Kamer van Momo en Samora

Het geluid van plastic wieltjes op een houten vloer irriteerde haar mateloos. Maar goed. Ze moest nog even door. Ze was bijna bij haar kamer, tenminste dat hoopte ze. Aangezien haar koffer nu wel erg zwaar begon te worden. Momo zuchten en liet de koffer even staan en ging erop zitten. Hoe ver moest ze in hemels naam nog? Ze keek de lange gang door en haar ogen zochten de kamer nummers af. 196, 198, 200. Blah, zij zat in kamer 238, dus ze moest nog even verder. Met een zucht pakte ze het handvat van haar koffer weer en reed hem verder door de gang heen. Ze hoopte dat ze niemand stoorde met het irriterende geluid dat van haar koffer afkwam. Ze telde de nummers van de kamers af en realiseerde opeens iets. 238 Dat was het nummer dat haar moeder ook altijd had in haar kleedkamer in een theater. Waarom wist ze niet, maar het viel haar wel altijd op. Ze zuchten toen ze voor de deur stond met het nummer erop en haalde diep adem. Haar hart bonkte als een gek in d'r keel en ze voelde misselijkheid omhoog komen. Ze slikte even en klopte op de deur voor het geval er iemand binnen was. Toen ze geen antwoord kreeg pakte ze de sleutel uit haar zak en maakte de deur open. Aan de linkerkant van de kamer was alles bekleed en aangekleed. Fijn ze had dus ook nog een kamergenoot. Zacht grommend liet Momo haar koffer op haar bed, aan de rechterkant, vallen en sloot de deur. Daarna opende ze het grote gevaarte met een zucht en begon met uitpakken. Bovenop, zoals gewoonlijk een goudkleurig lijstje met een foto van haar moeder erin. Ze zette het op het plankje naast haar bed neer en legde de rest van haar kleding en spul op het dekbed. Daarna schoof ze haar lege koffer onder d'r bed en begon met de kasten in te richten. Ze schoot aardig op en binnen een klein uurtje was alles weggeruimd en lag ze met een boek op haar bloedrode dekbed te lezen. Ze vroeg zich af wie haar kamergenoot was, maar daar zou ze waarschijnlijk snel genoeg achter komen. Nu maar hopen dat ze niet meteen dichtklapte, zoals gewoonlijk gebeurde.

Samora's haar hing in natte lange lokken om haar gezicht, over haar bikini topje heen had ze een trui getrokken. Haar zwembroek was ondertussen al zo goed als droog, ze liet haar Iphone in een van de zakken glijden. Altijd al had ze zo'n zwem short, boven een bikini broekje verkozen. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, stopte haar handdoek in haar tas die ze over haar schouder slingerde. Voor een moment keek ze naar de zee, altijd al had ze zich er tot aan getrokken gevoeld net als haar vader. Maar in Engeland hadden ze er ver vandaan gewoond, nu woonde ze vlakbij. Een glimlach gleed over haar gezicht, dit was voor haar de kans om op nieuw te beginnen. Hopelijk zou het haar hier beter vergaan dan in Engeland, ze wou niet weer het mikpunt van pesterijen worden. Deed dan ook haar best om haar onzekerheid te over winnen, maar dit was geen makkelijke op gave. Het was zo goed als onmogelijk. Nadat ze de surfplank die ze had gehuurd terug had gebracht, liep ze naar het gebouw waarin haar slaapkamer zit. Als ze zich niet had vergist zou vandaag haar kamergenoot komen, ze vroeg zich af wat voor iemand het zou zijn. Hopelijk was degene met wie ze haar kamer zou moeten delen aardig. Zou het een meisje of een jongen zijn? Ze hoopte op een meisje, simpelweg omdat ze dat fijner vond. Voor de deur van haar kamer, bleef ze een moment staan. Legde haar hand op de klink, die tot haar verbazing mee gaf. De deur ging open. Op het bed aan de rechterkant van de kamer lag een meisje van haar eigen leeftijd. "Hoi." zei Samora zacht, waarna ze de deur achter zich sloot en op haar bed ging zitten. Haar blauwe ogen namen het meisje in zich op, ze had iets Aziatisch. "Ik ben Samora, maar zeg maar Sam." zei ze, haar stem klonk nog altijd zacht. Wat onzeker keek ze het meisje aan.

Helemaal verdiept in haar boek zat Momo op haar bed te lezen. Ze had dit boek al een paar keer uitgelezen, maar kon er toch geen genoeg van krijgen. Ze had helemaal niet door dat er mensen door de gang liepen en dat een van hen misschien wel haar kamergenoot kon zijn. Ze sloeg een pagina om en ging rustig verder met lezen. Ze hielt van dit verhaal, het ging over een meisje dat in een weeshuis zat en daar door een rat uit werd bevrijd en naar de Magische stad onder Londen werd gebracht. Het was een vrij dik boek en het vervolg rustte ook in haar kast, maar voorlopig had ze hier nog wel genoeg aan. Terwijl ze nog een pagina omsloeg, merkte ze dat de deur open ging. Ze deed haar boekenlegger tussen de pagina's en klapte het boek dicht en legde het op haar nachtkastje. Een meisje van ongeveer haar leeftijd kwam binnen en zei hoi. Momo glimlachte vriendelijk en knikte daarna. Ze volgde het meisje met haar bruine ogen totdat ze op haar bed zat en zich voorstelde. 'Aangenaam Sam.' Zei ze vriendelijk. 'Ik ben Momo Hinamori en blijkbaar zijn wij kamergenoten.' Het viel haarzelf op dat ze verbazinwekkend rustig was en niet meteen dichtklapte. Dat was tenminste al een opgeluchting, dat ging ze tenminste niet meteen de fout in. Ze ging in kleermakers zit op haar bed zitten en keek naar het meisje, Sam, aan. 'Ben je hier al lang?' Vroeg ze langzaam. Als ze de kamer zo zag dacht ze van wel, maar je kon het nooit weten. Misschien was ze hier pas vanaf gisteren. Ze schudde langzaam haar hoofd en pakte het medaillon van het nachtkastje en deed het weer om.

-Inspitatieloos T_T-

Samora had haar ogen op het meisje gericht, dat voor haar komst waarschijnlijk had zitten lezen. Het boek lag nu dicht op haar nachtkastje. Samora ging met haar hand door haar haren, constateerde dat deze helemaal in de knoop zat. Ze opende het laatje van haar nachtkastje en haalde er een borstel uit. Haar ogen gingen terug naar het meisje terwijl ze de borstel door haar in elkaar geklitte haar haalde. 'Aangenaam Sam.' zei het meisje vriendelijk. 'Ik ben Momo Hinamori en blijkbaar zijn wij kamergenoten.' vervolgde het meisje. Een wat onzekere glimlach gleed over Samora's lippen. 'Ben je hier al lang?' vroeg Momo. "Het licht eraan wat je lang vind, ik ben hier nu twee weken." zei ze rustig. Zou het hier anders gaan dan destijds in Engeland? Zou ze hier wel vrienden krijgen? Of zou ze hier ook weer gepest worden. Automatisch ging ze met haar hand naar het litteken op haar slaap. Ze had meer littekens overgehouden aan de pesterijen op school, maar deze was het duidelijkst zicht baar. Onmerkbaar schudde ze haar hoofd, dacht een moment aan Elliot. Hij was degene die haar had geholpen, er voor had gezorgd dat ze niet een tweede keer in het water belande. Hij was de eerste vriend die ze daar had gehad, maar hij was al vrij snel weer verdwenen. Naar Monica. "Waar kom je vandaan? Je bent niet Amerikaans hé?" vragend keek Samora Momo aan. Het zou mooi zijn als ze vriendschap met dit meisje zou kunnen sluiten. Ze leek aardig.

[Me too --']

Sma ging haar haren borstelen, zelf had Momo niet zo heel lang haar, maar het ging wel geregeld in de knop zitten. Daarom had ze een speciale shampoo die dat zou moeten voorkomen, aar die dingen werkte ook bijan nooit. Nou ja, boeiend. Dan maar wat vaker borstelen. Ze volgde de bewegingen van het meisje en luisterde naar haar antwoord, op haar eerder gestelde vraag. "Het licht eraan wat je lang vind, ik ben hier nu twee weken." Ze glimlachte en zei: 'Dat noem ik lang ja. Immers ben ik hier nog geen week.' Dit zou best nog wel een leuk jaar kunnen worden. Sam leek haar een aardig meisje, en misschien zou ze ook nog van haar verlegenheid af kunnen helpen. En ze wist dat, zodra ze met wat mensen in contact was geweest, dat het dan al makkelijker ging. Maar het was allemaal zo nieuw hier voor haar, en ze was dit totaal niet gewend. Ja, oke. Tokyo was ook niet de rustigste stad van de wereld, maar het was toch anders dan hier. Daar geleden strengere regels. Ze zuchten zachtjes en merkte dat Sam haar at vroeg. "Waar kom je vandaan? Je bent niet Amerikaans hé?" Ze keek haar aan en schudde haar hoofd. 'Dat klopt. Ik ben Japans. Ik kom uit Tokyo.' Tokyo, eigenlijk wilde ze zo snel mogelijk terug. Naar haar vader en haar vrienden, maar ze kon het niet maken. Ze zou haar studie afmaken en daarna naar de ballet academie gaan. Dan kon ze haar droom verwezenlijke. Ze glimlachte en vroeg: 'En jij?'