Niets is wat het lijkt..

Toen Kenneth zich achteruit liet vallen, volgde ze met hem mee. Wanneer hij omrolde, liet ze zich meeslepen en ze kreeg een leuk gevoel toen ze voelde dat Kenneth op haar lag. Zijn lichaam boven haar voelen, maakte haar gelukkig, al dacht ze daar niet meteen aan. Emms handen gleden nu over zijn ruggengraat naar beneden, terwijl haar hart sneller en sneller begon te slaan. Haar bewegingen zouden nu gaan afhangen van hem, van wat hij deed. Het leek alsof ze buiten adem was, en de miniscule pauzes tijdens het kussen gebruikte ze dan ook om even adem te halen. Toch bleef ze in de overtuiging dat ze zonet een marathon had gelopen. Maar dan naast hem, aangezien hij ook zo ademde. Alles ging zo snel, zo snel dat ze gewoon geen tijd had om serieus na te denken. Al wat ze wilde op dit moment was Kenneth. Wie ze voelde, was Kenneth. Wie ze kuste, was Kenneth. Kenneth was overal.

Kennet zijn beide hande gleden nu naar haar rug. Recht naar het slotje van haar bh. Even twijfelde hij maar toch schoof hij het open. Waarom begon hij nu weer na te denken? Wie had die knop weer aan gezet van de veiligheid. Dit was gewoon echt dom. Toch besloot hij om verder te gaan, al zou hij niet echt weten hoe. Er was een korte pauze waardoor hij haar even aankeek, misschien moesten ze dit maar niet doen? MAar langs de andere kant wou hij dit toch wel. Zonder verdere twijfel drukte hij zijn lippen weer op de hare, op zijn voorhoofd waren al enkele zweetdruppels ontstaan. Weer gleden zijn handen naar haar heupen en hij hield halt bij haar broek. Verder ging hij nog niet, nu was het aan haar om te zeggen dat hij verder mocht gaan of niet. Ugh, hij haatte zichzelf nu wel omdat hij weer was gaan beginnen twijfelen.

Ze voelde hoe zijn handen naar het slotje van haar bh gleden en hoe hij, afgezien van een enige aarzeling, het open schoof. Haar ogen opende ze even, omdat ze voelde dat hij stopte met haar te kussen. Ze keek hem even in de ogen aan, en zag ergens wat twijfel in zijn ogen. Een twijfel die ze niet begreep. Waarom twijfelde hij? Was het niet duidelijk? Natuurlijk kwam het feit dat ze zich niet echt helemaal bewust was van wat ze deed; niet in haar gedachten op. Toen hij haar weer kuste, sloot ze haar ogen weer en kuste ze hem terug. Ze voelde zijn handen naar haar broek glijden en merkte zijn getwijfel op. Maar door even rechter te gaan zitten, haar bh uit te doen en zich dan weer terug te laten vallen op het deken, waarna ze haar handen naar de zijne bracht en ze lichtjes naar beneden duwde, probeerde ze duidelijk te maken dat hij gerust verder mocht gaan, als dat oké was voor hem.

Kenneth begreep niet waarom hij nu twijfelde. Toen hij haar handen op de zijne voelde en die naar beneden werden geschoven deed hij verder de twijfel bannend uit zijn kop. Hij deed haar broek open en trok die zover naar beneden als hij kon. Dit doen al kussen was echt wel een hel. Maar met veel moeite lukte het hem wel. Daarna gingen zijn handen weer naar haar hals en kuste hij verder. De twijfel bannen lukten hem wel, dat was dus iets goed. Zijn zwarte haren stonden voor een groot deel naarboven maar het kon hem niet meer schelen. Zijn borst ging best hevig op en neer door de inspanningen die hij had geleverd, maar dit was nog niets. Aangezien ze wou dat hij verder ging zou het zometeen nog veel erger worden.

Emilie voelde dat Kenneth haar hint begreep en dat hij zo haar broek opendeed en naar beneden schoof. Zelf schudde ze zodanig met haar benen zodat haar broek helemaal van haar af ging. Ze voelde zich meer opgewonden worden, waarna ze haar handen over zijn borst liet glijden, over zijn buik, tot aan zijn broek. Nu haar kleren, op één stuk stof na uit waren, was het zijn beurt. Ze maakte de knoop van zijn broek los en duwde die naar omlaag, tot ook zij het niet meer verder naar beneden kreeg. Ze kreunde eventjes zacht van inspanning en tegelijk irritatie. Haar ogen opende ze even, maar toch bleef ze hem onophoudelijk kussen. Ze begon te hijgen en bewoog haar handen onophoudelijk over zijn rug. Ook bij haar verschenen enkele zweetdruppeltjes. Dit was vermoeiender dan een marathon, maar wel 1000 keer leuker.

Kenneth voelde weer haar handen over zijn borst glijden en zodra ze zijn broek los had gekregen deed hij ze verder uit. Toen hij haar zachte kreun hoorde voelde hij weer zo'n vlaag van opwinding door zich heen trekken. Haar gehijg liet hem weer meedoen, maar nog steeds was er dat blokken van de twijfel. Toch was hij zeker dat hij nu niet meer kon stoppen, zijn hartslag ging nog sneller als eerst. Zijn hand gleed naar beneden. Terwijl hij haar nog steeds kusste. Als hij echt meerende in een marathon dan had hij nu bijna de eindstreep behaald. Alleen nog die laatste meters moesten ze samen afleggen met elkaar. Dan was het zien wie gewonnen had, alhoewel ze dat beiden hadden gedaan zonder enige twijfel. Kort hield hij op met kussen en streek even over haar heupen, dit voelde geweldig, maar langs de ene kant ook wel fout. Ach zoals hij eerder had gedacht hij kon niet meer terug. Zachtjes drukte hij een kus op haar lippen.

[En nu mogen we niet meer verder gaan]

Emms voelde dat ze steeds sneller en sneller begon te ademen. Haar handen zochten verschillende plekjes op, terwijl ze hem bleef kussen. Ze werd helemaal meegesleurd, en kon er gewoon zelf niets meer aan doen. Haar ogen waren nog steeds gesloten, maar toen hij eventjes stopte, opende ze haar ogen en al wat ze kon laten zien was een fijne glimlach. Bewust of onbewust, dat was de vraag. Ze leefde in haar eigen droomwereldje, nee.. Hun droomwereldje, en kon niet meer terug. Ze voelde een kus op haar lippen.
[..]
Doodmoe lag ze tegen hem aan, het deken over hen heen. Ze was even in slaap gevallen, maar het bewust worden van wat er zonet gebeurd was, had haar aan het denken gezet. Dit was te ver gegaan; ze wilde dat haar eerste keer met hém speciaal zou worden, maar had gewoon niet kunnen voorspellen dat het zo zou gaan, dat ze allebei zo bezeten waren van elkaar. Dit was gewoon te snel gegaan.

Kenneth lag dicht tegen haar aan, hij was zich bewust van wat ze hadden gedaan. Ergens was het te snel gegaan, maar het was gebeurd en tja daar hadden ze beiden hun deel van gedaan. Een tijd lang staarde hij naar de plafond, zijn haar plakte aan zijn hoofd zijn rug was helemaal bezweet. De jongen richte zijn blik op haar en glimlachte even, onweted wat te doen. Zou er nu iets veranderen tussen hen? Omdat ze niet hadden nagedacht over wat ze hadden gedaan. Hij hoopte zo hard van niet, misschien maakte hij zich gewoon wat teveel zorgen. Zachtjes duwde hij zich recht en keek haar nog steeds aan. Kenneth bracht zijn hand naar haar voorhoofd en streek haar haar uit haar gezicht. Een rilling trok over zijn rug heen, en eigenlijk deed het nog wel best goed om even de verkoeling te voelen.

Emilie zuchtte zachtjes. Ontkennen kon ze niet dat ze het leuk vond, ze glimlachte even en keek hem aan. Ook haar blik was op het plafond gericht. Ze had ervan genoten. Dat wel. Maar wat als Kenneth haar nu zou dumpen? Wat als al zijn beweringen vals waren? Pakte hij zo elk meisje in of was het alleen het geval bij haar? Wat verwachtte hij nu van haar? Dat ze zou aanvaarden dat hij nu gewoon weg kon gaan en nooit meer achterom zou kijken? Dat kon ze niet. Dit had ze al eens meegemaakt, en dat wilde ze niet nogmaals voorhebben. Toen hij wat rechter kroop, keek ze hem even aan en ook toen hij over haar voorhoofd streelde, bleef ze hem onophoudelijk aankijken. Het leek wel of hij afscheid nam, in haar ogen. 'Ga nu niet weg, alsjeblieft', mompelde ze even terwijl ze hem even aankeek.

Kenneth keek haar aan en fronste even. Zachtjes kwam hij weer naast haar liggen en legde zijn beiden armen om haar heen. 'Ik ga niet weg Em. Dat kan en wil ik niet. Nooit.' Zachtjes drukte hij een kus op haar lippen en streek even over haar rug. Hij kon haar nu niet achterlaten en dat zou hij ook niet willen. 'Ik meen het als ik zeg dat ik van je hou Em, je bent mijn leven nu. Ik zal altijd bij je zijn wanneer je wilt, en ook wanneer je niet wilt. Ik zal degene zijn die je troost als je verdriet hebt, degene waar tegen je kunt schreeuwen en slagen als je kwaad bent. En degene die je aan het lachen zal maken wanneer je maar wilt.' Hij keek haar een tijdje aan en trok haar dan zachtjes naar zich toe en legde zijn hoofd tegen het hare. Ze moest zeker weten dat hij haar niet achter kon laten, daarvoor hield hij veel te veel van haar.

Ze keek even op en draaide zich wat naar hem toe toen hij haar armen om haar heen legde. Haar ogen had ze op zijn lippen gericht toen hij beweerde dat hij niet zou weggaan. Ze geloofde hem, met al haar gevoel, maar haar verstand leek nog niet zeker te zijn. Ze voelde zijn lippen op de hare en zuchtte even zachtjes. Ze voelde hoe hij over haar rug streek en ze knikte even. En ze bleef luisteren. Een glimlachje verscheen op haar gezicht toen hij zei dat hij degene was die dat alles zou doen voor haar. Ze keek hem even diep in zijn ogen aan en nu leek ook haar verstand mee te zijn. Ze voelde hem vlakbij liggen en duwde zich tegen hem aan. 'Ik hou van je', zei ze rustig, waarna ze haar ogen even sloot. 'Ik ben moe', zei ze toen zachtjes.

Kenneth streek nog steeds over haar rug en drukte nog een kus op haar wang. 'Ik denk dat het beste is dat we gewoon even kunnen slapen.' Zei hij tegen haar en geeuwde even. Ja, slapen zou hij doen, dat leek hem wel het beste. Zodat hij morgen met haar naar het feestje kon en daar gewoon de gehele avond met haar kon dansen. 'Ik hou ook van jou.' Fluisterde hij zachtjes in haar oor. Zachtjes streek hij nog even over heup en legde zich dan iets beter tegen haar aan en sloot zijn ogen voor een tijdje. En al snel viel hij dan ook in slaap. Welliswaar tegen zijn zin, maar hij lag er best wel vredig bij. Plus, hij was dan ook nog eens bij Emilie, dat was het belangrijkste. Daarvoor was hij ook hier gebleven deze nacht, omdat hij die niet alleen op zijn kamer wou doorbrengen, maar bij haar. Al had hij dit natuurlijk niet verwacht maar het was nu gebeurd.

Ze glimlachte even en knikte. Slapen, ja. Want vandaag was een prachtige, toch zware dag. Emilie stemde toe met zijn woorden en sloot haar ogen. Ze hoorde het gefluister in haar oor, glimlachte even en legde haar hoofd op zijn borst. Al sneller dan ze verwacht had, viel ze in slaap. Een zeemzoete, dromerige sfeer hing rond in haar droom en meer dan 15 keer verscheen Kenneth. En ze vond het leuk.

Haar gsm rinkelde. Hij stond op stil, maar vibratie stond op dus het maakte een irritant geluid op het houten tafeltje. Ze wilde niet dat Kenneth wakker werd op dit uur, half acht, dus haastte ze zich uit bed om de gsm op te nemen. Nog op tijd zag ze een naam op het scherm verschijnen. Waarom belde Lander haar op dit uur? Haar broer belde haar amper. Ze aarzelde even en keek om naar Kenneth, waarna ze de telefoon opnam. 'Lander?', vroeg ze fluisterend, waarna ze snel een badjas om zich heen en zuchtte even. 'Ja, ik doe het straks wel. Werk je niet in de problemen.', zei ze zuchtend, waarna ze nog luisterde. 'Oke. Ja ik weet het. Ik jou ook. Bye.' al fluisterend nam ze afscheid, waarna ze haar gsm uitzette en weer op het bed ging liggen.

Kenneth had in zijn slaap zichzelf gekeerd en gedraaid maar hij zorgde wel wat zijn arm om Em was blijven liggen. In zijn droom verschenen zijn oude vrienden en Emillie. Een perfecte droom. De uren streken voorbij en Kenneth bleef gewoon verder slapen. Hij was echt afgepeigerd van hun avondje. Daarom kon hij beter slapen, al wou hij eigenlijk zelf wel weer meteen wakker worden om met Em te kunnen praten. De jongen merkte niet dat het meisje waar hij naast lag opeens uit het bed was gegaan alleen had hij zijn arm naar zich toe getrokken. Opeens verscheen er in zijn droom iets ergs. Die zelfde bende oorlog, alleen ditmaal was Emilie het meisje. De kogel werd afgevuurd en nog voor die Em kon raken schoot hij recht en keek omzich heen. Toen hij haar zag liggen zuchte hij opgelucht en wreef even door zijn haar. Wow, die droom wou hij dus nooit meer hebben. Dat was gewoon erg. Kenneth mocht er niet aandenken dat Em zou worden neergeschoten door zijn toedoen.

Eenmaal ze weer terug lag; en haar ogen weer gesloten had, voelde ze het bed bewegen. Ze opende haar ogen en zag hem rechtop zitten. 'Kenneth?', zei ze zachtjes, waarna ze rechtop ging zitten en een arm om hem heensloeg. Ze trok hem tegen zich aan en zuchtte. 'Wat was er?, vroeg ze voorzichtig, terwijl ze hem vragend aankeek. Ze drukte haar voorhoofd tegen zijn slaap en sloot haar ogen. Ze wilde niet dat hij enige pijn had, mentaal of psychisch; nooit never. Ze trok hem dichter tegen zich aan, terwijl ze haar kamerjas nog aan had. Zo had hij het misschien wel warm, of had hij het nodig.

Kenneth staarde naar voor en wou haar aankijken, maar het lukte hem niet echt. Pas toen hij haar arm omzich heen voelde werd het hem duidelijk datze er nog was, dat hij geen waanbeelden had gezien. Hij voelde hoe ze haar hoofd tegen zijn slaap legde en zich dichter naar haar toe trok. Zelf legde hij zijn beiden armen om haar heen en haalde even die adem. 'Ik had een slechte droom. In plaats van dat ene meisje dat was neergeschoten, was jij het en ik kon niets doen om het tegen te houden.' Hij nam haar wat beter in zijn armen en zuchte diep. Al een geluk was het maar een droom. 'Het spijt me, ik wou je niet wakker maken.'Zei hij verontschuldigend tegen haar. Even bleef hij zo bij haar zitten, bang om haar alsins nog te verliezen, al wist hij bijna zeker dat het niet meer ging gebeuren. Maar toch, zij had het trouwen ook warmer als hij zelf nu.

Emilie keek hem even verward aan toen hij vertelde wat er was en kreeg even de rillingen van zijn droom. Ze kon zich niet inbeelden dat zoiets zou gebeuren, maar het leek zo dichtbij toen kenneth het vertelde. Ze zuchtte even en keek hem aan. 'Ik ben er nog steeds, hoor. Ik ga niet weg.' Ze leunde tegen hem aan en gaf hem een kus op zijn wang. 'Je hebt me niet wakker gemaakt, ik was net even wakker', mompelde ze zachtjes en trok hem weer naar beneden, zodat hij kon gaan liggen. Ze rilde even en keek hem aan. Het was nog steeds koud.

Kenneth keek haar aan en glimlachte zachtjes. Uiteindelijk lagen ze weer neer op het bed en in een beweging had hij het deken weer over hen twee heen getrokken. 'Heb je trouwens goed geslapen?' Hij kon de droom die hij had niet plaatsen, maar het maakte niets meer uit. Em, zou nooit in het bendeleven betrokken raken. Daar zorgde hij wel voor. Dat was iets uit zijn verleden wat hij haar echter wou besparen. 'Maar wacht, hoe komt het dat je wakker was?' Kenneth zelf had niets gemerkt toen ze was opgestaan dus hij wist ook niet wanneer ze juist wakker was geworden. Maar dat moest hij niet weten, hij wou alleen weten waarom. Dat was zijn hoofdprioriteit. Misschien was er wel iets gebeurt ofzo, je wist het maar nooit.

Ze knikte even toen hij vroeg of ze goed geslapen had. 'Als een roosje, naast jou', antwoordde ze liefjes, waarna ze hem een kus gaf. Toen hij echter vroeg waarom ze al wakker was geweest, haalde ze haar schouders op. 'Er belde gewoon iemand op mijn gsm.', zei ze zonder enige informatie meer te geven. Moest hij weten dat het Lander was, haar broer, die in een bende zat buiten de stad, zou hij misschien gaan zeggen dat ze van hem moest wegblijven ofzo. En dat wilde ze niet. Ze glimlachte even bevestigend en legde zich tegen hem aan.

'Vroege vogel dan wel.' Reageerde de jongen droogjes en streek zachtjes over haar haar. Vanavond zouden ze naar het Halloween feestje gaan. Al moest hij dan wel eerst helemaal naar Monica terug maar dat boeide hem niet. 'Over vanavond, zie ik je daar of arriveren we samen?' Dat was eigenlijk de belangrijkste vraag. Ook wel merendeels als hoe ze zou gaan, maar dat zou hij vanavond wel zien. Hij zelf had zo zijn eigen apartestijl van kostuum. Je kon hem aanzien als een vampier, of als een prins helemaal in het zwart gekleed. Dat hong er nog vanaf wat hij zou doen om zijn extra touch er aan toe te voegen. Met een glimlacje keek hij haar aan en wachte op enige reactie.

'Ja, zo kan je het wel noemen', mompelde ze zachtjes, waarna ze even zuchtte. Toen hij over vanavond begon, knikte ze even. 'I dont know, jij mag kiezen', zei ze rustig waarna ze hem even aankeek en nogmaals een kusje gaf. Ze dacht aan haar outfit van vanavond. Gezien in een film. Gothica. Naja ze zullen daar wel zien. In de bios was die film echt eng geweest maar vanavond was het niet haar bedoeling om mensen echt af te schrikken. Ze zuchtte even en nestelde zich tegen hem aan. Haar hand legde ze even op zijn borst, waarna ze even opkeek, naar de klok. 'Wanneer moet je weg?, vroeg ze even, gewoon om de tijd wat in de gaten te houden.

'Waarschijnlijk tegen een a twee uur. En ik denk dat het beste is dat we elkaar daar zien.' Zei hij tegen haar en glimlachte zachtjes. Zachtjes streek hij over haar rug en ademde even diep in. 'Even over gisteren, waarom zei je op begeven moment toen ik bij je stond sorry?' Even tilde hij zijn hoofd van het kussen af en wachte af. Dit wou hij eigenlijk echt wel weten, maar als ze het niet zeggen wou dan maakte dat eigenlijk niets uit. Dan plaatste hij zijn hoofd weer neer op het kussen en trok haar iets dichter tegen zich aan, om haar aanwezigheid toch nog te voelen. Zijn blik was gericht op het plafond en daar liet hij die ook voor enkele minuten hangen.

Ze knikte even. Ja, dat was best voor haar. Ze voelde zijn hand over haar rug gaan en beet even op haar lip toen hij vroeg waarom ze op een gegeven moment sorry had gezegd. "Dat weet ik niet", wílde ze zeggen, maar bedacht zich dan. Ze zou er even over nadenken. Diep vanbinnen wist ze wel waarom. Ze wist dat als ze hem écht zou beginnen kussen, dat hetgene er vannacht gebeurd was, het gevolg zou zijn. Ze had zich geëxcuseerd omdat ze zich liet meeslepen en zichzelf gewoon niet kon inhouden. Ze had zich geëxcuseerd omdat hij misschien niet zou willen. Diep ademde ze in en antwoordde. 'Er zijn veel redenen, allemaal misschien niet even belangrijk. Ik twijfelde. Ik wist wat er zou volgen en wist niet zeker of jij dat ook zou willen. Een sorry omdat het allemaal zo snel ging en een sorry omdat ik mezelf niet kon inhouden.', zei ze even toen ze wat rechtop ging zitten. Ze keek voor zich uit en beet alweer op haar lip. God, dit was moeilijk om duidelijk te maken.

Kenneth keek haar aan en wachte af. Toen ze recht ging zitten legde hij zijn arm om zich haar heen. 'Hé, het is gebeurd. Het maakte niet uit of het te snel ging Em. Ik twijfelde zelf ook even maar ik denk dat dat normaal is. Luister er veranderd niets tussen ons hoor, ik hou nog steeds evenveel van je hoor.' Zachtjes drukte hij een kus op haar wang en keek haar met een zachte glimlach aan. Hij trok haar tegen zich aan en ademde even diep in. 'Het was niet echt hoe ik het me voorstelde. Maar het bleef perfect.' Kenneth was blij dat ze het had gezegd. Hij wist graag waar het op stond. Even dacht hij aan zijn droom maar al gauw richtte hij zijn aandacht weer op haar. Dat was het belangrijkste op het moment.

Een zoete glimlach verscheen op haar gezicht toen hij vertelde dat het niets veranderde tussen hen en dat hij nog evenveel van haar hield als eerst. En de kus op haar wang bevestigde dit. Ze keek hem evenlief aaan en ze knikte even instemmend toen hij weer wat zei. Ze sloeg haar armen om hem heen en zuchtte eventjes. 'Waar heb ik al dit mooie toch aan verdiend?', mompelde ze evenzachtjes zonder hem aan te kijken. Dit was gewoon allemaal te perfect, het leek wel een droom. En ze was bang om wakker te worden.

[gotta go]