Huiswerk maken... [Alleen Samora en Elliot (a)]

Elliot zat op een bankje naar zijn muziek te luisteren. Hij keek rustig om zich heen terwijl hij zacht mee neuriede. Het was rustig op het buitenterrein, zoals meestal. Een paar mensen zaten hun huiswerk te maken. Elliot keek naar zijn rugzak die naast hem op de bank lag. Hij had helemaal geen zin om huiswerk te gaan maken, maar hij moest toch iets gaan doen. Als hij dat niet deed, moest hij het of vanavond doen, of niet. Wat zou betekenen dat hij morgen problemen kreeg met leraren, die het op de een of andere manier niet leken te begrijpen dat er ook andere dingen in het leven waren dan school en soms zoveel huiswerk opgaven dat je na twaalf uur 's avonds nog niet klaar was. Elliot zuchtte besluiteloos en streek onder tussen zijn zwart-wit gestreepte handschoenen recht. Die zakte al heel de dag af, omdat ze eigenlijk iets te wijd waren voor hem. Daardoor zaten ze altijd een beetje gekreukt om zijn onderarm en gleden ze regelmatig af tot zijn polsen. Terwijl de muziek door zijn hoofd galmde, pakte hij uiteindelijk toch maar zijn tas. Met enige moeite vond hij zijn agenda. Voor de zoveelste keer keek hij wat hij nog moest doen.
Tegen wiskunde zag hij nog het meest op. Toch pakte hij dat maar uit zijn tas. Hoe sneller hij eraan begon, hoe eerder hij ermee klaar was. Elliot opende het boek en keek naar de bladzijdes die hij moest maken. Daarna legde hij het boek naast zich neer en zocht hij in zijn tas naar een pen. Toen hij die eindelijk gevonden had, pakte zijn boek weer en haalde het schrift eruit. Dat had hij erin gelaten, zodat het hem nog meer gezoek in zijn tas bespaarde. Met veel tegen zin las hij de eerste opdracht. Maar na het drie keer te hebben gelezen begreep hij er nog niets van. Met een zucht sloeg hij het boek weer dicht en stopte alle spullen weer in zijn tas, die hij vervolgens dicht ritste. Misschien zou hij beter kunnen werken in zijn eigen kamer.
Rustig stond Elliot op. Streek zijn skinny en zijn zwarte shirt recht en gooide zijn rugzak op zijn schouder waardoor zijn koptelefoon bijna viel. Gelukkig kon hij die nog net op tijd opvangen. Voordat Elliot het ding weer op zijn hoofd plantte, streek hij even zijn haar recht. Elliot luisterde naar het nummer dat op stond. Zachtjes begon hij mee te zingen. "Something I can't fight, I could not escape," mompelde hij mee met de muziek. "I could spend my life. Lost in you! Lost in youhou!" Elliot dacht aan de tekst van de muziek. Hij zou willen dat hij ook iemand had om zijn liefde mee te delen. Om samen mee over het strand te kunnen lopen. Een onhoorbare zucht glipte langs zijn lippen terwijl een zacht briesje met zijn zwarte haar speelde. Even ging Elliot 's hand naar het ringetje van zijn linker mondhoek. Aan de rechter kant zat er ook een. Alle twee zilver, zodat ze glansde als de zon erop scheen. Sloffend verliet Elliot het bankje. Hij liep langzaam en met tegenzin. Het was namelijk een heerlijke herfst dag en hij zag er tegenop om in dat duffe kamertje naar wiskunde opdrachten te staren waar hij toch niets van begreep.

"When I was younger I saw my daddy cry and curse at the wind. He broke his own heart and I watched as he tried to reassemble it." zacht zong Samora mee, met de muziek die uit de oortjes van haar Iphone kwam. Ze stond met haar rug tegen de bakstenen muur van het schoolgebouw aan geleund, de zon verwarmde haar lichaam. Het was heel anders dan in Engeland, waar de wolken de zon meestal aan haar zicht hadden onttrokken. Een zacht briesje speelde met haar blonde haren, die golvend over haar smalle schouders vielen. "And my momma swore that she would never let herself forget. And that was the day that I promised I'd never sing of love if it does not exist." Samora sloot haar ogen, ze zong zo zacht dat ze er zeker van was dat niemand haar zou kunnen horen. Ze wou niet weer het mikpunt van treiterijen worden, en het leek ook niet het geval. Nog niet althans. Ze kende, nog niet zo veel mensen. Twee om precies te zijn, Alex en Scott en beide schenen ze haar wel te mogen. En dan was er nog Elliot. Hij moest hier ook ergens zijn, maar ze had hem nog niet gezien. Hopelijk zou ze hem binnenkort tegen komen. Zou hij er ook zo over denken? Of wou hij haar juist helemaal niet meer zien? Was hij blij dat hij van haar af was toen hij hier heen verdween? Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, opende haar ogen. Knipperde tegen het vele zonlicht, dat haar een moment verblinde. Ze viste haar Iphone uit haar zak, ontgrendelde hem. Ze had pas over twee uur weer les, het was niet erg zin vol om hier te blijven staan. Ze kon beter aan haar huiswerk gaan, dan kon ze na school nog even surfen. Dat was één van de vele voordelen aan hier wonen. De zee was binnen loop afstand, net als haar vader had ze zich altijd al aan getrokken gevoeld tot de zee. In Australië had haar neef haar leren surfen, bijna elke vakantie was ze naar hen toe gegaan. Soms zelfs alleen. Zij en haar neef hadden het altijd heel goed kunnen vinden. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, duwde zich af tegen de muur. Haar blik viel op een jongen enkele meters bij haar vandaan, hij zag er anders uit dan de meeste jongens. Maar kwam haar vreemd bekend voor, het duurde minder dan een seconden voor ze in de gaten had naar wie ze keek. Elliot, zonder er bij na te denken liep ze vloog ze hem om zijn nek. "Elliot!" zei ze blij. Om hem direct weer los te laten, met een rood hoofd van schaamte. Wat had ze nou toch gedaan? Waarom had ze niet gewoon rustig 'hé' kunnen zeggen? "Sorry, ik was gewoon blij om je weer te zien." zei ze zacht, keek hem wat onzeker aan.

Elliot had Samora nog niet opgemerkt, tot ze hem plotseling besprong en keihard in zijn oor schreeuwde: "Elliot!" Elliot schrok en wankelde even. Gelukkig kon hij nog net op tijd zijn evenwicht weer vinden. Sam had hem onder tussen al een beetje beschaamd losgelaten. Elliot glimlachte naar haar met zijn scheve grijns. Hij was blij haar weer te zien, ook al was hij haar even helemaal vergeten, totdat ze hem plotseling om de nek vloog, toen herinnerde hij het zich allemaal weer helemaal. "Leuke opkomst," mompelde de hij vrolijk. Hij keek haar even aan. Ze was helemaal rood geworden van schaamte. "Sorry, ik was gewoon blij om je weer te zien," zei ze zacht. Dit was de Samora zoals hij haar kende. Een lief onzeker meisje zonder veel zelfvertrouwen, maar oh zo mooi. Hij keek haar recht in de ogen aan en glimlachte opnieuw. Wat had hij die prachtige blauwe ogen en dat glanzende goudblonde haar gemist. Dat er nog mooier uit zag door de warme zon die erop scheen. Elliot moest zijn ogen een beetje fijn knijpen tegen het felle licht, omdat hij er recht tegenaan keek.
Plotseling besefte Elliot hoe hij over haar zat te denken. Beschaamd wendde hij zich af. Hij had het plotseling erg heet gekregen. Zo moest hij niet over haar denken. Ze waren gewoon vrienden, meer niet. Lichtjes blozend keek hij naar de grond. Hij hoopte dat Sam het niet had gemerkt, want dan zou wel heel gênant worden. Het viel hem op hoe prachtig groen het gras was. Zo groen als je alleen in een droom had. Verbaasd om weer zo'n vreemde gedachte, schudde hij onmerkbaar zijn hoofd. Zo probeerde hij al die vreemde gedachten uit zijn hoofd te krijgen. Natuurlijk werkte dat nauwelijks en hoe meer hij zijn best deed, hoe erger het werd. Uiteindelijk keek hij een beetje ongemakkelijk naar Samora. Ineens wist hij precies wat Michael Barnes bedoelde met de tekst van Lost bedoelde. Ook die gedachte probeerde hij zonder succes weg te stoppen.
Uiteindelijk probeerde hij maar gewoon een gesprek met Samora te beginnen. Al wist hij helemaal niet waar het over moest gaan. Daarom begon hij toch maar over die verdomde school. "Alles goed op school?" vroeg hij met een rustige stem alsof er niets aan de hand was. Waar hij dat vandaan haalde wist hij niet, maar hij was er wel dankbaar voor. Ineens bedacht hij dat zijn ipod nog aanstond. Zo snel als het lukte haalde hij het apparaatje uit zijn zak en deed hij het uit. Vervolgens stopte hij het ding met belijd weer in zijn zak. Hij keek Sam een ogenblik zwijgend aan terwijl hij wachtte op haar antwoord. Elliot wist bijna zeker dat die toch niet veel in zou houden, tenzij er iets heel bijzonders was gebeurt. Hij vroeg zich af wat dat dan kon zijn. Zodra hij merkte dat hij weer eens afdwaalde met zijn gedachtes, schudde hij opnieuw onmerkbaar zijn hoofd. Hij vervloekte zichzelf dat hij zich zo snel liet afleiden. Dat was waarschijnlijk ook de reden dat hij altijd slechte cijfers haalde op school. In plaats van op te letten zat hij dan te dagdromen of hij schreef tekstjes in zijn schriften en werkboeken en natuurlijk kladde hij datzelfde papier ook onder met tekeningen, ook al was hij heel slecht in tekenen. Sommige leraren konden zich daar zo aan ergeren. Zij begrepen dan niet hoe saai ze waren en dat Elliot wel móést tekenen en gedichtjes schrijven om wakker te blijven in de les. Elliot schoof de zijn zwarte haar uit zijn ogen en keek Sam half aan. Hij durfde haar niet meer recht aan te kijken. Ondertussen plukte hij iets te zenuwachtig aan de zwart-wit gestreepte stof van zijn handschoenen.

Samora hield haar blik strak op de grond gericht. Vervloekte zichzelf voor het feit dat ze hem om zijn hals was gevlogen. Waarom had ze dat gedaan? Waarom had ze niet gewoon rustig op hem af kunnen lopen, om vervolgens glimlachend 'hoi' te zeggen. Nee ze moest het weer eens voor zichzelf verpesten. Zacht beet ze op haar lip, had ze het nu verpest? Wat onzeker keek ze op zag dat Elliot, met zijn scheve grijns naar haar keek. Ze besefte dat ze die grijns had gemist, even als zijn ogen. Die prachtige blauwe keur. Direct duwde ze die gedachten van zich af, ze mocht niet zo over hem denken. Ze waren vrienden niet meer dan dat. "Leuke opkomst," mompelde Elliot vrolijk, Samora keek hem een moment recht aan. Haalde haar Iphone uit haar broekzak en zetten hem uit, om vervolgens de oortjes uit haar oren te halen en ze om het apparaatje te wikkelen. Ze merkte dat Elliot haar gade sloeg, wat zou er door zijn hoofd gaan? Ze keek hem aan, zag dat hij licht bloosde. Net als zij daarstraks had gedaan. Elliot had zijn ogen op de grond gericht, een moment had ze het idee dat hij al net zo verlegen was als haar. Terwijl ze in Engeland altijd had gedacht dat hij verre van was, onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Hij was anders dan de meeste jongens, anders dan Scott en Alex. Maar dat maakte hem niet minder, zeker niet. Ze sloeg haar ogen neer, om te voorkomen dat hij zou denken dat ze naar hem staarde. Al besefte ze dat hij dat zonet ook had gedaan, een zucht verliet haar keel. De laatste tijd deed ze haar best haar onzekere zelf te laten verdwijnen, iets waarin ze nauwelijks slaagde. Maar nu Elliot voor haar stond, leek het plots nog moeilijker. "Alles goed op school?" vroeg Elliot haar, Samora keek op. "Ja hoor." zei ze. "Het gaat hier beter dan in TL." voegde ze er zacht aan toe. Waarschijnlijk wist hij wel waar ze op doelde, met haar hand streek ze enkele blonde plukken uit haar ogen. "En bij jouw?" vroeg ze, keek hem een moment recht aan. Om direct haar ogen weer neer te slaan. Elliot scheen plots te merken dat hij zijn muziek nog aan had staan, een kleine glimlach gleed over Samora's lippen. "Hoe vind je het hier eigenlijk?" vroeg ze na een korte stilte. Zelf voelde ze zich hier een stuk beter dan in Engeland. De zee was vlak bij, het weer was stukken beter. Vooral het feit dat de zee hier aanwezig was deed haar goed. Evenals haar vader had ze zich altijd aangetrokken gevoeld tot de zee. Maar haar moeder had niet willen verhuizen, en haar vader wou haar niet verlaten. Daarom waren ze in Engeland blijven wonen. Al waren ze bijna elke vakantie weg geweest. Vaak waren ze naar Australië gegaan, waar de broer van haar vader woonde. Samen met zijn ondertussen achttienjarige zoon. Ook naar Spanje waren ze vaak gegaan, waar haar vaders zus woonde. Zowel in beide lande had Samora zich thuis gevoeld, en ook hier voelde ze zich op haar plek.Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar blik weer op Elliot. Voorkwam dat haar gedachten voor een tweede keer af zouden dwalen.

"Ja hoor," was Sam 's antwoord op de vraag of het goed ging op school. "Het gaat hier beter dan in TL," voegde ze er zachter aan toe. Elliot knikte begrijpelijk. Hij wist maar al te goed waar ze het over had. "En bij jouw?" vroeg Samora terwijl ze een lok blonde haren uit haar ogen streek. Ze keek Elliot een moment recht aan en hij keek terug. Een paar luttele seconden stonden ze oog in oog, maar toen sloeg Samora plotseling haar ogen neer. Elliot keek ook snel weg. "Uh... Gaat ook wel goed, hoor," gaf hij als antwoord op haar vraag. Daarna was het een poosje stil. Op dat moment besefte Elliot dat zijn ipod nog aanstond. Die deed hij snel uit. Plotseling bedacht hij dat dit hetzelfde apparaatje was waardoor hij Samora eigenlijk had leren kennen. Die was toen in het water gegooid door een stelletje pestkoppen. Gelukkig had hij het ding weer aan de praat kunnen krijgen. Het enige wat die eraan over had gehouden was dat die nu slecht oplaadde. Daarom liet Elliot at ding nu niet zomaar meer aanstaan. Het was namelijk al een aantal keer gebeurt dat zijn ipod ineens uitviel en dat hij dan natuurlijk nooit op de goede plek was. Zodat hij dan een hele tijd zonder muziek zat. Eigenlijk zou hij een nieuwe moeten kopen. Daar had hij zat geld voor, maar toch deed hij dat niet. Misschien kwam dat omdat hij het ding nu al drie jaar had en er veel mooie herinneringen aan vast zaten. Zo ook die van de ontmoeting met Samora.
"Hoe vind je het hier eigenlijk?" verbrak Sam ineens de stilte. Daar moest Elliot even over nadenken. Hij keek even naar lucht. Waar eerst een prachtig blauwe hemel was, hadden zich nu grijze wolken verzameld. Even vroeg elliot zich af of dat betekende dat het zou gaan regenen, maar dat was gelukkig niet het geval. "Het is hier wel oké," zei hij uiteindelijk. "Het is hier in ieder geval veel beter weer dan in Engeland en het is hier lekker dichtbij het strand," voegde hij eraan toe met een schaapachtige grijns. "En jij? Hoe vind jij het hier?" vroeg hij vervolgens. Op dat moment ging de bel. Elliot vroeg zich af of Samora nu weer naar de les moest. Hij in ieder geval niet. Hij keek haar even vragend aan: "Moet jij... Heb je nu les?" Zelf was hij al vrij. Hij had maar een korte dag vandaag. Morgen daarentegen had hij een volle dag school. Dat betekende dat hij vandaag heel veel huiswerk moest maken. Waar hij natuurlijk helemaal geen zin in had. Hij zuchtte even onhoorbaar toen hij aan al dat werk dacht. Gauw schoof hij de gedachte weg. Ook al wist hij dat er van uitstel heus geen afstel kwam. Toch stelde hij alles waar hij tegenop zat het liefst zo lang mogelijk uit.
Ineens voelde Elliot een druppel op zijn wang. Hij keek omhoog. De zon - die eerst zo heerlijk warm scheen - was nu helemaal achter de grijze wolken verdwenen. Eerst begon het zacht te regenen, maar al snel viel het met bakken uit de hemel. Elliot keek om zich heen. Leerlingen rende een voor een snel naar binnen. Sommige hielden hun tas op hun hoofd om zo niet nat te worden. Op dat moment was het herfstige weer precies zo als in Engeland. Elliot keek naar Samora. "Ik denk dat we beter naar binnen kunnen gaan," zei hij met een glimlach. Normaal verpestte de regen altijd zijn humeur, maar vandaag niet. Hij zag hoe druppels water tegen de tegels aan kletterde en in tientallen kleinere druppels spatte. Sommige druppels kozen hun plek om te landen in de fontein en andere verkozen hun plek op het gazon. Die was in een paar minuten in een drassig veld veranderd. Voor het eerst zag Elliot hoe mooi alles eigenlijk was, wanneer het zo hard regende. Of lag dat gewoon aan hem? Het kwam toch niet door... Gauw duwde hij die gedachte opzij. Hij keek Samora een moment aan en sloeg zijn blik meteen weer op de grond. In plaats van gauw naar binnen te rennen - net als alle andere leerlingen - bleef hij op Sam staan wachten.

Het was raar, het leek alsof er wat was veranderd. Er was een zekere spanning, die haar in Engeland niet op gevallen was. Steeds als ze hem recht in zijn ogen keek, sloeg of zij of hij zij blik neer. "Uh... Gaat ook wel goed, hoor," antwoorden Elliot op haar vraag. Ze keek op, elke keer weer viel het op hoe mooi zijn ogen waren. Snel duwde ze die gedachten weg, ze mocht niet op deze manier over hem denken. Hij was een vriend van haar, meer niet. "Dat is mooi." zei ze, een glimlach gleed over haar lippen. Weer wende ze haar blik af, ze kon zich zelf wel slaan. Wat had ze? De stilte die er tussen hen viel, was niet ongewoon. Ook in Engeland waren hun gesprekken vaak stil gevallen, of het lag aan het feit dat Elliot weinig sprak. Of omdat zij zich zo onzeker op stelde wist ze niet. Maar toch was deze stilte anders, de lucht die tussen hen in hing leek geladen. Haar blik viel op Elliot's Ipod, lag het aan haar of was het het zelfde apparaatje dat destijds in de zak van zijn vest had gezeten? Het vest dat hij haar had aangeboden, nadat ze in de vijver was gegooid. Even als het apparaatje. Destijds was hij bang geweest dat hij de nummers die hij had op genomen kwijt was. "Is dat dezelfde als in Engeland?" vroeg ze hem, keek hem een moment aan. Dwong zich zelf haar blik niet weer af te wende, de laatste tijd slaagde ze er steeds beter in haar onzekerheid te over winnen. Al koste het haar behoorlijk wat moeite. Ook nu koste het haar moeite om hem aan te blijven kijken. Elliot reageerde niet direct op haar vraag, hoe hij het hier vond. Ze volgde zijn blik naar de lucht, waar zich voor het eerst sinds haar aankomst grijze wolken in hadden verzameld. Ze fronste, kennelijk had het weer hier in de herfst dan toch wat weg van het Engelse weer. Zou het gaan regenen? Ze hoopte van niet, ze had geen zin om naar binnen te gaan. Het was hier buiten net zo lekker, ondanks het feit dat de zon verdwenen was achter de wolken. En het dan ook op eens een stuk kouder was. "Het is hier wel oké," antwoorden hij uiteindelijk op haar vraag, ze keek hem weer aan. "Het is hier in ieder geval veel beter weer dan in Engeland en het is hier lekker dichtbij het strand," zei Elliot, ze knikte instemmend. "En jij? Hoe vind jij het hier?" vroeg Elliot, Samora wou antwoord geven. Maar de bel legde haar het zwijgen op, ze keek Elliot aan. Zou hij nu naar de les moeten? Ze hoopte van niet. "Moet jij... Heb je nu les?" vroeg hij haar, ze schudde haar hoofd. "Nee, ik heb twee tussen uren. Jij?" een moment keek ze hem vragend aan, om vervolgens tot haar eigen irritatie, haar ogen weer neer te slaan. Waarom was het toch zo moeilijk hem aan te blijven kijken? Bij Scott en Alex had het haar na een tijdje niet zo veel moeite meer gekost, en Elliot kende ze al langer. Waarom kon ze haar ogen dan niet gewoon op de zijne gericht houden? Ze besefte dat ze nog geen antwoord op zijn eerdere vraag had gekeken, richtte met enige moeite haar blik weer op hem. "Ik voel me hier thuis, ik heb me nooit thuis gevoeld in Engeland. Hield net als mijn vader van de zee en de zon. Maar mijn moeder wou niet verhuizen." zei ze, een glimlach speelde op haar lippen. Op dat moment viel er een druppel op haar arm, een zucht verliet haar keel. Begon het dan toch nog te regenen? Het duurde niet lang of de druppel werd gevolgd door meer. Enorme druppels vielen uit de hemel, die nog geen uur geleden helder blauw geweest was. "Ik denk dat we beter naar binnen kunnen gaan," zei Elliot, een glimlach sierde zijn gezicht. Kennelijk bedierf de regen zijn humeur niet. "Ik denk het ook." zei ze, de meeste mensen waren al naar binnen gerend. Sommige hielden hun schooltassen boven hun hoofd om niet nat te worden. Samora voelde dat de regen door de dunne stof van haar t-shirt heen drong. Ze rilde onwillekeurig. Besefte dat ze nog altijd in de regen stonden. "Kom." zei ze, begon in de richting van de school te lopen. Elliot zou haar wel volgen toch? Hij had tenslotte op haar gewacht. Binnen ging ze in de vensterbank zitten, leunde met haar rug tegen de muur. Zette haar voeten op de verwarming.

Elliot merkte dat Samora haar oog gericht hield op het zwarte apparaatje in zijn hand. "Is dat dezelfde als in Engeland?" vroeg ze. Elliot knikte. "Ja, Bleek niet zoveel beschadigt te zijn als ik dacht... Gelukkig," Dat laatste voegde hij er een beetje mompelend aan toe. Elliot keek naar Sam terwijl ze terug keek. Opnieuw keken ze elkaar recht in de ogen, maar dit keer duurde het wat langer. Tot Elliot 's oog ineens op de grijze lucht achter Sam viel. Hij merkte dat Samora zijn blik volgde. Elliot liet zijn ogen weer een moment op Samora rusten. Hij bedacht dat hij haar nog een antwoord verschuldigd was en zei daarom alsnog: "Het is hier wel oké. Het is hier in ieder geval veel beter weer dan in Engeland en het is hier lekker dichtbij het strand." Om vervolgens te vragen hoe zij het hier vond.
Het moment daarna ging de bel. "Nee, ik heb twee tussen uren. Jij?" gaf Samora antwoord op de vraag of zij nu naar de les moest. Elliot was opgelucht. Hij was blij dat ze nog niet naar de les hoefde. Dan konden ze nu nog een heel lesuur samen zijn. Tenminste, als Samora dat ook wilde. Elliot wilde dat in ieder geval wel. "Had een korte dag vandaag," zei hij toen. Opnieuw begon zijn wiskunde huiswerk aan zijn geweten te knagen. Onopgemerkt jaagde hij die weg. "Ik voel me hier thuis, ik heb me nooit thuis gevoeld in Engeland. Hield net als mijn vader van de zee en de zon. Maar mijn moeder wou niet verhuizen," legde Samora uit. Elliot knikte. Hij luisterde maar half, want hij had meer belangstelling voor de prachtige glimlach die om haar mond speelde, dan op de woorden die ze uitsprak.
Ineens begon het te regenen. Eerst zacht, maar toen steeds harder. Om hun heen vluchtte leerlingen naar binnen. Elliot wachtte nog even op Samora. "Kom," zei ze. Elliot knikte even en liep toen achter haar aan naar binnen. Het gras maakte zompende geluiden onder zijn voeten en water spetterde op wanneer hij door een plas liep.
Tegen de tijd dat hij binnen was gekomen. Was hij al half doorweekt. Hij voelde hoe zijn shirt op sommige plaatsen tegen zijn huid aan bleef plakken. Zijn broek had er nog aardig droog vanaf gebracht en ook zijn tas was niet heel erg nat. Wat betekende dat de spullen die erin zaten ook droog zijn gebleven. Het geen dat vooral erg nat was geworden, was Elliot 's haar. Die plakten aan zijn voorhoofd en zijn nek. Terwijl hij naar Sam liep, streek hij even langs zijn haren. Hij merkte dat het gelukkig wel mee viel. Hij streek het haar voor zijn voorhoofd een beetje opzij en ging toen naast Samora op de vensterbank zitten. Hij keek door het raam naar buiten. Daar zag hij een grijze doorweekte wereld. op dat momnt was Elliot blij dat hij fijn binnen zat. Hier was het heerlijk warm. Een zucht verliet zijn keel. Daarna keek hij Sam glimlachend aan.

"Ja, Bleek niet zoveel beschadigt te zijn als ik dacht... Gelukkig," antwoorden Elliot op Haar vraag, het laatste woord volgde wat mompelend. Alsof hij niet wou toe geven dat hij er blij mee was. Het was eigenlijk best typisch, destijds had hij niet willen toe geven dat hij er mee zat dat hij zijn nummers kwijt was. Samora glimlachte onwillekeurig, een moment lang keken ze elkaar recht aan. Dit keer duurde het langer, geen van beide sloeg zijn ogen neer. Een vreemd warm gevoel probeerde zich meester van haar te maken, ze duwde het weg. Negeerde het zo ver dat mogelijk was. Waarom kon ze hem niet gewoon zien als het hoorde, als een vriend. Dat was hij tenslotte, niet meer dan dat. Op dat moment had Elliot zijn ogen op de grijze lucht achter haar gericht, iets waar ze eigenlijk wel blij mee was. Zolang ze hem niet recht aan keek was het niet erg moeilijk hem enkel als vriend te zien, dan was het makkelijker zich zelf iets voor te spiegelen. Waarom dat was, wist ze niet precies. Maar zijn ogen, de grijns op zijn gezicht. Het verwarde haar. Hij verwarde haar. Met haar hand ging ze door haar haar, dwong zichzelf er niet langer over na te denken.
"Had een korte dag vandaag," antwoorden Elliot, Samora glimlachte. Ze zouden het aankomende les uur dus samen door kunnen brengen. Tenminste als hij dat ook wou. Maar eigenlijk twijfelde ze daar niet aan. Ze wist ondertussen bijna zeker dat hij haar zag als een vriendin. In Engeland had ze daar nog wel eens aan getwijfeld. Elliot knikte als reactie op haar woorden.
Aangezien ze niet direct naar binnen waren gegaan toen het begon te regenen, was Samora al half doorweekt. Haar shirt plakte op sommige plekken aan haar huid, en haar haren waren nat van de regen. Ze ging er met haar hand door heen, veegde enkele blonde lokken uit haar ogen. Elliot kwam naast haar in de vensterbank zitten, ze glimlachte even naar hem. Om haar blik vervolgens voor een moment op het raam te richtten, regendruppels sloegen kapot tegen het glas. Trokken lange sporen over het raam, buiten was het plots vreemd donker. Net als in Engeland. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar ogen op Elliot. Hij keek haar aan, de glimlach die zijn gezicht sierde verwarde haar weer. Een zucht verliet haar keel, voor een moment sloot zee haar ogen. Om hem vervolgens weer aan te kijken. "Ken je hier al veel mensen?" vroeg ze, om het gesprek maar weer op gang te krijgen.

Elliot volgde een druppel die langs het glas naar beneden gleed. Hij wende zijn blik af van het raam en keek even naar Samora. Die was al net zo nat geregend als hijzelf. Uit haar blonde gekrulde haren dropen een paar druppeltjes. Elliot staarde er onbewust naar. Tot hij merkte dat hij dat deed. Een moment wende hij zijn blik weer af, om haar vervolgens recht aan te kijken. Hij glimlachte even naar Sam. Blij dat ze nog een heel uur samen konden zijn. Hij hoorde hoe ze diep zuchtte. Elliot vroeg zich af waar zij nu aan dacht. Zo kwam hij bij de vraag of ze zich ook wel eens af vroeg wat hij dacht. Elliot schudde zijn hoofd. Die vragen bleven in een eeuwigheid een kringetje rond gaan. Hij zou er toch nooit een antwoord op krijgen, tenzij hij het zou vragen of gedachte kon lezen. Maar dat eerste zou hij toch niet doen, daar was hij niet 'brutaal' genoeg voor. De andere keus was nog moeilijker. Waarschijnlijk zou dat toch nooit bestaan. Ook niet omdat mensen dat zelf niet zouden willen. Hij trouwens ook niet. Het idee alleen al dat iemand in zijn gedachte kon dolen. Dan zou die misschien ook lezen wat hij over Samora dacht. Zijn vreemde tegenstrijdige gedachtes over haar. Al zijn gevoelens. Onbewust huiverde hij even. Gelukkig was het zo zacht dat het bijna onmerkbaar was. Anders zou het Samora misschien wel op zijn gevallen. Wat zou ze dan wel niet denken? O nee, daar ging hij weer. Onmerkbaar schudde hij zijn hoofd.
"Ken je hier al veel mensen?" vroeg Samora ineens. Elliot keek haar aan. "Gaat wel," zei hij. Het was een vaag antwoord, maar dat kon hem even niets meer schelen. Een zachte zucht verliet zijn mond. Waarom was ze zo betoverend? Of lag dat gewoon aan hem? Waarom kon hij niet normaal doen? Al die vragen kwamen in hem op. Maar op geen enkele vraag wist hij ook maar een zinnig antwoord. "Jij?" vroeg hij snel. Daarna wendde hij zijn blik langzaam weer af en keek weer naar buiten. Daar regende het nog steeds pijpenstelen. daarna. "Hoe zijn jouw leraren hier?" vroeg hij plotseling. Hoe hij op die vraag kwam wist hij ook niet. Maar nu ze niet meer bij elkaar in de klas zaten, was hij daar toch een beetje nieuwsgierig naar. Bovendien hadden ze dan weer een gespreksonderwerp. Zeker als ze dezelfde leraren hadden. Dat zou nog best kunnen, want ook al zaten ze niet in dezelfde klas, ze zaten wel in hetzelfde jaar. Elliot streek zijn haar uit zijn ogen en keek Samora voor de zoveelste keer aan. En voor de zoveelste keer kreeg hij weer de neiging zich af te wenden. Toch weerstond hij die neiging. Hij glimlachte opnieuw naar haar. Op dat moment vroeg hij zich af hoe zij over hem dacht. Zou ze hem ook een beetje leuk vinden? Dat leek hem heel erg sterk. Hij was vast haar type niet. Gewoon vrienden, zei Elliot tegen zichzelf. Meer niet. Dat herhaalde hij een aantal keer in zijn hoofd. Kennelijk hielp het wel een beetje, want de neiging om zijn blik af te wenden werd minder sterk.

Samora leunde met haar rug tegen de wit geschilderde muur, richtte haar blik weer op het raam. Waar de regendruppels nog altijd gestaag uit de hemel vielen, vanuit haar ooghoeken zag ze dat Elliot naar haar keek. Een vreemd gevoel overspoelde haar, voor een moment sloot ze haar ogen. Waarom verwarde hij haar zo? Waarom gaf hij haar toch dit gevoel? Dat wat ze niet wilde voelen, niet bij hem in elk geval. Het zou toch nooit iets tussen hen kunnen worden. Ze was zijn type niet. Waarschijnlijk viel hij op een meisje dat minder onzeker was dan haar. Een meisje dat wel voor zich zelf durfde op te komen, haast onmerkbaar schudde ze haar hoofd. Opende haar ogen weer, Elliot had zijn blik af gewend. Maar keek haar al vrij snel weer aan, zijn ogen waren nu recht op de hare gericht. Ze glimlachte even, zag dat hij het zelfde deed. Weer gaf hij haar dat vreemde gevoel, snel wende ze haar blik af. Liet haar ogen door de aula dwalen, ze waren niet de enige die hadden besloten hier te schuilen. Enkele andere leerlingen waren al bijna even doorweekt de aula binnen gekomen, zaten op de stoelen die om enkele tafels heen stonden. Sommige zaten ook op de tafels zelf. "Gaat wel," antwoorden Elliot op haar eerder gestelde vraag, ze keek hem aan. Het was een kort, beetje vaag antwoord. Even overviel haar de angst dat hij haar niet mocht, maar die drukte ze direct weer weg. Het lag gewoon in zijn karakter, als hij haar niet mocht had hij nu niet naast haar gezeten. Voor een moment schoot de vraag, of hij soms meer voor haar zou voelen door haar hoofd. Ook die duwde ze snel weg, hij was gewoon een vriend. Niets meer dan dat. "Jij?" vroeg Elliot, waarna hij zijn blik af wende. Waardoor ze een moment naar hem kon kijken zonder dat ze in zijn betoverende ogen staarde. Zijn zwarte haren vielen half in zijn ogen, verhulde een deel van zijn gezicht. Hij had twee knopje's bij zijn lip. Snel wende ze haar blik af bang dat hij zou merken dat ze naar hem keek. Hij was zo anders dan haar. Maar toch, gaf hij haar gevoelens die ze nog nooit eerder had gehad. Ze zuchtte, haalde haar hand door haar haar. "Niet echt, naast jouw nog drie mensen." zei ze, haalde haar schouders op. "Hoe zijn jouw leraren hier?" vroeg Elliot plots, doorbrak met die woorden de korte stilte die gevallen was. "Euhm.. ik weet niet allemaal hoe ze heten. En ik let ook niet echt op." gaf ze eerlijk toe, ze bloosde lichtjes. "Ik geloof dat ik ene mevrouw Black heb. Die is best streng, en word direct boos als je wat zegt. Maar ze kan wel goed uit leggen op zich. En ik heb ook meneer Williams, voor filosofie. Die is wel aardig." zei ze, keek hem aan. "Hoe zijn de jouwe?" vragend, keek ze Elliot aan. Deed haar best haar blik niet af te wenden.

"Niet echt, naast jouw nog drie mensen," was Sam 's antwoord. Elliot knikte rustig. Daarna vroeg hij naar haar leraren. "Euhm.. ik weet niet allemaal hoe ze heten. En ik let ook niet echt op," gaf ze eerlijk toe, ze bloosde lichtjes. "Ik geloof dat ik ene mevrouw Black heb. Die is best streng, en word direct boos als je wat zegt. Maar ze kan wel goed uit leggen op zich. En ik heb ook meneer Williams, voor filosofie. Die is wel aardig," vertelde ze. Elliot luisterde aandachtig. Het was zo makkelijker om zijn aandacht ergens anders op te richten dan op Samora. Daarna gaf hij rustig antwoord: "oh... Die ken ik niet," Hij glimlachte even. “Ik heb wel mevrouw Jackson voor Engels. Zij is ook best wel streng. Voor wiskunde heb ik nu trouwens meneer Parker. Hij kan het best goed uitleggen en dat is wel fijn, maar hij geeft altijd zo’n gigantische berg huiswerk op,” Elliot zuchtte diep. Hij moest nog steeds zijn wiskunde huiswerk maken. Waar hij natuurlijk helemaal geen zin in had. Maar hij kon het altijd straks nog doen. Voor middernacht in ieder geval. Maar nu niet, want nu was hij hier met Samora. Nu bekeek hij voor het eerst sinds ze naar binnen waren gegaan, de aula. Deze was aardig groot. Wat natuurlijk ook wel moest voor al die leerlingen. Er zaten nu ook veel leerlingen in de ruimte. De meeste kwamen van buiten en waren gauw naar binnen gegaan toen het begon te regenen. Dat kon je zien aan hun natte haren en kleren. Die waren allemaal, net als die van Sam en Elliot, doorweekt. Het was opvallend dat de meeste mensen die nat waren geregend allemaal zo ver mogelijk bij de deur vandaan zaten. De wand waar zij zaten en ook de deur stond, waren hun zo’n beetje de enige leerlingen die daar zaten. Afgezien van drie meisjes die in de hoek van de aula zaten. Ze stonden daar een beetje te giechelen. Vervolgens keek Elliot naar de grote klok op de muur tegenover de wand waar zij tegenaan zaten. Hij keek naar de tijd. Nog een kwartier en de volgende bel zou gaan. De bel die aan zou kondigen dat Sam weer naar haar volgende les moest. Het speet hem dat ze dan weg zou moeten. “Heb je veel huiswerk voor morgen,” vroeg hij plotseling. “Anders kunnen we misschien vanavond iets leuks doen.” Het was eruit voordat hij het besefte. “Ik bedoel... Als vrienden,”voegde hij er gauw aan toe. Hij voelde dat hij een beetje rood werd. Gauw keek hij de andere kant op om dat te verbergen. Maar al snel keek hij haar weer aan. Anders zou het er ook weer vreemd uit zien. Hij glimlachte en wist dat hij niet meer bloosde. Gelukkig maar. Wat zou Samora wel niet denken als ze dat zou zien. Zou ze dan weten wat hij voor haar voelde? En dan? Wilde ze dan geen vrienden meer met hem zijn? Dat idee vond hij niet erg fijn. Daarom wuifde hij het gauw weg. Wachtend op antwoord keek hij haar aan. Hij hoopte echt dat ze geen nee zou zeggen. Dan was het een grote blunder van hem.

"oh... Die ken ik niet," zei Elliot, hij glimlachte even. Weer gaf hij haar een gevoel, dat ze bij hem niet wilde hebben. Steeds weer moest ze zichzelf zeggen, dat hij een vriend was. Niet meer dan dat. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, wende haar blik af. Zou hij in de gaten hebben dat hij haar verwarde? Hopelijk niet, straks raakte ze hem nog kwijt als vriend. Dat was wel het laatste wat ze wilde. “Ik heb wel mevrouw Jackson voor Engels. Zij is ook best wel streng. Voor wiskunde heb ik nu trouwens meneer Parker. Hij kan het best goed uitleggen en dat is wel fijn, maar hij geeft altijd zo’n gigantische berg huiswerk op,” zei Elliot, Samora dwong zichzelf hem weer aan te kijken. "Ik heb meneer Parker ook." zei ze, na kort na gedacht te hebben. Bij wiskunde letten ze meestal niet erg goed op, het was simpelweg niet een vak waar ze veel mee had. Ze haatte het gewoon. Maar ja, ze had weinig keus. Het was geen vak wat je mocht laten vallen, helaas. Ze had haar huiswerk al wel af, aangezien ze nog niet echt vrienden had gemaakt had ze zat tijd. Ze had haar huiswerk grotendeels al gemaakt in de tussen uren, ze moest enkel nog wat voor Engels doen. Maar dit ging haar wel goed af, waarschijnlijk zou ze met een uurtje wel klaar zijn. “Heb je veel huiswerk voor morgen,” vroeg Elliot plotseling, Samora keek hem aan. Schudde haar hoofd, als antwoord op zijn vraag. “Anders kunnen we misschien vanavond iets leuks doen.” vroeg Elliot, Samora keek hem een moment lichtelijk verbaasd aan. Vroeg hij haar nou mee uit? Zou hij haar dan ook leuk vinden? Was dat mogelijk? “Ik bedoel... Als vrienden,” voegde Elliot er al vrij snel aan toe. Het kleine beetje hoop dat ze een moment gekoesterd had smolt weg als sneeuw voor de zon. Een moment overwoog ze te zeggen dat ze geen tijd had. Als ze de hele avond samen met hem zou zijn, zou hij haar alleen nog maar meer verwarren. Straks merkte hij nog dat ze iets voor hem voelde. Maar uiteindelijk ver worp ze het idee. Ze keek hem aan, glimlachte even. "Oké, lijkt me leuk." zei ze. "Gewoon als vrienden." voegde ze er snel aan toe, bang dat hij anders iets in de gaten zou hebben. Ze bloosde lichtjes, wende snel haar blik weer af. Keek naar de klok die aan de andere kant van de aula hing. Over niet al te lange tijd begon haar les, ze zuchtte. Keek Elliot weer aan.

"Ik heb meneer Parker ook," vertelde Samora. Elliot knikte. Hij vroeg zich nog even af of ze net als hij ook nog steeds moeite had met wiskunde, maar liet die vraag al gauw varen. Want in plaats van dat te vragen, vroeg hij haar mee uit. Nog voor hij het zelf goed en wel wist of hij het wel zou vragen. Het was er al uit voor hij het beseft had. Daar schrok hij zelf wel een beetje van. Dus voegde hij er snel aan toe: "Ik bedoel... Als vrienden." Hij lette niet op de reactie van Samora, want hij had het zelf te druk om zijn rood geworden gezicht te verbergen. Een beetje gespannen wachtte hij op haar antwoord. "Please, zeg ja! Please, zeg ja!" dacht hij de hele tijd terwijl hij zijn vingers achter zijn rug gekruist hield. Zo strak dat het pijn begon te doen. Daarom hield hij er maar mee op. Het zou hem toch niet helpen en Sam zou er echt niet een ander antwoord door geven. Toen, het leek wel eeuwen te hebben geduurd, gaf ze eindelijk antwoord: "Oké, lijkt me leuk." Elliot zuchtte opgelucht. Maar niet te hard, want anders zou Sam het nog horen. "Gewoon als vrienden," voegde ze er ineens aan toe. Elliot knikte alsof het precies zo was als hij ook dacht, maar in werkelijkheid was hij toch wel een beetje teleurgesteld. Dit betekende natuurlijk dat Sam hem zo zag als hij haar eigenlijk ook zou moeten zien. Gewoon als vrienden. Vreemd genoeg lukte hem dat niet. Hoe hard hij ook tegen dat gevoel streed en het probeerde weg te stoppen.
Ineens hoorde Elliot Samora zuchten. Hij keek op, zag dat ze naar de klok keek. Ook hij vond het jammer dat ze zo al moest gaan. Waarom ging de tijd dan ook altijd zo snel als je het naar je zin had? Het moment daarop keken ze elkaar ineens weer aan. Elliot voelde zich helemaal warm worden van binnen. Gauw keek hij weer neer. Waarom lukte het hem niet gewoon naar haar te kunnen kijken. Hij kon zichzelf wel voor zijn kop slaan. Gek. Hij werd er gek van. Telkens zijn blik weer afwenden. Het verbaasde hem niets als Sam toch iets door had en anders zou ze dat vanavond wel krijgen. Hij had haar ook nooit mee uit moeten vragen. En wat moesten ze dan gaan doen? Hij besloot dat maar gewoon te gaan vragen. Al zou het misschien nu nog verdachter klinken, maar wat moest hij anders? "Wat zullen we dan gaan doen... vanavond?" vroeg hij iets zachter dan dat hij normaal praatte. "Ook dat nog," bedacht hij. Als ze het maar niet aan zijn stem hoorde of aan hem zag. Dan hing hij, figuurlijk dan. Hij zuchtte en keek naar zijn voeten. Die liet hij onbewust zachtjes heen en weer zwaaien. Zodra hij dat merkte, stopte hij er meteen mee. Maar toen kreeg hij natuurlijk dat gevoel dat hij iets moest doen. Dat vreselijke gevoel dat je moest bewegen, niet kon stil zitten. Hij vloekte in zijn hoofd. Langzaam stond hij op. "Ik denk datje zo naar de les moet," zei hij met een teleurgestelde toon in zijn stem.

Zwijgend staarde Samora voor zich uit, probeerde haar gedachten op een rijtje te zetten. Ze ging dus vanavond iets doen met Elliot. Wat als hij zou merken dat ze iets voor hem voelde? Iets dat ze niet voor hem hoorde te voelen. Want hij was een vriend, niet meer dan dat. Zou hij dan geen vrienden meer met haar willen zijn? Zou hij haar uit lachen? Snel verwierp ze dat idee, ze zou er wel voor zorgen dat hij het niet in de gaten kreeg. Vanuit haar ooghoeken keek ze naar Elliot die knikte als reactie op haar laatste woorden, kennelijk was hij het er mee eens. Als vrienden, gewoon vrienden. Niet meer, niet minder. Meer zou het nooit worden, en hopelijk ook niet minder. Een onhoorbare zucht verliet haar keel, zou ze het voor hem kunnen verbergen. Zou ze er voor kunnen zorgen, dat haar gevoelens voor hem geheim bleven? Of zou hij het door hebben? Zou hij in de gaten krijgen, dat zij meer dan alleen vriendschap voor hem voelde. Hoe zou hij daarop reageren? Voor ze de kans kreeg allerlei ramp scenario's te bedenken duwde ze de gedachten weg.
Een moment keken ze elkaar recht aan, zijn blauwe ogen leken haar te betoveren. Een vreemd gevoel spoelde door haar lichaam, toch bleef ze hem aan kijken. Tot hij zijn blik neer sloeg, ook zij wende snel haar blik af. Waarom keek hij weg? Zou hij dan toch het zelfde voelen? Nee, natuurlijk niet. Ze waren te verschillend, hij zou nooit op haar vallen. "Wat zullen we dan gaan doen... vanavond?" met deze woorden trok Elliot haar uit haar gedachten. Zijn stem klonk zachter dan normaal. Maar waarom? Kwam het door haar? Direct verwierp ze die gedachten, ze mocht geen valse hoop koesteren. Hij had haar mee uit gevraagd, maar als vrienden. Dat had hij er bij gezet en zo was het. Zo zag hij haar, gewoon als een vriendin. Samora dacht na over zijn vraag, ze kende het hier nog niet zo goed. "We zouden naar een club kunnen gaan. Het maakt mij eigenlijk niet zo veel uit." zei ze, een glimlach gleed over haar gezicht. Ze vond het leuk om met hem iets te doen, al was het dan gewoon als vrienden. Het was al iets, en ze was niet van plan het laten verpesten door die stomme gevoelens die ze voor hem koesterde. Elliot stond langzaam op, Samora keek weer naar de klok. Ze had nog vijf minuten, waarom ging de tijd toch zo snel? Tenminste, nu ging de tijd snel. Waarschijnlijk zouden de volgende drie lessen behoorlijk lang duren. "Ik denk datje zo naar de les moet," zei Elliot, in zijn stem was een teleurgestelde ondertoon te horen. "Ik denk het ook." zei ze, glimlachte even naar hem. "Maar ik zie je vanavond." voegde ze er aan toe. Keek hem weer voor een moment recht aan, ze had nu een paar uur om zich er op voor te bereiden. Om er voor te zorgen dat hij niks zou merken van haar gevoelens voor hem. Ze glimlachte even naar hem, pakte haar rugtas van de grond. Hing hem over één van haar schouder. Het snerpende geluid van de bel, gaf aan dat ze nu toch echt moest gaan. Wilde ze op tijd in de les komen. "Tot vanavond!" zei ze tegen Elliot, glimlachte even naar hem. Waarna ze in de stroom leerlingen die op weg waren naar hun volgende lokaal verdween. Ze stak haar hand nog op naar Elliot maar was niet zeker dat hij het zag, zwijgend liep ze in de richting van haar lokaal.

"We zouden naar een club kunnen gaan. Het maakt mij eigenlijk niet zo veel uit," zei Samora. Elliot begreep dat zij ook niet zo goed wist wat hier allemaal precies te doen was. Ze zaten hier immers nog niet zo heel erg lang op school en kende de buurt dus ook nog niet zo goed. Elliot knikte voor de zoveelste keer. Hij bedacht dat het Sam vast begon te irriteren, dus zei hij er gauw achteraan: "Misschien kunnen we naar het strand. Of er is hier vast ook ergens een bioscoop of zoiets." Er klonk een heel klein beetje twijfel in zijn stem. Hij wist namelijk helemaal niet wat zij leuk vond om te doen en waar alles precies was. Toen bedacht hij dat ze ook een tijd moesten afspreken. Anders had deze hele afspraak al helemaal geen zin meer. En vanzelfsprekend was de plaats waar ze elkaar zouden ontmoeten ook erg belangrijk. "Hoe laat en waar spreken we dan af?" vroeg hij. Hij klonk, vond hijzelf, redelijk opgewekt. Dat was hij natuurlijk ook. Maar hij was ook wel een klein beetje zenuwachtig. Dat mocht hij natuurlijk niet laten merken.
Nog vijf minuten. Dan begon de volgende les. Elliot zuchtte en stond op. Sam zou nu ook wel gaan. Nou ja, hij had nu wel genoeg tijd om zich voor te kunnen bereiden op vanavond en om zijn huiswerk te maken, want vanavond zou daar waarschijnlijk niets van komen. Bovendien wist hij niet hoelang het zou duren. Misschien zouden ze na een uur of twee wel klaar zijn. Al verwachtte hij dat dat niet het geval was. Of was dat toch meer hopen, wat hij deed? Ach wat maakte het ook uit. Hij zou het dan wel zien. Nu waren ze nog hier, in de aula.
Elliot merkte dat Sam ook was opgestaan. Nu zou ze toch echt gaan. Gelukkig zouden ze elkaar vanavond nog zien. Vanavond. Hij vroeg zich even af hoe het zou gaan. Maar hij bedacht dat hij niet de hele tijd zo ver vooruit moest kijken en meer in het nu moest leven. Van wie had hij die tip ooit gekregen? Het was in ieder geval al heel lang geleden geweest. Waarom dacht hij er dan nu ineens aan? En daar ging hij weer. Helemaal opgaand in zijn gedachte. Ongezien schudde hij zijn hoofd. Nu was hij met zijn gedachte weer in de aula en dat was maar goed ook. Want Samora zei weer wat. "Ik denk het ook," gaf ze als antwoord, "Maar ik zie je vanavond." Elliot knikte. "Ja," zei hij misschien iets te vrolijk. Op dat moment ging de bel. "Tot vanavond!" zei Samora nog. Daarna liep ze gauw met de stroom leerlingen mee.

[Sorry voor de korte post]

"Misschien kunnen we naar het strand. Of er is hier vast ook ergens een bioscoop of zoiets." suggereerde Elliot, in zijn stem weerklonk enige twijfeling. Het strand was eigenlijk het enige wat Samora hier echt kende, simpelweg omdat ze er de meest van haar vrije tijd door bracht. Al zou dat wel snel veranderen, nu de winter in aantocht was werd het te koud om te surfen. Op zich kon het nu nog wel, maar binnenkort zou ze toch moeten stoppen. Iets wat haar behoorlijk irriteerde. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, richtte haar blik weer op Elliot. "Laten we naar het strand gaan." zei ze, glimlachte naar hem. Waarna ze haar blik weer af wende, hoe zou ze in hemels naam haar gevoelens voor hem kunnen verbergen? Een hele avond alleen met hem, zonder dat hij in de gaten kreeg dat ze meer voor hem voelde dan enkel vriendschap. Het leek zo goed als onmogelijk. Toch was ze niet van plan, daardoor haar hele avond te laten verpesten. Met haar hand ging ze door haar haren, die ondertussen al bijna droog waren. "Hoe laat en waar spreken we dan af?" vroeg Elliot. Samora keek hem aan. "Om acht uur, bij euhm.." begon Samora, dacht een moment na. Waar ging zij altijd het strand op? Bij een stenen trap die vanaf de pier naar het strand leiden, maar daar waren er meer van. Dus welke was het? "Bij de eerste trap die je tegen komt als je naar het strand loopt vanaf monica. Zo'n grote stenen trap die naar het strand lijdt." zei ze, keek hem aan. Hoopte dat ze hem begreep, maar was hier niet helemaal zeker van.
"Ja," zei Elliot, zijn stem klonk vrolijk. Weer voelde ze iets van hoop, misschien vond hij haar toch wel leuk. Misschien was er een kans dat hij het zelfde voor haar voelde als zij voor hem. Direct duwde ze dit weg, natuurlijk niet. Hij vond haar niet leuk, door dat te denken koesterde ze enkel valse hoop. Een zucht verliet haar keel, ergens was ze blij dat ze voor hun afspraak nog wat tijd had. Zo kon ze haar gevoelens misschien iets beter onder controle krijgen.

[Sorry voor de korte post]

"Laten we naar het strand gaan." was Sam 's antwoord. Elliot knikte. Hij was al vaker bij het strand geweest. "Om acht uur, bij euhm.." vervolgde Samora. Maar ze moest even nadenken voor ze verder ging. Maar al snel ging ze weer verder: "Bij de eerste trap die je tegen komt als je naar het strand loopt vanaf Monica. Zo'n grote stenen trap die naar het strand lijdt." Elliot moest even nadenken, maar toen begreep hij wel wat zij bedoelde. Hij knikte toen langzaam en antwoordde: "Ik denk dat ik wel weet wat je bedoelt."
Nadat ze dat hadden afgesproken, moest Samora naar de volgende les. "Tot vanavond!" zei Samora nog. Vervolgens liep ze mee met de stroom leerlingen die naar hun lessen gingen. "Ja, tot vanavond," mompelde Elliot nog. Maar Samora kon dat al niet meer horen, want ze was al in de massa verdwenen. Elliot bleef nog even staan en keek voor zich uit. Nu pas drong het echt tot hem door dat ze een 'date' hadden. Hij slikte even moeizaam. Acht uur 's avonds. Zou hij dat kunnen zonder dat hij liet merken wat hij werkelijk over haar dacht? Het strand was wel een erg romantische plek, bedacht Elliot. Maar hij was blij dat het in ieder geval niet tijdens zonsondergang was. Hij zuchtte en plotseling kwam er weer zo'n vreemde gedacht bij hem naar boven. Hij zat samen met Samora in het zand van de duinen en keken naar de zonsondergang. Het was een prachtig gezicht. Misschien wel de mooiste zonsondergang die Elliot ooit had gezien. Hij keek even naar opzij en zag Samora naast hem zitten. Ze keken elkaar lang diep in de ogen aan en toen... Gauw duwde Elliot die gedachte weg. Opeens voelde hij woede in zich opkomen. Waarom kon hij Sam niet gewoon als vriend zien?! Hij werd er gek van.
Uiteindelijk besloot hij maar naar zijn kamer te gaan. Daar zou hij zijn huiswerk gaan maken en zich daarna voorbereiden op vanavond. Meer zat er ook niet in. Daarom liep hij naar buiten. Het was grotendeels gestopt met regenen, het miezerde alleen nog een beetje. De zon begon ook weer te schijnen. Toen Elliot naar boven keek, zag hij een regenboog. Hij keek er naar en zuchtte. Misschien zou het vanavond toch leuk worden. En hij moest het niet laten verpesten door die domme gedachtes. Er gewoon het beste van maken. Met dat idee liep hij glimlachend verder. Terwijl hij zijn koptelefoon weer opzette en zijn ipod aan deed. Zachtjes zong hij mee met Stars van Destine.

[Korte post :s]