Wilt u reageren op dit bericht? Maak met een paar klikken een account aan of log in om door te gaan.



 
IndexPortalLaatste afbeeldingenZoekenRegistrerenInloggen

 

 x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x

Ga naar beneden 
4 plaatsers
AuteurBericht
Virginia
Admin
Virginia


Posts : 2095
Naam : Diantos ღ

Profiel
Naam: Virginia Lovely
Partner: Decisions, decisions c:
Vereniging:

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimedi dec 27, 2011 8:57 am

'Euforie!' Klonk de stem van haar vader, die trots zijn glas verhief en bijna de wijn eruit liet klotsen. Willow glimlachte zachtjes en richtte haar aandacht naar haar handen die op haar schoot lagen. Het was haar zeventiende verjaardag en vanmiddag zouden de gasten komen, nu het nog ochtend was. Wanneer haar blik voor eventjes naar haar moeder gleed die aan de andere kant van de lange tafel zat, zag ze dat ze haar een knikje gaf en hierna haar hand ook om het glas heen sloot, waar enkel water in zat. Haar vader lachte, niet normaal maar echt bulderen van het lachen. Misschien al omdat hij zo overenthousiast was. Niet alleen omdat ze vandaag jarig was, maar er ook belangrijke gasten kwamen die voor wat meer geld konden zorgen. Ze waren niet zo rijk, dus was het al een godsgeschenk dat ze haar verjaardag konden vieren. Hoewel Willow het nooit begrepen had, betekende ze blijkbaar heel veel voor haar ouders en kreeg ze alles wat haar hartje ook maar begeerde, al moesten ze daar al hun geld voor uitgeven wat ze hadden. Maar de enige voorwaarde daarvoor was dat ze nooit buiten de hekken van het koninkrijk zou treden. ''Papa?'' Vroeg de blondine voorzichtig en keek de man met een onschuldige, hoopvolle blik aan. Hij keek haar alleen maar aan, wat betekende dat ze zijn aandacht had getrokken. Voor eventjes gleed haar blik naar haar moeder, die ook naar haar luisterde, en keerde daarna haar ogen weer terug. ''Zou ik..'' Fluisterde ze, waarna ze haar blik op haar schoot richtte. Haar handen zaten klamp vast aan haar witte ochtendjurkje, bang voor wat het antwoord zou zijn. ''Mag ik alstublieft een klein stukje rijden op Illona buiten de poort?'' Zonder haar blik op te richten, merkte ze vanuit haar ooghoeken op dat de koning zijn vrouw benadrukt en serieus aankeek. Een zucht verliet zijn keel, maar ze wist dat haar moeder ja had geknikt. 'Goed dan, maar Hecuba en Yorick gaan wel met je mee.' Tranen ontstonden in haar ogen van blijdschap en ze kon haar ouders wel knuffelen, maar probeerde zich in te houden en keek ze alleen beide met een waterige glimlach aan. 'Ga je maar klaar maken, lieverd.' Zei haar moeder met haar zoetlieve stem, die haar altijd wel kalm wist te houden en haar meestal op rottige tijden wist te troosten.

Haar blonde, krullerige haren zaten aan elkaar gebonden door middel van een plukje van haar eigen haar en haar spierwitte jurk was half vastgezet aan een gesp wat aan Illona vasthing. Haar prachtige witte merrie leidde haar voort, ze waren nog maar net buiten de poort. Hier had ze al jaren van gedroomd, om het onbekende te ontdekken. Overal keek ze dan ook om zich heen, werd haast verblind door het groen wat zich er bevond en de geluiden die hier en daar klonken. Ondertussen haalde ze haar baby borstel door haar prachtige haren heen. Ze werd ondertussen gevolgd door twee wachters, beide wat achterliggend op een bruin paard, ook wel een KWNP genoemd. Zachtjes klonken de paardenhoefjes op het gesnipperde hout pad, die af en toe van het pad afweken. Doordat ze zo geobsedeerd was van de natuur, had ze de zwartgekleedde ridders verderop niet zien aankomen en pas later merkte ze het vreemdklinkende hoefgetrappel op. Binnen enkele seconden waren de twee wachters die met haar mee waren gegaan naar voren gestormd, om haar te beschermen en liet ze Illona halt houden, om alleen maar toe te kijken wat er zou gebeuren. Om gelijk om te keren, zou ze niet aan denken, ze kende het kwaad niet, het slechte was haar nooit verteld of laten zien. Voor haar ogen werden beide mannen neergehaald doordat beide paarden gewond raakten door middel van zwaarden en gelijk daarna werden de wachters ook niet ongedeerd gelaten. Rode vloeistof verliet onmiddellijk hun lichamen en drie mannen stormden op haar af. Bang keek Willow toe en door het tafereel wat zich net had afgespeeld, was Illona van onheil gaan steigeren, waardoor ze moeite moest doen om haar bij haar nek beet te pakken en niet neer te vallen op de grond. Dit had ze gelukkig onder de controle weten te krijgen en voordat haar paard het gebied wou verlaten, om gelijk in galop te vertrekken, had er één man daar al een stokje voor gestoken. Het zwaard van de man gleed zo zacht als boter door de rechter achterpoot van haar dier heen en Illona hinnikte hard, waarna ze met een harde plof neerviel en Willow dus ook. De klap op de grond was niet al te pijnlijk geweest, omdat die werd vermeden door het beest en voordat ze de kans had om haar te omhelzen, werd ze bij haar haren ruw beetgepakt en naar achteren gesleurd. Door deze handeling ontsnapte het water uit haar ogen vandaan en rolden die als tranen over haar wangen heen, waarna ze gauw genoeg in een houten hok werd gestopt. ''Nee, nee! Laat me gaan!'' Bracht Willow paniekerig en angstig uit. Haar liefje gaf nog een zachte hinnik. Ze zag hoe ze het hok gesloten hadden en hoe haar paard ook werd vastgemaakt aan twee trekpaarden. Illona werd hardhandig gewoon als het ware meegesleurd, door allerlei obstakels die zich op de weg bevonden, zoals kleine boomstammetjes, uitstekende takjes, enzovoorts, hard beschadigd. ''Illona, laat haar gaan! Illoontje!'' Meerdere tranen verlieten haar ogen en ze klemde haar handen om een tweetal tralies heen, waarna ze haar hoofd liet hangen. Ze kon haar niet beetnemen.
'Waar brengen we haar heen, baas?' Klonk er een onnozele stem. 'Wat denk je zelf, Polonius, wat de koning gezegd heeft natuurlijk, domoor.' Dat was het laatste wat ze hoorde, voordat er door een harde klap haar bewustzijn wegviel...

Een luide bonk klonk en daarvan schoten haar ogen meteen open. Wanneer ze meteen op wou staan, greep ze naar haar hoofd. Helse hoofdpijn. ''Auw..'' Bracht ze teleurgesteld uit en keek toen rond. Een zwart hok, met enkel een bankje en een hoog kijkgat waar zich ook tralies voor bevonden. Maar het enige waar ze op dit moment aan dacht was haar paard, haar ouders en hoe haar jurk zo besmeurd was met groen en zwart. Willow kroop naar het bankje toe en ging daar stijfjes op zitten. ''Ah, nee.'' Fluisterde ze tegen zichzelf, toen ze merkte dat haar been pijn deed. Wanneer ze haar jurkje omhoog stroopte, zag ze dan ook een grote schaafwond op haar linkerbeen zitten. Meteen stond ze op, liep wat strompelend naar de plek waar zich nog meer tralies bevonden en klemde daar haar handen omheen, waarna ze er flink mee begon te schudden. Tevergeefs gaf het geen enkele kick. Het had geen zin. ''Help me! Hoort iemand mij?!'' Schreeuwde ze uit alle macht en wist dat het allemaal hopeloos werk was wat ze uitvoerde. 'Je komt er niet uit, eenmaal erin is er niet meer uit.' Klonk er een schorre, zware stem, maar wanneer ze rondkeek buiten de tralies zag ze niets anders dan duisternis. De ruimte hier was totaal niet verlicht, dus zag ze geen hand voor ogen, behalve dat er een lichtstraal door haar eigen tralies heen kwamen, maar die gaven niet het licht wat ze nodig had. ''Wie is daar?'' Zei ze met een trillende stem.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://prophecy.clicboard.com/forum
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimevr dec 30, 2011 3:06 am



Een zacht briesje deed de koren in het veld ruisen, hun gouden halmen wiegend in de wind. Lance wist dat deze westewind gunstig was voor hen: de wind kwam ze tegemoet, en als dat andersom was geweest zou deze de verschillende geuren en geluiden met zich mee hebben gedragen, iets wat de fazanten vast en zeker had afgeschrokken. Lance legde zijn geweer aan, mikte zorgvuldig en haalde toen vastberaden de trekker over. Vleugelgeklapper weerklonk na het schot dat seconden daarvoor de stilte had doorbroken, en een kleine groep fazanten vloog op uit het veld.
Lance ontspande zijn arm en liet het geweer zakken. Zijn knecht kwam zijn kant al op gelopen, met zijn paard in de hand. Hij maakte enkel een respectvol knikje voor hij het paard overdroeg aan zijn meester, en vervolgens weer enkele stappen naar achter deed. Lance steeg op en nam de teugels vast, waarna hij het paard de sporen gaf en ze zich door het graanveld begonnen te begeven. Eenmaal in het midden aangekomen -waar de boeren die middag nog wat graan hadden geoogst en het veld dus gedeeltelijk vlak was- verbrak de knecht opnieuw de regel van de gepaste afstand, om het paard van zijn meester aan te nemen. Lance stapte van zijn ros om de vangst te aanschouwen. Hoewel het van veraf had geleken alsof de gehele groep fazanten was opgevlogen, was nu duidelijk te zien dat dat niet zo was geweest: temidden van wat losse graankorrels en afgebroken graanstengels lag namelijk een fazant, roerloos, met een wond in de borst. Aan het verenkleed was te zien dat het een mannetje was, welke Lance met een zelfgenoegzaam glimlachje dan ook bij zijn poten optilde. Hij controleerde het beest vlot, waarna hij een touw nam uit de zadeltas en de fazant aan zijn poten bij elkaar bond, in een jute zak stopte en het vervolgens bij de zadeltassen hing: het avondmaal was binnen, en dat nog voor het einde van de middag.
De tocht terug naar het kasteel zou echter nog enkele uren duren. De knecht die Lance vandaag mee had was van lagere stand en werd dus geen paard toevertrouwd, wat betekende dat hij stapvoets zou moeten rijden zodat de jongen hem bij kon houden. De schemering was dan ook al in gevallen toen de twee het kasteel naderden, zijn hoge muren verlicht met toortsen en fakkels. Lance hield zijn paard echter in op de top van een glooiende heuvel toen een andere lichtbron zijn oog ving: een kleine karavaan bestaande uit zes ruiters, flankeerden een wagen waarvan op ieder hoekpunt een toorts brandde. Wat was er gebeurd? Of beter gezegd, wat had zijn vader nou weer gedaan? Lance had geen hekel aan de man: hij was altijd goed voor hem geweest, en had hem een onbezorgde en vooral fijne jeugd bezorgd. Maar buiten dat was hij ook een gesloten man wat 'zaken' betrof, waarover hij zijn zoon nooit zijn intenties en plannen vertelde of zou vertellen. De fazant van vandaag zou hem echter in een gunstige bui stellen, hoogstwaarschijnlijk, en misschien dat hij tijdens het avondmaal wat los zou willen laten.

Twee dienders openden de poort voor Lance en zijn gevolg, de jonge meester met respectvolle woorden begroetend. Lance knikte naar hen terug en reed de binnenplaats op. Hier stapte hij af en droeg zijn paard over aan een stalhulp, die het dier stil hield terwijl Lance hem ontdeed van de zadeltas en vangst van vandaag. Zodra hij hier mee klaar was nam de jongen het paard mee naar de stallen, en liep Lance het kasteel in om zijn vader te zoeken. Deze trof hij in de grote zaal, druk in gesprek met een van zijn beste ridders. Hij gebaarde hem te wachten, en zodra het gesprek was beëindigd gebood hij zijn zoon te komen. De glimlach op zijn gezicht vertelde hem dat hij blij was zijn zoon zo vroeg al terug te zien, hoewel de serieuze blik van het vorige gesprek ook nog steeds in zijn ogen te lezen was: het was te zien dat het gesprek van daarnet hem nog bezighield. Was hij dan toch wat van plan?
"Zoon, wat goed je terug te zien voor de avond is gevallen" bulderde de lage en harde stem van de koning door de zaal. "Zo te zien heb je wat meegebracht?". Lance glimlachte en ontving het ietwat grove schouderklopje met genoegen, waarop hij de jute zak omhoog hield en de knoop losmaakte.
"Een fazant, vader" zei hij, terwijl hij het beest aan de koning liet zien. De ogen van de man kregen een geïnteresseerde glinstering terwijl hij het beest inspecteerde, en zijn zoon opnieuw een klap op de schouder gaf.
"Goed gedaan jongen, goed gedaan" bulderde zijn stem, nu met een triomfantelijke ondertoon. "George is vandaag afwezig zoals je weet, dus als je het zelf naar de opslag wilt brengen, dan zal de keukenmeid het straks klaarmaken. Jongen, we hebben vanavond wat te vieren!". Lance glimlachte nog steeds trots en bedankte zijn vader om het compliment: wist hij veel dat dat 'vieren' niet ging om zijn jagersbuit, maar om heel iets anders. Hij zou de fazant naar de kelder brengen waar de rest van het geschoten wild werd opgeslagen en voorbereid: pas als de dieren van hun huid en organen waren ontdaan zou het vlees naar de keuken worden gebracht. Dit scheelde een hoop troep en bespaarde iedereen in de omliggende zalen de stank van al het werk, aangezien niemand er in de kelders en aanliggende kerkers er last van had.

Aangekomen bij de trappen die leidden naar de kelders en de kerkers nam Lance een toorts in de hand, die standaard naast de ingang hiervan brandde, waarna hij de trap begon af te dalen. De muffe geur van de kelders kwam de jongen al tegemoet, zijn stappen echoënd in de holte van de grote ruimtes onder het kasteel. Een gemurmelde begroeting klonk waarop Lance automatisch een groet terug maakte, maar pas nadat hij al enkele meters verder was besefte hij dat er iemand had gestaan bij de ingang. Met één wenkbrauw verbaasd opgetrokken deed Lance enkele stappen terug, waardoor hij de bewaker weer in het oog kreeg. Het was Baldur, een goede strijder die liever lui was dan moe, en dan ook graag dit soort klusjes toegewezen kreeg: het bewaken van gevangenen. Het betekende meestal de hele dag luieren en niks uitvoeren, waarbij hij om de zoveel tijd wat eten ging halen of hij werd afgelost. Het maakte Lance echter nieuwsgierig naar wie of wat er te bewaken viel. Het land was de laatste tijd namelijk flink onrustig, wat ervoor zorgde dat er zo afentoe ook kleine akkefietjes waren. De strijders moesten dan ook overal paraat voor staan, en waarom zou zijn vader een man verspillen door deze bij de kerkers te laten staan? Het kon niet anders of de man had wel degelijk plannen -zoals Lance eerder al vermoed had- en de karavaan die hij eerder had gezien had dus een gevangene betroffen.
"Baldur" maakte Lance zich opnieuw aanwezig, waarop de man opkeek. "Je ziet er hongerig uit, hoe lang sta je hier al?". De trekken van het grove gezicht van de man leken iets op te klaren toen de jongeman over eten begon. "Lang genoeg mijn beste knul. Het astrarium in de hal stond op een uur of vijf toen we arriveerden, mijn maag rammelt als die van een uitgehongerde holenbeer: dat was etenstijd". Lance lachte en naderde de man, waarop hij hem een klap op de schouder gaf.
"Als het aan jou ligt is het altijd etenstijd" grijnsde hij. "Maar vooruit, ga wat halen in de keuken. Ik leg deze fazant achter, dan kan je vanavond met ons genieten van een goed maal". Baldur lachte zijn zware bulderlach en gaf Lance een klap terug op de schouder. "Weet je knul, ik mag jou wel. Je lijkt sprekend op je vader". En met die woorden slofte de man richting de trap, een toorts in zijn hand.
Lance zorgde ervoor dat hij de fazant snel achter legde, en liep toen terug richting de kerkers. Baldur had gestaan aan het begin van een lange gang, waar zich aan weerszijden drie kerkers en in totaal dus zo'n zes kerkers bevonden. Nieuwsgierig als hij was naar de plannen van zijn vader kon Lance het echter niet laten enkele passen deze gang in te doen, benieuwd naar de gijzelaar. Hij hield de toorts hoog en lichtte de deuren bij: bij de eerste kerker van links had de jongen echter al de kerker gevonden die in gebruik was genomen. Plotseling hoorde hij echter een stem. "Wie is daar?" waren de woorden die hol weerklonken tussen de vochtige muren van de kerkers. De jongen was uit het veld geslagen door de toon van de stem: het was duidelijk dat dit geen man was. Hoogstens een jonge knul, maar Lance betwijfelde dat. Was het een meisje?
"Wie is daar zul je bedoelen" murmelde hij dan ook terug, terwijl hij van een afstandje door de tralies probeerde te kijken. Het was echter te donker in de kerker zelf om ook maar iets te onderscheiden, tenzij het meisje enkele stappen naar voren zou doen en zo in het licht van zijn fakkel zou komen te staan. Zou Baldur ervan op de hoogte zijn dat ze een meisje in hun kerkers hadden opgesloten? Wist zijn vader het überhaupt? Vrouwen hadden in hun tijd geen hoog aanzien of respect zoals dat de mannen beaamde, maar het schaden van een vrouw was een zaak die altijd zwaar werd bestraft. Mensen spraken er schande van wanneer je een vrouw kwaad deed, deels om het feit dat niet van hen werd verwacht dat ze zichzelf konden verdedigen. Hoe kon zijn vader dan in godsnaam een vrouw in hechtenis nemen?

Terug naar boven Ga naar beneden
Virginia
Admin
Virginia


Posts : 2095
Naam : Diantos ღ

Profiel
Naam: Virginia Lovely
Partner: Decisions, decisions c:
Vereniging:

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimedo jan 05, 2012 9:16 am

Enkel haar bonkende hart was op dit moment hoorbaar, omdat ze te diep in gedachten verzonken zat. Waar was Illona gebleven en hoe zou het met haar zijn? Zou ze überhaupt nog in leven zijn, vanwege het feit dat de mannen haar met zo'n gruwelijk geweld op de grond wisten te krijgen en de harde grinnik die haar lief uit gestoot had, was zeker niet normaal geweest.
Ondertussen zat ze al terneergeslagen op haar knieën op de grond, met haar handen nog steeds om die dikke, zwarte tralies heen geklemd. Pas toen ze een zachte stem hoorde, keek ze omhoog en stond meteen op. Niet alleen omdat ze bang was voor wat het gevolg zou zijn, maar ook omdat ze niet wou dat iemand haar zo kwetsbaar zag. Een licht verscheen. Het was niet bepaald een licht te noemen, eerder een fakkel en ze stapte weer een paar passen naar voren. De jongen zijn gezicht was nauwelijks zichtbaar, maar dien was wel te onderscheiden van het geslacht wat het was. Bovendien had ze zojuist ook zijn stem gehoord en die was ook niet meid-achtig te noemen. Toch was Willow er niet rustiger op geworden en pakte de tralies weer vast.
Bijna ontstond er zelfs een arrogante blik op haar gezicht, had de neiging om op hem te spugen vanwege het feit wat ze met haar lieve dier hadden gedaan. Haar gewisselde stemming was vreemd, maar wel duidelijk op te merken. ''Laat me eruit, nu!'' Bevoelde ze de jongen en verhief daarbij haar stem. Alsof hij iemand was van haar eigen personeel, zo behandelde ze hem dan ook. Ze was dan wel waarschijnlijk in een ander koninkrijk, toch veranderde ze niet van persoonlijke rang en dat ze bleef altijd een prinses. Hoe lang was ze hier eigenlijk al? Zou haar vader het al opgemerkt hebben dat ze al enige tijd weg was, en misschien die vermoorde wachters al hebben gezien? Zou hij al een leger hebben gestuurd, om haar te zoeken? Zou haar moeder aan haar denken? Allemaal onbeantwoorde vragen, die haar eigenlijk alleen maar meer aan het twijfelen maakte. Hoe lang was ze nu al buiten westen geweest en waarom zat ze hier? ''Vertel op, wat kom je doen.'' Schreeuwde ze nog harder en ze hoorde zelfs de man die hier verderop ook achter slot en grendel zat even zachtjes kuchen en zelfs verplaatsen van positie. Een kleine kling klonk, als teken dat hij zich ook aan de tralies gevestigd had en misschien wel een sieraad om had die dat geluid had veroorzaakt.
Vanwege de warmte die de fakkel gaf, hield ze haar handen automatisch van de tralies af en deinsde alweer achteruit, om vervolgens naar het kleine raampje te lopen waar tevens zwarte stangen voor zaten. Het enige wat te zien was, was de lucht die alsmaar meer verdonkerde. Zouden de gasten al naar huis zijn, hoofdschuddend van teleur? Ze wist het wel zeker dat haar ouders bezorgd om haar waren, ze móesten wel op zoek naar haar zijn. Zou het misschien een zakelijke afspraak zijn geweest, dat ze hier op gruwelijke wijze heen was gebracht? Willow wou zichzelf op dit moment niet eens zien in de spiegel, bang om de harde waarheid te zien. Dat ze volledig besmeurd was met het vieze stof en allerlei andere smeersels die zich hier in de kerker bevonden. Haar witte jurk was sowieso al wel gescheurd en hier en daar waren zelfs al gaten te zien. De blondine slaakte een zucht, draaide enkel en alleen haar hoofd om richting het gat van de deur.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://prophecy.clicboard.com/forum
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimedo jan 05, 2012 1:21 pm


Lance's ogen hadden zich nieuwsgierig op de duisternis achter de tralies gericht, maar het had niet lang geduurd voordat degene die had gesproken zich liet zien. Een ietwat bleek gezichtje kwam tevoorschijn, met grote ogen en fijne trekken. Het blonde haar dat langs het gezicht van het meisje viel lichtte helder, bijna wit op in het licht van de fakkel.
De toon en manier waarop ze hem vervolgens aansprak verbaasde hem, maar ondanks de arrogantie ervan gokte Lance dat ze niet écht zo was: want ongeacht deze arrogante, bijna boze houding, leek hij enige onzekerheid aan haar te bespeuren. Een zekere uitputting was van haar gezicht af te lezen, hoewel ze nog niet heel lang in deze kerker kon zitten. Was het eigenlijk niet vreemd om te oordelen over een persoon die je niet kende? Lance merkte op dat zijn gedachten met hem aan de loop gingen, en probeerde zich ervan te behoeden dat ze verder afdwaalden. Hij was volgens zichzelf namelijk niet in staat een mening over haar te creëren of ook maar iets van haar te denken, en bovendien was het niet nodig ook. Ze was tenslotte niet voor niks een gevangene, en bang, boos, gevangen of wat dan ook: Lance was een koningszoon en diende niet zo aangesproken te worden. Buiten dat was ze trouwens ook helemaal niet in de positie om dingen van hem te eisen.
"Ik zou die praatjes van je maar thuis houden" zei hij dan ook terug, zijn stem kalm maar bevelend en bijna ijzig. Hij lette erop dat hij zijn toon laag hield voor het geval Baldur terug kwam, maar ging in zijn hoofd opnieuw een conflict aan met zichzelf. Waarom zou het een geheim zijn voor Baldur dat hij met de gevangene praatte? Waarom praatte hij überhaupt met haar? Lance verwarde zichzelf door weer teveel vragen te stellen, en besloot toe te geven dat hij nieuwsgierig was naar het meisje. Ze leek zo kwetsbaar, en hij voelde enigszins medelijden met haar. De jongen had nog geen idee waarvoor ze in de kerker was gegooid: wie weet was ze wel tot dingen in staat die hij nooit van haar zou denken. Maar voor zover hij daar niet achter was, bleef ze voor hem interessant. Want wat konden vrouwen in deze tijd uitspoken, waarvoor werden ze opgepakt? Niemand nam het de laatste tijd nog nauw met de regels, en de patrouilles van ridders waren tegenwoordig ook nergens meer te bekennen om toezicht te houden. 'Waarvoor kon je nou in de kerkers worden gegooid?' probeerde Lance zichzelf tot een antwoord te dwingen. Om moord? Geloofde hij dat? Ugh, gedachtes, alweer. Teveel gedachtes. 'Laat het' sprak hij zichzelf toe, en drukte zijn verwarrende hersenspinsels weg.
Het meisje had haar houding van daarnet alweer laten varen, en had zichzelf teruggetrokken in het achterste gedeelte van de kerker. Het raampje met tralies liet maar een schraal bundeltje licht door, dat in combinatie met zijn fakkel nog maar net genoeg licht bood om enkel de simpele contouren te onderscheiden. Ze leek echter afgekoeld, en ondanks dat ze Lance daarnet veel te veeleisend was, schroomde hij niet haar te antwoorden: want wat kon het voor kwaad?
"Ik kwam geschoten wild naar de slagerskamer brengen.." mompelde hij uiteindelijk naar waarheid, terwijl hij probeerde te ontdekken of ze nou nog luisterde of niet. De schaduwen vertelden hem echter niet veel, en uit de houding van haar gestalte kon hij ook niet veel opmaken. Lance zelf was ondertussen wat dichterbij gaan staan, maar lette op dat hij alsnog een gepaste afstand van de tralies in de deur hield. Want ondanks dat zijn kant de 'veilige kant' was en hij het meisje eerder tot 'interessant' had bestempelt, betekende dat nog niet dat hij de boel vertrouwde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Virginia
Admin
Virginia


Posts : 2095
Naam : Diantos ღ

Profiel
Naam: Virginia Lovely
Partner: Decisions, decisions c:
Vereniging:

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimevr jan 06, 2012 1:33 pm

Zodra zijn stem klonk, draaide ze haar hoofd even kort om, gewoon als teken dat ze wel evengoed naar hem luisterde. ''Wie ben jij om mij dat te vertellen.'' Snauwde ze meteen terug zodra hij haar duidelijk gemaakt had dat ze haar praatjes voor zich moest houden. Haar stem echode nog enkele keren daarna en toen was het weer stil, zoals gebruikelijk als de tijd die ze net nog alleen was geweest. Maar gauw genoeg keek ze weer terug naar het vierkante gat waar zwarte stangen voor zaten. Alsof ze hoopte dat ieder moment iemand die weg kon halen en haar kon bevrijden uit dit vieze stinkhol. Alsof dit allemaal een droom was en iemand haar ieder moment wakker kon maken door middel van een fijn kneepje in haar arm, of een koud water plonsje in haar gezicht. Maar dat moment kwam er niet, hoeveel ze er ook naar snakte. Toch draaide ze zich niet om, om haar aandacht weer op de man te focussen. Een harde zucht stootte ze uit en liep toen rustig naar het kleine bankje toe waar ze nog geen halfuur geleden wakker geworden was, wat haar merendeels wel vies had gemaakt en bovendien op sommige plekken pijn had geleverd, door de hardheid ervan. Dit keer ging ze er niet op liggen, maar simpelweg op zitten, met haar handen op haar schoot tegen elkaar liggend en met haar ogen ernaar kijkend. Verder was er toch niets boeiends hier te doen, behalve rustig zitten en maar afwachten.
Willow wist hoe dat afwachten haar van binnen gek maakte en dat ze hier dan nog maar enige korte tijd zat, vergeleken met de rest van de gevangenen die soms wel hier hun hele leven spendeerden. Iedere dag hetzelfde ritueel, om bepaalde tijd een korstje brood en troebel water erbij in een aftands glas wat ieder moment kon barsten. Ze slikte en hoorde aan wat de jongen te zeggen had. Pas toen ontstond er een brok in haar keel, keek ze op en merkte ze dat er tranen in haar ogen gevormd waren, opnieuw. Nee, dit kon niet.. meende hij nu.. nee, laat het niet waar zijn! Onmiddellijk binnen een fractie van een seconde stond ze op, klemde zo snel mogelijk haar handen om die tralies vast, bang om hem vast te pakken en dan het ergste mee te maken, en liet toen die tranen vallen. Hierdoor stroomden ze hulpeloos over haar appelwangetjes heen. Door al die gekke gedachtes die in haar hoofd waren ontstaan, kon ze niet meer helder nadenken. ''U bedoelt.. nee.. een wit paard? Illona? Míjn Illoontje?'' Hierna volgde er al gauw een wanhopige snik en liet ze haar hoofd hangen. ''Nee, dit kan niet waar zijn..'' snikte ze zo zacht dat het haast alleen voor hen twee te verstaan was en niet voor alle anderen die zich ook hier in de kerkers bevonden.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://prophecy.clicboard.com/forum
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimeza jan 07, 2012 4:59 am


Vlak na Lance's woorden kaatste het meisje opnieuw een brutale vraag terug. "Wie ben jij om mij dat te vertellen?", luidde de snauw dit keer. Een geheimzinnig glimlachje verscheen rond Lance's mondhoeken, misschien niet eens zichtbaar voor het meisje, maar wel degelijk aanwezig. Ze moest eens weten. Ze moest eens weten wie ze voor haar had en tegen wie ze zo'n toon aan sloeg. Had ze dan nog het lef gehad hem op deze manier aan te spreken? De jongen hoopte voor haar van niet. Hoewel hij moest zeggen dat haar getuige van lef hem wel degelijk aansprak, was het voor een vrouw -eigenlijk voor niemand niet- een aanrader om een grote mond op te zetten tegen iemand van het hof. Iedereen was altijd beleefd tegen hem en zijn familie: ze zochten hun woorden met de grootste nauwkeurigheid uit om ze vervolgens op een nog voorzichtigere manier uit te brengen, maar vaak was het niet meer dan gebedel wat hun woorden inhielden. De boeren hadden het niet goed de afgelopen tijd, met als gevolg dat het graan voor de inwoners van de dorpen duurder werd en iedereen gedwongen was zuiniger te leven: iets wat de economie niet bepaald bevorderde. Gesprekken gingen voor hem tegenwoordig dan ook niet dieper dan "Heer, zoudt u ons niet.." gevolgd door een gunst, welke hij vaak al snel afkapte. Ten eerste was hij niet degene die ging over geld en goederen, en ten tweede had iedereen het moeilijk en kon hij niet zomaar her en der giftes doen.
Hij had het meisje achter de zwaar houten deur nu kunnen vertellen dat ze een koningszoon tegenover zich had staan en dat ze zich wel degelijk aan zijn eerdere woorden zou moeten houden, maar ergens voelde hij niet de drang dit te doen. Hij had juist het idee dat ze op deze manier eerlijk was, en misschien kon ze hem op een of andere manier nog enige informatie verschaffen. Hij had geen idee waarover eigenlijk, maar zeggen dat hij tot het hof behoorde kon hij altijd nog doen.
"Volgens mij gaat het er in dit geval niet om wie ik ben, maar dat jij niet in de positie bent dingen te eisen.." was het antwoord dat hij dan ook gaf. Hij was eerlijk, maar liet enkel een deel van de waarheid weg. Niet slecht toch? Zijn stem was niet langer ijzig geweest, maar had een bijna speelse ondertoon. Ondanks dat kreeg hij op dat moment niet veel reactie, en zag hij enkel hoe ze zich met een zucht verplaatste naar het houten bankje aan de muur. Toen hij over het geschoten wild begon dat hij hiervoor had weggebracht, kreeg hij echter wél gelijk reactie. Voor Lance ook maar met zijn ogen had kunnen knipperen was ze naar de deur gesneld, en klampte ze haar vingers rond de stalen tralies hiervan."U bedoelt.. nee.. een wit paard? Illona? Míjn Illoontje?" stootte ze uit, waarna ze snikte. Nu pas zag de jongen dat er tranen over haar wangen stroomden, die glinsterden in het licht van de fakkel. Verbouwereerd liet Lance zijn arm met de toorts ietwat zakken, en keek hij hulpeloos naar het meisje. Ze had daarnet heel hard geleken, was zelfs brutaal, en nu huilde ze opeens? Lance snapte er niks meer van, mede dankzij haar woorden. Een wit paard? Illona? Het duurde niet lang voor hij de link had gelegd dat ze blijkbaar haar paard bedoelde die de naam Illona droeg, maar waarom begon ze daar opeens over? Waarom legde ze een verband tussen geschoten wild en haar paard?
"Een.. fazant... Er is vanmiddag een jacht geweest waarbij een fazant is buitgemaakt. Geen paard" mompelde hij, de situatie uitleggend omdat hij niet wist wat hij anders zou moeten zeggen. Hij had de woorden "Ik heb vanmiddag een fazant geschoten" ingeslikt, zijn status daarmee niet verradend: jagen was namelijk verboden voor dorpelingen en enkel weggelegd voor de rijken of mensen van hogere status.
Lance wist voor de rest niet zoveel te zeggen. Hij zag dat het meisje echt was aangedaan en -blijkbaar- erg gesteld was op haar paard, maar wat had die jacht er dan toch mee te maken? Wat onhandig en ongemakkelijk in deze situatie krabde Lance aan zijn achterhoofd, om zich heen kijkend of niemand hem zag, waarna hij zich weer tot het meisje richtte.
"Maar euhm.. wat is er mis met je paard?" probeerde hij dan maar voorzichtig. Eerlijk gezegd hoopte hij dat ze zou stoppen met huilen, maar had geen idee hoe hij dat voor elkaar zou moeten krijgen. Om nu weg te gaan vond hij ook weer echt a no-go, waarom hij het dan ook op deze manier probeerde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Virginia
Admin
Virginia


Posts : 2095
Naam : Diantos ღ

Profiel
Naam: Virginia Lovely
Partner: Decisions, decisions c:
Vereniging:

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimeza jan 07, 2012 12:44 pm

''Pardon?! Zeg dat nog eens en ik zal ervoor zorgen dat vanavond nog de rollen omgedraaid zijn en dat je smekend op je knieën voor me ligt te wenen.'' Snauwde ze door haar tranen heen naar hem en had de grote neiging om hem door de tralies door bij zijn kraag te pakken, hoewel ze toch niet zou kunnen slaan. Bovendien had ze er op dit moment de kracht niet voor, daar voelde ze zich te kwetsbaar voor. En dan bestond er de grote kans nog dat ze er hier nooit meer uit zou komen, al zou ze dat toch al niet. Hoewel haar wel een reden verschuldigd was, besloot ze het nog maar even niet te zeggen. Zodra zijn stem weer klonk, voelde ze haar lichte woede alweer dalen en wendde ze haar blik af. Niet alleen omdat ze de neiging had om opnieuw haar tranen te lozen, maar ook omdat het vuur van de fakkel haar enorm fel in haar pupillen werd. Een korte snik verliet nog haar mond en ze liet de tralies los, waarna ze haar armen slap langs haar witte jurk en slanke lichaam liet hangen. Teleurgesteld keek ze naar de grond, ook al zag ze toch niets anders dan duisternis wat een heel klein beetje werd verlicht door het vuur. ''Oh.'' Was het enige wat ze uit kon brengen over de fazant die ze binnen hadden gebracht. Haar stem was niet hard geweest, enkel alleen hard genoeg voor hem om haar te horen. De rest van die hele kerker gevangen hier hoefden hun gesprek niet te horen en dat was maar goed ook.
''Ben je op je achterhoofd gevallen?'' Zette ze meteen haar brutaliteit weer in zodra hij vroeg wat er met haar paard mis was en richtte haar blik meteen ijzingwekkend koud op de zijne. ''Weet je dat echt niet, joh? Dat jullie mijn wachters hebben omgelegd, mijn witte merrie hebben neergehaald en als een stuk schroot en vernedering vast hebben gebonden en achter mij aan hebben geslepen?'' De laatste zin die ze uitbracht was niet harder dan een simpele fluistering geweest, gewoon omdat ze haar mondhoeken weer voelde trillen om ieder moment in huilen uit te barsten.
Binnen de kortste keren zakte ze door haar knieën heen, waardoor haar witte jurk prachtig om haar heen viel en ze gauw met haar handen naar haar hoofd greep. ''Auw..'' Bracht ze kreunend uit. Een steek in haar hoofd had toegeslagen. Wanneer ze voelde, was er dan ook pijn. Misschien door die harde slag die ze had gekregen in het hokje waar ze in opgesloten was geweest. Hierdoor gleden de tranen uit haar ogen, maar daar gaf ze op dit moment niet om. Ze voelde met haar onderlichaam de ijskoude vloer, maar wou nu alleen nog maar dat die akelige pijn stop hield. Zachtjes piepte ze wanneer ze adem haalde, omdat ze nauwelijks tot haar lucht kwam in dit stikhok. Maar om te smeken of ze eruit mocht, daar had ze geen enkele behoefte aan, van haar part zou ze hier dan wel wegrotten in de kerker dan dat ze hem op haar knieën vroeg of ze naar huis mocht. Dat zou hoogstwaarschijnlijk toch niet meer gebeuren, niet voordat haar vader de troepen hierheen hadden gestuurd. ''Auw.'' Bracht ze nog een keer uit, met een zeurende stem en wreef zachtjes met haar linkerhand over de pijnlijke plek op haar hoofd. Ze voelde er iets hards, iets opgedroogds. Zou er bloed hebben gestroomd, vanuit haar hoofd vandaan?
Terug naar boven Ga naar beneden
http://prophecy.clicboard.com/forum
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimezo jan 08, 2012 1:16 am


Tot nu toe had Lance enige sympathie voor het meisje gevoeld: ze zag er breekbaar en moe uit, ze leek hem niet het type dat tevreden was in een kerker en ze had er op het eerste gezicht niet onaardig uitgezien. Het lef dat ze toonde en de koppigheid had hij tot nu toe kunnen waarderen, maar nu leek ze het echt voor zichzelf te verpesten.
"Ik zie dat graag gebeuren jongedame" lachte hij dan ook schamper. "Maar tot die tijd ben jij nog altijd de gevangene en kan je me niks maken. Helemaal niks. En zelfs als je die cel uit bent..." Lance schudde langzaam zijn hoofd, wetend dat hij zijn zin niet af hoefde te maken om de boodschap ervan duidelijk te laten zijn. Wie dacht ze in godsnaam wel niet dat ze was? Mevrouw de prinses.. Lance zou haar met alle liefde terug sturen naar haar ouders zodat die haar wat manieren en respect zouden kunnen bijbrengen, was het niet dat ze nu gevangen zat in een van zíjn kerkers. Hij vreesde dan ook dat hij het hiermee zou moeten doen, en geen vriendelijke woorden kon terug verwachten. Bij de zachte "Oh" verwachtte hij dan ook een hard gevolg, die niet veel later kwam. "Ben je op je achterhoofd gevallen?" vervolgde ze al snel de aanval weer, waarop Lance met zijn ogen draaide. Hij liet de woorden langs zich heen gaan en luisterde niet naar de precieze inhoud ervan, totdat ze de woorden 'mijn wachters' gebruikte. Haar.. wachters? Een normale burger had geen wachters. Nu pas viel het jurkje hem op, die -als je er niet op lette- in de schaduwen van de kerkers bruin kleurde, maar afentoe een glimp vertoonde van het wit dat het ooit moest zijn geweest. Geweldig. Zijn vader had dus behalve een meisje, ook nog eens een koningsdochter gevangen genomen? Er verscheen een onbegrijpelijke blik op Lance's gezicht: hij begon het idee te krijgen dat ze deel was van iets groots, en dat hij er bij deze ook in verwikkeld was geraakt. Hij moest erachter komen wat zijn vader van plan was. Lance maakte zich op dit moment geen zorgen meer om het meisje, maar eerder om zichzelf en zijn rang. Zijn vader verbood hem namelijk al tijden om mee te trainen met de rest van de ridders, uit 'veiligheid voor zichzelf', en hij had zomaar het idee dat hij hem om precies dezelfde reden niets had verteld van dit plan: hij mocht geen deel uit maken van het leger, niet mee doen met de gevechten. Lance balde ongemerkt zijn vuisten, en pas toen zijn spieren hem met een pijnlijke steek vertelden dat hij hard genoeg kneep, ontspande hij ze weer en keerde hij terug naar de werkelijkheid in de kerkers. Zijn blik was ondertussen harder geworden, geïrriteerd door de vele verzwijgingen van zijn vader.
"Nee daar weet ik niks van" snauwde hij het meisje grof toe, de blik in zijn ogen fel. "Er worden hier wel meer dingen verzwegen" vervolgde hij daarna bitter, waarbij hij zijn blik afwendde. Hij windde zich enorm op over de door hem net getrokken conclusies, maar kwam er al snel achter dat het niet eerlijk was dit op het meisje af te richten. Ze liet zich vallen op de grond van de kerkers, begon opnieuw te snikken en jammerde een paar keer een zachte "Auw". Ahnee, begon ze nou weer te huilen? Lance loste een zachte zucht en liet zijn hoofd hangen: hij had geen idee wat hij met haar aan moest. Hij deed een stap dichter naar de deur toe en tuurde zo door het raampje naar binnen om het meisje hier op de grond aan te treffen, zachtjes snikkend, en met haar hand tegen haar achterhoofd. De jongen liet het maar om nogmaals een vraag te stellen, wetend dat hij daar toch wel weer een lelijke snauw op terug zou krijgen.
"Ik zal straks wel in de stallen kijken waar dat paard van je is..." verzuchtte hij dan ook maar. Hij had geen idee waarom ze huilde, aangezien de plek op haar achterhoofd voor hem niet zichtbaar was en ze -naar zijn idee- wel meer redenen had om te huilen: ze wilde naar huis, voelde zich ellendig, miste haar paard, baalde van het gat in haar jurk, haatte hem.. Misschien dat hij met het idee om te checken hoe het met haar paard gesteld was, haar kon laten stoppen met huilen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Virginia
Admin
Virginia


Posts : 2095
Naam : Diantos ღ

Profiel
Naam: Virginia Lovely
Partner: Decisions, decisions c:
Vereniging:

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimevr jan 13, 2012 7:06 am

Hoewel ze dicht bij de grond zat en aan het snikken was, merkte ze wel vanuit haar ooghoeken op dat de jongen zich dichter bij de deur had gebracht, waarschijnlijk om te kijken wat er precies aan de hand zou zijn. Echter had ze een vraag verwacht, om haar überhaupt met respect te behandelen, maar die kreeg ze niet toegediend. Nee, het enige wat ze hoorde was dat hij naar de stallen ging om te kijken waar haar paard was. Wacht, wat? Wat zei hij nou net? Hij ging naar de stallen... hierdoor haalde ze haar neus op, om het water wat er inmiddels uit was gekomen weg te halen en probeerde daarna met trillende knieën op te staan, terwijl ze haar handen opnieuw om de tralies vastklemde. ''Mag..'' Wanneer ze merkte dat haar stem enorm schor klonk, door haar gehuil, schraapte ze haar keel even. ''Mag ik mee?'' Zei ze op een tedere, zachte toon en keek hem recht in zijn ogen aan met een onschuldige blik. ''Dat ben je me wel verschuldigd.'' Bracht ze uit met al een iets arroganter toontje, maar wist ook wel dat dat zijn minste goedmakerij zou kunnen zijn voor haar. Bovendien wou ze naar huis, het liefste samen met Illona. Maar aangezien ze niet meer kon lopen, zou het waarschijnlijk moeilijk gaan om nu nog laat in de middag, of dat was tenminste de tijd die ze schatte aan het licht wat door het traliesraampje heen kwam, die lange afstand te gaan lopen. Ze had geen idee waar ze nu was, of haar vader al naar haar op weg was, hoe ver ze verwijderd was van haar thuis koninkrijk. Of het al dagenlang verstreken was, hoe lang ze ook maar in een soort coma had gelegen.
Die onzekerheid gaf haar de neiging om weer in huilen uit te barsten, maar deze keer hield ze zich sterk en merkte op dat ze ondertussen haar blik had afgewend van de jongen. ''Alstublieft?'' Was het enige, smekende woord wat nog zachtjes haar mond verliet, zonder hem ook nog maar aan te kijken. Een woord wat ze nauwelijks gebruikte, maar nu plots wel veel binnen enkele keren, leek het wel. Tenzij het tegenover haar ouders was, maar dat was een andere zaak. Zij hadden respect, een veel hogere rang dan haar en hoewel ze hun dochter was, wist ze wat voor risico ze liep als ze zich evengoed respectloos tegenover ze gedroeg. Bijna toen ze haar hoofd omhoog wou hieven, klonk er een luid gegil van buiten en draaide ze haar hoofd naar het licht toe, ook al kon ze niets zien. Nog meer gegil klonk en het luide getrappel van hoeven. Vlak daarna veel geschreeuw en gedreig. Zou dat haar vader zijn, met zijn troepen en wachters die haar zou komen redden? Of slechts wachters die verbonden waren aan dit kasteel en gewoon grofweg met de dorpelingen om ging? Ze wist dat haar vader respect had voor de stervelingen, maar zodra hij boos was, gaf hij daar zelfs niet meer om. Tenzij het zijn eigen waren, maar ook dat was een andere kant van hem. 'Aan de kant, hoerenteve!' Klonk er een harde stem, die duidelijk een man was en het gestorm van paardenhoeven kwam steeds dichterbij. ''Pap?'' Vroeg ze zichzelf heel zacht af, wat waarschijnlijk voor de jongen niet eens te verstaan was.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://prophecy.clicboard.com/forum
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimevr jan 20, 2012 11:01 am


Als er één ding was wat Lance van deze dag had geleerd, dan was dat wel dat meisjes zo omslachtig waren als het nazomerse weer. Vol verbazing keek hij naar het meisje met de grote blauwe ogen achter de tralies, die zich hier opnieuw aan had vastgeklampt en hem nu met een smekende blik aankeek. De woorden "Mag ik mee?" echooden nog na in zijn hoofd, terwijl zijn wenkbrauwen nog steeds verbaasd geheven waren.
"Serieus? Je denkt dat je dit gevang uit mag?" vroeg hij verbaasd, niet wetend of dit een truucje van haar was of dat ze écht dacht dat ze de kerkers misschien mocht verlaten. In dat geval had ze blijkbaar niet veel levenservaring of was ze gewoonweg dom, aangezien het een van de stomste vragen was die je kon stellen als gevangene: tuurlijk werd je die cel niet uit gelaten. Het was Lance nog steeds een raadsel waarom ze hier nou precies zat, maar blijkbaar had het een reden. En al had het geen reden: tegenwoordig werden mensen wel vaker opgesloten zonder dat die persoon zelf iets misdaan had. Afpersing, chantage..
Hij keek weer op naar het meisje, en zag dat ze hem nu recht aankeek. "Dat ben je me wel verschuldigd".
"Ho, ho... Wacht. Ik jou iets verschuldigd?". Damn, meiden waren echt lastig te peilen. Waar kwam die arrogantie nou weer vandaan? Net had ze hem nog smekend aangekeken, haar woorden zacht en teder. Beter liet hij haar inderdaad opgesloten: hij wou niet weten tot wat ze in staat was zodra ze die cel uit was.
"Ik denk dat we vandaag een aantal misverstanden hebben" besloot hij uiteindelijk met een ietwat sarcastische glimlach. "En misschien moet ik je even duidelijk maken dat je a) niet uit deze kerkers komt voordat iemand daar opdracht toe geeft en b) je dus ook niet om gunsten hoeft te vragen". Hij keek nu strak naar haar gestalte, maar het meisje had haar blik al afgewend nog voordat ze een zachte 'Asjeblieft' had gemompeld. Zijn stemming was niet boos te noemen, eerder lichtelijk geïrriteerd door de brutaliteit die ze zo afentoe iets-nogal-heel-erg-te-veel liet schieten en haar stemmingswisselingen. Kans om hier dieper op in te gaan en haar een lesje 'hoe je te gedragen als gevangene' te geven kreeg hij echter niet: een luid gekrijs verbrak de eerder zo rustige en alledaagse geluiden van boven, in het kasteel. Lance draaide zijn hoofd met een ruk om richting de trappen, terwijl ook het gekletter van paardenhoeven nu hoorbaar was op de binnenplaats. Lance vloekte en liet zijn hand met de toorts zakken: hij moest naar boven. Hij had geen idee wat er aan de hand was, maar er was flinkt wat tumult te horen en dat was niet zonder rede.
"Ik moet gaan" was dan ook alles wat hij kortaf tegen Willow zei, om geen tijd te verliezen. Hij hoorde haar zachte fluistering niet meer, en beende richting de trap die hij eerder vandaag af was gekomen. Zo vlug hij kon nam hij de grote treden naar boven, om uiteindelijk verwilderd om zich heen te kijken zodra hij op de binnenplaats was uitgekomen. Een aantal mannen te paard blokkeerden zijn zicht, terwijl de paarden onrustig heen en weer dribbelden, nerveus briezend en stampend met hun hoeven. Het groepje leek zich ergens rond te scharen, en Lance deed zijn best om zich door de overige mensen heen te werken om te zien wat nou precies de aandacht trok. De laatste paar mensen moest hij grof aan de kant duwen, maar verontwaardigde uitroepen bleven uit zodra ze zagen dat het Lance was geweest.
"Wat is hier gaande?" bulderde zijn stem hard over de binnenplaats zodra hij zich binnen de kring van toeschouwers had weten te wurmen, terwijl hij de drie hoofdpersonen van het tafereel aankeek. Eén van hen was een vrouw van rond de 30 die -gekleed in vodden- op haar knieën op de grond zat. Ze huilde met lange, klaaglijke uithalen en als ze haar gezicht al niet verborg in haar handen tijdens het huilen, richtte ze haar hoofd op naar de hemel en jammerde dan verder. De tweede was een jongeman die Lance tegen de 20 schatte. Hij stond beschermend voor de vrouw met in zijn hand een dolk, klaar om zich te verdedigen of eventueel aan te vallen. Enkele meters tegenover hem stond een man te paard. Lance herkende deze man als één van de ridders van zijn vader, die met een norse blik neerkeek op de twee. Zodra hij Lance in het zicht keek veranderde de uitdrukking op zijn gezicht ietwat, en nam hij het woord. "Deze... vrouw" bracht hij met minachting uit"heeft goederen die het Rijk behoren gestolen, en gestraft zal ze worden! Was het niet dat deze dwaas zich daarmee bemoeide, dan had ze nu allang in het gevang gezeten". De man had luid gepraat zodat voor heel de menigte duidelijk was wat voor misstap deze vrouw had begaan, waarom ze dan ook opnieuw beschaamd begon te jammeren. Lance maande haar tot stilte, en keek nu de jongen aan.
"Jij, wat is jouw rol hierin?". De jongen stak zijn kin omhoog terwijl hij praatte, uitleggend dat de vrouw -die zijn moeder bleek te zijn- enkel nam wat haar ten rechte was. Voordat de jongen verder kon vertellen over een afspraak die niet na was gekomen waardoor hun gezin nu honger leed, kwam ook Baldur nu tevoorschijn. Lance stak zijn hand op zodat de jongen gedwongen was te zwijgen, waarna hij Baldur aankeek.
"Baldur.. Ik zou je willen vragen deze zaak verder af te handelen" zei hij de man, die ondertussen naast hem was komen staan. Hij knikte enkel: hij was positief bekend onder het volk, waardoor de vrouw en de jongen misschien open tegen hem zouden spreken en eerlijk tegen hem zouden zijn. Alleen dat al zou een hoop helpen in het verhelderen van deze zaak, waarna Baldur een oplossing of straf zou moeten toepassen. Lance vertrouwde de man hierin, ook omdat hij hier meer ervaring mee had dan de jonge koningszoon. Lance beval de ridder vervolgens zijn paard aan de staljongens af te geven, om daarna bij te dragen in het gesprek tussen de vrouw, jongen en Baldur.
Zodra dit alles geregeld was droop de rest van het volk ook af: in de tijd dat Lance de leiding had genomen was zij stilgevallen, luisterend naar alles wat gezegd werd. Nu de show voorbij was ging iedereen weer huiswaarts, en ook Lance bedacht zich met een zucht dat dat misschien wel een slim idee was. Het meisje in de kerkers was hij niet vergeten, maar hij had nu wel enigszins behoefte aan rust. De jacht had veel van zijn energie gevergd, het gesprek met het meisje was verwarrend geweest en vanavond zou hij nog moeten dineren met zijn ouders: iets wat een mooie gelegenheid was om zijn vader eens naar hun nieuwe gevangene te vragen, en de rest van de plannen waarvan Lance het idee had dat die voor hem werden achter gehouden.
Terug naar boven Ga naar beneden
Charlene
Prom Queen 2011
Charlene


Posts : 941
Naam : Nameless ღ

Profiel
Naam: Charlene Sullivan
Partner: Plug it in and turn me on, Kenneth «3
Vereniging: L8 Nites

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimevr jan 20, 2012 1:21 pm

Zodra het geluid van voetstappen was gekomen, had ze haar aandacht niet verder meer aan de jongen besteed en haar ogen enkel en alleen nog maar op het met tralies voorziend raampje gericht, in de hoop dat er iets of iemand een teken zou geven. Maar dat moment kwam er niet en uiteindelijk was hij ook naar boven gegaan. Zodra hij had gemeld dat hij hier wegging, keek ze gauw nog om met een soort van geschokt hoorde en stak haar linkerhand door de tralies heen. Al was hij allang boven. ''Wacht!'' Schreeuwde ze gesmoord uit, maar het had toch geen zin, wist ze nu al. Het harde, houten deur wat naar boven, uit de kerkers, zou leiden viel met een harde klap dicht en vanaf toen wist ze dat ze alleen zou zijn. Tenminste, technisch gezien niet, maar alleen in de zin van dat ze met normale mensen hier zou wezen. Zij was de enigste. Een zucht verliet haar mond en ze liet haar beide armen hulpeloos langs haar lichaam hangen. Zou hij nog terugkomen?
Dat was de enigste vraag die haar gedachten elke keer weer opnieuw vulden, en waarom precies wist ze ook niet. Het was dus wel al zeker dat hij niet bij die afschuwelijke daad was geweest dat ze haar paard hadden verwond en zij ontvoerd werd, zo had ze het begrepen van hem. Of het daadwerkelijk zo was, of hij slechts een leugen vertelde, wist ze niet, maar ergens vertrouwde ze hem wel op één of andere onverklaarbare manier.
Een aantal smekende gillen klonken, en ze 'spitste' als het ware haar oren om het eventueel beter te kunnen horen, maar de man die nog geen twee kerkers verder van haar verwijderd zat, begon irritant met zijn beker tegen de tralies te tikken. Was dit expres? Ze begon zich eraan te irriteren, maar besloot zich niet tot zijn niveau te verlagen en er op in te gaan, dan toonde ze een zwakte. Nee, ze liet haar hoofd weer hangen, waardoor haar goudblonde lokken zachtjes voor haar gezicht zwierden en schuifelde rustig terug naar het bankje waar ze uiteindelijk neerplofte. Erg comfortabel was het niet, maar ze moest toegeven dat dit beter zou liggen dan de grond, die nog veel besmeurder zou zijn dan dit. Hoewel ze totaal geen slaap had, begon de avond te vallen en had ze nu geen licht meer, dus opstaan zou ook geen steek helpen. Een gaap verliet haar mond en na een tijd had ze niet eens meer in de gaten hoe langzaam de tijd verstreek. Zin om te tellen had ze niet meer, haar ogen vielen toe van de ellendige dag die ze had meegemaakt en uiteindelijk viel ze in een schattige ligging op het bankje in slaap.

Piep. Piep. Willow haar ogen gingen langzaam open en ze wreef er een aantal keer in, vanwege de zon die fel in haar pupillen scheen. Meteen schoot de spierpijn aan alle kanten in haar lichaam en begon ze zachtjes te kreunen, terwijl ze wat nonchalant overeind kwam en haar benen over de kant van het bankje sloeg. Een diepe zucht verliet haar neusgaten en ze klemde haar handen naast haar benen neer. Wat was er gebeurd? Hoe was ze hier in godsnaam beland? Na enkele seconden gewacht te hebben, kwam alles zo'n beetje bij beetje weer teruggevaagd. Ohja, die jongen die ze gesproken had! Zou die nog komen, of had hij haar enkel voor de gek gehouden? Met tegenzin stond ze op en bekeek ondertussen haar jurk wanneer ze naar de deur liep waar tralies voor zaten. Allerlei gaten en zwarte vegen hadden zich erop gevormd, wat haar betreurde, maar daar maakte ze zich nu minder zorgen over dan om haar haren. Allerlei klitten zaten erin, ze kon ze zo gek nog niet bedenken en wanneer ze met haar vingertoppen over haar gezicht streek, voelde ze dat dat zelfs was bedekt met een laagje vuil. Op dat moment klonk er een luide knal, als teken dat de houten deur richting de kerkers grof werd geopend en ook werd dicht gesmeten. Meteen kwam daarna een luide bel, en een harde stem die zei dat ze op moesten staan. Ze irriteerde zich hier alleen maar meer aan. Het was nog vroeg, en hoewel ze toch niet lekker had geslapen, moest ze toegeven dat als dit in haar koninkrijk was gebeurd... degene allang al geen arm meer had gehad. De arm waar die de bel mee rinkelde, laat staan een hoofd. Wanneer er een aantal oude, half afgebroken servies stukken naar haar toe werden gereikt door de tralies door, wat haar ontbijt moest voorstellen, werd haar plotselinge kwaadheid er niet minder op. Haar neus vertrok en ze sloeg het uit zijn handen vandaan, waardoor er enkele theespetters op zijn gezicht kwamen en dat gaf haar het teken dat hij afgeleid was. Meteen handelde ze en greep hem bij zijn keel. ''Laat me eruit! Laat me eruit!'' Gilde ze uit paniek en kneep hem steeds harder. Haar andere hand haalde ze er ook bij, om extra kracht te kunnen zetten en voelde hoe haar gezicht gloeiend warmer werd, door de woede. ''Ik eis dat je me eruit laat!'' De andere servies spullen vielen uit de wachter zijn handen vandaan, met harde, brekende geluiden vielen die op de grond. Bij haar voeten, wat net aan goed ging en geen stukken in haar huid terecht kwamen. Enkel voedsel, of wat het ook moest voorstellen, besmeurde haar jurk en huid, maar daar dacht ze geen enkele seconde aan op dit moment. Inmiddels verkleurde de man zijn huid ook al aardig, wat betekende dat hij nauwelijks lucht meer kon opnemen.
Terug naar boven Ga naar beneden
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimedo jan 26, 2012 4:51 am


De bedrijvigheid op de binnenplaats was zelfs in het kasteel duidelijk te horen, waardoor Lance langzaamaan ontwaakte. Zijn ledematen voelden zwaar aan van de jacht die hij gisteren had ondernomen en de lange uren die hij daarbij in het zadel had doorgebracht, en zijn hoofd voelde ook enigszins zwaar aan. De jongen streek met zijn hand door zijn bruine krullen, terwijl zijn gedachtes terug gingen naar gisteren: de dikke fazant die hij gevangen had, het heerlijke avondmaal dat ze vervolgens hiervan hadden kunnen bereiden, de wijn die rijkelijk gevloeid had.. Eigenlijk kon hij het diner van gister beter omschrijven als een feestmaal: de sfeer was uitgelaten geweest, en dankzij de goede vangst en redelijk goede oogst was er eten in overvloed geweest. Hoewel hij de goede sfeer niet had willen verpesten, wist Lance dat het het beste moment was om zijn vader te vragen naar de plannen waarvan Lance het idee had dat die voor hem achter werden gehouden. Zijn vader was in een vrolijke en gulle bui geweest, aangezien zelfs de dienaressen een klein bordje met eten hadden gekregen. Jammer genoeg was zijn vader iets te enthousiast geweest met de wijn, en tegen de tijd dat Lance genoeg moed had verzameld zijn vader aan te spreken, was hij niet meer in staat redelijk te antwoorden. "Mijn zoon.. wij spreken elkaar nog" had hij met veel moeite uit weten te brengen, terwijl de hand van de koning zwaar op de schouder van zijn zoon rustte.
De jongen had hier verschrikkelijk van gebaald, en had zijn eigen wijn vervolgens ook iets te snel achterover geslagen: met als gevolg een hele gezellige avond, maar een iets minder geweldige manier van ontwaken.
Hij vroeg zich nu trouwens ook af hoe het met het meisje in de kerkers zou gaan. Zoals hij al eerder had geconcludeerd leek ze hem niet het type dat graag in die donkere, vochtige kerkers zat, en ergens voelde hij zich schuldig dat hij gisteravond zo heerlijk vrij en losbandig gefeest had, terwijl zij het waarschijnlijk met een droog broodje en een bekertje water moest doen. Lance besloot dat hij vanmiddag nog wel even langs de kerkers zou gaan, aangezien hij vandaag toch niet veel beters te doen had: en als hij zijn dagelijkse ronde door de stallen maakte, zou hij misschien ook een kijkje kunnen nemen bij haar schimmel.

Lance deed er niet lang over zich klaar te maken voor de dag, en zich -zoals standaard- in zijn maliënkolder te hijsen. Hoewel maliënkolders meestal alleen werden gebruikt in gevechten, was het voor zijn familie belangrijk er altijd een lichte versie van te dragen. De stalen ringetjes waren dunner en besloegen een minder grote oppervlakte wat ook de bewegingsvrijheid minder beperkte dan de echte, zware maliënkolders, maar boden wel genoeg bescherming tegen een plotselinge aanval. Bovendien toonde het ook enige status, en wisten dorpelingen hem en zijn familie er altijd aan te herkennen.
Krap een halfuurtje later liep Lance door de stallen. Hij hield stil voor de stal van zijn eigen ros: Ramiro, een donkerbruine hengst, met als enige aftekeningen een lange, witte bles en vier witte voetjes. Zijn hals en voorhand waren sterk gespierd, zoals het paard van een ridder dat beaamde: hij was een van de beste paarden van de fokker geweest, en had Lance nog in geen enkel opzicht teleurgesteld.
Het paard duwde liefdevol zijn neus tegen zijn baas, waarop deze hem een klopje op de hals gaf en hem wat lekkers toestak. Gretig nam de hengst deze aan, en terwijl het paard knabbelde op zijn traktatie, hoorde Lance verderop een zacht, hinnikend geluid. Toen hij opkeek zag hij schuin aan de andere kant van het gangpad een witte merrie staan, haar oren vriendelijk naar voren en haar hals zo ver mogelijk zijn kant op gestrekt. Haar bovenlip bewoog begerig op en neer, alsof ze probeerde te reiken naar de wortel die Lance zojuist aan Ramiro vergeven had. Lance herkende de merrie niet, maar wist haar al snel te plaatsen in het verhaal van het meisje in de kerkers. "U bedoelt.. nee.. een wit paard? Illona? Míjn Illoontje?" leken de woorden van het meisje nog te echoën in Lance's hoofd.
"Illona.." prevelde hij zachtjes terwijl hij naar de merrie liep, en haar daarna over de hals streek. Hij moest toegeven dat het een mooi paard was, en buiten dat scheen ze ook heel zachtaardig van aard. Lance voerde haar een laatste stukje wortel dat hij bij zich had gedragen, en betrad vervolgens haar stal om te zien in hoeverre ze er aan toe was. Het meisje had bijna angstig geklonken toen ze over haar paard praatte, en hoewel het de indruk bij hem had gewekt dat deze er ernstig aan toe was, leek dat op dit moment niet zo: de merrie was levendig en vriendelijk, en zag er goed verzorgd uit. Een bandage rond haar bovenbeen toonde dat ze hier wel degelijk gewond was, maar Lance wist dat het beter was dit verband te laten zitten. Bovendien zag het er schoon uit en indien het ontstoken was, zou dat niet het geval zijn.
Lance bleef nog heel even rondhangen in de stallen, maakte een praatje met de staljongens en verdween toen weer naar buiten. Onderweg naar de kerkers nam hij vlug nog wat te eten mee uit de keukens, om vervolgens de donkere trap af te dalen. Halverwege hoorde hij echter een geluid: verschillende geluiden, eigenlijk. Lance kon de geluiden niet plaatsen, maar versnelde zijn pas om sneller bij de bron van het geluid te komen, en hield de fakkel paraat voor hem: zo verlichtte het ding niet alleen zijn weg, maar zou het ook nog als knuppel kunnen dienen indien er hier beneden iets mis was.
Beneden aangekomen merkte Lance al snel op wat er mis was. Vanaf zijn plek kon hij schuin de kerkergang inkijken, waar hij één van de wachters moeilijke bewegingen zag maken. De handen rond zijn keel verklaarden echter deze 'moeilijke houding': hij deed blijkbaar pogingen uit de greep van het meisje te ontsnappen.
"Wat is hier aan de hand" bulderde hij dan ook, zijn stem weergalmend in de kerkers. In een paar stappen stond hij naast de wachter, tegenover het meisje. "Je handen zijn niet krachtig genoeg een man te doden. Laat hem gaan, je brengt jezelf alleen maar in de problemen" beval hij haar, terwijl hij haar strak aankeek. Hij vroeg zich af of ze zich er bewust van was dat ze inderdaad de kracht niet had deze man te doden -wellicht omdat de man wat 'breder' was dan de gemiddelde wachter, en haar relatief kleine handen zijn dikke nek niet volledig konden omvatten- of dat ze dit gewoon deed in een waas van wanhoop en woede. Hij maakte zich dan ook niet zozeer zorgen om de wachter, hoewel hij ook al aardig rood was aangelopen, maar stond er gewoon op dat zijn bevel werd verhoord: en zo niet, dan zou hij er persoonlijk voor zorgen dat ze wel los liet.
Terug naar boven Ga naar beneden
Virginia
Admin
Virginia


Posts : 2095
Naam : Diantos ღ

Profiel
Naam: Virginia Lovely
Partner: Decisions, decisions c:
Vereniging:

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimeza feb 04, 2012 3:33 am

Omdat ze niet zoveel kracht meer had, vanwege de cel en de omstandigheden die haar meer deden uitputten dan dat ze eigenlijk had verwacht, hield ze het niet lang vol om de man zo krachtig vast te houden. En wat ze bedoelde met krachtig was ook maar de kracht wat een gemiddeld meisje kon hebben, niet overmatig sterk. Zodra er een bulderende stem klonk, schrok ze zo erg vanwege de stilte die er zojuist nog had geheerst en liet meteen los en deinsde achteruit. Haar hart ging meteen als een gek tekeer en haar woede was voor een kort moment verdwenen, vervangen door een lichte angst. Binnen enkele seconden was er een jongen verschenen die verder praatte, op een bevelende manier en ze zag moeilijk wie het kon zijn. Al herkende ze zijn stem wel binnen no time, het was die jongen van gisteravond. Willow wist zijn naam niet eens, eveneens hij de hare niet wist, dus wat dat betreft stonden ze eigenlijk quitte. Maar ze wist zichzelf te herpakken in het moment en greep met haar handen de tralies vast, waar ze zo dicht mogelijk met haar gezicht tegenaan kwam zodat ze hem beter kon bekijken. De wachter die net vast was gegrepen door haad deed een paar stappen achteruit, zodat hij op adem kon komen en hij niet opnieuw onverwachts gegrepen zou worden door haar. Voor kort gleden zijn ogen naar hem toe, hij was zijn hals aan het strelen met zijn vieze, grove handen, en kort grijnsde. Goed voor hem, wist hij ook eens hoe het voelde om zo gemarteld te worden, al was zij dan opgesloten in een kerker en had ze van binnen én buiten haar lichaam pijn. ''Geef me één reden om dat niet te doen, of om überhaupt jou keel niet onaangeraakt achter te laten.'' De meid was het helemaal zat en de ijzige toon in haar stem was dan ook niet onopgemerkt gelaten, zelfs op haar eigen huid ontstond er lichte kippenvel. Ook al was dat toch niet te zien voor de mannen die zich achter de tralies bevonden en enkel stom stonden toe te kijken. Tenminste, die man die zij net vastgepakt had dan. ''In de naam van het Kronborg koninkrijk, waar ik geboren en getogen ben, eis ik jullie mij vrij te laten of mijn vader zal dit niet ongeschonden laten.'' Siste ze er achteraan en klemde haar handen wat steviger om de stangen heen, in de hoop dat ze angstig achteruit zouden deinzen en haar meteen vrij zouden laten. Dan kon ze tenminste naar haar paard toe, als ze wist waar die was en of die überhaupt nog wel in leven was, en samen met haar naar haar eigen kasteel vluchtten. ''Komt er nog wat van?!'' Zei ze hierna koelbloedig achteraan, maar wist dat het eigenlijk wel nutteloos was. Zouden ze haar geloven dat ze de prinses van een koning en koningin was, of haar simpelweg uitlachen en haar hier hopeloos in de kerker achter laten?
Terug naar boven Ga naar beneden
http://prophecy.clicboard.com/forum
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimedo feb 09, 2012 11:45 am


Het deed Lance goed te zien dat het meisje direct reageerde, en gehoorzaam -of geschrokken?- naar achteren deinsde. Hij zelf stond ondertussen recht voor de cel nu, waar de bewaker angstig een paar stappen vandaan had gezet, met een geërgerd gezicht over zijn hals wrijvend. Zijn kleine varkensoogjes priemden de duisternis in naar het blonde meisje daar, terwijl hij samenzweerderige glimlachjes naar Lance wierp. Deze bedankte de man met een knikje, en gebaarde naar hem dat hij de kerkers kon verlaten.
"Laat haar maar aan mij over" bromde Lance. "Ga naar boven en probeer wat te kalmeren. Vanmiddag heb je dienst in de wachttoren, ik zorg dat iemand deze post bemant". Gerust op deze woorden knikte de bewaker, blij dat hij Willow niet meer onder ogen hoefde te komen. Hij wierp haar nog één valse blik toe, met samen geknepen ogen, waarna hij richting de trap liep en al sloffend verdween.
"Geef me één reden om dat niet te doen, of om überhaupt jou keel niet onaangeraakt achter te laten" was ondertussen uit de duisternis van de cel te horen gekomen. Heel even leek het alsof Lance haar niet had gehoord terwijl hij toekeek hoe de wachter was weggesloft, maar toen hij opkeek om door het raampje van de deur te kijken was te merken dat hij haar wel degelijk had gehoord.
"Omdat er dan niemand meer over blijft om je eten te brengen, wellicht?" zei hij eentonig, waarna hij zich wat bedacht. Hij liep een paar stappen van de cel vandaan, om van achter het hoekje een bordje eten vandaan te toveren. Het was het eten dat hij mee had genomen uit de keuken, maar zodra hij beneden tumult had gehoord en hij naar beneden was gerend, had hij het bordje onderweg op een tafel neergezet. Er op lagen een paar koude, droge stukken aardappel en een stukje vlees dat -door de bereiding ervan- nauwelijks nog te identificeren was als de poot van een fazant: het waren restjes van de vorige avond die bewaard waren gebleven omdat ze nog onaangeroerd waren geweest. Buiten dat had Lance ook wat frambozen en bramen mee kunnen smokkelen uit de fruitmand, maar meer had hij zich niet kunnen veroorloven mee te nemen. Bovendien moest het meisje -zo bleek ook maar weer- eerst maar eens bewijzen dat ze deze moeite van hem waard was: want als ze zich zo opstandig en brutaal bleef gedragen, zou zelfs hij haar uiteindelijk aan haar lot overlaten: hoe meelijwekkend dat eigenlijk ook was.
"Hier.. Dit smaakt waarschijnlijk wat beter dan dat oude brood" zei hij, waarop hij het luikje in de deur openmaakte om zo op een veilige manier het eten er doorheen te schuiven. Hij was dwars door haar praatje over het Kronborg koninkrijk heen gegaan, hier niet veel aandacht aan bestedend. Wat verwachtte ze nou? Wat moest híj nou met die eisen van haar? Okée, hij had meer rechten en meer macht dan de gemiddelde burger hier, maar dat wist zij niet. Voor haar hield hij de schijn hoog dat hij niet meer was dan een van die gemiddelde burgers, terwijl dat in werkelijkheid wel heel anders lag. Hij had het idee dat ze zich hoe dan ook wel verheven zou voelen boven hem: al zou hij haar vertellen dat hij een prins was, een rang die eigenlijk nog hoger lag dan die van een prinses -waarvan hij gokte dat zij dat was. Het zou geen verschil voor haar maken, en waarschijnlijk zou ze alleen maar meer van hem eisen omdat ze wist dat hij tot veel in staat was. Nee, beter hield hij het op deze manier en vertelde hij haar niks over zijn afkomst.
"Ik vrees dat ik je moet teleurstellen door je te vertellen dat Kronborgers hier geen enkel recht van spreken hebben, van welke afkomst dan ook" informeerde hij haar. "Je bevindt je momenteel in het koninkrijk van Loudele, en hier gelden compleet andere regels en wetten. Je zal ermee moeten leren leven, voor nu". Hij moest zeggen dat het een nogal ongelukkige tijd was voor het meisje om gevangene te zijn: de twee koninkrijken waren vroeger bondgenoten van elkaar, maar ergens in de geschiedenis gaat er altijd wel wat fout, en zo ook hier. Het bondgenootschap sloeg om in vijandschap, en sindsdien zijn de twee in een concurrerende oorlog met elkaar. Stukken land worden van elkaar afgepakt zodra hier maar de kans toe is, en burgers die de grens tussen beide koninkrijken overschrijden worden zonder pardon omgelegd. Patrouilles houden het gebied dagenlang in de gaten, en de ridders moeten ieder moment van de dag paraat zijn om in te grijpen. Maar was het ongelukkig toeval dat ze hier zat, of zou haar gevangenschap een doel hebben? Deze gedachte ging onbewust door Lance's hoofd, maar hij wist niet wat hij ermee aan moest. Nog steeds moest hij een gesprek hebben met zijn vader, en waarschijnlijk zou dat een boel ophelderen voor hem.
"Je paard maakt het trouwens goed.." besloot hij uiteindelijk na licht zijn keel te hebben geschraapt, waarop hij door de tralies en het donker probeerde te zien hoe het meisje hierop reageerde.
Terug naar boven Ga naar beneden
Virginia
Admin
Virginia


Posts : 2095
Naam : Diantos ღ

Profiel
Naam: Virginia Lovely
Partner: Decisions, decisions c:
Vereniging:

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimedi feb 14, 2012 12:52 am

De reden die de jongen gaf zodat zij hem niet hoefde te pijnigen klonk best aanvaardbaar in haar oren. Ze grijnsde. ''Dus jij bent het sloofje van de keuken?'' Siste ze koud, voor haar gevoel hoefde ze niet hard te praten. Ze waren tenslotte toch alleen hier en er was geen enkel geluid wat hun op het moment overstemde. Wanneer hij erover begon dat Kronborgers hier geen enkel recht hadden in hun gebied, raakte ze al wat geïrriteerd. Hield hij zich nu van de domme, of had zij gewoon nog niet duidelijk gemaakt dat zij meer dan enkel een arme burger was van hun koninkrijk. Haar handen knelden zich nog strakker om de tralies heen, gewoonweg om ergens haar frustratie op te richten en keek hem niet al te vriendelijk aan. Wat ook wel een logische reactie was. ''Wacht maar tot mijn vader komt, wacht maar..'' Fluisterde ze meer in zichzelf dan eigenlijk naar de jongen gericht, en of hij het zou horen was niet duidelijk. Hier had ze haar blik op de grond gericht, richting de plek waar zijn laarzen hoorden te staan, al zag ze die niet vanwege de duisternis waar de kerkers in gehuld waren.
Een zachte grom klonk. Niet dat ze daar haar aandacht echt op focuste, het leek eerder alsof een mede-gevangene in zichzelf aan het mompelen was met een zware, verrotte stem. Of misschien aan het snurken was, dat dat het zou kunnen zijn. De woorden die het knechtje nu sprak deed haar humeur niet alleen opbeuren, maar nu kwam er eens een gemeende glimlach op haar gezicht te staan. Voor kort leken er ook wel opkomende tranen in haar ogen te blinken. ''Echt?'' Antwoordde ze zijn opmerking en keek hem recht in zijn ogen aan om te kijken of hij de waarheid sprak. Dat was ook zo, die blik van leugens die de meeste dieven in hun ogen hadden verscholen, was bij hem geen sprankeltje van te vinden. Het irriterende gegrom bleef aanhouden en dit keer draaide ze haar hoofd lichtjes om, alsof ze door het kleine raampje waar tralies voor zaten iets kon zien wat het nou eigenlijk zou zijn. Het werd dieper, zwaarder, en heel langzaam was het niet alleen een geluid. Nee, het nam ook trillingen met zich mee die zich via de grond verplaatsten richting de tralies. Niet dat het enorm was, maar het was wel duidelijk merkbaar. Paardenhoeven trappelden op de grond, inmiddels klonken er schoten. Niet zomaar schoten, nee, het klonk eerder als pijl en boog. Zou het haar vader zijn met zijn troepen? Dat een paar wachters de sporen van net buiten de poort van hun koninkrijk hadden opgemerkt? En het aanzien van twee wachters die bruut waren neergeslagen op de grond, met hun paard die daarbij ook gewond moesten hinniken. Willow zag het hele beangstigende beeld al voor zich in haar gedachten. Haar vader moest vast zo vreselijk kwaad zijn geweest en haar moeder zo ongerust, met het hand op haar hart, bidden of haar dochter ongedeerd zou zijn. Dat was echter niet het geval, als ze het voor het zeggen had.
Op dat moment schoot de deur van de kerkers open, alleen kon ze niet zien wie of wat er stond. 'Loudele word aangevallen door het Rhigolia koninkrijk. Ze nemen wraak door die beslissing van je vader!' Schreeuwde hij woest, maar toch met een beangstigende stem door de kerkers heen, waarschijnlijk voor de jongen die tegenover haar stond. Had dit koninkrijk nog meer verkeerde daden verricht dan enkel en alleen haar ontvoeren? Willow leek voor een kort moment verstijfd van emotie, maar wist nog net op tijd met haar linkerhand de zijne te pakken. ''Je laat me toch niet achter, hea? Wat als... Dit zal mijn vader nooit accepteren! Dat zijn kleine prinsesje gruwelijk word mishandeld?'' Tranen blonken dit keer echt in haar ogen en er viel zelfs een traan uit, ze wou hier weg. En wel nu meteen. Dit was haar ergste verjaardag ooit, eerst onwetende ontvoerd worden en vervolgens kwam dit? Er was net zelfs een snik in haar stem te horen, omdat ze bang was geworden van dit allemaal. Haar eerst ooit zo veel zeurende vader betekende nu opeens zoveel voor har. Nu begreep ze het waarom ze nooit buiten hun koninkrijk mocht komen, vanwege gevaren die op de loer lagen. Haar ouders, ze waren vast vreselijke bezorgd om hun waardevolle schat.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://prophecy.clicboard.com/forum
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimevr feb 17, 2012 7:07 am


Een sarcastisch glimlachje verscheen op Lance's gelaat toen het meisje hem betitelde tot 'het sloofje van de keuken', maar nog steeds hield hij zijn woorden verstandig voor zich.
"Als dat is wat je wilt geloven.." sprak hij dan ook geheimzinnig, niet verwachtend dat ze hier enige aanstoot aan zou nemen. Waarschijnlijk zou hij voor haar nu het sloofje van de keuken blijven, en zolang hij haar eten zou brengen zou hij die schijn er misschien nog wel in kunnen houden. Wel vroeg hij zich af waarom zijn malliënkolder en uitrusting hem niet prijs hadden gegeven, maar misschien was het in haar koninkrijk niet gewoon dit te dragen.
Zodra Lance's woorden over haar witte ros waren gevallen, leek haar gezicht op te klaren. Een ongelovige "Echt?" had haar mond verlaten, waarop hij met een klein, maar welgemeend glimlachje knikte. Voor even viel er een stilte, maar deze werd al snel opgevuld door geluiden van buiten het kasteel. Een laag, rommelend geluid was hoorbaar, en zolang de stilte aanhield kon Lance zelfs gehinnik en het geluid van klinkend metaal horen. Zijn gezicht vertrok en kreeg een emotieloze uitdrukking, en als het licht niet zo schaars was geweest had het meisje vanuit haar gevangenis kunnen zien dat zijn gezicht lijkbleek was weggetrokken.
De deur van de kerkers vloog met een klap open, en bovenaan de trap was een gestalte verschenen. Zijn stem klonk rauw en vol strijdlust, bijna boos, terwijl hij Lance meedeelde dat het kasteel werd aangevallen. Lance had in de tussentijd geen vin verroerd en geen woord gezegd. Gedachtes raasden door zijn hoofd, maar hij wist dat hij actie moest ondernemen. Willow leek hem uit deze trance te halen, door hem te smeken haar te bevrijden: want was als het kasteel werd overgenomen? Wat als de muren instortten? Hoe dan ook zouden gevangenen veelal de dood vinden in een overname, en om een of andere reden wilde Lance haar dood niet op zijn geweten hebben. Zijn binnenste werd verscheurd door haar smeekbede haar te bevrijden, en zijn gezonde verstand dat hem vertelde dit vooral niet te doen.
"Ik kan het niet.." stamelde hij, compleet van zijn stuk gebracht. In zijn hoofd was dit zowel het antwoord op de vraag van Willow om hem te bevrijden, als het antwoord op zijn eigen vraag of hij dit koninkrijk wel kon verdedigen. De aanval was onverwachts: zouden ze voldoende weerstand kunnen bieden het kasteel te behouden? Terwijl Lance's ogen leeg voor zich uit staarden bewoog zijn hand zich naar zijn middel, waar een bos sleutels aan hing. Met een krachtige ruk trok hij de sleutelbos los, en terwijl de blik in zijn ogen langzaam weer opleefde hield hij de bos op.
"Ik kan je niet verder helpen dan hiermee" zei hij terwijl hij haar nu weer aankeek, waarop de twee vingers die de sleutelbos omhoog hadden gehouden, de bos nu weg lieten glippen. Hierna draaide hij zich op zijn hakken om, en rende de trap op, de kerkers uit. Het meisje zou de sleutels met enige moeite van de grond buiten haar cel kunnen bemachtigen, en vervolgens de juiste sleutel tussen de velen moeten zoeken: maar dit was alles wat Lance voor haar kon doen.

Hij stormde naar boven, en zodra hij op de binnenplaats was aangekomen probeerde hij de situatie te overzien. Vrouwen joegen op de kleine varkentjes, ganzen en kippen die normaal gesproken op de binnenplaats rondscharrelden, maar nu naar het dorp werden gehoed. Mannen renden rond terwijl één van de konings hulpen iedereen van een wapenuitrusting voorzag, en een andere hulp iedereen van een speer of zwaard voorzag. Mannen die te jong of niet sterk genoeg waren om te vechten kregen een pijlenkoker en boog in hun handen gedrukt, en werden gezegd plaats te nemen op de stadsmuur achter de kantelen.
Roran -de rechterhand van de koning- had de leiding genomen en instrueerde iedereen voor zover hij kon, en zodra hij Lance in het zicht kreeg beende hij op hem af. "Rhigolia heeft een bondgenoodschap met het Kronborg Koninkrijk, en ondanks onze waarschuwingen het niet te doen, hebben ze toch de aanval tegen ons geopend vanwege het meisje" lichtte Roran Lance kort en vluchtig in. "Kronborg is verstandig hier niet actief aan mee te doen, maar de koning verwacht dat ze wel degelijk achter deze aanval zitten, dan wel passief. Hoe dan ook: we doen er alles aan het kasteel en het volk te verdedigen. Ik heb de leiding en geef de orders, maar schroom niet de soldaten en overige strijders bij te sturen. God zegene je, Lance koningszoon". Roran sloeg een kruis en knikte Lance toe, en na zijn wederzijdse zegening verdween Roran tussen de andere mensen.
Lance verdween in de richting van de stadsmuur, en zodra hij bovenaan was gekomen, probeerde hij een korte, vluchtige inschatting te maken. Onderweg hierheen waren soldaten te voet -zo'n 3.000 man- en een cavalerie die minstens 40 paarden telde. Deze werden bijgestaan door twee grote katapulten, die zeer langzaam vooruit kwamen. Lance gokte dat ze over een krappe tien minuten in gereedheid zouden zijn gebracht, en met grote stenen en eventueel vuurballen het kasteel aan zouden vallen. De troepen brachten ook een stormram met zich mee, maar deze werd altijd pas tegen het eind van een gevecht ingezet.
Zelf beschikte het Loudele koninkrijk over een leger dat ruw geschat 4.000 koppen telde, waarvan 50 in de cavalerie. De stadsmuren zouden worden behouden door twee rijen van de artillerie, die -door dit dubbele rijen systeem- snel konden werken, bestaande uit in totaal zo'n 500 man. Lance schatte hun kansen positief in, maar wist dat er nog wel een strijd voor geleverd zou moeten worden. Snel kwam hij via de trappen de stadsmuur weer af, de binnenplaats op. Binnen een paar seconden stond een van de staljongens naast hem, met zijn vertrouwde ros Ramiro in de hand. Lance klom vluchtig op zijn paard, en nam de helm aan die de jongen hem hierbij gebracht had. Zodra hij deze op zijn hoofd had gezet knikte hij de jongen toe, en gaf zijn paard de sporen. Na de binnenplaats te zijn overgestoken galoppeerde Lance over de ophaalbrug de poort uit, de veldslag in.
Terug naar boven Ga naar beneden
Jeremy

Jeremy


Posts : 253
Naam : You will never, never, never know me!

Profiel
Naam: Jeremy Jovovich
Partner: -
Vereniging: -

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimezo maa 18, 2012 11:00 am

Afwachtend keek ze de jongen aan waar ze net haar vrijlating aan had geëist. Het was oorlog buiten, zo te horen en hij bleef maar stom staan. Met een diepe frons keek ze hem aan, ze raakte haar hier geduld op en hij deed niks. Aarzelend bracht ze haar handen naar de tralies, wist niet of ze hem moest proberen aan te raken om hem uit zijn trance te halen of enkel te blijven kijken. Toch koos ze voor het eerste, voelde hoe haar handen wat klef begonnen te raken van de zenuwen die als een gek door haar lichaam stroomde. Het leek eeuwen te duren voordat hij enig antwoordde, dan nog was het niet veel geweest. Een poging wagen om hem te slaan, zou dat helpen? Nee, gezien de afstand die hij van haar cel had genomen was te lang om hem überhaupt aan te raken. Het was hopeloos. Teleurgesteld liet ze dan ook haar hoofd hangen, waardoor haar gezicht haast niet meer te zien was. Vanwege de duisternis en ook vanwege dat haar lichtblonde haren voor haar gezicht was gevallen.
Tot er plotseling een rinkelend geluid klonk en er binnen haar gezichtsveld iets ijzer-achtigs op de grond was gevallen. Haar ogen waren meteen wijd open gesperd en ze voelde kon het gevoel van vrijheid zelfs al voelen. Op dat moment sprak hij weer en hief ze haar hoofd lichtjes op, zodat enkel haar ogen zichtbaar waren en zij hem dan ook kon zien. Ze wou hem aan de ene kant bedanken, maar aan de andere kant ook weer smeken om verdere hulp. Al kon ze zich best inleven in de gevoelens en gedachten waar hij net zo over liep te piekeren, voor een lange tijd. Meteen was hij al verdwenen voordat ze enige reactie had kunnen uitvoeren en wanneer de deur dichtviel, wat het laatste beetje licht vanaf die kant weghaalde, was het een stuk donkerder geworden. Dit maakte het zicht naar de sleutelbos een stuk lastiger, enkel een klein ijzeren zijkantje was zichtbaar door het kleine beetje licht wat uit het gat wat het raam moest voorstellen achter haar vandaan kwam.
Hunkerend naar vrijheid ging ze langzaam op haar knieën, voelde hoe de ijskoude grond haar huid aanraakte en beet op haar onderlip om daar niet aan te denken. Aan die afgrijselijke viezigheid wat er allemaal wel niet op de grond bevond. Schreeuwende stemmen klonken van buiten, al was het maar weinig wat ze hoorde. Eén of ander onbekend koninkrijk had hen aangevallen, ze had geen idee welke. En al zou ze het weten, had ze toch niet door waar die in godsnaam zouden zitten in het land. Ze wist niets van de buitenwereld, werd daarvoor juist binnen gehouden. Misschien omdat haar ouders zo ongelofelijk bezorgd waren, om het gevaar buiten te houden, of omdat ze nog te jong was geweest, dat ze haar juist niet ingelicht daarover hadden. Wanhopig stak ze haar linkerhand door een spleet van de tralies heen en probeerde de bos te reiken met haar vingertoppen. Hoewel ze nauwelijks wat zag, wist ze dat ze er nog niet in de buurt kon komen. Ze moest dichter bij die stangen gaan zitten, er met haar schouder tegenaan leunend totdat ze niet meer verder kon. Dit besloot ze dan ook uit te voeren en uiteindelijk voelde ze met haar middelvinger de grote ring die ze moest hebben. Met wat lichte kreuntjes wist ze haar vinger erom heen te sluiten en naar haar toe te trekken. Hebbes! Ze kon ontsnappen. Wacht. De vrijheid was nog niet nabij. Nog lang niet. Nu ze zag hoeveel sleutels er wel niet aan hingen. Ze kon wel door de grond zakken van het janken. Waarom had hij haar niet even kunnen helpen? Hoewel ze zich er meteen wat downer van voelde, kon ze niet ontkennen dat dit haar tegelijkertijd ook weer moed gaf om niet op te geven. Niet nu ze zo dichtbij was, voordat ze de deur kon openen en naar buiten kon vluchten. Snakkend naar de buitenlucht, naar haar witte merrie Illona, naar haar huis, probeerde ze iedere grote sleutel uit door hem via de buitenkant in het slot te steken. Het was wel enorm zoeken en bij iedere poging voelde ze hoe haar pols er moeier van werd en des te meer ging protesteren om langs de tralies heen te buigen. Toch was Willow niet meteen zo'n opgever en haar hart maakte een sprongetje wanneer de laatste sleutel een bekende klik maakte als teken dat hij geopend was. Meteen kwam er een opgeluchte glimlach op haar gezicht, liet de sleutelbos vallen wanneer de deur vrijwel gelijk meegaf aan haar lichte trekken naar haar toe en verliet haar cel. Zonder nog een enkele keer om te kijken, klom ze de trappen op die haar weg naar buiten de kerkers zou leiden. Moeizaam ging de houten deur open, maar ze wist hem met wat pijnlijk kreunen open te krijgen en had meteen zicht op een wat kleurrijker gedeelte van het kasteel. Hoewel er nog meerdere gevangen vast zaten, gaf ze er niets om, om hen te redden hieruit. Als ze het zich goed herinnerde hoe bewakers met elkaar spraken de tijd dat ze hier vast had gezeten, moest ze zich de weg hieruit wel zien te vinden.

Zo gezegd, zo gedaan, dit keer ook echt. Haar weg naar buiten was vrij gemakkelijk gegaan, ondanks dat ze af en toe had moeten schuilen voor mensen die langs liepen, bang om gezien te worden. Vooral in de vieze kleding die ze aanhad viel ze zeker weten wel op, al hadden ze meer aandacht voor het tafereel wat zich buiten bevond dan eigenlijk op haar. Als ze niet achterlijk zouden zijn. Net zoals hen had zij haar weg naar buiten gevolgd. Haar blik gleed over de ontelbare vechtende mensen heen, vrijwel gelijk raasde er een onbekende angst in haar op. Ze moest hier weg komen, op weg naar de stal. Maar zo gemakkelijk zou ze hier niet doorheen gekomen. Haar onderlip begon van angst te trillen, wat moest ze nu doen? Hulp vragen? Nee, hoe stom was dat idee. Hoewel ze niets om de jongen gaf, tenminste zo dacht ze erover, zocht ze met haar lichtgroene ogen naar het knechtje wat haar eten gebracht had en met wie ze nog redelijk had kunnen praten. Al was het niet zo heel redelijk aardig geweest. 'Daar is het meisje!' Klonk er plotseling een stem boven het grove vechten uit en ze keek wild om zich heen, stond voor heel even stokstijf vast genageld aan de grond. Wat moest ze doen? Ze kende al die mensen niet. Wanneer er een vent wild om zich heen spartelde om door de wachters en allerlei mensen heen te komen, zag ze dat hij degene was die net tekeer was gegaan. Dit gaf haar heel even bedenktijd en meteen de kracht terug in haar lichaam om als een gek weg te rennen. Met een flinke afzet baande ze zich een weg naar de andere kant van waar hij vandaan kwam. Zoveel mogelijk probeerde ze zich te verschuilen, keek ondertussen verwilderd om zich heen of ze ergens de stal kon ontdekken waar haar liefje zou staan. Haar hart bonkte als een razende gek, alsof het ieder moment kon exploderen. Maar de kracht om door te zetten en weg te rennen van de man had ze wel, gek genoeg. Behendig ontweek ze een helm die naar haar hoofd geworpen werd, niet expres natuurlijk. Wanneer ze nog even omkeek zag ze er nog een afgehakt hoofd in zitten. Van schrik begonnen haar ogen te tranen en voor ze het wist zag ze vlakbij haar Lance vechten met een onbekende man. Achter haar hoorde ze rennende voetstappen, al hoorde ze er wel meer, maar deze klonken eigenaardig dichtbij. 'Stop daar!' Schreeuwde hij best wel kwaad en voordat hij zijn arm om haar lichaam heen kon slaan, dook ze naar beneden. Willow had geen idee van wat ze moest doen, ze zou het niet overleven zo enkel in haar witte, of wat er nog van over was, jurkje. Net voordat ze haar pas verder wou zetten, voelde ze hoe ze aan haar blonde haren teruggetrokken werd. 'Jij gaat nergens heen, dame. Je gaat met ons mee.' Zijn stem klonk nijdig, snijdend in haar oor als een scherpe fluistering. Toch had hij wel wat harder dan dat gepraat. Willow spartelde flink tegen, ondanks dat haar hoofdhuid als een gek zeer deed en ze gilde het uit van pijn.
Terug naar boven Ga naar beneden
http://www.inciala.actieforum.com
Sarah
Moderator & Prom Queen 2010
Sarah


Posts : 1125
Naam : Maaike

Profiel
Naam: Sarah Blake
Partner: It's allways better when we're together
Vereniging: I am and allways will be, Famous

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimeza maa 24, 2012 9:39 am


Zodra Lance de ophaalbrug over was en het gras op reed, stuurde hij zijn paard in de richting van de cavalerie. Hoewel een echte verrassingsaanval er niet meer in zat van hun kant, handhaafde Lance toch altijd een bepaalde tactiek welke hij werkzaam achtte: vijfendertig van de vijftig ruiters stonden ten oosten van het kasteel verdekt opgesteld tussen de bomen, terwijl het andere deel zich iets zuidelijker had opgesteld. Deze zouden als eerste ten strijde trekken: ze zouden frontaal ten aanval gaan en op die manier de gelederen afleiden. Wanneer de ruiters de troepen hadden bereikt zou het tweede peloton de aanval inzetten, en hen in de flank aanvallen. Een kleine groep van slechts tien ruiters zou hen dan enkele minuten later bij staan, in de hoop de vijand hier opnieuw mee te verrassen.
Lance liet Ramiro voor de groep langs galopperen, en sprak op deze manier de ploeg nogmaals toe. Hij vertelde ze niet te vrezen voor hun lot, maar te vechten voor hun familie, vrienden en de vrijheid die ze nu genoten. Hij maakte de vijand zwart door te zeggen dat ze onrechtvaardig handelden, en rakelde enkele recente gebeurtenissen op: twee mannen waren vermoord, vee gestolen en vrouwen verkracht. Hij hoorde hoe de ruiters brulden, terwijl de paarden onrustig briesden en met hun hoeven schraapten. De groep bruiste van de energie, en ook bij zichzelf kon Lance de adrenaline door zijn lichaam voelen gieren.
"Maar het belangrijkste is: blijf in het gelid!". Lance had zijn ros gekeerd, en galoppeerde nu weer terug voor de groep ruiters langs. In het midden hield hij Ramiro stil, die onrustig onder hem heen en weer begon te dribbelen. Lance keek de rij mannen langs, en stak hierna zijn zwaard de lucht in.
"Voor Loudele!" brulde hij. "Voor Loudele!" herhaalden de mannen hem op dezelfde, brullende manier, en ook zij staken hun zwaarden in de lucht. Tegelijkertijd keerde Lance zijn paard in noordelijke richting, en gaf hem de sporen. De groep cavalerie volgde, hun paarden vurig vooruit galopperend. "Blijf in het gelid!" riep Lance over zijn schouder terwijl hij de groep voorging, en in een flauwe bocht afwendde naar links. Hier reden ze het slagveld op, precies op tijd om de groep infanterie van het Rhigolia koninkrijk te treffen, nadat het eerste peloton dit had gedaan. Woest brulde Lance terwijl hij zijn zwaard door de lucht zwaaide, en in één haal twee soldaten doorkliefde. Zijn arm voelde zwaar aan toen hij hem omhoog wou trekken om opnieuw uit te halen, het geluid van gescheurd weefsel en brekende botten niet hoorbaar boven al het tumult. Lance haalde uit naar nog twee mannen, ontwapende een volgende en doodde er nog een door hem de keel door te snijden. Hierna wendde hij zijn paard naar rechts, spoorde hem bij en stuurde hem het tumult uit. Enkele ruiters volgden hem om vanuit de gevechten een cirkel van 300 graden te draaien, en hiermee opnieuw de gelederen van voren aan te vallen: op deze manier zou hij niet midden in de gevechten zitten, maar altijd ervoor zorgen dat zijn vijanden voor hem waren. Het gevaar van te ver doordringen in vijandelijke linies was namelijk dat je vijanden dan van alle kanten konden komen, en niemand zich daar tegen kon weren.
Na deze tweede frontale aanval reed Lance opnieuw zijn paard de gevechten uit, de cavalerie onder leiding van Gareth achter latend. Officieel was hij namelijk geen aanvoerder, en liet hij zijn gezicht nu alleen op het slagveld zien om zijn mannen moed te schenken. Lance was dan ook het type dat zich nooit aan één taak kon houden: hij zou nu namelijk weer terugkeren naar het kasteel om te zien hoe alles daar verliep, en later zou hij het veld weer in gaan en zijn mannen daar bijstaan.
Zijn paard brieste buiten adem terwijl hij voort galoppeerde richting de poort. Nadat ze de ophaalbrug over waren gegaan en de binnenplaats hadden betreden hield Lance hem in, stapte van zijn ros af en gaf hem mee aan een van de staljongens die al klaar stond. Het was plotseling een stuk rustiger op de binnenplaats dan voorheen: de vrouwen en kinderen waren verdwenen, en het grootste deel van de mannen was buiten de poorten in het gevecht verwikkeld. Nu liepen er reserves over de binnenplaats, werden er gewonden binnengebracht en riepen er nog enkele schreeuwende mannen en vrouwen rond waarvan Lance geen idee had wat hun bedoeling was. Zijn ogen zochten naar een bekende, Roran of Arthur, die hem konden vertellen hoe de zaken ervoor stonden. Van de cavalerie wist hij dat ze er goed voor stonden: zijn tactiek had gewerkt zoals hij wilde, en de meeste soldaten waren niet opgewassen geweest tegen de stormende paarden.
Plotseling hoorde hij geschreeuw en het geluid van krakend hout. Eerder waren de poorten open gegaan voor Lance, maar de wachters waren niet snel genoeg geweest met het sluiten ervan. Enkele vijandelijke soldaten hadden langs hun linies weten te glippen en stormden nu de binnenplaats op, slingerend met hun zwaarden en luid brullend. Lance trok hierop opnieuw zijn eigen zwaard, waar het bloed van zijn vorige slachtoffers nog aan kleefde. Hoewel de soldaten maar met zeven man waren, werden ze gelijk aangevallen door een toestromende menigte van misschien wel twintig man. Lance had geen idee waar ze opeens vandaan waren gekomen, maar opnieuw was de binnenplaats één grote chaos. De mannen hielpen elkaar de vijanden af te weren, en al snel zag Lance hoe twee van hen dood neervielen. Een derde leek voor een kort moment te ontsnappen, tot de bijl van een van zijn tegenstrijders hem in de rug trof. Ze weerden ze zich kanig, en ook aan de kant van het Loudele koninkrijk vielen slachtoffers. Een vierde man probeerde Lance in de rug aan te vallen, doorhebbende dat deze man een stuk belangrijker was dan de rest van de soldaten hier. Lance werd echter gered door een man van zijn eigen troepen, waarna deze weer verdween en Lance in een tweegevecht verwikkeld raakte met de man. Hij was een goed zwaardvechter, en zelfs Lance had er -met al zijn ervaring- zijn handen vol aan. Hij was aan de winnende hand en wist de man terug te dringen, tot iets hem afleidde. Blonde lokken en een fijn, mooi gezichtje onderscheidden zichzelf in de menigte van de ruige gelaatstrekken en baarden van de vechtende mannen, maar in een flits was dit beeld weer verdwenen. Lance knipperde met zijn ogen en kon nog net een volgende zwaardslag afweren, maar voelde dat hierbij zijn zwaard bijna uit zijn handen werd geslagen. Hij herpakte zichzelf al snel en kreeg opnieuw de overhand in het gevecht, maar probeerde nog altijd opnieuw die blonde lokken te vinden. Was dat het meisje geweest uit de kerkers? Was ze hier nog steeds niet weg weten te komen? Lance voelde nieuwe energie opborrelen, en vocht hardnekkig terug tegen de man tegenover hem. Plots zag hij het gelaat van Willow opnieuw, dichterbij dit keer, terwijl ze gilde en aan haar haren naar achteren werd getrokken. Een flitsende, felle pijn deden Lance terug keren naar de werkelijkheid, en grijpen naar zijn schouder. "Hou je aandacht erbij!" riep hij zichzelf tot de orde, woedend op zichzelf, en vocht ondanks de pijn in zijn schouder terug tegen de vijand. Met een schreeuw doorbrak hij de verdediging van zijn tegenstander, en doorkliefde zonder enig spoor van twijfel zijn middenrif. De man stokte en keek hem met een verwrongen, geschrokken blik aan, zijn ogen groot. Hij had zijn handen om het zwaard in zijn borst gesloten, gorgelde, en verloor toen zijn grip op het zwaard. Lance trok hem uit zijn lichaam, niet langer geschokt bij de aanblik van een dode onder zijn handen, en keek toen vluchtig om zich heen. Was de binnenplaats nu vrij van vijandelijke soldaten? En waar was het meisje? Wie hadden haar aan de haren gegrepen: waren dat zijn mannen geweest, of die van Rhigolia? Hij baalde en vervloekte zichzelf dat hij nooit om haar naam had gevraagd, omdat hij haar nu nooit kon roepen of vinden. Zouden de soldaten zijn binnengedrongen met als opdracht haar te halen?

Sorry voor de langheid! Maar ik heb altijd al zoiets willen RPG'en, en dit was mijn kans: en jij was de lul haha >=D
Terug naar boven Ga naar beneden
Charlene
Prom Queen 2011
Charlene


Posts : 941
Naam : Nameless ღ

Profiel
Naam: Charlene Sullivan
Partner: Plug it in and turn me on, Kenneth «3
Vereniging: L8 Nites

x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitimema apr 30, 2012 7:39 am

Het gillen was ze al gestopt, daar had de man wel voor gezorgd door een dreiging te zetten. Met het koude, vers geslepen ijzer van een mes tegen haar nek aan, had haar het zwijgen wel opgelegd. Voordat ze aan haar blonde haren naar de man toegetrokken werd, had ze nou net een seconde iets bekends gezien? Niet haar paard Illona, maar de jongen die ze vaak genoeg in de kerkers had gezien. Ze vroeg het zich hard af, al keek ze nu beangstigend in de ogen van de man die haar nog altijd hard beet had. Tranen vormden zich in haar ogen, ze kon het niet helpen. Binnen een seconde was haar slimheid als het ware opgelost, ze wist niets meer te bedenken. Hoe de jongen eventueel kon heten, als hij dat überhaupt ooit gezegd had, hoe ze zo snel en gemakkelijk mogelijk uit de greep van de man kon komen, hoe ze uit dit afschuwelijke koninkrijk kon ontsnappen. Het was allemaal weg, door een onzichtbare wind weggeblazen. Op het moment dat ze haar ogen wou sluiten, wanneer het leek dat er meer dan enkel een waarschuwende dreiging zou komen, voelde ze de greep om haar haren verslappen. De man viel stomweg neer op de grond, voor haar ogen en ze voelde hoe haar lichaam in shock raakte. Nu pas drong volledig tot haar door dat dit een gevecht op leven en dood was, en zij tot één van de meest doeltreffende doelwitten behoorde. Zowel de dorpelingen genoemd, die tevens geen bescherming hadden voor hun lichaam.
Willow moest dit overleven, maar tegelijkertijd was ze ook beangstigend dat dit haar laatste dag zou voorstellen. Meerdere tijd had ze niet om na te denken, de ridder die zojuist degene die haar vast hield had neergestoken liet zijn ogen op haar lichaam vallen en een creepy grijns op zijn gezicht verschijnen. Het schrok Willow af en plots had ze weer de kracht gevonden om haar lichaam te bewegen, waarna ze dan ook wat trillend de benen nam en net langs hem rende. De man had geen moeite gedaan, al had hij dat gemakkelijk gekund, om haar vast te grijpen voor enig reden die hij ook maar bedacht wanneer hij haar had gezien en daar was ze opgelucht voor wanneer ze haar blik naar achteren liet ontsnappen.
Na vele meters stopte ze met rennen, wanneer ze hoorde dat het ijzingwekkende geluid van geslepen zwaarden die tegen elkaar aan kwamen in gevechten en het walgelijke geluid van moordwapens die door vers vlees werd geboord was gestopt, en rustte haar handen op haar knieën. Wie er nu in haar buurt waren en waar ze nu was, maakte haar niet veel uit. Dat had ze niet kunnen zien, gezien haar energie steeds meer op raakte en er zelfs zwarte wazen voor haar zicht waren gekomen en de lucht uit haar longen was geperst, was ze gestopt voor een pauze. Hoewel ze dat niet kon maken, kon ze niet meer verder. Tot een gehinnik haar oren bereikte en ze haar hoofd ophief. Meteen gleden haar ogen op een prachtig wit paard, met verband verbonden om het poot heen. Ze hadden dus echt de wonden verzorgd en haar niet voor oud vuil laten staan, totdat ze het uiteindelijk zou vergeven. ''Illona!'' Probeerde ze uit te brengen, maar gezien ze nog flink op adem moest komen, was het een tevergeefse fluistering geweest. Toch kon het haar niet weerstaan om voor het eerst sinds tijden een flinke, trotse glimlach op haar gezicht te laten verschijnen. Meer woorden wou ze tegen haar lief dier zeggen, maar het lukte haar gewoon niet. En dat hoefde ook niet, wat haar paard als het ware tegen haar zei doordat ze haar snuit tegen de meid haar schouder aandrukte. Hierdoor legde Willow haar linkerhand op haar snuit en drukte ze haar hoofd aan de andere kant van de snuit en sloot haar ogen voor even. Ze hield van haar, en dat het edel dier voor haar ook respect had was wel te merken, gezien hun sterke band. Heel even schoten haar gedachten terug naar de tijd bij haar ouders, haar eigen koninkrijk. Als ze boos was of verdrietig om het feit dat ze niet buiten de poorten mocht, zocht ze meestal steun bij haar lief. Vaak reed ze op het dier en ze brachten veel tijd samen door, wat het alleen maar versterkt had.
Een grom deed haar opwekken uit haar gedachten, waarna ze merkte dat het haar eigen maag was. Hierop hinnikte Illona, als een soort lach, en grinnikte ze er zelf ook van. ''Ik heb je gemist en we gaan naar huis. Ik beloof het.'' Zei ze troostend tegen haar en kon het niet laten om nog even haar armen om de borst van Illona te slaan. Toch hield ze dat niet voor lang aan, als ze eenmaal thuis waren, hadden ze genoeg tijd om dit allemaal te vergeten en te knuffelen. Binnen enkele seconden had ze zichzelf op het paard gezet en vertrouwde ze haar er maar op dat haar poot het niet zou begeven. Daar had ze nu de grootste angst voor, ondanks de gruwelijke geluiden die buiten van de slachtpartij afkwamen. De houten, grote deuren stonden nog wel open van de hooischuur, waar ze nu pas achter kwam. Toch had niemand het waarschijnlijk opgemerkt, omdat ze allemaal te druk bezig waren om andere mensen af te slachten of zelf afgeslacht te worden. ''Chop chop,'' bracht ze fluisterend uit, maar hard genoeg voor haar lief om het te horen en daarbij gaf ze haar een zacht zetje met de hiel van haar blote linkervoet tegen de buik van haar. Hierdoor nam ze de aanstalten om naar voren te lopen en dit deed ze dan ook voorzichtig, even testende hoever ze op haar gewonde poot kon steunen met iemand op haar rug. Wanneer dit aardig lukte, nam ze de zet om het gebouw buiten te lopen. Op momenten zoals deze wist ze niet wat Illona zou voelen, angst voor hetgeen wat er zich buiten bevond of toch de grote doorzettingsvermogen om haar veilig thuis te brengen, alles voor haar Willow. Heel even beet de blondharige meid op haar onderlip, maar liet die los wanneer de verse, maar snijdende wind haar haren lichtjes naar achteren blies en ze dus zeker weten buiten waren. Meteen verdween haar vrolijkheid als sneeuw voor de zon en zodra haar merrie de benen wou nemen buiten de poort, kwam er een onverwachte man uit een dode hoek vandaan geschoten. Hier schrok Illona van en steigerde gelijk als een idioot omhoog, waar Willow niet op gerekend had en binnen de kortste keren haar evenwicht verloor en naar achteren viel. Een korte seconde zag ze hoe een zwaard dwars door haar merrie haar gewonde poot gezet werd en bereikt ze de vuile grond met haar hoofd. Die klap deed meteen het zicht voor haar ogen verliezen, met tevens haar bewustzijn. Een schelle, pijnlijke gil van haar paard was het laatste wat ze hoorde.

Moeizaam voelde ze hoe haar lichaam flink protesteerde om wakker te worden. Overal heerste pijn, vooral kramp. Heel moeilijk probeerde ze haar ogen te openen. Waar was ze? Alles voelde zo zwaar, het lukte haar niet eens om op haar armen te steunen, omdat ze omhoog wou komen. Ze lag op iets hards en wanneer ze haar ogen wat wijder open kreeg, drong het na enkele seconden tot haar door dat het de grond was. Een bekend voorkomende grond, maar ze kon het zo gauw niet herinneren, door de zware hoofdpijn die ze had. Een pijnlijke kreunzucht verliet haar mond en ze sloot zo gauw genoeg haar ogen weer, om een paar keer flink mogelijk lucht door haar zeerdoende longen heen te halen. Wanneer het tot haar doordrong dat ze op haar buik lag, was dat misschien ook wel de reden waarom het zo moeilijk ging om zuurstof binnen te krijgen. Met veel gekreun en gesteun lukte het haar uiteindelijk om zich op haar rug te draaien, al kwamen daardoor meteen steken in haar rug terecht. Haar hoofd deed ook vrijwel gelijk zeer, waardoor ze daarnaar greep en voelde dat er iets anders zat dan enkel haar. Wanneer ze eraan zat, voelde ze flinke steken er in komen en veel gebonk vulde die plek. Meteen bracht ze haar vingers terug naar haar ogen en zag dat er een rode vloeistof op die plek zat, maar echt drong het niet tot haar door dat ze gewond was. Willow wou iets zeggen, geluid maken, vragen waar ze was en of er iemand in de buurt was. Maar het enige wat er gebeurde was dat haar keel ongelofelijk pijn deed. Heel even keek ze rond, al ging dat erg traag en sloeg ze weinig op, en wanneer haar hazelbruine ogen over een vierkant gat gleden met dikke, zwarte tralies ervoor, wist ze waar ze zich bevond. De kerkers, oh yes. Waarna ze haar ogen weer sloot, vanwege draaierigheid die zich plots omhoog kwam zetten.
Terug naar boven Ga naar beneden
Gesponsorde inhoud





x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Empty
BerichtOnderwerp: Re: x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x   x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x Icon_minitime

Terug naar boven Ga naar beneden
 
x Mini-RPG [MAAIKE&ME] x
Terug naar boven 
Pagina 1 van 1
 Soortgelijke onderwerpen
-
» x Mini-RPG [CARO&ME] x
» Mini-RPG aanvragen!
» Regels Mini-RPG
» Mini-RPG's
» x Mini-RPG [XANDAH&ME] x

Permissies van dit forum:Je mag geen reacties plaatsen in dit subforum
 :: Algemeen :: Off-topic :: Mini-RPG's-
Ga naar: