Huiswerk ofzo

Julio staarde over de school heen en zuchtte even diep. Deze plek haatte hij zo hard, maar hier op het dak kon hij zich nog best wel eens vermaken. De jongen keek naar beneden en zag daar verschijdene mensen hand in hand lopen met elkaar. Zuchtend draaide hij zich om en liet zich in een van de zitzakken ploffen. Een tijd lang staarde donkere ogen naar de lucht. Er was hier niemand zoals hem, vrienden had hij. Veel waren het er niet maar toch waren er enkele mensen die met hem spraken, daar was hij al lang blij om. Maar die mensen wisten ook van zijn geaardheid, zowat de gehele school wist het. Ergens maakte het hem allemaal niets uit. De namen die hij werd toegegooid was hij toch al een tijdje gewend, dat boeide hem dus helemaal niets meer. Heel soms werd het wel irritant, want de jongens in het team zagen hem liever gaan dan komen. Zeker als het op douchen aankwam dan kon hij al helemaal op rotten. Even hoorde hij voetstappen op het dak, maar hij besloot er niet op te gaan reageren. Als ze wouden praten moesten ze maar naar hem toekomen, als ze dat niet deden dan bleven ze maar weg van hem. Liever alleen, dan met een van die idioten die hem liever uitschold. Kalm haalde hij een bundel uit zijn tas, de bundel van Engels. Dan kon hij daar maar wat aan gaan werken. Rustig begon hij te schrijven. Weer ging het over die Irregular Verbs. Zo'n irritant onderdeel wat hij al wel duizend keer had gezien.

[Julio en Adrian]

Adrian liep razend over het dak. Stomme directeur! Een vriend was bij hem en liep hem achterna. “Adrian wacht!” Riep deze die Fer noemde. Adrian bleef staan en schotte hard een steen weg. Hij keek naar de vriend die plots voor hem stond en stak zijn handen in zijn zakken. “Wat is er nu in hemelsnaam?” Vroeg Fer. Adrian haalde zijn schouders op. “Ach, die stomme directeur he!” Zei hij met een boos gezicht. "De directeur wilt niet geloven dat ik de voorbije 4 dagen ziek was, en dus belde hij mijn grootmoeder op, en dat oude mens heeft gezegd tegen de directeur dat ik niet meer dan vier dagen achter mijn spelconsole heb gezeten.” Adrian snoof en Fer keek hem vragend aan. “En heeft je grootmoeder gelijk?” Vroeg Fer. “Ja natuurlijk… Wa doe ik anders vier dagen alleen thuis.” Snauwde Adrian. Fer keek Adrian aan en schudde met zijn hoofd. “Vergeet je de match niet vanavond?” Vroeg Fer aan Adrian en Adrian schudde zijn hoofd. “Nee…” Zei hij kort tegen Fer. Fer keek hem nog even aan en vertrok dan. Adrian schotte weer een steenw eg en keek woedend over het binnenplein heen. Adrian was verslaafd geraakt aan playstation spelletjes enzo maar zag het zelf niet in. Hij zette zich neer op een afstandje van de andere jongen, die Adrian zelfs nog niet was opgevallen. Adrian spuwde naar beneden en keek dan naar de overtrekende grijze wolken.

Julio hoorde al gauw wat geschreeuw van een van de mensen die op het dak was. Ook was de stem van Fer -een vriend van hem- erbij. Man, je kon hier echt nergens rustig werken. Irritante kinderen ook. Geirriteerd werkte hij verder tot er een stilte viel. Vanuit zijn ooghoeken zag hij Adrian -een jongen vanuit het voetbalteam- lopen, die leek niet echt heel gelukkig met iets maar ja. Veel kon het hem niet boeien. Uiteindelijk stopte hij de bundel toch maar weer in zijn tas en stond hij op uit de zitzak. Kort keek hij naar Adrian en staarde even naar de grond. Ach wat kon het ook kwaad? Julio wandelde aarzelend naar hem toe en bleef op zo'n twee meter afstand van hem staan. Adrian wist ook van zijn geaardheid, of hij er problemen mee had wist hij niet echt. Maar toch wou Julio weten wat er mis was met hem. Misschien dat hij hem kon helpen op de een of andere manier, al wist hij wel zeker dat hij het hem niet ging zeggen. Kort beet hij op zijn onderlip. Er was natuurlijk wel een hele kleine kans dat hij het hem kon zeggen maar toch. 'Hey man, wat is er aan de hand? Ik hoorde je wat roepen over de directeur ofzo.' Zijn stem klonk duidelijk aarzelend. Ergens voelde hij zich nu zo dom, hij kon beter opzouten.

Adrian droomde weg en was weer een beetje gekalmeerd wanneer hij uit zijn ooghoeken wat beweging zag. Stiekem keek hij naar de jongen die er zat en hij merkte dat het Julio –een jongen van zijn voetbalteam en de grootste homo op heel de school- was. Adrian rolde met zijn ogen en keek verder naar de lucht. Hij hoorde dat Julio dichter bijkwam maar deed niet de moeite iets te zeggen. Door de stilte wist hij dat Julio bij hem stond en Adrian sloot zijn ogen en balde zijn vuisten. ''Hey man, wat is er aan de hand? Ik hoorde je wat roepen over de directeur ofzo.’’ Zei Julio en Adrian stond op. “Sinds wanneer zijn dat jou zaken stomme homo? Kan je je niet met je eigen zaken bemoeien. Gij maar naar andere jongens en blijf uit mijn buurt voor je me besmet met je gaybacteriën.” Zei Adrian tegen Julio. Adrian snoof luid en duwde Julio weg. Hij keek hem kwaad aan en draaide zich weer om. Julio had niets verkeerd gedaan, maar toch, Adrian kon niet tegen homo’s. Adrian zette zich weer neer, niet verwachtend dat een seutje zoals Julio, iets terug zou doen. Hij nam zijn iPhone uit zijn zak en begon met een bericht te schrijven.

Julio keek hem met een frons op zijn hoofd aan. Opeens werd hij weg geduwd, waardoor hij over zijn eigen voet viel en op zijn achterwerk belande. Even sloeg hij zijn ogen neer. Maar hij had geen zin om zich verder te laten beledigen door hem. Maar hij zou ook niets terug doen want dat kon hij gewoon niet. 'Ik dacht gewoon dat je hulp nodig had.' Meteen duwde hij zich weer recht en snoof even. 'En volgende keer als je me duwt, doe het dan op zijn minst zo hard dat ik niet over mijn eigen voeten moet vallen om op de grond te belanden.' Meteen na die woorden draaide hij zich om en wandelde weer naar zijn zitzak en liet zich daar in neer ploffen om weer aan zijn Engels te beginnen. 'Wat voor een stomme idioot is hij nou? Hij kent me niet eens.' Dacht Julio in zichzelf. Kort schoten zijn ogen naar Adrian maar al snel schudde hij zijn hoofd. Die gast zocht gewoon een keer om problemen. Maar toch, dat zou niet gaan gebeuren. Aangezien hij zowat meneer 'populair' was.

Adrian hoorde wat Julio zei en stond kwaad weer recht, maar met zo een vaart dat hij zijn iPhone liet vallen en dat deze van het dek naar beneden viel. Hij zag deze kapot vallen beneden op de grond en keek dan woedend naar Julio. Hij stampte woeden naar de zitzak waar de homojongen inzat en trok deze recht. Hij trok met enorme kracht het boek uit Julio zijn handen, nam Julio zijn boekentas vast en gooide deze ook van het dak. Hij nam Julio bij de keel en hield deze vast aan de rand van het dak. “Had je wat jongentje?” Hij keek woedend in Julio zijn onschuldig donkerbruine ogen. “Door jou is mijn iPhone van het dak gevallen! Nu mag jij voor mij een nieuwe kiezen, wat dacht je daarvan?” Adrian liet Julio los en gooide hem weer in zijn zitzak terwijl Adrian in een andere neerplofte niet ver van Julio. ‘Stomme Fag’ Dacht hij in zichzelf. ‘Ze zouden ze allemaal moeten afknallen…’ Hij snoof en draaide zijn rug naar Julio toe, aangezien hij toch het volste vertrouwen had dat Julio hem niets durfde doen, ten minste dat dacht hij toch, maar moest het op een gevecht uitdraaien, dan won Adrian sowieso toch van Julio. Adrian sloot zijn ogen en probeerde te kalmeren.

Opeens werd zowel zijn boek als zijn tas uit zijn handen getrokken. Vervolgens werd hij aan zijn nek opgetild door Adrian. Alleen reageerde hij er niet op en staarde doelloos naar het gezicht van Adrian, liet alle woorden langs zich heen gaan. Wat was die jongen toch een idioot. Uiteindelijk werd hij weer in zijn zitzak gesmeten en besloot hij op te staan en een keer naar hem toe te gaan. 'Weetje man, je bent een dikke debiel die niet eens beter weet dan mensen met een andere geaardheid op hun dak te zitten. Zulke mensen noem ik echt levenloos. Dus veel plezier met het kopen van je nieuwe iPod die ik niet betaal want jij liet hem vallen. En geloof me, jullie zijn allemaal het zelfde. Niets oplossen met woorden alleen maar met geweld. Dan zijn jullie toch de idioten en wij niet' Uiteindelijk verkocht hij hem een zachte duw en wandelde rustig naar beneden en zo verdween Julio uit het zicht van Adrian en ook van the roof. Die woorden die hij had gesproken meende hij ergens wel, maar ze waren niet alleen op Adrian gericht.


[Uit topic]

Adrian zakte weg in zijn zitzak en dacht dat alles rustig was toen net Julio weer bij hem stond. “Weetje man, je bent een dikke debiel die niet eens beter weet dan mensen met een andere geaardheid op hun dak te zitten. Zulke mensen noem ik echt levenloos. Dus veel plezier met het kopen van je nieuwe iPod die ik niet betaal want jij liet hem vallen. En geloof me, jullie zijn allemaal het zelfde. Niets oplossen met woorden alleen maar met geweld. Dan zijn jullie toch de idioten en wij niet” Zei Julio. Adrian wou juist zijn mond weer opentrekken tot dat Julio hem een zachte duw gaf. Adrian keek Julio aan die daarna verdween. Ergens vanbinnen besefte hij wel dat Julio eigenlijk gelijk had, maar dan nog… Adrian was altijd al zo koppig geweest, dus daar moesten ze maar mee leren leven. Adrian keek naar de lucht en zag dat de lucht nu wel heel donker werd. Hij nam zijn iPod uit zijn broekzak en stak zijn oortjes in zijn oren. Al een geluk dat hij zijn iPod nog had want moest hij deze ook kwijt zijn, dan zou hij al helemaal zot geworden zijn. Zoals Adrian al wel voorspeld had, begon het ineens hard te regenen. Hij sprong recht en rende naar binnen, op zoek naar Julio.