Hoezo, een plan..

Haar plan was geweest even te gaan zwemmen, om gewoon alles om haar heen even te vergeten. Het was een zware dag geweest. Geen enkele dag in haar leven kon eraan tippen, behalve dan die dag van de brand. Ze rilde even terwijl ze haar jas wat dichter tegen zich aan trok. De ingang van het zwembad rook al naar chloor, en wanneer ze de deur opentrok, ademde ze enorm veel van die lucht in. Hier was het al een pak warmer en meteen ritste ze haar jasje wat meer open. Het raam waar je kon uitkijken op het zwembad, trok haar aandacht. Ze liep erheen en met haar tas aan haar schouder, bleef ze voor het raam even staan kijken. Minutenlang. Haar blik op niets specifieks gericht, haar gedachten op oneindig. Lander had haar ferm in de problemen gekregen. Voor haar was hij een held, hij redde haar uit de brand, waarin haar ouders stierven, en ze deed alles voor hem; ten koste van zichzelf dan. Ja, haar huisje, daar mocht ze niet meer naar terug keren. De medeleden van de bende waar hij in zat hadden het, om een of andere reden, op haar gemunt en wisten haar dan ook wonen. Vanmorgen had hij haar gebeld met het fantastische-ahum- nieuws. Meteen had ze belangrijke spullen meegenomen en die dag op school een uur langer gebleven. En dan was ze nu hier; en ze wilde zwemmen. Wat bezielde haar? Ze had geen idee waarom dat gekke idee haar te binnen was geschoten.

[Kenneth & Me]

Kenneth had van de gehele dag Emms niet meer gezien. Dat vond hij zelf natuurlijk erg. Simpel weg omdat hij geen gehele dag zonder haar kon. Zonder er besef in te hebben liep hij met een schoudertas richting het zwembad. Waarom hij wou zwemmen wist hij geeneens maar het kon hem eigenlijk geen snars schelen. Inmiddels stond hij al in een van de kleedhokjes van het zwembad en trok zijn zwarte zwemshort aan en kwam er alweer uit. De rest van zijn kledij strak in zijn zwarte tas waar enkele teksten van liedjes in het wit waren opgeschreven. Hij dropte zijn tas in een van de kluisjes en deed het bandje rond zijn pols en staarde even naar zijn otnbloote armen. Zwemmen was niet echt zijn favoriete tijdsverdrijf. Maar dat kwam omdat er ook hier naar hem gestaard werd. Maar toch geen afkeurende blikken zoals gewoonlijk, eerder nieuwschierig. Daar kon hij wel mee leven op zich. Inmiddels had hij zich al naar het zwembad geleid en staarde even naar het blauwe water. En het duurde niet lang voor hij in het water was gesprongen. Verschijdene kleine bolletjes verschenen op zijn armen, gewoon even wennen aan het water, dan verdwenen die bobbeltjes wel.

Was het een waanbeeld dat ze voor zich had, of verscheen Kenneth voor haar ogen; net toen ze aan hem begon te denken. Ze sloot haar ogen weer en opende die na een paar seconden, waarna ze hem net het water in zag duiken. Hoe kon het? Hij ook hier? Onbewust verscheen er een kleine glimlach op haar gezicht. Ja- even alle problemen vergeten. Gaan zwemmen. Met versnelde pas liep ze de kleedhokjes in en sneller dan normaal kwam ze er weer uit. Haar doodgewone, toch leuke, zwarte bikini had ze in een recordtempo om haar lijf gegooid. De vochtige lucht deed goed om in te ademen en ze zuchtte even van gelukzaligheid toen ze Kenneth nog steeds in het water zag. Hij leek haar helemaal niet opgemerkt te hebben en dat maakte het allemaal leuker. Ze naderde hem langs achteren en waagde zich traag het water in. Het was koud, maar daar dacht ze nu niet aan. Vlak achter hem stopte ze en legde dan snel haar handen voor zijn ogen. 'Raad eens', zei ze met een diepe, lage stem, tenminste, dat probeerde ze. Alsof hij haar zo onmogelijk kon herkennen.

Kenneth keek even naar het water en opeens werd het zwart voor zijn ogen. Zachte handen versperde zijn zicht, een grijns verscheen op zijn gezicht. Het was aan haar stem dat hij haar had herkend. Kalm zakte hij wat naaronder zodat haar handen niet meer voor zijn ogen hongen, en ondertussen toen hij weer naar boven kwam draaide hij zich om naar haar. Zachtjes drukte hij een zoen op haar lippen en sloeg zijn armen om haar heen. 'Ik heb je gemist.' Dat het water koud was merkte hij nu zelfs niet meer. Kalm liet hij zijn armen zakken tot op haar heupen en streek daar zachtjes met zijn duimen over. Kenneth voelde wat water tegen zijn rugslaan, en het gaf eigenlijk wel een leuk gevoel. Gewoon de kalmte van het water, hij en Em. Gewoon perfect.


[Inspi, sorry]

Emilies handen bleven achter hem, ook toen hij zich omdraaide, zodat haar armen op zijn schouders lagen wanneer hij haar een zachte zoen op haar lippen drukte. Ze zuchtte even glimlachend en knikte. 'Ik jou ook,' Zijn handen lagen nu op haar heupen, en alweer leken zijn aanrakingen haar gek te maken. Gek. Op dit moment was het zwembad drukker aan het worden. Ze keek even om zich heen en liet haar gedachten heel even de vrije loop. En meteen dacht ze aan Kenneth, maar vlak daarna weer aan Lander en dat hele gedoe; Kort sloot ze dan haar ogen en keek hem daarna weer aan. 'Wat doe jij hier? Ik had je hier niet verwacht te zien..', sprak ze kalm waarna ze even naar hem keek, van bovenaan tot onder water. Hij zag er geweldig uit, zoals altijd. Zelf rilde ze niet eens al had ze het wel koud in het zwembad normaal. Hij warmde haar gewoon volledig op. Haar ogen blonken even terwijl ze hem aankeek, haar armen nog steeds om zijn hals.

'Ik had opeens zin om te zwemmen ofzo, ik weet het zelf niet eens. Jij dan?' Toen ze haar ogen sloot en diep inademde merkte hij ergens wel dat er wat was. Fout zat hij niet, want ze straalde niet echt al het geluk van de wereld uit. 'Em, is er soms wat?' En dan kwam er nu de nee waarschijnlijk. Dat was in de meeste gevallen zo, als hij wist dat er echt wat mis was met iemand dan bewezen die meestal het tegen gestelde. Zo ging het nou eenmaal altijd. Misschienw was er wat gebeurd met haar broer, of gewoon met haar? Oke, hij moest het eigenlijk echt wel weten. Er was iets mis, dat wist hij gewoon honder percent zeker. Nu nog zien of ze het wou vertellen aan hen. Het werd inderdaad drukker langst alle kanten in het water, dat merkte hij aangezien er veel water opvloog. Hij wou Em tegen zich aan trekken, maar iets vertelde hem dat hij dit beter niet kon doen. Plus, hij moest haar nog vertellen waarom hij die twee mensen niet mocht van op het feestje.

'Hetzelfde. Precies hetzelfde. Al leek ik mijn plan niet door te gaan, tot ik jou zag zwemmen.', antwoordde ze op zijn vraag. Ja, dat was perfect wat er aan de hand was geweest. Toen hij vroeg wat er was, wendde ze haar blik af. 'Nee', zei ze kalm, want hem aankijken terwijl ze dat zei zou ze niet kunnen. Hem aankijken als ze loog kon ze helemaal niet. Naast hen bewogen sommige mensen te drummen, waardoor ze af en toe een stompje kreeg. De blauwe plek aan de linkerkant van haar heupen was al kleiner geworden en lichter gekleurd nu, opvallen zou ze niet meer, al dacht ze er opeens aan, misschien omdat hij vroeg wat er was. Wel ja. Ze probeerde hem even niet aan te kijken, aangezien haar blik nog steeds wat zou verraden. Opnieuw voelde ze een duw, waardoor ze even bijna haar evenwicht verloor. Waarom kwam elke dombo ook langs hen? Ze werd geïrriteerd. Van alles. Niet van Kenneth, maar wel om de vraag die hij had gesteld. Het bracht haar wat van haar stuk, gewoon omdat ze niet wilde dat hij het wist. Hij zou kwaad worden op Lander, en dat wilde ze niet.

'Je kan het me vertellen Em, echt waar. Maar ja.' Al snel voelde hij enkele stompen tegen zijn rug en ook zag hij dat Emilie gestompt werd in haar zij. Door het feit dat ze had weg gekeken wist hij dat ze loog. Maar waarom zou ze liegen tegen hem? Een tijd lang staarde hij naar haar buik tot hij opeens weer merkte dat ze een stomp kreeg. Meteen keek hij fel op en snoof. 'Jow, idioten, hier staan ook nog mensen, zijn jullie blind ofzo? Ik meen het nog een stomp tegen haar of tegen mij en ik verbouw jullie even allemaal!' Iedereen keek hem even met opgetrokken wenkbrauwen aan en kort slikte enkele. Kenneth staarde even het water in en zuchte even. 'Sorry,' Em, had zijn uitbarsting niet moeten zien. 'Als je het niet wil zeggen hoeft het niet. Maar als er echt wat scheelt moet je het me zeggen.' Zachtjes streek hij over haar wang en drukte een kus op haar wang. Er werd niet meer gestompt voor nu. Dus zijn waarschuwing had toch wel geholpen. Mooi zo. Kort zette hij een stap dichter naar haar toe, waardoor hij nu ook dichter bij haar stond. Een grijns verscheen op zijn gezicht, een warm gevoel in zijn gehele lijf. Nog steeds was hij zo overdonderd door zijn gevoelens voor haar.

Toen hij zei dat ze het hem zeker kon vertellen, slikte ze even. Dat wist ze, maar al te goed. Maar dit niet. Dit lag te moeilijk. Ze zag hem zichzelf afvragen waarom ze loog en beet even op haar lip. En toen ze de stomp kreeg, zette ze een stap achteruit toen hij uitviel tegen de idioten rond hen. Ze slikte even toen hij begon te roepen, en meteen werd het een stuk stiller in het zwembad. Mensen keken hen aan en liepen in een boog om hen heen. Toen hij zich excuseerde en meteen daarna zei dat ze het niet per se hoefde te zeggen, maar als er echt wat scheelde wel, realiseerde ze zich dat Kenneth altijd voor haar zou opkomen. En niets zou hem in de weg staan dat te doen. Toen hij haar een kus op de wang drukte, warmde ze weer op, al wilde ze niet dat die spanning tussen hen in lag. Hoe groot haar verlangen naar hem ook was, ze moest een keuze maken tussen zijn welzijn en dat van haar, aangezien hij, als hij met de bende te maken kreeg, veel meer problemen ging krijgen. En ze koos voor hem. Maar als ze voor hem koos, kon ze niet bij hem blijven zonder hij zoiets wist. En het vertellen zou hem weer in de buurt van de bende brengen enzovoorts. Dit was gekkenwerk. Toen hij dichterkwam, beet ze even op haar lip en zette toen een stapje achteruit, haar ogen nu op hem gericht. 'Het spijt me, ik kan dit niet', zei ze met spijt in haar stem, waarna ze zich een weg door het water begon te banen, weg van Kenneth. Tranen sprongen in haar ogen.

Kenneth bleef wat verbaasd staan. Dit deed pijn, veel pijn. Al snel zag hij haar verdwijnen in de mensen hoop. Toch ging hij haar achterna. Bang om haar kwijt te raken, bang om haar nooit meer te zien. Na een tijdje werd het lopen zwemmen, hij duwde mensen uit de weg. De angst in hem werd groter met de seconde, hij moest haar vinden, haar in zijn armen kunnen sluiten. Uiteindelijk zag hij haar in een flits en zwom meteen die richting uit waardoor hij weer bij haar aankwam. Ditmaal nam hij haar hand vast en trok haar voorzichtig naar zich toe. 'Em, het maakt me niets uit. Je hoeft het niet te zeggen nu. Maar toe, ga niet weg. Niet nu, nooit niet.' Zijn woorden klonken zacht in zijn eigen oren, een duidelijke angst lag in zijn ogen verborgen. De angst om haar te verliezen was op dit moment zo groot. Volgens hem was dat moment ook dichtbij. Toen hij de woorden sprak keek hij haar aan, maar zodra hij was uitgesproken staarde hij weer naar de grond en liet haar hand wat losser, nu lagen zijn vingertoppen tegen die van haar. Die van hen iets gebogen om toch nog enige verbintenis te voelen. 'Je bent vrij om te gaan dat weet je, ik wil niet dat je je verplicht voelt om te blijven vanwege mij.' Nee, hij droeg haar geen verplichtingen op, dat zou hij niet kunnen doen bij haar.

Emilie keek verward om zich heen terwijl ze door het zwembad waadde. Voor haar ogen was alles wazig, ondermeer door de tranen die in haar ogen stonden en over haar wangen gleden. De uitgang waar was die? Ze wilde weg; ze wilde niet dat Kenneth in problemen raakte, nog dat hij pijn had. Eindelijk vond ze de rand, en net toen ze er op wilde klimmen, voelde ze dat haar hard werd vastgenomen. En ze werd naar hem toegetrokken. Hij zei het zachtjes en keek hem aan terwijl ze bijna tot bloedens toe op haar lip beet. De woorden die volgden, maakten haar zeker van streek. 'Alsof ik ooit weg zou willen gaan van jou. Ik ben vrij om te gaan, maar ik blijf bij jou, ik kies ervoor bij jou te blijven, maar als ik moet kiezen tussen mezelf en jou, dan kies ik jou, en het is misschien moeilijk te begrijpen, maar als ik jou kies, dan moet ik gaan', sprak ze zachtjes waarna ze zijn hand goed vastnam en dichter naar hem toekwam. 'En het probleem is dat als ik bij jou blijf, je de waarheid moet weten, je moet me beloven niet boos te worden op mij of Lander.', sprak ze even waarna ze hem een knuffel gaf en weer afstand nam. 'Beloof je dat dan?'

Kenneth hoorde haar woorden. Dit snapte hij niet. Waarom moest ze gaan als ze voor hem koos? Dit was echt allemaal teveel. Hun handen lagen weer helemaal in elkaar. Toch een goed teken. 'Op jou kan ik nooit boos worden Em, en op je broer waarschijnlijk ook niet. Maar ik beloof het' Zachtjes trok hij haar dicht tegen zich aan en legde zijn armen om haar heen. 'Niet meer huilen Em. Het komt wel goed. Ik beloof het je.' Zachtjes streek hij over haar rug en ademde even diep adem. Voor een moment had hij gedacht dat hij haar zou verliezen, als dat echt was gebeurt dan had hij zichzelf van kant gemaakt. 'Ik zal niet kwaad worden, nooit.' Sprak hij zacht in haar oor en sloot voor enkele momenten zijn ogen. Toch liet hij haar na een tijd wat losser zodat ze nog steeds naar elkaar konden kijken, maar zodat hij haar toch nog in zijn armen had. Door het zwemmen was zijn hartslag de hoogte in gegaan en was er ook een licht gehijg ontstaan door de inspanning, het gehijg was opgehouden. Zijn hart klopte nog razendsnel tegen zijn borst.

Emilie zuchtte even toen hij zei dat hij niet boos op haar kon zijn, en op haar broer - waarschijnlijk- ook niet. En hij troostte haar, al verdiende ze dat niet. Ze zuchtte even en knikte toen ze hem tegen zich aantrok. Na enkele te korte seconden, liet hij haar losser. Hij zou niet kwaad worden. Toen hij haar iets losser liet, keek ze hem aan. Dus dit was het moment waarop ze haar verhaal moest gaan doen. Ze haalde eens diep adem en keek hem moeilijk aan. 'Nog voor het feestje ben ik naar Lander geweest, dat weet je. Hij moest wat spullen hebben en die ging ik naar hem toe brengen. Lander..', sprak ze rustig terwijl haar stem naar het einde toe wegstierf, ze zuchtte en hernam. 'Lander zit in een bende net buiten de stad, Kenneth.', zei ze, hem even recht in de ogen aankijkend. Ze rilde even en kleine bobbeltjes verschenen op haar armen. Niet van de kou, van de moeite die ze had om dit te vertellen. 'Er was niet veel aan de hand, weet je, eerst duwden ze me wat maar toen Lander verscheen, hielden ze op. Tot ik vanmorgen telefoon kreeg van Lander. Ik moest uit m'n huisje, ze hadden me gevonden, wisten me wonen en zouden naar me toe komen. Ze hebben het op mij gemunt, om welke domme reden dan ook. Lander zei me dat het gewoon om geld ging.'

Kenneth liet haar uitpraten, toen het woord bende in zijn hoofd kwam vormde dat weer het beeld van dat ene meisje. Haar broer zat dus in een bende. Klein of groot geen idee. Maar ze hadden het wel op haar gemunt. Dit was waarom hij haar uit het bende leven wilde houden. De kans om haar zo te verliezen was veel groter dan eender welke kans ook. Op het einde trok hij haar gewoon weer tegen zich aan. 'Waar je ook blijft, ik zal er altijd staan om je te beschermen Em. Ik heb al vele gevaren zelf getrotseerd, en deze zal ik ook trotseren of je nu wilt of niet.' Kenneth was niet kwaad op haar, nog op haar broer. Een beetje teleurgesteld wel, maar dat was enigsins normaal voor hem. Met zijn verleden zou je dat ook zijn. 'Ik ben niet kwaad, allesins niet op een van jullie.' Zijn woede ging nu voor een groot deel naar de bende. Wat uiterst normaal was.

Eenmaal uitgepraat, beet ze even op haar lip terwijl ze hem aankeek, maar lang duurde dat niet, aangezien hij haar tegen zich aantrok. Haar armen sloeg ze automatisch om hem heen en Ze legde haar hoofd op zijn schouders en wierp ondertussen een vuile blik naar starende mensen. Ze luisterde naar hem en sloot haar ogen toen hij zei dat hij ook dit gevaar zou trotseren. 'Maar ik wil je niet verliezen', lag op het puntje van haar tong, tot hij weer begon ze spreken en ze het woord nog altijd aan hem liet. Hij was niet kwaad, ook niet op Lander. Wat had ze dan verwacht? Ze had verwacht van wel, maar waarom? Alweer liet Kenneth haar zien dat hij anders in elkaar zat dan ze zelf dacht, en dat vond ze leuk aan hem. Ze knikte even, haar hoofd nog steeds op zijn schouders. Ondertussen keek ze weer naar de omgeving, en kwam ze weer tot de realisatie dat ze beiden in een zwembad stonden. Zonder enige waarschuwing, liet ze hem dan weer los, en keek hem enkele seconden diep in de ogen. 'Ik hou van je.' fluisterde ze zachtjes en beet even op haar lip. 'Ongelofelijk veel.'

Kenneth staarde een tijd lang voor zich uit en enkele mensen passeerde juist. Zachtjes streek hij over de haren van Emilie en ademde even diep in. Uiteindelijk liet ze hem weer los en nam hij haar handen weer vast. 'Ik hou ook van jou Em, meer dan ik ooit voor mogelijk hield. Daarom wil ik je beschermen tegen die 'bende' en tegen al het andere gevaar.' Plus als het echt onhandelbaar werd, kon hij nog altijd de oude bende optrommelen voor mee tegen die andere bende te gaan vechten. Maar voor nu kon hij dit alleen klaren. 'Dus nu kom je wel naar een van de kamers van Monica toch?' Hij had Naila al tijden niet meergezien of gehoord, daarom zou hij een nieuwe kamer gaan aanvragen voor hun twee. Moest hij alleen zijn spullen maar even van de ene naar de andere kamer zeulen maar dat maakte hem weinig uit. Zolang hij er maar zeker van wist dat Emilie veilig was. Op school zouden ze haar misschien kunnen vinden, maar dan konden ze niets doen zonder dat er getuigen bij waren. Even dacht hij na. Nu was het zijn beurt om wat te gaan vertellen, maar daar wachte hij toch nog maar even mee.

Emilie voelde zich raar toen hij zei dat hij haar wel zou beschermen; ze wilde immers niet dat hij in gevaar kwam! 'Ik wil niet dat jou iets overkomt, Kenneth, en daarom wilde ik het je niet vertellen, ik wist dat je me zou willen beschermen en dat je daarvoor zou vechten. Maar wat als er iets ergs met je gebeurt? Ik zou mezelf van kant maken', zei ze onrustig. In haar ogen stond duidelijke angst te lezen, en die zou niet snel verdwijnen. Toen Kenneth vroeg of ze naar de kamers van Monica zou komen, knikte ze even schouderophalend. 'Veel andere keus zal ik toch niet hebben..Tenminste niet zo'n goede keuze, dan ben ik namelijk vlak bij jou', sprak ze met een fijne glimlach op haar gezicht. Hij was zo goed voor haar, dat ze zich bijna een verwend nest vond. Hij deed alles voor haar en zelf zou ze ook alles doen voor hem. Altijd. Voor altijd. Toen ze aan zijn bewegingen zag dat Kenneth over iets nadacht, vroeg ze hem waarover hij piekerde. Hij kon immers ook alles zeggen tegen haar, toch?

Kenneth schudde zachtjes zijn hoofd. 'Emilie, ik kan het wel aan. Er zal niets mis gaan met me. Ik kan vechten, en als het echt moet dan bel ik mijn oude bende op. Dan kan er zeker niets mis gaan.' Zachtjes streek hij met zijn duimen over haar handpalmen en keek haar met een geruststellende blik aan. Nee, met hem zou niets gaan gebeuren, eveneens als met haar. Daar kon ze op gaan rekenen. 'Dan ga ik een van de dagen, of vandaag nog een kamer aanvragen voor ons.' Dan waren ze vaak bij elkaar. Dan zou er al zeker niets met haar gebeuren. Daar was hij honderd percent zeker van. Even haalde hij diep adem. Nu was het tijd om het te vertellen. 'Nu is het mijn beurt om wat te zeggen.' Kort keek hij naar het water. Een duidelijke aarzeling was hoorbaar in zijn stem. 'Weetje nog die twee mensen op het feestje die ik niet mocht? Ik zal je nu vertellen waarom.' Meteen keek hij haar weer aan. Nu was het moment, zou ze hem geloven of de roddel? 'Kijk, die twee hebben een roddel verspreid over me. Niet zo een van hij is een freak ofzo. Maar ze hebben gaan vertellen dat ik meisjes alleen maar misbruik.' Het laatste woord kwam er maar heel zachtjes uit. Kort beet hij op zijn lip. 'Ik was zo kwaad op hun dat ik er werkelijk aan dacht om gewoon af de pier te springen en nooit meer boven zou komen. Ik was en ben nog steeds bang om het feit dat jij die roddel misschien zou geloven.' Zo nu wist ze het ook. Dit was wat ze moest weten. Als hij Jazlyn moest geloven zou ze hem nu gaan geloven, maar niets was zeker.

Ze glimlachte even moeilijk toen hij zei dat er hem niets zou overkomen. Hij kon vechten, en dat geloofde ze zonder enige twijfel. Ze voelde hoe hij met zijn duimen over haar handpalmen wreef en zuchtte eventjes zacht. Zijn blik vertelde haar dat er niets was om zich zorgen over te maken. Toen hij zei dat hij een kamer zou regelen, knikte ze even. 'Is goed.', zei ze kalmpjes terwijl ze hem afwachtend aankeek. Wat wilde hij haar vertellen? Haar hoofd knikte even toen hij vroeg of ze die twee mensen nog herinnerde. Maar al te goed. Toen hij zijn verhaal deed en gedaan had, zweeg ze en keek ze naar de grond. Niet omdat ze nu een afkeer van hem had gekregen, maar van die mensen. Ze fronste even en keek hem toen aan. 'Natuurlijk geloof ik die roddel niet, liefje', sprak ze even terwijl ze even met haar hoofd schudde. 'wat een stel zielige mensen, zeg. Of zie ik er soms misbruikt uit? Ik hoop van niet..'' , Ze glimlachte even en drukte dan een volle kus op zijn lippen. 'Twijfel niet aan me, jou kant zal ik onvoorwaardelijk kiezen. En ik weet zelf goed genoeg dat jij zoiets nooit zou doen.', sprak ze zachtjes met haar lippen enkele millimeters van de zijne af, hun voorhoofden wat tegen elkaar. Hiervoor was ze ondertussen wel op haar tippen moeten gaan staan.

Kenneth keek haar aan en sloot daarna voor een korte tijd zijn ogen. Al gauw voelde hij haar zachte lippen tegen de zijne. Hij glimlachte even om haar woorden. 'Dankje Em.' Kort keek hij naar de grond die maar wat troebel was, maar kon daar nog net op uitmaken dat zij op haar tippen was gaan staan. Zachtjes legde hij zijn handen op haar achterste en tilde haar heel zachtjes op. 'Dankje, dat je me wilt geloven. En tuurlijk zie je er zo niet uit.' Eerlijk gezegd had hij het eerder aan haar moeten vertellen, maar om de een of andere manier lukte dat hem niet echt op dat moment. Zachtjes streek hij over haar ontbloote onderrug en grijnsde even. 'Ik denk dat ik maar eens meer naar het zwembad moet komen, als elke zwempartij zo verloopt.' Sprak hij op een plagende toon tegen haar. Dan drukte hij zijn lippen zachtjes op de hare en liet die kus wat langer duren.

Glimlachend keek ze hem aan toen hij haar bedankte. 'Geen dank, alleen maar liefde', zei ze op een poëtisch toontje, waarna ze even kort een zacht gilletje slaakte toen hij haar plots optilde. Meteen sloeg ze haar benen zowat om hen heen zodat hij haar niet heel de tijd met haar volle gewicht hoefde te dragen. 'Ik dacht al zoiets.. Maar je weet dat ik het niet echt leuk zou vinden moest je zeggen dat ik er wel zo uitzie', plaagde ze hem terwijl ze hem wat uitdagend aankeek. Het laatste wat hij zei, toverde een glimlach op haar gezicht. 'Oh Kenneth, je bent zó grappig', klonk het ironisch, waarna ze zijn lippen op de hare voelde en meteen de mond werd gesnoerd. Ze legde haar linkerhand op zijn wang en de rechter in zijn nek, waarna ze na enkele tientallen seconden de kus ruw afbrak door haar gewicht helemaal naar zijn schouders te verplaatsen waardoor er niet veel anders kon gebeuren dan dat hij achterover in het water zou vallen. Al hoopte ze dan dat hij haar stomverbaasd zou loslaten ofzo, zodat ze niet helemaal meegetrokken zou worden..

'Grappig zijn is een van mijn goede kwaliteiten.' Klonk het droog. Toen ze opeens haar gewicht verplaatst had, wat hij niet verwacht had, viel hij inderdaad achterover. Maar in plaats van haar los te laten trok hij haar gewoon mee onder het water. Daar werd hij wel gedwongen om haar lol te laten anders zou hij waarschijnlijk niet meer boven komen. Dus zodra zijn rug het water oppervlak had geraakt liet hij haar los en duwde zich vervolgens af waardoor hij naar de linker kant van het water ging en daar weer boven kwam. Meteen schudde hij zijn haren uit en rekte zich even uit. Oke, nu was hij wel ineens helemaal wakker geworden. Rustig keek hij naar het lichaam van Em dat in het water lag en wachte af tot ze weer zou boven komen. Kort schoot zijn blik omzich heen en tot zijn verbazing was er al een deel van het volk uit het water vertrokken. Raar, maar wel beter. Wel vroeg hij zich af waarom, want voor zover hij kon zien nu waren er nog maar een tiental mensen in het water.

Wat ze misschien wel verwacht had, maar wat ze gehoopt had dat het niet zou gebeuren, gebeurde ook; lieve Kenneth sleurde haar mee het water in, en liet haar op de juiste moment los, zodat ze zeker ook zelf mee onder zou gaan. Meteen toen ze onderwas, dook ze meer naar onderen langs Kenneth heen, zodat ze niet tegen hem zou opbotsen. Een stukje later dan hem, kwam ze weer boven en deed ze met haar handen haar haren naar achteren, waarna ze rondkeek om te zien waar Kenneth was, en aangezien ze met haar rug naar hem toe stond, moest ze zich omdraaien eer ze hem zag. Ze glimlachte even en zwom toen weer in zijn richting - tot ze vlak voor hem bleef staan. 'Goedemorgen..', zei ze grappend en zuchtte eventjes, waarna ze hem een tijdlang aankeek en even langs zijn wang streek. 'Wil je een ochtendzoen?, vroeg ze hem liefjes en keek hem onschuldig aan, alsof ze bang was dat hij werkelijk nee zou zeggen. Na ja, met elkaar plagen was niets mis, natuurlijk..

Kenneth fronste even toen hij haar niet meer zag. Oke, dit was gewoon ongepland. Al een geluk stond ze al snel weer bij hem en keek hij haar met glimlach aan. Een zachte tinteling ontstond wanneer ze hem aanraakte aan zijn wang. Zachtjes plaatste hij zijn hand op het hare en zijn andere legde hij in haar nek. 'Tuurlijk wil ik dat.' Zei hij met een speelse grijns. Zelf drukte hij een kus op haar wang en daarna ging hij van haar wang naar haar lippen, en zo ging zijn hand die op de hare lag naar haar wang. Na een tijd beindigde hij de kus. 'Wel, was deze ochtenkus goed gekeurt door mevrouw?' Sprak hij op een vrij serieuze toon tegen haar. Beiden zijn handen hongen nu weer gewoon naast hem. Alsof er enkele seconden geleden niets gebeurd was. Ook was de spanning die er net even tussen henin hong verdwenen, dat was goed. Zeer goed.

Emilie grijnsde even en keek hem speels aan en toen hij toestemde, voelde ze de kus op haar wang en zelf rilde ze even toen ze zijn lippen naar de hare voelde gaan. Terwijl zijn hand naar haar wang gleed, legde ze haar andere hand in zijn nek; en even genoot ze van dit moment, tot hij de kus afbrak. Hoewel, ze bleef genieten van hém. 'Deze ochtendkus was perfect, ik kan niet wachten tot het avond is..', sprak ze, maar ze werd onderbroken. Een man die eruit zag als een redder ofzo, schraapte zijn keel en ze keek fronsend op. Wat moest ie? Dat werd vrij snel duidelijk. 'Het zwembad gaat sluiten, hebben jullie de 3 aanmaningen tot vertrekken niet gehoord? Jullie zijn de enigsten in het zwembad nu. Ik begrijp dat dit allemaal erg leuk is, maar morgen kan je gewoon weer terug komen..'-hij schraapte zijn keel: ahum- 'Zwemmen.' Em perste haar lippen even op elkaar om maar niet in lachen uit te barsten, en dat zou ze ook niet doen, nu. Ze keek even naar Kenneth en knikte naar de man, waarna ze op de rand klom en aanstalten deed om weg te gaan, naar de kleedhokjes.