Hoezo, een plan..

Onbewust begon ze rustiger adem te halen toen hij ook haar armen om haar heenlegde. Het gaf haar een geruststellend gevoel. Ook de kus op haar wang bracht haar tot rust. Haar donkere bles plakte nu tegen haar voorhoofd en het kalme uiterlijk van Kenneth was gewoon een rustgevend middeltje voor haar, momenteel. Ze knikte even wanneer hij tegen haar sprak en zuchtte eventjes. Toen ze een tijdje niet meer hoorde, besloot ze het er maar op te wagen, en eindelijk haar mond open te trekken. 'Is hij weg?', vroeg ze voorzichtig aan Kenneth, waarna ze hem even afwachtend aankeek. Haar hand gleed nu van hem af, maar streelde gewoon bij het langskomen even langs zijn borst, waardoor ze zelf even een geweldig gevoel in haar lijf kreeg, een gevoel dat zelfs boven de adrenaline van dat moment uitkwam. Ze was verrast, en een glimlach verscheen terloops op haar gezicht, hoe zo'n kleine aanraking zo'n gevoel kon veroorzaken, dat met kop en schouders boven al het gevoel dat ze ooit ervaren had kon uitsteken. Ze probeerde haar blik ergens anders op te richten, bijvoorbeeld op de lichtstraal, die uit het zicht verdwenen was, maar zelf kon ze zich niet weerhouden van af en toe naar Kenneth te kijken.

Kenneth hoorde haar vraag en knikte even. Al gauw voelde hij haar hand weer over zijn borst heen strijken. Een rilling trok door zijn gehele lichaam, welliswaar een goede. Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en keek even rond. Nee, er was niemand meer. Daar was hij nu wel zeker van. En hij werd er al helemaal zeker van toen hij in de verte een deur hoorde toe slaan. 'We zijn alleen.' Zei hij met een grijnsje en liet zijn handen zakken tot op haar heupen en voorzichtig streek hij daar over. Vervolgens gaf hij haar nog een kus op haar lipen en glimlachte even. 'Dus wat wilt mevrouw Kingston eens gaan doen?' Even voelde hij zijn hoofd bonzen om de een of andere reden. Vast nog van die ene klap ofzo.

[Werkelijk inspiratieloos TwT]

De kus op haar wang liet haar even tot bewustzijn komen, ja, hier stond ze dan, met Kenneth, in een zwembad dat normaal verlaten hoorde te zijn. Hoewel, die enge man was er nog steeds. Tot ze plots een dichtslaande deur hoorde. Wat Kenneth zei, bevestigde haar gedachten. Alleen. Vanbinnen gilde ze het bijna uit, maar zelf hield ze zich stil. Toen ze zijn vraag hoorde en zijn handen om haar heupen voelde, legde ze haar armen om zijn nek. En ontving maar al te graag de kus op haar lippen. Uitdagend en plagerig tegelijk keek ze hem aan. 'Hm, wat denk je zelf? Wat zou jij met je partner gaan doen moest je een hele nacht in een zwembad 'opgesloten' zitten?', sprak ze rustig, terwijl ze bij het woordje 'opgesloten' een 'tussenaanhalingstekens'gebaartje maakte. Ze grijnsde even en keek hem droogjes aan.

[Hier hetzelfde x) ]

'Geloof me dat wil je echt niet weten hoor.' Zei hij met een grijnsje op zijn gezicht. Kenneth bracht zijn hand weer naar haar wang en streek daar over. Daarna drukte hij al gauw drie zachte kussen op haar lippen. Vervolgens streek hij met zijn andere hand over haar rug en de zwart harige jongen wist even niet van ophouden. Maar toch hield hij uiteindelijk halt. Hij wou dit niet laten lopen zoals de vorige keer. Misschien liep het dan minder goed af dan de eerste keer, misschien verliet ze hem dan wel. Kenneth had zichzelf beloogf om nooit snel te handelen bij een meisje maar dat was dus ergens mislukt bij haar. Nu wou hij gewoon genieten van haar aanwezigheid.

[Inspi, maar wou toch posten]

Emilie keek Kenneth even afwachtend aan, en zodra ze een antwoord kreeg, verscheen een glimlach op haar gezicht. 'Ooh.. Jammer..', zei ze even terwijl ze een pruillipje trok. Ze voelde zijn hand op haar wang en tuitte haar lippen even toen zijn lippen drie maal kort na elkaar de hare raakten, waarna ze een hand over haar rug voelde gaan. Ze zuchtte eventjes en beet op haar lip. De vorige keer was overhaast gegaan, en dat leek nu ook opnieuw de richting op te gaan. Maar blijkbaar besefte Kenneth dat ook, want opeens stopte hij. Ze keek hem even aan en liet haar handen op zijn schouders glijden. 'Niet te snel, deze keer,', sprak ze fluisterend, waarna ze hem even in de schouders kneep en hem een kus op de lippen drukte. 'Gewoon ik en jij. Vannacht.', mompelde ze even en beet nogmaals op haar onderlip.

Kenneth knikte kalm naar haar en glimlachte even. 'Alleen wij twee.' De jongen sloot zijn armen om haar heen en wou hij niet meer loslaten voor dit moment. 'Ik zal altijd bij je blijven.' Fluisterde hij zacht in haar oor. Voorzichtig plaatste zijn handen op haar schouderbladen, voor hem was dit een teken uit bescherming, maar ook uit liefde. Zachtjes voelde hij het water tegen zijn onderrug klotsen, een weerzinwekkend gevoel op dit moment. Maar het gevoel dat hij nu het meest voelde was de kracht van hun band, de band van liefde. Ja, ze zouden een lange tijd samenblijven, misschien niet voor eeuwig, al maakte dat hem weinig uit. Kenneth zou genieten van de tijd die hij kon doorbrengen met haar. Ja, dat zou hij gaan doen. Het leven had nog veel in petto voor hem, en zij was er een groot deel van.

Emilie keek hem even aan en trok haar beide mondhoeken wat omhoog. Het meisje voelde hoe de jongen haar omarmde en zelf trok ze ook hem tegen zich aan. Ze zuchtte eventjes en voelde zijn handen op haar schouderbladen nadat ze hem had horen fluisteren dat hij voor altijd bij hem zou blijven. En momenteel wilde ze niets liever. Ze liet hem na een lange tijd wat losser en keek hem aan, waarna ze hem een zachte kus op de lippen drukte en haar handen op zijn borst legde. Emilie grijnsde even en zette dan een stap naar achteren, zwaaide even naar hem, draaide zich om en dook onderwater. De koele vloeistof leek haar hele lichaam af te koelen van wat ze daarnet gevoeld had, toen ze bij haar geliefde stond. Aan de andere kant van datzelfde zwembad, kwam ze voor de eerste keer boven, waarna ze haar handen op de rand zette en zichzelf optrok, en zo ging ze dan even op de rand zitten. Ze had best zin om naar het warme bubbelbad te gaan, wat verderop, dat nu niet meer bubbelde aangezien de elektriciteit was afgezet, maar het water daar was nog steeds lekker warm.

Toen hij haar zijde zachte lippen weer op die van hem voelde werd hij helemaal van de kaart gebracht. Daardoor had hij dus ook niet door dat ze opeens weg was. Pas toen hij ook echt het water voelde stijgen opende hij zijn ogen. Emilie was dus weg. Meteen keek hij over het water heen en zag langs de lichten een zwarte vlek paseren. Dit was waarschijnlijk Emilie. Al snel dook hij weer onder water en rilde even door de verandering van temperatuur. Maar het voelde goed aan, aangezien zijn lichaamstemperatuur behoorlijk hoog was komen te liggen. Even dacht hij aan de allereerste ontmoeting tussen hem en haar. Een grijnsje verscheen op zijn gezicht en al gauw begon hij te zwemmen, hij kwam iets meer boven dan zij maar dat maakte niets uit. Uiteindelijk kwam hij voor haar boven, voorzichtig plaatste hij zijn kin op haar benen en keek haar met diezelfde glinstering aan. 'Dankje trouwens, dankje dat ik je mocht leren kennen.' Zachtjes drukte hij een kus op haar been en glimlachte weer. Ja, dit was alles wat hij wou. Emilie gewoon als zijn partner, maar ook als zijn vriendin.

Kenneth was mee ondergedoken. Iets later, weliswaar. Ze zag hem dan ook aan komen zwemmen zodra ze op de rand zat. Toen hij eindelijk bij haar kwam, en ze zijn kin op haar benen voelde, verscheen er een grijns op haar gezicht, en haar ogen leken mee in de vreugde te verdrinken. Toen hij wat zei, trok ze even één wenkbrauw op; waarna ze haar hand op zijn hoofd legde en zachtjes door zijn haren streek. 'Dankje? Geloof me, de eer is volledig aan mij', sprak ze even hoofdschuddend, waarna ze zichzelf zachtjes van de rand liet glijden en zo vlakbij Kenneth kwam te staan. Ze keek hem met pretlichtjes in haar ogen aan en drukte hem zachtjes een kus op de wang. 'Ik hou van je, en vergeet dat nóóit.', sprak ze zachtjes, met wat andere dingen in haar achterhoofd. Ze kenden elkaar misschien nog niet door en door, maar de tijd zou dat wel fixen. Want tijd heelde alle wonden. Of niet soms?

Kenneth grijnsde eventjes. Uiteindelijk kwam ze weer dicht bij hem staan en plaatste hij zijn beide handen op de rand van het water. Na de kus voelde hij dat de plaats waar haar lippen zojuist hadden gestaan warm worden. 'Ik zal het niet vergeten, en Em ik zal altijd bij je zijn. Maakt niet uit wat er gebeurd. Mijn liefde voor jou is zo sterk, en daar kan niemand een einde aanmaken.' Zachtjes plaatste hij zijn handen nu weer op zijn rug waardoor ze beiden heel dicht tegen elkaar stonden, nog dichter als eerst. 'Voor geen goud in de wereld zou ik je willen verliezen.' Sprak hij zacht in haar oor waarna hij een zachte kus op haar lippen drukte er daarbij zijn ogen sloot. Een gevoel van duidelijk verlangen kwam weer in hem op, maar hij wou het wegduwen. Om niet te zorgen dat er zoiets als vorigekeer gebeurde.

Emilie beet even lichtjes op haar onderlip toen ze hoorde wat Kenneth zei. Dit bezorgde haar zo'n geweldig gevoel, ze wist nu dat ze iets betekende voor iemand, in deze harde wereld, en dat er iemand was die om haar zou treuren moest ze er niet meer zijn, dat er iemand was die voor haar zou zorgen moest ze ziek zijn en dat er iemand was die haar zou liefhebben, dat er iemand was die ervoor zorgde dat ze bestond. Door de verplaatsing van zijn handen voelde ze dat ze beiden nu dichter bij elkaar stonden; hun beide erg warme lichamen tegen elkaar, en op elke plaats waar ze elkaar raakten, voelde ze een gekmakende hitte. 'Je kan me ook niet verliezen, Liefje, dat is onmogelijk', opperde ze zachtjes, nog voor hij haar mond leek te snoeren met een zachte kus. Hij kon en mocht haar niet verliezen, zij kon en mocht hem niet verliezen, dat ging gewoon niet, ze leken niet meer zonder elkaar te kunnen, en wat ze voelde nu, vertelde haar dat ze niet zou kunnen overleven zonder hem, alsof dat als hij er niet meer was, heel haar wereld in elkaar zou storten. De zachte kus op haar lippen, die haar gevoelens nog maar eens bevestigde, ontving ze maar al te graag. Zelf sloot ze ook haar ogen en genoot ze van dit gekmakend moment.

Kenneth voelde zich de gelukkigste man op de gehele wereld. Emilie aan zijn zijde was alles wat hij nog maar wou. Na een tiental seconden liet hij haar lippen los en plaatste zijn hand op haar achterhoofd en streek even door haar haren. Even schoot dat ene meisje aan zich voorbij. Het zou morgen inmiddels al drie jaar geleden zijn dat hij haar zag sterven voor zijn ogen. Een rilling trok even over zijn rug en kort staarde hij naar het water. 'Ik hoop het Em, ik hoop het zo hard dat ik je niet kan verliezen.' Want hoewel ze elkaar nog maar enkele dagen kende, wist hij wel dat dit echt was. Dat van dat haar broer in een bende zat baarde hem wel zorgen, eveneens als het feit dat die bende achter haar aan zat. Dat was voor hem al het belangrijkste doel, Em beschermen tegen hun. Als dat hem mislukte dan wist hij niet echt wat er met hem zou gebeuren. Maar ht zou niets goed zijn. Zonder erbij natedenken gaf hij haar een inninge omhelsing en hield haar zo een tijdje vast.

Eenmaal de zoen stopte, zou je denken dat meteen die gevoelens zouden verdwijnen, tenminste, dat zouden vele mensen beweren. Maar bij haar was dat niet zo, gewoon bij hem zijn kon al heel wat in haar losmaken. Toen hij even kort naar het water staarde, probeerde ze tevergeefs in zijn blik te ontdekken wat er in hem omging. Waaraan dacht hij nu, terwijl hij dit zei? Hij leek met iets bezig te zijn in zijn hoofd, met wat? Met wat ze hem daarstraks verteld had? Ze hoopte van niet, want ze wilde juist niet dat hij zich er te veel mee zou bezig houden en ging piekeren. Toch zweeg ze nog even, en liet zijn gedachten maar de vrije loop gaan. De innige omhelsing die hij haar daarna gaf, zorgde ervoor dat ze begon te twijfelen. Had ze dit wel mogen zeggen? Had ze niet gewoon moeten zwijgen over de bende? Ze wist dat hij er mee in zijn hoofd zou zitten, en dat maakte haar triest. Ze haalde even adem en liet Kenneth wat losser, om hem te kunnen aankijken. Ze probeerde zijn blik te vangen en slikte. 'Waar zit je mee in je hoofd?', sprak ze voorzichtig, om toch maar zeker te worden.

Kenneth keek haar aan en beet even op zijn onderlip. 'Morgen is het drie jaar geleden dat dat ene meisje dat in mijn bende zat is gestorven. Ik ben gewoon bang dat als ik je niet kan beschermen tegen de bende van je broer, wat er dan met je zou gebeuren. Ik kan je niet verbieden om niet meer met je broer om te gaan, dat wil ik ook niet. Maar ik kan het niet verdragen dat die bende achter je aan zit. Stel je voor ze krijgen je te pakken op de een of andere manier. Ik wil je niet verliezen Em, aan niemand. Je bent het belangrijkste in heel mijn leven.' Uiteindelijk keek hij haar recht in de ogen aan en ademde diep in. Zachtjes streek hij over haar wang. Tuurlijk maakte hij zich zorgen om haar, dat was normaal. Nu wist zij ook wat er meteen mis was met hem. De kans dat hij haar niet kon beschermen was heel klein, maar toch de kans was er. Dat baarde hem zorgen, veel zorgen.

Emilie trok even een bezorgd gezicht tijdens zijn uitleg en begreep de link die hij legde tussen het meisje van drie jaar geleden en haar. En meteen haatte ze zichzelf omdat ze dit gezegd had tegen hem. 'Het spijt me', sprak ze terwijl ze de brok in haar keel even probeerde weg te slikken. 'Ik had niet naar Lander moeten gaan, ik had je van tevoren al moeten vertellen waarom ik precies naar hem moest gaan, dan was dit alles misschien niet zo gelopen.', met de laatste zin besefte ze zelf even niet wat ze bedoelde, al sprak ze dat achterste deel toch vastberaden uit. 'En nu zadelde ze Kenneth op met zorgen die hij helemaal niet moest hebben, zorgen om haar. Ze zuchtte even zachtjes en schudde haar hoofd. 'Je verliest me niet', sprak ze terwijl ze hem even moeilijk aankeek. Ze zuchtte even en ging met haar hand door zijn haar. Dit was zo ingewikkeld.

Kenneth schudde zachtjes zijn hoofd. 'Het ligt niet aan jouw. Ik ben gewoon bang, omdat ik niet weet wat er zal gebeuren met mij als er iets gebeurt met jou.'Zachtjes streek hij over haar wang en plaatste een kus op haar voorhoofd. Gewoon de kans op haar te verliezen was al veel te groot. Met een gemeende glimlach keek hij haar aan. Zachtjes trok hij haar tegen zich aan en streek even over haar rug. 'Ik weet dat ik je niet kan verliezen, maar je ebnt het belangrijkste in mijn gehele leven.'

[Even inspiloos]

Emilie rilde even toen hij zijn hoofd schudde en zei dat het niet aan haar lag, mede omdat ze zich niet goed voelde bij het feit dat hij zich zorgen om haar maakte. Ze legde haar armen om hem heen en voelde de kus op haar voorhoofd. Haar ogen sloeg ze even neer. De sfeer moest opgekrikt worden, vond ze. Haar mondhoeken trok ze moeizaam wat omhoog, waarna ze hem wat losser liet en hem even aankeek, waarna ze even naar zijn bewegende lippen keek die zeiden dat hij wist dat hij haar niet kon verliezen en dat ze het belangrijkste in zijn gehele leven was. 'We moeten genieten van dit moment, hier, en nu. De toekomst en het verleden moeten we even achter ons laten. En iemand moet je het zwijgen opleggen.', sprak ze zachtjes, waarna ze even op haar lip beet, maar daarna meteen haar lippen op de zijne drukte. Ze sloot haar ogen even en ging op haar tippen staan, zodat ze beter bij hem kon. Ze legde haar armen om zijn hals en streelde hem zachtjes.

Emilie had natuurlijk gelijk. Maar toch, wat bedoelde ze met hem de mond snoeren? Na een tijd wist hij wel wat ze bedoelde. Een kus werd op zijn lippen gedrukt en al gauw was hij het gepieker al vergeten en ging hij helemaal in de kus op. Opeens kwam ze wat hoger met haar gezicht, ze stond vast op haar tippen. Zachtjes legde hij zijn handen op haar heupen en tilde haar heel zachtjes op en hield haar dan ook zo vast. Kenneth besloot even om gewoon alles te vergeten, en te genieten van het moment. Zoals ze had gezegd. Uiteindelijk beindigde hij zelf de kus en keek haar met glinsterende ogen aan. 'Je hebt gelijk. Ik denk waarschijnlijk veel te veel na. Over die zaken.' Maar goed, wat konden ze nu nog samen gaan doen hier? Er was niet echt veel te doen, ze konen misschien wel naar een van de bubbelbaden, het water was er warmer. Plus ergens moest hier wel een knop zijn om de elektriciteit van de bubbelbaden weer aan te zetten.

Emilie voelde hoe ze niet veel later werd opgetild door hem. Hij moest gemerkt hebben dat ze op haar tippen was gaan staan. Haar gezicht kwam hierdoor iets hoger dan hetzijne, waardoor ze haar armen om zijn hals sloeg en toen hij de kus beëindigde, hem glimlachend aankeek. De glinstering in zijn ogen zien, maakte haar gelukkig. 'Waarschijnlijk? Je dénkt te veel na.', verzekerde ze hem, waarna ze zijn blik even volgde rond het zwembad. 'Kom', sprak ze glimlachend, waarna ze zich losmaakte en weer op de rand klom, rechtstond en dan wachtte op Kenneth. 'De Bubbelbaden zijn misschien nog warm..', sprak ze grijnzend met een veelzeggende blik, waarna ze even knipoogde en zich dan omdraaide om ontspannen richting de bubbelbaden te lopen, af en toe omkijkend, om te zien of hij volgde.

Kenneth fronste even. Dan grijnsde hij even en zodra ze zich had losgemaakt van hem en op de rand was gaan staan kroop hij ook uit het water en streek even over zijn schouder. Ze gingen dus blijkbaar naar de bubbelbaden, net zoals hij eigenlijk al van zin was geweest. Al gauw stond hij naast haar en nam haar hand vast, en zo liepen de twee verder naar de bubbelbaden, wel keek hij soms rond om te zien of er nergens een knop stond. En vlak voor ze bij de bubbelbaden aan kwamen zag hij een paneel staan. 'Als je wilt kan ik je de bubbels erbij geven.' Even wees hij naar het controle paneel en wachte kalmpjes af op een reactie. Als ze bubbels zouden hebben, dan werd het water automatisch al warmer, plus echt koud zouden ze het toch niet hebben. Aangezien ze elkaar hadden. Uiteindelijk stonden ze nu voor het bubbelbad en hij liet haar hand los en zette zich even neer op de rand van het bad.

Emms keek even richting de dubbelbaden, waarna ze opeens opzij keek toen ze een hand in de hare voelde. Toen hij sprak over bubbels, volgde ze zijn vinger naar het controlepaneel en grijnsde even. 'Bubbels zijn natuurlijk extra luxe, en extra luxe is zeker welkom', sprak ze grijnzend,waarna ze haar blik weer op het bubbelbad richtte en even later naast Kenneth op de rand ging zitten. Het water was lekker warm, en zou nog warmer worden moest Kenneth het gefixt krijgen. Ze keek even voor zich uit en vroeg zich even kort af hoe laat het was, waarna haar blik de klok vond. 12 uur. Ze grijnsde even. 'Goedemorgen', sprak ze zachtjes tegen Kenneth, waarna ze haar hoofd even schudde. 'De tijd vliegt als wij samen zijn', sprak ze grijnzend, waarna ze zich dieper in het bad liet zakker, zodat ze op het 'bankje' zat dat onder water gevestigd was.

Kenneth keek haar met een grijnsje aan. 'Inderdaad, de tijd gaat veel te snel als we bij elkaar zijn.' Zei hij zacht en drukte een kus op haar wang. Vervolgens liep hij naar het controlepaneel en zag daar een knop opstaan met daaronder de woorden activatie bubbels. Die knop was het wel waarschijnlijk. Al snel drukte hij op de knop en wandelde hij naar het bad. Vervolgens liet hij zich naast haar in het water zakken en legde hij zijn arm om haar heen. Zacht streek hij over haar schouder. En dan kwamen de bubbels ook uiteindelijk en meteen werd het water ook wat warmer. 'Zo, dat is ook al in orde gemaakt.' Morgen zou hij het wel gaan regelen voor de kamer, zodat ze ook al zeker was van een dak boven haar hoofd. En haar veiligheid. Even richte hij zijn blik op de klo, het was vier na twaalf inmiddels. En ze zouden hier nog de gehele avond zitten, bij elkaar.

Emilie volgde Kenneth even met haar blik nadat ze de kus op haar wang had gevoeld, en zag hoe hij op een knop drukte, waarna een mechanisch geluidje weerklonk. Ze keek hem aan tot hij naast haar zaten voelde zijn arm om haar heen. De bubbels verschenen weldra en ook de temperatuur van het water begon te stijgen. Evenals haar lichaamstemperatuur, maar dat kwam vooral omdat hij bij haar was. Buiten was het pikdonker, niets maar dan ook niets leek de volgende dag aan te kondigen, het was echt midden in de nacht. Door één van de ramen kon je een bijna volle maan zien, met daarrond vele sterren. 'Zo mooi',, sprak ze zachtjes, waarna ze even glimlachte en dan haar arm ook om hem heen sloeg.
[inspi]

Kenneth zijn donkere ogen staarde de nog donkere nacht in. Pas toen hij haar arm omzich heen voelde keek hij haar weer aan en knikte even. Moe was hij nog niet, voor zijn part kon hij hier nog uren blijven zitten met haar aan zijn zijde. 'Even over morgen vroeg. Wat gaan we doen zodat ze ons niet betrappen?' Want nu ze checkie deze avond al hadden geloost, moesten ze morgen nog wel iets vinden. Alhoewel voor hem maakte het 's ochtends niet uit of ze hem betrapte. Hij had een hele avond in een zwembad gezeten met zijn vriendin. Iets wat hem dichter bij elkaar bracht, en ook iets wat zijn gevoelens voor haar nog sterker had gemaakt. 'Ik hou van je.' Sprak hij zacht, maar zijn stem kwam nog net boven het geluid van de bubbels.

Emilie keek hem even aan toen hij begon over morgen vroeg. Daar had ze nog niet bij nagedacht. 'Als het een andere checkie is, zeggen we dat we zijn achtergelaten en in slaap zijn gevallen, als het dezelfde is, maakt het me niet uit of hij ons betrapt of niet. We hebben op z'n minst deze nacht dan al gehad.', sprak ze liefjes, waarna ze even glimlachte en hem een kus op zijn wang drukte. 'Ik ook van jou', sprak ze zachtjes, waarna ze haar hand achter in zijn nek legde en hem een lange, innige kus gaf op zijn zachte lippen. Haar ogen sloot ze meteen terwijl het water wild kolkte tegen haar lichaam, en de warmte van Kenneth haar helemaal ontspannen maakte. Een voldane glimlach verscheen tijdens het zoenen op haar mond.