Niets is wat het lijkt..

Kenneth keek haar aan en glimlachte even. 'Aan je eigen.' Fluisterde hij zacht in haar oor en trok haar dan weer naar beneden. Hij legde zich tegen haar aan en glimlachte eventjes. 'Ik zei het al. Ik zal altijd van je blijven houden. Maakt niet uit wat er gebeurt.' Zei hij tegen haar. Even richte hij zijn blik op de klok. Hij kon nog twee uur bij haar blijven en dan moest hij zich gaan omkleden om vanavond naar het feestje te gaan. Dat zou waarschijnlijk toch worden zoals de andere feestjes die de leerlingen gaven in Tenessee. Die waren altijd wel lollig alleen was er op het einde van de dag altijd een knok partij, dat was het mindere aan het gehele Halloween feestje daar.

'Aan mezelf? Geen idee hoe ik dat zou klaargespeeld hebben..', zei ze glimlachend waarna ze de stof van het laken weer tegen zich aanvoelde en beet even op haar lip toen ze hoorde wat hij zei. 'Ik ook van jou. Voor altijd.', zei ze zachtjes waarna ze hem een kus op zijn lippen gaf. Ze volgde zijn blik naar de klok en dacht even aan het feestje. Ze had hier nog geen mensen uit monica tegen gekomen, behalve dan Kenneth, oh ja, en Seth. Die had ze eens gezien, hij zat ook op Monica. Ze zuchtte eventjes. 'Ik ken niet veel mensen van Monica, mijn 'vrienden' gaan niet naar die school. En mijn broer zal er vanavond niet zijn., zei ze zonder enige aandacht te geven aan haar 'broer', zelf was ze zich er niet echt van bewust dat ze dat zei.

Had ze een broer? Kenneth keek haar aan en fronste even. 'Ach, ik kan ook nog niet zoveel mensen, alleen Sawyer, Ruby en Jazlyn. Maar ik weet niet of ze komen, en mijn andere vrienden zitten nog in Nashville. Hoe komt het eigenlijk dat je broer er niet zal zijn?' Heel zachtjes plaatste hij zijn lippen op die van haar en streek zachtjes met zijn hand over haar wang. Plus ze konden altijd nieuwe mensen leren kennen op het feest, daar was zo'n ding immers voor. Kort dacht hij aan zijn vader, hoe hij hem had gevonden, hoe hij het huis uit was gerend om nooit meer terug te komen. Even kwamen al die beelden weer terug zonder enige aanleiding, ook de tijd dat hij in de bende zat schoten aan hem voorbij. Het gezicht van het meisje dat stierf, de pijn die hij had veroorzaakt bij haar vrienden. Een rilling trok over zijn rug, kleine bobbeltjes verschenen voor een moment op zijn armen, maar die verdwenen meteen al weer.

Hij fronste even. Als hij dat deed, had ze al gemerkt, vroeg hij zich iets af, iets dat hij sowieso wel te weten wilde komen. Al zou hij haar niet dwingen iets te zeggen dat ze niet wilde. Toen hij even begon te spreken keek ze op. Ja, daar was de vraag dan, hoe kwam het dat haar broer er niet ging zijn? Ze keek even naar het laken en haalde haar schouders op. 'Hij heeft zijn verplichtingen', was haar uitleg. Ze fronste nu zelf onbewust even en keek hem aan. 'Ik ga er straks eerst nog even langs', vertelde ze even alsof het de normaalste zaak van de wereld was. Want dat was niet zo. Ze zuchtte even.

Kenneth haalde zijn schouders op. 'Zolang hij maar in orde is, en jij maar veilig bent is het voor mij allemaal goed.' Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en keek even naar de klok. Meteen vertrok zijn gezicht en staarde hij naar de grond. 'Ik moet gaan.' Sprak hij op een trieste toon tegen haar en hielde zijn blik nog steeds op de grond. Dan was het nu tijd om zijn kleren even te zoeken, en dat zou nog wel wat moeite kosten, hij wist dat zijn broek samen lag met zijn boxer. Maar waar lag zijn shirt en zijn schoenen? Hij zou ze wel vinden, dat was wel het normaalste. En als hij ze niet vond, tja dan had hij een groot probleem.

Toen hij verder wat zei, probeerde ze wat te glimlachen. 'ja', antwoordde ze overtuigd, hoewel ze probeerde overtuigd te doen, lukte dat haar echter niet goed, en de 'a' klank in het woordje stierf nogal snel weg. Toen hij zei dat hij moest gaan, bekroop een idioot gevoel haar. Ze keek even sip en haalde haar schouders op. 'Ok dan. Ga maar.', zei ze op een teleurgestelde toon, waarna ze hem even kort aankeek. Hem zien weggaan was hélemaal niet leuk. Ze zou zich weer alleen voelen. Maar toch niet meer eenzaam.

Kenneth stond op en trok zijn kleren allemaal weer aan. Even keek hij haar nog aan en voelde toch weer iets in zich breken. Hij liet zich nog even neerzakken op het bed en plaatste zijn hand op haar wang. 'Geen zorgen, ik zie je straks wel weer.' Zachtjes drukte hij een kus op haar lippen voor een kort afscheid. Vanavond zouden ze elkaar wel weer zien in de Zanzibar. Beiden verkleed. Kalm stond hij op en keek haar nog even aan. Oke, dit verliep echt moeilijker dan hij zelf had verwacht. Maar toch vertrok hij met veel pijn in het hart uit het huis. Om zo verder te gaan naar school.

[En toen moest ik weg. See ya]

Emilie volgde met haar blik zijn bewegingen en blies de haren voor haar ogen even weg. Ze zuchtte even toen hij weer op het bed kwam en knikte. 'Ik jou ook', zei ze zachtjes, waarna ze haar lippen even tuitte en hem een zachte kust terug gaf. Ze rilde even toen hij de deur opentrok en buitenging. Haar ogen zakten even terug naar de grond, waarna ze na enkele minuten opstond, haar kleren aan trok, een zakje met wat spullen in uit een schuif haalde, naar buiten liep, de deur op slot deed om naar het buitenste deel van de stad te vertrekken.