All I know is the material world~

Eerste dag. Eerste schóóldag. Argh. Gelukkig had ze alles al aardig overleefd en waren de lessen zo goed als kon klaar. Dat betekende dat ze nu tijd voor haarzelf had. Tenminste, zo noemde de leraren het. Dit was in feite niet zo; ze werd nu al gehangen aan een pak huiswerk. Zo was je in je vrije tijd nog steeds bezig met het ontleden van zinnen, een stuk lezen over biologie of iets anders in die richting. Niet dat ze hier ontzettend erg van baalde, aangezien ze verder bijna niemand kon hier en alleen met een paar random persoontjes had gepraat moest ze immers toch met iets haar tijd laten verstrijken. Ze had besloten zich voor een onbepaalde tijd in de bibliotheek op te sluiten, haar huiswerk netjes te maken om daarna uit te gaan. De gangen waren voor haar een brei van warheid, iets wat na enkele dagen of weken wel verstreken zou raken. Het was angstaanjagend stil in de hal, wat ervoor zorgde dat de geluiden die haar hakken veroorzaakten alleen maar sterker te horen waren en enkele keren weergalmde door de dikke, witgeschilderde muren. De tas waar de boeken zich in bevonden bungelde om haar onderarm, samen met de armbanden die zich ook om haar polsen bevonden. Het zonnetje straalde zijn felle stralen de hele dag al uit over het veld buiten en door de grote ramen die in het gebouw gemontuurd zaten konden ook de leerlingen van binnen genieten van de warmte die door het dikke glas wist te dringen. In de eerste instantie kon je - enkel aan haar uiterlijk afleidend - niet zien dat ze een meisje was die aardig voorzien was van een stel hersens. Ze zag er gewoon girl next door uit. Gewoon, een meisje van zestien die uitgaat en al dat soort dingen. Dit deed ze ook wel, maar dingen zoals haar leergierigheid zorgde er vaak voor dat ze lezen bijna net zo interessant vond. Je kon haarzelf het beste omschrijven als "sexy study", om het maar even vaagjes te verwoorden. Twee blauwgekleurde ogen richtten zich op een deur met twee doorzichte, lange ramen waar je een beeld van eeuwiglange rijen boeken trof. Tevreden dat ze het had kunnen vinden in de eindeloos grote school duwde ze de deur open om hem vervolgens achter haar dicht te laten vallen in het ietwat krakende slot. Haar blonde haar viel om haar schouders en door de passen die ze nam deinsde het af en toe op, terwijl de zonnestralen van buiten af haar haar goud deden laten glinsteren. Het was druk, aardig druk voor een doodnormale bibliotheek die de meeste tieners liever vermeeden. Er zaten vooral veel types die je kon bestempelen met een "nerd" merk, herkenbaar als een idioot achter de computer typend en brilachtig wezen. Niet dat zij hier problemen mee had, wat van die populaire trienen wel hadden, ze liet ze lekker hun gang gaan. Ook liepen er een paar die er blijkbaar helemaal tegenop zagen dat ze zich hier moesten vertonen. Ze hoorde hier en daar lichtjes gefluister, en ondertussen glurende blikken naar haar. Óf ze vonden het raar dat "iemand als haar" die normaal zogenaamd met jongens de hort op moest gaan zich hier doodgewoon bevond, óf ze vonden het feit dat ze een "nieuweling" was nogal interessant. Wat het dan ook was, doodgewoon liep ze door, het gefluister negerend om vervolgens bij een tafeltje te belanden waar maar een persoon zat in plaats van een hele bende. "Vind je het erg als ik hier kom zitten?" vroeg ze hem, terwijl haar glinsterende lippen van het doorzichtige lipgloss een glimlachje vormden.

[En Neil]

Het systeem van de Euclidische meetkunde. Twee bruine ogen gleden over de woorden, cijfers, zijn lange, slanke figuur voorovergebogen over de tafel. Hij zat op een stoel, het kleine houten tafeltje stond tegen de muur aan, tegenover was nog een lege stoel. Hij zat hier nu al een paar uur, was hier niet weg te krijgen. Voor Neil was het normaal om iedere dag minstens twee boeken te lezen. Waar het ook over ging, hij vond bijna alles interessant; wiskunde, natuurkunde, biologie, psychologie en filosofie. In zijn schrift maakte hij notitie's van Peano, de Axioma, de postulaten van de kwantummechanica. Zijn voorste plukken gingen, zoals altijd als hij aan het lezen was, in een krul naar boven. Boven hem hing een felle lamp. In de bibliotheek klonk overal wat gefluister, maar bijna niemand waagde het om hardop te praten. Hij schoof het boek weg, de geconcentreerde frons op zijn voorhoofd verdween voor een kort moment en hij liet zijn hersenen alle informatie even verwerken. Wat is de vijfde postulaat van Euclides? Wanneer een lijn twee andere lijnen zodanig snijdt dat de som van de binnenhoeken aan dezelfde zijde van de lijn kleiner is dan twee rechte hoeken, dan zullen de twee andere lijnen elkaar ergens aan die zijde van de lijn snijden. Van af jongs af aan was Neil al zo geweest, maar zijn ouders hadden er niet zo veel aandacht voor. Zijn vader was altijd te druk bezig met zijn baan als neuroloog, en zijn moeder had altijd het meeste aandacht voor Louis, zijn geadopteerde broertje, die tenminste nog normaal was. Iedereen ging anders om met zijn intelligentie, maar de meesten wierpen hem een verwarde staar toe als hij weer eens een opsomming maakte van ingewikkelde feiten. Hij kon gewoon niet anders. Hij keek op toen iemand plotseling heel dichtbij stond, wat hem laatst ook al overkomen was. Misschien begon hij wat meer op te vallen nu hij zeventien was en niet "dat kleine jochie met die gigantische hersens". Dat deed hem denken aan het feit dat het oog van een struisvogel groter is dan zijn hersenen. Om het meisje, dat naast hem stond, moest hij omhoog kijken, en dus in het licht van de felle lamp. Zijn ogen veranderden in spleetjes en een van zijn mondhoeken gingen omhoog. Nee, niet weer een meisje. Hij voelde zich nooit op z'n gemak bij meisjes. "Als je hen nou gewoon uitvroeg had je allang een date gehad. En dat noemt zichzelf intelligent," had zijn broertje hem ooit een keer verteld. Het lange figuur keek hem glimlachend aan en vroeg op sympathieker wijze of hij het erg vond als ze hier kwam zitten. Een beetje verward keek hij haar aan, maakte een rare knik-beweging. "Ja-uh-tuurlijk." Zijn stem klonk vriendelijk als altijd. Hij had niet een heel erg engels accent, aangezien hij maar vijf jaar in engeland gewoond had en het een beetje verleerd was. Hij rolde even met zijn ogen over haar heen, gaf haar een plaatsje voor in zijn geheugen. Ze was hier nieuw, hij had haar nog nooit eerder gezien. Ze zag er niet uit als iemand die naar de bibliotheek ging voor enig serieus werk, maar op een of andere manier droeg ze ook weer iets... Intelligents bij zich.

Voordat ze een antwoord kreeg liet ze haar blik nog even door de zaal glijden, waar bijna geen stemmen te horen waren door de stilte die de leerlingen uitbrachten aangezien ze in een bibliotheek zaten. Een beetje té stil op dit moment, omdat vrijwel alles wat je zei te horen was. Ze was niet iemand die zich daar zorgen over maakte, maar toch was het een beetje... Aandachttrekkend. Ze streek door haar haar met haar rechterhand die de tas niet droeg en hoorde de jongen daarna antwoorden, zeggend dat ze er bij mocht zitten. Hij leek een beetje in de war te zijn, waarom wist ze niet. Vast omdat hij zo druk bezig was met leren of lezen dat hij haar niet eens opgemerkt had, in tegenstelling tot de nieuwsgierigerds die maar bleven fluisteren alsof het het leukste was wat ze konden doen. Ach, ze maakte zich daar niet druk over. Ze was er wel trots op dat ze slim was. Tenminste, iedereen zei dat ze slim was. En als ze stiekem een beetje op mocht scheppen gaf ze hun inderdaad wel gelijk, want het was eigenlijk ook wel zo. "Dankje!" zei ze met haar spontaan klinkende stem, schoof een stoel naar achteren en liet zich er vervolgens in zakken. Ze was blij even te kunnen zitten, de hele dag rondstruinen was nou eenmaal een little bit vermoeiend. Het was hier allemaal veel groter dan haar school in Londen, ook al had ze het daar al groot gevonden toen ze daar net aankwam. Het was immers gewoon iets waar je aan moest wennen. De tas die ze bij haar had zette ze neer op de lege stoel die naast die van haar stond en met het zachte geluid van een opengaande rits pakte ze er een boek uit. Wiskunde, las ze. Ze sloeg het boek open en belandde meteen op de goede bladzijde. Ze hadden deze week een repetitie, maar eigenlijk wist ze de meeste informatie al. Dit had ze ook al op haar vorige school gehad, dus het was als een soort herhaling. De zin om het boek nog even door te bladeren om te kunnen bekijken wat ze de rest van het jaar kreeg was er ook niet omdat ze dit tijdens de les al had gedaan. Ze hoefde in de les ook amper mee te doen, omdat ze nieuw was, een reden voor de leraren om haar een dagje alleen te laten meeluisteren en kijken. Ze was geen klein kind, maar stiekem waardeerde ze deze vrijheid wel. Het boek viel met een klap dicht en ze stopte deze weer terug in haar tas die gevuld werd met een paar boeken. Eigenlijk was dit het enige belangrijke, en in de les had ze alles al vrijwel afgemaakt, ook al hoefde ze het nog eigenlijk niet verplicht te maken. Avarice pakte een leesboek uit haar tas die ze als meest geliefde ding mee genomen had vanaf haar oude woonplaats. Ze pakte het boek eruit en besloot dat ze dan maar een stukje kon lezen. Toevallig moest ze dit boek ook lezen voor school, Engels. Eigenlijk kende ze het allang uit haar hoofd, en op dit moment las ze het voor haar.. Honderdste keer? Wat dan ook; ze hield nou eenmaal van lezen. Voordat ze het boek opensloeg keek ze opzij naar de jongen en zag dat hij met een ingewikkeld practuur van wiskunde bezig was. "Moeilijk?" vroeg ze aan hem, haar stem vriendelijk, terwijl ze met een glimlach opzij keek naar de jongen die bezig bleek te zijn met ingewikkelde opgaves.

Hij bleef haar aankijken en zijn ogen wenden langzaam aan het felle licht, er kwam een enthousiaste "dankje" bij haar vandaan. Hij glimlachte terug en volgde hoe ze tegenover hem ging zitten. Een beetje ongemakkelijk pakte hij zijn boek en bladerde wat, maar telkens keek hij op, hij kon zich niet concentreren met een meisje tegenover hem. In een korte blik zag hij dat zij ook een wiskunde boek pakte. Terwijl hij zijn studie probeerde te vervolgen krabte hij even achter zijn oor en keek de bibliotheek in, het was opeens ontzettend stil. Hij had het gevoel alsof iedereen naar hen tweeën zat te kijken, maar dat viel in de realiteit waarschijnlijk heel erg mee. Hij beet even op zijn onderlip, keek naar het plafond, dan weer naar het meisje, dan weer naar een groepje computerverslaafden. Na een tijdje awkwardness pakte hij zijn pen en begon ermee op tafel te tikken, terwijl hij nu écht probeerde verder te lezen. De gewone euclidische meetkunde is te beschouwen als overgangsgeval tussen de elliptische en de hyperbolische meetkunde en wordt om die reden soms ook wel parabolische meetkunde genoemd.
Er ontstond een kronkel bij zijn slaap toen hij diep aan het denken was, een flinke frons, de standaard symptomen van een Neil die aan het denken was. Het meisje tegenover hem had dat natuurlijk ook door. Waarom zou ze eigenlijk tegenover hem gaan zitten? Er waren nog zat andere lege plekken. Natuurlijk hield hij van wat gezelschap maar niet als hij zich daar zo ongemakkelijk door voelde. "Moeilijk?" Vroeg ze toen opeens. Blijkbaar had ze behoefte aan contact en vond hem daar waardig genoeg voor, dat waardeerde hij. Hij keek haar recht aan, zijn lange nek stond in een soort bocht, zijn haar alle kanten op. Toen haalde hij diep adem en ging rechtop in zijn stoel zitten. "Het, eh, gaat wel. Ben wel gewend aan dit soort wiskunde. Ken je de elementen van Euclides?" Aan haar gezicht zag hij dat ze het meende, ze was niet iemand die hem hierna keihard ging uitlachen, maar ze was écht sympathiek en sociaal. Dit wist hij niet omdat hij nou zoveel mensenkennis en sociale ervaring had, maar hij had een boek gelezen over algemene psychologie in de sociale omgang. Het verschil tussen sarcasme en oprechtheid. Ze was duidelijk niet verlegen. Verlegen was Neil ook niet, hij was alleen nogal, onhandig. Hij voelde zich op een of andere manier aangetrokken tot haar, ze was ook behoorlijk knap. Zoiets viel niet tegen te houden. Hij wreef even over zijn voorhoofd en hield zijn hoofd schuin, terwijl hij de volgende zinnen begon te lezen. Nog even en hij had het hele boek uit, dat was niet de bedoeling. Hij liep al een hoofdstuk voor op de les. Na even aarzelen sloot hij het boek, plaatste zijn ellebogen op de tafel en bekeek het boek dat zíj aan het lezen was. Hij kende het boek niet, kon zo gauw het genre er niet uit halen. Het was duidelijk engels, literatuur, waarschijnlijk. Neil was niet helemaal gek van literatuur, hij las vooral technische boeken met bulten informatie. Een normaal persoon met een normaal IQ met normale interesses zou al in slaap vallen na de eerste bladzijde, maar nee, hij vond het léuk. Autodidactisch, hij had de meeste kennis gekregen door zelf-studie. Het enige waar hij géén verstand van had, was de romantiek.

Omdat ze zo afgeleidt werd door dingen om haar heen terwijl er amper geluid te horen was zorgde ervoor dat ze haar aandacht niet bij de kleine lettertjes kon houden. Ze steunde haar hoofd op haar hand waarvan haar eleboog weer steunde op te tafel. Ze voelde de ogen gewoon in haar rug prikken, ook al viel dit vast best wel mee. Ze probeerde niet over alle reacties na te denken, gewoon op het feit te concentreren waar ze mee bezig was. Nogmaals probeerde ze het en richtte ze haar pupillen op het aanbeeld van het opengeslagen boek die op dit moment blazijde honderdvijfentwintig telde. Niet echt bepaald ver, maar ze was dan ook net opnieuw begonnen. Ook bij deze keer proberen ging het mis en schoten haar gedachtes weer naar allerlei andere dingen. Ach, wat maakte het ook uit, ze hoefde niet persé te lezen en zat hier eigenlijk voor haar lol. Aan de ene kant was het balen dat ze haar huiswerk allemaal al af had omdat dat op dit moment een goed tijdverdrijf kon zijn. Maarja, veel maakte dat punt ook weer niet uit, omdat ze toch van alles te doen had als ze het zou willen. Dat had je nou eenmaal als je net nieuw in een bepaalde plaats was, dat betekende nou eenmaal allemaal nieuwe dingen. Zo had je in ieder geval wel wat te doen, want in Santa Monica bleek veel te doen te zijn waardoor ze zich voorlopig wel kon vermaken in de buurt. Ze zuchtte bijna onhoorbaar en keek op toen de jongen antwoordde op de vraag of zijn wiskunde moeilijk was. "Hmhm, dat ken ik wel. In welke klas zit je?" vroeg ze, wel nieuwsgierig naar het feit of hij hoger zat dan haar. Niet omdat ze dit als een één of andere stalker wou weten, maar meer omdat ze er dan van op uit kon maken of hij daarom dit soort wiskunde kreeg. Ze wou dat zij iets meer van de moeilijke dingen had, maar zoals het er nu uitzag ging dit nog makkelijk worden dit jaar. Haar blik stond weer gericht op het boek, niet dat ze er van las. Soms las ze snel wat regeltjes, maar die spookten voor even door haar gedachten heen om het een seconde later alweer te zijn vergeten. Ze zag dat de jongen opkeek, blijkbaar naar waar zij mee bezig was. Ze draaide het openliggende boek om zodat hij de voorkant kon zien. "Twilight. Ik weet het, best kinderachtig, maar ach, I like it." zei ze en grinnikte waarna ze het boek weer op de kaft teruglegde op de tafel. Ze voelde haar broekzak voor een moment trillen, en toen ze bedacht waar dit in hemelsnaam vandaan kon komen bedacht ze dat er iets in haar zak zat wat een "mobiel" heette. Ze pakte de Blackberry uit haar zak en zag dat ze een sms had van haar vriendin. Haar vriendin die enkele dagen geleden nog tot haar beste vriendin behoorde maar nu van zo'n verre afstand waren. "Hée Ava! Hoe is 't daar? Vertel me please snel hoe alles gegaan is, ik wil álles horen! Xxxhvj" Zo'n typisch vriendinnensmsje, die ze op dit moment wel erg waardeerde. Met een lichte glimlach op haar gezicht stopte ze haar mobiel terug en besloot later terug te smsen, als ze zodadelijk haar kamer zou opzoeken en haar spullen had uitgepakt. Dan had ze ook vast meer te vertellen, er was tot nu toe nog niet echt iets spannends gebeurd wat zo bijzonder was om te smsen.

Blijkbaar kon ook het meisje tegenover hem zich niet concentreren, ze keek net als hem alle kanten op, maar niet omdat ze zich ongemakkelijk voelde, wat bij hem nog steeds het geval was. Hij schatte haar zo'n zestien, zeventien jaar oud maar ouder dan dat was ze zeker niet. "Hmhm, dat ken ik wel. In welke klas zit je?" Uit verbazing schoten Neil's wenkbrauwen omhoog, kende ze het echt? Er waren maar weinig hier op Monica die het kenden, die überhaupt begrepen waar het over ging. De meesten begonnen over een of andere "Avatar", waar hij dan weer niets van wist. Na een korte stilte opende hij zijn mond om te antwoorden, maar hij kon nergens in zijn geheugen vinden in welke klas hij zat. Juist. Hij wist alles behalve in welke klàs hij zat. En namen, die vergat hij ook altijd. Vreemd, dat was het juiste woord. Hij grijnsde even ongemakkelijk en beet kort op zijn lip. "Welke klas...?" Hij krabte aan zijn hoofd en haalde diep adem. "Dáár kan ik even niet op komen.. Maar ik heb een klas overgeslagen, aan het begin van de highschool," legde hij uit. Als zij wist wie Euclides was, had ze vast ook wel een klas overgeslagen. Intelligentie beïnvloedde de aantrekkelijkheid die Neil voelde nooit, soms kon hij er juist niet tegen als een ander slimmer was. Hij wierp opnieuw een blik in de bibliotheek, dat dametje dat hier altijd zat liep met een chagrijnige kop naar een groep herrieschoppers, schreeuwde iets wat niet erg goed klonk, en wees daarna naar de uitgang van de bieb. Neil lachtte kort in zichzelf. Toen het meisje merkte dat hij naar haar boek keek, hield ze hem rechtop zo dat hij de titel kon lezen. "Twilight. Ik weet het, best kinderachtig, maar ach, I like it." Hij knikte in een langzame beweging, kneep een oog even samen. Hij probeerde te bedenken of hij het boek kende en waar het dan over zou moeten gaan, maar er kwam niets naar boven. Blijkbaar was het een bekend boek, anders zou zijn iet aannemen dat híj het kende. Maar hij was niet de persoon die zich daar mee bezighield. Nee, hij had werkelijk geen idee wat Twilight was. "Wat is Twilight?" vroeg hij aarzelend, uit nieuwsgierigheid. Waarschijnlijk ging ze hem nu keihard slaan, maar goed, hij móest het weten. Met een vriendelijke glimlach op zijn gezicht wachtte hij af.

[haha, in Criminal Minds weet Spencer Reid ook niet wat Twilight is :'D Sorry voor de kortheid..]