Elliot's slaaphok

Elliot stopte zijn hand in zijn broekzak. Hij voelde koud ijzer tegen zijn vingertoppen. Dat was wat hij zocht en hij graaide de sleutel uit de zak van zijn donkere spijkerbroek. Die stopte die in de deur. Klik. Hij maakte de deur open en stapte naar binnen, keek de kamer even rond en haalde toen zijn schouders op. In de kamer stonden een kledingkast, een wasbak met een spiegel erboven en een bed. Er verscheen een bitter grijns om zijn mond. hij vond de kamer veel weg hebben van een cel, alleen stonden er geen tralies voor het raam, had hij zelf de sleutel en zat er geen wc in het vertrek. Ook was het er klein, maar alles was beter dan met een kamergenoot slapen, bedacht hij. Hij had niet echt geweldige ervaringen met andere mensen opgedaan in zijn leven.
Met een zucht zette hij zijn spullen op de grond en liep naar het raam. Daar keek die even naar buiten en deed toen het raam open om de muffe geur uit zijn kamer te verdrijven. Daarna ging die op het bed liggen en staarde naar het plafond. Na een poosje stond hij verveeld op. Hij besloot maar eens rond te kijken in de school, maar vlak voor de deur struikelde hij bijna over zijn tassen. Scheldend en vloekend pakte hij de tassen en smeed ze met zo'n harde klap in de kast dat het zeker weten op de gang te horen was. "Heb ik weer," mompelde hij, terwijl hij de deur van de kast probeerde dicht te krijgen, zonder dat de tassen eruit vielen.
Uiteindelijk lukte het hem de deur dicht te krijgen, toen hij bedacht dat hij beter nu alles uit kon gaan pakken, omdat als hij het nu niet deed, hij het nooit zou doen. Hij deed de deur weer open en de tassen vielen er natuurlijk meteen weer uit. Elliot legde er een op het bed en maakte de rits open. De tas ontplofte zowat. Hij had er ook veel te veel in gestopt. Rustig raapte hij de spullen van de grond en legde die op de plek waar ze het beste op hun recht kwamen. Daarom zaten de meeste spullen in de kast. Dat was de enige plek om je spullen echt in te kunnen opbergen zonder dat het binnen de kortste keren weer ergens anders rondslingerde.
Toen alles was uitgepakt en de tassen onderin de kast lagen, ging hij weer op het bed liggen. Hij keek op zijn horloge met een doodshoofd erop. Het was vier uur. "Nog best snel gedaan," dacht hij. Hij keek verveeld naar het plafond, die op een lamp na helemaal leeg was. Hij zuchtte. Wat zou hij eens gaan doen? Hij wist het niet. Hij had geen zin meer om de school te bekijken, dus moest die iets nieuws bedenken, maar wat? Tot die een antwoord daarop wist bleef die op het bed liggen en naar het oninteressante plafond staren.

In haar kamer had Lara net alles netjes gelegd en alle vuile kleren in de wasmand van haar gestopt, zo nu lag alles weer proper. Verveeld ging ze op haar bed zit met een DS in haar handen, spelletjes te spelen. Toen ze doodging gooide ze hem woedend op haar bed. Het was zeker luid te horen, maar dat was niet het enige geluid, nee iemand anders was ook kwaad. Toen ze hoorde dat het van haar buren kwamging Lara maar eens haar buren leren kennen. Ze stapte haar kamer uit, deed de deur op slot en stapte naar de kamer rechts van haar. Rustig ademde ze diep in en uit en klopte dapper op de deur. Eigenlijk was ze heel sociaal maar nu ze nieuw was, was ze een beetje bescheiden. Na een tijdje wachten dacht ze Ze zijn hier zeker niet in hun slaapkamer, ik hoorde nochtans iemand. Opeens kwam een docent voorbij lopen. "Wat doe jij hier meisje? Ik heb je nog nooit gezien hier." Wat ik hier doe is voor een deur staan wachten stommeling Dacht ze maar antwoorde wat anders. "Dat kan, ik ben hier tenslotte nieuw, en ik ben hier eens mijn buren aan het leren kennen." Antwoorde ze. De docent knikte en liep door. Terwijl Lara nog steeds wachtte.


(Sorry geen inspi)

Elliot zat net te bedenken wat hij eens zou gaan doen, toen er op de deur werd geklopt. Met een zucht stond hij op en liep naar de deur, afvragend wie het zou zijn. Plotseling hoorde stemmen. Hoe dichterbij hij kwam hoe duidelijker het gesprek werd, ook al was het niet erg interesant: "... nog nooit gezien hier," hoorde hij een oudere mannenstem zeggen. Elliot wist bijna zeker dat het een docent was. Een meisje antwoordde: "Dat kan, ik ben hier tenslotte nieuw, en ik ben hier eens mijn buren aan het leren kennen." Ze klonk best verlegen. "Dat is in ieder geval beter dan zo'n tutje met een grote mond," bedacht hij. Toen hoorde Elliot zware voetstappen. Ze werden steeds zachter tot ze uiteindelijk verdwenen waren.
Op dat moment opende Elliot de deur om te kijken wie dat meisje precies was, die op de deur had geklopt. Een blondine van ongeveer zijn leeftijd stond voor de deur. "Eh... Hoi?" zei hij een beetje verbaasd. Hij streek zijn zwart geverfde haar voor zijn ogen weg. Het zat nu nog maar voor een oog. Met dat oog keek hij haar aan en vroeg zich af wie zij was. "Waarschijnlijk een van mijn buren die kennis wil maken ofzo," bedacht hij toen. Als ze tenminste nu niet van gedachte is verandert.
Elliot dacht eraan om haar te vragen of zij binnen wilde komen. Daarom deed hij de deur nu helemaal open en stapte een beetje opzij. Zo kon ze er makkelijk door. Het was slim om hier wat mensen te kennen. Zeker omdat hij hier nieuw was en hier niet echt de weg kende.


[Geeft niet, heb ik nu ook niet echt XD]

_________________

Lara legde haar haar wat goed en ging wat onhandig voor de deur staan. Een jongen groter dan de redelijk klein gebouwde Lara, opende de deur. Zwart haar hing voor zijn ogen, en dat streek hij rustig weg, waardoor ze één blauw gekleurd oog zag. 'Eh hoi?' zei de jongen tegen haar, deed de deur open en stapte opzij. Ze paste er net tussen. Onhandig ging ze op een stoeltje in de kamer zitten en toverde een glimlach op haar gezicht. "Ik ben Lara, aangenaam. En wie ben jij" Vroeg ze rustig. De jongen zijn kamer zag er netjes uit, en natuurlijk net hetzelfde als de hare, op een paar posters die bij haar hingen na. Wat haar redelijk snel opviel was dat de hoofdstukken van hun bed tegen elkaar aanstonden. Ze wees naar een niet-behangen stuk op de muur. "Dat is gemaakt om posters op te plakken" Zei ze hem, zodat hij ook zijn kamer wat kon opleuken. Rustig zette ze haar handts neer en graaide er kauwgom uit, die ze in haar mond stak. "Ook een kauwgompje?" Glimlachte Lara. Ze deed haar vroegere vriendin een beetje na, maar ze gaf haar dan ook de tip: 'Wees altijd vriendelijk tegen jongens en maak ze tot je vriend, want ze kunnen nog van pas komen als je ruzie hebt' Daar had haar vriendin gelijk in, jongens zijn handig bij ruzie's, zij geven geen commentaar en als je geluk hebt luisteren ze zonder het tegen de andere jongens of meisjes te zeggen. Rustig bleef ze zitten, zwijgend.

(Sorry voor de onzin x] maar ik moest mn post beetje opleuken =3)

(PS: ook sorry voor de late reactie ;D)

Lara liep de kamer binnen en was onhandig op een stoel gaan zitten. Toen Elliot de deur achter zich had gesloten en op het bed was gaan zitten, glimlachte ze naar hem. "Ik ben Lara, aangenaam. En wie ben jij?" zei het meisje rustig. "Elliot," antwoordde hij afwezig. Hij was blij dat de eerste stap was gezet, acceptatie. Ze had hem geaccepteerd, ook al was hij 'anders'. Als emo stonden mensen nou niet bepaald in de rij om je vriend te mogen worden.
Lara bracht hem uit zijn gedachtegang. "Dat is gemaakt om posters op te plakken," legde ze hem uit. Elliot knikte. "Oké," zei hij. Hij wist niet wat hij anders moest zeggen. Het bleef even stil. Te stil, vond Elliot. Het liefst had hij een cd opgezet. Zijn radio stond al klaar op het eigenlijk iets te kleine tafeltje in de hoek, maar Elliot wist bijna zeker dat Lara toch niet van zijn muziek hield. Daarom bleef hij maar zitten.Lara vroeg of Elliot een kauwgompje wilde, maar Elliot schudde zijn hoofd. Hij had niet zo'n zin in kauwgom.
Elliot merkte hoe stroef het gesprek was en dacht na over iets om het gesprek weer een beetje op gang te krijgen. "Ehm..." begon hij. "Hoe vind je het hier, in monica?" vroeg hij uiteindelijk. Hij wist geen beter onderwerp te verzinnen, ook al was dit eigenlijk een van de saaiste onderwerpen waar je het over kon hebben. School en de stad. Zwijgend wachtte hij op antwoord, terwijl hij zijn horloge heen en weer draaide. Hij wist niet waarom hij dat deed en zodra hij het merkte, hield hij er gauw mee op en legde zijn armen over elkaar heen.

[geeft alle twee niet, hopelijk word deze site ooit iets actiever =D]

"Ik ben Lara, aangenaam. En wie ben jij?" had Lara gevraagd. Als antwoord kreeg ze een afwezig: "Elliot." Lara knikte. "Mooie naam," zei ze echt gemeend. Toen ze rondkeek in de kamer zag ze de kale plek op de muur en had toen gezegd: "Dat is gemaakt om posters op te plakken." Het enige wat Elliot antwoordde was: "Oké..." Lara ergerde zich een beetje aan zijn antwoorden. "Volgens mij is hij niet zo'n prater," bedacht ze en ze pakte een pakje kauwgom uit haar zak. Ze vroeg of Elliot ook wat wilde, maar hij hoefde niet. Lara stopte de kauwgom terug in haar zak. Het was te stil, vond Lara en kennelijk vond Elliot dat ook. "Ehm... Hoe vind je het hier, in Monica?" vroeg hij. Lara wist hier eigenlijk geen antwoord op. Ze was hier ook nog maar sinds net. Wel had ze vanuit de bus al iets van de stad opgevangen. Bovendien wist ze er al het een en het ander van via internet. "Ik ben hier nieuw, dus ik ken de weg nog niet zo goed hier," zei ze uiteindelijk. Uit haar ooghoek zag ze dat Elliot afwezig zijn horloge over zijn arm heen en weer schoof. Ze ving een glimp op van iets wits op de wijzerplaat van zijn horloge, al wist ze niet precies wat het was - want hij deed het best snel en zodra hij zelf opmerkte dat hij het deed, stopte hij ermee en legde zijn armen over elkaar - ze had wel een vermoeden dat het een doodskop was. Dat was ook erg logisch, aangezien hij emo was. Tenminste dat dacht ze. Op zich vond ze emo's helemaal niet erg, al wist ze dat veel andere mensen ze vaak haten. Maar waarom ze hen dan haten, was haar nooit duidelijk geweest. Door al die haat, is hij waarschijnlijk veel gepest, bedacht ze toen. Er welde iets van medeleven in haar op en ze wist ook dat ze respect voor hem had. Zelf zou ze Elliot echt niet willen pesten. Pesten was sowieso al niets voor haar. Ze zou eerder mensen helpen.

"Ik ben hier nieuw, dus ik ken de weg nog niet zo goed hier," was het antwoord op Elliot's vraag. Het was niet veel, maar dat had Elliot ook wel kunnen verwachten. Het was in ieder geval íets. "Oh... Ik ook," was zijn antwoord hierop. Hij liet zijn hoofd even hangen. Elliot zag de lichte huid op zijn armen. Tegen zijn zwarte t-shirt werd het contrast nog groter en leek zijn huid nog witter. Elliot keek naar zijn polsen. Om zijn rechter had hij zijn horloge en om zijn linker had hij een zwart-wit geblokt bandje. Om zijn rechter ringvinger had hij een zilveren ring die glom in het licht van de zon die door het raam van zijn kamer scheen. Ook zag Elliot zijn zwart gelakte nagels. Het speet hem dat er niet veel nagellak meer opzat. Het meeste was er al afgesleten, maar het was nog steeds duidelijk dat er nagellak op zat. Hij moest het maar weer eens over doen.
Zijn zwarte riem met de spikes voelde koud aan op zijn onderarm. Daarom ging hij verzitten. Hij zette zijn handen achter zijn rug, op het matras van zijn bed, leunde wat naar achter. Hij sterkte zijn benen languit, zodat alleen de hielen van zijn zwarte AllStars de vloer raakte en de neuzen van zijn schoenen tegen elkaar aanstonden. Zo zat Elliot al veel beter.
Hij keek op en bekeek Lara nog eens goed. Hij bedacht dat het best logisch was dat ze hier ook nog maar net was. Ze was zestien, of zo zag ze er tenminste naar uit en deze school gaf vanaf de tiende klas les. Dat betekende dat je minstens zestien moest zijn, tenzij er een klas werd overgeslagen, maar dat gebeurde bijna nooit, hooguit bij van die nerds. Een koude windvlaag kwam door het open raam naar binnen. De wind was dus van richting veranderd. Het briesje blies door Elliot's haar, waardoor zijn haar weer voor beide ogen kwam te staan. Met een lichte grijns schoof hij zijn haar weer uit zijn ogen. Dat veerde terug en zijn kapsel zat weer als voorheen. Elliot zag dat de windvlaag ook door Lara's haar was gegaan. Zodra hij dat zag grijnsde hij met zijn scheve glimlach naar haar, heel eventjes. Daarna was zijn grijns weer verdwenen. Hij draaide zijn hoofd weer weg en keek met een emotieloos gezicht naar de witte neuzen van zijn schoenen die tegen elkaar aan stonden. Wachtend op wat er nu zou komen.