Hoezo, een plan..

Een rilling trok door zijn gehele lichaam toen ze opeens over zijn middenrif streek, daar verschenen net zoals eerst weer van die kleine bobbeltjes. Een kus volgde vlak daarna, welliswaar een korte maar het gevoel dat die kus in hem opbracht deed hem zo goed. Kenneth keek haar aan en glimlachte toen ze haar voorhoofd tegen het zijne plaatste. Zachtjes drukte hij een kusje op haar neus en glimlachte even. Kenneth voelde een geeuw op komen maar probeerde die zo hard mogelijk te onderdrukken, al snel verschenen er daardoor in zijn ogen tranen. 'Oke, zeer onopvallend sukkel.' Dacht hij droogjes inzichzelf. Tuurlijk werd hij op dit moment weer zo moe als iets. Een beter moment konden ze blijkbaar niet gaan kiezen. De jongen was al een lange tijd aan het vechten tegen zijn slaap, en tot nu toe lukte dat perfect. Maar nu was dat blijkbaar ook mislukt.

'Je bent moe', sprak ze glimlachend, waarna ze door dat hij begon te geeuwen zelf ook een geeuw onderdrukte. 'En ik ook, misschien moeten we toch maar slapen', sprak ze rustig, waarna ze hem even liefjes aankeek. Ze legde even zachtjes haar hoofd tegen zijn borst en zuchtte dan zachtjes. 'Morgen ga ik naar Lander', sprak ze even voorzichtig, toch hopend dat hij gewoon ja zou knikken en het voorbij zou laten gaan. Ze was nog altijd vastberaden alleen te gaan, gewoon omdat ze niet kon vatten waarom Lander haar vertrouwen zo geschonden had en haar verlinkt had, dat was haar helemaal niet echt duidelijk, en dat zou ze dan zelf willen uitzoeken. Haar hoofd voelde wat zwaar aan, misschien omdat ze gewoon moe was, of gewoon even aan te veel dingen te gelijk dacht, aan ergere dingen.

Kenneth keek haar met een kleine glimlach aan toen ze vertelde dat ook zij moe was. 'Kijk je wel uit als je morgen gaat. Desnoods bel je me maar als er iets mis gaat. Ik wil niet dat je iets overkomt.' Kenneth kwam even recht en legde zijn hand op haar wang en drukte een zachte kus op haar lippen. Maar toch zat deze vol spanning, simpel weg omdat hij niet kon vatten dat ze nog naar haar broer wou gaan. Stel nu de bende was er bij? Kort huiverde hij en legde zich dan weer neer met zijn arm weer naast zich. Hij wou niet dat ze ging alleen voor de bende al, stel dat ze haar nu wat aandeden. Kenneth zuchte even diep. 'Ik ben gewoon bang dat er iets gebeurt, tegenhouden kan ik je niet. Maar contacteer me wel zodra je je er niet goed bij voelt.' Aarzelend sloot hij zijn ogen, maar meteen deed hij ze weer open. Dit was echt hel voor hem. Ja, hij was bezorgd om haar, ook om het deel dat als ze niet kon bellen hij haar niet zou kunnen komen helpen. En hij wist niet wat die bende van haar wou. Maar gewoon het gedacht alleen al.

'Néé, dat weet ik wel', zei ze zachtjes, waarna ze even zuchtte en haar hand op zijn wang legde. Er is niets om je zorgen over te maken, niets.', sprak ze zachtjes. Of misschien wel, misschien .. Maar ze wilde Kenneth niet opjagen. De kus die hij op haar lippen drukte, zei genoeg. Spanning, misschien wat geforceerd. Alleszins wist ze dat hij in zijn hart echt wel wilde dat ze gewoon bij Lander wegbleef, en dat hij wilde roepen dat ze niet mocht gaan, sméken dat ze niet zou gaan. Maar hij zou haar toch niet zo ver krijgen, en dat leek hij wel te weten. Ze keek hem even serieuzer aan en legde haar hand dan eveen in zijn nek. 'Kenneth, Maak je gewoon niet druk, oké? Lander is mijn broer, wat kan hij doen?', zei ze wat sussend, waarna ze hem even een kus op de wang gaf. 'Maak je geen zorgen', sprak ze rustig, waarna ze wat tegen de muur achter hen begon te leunen.

Kenneth staarde een lange tijd naar boven. Voorzichtig kwam hij recht en zette zich voor haar neer. 'Wat je broer kan doen? Niet veel. Maar wat als de bende er bij is. Em, je weet hoe het bende leven is en wat ze doen als ze hun zinnen op iemand hebben gezet vijandig dan. Ze kunnen veel te veel doen, en daar maak ik me druk over. Je kan me niet vragen om me geen zorgen te maken, want ik weet wat er kan gebeuren moesten ze er zijn. Ik zal je niet vragen om niet te gaan hoewel ik dat wil, ik kan je niet dwingen om je contact met Lander te verbreken. Zo ben ik nu eenmaal niet.' De jongen staarde even naar de grond en zuchte diep. Zachtjes legde hij zijn hand op de hare, ergens was hij aan het vechten tegen de pijn en de woede die in hem omging, maar ook met het verdriet. Uiteindelijk keek hij weer op en zette een waterige glimlach op zijn gezicht. 'Wees gewoon voorzichtig, en als er iets is, ren dan weg, dat is het enigste wat ik van je kan vragen.'

Met haar blik volgde ze de bewegingen die hij maakte toen hij voor haar kwam zitten. Toen hij aan zijn uitleg begon, voelde ze zich stilaan wat onrustig worden. Ze kon het gewoon niet vatten dat Lander, haar bloedeigen broer, haar zo kon behandelen. Ze sloot haar ogen een tijdje toen Kenneth uitgepraat was, zuchtte zachtjes en keek Kenneth dan na een lange tijd weer aan. Ze was verward en voelde zich wat gebruikt. Ze voelde zich goedgelovig en dom, maar stelde zich tenslotte wat beschermend op tegenover zichzelf en Lander. Ze besloot hem niet te gaan verdenken om iets wat hij misschien niet gedaan had, en hem het voordeel van de twijfel te geven. Dat deed je toch, bij familie? 'Kenneth, nogmaals, Lander is mijn bloedeigen broer. En je eigen familie doe je niets aan. Nu niet, nooit niet.', sprak ze zelfverzekerd, waarna ze even slikte en zijn hand vastnam. 'Kan je proberen om niet kwaad te zijn op Lander? Kan je proberen met me mee te gaan zonder dat je zult uitvliegen? Kan je me dat beloven?', vroeg ze hem, terwijl ze hem doordringend aankeek. Ze dwong hem niet, ze wilde gewoon wat duidelijkheid.

Kenneth keek haar aan en zuchtte. 'Als je me mee wilt nemen naar je broer, ben ik je daar al dankbaar voor. Ik zal proberen om niet uit te vliegen tegen hem, maar dat wilt nog niets zeggen over die bende. Ik beloof je dat ik hem met geen vinger aanraak, en dat ik zal proberen om niet kwaad te zijn op hem.' Zachtjes streek hij met zijn duim over haar hand en drukte een zachte kus op haar voorhoofd. 'Maar laten we ergens anders over gaan praten, dit onderwerp is voor geen een van ons goed om over te praten.' Een kalme grijns verscheen op zijn gezicht, hij was al blij genoeg dat hij mee mocht gaan met haar naar haar broer. Als ze dat echter wel wou. Voorzichtig legde hij zijn vrije hand op haar schouder.

Emilie glimlachte even rustig toen hij beloofde hem niet aan te raken, en dat hij zou proberen niet kwaad te zijn op hem. Dat was al heel wat voor Emilie, dat maakte haar best gelukkig. 'Oké dan. Bedankt', sprak ze zachtjes, waarna ze haar ogen even sloot toen hij een kus op haar voorhoofd drukte. Ze schudde haar hoofd even glimlachend en grijnsde. Ze sloeg haar ogen even neer en glimlachte, waarna ze even een zachte geeuw onderdrukte, al kon veel haar dat niet schelen. 'Misschien kunnen we praten over hoe geweldig je wel bent?', , stelde ze glimlachend voor, waarna ze hem uiteindelijk weer aankeek en haar hand op zijn wang leggen. 'En over hoe ik ooit dit voorrecht heb kunnen krijgen.', sprak ze liefjes. Ja, zij was bevoorrecht, maar waarom, dat was haar volkomen onduidelijk.

Kenneth keek haar even droogjes aan. 'Dat zou teveel van het goeie zijn Em.' Sprak hij met een grijnsje tegen haar en voelde dan haar hand op zijn wang en voor een moment sloot hij zijn ogen. 'Jij bent niet bevoorrecht. Dat ben ik. Ik had nooit gedacht om zo iemand als jou te vinden.' De jongen drukte een kus op haar lippen en trok haar weertegen zich aan en legde zijn armen om haar heen en glimlachte even. Zachtjes bewoog hij van links naar rechts, maar dat kwam omdat hij niet kon stilzitten. Zijn handen bewogen voorzichtig over haar armen. Kenneth hoorde niets meer buiten, dus de jongens waren weg. Mooi zo, dan was het ook veiliger voor haar. 'Laten we het houden op dat we beiden bevoorrecht zijn.' Zachtjes drukte hij een zoen in haar nek en keek een tijdje voorzich uit en wahte op enige reactie van haar.

[Inspi sorry]

Emilie zuchtte even zachtjes, waarna ze al meteen een kus op haar lippen voelde. Toen hij haar vastnam en tegen zich aantrok, legde ze haar hoofd op zijn schouder, waarna ze haar ogen sloot, wat op dit moment nogal doodvonnis gaf. Door zijn bewegingen maakte hij het enkel erger, ze leek gewoon in slaap te vallen, en dat wilde ze even niet, niet zonder waarschuwing. Maar haar ogen wogen loodzwaar en haar gedachten leek ze er even niet meer bij te kunnen houden.Gelukkig maakte de zoen in haar nek haar weer wakker. Ze opende haar ogen traag, waarna ze even geeuwde en knikte. 'Je hebt gelijk', sprak ze rustig, waarna ze haar hoofd wat meer tegen hem aanlegde. 'Hoe laat zou het zijn? ', vroeg ze even fronsend, ze was erg moe, heel erg moe.

[hetzelfde hier]

'Laat genoeg om te gaan slapen denk ik. Em, als je wilt gaan slapen doe maar. Ik heb lang genoeg van je aanwezigheid kunnen genieten.' Kenneth was ook moe, maar hij kon nog perfect vechten tegen zijn slaap. Zachtjes legde hij zijn hoofd tegen het hare en luisterde naar hun ademhalingen die perfect gepaard gingen met elkaar. Zijn hand ging zachtjes over haar rug heen en weer. Voor een moment sloot hij zijn ogen maar vlak daarna opende hij ze weer. In slaap vallen was niet zij top prioriteit op dit moment. 'Ik denk dat we beiden toch wat slaap kunnen gebruiken.' Zachtjes legde hij zijn hand op haar hoofd en streek voorzichtig over haar haren. Zijn gedachten gingen even naar zijn vader die hier ook ergens woonde. Die ging hij wel bezoeken als hij een keer tijd had, en desnoods kon ze met hem meegaan.

'Vind je het niet erg als ik in slaap val?'; sprak ze voorzichtig, waarna ze zichzelf even dwong haar ogen open te houden. Ach, waarom zou ze er uiteindelijk ook tegen vechten? Het zou een hopeloze strijd worden. In Kenneths armen in slaap vallen, wat wilde ze nog meer? Ze zuchtte even zachtjes en ademde diep in en uit. 'Het enige wat ik wil, momenteel, is bij jou zijn, en met je in slaap vallen, zou geweldig zijn.', sprak ze rustig, waarna ze hem even een kus op de wang drukte, en ze even genoot van zijn hand die door haar haren streek. Wat leek alles nu zo onecht, zo irreeël, alles leek te lopen zoals ze wilde mits kleine uitzonderingen waar ze liever niet aan dacht. Maar alles was gewoon àf, hier en nu.