x Mini-RPG [CARO&ME] x

Onderwerp: x Mini-RPG [CARO&ME] x ma dec 26, 2011 9:22 am

~ A desperate sparkle of hope ~

Sneeuw dwarrelde uit de lucht vandaan, recht op het gras van ons woongebied. Tim was naar werk en de kinderen naar school. Een zucht schoof over mijn lippen, terwijl ik met mijn ellebogen op de vensterbank leunde, mijn gezicht ondersteunde en verveeld door de lamellen heen naar buiten keek. Na enkele minuten kwam er een man op een fiets voorbij gefietst die vervolgens uit de bocht vloog en hard onderuit ging. Hierdoor glimlachte ik en kwam er een gniffel uit mijn mond vandaan. Ik besloot op te staan en maar richting het winkelcentrum te lopen, om boodschappen en cadeau's in te slaan voordat Kerst alweer aan de deur stond. Gauw genoeg had ik mijn zwarte, stoffen jas om me heen geslagen en was bezig met de zwarte knopen dicht te maken. Net bij de laatste knoop ging de telefoon af, waardoor ik verbaasd mijn hoofd oprichtte en naar het apparaat keek wat in de hal stond te tieren naar aandacht, tot iemand het zou oppakken en het zou beantwoorden. Ik was benieuwd wie het was, omdat er niet veel gebeld werd naar ons huis, liep erheen en pakte de telefoon op. ''Met Helena.'' Beantwoordde ik zo netjes mogelijk en automatisch vormde er een glimlach op mijn gezicht, gewoon slechts uit beleefdheid, al wist ik dat niemand die zou zien hier. Een onbekende, mannelijke stem echode er doorheen en bracht de melding dat er een fout was geweest met het vervoeren van een kinder-bakoven. Dat was waar ook, die had er al eerder moeten wezen. Ik eindigde met een vriendelijk bedankje het gesprek en hing de telefoon op. Gezeik ook. Zonder dat ik verder nog omkeek naar het apparaat, borg ik mijn portefeuille op in mijn broekzak, pakte een aantal tassen en trok de deur open om die vervolgens achter me weer te sluiten met de handige huissleutel die enkel en alleen voor de voordeur gelde. Met een opgezette, vriendelijke glimlach op mijn gezicht liep ik het grindpad over richting de poort en opende die, waarna ik me op de straat bevond. Rustig snoof ik de frisse geur van London op. Ah, het perfecte stadje. Dit deed me altijd denken aan mijn rol in Sweeney Todd, maar ergerde me er niet aan, zoals mijn vriend Johnny Depp in de film wel had gedaan. Het was een leuke film geweest om te maken, maar het zingen was wat minder voor me. Niet omdat ik het niet kon, maar hield gewoon meer van acteren dan het zingwerk. In gedachten liep ik naar het winkelcentrum, passeerde enkele kerstmannen en vrouwen met kinderen die net klaar waren met het inkopen doen van de kerstspullen en boodschappen en liep toen het grote gebouw binnen om daar eenmaal de kerst muziek te horen. Bijna ontstond er een uitdrukking van walging op mijn gezicht, maar wist mezelf te herpakken en liep naar de eerste en de beste winkel toe die wat gezelligheid uitstraalde.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x di dec 27, 2011 9:09 am

Francisco staarde een tijdje voor zich uit. Waarom had hij zich ook opgegeven als een van die hulpjes te wezen die zich voor deed als een elf om kleine kindjes tot bij de Kerstman te brengen? Het feit dat ze normale kleren mochten aan doen was voor hem al een groot voordeel, het moest natuurlijk wel in kerstsfeer zijn. Zo had de jongen uiteindelijk maar een rood hemd aangedaan, met een groene armband. Wat verveeld keek hij naar enkele andere jongeren die mee gingen helpen, niemand die hij ook echt kende. Great, hij ging hier dus een hele dag gewoon alleen staan met soms is een kindje dat hem zo nodig zou gaan komen pesten. Elke tiener zijn droom right? Het grappigste van al, was dat hij dit in opdracht deed van een of andere fotograaf die later de dag een shoot zou hebben hier, en hij als een van die internationale modellen moest er natuurlijk op aanwezig zijn. Ook al was dat omdat hij per toeval hier in London was, aangezien hij normaal in Brazilië zou zitten maar goed, zo had een van zijn agenten het hem uiteindelijk toch doorgespeeld. Ach voor nu had hij eigenlijk nog wel tijd om gewoon door het winkelcentrum te wandelen, dus waarom ging hij dat ook niet doen? Met een grijns sprong hij over een hekje en wandelde zo uiteindelijk een van de eerste winkels in die hij zag. Blijkbaar een gewone kledingswinkel waar ze per toeval ook nog van die kerstartikelen verkoopte. Kort schudde hij zijn hoofd waarna hij maar droog aan het wandelen ging terwijl er door de radio iets klonk wat hij niet bepaald kon plaatsen maar whatever. Even keek hij rond, merkte wat verder van hem een vrij bekend gezicht op. Oke, niet bepaald echt dat hij haar kende. Maar gewoon van dat ze bekend was, en ongeveer in zo’n milieu geplaatst was als hij zelf waar de pers je constant achtervolgde. Helena Bonham Carter. Een kleine glimlach sprong op zijn gezicht, maar hij ging toch maar weer verder met rondkijken, misschien liep hij haar straks wel tegen het lijf ofzo? Kon altijd gebeuren hier.

+

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x di dec 27, 2011 10:05 am

Zo gauw als ze de winkel ingelopen was, was ze er ook weer uit gegaan. Bagger troep wat ze daar verkochten, en bovendien sommige fans die als een dolle op haar afgekomen waren, ze kon het op dit moment even niet uitstaan. Gewoon omdat ze vandaag eens vrij van werk was en aangezien de fans ook wel beetje bij beetje bij werk hoorde. Meerdere winkels struinde ze door en had op een gegeven moment wel wat cadeautjes gekocht voor haar man als zowel haar kinderen, voor zichzelf had ze nog niets nuttigs gezien en bovendien had ze wel gedacht dat Tim wel al wat in zijn gedachten had. In gedachten liep ze met een aantal tassen aan haar armen door het winkelcentrum en merkte zo niet dat ze al dichterbij het kerstmis gebeuren in de buurt kwam en daar meerdere kinderen rondliepen.
Zo liep ze nog een aantal meter door en richtte haar ogen naar de grond, gewoon omdat... ze wist het eigenlijk zelf niet eens, misschien omdat ze zich de laatste tijd zo ongelofelijk down voelde. Waarom precies wist ze ook niet, maar ze had steeds minder zin in haar werk en alle omstandigheden erom heen, misschien omdat het zoveel tijd en energie vergde dat ze daarna te gesloopt was om ook maar iets in haar vrije tijd te gaan doen. Zoals dat ze zichzelf nu ook wel wat lichtelijk leeg van binnen voelde.
Voordat Helena het in de gaten had, botste ze tegen iemand aan met haar lichaam van voren en deinsde van schrik achteruit. ''Oh god, het spijt me!'' Bracht ze verschrikt uit en keek toen op naar wie het was. Ergens herkende ze de jongen wel, niet iemand die hier zomaar zou werken -ook al was hij dan nu wel in een erg kerstachtige uniforum- maar iemand die ze wel al vaker op advertenties, tijdschriften, bladen en tv had gezien. Op het eerste gezicht kon ze hem even niet voor zich halen en zette haar tassen neer. ''Ik hoop dat ik je niet geblesseerd hebt!'' Bracht ze met haar zoete, sexy stem uit en zocht naar zijn ogen.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 1:09 am

Francisco wreef even kort langs zijn slaap. Eigenlijk wist de jongen niet bepaald wat hij aan het doen was, maar goed alles was beter dan voor ‘elf’ spelen van de Kerstman right? De jongen wandelde uiteindelijk even naar een rek waar wat hemden en gewone shirts hingen. Een korte zucht schoof over zijn lippen. Was hij nu maar thuis, het waren de kerstdagen, die bracht hij liever door met zijn familie dan hier in London. Hoewel Engeland, tijdens de kerstdagen best wel mooi was, mooier dan Brazilië. Even keek hij naar enkele mensen die hem passeerde met een glimlach. Ach, het familie gevoel zou hij hier niet gaan op doen, dat was voor hem al zeker.
Plots voelde de jongen een schock tegen zijn zij waardoor hij even opzij bewoog maar zichzelf nog wel staande hield. Een frons verscheen op zijn gezicht. Vrijwel meteen draaide hij zijn hoofd en merkte hij de vrouw op die hij daar net even in de vlugte had gezien. Een kleine glimlach ontstond meteen op zijn gezicht, waardoor er ook meteen twee kuiltjes in zijn wangen zichtbaar werden. ‘Maakt niet uit, kan iedereen gebeuren toch?’ Klonk de jongen zijn stem vrolijk. Voor even keek hij rond of hij mensen zag met camera’s maar die waren blijkbaar nog niet gevolgd. Mooi. ‘Ik kan wel tegen een stootje. Geen zorgen.’ Er waren pretlichtjes in de jongen zijn ogen verschenen. Niet meteen wetend waarom, maar het stond hem stiekem ergens wel. ‘Ik hoop dat jij ook niets hebt?’ Uiteindelijk was het best wel belangrijk voor hem om te weten of zij zich had pijn gedaan, merendeels omdat zij gewoon hier door iedereen herkend werd en hij nog niet zo. ‘Ik ben trouwens Francisco.’ Voor even gingen zijn ogen naar zijn horloge, merkte dat het bijna tijd was om elf te gaan spelen. Ergens zat hij er helemaal niet op te wachten, maar goed wat moest dat moest right? De jongen kwam even dichter bij drukte haar een zachte kus op haar wang. ‘Het spijt me, maar ik moet mensen gaan entertainen. Ik zie je wel weer?’ Vroeg de jongen zachtjes. Waarna hij haar uiteindelijk voorbij liep en zo door de deur heen liep. Richting de plek waar het versierd was en heel die hoop. De rij kinderen die daar al stond was inmens. Een korte zucht schoof over zijn lippen waarna hij over het hekje sprong en zo naast de ingang uiteindelijk bleef staan, wachtend op het eerste kindje dat zo meteen naar hem toe zou komen om dan naar de Kerstman te gaan.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 9:36 am

Op het moment dat ze in zijn ogen keek, scheen ze toch wel iets van pret op te merken, maar besloot er verder niet op te reageren. Het zou vast wel normaal bij hem zijn, toch? ''Helena is mijn naam.'' Stelde ze zichzelf ook voor en keek toe hoe hij zijn aandacht hierna richtte op zijn horloge. Zou hij een afspraak hebben? Zij moest er zelf ook maar eens vandoor, voordat haar kinderen thuis kwamen voor de korte pauze die ze thuis konden doorbrengen. Net op het moment dat ze zich bedacht dat ze hem misschien van zijn naam en uiterlijk herkende, ringde de kerstman met zijn bel vlak achter haar, wat haar irriteerde maar tegelijkertijd de kans niet bepaald gaf om nog iets te zeggen tegen hem. Voordat ze het wist en de neiging kon hebben om achteruit te deinzen, werd er een zacht kusje op haar wang geplaatst en nadat hij nog wat gezegd had, liep hij weg. Helena stond lichtelijk haar wenkbrauwen gefronst, verbijsterend toe te kijken en pakte toen haar tassen op, om vervolgens naar de uitgang van het winkelcentrum te lopen. Net op dat moment zag ze enorm veel flitsen, wat haar haast verblindde en sloeg uit verdediging haar rechterarm voor haar gezicht. Wat was dit voor flauwekul? Was het die verdomde paparazzi weer?
Een zucht verliet haar mond en ze keek meteen naar de grond, om hopelijk dan om ze heen te kunnen. Maar toen de verschillende kleuren vlekken voor haar ogen verdwenen, merkte ze op dat ze de uitgang volledig hadden versperd en draaide ze zich om om met flinke passen naar een andere uitgang te lopen. Ze had genoeg van dit soort onzin, waarom konden ze haar niet gewoon met rust laten? Al dat populaire gedoe, ze wou gewoon eens een keer alleen zijn en blijkbaar kon dat gewoon niet meer vanaf het moment dat ze beroemd was geworden in het acteren. 'Kom, kom mensen, er valt hier niets te zien.' Meldde er al een man achter haar, maar ze liep al gauw een hoek om. Tranen ontstonden in haar ogen, niet omdat ze bang was voor die mensen, maar vanwege die rotflitsen die ze net volop in haar pupillen had ontvangen en daarbij dat ze zich vandaag al niet zo heel happy voelde. Dit roddel zou nu meteen in alle kranten staan, waarschijnlijk hadden ze ook wel al foto's genomen van hen tweeën, terwijl het helemaal niets had voorgesteld. Heel eventjes keek ze nog achterom, zag daar de jongen staan in zijn kleurrijke pakje en een lange rij met kinderen die duidelijk allemaal een wens hadden voor de kerstman. Hoewel hij het waarschijnlijk toch niet zou zien, hief ze nog kort haar linkerhand op en zwaaide ze naar hem, waarna ze zich weer omdraaide om zich door de andere uitgang naar buiten te bevinden.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 9:55 am

De jongen had haar naam nog net opgevangen, ook al kende hij die toch al vond hij het wel leuk van haar om zich nog voor te stellen aan hem. Inmiddels had een klein meisje de jongen zijn hand vast gepakt, en keek hem met van die grote puppy oogjes aan. D’aww, daar kon niemand toch aan weerstaan. Vrolijk wandelde hij met het kleine meisje tot bij de Kerstman, waarna hij haar op tilde en op de schoot van de man met de witte baard zette. Naast haar bleef hij staan. Een grijnsje stond op zijn gezicht. Hm, ergens vond hij dit wel leuk. Al was het gewoon het feit dat hij kinderen geweldig vond om mee om te gaan. In zijn beroep ging dat nu eenmaal niet zo veel als enig andere tienerjongen zou kunnen doen maar goed. Dat was uiteindelijk iets waarvoor hij gekozen had. Het meisje sprong weer van de schoot van de man af en gaf Francisco weer een hand, en zo liepen ze samen naar de ‘poort’ waar de rij weer begon. Het meisje liep daarna naar haar moeder en die vertrokken uiteindelijk ook maar. Francisco merkte al snel vanuit zijn ooghoeken een heleboel geflits op, het zou toch niet waar zijn? Kort neep hij zijn ogen tot streepjes, merkte Helena al snel op. Maar het feit dat ze weg liep, en dat hij haar niet achterna kon was best anoying. Wanneer ze weer naar hem keek en haar hand op stak glimlachte hij even schamper waarna hij even keek naar de rest van de mensen. Die zouden het vast wel redden zonder hem, toch? Voor even wreef hij door zijn haren en schoot uiteindelijk tussen de mensen door die in de rij stonden, zo liet hij ook meteen een hele hoop van de flitsers achter die nog steeds buiten stonden. Zo snel hij kon rende Francisco de hoek om, en schoot meteen door naar de uitgang die hij nogal ruw openduwde door dat hij er hard met zijn schouder tegen beukte. Meteen vond hij de vrouw die net nog haar hand opgestoken had naar hem. ‘Helena?’ Sprak de jongen voorzichtig waarna hij tot halt kwam en even de koele lucht inhaleerde. Heel waarschijnlijk waren er foto’s getrokken van de moment dat hij haar op de wang had gekust, iets wat voor de Braziliaanse jongen enkel en alleen maar vaarwel betekende. ‘Rij mee met mijn wagen. Ze weten niet hoe ik gekomen ben, ik kan je veilig naar huis brengen of waar je ook heen wilt, zonder dat ze merken dat jij in de wagen zit.’ Even glimlachte hij naar haar. Die foto’s die getrokken waren, en waarschijnlijk zouden uitlopen op een roddel, waren zijn schuld. Later zou hij wel getuige dat de twee niets hadden, zodat er ook geen problemen waren voor de vrouw voor hem. Die bij zijn wete vast wel getrouwd moest zijn, hij wou geen problemen voor haar maken die onnodig waren. Francisco was misschien nog jong, hij wist wat de media eventueel kon kapot maken. En hij wou niet dat zoiets gebeurde bij haar. Ook al kende hij haar amper, dat was niet wat hij wou.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 10:20 am

Helena had zich naar de uitgang toegewerkt met haar tassen, met moeite een beetje de deur opengeduwd en wanneer ze eenmaal weer buiten was, de frisse lucht ingesnoven en daarna flink doorgestapt. De sneeuw viel nog steeds, wat haar op dit moment alleen maar irriteerde. Ze kon het zichzelf niet veroorloven tegenover haar man dat ze misschien iets zou breken door de gladheid die zich ondertussen gecreëerd was. Gauw had ze alle tassen in haar linkerhand gestopt, had met haar andere hand met moeite haar capuchon gepakt en vervolgens over haar krullerige bos haren getrokken, zodat ze niet nat zouden worden van de sneeuwvlokken die erop vielen, en pakte daarna de tassen weer over. Net op het moment dat ze de weg wou oversteken, kwam er een verschijnsel in haar ooghoeken terecht en binnen de kortste keren voor haar neus te staan. ''Francisco? Wat is er aan de hand?'' Zei ze met haar kalme stem, hoewel ze wel moeite deed om die depressiviteit te onderdrukken weg te stoppen. Gauw toverde ze een klein glimlachje op haar gezicht en hoorde daarna aan wat de jongen te zeggen had. ''God, ehm. Meerijden? Ik red het wel om naar mijn huis te lopen hoor, het is niet ver.'' Zei ze met een ietwat wantrouwend gevoel, ze wist dan wel dat de jongen beroemd was in de modellenwereld, maar dan nog hoefde ze niet gelijk iedereen te vertrouwen die ook een plekje mocht hebben op de rode loper. ''Maar bedankt voor je aanbod.'' Een fijn knikje gaf ze de jongen, waarna ze haar weg weer wou voortzetten door de weg over te steken en naar haar huis te lopen.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 10:37 am

De jongen keek haar met een frons aan. Even keek hij rond, maar niemand was hen klaarblijkelijk gevolgd. Kort wreef hij door zijn ogen terwijl de sneeuw hier en daar op zijn schouders bleef liggen, eveneens als op zijn haar. Niet bepaald het normaalste zicht, maar het zag er waarschijnlijk vast wel grappig uit. Wanneer ze hem vroeg wat er aan de hand was, drong meteen de depressieve toon door, ook al probeerde ze deze nog te verdringen toch was het perfect hoorbaar voor hem. ‘Moet ik dat niet aan jou vragen?’ Het was eruit voor hij er zelf vat op had. ‘Sorry.’ Mompelde hij er nog snel achter waarna hij even kort naar zijn schoenen staarde. Dit was zo’n moment waarop er normaal iemand kei hard in zijn oor faal riep, maar die persoon was er nu niet. Nope, zijn beste vrienden en vriendinnen die zulke dingen eenmaal deden zaten nog lekker thuis in Brazilië, leuk was anders. Ach, een eenzame kerstmis en Nieuwjaar zou het dan maar voor hem gaan worden. ‘Zeker? Ik bedoel wat als like die fotografen weer komen? Ik ga je heus niet ontvoeren, zo dom ben ik ook weer niet. Ik wil er gewoon voor zorgen dat ze jou niet achter na komen.’ Legde de jongen uit terwijl hij zijn ogen weer op het gezicht van Helena had gericht. De mobiel in zijn zak, was al vanaf hij weg was gegaan aan het trillen. Maar het kon hem eigenlijk niet schelen, het zou vast toch die fotograaf wezen die hem deze opdracht had doorgespeeld. Waarschijnlijk liep het binnen nu toch vol van de paparazzi, nee terug ging hij niet meer. Dan reed hij wel naar de loft die zijn manager voor hem had gehuurd, als hij Helena niet moest weg brengen. De jongen kruiste zijn armen over elkaar en wreef even kort met zijn handen over zijn bovenarmen om het toch maar iets warmer te krijgen. Sneeuw, was niet iets wat hij gewend was, geef hem maar de warme zon van in zijn thuisland of waar dan ook rond die streken. Met de regen hier in London kon hij wel leven, maar de sneeuw was iets te veel voor hem.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 11:26 am

Het was een trek van haar om vaak op onbewust op haar onderlip te bijten, wat Tim haar nogal vaak mededeelde en daarna haar met fronsende wenkbrauwen aankeek, alsof hij boos was door haar zenuwachtige trek. Zoals de jongen net had gedaan, keek Helena nu naar haar eigen horloge en zag dat het echt nog maar een paar minuten scheelde voordat haar kinderen naar huis zouden komen, dit zou ze nooit meer lopend kunnen redden. Ze haalde een diepe zucht in, telde tot tien in haar hoofd en blies het daarna weer uit. Haar blik gleed naar het winkelcentrum, waar ze al enkele flitsen zag aankomen en wist dat ze daardoor alleen maar meer problemen zou krijgen. Ze moest de jongen maar vertrouwen en keek hem met een doordringende blik aan. ''Waar staat je auto?'' Nadat ze hem had aangekeken, gleed haar blik automatisch naar haar voeten en pakte ze de tassen weer op. Daarna trok ze haar capuchon wat verder over haar hoofd heen en zag toen hoe de jongen haast stond te rillen van de kou. ''Och lieverd,'' bracht ze uit met een meelevende blik. Hij had haar zoon kunnen zijn, zo'n leeftijdsverschil zat er tussen hen in, maar van binnen zouden ze misschien nog hetzelfde zijn. Slechts de buitenkant zou veranderen en de groei van de slimheid. Ze trok gauw haar jas uit, sloeg die om Francisco heen en pakte daarna voor de zoveelste keer haar tassen weer op, waarvan de handvatten inmiddels al wat nat aanvoelden door de sneeuw die gewoon onophoudelijk door bleef gaan.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 11:42 am

Francisco voelde de kou toenemen, maar hij wou er niet verder aan toegeven. Zo meteen zou hij het wel weer warm hebben wanneer hij in zijn wagen zat. Helena’s stem klonk al snel, en kort glimlachte hij even. De jongen deed al enkele stappen voorwaarts en deed teken naar de hoek van de straat. Voor even keek hij over zijn schouder heen, de flitsen kwamen dichter. Ze zouden snel moesten zijn wilde ze niet gevolgd worden of wat dan ook. Francisco wou meteen verder gaan zonder verdere tijd te verspillen, maar toen hij plots haar jas over zijn schouders voelde keek hij verbaasd op. Wat deed ze nu? Nu zou ze zelf kou gaan lijden. En wat was het met dat lieverd gedoe? Kort schudde hij zijn hoofd. Zonder verdere aandacht te besteden aan net rende hij van haar weg, om achter de hoek in zijn auto te stappen. Meteen deed hij haar jas uit en legde die neer op de achterbank. De jongen startte de wagen en meteen reed hij naar de plek toe waar Helena nog stond. Hij leunde over de zetel heen en deed zo de deur open zodat ze kon gaan instappen. ‘Kom op. Gooi je tassen zo meteen maar achter in.’ Sprak de jongen luid zodat ze het zeker zou kunnen horen. Kort tikte hij met zijn vingers op het stuur van de wagen. Wanneer ze uiteindelijk was ingestapt, drukte de jongen het gaspedaal in en scheurde meteen weg van het winkelcentrum, al die chaos achter zich latend. ‘Zeg maar hoe ik moet rijden.’ Sprak hij vriendelijk tegen haar. Ergens vond de jongen het eigenlijk best grappig, eigenlijk mocht hij nog niet bepaald rijden hier, maar hij kon het wel en tja misschien had beroemd zijn, zijn voordelen, net zoals de getinte ramen.’Sorry trouwens, ik had niet echt verwacht dat er zo veel heisa zou ontstaan.’ De jongen glimlachte zwakjes naar haar. Moest hij haar niet ontmoet hebben, zou ze in alle rust naar buiten kunnen gegaan zijn zonder dat er ook maar iemand haar belaagde, of toch al minder mensen. Voor even keek hij in zijn achteruit kijk spiegel, achtervolgen deden ze hier blijkbaar niet. Aangezien hij toch geen vreemde busjes of wagens zag die constant achter hen bleef hangen.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo dec 28, 2011 12:41 pm

Binnen enkele seconden was de jongen verdwenen en had het sterke gevoel dat hij nu zijn auto was gaan halen en haar hier niet zo zou laten stikken. Om er alleen met haar jas vandoor te gaan zou nogal laf zijn, bovendien was hij een beroemde topmodel, en dat zou betekenen dat hij geen fan zou zijn die alleen kwam om haar jas te eigenen. Dat zou ten eerste niet echt een handeling voor hem zijn en bovendien alleen bij de gewone mensen passen die haar fans waren. Het duurde niet lang of ze zag een auto de bocht om scheuren en voor haar neus stilstaan. Hoewel ze kort even twijfelde, ook al zag ze overduidelijk Francisco bij het stuur zitten en de deur open doen, besloot ze toch maar in te stappen omdat ze het risico niet wou lopen om die paparazzi zooi achter haar kont aan te krijgen, en legde haar spullen achterin de auto waar de jongen duidelijk haar jas ook had neergegooid. Blijkbaar had hij het niet meer nodig gehad wanneer hij zijn auto was ingestapt.
Ze hoorde de jongen zijn stem aan en keek hem voor kort nog even aan. ''Het maakt niet uit, ik ben het gewend.'' Bracht ze uit met een zachte stem, leunde al gauw met haar elleboog tegen het raam aan en zette tegen haar hoofd de zijkant van haar hoofd. Haar blik ging naar buiten, gewoon omdat ze het leuk vond om de omgeving te zien, ook al kende ze wel zo'n beetje heel Londen uit haar hoofd.
''Hier rechtdoor, de eerste links en zo door naar 18/21 Jermyn Street. Weet je waar dat is?''

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x do dec 29, 2011 5:20 am

Even keek hij haar aan en haalde kort zijn schouder op. Tuurlijk was ze het gewend, maar als noch voelde hij zich er behoorlijk schuldig om, maar dat was gewoon het karakter van Francisco. De jongen gaf te veel om andere, dat was hem al vaak genoeg verteld, en het was geen goeie eigenschap dat wist hij maar al te goed. Maar hij kon er niets aan veranderen, of toch nu niet. Zo’n verandering maken was iets van lange duur, niet van enkele seconden of minuten. ‘Misschien, maar ik wil niet dat je in de problemen komt met je familie. Zoiets zou ik me werkelijk waar niet vergeten.’ Glimlachte hij even kort waarna hij zijn ogen weer op de weg richtte. Autorijden in Engeland was iets wat je gewend moest worden met het feit dat je hier aan de linkerkant reed, in het begin was het even lastig maar hij was het na een paar dagen eigenlijk wel al gewend geworden. Er was een glans over zijn ogen gekomen, eentje die er wel vaak was in te vinden maar dan vooral wanneer hij in de wagen zat of hij gewoon in vriendelijk gezelschap verkeerde. Ook al was de dag van de vrouw, en van hem waarschijnlijk heel anders gelopen dan ze beide gepland hadden. Op haar instructies knikte hij enkel maar en reed zo handig door de straten waar hij door was gestuurd. Hier en daar remde hij wel af omdat er mensen over moesten steken, hij kon het niet bepaald maken om iemand om ver te knallen right? Francisco keek even kort rond, hij was in de straat nu nog een parkeerplaats vinden zodat ze niet al te ver moest wandelen met de zakken. Of het toeval was wist hij niet, maar er was plek vlak voor haar deur. Iets wat heel gemakkelijk was voor haar. ‘Nou, zo snel als nu was je niet geweest te voet.’ Grijnsde hij even droogjes naar haar. De jongen had de motor stil gelegd en keek even rond of er mensen waren. En ja hoor, al heel snel merkte hij een paar kinderen om de hoek heen komen en glimlachte hij even. Ze leken wat op Helena ongeveer, dus het moesten vast wel de hare zijn. ‘Wel, ik denk dat je nodig bent.’ De jongen knikte even richting de kinderen en keek daarna even naar zijn handen. Stiekem vond hij zichzelf kinda zielig. Hij zat met de kerstdagen alleen, terwijl grotendeels iedereen op de wereld dan juist bij elkaar zat, lekker gezellig. ‘Prettige feestdagen trouwens.’

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x do dec 29, 2011 12:46 pm

Verder had Helena nog de weg aangewezen en binnen de kortste keren zag ze de straat al in zicht komen, waar onder andere ook haar eigen huis en sierde er al een lichte grijns op haar gezicht, zonder dat ze die showde aan de jongen, aangezien ze haar gezicht namelijk tegen haar hand aan had gesteund. Voordat hij stopte, pakte ze haar spullen al plus haar jas en keek daarna door het voorruit heen. Haar kinderen kwamen al vrolijk aangehold, waarvan Billy, haar achtjarige zoontje, achter Nell, haar vierjarige dochtertje, aan rende en een sneeuwbal vormde in zijn handen en die daarna tegen haar broek aan te gooien. Hoofdschuddend glimlachte ze lichtjes en deed daarna de deur open van zijn auto. ''Ja, ik weet het. Dankjewel hiervoor.'' Zei ze op een zoetsappig toontje en keek hem met glinsterende ogen aan, enkel en alleen van dank. ''Jij hetzelfde.'' Zei ze wat twijfelachtig, waarna ze kort naar haar kinderen keek over de auto heen en daarna weer naar Francisco. ''Je mag binnenkomen als je wilt? Ik ben je wel een drankje verschuldigd door je reddingsactie.'' Dit was een eenmalig aanbod van haar en als hij dit zou weigeren, zou hij vast en zeker niet zo snel meer in haar huis komen. Ondertussen was ze al naar de andere kant van de auto gelopen en haalde ze haar sleutels uit haar jaszak vandaan, om die vervolgens in het slot van de deur te steken en een aantal keer aan te draaien totdat het slot openklikte. Voordat ze de kans had om de deur daadwerkelijk te openen, had Billy die al eigenwijs opengeduwd en waren ze beide naar binnen gerend, zonder ook maar te denken dat ze onder het sneeuw zaten en dat ze dat nu in het huis zouden verspreiden. Helena draaide zich nog kort om, voordat ze de deur binnenstapte, en wenkte de jongen. Zijn laatste kans.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x vr dec 30, 2011 9:59 am

Francisco keek even naar voren, ondanks het feit dat hij haar niet kende, vond hij haar toch wel gezellig om mee te praten. Niet bepaald een idee waarom, maar het voelde goed en uiteindelijk was dat wel het belangrijkste, al zou hij haar hier na nooit meer zien waarschijnlijk. Uiteindelijk richtte hij zijn blik naar buiten en zag de twee kinderen sneeuwballen naar elkaar gooien. Eigenlijk was het best wel schattig om de twee zo bezig te zien met elkaar. Kort knikte hij op haar woorden. Uiteindelijk vond hij het prettig om mensen te helpen, en tja Helena was daar nu het ‘slachtoffer’ van of wat dan ook. Toen ze hem ook nog prettige feestdagen toewenste verscheen er een afwezige blik in zijn ogen. ‘Bedankt.’ Klonk er zachtjes. Gezellig zou anders worden. De jongen had de tijd nog niet gehad om hier vrienden te maken om de kerstdagen mee door te brengen hij had te veel opdrachten gehad, en een daar van had hij nu wel mooi verknoeid. Dat was dan straks maar een preek van zoveel woorden ondergaan, waar hij waarschijnlijk toch niet eens rekening mee gaan houden. Toen er echter een aanbod klonk om mee naar binnen te komen keek hij wat verbaasd op, maar toch lag er een eerlijke glimlach om zijn lippen heen. Voor even ging er een twijfeling door zijn lichaam heen, maar toch trok hij de sleutel uit het contact en stapte vervolgens uit waardoor hij meteen weer enkele sneeuwvlokken voelde neerdalen op zijn hoofd. Eigenlijk zou hij dit niet mogen doen, moest hij meteen naar zijn loft maar uiteindelijk was het niet zo beleefd om een aanbod van een ‘damzel in distress’ af te wijzen. Half lachend om zijn eigen gedachte wandelde hij om de wagen heen en wandelde zo het pad op dat naar haar deur toe leidde. Voor kort keek hij haar aan. ‘Bedankt Helena.’ Francisco wachtte tot de vrouw binnen was gestapt om daarna zelf ook binnen te stappen en de deur achter zich te sluiten. Meteen overspoelde een gevoel van gezelligheid hem, de plek straalde gewoon de energie uit van de twee kinderen die hier dagelijks liepen. Zoiets was altijd wel leuk.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x zo jan 01, 2012 11:13 am

Ze glimlachte, was blij dat Francisco haar aanbod had geaccepteerd en wel degelijk zijn auto was uitgestapt na een korte twijfeling en zich nu in haar huis bevond. Kort knikte ze wanneer hij haar bedankt had en liep door naar de keuken, waar de kinderen speels om de tafel heen renden. Hoewel ze dikke plezier hadden en enorm luid lachten, was het tijd om rustig te lunchen voor hen. ''Nell, stoppen met rennen, Billy geef haar haar popje terug.'' Zei ze streng, met daarbij dan ook haar blik erbij en ging naar het aanrecht. ''Neem plaats.'' Waren de enkele woorden die ze tegen de jongen uitbracht, met een lichte glimlach en richtte zich daarna op de broodjes die gesmeerd moesten worden. Meteen haalde ze de benodigdheden erbij, maakte de lunch klaar voor de kinderen wat ze gebruikelijk aten tijdens de pauze die ze hadden. Nadat ze de jampot had opgeruimd, slikte ze even haar duim af en ruimte gauw genoeg de rest van de spullen op. Nadat ze dat gedaan had, zette ze de sneden brood op tafel en maakte het drinken klaar. Wanneer ze omkeek, zag ze dat Billy verveeld met z'n hoofd op zijn hand steunde en met zijn losse hand een beetje onhandig met zijn brood speelde. ''Billy, wat is er liefje?'' Vroeg ze, waarna ze zich meteen weer omdraaide om de bekers te pakken en daar de melk in te gieten. ''Wil je ook wat drinken?'' Bracht ze gauw genoeg uit naar de jongen die haar net van het hele paparazzi tafereel gered had en luisterde toen naar het geklaag van haar zoontje. 'Jason zei gemene dingen tegen me en toen werd ik boos op hem in de klas. Van de juf heb ik straf gekregen. Na school moet ik de klas vegen.' Bij iedere zin die hij uitbracht, leek hij wel steeds geïrriteerder en vermoeiender over te komen. Helena deed moeite om niet te gaan glimlachen, ze vond hem ook altijd zo grappig overkomen op één of andere manier en draaide haar hoofd weg wanneer hij uitgesproken was en richtte zich op het inschenken van de melk. ''Ah ja, maar je moet ook niet boos worden op hem. Als je niet naar hem luistert, hoef je de klas ook niet schoon te vegen.'' Zei ze tegen hem, waarbij ze de melkkopjes op tafel neer had gezet bij ieder kind één en met de vork van Nell in één stukje brood prikte en die naar haar mond bracht. Niet dat de meid zelf niet kon eten, maar bij het eerste hapje had ze meestal even hulp nodig om in het patroon te komen. Slechts een zucht verliet Billy zijn mond. ''En hoe was jou dagje?'' Zei ze op een wat speelsere toon als dat ze tegen haar zoon had gepraat en drukte een zacht kusje op Nell haar neus, waarna ze haar met een brede glimlach in haar ogen aankeek. Hier scheen het meisje van te genieten en begon zelfs te lachen.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x ma jan 09, 2012 5:13 am

Een grijns stond op het gezicht van de jongen toen hij haar twee kinderen om de tafel heen renden. Waar was de tijd dat hij nog zoiets deed? Het feit dat hij nooit wou eten als hij thuis was maar alleen maar wou spelen of wat dan ook had er meerdere malen voor gezorgd dat zijn moeder hem een pets tegen zijn hoofd verkocht zodat hij weer ‘rustig’ zou worden. Eigenlijk, vroeger was hij echt wel een hyperende gup die geen moment van de dag ook maar stil kon zitten. Toen Helena’s stem de kinderen echter meteen tot bedaren kwam, belandde de jongen weer meteen in het heden en keek naar het jongetje met de bruine haren die heel onschuldig plaats nam aan de tafel en de pop terug gaf aan zijn zus. Zelf nam de jongen ook maar plaats aan het uiteinde van de tafel, en meteen keek het kleine meisje hem met een vrolijke blik aan. “Ik ben Nell.” Klonk er op een schattige toon. Voor even wreef hij over zijn schouder en grijnsde eventjes naar haar. ‘Zo Nell hé, als je broer nog eens je pop afpakt van je. Moet je hem gewoon lekker hard gaan kriebelen en dan zal je het wel terugkrijgen, geloof mij. Werkt altijd.’ Met grote ogen keek het meisje hem aan, en de pretlichtjes in haar ogen spraken al voor zich. Deze tactiek zou ze wel gaan gebruiken wanneer haar broer nog eens wat van haar afpakte. Francisco knipoogde even naar haar om daarna zijn ogen even op Billy te richten die blijkbaar niets gehoord had van wat hij zei. De jongen zat er eerder wat verveeld, misschien zelf geïrriteerd bij. Voor hij het kon doen, klonk de stem van de jongen zijn moeder weer en zo begon Billy aan zijn verhaal. ‘Is goed hoor.’ Klonk er nog vlak voor de jongen begon te spreken. Francisco luisterde naar het verhaal van Billy en er ontstond ondertussen een frons op zijn gezicht. Het verhaal van de jongen had zich vaak genoeg in zijn leven voorgedaan. Tot hij het dan ook had laten ophouden door heel simpel gewoon zijn woede op iets anders te richten, of gewoon altijd aan vrolijke dingen te denken, en gewoon degene die hem beledigd had of wat dan ook enkele zwaardere steken te geven. In plaats van zelf wat te zeggen besloot hij maar te wachten tot Helena was uitgesproken, maar uiteindelijk stond hij toch op en wandelde hij tot naast de jongen waar hij bij neer knielde. ‘Billy, right? Ik ben Francisco, een ehm, kennis van je moeder. Luister, als er nog eens iemand stomme dingen zegt tegen je, denk dan gewoon aan iets vrolijk, aan je favoriete show op tv bijvoorbeeld. Uiteindelijk zal Jason in dit geval, wel doorhebben dat hij geen vat op je heeft en er mee op houden. Je moet mentaal sterker zijn dan je tegenstander in zo’n zaken jongen, onthoud dat maar.’ Hierna plaatste hij heel kort zijn hand op de schouder van de jongen, waarna hij weer plaats nam op de stoel waar hij eerder zat en zijn blik maar gewoon voor zich uit richtte.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x wo jan 11, 2012 10:15 am

'Goed, mama!' Zei Nell enthousiast, die bijna zat te springen van blijdschap op haar stoel. 'Ik wil met de poppen spelen.' Vervolgde ze met haar mond vol en trappelde met haar beentjes tegen de tafelpoot aan, dat het zelfs een irritant geluid maakte. ''Eerst je brood opeten en je melk opdrinken, daarna mag je met je poppen spelen.'' Ging Helena daar meteen tegen in, voordat de meid de mogelijkheid had om gauw op te staan en al naar de woonkamer rende waar haar speelgerei nog steeds lag van vanochtend toen ze er ook mee gespeeld had. Een luide kreun verliet Nell haar mond, maar ze ging er niet verder tegenin omdat Francisco er waarschijnlijk was en dan was ze nog best verlegen als er gasten waren. Ondertussen had ze voor hem dan ook al een kopje drinken ingeschonken en neergezet, waarna ze eindelijk zelf ook gerust ging zitten. Ze had wel opgemerkt dat hij tegen haar zoontje de moed in zijn schoenen niet had laten zakken, waarbij ze stilzwijgend en met een glimlach had gezeten en terwijl ze dat deed van haar glas enkele slokken had genomen.
Op het moment dat de jongen zijn brood op had, sprong hij met een brede glimlach op zijn gezicht van de stoel af en rende hij naar de woonkamer toe. ''Billy, eerst je melk opdrinken!'' Riep ze naar hem toe, zodra ze opmerkte dat zijn glas nog halfvol zat en hij liep met een wat teleurgestelde blik op zijn gezicht terug, maar zij liet zich niet zomaar omkopen door middel van zijn fake emoties op dit moment. Een serieuze blik was op haar gezicht verschenen en stond alweer op om de borden van beide kinderen op te ruimen, behendig gelijk in de vaatwasser te zetten en toen ze zich omdraaide zag ze ze beide al wegsprinten naar de woonkamer. Beide bekers waren leeg, dus die konden ook gelijk in de machine. Een opgeluchte zucht verliet haar keelgat en zodra ze weer rustig zat, sloot ze beide handen om haar mok heen. ''Kinderen..'' Zei ze met een glimlach en rolde lichtelijk met haar ogen. Ze hoorde niet veel later ook alweer dat Nell en Billy tegen elkaar aan het schreeuwen waren, dat ze het ergens oneens over waren. Met een 'Ik-ben-zo-terug' blik op haar gezicht naar Francisco stond ze op en liep naar hen toe.
Maar voordat ze de kans had om te vragen wat er aan de hand was, klonk de brullende en huilende stem van Nell al. 'Mama, Billy heeft mijn pop stuk gemaakt!' Meteen begon Billy ook te schreeuwen. 'Niet waar, je moet je mond houden, Nell!' Hij gaf haar een pets in haar gezicht en zonder dat hij de kans had om verder te gaan, kwam ze tussen beide en nam ze de jongen bij zijn schouders vast. ''Je bied nu onmiddellijk je excuses aan. Wat er op school gebeurd is, hoef je niet op je zusje af te reageren, dat weet je.'' Klonk haar inmiddels boze stem en ze was door haar knieën gegaan om op ooghoogte te komen en niet helemaal dreigend over te komen. Ze pakte Nell bij haar hand en trok beide kinderen naar elkaar toe, waarbij ze sniffend haar tranen wegveegde. Voordat de meid de kans had om weg te gaan, boos op hem, gaf de jongen haar al een knuffel en nam ze zijn excuses daarmee aan. ''Mooi, nu alles weer goed is, wil ik dat jullie niet meer schreeuwen tegen elkaar. Ga nu jullie jassen pakken, het is alweer tijd om naar school te gaan.'' Ze liep met ze mee naar de hal, waar ze hun jassen al pakten en simpelweg aantrokken. ''En Billy, wees aardig tegen Jason, je zal zien dat je er later een beloning voor terug krijgt.'' Fluisterde ze nog met een glimlach in zijn oor en ze merkte zelfs een twinkeling in zijn ogen op.
Wanneer ze beide alweer lopend naar school vertrokken waren, sloot ze de deur nadat ze ze uitgezwaaid had, en liep terug naar de keuken waar ze voor de zoveelste keer plaats nam op haar school. ''Soms vraag ik me wel eens af waar ik aan begonnen ben. Maar zodra ik in hun ogen kijk, kan ik het gewoon niet ontkennen dat dit een must-do in je leven moet zijn.'' Begon ze te praten, terwijl ze hem in zijn ogen aankeek en vervolgens de laatste slokken uit haar mok opdronk.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x vr jan 20, 2012 8:28 am

Francisco knikte even naar Helena als teken van dank voor het kopje. Ergens was het misschien raar hier te zitten als complete vreemde maar op een of andere manier voelde het voor hem normaal aan. Al lag dat misschien aan de twee kinderen die hier ook nog rond liepen. En dan had je natuurlijk nog de donker harige vrouw, beter had hij het eigenlijk niet kunnen treffen. Helena Bonham Carter, een wereldbekende actrice, plus daar aan tegen was ze nog eens een aardige vrouw. Even plaatste hij het kopje aan zijn lippen en nam enkele slokken. Hierna zag hij meteen dat Billy van zijn stoel was gesprongen, maar toch wel meteen weer terug kwam met een beteuterd gezichtje. Kinderen waren grappig op sommige momenten, maar ze konden ook wreed irritant zijn, maar dan sprak hij wel over de kleinere kinderen die voor het minste huilde. Voor even haalde de jongen zijn mobieltje boven water, merkte inmiddels de grote hoeveelheid gemiste oproepen en zuchtte. Ditmaal was hij diegene die even een beteuterd gezicht trok. Francisco had nog helemaal geen zin in terug gaan, en dat was momenteel van zijn gezicht af te lezen. Zonder ook maar een teken van leven te geven aan zijn agent borg hij het apparaat weer op en schakelde het ook meteen uit, zodat het niet verder irritant kon gaan lopen doen in zijn broekzak. De jongen richtte zijn bruine ogen weer op Helena die weer was gaan zitten nadat beide kinderen de woonkamer in waren gelopen.
‘Je mag blij zijn dat ze niet zoals mij en mijn zus en broers waren vroeger. Geloof me.’ Sprak hij geamuseerd tegen haar. Nee, kinderen als hoe hij en de rest van de familie zich vroeger gedroeg dat wenste hij zelfs zijn ergste vijand niet toe. God mocht diegene bijstaan die wel zo’n kinderen hadden. Zijn ouders hadden hun handen vol gehad met hun, en dat was nog maar lichtelijk uitgedrukt. Wanneer hij wat tumult hoorde, de twee kinderen, trok hij even zijn wenkbrauw op. Begrijpend knikte hij naar Helena, waarna hij zelf zich even uitrekte wanneer ze de keuken had verlaten. Hoe slecht het ook was, hij spitste zijn oren en luisterde naar wat er aan de gang was tussen de twee. Een plots hard lawaai klonk enkele minuten later. Blijkbaar een klap, vrijwel meteen stond hij op wou zich naar de woonkamer begeven, maar kwam dan tot de conclusie dat hij daar op deze moment niet gewenst was. Had Billy nu net zijn zusje geslagen? Of was het andersom? Nee, kleine Nell zou nooit zoiets doen, toch? Lichtjes nieuwsgierig besloot hij maar gewoon af te wachten tot Helena of een van de kinderen naar de keuken zou komen. Maar het bleef stil in de keuken, alleen zijn eigen ademhaling klonk door.
Tot de voordeur leek toe te vallen in het slot. Blijkbaar waren de kinderen weer vertrokken naar school, aangezien de donkerharige vrouw weer terug kwam naar de keuken zonder gezelschap van de twee. Een grijns kwam meteen op zijn gezicht te staan toen ze begon over haar kinderen. ‘Ik zou zeggen, ik begrijp je. Maar tja kinderen heb ik nu nog niet bepaald. En dat zal nog niet voor in de komende jaren zijn denk ik. Maar je hebt een punt, kinderen zijn een geschenk hoe erg ze soms ook mogen zijn. Het zijn diegene die je nu en later trots maken.’ Sprak de jongen terwijl hij eveneens recht in de ogen van de vrouw keek. Hoe kon het ook anders? Francisco dronk zijn kopje leeg en wreef even langs zijn nek. ‘Bedankt voor het drankje.’ De jongen vouwde zijn handen in elkaar en wachtte rustig af. Aangezien hij klaar was met zijn drankje zou het niet lang meer duren voor hij waarschijnlijk moest vertrekken, iets waar hij nog steeds tegenop keek. Maar tja, ze had vast wel wat beters te doen dan met zo’n dude als hem te praten of wat dan ook.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x vr jan 20, 2012 12:16 pm

Wanneer ze haar mok weer op tafel had neergezet, met een zachte tik, haalde ze haar blik van Francisco af en keek dan ook naar het tafelblad. Hoewel ze er sinds het winkelcentrum niet meer aan gedacht had, voelde ze die plotselinge lege kou weer van binnen. Hoe het kwam en waarom wist ze niet, het was al een tijd aan de gang bij haar. Niet dat Tim het al had opgemerkt, ze had het gewoon wat vaker zodra hij weg was, daarom viel het hem ook niet bepaald op. Zodra zijn stem klonk, keek ze weer op en merkte ze op dat de waas voor haar ogen verdween en ze weer uit haar soort van 'trance' kwam. Voor enkele seconden keek ze hem met een glimlach aan, alsof ze net wakker was geworden uit een droom en bedacht zich toen weer dat hij het over een drankje had gehad. ''Oh, ehm, graag gedaan hoor.'' Meteen, als automatisme, stond ze op en pakte de twee mokken, zette die gelijk in de vaatwasser. Wanneer dat gedaan was, bleef ze boven de gootsteen hangen, met haar handen aan beide weerskanten van het aanrecht en liet haar hoofd hangen. Niet alsof ze moest overgeven, maar ze had zo'n naar gevoel van binnen wat gewoon niet uit te leggen viel. Binnen enkele seconden draaide ze zich om, waarbij de huid rondom haar ogen plotseling wat rood aangeslagen eruit zag, maar het zelf niet door had. Voordat hij zijn mond open kon trekken, deed zij dat al. ''Het is beter als je gaat, eh, Francisco.'' Ze liep voor hem uit naar de hal en hing daar een beetje de jassen recht, totdat hij vanzelf zou komen. Hij zou het toch niet door hebben? Die plotselinge stemmingswisseling? Vast wel. Voor kort keek ze naar de spiegel die in de hal hing en merkte op dat haar haar er een beetje futloos bij hing, vast en zeker door de wind die net buiten met haar donkere krullen had gespeeld. Ze snoof haar neus kort en keek toen door de korte hal heen die aan het einde naar de keuken leidde. Hoewel ze het niet geschikt vond op het moment, schoot haar gedachten toch naar Tim toe. Wat zou die ervan vinden als hij misschien wel ieder moment thuis kon komen en merkte dat er een jongen in hun keuken zat. Niet zomaar een jongen, maar zelfs een fotomodel. Een internationaal fotomodel. Zou hij daar raar van opkijken? Haar geloven als ze vertelde dat hij haar leven een soort van had 'gered' tijdens een paparazzi aanval in het winkelcentrum, of slechts zijn neus ophalen en zich opbergen in zijn studiekamer, als teken dat hij het niet pikte? Ze wist het niet, en daarom was het maar beter dat hij nu gelijk ging, voordat er problemen zouden ontstaan.
Op dat moment werd het stil in haar hoofd, de telefoon ging. Gauw genoeg liep ze naar de woonkamer en pikte het apparaat op voordat het voor de tweede keer over kon gaan. ''Helena.'' Nam ze met haar Britse accent aan en luisterde naar de vertrouwde stem die erdoor heen klonk. Tim... Hij zou later komen, het script was nog niet in orde geweest, dus zouden ze het moeten aanpassen. Een begrijpelijk glimlachje kwam op haar gezicht te staan en zodra ze het ding neerlegde, besefte ze pas wat hij eigenlijk tegen haar gezegd had. Meteen sloeg ze een hand voor haar mond, sloot haar ogen en deed de harde moeite om niet haar opgewekte tranen te laten vallen.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x vr jan 20, 2012 12:37 pm

Francisco keek uiteindelijk ook weg wanneer ze opstond. Voelde even kort een siddering over zijn rug lopen. Waarom was hij mee binnen gekomen? Een zucht schoof over zijn lippen, het was tijd om te gaan volgens hem. Hoog tijd. Alleen was het zo dat Helena niet bepaald vrolijk leek, of dat ze opeens down was geworden of zo. Francisco stond op en wou naar haar toe wandelen maar hield zich in. Dat zou uiterst ongepast zijn. De jongen keek onwetend naar voren waar ze nog steeds stond. Ergens wou hij het wel graag doen, maar wat nou als haar kinderen om een of andere reden vroeger thuis kwamen, wat zouden die dan wel niet zeggen? Of haar man? Hij plaatste zijn hand op de tafel, hield zich tegen voor zijn eigen bestwil misschien. Het deed hem pijn dat hij haar niet meteen een knuffel kon geven of wat dan ook. Wanneer het uiteindelijk vanzelf leek te gaan draaide ze zich om, haar ogen waren rood alsof ze gehuild had. Wat was er toch? Door haar woorden keek hij even weg, maar knikte dan toch. Als dat haar wens was, dan zou hij het doen. Dat was het minste na de uitnodiging die ze hem had gegeven om binnen te komen. Maar de rode ogen, het deed hem geen goed. Op een of andere manier voelde hij zichzelf schuldig, maar hij had toch niets gedaan wat slecht was? Het enigste waardoor ze zou kunnen aangedaan zijn, was dat die papparazi er opeens was maar daar kon hij niet veel aan veranderen. Nog een tijd bleef hij staan in de keuken, in zijn gedachte uitpluizend wat er misschien mis zou zijn. Maar de jongen staarde enkel en alleen naar de grond, niets schoot hem te binnen. Nee, hij had geen clue van wat er in de vrouw om ging. Logisch ook, hij was Francisco en niet Helena. Voor even keek hij op, glimlachte even kort.
Het bezoekje was leuk geweest, het was tijd om te gaan. Hij dwong zichzelf om de gang uiteindelijk in te lopen zodat hij kon vertrekken, een jas had hij toch al niet bij dus het zou zijn maken dat hij in die auto zat en wanneer hij bij zijn loft kwam, maken dat hij binnen was. Anders zou hij bedolven worden onder die ijskoude sneeuw en zou hij gewoon als een ijsklomp door het leven gaan, natuurlijk tot het wat warmer werd, dan zou hij smelten en weer verschijnen alsof hij nooit was weg geweest. Francisco keek rond, merkte dat Helena er niet stond. Huh? Ze was hier toch net ingelopen. Meteen draaide hij zich naar de plaats waar hij daarstraks de woonkamer in was gelopen en zag haar wat verder staan. Maar hoe ze erbij stond, er was iets gebeurd, en aan het feit dat ze bij de telefoon stond was dat haar net overgebracht door iemand. Zonder ook een moment te aarzelen liep hij naar haar toe, tot hij ook tot voor de vrouw stond, meteen sloeg hij zijn armen om haar heen en streek voorzichtig over haar rug. ‘Hé, gaat het wel? Wat het ook is, het komst vast wel weer in orde, dat is altijd.’ Fluisterde hij zacht. Nee, de jongen kon zijn woorden niet meer goed uitkiezen. Hij was in een hol vol leeuwen gegooid, het enigste wat hij nu kon doen was haar tja troosten. Maar of dat wel al zo slim was, was de vraag.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x za jan 21, 2012 12:01 pm

Enige snikgeluiden verliet haar mond, ongewild. Ze probeerde het tegen te houden, zich fatsoenlijk te gedragen waar nu de jongen nog bij was, maar op één of andere manier lukte haar dat niet. Waarom wist ze niet precies. Wanneer ze zich stil probeerde te houden, hoorde ze voetstappen naar de hal toe en nog geen enkele seconden later richting haar. Zijn stem deed iets knappen binnen in haar, waardoor ze lichtjes haar hoofd schudde, maar eigenlijk een ander antwoord wou geven. Natuurlijk ging het wel met haar, maar op dit moment even niet, het werd haar allemaal even teveel. Zonder dat ze verder wat uit hoefde te leggen, voelde ze gauw genoeg twee warme armen om zich heen, die van niemand anders dan van Francisco kon zijn. Hoewel ze het normaliter afgeslagen zou hebben, vond ze het nu helemaal niet erg. Sterker nog; het voelde goed voor nu. Ze haalde haar handen voor haar gezicht weg, liet die koeltjes langs haar lichaam hangen en drukte haar gezicht in zijn nek, waardoor haar grote bos krulharen overal terecht kwamen. ''Het spijt me..'' wist ze snikkend uit te brengen. Tranen raakten nu op zijn shirt en ze deed de grootste moeite om hiermee op te houden, hierdoor liep haar make-up uit en bovendien vond ze niet dat ze haar lasten aan hem moest overdragen. Straks vertrok hij nog met een rotgevoel ook, en dat was wel het laatste wat ze wou. Wanneer ze voelde dat ze zichzelf lichtelijk alweer kon herpakken, schraapte ze haar keel en legde haar armen ook om hem heen, die om zijn bovenlichaam sluiten. ''Het is niets.'' Zei ze al wat beter dan dat ze net wat had kunnen zeggen, legde haar hoofd ondertussen op zijn schouder en veegde met haar losse rechterhand de tranen weg. ''Je snapt wel dat dit door jou komt, en ik wil ook niet dat de kinderen of Tim het ziet. Eigenlijk jij ook niet, niemand.'' Fluisterde ze sexy in zijn oor, nog steeds met haar ogen gesloten en legde haar linkerarm terug op de plek waar die net ook had gezeten op zijn rug. Zijn warme lichaam, het deed haar koude huid goed. Ze had het zelf nauwelijks in de gaten gehad, maar in de tussentijd had ze het behoorlijk koud gekregen, wat de jongen ook wel zou voelen. ''Ik, ehm, wil je niet hiermee tot last zijn. Als je wilt gaan...'' Ze schraapte haar keel nogmaals, liet hem toen los zonder hem nog aan te kijken en liep terug naar de voordeur. Hier streek ze haar kleding weer wat rechter, ploos haar krulbos wat uit elkaar waardoor het weer goed op zijn plek viel en veegde de rest van de tranen weg. Hierna bevond ze zich naar de spiegel, waar ze opmerkte dat haar lichte make-up niet uitgelopen was, mooi zo. Haar blik kruiste weer met die van de jongen en glimlachte enkel en alleen bedankelijk naar hem.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x do jan 26, 2012 5:38 am

Francisco streek troostend over haar rug heen, wist niet wat hij anders moest doen. Het was niet voor het eerst dat hij iemand troostte, maar dit was anders, heel anders. Toen ze haar hoofd tegen zijn nek nestelde voelde hij haar haren kriebelen langs zijn wang. De jongen kon het niet laten om toch heel even te glimlachen. Voorzichtig streek hij langs haar haren en plaatste dan zijn hand maar weer terug op haar rug. ‘Hé, het maakt me echt niets uit hoor.’ Fluisterde hij zacht, aangezien ze momenteel zo dicht tegen hem aan stond zou ze het vast wel verstaan. Eigenlijk was dit best wel vreemd, hij stond hier iemand te troosten die hij amper kende, of toch amper persoonlijk kende. Maar daar trok hij zich niets van aan op de moment, hier zouden geen foto’s getrokken kunnen worden door iemand dit zou haar gezin niet te weten komen, dit was iets wat tussen hen bleef. Francisco voelde inmiddels zijn shirt nat worden, maar hij trok zich er eigenlijk niet veel van aan. Ze deed maar, en als ze zo nodig eens moest huilen dan had hij liever dat ze dit deed op tja momenten als dit. Puur omdat hij niet wilde dat haar kinderen en haar man haar zo zouden moeten aantreffen. ‘Wat het ook is, het komt wel goed Helena. Het komt altijd goed.’ Probeerde de jongen haar goede moed in te spreken. In momenten als deze vond hij het best wel moeilijk om zoiets te doen, aangezien hij helemaal geen benul had van wat er ook echt aan de hand was met haar. Misschien kwam hij het te weten, misschien niet. Maar op deze moment stond de jongen voor haar klaar. Wanneer ze uiteindelijk haar armen ook om hem heen legde en hij haar woorden hoorde fronste hij even. ‘Dat geloof ik niet.’ Mompelde hij slechts. Je ging niet ineens huilen om niets, dat deed je gewoon niet. Er was iets mis met haar, en ergens wou hij wel weten wat maar hij besloot niets te vragen. Als ze het vertellen wou, dan zou ze het wel uit haar eigen doen. Dwingen ging hij niet doen, dan forceerde je alleen maar dingen en dat was wel het laatste wat hij wou. De plotse fluistering in zijn oor deed hem even fronsen. De toon waarop ze het zei, deed een rilling over zijn rug lopen vlak voor ze haar hand er op had geplaatst. Francisco was wat overdonderd over de manier waarop ze het zei, misschien wel iets te verdwaasd. Een antwoord gaf hij niet, merendeels omdat hij niets kon bedenken op de moment. Huiverend haalde hij adem, streek nog enkele malen over haar rug heen. Het feit dat ze het koud had, was hem niet ontgaan en daarvoor bleef de jongen haar gewoon vasthouden, en natuurlijk ook omdat ze het misschien wel nodig had. Wanneer ze zich zelf plots losmaakte en hem achterliet in de kamer met enkele woorden wreef hij door zijn haren heen. Wat nou tot last zijn? De jongen richtte zijn ogen weer op haar en glimlachte scheef, waarna hij toch naar haar toe liep en voor kort zijn hand op haar wang legde. ‘Je bent me hiermee niet tot last, zeker niet. En als jij het goed vind, wil ik ook nog wel blijven voor je?’ Glimlachte hij bemoedigend waarna hij zijn hand liet zakken en haar met een licht afwachtende blik aan keek.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x ma jan 30, 2012 7:27 am

Een vrije dag. Helena mocht van geluk spreken, want dat was zelden. Haast net zo onmogelijk als dat pasen op valentijnsdag viel, of hoe ze dat ook mochten uitspreken. En dan gebeurde er dit, dat ze zich verdomd depressief voelde. Dat was het punt niet alleen, nee, er was een toeschouwer en hoewel ze zich daardoor juist ongemakkelijk voelde, vond ze het ditmaal niet erg. Niet dat vele mensen wisten dat ze depressief was, maar ergens voelde Francisco wel goed. Voor kort snoof ze haar neus op, had haar tranen weggeveegd en keek de jongen met een licht waterig glimlachje aan. Zou hij het echt niet erg vinden? Ze wist het niet, misschien dat hij zich juist oncomfortabel voelde en weg wou naar zijn eigen woongebied, zijn loft. ''Weet je het zeker?'' Hoewel zijn hand op haar wang lag, keek ze hem recht in zijn ogen aan en merkte op dat ze hierdoor weer de neiging had om te breken. Maar dit keer wou ze het niet, ze hield het puur tegen en wendde haar blik af wanneer ze bedacht dat hij natuurlijk geen vrije dag zou hebben. ''Ik bedoel, je hebt toch je werk, afspraken, en dat soort dingen? Net zoals ik, normaal gesproken dan.'' Dit keer durfde ze hem minder zelfverzekerd in zijn ogen aan te kijken en was ergens wel blij dat hij zijn hand weer weg had gehaald, zodat het niet klef of cliché overkwam. ''Ik wil je nergens tot lastig vallen, ik denk dat het beter voor ons tweeën is dat je nu gaat. Het is al goed, ik red me wel.'' Een klein teder glimlachje ontstond op haar gezicht en ze pakte alvast zijn jas, die ze aan hem gaf. ''Ik zie je wel weer, toch?'' Haar rechter mondhoek kroop al wat meer omhoog en opende vervolgens de deur die naar buiten, de koude sneeuw, zou leiden.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x za feb 18, 2012 1:20 am

__________________________________________________________

Bloedrode kaarsen brandden, een zacht muziekje was opgezet wat een rustige sfeer gaf en het licht was zwak gedempt. De honden sliepen gezamenlijk in een mandje, en er stond een lieflijke glimlach op haar eigen gezicht. Haar handen had ze in elkaar gevouwd en haar kin erop ondersteunt. Dit plezierde haar, gaf haar rust van binnen, terwijl ze juist zo'n stressvolle maar drukke dag had gehad. Het feit dat ze nu zo rustig aan tafel zaten deed haar goed. Al sinds tijden had ze niet meer gedineerd met een ander, had een lange tijd alleen gegeten en eigenlijk had ze zich daar niet zoveel zorgen om gemaakt tot en met nu. ''Show me what you've got.'' Fluisterde ze met een gniffel en richtte haar blik op de schalen die tussen hen in stonden, die net de mannen hadden neergezet. Niet dat ze echt super veel honger had, maar het moest er maar van komen. Voordat Niels misschien eventueel wel rare gedachten ging krijgen, dat ze een anorexia-patiënt was, of eraan begon. Nee, ze had gewoon de laatste dagen enorm weinig honger, vanwege dat haar baan zoveel tijd in beslag nam, dat ze gewoon heel vaak gewoon vergat te eten. Zelfs collega's hadden haar er wel eens op gewezen dat ze nu pauze moest nemen tijdens het opnemen van de scènes, omdat ze bang waren dat ze ieder moment flauw kon vallen. Volgens haar was het pure onzin, maar het was niet verstandig om tegen haar schatjes in te gaan op zulke momenten, omdat ze wist hoe erg ze uit konden vallen en ze dan een preek kon verwachten over het goed verzorgen van haarzelf. Haar blik ging voor kort naar beneden wanneer ze zo in gedachten was verzonken, maar het zuchtende geluid wat vanuit Maya's neusgaten kwam deed haar weer ophelderen. Gauw genoeg wist ze Niels zijn ogen dan weer te vinden en haalde ze haar gezicht van haar handen af, die ze dan ook netjes langs haar bord neerlegde. Het glas wat schuin rechts achter het bord stond pakte ze op met haar hand en bracht het naar haar mond. Bloedrode wijn was het goedje wat erin zat. Het smaakte lekker, moest ze toegeven. Waarschijnlijk had hij er wel verstand van, aangezien zijn smaak van het huis te zien zat hij wel goed. Ja, ze mocht hem wel.

Onderwerp: Re: x Mini-RPG [CARO&ME] x vr feb 24, 2012 2:59 am

Niels had enkele kaarsen bovengehaald en had die netjes aangestoken, vervolgens had hij een rustig muziekje opgezet, een cd die hij ooit eens had gekocht al had hij niet bepaald meer een idee waarvoor of wanneer. Een glimlach rustte op zijn gezicht, de jongen had nooit echt zijn best gedaan voor iemand, maar goed het was ook niet zo dat hij om de week thuis een meisje meebracht. Zijn ouders zouden zoiets nooit goed hebben gevonden, plus er was veel te veel commotie om hem met de pers en zo. Voor even richtte hij zijn blik op Helena en glimlachte zachtjes. De twee honden sliepen in hun mand, iets wat altijd na het eten gebeurde, hoe actief ze eens waren, hoe rustig ze nu bij elkaar lagen te slapen. Niels had zijn armen gekruist en steunde daarmee op de tafel,niet bepaald de houding die hem aangeleerd was om aan de tafel te zitten. ‘Ik hoop dat je het lekker gaat vinden. Ik wist niet wat je wou eten dus, vergeef je me als je het niet lust?’ Sprak de jongen op een kalme toon tegen haar. Niels dacht even na, alles stond op de tafel buiten een ding. Ergens kon hij zichzelf op zijn hoofd slaan om het te vergeten, maar in plaats daar van stond hij kalm op en liep naar een kleine aparte kast die aan de overloop naar de woonkamer stond. Daar haalde hij een van zijn beste rode wijnen uit. Even gleed zijn hand over het etiket van de fles, de wijn was gemaakt in het jaar 1910, het was een van de flessen die hij had meegekregen van zijn vader, dus het moest wel goede wijn zijn. Rustig wandelde hij weer naar de tafel toe en plaatste de fles handig tussen de twee borden die hij eerder had geplaatst, uit een kast haalde hij twee wijnglazen en deze plaatste hij rustig naast de fles. ‘Ik hoop dat je een fan bent van wijn, en anders moet je het maar zeggen.’ Als een echte wijnschenker vulde hij de glazen al snel om daarna weer over haar plaats te nemen. De gelukzalige zucht van Maya deed hem even grijnzen. ‘Ze appreciëren dat je hier bent, meestal vallen ze nooit zo snel in slaap.’ Niels plaatste zijn hand op een van de schalen en pakte die er uiteindelijk in alle voorzorg af, een roodglanzende kreeft kwam onder de schalen vandaan. Hoe lang was het niet geleden dat hij zoiets had gegeten? Vanaf hij was verhuist en op zichzelf woonde eigenlijk. Bedienden had hij niet meer, dus hij moest zelf koken en dat ging hem eigenlijk nog best goed af ook, als hij de ingrediënten in huis had om te koken althans. ‘Dus Helena, vertel is wat over jezelf. Ik weet dat je uit Engeland komt dus, tja hoe steekt jouw leven in elkaar?’

» Mini-RPG aanvragen!
» x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x
» Regels Mini-RPG
» Mini-RPG's
» x Mini-RPG [XANDAH&ME] x