Hollywood Stars vs. Monica Wings

Alain mocht vanaf de bank toekijken hoe zijn school zwaar aan het verliezen was tegen de Stars. De afgelopen 3 trainingen was hij niet op komen dagen, iets wat wel vaker gebeurde de laatste weken. De coach dreigde zoals vaker hem aan de kant te zetten, maar had het nog nooit in zijn hoofd gehaald dat ook werkelijk te doen.
Chagrijnig keek hij naar de binnenkant van zijn oogleden, Alain haatte het om op de bank te zitten. Hij moest ook zeggen dat het hem sinds Junior High niet was overkomen, buiten de keren dat hij geblesseerd was dan. De basketballer had van heel de wedstrijd niets mee gekregen, zo af en toe wierp hij een blik op het scorebord, maar dat was het dan. Alain had ook niet door wat er om hem heen gebeurde, stiekem vroeg hij zich af voor welke cheerleaders hij een excuus moest bedenken voor waarom hij aan de kant zat, maar het was weer te veel moeite om hen ook werkelijk te aanschouwen. Nee, vandaag was een baaldag, straks lekker op de gitaar rammen om vervolgens klem te gaan zuipen.
Het zuipen was de afgelopen dagen toegenomen en dat merkte hij ook aan zijn lichaam, zijn conditie maakte stappen achteruit en zijn sixpack werd minder duidelijk. Nog flink aanwezig, maar toch vager.
Alain liet zijn pupillen weer even richting het scorebord schieten en las, 66 - 45. Enkele seconden later was er een toon te horen die duidelijk maakte dat het derde kwartier afgelopen was, op dat moment werd er op zijn schouder getikt. ''Wil je er nog in?'' De rauwe stem van zijn basketbalcoach wekte enigszins woede. Wat was hij? Een wup die nog eventjes de laatste minuten mee mocht spelen als de hoop al weggevaagd was. ''Screw you!'' sneerde Alain en stond op, ja, hij wilde wel spelen, maar die sneer moest er even uit.
Alain lette niet meer op de instructies die de coach nog aan het geven was en zette zich direct al midden in de zaal neer, wachtend op zijn teamgenoten. Hij moest direct een speler van zijn eigen lengte, twee meter, verdedigen. Niet moeilijk op zijn manier. Onbenullig hard mepte hij de bal weg en zette zijn lichaam daar vol bij in waardoor de speler van Hollywood High met een klap op de grond viel.
Nog geen tien seconde speelde hij, of hij mocht weer vertrekken. Zonder te klagen bij de scheids vertrok hij dan ook, richting de tribune. Wat was er nu net gebeurd? Had hij dat werkelijk gedaan? Alain kon zichzelf niet geloven.
De jongen nam plaats op de eerste lege stoel in de tribune die hij tegenkwam, niet alleen chagrijnig, maar ook flink in de war.

[Ze stonden achter, toch? xd]

Serena herinnerde zich de belofte die ze had gemaakt aan Alain op het valentijnsfeest, als het al een belofte te noemen was. En aangezien haar schoolwerk -ze had morgen een proefwerk- haar ontzettend verveelde besloot ze dat ze er wel éventjes tussenuit mocht om de jongen aan te moedigen bij zijn wedstrijd. Ze had hoge verwachtingen van hem gehad, wist dat hij enorm veel talent had en daarbij de beste speler van zijn team was. Echter had ze het nog nooit mogen aanschouwen, aangezien ze meestal bij rugby aan het cheeren was, waardoor ze vandaag toch ging kijken.
Serena ging niet alleen kijken, ze ging zijn team ook aanmoedigen. Gekleed in een rode outfit die alle cheerleaders van Monica High droegen liep ze de zaal binnen, en haalde ze twee pompoms uit haar tas. Samen met Irina, Kristin, Denise en Cheryl voerde ze verschillende dansjes op, waardoor de lange basketbaljongens hopelijk beter gingen spelen. Dit was echter niet het geval, en met een lichte teleurstelling aanschouwde hoe het team van Monica achter kwam te staan. Ook had de blonde cheerleader opgemerkt dat Alain niet aan het spelen was. Echt erg vond ze het niet, aangezien er genoeg andere jongens waren die ze kende die ze aan kon moedigen.
Uiteindelijk zei ze tegen de meiden dat ze even rust nam en dat zij door konden gaan met aanmoedigen, en toen ze zich omdraaide en op de tribune ging zitten merkte ze op dat Alain net in werd gezet. Dit was echter niet van lange duur, want toen hij de jongen die tegenover hem stond haast zonder enige moeite op de grond liet vallen werd hij weer uit het veld gehaald. Serena stond op en liep naar hem toe, ging naast hem zitten op het resterende lege stoeltje en legde met een glimlach haar hand op zijn schouder, die opmerkelijk hoger dan de hare zat. Hij was groot, zeker in vergelijking met de lengte van Serena. 30 cm zou hij zeker halen, waardoor Serena altijd -letterlijk, niet figuurlijk- tegen hem op keek. "Nou, gelukkig heb je er nog tien seconden in gestaan. Anders was ik hier haast voor niets gekomen." lachtte ze, enkel en alleen om hem wat te treiteren.

Alain zat maar te dubben, tot hij op schrok van een hand op zijn schouder. De jongen keek op, het was Serena. Het meisje dat hem twintig dollar had geboden voor een paar uurtjes spelen. Twintig dollar, alsof hij een crimineel was. Alain had twee miljoen op de bank staan en had laatst opgemerkt dat hij van een anoniem persoon automatisch iedere maand nog $ 50.000,- erbij kreeg gestort. Vreemd genoeg kreeg hij van het briefje wel schuldgevoel, maar van die maandelijkse 50k geen. Alain verdacht zijn vader, zijn vader dacht vast dat hij het niet kon redden met slechts twee miljoen, ofzo.
De sarcastische opmerking van Serena kwam aan als een knietje tussen zijn benen. ''Je kiest wel de wedstrijd om te komen...'' mompelde Alain ergerlijk en zag op het scorebord dat Monica High niet uit de put leek te komen. Hij zat gebogen voorover met zijn handen depressief in zijn haren. De basketballer had het gehad, gewoon gehad. ''Ben de afgelopen drie trainingen niet op komen dagen, daarom sta ik er niet in.'' zei Alain zonder erbij na te denken. Hij had niet door dat een excuus niet nodig was, of wilde hij het misschien zelf kwijt? De jongen moest toegeven dat het goed voelde, om gewoon even iets te delen. Iets wat hij zelden deed. Alain haalde flink adem en merkte een hapering op die hem slechts bij anderen bekend voor kwam. Overkwam hem dit nu serieus? Nee... Een traan sprong al snel uit zijn oog, over zijn wang. De basketballer had weinig ervaring met huilen, nou ja, dat hij zelf huilde dan. Aan het geluid lag het waarschijnlijk niet, maar hij hoopte dat hij ook de tranen over zijn wang verborgen hield. Alain wist het niet, hij hoopte in ieder geval dat het snel ophield, het was een klote gevoel.