kamer van Liahm en Lander

Eindelijk aangekomen , eindelijk was Liahm van de instelling weg , hij had daar maarliefst 3 jaar gezeten.Drie jaar tussen vier idiote muren, met nog ergere mensen om hem heen. Mensen met problemen, mensen met ziektes, ziektes in hun eigen zieke hoofd.Hijzelf was zo niet, hij was niet ziek;
niet Fysiek, niet in zijn hoofd.Tenminste, dat vond hij zelf.Geen enkele overeenkomsten had hij met die mensen gehad,en toen de mensen hem 'genezen' verklaarden, wist hij niet eens waarvan hij genezen was. Want genezen van iets dat er niet was, kon je toch niet?Maar dat hoofdstuk is afgesloten.

Om zijn linkerschouder hing een zwarte sporttas van adidas die hij vol had gestoken met kledij en andere noodzakelijjke spulletjes .Niet echt enthousiast klopte hij op de deur waarna hij aarzelend naar binnen ging.Even liet hij zijn blik door de kamer glijden.Veel luxe was er niet, maar er leek genoeg te zijn om met z'n tweeën in te logeren.Hij had gehoord dat ene Lander zijn kamergenoot zou zijn, een naam die natuurlijk wel wat gevoelens in hem liet opkomen.Want hij kende een Lander. Lander Kingston, zijn broer.
En dan was er ook Emilie Kingston, zijn fantastische kleine zusje, wiens gezicht hij zich nog maar vaag herinnerde.Jaren geleden had Lander hem via een merkwaardige manier duidelijk gemaakt dat hij niet wilde dat Liahm zich beschermend over Emilie opstelde,want Lander vond immers dat hijzelf degene was die voor Emilie moest zorgen, sinds hun ouders waren omgekomen in de brand.De brand, horen zien en zwijgen, had Lander hem meerdere keren duidelijk gemaakt,anders zou Emilie wat ergs overkomen.En dan kwam de dag waarop Lander besliste dat Liahm maar weg moest gaan, weg van huis, omdat hij bang was dat Emilie het toch te weten zou komen.En Liahm vertrok, midden in de nacht,waarna hij zijn zusje nooit meer gezien had.Aangezien er niemand was, smeet hij zijn tas op zijn bed en ging er zelf ook op liggen. De Ipod die hij boven had gehaald, zette hij even luider op zijn boxen, waardoor 'One'van 'Swedish house mafia 'door de kamer weerklonk.

Zijn versleten tas hing laag naast zich, terwijl hij gefrustreerd de trap op liep. Zijn donkere haren plakten tegen zijn hoofd, de football training was weer lekker intensief geweest, zo had hij zijn zinnen eens kunnen verzetten. Zijn geweten begon behoorlijk te knagen, de laatste tijd, mede omdat de bende nu achter Emilie aanzat.. Wel ja, eigenlijk had hij hen gestuurd, dus veel maakte dat nu eigenlijk niet uit. Hij zuchtte even wanneer hij muziek uit zijn kamer hoorde komen. Juist ja, vandaag kwam die nieuwe kamergenoot waarvan hij zijn naam al weer was vergeten. Hem maakte het niet uit wat die gast deed, als hij Lander maar gerust zou laten.
Zonder kloppen deed hij de deur open, liep naar binnen, de jongen zowat straal voorbij, en smeet zijn zak op zijn bed, waarna hij zijn spullen begon uit te laden, en terwijl hij daarmee bezig was, begon hij wat geïrriteerd te spreken. 'Dit is mijn deel van de kamer, mij maakt niet uit hoe laat je 's nachts thuiskomt, ik ben er normaal toch maar enkele uren, dus van mij zal je geen last hebben. En ik van jou ook niet, hoop ik voor je. Anders maak je nog wel eens wat mee.', zei hij, waarna hij zich even omdraaide en toch naar het gezicht van de jongen keek, waarna hij verbaasd een stap achteruit deed. 'Liahm?', kwam er wat zacht uit.

Op een bepaald moment kwam zijn kamergenoot binnen gestormd. Lander zijn broer . Liahm zijn hard bonsde in zijn keel en keek ongeïntresseerd naar de grond .Na enkele minuten deed lander een angstige ontdekking, zijn nieuwe kamergenoot was zijn oudere broer die hij jaren niet meer had gezien.Liahm keek lander aan met geschrokken blik . ' Lander, wat doe jij hier ?' vroeg Liahm geschokt.Hij wist niet wat hij zag. Was het misschien een droom . Nee dat kon niet . Spijtig genoeg was dit de werkelijkheid . Liahm sprong recht en ging vlak voor zijn broer staan . Hij trilde op zijn benen . Hij wist niet hoe hij zich moest voelen . Hij voelde een vreemd gevoel in zijn maag . Hij had zijn broer jaren lang niet gezien en nu is het zijn kamergenoot. Er spookte allerlei vragen door zijn hoofd , en waar zou Emilie zijn ?

Hij knipperde even met zijn ogen en zette instinctief een stapje achteruit. "Waar kom jij opeens vandaan..?", sprak hij wat in de war; waarna hij even op zijn eigen bed ging zitten; wat meer uit de buurt van Liahm. 'Waar heb jij gezeten? Je hebt alleszins mijn raad goed opgevolgd: je bent uit onze buurt gebleven. Maar waarom ben je nu opeens hier?', sprak hij wat achterdochtig. Alles zou nu in duigen kunnen vallen; Emilie die zette hij nu onderdruk, en dat ging hem wel goed af. Enkele blauwplekken zorgden ervoor dat ze haar mond zou houden bij de politie. Dus alles zou in duigen vallen! Hij moest gaan opletten, Liahm zou er wel eens voor kunnen zorgen dat hij wél aangegeven zou kunnen worden. HIj moest echt op zijn woorden letten. "Hoe gaat het met mijn broer?", sprak hij dan héél vriendelijk, hem met dezelfde vriendelijke blik aankijkend. Dit werd een aardig toneelspelletje, wat een geluk; hij kon goed toneelspelen.

Liahm hoorde aan Landers stem dat er iets niet juist was. En sinds wanneer ging hij vriendelijk doen , er was iets mis , zou er iets met Emilie zijn? Liahm werd een beetje angstig van de reactie van zijn broer.' Hey Lander , ik wist niet dat jij hier was , is emilie hier ook ?' vroeg hij met een stille en zachte stem. Hij keek lander aan met een diep rakende blik en bleef effe staren hij hoopte dat lander zou vertellen wat er gaande was , zijn hoop was groter dan de realiteit , hij zou het vast nooit zeggen tegen Liahm. Want de kans bestond dat Liahm dan naar de politie zou stappen om alles . Liahms grootste vraag was , waar zijn lieftallige zusje emilie zijn. Hij miste haar mooie glimlach , en haar fonkelende mooie ogen . Hun ouders hadden nooit ruzie met haar en liahm , maar Lander dat was een ander type , altijd alles vernielen , en vuile streken uithalen. Hij bedacht altijd wel iets een ander te kwetsen. Hij miste Emilie ontzettend ,zij spookte elke seconde door zijn hoofd. Zeker nu , nudat zijn kamergenoot zijn gemene jongere broer was.

Landers blik verhuisde even naar de grond toen Liahm begon over Emilie. Pas toen hij opkeek; en door de blik van Liahm gevangen werd gehouden; voelde hij zich wat in een hoekje gedreven. Hij balde zijn vuisten even en keek met een even doordringende blik terug. "Waar Emilie is, is alles behalve jouw zaak. Ze heeft het al een lange tijd zonder je gedaan en heeft je niet nodig", sprak hij bitsig; waarna hij opstond en even zuchtte. "Ik geloof dat wij tweeën op de kamer een grote fout is; ik ga even regelen dat we veranderen",, sprak hij schouderophalend; waarna hij zijn rug even rechtte en met een sarcastisch lachje zijn hoofd even heen en weer schudde. "Gaat hij nog geloven dat hij Emilie nog ooit te zien zou krijgen", sprak hij mompelend tegen zichzelf; waarna hij Liahm even aankeek en één wenkbrauw optrok. "Prettig", hij schraapte zijn keel even luid als teken van het sarcasme in zijn stem, "om je weer te zien". Hij legde zijn hand op de klink van de deur en wachtte even op een reactie van Liahm.

Liahm merkte meteen dat lander iets in zijn schild voerde , maar wat ? 'Ik heb haar niet gezien dankzij jou , als jij ons niet gescheiden had was alles anders en veel beter verlopen dan nu.' riep liahm zacht. Dat lander zei dat Emilie hem niet nodig had kwetste hem heel hard. Hij hield zo veel van zijn lieve zusje , oftoch van het meisje dat hij vroeger kende als zijn zusje. Hij had heel de tijd aan haar gedacht, zijn verdween nooit uit zijn gedachte of uit zijn hart , daar zal ze altijd blijven. Liahm keek lander heel kwaad aan en balde zijn vuisten , broer of geen broer , hij had zin om hem een flinke klap te verkopen. Hij verdiende een lesje na alles wat zijn broer heeft verricht. Liahm voelde zich warmer worden , warmer van woede , verdriet die hij jaren lang had opgekropt , al dat verdriet was nu omgezet in woede . Hij heeft zich jarenlang rustig kunnen houden , maar nu moest hij vreselijk veel moeite doen om zich te kunnen beheersen. Liahm sprong recht en nam lander vast bij zijn t-shirt .'WAAR IS EMILIE ?' riep hij luid. Hij was razend