Hello world!

Savannah concentreerde zich aan een houten tafeltje, waar dus veel scholieren langsliepen die het leuk vonden om de boel een beetje voor de gek te houden, op haar huiswerk. Savannah keek met een nijdige, scherpe blik op toen het groepje haar kant in kwam. Gelukkig keerden die zich een beetje van hun pad en zelfvoldaan keek Savannah weer naar haar boek. Het was geschiedenis. Iets waar Savannah echt niet goed in was. Ze probeerde het nog één keer. Ze schreef enkele dingen op een blad. Ze moesten ook zoveel leren! Savannah zuchtte. Dit werd niks. En al zou ze hier heel de middag zitten, dan had ze het nog niet voor elkaar gekregen. Ze zat hier toch nu al een uurtje. Ze klapte het boek dicht. Ze was boos op zichzelf. Ze had er goed voor geleerd, hard voor geknokt, voor die laatste toets en toen verknalde ze 'm en waarom, omdat er zo'n stelletje jongens achter haar zaten die steeds aandacht vroegen aan elk meisje. Savannah zuchtte. En dat was ook een stomme reden. Misschien kon ze beter even gaan chillen. Ja, daar had ze zin in! En ze wist de plek precies. Weer liep zij op diezelfde gang, een tijdje later. Ze had haar boeken en andere shit in haar kluisje verstopt en was toen verder gelopen. Savannah concentreerde zich zoveel mogelijk op de weg naar de Flat Roof en niet haar geschiedenis. Die toets was morgen. Als ze een beetje geluk had, kon ze misschien overschrijven. Maar die kans was ook heel erg klein. Van wie zou ze dan mogen overschrijven? Ze had nauwelijks kennis gemaakt met ook maar eentje van haar klas. De grote zitzakken kwamen bekend voor in Savannah's blik. Savannah plofte erin neer. Meteen voelde ze haar spieren ontspannen. Na even zo gelegen te hebben, kwam ze langzaam overeind, zich overeind duwend door haar handen te gebruiken en zich af te zetten. Ze kwam bij de rand van het dak aan. Ze leunde over die rand en net als de vorige keer, bij een meisje met zwart, lang haar, kon ze de auto's onderscheiden, als kleine mieren. Haar rust werd verstoord door een vliegtuig. Savannah probeerde met haar ogen te lucht af te tasten naar de oorzaak, maar veel was er niet te zien, met al die mist. Savannah gaf het op. Ze legde haar armen op de rand van het dak en verstrengelde haar vingers met elkaar. Zo bleef ze kijken naar beneden, af en toe voor zich en ook af en toe naar boven. Hier zou ze eigenlijk juist vaker moeten zijn. Deze plek was echt heel erg mooi. Hier keek je echt je ogen uit.

[color=red]Kenneth & Savannah/color]

Kenneth had Emilie weer gezien samen met Alain, hun weerzien had een rare twist gehad maar ja. Nu moest hij gaan knokken voor een test van Topografie, hoewel hij daar geen zin in had om eerlijk te wezen. Kort keek hij zijn kamer rond en greep vervolgens zijn rugzak waar zijn boeken in zaten en ook zijn gitaartas. De rugzak hong hij om zijn schouder en zo keek hij nog even naar het bed waar ooit Emilie had ingelegen, kort sloot hij zijn ogen en beet op zijn onderlip. Nee! Dat was verleden tijd. Hij rukte zijn blik los van het bed en wandelde zijn kamer weer uit en gooide zijn deur toe. De gitaar die hij bij zich had was een zwarte akoestische Ibanez Ja, dat was zijn merk. Zijn drie gitaren die hij had waren allemaal van het merk Ibanez, voor hem maakte deze het beste geluid. Met een kalme pas liep de jongen verder naar buiten, vandaag trok hij maar eens naar het Flat Roof. Het was al lang geleden dat hij daar geweest was, maar daar kon hij ook beter leren. Kort streek hij de ravenzwarte haren uit zijn gezicht en keek kalm om zich heen en zag tot zijn verbazing enkele jongens van het team, meteen zorgde hij dat hij snel weer ergens binnen stond zodat ze hem niet op zijn dak konden geven dat hij er gisterenavond niet was. Hij was wel op de juiste plek want hier was ook de trap die naar het dak leidde deze wandelde hij dan ook in alle gemak op om vervolgens zijn blik kort over het dak te laten gaan. Uiteindelijk zag hij de perfecte plaats. Een stenen bank. Mooi daar kon hij wel studeren of wat spelen. Met dat tweede zou hij dus eigenlijk wel gaan beginnen. Met een glimlach zette hij zich neer op de stenen bank en haalde zijn zwarte gitaar uit de tas en begon vervolgens te spelen. Zachtjes begon hij ook mee te zingen. 'Were the best of friends. And we share our secrets. She knows everything that is on my mind. But lately somethings changed. As I lie awake in my bed. A voice here inside my head. Softly says. Why don't you kiss her. Why don't you tell her. Why don't you let her see, the feelings that you hide. Cuz she'll never know, if you never show. The way you feel inside.' Zo zong de jongen verder met gesloten ogen. Hij zag er heel relaxt uit, en uiteindelijk verhoofde zijn volume qua zang ook een beetje.

Savannah's blik gleed naar de lucht. Een lichte schemering gaf aan dat de avond aan het beginnen was. Nog even en het zou weer mooi donker zijn. Savannah had wel zin om hier te blijven, om een blik te werpen op de lucht en de sterren te zien fonkelen. Ze had dan zin om enkele tekeningen eruit te halen, zodat ze die kon natekenen op haar schets. Die had ze jammer genoeg niet bij. Savannah voelde zich een beetje boos op zichzelf. Het belangrijkste was ze weer vergeten. Naast psychologe zag ze namelijk ook een goede kans om iets te maken met haar tekeningen. Als psychologe niks werd, kon ze altijd met dat talent verdergaan. Haar ogen bleven even op een punt hangen. Ze was helemaal in gedachten geraakt. Hoe zou het zijn om daarboven te zitten? Savannah's blik gleed automatisch naar de lucht. Een donkere vorm begon zich te ontfermen. Savannah schrok zich dan ook dood toen opeens een melodie weerklonk. Savannah draaide zich langzaam om. Eerst kon ze de geluidmaker niet vinden. Maar toen ze de zang hoorde, vond ze hem algauw. Geïnteresseerd keek ze erna. Haar voeten liepen naar hem toe, alsof zij aangetrokken werd door zijn zang. Haar voeten dwongen haar naar een ander punt van een rand toe, om daar tegen het kleine stenen muurtje te zakken en te kijken naar de gesloten ogen van de jongen. De jongen had pikzwart, sluik, halflang haar. Ze keek naar de jongen. Hoe hij van de muziek genoot! Savannah probeerde de regels in haar hoofd te prenten en er een beeld bij te krijgen. De jongen had duidelijk een gevoel voor muziek. Zijn zang werd hoger. Dat gaf meestal het teken dat ze dachten dat ze alleen waren en niemand hun kon horen. Stilletjes sloeg Savannah haar armen om haar knieën heen. De jongen leek helemaal op te gaan in zijn muziek en dat deed Savannah deugd. Het klonk ook zo mooi! Bijna hypnotiserend. Savannah keek naar de jongen. Een verdere omschrijving kon ze niet echt tonen. Zijn ogen waren gesloten, maar Savannah had het gevoel dat hij donkere ogen moest hebben. Ze kon zich ook vergissen. Misschien zouden lichtblauwe ogen zich wel tevoorschijn toveren als de jongen eenmaal zijn ogen opende. En dan zou hij schrikken en misschien weggaan. Maar Savannah zou het nooit in haar hoofd halen om iemand uit te lachen. Ze wist zelf hoe vervelend dat was. Ze keek naar de jongen. Zin in aandacht trekken had ze nu ook niet bepaald. Ze wou meer horen van de jongen. Hij kon het zo goed. Maar het leek wel alsof er in zijn zang een verhaal schoof. Misschien was het wel iets wat er ooit gebeurd was. Vergeet het verleden, kijk naar de toekomst, zou dan Savannah's advies zijn. Savannah keek naar de jongen en legde haar hoofd tegen het stenen muurtje. Een traan droop over haar wang, naarmate ze naar het liedje luisterde.

‘Oh, I’m so afraid to make that first move. Just a touch and we could cross the line. And everytime she's near. I wanna never let her go. Confess to her what my heart knows. Hold her close. Why don't you kiss her? Why don't you tell her? Why don't you let her see? The feelings that you hide, Cuz she'll never know. If you never show. The way u feel inside.’ Kenneth ging ongestoord verder met zingen en spelen. Een liedje dat bij hem paste voor een deel, alleszins toch vroeger. Nu niet meer zo zeer, of toch nog zo bewust voor hem. Maar toen het net voorbij was met Emilie paste het bij hem, het vertelde zijn verhaal een beetje. Ook had het vroeger voor hem gegolden toen hij dat ene meisje in zijn bende had leren kennen, dan had hij ook nooit willen toegeven. All was dat nooit geen echte liefde geweest, dat had hij ook geweten. Merendeels omdat hij het niet wou, zij was niet degen voor hem. 'What would she say. I wonder would she just turn away. Or would she promise me, That she's here to stay. It hurts me to wait. I keep asking myself. Why don't you kiss her. Why don't you tell her. Why don't you let her see. The feelings that you hide, cuz she'll never know. If you never show. The way u feel inside.’ Zong hij verder, er bijna zeker van dat niemand hem toch kon horen of zag. Zachtjes speelde hij zijn laatste noten en richte zijn gesloten ogen op de grond en toen de laatste akkoorden echter doorklonken keek hij zachtjes op en zag daar tot zijn grootste verbazing iemand zitten en glimlachte even klunzig naar haar. Een meisje, misschien iets jonger als hem, bruin sluik haar dat langs haar schouders heen liep, een engelen gezichtje, niet het tipische meisjes meisjes als hij het goed had. Er rolde een traan over haar wang heen waardoor hij haar bezorgd aan keek.

Savannah liet de traan gewoon glijden. Ze luisterde naar het lied. Het was echt een mooi lied. Het kwam haar niet echt bekend voor. Zou de jongen het lied zelfverzonnen hebben of was het van een echte artiest? Eigenlijk maakte dat niet zoveel uit. Het was een prachtig lied en daar ging het om. Er zat een verhaal in. Savannah probeerde naar dat verhaal te luisteren. Ze liet haar hoofd achterover tegen de rand hangen. Toen de laatste geluiden wegstierven, keek ze op. Ze keek recht in het gezicht van de jongen. Haar hart stokte even in haar keel. Hij had, als ze het niet te wazig zag, inderdaad donkergekleurde ogen. De jongen keek bezorgd, of ja, voor Savannah leek dat toch zo. Savannah keek naar de jongen en een bemoedigende glimlach gleed over haar gezicht. 'Sorry,' verontschuldigde zij zich. 'Je muziek is prachtig.' Ze keek er glimlachend bij, waarna ze de traan even afveegde. Een nat voelende, vochtig ziende veeg was op haar vinger verschenen. Savannah liet het maar voor wat het was en keek de jongen aan. Ze had het erg op muziek. Ze luisterde elke dag naar haar iPod. Maar dit was toch wel even wat anders. Al die liedjes die voorbij kwamen op haar iPod, waren met computers bewerkt. Maar deze jongen zong echt. En dat klonk ook zo mooi. Savannah liet haar blik naar hem glijden. 'Mijn naam is Savannah,' stelde ze zichzelf voor. Met een snelle haal veegde ze enkel zwart van uitgelopen mascara weg. Ze had echt weer zo'n mascara gepakt die gauw uitliep. Een glimlach verscheen over haar gezicht en ze stak haar hand uit, zoals iedereen deed. Of ja... Diegene die ze had ontmoet toch. Savannah keek naar de jongen voor haar. In haar hoofd herhaalde ze de gezongen woorden. Het waren echt kwetsende gevoelens, die daarin bezongen waren. Maar Savannah ging er niks over vragen. Als het iets met zijn verleden te maken zou hebben, zou het vervelend zijn als zij er opeens allemaal vragen of ging stellen. Aan de andere kant was ze toch wel een klein beetje nieuwsgierig. Haar hoofd keek de jongen zijn kant uit. Hij had een knap gezicht, donkere ogen en zwart, sluik haar, die een beetje golvend tegen zijn hoofd waren gekamd. Toch gek... Je zag allemaal jongens met zulk kapsel, maar allemaal in een andere lengte en andere stijl. Ach ja... Ze legde haar benen aan een kant opzij en keek de jongen nogal dom aan. Ze wist ook niet wat ze moest doen of moest zeggen. De stilte was ook best wel fijn, die daarop volgde. 'Echt een mooi lied,' zei ze nogmaals zachtjes. De jongen straalde iets vriendelijks uit. Niet iets arrogant, wat sommige jongens hier op deze school wel is hadden. Oh, wat haatte Savannah dat soms. Ze keek de jongen aan.

Het meisje keek hem aan en liet een bemoedigende lachje naar hem toen. Toen hij het woord sorry hoorde vallen keek hij haar even aan en fronste even. 'Dankje, maar het is enkel mijn stem nog de tekst of de muziek zijn geschreven door mij.' Glimlachte hij vriendelijk naar haar waarna hij zijn gitaar weer in zijn tas legde en de plectrum in zijn broekzak stak. Zelf vond hij het liedje ook mooi, het was qua popmuziek een van zijn lievelingsliedjes, ook een van de enigste liedjes die hij bij popmuziek had staan eigenlijk. Gewoon omdat het een verhaal was, waar vele zich in konden terugvinden, en ook hij kon zich hier in terugvinden. Maar dat was dan ook alles. Ze stelde haar voor als Savannah, een naam die hij raar of zelfde al had gehoord. Maar dat kon ook wel aan hem liggen. Rustig stond hij op toen ze haar hand had uitgestoken en sloot zijn hand kort om de hare. 'Aangenaam, ik ben Kenneth.' Sprak hij vriendelijk en liet vervolgens haar hand weer los en ging weer zitten, inmiddels had hij een liedje in zijn hoofd, zijn liedje. Een lied dat hij jaren geleden ooit eens had geschreven. Vervolgens keek hij naar zijn gitaar en streek kort over de zwarte kast van zijn gitaar en ademde even diep in. Dit was zijn Ibanez, de gitaar die al vele jaren had doorstaan, en nog altijd mooi in leven was om het zo maar even te stellen. Zachtjes hoorde hij haar nog wat zeggen en glimlachte eventjes. Het was de waarheid en niets meer of minder. Kalm keek hij haar weer aan en glimlachte, kort schoof hij zijn gitaar en zijn rugzak naar een kant van de bank zodat ze naast hem kon gaan zitten als ze dat wou. 'Kende je het lied al?' Vroeg hij vervolgens aan haar en glimlachte eventjes naar haar.

Savannah glimlachte naar de jongen. Ze had al een beetje door dat de tekst niet door hem geschreven zou zijn. Maar dat maakte niet uit. Savannah lette meer op de stem. Sommige mensen konden muziek zingen, zonder er nauwelijks van te genieten. En sommige mensen konden er echt in opgaan. Als Savannah zong, waarvan ze trouwens niet eens wist of het mooi was, dan sloot ze haar ogen soms of bewoog mee op de beat. Als het een heel erg triestige was, sloot ze bijvoorbeeld haar ogen en had ze een soort van pruillipje. Als het pop was, bijvoorbeeld Just Dance van Lady GaGa, dan bewoog ze met haar hoofd mee op de beat en begon ze gek te dansen. En zo had iedereen zijn of haar stijl met muziek. Savannah vond het dan ook nauwelijks erg om over muziek te praten. Jammer dat ze haar tas niet bij had. Dan had ze haar schets eruit kunnen halen. Of had ze die hier toevallig ergens neergezet, maar wist ze niet meer waar? De jongen had zich voorgesteld als Kenneth. Die naam het Savannah nu niet bepaald verwacht, maar ze vond het wel een leuke, aparte naam. Qua namen vond ze dat iedereen een mooiere naam dan haar had. Maar dat zouden we onzekerheden zijn. Ze stond op in haar nogal stijve positie en ging houterig naast Kenneth zitten, die blijkbaar plaats voor haar gemaakt had. Dat vond ze aardig van hem. Ze keek hem aan en luisterde ondertussen naar zijn vraag. 'Nee, dat liedje ken ik niet,' zei ze, terwijl ze een glimlach liet zien. Kuiltjes kwamen in haar wangen. Hèhè, daar was ze dan wel weer erg trots op. 'Ik luister vooral veel naar popliedjes, maar dan van de vrouwen. Maar ook Jay-Z en Eminem vind ik echt geweldig. Liedjes met een beat, een hele goede, vind ik vooral leuk,' ratelde Savannah maar door. Tenslotte hield ze even haar mond. Soms kon ze zich ook zo losgaan. Terwijl ze haar blik even liet glijden over het dak, zag ze daar, in de hoek, een zwarte tas staan. Aha! Savannah stond op en pakte de tas. Ze kwam weer terug naast Kenneth zitten en ritste de tas open. Ze haalde een grote schets eruit. 'Maar als je mijn echte talent, of eerder hobby, wilt weten, moet je hier maar is inkijken,' zei ze, terwijl ze Kenneth zachtjes het schetsblok aanreikte, om hem niet af te schikken. Nieuwsgierig keek ze naar zijn gezicht, maar herinnerde zich weer dat staren onbeleefd was. Dus richtte ze haar blik weer op een punt voor zich. Ze keek even naar de rand van het dak. De schetsen die er zoal te vinden waren waren de Eiffeltoren, verschillende dieren en ze had een stukje van Monica High vanaf de buitenkant gezien gemaakt, maar het was nog lang niet af. Ze keek opzij en bloosde lichtjes. Kenneth was de eerste die al haar tekeningen mocht zien. Normaal was ze hier erg schuw over. Maar Kenneth had ook muziek gemaakt, zij had zijn talent ook gezien, dus mocht Kenneth gerust de hare zien.

Kenneth keek haar met een glimlachje aan toen ze naast hem kwam zitten. 'Opzich is het niet zo'n bekend liedje. Maar misschien ken je de uitvoerder wel aangezien je naar popmuziek luistert. Het is van Jesse McCartney.' Even grijnsde hij naar haar. Vervolgens stond ze op om haar tas blijkbaar te gaan halen. Kort streek hij over de snaren van zijn gitaar en keek haar kalmpjes aan toen ze weer naast hem kwam zitten en een schets uit haar tas haalde. Kalm knikte hij en nam de schets dan uit haar handen, kalm bladerde hij het schetsboek door en glimlachte even. Toen hij uitgebladerd was legde hij deschetsboek weer op haar schoot. 'Je bent goed.' Sprak hij met een glimlach tegen haar en zag haar nog net blozen. De kuiltjes in haar wangen vielen hem op, het was schattig dat was wel waar. 'Ik zelf luister merendeels naar tja rock, metal en die dingen. Hoewel sommige artiesten qua pop en dance toch ook nog vrij goed zijn. Zoals Bruno Mars, Jordin Sparks, en Jesse McCartney, meer luister ik eigenlijk niet qua pop en dance.' Met een glimlachje keek hij naar een zitza wat verderop die in zijn ogen maar een stomme vorm had. Maar ja, dat was gedaan door een van de leerlingen hier dus eigenlijk moest hij zich daar niets van aantrekken. 'Ken je hier trouwens al veel mensen? Want volgens mij ben je nog niet zolang hier denk ik?' Een makkelijke conclusie die hij had getrokken, omdat hij haar nog niet had gezien was ze voor hem dus duidelijk nieuw. Maar ze on hier natuurlijk ookal heel lang zijn maar dat hij haar gewoon nooit had opgemerkt ofzo.
[Flut]

Savannah keek blozend toe, terwijl Kenneth door haar schetsblok bladerde. Ze bloosde bij zijn complimentje en gaf een kort knikje al bedankje. Het deed haar erg goed, meer dan ze verwacht had, om zijn compliment te horen. Ze luisterde naar Kenneth. Die jongen wist blijkbaar wel wat van muziek af. Savannah nu niet echt geweldig, maar het kon ermee door. Jordin Sparks luisterde ze ook. Ze knikte. Ze vond het wel leuk dat Kenneth zo door bleef praten over muziek. Het was blijkbaar niet zijn rotste onderwerp, dat bleek wel uit hoe hij precies sprak. Savannah keek naar Kenneth en knikte weer af en toe. Nu ze er zo over nadacht, vond ze dat zwarte haar van hem hem best wel goed staan. En dat ging ze dus niet zeggen. Misschien was ze een beetje gek aan het worden of zo, aangezien ze nooit echt een regelrechte blik op het haar had geworpen. 'Ik ken nu al redelijk veel mensen. Dat komt omdat ik ook zo iemand ben die wel graag op iemand anders af loopt. Maar ik ken er best wel veel, alleen ben ik hier nog niet zo lang,' zei Savannah, terwijl ze Kenneth even met een schuin oog bekeek. Ze moest ervan blozen als ze dacht in welk gat zij woonde, vergeleken met waar iedereen hier van Monica High woonde. Savannah bloosde en wierp een blik naar de grond. De waarheid verzwijgen was redelijk moeilijk. 'Alleen woon ik hier nog niet. Niet op school, tenminste. Ik snap niks van dat kamergenoten gedoe,' zei ze, snakkend naar waarheid. Dat was trouwens niet eens gelogen. Ze had er geen verstand van. De verborgen waarheid was dat ze bang was dat ze haar gingen nachecken. Ze was dan ook bang dat als ze zouden ontdekken dat zij tussen twee containers woonde en sliep, zij van school werd gestuurd. Hoe ze aan geld kwam? Savannah had bijbaantjes, ook al werd dat nooit beschreven. Ze werkte soms, meestal in het weekend, voor een paar uurtjes in de stad en van dat geld leefde ze. Familie? Dood. Nou ja... Van haar vader had ze nu niet echt geweldige herinneringen. Savannah schudde haar hoofd lichtjes bij een blik op een donkere kamer en een zwaar hijgende vader naast zich. Ze wou er niet aan denken. Bij de herinneringen werden haar oogleden zwaar. Ze knipperde een paar keer de tranen weg en keek toen naar Kenneth. De brok in haar keel verdween langzaam. 'Kan je geheimen bewaren? Ik weet sowieso geen raad,' zei ze toen een beetje wanhopig. Ze keek hem aan. Ze verplaatste zich iets dichter naar hem toe. Ze kon nu nog vluchten en gauw iets verzinnen over een of ander vriendje. Toch lag dat zwaarder op het hart dan ze had verwacht. Nee, ze wou niet weer liegen. Met een vragende blik keek ze richting Kenneth.

'Ach, ik ben hier al lang en zelfs ik ken nog geen kwart van de school.' Grijnsde hij even waardoor er even kort een gehele witte rij tanden tevoorschijn kwam. Kalmpjes keek hij voor zich uit en nam hij even zijn gitaar vast, kort speelde hij enkele tonen die totaal niet samen hingen. 'Ach desnoods help ik je daar wel mee. Ik heb dan ook al meteen een kamer als je geïnteresseerd bent.' Sprak de jongen vriendelijk tegen haar en keek hij haar vriendelijk aan. Kenneth verlangde weer terug naar zijn woonplaats, zijn echte woonplaats. Nashville Tennesee, een plaatsje waar hij altijd al terug naar toe wou. Het was anders dan hier, maar dat was natuurlijk vrij normaal. Uiteindelijk speelde hij de begin noten van Just The Way You Are van Bruno Mars. Gewoon omdat hij zich eerlijk gezegd wel verveelde. 'Ik kan geheimen bewaren.' Sprak hij vriendelijk tegen haar en keek haar lichtelijk bezorgd aan. Ze kwam dichter naar hem toe waardoor hij bijna automatisch zijn arm om haar heen wou leggen, maar hij deed dit dus niet, gewoon omdat het niet hoorde. Kort schoten zijn gedachten naar Emilie, hoe hij haar had leren kennen, en hoe hij haar had laten vallen, de dagen na het laten vallen waren voor hem de hel op aarde maar hij had het verdiend. En nu Emilie ging waarschijnlijk uit elkaar met Lyron en ging met Alain. Allemaal heel raar als hij eerlijk mocht zijn. 'Vertel maar, je therapeut staat voor je klaar.' Sprak hij met een korte grimas op zijn gezicht. Bezorgd keek hij haar aan zn streek even kort over zijn hand, merendeels omdat hij zich begon te vervelen. Maar ja, daar ging hij haar nu niet mee opzadelen. Plus, hij wou weten wat er met haar was.

Savannah voelde zich ontzettend vrij, nadat ze Kenneth dat gevraagd had. Ze had zin om alles te vertellen en dan is goed te janken. Van haar vader, sommige nachten, haar moeder en dan ook nog waar ze sliep. Ze luisterde even naar de tonen wat hij van zijn gitaar vroeg, met gesloten ogen. Toen keek ze opzij en haar hart sloeg een slag over toen hij haar vraag beantwoordde. Ze voelde zich een beetje claustrofobisch. En zenuwachtig. 'Ik vertel het je, omdat ik het gevoel heb dat ik op een gegeven moment toch tegen je uitbarst, of tegen iemand anders.' Glimlachend keek ze hem aan, alleen lichten haar ogen niet vrolijk op, terwijl het normaal altijd wel deed. Ze zuchtte even, haalde diep adem en begon toen te vertellen. Over haar vader, die haar nachtenlang had misbruikt en soms ook verkracht, over haar moeder, die overleden was aan kanker, nog voor haar vader die dingen ging doen. Ze haalde diep adem en veegde de, door de uitgelopen mascara, zwarte tranen weg. Toen vertelde ze nog over haar slaapplaats. In een steegje, tussen de containers in. En niet zomaar containers. Van die echte, grote, stinkende vuilcontainers. Savannah droogde haar tranen voorzichtig af maar er bleven er steeds nieuwe komen. 'Sorry dat ik huil,' zei ze zachtjes, terwijl ze haar ogen weer afveegde. 'Ik zou er echt een moord voor doen om niet meer daar te hoeven slapen.' Ze keek opzij naar Kenneth, herinnerde zich zijn 'aanbod' en knikte even. 'Als je aanbod van die kamer nog steeds geldt...?' was een halve vraag en een klein lachje kwam weer op haar gezicht. 'Daar is tenminste wat minder lawaai van de ratten,' probeerde ze een grapje te maken. Ze legde haar hand even op zijn hand en trok hem binnen een paar seconden al terug. Misschien vond hij dat niet fijn of was hij geschokt of wat dan ook. Savannah wachtte even af wat zijn reactie op deze dingen was. Haar gezicht betrok heel even en ze slikte de tranen weg. Ze veegde de overige tranen weg. Alleen, het vervelende, steeds als ze ze wegveegde, kwamen sommige ook gewoon weer terug. Maar gelukkig mocht ze wel huilen in de buurt van Kenneth. Dat wist Savannah zeker. Misschien vond Kenneth het niet eens vervelend of zo. Savannah keek naar hem en keek toen weer even voor zich uit. Ze veegde voorzichtig langs haar ooglid af. Waarschijnlijk was een deel van de mascara al uitgelopen. Maar dat maakte haar niet zoveel uit. Het punt was, dat ze zich diep vanbinnen weer goed voelde.

Kenneth luisterde naar haar zoals hij beloofd had. Kort slikte hij, zo die had ook veel meegemaakt. Voorzichtig legde hij zijn beide armen om haar heen en streek kalmerend over haar rug. 'Huilen is toegestaan hoor.' Sprak hij zacht tegen haar en luisterde verder. 'Tuurlijk geld het nog. Plus je denkt toch niet serieus dat ik je daar nog ga laten slapen?' Hij grijnsde even en trok haar iets dichter tegen zich aan. Dat ouders hun kinderen zoiets konden aandoen vatte hij niet, hij begreep het niet, hij wou het niet begrijpen. Voorzichtig streek hij over haar haren en sloot zijn ogen, flitsen van beelden kwamen weer terug, de schoten van het geweer, het geluid van het vallende lichaam op de grond, mensen die wegliepen of tegen elkaar begonnen schreeuwen, en hij die daar zat met een dood lichaam in zijn handen. Meteen opende hij zijn ogen weer en keek strak voor zich uit, pijnlijk sloot hij even zijn ogen om vervolgens alle emotie uit zijn ogen te laten verdwijnen en haar gewoon aan te kijken met een zachte glimlach op zijn gezicht. 'Het spijt me van wat je vader je heeft aangedaan, dat verdiende je niet.' Sprak hij fluisterend tegen haar en ademde even diep in om haar vervolgens een korte kus op haar voorhoofd te drukken. Kort keek hij op toen er iemand hier binnen kwam maar het maakte hem niet uit dat deze hen twee zag. Hij wou gewoon een vriend voor het meisje zijn al dachten de meeste mensen hier dat dit meteen meer betekende. Maar ja, dan gingen de mensen weer oordelen over hen hoewel ze hen niet eens kende.
[Flut]

Savannah keek Kenneth aan en voelde zich een beetje belemmerd. Zij voelde zich dan wel beter, maar nu zat Kenneth er weer mee dat hij haar verleden wist. Ze keek naar Kenneth. Eerder naar zijn rug. Ze voelde heel haar lichaam branden toen hij haar tegen zich aandrukte. Haar hart bonsde iets sneller dan dat het normaal zou doen. Savannah voelde Kenneth's handen op haar rug nog branden, ook al had hij die niet meer vast. De strelingen voelde aan op haar rug alsof ze er nooit meer af zouden gaan. Savannah wreef zachtjes in haar ogen. Toen Kenneth haar een kus op het voorhoofd drukte, keek ze hem even glimlachend aan. Ook zijn lippen op haar voorhoofd voelde ze nog steeds, ook al waren zijn lippen weer weg. Savannah wist wel wat het was, maar ze probeerde het zich niet in haar hoofd te halen. Ze wou een vriendin voor Kenneth zijn, maar dat branderige gevoel, dat fijne gevoel juist, dat kon ze niet verhinderen. Ze wou het ook eigenlijk niet. Het was goed zo. Ze keek Kenneth even diep in zijn ogen en sloeg haar ogen toen juist verlegen neer. Ze droogde de overige tranen af en de brok verdween weer langzaam. Ze keek naar Kenneth en glimlachte. 'Fijn dat je me niet meer daar wilt laten slapen. Het werd toch al vreselijk,' zei ze en ze grinnikte even, maar haar stem was trillerig. Ze slikte... En slikte... Ze voelde de brok nu helemaal weg. 'Dat voelt goed,' zei ze, nog nadenkend over de kus. Toen keek ze op naar Kenneth. 'Uh.. Je steun natuurlijk.' Ze bloosde lichtelijk, maar keek hem wel recht in zijn ogen aan. Als het gevoel sterker werd, dan zou ze het misschien tegen Kenneth vertellen. Op dit moment was het nu niet echt het goede moment om dat te zeggen. Dan leek het net alsof ze dit allemaal in scène gezet had en dat wou Savannah absoluut niet. Misschien zou het er straks nog wel uitkomen. Net zoals dit, haar verleden, zou ze haar verliefdheid toch niet kunnen verbergen. 'Pluspunt is in ieder geval dat ik niet snurk,' zei ze lachend door haar tranen heen. Ze veegde de laatste traan af en gaf Kenneth nog één knuffel, omdat het zo goed voelde. Ze liet hem weer los en keek hem glimlachend aan. Oh.. Wat was hij toch aardig voor haar. En lief. Savannah vond het fijn dat hij haar op zijn kamer wou hebben. Ze vond het fijn dat zij bij hem mocht intrekken. 'Ik vind het fijn van je dat ik bij je mag slapen. Dat is lief,' zei ze glimlachend, terwijl ze hem een zachte aai over zijn wang gaf en glimlachte. Ze probeerde de draad weer op te pikken en daar deed ze erg haar best voor.