Malibu Birds vs. Monica Wings

Alain sprong op om op die wijze een bal weg te slaan die anders gladjes door het net zou glippen. Sinds tijden speelde hij eindelijk weer een goede wedstrijd voor de Wings en sinds tijden was het voor de wedstrijd ook al duidelijk dat hij zin had om de tegenstanders in te maken.
De tegenstander die de bal in had gegooid zag er nogal op kakkerig uit, iets wat het publiek van Monica High al had opgemerkt door anti-Homoleuzen te roepen. Alain keek hem met een grijns aan, strekte zijn armen en liet deze vervolgens golven, alsof ie een vogeltje was. Hier stopte hij mee om zich vervolgens dood neer te laten vallen. Het publiek ging door deze act best hard los, precies als vroeger. ''Die chickens, die! Die chickens, die!'' Hoorde hij vanuit het publiek, ze doelden met Chickens op Birds, dat was duidelijk. Alain kwam overeind om weer verder te basketballen. De stand was al 56 - 85 en het leek mooier en mooier te worden.

Na afloop van de wedstrijd trok hij, zoals hij altijd deed, de tribune in. Het gedeelte waar de harde kern zat. Hier nam de center van de Wings ieder compliment dankbaar in ontvangst. ''Welkom terug man, waar heb je gezeten?'' Alain was niet echt weg geweest, hij speelde ronduit bagger, daar doelde de fan waarschijnlijk op. ''Ja sorry, het zat echt tegen...''
De jongen met een lengte van 1.99 klom altijd na afloop van een thuiswedstrijd de tribunes van de harde kern in. Hij vond het altijd leuk om een goede band met het publiek te houden, je kreeg er waardering en gejuich voor terug. Deze relatie vond hij een stuk belangrijker dan die met zijn teamgenoten, hier sprak hij nooit een woord tegen. Nooit een woord wat niet beledigend aankwam, though. Alain nam dankbaar een flesje water aan en ging tussen het bij het publiek zitten die hun hoofden allemaal naar elkaar hadden gericht om de afgelopen wedstrijd te analyseren.

Gekleed in een simpele, grijze joggingbroek met daarop een rode tanktop zat Sarah tussen het publiek op de tribune. Haar haar had ze in een simpele staart opgestoken, haar dure designer pumps voor een dagje verruild voor comfortabele sneakers. Ze had geen zin gehad echt wat te 'doen' vandaag, nadat ze gisteravond flink wat had gedronken op het Halloweenfeest. Het was een gezellige avond geweest, en voor zover ze het zich nog kon herinneren had ze een aantal leuke mensen ontmoet. Er verscheen een grijns op haar gezicht toen ze daaraan terug dacht; het feestcompité van Monica was goed in het organiseren van feesten, en ze keek nu alweer uit naar het volgende feest.

Het duurde niet lang meer voor de wedstrijd was afgelopen en de tribune langzaam leeg liep. De aanhangers van de Monica Wings verlieten onder luid gejoel hun plekken, waarvan sommigen het veld opliepen om een praatje te maken met de spelers en anderen gewoon nog wat rond bleven hangen. Sarah was een van de weinigen die nog op haar plek zat, haar voeten op de rug van de stoel voor haar gelegd. De Monica Wings hadden sinds tijden weer goed gespeeld en de tegenstander dik ingemaakt. Sarah was nooit zo'n sportfanaat geweest; ze was wellicht ook een van de enigen die zich vrij stil hield op de tribunes. Ze was zelf geen sporter, en hield er alleen van naar een wedstrijd te kijken als hij een beetje goed was. De Malibu Birds stonden bekend als een pittige tegenstander, maar waren vandaag niet goed in vorm geweest; of tenminste, niet goed genoeg om de Monica Wings te verslaan.
Sarah liet haar blik over de mensen op de tribune beneden haar glijden, die uitbundig joelden en de spelers ophemelden. Sarah bleef een tijdje naar ze kijken, maar voelde niet de drang met ze mee te doen. Misschien was dat ook de reden waarom ze geen cheerleader was zoals velen waarschijnlijk wel van haar dachten; ze hield zelf van aandacht, niet van het geven van aandacht aan anderen.
Verveeld bleef ze naar het groepje mensen staren, niet van plan nog in beweging te komen voor ze de zaal uit werd gejaagd door de schoonmakers of andere mensen met een redelijke status. Ze zat wel prima zo, en had vooral geen zin om langs die krijsende menigte te lopen. Er zou van haar worden verwacht dat ze even hard mee zou joelen, of iets anders in die richting. Nee, ze zat wel prima zo...

Na eventjes mee te hebben gedaan in het analyseren van de wedstrijd, goede passes, goede verdediging, afmaken had in het tweede kwart beter gekund, rebounds prachtig, viel Alain iets op. In zijn ooghoek zag hij een inmiddels vrij bekend gezicht, Sarah. Terwijl hij de dop van zijn flesje water draaide, twijfelde hij. Gisteren had hij te snel opgegeven, dat was niet zoals hij het normaal aanpakte. Aan de andere kant, zijn houding klopte normaal altijd, zo hard als gisteren had hij er nooit naast gezeten. Het was overduidelijk dat ze niets had met arrogantie! Gigantische fout... Zou Alain het nogmaals proberen? Wat had hij te verliezen? Ze had al een verlept beeld van hem, verlepter kon het niet worden. Aan de andere kant, Alain had een cheerleader naar hem zien kijken. Maar dat was saai, te makkelijk te krijgen. Normaal gesproken niet af te slaan, maar wilde hij kijken of hij nog iemand kon versieren moest hij niet met haar aan de haal gaan. Steve kon dat kind ongetwijfeld nog krijgen.
Alain nam een slok van zijn water, stond op, liet het flesje achter en liep richting de tribunes. ''Kudt, nu zweet ik me de ziekte...'' siste hij in zichzelf, net wel of net niet hard genoeg voor de oren van Sarah op enkele meters afstand. Alain hoopte dat het hoorbaar was, hij vond zichzelf erg overtuigend klinken. Een zet zoals hij die vroeger wel gemaakt zou kunnen hebben. Even laten merken dat je niet de arrogantste bent was altijd erg handig. Mooi meegenomen was dat Alain goed kon liegen.
''Sarah, ik wist niet dat je van basketbal hield.'' zei hij met een glimlach en bleef tegen de hekjes leunen in plaats van naast der te gaan zitten. Hij vervolgde met een rustige stem, ''Sorry dat ik gisteren in die idiote kleding bij je kwam, het was geen sterke zet van me. Ik wil trouwens niet als een stalker overkomen, als je wil dat ik weg ga moet je het zeggen...''

Het duurde niet lang voordat Sarah de bijna twee meter lange basketbalspeler opmerkte, die haar tot haar verbazing bekend voorkwam. De laatste keer dat ze hem gezien had was hij -enkel gekleed in een lendendoekje- naar één van de drukst bezochtste feesten van Santa Monica gekomen: hij had er heel wat lef voor over moeten hebben zich zo te vertonen, en wellicht nog wat meer om zich vervolgens in háar aanwezigheid te wanen. Sarah had hem afgesnauwd waarna hij was afgedropen en ze de rest van de avond niks meer van hem had vernomen: iets wat haar had verbaasd. De jongen had een doorzettertje geleken, iemand die niet makkelijk op gaf. Ze had op z'n minst verwacht dat hij nog wel een keer zou opduiken die avond, maar ook dat gebeurde niet. Of het haar verbaasde dat hij nu wel weer naar haar toe kwam...? Sarah had geen idee. Maar dat hij iets van haar moest was wel duidelijk.
Ze hoorde hem vloeken over het feit dat hij zweette -iets waarvan bekend was dat het bij meiden niet erg in de smaak viel- maar negeerde dat maar zodra ze merkte dat hij toch niet al te dichtbij kwam, en braaf bij de hekjes bleef staan. Goed zo jongen. Je leert het al. Een glimlachje krulde om haar lippen, terwijl ze de jongen voor het eerst aan keek toen hij tegen haar sprak.
"Oh eigenlijk hou ik ook helemaal niet van basketbal" grijnsde ze, en veegde een losgesprongen lok haar achter haar oor. "Alleen een goede wedstrijd interesseert me. Malibu Birds leken me een leuke tegenstander" verklaarde ze simpel haar aanwezigheid. Ze had hem ook kunnen vertellen dat ze niks anders te doen had dan zich hier vervelen, maar Sarah had zo het idee dat ze Alain de laatste tijd al genoeg beledigd had. Wellicht zou de reden waarom hij opeens aardig tegen haar deed er uit komen als ze ook aardig terug deed tegen hem; misschien zou ze er dan achter komen wat hij van haar moest. Ze had namelijk niet het idee dat hij iemand was die met je praatte als er geen reden voor was: en tenzij hij écht vriendjes met haar wilde worden, bleef ze diep van binnen een klein beetje wantrouwig.
"Je weet dat je het me nu gemakkelijk maakt dat verleidelijke aanbod te accepteren..?". Sarah's mondhoeken krulden plagerig omhoog terwijl ze reageerde op zijn laatste "als je wilt dat ik weg ga moet je het zeggen". Het aanbod was zeer verleidelijk: het voelde alsof ze een of andere macht in haar handen had, alsof hij een marionet was die ze kon laten doen wat zij wilde. En als ze aan dat éne kleine touwtje trok kon ze hem laten ophoepelen; wellicht voor langere tijd nog ook. Het klonk aanlokkelijk en makkelijk, maar ergens voelde Sarah de drang eens niet voor het makkelijke te kiezen, en de uitdaging aardig tegen Alain te zijn aan te gaan.
"Stijg je altijd zo met kop en schouders boven je teamgenoten uit, letterlijk en figuurlijk...?". Ze grijnsde, een plagerige twinkeling in haar ogen. Nee, ze kon het niet láten deze opmerking niet te maken. Hij was weliswaar niet aardig -zoals ze zich had voorgenomen- maar gaf met een kleine hint aan dat het gesprek wat haar betreft nog niet afgelopen hoefde te zijn.

''Anders verdoe ik niet alleen mijn tijd, maar ook de jouwe...'' legde Alain uit met een vriendelijke glimlach. Het bod was makkelijk voor haar te accepteren en Sarah leek dat aanbod te accepteren als ze werkelijk niets van hem moest hebben. Uit de volgende opmerking bleek dus dat Alain nog wel degelijk kans had bij het meisje, anderhalve meter verderop.
''Figuurlijk sowieso...'' begon hij en loog vervolgens keihard, ''maar letterlijk valt het wel mee. Ik heb een goede wedstrijd gespeeld en als je het niet tegen hen zegt wil ik best bekennen dat ze soms beter zijn dan mij. Het is makkelijk om een arrogante houding aan te nemen, komen de klappen die je krijgt vaak minder hard aan.'' Alain beet even op zijn lip, dit ging goed! ''Als je zegt dat je beter bent dan iemand, dan geloven ze je vaak ook. Dan word je niet kapot gemaakt als je twee wedstrijden slecht speelt. Eigenlijk zwak van me om dan zo'n houding aan te nemen.''
De jongen sloeg zijn ogen neer. Geen woord was waar, Alain vond zichzelf verre van vergelijkbaar met zijn teamleden. Hij vond zichzelf vele malen beter. Hij was beter dan hen, zonder twijfel. Maar hij moest iets hebben als excuus voor zijn arrogante gedrag.
Tussen zijn warrige, maar dit keer wel verzorgde kapsel keek hij vervolgens 'twijfelend' naar Sarah. ''Dat was de reden dat ik me ook zo bij jou gedroeg... Het is makkelijker voor me, maar het was niet eerlijk.''
Alain kon wel springen van blijdschap, wat kon hij weer glashard liegen! Anders dan met Ruby om zich heen was hij bij Sarah echt in vorm. Het gaf een goed gevoel, het deed hem denken aan David. Hij kon nu niet naar hem opscheppen over Sarah, dat was jammer.

"Sinds ik op Monica zit verdoe ik mijn tijd toch wel, dus of ik dat hier doe of ergens anders, veel verschil is er niet" mompelde Sarah half tegen Alain, half tegen zichzelf. Monica was een gezellige en goede school -dat moest ze toegeven- maar aangezien ze hier een kamer had zat ze de rest van het jaar stuck aan deze Highschool. Alles wat maar met vermaak te maken had moest hier in de buurt gebeuren: Monica had dan wel een wijds aanbod aan parken, hangplekken en uitgaansgelegenheden, maar toch miste Sarah ergens het oude vertrouwde LA. Het was de stad waar ze geboren en getogen was, en waar een boel van haar herinneringen en geheimen hun oorsprong vonden. In Santa Monica voelde alles gewoon anders, en het was duidelijk dat Sarah daar nog wat aan moest wennen.
Bij het volgende wat Alain vertelde keek Sarah hem met lichte verbazing aan. Kwam dat werkelijk allemaal uit zijn mond? De jongen die zo'n groot ego leek te hebben, hij die bij iedereen de indruk wekte van een ander, weliswaar beter universum te komen dan zo ongeveer heel Monica? Sarah was voor een paar seconden te verbouwereerd om iets uit te brengen; hij leek het namelijk echt te menen. Zijn gezichtsuitdrukking was glashard, liet geen greintje emotie door die zijn verhaal leek te breken. Sprak hij dan echt... de waarheid? Sarah sloeg haar ogen -die ze tijdens Alains verhaal veelal op de rode tribunestoeltjes voor zich had gericht- op om de jongen opnieuw aan te kijken, en sloeg haar armen nonchalant over elkaar.
"Waarom zo bescheiden?". Sarah toverde een charmant glimlachje tevoorschijn, Alain nog steeds aankijkend. "Ik heb je zien spelen, en ik moet zeggen dat je niet slecht bent. Helemaal niet zelfs. Als ik me niet vergis heb ik je zelfs in de vorige editie van de schoolkrant zien staan, als 'ster speler' van de... wat was het? Wedstrijd, maand, seizoen..?". Sarah glimlachte nog steeds, haar houding met eenvoud vast houdend. Het was voor haar makkelijk met jongens te praten, flirten ging meestal bijna als vanzelf: het voelde alleen ietwat onnatuurlijk dit ook met Alain te doen. Hij voelde zich te vol van zichzelf, te arrogant; ondanks zijn verhaal van daarnet leek hij in de verste vertes niet op Matt, de jongen die écht bescheiden en verlegen was. Het leek eerder alsof hij een nacht had zitten brainstormen, en een paar zinnen die hem als een goed persoon afbeelden had opgeschreven, en deze nu testte op Sarah.
"Volgens mij is arrogantie geen houding die je aanneemt, maar een houding die je hebt. Net als status, populariteit..". Sarah draaide een van haar lokken om haar vinger, met hetzelfde, lieve glimlachje naar Alain kijkend. "Maar laten we ervan uit gaan dat je dit alles fake't zoals jij beweert, en in feite een gevoelig persoon bent die zijn ware ik niet durft te laten zien, bang voor een afwijzing...".

Ze geloofde hem gewoon, hij was weer terug! Alain voelde zich beter dan ooit en het mooiste was, Ruby kwam even niet meer in zijn gedachtegang voor. Zoals Sarah zei was hij laatst inderdaad speler van de week, maar dat was hij vaker gezien er toch slechts 5 spelers tegelijkertijd in het veld stonden. Hoewel het meisje drie keer mis gokte besloot hij haar in plaats van te verbeteren een ietwat terughoudend knikje met zijn hoofd te geven.
Haar volgende zin was lastig, hij moest er niet te onzeker uitkomen en had dus wat bedenktijd nodig om een juist antwoord te zoeken. Bang voor afwijzing, dat was eigenlijk haar conclusie, hij was bang voor afwijzing. Het moest niet té worden voor Alain zijn gevoel want Sarah had geen trek in een jankertje.
''Bang voor afwijzing, geen trek in op m'n bek gaan, ja, misschien wel. Of toch ook houden van de aandacht wat het mee brengt. Ik weet het niet precies.'' mompelde Alain wat terughoudend.
De jongen ging op de grond zitten tegen het hekje waar hij tegenaan leunde en trok zijn knieën op. ''Dus...'' begon hij zachtjes en keek naar de stoel tegenover hem, die stoel was leeg, Sarah zat op de stoel ernaast. Afstand houden, niet weer zelfverzekerd naast haar gaan zitten. Nu de kaart gespeeld was moest hij zich hier aan houden. Dit was toch een laatste kans.
''Dus ik mag je nog steeds mooi vinden zonder dat je het gevoel hebt dat ik je stalk?'' vroeg hij zachtjes en pas na deze zin keek hij haar aan en zocht oogcontact.