarna de muziek begon. Het was een akoestische gitaar en de opening duurde niet langer dan tien seconden. Lilly was het meisje waarmee hij een tijd had gehad, voordat hij erachter kwam dat ze 't met een ander deed. Daarna had hij Kenneth en Kaelin ontmoet, waarvan hij alleen contact hield met Kenneth. En misschien dat die dat juist had gedaan om Alain te irriteren, onbewust. "I hate the way you look at me. As if I was broken," hij had het lied vaak moeten oefenen. In 't begin was het moeilijk om de goede noten te raken, maar inmiddels kende die alles en kon die het ook perfect.. Al was dat niet in een dag gebeurd, helaas. "I feel like I'm fine today. I feel like I'm ready to take this on. I'll fight you for it, I'll never let you take a part of me with you." Toen hij klaar was klonk er wat applaus en gejuich, maar ze waren hem inmiddels wel gewend. Hij verscheen er bijna drie keer per week.
Hij liep naar de laptop, kreeg zijn USB en ging terug naar Charlene en Kenneth.

Gunnin' :3

Kenneth speelde elke toon perfect, en toen uiteindelijk speelde hij het lied ook af en grijnsde hij even breed. Muziek, het was iets waarvoor hij leefde, iets wat hem uiteindelijk zoveel beter had gemaakt. Iets wat altijd bij hem zou zijn. De jongen sprong het podium af terwijl enkele nog aan het klappen waren van hier en daar kreeg hij een schouder klopje en zo uiteindelijk kwam de jongen aan bij Hyde en Charlene. Kenneth grijnsde even om het complimentje van Charlene en keek vervolgens weer naar voren om de volgende paar 'muzikale talenten' te zien. Kort krabde hij over zijn wang waarna hij even een watertje bestelde voor zichzelf. Meteen werd het ook achter hem op de toog gezet en kon hij zich weer richten op een jong meisje dat begon te zingen. Haar stem klonk alles behalve zuiver, naast zich hoorde hij Charlene schreeuwen dat het meisje schattig was. Oke, daar had ze een punt maar dan nog. Zingen zou later niet haar beroep worden. Een nieuwe naam werd afgeroepen en dit maal was het Charlene die op moest. 'Succes.' Grijnde Kenneth naar haar. De jongen sloot zijn ogen en luisterde naar de zachte klanken van het liedje, maar natuurlijk ook van haar stem. Oke, ze kon zingen, en nog niet zo'n beetje ook. Een rilling liep over zijn rug heen, puur door het zingen alleen al. Onbewust verscheen er een glimlach op zijn gezicht en opende hij zijn ogen weer. Uiteindelijk liep het liedje op zijn einde en floot hij even voor haar waarna hij even klapte toen ze bij hen aan kwam. 'Je hebt inderdaad talent zoals Hyde al zei.' Sprak Kenneth met een glimlach tegen haar. Kenneth deed teken naar Joe en die knikte kort naar hem. Misschien dat Charlene ooit zelf zou gaan door breken, en als dat niet gebeurde zou hij daar wel voor gaan zorgen. Contacten had hij toch genoeg hier in de States. Maar ook in Europa waar hij vroeger met zijn oude band even op tour was geweest en enkele festivallen had afgeschuimd en natuurlijk zelf ook gehele concertzalen had vol gespeeld.
Uiteindelijk moest Hyde op en hierbij verscheen een grimas op zijn gezicht. Al gauw begon de jngen ook met spelen en kort fronste hij. Muzikaal talent zat blijkbaar in de familie Evans. De woorden die Hyde zong, ergens was het misschien wel hoe Sawyer zich nu voelde, hoe Emilie zich toen had gevoeld. Kort keek hij aar Charlene en glimlachte even. Na een paar minuten verscheen Hyde weer bij hen en keek hij de jongen met een grijns aan. 'Je zingt goed. Zelf geschreven?' Vroeg Kenneth geïnteresseerd aan de jongen. Als hij het zelf geschreven had, dan was het helemaal goed. Misschien konden ze samen dan eens jammen met elkaar als hij gitaar kon spelen.

Ook zij was na enkele minuten alweer afgetreden en vlak na haar was Hyde alweer aan de beurt, die het trouwens ook erg goed deed. Ze keek er vol nieuwsgierigheid naar, en bleef zo een tijdje kijken, vooral omdat ze het mooi vond en bovendien was ze niet de enige. Het publiek keek er ook vol bewondering naar, zoals ze ook bij haar optreden hadden gedaan, maar bij deze jongen wat meer spannender. En ook Hyde was alweer klaar met zijn nummer, waarna de volgende werd opgeroepen, maar daar had ze eigenlijk weinig aandacht meer voor. Ze had nu toch wel dorst gekregen, en nam dus ook een paar slokken van haar cola light, die koud en prikkend aanvoelde in haar mond. Hierna draaide ze zich weer om, op haar barkruk, naar Kenneth en Hyde, maar bleef met haar armen deze keer gewoon op de bar liggend, dus met haar buik naar de bar toegedraaid, niet met haar rug zoals ze net had gezeten.
De andere mensen die gebruik van het podium maakten, had ze niet eens in de gaten en ze vond het namelijk veel te gezellig om met de twee jongens te praten. Ze keek geïnteresseerd naar Hyde, toen Kenneth aan hem een vraag had gesteld over of hij het lied zelf geschreven had. De blonde meid kon het lied anders niet, maarja, wie kon er anders wel élk lied op de wereld? Op een of andere manier gleden haar ogen naar het ringetje aan zijn lip. Was dat niet erg vervelend? Ze kon het vast niet laten, als ze het zelf had, om er steeds aan te zitten en het irritante om steeds te voelen hoe dat ringetje door je huid heen bewoog en zo misschien wel je huid geïnfecteerd raakte omdat er bacteriën van de huid van je vingertoppen zo op het ringetje kwam. Charlene huiverde even bij die gedachte en nam snel een slok, om dat weg te werken.
Plots klonk er achter haar twee namen. 'Charlene en Kenneth.' Werd er omgeroepen. Wacht, wat? Haar naam en die van Kenneth? Vol verbazing keek ze de vriend even aan. ''Oke, wat heb jij in je hoofd gehaald?'' Zei ze met haar mond open, maar algauw een grijns op haar gezicht kreeg toen ze in zijn ogen kreeg. Ohnee, hij had dus een duo gepland, wat ze stiekem wel al bedacht en gepland had. Maar of het werkelijkheid werd, had ze geen idee van, en nu gebeurde het dus echt! Een tikkeltje zenuwachtiger dan dat ze net was geweest met haar eerst optreden in dit café, liep ze richting het podium en klapten er een aantal mensen voor hun, waarschijnlijk omdat ze het knap vonden dat ze met z'n tweeën één lied gingen zingen. Charlene gebaarde naar Kenneth dat hij daar aan de linkerkant van het podium moest blijven staan en zijzelf liep naar de jongen die de muziek regelde, de spotlights en alle andere noodzakelijke dingetjes. ''Hee,'' fluisterde ze hem in zijn. ''Wil je dit nummer draaien?'' Ze wees even op het scherm naar wat programmatjes, typte wat in en de jongen knikte tevreden. ''Dankje.'' Glimlachte ze naar hem, waarna ze terug het podium op ging met twee microfoons, één voor zichzelf bewaarde en de andere aan Kenneth gaf. Hij zou waarschijnlijk wel benieuwd zijn naar het nummer wat ze gepland had. ''You will see.'' Fluisterde ze naar hem, wat voor hem eerder liplezen was omdat er gelijk vanuit de boxen muziek knalde. Charlene keek naar het scherm rechts naast haar, wat er hing zodat de mensen ook mee konden zingen, en keek naar de tekst die voorbij vloog die voor de jongen bedoeld was. Het nummer klonk haar bekend in de oren en zong gelijk mee. ''There is no turning back. All we have is all we have so let's make this right.'' Vlogen de zinnen soepel uit haar mond, die haar stembanden produceerden en keek Kenneth met een vrolijke grijns aan.

De jongen had niet veel aandacht meer geschonken aan de enkele mensen die nog op het podium waren geklommen. Voor even streek hij zijn bles uit zijn gezicht en keek hij beide met een glimlach aan. Toen er plots twee namen door de micro heen klonken voelde hij het bloed uit zijn gezicht weg trekken. Wat? Dit was niet het plan geweest. Meteen keek hij achter zich en zag Joe naar hem lachen. Wat had die oude zich toch weer in zijn hoofd gehaald? 'Het was niet mijn idee, serieus niet.' Sprak hij met dezelfde verbazing in zijn stem als de hare. Kort krabde hij over zijn wang en kraakte even zijn vingers. Oke, als ze dit toch zonodig moesten gaan doen dan zou hij er maar het beste van maken. Kenneth volgde haar uiteindelijk naar het podium en bleef even staan toen ze hem dat zei. Uiteindelijk wanneer ze het podium op stapte deed hij het zelfde en nam de tweede micro in zijn hand. Oké, nu maar hopen dat hij het lied kende wat ze had opgegeven. Toen zij de eerste lijnen zong glimlachte hij naar haar en keek haar even aan waarna hij vervollgens verder zong toen het zijn beurt was. 'These days go by so quickly. Feels like i'm losing my mind. And we are running out of time.' Met pretlichtjes in zijn ogen keek hijhaar aan gedurende hetgehele lied. Ergens was het een leuk lied, en tot zijn verbazing kende hij het dan ook. De jongen had een hand op de staander gelegd van de microfoon en de andere was stevig om de microfoon heen gekneld. Voor even liet hij zijn blik over het publiek glijden, zag hoe geboeid Joe keek naar hen, ergens deed hem het goed om een duet te zingen met haar. Uiteindelijk haalde hij de micro uit de staander en begon zo maar een beetje in te gaan op het liedje. De jongen plaatste zijn hand kort op haar wang en drukte vervolgens toen het aan haar was om te zingen een kus op haar wang waarna hij gewoon naast haar bleef staan met zijn lichaam naar haar toe gedraaid.

Ze grijnsde toen er een kus op haar wang werd gedrukt door Kenneth, waarna ze hem een klein zetje gaf zodat hij achteruit zou gaan. Ergens schaamde ze zich best wel dat ze gevleid stond op het podium, maar gaf er niet om en ging gewoon door met het zingen van haar tekst. Terwijl het alweer zijn beurt was, fluisterde ze iets naar hem toe, wat eigenlijk meer liplezen was. ''I hate you.'' Ze grinnikte er achteraan, maar wel met haar microfoon van haar mond af, anders zou het zo raar overkomen dat ze door het liedje heen lachte. Het liedje ging sneller dan verwacht en voor ze het wist kwam het refrein er alweer aan. Voor ze het wist kwam het laatste refrein aan bod en vloog die ook soepeltjes voorbij. ''Well everything can change tonight. We could pack up and leave this whole town behind. You are the key my only way out. There’s nothing more I care about. And nothing’s gonna change my mind. I'll feel this way as long as I am alive. There is no turning back.. All we have is all we have so lets make this right.'' Bij de laatste zinnen, liep ze wat naar hem toe en keek recht in zijn ogen terwijl ze haar microfoon bij haar mond hield. ''Hmm, hmm, tonight with you. Ooh, ooh, tonight with you.'' Na de laatste toon, drukte ze vlugjes een kus op zijn mond, met haar ogen snel gesloten en liep daarna naar de jongen die daarvoor bestemd was en leverde daar de microfoon af. ''Bedankt,'' knipoogde ze naar hem. 'Nee, jij bedankt.' Zei hij met een open mond, terwijl hij de songtekst op de laptop van het scherm afhaalde.
Ze liep nog even terug naar het podium, boog eventjes snel, pakte daarna Kenneth zijn linkerhand met de rechter van haar en sleurde hem zo het podium af. ''Hihi, dat was leuk.'' Gniffelde ze, terwijl ze hem meesleurde richting Hyde, naar de bar.
''En, wat vond je er van?'' Vroeg ze met stralende ogen en vol nieuwsgierigheid aan de vriend van Kenneth, tenminste zo kwam hij wel over dus waarschijnlijk was het een vriend van hem. Ze was inmiddels al op haar oude plaats gaan zitten, maar liet haar blik niet van Hyde afdwalen.

Kenneth knipoogde naar haar en grijnsde even terwijl hij zijn stukken mooi verder zong, al werd hij op het einde compleet verast door haar toen ze een kus op zijn lippen drukte. Dit liet hem even wat verbouwereerd achter. Kenneth richtte zijn blik in het publiek en zocht kort naar Joe, ergens vervloekte hij die oude man wel nu. Voor hij het wist werd zijn hand vastgenomen en werd hij van het podium afgetrokken door haar even keek hij naar de mensen die aan de tafeltjes zaten die hen met een grijns aan keken. 'Vooral onverwacht.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar waarna hij even zijn blik op Hyde richtte die nog aan de bar leek te staan. Kenneth deed teken naar de barman en bestelde een cola voor hem die kreeg hij ook meteen weer. Kort keek hij Charlene aan, die zoen op het podium was voor hem geheel onverwacht. Binnenkort zou hij naar Sawyer stappen dat zeker, het was een belofte die hij niet zou verbreken. De jongen haalde zijn hand door zijn haren en keek naar de enkele mensen die nog het podium op stapte, maar hij wist evengoed dat na het optreden van hem en Charlene en het one man optreden van Hyde zou er niet veel goed meer komen opdagen. Dus waarschijnlijk zou het hier zo meteen toch gaan leeglopen, net zoals die andere avond. Ja stiekem kwam hij hier best wel veel als het karaoke avond was, gewoon om eens te kijken of er hier talent rond liep, en zo heel soms vond hij wel een of andere jongen of meisje die dus wel degelijk kon zingen of spelen, of wat dan ook. Eigenlijk was hij nu meer zijn gedachten aan het laten afdwalen dan gewoon nog aan het opletten, ach, het was nu vooral wachten op een reactie van Hyde aangezien Char wat gevraagd had aan de jongen.

De twee werden samen het podium op geroepen en Hyde leunde iets achterover. Terwijl die twee iets aan het bespreken was praatte hij met de jongen en het meisje naast hem, gewoon over stomme dingen. Het dode de tijd een beetje terwijl het nummer bezig was, al luisterde hij er wel naar. Het klonk best goed, maar die twee hadden sowieso al best goede stemmen. A en toe richtte hij zijn blik op het podium om te kijken en te luisteren, maar ja. "Ja, zo zie je maar, er komen niet alleen Justin Bieber's uit Canada," klonk er nogal lachend naast hem en hij grinnikte even kort, maar ging niet verder op de opmerking van de jongen in. Het meisje echter wel, maar hij lette niet echt meer op. "Hee, maar volgens mij is het bijna afgelopen. 'K ga dus maar weer die kant op." zei hij droogjes en liep de andere kant op, waar hij zich op een krukje zette. Hij bekeek de twee even, terwijl ze even kort elkaar op de lippen kuste. Hij grijnsde even breeduit. Een vriendin? Hmmn, hij had zelf niks meer gehad na Cayla. Al was dat niet echt hebben of zo. Hij interesseerde zich er niet meer in aangezien hij nog niet echt - hoe zei je dat - over haar heen was, maar 't was leuk voor Kenneth dat hij iemand had.
"En, wat vond je er van?" werd hem gevraagd toen de twee zich weer bij hem voegde. Charlene had de vraag gesteld en hij knikte even bedenkelijk. Ja, het had goed geklonken. Ze keek hem zeer nieuwsgierig aan, al wist hij al wat hij moest zeggen. Ze straalde helemaal, dus als hij zei 'spuuglelijk', zou dat niet zijn wat ze verwachtte. Al zou het ook een leugen zijn, iets waar hij niet geheel een fan van was. "Het klonk echt goed, hebben jullie al eens eerder een duet gezongen?" vroeg hij, puur uit nieuwsgierigheid. Charlene had iets gezegd over de eerste keer dat ze zong, maar hij meen te begrijpen dat ze zei 'hier in dit cafe'. Al kon dat net zo goed betekenen dat ze met een haarborstel voor de spiegel stond te dansen en te doen. Hij keek Kenneth even aan, die nog niks had gezegd verder. Kwam wel weer.

Ah, Hyde vond het goed. Hierdoor raakte ze opgelucht wat vastzittend lucht kwijt, die langzaam uit haar longen stroomde en er verscheen een brede glimlach op haar gezicht. ''Nee, nee, dat niet.'' Sprak ze, met de waarheid. Ze hadden echt nog nooit eerder een duet gezongen met Kenneth, eigenlijk nog nooit met iemand. Af en toe wat ze wel eens deed was solo zingen, vaak voor familie en vrienden. Heel, heel soms in cafe's, net zoals dat dit de eerste keer was voor haar in deze kroeg, Smokey Joe's.
Een huivering schoot door haar lichaam toen er een schel geluid in haar oren klonk, vanuit de boxen en daardoor draaide ze zich meteen om. Er stond een volwassen dame op het podium, niet erg goed uitziend en de zangstem die eruit kwam klonk voor geen meter. Astjeblieft, liet dit meteen stoppen. Charlene probeerde het maar te negeren, maar tevergeefs lukte haar dat niet echt. In plaats ervan naar te kijken besloot ze nog maar een Cola Light te bestellen en de twee jongens aan de praat te houden. De werknemer achter de bar ging gelijk aan de slag en voor ze het wist stond er een drankje voor haar klaar. Het benodigde geld legde ze op de bar en gaf hem een fijne knipoog, als teken van dank en daarbij haar socialiteit.
''Ga je nog een keer?'' Zei ze met een grijns tegen Hyde, afwachtende op zijn antwoord. Hopelijk sprong de jongen nog een keer het podium op, want zingen kon hij wel en daarbij had hij een enorm fijne stem. Even keek ze naar Kenneth, wachtende of hij ook nog iets zou zeggen of een opmerking zou maken over iets. De blondine pakte haar glas op en nam er een aantal slokjes van.