Kamer van Damian en Morzan

Damian keek toe hoe Carter langzaam in slaap viel. Het zag er best lief uit, maar het was ook jammer dat ze nu toch gingen slapen en elkaar dan niet konden zien of horen. ''Je kunt het proberen, maar grote kans dat hij dan tegen je begint te schreeuwen.'' Dat zou Damian absoluut niet pikken en daar meteen iets van zeggen maar het was altijd beter om dat soort situaties te voorkomen. De training had ook wel zijn leuke momenten maar er moest altijd serieus getraind worden. Je speelde wel voor je school en het was een schande als je het slecht deed. Damian gaapte een keer en zag dat Carter nu wel bijna sliep. Hij ging op zijn zij liggen en sloeg een arm om Carter heen en gaf haar nog snel een kus. Het zou nu niet lang meer duren of Damian viel ook in slaap. Hij keek nog even snel op de klok, het was nu één uur, ze hadden dus nog tijd genoeg om te slapen. Om drie uur moest Damian klaar staan op het voetbalveld. Hij merkte dat Carter nu wel bijna in slaap was en fluisterde nog snel ''Ik houd van je'' in haar oor. Niet veel later ging Damian weer goed liggen en sloeg opnieuw zijn arm om Carter heen. Nu was het maar afwachten wanneer hij in slaap zou vallen maar als hij eenmaal in bed lag dan gebeurde dat ook best wel snel.

Ze hoorde Damian nog vaag wat zeggen over zijn coach. Ze begon weer te glimlachen. 'Niet als ik een superlief gezichtje opzet' Zei ze met een zachte stem. Ze was heus niet van plan iets tegen de coach te gaan zeggen. Ze kwam alleen voor Damian, niet voor zijn coach of het voetbal zelf. Ze had niet de moeite genomen haar ogen weer te openen. Ze was moe, viel bijna in slaap, en vocht er niet meer zo erg tegen. Ze voelde Damian's lippen zachtjes de hare aanraken en toen zeggen dat hij van haar hield. 'Ik ook van jouw' Fluisterde ze zachtjes. Ze liet zijn hand weer los en ging dicht tegen hem aanliggen. Langzaam viel ze in slaap, gelukkig een rustige slaap. Ze had al een paar keer eerder gehad dat ze opeens wakkerschrok door één of andere nachtmerrie, maar dit keer was het rustig. In haar slaap draaide ze zich af en toe om.

[korte post, inspiloos x)]

[heb ik ook last van >.<, doe in de volgende post dat we weer wakker worden.]

Damian keek even naar Carter, hij was erg moe en had moeite om wakker te blijven. Maar toch wilde hij het. Het was hem al opgevallen dat Carter in slaap was gevallen en Damian gaf haar nog een kus op de wang voordat hij zelf ook zijn ogen dicht deed. Hij was nog wel wakker maar heel lang zou dat niet meer duren, de training van morgen zat hem wel dwars. Hij had er gewoon totaal geen zin in en dan moest hij ook nog een uur zonder Carter. Ze kwam wel kijken maar het voelde toch anders. Hij streelde een beetje met zijn vinger over haar wang. Hij drukte haar een beetje tegen hem aan, niet te hard. Anders zou ze weer wakker worden. Niet veel later viel ook Damian in slaap, naast zijn vriendin. Deze dag was zo geweldig geweest dat hij niet wilde dat het nu voorbij was. Morgen hadden ze alsnog een dag samen maar het zou niet meer zo zijn als vandaag. Eerst heerlijk zwemmen, dan de hele pier voor je alleen hebben en dan ook nog samen slapen. En dat allemaal in een dag. Het klonk bijna magisch en voor Damian was dat ook zo. In zijn slaap was Damian wel veel aan het bewegen maar hij rolde niet het hele bed door zoals normaal.

[okay x)]

Voorzichitg opende ze haar ogen. Het felle zonlicht scheen midden in haar gezicht waardoor ze ze meteen weer sloot. Ze haatte het als ze wakker werd door te fel schoonlicht. Opnieuwe opende ze haar ogen, dit keer langzamer. Ze knipperde een paar keer tot ze gewend was aan het licht. Ze voelde dat Damian's hand nog om haar heen geslagen lag. Er verscheen een kleine glimlachje op haar gezicht. Ze was het bijna vergeten, ze was bij Damian. Ze hadden gisteren een geweldige dag gehad. Zachtjes draaide ze zich om en keek ze Damian aan. Ze glimlachte, hij lag zo lief te slapen. Ze keek heel even op de klok, zou hij het erg vinden als ze hem wakker maakte? Zachtjes tilde ze haar hand op en streek met haar vingers over zijn wang. Ze drukte zachtjes haar lippen op de zijne. 'Dam...' Fluisterde ze zachtjes. Ze gleed met haar hand langs zijn arm en pakte uiteindelijk zijn hand vast. De dag was gisteren geweldig geeindingd, en hij begon ook weer supergoed. Normaal was ze 's ochtend superchagerijning, maar nu niet. Ze was zelfs hartstikke vrolijk. Ze lag naast Damian, had een geweldige dag achter de rug en er kwam er zeker meer. Wat wilde ze nog meer? Het leek wel of Monica met de dag beter en beter werd. Ze had haar verleden ver achter zich gelaten. Ze had ze gericht op het nu en de toekomt, waar hopelijk Damian ook bij zat.

Damian voelde iets over zijn wang gaan en mompelde wat onverstaanbaars. Daarna hoorde hij zijn naam, half. ''Ja?'' bracht hij uit op een hele slaperige toon. Hij gaapte even en zag al snel dat het Carter was. ''Hoe laat is het?'' vroeg hij en rekte zich uit. De nacht was erg snel gegaan, het leek wel vijf minuten geleden dat hij in slaap viel. Langzaam ging hij zitten in het bed en krabte even aan zijn kruis, dat deden jongens altijd als ze wakker werden. Als Carter het niet gezien had vond hij het best, meisjes vonden het vaak vies als jongens dat deden maar het was gewoon normaal jongensgedrag. Hij keek even op de wekker, het was half twaalf. Niet erg laat voor Damian maar echt moe was hij toch al niet meer. Het zonlicht scheen fel door het gordijn en Damian kneep even zijn ogen dicht. ''Good morning...Heldin'' zei hij en glimlachte om vervolgens Carter een kus te geven, het was heerlijk om samen met haar wakker te worden, als hij hier alleen had gezeten was hij vast bloedchagerijnig geweest. Morzan was niet teruggekomen, of was hij alweer weg? Maar het leek hem sterk dat hij niks zou doen als hij zag dat zijn kamergenoot met een meisje in bed lag. Damian sloeg een arm om Carter. ''Heb je honger?'' vroeg hij en gaapte weer even, hij zelf wel en kon niet wachten om wat te gaan eten.

Ze keek weer op de klok. 'Nog niet zo laat' Zei ze zachtjes. Ze had geweldig geslapen, en lang, dus ze was weer helemaal uitgerust. Ze zag dat hij aan zijn kruis krabde maar zei er niks van. Waarschijnlijk deden alle jongens dat, het maakte haar niks uit. 'Jij ook goedemorgen'Zei ze glimlachend. 'Held' Fluisterde ze erachteraan. Ze genoot van de korte kus. Dat geweldige gevoel was er nog steeds, en het was alleen maar sterker geworden. Ze knikte toen hij vroeg of ze honger had. Ze had enorme honger, maar dat kwam ook omdat ze gisteren nniet echt veel gegeten had. Ze was te druk met Damian om zich om eten zorgen te maken. 'Ik heb heel erg honger'Zei ze glimlachend. Ze keek naar de kleren die ze aanhad. 'Heb je hier eten? Of moet ik me gaan omkleden en dan gaan we ergens anders eten?' Zei ze. Als ze ergens anders gingen eten zou ze even terug moeten naar haar eigen kamer om schone kleren te pakken. In dat geval hoopte ze dat Prim niet meer sliep, of er niet was. Ze wilde niet haar kamergenoot wakker maken. Ze ging voorzichtig rechtop zitten en keek Damian aan. 'Hoelaat was die training zei je?' Vroeg ze. Ze wilde weten hoeveel tijd ze nog hadden om te eten en nog een beetje rond te hange.

Damian gaapte alweer, dat ging vaak nog een uur door als hij wakker werd. ''Ok...Tijd genoeg.'' Damian zocht op de grond na een shirt en trok zijn Arsenal shirt aan met achterop zijn naam. ''Ik haal wel ff wat....'' Zonder op antwoord te wachten liep Damian de kamer uit en ging richting de schoolkantine waar hij meestal zijn ontbijt haalde en dan op zijn kamer opat. Vaak wat broodjes en een glas melk of jus d'orange. Net waar hij die dag zin in had. Niet veel later kwam Damian weer terug met twee dienbladen. Eentje voor hem en de andere voor Carter. Het was niet veel bijzonders; wat broodjes en wat dingetjes erbij die je er op kan doen en een glas jus d'orange. ''Dat lust je toch wel?'' vroeg hij en nam een slok van zijn drinken. De training, daar moest hij ook nog naartoe. ''Om drie uur, we hebben dus nog wel even.'' Zijn sportkleren waren een van de weinige die altijd netjes klaar lagen bij zijn buro. Zo kon hij die nooit kwijt raken en waren ze ook altijd schoon. Damian nam een hap van zijn broodje en staarde een beetje naar buiten. De velden lagen er goed bij, een groot pluspunt van hun kamer was dat ze uitzicht hadden over de sportvelden van Monica en dus nooit iets hoefde te missen van alles wat daar gebeurde. Trainingen, wedstrijden en ook vaak zat jongeren die er een beetje aan het rondhangen waren.

Ze knikte naar hem. 'Okay' Zei ze met een kleine glimlach. Ze keek toe hoe Damian opstond en de kamer uit liep. Ze liet zich glimlachend weer neer vallen. Dit was echt geweldig, Damian was geweldig. Ze ging weer rechtop zitten toen ze hem hoorde aankomen. Hij kwam binnen lopen met twee dienbladen. Ze glimlachte naar hem. 'lekker' Riep ze. Ze knikte toen hij vroeg of ze het luste. 'Natuurlijk lust ik dat' Ze pakte het dienblad aan en zette het voor zich neer. Ze gaf Damian een kus op zijn wang en nam een slok van haar drinken. '3 uur?' herhaalde ze. Ze hadden dus ngo genoeg tijd. Ze volgde zijn blik naar de grasvelden. Ze grinnikte. 'Als het gaat regenen gaa ik gewoon in jouw kamer zitten en kijk ik vanaf hier' Zei ze. Ze zou wel bij hem blijven staan, ookal regende het. Het was maar water, je ging er neit dood aan. Ze pakte één van de broodjes op en nam een kleine hap. Glimlachend bleef ze naar Damian kijken. 'Wat gaan we na je training doen?' Vroeg ze toen haar mond leeg was. Eigenlijk wist ze niet zeker of hij wel wat wilde doen met haar, ze waren namelijk al erg lang zonder pauze bij elkaar geweesd. 'Of heb je liever dat ik terug ga naar me kamer?' Vroeg ze er zachtjes achteraan.

Damian nam een paar happen van zijn broodje. Het eten op was absoluut niet slecht en Damian had ook geen haast om voortaan voor zijn eigen eten te zorgen. ''Je hebt altijd van die zeikerds op de wereld die zelfs brood niet lusten'' zei Damian en grijnsde even, vreemd dat die mensen ook daadwerkelijk bestonden vond hij. Brood was toch gewoon de basis van een goed ontbijt? ''Ja, van drie tot vier ongeveer. Vandaag is het vooral een teamtraining. Veel partijtjes enzo. Is altijd een stuk leuker dan de hele training rond rennen en opdrukken.'' Damian nam nog een slok van zijn drinken en keek Carter aan. ''Geen idee eigenlijk. Ik hoopte dat ik deze laatste dag van het weekend aan jou kon besteden.'' Hij had nog geen plannen en om zich weer een hele dag te vervelen...Nee...Dat wilde hij zeker niet. Met een vriendin kon je veel dingen samen doen en daar wilde Damian dan ook wel gebruik van maken. Als hij hier alleen moest zitten was hij alleen een beetje muziek aan het luisteren en onzinnige dingen op het internet aan het bekijken. ''Nee. Ik heb liever dat je blijft hoor.'' Damian glimlachte even en zijn lippen gingen al snel op die van haar. Als ze zelf graag weg zou willen moest ze dat doen, hij had ook geen zin om samen met haar wat te doen als ze daar zelf totaal geen behoefte aan had.

'serieus?' Vroeg ze. Ze kon zich niet voorstellen dat iemand geen brood luste, ze at het zowat elke dag. Natuurlijk waren er mensen die voor bepaalde dingen in het brood allergisch waren, maar het gewoon niet lusten? Ze vond het maar raar. Ze nam nog een paar happen van haar broodje en luisterde naar Damian die iets over de training zei. Ze stelde zich voor dat Damian zich moest opdrukken, zonder shirt. Bij die gedachte begon ze weer te glimlachen. Zoiets wilde ze maar al te graag eens zien. 'Dus je gaat je niet opdrukken?' Vroeg ze licht teleurgesteld. Haar ogen begonnen weer te stralen. Hij wilde haar er dus toch nog bij hebben vandaag. Ze kuste hem op zijn wang en glimlachte naar hem. 'Als jij dat wil blijf ik en kan je de hele dag aan mij besteden' Antwoordde ze. Ze had veel zin om nog een dag leuke dingen met hem te doen. Morgen zou ze waarschijnlijk te druk zijn met school om nog echt veel te doen met Damian. Vandaag was ze eigenlijk niks van plan geweesd. Misschien weer de rust opzoeken of iemand gitaar lenen en proberen verder te komen met haar liedjes. Maar Damian wilde dat ze bleef, dus ze zou blijven. Damian was zo veel beter dan een dagje alleen rondlopen.

''Ja...Die mensen bestaan ook nog.'' Hij nam nog een paar happen en had toen ook het tweede broodje op. Vaak had hij veel honger in de ochtend en at dan ook aardig wat. Als sportman moet je veel maar ook gezond eten en dat deed Damian over het algemeen wel. ''Dat komt allemaal nog wel'' zei hij en grijnsde. ''Dat opdrukken is niet mijn favoriete ding dus dat stel ik zo lang mogelijk uit.'' Hij voelde de lippen van Carter op zijn wang en glimlachte even, het gevoel was nog steeds niet over en dat was maar goed ook. ''Reken er maar op dat je deze dag nog niet snel van me af bent.'' Het liefste was hij gewoon altijd bij haar maar of dat wel zo goed was voor hun relatie? Hoe vaker je bij elkaar bent des te meer kans dat het mis kan gaan. Maar daar wilde Damian nu absoluut niet aan denken, hij was verliefd en Carter was nu de enige persoon in zijn leven die er echt toe deed. Het was nu twaalf uur, nog tijd genoeg voor Damian om zich voor te bereiden op de training, hij wilde zeker wel gaan omdat hij dan weer een basisplaats zou krijgen, maar moest er niet aan denken dat hij en Carter dan een uurtje weg waren van elkaar. Helaas was de trainer al zo dat als je een keer niet kwam trainen je meteen weer op de bank moest beginnen, en als voetballer wil je altijd spelen. Damian nam een laatste slok van het drinken en zette het lege glas terug op het dienblad. ''Wat ben je allemaal van plan voor vandaag?''

'Die mensen zijn dan gestoord' Zei ze glimlachend. Ze nam nog een slok van haar drinken en begon aan het volgende broodje. Ze had gisteren nauwlijks iets gegeten, dus dit ging er gemakkelijk in. Meestal at ze een broodje of dronk ze alleen iets, maar nu had ze gewoon heel erg honger. Ze begon weer te glimlachend. 'Daar houd ik je aan'Zei ze grijnzend. 'Maar je kan het wel, toch?' Vroeg ze nieuwsgierig. Hij kon het vast wel. Zij daarintegen kreeg zichzelf nauwlijks van de grond. Ze haalde haar schouders op en nam nog een snel hapje van haar broodje. 'Nu niks meer' Zei ze glimlachend. Ze zou haar hele dag opgeven voor Damian. Ookal had ze een superbelangrijke afspraak, hij was nu belangrijker. Het maakte haar niet uit wat er vroeger allemaal gebeurd was, ze was opnieuw begonnen. Ze had Damian ontmoet, en ze was er bijna zeker van dat hij anders was. Ze richtte haar blik weer op Damian. 'Al een idee wat we na je training gaan doen?' Vroeg ze weer nieuwsgierig. Ze tilde haar glas op en dronk hem leeg. Voorzichtig zette ze hem weer neer. 'Klaar' Zei ze vrolijk. Ze had echt alles opgegeten, wat haar nogal verbaasde.

Met een nog een paar happen te gaan had Damian zijn vijfde, en laatste broodje op. Een goed ontbijt, meer dan dat kon hij er niet over zeggen. Ook Carter was al klaar met eten en dus moesten ze zo de dienbladen weer terug brengen naar de kantine. Damian stond op van het bed. ''Natuurlijk kan ik opdrukken'' zei hij en grijnsde even. Hij kon het wel maar had er niet zoveel behoefte aan dat ook te laten zien. ''Ik heb nog geen plannen, waar heb je zin in?'' vroeg hij. Het maakte hem niet zoveel uit wat ze gingen doen, zolang ze maar bij elkaar waren. Damian was best snel tevreden met iets maar hij verveelde zich wel weer snel, maar hij wist zeker dat met Carter in de buurt dat niet zo snel ging gebeuren. Damian trok zijn shirt uit en deed zijn Monica-voetbalshirt aan. Eindelijk had hij zich in de basis geknokt en had hij ook nog zijn favoriete nummer 4 gekregen. Hij pakte een schone onderbroek uit zijn kast en ging achter een kastdeur staan om die aan te doen. ''Nu kun je het lekker niet zijn'' zei hij en moest even lachen. Niet snel daarna deed hij ook zijn trainingsbroek aan. Hij zou zometeen ook wel de sokken, scheenbeschermers en schoenen aan doen maar er was nog wel erg veel tijd om dat nu al aan te doen, het zat allemaal niet zo heel erg fijn, dus dat maar zo lang mogelijk uitstellen. Damian pakte een deofles en spoot de deo onder zijn oksels, ook al stonk hij na de training toch weer na zweet, dat maakte hem niet veel uit.

Ze ging languit op het bed liggen en keek naar het plafond. 'Ik weet niet waar ik zin in heb' Vertelde ze hem. Ze dacht na, ze wist echt niet wat ze wilde doen. Ze had geen zin in het strand of de pier, daar was ze gisteren al de hele dag geweesd. Zijn kamer zou ook niet echt leuk zijn, daar waren ze nou ook al een tijdje. School? Nee, echt niet. Het was zondag. Het laatste wat ze wilde was op zondag naar school te gaan. Ze keek weer op toen Damian weer begon te praten. Ze zag dat hij achter de kastdeur stond, dus waarschijnlijk was hij zich aan het omkleden. Grijnzend keek ze vanaf de zijkant naar hem, maar ze kon nog niks zien. ' Komt nog wel' Zei ze grijnzend. Ze ging weer normaal zitten en wachtte rustig af tot Damian klaar was. Ze begon overdreven te hoesten toen hij deo begon te spuiten. Ze vond jongensdeo meestal veels te sterk. Natuurlijk kon ze er wel tegen, maar ze vond het gewoon leuk om te overdrijven. Ze stond op en trok vlug de kleren van gisteren aan. 'Ik ga me zo ook even snel omkleden' Zei ze glimlachend. Ze haatte het om een dag dezelfde kleren te moeten dragen, ze vond het maar vies. Ze haalde haar sleutel alvast uit haar broekzak. 'Ga je mee? Of zie ik je zo weer?' Vroeg ze glimlachend. Ze gaf Damian een kus.

Damian keek even naar Carter. ''Ja, maar dat duurt ook nog wel even'' zei hij en grijnsde. Hij keek raar op van Carter die blijkbaar niet zo hield van deo. ''Hé...Het is dit of een zweetgeur om van over je nek te gaan...De keuze is aan jou.'' Damian zette de deofles weer terug op het kastje en zocht tussen de spullen naar zijn voetbalschoenen, het enige wat hij vaak kwijt was bij het voetballen. Gelukkig had hij twee paar schoenen. Zijn trainingsschoenen, zijn zwarte adidas. En dan nog zijn gouden Arsenal-schoenen. Met zijn naam erop en nummer. Het was zijn grote trots, na Carter hield hij daar het meeste van. Het was een eerbetoon geweest van de club toen hij naar Amerika ging. Hij was niet van plan ze vandaag aan te doen bij de training, maar als hij de andere schoenen niet kon vinden moest hij ze wel aan doen. Hij werd even uit zijn gedachtes gehaald door Carter. ''Omkleden? Ga je gang.'' Hij voelde haar lippen weer, het bleef gewoon een geweldig gevoel, elke keer weer. ''Ik blijf nog even hier, ik moet mijn schoenen zoeken. Zonder schoenen geen voetbal. En mijn pareltjes wil ik niet vies maken voor een stomme training.'' Damian keek naar buiten, de coach was inmiddels al op het veld. Hij zette al wat veldjes uit en controleerde het gras.

Ze glimlachte. 'Ik heb te tijd' Zei ze met een kleine grijnsje. Ze trok een vies gezicht en schudde meteen haaf hoofd. 'Ik denk dat ik het maar bij deo houd' Zei ze grijnzend. Ze ritste haar vest dicht en stopte haar handen in haar zakken. Ze keek naar de schoenen die hij tevoorschijn haalde. Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Voor voetbalschoenen vond ze ze geweldig mooi. 'Mooie schoenen' Zei ze lachend. Ze begon in zichzelf de prijs te schatten, maar hield er na een paar seconde mee op. Ze droeg zelf alleen maar All Stars en Sneakers, en heel af en toen, op speciale dagen, hakken. Ze zou niet weten wat een voetbalschoen moest kosten, waarschijnlijk meer dan haar Sneakers. Ze knikte toen hij weer wat zei. 'Ik ga zo, waar en hoelaat zie ik je weer?' Vroeg ze. Ze bedacht zich alvast wat ze aan ging doen. Waarschijnlijk zou ze gewoon een simpel shirt, vest en skinny jean pakken. Natuurlijk zou ze wel andere schoenen aandoen. Misschien moest ze vandaag voor paarse All Stars gaan of toch witte sneakers, met kleurijke opdruk? Ze keek Damian weer aan toen hij begon te praten. Die goude schoenen waren dus speciaal voor hem. Ze bekeek ze nog even en richtte toen haar blik weer op Damian. 'En anders ga je op blote voeten' Zei ze grijnzend.

Damian keek naar Carter. ''Ja, ik heb ook tijd'' zei hij grijnsde. Het was al bijna tijd om richting de trainingsvelden te gaan. Na een tijdje zoeken vond Damian zijn trainingsschoenen. Hij pakte ook de scheenbeschermers en deed ze om, veel mensen vergaten die altijd maar de kans dat je dan een blessure oploopt is veel groter. De sokken gleden over zijn voeten tot aan de knieën. Ze waren rood, de kleur van Monica. Hij trok de schoenen aan en stopte de veters weg in de schoen, die strikte hij straks wel. Carter zei iets over de schoenen, ze vond ze mooi. ''Dank je. Ze zijn speciaal voor me. Ik heb ze gekregen van Arsenal toen ik weg ging bij de club om hier te gaan studeren.'' Die tijd miste hij enorm. Hij was dé speler van het team, spelmaker en ook nog de trotse drager van de aanvoerdersband. Iets wat hij hier allemaal nog niet voor elkaar had gekregen, was hij zijn talent kwijt geraakt? Het lukte hem hier gewoon niet om de speler te worden die hij eerst was. ''Ik ga zo richting het trainingsveld, dan zie ik je daar wel weer.'' Damian sloeg zwijn armen om Carter heen en drukte zijn lippen op die van haar. ''Je gaat me wel aanmoedigen?'' vroeg hij en grijnsde even. Hij pakte zijn mobiel en deed die weer aan, hij had een paar gemiste oproepen van vrienden, zijn moeder en zijn broertje die hier vandaag op school was aangekomen.

Ze rolde haar ogen en ging weer op het bed zitten. Terwijl ze staarde naar Damian rommelde ze wat met haar sleutels. Eigenlijk hing er maar één echte sleutel aan, de rest waren allemaal sleutelhangertjes. Hartjes, schoenen, muzieknootjes en allemaal van dat soort dingen. Het maakte dus nogal veel herrie als ze er zo mee aan het rommelen was. Ze schudde zichzelf weer wakker en keek toe hoe Damian al zijn spullen aantrok. 'Arsenal?' Vroeg ze. Ergens, heel vaag, herkende ze die naam. Maar ze had geen idee welke voetbalclub het was. Je kon haar over vanalles en nog wat vragen, behalve over voetbal. Ze kon niet eens een club opnoemen, laatst staan een speler. Ze was sowieso niet een meisje dat zich bezig hield me sport, muziek was meer iets voor haar. Schrijven, spelen en heel af en toe zingen. Ze keek op, Damian zei weer wat. Ze knikte. 'Trainingsveld' Herhaalde ze glimlachend. Ze voelde zijn armen weer op haar heen en zijn lippen op de hare. Meteen begonnen haar ogen weer te stralen, dat gevoel was zo geweldig. 'Natuurlijk ga ik je aanmoedigen' Zei ze glimlachend. Ze was dat allang van plan geweesd. Gewoon keihard roepen hoe geweldig hij is. Ze moest zich toch inhouden, straks was ze haar stem kwijt. Ze stond weer op en gaf Damian nog snel een kus op zijn wang. ' Ik ga naar mijn kamer, ik zie je zo' Zei ze glimlachend.

''Ja. Een club in Engeland.'' Hij zou het verhaal nog wel een keer uitleggen maar als hij op tijd wilde komen bij de training moest hij nu wel haast gaan maken. ''Ok. Zie ik je zo weer.'' Damian gaf Carter nog snel een zoen en deed zijn mobiel daarna in zijn trainingsbroek. Het was gewoon voor het geval er een noodgeval was ofzo. Meestal deed hij zijn trainingsbroek ook uit na de warmin-up en trainde dan verder in zijn sportbroek. Vanuit het raam zag hij de eerste spelers al het veld op komen en dus was het nu echt tijd om te gaan. ''Ik ga nu, ik zie je zo schat.'' Hij drukte zijn lippen op die van haar en ging met zijn hand door haar haren heen. Het was onvoorstelbaar hoe verliefd hij wel niet op haar was en hij wilde haar gewoon nooit meer kwijt. Hij liep samen met haar de deur uit en zocht naar zijn sleutel. Na even wat gerommel in zijn broekzak vond hij hem en deed de deur op slot. Morzan had ook een sleutel dus hij zou er ook gewoon in kunnen. Hij zou Carter zo wel weer zien, maar nu eerst haast maken richting de velden. Damian rende de trap af en kwam door de hal aanlopen waar ook nog een paar andere leerlingen waren. Niet veel later stond hij klaar op het trainingsveld, precies op tijd. De training kon beginnen.

[ik maak zo een topic aan]

Damian hinkte door de gang heen. Hij kwam net terug van de training, niet dat hij had meegedaan. Nee, gewoon gekeken hoe het team het doet. Hij opende snel de deur en liet zichzelf neervallen op het bed. Eerst maar is dat warme vest uit. Het kon hem toch niet zoveel schelen als mensen hem zagen met een ontbloot bovenlichaam, dat gebeurde bij het zwembad ook. Meteen pakte hij de afstandsbediening en zette zijn nieuwe tv aan, hij was bijna te groot voor de kamer maar het kon net. Gelijk pakte hij een controller van zijn playstation 3 die nog op het bed lag. Misschien dat een game voor wat afleiding kon zorgen. Hij schopte zijn schoenen uit die naast het bed lagen. Een kleine pijnscheut ging door zijn enkel heen, maar dat moest hij nu maar gewoon negeren. Het menu-scherm van het spel stond nu op het beeld. Het was van Tekken 6, een vechtspel. Damian koos een poppetje en begon te spelen. Hij was er niet echt goed in maar vond het wel altijd leuk om te doen. Meestal speelde hij gewoon Fifa ofzo, een voetbalspel. Dat ging hem veel beter af maar dat begon ook wel te vervelen. Het was saai op zijn kamer geworden, zonder Morzan had hij niemand meer om mee te praten als hij hier zat. Tenzij Carter wel is langs kwam, maar daa mocht hij ook niet altijd op rekenen.