Kamer van Damian en Morzan

'Mooizo, anders kom ik hier niet slapen' Zei ze lachend. Ze had dus echt geen zin om, elke keer als ze hier was, op een bed vol kruimels te slapen. Eén keer kon nog wel, maar volgens haar lag het niet echt comfortable. Ze begon weer te lachen en schudde haar hoofd. 'Zet dat voorlopig maar uit je hoofd' Antwoorde ze. Ze was dus echt niet van plan voor hem te gaan strippen, ze kende hem nog niet zolang. En daarbij was ze niet echt zo'n meisje. Perfect? Ze zuchte. Ze was alles behalve perfect. Tenminste, haar leven ging nu al stukken beter, maar ze zou nooit perfect worden. Ze keek Damian heel even aan en trok tuin haar vest uit. Ze gooide hem op de grond, de kamer was toch al een rommel. Voor heel even bekeek ze haar eigen polsen toen tilde ze haar hand op en keek ze naar Damian. 'Denk je nog steeds dat ik prefect ben?' Vroeg ze. Op elke pols zat minsten 5/6 verschillende littekens. Ze schoof iets van Damian weg, ze was bang voor zijn reactie. Haar vriendinnen vroeger hadden haar uitgelachen om wat ze zichzelf had aangedaan. Waardoor alles alleen maar erger werd. Ze was er ondertussen al een paar maanden mee opgehouden. De reden daarvan was deze school, en de mensen. Ze waren hier allemaal zo aardig en het maakte hun niet uit hoe slecht haar verleden was. Daarom durfde ze dit nu ook aan Damian te laten zien.

''Er komt ooit een dag'' zei Damian met een brede grijns. Carter ging dus niet voor hem strippen, als ze dat had gedaan dan was het allemaal wel heel erg snel gegaan en dat was nu ook weer niet zoals Damian het wilde. Al was het natuurlijk nooit verkeerd als een mooie vrouw voor je uit de kleren ging. Damian keek hoe Carter haar vest op de grond gooide, dat kon er ook nog wel bij. Rommel was rommel, of er nu een extra kledingstuk bij kwam liggen dat intresseerde hem niet zo veel. Ze liet hem haar polsen zien die vol zaten met littekens. ''Waarom zou je nu niet perfect zijn?'' vroeg Damian verbaasd. Het maakte hem niet zoveel uit dat ze littekens had, hij had er zelf ook een paar rond zijn knie zitten van operaties. Blessures met voetbal moesten meestal zo worden behandeld. ''Hoe kom je er aan....Als je me dat wil vertellen natuurlijk.'' Damian merkte dat Carter het er moeilijk mee had en hij sloeg een arm om haar heen. ''Ik houd van je...Met of zonder die littekens. Je bent mooi en lief. Meer kan ik niet wensen.'' Hij drukte zijn lippen op haar wang en glimlachte even. Het maakte hem echt niet zoveel uit wat ze in het verleden had gedaan, zo lang ze daar nu maar geen last van had, hij kon het niet hebben als meisjes verdrietig waren en al helemaal niet als het zijn eigen vriendin was.

'Misschien, als je lief bent'Zei ze lachend. Waarschijnlijk zou ze dat nooit doen. Tenzij hun relatie echt zo ver ging, misschien was dit gevoel na een maand alweer over. Ze hoopte van niet natuurlijk. Ze keek weer naar haar polsen en toen weer naar Damian. 'Om zoveel redenen' Antwoordde ze. Ze was niet perfect, Damian zei van wel, maar zelf vond ze van niet. Ze knikte. 'Ik wil het je wel vertellen, maar het is een lang verhaal' Zei ze. eigenlijk dacht ze er liever niet over na, laatst aan om erover te praten. Ze liet weer een kleine glimlach op haar gezicht verschijnen toen hij zei dat hij van haar hield en dat hij haar mooi en lief vond. Ze drukte zich stevig tegen hem aan. Hij had haar littekens gezien en toch hield hij nog van haar. Ze drukte haar lippen op de zijn. 'Dankje...'Zei ze glimlachend. De woorden die hij zojuist gezegd had betekende veel voor haar. Ze keek hem aan. 'Ik ben er trouwens allang mee gestopd' Zei ze nog vlug. 'Dat je je daar geen zorgen meer om maakte!' Ze streek met haar vingers over har eigen littekens. 'Heb je tijd om te luisteren? Of wil je het niet horen?'Vroeg ze zachtjes. Eigenlijk wilde ze het niet vertellen, maar het was Damian, de jongen die nu haar vriendje was. Ze moest wel. Dan zou hij haar waarschijnlijk alleen maar beter begrijpen, het ergste had hij nu toch al gezien.

Damian keek Carter even aan, de littekens had ze dus zelf gedaan. Het kon ook bijna niet anders als je ze op je pols had zitten. En ook zoveel. Hij wist zeker dat ze perfect was, hoe kon ze volhouden dat het niet zo was? Ze mocht best wel een beetje ego hebben, dat vond Damian niet erg als het maar niet te ver ging. ''Lang verhaal...Ik heb tijd genoeg hoor.'' Damian gaf Carter snel een kus en keek haar weer aan. ''Vertel... Je hoeft niet bang te zijn. Ik maak het heus niet uit omdat je misschien een vervelend verleden hebt gehad.'' Damian sloeg twee armen om Carter heen en drukte haar tegen hem aan en drukte zijn lippen op haar wang. ''Al gestopt. Dat is mooi, dan hoef ik niet meer bang te worden van een verdrietig vriendinnetje.'' Damian haalde zijn hand door haar haren, het was nog steeds zacht. Dat van hem ook maar morgenochtend zou dat alweer anders zijn. Het was inmiddels al half 12 en de nacht ging bijna in. Na deze drukke dag was Damian best wel moe en was graag zijn bed ingedoken maar wilde eerst het verhaal van Carter aanhoren. Dat was op dit moment veel belangrijker. Hij deed zijn slippers uit en gooide die bij de rest van de kleren, dat kon er ook nog wel bij. Meteen daarna richtte hij zijn aandacht weer op Carter en wachtte af.

Hij keek hoe hij zijn slipper uitdeed en volgde zijn voorbeeld. Ze schopte haar All Stars uit en ging naast Damian liggen. Haar blik bleef gerict op zijn prachtige ogen. 'Ik begin rustig' Zei ze glimlachend. Ze kuste Damian en bedacht zich waar ze ging beginnen. Ze zou het verhaal met een glimlach vertellen, het was voorbij, haar leven was zoveel beter. 'Mijn ouders hebben me al mijn hele leven verwaarloosd' Begon ze. Daar was een reden voor. Haar ouders hadden altijd een jongen gewild, en die nooit gehad. 'Ze wilde liever een jongen, vandaar dat ik ook Carter heet' Ging ze verder. Carter was meer een jongens naam, vond ze. Waarschijnlijk hadden haar ouders niet eens de moeite genomen om een andere naam te verzinnen. Nu vond ze Carter wel bij haar passen. 'En toen kwam de school...' Mompelde ze terwijl ze naar haar handen keek. 'Ik heb altijd steun gezocht bij mijn vriendinnen en uiteindelijk bij jongens...Ik dacht te snel dat het ware liefde was en had al snel relatie's' Ze stopte even en slikte. Hier begonnen pas de slechste jaren van haar leven. 'Er zijn...dingen gebeurd waar ik het liever niet meer over heb' Ging ze verder. 'De jongens maakte het meestal snel met me uit, waardoor de pijn alleen maar erger werd' ze zuchte zachtjes en keek Damian aan. Wat hun nu hadden was nog niks vergeleken de jongens waar ze vroeger op viel, toen was alles nog snelle gegaan. Veels te snel. 'Ik ontmoette een jongen die zich sneed elke keer als zijn hart gebroken werd. We kregen iets, en deed bijna elke week precies hetzelfde als hij. En toen...' Ze sloot haar ogen. Dat was eigenlijk de enige keer dat ze een goed relatie had. 'Zijn ouders hadden heb weer uit uitgescholden, hij had er genoeg van en de volgende dag kwam hij niet meer naar school' Ze haatte het om te zeggen dat hij zelfmoord had gepleegd, want ze had ehct van hem gehouden. 'Wil je nog meer weten? ' Vroeg ze zachtjes... Er was nog meer, veel meer.

Damian hoorde het verhaal. Het wa voor hem bijna niet voor te stellen dat ouders niet van hun kinderen konden houden, zeker als je zijn moeder kende. Die was al overbezorgd als er te weinig pindakaas op zijn boterham zat. Eigenlijk had hij er nog niet bij stil gestaan dat Carter best veel weg had van een jongensnaam. Maar dat intresseerde hem niet zo veel, ze was mooi en aardig. Dat deed de naam er niet veel toe, ok...Als ze Henk had geheten was het verhaal anders maar Carter kon ook best als meisjesnaam. ''Vaak verliefd? Is het bij mij anders?'' vroeg Damian. Hij wilde niet dat het over een paar dagen al weer uit was, hij hield te veel van haar. Er kon altijd iets gebeuren waardoor het over ging maar op deze maier wilde Damian dat niet. Ze sneed zichzelf, hij kon zich niet voorstellen dat mensen dat deden. Wat is er zo leuk om jezelf te snijden? Is het leuk om pijn te hebben? Hij staarde haar even aan, het verhaal deed wel iets met hem, nooit geweten dat hij een vriendin zou krijgen met zo'n verleden en dat al op die leeftijd. Damian gaf Carter snel een zoen en drukte haar tegen hem aan. ''Ik vind het al heel wat dat je me dit allemaal vertelt. Ik wil alleen meer weten als je dat zelf ook wil.'' Hij staarde even naar de vloer waar nu ook de schoenen van Carter lagen. ''Zullen we zo maar is gaan slapen? Ik ben al aardig moe.''

Ze keek hem aan en knikte snel. 'Natuurlijk is het bij jouw anders!' Zei ze snel. Ze drukte meteen haar lippen op de zijne. Ze wilde niet dat hij dacht ze hem hem zo weer in de steek zou laten. Hij was anders, hij was speciaal. Ze streek met haar vingers over zijn wang. 'En ik was nooit degene die het uitmaakte'Zei ze zachtjes. De jongens hadden haar altijd gedumpt. Meestal nadat ze een nachtjes bij ze was bleven slapen. Ze drukte zich tegen Damian aan en tilde haar hand op. 'Ik deed het trouwens niet voor de lol, dat snijden. Ik deed het om de andere pijn te vergeten'Zei ze. Ze had nooit iemand gehad waarmee ze echt kon praten, en deze manier had meestal niet eens geholpen. Maar ze bleef het proberen, in de hoop dat de pijn van haar gebroken hart zou verdwijnen. Ze schudde zachtjes haar hoofd. 'Ik vertel je ooit wel weer wat meer, je hebt al genoeg om over na te denken' Zei ze met een kleine glimlach. Ze kuste hem op zijn mond en liet toen haar hoofd op het kussen vallen. 'Ik ook' Zei ze. Ze was ook echt moe, wat haar verbaasde. Dit tijdstip was nog vroeg voor haar, maar toen was ze al doodmoe. Het kwam waarschijnlijk doordat ze de hele tijd met Damian had rond gelopen. Hoe dan ook, ze was moe, ze lag bij Damian en wilde slapen.

Damian keek even naar Carter, hij was anders. Dat klopt, maar was het ook positief? Damian was nog nieuw met relaties. Ooit had hij er wel een paar gehad als uitprobeersels maar nooit een serieuze relatie als deze. Het was voor hem allemaal nieuw en wist niet of hij alles wel goed deed om Carter gelukkig te maken. ''Ik heb het nog nooit uitgemaakt. Je bent pas mijn eerste officiële vriendin.'' Damian drukte zijn lippen op die van haar, hij kon daar geen genoeg van krijgen. Het snijden, Damian snapte het nog steeds niet echt maar knikte. Hij zou het ook nooit begrijpen, daarvoor moest je het ooit gedaan hebben en daar zat Damian niet op te wachten. Als hij er aan dacht liepen de rillingen al over zijn rug. Damian pakte het kussen van Morzan en gooide dat naar Carter. ''Anders moeten we één kussen delen, ik weet niet of dat wel goed gaat'' zei hij en grijnsde even. ''Of slaap je niet hier?'' vroeg hij. Damian trok zijn shirt uit en gooide die in de kast. Hij keek even naar Carter. ''En? Ben ik een bodybuilder of niet?'' zei hij met een brede grijns. Hij was niet abnormaal gespierd ofzo maar een sixpackje was wel te zien. Niet goed, maar het was er wel. Hij deed zijn zwembroek uit en zijn trainingsbroek aan, daar sliep hij altijd in. Gelukkig voor hem had hij wel een onderbroek aan, dat had hij niet altijd als hij ging zwemmen maar vandaag had hij zijn zwembroek eigenlijk aangehad als 'gewone' broek.

Ze begon te glimlachen toen hij zei dat zij zijn eerste officiele vriendin was. Ze kuste hem en keek weer naar die geweldig mooie ogen. Als hij echt was zoals ze vandaag had gezien hoefde ze zich geen zorgen te maken. En zij deed ook niet alsof. Ze vond hem geweldig, ze hield van hem. Zelfs zoveel dat ze haar grootste geheim aan het verteld had. Ze vin het kussen en legde die naast die van Damian neer. Zodra ze Damian weer aan keek ging ze meteen rechtop zitten. Aandachtig keek ze toe hoe hij zijn shirt uittrok. Ze was zo met zijn lichaam bezig dat ze nauwelijks hoorde wat hij zei. Ze schudde haar hoofd en keek Damian aan. 'uhhmm...Natuurlijk blijf ik slapen' Zei ze na een korte stilte die ze nodig hadom na te denken. Ze begon weer naar hem te glimlache. Ze stond op en liep naar hem toe. 'Die bodybuilders zijn mij veels te gespierd, eng is het gewoon' Ze sloeg haar armen om zijn nek. 'Jij bent perfect' Ze kuste hem op zijn wang en liet hem toen weer los. 'Je hebt toevallig geen shirt of nog zo'n trainingsbroek voor me, of wel?' Vroeg ze nieuwsgierig. Ze trok haar shirt uit en legde die bij haar schoenen en vest. 'Anders moet ik zo gaan slapen' Zei ze terwijl ze zich bekeek. Ze had haar Skinny Jeans nog steeds aan, maar ze was niet van plan erin te gaan slapen.

Damian keek even naar Carter. ''Ok, zorg er wel voor dat je je goed vast houd'' zei hij met een brede grijns. ''Ik beweeg veel in bed...'' Het was hem al erg vaak overkomen dat hij uit zijn bed was gevallen, ook toen hij als klein kind in een stapelbed sliep met zijn broertje, en hij lag boven. ''Ja...Helemaal vrouwlijke bodybuilders zijn eng. Dat hoort niet bij een vrouw. Die moeten mooi zijn, laat het gespierd maar aan de jongens over.'' Damian kuste zijn armen. ''Ja...Raketten'' zei hij en keek haar en kust haar. ''Nu heb je mijn armzweet op je lippen'' zei hij droog en keek rond in de kamer. ''Een shirt en broek?'' In de kamer lagen zoveel shirts en broeken. Hij keek even naar Carter die haar shirt uitdeed. ''Wat is daar mis mee?'' zei hij voor de grap. ''Ik vind het niet erg hoor als je zo naast me ligt.'' Hij zocht tussen de kleren pakte een tweede trainingsbroek, maar die had hij laatst gebruikt voor het trainen en zat vol met modder en gras. ''Wil je mijn speciale modder-en-gras-trainingsbroek aan?'' Hij moest hier nog ergens een trainingsbroek hebben, maar waar? Het moesten er drie zijn in totaal. Maar het was nergens te vinden. ''Is een korte broek ook goed?'' en wierp een van zijn sportbroeken naar haar toe. Een shirt had hij niet echt, misschien een voetbalshirt ofzo. Damian sliep nooit met een shirt aan, dat vond hij nooit fijn zitten. Ook al was het winter, hij droeg nooit een shirt. ''Ik draag nooit shirts als ik slaap, je mag ook wel zo slapen'' zei hij met een brede grijns. Hij sloeg twee armen om haar heen en plantte zijn lippen op die van haar.

Ze grijnsde. 'En ik sla nogal wat mensen in mijn slaap. Vooral als ze me het bed uit duwen' Zei ze lachend. Natuurlijk deed ze dat niet. Ze sliep altijd heel rustig, maar ok heel licht. Als Damian haar een duw zou geven zou ze zeker wakker worden en hem ook gelijk wakker maken. Ze keek naar zijn armen en duwde ze omlaag. 'Niet overdrijven' Zei ze lachend, ookal voelde zijn armen nogal gespierd aan. Zodra hij haar kuste sloot ze haar ogen weer, het geweldige gevoel bij die aanraking was ernog steeds. 'Maakt mij niet uit' Ze hoorde hem iets zeggen over shirts en broeken en zag hem toen rondzoeken. 'Ik hoef niet perse allebei' Ze keek naar zijn modderige trainigsbroek die hij in zijn hand had en schudde haar hoofd. 'Ik ben een net, schoon meisje, weet je nog?' Zei ze grijnzend. Ze ving de korte broek en knikte toen. Ze trok haar Skinny Jeans uit en Damian's korte broekje aan. 'perfect' Zei ze. Ze bekeek zichzelf. 'Ik heb meestal genoeg aan een lang shirt en/of een broek' Ze sloeg haar armen om hem heen en kuste hem. Ze sliep meestal in een simpele lange broek, er was toch niemand die haar kon zien als ze sliep. Ze trok hem terug naar het bed en ging zitten. 'Oh wee als je me uit bed gooid!' Waarschuwde ze hem. Ze ging liggen en keek naar Damian.

Damian keek naar Carter die haar broek uit deed en hij floot even. ''Meisje toch...'' zei hij met een brede grijns. ''Je zei dat je geen striptease ging doen.'' Damian vertrok richting de wastafel en pakte zijn tandenborstel, even snel er over heen. 's Avondes poetste hij nooit heel lang. Hij pakte een pen en wat papier en schreef er wat; uitnodiging voor een gratis dagje shoppen met de coolste jongen van de wereld. Hij vouwde het briefje dubbel en gooide het naar Carter. ''Kadootje'' zei hij. Niet veel later plofte hij naast haar neer op het bed. Hij gaf haar een kus op de wang en wachtte af wat ze van het briefje vond, zijn vader had hem weer een overdosis geld gestuurd terwijl hij al meer dan genoeg had. Op deze manier kon hij het waarschijnlijk wel kwijt raken, helemaal als je met een meisje gaat shoppen. Dan blijft er van een winkel niet veel meer over. Hij veegde de laatste kruimels uit het bed en legde het deken er terug op. Die had hij vanochtend er weer afgegooid, het was voor hem weer te veel moeite om het terug te leggen maar als hij wilde slapen moest dat toch weer gebeuren. Het bed van Morzan stond er verlaten bij, zo had hij dat al een paar dagen gezien. Waar was hij toch? Sliep hij soms ergens anders zonder dat aan hem te vertellen? Maar dat kon niet, dan waren zijn spullen ook wel verdwenen en alles lag er nog. Zelfs zijn skateboards.

Toen ze hem hoorde fluiten draaide ze expres een rondje. Ze rolde haar ogen. 'Dit teld niet!' riep ze lachend. Nieuwsgierig keek ze toe hoe hij iets op een briefje schreef. Damian gaf haar het briefje en zei dat het een kado was. Nieuwsgierig hield ze het briefje voor zich 'Is dit een kado?' Ze keek heel even naar Damian, die nu naast haar lag, en richtte zich toen op het briefje. Ze vouwde hem open en begon te glimlachen toen ze alles had gelezen. 'lijkt me geweldig leuk' Zei ze vrolijk. Hier had ze natuurlijk wel zin in, shoppen op iemand anders zijn koste, Geweldig! En als Damian mee ging zou het alleen maar beter worden.'maar...' begon ze. Ze keek naar Damian. 'Wie is die coolste jongen?' Er verscheen meteen een grijns op haar gezicht. Ze legde haar hand op Damian's wang en drukte zachtjes haar lippen op de zijne. 'Dankje' Zei ze glimlachend. Een dagje shoppen ging altijd wel. 'Ik zal het snel gebruiken' Ging ze verder. Haar stem klonk weer zacht en een beetje slaperig. Ze wilde nog niet in slaap vallen, ze wilde nog uren naar Damian staren. Deze hele dag was geweldig, ze had dit nooit geweten. Vanochtend zat ze nog muziek te luisteren op de pier. Nu lag ze naast Damian, haar vriendje. Het was allemaal zo snel gegaan, maar het voelde nog even goed. Ze kuste hem opnieuw, ze kon het gewoon niet laten.

Damian keek naar Carter, ze opende het briefje. ''Kijk maar wanneer je zin en tijd hebt.'' Hij gaf haar snel een zoen, hij vond het leuk om andere mensen kado's te geven. En nu hij een vriendinnetje had kon die natuurlijk helemaal niet achter blijven. Het kon niet anders dan dat hij een meisje blij had gemaakt met een middag gratis shoppen. Het was voor hem gewoon leuk dat hij samen met haar wat kon doen en zij kon alles kopen wat ze wil. ''Ik ben natuurlijk de coolste jongen. Wil je mijn spieren weer zien als bewijs?'' zei hij en grijnsde breed. Hij vond het altijd grappig om over dingen op te scheppen die niet eens echt zo waren, mensen wisten toch wel dat zo was. ''Astu...Je weet wat ik gezegd heb; alles voor mijn heldin.'' Damian zakte onderuit en ging onder dekens liggen, hij gaapte even. Hij was erg moe maar had totaal geen zin in slapen. De dag was officieel al om, het was twaalf uur geweest en dus was de zondag al begonnen. Morgen dus een relax dagje. Wat zou hij gaan doen? Voetballen ofzo. Even wat drinken in de stad of gewoon weer de hele dag aan Carter besteden. Deze dag was speciaal, dat wist hij. Het zou niet zo zijn dat ze elke dag, 24 uur, bij elkaar zouden zijn. Vandaag was een uitzondering, dat wist Damian ook wel. Het was ook niet goed als ze altijd bij elkaar waren, meer kans dat het mis kon gaan. Damian sloeg een arm om Damian heen. ''Ik houd van je'' zei hij fluisterend in haar oor en drukte zijn lippen op haar wang.

Ze glimlachte lief naar hem. 'ik zal er zo snel mogelijk gebruik van maken!' Zei ze. Ze keek er nu al naar uit om weer een dagje met hem weg te gaan. Ze ging dicht tegen Damian aan liggen. 'jij? De coolste jongen?' Ze gleed met haar hand over zijn arm. 'goh, je hebt gelijk' Zei ze grijnzend. Ze gaf hem een kus op zijn arm en toen op zijn mond. 'Als ik jouw heldin ben, dan ben jij mijn held' Er verscheen een glimlach op haar gezicht. Ze liet haar hoofd weer op Morzan's kussen vallen. Ze hoorde Damian fluisteren dat hij van haar hield. 'Ik meer van jouw' Antwoordde ze hem fluisterend. Ze drukte meteen haar lippen op de zijne. Dit keer duurde de kus veel langer. Ze sloot haar ogen en genoot van zijn lippen. Ze opende ze weer toen ze haar lippen van hem afhaalde. Ze streek met haar hand door zijn zachte haren en keek naar zijn ogen. 'Moeten we echt slapen?' Fluisterde ze. Ze wilde niet slapen, ze was bang dat dit geweldige gevoel verdween. Als het kon bleef ze dagen wakker en bleef ze naar Damian kijken. Maar ze werd moe en ze kreeg moeite met het open houden van haar ogen.

''Doe maar'' zei hij. Ze vond het dus een leuk kado, dat was voor Damian dan ook weer leuk om te horen. ''Ik ben altijd al de coolste jongen geweest. Al toen ik mini-Damian was'' zei hij met een brede grijns en gaf Carter een kus. Opscheppen mocht best van hem, zolang het maar niet te erg werd. Maar een beetje extra indruk maken op je vriendin op een grappige manier was natuurlijk nooit verkeerd. Vond hij. ''We zijn dus helden. Zullen we samen de misdaad bestrijden?'' Damian zag zichzelf al voor als een superheld in zo'n veels te strak pak. ''Hoe kun jij meer van mij houden als ik meer van jouw houd dan jij van mij?'' Damian was net uitgepraat en hij voelde de lippen van Carter tegen die van hem aandrukken en hij sloot zijn ogen. Het was een langere kus dan normaal en Damian kon er alleen maar van genieten. Slapen? Nu? ''Nee...We blijven gewoon de hele nacht wakker.'' Damian haalde onder zijn bed een laptop vandaan. ''Film kijken?'' vroe hij en pakte een stapel DVDs. Het waren bijna allemaal wel horror of actiefilms. Daar hield hij gewoon het meeste van. ''Zoek maar wat uit'' zei hij en gooide de stapel over Carter heen. ''Weet niet of je het iets vind, anders kunnen we ook wat downloaden.'' Damian keek naar Carter, kon ze nog wel wakker blijven? Ze leek erg moe. ''Of wil je toch slapen? Je ziet er moe uit.''

'Mini-Damian?' Zei ze lachend. Ze legde haar hoofd tegen de zijne aan. 'Was je toen ook al zo geweldig leuk?' Vroeg ze glimlachend. Ze pakte voorzichtig zijn hand weer vast. Die aanraking voelde bijna net zo geweldig als een kus. Ze begon weer te lachen toen hoe vroeg of ze samen de misdaad konden bestrijden. Ze bekeek Damian en stelde hem voor in een super gaaf superhelden pakje. Het zou hem waarschijnlijk niet eens zo slecht staan, maar ze vond hem dan sowieso al geweldig. Opeens keek ze op. 'Is dat geen idee voor Halloween? Superhelden spelen?' Zei ze grijnzend. Natuurlijk bedoelde ze niet van die suffe spidermanpakje. Nee, ze bedoelde super mooie, stoere bijpassende pakken. 'hmmm.... We houden even veel van elkaar? 'Zei ze glimlachend. Ze keek toen hoe hij een laptop tevoorschijn haalde samen met een stapel DVD's. Nieuwsgierig keek ze neer hat stapeltje. 'Ik vind wel wat' Zei ze terwijl ze de stapel pakte en alle DVD's één voor één bekeek. Zodra ze er één vond zette ze de stappel naar Damian's bed neer en gaf de DVD aan hem. 'Deze?' Vroeg ze. Ze had natuurlijk een horror gekozen. Ze hield er niet echt van, maar zo ahd ze wel een goede reden om dicht tegen Damian aan te kruipen. Ze zuchtte en knikte. 'Ik weet dat ik er moe uit zie, maar ik wil gewoon nog niet slapen' Zei ze. Deze dag was te mooi geweesd, het mocht niet eindigen. 'Als ik in slaap val, laat me dan maar' Zei ze glimlachend. Ze zou waarschijnlijk maar een paar minuten naar de film kunnen kijken, want haar ogen werden langzamerhand al zwaarder.

''Ja...Dat waren mooie tijden. Veel spelen, veel vallen, veel voetballen...En ik had toen ook al de korte haartjes.'' Damian keek naar Carter. Hij zou maar niks vragen over haar jeugd, het leek hem dat het nogal gevoelig lag en wat had Carter aan een vriendje die haar kwetsende vragen stelde? ''Superhelden...Zou kunnen ja. Ik wil dan wel als de Hulk gaan. Ik vind hem cool'' zei Damian en grijnsde breed, de Hulk was enorm en ook nog gespierd. ''En wie word jij dan? Tinkerbell van Peter Pan?'' Even staarde Damian in Carters ogen en daarna hoe ze een DVD uitzocht, het werd dus een actie film. ''Bang voor enge dingetjes?'' zei Damian plagend en gaf haar een por in de zij. De laptop startte op, redelijk snel. Het schuifje voor de DVD ging open en Damian legde de schijf erin. Het duurde even maar eindelijk was dan het menu in beeld. ''Zullen we in het Japans kijken met Chinese ondertiteling?'' zei Damian die dat alvast instelde. Niet veel later veranderde hij het toch weer in Engelse film. Nederlandse ontertiteling was een optie, maar ze konden allebei vast wel goed Engels. En in een actiefilm word toch weinig gepraat. Meestal wat gevechten, wat korte gesprekjes en dan weer vechten. ''Je mag wel slapen hoor, mijn borst kan ook werken als een goed kussen. Damian sloeg een arm om Carter heen en legde haar hoofd op zijn borst. ''Is dat een goed kussen, of niet?'' Hij drukte een kus op haar lip en startte de film.

Ze streek met haar hand door zijn korte haren. 'Maar toen deed je moeder die gel in je haren, of niet?' Zei ze glimlachend. Eigenlijk waren de jaren 0 tot en met 10 geweldig geweesd. Toen kon ze nauwlijks iets en moesten haar ouders wel helpen. En ze maakte vrienden door met ze te spelen zonder zelf maar hun naam te vragen. Het waren geweldige jaren geweesd. Geen jongens, veel vrienden en ouders die een heel klein beetje voor haar zorgde. Ze schrok weer op uit haar gedachte toen Damian verder ging over het superhelden idee. 'Tinkerbell?' Ze keek hem ongelovig aan. 'Jij wilt mij dus in een kort jurkje, op blote voeten en met vleugeltjes hebben?' Zei ze lachend. Eigenlijk vond ze het niet eens zo erg. Ze zou er waarschijnlijk lange, dunne witte handschoenen bij aan kunnen doen, zodat de littekens niet zichtbaar waren. Ze keek naar de DVD en rolde haar ogen. 'Ik ben een meisje, laat me' Zei ze lachend. 'Doe in het spaans! ' Zei ze grijnzend. Natuurlijk maakte ze een grapje, Engels was goed voor haar. Ze legde haar hoofd op zijn borst en glimlachde. 'Perfect' Zei ze zachtjes. Ze legde haar hand naast zich op zijn borst. 'Start die film maar!' Ze richtte haar blik op het scherm van Damian's laptop. Haar oogleden werden nog zwaarder.

''Nee, ik kwam zelf op het idee om gel in mijn haren te doen. Maar eerst moest mijn moeder dat doen natuurlijk, want ik was nog te klein om voor mezelf te zorgen'' Hij keek Carter aan en drukte zijn lippen op die van haar. ''Ja, hoe minder je aan hebt des te beter toch?'' zei Damian en grijnsde. ''Grapje...Maar ik moet mijn mannenteksten wel in ere houden.'' Hij bekeek Carter even. ''Alhoewel...Zonder kleren...'' Damian likte zijn lippen af en grijnsde breed. Hij gaf Carter snel een kus op haar wang, het was gewoon een beetje plagen en niet meer dan dat. Waarom moeten meisjes altijd bang worden tijdens een horror film? Damian had nog nooit een meisje mee gemaakt die een horror film vet vond of er helemaal vrolijk van werd. Nee, het was altijd weer dat gegil en het ik-kan-er-niet-van-slapen-gedoe dat er dan achteraan komt. ''Spaans? Carter...Mijn vader is spaans, ik kan dat gewoon verstaan.'' Damian veegde een pluk haar uit haar gezicht, het was gewoon te gezellig om nu in slaap te vallen maar anders gingen ze morgen toch gewoon door? Er was genoeg tijd en op zondag was er weinig te doen. Natuurlijk altijd wel iets hier in Santa Monica maar niet goed genoeg om Damian bezig te houden. Damian keek naar Carter en zag dat ze nu al half sliep. Als ze in slaap zou vallen ruimde hij de laptop op en ging hij ook maar slapen.

Ze trok een wenkbrauw op en rolde haar ogen. 'Misschien... Als je geluk hebt, zullen er wel meer kleren uit gaan' Ze kuste hem snel en richtte meteen haar blik weer op het schermpje. Ze dacht even na over wat ze had gezegd en schudde toen haar hoofd. Hun realtie zou waarschijnlijk niet eens zover komen, of toch wel? Ze begon weer te glimlachen. Ze vond het niet erg als hij avn dat soort dingen zei, zolang hij maar niet tever ging. Een grapje was leuk, maar als hij het meende zou het al wat minder worden. Ze schudde haar hoofd toen ze verder gingen op de Spaanse taal. 'Ik versta er dus niks van, houd het maar op Engels' Zei ze glimlachend. Ze richtte zich weer op het schermpje, de film was ondertussen gestartd. Elke minuut werden haar ogen zwaarder. Ze had bijna de neiging zichzelf te slaan om wakker te blijven. Ze wilde niet slapen, ze wilde wakker blijven en met Damian de hele film afkijken. Opnieuw vielen haar ogen dicht. Maar ze schrok weer wakker van een hard geluid dat van de laptop vandaan kwam, het hoorde waarschijnlijk bij de film. Ze keek even omhoog naar Damian. 'Komt er veel van die herrie in voor?' Vroeg ze. Die herrie was misschien de oplossing om wakker te blijven. Tenzij ze zo moe was dat ze er gewoon doorheen kon slapen.

Damian floot even. ''Ik pak morgen een agenda en prik maar een datum'' zei hij en grijnsde. ''Dan kan ik me alvast geestelijk voorbereiden.'' Damian drukte zijn lippen op die van Carter en keek verder naar de film. Het was niet zo'n hele leuke film, Damian had die al heel vaak gezien en dan is de lol er snel van af. Maar als Carter deze koos zou hij geen nee zeggen, hij had sowieso alle films al gezien die hij bij zich had. Het was altijd wel leuk om er eentje te kijken als hij zich verveelde, dat gebeurde best wel vaak. ''Herrie? Dat is actie. En ja, dat komt veel voor in een actie-film..'' Damian moest even lachen, blijkbaar was dit ook niet echt het genre dat ze graag keek, maar hij had verder niet zo heel veel bijzonders. Damian gaapte uitgebreid, blijkbaar was hij zelf ook wel aardig moe maar had nog wel de energie om de film af te kijken, anders zou hij zo in slaap vallen en vond hij morgenochtend een kapotte laptop naast zijn bed. Het zou zeker niet de eerste keer zijn dat apparatuur zo moest eindigen bij Damian. Damian speelde een beetje met de toetsen van de laptop, dan had hij alsnog iets te doen. Hij was iemand die altijd bezig moest zijn, even stil zitten was al een hele straf. Morgenmiddag had hij nog wel een uurtje voetbaltraining en daarvoor moest hij eigenlijk wel uitgerust zijn. ''Car...Ik heb morgen wel een voetbaltraining...Of zal ik me ziek melden?''

Opnieuw rolde ze haar ogen. 'Voorlopig niet, Damian' Zei ze grijnzend. Ze bepaalde zelf wel wanneer ze klaar om verder te gaan, en voorlopig was dat nog niet. Ze had die fout al eens eerder gemaakt, en dat liet ze niet nog een keer gebeuren. Ze vond Damian geweldig, maar ze kende hem pas een dag. Niks was nog zeker, voor hetzelfde geld was het morgen uit. 'Lach me niet uit' Zei ze lachend. Ze kwam hem een zacht tikje. Ze wist niks van actiefilms, ze keer er nooit naar. Ze keek naar comedy's en romantische films, geen horrors en actie. Ze tilde haar hoofd op toen hij iets zei over een voetbaltraining. Hij noemde haar Car. Ze wist niet of ze dat nou al zo leuk vond. Carter was al een jongens naam, en afgekort klonk het nog erger. Car...Auto...jongens... Ze rolde haar ogen en besloot het te negeren. Het was maar een afkorting, meer niet. 'Je hoeft je niet ziek te melden' Zei ze. Ze legde haar hoofd weer op zijn borst. 'We zetten anders gewoon de film uit en gaan slapen' Zei ze terwijl ze begon te gapen. Ze was echt moe. Ze sloot haar ogen en luisterde naar de geluiden van de film. 'Ik kom morgen kijken' Zei ze zachtjes. Ze hield eigenlijk niet van voetbal. Maar als het Damian was ide voetbalde, kwam ze maar al te graag kijken.

''Ik weet het...Het was maar een grapje.'' Damian glimlachte even, hij wist ook wel dat het nog erg vroeg was voor dat soort dingen. Ze waren net een dag samen en dan moest het niet meteen zo lopen. ''Het is pas 's middags, maar ik wil liever bij je zijn dan een uur afgebeuld worden door de coach.'' De coach was erg goed maar dacht soms niet na of de jongens het wel aan konden, ze moesten soms erg ver gaan en sommigen lagen na de training uitgeput op het veld. Hij vond het wel leuk dat ze morgen kwam kijken, het was voor hem een extra stimulans om goed zijn best te doen. Het zou niet leuk zijn als Carter zag dat hij er niks van bakte. Niet iets om trots op te zijn, dus hij moest morgen hard werken en laten zien dat hij veel talent had. Het slaapplan leek hem goed, hij klapte de laptop dicht en legde die naast het bed neer. Hij volgde de film toch niet echt. Even was er een klein glimlachje te zien en drukte zijn lippen op die van Carter. ''Slaap zacht mijn heldin.'' Hij grijnsde even en zakte onderuit zodat hij goed in het bed lag. De dekens sloeg hij over zich heen en met zijn gezicht richting Carter zodat ze elkaar nog wel konden zien, als het aan hem lag kon hij wel de hele nacht doorkijken naar haar en zien hoe lief ze wel niet is als ze aan het slapen is, zolang ze maar niet snurkte vond Damian het best.

'Dat weet ik' Zei ze met een lieve glimlach. Ze gaf hem een kus op zijn hals, ze had geen zin om haar hoofd weer op te tillen. Ze was veels te moe. Ze grinnikte zacht toen hij vertelde over zijn coach. 'Moet ik tegen hem zeggen dat hij je met rust moet laten?' Zei ze lachend. Dat zou ook zo goed zijn voor Damian, een meisje die tegen zijn coach zegt dat ie ze mond moet houden. Ze dacht even na. Het was pas 's middags, en het was geen schooldag. Dus ze kon wel komen kijken. Ze zou het zelfs leuk proberen te vinden. Damian die dan voetbalde en zij die hem aan de zijkant aanmoedigde. Ze keek toe hoe hij zijn latop sloot en weer weglegde. Er verscheen een glimlach op haar gezicht, hij wilde dus ook slapen. 'Jij ook, held' Zei ze glimlachend. Ze gaf hem nog een kleine kus en legde toen haar hoofd die bij die van Damian. Haar blik was gericht op zijn ogen. Nog steeds wilde ze neit slapen, ondanks dat ze super moe was. Ze zou dit wel uren kunnen doen. Gewoon naar Damian kijken en niks meer. Toch sloten na een tijdje haar ogen zich. Ze probeerde ze nog open te houden, maar het ging echt niet. Ze was te moe geworden van vandaag. Ze kreeg het nog voor mekaar op Damian's hand vast te pakken. Een klein glimlachje bleef op haar gezicht staan, ze sliep nog niet helemaal.