Hoezo, een plan..

Perfect plan leek het hem zo. Opeens voelde hij haar lippen tegen de zijne en plaatste hij zijn beide handen op haar wangen en deed voledig mee in de kus. Zijn hart raasde tekeer in zijn borst, het ging zo snel. Zachtjes bewoog zijn vinger over haar wang en ook voelde hij haar mondhoeken omhoog trekken. Dit gaf hem eigenlijk een teken van voldoening. Zijn ogen waren de gehele tijd gesloten gedurende de kus. Maar uiteindelijk moest de kus toch worden beindigd omdat hij opeens een geeuwbui had. Daardoor liet hij haar suikerzoete lippen los en bracht zijn hand even tot voor zijn mond en geeuwde even. 'Sorry, dat was een ongeplande actie.' Zei hij op een verontschuldigende toon. Maar om het goed te maken drukte hij haar een aantal kussen in haar nek en vervolgens een zachte op haar wang.

Em leefde zich helemaal in in de kus, en voelde haar hartslag duidelijk versnellen, net als de zijne. Tot hij plots nogal onverwachts beëindigde. Ze zuchtte even zachtjes en draaide overduidelijk met haar ogen terwijl ze een overdreven jammerende toon opzette. 'Ongeplande acties, ongeplande acties, wij léven op ongeplande acties! Val niet in slaap bij mij, nu, of je valt nóoit meer in slaap naast mij!',, sprak ze waarna ze even een grijnsje niet kon onderdrukken. Dat laatste zinnetje was er nogal quasi-dreigend uitgekomen, en ze had de woorden uitgesproken terwijl ze rilde van plezier door de kusjes die ze in haar nek en tenslotte op haar wang kreeg. Ze liet haar vrije hand even naar zijn schouder afreizen, terwijl ze toch nog een tegenreactie van hem verwachtte.

Kenneth keek haar geshokeerd aan. 'Ik..Wat?' Hij raakte niet echt uit zijn woorden omdat hij niet wist of ze het meende of niet. Kort beet hij op zijn onderlip en staarde even naar het water. De hand die eerst in zijn nek lag, was nu op zijn schouder gelegd. Zachtjes streek hij over haar nek met zijn vinger en wachte op een of andere verklaring. Zou ze het echt menen? Als hij in slaap viel, zou hij haar dan niet meer zien? Duizenden vragen kwamen in hem op, maar allen bleven onbeantwoord. De jongen was helemaal van de kaart door wat ze net had gezegd. Niet begrijpend keek hij haar in haar ogen aan en liet zijn beiden handen weer naast zich hangen. 'Als het zo zit, dan kan ik beter gaan, aangezien ik waarschijnlijk toch in slaap val.' De jongen stond op en stapte over de rand heen, maar daar bleef hij toch nog even staan. Kenneth staarde naar de grond, hij snapte het helemaal niet meer.

Emms blik was even op het water gericht, vandaar dat ze Kenneths geschokte reactie niet meteen had opgemerkt. Toen ze hem eindelijk weer aankeek, zag ze dat de jongen zich echt zorgen maakte om wat ze had gezegd. Geloofde hij haar dan zo gemakkelijk? Ze fronste even toen hij zijn beide handen weer naast zich liet hangen, keek ze hem wat niet begrijpend aan. Meteen toen hij zei dat hij dan beter kon gaan, bleef ze even beduusd zitten, maar zodra hij over de rand heen was gestapt, sprong ze op. 'Nee, wacht!', sprak ze luid, waarna ze over de rand liep en voor Kenneth ging staan. 'Je begrijpt het niet. Ik wil niet dat je in slaap valt bij mij, ik wil dat je in slaap valt mét mij!' Relax, Kenneth, waarom geloof je me als ik zoiets zeg? Heb je nooit geluisterd wanneer ik zei dat ik je niet wilde verliezen? Ik zou stérven om met je in slaap te kunnen vallen!' Ze keek hem fronsend aan en zuchtte even zachtjes. 'Maar als je per sé wil gaan, ga dan maar. Je bent vrij om te gaan en staan waar je wilt. En als je hier niet wilt zijn, moet je hier ook niet zijn. Het spijt me' Ze haalde haar schouders even op en keek naar de grond terwijl ze een stapje opzij zette, zodat hij kon weggaan als hij wou.

Kenneth draaide zich naar haar toe en keek even naar de grond. 'Ik luisterde maar al te goed toen je dat zei. Maar ik dacht even dat je het meende. Wat ik bedoel, ik geloofde je meteen omdat jij het eerste meisje bent waar ik echt van hou. Iemand die ik niet kwijt wel. En ik dacht dat je het meende.' Had hij haar nu net pijn gedaan? Toen ze een stap opzij zette keek hij haar aan en beet even op zijn onderlip. Kalm zette hij een stap naar voren en ging zo naast haar staan. Vervolgens verlaatste hij zich weer zodat hij voor haar kwam te staan. Voorzichtig plaatste hij zijn hand op haar wang en streek daar even over. Dan drukte hij een kus op haar lippen. 'Ik wil niets liever dan hier bij jou zijn. Maar zoiets niet meer zeggen, want dan krijg je een trieste ik.' Zachtjes streek hij langs haar gezicht en glimlachte eventjes. Vervolgens trok hij haar tegen zich aan en legde zijn armen om haar heen.

Emilie keek Kenneth afwachtend aan toen hij naar de grond bleef kijken en ze luisterde een beetje gespannen naar hem. 'Geloof je echt dat ik zoiets zou menen? Het spijt me, maar dan denk ik dat je me nog niet goed kent',,sprak ze voorzichtig, waarna ze haar blik even afwendde. En net toen ze een stap voorbij had gezet; en ze vanuit haar ooghoeken zag dat hij een stap voorwaarts zette, waardoor ze meteen haar ogen even sloot, bang dat hij effectief weg zou gaan. Een zucht ontsnapte uit haar longen. Toen ze echter voelde dat hij nog bij haar stond, keek ze even op. De hand op haar wang veroorzaakte een kleine tinteling, al bleef ze een beetje koppig uit haar ogen kijken, maar toch beantwoordde ze de kus. 'Ik wil geen trieste jou', sprak ze zachtjes, waarna ze haar hoofd tegen het zijne legde en ook haar armen om hém heen legde. Ze keek even voor zich uit, maar sloot dan haar ogen even voor een moment, waarbij ze hem meteen beter tegen zich aandrukte.

Kenneth keek haar aan en zag dat ze haar ogen sloot. Zachtjes drukte hij een kusje op haar neus en streek over haar rug. 'Weet ik, en ik wil al zeker geen trieste jouw.' Vervolgens sloot ook hij zijn ogen en voelde zichzelf meteen al wat beter met haar in zijn armen. 'Het spijt me dat ik zo reageerde, ik wou je niet kwetsen ofzo. Nooit.' Even opende hij zijn ogen en keek haar aan. Hij wou haar echt niet pijnigen met zijn gedrag. Zo was hij niet. Even keek hij naar hun weerspiegeling in de raam en zag al snel een vogel voor het raam zitten. Die staarde voor zich uit en vloog uiteindelijk dan ook weer op. Domme vogel ook. Ergens was hij wel verbaasd dat hij het dier had zien zitten in het donkere gat. Ach zo wist hij al zeker dat hij geen last had van nachtblindheid.

[Inspi Sorry]

Emilie voelde een kusje op haar neus en onwillekeurig verscheen er een glimlach op haar gezicht. 'Dat weet ik. Ik jou ook niet.', sprak ze rustig, waarna ze even zuchtte en zich na een tijdje losmaakte uit zijn zalige armen. Haar ogen hield ze even op hem gericht, waarna ze haar handen langs zijn armen naar beneden liet glijden, en met één hand de zijne vastnam. Ze gaf hem een kus in zijn nek en zette dan een stapje achteruit, waarna ze zich uiteindelijk omdraaide en hem wat achter zich aantrekkend weer richting het bubbelbad meetrok. Ze wilde niet dat hij wegging, ze wilde niet zonder hem zijn. Nu niet, nooit niet.
[inspi]

Kenneth keek haar met een glimlachje aan en volgde haar al gauw weer het water in. Nee, hij zou niet vertrekken. Allesins zolang ze niet wou dat hij weg ging. De jongen tilde haar uiteindelijk op en zette haar op de rand. Vervolgens liet hij zich weer op het stenen bankje glijden en draaide zich naar haar toe. Zachtjes legde hij zijn handen op haar heupen en trok haar wat naar achteren toe zodat haar rug zijn borst nu raakte. Emilie was het meisje dat hij altijd al in zijn leven wou. En niemand zou haar ooit kunnen afnemen van haar. Tenzij ze hem echter tegen wouden krijgen, maar dan zou het hen nog niet lukken. 'Er zal altijd maar een iemand in mijn leven zijn. En diegene ben jij, ik zal je beschermen met al mijn kracht.' Zachtjes drukte hij een kus in haar ahternek net op de plaats waar haar ruggengraat begon. En zo ging hij verder naar beneden.

Emms voelde hoe het water weer tegen haar begon te klotsen, en genoot nu even van dat gevoel. Tot ze voelde hoe ze werd opgehoffen en op de rand werd gezet. Even voelde ze zich kaal omdat ze Kenneth amper voelde, maar algauw voelde ze zijn warme borst tegen haar rug, en ze rilde even van plezier en luisterde naar wat zei, waarna een glimlach op haar gezicht verscheen. Ze zuchtte even zachtjes en knikte. 'Dat weet ik', sprak ze zachtjes en draaide haar hoofd even opzij, tot ze een kus in haar achternek voelde, waardoor ze een tinteling door zich heen voelde gaan. Een tinteling die haar gek maakte. Toen ze nog meer kusjes kreeg en die steeds lager gingen, beet ze even op haar lip, terwijl ze probeerde het gevoel te onderdrukken, aangezien ze bijna op springen stond.

Kenneth keek haar aan en legde vervolgens zijn hoofd op haar schouder en glimlachte even. Zachtjes trok hij haar weer mee het bubbelbad in, dan drukte hij een kus op haar wang en glimlachte even. Een weerzinwekkend gevoel ging door hem heen, en gelijk keek hij haar weer aan. Kalmpjes zette hij zich naast haar neer en legde zijn arm weer om haar heen en trok haar dicht tegen zich aan. Opeens hoorde hij een luide knal tegen de raam. Meteen fronste hij. Waarschijnlijk een bende hangjongeren die een steen tegen de raam hadden aangeknald ofzo. Allesins dat hoopte hij toch. En zoniet zou hij wel zorgen dat die gozer of wie het ook mocht wezen niet binnen zou komen.

[Moet gaan, that's why its so short.]

Ze voelde hoe ze weer voorzichtig in het bubbelbad getrokken werd En opnieuw begon het water lekker tegen haar aan te botsen. Haar handen werden nat omdat ze die naast zich neerzette toen ze op het bankje onder water ging zitten, en Emilie legde haar hoofd tegen zijn schouder toen hij haar tegen zich aantrok. Even sloot ze kort haar ogen en zuchtte ze eventjes. Maar lang duurde de rust die ze had niet, een luide knal weerklonk op het glas, waardoor ze meteen opschrok en, al wist ze zelf niet waarom, meteen sneller begon te ademen. Deze reactie was niet Emilie, het was niet zoals ze altijd zou reageren. Een reactie als 'ach het was maar een blinde vogel die tegen het raam vloog', kon je momenteel van haar niet verwachten. Nee, nu was ze gewoon bang, bang om te weten wie die knal veroorzaakte, en haar gezond verstand, dat haar vertelde dat het waarschijnlijk een paar onwetende knulletjes waren, won het niet van haar angst, waarna ze zenuwachtig begon te praten. 'Wa-at was dat? Kenneth? Was jij dat? Heb jij iets gegooid ofzo? Zeg me alsjeblieft dat jij dat was.', zei ze terwijl ze een blik op buiten wierp, waar ze voorlopig nog niets zag.

'Ik kan je zeggen dat ik het was. Maar dan zou ik liegen Em. Geen zorgen, er kan je niets overkomen ik ben bij je.' Zijn blik ging zoekend langs de ramen maar hij merkte geen donkerdere gestalten op. Was Em bang? Als hij het aan haar reactie moest zien wel. Zachtjes streek hij over haar schouder en staarde strak voor zich uit. Even liet hij haar los en ging langs de andere zijde van het bad kijken. Er lag een steen op de grond buiten voor het raam. Maar nog steeds zag hij niemand staan. Zonder aarzelen draaide hij zich weer naar haar en zette zich naast haar neer. Met zijn arm beschermend om haar heen geslagen. 'Als je iets ziet of hoort laat het me weten, ik bescherm je wel.' Wat het ook was, het kon zo binnen langs voor. Maar dan moest dat gene hen nog wel gaan vinden, en als die dat deed door hem heen geraken om tot bij haar te komen. Aarzelend keek hij haar aan en drukte een kus op haar wang. 'Geen stress, ik ben bij je.'

Wat Kenneth op dit moment zei, verstond ze wel, en begreep ze wel, maar echt tot haar door dringen deden de woorden niet. Ze balde haar vuisten even en beet op haar lip. Toen Kenneth haar losliet en naar het raam liep, ging ze zitten, terwijl ze als opgejaagd wild haar blik liet rondgaan. Eenmaal Kenneth teruggekeerd was en naast haar kwam zitten, sloeg ze haar blik neer en keek naar het kolkende water. Emilie zuchtte even en voelde deze keer geen rilling van plezier door haar heengaan wanneer hij zijn arm om haar neerlegde, en dat lag niet aan hem. Kleine bobbeltjes verschenen over haar hele lichaam, en in haar hoofd speelden verschillende scenario's zich af. En net toen één scenario eindigde met 'Kenneth die neergeslagen wordt', kreeg ze een kus op haar wang, waardoor ze enorm opschrok en hierbij even naar lucht leek te happen, maar zodra ze zag wat Kenneth precies bij haar deed, of had willen doen, fronste ze even en liet haar hand even over zijn wang glijden. 'Het spijt me, ik wil niet-' , wilde ze zich even verontschuldigen, maar een tweede knal onderbrak haar zin, waardoor ze opnieuw naar ademhapte en een rilling door haar lijf werd gejaagd.

Een tweede klap volgde gauw en meteen voelde hij hoe ze naar adem hapte. Kort beet hij op zijn onderlip, wat was hen zo aan het opjagen? Meteen keek hij haar aan. 'Em, blijf hier, ik wil niet dat je iets overkomt.' Vervolgens kroop hij het bad uit en streek nog even langs haar schouder. Weer liep hij naar de raam, ditmaal stond er wel iemand. Eigenlijk meer dan een persoon, hoeveel juist zag hij niet maar het was er zowiezo meer als een. Enkele gehuld in een wit shirt andere dan weer helemaal in het zwart gokte hij. Zou het kunnen dat het de bende was? Nee, vast niet. Weer volgde er een knal en ditmaal ging de steen er los door, net langs zijn hoofd vloog de steen op de grond. Meteen schoot zijn blik naar Emilie en al gauw begon hij te zoeken naar iets waarmee hij echter kon slaan, maar hij zag niets. Meteen liep hij weer naar het bad waar Em in zat en besloot achter haar te blijven staan, zodat hij alles in het oog kon houden. 'Het zijn enkele jongens, hoeveel juist weet ik niet maar het zijn er wel een paar.'

Ze wilde gillen dat Kenneth niet alleen moest gaan naar het raam en dat ze zelf niet alleen wilde blijven, maar er kwam geen geluid uit haar keel. Ze bleef enkel zitten en staarde naar het water. Ze wilde zich even rustiger maken, en net toen dat leek te lukken, klonk er een derde knal. En vallend glas. De steen rolde door tot in het bubbelbad en had een aardige grootte. Ze beet op haar lip en toen Kenneth weer naar haar kwam, stond ze op en liep uit het bad, een blik werpend op de groep die buiten stond. 'Hé Em!', klonk er opeens een onbekende stem, waarschijnlijk de stem van één van de jongens die buiten stonden. Ze rilde even en besloot te doen alsof ze haar eigen naam niet kende. Ze ging tegen Kenneth aanstaan en nam zijn hand vast, terwijl ze naar zijn gezicht opkeek, ookal keek hij niet naar haar. Ze wilde haar blik nu even nergens anders op vestigen. 'Emilieeee', riep nu een andere stem op een dreigend toontje, waarna nieuwe knallen klonken en het gat in het raam wat groter werd. Ja, de bende. Geweldig. Vanbinnen was ze bang, maar op slag leek haar lichaam te veranderen, en zag ze er erg rustig uit.

Kenneth hoorde haar naam roepen en meteen wist hij genoeg. In zijn blik veranderde iets, hij werd duisterder. Toen Emilie tegen hem aankwam staan legde hij zijn arm om haar heen en drukte een kus op haar voorhoofd. Die jongetjes moesten maar niet in hun hoofd halen om hier binnen te komen want dan gingen ze een keer wat meemaken. 'Em, ga je ergens verstoppen waar je zeker bent dat ze je niet vinden. Ik ga met je mee, geen zorgen maar blijf hier niet staan.' Een angst bekroop hem, de angst om haar echter kwijt te spelen door de bende. Aarzelend liet hij haar los en trok haar zachtjes met zich mee. Normaal liep hij niet weg, maar nu was het anders. Nu was het enigste wat hij in zijn leven wilde in gevaar. Daarom ging hij mee met haar, zodat hij haar als nog kon beschermen voor alles. 'Hoe wisten ze dat je hier was?' Hij kon zich niet herinneren dat iemand hen had gehoord, aangezien het gehele zwembad al leeg was. Tenzij die domme badmeester het had gedaan, maar daar was hij niet zeker van. Vlug keek hij achter zich om te kijken of ze met hem meeging.

Toen ze Kenneth even in de ogen keek, merkte ze een donkere verandering op, zijn iris leek donkerder gekleurd te zijn dan eerst, ofwel verbeeldde ze zich dat. Ze rilde even toen hij haar arm om haar heen legde en voelde de kus op haar voorhoofd. Haar blik werd afgeleid door wat meer lawaai en gelach. Een blik wierp ze op het raam; en ze telde. Eén, een jongen met een witte shirt, die zich gedroeg alsof hij hét van hét was, waarschijnlijk de leider. Twee, een dikke eveneens met een wit shirt. Drie en vier, twee beren van jongens in zwarte kledij, vijf, een jongen die jonger leek te zijn dan de anderen, zes en zeven, twee knulletjes die er maar bij stonden en de rest leek na te bootsen. Zeven dus, zeven tegen twee, en één, als ze zich liet wegbrengen door Kenneth. Even voelde ze hoe hij haar meetrok, en even liep ze nog mee. Ze luisterde naar zijn vraag en zuchtte even. 'De enige die wist dat ik hier heen kwam, was Lander, aangezien ik hem telkens moest laten weten waar ik was.', sprak ze even aarzelend, waarna ze echter geen tijd meer kreeg om na te denken. Iets in haar vertelde haar braaf mee te gaan met Kenneth, maar andere dingen hielden haar tegen. Plots stopte ze en schudde haar hoofd. 'Nee', sprak ze koppig, waarna ze hem overtuigend aankeek. 'Ik ga me niet verstoppen om jou op te schepen met die zéven jongens!'

'Emilie, toe ga met me mee. We moeten hier weg, ik wil niet dat er ook maar een van hen je aanraakt. Ik blijf bij jou. Maar we moeten hier weg. Alsjeblieft.' Zijn stem klonk duidelijk smekend. Hij wou geen klappen gaan uitdelen, maar dan moesten ze samen ergens anders heen gaan en zorgen dat ze hen daar niet vonden. Zijn blik ging weer naar de raam. De jongen had tot bloendens toe op zijn lip gebeten. De drang om haar gewoon op te tillen en haar veilig te stellen werd groter en groter. Waarom ging ze niet mee met hem? Hij zou niet vechten, niets als dat betekende dat hij haar alleen moest staan. Haar broer wist als enigste waar ze was. Maar zou het dan betekennen? Nee, dat zou hij niet doen. 'Em, ga met me mee. Ik smeek het je, er zullen geen klappen vallen zolang ze ons niet zien. Maar hier blijven staan kunnen we ook niet.' Kenneth leek er zeker van dat moesten ze zich kunnen verstoppen dat er niets zou gebeuren. En dan nog. Moest het op vechten aankomen, drie van de zeven zou hij misschien neer kunnen krijgen, de vierde met moeite. En eer hij bij de vijfde was zou hij zelf al de klappen hebben gekregen van zes en zeven.

Toen Keneeth begon te spreken en haar verzekerde dat hij met haar mee zou gaan, en haar daar zelfs om begon te smeken, keek ze even bezorgd naar het raam. De jongens leken doelbewust te zijn en bleven het gat in het raam groter en groter maken. Toen hij nog eens begon te spreken, knikte ze even terwijl ze op haar onderlip beet, en ze volgde hem weer mee, maar toch bleef ze vragen stellen. 'Waar gaan we heen? Hoelang blijven we daar? Hoe ben je zo zeker dat er dan geen klappen zullen vallen? Kenneth?, Hoe weet je dat? Hebben we onszelf dan niet in de val gelokt?', terwijl ze verderliepen bleef ze vragen stellen, zenuwachtiger dan ze zelf was. Om de 5 seconden keek ze achter zich, en elke keer hoorde ze haar naam roepen, alsof ze een hond was. Ze leken zich niets aan te trekken van Kenneth, omdat ze zo zelfzeker waren. Emilie kneep harder dan ze wilde in zijn hand, niet wetend wat ze eigenlijk deed.

Kenneth besloot haar vragen te negeren. Zometeen zou hij wel een antwoord geven. Na een tijdje gelopen te hebben draaide hij af en ze kwamen bij een verborgen deur in een van de rotsen. Die trok hij krachtig open en meteen liep hij naar binnen met haar aan zijn hand. Vervolgens sloot hij de deur. Binnen brande een klein veiligheids lichtje zodat hij haar nog net kon zien. 'Em, ik zal proberen om duidelijk te zijn. We kunnen hier waarschijnlijk een half uur tot een uurtje zitten. Dan zijn ze misschien weg en kunnen wij hieruit. Zo niet, moeten we een andere verstop plek zoeken. Als ze ons niet vinden vallen er geen klappen, en hier ergens vind ik vast wel iets om me te verweren. Daar hoopte ik eigenlijk op. Als ze ons vinden kunnen we nog altijd langs een ladder die iets dieper in dit ding een weg omhoog baat.' Ze stonden hier eigenlijk in een soort opberg kamer van ijzeren stangen voor de glijbanen te versterken, en voor de rest stonden er ook nog een hoop dozen. Die ijzeren stangen kwamen misschien van pas, zo kon ook Emilie zich verweren moest het nodig zijn.

Emilie werd zenuwachtig van het feit dat ze geen antwoorden kreeg. Ongeduldig volgde ze hem mee en na een tijd leken ze eindelijk te gaan stoppen met lopen. Ze rilde even toen Kenneth een deur opentrok en volgde hem mee naar binnen. Eenmaal hij de deur sloot, kleurde het veiligheidslichtje de ruimte wat groen. Fel was het niet, maar ze kon Kenneth wel zien, en dat vond ze genoeg. Kenneths stem klonk rustig toen hij haar wat vertelde en zelf begreep ze niet hoe hij zo rustig kon blijven in deze situatie. Terwijl ze luisterde, liet ze zich tegen de muur naar beneden zakken en zuchtte ze even zachtjes. Eigenlijk luisterde ze niet helemaal naar wat Kenneth zei, en zonder enige aanzet, zette ze haar handen voor haar gezicht, en probeerde ze tevergeefs tegen wat tranen te vechten. Ook probeerde ze normaal te ademen zodat Kenneth niet zou merken dat ze huilde. Daarnet had ze luchtig geantwoord op Kenneths vraag of er nog iemand wist dat ze hier was, Lander, want hij wist het. Waarom moest ze altijd vertellen waar ze heen ging? Hij moest het hen verteld hebben, en hierdoor raakte ze helemaal verward. Hij was toch degene die haar had gered uit hun huis? Hij was haar held. Maar waarom verlinkte hij haar dan?

Kenneth keek haar aan en zag dat ze op de grond ging zitten en haar handen voor haar gezicht plaatste. Een tijd lang staarde hij naar haar zonder enig teken van leven, het leek wel alsof hij gehyptnotiseerd werd. Toch uiteindelijk toen hij haar zachte ademhaling weer leek te horen zette hij zich naast haar neer en legde zijn arm om haar heen. Zachtjes streek hij over haar schouder en staarde naar de deur. 'Het komt goed Em, ik beloof het je. Ik laat ze je niet aanraken.' Sprak de jongen zacht en keek naar het meisje haar gezicht. Misschien kon hij binnenkort maar eens met haar broer gaan praten. Hij wist dat ze het op haar gemunt hadden, waarom dan verlinken waar ze was? Welk familielid zou dat nu doen? Voorzichtig trok hij zich dichter tegen haar aan en ademde even uit. Kenneth zag niet of ze huilde of niet, maar ergens wist hij toch wel dat ze het deed. En misschien leek hij zo kalm als wat, maar binnen in explodeerde hij bijna. Maar hij kon moeilijk op alles gaan inbeuken, dan zouden ze hen zo vinden.

Emilie perste haar lippen even op elkaar terwijl ze probeerde om zichzelf in te houden. Ach, wat maakte ze zich verdorie toch wijs? Was Lander niet de held die ze altijd zag als ze hem aan had gekeken? Wàs hij wel een held? Wie zegt dat hij hun ouders niet bewust was vergeten in de brand? De band tussen haar ouders en hem was nooit echt hecht geweest en eigenlijk haatte hij ze, volgens haar. Maar nooit had ze eraan gedacht dat hij ze bewust zou vergeten hebben. Ze zuchtte even zachtjes en voelde dat Kenneth naast haar was komen zitten. De arm om haar heen voelde als enorme steun, meer dan normaal. Toen hij wat zei over de jongens, leek ze even van een andere wereld te komen. Juist ja, de bende was er ook nog, momenteel leek haar geschonden vertrouwen het grootste probleem. Toen ze dichterbij hem kwam, wilde ze nog steeds niet laten merken dat ze huilde, maar zodra ze zijn schouder voelde, kon ze zich niet meer weerhouden en sloeg ze haar armen om zijn hals, en legde ze haar hoofd op zijn schouder, waarna een paar tranen zich een weg baanden over haar wangen. Waarschijnlijk dacht hij dat ze bang was, ofzo, maar daar maalde ze nu niet om, nu voelde ze gewoon veel te veel tranen opwellen en was Kenneth de grootste steun die ze zich kon wensen.

Kenneth maakte zich veel ze veel zorgen om haar. En het werd er niet beter op. Uiteindelijk toen hij haar beiden armen om zijn hals voelde legde hij zijn andere arm ook om haar heen. 'Em, ik weet dat het niet alleen om de bende gaat, maar ook om je broer. Maar geen zorgen, echt waar alles komt goed. Zolang je er zelf in gelooft.' Fluisterde hij zachtjes. De bende kon hem eigenlijk geen moer meer schelen. Ditmaal ging het om haar en haar alleen. Even streek hij over haar wang en drukte haar een kus op haar voorhoofd. De jongen kon er niet tegen dat degene waarvan hij hield zag huilen. Dat was gewoon ongehoord in zijn ogen. Buiten hoorde hij voetstappen, maar geen enkele leek halt te houden. Mooi zo. Dan waren ze veilig en vielen er geen klappen, had zij geen reden om nog verdrietiger te worden. Daar was hij toch al blij om op dit moment.

[Moet gaan]