Kamer van Damian en Morzan

Damian liet zijn tassen op de grond vallen en zocht in zijn broezak naar de sleutel van zijn kamer. Hij rommelde wat in beide broekzakken maar kon niks vinden, natuurlijk! in mijn jaszak! Snel ging de tas open en Damian haalde een sleuteltje tevoorschijn met een briefje eraan. Op het briefje stond zijn kamernummer. Damian deed de sleutel in het slot en opende de deur, hij pakte de tassen en stapte de kamer in en keek is goed rond. Het een gezellige kamer maar dat maakte hem niet zoveel uit. Hij wist nu al dat het grootste deel van de dag hij buiten of ergens in de school was. De kamer was in zijn ogen enkel voor het slapen en misschien om is tot rust te komen, maar meer ook niet. In zijn tassen zaten niet veel bijzondere spullen; wat kleren, tandenborstel, deo en natuurlijk ook zijn voetbalspullen. Verder had hij zijn psp erin zitten met wat spelletjes en zijn laptop. Hij keek nog is goed in de tas en zag dat zijn moeder er nog een lunchpakket in had gestopt. Het was hem niet opgevallen dat ze het erin had gedaan, of was hij weer druk geweest met andere dingen? Hoe dan ook; na die lange reis zag het er niet meer erg lekker uit en Damian gooide het maar in de prullenbak. Als hij honger zou krijgen dan haalde hij wel iets te eten. Hij had een goede band met zijn moeder maar zijn vader kon hij niet uitstaan. Het enige positieve wat hij kon verzinnen over hem was dat hij erg rijk was en dus kreeg Damian veel geld van hem. Zijn oudere broer was eerder een vader voor hem, ook al was hij maar 2 jaar ouder.

Damian ging na een tijdje met een diepe zucht op zijn bed zitten. Een heleboel gedachtes gingen door hem heen, hij had vooral veel twijfel; zou hij hier wel slagen? Gaat het hem lukken om nieuwe vrienden te maken? Kan hij hier wel slagen als voetballer? Allemaal vragen waar hij nu nog geen antwoord op kon geven. Het was een raar gevoel dat hij zijn hele familie achter zich had gelaten en hier in zijn eentje moest zitten zonder ook maar iemand te kennen. Misschien dat het voetbal hem kon helpen bij het schoolteam te komen en daar vrienden te maken. Oh ja...Nog iets positiefs over zijn vader. Die zag het wel zitten in zijn zoon die later net zoveel geld kon verdienen als hijzelf, maar dan met voetbal. Zijn vader had daarom Arsenal er van overtuigt dat Damian hét talent is waar ze naar zoeken. Hij kwam uiteindelijk ook bij Arsenal te spelen...Maar de trainer vond hem te klein. Nog steeds was Damian niet de grootste maar...te klein? ''Heb je Messi wel is gezien'' had hij tegen de trainer gezegd. Achteraf bleek dat Arsenal het niet in hem zag zitten en dat zijn vader de club veel geld had betaald om Damian bij de club te houden. Maar al dat trainen was niet voor niks geweest, hij was een betere voetballer geworden dan hij ooit kunnen bedenken. Hij sloot zijn ogen en dacht even diep na, daarna volgde al snel een diepe zucht. De jongen besloot om maar is op verkenning te gaan en stond op van zijn bed. Maar hij hoorde iets op de gang wat al zijn aandacht trok.

[wow, ik ben bijna een uur bezig geweest met de post o.0 Ik moet echt weer meer gaan rpg'en....]

Vloekend en tierend had hij zijn Iphone aan zijn oor. Hij kreeg net te horen van zijn vader dat één van zijn lievelings skateboarden was gebroken, door zijn zusje. Pissig drukte hij het gesprek uit en zwaaide zijn zware sporttas waar alles in zat over zijn schouder en zocht de juiste kamer. Hij had eerst gedacht aan een ééns persoons kamer, dat zou lekker rustig zijn en vaak zou hij er toch niet komen. Maar als hij een kamergenoot had die hij een beetje mocht had hij tenminste iemand die hij kende in dit immense gebouw. De deur van zijn kamer stond open, dus zijn kamergenoot was al binnen. Met zijn capouchon nog over zijn hoofd loopt hij zijn kamer binnen. Het zag er wel leuk uit. Ieder een eigen wastafe,l spiegel, bed, kast en bureau. Hij inspecteerde de kamer en knikte goedkeurend. Hier zou hij het wel mee kunnen uithouden. Hij keek naar Damian die zijn eigen bed al had uitgekozen en hij gooide zijn tas op het bed dat nog vrij was. 'Hej.' Zei hij nonchalant en begon zijn tas uit te pakken. Hij kende Damian al dus veel woorden had hij niet nodig om zich voor te stellen. Hij haalde twee skateboarden uit zijn tas en legde die tegen de muur aan. Zijn kleren gooide hij in zijn kast en de rest hield hij in zijn tas en schoof hij onder het bed. Hij liet zich op bed vallen en staarde weer is naar het plafond, als Damian wou praatte merkte hij dat wel. Al had hij geen zin om uren en uren op zijn kamer te hangen.

Damian hoorde wat gevloek op de gang en zag iemand binnenkomen. Eerst schrok hij maar zag al snel dat het Morzan was, die kende hij wel en ook al redelijk goed. ''Hey, ben je ook in deze kamer gedumpt?'' grapte hij. Nooit geweten dat er nog een kamergenoot bij Damian in zou komen maar nu hij zag wie het was kon het hem weinig schelen, teminste iemand die hij aardig vond. Damian besloot het voorbeeld van Morzan op te volgen en pakte ook zijn tas uit, de kledingkast was groot genoeg om alle kleren in te doen. Natuurlijk had zijn moeder weer wat extra kleren erin gedaan voor het geval dat...Zijn moeder was zorgzaam, maar misschien wel iets te veel in Damians ogen. Ook zijn voetbalshirts ging de kast in, hij had er behoorlijk veel en daarna ook de sportbroekjes. Uit zijn tas haalde hij ook twee dozen, met in beide voetbalschoenen. Die had hij zelf in de tas gedaan maar zo te zien had zijn moeder ook nog een paar schoenen in de tas gepropt. Damian begon nu al bijna te twijfelen of hij nu een man of een vrouw was met zoveel kleren bij zich. Dat kon niet goed zijn. Als laatste kwamen een paar voetballen uit de tas en die deed Damian onder zijn bed, zo kon hij er teminste niet over struikelen....Of Morzan natuurlijk. De andere tas hield hij dicht, daar zaten de waardevolle spullen in. Maar toch nog snel de laptop pakken en zijn mail checken. Natuurlijk een heleboel mailtjes van zijn moeder maar ook een paar van vrienden. Snel deed hij de laptop weer dicht en richtte zijn aandacht op Morzan. ''Skateboarden dus..'' zei hij terwijl Damian de skateboards is goed bekeek.

Morzan keek op toen hij hoorde 'Skateboarden dus.' Hij glimlachte en knikte. 'Yup, zonder een skateboard in me leven ben ik niet compleet.' Grapte hij, maar het was deels de waarheid. Één keer moest hij weg bij zijn oom en tante, die waren zo ouderwets, het enige wat ze tolereerde was rumikub, monopoly en kaarspelletjes. Noodgedwongen liet hij zijn skateboard thuis, het was werkelijk een ramp. Hij had zich zo verveeld dat op bed blijven en doen alsof hij ziek was de enige manier was om weer te kunnen skaten. Hij ws dan ook blij dat hij meteen op zijn skateboard sprong en we scheurde. Zijn oom van vaders kant had hem zo verslaafd eraan gemaakt. Zijn vader was diricteur bij een Mercedes zaak en verdiende bakken met geld. Maar voor vergaderingen moest hij de hele wereld door. Meestal kwam hij terug met een sierraad voor zijn moeder en een presentje voor hem. De ene keer een uniek exemplaar van een skateboard met een levensechte engel erop die een gele gloed gaf in het donker. Of anders kwam hij wel thuis met een spel of gaf hij hem geld voor als hij weer de hele dag buiten bij zijn vrienden was skaten. Één keer, toen pa een heel jaar in Texas moest blijven gaf hij hem tijdens zijn verjaardag een eigen skategebouw. Hij had een verlaten pand gekocht en laten opknappen. Het bevatte alles, van halfpipes tot rails. Hij weet nog hoe blij hij was.
Maar als zijn moeder werken was dan kwam opa, en opa gaf hem een skateboard op zijn vijfde, vertelde hem alles wat hij moest weten. Het was dan ook niet zijn lievelingsopa. 'Voetbal duss.,' zei hij toen hij de vele voetbalkleren en ballen zag. 'En kleren.' Hij glimlachte met lichte spot toen hij alle kleren in zijn kast lagen, de helft was meer normale kleren dan voetbalkleren.

Damian hoorde wat hij zei over de skateboards. Hetzelfde gelde ook voor hem maar dan met voetbal; zonder voetbal heb ik geen leven. Terwijl Damian wat rondstaarde in de kamer hoerde hij Morzan hetzelfde zeggen als hem, maar dan voetbal. ''Ja, ik kan niet zonder voetbal. Ik ben er mee opgegroeid en heb vanaf mijn twaalfde bij Arsenal gevoetbald. Net voor ik naar Monica ging zat ik eindelijk bij de A1, zeg maar het jeugdelftal en ik was ook nog aanvoerder. Maar ze hebben gezegd dat ik terug kon komen als ik klaar ben op Monica.'' Daarna hoorde hij nog iets over de kleren, moest hij dat ook maar uitleggen? ''O...Dat? Moeders...Je kent het wel. Je stopt drie shirts in je tas en ze doen er toch nog een paar extra bij. Maar mijn moeder overdrijft in alles. Ze is verder wel oké, maar soms word je er gewoon gek van als ze te veel om je geven alles perfect voor je willen hebben. Soms is het ook wel fijn als je iets zelfstandig kan doen.'' Damian wist eigenlijk nog vrij weinig over zijn kamergenoot, nog niet eens waar hij vandaan kwam en misschien nog wel belangrijker; de klas. ''In welke klas zit je eigenlijk? Ik zit nu in 12A volgensmij. Ik weet dat nooit zo goed.'' Het was nooit zijn sterke punt geweest om dat soort dingen te onthouden. Op de oude school had hij regelmatig in de verkeerde les gezeten omdat een rooster had gepakt van een andere klas.

'Ja mijn moeder was ook altijd zo, maar mijn moeder nam ontslag en begon waterpompen en centrales te maken in de derde wereld. Ze was daarom ook vaak weg om te vergaderen of ze ging naar één van die landen waar haar project gaande was en sprak dan met het volk. Ik was dan alleen thuis, vroeger ging ik dan naar me opa waar we over van alles praatte. Na zijn sterven bleef ik alleen thuis en zorgde ene beetje voor mezelf tot één van de twee terug kwam.' Zei hij onverschillig, hij had het nooit erg gevonden om alleen te zijn, al had hij het gezelschap van zijn opa vaak gemist. Hij was dan ook kapot van verdriet geweest en zocht zijn toevlucht in het skateboarden en zijn vrienden. Zijn gedachten werden opgeschrok door Damian die weer begon te praten. 'In welke klas zit je eigenlijk? Ik zit nu in 12A volgens mij. Ik weet dat nooit zo goed.' Hij haalde zijn schouders op en pakte zijn tas. Hij maakte een zijvakje open en schoof wat folders, brochures aan de kant toen hij eindelijk de brief vond van zijn toelating, met zijn klas en andere nodige informatie. 'Nou,' zei hij droogjes. 'Ik denk dat we naast kamergenoten ook met elkaar in de klas zitten opgescheept.' Hij glimlachte flauw naar hem. Nou dat was even een gelukkertje, nu was hij tenminste niet de nieuwe die niemand kende. 'Zeg, weet jij of we echt perse naar de lessen moeten? Of kunnen we dat zelf bepalen?' Zelf had hij niet veel oog om naar zoiets onzinnigs te gaan als tekenen, drama of iets anders creatiefs. Hij kon aardig tekenen, anime dan. Maar hij verdiepte zich er niet echt in. Hij ging liever de gymzaal in en kijken of hij ergens in een schoolteam kon. Basketbal was een optie, hij was redelijk lang. Maar hij wist simpel weg niks van het spelletje.

Damian was blij dat zijn moeder niet de enige was, stiekem wist hij dat wel maar niemand had dat ooit gezegd. Hij vind het wel tof dat zijn moeder zoveel deed voor derde wereld landen. Zelf had hij daar weinig behoefte aan om dat te doen maar als andere dat deden kon hij dat wel waarderen. Morzan zat dus ook in 12A! ''Ok, heb ik teminste iemand die ik al ken. Maar ik denk dat we klas we beter gaan kennen.'' Nu ze het over de lessen hadden wist Damian dat eigenlijk niet, waren ze verplicht daar naartoe te gaan? ''Geen idee eigenlijk. Ik ben achttien, ik heb geen leerplicht meer. En ik kan nu ook mijn eigen briefjes schrijven als ik ziek ben ofzo. Maar ik denk dat ik vooral veel ga sporten ofzo...Ik weet niet.'' Nu Damian er zo over dacht had hij weinig behoefte aan les, hij zat nu op een sportieve school en kon dan ook alleen nog maar aan sport denken, hoe kon hij overleven in die suffe schoolbankjes? En al helemaal als ze ook nog stapels huiswerk zouden krijgen...Nee, dat was niet iets voor hem. Damian plofte neer op zijn bed en pakte een van de ballen en begon er wat mee te spelen. De bal werd telkens tegen de muur aan de overkant gegooid, een teken dat Damian zich nogal verveelde maar weinig andere keus had hij niet. De school had hij nu wel gezien en er waren geen lessen.

'Nou beter, ik heb me buik vol van wiskunde.' Hij was gelukkig ook achttien dus dat scheelde een hoop, al zou zijn moeder er natuurlijk erop staan dat hij menig lessen volgde. Helaas.
Hij ging rechtzitten en staarde naar buiten. Hun kamer keek uit over de sportvelden, stukken beter dan op de binnenplaats vond hij. Hij staarde een tijdje naar buiten en zag dat Damian zich ook rot verveelde. Hij had een bal gepakt en was die tegen de muur aan het gooien. 'Zullen we de binnenplaats is bekijken? Ik heb gehoord dat er een fontein was en wat bankjes.' Eigenlijk doelde hij erop dat hij wat tricks ging uitproberen in de binnenplaats, hij kon makkelijk over die fontein jumpen en een grind maken over de bankjes, als er niemand zat tenminste of de stoepranden. Waarschijnlijk was het verboden maar daar had hij maar even maling aan. Als hij een skateplek vond zou hij daar gaan aanklote maar voorlopig zou de binnenplaats zijn slachtoffer worden. Hij hoopte dat het wat rustig zou zijn. Hij stond op en pakte een skateboard van de muur. Hij keek even naar de wieltjes en of er niks op aan te merken was en keek toen verwachtingsvol aan Damian. 'Kom je mee? of blijf je liever hier in onze knusse kamer?' Grapte hij. Hij wachtte een moment en liet toen zijn skateboard vallen en reed door de gang op naar de binnenplaats.

''Wiskunde is inderdaad een triest vak. Het zal vast wel belangrijk zijn maar waarom zoveel? En al dat huiswerk dat erbij komt...'' Damian had gewoon een hekel aan wiskunde, maar eigenlijk gewoon aan school in het algemeen, hij gaf er niks om en zal later wel beseffen hoe belangrijk het was voor zijn toekomst maar het kon hem nu allemaal niks schelen. Hij was jong en hield meer van sport en uitgaan dan van huiswerk en ander leerspul. Morzan begon over buiten en het leek Damian een goed idee. ''Ik ga wel even mee. Alles beter dan in de school rondhangen. Het zal vast wel druk zijn buiten maar ik denk dat we ook wel nieuwe vrienden kunnen maken.'' Damian pakte zijn vest en deed die aan, hij kon niet goed inschatten hoe warm het was dus deed hij het toch maar aan, als het te warm was kon hij het altijd nog ergens dumpen. ''Dus...Op naar de binnenplaats dan maar?'' grijnsde Damian terwijl hij zijn schoenen pakte. Naast de witte Nikes had hij ook nog een paar zwarte bij zich, deze deed hij nu maar aan. Het kon hem niet veel schelen als die vies werden, het waren al best oude schoenen en meestal deed hij toch de witte aan. Even staarde hij uit het raam, het was best een mooi uitzicht maar nu werd het toch wel tijd dat ze ook naar buiten gingen.

Damian kwam zijn kamer binnen lopen en viel neer op zijn bed. Hij was als een van de weinige niet naar het schoolgala geweest. Hij was al niet zo'n feestbeest, dat werd hem afgeleerd bij Arsenal, met alcohol kun je niet presteren en dan maakt de club ook geen winst, hij was dan ook nog geen 21 dus met alcohol was hij nog vrijwel nooit in contact geweest. Maar het schoolgala was nu al bijna voorbij en Damian had weinig zin om nu nog te gaan, zijn smoking lag op zijn bed en het werd tijd om die weer terug in de kast te hangen, misschien dat er nog wel andere feesten kwamen op deze school. Het leek hem wel dus wie weet kon hij de smoking altijd nog is gebruiken. Morzan was niet in de kamer, hij zat waarschijnlijk nu in de gymzaal met een date en was flink aan het feesten, samen met de rest van zijn vrienden. Nu hij erover na dacht; hij had er ook bijna niet bij stilgestaan om iemand mee te vragen, dat was ook nieuw voor hem. Op zijn school in Engeland hadden ze niet dat soort feesten, hier waren ze daar aan gewend. En de meisjes die hij kende waren toch al bezet. Damian sloot zijn ogen en dacht even na en maakte toen een diepe zucht. Hij staarde even naar het plafond en sloot toen zijn ogen weer.

Verveeld slenterde hij de kamer in. De stropdas wurgde z'n nek zowat en hij kreeg hem maar niet losser. Hij liep trekkend en friemelt zijn kamer in waar Damian met gesloten ogen lag. Slapen deed hij niet want zijn ademhaling was niet zo diep als wanneer hij zou slapen. 'Slechte date gehad, of iets verkeerds gezopen?' Vroeg hij droogjes tegen Damian en plofte op bed. Hij wist een kleine opening te maken en rukte gelijk de das van zijn hoofd en smeet hem de hoek in. Hij wreef over zijn pijnlijke nek waar wat rode striemen op zaten. Die zouden nog wel wegvagen deze nacht, onthouden, nooit meer een das zo strak doen. Hij boog zich voorover en begon zijn zwarte blinkende schoenen uit te doen en trapte ze in de hoek. Hij had best een leuke avond gehad met Lucy, zehadden niet gedanst maar ze waren beide geen dansers. Gewoon gekeken, wat gepraat, gedronken en gegeten en toen weer weg gegaan. Hij gooide zijn kleren in de kast die als een stel vodden in de hoek lagen, morgen even in de was gooien maar, dacht hij afwezig en trok een grijs ruimvallen short aan. Hij liet zich vallen op de dekens en staarde naar hun saaie witte plafond. Hij martelde zijn hersens om erachter te komen of hij Damian ergens op het bal had gezien. Ja hij had wel wat bekende gezien, Ruby met een mooiboy maar het leek niet helemaal goed te gaan -was hij niet verbaasd over-, en nog wat anderen maar Damian wou niet in zijn geheugen opdoemen. Hij had gedacht dat hij met maja zou gaan, twee voetballers kunnen toch goed met elkaar opschieten. Maar hij had ook maja gezien, met een of andere vage knul. Ach ja, iedereen koos waarschijnlijk een goede vriend zonder bedoelingen. Net zoals hij en Lucy.

Damian deed zijn ogen open toen hij opmerkte dat Morzan de kamer in kwam, het gala was dus voorbij, of hij was vroegtijdig weg gegaan maar dat leek hem niet. Blijkbaar had hij nogal last van zijn stropdas, iets wat Damian ook altijd een enorm gedoe vond om zo'n ding aan te doen. Hij hield niet zo van al dat nette gedoe en liep er liever wat nonchalant bij. Bij het volgende feest zou hij waarschijnlijk wel gaan. Dat zou dan Halloween moeten zijn en van dat soorten feest hield hij wel. ''Nee...Ik verveel me gewoon. De hele avond alleen op je kamer zitten is niet erg veel aan.'' Hij had kort getwijfeld of hij wel of niet zou gaan maar hij was er nog steeds van overtuigd dat hij niks gemist zou hebben. Het was een gala; in zijn ogen een feest waar alles netjes moet zijn en waar lachen bijna verboden is. Je moet verplicht in een smoking ,of iets wat er op lijkt, gaan en hij had daar gewoon een hekel aan. Om er maar voor te zorgen dat het niet stil bleef ging hij rechtop zitten. ''Dus...Hoe was het?'' Damian vroeg het wat droogjes, hij vond het leuk om te weten wat andere hadden gedaan maar hij had er nu weinig behoefte aan. Het was omdat hij gewoon wat te praten wilde hebben en het gala was misschien wel het beste onderwerp op dit moment, hij kon ook niet zo snel iets anders verzinnen.

Damian deed de sleutel van zijn kamer in het slot, het was erg stil binnen dus waarschijnlijk was Morzan er niet. Langzaam opende hij de deur en het was inderdaad donker in de kamer. Het zag er hetzelfde uit als vanochtend toen hij de kamer uit was gegaan. Zijn trainingsbroek waar hij altijd in sliep lag nog op het onopgemaakte bed met nog een hele zooi andere kleren ernaast. Bij de wastafel stond een geopende gelpot die Damian vanochtend had gebruikt voor zijn haar en de kledingkast stond nog open. Hij was niet bepaald het type dat alles opruimde, alleen als hij er last van had. Zoals bijvoorbeeld de kleren op het bed. Damian had nog steeds de hand van Carter vast en zocht naar de lichtschakelaar. Hij deed het licht aan en de kamer was ineens weer helder. Het bed van Morzan zag er een stuk schoner uit maar het bleef een jongenskamer, er was altijd wel rommel te vinden. Op de grond lag nog een oude pizzadoos van gisteravond, nog geen tijd gehad om dat op te ruimen. Dat was gewoon het excuus dat Damian altijd gebruikte. Hij gaf Carter nog een zoen. ''Hier slaap ik'' zei hij met een brede grijns. ''Let maar niet op de rommel. Als dat lukt teminste.'' Damian raapte een voetbal van de grond en gooide die in de kledingkast. ''Dat kun je daar teminste niet over struikelen'' zei Damian kort en staarde even de kamer rond, verder leek het hem wel veilig.

Afwachtend keek Carter toe hoe Damian naar de lichtschakelaar zocht. Zodra het licht aan ging bekeek ze de kamer. Ze begon te lachen. 'Typisch een jongenskamer' Zei ze lachend. Ze liet Damian's hand los en liep de kamer in. Haar blik viel op de pizzadoos en ze begon nog harder te lachen. 'Meen je dat nou? Een pizzadoos?' Zei ze. Het was dus echt een typische jongenskamer, met de pizzadoos en al. Ze keek toe hoe hij de voetbal in de kast gooide. 'Ik struikel niet zo snel' Zei ze glimlachend. Precies toen ze dat zei draaide ze zich om en struikelde ze bijna over haar eigen voeten. Ze hield zich nog staande maar bloosde wel licht. Ze ontweek express Damian's blik. 'Dat heb je niet gezien' Zei ze met een klein grijnsje. Ze liep weer terug naar Damian, voorzichtig, en sloeg haar armen om hem heen. 'Geen Morzan' Zei ze glimlachend. Ze waren dus alleen. Ze keek hem voor een paar seconden aan en drukte toen zachtjes haar lippen op de zijne. Het maakte haar niet uit of de kamer een beetje rommelig was, het was Damians kamer, dus perfect. Ze liet hem weer los liep richting één van de bedden. Ze ging zitten en keek opnieuw de kamer rond. Ze wist niet of ie nou van Damian was of van Morzan, maar eigenlijk maakte het haar niet zoveel uit.

''Een typische jongenskamer...Als dat het juiste woord is voor een kamer als deze'' zei Damian met een grijns en keek toe hoe Carter de kamer inspecteerde. ''Ja, een pizzadoos. Ik had honger.'' Nog steeds had Damian niet echt de zin om even te bukken en de doos te pakken, dat gebeurde nog wel. Hij moest even lachen toen Carter bijna struikelde. ''Nee joh..Dat heb ik niet gezien..'' Hij grijnsde even en voelde haar lippen weer tegen die van hem gaan. Het werd steeds serieuzer, maar hadden ze nu al echt een relatie? Het ging allemaal wat snel, ze hadden elkaar pas vanmiddag ontmoet en nu al dit. Niet dat Damian had erg vond maar het ging wel heel snel, sneller dan dat hij gewend was. ''Nee, geen Morzan.'' Het was nu ook niet te hopen dat hij zo terug kwam, dat was dan weer zo'n standaard situatie. Waren er net twee klef aan het doen in een kamer komt er net toevallig iemand binnen. Damian ging op zijn eigen bed zitten, tegenover Carter. ''Dat is Morzans bed'' zei hij en grijnsde even. Damian schopte wat kleren van zijn bed af, die ruimde hij nog wel op. Nu niet, daar had hij totaal geen zin in. Al zijn shirts van Arsenal lagen op een berg naast het bed. Allemaal met nummer 4 en 'Johnson' achterop, zijn achternaam. Ooit had hij die shirts mogen dragen in echte wedstrijden, maar zijn Arsenal tijd was nu voorbij en hij moest het toen met de rode shirts van Monica-High. Niks mis mee, maar lang geen Arsenal.

Ze glimlachte. 'Maar als je honger hebt ruim je het toch daarna op?' Vroeg ze grijnzend. Haar kamer was inmiddels superschoon, na die grote schoonmaak die ze samen met Primrose had gehad. Het zou dan ook weer niet snel vies worden, omdat ze er nauwlijks was. Maar haar kleren lagen altijd over het voeteind, eten werdt weer weg gegooid als het niet meer nodig was, en de schoolboeken lagen of in haar kluis of netjes op een kastje. Ze keek naar het bed waar ze opzat en sprong meteen op. 'Wist ik niet'Zei ze. Ze liet zich naast Damian weer op het bed zakken. Ze keek Damian aan. Ondertussen pakte ze zijn hand weer vast. 'Ik wil iets vragen ' Zei ze serieus, maar nog steeds glimlachend. Ze wilde weten wat dit was, gewoon een dagje lol of echt een relatie? Ze bleef naar Damian kijken. Ze vond hem leuk, erg leuk, dus ze hoopte dat hij niet een player ofzo was. Ze had genoeg van al die jongens die deden alsof ze haar leuk vonden en haar na een week dumpte voor een ander. Ze hoopte zo dat Damian anders was, gewoon een jongen die haar echt leuk vond. Ze zuchtte zachtjes. Licht nerveus begon ze met zijn vingers te spelen. Ze was bang dat dit niks voor hem betekende.

''Ik ruim niet zoveel op, dat laat ik Morzan wel doen. En als hij het ook niet doet dan hebben we een rotzooi op onze kamer'' zei Damian met een brede grijns. Hij ruimde soms wel wat op maar niet zo veel, hij was best wel een lui persoon. Behalve met voetbal, dan was hij heel erg actief. ''Morzan vind het vast niet erg hoor'' zei Damian die kort moest lachen van Carter die meteen opsprong. Hij was er toch niet dus hoe wat kon het hem schelen dat er iemand op zijn bed zat? Dat dacht Damian teminste. Damian merkte dat Carter zijn hand weer vast pakte, zo waren ze weer een soort van verbonden met elkaar. Hem iets vragen? ''Vraag maar raak. Voor jou geen geheimen'' zei Damian en drukte zijn lippen op die van Carter, hij hield super veel van haar en zou nooit op een ander verliefd worden als hij haar had. Waarom zou hij ook? Je doet er alleen mensen mee pijn en zo was Damian niet. Hij sloot zijn ogen even en liet zich achterover vallen. Precies met zijn hoofd op kussen, het leek wel ingestudeerd. Niet veel later opende hij zijn ogen weer en keek Carter aan, hij wachtte nog steeds op de vraag die ze hem zou willen stellen. Was het iets persoonlijks of kwam er zometeen een vraag uit waar hij dan een genant antwoord op moest geven? Als het het laatste was dan zou hij maar gewoon een melig antwoord teruggeven.

Ze slikte toen hij zei dat hij voor haar geen geheimen had. Zelf had ze teveel geheimen, en loog ze nogal veel om die ook geheim te houden. Ze sloot even haar ogen en draaide haar hoofd weg van Damian. Ze zou het hem ooit vertellen, tenminste, als dit meer was dan een vriendschap of een dagje lol. Langzaam opende ze haar ogen weer en keek ze naar Damian. 'Betekend dit....' Begon ze. Ze tilden hun handen op en keek ernaar. '...dat we iets hebben?' Ging ze verder. Ze keek Damian even hoopvol aan daarna sloot ze gespannen haar ogen. Hij moest ja zeggen, het moest gewoon. Ze zou het waarschijnlijk niet trekken als hij nee zou zeggen. Als hij nee zei, dan was deze dag gewoon bij elkaar gelogen en zo ze binnen een seconde weer buiten staan. Als hij ja zei, dan was dit één van de mooiste dagen van haar leven en zou ze hem waarschijnlijk alles vertellen. Niet meteen in één keer, ze zou rustig beginnen. Dan kon ze alleen maar hopen dat hij haar nog steeds leuk vond, zelf na wat ze zichzelf had aangedaan. Ze opende haar ogen, maar haar blik was nu op hun handen gericht. Ze pakte zijn hand nu met beide handen vast en begon weer nerveus met zijn vingers te spelen.

Damian keek even naar Carter, ze begon met haar vraag. Hij wachtte geduldig af, de vraag kwam langzaam uit haar mond. Damian wist even niet wat te zeggen, natuurlijk wilde hij direct 'ja' roepen maar het kwam er even niet. Na een korte stilte dan toch maar het beslissende antwoord; ''Als jij het wil wel. Ik vind je leuk, meer dan dat.'' Hij besefte nu dat ze zo goed als een relatie hadden, anders zou ze het toch niet vragen? Of vroeg ze het alleen om te weten wat hij van haar vond? Damian ging naast Carter zitten en sloeg twee armen om haar en drukte haar tegen hem aan. ''Ik houd van je. Dat gevoel wil ik niet meer kwijtraken'' zei hij met een brede glimlach op zijn gezicht. Hij gaf haar een kus op de wang en keek haar aan in haar mooie ogen, uren kon hij wel naar Carter blijven kijken. Ze was te mooi om dat niet te doen maar helaas had hij niet zoveel tijd. Hij stond even op van het bed en pakte de pizzadoos op en gooide die in de prullenbak. ''Kijk, als ik niet van je zou houden dan had ik nooit de doos weggegooid, ik heb er geen last van.'' Damian pakte de stapel kleren en gooide die allemaal in de kast en deed daarna de deur dicht. Hij pakte de gelpot op en liet die aan Carter zien. ''Wat moet ik hier mee? Opruimen of weggooien?'' vroeg hij even. Als Carter lieve zachte haartjes zou willen van hebben dan zou hij de gelpot weggooien en dan maar zonder gel door het leven gaan.

Meteen richtte ze haar blik weer op Damian. Had ze dat nou goed gehoord? Betekende dat een ja? Haar ogen begonnen weer te stralen. Ze duwde zich dicht tegen hem aan. De glimlach werd alleen maar groter toen hij zei dat hij van haar hield. Ze klemde zich aan hem vast. Dit gevoel was geweldig, hij hield van haar, beter kon het niet. 'Ik...ik houd ook van jouw' Zei ze. Dit ging allemaal snel, erg snel, maar het voelde nog steeds goed. Ze keek verbaasd op toen hij opstond en de pizzadoos weg gooide, zijn kleren opruime en het potje gel voor haar hield. Ze begon te lachen en stond op. 'Maakt mij niet uit' Zei ze. Ze pakte het potje uit zijn handen en zette die ergens neer. Ze sloeg haar armen om hem heen. 'Je hoeft niet gelijk alles op te ruimen of weg te gooien' Zei ze. Ze drukte voor een paar seconde haar lippen op zijn lippen. 'Je bent perfect zo' Vervolgde ze haar verhaal. Ze trok hem weer mee naar het bed en ging weer op zijn schoot zitten. De glimlach was niet van haar gezicht af te halen. Ze hadden iets, Damian was haar vriendje en ze wilde hem niet meer kwijt. Ze drukte zich stevig tegen hem aan en kuste hem. Ze keek naar zijn ogen en glimlachte weer, zijn ogen waren prachtig. Dit gevoel had ze bij geen enkele andere jongen ooit gehad. Ze hield echt van hem, ze wilde bij hem blijven.

Damian keek wat Carter deed met de gelpot, hij mocht hem dus houden. Hij moest kort lachen. ''Dan ga ik extra veel gel in mijn haren doen'' zei hij met een brede grijns. ''Maar je houd niet van rommel, dus maak ik de grootste rommel even schoon.'' Damian voelde haar lippen weer, een fijn gevoel. Dit kon gewoon niet beter. Damian merkte dat Carter hem op het bed duwde en bij hem op schoot ging zitten. Damian omhelsde haar en drukte haar tegen hem aan. Hij gaf haar een lange zoen en sloot zijn ogen, dit moment mocht nooit meer voorbij gaan. Maar toch moest dat een keer gebeuren. Damian liet zich achterover vallen met Carter nog op zijn schoot die boven op hem viel. Damian gaf haar nog een kus, het begon langzaam al wat later te worden. Damian keek even naar de wekker die naast zijn bed stond, 22:30. Half elf pas, ze hadden dus nog tijd genoeg. Het was weekend dus was er geen nood om op tijd naar bed te gaan. Hij streelde even met zijn handen door haar haren heen en veegde een pluk haar uit haar gezicht. Hij sloot even zijn ogen en legde zijn handen onder zijn hoofd. Het deken lag half van het bed af en het bed lag vol met kruimels van eten. Weer zon typisch-jongenskamer-geval. Hij probeerde de kruimels te verbergen voor Carter zodat ze niet zou denken dat hij alleen maar kon eten en zijn bed smerig maken met allerlei vlekke en kruimels.

' Doe maar, dan kan ik je haren niet meer in de war maken' Zei ze lachend. Ze streek met haar hand door zijn haar en gaf hem toen een kus. 'Je hoeft niks op te ruimen, laat het maar zo' Zei ze. Ze keek zijn kamer rond. De rommel irriteerde haar meestal, maar vandaag niet. Ze was te gelukkig, Damian was te perfect. Ze sloot haar ogen tijdens de zoen. Het voelde precies hetzelfde als al die anderen, het voelde geweldig. Ze lachtte toen hij een pluk uit haar gezicht veegde. 'Je kan het niet laten om aan mijn zachte haren te zitten,hè?' Zei ze grijnzend. Ze legde haar hand op zijn wang en kuste hem opnieuw. De andere hand stond op het bed, ze voelde de kruimels. Ze begon te lachen, zoiets had ze al kunnen verwachten. Ze keek Damian weer aan. 'En jij vraagt een super net meisje om in dit bed te slapen, terwijl die vol licht met kruimels?' Zei ze met een brede grijns. Nu ze iets hadden wilde ze best wel overwegen om te blijven slapen, maar ze wilde eerst dat hij van d littekens wist. Misschien kon ze er dan gelijk achter komen of hij echt van haar hield, ookal twijfelde ze niet. Ze kuste hem op zijn wang en toen weer op zijn mond.

Damian moest even lachen. ''Dan moet je het zelf weten'' zei hij en gooide de prullenbak om en gooide de kast weer open. ''Dan maak ik er weer een jongenskamer van'' zei hij met een brede grijns en gaf haar kus. Damian moest even lachen toen ze weer over het haar begon. ''Ik ben geen zacht haar gewend'' zei hij en voelde nog een keer door het haar van Carter. Ze voelde weer haar lippen op die van hem komen, hoe vaker ze dat deden hoe fijner Damian het vond, ze waren gewoon echt verliefd op elkaar. En dat terwijl ze elkaar pas een dag kende, maar proberen konden ze het altijd. Natuurlijk wilde Damian het liefste voor altijd bij haar blijven maar na een dag was het moeilijk in te schatten waar ze nu stonden in hun relatie. Hij keek even naar de kruimels in het bed en veegde die eraf. ''Je mag ook wel in Morzans bed slapen, hij is er toch niet. En als hij thuiskomt heeft je kamergenote nu wel een bed over'' zei Damian en grijnsde om vervolgens zijn lippen weer op die van haar te planten. Het leek hem onwaarschijnlijk dat Morzan nu wel ineens hier kwam slapen, of sliep hij hier wel gewoon maar kwam hij laat thuis en was hij vroeg weer weg? Maar dan zou Damian wel iets moeten merken, of niet? Damian sloeg twee armen om Carter heen en gaf haar een lange zoen en sloot zijn ogen even, hij was in de hemel leek het wel. Zo'n magische dag had hij nog nooit meegemaakt.

'Dat moet je dan weer niet doen' Zei ze lachend. Ze rolde haar ogen en legde haar hoofd op zijn schouder. 'Je mag het wel een beetje netjes houden voor je heldin' Vervolgde ze. Ze bekeek zijn kamer. De rommel maakte haar echt niet uit. Zolang ze hier nog kon lopen en het niet stonk zou ze ermee kunnen leven. En de potten gel mocht hij houden, die harde haren hoorde gewoon bij hem. Ze keek heel even naar Morzans bed en schudde haar hoofd. 'Dan ben ik te ver van jouw vandaan' Zei ze glimlachend. Ze ou gewoon in ijn bed willen slapen, kruimels of niet, als Damian er maar was. 'En ik wil het Prim niet aandoen om een vreemde in onze kamer te laten slapen'Zei ze erachteraan. Waarschijnlijk zou Primrose dat niet echt geweldig vinden, een vreemde jongen in haar kamer. Nee, dat zou ze Primrose echt niet aandoen. Ze drukte zich dicht tegen Damian aan. Het geweldige gevoel dat ze had werd met elke aanraking sterker, en het mocht niet meer verdwijnen. Ze keek naar haar handen, het nerveuze gevoel kwam weer terug. Ze keek damian weer aan. 'Ik wil je iets laten zien' Zei ze met een klein glimlachje. 'Maar je moet er geen slechte dingen over zeggen als je er niks van weet' Ze drukte haar lippen op zijn wang en ging toen weer rechtop zitten. Haar vest ritste ze alvast open.

Damian zette de prullenbak weer recht. ''Natuurlijk, alles voor mijn heldin'' zei hij en kuste heer. Het was ook meer als een grapje bedoeld, binnenkort zou hij Morzan wel weer spreken en dan moesten ze maar afspreken wanneer ze de kamer gingen opruimen, ze zaten er pas een paar weken in en het leek wel alsof er maanden niks was schoongemaakt. ''Dan kom je gezellig bij mij, het bed is toch groot genoeg.'' Damian ging liggen op het bed en staarde naar het plafond, Carter was veel te goed voor hem. Zijn moeder had hem al lang gedwongen de kamer op te ruimen als ze de rommel te erg vond. Maar Carter was niet zo, gelukkig. Hoe kon hij eigenlijk zijn vriendin vergelijken met zijn moeder? Damian sloot zijn ogen even en dacht na. Hij opende zijn ogen toen Carter zei dat ze hem iets wou laten zien en daarna haar vesten open deed. Een striptease? ''Is het nog wat vroeg om nu al te gaan strippen?'' zei Damian met een brede grijns. Hij ging rechtop zitten en staarde naar Carter. ''Ik ga toch geen slechte dingen zeggen over jou, je bent perfect'' zei Damian en drukte zijn lippen op die van haar voor een lange zoen. Hij speelde een beetje met zijn vingers en wachtte af wat Carter allemaal ging doen, ging ze echt strippen of was het iets anders wat ze wilde laten zien?